Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ:ΠΟΛΥ ΖΩΗΡΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ...


Recommended Posts

ξυλια με ξυλια διαφερει..λαθος ειναι ολες αλλα παρανομες δεν ειναι ολες. Το να δωσει μια μαμα μία στον κωλο , δεν ειναι παρανομο οχι. Ειναι ομως λαθος!!!!.

Κατα το νόμο (που τελικά είχα βάλει σε άλλο θέμα) όλες οι ξυλιές τυπικά είναι πράνομες.

 

http://parents.org.gr/forum/showpost.php?p=170525&postcount=1

1. Τα παιδιά, όπως και οι μεγάλοι, έχουν δικαίωμα στην προστασία από κάθε μορφή βίας. Η σωματική τιμωρία είναι μία μορφή βίας.

2. Το ξύλο, το χαστούκι, το τράβηγμα του αυτιού και γενικά η επιβολή σωματικού πόνου στο παιδί είναι μορφές σωματικής τιμωρίας και πλέον δεν επιτρέπονται από το νόμο (Ν.3500/06, άρθρο 4).

 

 

Γιατι τα γραφω αυτα? Γιατι αν θελουμε να βοηθησουμε λιγο την κοπελα, απλα προσπαθουμε να της μεταδωσουμε τον τροπο που σκεφτομαστε...Αν θελουμε να την κατακρινουμε της λεμε εμμεσα οτι ειναι κακη μανα.

Και η ξυλια ειναι λαθος, και να φωναζουμε στο παιδι ειναι λαθος, και να το εκβιαζουμε συναισθηματικα ειναι λαθος......και πολλα αλλα που ΟΛΕΣ μας κανουμε.....Απλα ολες μας προσπαθουμε να αποφευγουμε, πιστευω.

 

Λαίδα συμφωνώ μαζί σου.

Η κοπέλλα που έβαλε το θέμα είναι άλλη όμως, δεν είναι η love4.

Η love4 δεν ζητά βοήθεια αλλά προτείνει με βάση τις δικές της εμπειρίες να μη νιώθει κανεις τυψεις για το οτι τις βρέχει στο παιδί του.

 

Εάν νιώθει ότι "έπεσα να τη φάω" ζητώ συγνώμη.

(Πάντως εάν καθόμαστε σε καφετέρια θα είχα μιλήσει πολύ χειρότερα:rolleyes:...)

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 196
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

δεν ειχα δει οτι ειναι αλλη η κοπελα, σορυ.....

Και παλι ομως μωρε, κουβεντα κανουμε....;)...

 

Ξαναλεω ειμαι κατα του ξυλου αλλα δεν πιστευω οτι μια στον κωλο ειναι 'ξυλο'....Με την κοινη λογικη μιλαμε , ετσι? Για αυτο και αν πας στην αστυνομια η στον Εισαγγελεα και καταγγειλεις καποιον γονιο οτι εδωσε μια στον κωλο του παιδιου του, δεν θα συμβει απολυτως τιποτα.

Και παλι ομως, για τα παιδια μας συζηταμε, Τι θα πει αν ειναι παρανομο? το θεμα δεν ειναι μονο αν το πως πραττουμε ειναι παρανομο αλλα αν αυτο τους κανει καλο. Και σιγουρα το ξυλο δεν τους κανει καλο.

Link to comment
Share on other sites

Κοριτσια δεν ειναι ολα ασπρο μαυρο..υπαρχουν και οι αποχρωσεις αναλογα με τις περιστασεις...και τιποτε δεν ειναι απολυτο σε αυτη τη ζωη;)

 

Βεβαίως. Ιδιαίτερα το θέμα "μεγαλώνω παιδιά" είναι εξαιρετικά πολύπλοκο. Συνήθως ακολουθούμε δυο δρόμους: ειτε επαναλαμβάνουμε αυτα που έκαναν οι γονείς μας σε μας, είτε κάνουμε τα ακριβώς αντίθετα.

Ομως ο κόσμος προχωράει κι επειδή δεν είναι άσπρο μαύρο κι επειδή εκείνο που θέλω εγω ειναι να μεγαλώσω το παιδί μου ετσι ωστε να γίνει ένα αυτόνομο άτομο που θα μπορεί να αναλαμβάνει τη ζωη του με τα προβλήματα του, τις χαρες κτλ το ψάχνω όσο γινεται με βιβλία, ιντερνετ, συζητήσεις και κυρίως αλλάζοντας τον εαυτό μου και τις απόψεις μου.

 

 

Για αυτο και αν πας στην αστυνομια η στον Εισαγγελεα και καταγγειλεις καποιον γονιο οτι εδωσε μια στον κωλο του παιδιου του, δεν θα συμβει απολυτως τιποτα.

Ακόμα και σε ακραία περίπτωση δεν θα το καταγγείλω.

Γιατί ειναι προτιμότερο να ζει με την οικογένεια του παρά να βρεθεί σε ιδρυμα στην Ελλάδα σήμερα.

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

δεν ειναι κατι τραγικο αλλα εννοειται πως δεν ειναι και μεθοδος διαπαιδαγωγησης..ειναι ξεσπασμα δικο μας που μας εχουν φτασει στα ορια μας..αυτο που πιστευω ειναι πως ειναι απολυτα φυσιολογικο, οσες απο εμας εχουμε συνεχη επαφη με τα παιδακια μας να μας βγαζουν καποιες φορες απο τα ρουχα μας..ειμαστε ολοι ανθρωποι και καπου λυγιζουμε, καλο ειναι να το ελεγχουμε αλλα καποιες φορες θα ξεφυγουμε... το δικο μου ξεσσπασμα παντως συνηθως ειναι φωνες...

Κοριτσια δεν ειναι ολα ασπρο μαυρο..υπαρχουν και οι αποχρωσεις αναλογα με τις περιστασεις...και τιποτε δεν ειναι απολυτο σε αυτη τη ζωη;)

πιστευω οτι ειλικρινα οι φωνες ειναι πολυ χειροτερες απο μια στον κωλο. Γιατι επειδη δεν ειναι ξυλια , χρησιμοποιεται πολυ περισσοτερο....Εχω γνωρισει μαμα που με ειχε πρηξει οτι ειναι κατα του ξυλου και μου ειχε παρει το κεφαλι που ουρλιαζε επι δυο ωρες στο παιδι.

Γενικα , καλο ειναι να προσπαθουμε να αποσπασουμε την προσοχη του οταν μας φερνει στα ορια μας αλλα και να αποσπασουμε την δικη μας προσοχη οταν τα ορια μας ξεπερνιουνται.;)

Link to comment
Share on other sites

οταν μας φερνει στα ορια μας

το σωστό ειναι όταν εμείς ερχόμαστε στα όρια μας.

Θα μου πεις κόλλησα στις λέξεις? Ναι γιατί ο τρόπος που " έχουμε βάλει στο κεφάλι μας" κάθετι οδηγεί σε ανάλογες συμπεριφορές.

 

Γιατί ερχομαι στα όρια μου?

Ποια ειναι τα ορια μου?

Εχω πει στο παιδί οτι με ενοχλεί/ανησυχει/χαροποιεί μια συγκεκριμένη πράξη ή συμπειφορά του?

