Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ:ΠΟΛΥ ΖΩΗΡΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ...


Recommended Posts

Πετάει παιχνίδια παντού, μέχρι στην τηλεόραση στην οθόνη, σήμερα έβαζε το μπιφτέκι στο στόμα και το έφτυνε γύρω γύρω στο πλακάκι, έκανε τα τσίσα στο γιογιο και τα πέταξε μέσα στο τζάκι, πήρε το άζαχ και ψέκασε τη μικρή στο πρόσωπο (αν και έχω μαζέψει τα πάντα από παντού έκανα μια δουλειά και μέχρι να γυρίσω το είχε πάρει). Εσυρε το κρεβάτι του από το σημείο που το έχουμε στην πόρτα του δωματίου του και τον καναπέ στην θέση του κρεβατιού. Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να κάνει για ν αμην τον μαλώσουμε;;; Ολα αυτά έγιναν σήμερα το πρωί. Σκεφτείτε τι γίνεται την υπόλοιπη μέρα

 

Εστιάζεις λάθος. Προσπάθησε να τον επιβραβεύσεις ακόμα και για το ένα λεπτό που κατάφερε να μείνει ήσυχος και να έχει θετική συμπεριφορά. Βέβαια θέλει απίστευτη υπομονή (εγώ δεν θα την είχα) και προσπάθεια από μέρους σας. Το παιδί θα κάνει τα πάντα για να τραβήξει την προσοχή σας. Έχετε δοκιμάσει να τον αγνοήσετε επιδεικτικά όταν κάνει κάτι άσχημο και να τον παινέψετε όταν απλά δεν κάνει αταξίες; Να ασχοληθείτε μαζί του όταν είναι ήρεμος και να του δώσετε το χρόνο που χρειάζεται; Χωρίς παράλληλα να ασχολείστε και με τη μικρή σας. Όταν η μικρή κοιμάται το βράδυ, περνάτε χρόνο αποκλειστικά με το άλλο παιδί ή τον βάζετε να κοιμηθεί κι αυτόν την ίδια ώρα;

 

Η παιδοψυχολόγος πάντως δεν μου φάνηκε και πολύ επαγγελματίας, στην ουσία δεν σας έδωσε και κάποια χρήσιμη πρακτικά συμβουλή. Ή κάνω λάθος;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 196
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Εγω πάλι νομίζω ότι η συμβουλή που τους έδωσε να πάνε σύντομα σε δικό τους χώρο καθώς και να κάνουνε υπομονή κάποιους μήνες ειναι αρκετές για ένα τριχρονο παιδάκι που υπέστει δύο τόσο σημαντικές αλλαγές στη ζωή του.

Link to comment
Share on other sites

Εγω πάλι νομίζω ότι η συμβουλή που τους έδωσε να πάνε σύντομα σε δικό τους χώρο καθώς και να κάνουνε υπομονή κάποιους μήνες ειναι αρκετές για ένα τριχρονο παιδάκι που υπέστει δύο τόσο σημαντικές αλλαγές στη ζωή του.

 

Nαι, αλλά η θεματοθέτρια λέει πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό αυτό το διάστημα. Άρα... επί του πρακτέου; :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

To τις τρώει στον πισινό καμμιά φορά ή μπαίνει τιμωρία, μπορεί να είναι κακοποίηση όπως λες αλλά είναι κάποιες φορές που έχεις εξαντλήσει όλες τις μεθόδους. Αυτό δε σημαίνει ότι γίνεται κατ επαναλήψη σε καμμιά περίπτωση. Σε καμμιά περίπτωση δεν τον πιέζουμε για κάτι.

 

Exει υποστεί λοιπόν δυο αλλαγές που θα αναστάτωναν το κάθε παιδί ειδικα σε αυτην την ηλικία. (Ερχομός αδελφής +αλλαγή κατοικίας).

 

Εσεις από την άλλη δεν μπορείτε να το διαχειριστείτε (το κατανοώ απολύτως) και το πράγμα χειροτερεύει. Κυρίως για το παιδί, διοτι το να τις τρωει (αραια και που) και να το απομονώνεις θα επιφέρει χειρότερα που δεν φαντάζεσαι όπως σου εγραψαν και πριν.

Η μονη συμβουλη του παιδοψυχολογου ηταν "υπομονη"?:confused:

 

Δεν κανεις ένα τηλ στη γραμμη που σου εβαλα πριν?

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

Πετάει παιχνίδια παντού, μέχρι στην τηλεόραση στην οθόνη, σήμερα έβαζε το μπιφτέκι στο στόμα και το έφτυνε γύρω γύρω στο πλακάκι, έκανε τα τσίσα στο γιογιο και τα πέταξε μέσα στο τζάκι, πήρε το άζαχ και ψέκασε τη μικρή στο πρόσωπο (αν και έχω μαζέψει τα πάντα από παντού έκανα μια δουλειά και μέχρι να γυρίσω το είχε πάρει). Εσυρε το κρεβάτι του από το σημείο που το έχουμε στην πόρτα του δωματίου του και τον καναπέ στην θέση του κρεβατιού. Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να κάνει για ν αμην τον μαλώσουμε;;; Ολα αυτά έγιναν σήμερα το πρωί. Σκεφτείτε τι γίνεται την υπόλοιπη μέρα

ουφ διάβασα τι περνάς και σφίχτηκε η ψυχή μου που λένε!! Τα κορίτσια που σου έγραψαν παρακάτω έχουν δίκιο, αλλά μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι στην πράξη όταν έχεις όλη την κούραση και την ένταση να καταφέρεις να φέρεις την κατάσταση σε μια σειρά. Αφού μπήκες στον κόπο όμως να μας γράψεις εδώ όλα αυτά που σου συμβαίνουν έχω την αίσθηση πως είσαι διατεθημένη να προσπαθήσεις για τα παιδάκια σου (γιατί και τα 2 επηρεάζονται) Κάνε υπομονή και σφίξε τα δόντια σου κάθε φορά που νιώθεις ότι θέλεις να τον μαλώσεις, προσπάθησε να μη του δώσεις σημασία εκτός αν κινδυνεύει ο ίδιος ή η μικρή. Όπως είπαν και παρακάτω επιβράβευση! Θετική ενίσχυση χρειάζεται το παιδί σε πρώτη φάση. Καλό θα είναι η επιβράβευση να μη γίνεται σε είδος (σοκολάτες,παιχνίδια κλπ) αλλά με μια αγκαλιά και μια καλή κουβέντα. Επίσης δεν ξέρω τι σχέση έχετε με τα πεθερικά και κατα πόσο επηρεάζουν την ανατροφή των παιδιών, όμως επειδή είτε καλώς είτε κακώς μένετε όλοι μαζί πρέπει να συναποφασίσετε μια κοινή συμπεριφορά, γιατί αν το παιδί μέσα σε όλα αυτά που γίνονται στο μυαλό του έρθει και διχασμός από τη δική σας συμπεριφορά (εσύ τον μαλώνεις, ο παππούς τον αγκαλιάζει κλπ) τότε άντε να το συνεφέρετε το παιδί μετά!! Δεν είστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι... Άθελά σας θα έχετε δείξει και κάποια αδυναμία στη μικρούλα και είναι λογικό να έχει πληγωθεί ο μεγάλος. Αν έχετε στην περιοχή σας ένα κέντρο ψυχικής υγείας ανηλίκων κάντε μια επίσκεψη, γίνεται πολύ καλή δουλειά συνήθως! Ηρέμησε για να πάρεις δύναμη γιατί όλη αυτή η κατάσταση θα σας αποσυντονίσει οικογενειακώς αν δεν ηρεμήσουν τα πράγματα σύντομα! Καλή δύναμη!!

