Διάβασμα συνομιλιών social media του παιδιού μου

[Έσπερος]

13 ώρες πρίν, belleblue είπε:

προυποθετεις ότι είναι καταπιεσμένο..... εγώ  στη σημερινή κοινωνία πολύ δύσκολο να το φανταστώ όπως μεγαλώνουν τα παιδιά μας, να αισθανθούν έτσι! 

Τώρα το είδα αυτό. Κι όμως στη σημερινή κοινωνία πιστεύω ότι είναι εύκολο ένα παιδί να νιώσει καταπιεσμένο. Όταν μεγαλώναμε εμείς, γενικά υπήρχαν κάποιοι περιορισμοί από τους γονείς, δεν είχαμε κινητά, δεν βγαίναμε βράδυ αν ήμασταν μαθητές Γυμνασίου, κοιμόμασταν νωρίς, δεν υπήρχαν και πολλές βλακείες για να δούμε στην τηλεόραση, δεν είχαμε ίντερνετ,  αλλά αυτά γενικά ήταν κάπως αυτονόητα για όλους, με διακυμάνσεις ανάλογα με την οικογένεια. Τώρα όμως, υπάρχουν γύρω γύρωκαι περισσότεροι πειρασμοί, και πειρσσότεροι κίνδυνοι, αλλά και κάποια παιδιά απολαμβάνουν απίστευτες ελευθερίες, λογικό είναι ένα παιδί να νιώσει καταπιεσμένο βλέποντας τη μάζα, μόνο και μόνο επειδή οι γονείς του προτείνουν κάτι απόλυτα λογικό. Επίσης υπάρχει και το άλλο άκρο, κάποιοι γονείς να είναι υπερβολικά φοβιασμένοι τώρα, για πράγματα που παλιά ήμασταν απονήρευτοι. Αυτά ας πούμε που διαβάζω για τα παιδικά πάρτι και την παρουσία γονέων, που τώρα κατάλαβα ότι θεωρείται δεδομένη σε κάποιους κύκλους,, ενώ στα χρόνια μας δεν πιστεύω ότι ήταν. Κι αυτό μπορεί κάποια παιδιά να τα καταπιέσει. 

[little lamb]

8 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Με τς γονεις μου δυσκολευομαι ακόμα και τωρα να ειμαι ανοιχτη (πχ οι δυσκολοτερες ever στιγμές ηταν όταν έπρεπε να γνωρισουν τον αντρα μ, οπου είναι και η μονη σχέση μου που εχουν γνωρισει, καθώς επίσης και η ανακοινωση των εγκυμοσυνων μου και της αποβολης μου...

 

Τώρα θυμήθηκα πριν λίγους μήνες λίγο πριν ανακαλύψουμε την εγκυμοσύνη μου, είπε ο άντρας μου στη δική μου μητέρα εντελώς άνετος ότι είχα καθυστέρηση! Και μετά τον έκραζα γιατί το είπε ενώ δεν είχαμε κάνει ακόμα τεστ, χαχα! Και μιλάμε για εγκυμοσύνη εντός γάμου (αν έχει κάποια σημασία). Καλά η γνωριμία τους έγινε τυχαία, αλλιώς δεν ξέρω πώς θα έπαιρνα το θάρρος να το πω (φοβόμουν και για τη διαφορά ηλικίας βέβαια)

[Βερενίκη]

Εγώ είμαι από τα παιδιά που έκαναν τον γύρο της ..............Ευρώπης με μία φίλη που την έλεγαν ....Μίτσο, οπότε δεν δικαιούμαι να μιλήσω. Είχα τα άπειρα μυστικά από τους γονείς μου και ακόμα έχω.

Οπότε ξέρω ότι όσο τρέχεις πίσω από τα παιδιά, τόσο αυτά επιταχύνουν. Δεν τα φτάνεις. Εκτός αν α) τα καταπιέσεις φρικτά και γίνει η ζωή της οικογένειας κόλαση (και μετά γίνουν ή φρενοβλαβή ή serial killers ή β) αν  τα κάνεις να αισθανθούν ανασφαλή ώστε να  τα έχεις συνέχεια στο βρακί σου, όπως λένε και στο χωριό μου. 