Εκείνο ποιες ανάγκες έχει? Τι θα έκανα εάν θύμωνα με το σύζυγο μου? Με τον εργοδότη μου? Γιατί θα λειτουργούσα διαφορετικά με αυτους?

 

Θέλει σκέψη και εξάσκηση το "επάγγελμα γονιός" γιατί σωστό να αποσπάμε την προσοχή μας αλλά δεν πιάνει πάντα. Υπάρχουν πολλές ξαφνικές εκρήξεις.

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

το σωστό ειναι όταν εμείς ερχόμαστε στα όρια μας.

Θα μου πεις κόλλησα στις λέξεις? Ναι γιατί ο τρόπος που " έχουμε βάλει στο κεφάλι μας" κάθετι οδηγεί σε ανάλογες συμπεριφορές.

 

Γιατί ερχομαι στα όρια μου?

Ποια ειναι τα ορια μου?

Εχω πει στο παιδί οτι με ενοχλεί/ανησυχει/χαροποιεί μια συγκεκριμένη πράξη ή συμπειφορά του?

Εκείνο ποιες ανάγκες έχει? Τι θα έκανα εάν θύμωνα με το σύζυγο μου? Με τον εργοδότη μου? Γιατί θα λειτουργούσα διαφορετικά με αυτους?

 

Θέλει σκέψη και εξάσκηση το "επάγγελμα γονιός" γιατί σωστό να αποσπάμε την προσοχή μας αλλά δεν πιάνει πάντα. Υπάρχουν πολλές ξαφνικές εκρήξεις.

οχι....δεν θελει τιποτα απο ολα αυτα για εμενα. Αγαπη θελει μονο!!!!!!

Δεν ειμαι υπερ της απεραντα μεγαλης και διχασμενης βιβλιογραφιας...Ειμαι υπερ της ψυχης περισσοτερο.

Δεν θα σκεφτω οτι μια μαμα που εχει ριξει ξυλιες στο μικρο της, δεν το αγαπαει. θα σκεφτω οτι δεν ηξερε....

Δεν νιωθω σπουδαια μαμα σε σχεση με τις υπολοιπες. Νιωθω μαμα...σκετο.

Φυσικα και το παιδι σε φερνει στα ορια σου....Για εμενα παντα. Αν ηταν στο χερι μας δεν θα ερχομασταν στα ορια μας...θα φροντιζαμε να παραμεινουμε αρκετα πισω απο αυτα. ;) Ειναι ανθρωπινο αυτο (το να σε σκαει) και οποιος λεει οτι τα καταφερνει να μη συμβει, να ναι καλα να το λεει παντα! :P:p

Εξαλλου το λες μονη σου...'ξαφνικες εκρηξεις'....η τρελλη θα ειμαι η καποιος με εσκασε ;)

Link to comment
Share on other sites

Δεν ειμαι υπερ της απεραντα μεγαλης και διχασμενης βιβλιογραφιας...;)

Ουτε κι εγω. Ο καθένας γράφει το μακρύ και το κοντό του. Υπάρχουν ένα σωρό σύμβουλοι, ψυχολόγοι και σχολές.Ωστόσο το έψαξα και νομίζω ότι κατέληξα. Βλέποντας τι μας "πάει" αλλά και τι έχει αποτέλεσμα στο παιδί.

Αν και ειναι εκτός θέματος...εμείς καταλήξαμε εδω.

 

οχι....δεν θελει τιποτα απο ολα αυτα για εμενα. Αγαπη θελει μονο!!!!!!

Η αγάπη ειναι δεδομένη από το γονιό προς το παιδί του (ελάχιστες ειναι οι εξαιρέσεις...), αλλά οι τρόποι που αυτη εκφράζεται μερικές φορές πληγώνει ανεπανόρθωτα.

Ειναι ανθρωπινο αυτο (το να σε σκαει) και οποιος λεει οτι τα καταφερνει να μη συμβει, να ναι καλα να το λεει παντα! :P:p

Εξαλλου το λες μονη σου...'ξαφνικες εκρηξεις'....η τρελλη θα ειμαι η καποιος με εσκασε ;)

Αμέ...ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ! Φτάνουμε για υπνο το βράδυ..συνήθως σκασμένοι κι οι δυο!

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

Προσωπικά, θεωρώ ότι η ξυλιά - Η ΚΑΘΕ ΞΥΛΙΑ - λειτουργεί απλά σαν εκτόνωση του γονέα και κανένα παιδαγωγικό χαρακτήρα δεν έχει.

 

Βασικά πιστεύω κάτι πιο ακραίο Η ΤΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙ δεν έχει κανένα παιδαγωγικό χαρακτήρα.

 

- ΠΟΤΕ δεν έχω δώσει ούτε στο πισινό ξυλιά (όταν λέω ποτέ εννοώ ΠΟΤΕ)

- Δεν έχω φωνάξει ποτέ στο Ηλεκτράκι

- 3 φορές την έβαλα τιμωρία στο σκαλοπάτι, διαπίστωσα ότι το αποτέλεσμα ήταν ΜΗΔΕΝ και δεν ξαναμπήκα στη διαδικασία.

 

Δεν γράφω ότι μου κατέβει. προσωπικά και οικογενειακά βιώματα μόνο.

Το Ήλεκτράκι μου και ο Οδυσσέας μου, οι ηλιαχτίδες μου!

..................................................................................

Ο Θεός πέθανε...

Ο Μαρξ πέθανε...

κι Εγώ τώρα τελευταία δε νοιώθω πολυ καλά...

Link to comment
Share on other sites

Κατά τα άλλα ταυτίζομαι 1.000% με αυτά που γράφει η daphne- και το σχολιάζω μόνο και μόνο γιατί δεν υπάρχει μια επιλογή τύπου like για να δηλώσω την συμφωνία μου.

Το Ήλεκτράκι μου και ο Οδυσσέας μου, οι ηλιαχτίδες μου!

..................................................................................

Ο Θεός πέθανε...

Ο Μαρξ πέθανε...

κι Εγώ τώρα τελευταία δε νοιώθω πολυ καλά...

Link to comment
Share on other sites

Εγω παλι κοριτσια θα φωναξω και στον αντρα μου και στο συναδελφο και σε οποιον με φερει στα ορια μου, αλλα σε λιγη ωρα θα το εχω ξεχασει και θα ειμαι μελι γαλα με ολους:P Ευτυχως -για μενα κυριως- εμαθα να συγχωρω ευκολα και να μην κραταω κακιες...ειμαι διατεθειμενη να συγχωρησω τον οποιονδηποτε αρκει να καταλαβω οτι το μετανιωσε...Τη μια στιγμη θα φωναξω στα παιδακια που τα εκαναν ολα ανω κατω αλλα σε λιγη ωρα θα κανω αγκαλιτσες με ολα τους...Εχω διαβάσει παααρα πολλα βιβλια και γω και κατεληξα οτι καθε ανθρωπος ειναι τελειως διαφορετικος και καθε οικογενεια μπορει να ειναι πολυ ευτυχισμενη με διαφορετικους τροπους. Το παν ειναι να ειναι τα παιδακια μας χαρουμενα οπως και μεις αλλωστε και αυτο να μην το μαρτυραει μονο το χαμογελο στα χειλη μας αλλα και στα ματια μας;)

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Προσωπικά, θεωρώ ότι η ξυλιά - Η ΚΑΘΕ ΞΥΛΙΑ - λειτουργεί απλά σαν εκτόνωση του γονέα και κανένα παιδαγωγικό χαρακτήρα δεν έχει.