Οι άντρες της ζωής μου...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Φοβερός τυπάκος είναι ο πιτσιρικάς σου!δυστυχως δεν έχω να προτείνω κάτι που θα μπορούσε να τον ηρεμήσει...έχω κι εγώ έναν εξίσου ζωηρό μόνο που είναι σχεδόν 18 μηνών.Εμενα πετάει μέχρι και τις λερωμένες πάνες του απ το μπαλκόνι..[/QUOTE]

χααχαχαχχ κορυφαιο!Ευχομαι να μην μενουμε κοντα!

Εστιάζεις λάθος. Προσπάθησε να τον επιβραβεύσεις ακόμα και για το ένα λεπτό που κατάφερε να μείνει ήσυχος και να έχει θετική συμπεριφορά. Βέβαια θέλει απίστευτη υπομονή (εγώ δεν θα την είχα) και προσπάθεια από μέρους σας. Το παιδί θα κάνει τα πάντα για να τραβήξει την προσοχή σας. Έχετε δοκιμάσει να τον αγνοήσετε επιδεικτικά όταν κάνει κάτι άσχημο και να τον παινέψετε όταν απλά δεν κάνει αταξίες; Να ασχοληθείτε μαζί του όταν είναι ήρεμος και να του δώσετε το χρόνο που χρειάζεται; Χωρίς παράλληλα να ασχολείστε και με τη μικρή σας. Όταν η μικρή κοιμάται το βράδυ, περνάτε χρόνο αποκλειστικά με το άλλο παιδί ή τον βάζετε να κοιμηθεί κι αυτόν την ίδια ώρα;

 

Η παιδοψυχολόγος πάντως δεν μου φάνηκε και πολύ επαγγελματίας, στην ουσία δεν σας έδωσε και κάποια χρήσιμη πρακτικά συμβουλή. Ή κάνω λάθος;

Ναι συμφωνω!Ισως ειναι και η μονη λυση που δεν εχεις δοκιμαασει.Κανε την καρδια σου πετρα για μια μερα.. βααθιες εισπνοες και κανετο πραξη!Πιστευω οτι κατι θαα αλλαξει!

FvxMp3.png
Link to comment
Share on other sites

Περνάς πολύ δύσκολη φάση!!! Μπράβο για το κουράγιο σου!!!! Δυστυχώς και εγώ το μονο που έχω να σου πώ είναι μια απο τα ίδια. Δηλαδή: Προσπαθήστε να μην αντιδράτε έντονα όταν κάνει αυτα τα παράλογα, ή να λέτε ηηηηη και τέτοια. Μην του δείχνεις οτι ταράζεσαι και ειδικά μην του λέτε είσαι κακό παιδί. Γιατί το παιδί πιστεύει ότι είναι κακό παιδί και οτι πρέπει να φέρεται άσκημα. Προσπάθησε να τον επιβραβεύεις για ότι καλο κάνει, να τον βάζεις να σε βοηθάει με την μικρή, π.χ. να σου δίνει την πάνα, ή την κρέμα. Μπορείς να τον κρατάς αγκαλιά και να λέτε τραγούδια μαζί στην μικρή, αν γίνεται να κρατάει κάποια ώρα η γιαγιά την μικρή για να παίζετε μόνο οι δυο σας. Να του λες συνέχεια οτι τον αγαπάς. Και οταν τον μαλώνεις να του μιλάς ήρεμα, και να του εξηγείς οτι τον αγαπάς αλλά η συμπεριφορά του δεν είναι αποδεκτή. Νομίζω οτι "φωνάζει" για την προσοχή σας. Α!!! Και καλό είναι να μην επεμβαίνουν όλοι να τον μαλώνουν. Αυτο τον ρόλο να τον έχετε μόνο εσείς. Και να υπάρχει μια καθαρή ιεραρχία. Εσείς να βάζετε τους κανόνες και να κάνετε τις παρατηρήσεις. Μήπως οταν κάνει κάτι πέφτουν όλοι πάνω του να τον μαλώσουν; Χρειάζεται πολύ υπομονή και να είστε σταθεροί. Και με τις κούνιες μπορείς να του εξηγήσεις τι περιμένεις απο αυτον πριν πάτε, αν δεν σε ακούσει φεύγετε χωρίς να τον μαλώνεις και του λες οτι φεύγετε γιατί δεν τήρησε τους κανόνες, θα ξαναπάτε αύριο και αν τηρήσει τους κανόνες θα κάτσετε πιο πολύ. Με ήρεμο τόνο χωρίς φωνές. Και τα παιδία σε αυτη την ηλικία ξεχνάνε πολύ συχνα τους κανόνες. Πρέπει κάθε φορά να του θυμίζεις ποιοί είναι. Ήταν πολλές οι αλλαγές άλλαξε όλη του η ισορροπία. Προσπαθήστε με ηρεμία. Οι φωνές και το ξύλο του δείχνουν οτι είναι αποδεκτός τρόπος συμπεριφοράς και όταν θυμώνεις μπορείς να εκφράζεσαι έτσι. Δεν μπορεί να καταλάβει οτι για σας επιτρέπεται για κείνον όχι. Καλή επιτυχία!!!!!

VH6Dp2.png

ivf7p2.png

Link to comment
Share on other sites

Είναι δυνατόν η παιδοψυχολόγος να σας είπε κάντε υπομονή και αν γίνεται μετακομίστε;;; Έλεος! Έτσι λύνονται τα προβλήματα;

 

Κάνε αυτό που σου είπαν και παραπάνω. Σταμάτα να τρέχεις από πίσω του και να τον μαλώνεις.

Αγνόησε τις κακές συμπεριφορές και να εστιάζεις στην καλή συμπεριφορά.

 

πχ (αναφέροντας τα παραδείγματά σου) πετάει κάτω το φαγητό του; Πες του ότι αυτό δεν είναι σωστό που κάνει, μην το μαζέψεις αμέσως και αν πεινάσει πες του "το φαγητό σου είναι στο πάτωμα, δεν έχω άλλο αυτή τη στιγμή"

 

Κάποια στιγμή όμως που δεν θα πετάξει το φαγητό, θα κάνεις πάρτυ! Θα του πεις πόσο καλό παιδί είναι, θα τον πάρεις αγκαλιά, θα τον επιβραβεύσεις.

 

Αν πχ φιλάς τη μικρή, πριν στο ζητήσει πάρτον αγκαλίτσα και φίλα τον και εκείνον.