Σε κάθε άλλη περίπτωση που θέλεις να μεγαλώσεις όσο το δυνατόν υγιή παιδιά, πρέπει να τους δώσεις κάποια ελευθερία. Και αν δεν είναι τα 13 κατάλληλη ηλικία, δεν ξέρω ποια ηλικία είναι. 

Εγώ λάμβανα το μέιλ του παιδιού στο κινητό μου, επειδή το χρησιμοποιούσε για τα μηνύματα του σχολείου και ήθελα να ξέρω τα μαθήματα γιατί δεν το έβλεπε συνέχεια. Όταν μου είπε, θέλω να το διαγράψεις, το διέγραψα. Χωρίς δεύτερη συζήτηση. Μου λέει θα αλλάξω κωδικούς, του λέω δεν θα χρειαστεί, αν ποτέ χρειαστεί να μπω, θα σε ενημερώσω. Μας εμπιστεύεται όμως, γιατί δεν έχουμε μπει ποτέ στο δωμάτιό του χωρίς άδεια, δεν έχουμε ανοίξει το μυστικό του συρτάρι και δεν έχουμε διαβάσει εδώ και 2-3 χρόνια το ημερολόγιό του. Επίσης δεν τον κατασκοπεύουμε όταν μιλάει με τους φίλους του, δεν κάνουμε αδιάκριτα σχόλια, ξέρουμε όλους τους φίλους του και τους γονείς τους κλπ. Τι μπορεί να ετοιμάζει με το άλλο 13χρονο που το ξέρεις από 7 χρονών, είναι από μία σοβαρή οικογένεια και μία χαρά παιδάκι; Πώς θα κάνουν ένοπλη ληστεία; Το πολύ πολύ να λένε για καμία συμμαθήτρια. Ή για το πώς θα κάνουν καψόνι σε κανέναν καθηγητή. Ε, αυτά δεν χρειάζεται να τα ξέρω, άσε που αργά ή γρήγορα θα τα μάθω γιατί θα τα συζητήσει. 

Δεν ξέρω αν το παίζω άνετη και μετά θα το μετανοιώσω αλλά αρκούμαι σε όσα μου δίνει. Ούτε τον τρομοκρατώ. Τους έχουν φάει τα μυαλά για το τι πρέπει να κάνουν με το ιντερνετ. Τα ξέρουν όλα. Μία φωνή παραπάνω που να τα αγχώνει δεν χρειάζεται. Τίποτα δεν μπορεί να πάθει που δεν θα μπορούμε αυτή τη στιγμή να το προφυλάξουμε. Σιγά σιγά βλέπουμε. Σιγά σιγά βλέπει όμως και μόνος του τους κινδύνους, κάνει επιλογές. Έχει instagram εδώ και έναν χρόνο, δεν έχει ποστάρει καμία φωτογραφία του. Κάποια φορά που είχε χρειαστεί να προστάρω μία φωτογραφία του στο fb  γιατί είχε μία μεγάλη επιτυχία, με ρώτησε γιατί τον έβαλα 'πλάτη'. Του εξηγήσαμε γιατί, φαίνεται να το έχει στο νου του.   

Είναι 13 μόνο βέβαια και ακόμα αισθάνομαι ότι τον έχουμε πολύ κοντά μας. Όταν όμως θέλει, έτσι επειδή είναι παιδί, να έχει μία ιδιωτικότητα, δεν του την παραβιάζουμε. 

 

 

[erin0000]

Συμφωνώ στο να μην παραβιάζουμε την ιδιωτικότητά τους και στο να έχουν ελευθερίες και στο να μην τρομοκρατούμε, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να νιώθουν ότι υπάρχει ένας έλεγχος αν χρειαστεί. Δηλαδή πχ να είναι ενήμερα ότι το να κρύβουν τους κωδικούς τους ή το να ανοίξουν 2-3 λογαριασμούς ακόμα που δεν τους γνωρίζει ο γονιός, στην ουσία δεν τα καλύπτει. Ότι όλοι μπορούν να εντοπιστούν.