 

Βασικά πιστεύω κάτι πιο ακραίο Η ΤΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙ δεν έχει κανένα παιδαγωγικό χαρακτήρα.

 

- ΠΟΤΕ δεν έχω δώσει ούτε στο πισινό ξυλιά (όταν λέω ποτέ εννοώ ΠΟΤΕ)

- Δεν έχω φωνάξει ποτέ στο Ηλεκτράκι

- 3 φορές την έβαλα τιμωρία στο σκαλοπάτι, διαπίστωσα ότι το αποτέλεσμα ήταν ΜΗΔΕΝ και δεν ξαναμπήκα στη διαδικασία.

 

Δεν γράφω ότι μου κατέβει. προσωπικά και οικογενειακά βιώματα μόνο.

συμφωνω περι τιμωριας. Κατα τα αλλα εγω δεν εχω φωναξει ποτε, δεν εχω βαλει τιμωρια ποτε, και εχω ριξει 2 πωπιες στον ενα και μια στον αλλον. Και τις δυο φορες ηταν θεμα ασφαλειας (ρισκαραν την υγεια τους) και δεν το εκανα για εκτονωση μου. Πιστεψα οτι ετσι θα το θυμουνται για παντα. (το θυμουνται οντως). Παρ'ολα αυτα, δεν ηταν σωστο και αποφασισα οτι ειναι χρεος μου να βρω αλλον τροπο που θα τα κανει να το θυμουνται για παντα.

Οχτω χρονια που ειμαι μαμα και τα μισα απο αυτα που ειμαι μαμα δυο αγοριων, δεν χρειαστηκε ποτε να φτασουμε σε σημειο να φωναζουμε....Ειδικα μετα απο τα 3 τους που ειναι σε θεση να καταλαβαινουν μια χαρα.

Αλλα....τα δικα μου τα παιδια ειναι ηρεμα θα ελεγα.....Βλεπω παιδακια που ειλικρινα δεν ξερω πως θα αντιδρουσα αν ημουν μαμα τους....Πιστευω πως αν δεν ζησεις το γεγονος, δεν μπορεις να ξερεις πως θα πραξεις τη δεδομενη στιγμη.

 

Το παν ειναι να ειναι τα παιδακια μας χαρουμενα οπως και μεις αλλωστε και αυτο να μην το μαρτυραει μονο το χαμογελο στα χειλη μας αλλα και στα ματια μας;)
ετσι! :)
Link to comment
Share on other sites

Ενα άλλο περιστατικό που τον έχει επηρεάσει θανάσιμα όπως μας είπε ο ψυχολόγος είναι ότι πρόσφατα μετακομίσαμε από την Αθήνα και μένουμε μαζί με τους γονείς του άντρα μου πλέον στο ίδιο σπίτι. Από τότε που μετακομίσαμε υιοθέτησε αυτή την συμπεριφορά. Στην Αθήνα που μέναμε οι 4 δεν αντιμετωπίσαμε τέτοια προβλήματα, τόσο ακραία. Μας είπε ότι η μετακόμιση τον έχει επηρεάσει. Δεν μπορεί να καταλάβει στο μικρό του το μυαλό, γιατί μένουμε πλέον όλοι μαζί, γιατί δεν μένουμε στο δικό μας σπίτι. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ρόλο της μαμάς από το ρόλο της γιαγιάς. Μας είπε να μετακομίσουμε σε δικό μας σπίτι το συντομότερο. Ομως οι συνθήκες είναι τέτοιες που είναι πολύ δύσκολο. οσο μένουμε όλοι μαζί του κάνει κακό.

 

 

Kαλησπερα

Δεν εχω διαβασει ολα τα μηνυματα που εγραψαν οι κοπελες.

Ομως επειδη γραφεις οτι αυτα τα φαινομενα του μικρου παρουσιαστηκαν κυριως μετα την μετακομιση και πριν εισασταν πολυ καλυτερα, θα ηθελα να σου περιγραψω και την δικη μας εμπειρια της μετακομισης σε σπιτι διπλα στους παππουδες, οχι μαζι οπως εσεις ομως, αλλα νομιζω οτι ισως σε βοηθησει λιγακι.

 

Συμφωνω με αυτα που σου ειπε ο ψυχολογος, αν και οχι σε ολα.

 

Εγω καταλαβα τελικα οτι το προβλημα με την μετακομιση το ειχαμε ολοι οι υπολοιποι εκτος του παιδιου. ,

Το παιδι ηταν μεσα στην τρελη χαρα με την μετακομιση , πολυ χαρουμενο ευτυχισμενο, εμεις ομως καταφεραμε να τον κανουμε νευρικο γιατι αντι να κοιταξουμε τον εαυτο μας και τη δικη μας συμπεριφορα για να βρουμε το λαθος , κοιτουσαμε το παιδι τι ασχημο κανει. Οι μεγαλοι ειναι αλανθαστοι.

 

Πριν σου πω τα λαθη που καναμε εμεις, να σου πω οτι η αποψη μου για τη δικη σου περιπτωση ειναι οτι οι παππουδες εχουν βαλει το χερακι τους , οσο διακριτικοι και να ειναι, στο σπιτι τους μενετε και εχουν καθε διακαιωμα να εκφερουν αποψη. Οσο καλοι και να ειναι, οσο Αγιοι Ανθρωποι. Δεν μπορει να ειναι με το στομα κλειστο. Φανταζομαι οταν το παιδι κανει κατι που εσυ δεν συμφωνεις , οι παππουδες ως συνηθως πεταγονται και παιρνουν το μερος του. Ειμαι σιγουρη, γιατι ειναι φυσικοτατο. Δεν ξερει ποιον να ακουσει, δεν ξερει ποιος εχει τον επανω λογο και φυσικα πηγαινει και με οποιον τον βολευει. Εχει μπερδευτει το παιδι, εχει παθει black out.

 

Tα λαθη τα δικα μας ηταν τα εξης.

 

Α. Εγω δεν μπορουσα να συνηθισω στην αλλαγη και ειχα μελαγχολησει επειδη ειχα επιστρεψει στην παλια μου γειτονια με αποτελεσμα να παραμελησω το παιδι και το προγραμμα του και αυτο του δημιουργουσε εκνευρισμο. Εντωμεταξυ το παιδι μεσα στην χαρα του ηθελε να απολαυσει την αλλαγη και τα νεο περιβαλλον, κηπους, μεγαλο σπιτι, που ουτε να ακουσει για υπνο.

Β. Ο μπαμπας σε καλυτερη ψυχολογια απο εμενα ειχε αναλαβει ολα τα μαστορικα, το παιδι τρελαινοταν με αυτα και δεν τον αφηνε σε ησυχια , ομως σαν κουρασμενος πολυ εκνευριζοταν τελικα με το παιδι και με κατηγορουσε οτι τον ειχα καλομαθει.

Γ. Ανακατευονταν περισσοτερο οι παππουδες, ξαφνικα ολοι.