 

Αν θέλει η μικρή νερό, ρώτα κατευθείαν και τον μεγάλο "να σου φέρω και εσένα νεράκι αγάπη μου; Θέλεις κάτι άλλο;"

 

Ζήτα του τη βοήθειά του, όσον αφορά τη μικρή. Να σε βοηθήσει να την αλλάξεις, να την μάθει πραγματάκια κτλ

Κάποιες φορές να μαλώνεις και τη μικρή μπροστά του και καλά... Την μαλώνεις ποτέ ή μαλώνεις μόνο τον μεγάλο;

Link to comment
Share on other sites

Στο οτι πετάει παιχνίδια, μίλησε μαζί του και πες του οτι είναι κάτι που δεν επιτρέπεται γιατι μπορεί να χτυπήσετε ή να σπάσει το παιχνίδι και να μην το έχει και οτι όταν το κάνει αυτό εσύ θα πρέπει να του παίρνεις το παιχνίδι του αφού δεν το θέλει. (Και καθε φορά να του το παίρνεις όταν το πετάει.) Την πρώτη φορά του λες σε προειδοποιώ αυτό δεν πρέπει να το κάνεις μπλά μπλά, την επόμενη φορά θα πρέπει να στο πάρω. Άν το ξανακάνει τότε το παίρνεις. Χωρίς φωνές πάλι και να του εξηγείς: Τώρα θα πρέπει να πάρω το παιχνίδι σου γιατί δεν σε ενδιαφέρει αν χαλάσει και θυμάσαι οτι σου είπα να μην το κάνεις. Θα το κρατήσω μέχρι να μου δείξεις οτι παίζεις όμορφα και σέβεσαι τα παιχνίδια σου. Σαν παράδειγμα στο δίνω έτσι;Κάθε φορά για ότι κάνει πρώτα τον προειδοποιείς οτι αυτό δεν επιτρέπεται και ποιές θα είναι οι συνέπειες αν το ξανακάνει σε ήρεμο τόνο. Άν το επαναλάβει τότε έρχονται οι συνέπειες. Αν του εξηγήσεις καθαρά τί περιμένεις απο αυτον θα ανταποκριθεί. Μην περιμένεις αλλαγή 180 μοιρών ή ότι δεν θα αντιδράσει στα νέα δεδομένα. Με πολλή υπομονή σταθερότητα και αγάπη κάτι θα γίνει.

VH6Dp2.png

ivf7p2.png

Link to comment
Share on other sites

Είναι δυνατόν η παιδοψυχολόγος να σας είπε κάντε υπομονή και αν γίνεται μετακομίστε;;; Έλεος! Έτσι λύνονται τα προβλήματα;

 

Κάνε αυτό που σου είπαν και παραπάνω. Σταμάτα να τρέχεις από πίσω του και να τον μαλώνεις.

Αγνόησε τις κακές συμπεριφορές και να εστιάζεις στην καλή συμπεριφορά.

 

πχ (αναφέροντας τα παραδείγματά σου) πετάει κάτω το φαγητό του; Πες του ότι αυτό δεν είναι σωστό που κάνει, μην το μαζέψεις αμέσως και αν πεινάσει πες του "το φαγητό σου είναι στο πάτωμα, δεν έχω άλλο αυτή τη στιγμή"

 

Κάποια στιγμή όμως που δεν θα πετάξει το φαγητό, θα κάνεις πάρτυ! Θα του πεις πόσο καλό παιδί είναι, θα τον πάρεις αγκαλιά, θα τον επιβραβεύσεις.

 

Αν πχ φιλάς τη μικρή, πριν στο ζητήσει πάρτον αγκαλίτσα και φίλα τον και εκείνον.

 

Αν θέλει η μικρή νερό, ρώτα κατευθείαν και τον μεγάλο "να σου φέρω και εσένα νεράκι αγάπη μου; Θέλεις κάτι άλλο;"

 

Ζήτα του τη βοήθειά του, όσον αφορά τη μικρή. Να σε βοηθήσει να την αλλάξεις, να την μάθει πραγματάκια κτλ

Κάποιες φορές να μαλώνεις και τη μικρή μπροστά του και καλά... Την μαλώνεις ποτέ ή μαλώνεις μόνο τον μεγάλο;

πολύ σωστά να του δείχνεις πάντα ενδιαφέρον. Έτσι είχε μάθει, να είναι το επίκεντρο.

VH6Dp2.png

ivf7p2.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Πρέπει να υπάρχει χρόνος που θα περνάτε μόνο με τον μεγάλο σας γιο. Να νιώθει ότι δεν σας μοιράζεται. Κι όπως είπε κάποια πιο πάνω, οι ρόλοι γονιών/παπουδογιαγιάδων πρέπει να είναι διακριτοί. Ειδικά μπροστά στο παιδί, οι παπούδες δεν πρέπει να επεμβαίνουν με κανένα τρόπο (ούτε να τον μαλώνουν, ούτε να του κάνουν τα χατίρια, ούτε τίποτα) δεν ξέρω κατά πόσο συμμετέχουν σ' αυτήν την κατάσταση, αλλά ας κάνουν λίγο πίσω. Συζητήστε με τον άντρα σου κι αποφασίστε από κοινού ποια όρια θα του βάλετε. Προειδοποιήστε τον για τις συνέπειες των πράξεών του (πχ αν πετάξεις την πάνα απο το μπαλκόνι, δεν θα δεις το αγαπημένο σου παιδικό στην τηλεόραση) και τηρήστε τον λόγο σας. Τα παιδιά χρειάζονται συνέπεια κι από μας για να υπάρχει σταθερότητα και να νιώθουν ασφάλεια. Να έχετε πάντα λίγο χρόνο πότε ο ένας και πότε ο άλλος γονιός με το παιδί ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, χωρίς την παρουσία της μικρής.

 

Ειλικρινά, η ψυχολόγος δεν σας είπε τίποτα απ' όλα αυτά; Εκπλήσσομαι! :?

Link to comment
Share on other sites

Καλησπέρα και από μένα. Σε καταλαβαίνω απολύτως γιατί έχω περάσει από παρόμοια φάση με τα δικά μου τα πιτσιρίκια και είναι σκέτη απελπισία. Ο γιόκας μου, με το που γεννήθηκε η αδερφούλα του και έχασε την αποκλειστικότητα, έβγαλε μια επιθετική συμπεριφορά απέναντί της, σε σημείο που δεν μπορούσα ούτε το κεφάλι μου να γυρίσω για δευτερόλεπτα... Περίμενε την ευκαιρία να την τσιμπήσει, να τη δαγκώσει ή ότι άλλο μπορούσε τέλος πάντων... Προσπαθήσαμε και με το καλό και με την τιμωρία, αποτέλεσμα μηδέν, ώσπου πήγε παιδικό σταθμό πριν από λίγους μήνες και άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα. Είναι πλέον πιο ήρεμος, την αγκαλιάζει, της φέρεται τρυφερά, θέλει να παίζουν μαζί. Μόνο όταν τον πιάσει το στραβό του λέει ότι η μπουμπού είναι κακό παιδί και τα σχετικά, ωστόσο δεν επιχειρεί πλέον να τη χτυπήσει. Άσε που μια μέρα τη μάλωσα γιατί πέταξε κάτω το πιάτο της και αυτός αμέσως την υπερασπίστηκε!