 

Ανέφερες Βερενίκη ότι "Τους έχουν φάει τα μυαλά για το τι πρέπει να κάνουν με το ιντερνετ. Τα ξέρουν όλα. "  Σε ποιους αναφέρεσαι; στο σχολείο;

[Βερενίκη]

πρίν από 39 λεπτά , erin0000 είπε:

 

Ανέφερες Βερενίκη ότι "Τους έχουν φάει τα μυαλά για το τι πρέπει να κάνουν με το ιντερνετ. Τα ξέρουν όλα. "  Σε ποιους αναφέρεσαι; στο σχολείο;

 

Θα σου πω σε τι αναφέρομαι. Πρώτα από όλα τα σχολεία. Σε όλα τα σχολεία πια γίνονται δράσεις για το ιντερνετ. Ακόμα και στα δημοτικά. Τα παιδιά μου ήξεραν το blue whale περίπου όταν έμαθαν για τα .....στρουμφάκια. 

Επίσης στο ίδιο το internet, στα σόσιαλ μιντια, ακούνε ειδήσεις, πληροφορούνται. Δεν νομίζω να υπάρχει 13χρονο σήμερα που να μην ξέρει να σου διηγηθεί τους βασικούς κινδύνους του διαδικτύου. Επίσης τα συζητάει η οικογένεια. Απλά και καθημερινά, όπως όλους τους κινδύνους. 

Δεν λέω να μην υπάρχει εποπτεία φυσικά, όπως και στο τι τρώνε, στο ποιοι είναι οι φίλοι τους κλπ. Αλλά δεν μπορεί ένα 13χρόνο να αισθάνεται ότι το κατασκοπεύουν, ή ότι δεν μπορεί να μιλήσει με έναν φίλο του για κάτι χωρίς να το ξέρουν οι γονείς του ......για την περίπτωση που θα διακινεί ναρκωτικά. 

 

Τι να κάνουμε; Στην εποπτεία του εφήβου υπάρχουν 'κενά σημεία', σημεία που τα παιδιά αυτενεργούν, που θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις μόνα τους. Και όσο μεγαλώνει, τα κενά αυτά σημεία αυξάνονται. 

 

πρίν από 51 λεπτά , erin0000 είπε:

Συμφωνώ στο να μην παραβιάζουμε την ιδιωτικότητά τους και στο να έχουν ελευθερίες και στο να μην τρομοκρατούμε, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να νιώθουν ότι υπάρχει ένας έλεγχος αν χρειαστεί. Δηλαδή πχ να είναι ενήμερα ότι το να κρύβουν τους κωδικούς τους ή το να ανοίξουν 2-3 λογαριασμούς ακόμα που δεν τους γνωρίζει ο γονιός, στην ουσία δεν τα καλύπτει. Ότι όλοι μπορούν να εντοπιστούν.

 

 

 

Πώς θα πω σε έναν έφηβο που δεν μου έχει δώσει καμία αφορμή ότι θα έχει συνέπειες αν ανοίξει 2-3 λογαριασμούς που δεν τους ξέρουμε ή  αν κρύψει τους κωδικούς του; 

Είναι σαν να του λέω 'σε έχω ικανό για όλα', 'δεν είσαι εσύ το παιδί που μεγαλώνω τώρα που πήρες κινητό μπορεί να γίνεις δημόσιος κίνδυνος'. 

[little lamb]

Just now, Βερενίκη είπε:

Πώς θα πω σε έναν έφηβο που δεν μου έχει δώσει καμία αφορμή ότι θα έχει συνέπειες αν ανοίξει 2-3 λογαριασμούς που δεν τους ξέρουμε ή  αν κρύψει τους κωδικούς του; 

Είναι σαν να του λέω 'σε έχω ικανό για όλα', 'δεν είσαι εσύ το παιδί που μεγαλώνω τώρα που πήρες κινητό μπορεί να γίνεις δημόσιος κίνδυνος'. 