Οι γονεις μου γιατι ειχαν περισσοτερο θαρρος που ειμασταν διπλα.

Αλλα και οι πεθεροι μου ξαφνικα πυκνωσαν τις επισκεψεις και ανακατευονταν και αυτοι. Εκαναν πολυ συχνα παρατηρησεις στο παιδι για να κανουν πιο αισθητη την παρουσια τους .

 

Το παιδι αρχισε να νιωθει μειονεκτικα. Εκει που τον αγκαλιαζαμε, τον επιβραβευαμε , ξαφνικα του ριχναμε συνεχεια ευθυνες και αρχισε να νιωθει ανασφαλεια. Ενιωθε οτι εχανε την αγαπη μας .

Η καταληξη ηταν οταν ερχονταν οι παππουδες τους , το παιδι τους εδιωχνε απο την πορτα. Μεγαλη στενοχωρια ολοι μας.

Το επομενο σταδιο ολοι μαζι να μου λενε ''τον εχεις κακομαθημενο, ειναι αναγωγος κτλ.....''

Ενα αλλα λουμ. Δεν σου λεω τιποτα. Ειχα χασει τη μπαλα.Ενιωθα εγκλωβισμενη.

 

Ευτυχως δεν κρατησε πολυ αυτη η κατασταση, μονο εναν μηνα γιατι αποφασιασα να τον γραψω παιδικο.

 

Επιτελους σωθηκαμε και Παρο λο που αλλαξαμε τρεις παιδικους και πολλες δασκαλες.

Περασε απο ποσες δασκαλες -νηπιαγωγους. Δεν μπορειτε να φανταστειτε , ποσο καλα λογια ακουγα απο ολες τους. Τα καλυτερα. Για την συμπεριφορα του, τους τροπους του , την ευγενεια του, οτι ειναι ανεξαρτητος , οτι δεν ειναι καλομαθημενος, οτι ειναι το πιο αγαπητο παιδι. Προσαρμοστικος, κοινωνικος κτλ......

 

Εγω φυσικα οπως καταλαβαινετε ειχα τρελλαθει απο την χαρα μου. Αρχισα να συνερχομαι.

Με ειχαν επηρεασει ολοι τοσο αρνητικα απεναντι στο δικο μου παιδι, και ειχα αρχισει να προβληματιζομαι. Αν και εβλεπα οτι η συμπεριφορα του στους παιδοτοπους και σε αλλους γνωστου μας , ηταν αψογη . Με στενοχωρουσε και με προβληματιζε ομως που μιλουσε και ασχημα στους παππουδες.

 

Και φυσικα η επομενη κινηση ηταν να τους πιασω ολους μαζι, και να τους εξηγησω οτι δεν ηθελα να τον μαλωσουν η να τον επιπληττουν και να μην ξανανακατευτουν. Οτι στον παιδικο μου εχουν πει οτι το παιδι εχει πολλη καλη συμπεριφορα και οτι αυτοι εχουν μερος ευθυνης για τον εκνευρισμο του. Τους ειπα χαρακτηριστικα, οτι δεν θυμαμαι ποτε τους δικους μου παππουδες (εκτος μιας) να ανακατευονται, και να μας μαλωνουν και για αυτο τους αγαπουσα πολυ και τους θυμαμαι ακομα με πολλη αγαπη.

Αφιερωσα εγω χρονο στο παιδι μου περισσοτερο, απομακρυνα για ενα διαστημα ολους τους παππουδες και ξαναβρηκα το παιδι μου και αυτο εμας.. Οι παππουδες καταλαβαν τα λαθη τους, αλλαξαν συμπεριφορα και ετσι τους ξαναδεχοταν με πολυ χαρα σπιτι. Τωρα τους θελει παλι πολυ.

 

Απο την δικη μου εμπειρια, τελικο συμπερασμα:

ΣΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟ ΟΙ ΥΠΟΛΛΟΙΠΟΙ, ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΣΟΥ, ΞΕΣΠΑΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ, ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΝΕΥΡΙΚΟ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΣΥ ΠΑΛΙ ΤΟ ΜΑΛΩΝΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ .

 

Ευχομαι λιγο να σε βοηθησα με την δικη μου περιπτωση, κανουμε πολλα λαθη και την πληρωνουν τα παιδια μας.

 

Ψαξε τα βαθυτερα αιτια , και να τον επιβραβευεις πολυ.

Δεν νομιζω οτι χρεαζεται ψυχολογο το παιδι. Δεν φταιει το παιδι , η συμπεριφορα του ειναι αποτελεσμα δικη σας καλης η κακης συμπεριφορας.

Αυτο εχω στο μυαλο μου απο τοτε που γεννηθηκε ο μικρος μου.

Εαν γινει νευρικος εγω θα ευθυνομαι. Τη δικη μου συμπεριφορα πρεπει να διορθωσω.

Εαν γινει δυστυχισμενος παλι εγω περισσοτερο σαν μανα και λιγοτερο ο πατερας.

 

Και εγω συμφωνω οτι το ανωδυνο ξυλο , η τιμωρια ακομα και οι φωνες ειναι λαθος .

(Οχι οτι εγω δεν τα εχω κανει, εκτος της τιμωριας)

Γιατι οταν φτανουμε να τους ριχνουμε στον πωπο, η να τραβαμε απο τα αυτι,και να φωναζουμε σημαινει οτι εχουμε ξεπερασει τα ορια μας και ξεφτιλιζομαστε στο ιδιο το παιδι μας , και μετα μας θεωρει ανικανες να τα διαχειριστουμε. Εμεσα μας υποτιμανε. Ειδικα το ξυλο στον πωπο, και πανω απο πανα ειναι μαλλον χαζο.

Η εικονα μας εκεινη τη στιγμη ειναι πολυ ασχημη. Εικονα Υστερικης μανας.

Ητιμωρια ομως για μενα εινα ακομα χειροτερη γιατι πιστευω οτι του αφηνει πολλα ψυχολογικα τραυματα.

Δεν μπορω να κλεισω το παιδι μου σε ενα δωματιο και να κλαιει. Μου φαινεται πολυ βαρβαρο και τελειως λαθος. Τιμωριες τετοιου ειδους δεν εχω εφαρμοσει ποτε. Μπορει να του πω ομως οτι αν δεν κοιμηθει δεν εχει βολτα το απογευμα. Η να κοιμηθει για να παμε βολτα.

 

Ενα τελευταιο, επειδη εχεις προβλημα και με τον μεσημεριανο υπνο, εγω καταφερα να τον πεισω να ξανακοιμαται το μεσημερι, βαζοντας του ενα παιδικο στο laptop απο το ιντερνετ. Εχει ενθουσιαστει. Καθε μεσημερι μονο ενα, ειναι η συμφωνια μας και μετα υπνο. Τηρουμε παντα τις συμφωνιες μας και κραταμε το λογο μας.. Του το ειχα μαθει αυτο απο τα παραμυθια ''Αταλαντη'' και '' Πριγκιπισσα με τον βατραχο''.

Επεξεργάστηκαν by FEHKO
ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Link to comment
Share on other sites

 

Δεν νομιζω οτι χρεαζεται ψυχολογο το παιδι. Δεν φταιει το παιδι , η συμπεριφορα του ειναι αποτελεσμα δικη σας καλης η κακης συμπεριφορας.