 

Μήπως να δοκίμαζες να τον στείλεις παιδικό σταθμό; Μέσα από την ομάδα θα μάθει να πειθαρχεί περισσότερο και να σέβεται τους κανόνες, επίσης κάνοντας παρέα με άλλα παιδάκια της ηλικίας του θα διασκεδάζει απίστευτα, θα εκτονώνεται και θα είναι πιο ήρεμος. Αυτά από τη δική μου εμπειρία. Καλή δύναμη και υπομονή...

 

 

Link to comment
Share on other sites

Εστιάζεις λάθος. Προσπάθησε να τον επιβραβεύσεις ακόμα και για το ένα λεπτό που κατάφερε να μείνει ήσυχος και να έχει θετική συμπεριφορά. Βέβαια θέλει απίστευτη υπομονή (εγώ δεν θα την είχα) και προσπάθεια από μέρους σας. Το παιδί θα κάνει τα πάντα για να τραβήξει την προσοχή σας. Έχετε δοκιμάσει να τον αγνοήσετε επιδεικτικά όταν κάνει κάτι άσχημο και να τον παινέψετε όταν απλά δεν κάνει αταξίες; Να ασχοληθείτε μαζί του όταν είναι ήρεμος και να του δώσετε το χρόνο που χρειάζεται; Χωρίς παράλληλα να ασχολείστε και με τη μικρή σας. Όταν η μικρή κοιμάται το βράδυ, περνάτε χρόνο αποκλειστικά με το άλλο παιδί ή τον βάζετε να κοιμηθεί κι αυτόν την ίδια ώρα;

 

Η παιδοψυχολόγος πάντως δεν μου φάνηκε και πολύ επαγγελματίας, στην ουσία δεν σας έδωσε και κάποια χρήσιμη πρακτικά συμβουλή. Ή κάνω λάθος;

 

ολα αυτα που αναφερεις τα κανουμε. η επιβραβευση μας ειναι συχνοτατη π.χ οταν εφτιαξε μια κατασκευη οταν εφαγε το φαγητο οταν μαζεψε τα παιχνιδια του. ασχολουμαστε πολλες ωρες μαζι του. Την μικρη την στελνω συχνα στους γονεις μου για να ειμαστε μαζι του. Ομως κ η μικρη μας εχει αναγκη. Το βραδυ πεφτουν κ τα δυο για υπνο την ιδια παντα ωρα στις 10. Δεν εχουμε αλλες αντοχες για να τον κρατησουμε ξυπνιο.

Link to comment
Share on other sites

ολα αυτα που αναφερεις τα κανουμε. η επιβραβευση μας ειναι συχνοτατη π.χ οταν εφτιαξε μια κατασκευη οταν εφαγε το φαγητο οταν μαζεψε τα παιχνιδια του. ασχολουμαστε πολλες ωρες μαζι του. Την μικρη την στελνω συχνα στους γονεις μου για να ειμαστε μαζι του. Ομως κ η μικρη μας εχει αναγκη. Το βραδυ πεφτουν κ τα δυο για υπνο την ιδια παντα ωρα στις 10. Δεν εχουμε αλλες αντοχες για να τον κρατησουμε ξυπνιο.

εχετε συζητησει μαζι του αν κατι τον στεναχωρει ή τον αγχωνει;ισως θα μπορουσε εκεινος να προτεινει μια λυση(ετσι λενε τα βιβλια που διαβαζω...) ρωτηστε τον " και τι προτινεις να κανουμε για αυτο -σσ που σε στεναχωρει;

- κι αμα πιασει πες μας να ξερουμε....:?

Γεννησαμε! 28-06-2012 :P

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ απολύτως με την Εκάβη,γιατί και εμένα όταν γεννήθηκε ο γιός μου,τα δίδυμα και ειδικά ο Μάριος ζήλευαν πολύ.Πέρυσι ήταν,και το θυμάμαι πολύ καλά.Είχε αγκυλωθει Πάνω μου ο Μάριος,πέταγε τα παιχνίδια του μπέμπη από το μπαλκόνι και του αναστατωνε το δωμάτιο.Η Λιλιαννα δεν έκανε τέτοια πράγματα,αλλά καμία φορά τον ξυπνούσε επειτηδες και έκρυβε τα πράγματα του.Και να φανταστείτε ότι ήταν 2 χρόνων.Ώσπου το καλοκαίρι κάθισα και τον ταισαμε και τον αλλάξαμε μαζί,και τούς έμαθα να το κάνουν και εκείνα.Και αρχίσαμε να πηγαινουμε και εκδρομές μαζί,και τωρα πια όλη την ώρα παίζουν και δεν μπορούν χωρια.

Και εμείς μετακομίσαμε τέλη Νοέμβρη (από Αθήνα σε χωριό της Μυτιλήνης),αλλά φροντίσαμε από την αρχή να τους γνωρίσουμε την περιοχή,για να εξοικειωθούν. Οπότε μπορείτε και εσείς να πάτε κάποια εκδρομή,να του δείξεις αυτά σου είπα,να περάσετε λίγη ωρα σαν οικογένεια ΠΑΡΟΥΣΊΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ,έτσι ώστε να μάθει να περνάει χρόνο με την αδελφουλα του,αλλά να καταλάβει και ότι δεν το ξεχωρίζετε από το μωρό.

Οι τέσσερις θησαυροί μου:Βασιλενια,Λιλιανα,Μαριος και Νεκτάριος!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Εγω πάλι νομίζω ότι η συμβουλή που τους έδωσε να πάνε σύντομα σε δικό τους χώρο καθώς και να κάνουνε υπομονή κάποιους μήνες ειναι αρκετές για ένα τριχρονο παιδάκι που υπέστει δύο τόσο σημαντικές αλλαγές στη ζωή του.

 

πήγαμε και σε δέυτερο παιδοψυχολόγο και μας είπε τα ίδια με τον πρώτο. Και η παιδίατρος μας είπε μια από τα ίδια. Το γεγονός ότι ήρθε η μικρή στη ζωή που ήταν εκείνος τόσο μικρός, ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα για εκείνον, γιατί είχε τη μαμά δεδομένη μόνο για εκείνον, αφού είμαι εκτός δουλειάς τα 4 τελευταία χρόνια. Το γεγονός ότι μετακομίσαμε σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη πόλη, που μένουμε μαζί με τους παπούδες τον έχει επηρεάσει αρνητικά και ότι κοιμόμαστε με τη μικρή στο ίδιο δωμάτιο πλέον αφού δεν υπάρχει άλλο τον έχει επηρεάσει κι αυτό αρνητικά. Χθες μάλιστα είδε κάποιες φωτό στο κινητό που ήταν με το ποδηλάτό του στο σπίτι μας στην Αθήνα και μόλις τις είδε λέει "το σπίτιιιιιιιι μας". Και μου λέει θέλω να πάω σπίτι μας και μου κόπηκε η φωνή. Του λέω αγάπη μου γλυκιά θα κάνουμε λίγο υπομονή δεν έχουμε βρει ακόμα σπίτι δικό μας, αλλά μόλις θα βρούμε θα φύγουμε αμέσως. Το παιδί μπορεί να ήταν ζωηρό, αλλά μέχρι πριν 5 μήνες πριν μετακομίσουμε δηλ, ήταν απολύτως διαχειρίσημος. Με το που μετακομίσαμε έκανε μια στροφή προς εμένα πολύ άσχημη. Με χτυπούσε καθημερινά χωρίς λόγο, χωρίς να τον μαλώνω καν. Δεν ήθελε να τον ακουμπήσω, να τον ταίσω, να τον αλλάξω, φώναζε, τσίριζε χωρίς λόγο και έλεγε συνέχεια "να φύγει η μαμά και να πάρει και την μπέμπα μαζί". Αυτό κράτησε 4,5 μήνες, οι οποίοι ήταν δραματικοί. Μια μέρα ξαφνικά άλλαξε απεναντί μου σαν να κατέβασε διακόπτη και έρχεται με αγκαλιάζει στα καλά καθούμενα κτλ. Και επικεντρωνόμαστε ότι το πρόβλημά του είναι η αδερφή του διότι πολλά γεγονότα οδηγούν σα αυτό το συμπέρασμα. Σήμερα τσακώθηκαν τα δυο τους για το ποιο από τα δύο θα κάτσει δίπλα στον άντρα μου στον καναπέ. Το ένα έσπρωχνε το άλλο. τελικά κάθησε ο μεγάλος και η μικρή έπεσε στο πάτωμα και χτυπιόταν και κάποια στιγμή πήγε και του χτυπούσε με τα χεράκια της τα πόδια του. Πήγε να την πάρει αγκαλιά ο άντρας μου, αλλά αυτή ήθελε τη συγκεκριμένη θέση που καθόταν ο μεγάλος. προχθές πήγε η μαμά μου να φιλήσει το ποδαράκι της μικρής και πετάγεται ο μεγαλός κι εμένα το ποδαράκι γιαγιά και το ένα και το άλλο. Ολα αυτά είναι ζήλιες. Του μιλάμε όλη την ώρα γιατί δεν βάζει γλώσσα μέσα του, ασχολούμαστε τον περισσότερο χρόνο μαζί του. Ακόμα και τις δουλειές μου τις κάνουμε μαζί, γιατί θέλει να συμμετέχει. Βάζω πλυντήριο, ξέρει που θα πάει το απορρυπαντικό και του λέω πάτα τώρα το κουμπί. Φτιάχνω ψωμι μαζευουμε μαζί τα υλικά. Βασικά όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι με τα παιδιά όλα κυλούν ρολόι, χωρίς φωνές, χωρίς μαλώματα, όταν έρχεται ο άντρας μου ή οι παπούδες όλα γίνονται μπάχαλο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Σχετικά με τη μικρή είναι 18 μηνών και πλέον δεν μπορείς να την απομονώσεις στο δωμάτιό της, αφενός δεν κάθεται, αφετέρου θέλει κι αυτή να παίξει μαζί μας, να συμμετέχει κτλ. Είναι ένα παιδί που πλέον καταλαβαίνει τα πάντα, δεν μπορείς να ασχολήσεις συνέχεια με τον μεγάλο, γιατί κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα κάνεις ταυτόχρονα και με την παρουσία των δύο παιδιών. π.χ πλαστελίνες δεν μπορούμε να παίξουμε και με τη μικρή, διότι τις βάζει στο στόμα όλη την ώρα, το ίδιο και με τους μαρκαδόρους. Παράλληλα χαλάει τα κουλουράκια και τα σχήματα του μεγάλου και γίνεται ο χαμός !!!!

Εκδρομές πηγαίνουμε συνέχεια στο εξοχικό μας και με τα δύο παιδιά, δεν θέλουμε να ξεχωρίζουμε κανένα. Και του κάνουμε κουβέντα για ποιο λόγο μετακομίσαμε, ότι είναι καλύτερο για εκείνα, όσο μπορεί να να καταλάβει με το μυαλουδάκι του. Παράλληλα κάνουμε πολλές κουβέντες μαζί. Παρόλο ότι είναι πολύ ζωηρός και κάνει όλα αυτά, τον έχω μάθει τώρα τελευται και μαζευει όλα του τα παιχνίδια, στα σωστά κουτιά χωρισμένα και είναι τόσο τακτικός που εκπλήσσομαι. Βέβαια μέχρι να ξεκινήσει το μάζεμα πρέπει να έχω πει την φράση "σε παρακαλώ μάζεψε τα παιχνίδια σου να πιούμε το γάλα μας και να ξεκουραστούμε" πάνω από 30 φορές. Οταν τα μαζευει πάντα μα πάντα τον επιβραβέυω είτε λεκτικά με αγκαλιά, είτε δίνοντάς του κάτι που του αρέσει. Ακόμα και άσχημες πράξεις να κάνει που τον μαλώνω ποτέ δεν του λέω ότι είναι κακό παιδί, ίσα ίσα ότι είναι καλό παιδί και ότι τα καλά παιδιά δεν κάνουν άσχημες πράξεις.

Πέρυσι τον έιχα στείλει σταθμό ιδιωτικό τον ιούνιο και μέσα στις πρώτες 20 μέρες αρρώστησε και η μικρή ήταν τότε 6 μηνών έπαθε βρογχιολίτιδα και μπήκαμε νοσοκομείο. Μετα από 2 μήνες πάθαμε τα ίδια και η παιδίατρος συνέστησε, αφού δεν εργάζομαι να τον σταματήσουμε από τον παιδικό, γιατί η μικρή ήταν πολύ ευάλωτη στις ιώσεις. Φετός ευελπιστώ να τον πάρουν στον δημοτικό σταθμό για να ξεφύγει κι αυτός απο το περιβάλλον του σπιτιού, να κάνει φίλους που δεν έχουμε εδώ, να λειτουργήσει σαν ομάδα με τα άλλα παιδάκια, να αλλάξει παραστάσεις. Ηδη έχω ξεκινήσει και του κάνω προφορική προετοιμασία, ότι θα πάρουμε τσαντούλα, ότι θα γνωρίσει παιδάκια και θα κάνει φίλους κτλ. Και ο παιδοψυχολόγος μας είπε ότι πηγαίνοντας σχολείο θα αλλάξει πολύ.

Link to comment
Share on other sites

Πρέπει να υπάρχει χρόνος που θα περνάτε μόνο με τον μεγάλο σας γιο. Να νιώθει ότι δεν σας μοιράζεται. Κι όπως είπε κάποια πιο πάνω, οι ρόλοι γονιών/παπουδογιαγιάδων πρέπει να είναι διακριτοί. Ειδικά μπροστά στο παιδί, οι παπούδες δεν πρέπει να επεμβαίνουν με κανένα τρόπο (ούτε να τον μαλώνουν, ούτε να του κάνουν τα χατίρια, ούτε τίποτα) δεν ξέρω κατά πόσο συμμετέχουν σ' αυτήν την κατάσταση, αλλά ας κάνουν λίγο πίσω. Συζητήστε με τον άντρα σου κι αποφασίστε από κοινού ποια όρια θα του βάλετε. Προειδοποιήστε τον για τις συνέπειες των πράξεών του (πχ αν πετάξεις την πάνα απο το μπαλκόνι, δεν θα δεις το αγαπημένο σου παιδικό στην τηλεόραση) και τηρήστε τον λόγο σας. Τα παιδιά χρειάζονται συνέπεια κι από μας για να υπάρχει σταθερότητα και να νιώθουν ασφάλεια. Να έχετε πάντα λίγο χρόνο πότε ο ένας και πότε ο άλλος γονιός με το παιδί ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, χωρίς την παρουσία της μικρής.