Αυτο εχω στο μυαλο μου απο τοτε που γεννηθηκε ο μικρος μου.

Εαν γινει νευρικος εγω θα ευθυνομαι. Τη δικη μου συμπεριφορα πρεπει να διορθωσω.

Εαν γινει δυστυχισμενος παλι εγω περισσοτερο σαν μανα και λιγοτερο ο πατερας.

Συμφωνώ. Το γράφει κι ο Σιδέρης στο τίτλο του βιβλίου Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν. (Το διάβασα 3 φορές προσεκτικά και συμπερασμα δεν έβγαλα...δεν θα το πρότεινα).

Ο πατέρας ειναι εξίσου υπεύθυνος. Μπορει να μην ασχολείται με το παιδί λόγω χρόνου πχ, αλλά επηρεάζει τη μάνα κι εκείνος και η μάνα με τη σειρά της επηρεάζει το παιδί και πάει λέγοντας...

Rea κι εγω συμφωνώ μαζί σου, ομως εγω εχω δοκιμάσει τη μέθοδο time out η οποία προκάλεσε αντίδραση και στεναχώρια και έχω υψώσει φωνή και έχω απειλήσει....Το γνωστό "αν ξανανέβεις εκει, θα φυγουμε από την παιδική χαρά γιατι μπλα μπλα"...

 

Τελικά κατέληξα οτι εκτός απο το οτι δεν λειτουργει και οτι το παιδι ειναι άνθρωπος και θα αντιδράσει (και καλά θα κάνει...), δεν μου αρεσει η δική μου εικόνα....και έτσι προσπαθω να αλλάζω:oops:

Πάντως το "Δημοκρατικό συστημα" διαπαιδαγωγισης κατα "μαγικο" τροπο δεν μας φερνει στα ορια μας, χωρίς δεν διανύουμε κατά τα άλλα ηπια περίοδο από οικονομικης, εργασιακης κτλ άποψης...πραγμα μας φορτίζει.

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

εχω και γω μια πολύ ζωηρή και αναρχική θυγατέρα...

 

αλλά τώρα τελευταία πάμε καλύτερα...

 

έχει ένα χρόνο διαφορά με τον αδερφό της... ο μιρκός τώρα είναι 17 μηνών και εκείνη σχεδόν 4,5.

 

στην αρχή τον ζήλευε πιο έντονα, τώρα πολύ λιγότερο, τον έριχνε και αυτή κάτω, μια φορά μάλιστα τον πέταξε κάτω από την πολυθρόνα γιατί την ενοχλούσε, αλλά αυτά θέλω να τα βλέπω σαν ατυχή περιστατικά...

 

τώρα το πρόβλημα μας έγινε οτι εγώ θέλω να τον παίξω και αυτός έγινε μυγιάγγιχτος και γιατί δεν με παίζει και στεναχωριέμαι, αφού εγώ τον θέλω! (είναι λίγο αγαρμπη και τον πονάε στα τραβήγματα και στις αγκαλιες)

 

γενικά εμείς οικογενειακώς κάνουμε λάθη, όλη την ώρα. είμαστε 3 ενήλικες, γονείς και μία γιαγιά πολύ καταστροφική καθώς δεν έχει όρια αλλά είναι το χαλί της μικρής, και η μικρή είναι ένα πολύ χειριστικό και δυνατό συναισθηματικά παιδί - πολλές φορές νιώθω οτι μου μιλάει μια έφηβη. εμένα δεν μου πετάει πράγματα στα μούτρα, μου πετάει ατάκες "και συ μου φαίρεσαι μερικές φορές έτσι, εσύ γιατί το κάνεις? θα το κάνω και γω!"

 

τώρα κάνουμε group therapy :όταν κάποιος μας χάνει τον έλεγχο, πχ ο μπαμπάς και η μικρή, και μαλώσουν πολύ, τους μαλώνω αμφότερους, λέγοντας στον καθένα που ενόχλησε τον άλλο, και όταν και οι δύο μου την λένε εμένα που τους κρίνω, λέω οκ, δίκιο έχετε, δεν ηρεμούμε τώρα να κάνει ο καθένας την δουλειά του? και όταν εγώ χάνω τον έλεγχο, η μικρή μου λέει να σταματήσω γιατί δεν πρέπει να της φωνάζω και εγώ της λέω πως ναι έχει δίκιο αλλά δεν αντέχω να την κυνηγάω για να την ντύσω, είμαι πολύ κουρασμένη και τώρα κάνουμε τα βραδυνά μας, και σιγά σιγά το ρίχνουμε στην κουβέντα και φοράμε επιτέλους την έρμη την πυτζάμα...

 

και λέμε οτι πρέπει να ήμαστε ήρεμοι, αλλά δες, και μεις που μεγαλώσαμε καμιά φορά δεν τα καταφέρνουμε, πρέπει όλοι μαζί να προσπαθούμε συννέχεια...

 

και μετά ζητάμε και συγνώμες, και κάνουμε και αγκαλίτσες...

 

ίσως δεν ειναι σωστός ο τρόπος μας, δεν τον έχω διαβάσει πουθενά δλδ, αλλά εμάς μας βοηθάει όταν χάνουμε τον έλεγχο και φωνάζουμε...

 

μετά από 4,5 δύσκολα χρόνια με πολεεες αποτυχίες με την μεγάλη, που μπορεί να μήν έκανε ζημιές, αλλά είχε σίγουρα τον τρόπο της να μας φτάνει πέρα από τα όρια που νομίζαμε οτι είχαμε καθημερινά, έχω να πω πως το περιβάλλον είναι το παν.

 

κοινή αντιμετώπιση, σταθερή και όχι ανάλογα με τις περιστάσεις, και όρια σταθερά επίσης. και ξέρω οτι θα ακουστεί άσχημο, αλλά και φόβος για υπαρκτές συνέπειες. έχω πετάξει παιχνίδι από το μπαλκόνι (μονοκατοικία με κήπο μήν ταράζεσται) σύννεφο.

και αναγνώριση οτι και γω φταίω που σου φώναξα, και σου ζητώ συγνώμη. και επιβράβευση για ότι καλό κανουν. και επισήμανση, δες τωρα που δεν μαλώνουμε τί ωραία που περναμε παρεούλα...

 

θεματοθέτρια κράτα του λίγο μούτρα... πες του οτι στεναχωρέθηκες πολύ που σου λέρωσε πχ τα μαλλιά με χώμα... μετά τα τρία νομίζω οτι αρχίζουν να συμπονούνε λίγο λίγο... στην δική μου έπιανε, πχ κοίτα, μου έκοψες το κολιέ μου που τόσο μου άρεσε, και τώρα δεν έχω... κλαψ κλαψ... γιατί το έκανες αυτό? δείξε συντετριμένη -τι θα κάνω εγώ τώρα με το χαλίκι στην μπούκλα? ποιος θα με βοηθήσει να το καθαρίσω?

 

σε μένα αυτό πιάνει... αντί να θυμώσεις, θλίψου, και δείξε το. συνήθως δεν ξανακάνει το ίδιο σφάλμα.

 

τις ζημιές στο σπίτι, όποιος τι κάνει τις μαζεύει. αλλιώς δεν κάνει τπτ άλλο.