 

Ειλικρινά, η ψυχολόγος δεν σας είπε τίποτα απ' όλα αυτά; Εκπλήσσομαι! :?

 

Κάνεις λάθος που αναφέρεις ότι πρέπεινα περνάμε χρόνο ΜΟΝΟ με τον μεγάλο μας γιο. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά πράγματα και δεν πρέπει να τα απομονώνεις, ήδη τώρα τελευταία που έκοψε τα σπρωξίματα παίζουν και μόνα τους, αλλοτε τα βρίσκουν άλλοτε όχι και είναι λογικό. προσπαθούμε να ισομοιράζουμε το χρόνο μας είτε μαζί τους, είτε με το καθένα χωριστα. Κάθε 3 μήνες περίπου αυτό που κάνω που συμφώνησε και ο ψυχολόγος είναι να αφήνω τη μικρή για καμμιά δεκαριά μέρες, όχι παραπάνω στους γονείς μου και να μένουμε μαζί του, να ασχολούμαστε μόνο με εκείνον. Τότε παρατηρήσαμε είναι πιο ήρεμος, όμως την αναζητάει συνεχώς.

 

Οι προειδοποιήσεις γίνονται σε όταν κάνει κάτι πολύ άσχημο.........άμα το ξανακάνεις θα στενοχωρηθώ πολύ και σου πάρω το τάδε παιχνίδι που λατρευεις και μέχρι να σκεφτείς ότι έπραξες λάθος και να ζητήσεις συγνώμη δεν θα σου το ξαναδώσω. Η απάντηση είναι "μη μου το δώσεις, δεν το θέλω και δεν ζητάω συγνώμη". Για να το κάνει αυτό πρέπει να να του το ζητήσω με πολλά παρακαλώ 50 φορές. Είναι φοβερά εγωιστής. Τον έχουμε μάθει να είναι ευγενικός, να λέει το παρακαλώ και ευχαριστώ, είναι μια φατσούλα που λατρευεις, αλλά σε φέρνει στα όρια.

 

Στην Αθήνα όταν είμασταν οι πόρτες δεν είχαν κλειδιά κι όμως δεν την άνοιγε ποτέ όταν τον πήγαινα να ύπνο. Επαιζε μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Στις αρχές που του βγάλαμε τα κάγκελα το είχε σύστημα να ανοίγει την πόρτα και να έρχεται 50 φορές στο σαλόνι. Μας είχε σπάσει τα νεύρα. Μέχρι που εφάρμοσα τη μέθοδο της νταντάς από το σκάι. Αφηνα λίγο ανοιχτή 2 δάχτυλα στην πόρτα του και καθόμουν απέξω κάτω στο χαλί. Οταν άνοιγε την πόρτα, σηκωνόμουν, τον έπιανα από το χέρι, δεν του μιλούσα καν και τον έβαζα κρεβάτι. Την πρώτη μέρα το έκανα αρκετές φορέςς, τη δεύτερη λιγότερες και την τρίτη δεν ξαναβγήκε.

 

Τέλος μπορεί να μένουμε μαζί με τους παπούδες, αλλά ο ρόλος του είναι επικουρικός όπως θα πρέπει, δεν του κάνουν κανένα χατήρι που να μας ακυρώνει σαν γονείς. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και τι όχι και ευτυχώς γι αυτό !

Link to comment
Share on other sites

Κοπέλα μου με όλα αυτά που γράφεις - και με τον ήρεμο τρόπο που τα γράφεις- δε βλέπω να κάνεις κάτι κακό ή να προκαλείς εσύ τη συμπεριφορά του παιδιού.

Σίγουρα πέσανε μαζεμένες οι αλλαγές στον μικρό σου, είναι κι ο χαρακτήρας του δυναμικός και ήρθε και έδεσε το γλυκό.

Εγώ δεν έχω 2 παιδιά για να μπορέσω να δώσω συμβουλές για ζήλιες και αντιδράσεις αλλά από ό,τι βλέπω το ψάχνεις το θέμα και μπράβο σου!

Δως του λίγο χρόνο και νομίζω πως θα το ξεπεράσατε όλο αυτό. Δε μπορώ να φανταστώ τι άλλο μπορείς να κάνεις - από τη στιγμή που έχετε πάρει γνώμη από ειδικό (και μάλιστα από 2), συζητάτε και ασχολείστε μαζί του, πίστεψε με νομίζω πως το παιδί έχει τις σωστές βάσεις και σε λίγο καιρό θα σε εκπλήξει η αλλαγή του. Όλη η δουλειά σου θα ανταμειφθεί, απλά θέλει λίγο υπομονή ακόμα.

Να τα χαίρεσαι και τα δύο και μπράβο και πάλι παρόλο την ένταση που ζεις γράφεις με τόση ηρεμία!

Link to comment
Share on other sites

Συγνώμη βρε κοπέλα μου, αλλά έπρεπε να πας σε 2 παιδοψυχολόγους για να καταλάβεις τα αυτονόητα??? για να σε συμβουλέψουμε σωστά πρέπει να μας δώσεις όλη την εικόνα.... επικεντρώνεις σε λάθος θέματα και τα σοβαρά τα αφήνεις στην άκρη.... εμένα αυτό που μου έχει μείνει από αυτά που λες είναι:

α) είχε την πρωτιά στην ζωή σας και ξαφνικά έρχεται ανταγωνιστής στο σπίτι

β) μετακομίσατε και μένετε μαζί με παπούδια

γ) η μικρή κοιμάται μαζί σας και αυτόν τον κλειδώνετε στο δωμάτιό του...

 

συγνώμη κιόλας εάν με παρεξηγήσεις αλλά πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβεις ότι το παιδί έχει πάθει τραλαλά??

 

περιμένεις τον παιδικό για να αλλάξουν τα πράγματα... τα πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν μέσα στο σπίτι.... να είσαι σίγουρη ότι το συγκεκριμένο παιδί επειδή είναι πολύ έξυπνο και έχει περάσει και αυτά που έχει περάσει θα εκλάβει τον παιδικό ότι πάτε να τον ξεφορτωθείτε και λίγο... το θέμα ξεκίνησε στραβά από την αρχή... έπρεπε να είσασταν καλύτερα προετοιμασμένοι στο πως θα τον χειριστείτε... επειδή ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να υπάρχει διάθεση φυσικά, θα σε συμβούλευα:

α) να μην ξαναχτυπήσεις το παιδί ΠΟΤΕ

β) να μην τον ξανακλειδώσεις μόνο του στο δωμάτιο ΠΟΤΕ

γ) να βάλεις και τα 2 παιδιά στο ίδιο δωμάτιο για να αρχίσουν να αισθάνονται αδέλφια και όχι ανταγωνιστές

δ) να έχετε όλοι κοινή στάση και αντιμετώπιση απέναντι στα παιδιά

ε) να μην δείχνεις ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά, μου κάνει εντύπωση πως αφού ξέρετε πόσο ζηλιάρης ειναι να φιλάτε π.χ. τα ποδαράκια του μωρού μπροστά του... μπορείτε να πείτε π.χ. "πόσα ποδαράκια έχουμε να φιλήσουμε?" και να φιλάτε και των 2 παιδιών ταυτόχρονα

στ) να τον επιβραβεύετε σε ότι κάνει

ζ) να δείχνετε υπομονή ακόμη και εάν δεν συμμορφώνετε με αυτά που λέτε

 

Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά... εφόσον όμως έχουμε κάνει τις επιλογές μας να κάνουμε 1-2-3 παιδιά έχουμε και την υποχρέωση και ευθύνη να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες τους....

Link to comment
Share on other sites

το θέμα ξεκίνησε στραβά από την αρχή... έπρεπε να είσασταν καλύτερα προετοιμασμένοι στο πως θα τον χειριστείτε... επειδή ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να υπάρχει διάθεση φυσικά, θα σε συμβούλευα:

α) να μην ξαναχτυπήσεις το παιδί ΠΟΤΕ

β) να μην τον ξανακλειδώσεις μόνο του στο δωμάτιο ΠΟΤΕ

γ) να βάλεις και τα 2 παιδιά στο ίδιο δωμάτιο για να αρχίσουν να αισθάνονται αδέλφια και όχι ανταγωνιστές

δ) να έχετε όλοι κοινή στάση και αντιμετώπιση απέναντι στα παιδιά

ε) να μην δείχνεις ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά, μου κάνει εντύπωση πως αφού ξέρετε πόσο ζηλιάρης ειναι να φιλάτε π.χ. τα ποδαράκια του μωρού μπροστά του... μπορείτε να πείτε π.χ. "πόσα ποδαράκια έχουμε να φιλήσουμε?" και να φιλάτε και των 2 παιδιών ταυτόχρονα

στ) να τον επιβραβεύετε σε ότι κάνει

ζ) να δείχνετε υπομονή ακόμη και εάν δεν συμμορφώνετε με αυτά που λέτε

 

Συμφωνώ με όλες τις παραπάνω συμβουλές. Είχα πει νωρίτερα και κάποιες λεπτομέρειες παραπάνω. (πχ να υπάρχουν συγκεκριμένα όρια, να μην είστε ούτε πολύ αυστηροί, ούτε πολύ ελαστικοί μαζί του, να "μαλώνετε" και τη μικρή ώστε να μην νιώθει ότι θεωρείτε εκείνον υπεύθυνο για όλα, κτλ)

 

Είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο να ζηλεύει την αδερφή του, είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο να τον επηρέασε η μετακόμιση, αλλά από εκεί και πέρα οι παιδοψυχολόγοι έπρεπε να προτείνουν απτές λύσεις. Το να βρείτε δικό σας σπίτι θα ήταν ιδανικό, αλλά εάν δεν γίνεται έπρεπε να σου πουν συμβουλές με δεδομένη την παρούσα κατάσταση...

 

Επίσης είμαι υπέρ του παιδικού σταθμού.

Link to comment
Share on other sites

Κάνεις λάθος που αναφέρεις ότι πρέπεινα περνάμε χρόνο ΜΟΝΟ με τον μεγάλο μας γιο. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά πράγματα και δεν πρέπει να τα απομονώνεις, ήδη τώρα τελευταία που έκοψε τα σπρωξίματα παίζουν και μόνα τους, αλλοτε τα βρίσκουν άλλοτε όχι και είναι λογικό. προσπαθούμε να ισομοιράζουμε το χρόνο μας είτε μαζί τους, είτε με το καθένα χωριστα. Κάθε 3 μήνες περίπου αυτό που κάνω που συμφώνησε και ο ψυχολόγος είναι να αφήνω τη μικρή για καμμιά δεκαριά μέρες, όχι παραπάνω στους γονείς μου και να μένουμε μαζί του, να ασχολούμαστε μόνο με εκείνον. Τότε παρατηρήσαμε είναι πιο ήρεμος, όμως την αναζητάει συνεχώς.

 

Εγώ δεν εννοούσα να εξαφανίσετε τη μικρή τελείως απο το σπίτι, αλλά ότι πρέπει να υπάρχει και ποιοτικός χρόνος που θα περνάτε και με τον μεγάλο σας κάθε μέρα. Βάλτε τη μικρή να κοιμηθεί λίγο πιο νωρίς και αφιερώστε στον μεγάλο μισή ώρα αποκλειστικά. Μετά θα κοιμηθεί κι εκείνος.

 

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το λάθος είναι να αφήνετε τη μικρή 10 μέρες στους παπούδες, γιατί τότε είναι σαν να του κάνετε τη χάρη του μεγάλου και την ξεφορτώνεστε. Αυτό που σου είπε η κοπέλα πιο πάνω: πρέπει να μάθουν να συμβιώνουν αρμονικά. Με το να απομακρύνετε τη μικρή για λίγο, τι επιτυγχάνετε ακριβώς; Είναι ήμερος για λίγες μέρες και μετά τι; Επανέρχεται στο πριν; Δλδ ένα βήμα μπρος κι ένα πίσω; Δεν μου φαίνεται σωστό.

 

Αυτό με τις προειδοποιήσεις που λες... ότι κάνει λες και δεν τον νοιάζει που θα στερηθεί κάτι, σίγουρα δεν το εννοεί, το λέει καθαρά από αντίδραση. Μην ενδίδετε, στερήστε του όντως αυτό που είπατε. Εσείς ξέρετε τι πραγματικά του αρέσει και τι όχι. Ό,τι κι αν λέει, σίγουρα κάποια πράγματα αν του τα στερήσετε, θα τον πειράξει.

 

Θα συμφωνήσω επίσης ότι δεν κλειδώνουμε ποτέ ένα παιδί στο δωμάτιό του κι ότι θα ήταν ίσως σωτήρια η λύση του παιδικού σταθμού, ώστε να αναγκαστεί να μάθει να συνεργάζεται.

Link to comment
Share on other sites

πήγαμε και σε δέυτερο παιδοψυχολόγο και μας είπε τα ίδια με τον πρώτο. Και η παιδίατρος μας είπε μια από τα ίδια.

 

Το γεγονός ότι ήρθε η μικρή στη ζωή που ήταν εκείνος τόσο μικρός, ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα για εκείνον, γιατί είχε τη μαμά δεδομένη μόνο για εκείνον, αφού είμαι εκτός δουλειάς τα 4 τελευταία χρόνια.

 

Το γεγονός ότι μετακομίσαμε σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη πόλη, που μένουμε μαζί με τους παπούδες τον έχει επηρεάσει αρνητικά και ότι κοιμόμαστε με τη μικρή στο ίδιο δωμάτιο πλέον αφού δεν υπάρχει άλλο τον έχει επηρεάσει κι αυτό αρνητικά.

 

Αρα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα τα οποία δεν ξέρει πώς να λύσει. Πρέπει να τον βοηθήσετε. Πώς?