 

όπως επίσης έπιαναν και οι κοινές απαγορεύσεις : μαλώνετε για το ποιός θα κάτσει στην πολυθρόνα? και οι δύο εκτός πολυθρόνας. ή με συμφωνία, θα κάτσει πρώτα ο ένας και μετά ο άλλος, με την κλεψύδρα.

 

και ναι, σε μένα πιάνει και η τιμωρία-δωμάτιο. κακοφαίρεσαι? εδώ δεν μπορούμε να έχουμε κλάματα και τσιρίδες για κάτι που θέλεις και δεν γίνεται να έχεις. πήγαινε μέσα να κάτσεις να το σκεφτείς, και όταν δεν κλαις και μπορούμε να το συζητήσουμε, έλα. και ναι, κλείνω και την πόρτα, και ή κάθεται μέσα και σκούζει μέχρι εξαντλήσεως του εγωισμού, ή κάθεται στο κατώφλι και σκούζει, ή γενικά σκούζει μεχρι που ξαφνικά το κόβει μαχαίρι, και έρχεται κουνιστή και λυγιστή και μιλάει περι ανέμων και υδάτων...

 

και νάνι μαζί τα αδερφάκια, πίστεψε με μετά από ένα σημείο δεν ξυπνάει το ένα από το άλλο με τίποτα. το συνηθίζουν. και τους κάνει πολύ καλό.

 

τα δικά μου τώρα κουβεντιάζουν πριν τον ύπνο - ο μικρός λέει τους φθόγγους του, και η μεγάλη μιλάει και λέει τα δικά της... και νανουρίζονται παρέα και κοιμούνται.

 

τι να πω.... υπομονή και επιμονή, και προσπάθεια να δίνουμε το καλό παράδειγμα, και να βρούμε τα κουμπιά μας οικογενειακώς... έχουμε πολύ δρόμο όλοι μας... εμείς τουλάχιστον που έχουμε ζωηρά παιδιά, γιατί ναι, παίζουν τεράστιο ρόλο τα λάθη μας, αλλά και τα παιδιά γεννιούνται, δεν γίνονται μόνο. γιατί δεν έχω πει λέξει για τον μικρό τόση ώρα? γιατί γεννήθηκε αρνάκι βολικό, και χωρίς καμία προσπάθεια, παραμένει.

 

s-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

και η μικρή είναι ένα πολύ χειριστικό και δυνατό συναισθηματικά παιδί - πολλές φορές νιώθω οτι μου μιλάει μια έφηβη. εμένα δεν μου πετάει πράγματα στα μούτρα, μου πετάει ατάκες "και συ μου φαίρεσαι μερικές φορές έτσι, εσύ γιατί το κάνεις? θα το κάνω και γω!"

Ναι και η δική μου το κάνει αυτό και με εκπλήσει...

Δεν θα την αποκαλούσα χειριστική. Γενικά τα παιδιά δεν είναι χειριστικά πιστεύω με την έννοια που είναι οι ενήλικες.

Παρατηρούν συμπεριφορές και αντιδράσεις ενηλίκων και αντίστοιχα λειτουργούν για να καταφέρουν το "δικό" τους.

 

Και το "δικό" τους υπερισχύει, ακόμα κι οταν περάσουν την εγωκεντρική ηλικία, γιατί οι γονείς δεν καθιστούν σαφές οτι έχουν κι εκείνοι ανάγκες και συναισθήματα.

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Καλημερα

 

Βρε κοριτσια εχω μια απορεια. Απευθυνομαι και σε εσενα, Δαφνη που το ψαχνεις πολυ. Αν και τα κοριτσια σε γενικες γραμμες νομιζω οτι ειναι πιο ηρεμα , ισως λιγοτερο κινητικα, οχι παντα.

 

Δεν εχετε χτυπησει ποτε στο πωπο? Δεν εχετε τραβηξει αυτι?

Και ενταξει αυτα μπορει να μην τα εχετε κανει. Δεν υψωνετε τη φωνη συχνα?

Ξερω οτι υπαρχουν εξαιρεσεις ανθρωπων που ειναι πολυ ψυχραιμοι.Αλλα νομιζω οτι ειναι σπανιες περιπτωσεις.

Αρχιζω να αισθανομαι οτι ειμαι μαλλον κακια μανα. Εγω τα εχω κανει ολα. Το ξερω οτι δεν ειναι σωστο. Αλλα δεν τα καταφερνω.

Αλλα και γυρω μου αυτο βλεπω. Δεν μιλαω για μονιμη υστερια μαναδων.

Ο αντρας μου σπανια υψωνει τη φωνη αλλα ειναι τερας ψυχραιμιας και υπομονης. Δεν λογαριαζεται.

 

Πραγματικα τα καταφερνετε?

Link to comment
Share on other sites

Fιλη μου αν κοιταξεις τα παλαιοτερα μηνυματα καπου θα με βρεις και μενα να απορω ποσες πολλες μανουλες ειναι τερατα υπομονης εδω...γιατι εγω οπως εγραψα και φωναζω οταν κανουν αταξιες -βλακειες και εχω ριξει και στον ποπο...ομως εδω καποια κοριτσια ειπαν οτι ολα αυτα ειναι κακοποιηηση των παιδιων μας:shock::shock:

Link to comment
Share on other sites

Καλημερα

 

Βρε κοριτσια εχω μια απορεια. Απευθυνομαι και σε εσενα, Δαφνη που το ψαχνεις πολυ. Αν και τα κοριτσια σε γενικες γραμμες νομιζω οτι ειναι πιο ηρεμα , ισως λιγοτερο κινητικα, οχι παντα.

 

Δεν εχετε χτυπησει ποτε στο πωπο? Δεν εχετε τραβηξει αυτι?

Και ενταξει αυτα μπορει να μην τα εχετε κανει. Δεν υψωνετε τη φωνη συχνα?

Ξερω οτι υπαρχουν εξαιρεσεις ανθρωπων που ειναι πολυ ψυχραιμοι.Αλλα νομιζω οτι ειναι σπανιες περιπτωσεις.

Αρχιζω να αισθανομαι οτι ειμαι μαλλον κακια μανα. Εγω τα εχω κανει ολα. Το ξερω οτι δεν ειναι σωστο. Αλλα δεν τα καταφερνω.

Αλλα και γυρω μου αυτο βλεπω. Δεν μιλαω για μονιμη υστερια μαναδων.

Ο αντρας μου σπανια υψωνει τη φωνη αλλα ειναι τερας ψυχραιμιας και υπομονης. Δεν λογαριαζεται.

 

Πραγματικα τα καταφερνετε?

 

 

Ειχα γράψει αυτο προηγουμένως. Το κάνω quote.

Rea κι εγω συμφωνώ μαζί σου, ομως εγω εχω δοκιμάσει τη μέθοδο time out η οποία προκάλεσε αντίδραση και στεναχώρια και έχω υψώσει φωνή και έχω απειλήσει....Το γνωστό "αν ξανανέβεις εκει, θα φυγουμε από την παιδική χαρά γιατι μπλα μπλα"...

 

Τελικά κατέληξα οτι εκτός απο το οτι δεν λειτουργει και οτι το παιδι ειναι άνθρωπος και θα αντιδράσει (και καλά θα κάνει...), δεν μου αρεσει η δική μου εικόνα....και έτσι προσπαθω να αλλάζω:oops:

Πάντως το "Δημοκρατικό συστημα" διαπαιδαγωγισης κατα "μαγικο" τροπο δεν μας φερνει στα ορια μας, χωρίς δεν διανύουμε κατά τα άλλα ηπια περίοδο από οικονομικης, εργασιακης κτλ άποψης...πραγμα μας φορτίζει.[/QUOTE]

 

Kάνω κι άλλο ένα quote από το ίδιο θέμα

 

Παράθεση:

Αρχικό μήνυμα απο elenip viewpost.gif

πρέπει να κάνεις υπομονή και να του δείχνεις μόνο θετικά συναισθήματα... δεν είναι εύκολο, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση....

 

Εlenip αν και σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου, απομόνωσα αυτο το κομμάτι γιατί είναι η αιτία και η αφορμή πολλών προβλημάτων.

 

Το να δείχνεις στον οποιονδήποτε μόνο θετικά συναισθήματα καταρχήν είναι υποκριτικό.

Τα παιδιά ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες είναι εξαιρετικοί δεκτες συναισθημάτων.

Αντιλαμβάνονται λοιπόν ακόμα κι οταν τους δειχνουμε και τους λέμε κάτι θετικό για κάτι που στην ουσία μας έχει δυσαρεστήσει οτι δεν τα αποδεχόμαστε. Επίσης μιμούμενα εμάς μαθαίνουν πώς το να εκφράζουν τα αρνητικά τους συναισθήματα ειναι κακό.

Η δική μου γνώμη ειναι να είμστε αυθεντικοί με τα παιδιά. Να εκφράζουμε αυτο που νιώθουμε "με ενοχλεί που κάνεις θόρυβο", "είμαι κουρασμένη...", χωρίς όμως να κατηγορούμε ή να επικρίνουμε το παιδί και γενικά να κάνουμε χρήση της εξουσίας μας πάνω του (αλλα ουτε και να αφήνουμε το παιδί να κάνει το αντίστοιχο).

 

Εάν μάθουμε να εκφραζόμαστε άμμεσα ήδη έχουμε εκτονωθεί και λειτουργούμε καλύτερα.

Κανένας δεν μπορεί, ειδικά όταν πιέζεται από κούραση, αυπνία κτλ, να είναι "τέλειος γονέας". Ηρεμος και χαμογελαστός όταν το παιδί έχει κάνει αυτα που περιγράφει η θεματοθέτρια.

[/QUOTE]

Ναι ο γραπτός λόγος δημιουργεί παρεξηγήσεις. (Τα έκανα σαλάτα με τα πολλά quote και δεν ξέρω εάν βγαίνει νόημα)Κανείς δεν μίλησε για τέλειες μαμάδες, ούτε για μονίμως ήρεμες μαμάδες.

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

Ναι και η δική μου το κάνει αυτό και με εκπλήσει...

Δεν θα την αποκαλούσα χειριστική. Γενικά τα παιδιά δεν είναι χειριστικά πιστεύω με την έννοια που είναι οι ενήλικες.

Παρατηρούν συμπεριφορές και αντιδράσεις ενηλίκων και αντίστοιχα λειτουργούν για να καταφέρουν το "δικό" τους.

 

Και το "δικό" τους υπερισχύει, ακόμα κι οταν περάσουν την εγωκεντρική ηλικία, γιατί οι γονείς δεν καθιστούν σαφές οτι έχουν κι εκείνοι ανάγκες και συναισθήματα.

 

Χειριστικό? Άκρως!

Από το ελεγχόμενο γοερό κλάμα όταν ήταν βρέφος, μέχρι το σήμερα που πάει και κλαίγεται στην γιαγιά για την μαμά που «δεν με αφήνει, και εγώ είμαι μικρό παιδάκι και στεναχωριέμαι γιαγιά ΜΟΥ (το μου μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις) πες σε παρακαλώ στην μαμά να με αφήσει να πάω….» και αν δεν πιάσει στροφή 180 μοιρών με κλάμα και χτύπημα στο πάτωμα σαν σαρδέλα και θέλω θέλω θέλω μέχρι να λυγίσεις…

Προχθές, αχ τα θυμάμαι και γελάω, ζητούσε μιράντα μπισκότα και είπα όχι. Δεν λέει τίποτα. Σε 5 λεπτά που εγώ το είχα ξεχάσει, αν και έπρεπε κάτι να είχα ψιλιαστεί με την άμεση συμμόρφωση στο όχι, έρχεται και μου λέει «μαμά ξέρεις πως κατεβαίνει το φαγητό στο κορμάκι μου και πως ταξιδεύει?» όλο γλύκα αυτό… πατάω την μπανανόφλουδα και ρωτάω… πως αγάπη μου? Περίμενε εδώ μου λέει, μείνε ακίνητη… πάει, βάζει καρέκλα, ανεβαίνει πάγκο, κλέβει 2 μιράντα, και έρχεται και μου λέει, να κοίτα πως κατεβαίνει το μπισκοτάκι στον λαιμό μου… αρχίζω να διαμαρτύρομαι, που πιάστηκα κώτσος, και βάζει τα κλάματα και μου λέει, μη, μη μου πάρεις το μπισκοτάκι από το χέρι τώρα που το κράτησα, σε παρακαλώ μαμά… μόνο αυτό θα φάω, ένα τελευταίο και τέλος… υποχώρηση εγώ… πόσο να το τραβούσα για ένα μπισκότο πια που κερδήθηκε με τόση μαεστρία?

Σε 5 λεπτά είχαμε πρόζα, υστεροβουλία, και δράμα. Τι άλλο πρέπει να κάνει κανείς για να χειριστεί έναν άλλο άνθρωπο ή μία κατάσταση? Μπορεί να μην είναι κακόβουλος, απλά εγωιστικός, αλλά είναι χειρισμός καταστάσεων προς ιδίον όφελος.

Όταν μάλιστα έχει πιάσει και τις σχέσεις των ενηλίκων και πατάει επιδέξια πάνω στις δικές τους αδυναμίες ή στις αδυναμίες των μεταξύ τους σχέσεων? (όταν επιλέγει την γιαγιά να μεσολαβήσει για διατροφικές αδυναμίες γιατί ξέρει ότι η γιαγιά εκεί είναι πιο χαλαρή και εγώ μαζί της δεν βγάζω άκρη ή όταν επιλέγει τον μπαμπά για ωραριακές αδυναμίες που εκείνος θεωρεί δευτερεύουσες, και ξέρει πάντα ότι το κέντρο αποφάσεων όταν είμαι σπίτι είμαι εγώ και τους χρησιμοποιεί για να με αναγκάσει να υποκύψω στο δικό της, τι είναι?)

Θα ξαναγράψω πάντως για την συναισθηματική προσέγγιση, όταν δείχνω θλίψη για κάτι που έκανε, μου δίνει σημασία. Όταν θυμώνω, όχι. Με αυτό τον τρόπο έχουμε βελτιωθεί πολύ. Και με τον τρόπο αυτό μαθαίνουν ότι δεν περνάει και πάντα το δικό τους, ότι όλοι έχουν συναισθήματα και ανάγκες.