 

Αφήνοντας τον καταρχήν να εκφράσει τη στεναχώρια ή το θυμό του. Χωρίς συμβουλές (τα καλά παιδιά κάνουν αυτό..κτλ κτλ)

Ετσι απλά όπως θα έκανες με μια φίλη σου που θα σου έλεγε το πρόβλημα της. Δείξε οτι τον καταλαβαίνεις.

Οσον αφορά τωρα τα δικά σας προβλήματα που δημιουργούνται από τη συμπεριφορά του, πες του ξεκάθαρα "Κουράζομαι όταν φωνάζεις το βράδυ και το πρωί δεν θα μπορώ να σε πάω βόλτα" πχ. Με λίγα λόγια πες την αλήθεια!

Ακολούθησε με συνέπεια αυτα μερικές φορές και θα στρώσει η κατάσταση.

Σε όλους τους ανθρώπους (και στα παιδιά, γιατί κι αυτά ειναι άνθρωποι), δεν αρέσει η επιβολή. Διαβασε αυτά που έγραψες παρακάτω. Σε εσένα θα άρεσε αυτό? Δεν είναι εγωιστής με την έννοια που το λες, αλλά απαιτεί σεβασμό. Εάν λοιπόν του αναγνωρίσεις τα ίδια δικαιώματα που έχετε κι εσείς και αρχίσεις να φέρεσαι ανάλογα, θα αλλάξει ως δια μαγείας....Με λίγα λόγια μπες στη θέση του.

 

Οι προειδοποιήσεις γίνονται σε όταν κάνει κάτι πολύ άσχημο.........άμα το ξανακάνεις θα στενοχωρηθώ πολύ και σου πάρω το τάδε παιχνίδι που λατρευεις και μέχρι να σκεφτείς ότι έπραξες λάθος και να ζητήσεις συγνώμη δεν θα σου το ξαναδώσω. Η απάντηση είναι "μη μου το δώσεις, δεν το θέλω και δεν ζητάω συγνώμη". Για να το κάνει αυτό πρέπει να να του το ζητήσω με πολλά παρακαλώ 50 φορές. Είναι φοβερά εγωιστής. Τον έχουμε μάθει να είναι ευγενικός, να λέει το παρακαλώ και ευχαριστώ, είναι μια φατσούλα που λατρευεις, αλλά σε φέρνει στα όρια.

 

εχετε συζητησει μαζι του αν κατι τον στεναχωρει ή τον αγχωνει;ισως θα μπορουσε εκεινος να προτεινει μια λυση(ετσι λενε τα βιβλια που διαβαζω...) ρωτηστε τον " και τι προτινεις να κανουμε για αυτο -σσ που σε στεναχωρει;

- κι αμα πιασει πες μας να ξερουμε....:?

Συμφωνώ. Ολα τα βιβλία μιλάνε για συναισθηματική νοημοσύνη, αναγνώριση συναισθηματων και αποδοχή.

 

* Οι παιδοψυχολόγοι υποθέτω ειπαν οτι το κλείδωμα στο δωμάτιο μόνος του απαγορεύεται ακόμα και σαν έσχατη τιμωρία και δημιουργεί και άλλα προβλήματα.

http://www.familyviolence.gov.cy/upload/publications/istorioules_gia_goneis_red.pdf

9XkKp3.png

HArNp3.png

Link to comment
Share on other sites

Προσωπικά, υποκειμενικά, χωρίς να είμαι ψυχολόγος, πιστεύω ότι τα παιδιά για να είναι ήρεμα (στα όρια του φυσιολογικού - ούτε φυτά ούτε ταλιμπάν), θα πρέπει:- Να τα αντιμετωπίζουμε με απόλυτη ηρεμία, ψυχραιμία και σεβασμό. Ακόμα και στα λάθη τους να φερόμαστε με τον ίδιο σεβασμό που φερόμαστε σε έναν ενήλικα - ούτε φωνές, ούτε αγριάδες, ούτε αυστηρότητες. Πολιτισμένη αντιμετώπιση = πολιτισμένη αντίδραση.- Να προσαρμόσουμε ΟΛΗ τη ζωή μας στη ζωη τους. Το σπίτι είναι τόσο ασφαλές, ώστε ακόμα και αν ανοίξουν όλα τα ντουλάπια (που μπορούν να ανοίξουν) να μην κινδυνεύουν. Η άρνηση πρόσβασης στο αντικείμενο του πόθου εξερεύνησης προκαλεί μεγαλύτερη εμμονή.- Τα παιδιά έχουν ανάγκη εκτόνωσης ενέργειας. Περίπατος ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ. Παιδική χαρά. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, αν είναι δυνατόν και 2 φορές την ημέρα. - Τα παιδιά μας φέρονται όπως τους φερόμαστε. όσο δύσκολο και αν είναι να το παραδεχτούμε. Η καταπίεση οδηγεί στην άντίδραση, οι φωνές σε άλλες φωνές, η απομόνωση σε υστερίες. Αυτα τα λίγα και ασήμαντα τα γράφει μια μάνα 2 παιδιών, 2,5χρονών και 15 μηνών, κορίτσι και αγόρι, τα πιο γλυκά και βολικά πλάσματα του κόσμου.Μια μάνα εργαζόμενη,με δική της επιχείρηση που φροντίζει 5:30 να είναι πάντα σπίτι, να πάει βόλτα με παιδιά και σύζυγο, να μαγειρέψει,να συγυρίσει. Που γυρνάει σπίτι και δεν έχει καμιά άλλη βοήθεια, πλην ενός εκπληκτικού συζύγου, ούτε από παπούδες ούτε από αλλού.Μια μάνα που στη κυριολεξία τα τελευταία 2,5 χρόνια βγήκε έξω μόνο με φίλους (χωρίς παιδιά) 4 ή 5 φορές.Που από τη φύση της είναι άνθρωπος δύσκολος, δυστροπος και κυκλοθυμικός. Με έντονο θυμικό. Που αλλάζει όμως 180ο όταν είναι με τα παιδιά της. ΥΓ: Είτε θέλουμε είτε όχι να το παραδεχτούμε, μια εργαζόμενη μάνα είναι σε καλύτερη φάση από μια μη εργαζόμενη. Η αλλαγή παραστάσεων ανανεώνει και ξεκουράζει. Και αυτό επιδρά και στη ψυχολογία της μάνας αλλά και στη ψυχολογία των τέκνων

Το Ήλεκτράκι μου και ο Οδυσσέας μου, οι ηλιαχτίδες μου!

..................................................................................

Ο Θεός πέθανε...

Ο Μαρξ πέθανε...

κι Εγώ τώρα τελευταία δε νοιώθω πολυ καλά...

Link to comment
Share on other sites

Το αρχκό κείμενο είχε παραγράφους. Στην ανάρτηση χαλάει εντελώς και δεν μπρορώ να το διορθώσω. Συγνώμη για τη τόσο άσχημη γραφη, αλλά ειλικρινά δεν μπροώ να κάνω κάτι.

Το Ήλεκτράκι μου και ο Οδυσσέας μου, οι ηλιαχτίδες μου!

..................................................................................

Ο Θεός πέθανε...

Ο Μαρξ πέθανε...

κι Εγώ τώρα τελευταία δε νοιώθω πολυ καλά...

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...