Πολύ μας έχει βοηθήσει κα ιη σειρά. Ακούμε πολλές φορές πχ τραγούδια στο youtube, με την σειρά, ένα για τον μπαμπά, ένα για την μαμά, ένα για την μεγάλη, και άλλο ένα που το βάζουμε στην τύχη για τον μικρό. Μας κάνει και παρεούλα αυτό.

Ή μια φορά παλιότερα, που ήταν γύρω στα 3 κάτι, που έκανα κάτι ακραίο, μου είχε χαλάσει το κρεβάτι μου, τα είχε ρίξει όλα κάτω, σκεπάσματα, βιβλία, κολιέ, και ήταν από πάνω και τα ποδοπατούσε στο πάτωμα….Και πήγα και της χάλασα και το δικό της. Στο παρκέ κουβάρι η mini mouse. Έπαθε σοκ και έβαλε τα κλάματα. Είδες της λέω, και εγώ στεναχωρέθηκα πολύ, τόσο όσο εσύ. Ήταν ωραίο αυτό που έκανα στο κρεβάτι σου? Όχι μου λέει. Δεν ήταν απαίσια η συμπεριφορά μου? Κουνάει κεφάλι. Και η δική σου? Κουνάει πάλι κεφάλι. Άντε τώρα να τα ξαναστρώσουμε, και άλλη φορά δεν θα το ξανακάνει κανείς μας…. Ακραίο ή όχι, έπιασε. Σιγά σιγά άρχισε ο σεβασμός στα πράγματα των άλλων… τώρα μου μαζεύει τα κολιέ μην τα πιάσει ο μικρός και τα κόψει και στεναχωρηθώ. Σταμάτησε να σπρώχνει τον μικρό για να μην στεναχωρηθεί ο καημένος. Του δίνει παιχνίδια για να μην είναι σαν τον εγωιστή γίγαντα που λύπησε τα παιδάκια όταν δεν τα άφησε να παίξουν στον κήπο του. Καλά το τελευταίο όχι πάντα, αλλά πολύ συχνότερα απ’ ότι στην αρχή.

Τώρα έχουμε εστιάσει στο να ηρεμήσουμε λίγο, να μην αντιδρά συνέχεια σε όλα, και να μην αντιδρούμε και εμείς στις αντιδράσεις της σαν παιδιά… γενικώς να ρίξουμε λίγο τους τόνους.

Θεματοθέτρια μην απελπίζεσαι… αυτό το παιδί που φέτος δεν θέλει να με στενοχωρήσει, πέρυσι μου έφτυνε το κρέας με μπιζέλια στο χαλί γιατί δεν της άρεσε…με έφτυνε στα μούτρα για πλάκα, κάπου το είχε δει και της άρεσε… τώρα δέχεται να βγει από το μπάνιο αμέσως και πέρυσι χτυπιόταν σαν σαρδέλα με κίνδυνο να τσακιστούμε όλοι οικογενειακώς. Στα 3 έπαιζε φλογέρα για πλάκα ενώ όλοι κοιμόταν και γελούσε, και τώρα ψυθιρίζει να μην ξυπνήσει τον μικρό. Υπομονή, μεγαλώνουν και ηρεμούν, και ελπίζω το ίδιο και εμείς…

 

s-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

Εχει βρει τον τρόπο να κερδίζει αυτό που θέλει.

Εγω προσπαθώ να εφαρμόσω το "ουτε νικητές ουτε ηττημένοι"...μια λύση που να ικανοποιεί οσο το δυνατόν καλύτερα τα μέρη που εμπλέκονται.

Εχει πλάκα τωρα αλλά για φαντάσου να φτάσει 15.....:?

Προς το παρόν τα καταφέραμε ακόμη και με το παγωτό. Συμβιβάστηκε και πήρε καλαμπόκι. Εχει αναπτύξει κι η δική μου το "Μάρθα Βούρτση" τρόπο.

Οσο για τη φλογέρα, η δική μου παίρνει την καραμούζα...Οσο για μένα, επειδή παπούδες, γιαγιάδες δεν παίζουν και ουσιαστικά είμαι full time μαμά (μπαμπάς γυρίζει αργά και ασχολείται αλλά δεν προλαβαίνει), ΠΡΕΠΕΙ να κοιμηθω, οταν γυρίζω από τη δουλεια.

Ετσι μια φορα από τις πολλές που δεν με άφησε να κοιμηθω, της ειπα οτι ειμαι κουρασμένη και ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να την πάω βόλτα...

Εκλαψε, στεναχωρήθηκε κι εγω μαζι...αλλά προσπαθει να κάνει ησυχία πια...

Για να δούμε....

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

ναι, και μένα αυτό με τρομάζει... το όταν μεγαλώσει... γι αυτό και το παλεύω με το συναίσθημα, για να πιάσω το φιλότιμο...

 

όσο για τον ύπνο, έχω φτάσει στο σημείο όταν λέω πάω για ύπνο, μισή ώρα για την μαμά που γύρισε κουρασμένη, να μήν μου χτυπάει καν κανείς την πόρτα... μετά το μισάωρο βέβαια γίνομαι χαλί στο σαλόνι... ή τώρα το καλοκαίρι στην άσφαλτο με τις κιμωλίες...

 

s-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

Θα ξαναγράψω πάντως για την συναισθηματική προσέγγιση, όταν δείχνω θλίψη για κάτι που έκανε, μου δίνει σημασία. Όταν θυμώνω, όχι. Με αυτό τον τρόπο έχουμε βελτιωθεί πολύ. Και με τον τρόπο αυτό μαθαίνουν ότι δεν περνάει και πάντα το δικό τους, ότι όλοι έχουν συναισθήματα και ανάγκες.

Ο θυμός λειτουργεί εκφοβιστικά. Βλέπουν έναν "οργισμένο γίγαντα" μπροστά τους. Επίσης ειναι δευτρογενές συναίσθημα τις περισσότερες φορές. Δηλ. προηγούνται άλλα.

Πχ. θυμώνω και φωνάζω, γιατί το παιδί παράκουσε μου ξέφυγε και πέρασε το δρόμο μόνο. Ουσιαστικά έχω νιωσει αρχικά ανακούφιση που δεν χτύπησε.

Οπότε το σωστό ειναι να εκφράσω την ανακούφιση και έπειτα να πω οτι ανησύχησα.

Ισως αυτο ευθύνεται που δεν μου έρχεται να βάλω τις φωνές από τότε που προσπαθώ να το εφαρμόσω. Εχει γίνει και η μικρή πολύ πιο υπάκουη όμως.

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

μετά το μισάωρο βέβαια γίνομαι χαλί στο σαλόνι... ή τώρα το καλοκαίρι στην άσφαλτο με τις κιμωλίες...

Α καλά...εννοειται...αλλά δεν μπορω να πω..το διασκεδάζω!:lol:

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

εγω παντως εχω ριξει στον πωπω, κακως, δεν φωναζω ιδιατερα αλλα αμα ριξω μια δολοφονικη μου ματια, ειναι χειροτερο και απο πολλες φωνες. Και αυτο κακοποιηση ειναι θεωρητικα! αχχαααχαχ

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...