 

Ίσως γίνεται σχολιάζοντας εκ των προτέρων περιστατικά από παιδιά συγγενών και φίλων. Δηλαδή "το τάδε παιδί έκανε αυτό, οι γονείς του έκαναν αυτό, εγώ θα έκανα αυτό" κλπ. Νομίζω σε εμάς για διάφορα θέματα έτσι γινόταν και έπιανε, ξέραμε δηλαδή τι είναι αποδεκτό από τους γονείς μας και τι όχι έχοντας ακούσει σχόλιά τους για άλλα παιδιά. Νομίζω σε γενικές γραμμές ήταν καλό. Και λέω "σε γενικές γραμμές" γιατί ίσως κάποια πράγματα δεν τα διεκδικούσαμε καν ξέροντας ότι θα απορριφθούν (π.χ. ήξερα ότι δεν άρεσε στους γονείς μου στα 15 να βγω σε καφετέρια με φίλες -το είχα ακούσει από σχόλια για άλλα παιδιά- κι έτσι τα Σάββατα που έβγαιναν οι συμμαθήτριές μου δεν ζητούσα καν να πάω, έβρισκα μια δικαιολογία στις συμμαθήτριες. Ή αντίστοιχα ακόμα και φοιτήτρια αν με καλούσαν σε πάρτυ-ολονυχτία ήξερα ότι δεν άρεσε οπότε δεν διεκδικούσα να πάω σε όλα, πήγαινα μερικές φορές και άλλες φορές δεν έλεγα καν ότι καλέστηκα κάπου και έβρισκα μια δικαιολογία για να μην πάω). Οπότε σίγουρα έχει και μελανά σημεία η μέθοδος, ειδικά αν το παιδί εκ φύσεως δεν είναι πολύ διεκδικητικό. Γενικά όμως νομίζω βοήθησε.

Είχα ξαναγράψει σε άλλο θέμα κάτι παρόμοιο, σχετικά με μεγάλες διαφορές απόψεων (για διάφορα θέματα) μεταξύ του ζευγαριού, και είχα πει πάλι ότι το να συζητάς με αφορμή γνωστούς και φίλους διάφορα πράγματα που γίνονται (χωρίς να υπάρχει κάποιο αντίστοιχο θέμα σε εσένα τη δεδομένη στιγμή) βοηθάει στο να μάθεις τις απόψεις του άλλου. Είχε θεωρηθεί περίεργο να συζητάς χωρίς λόγο και εκ των προτέρων πράγματα που δεν έχουν προκύψει, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι βοηθάει.

[Βερενίκη]

Μα τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά τις αρχές της οικογένειας. Ανάμεσα στα άλλα και με τον τρόπο που αναφέρεις, δηλαδή με σχόλια για άλλα περιστατικά.  Δεν πάνε στα τυφλά. Δεν ξέρει ο γιος μου ότι αν καπνίσει στα 13  του θα δημιουργηθεί μεγάλο ζήτημα στην οικογένεια; Δεν το έχουμε πει ποτέ, το ξέρει όμως πολύ καλά. 

 

Ε, με τον ίδιο τρόπο ξέρει ότι το να έχει μία 'παράλληλη ζωή' στο διαδίκτυο και μάλιστα στο καθεστώς ελευθερίας που ζει, είναι λόγος να στερηθεί πολλά προνόμιά του και μάλιστα για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Κυρίως όμως θα δει την απογοήτευση στα μάτια μας και αυτό θέλω να πιστεύω ότι είναι πολύ πιο σημαντικό. 

 

Αν και εγώ πρέπει να σου πω ότι προσέχω πολύ όταν κρίνω κάποιον τρίτο. Αν δαιμονοποιήσουμε πράγματα, μπορεί το παιδί να μην ανοιχτεί όταν θα βρεθεί μπροστά στο πρόβλημα, να φοβηθεί να μας το πει σε πολύ πρώιμο στάδιο, όταν θα διορθώνονται όλα. Όλα τα παιδιά μπορούν να κάνουν λαθη. όσο καλά και να χτίσεις τον κώδικα ηθικής τους, μπορεί να κάνουν λάθη. Προτιμώ να έρθει να μου πει, χθες έκανα ένα τσιγάρο και να το συζητήσουμε, (καλά όχι στα 13 που δεν βγαίνει καν μόνος του) παρά να ξέρει ότι θα τον κρίνω,  όπως έκρινα πχ. τον φίλο του, και να καταλήξει καπνιστής. 

 

Την εποχή μου η μητέρα μου θεωρούσε τα κορίτσια που καπνίζανε του δρόμου. Εγώ είχα πολλές φίλες που καπνίζανε. Μία χαρά κορίτσια ήταν, πολύ καλύτερα από άλλες που δεν κάπνιζαν. Η μαμά μου δεν ακουγόταν καθόλου πειστική στα εφηβικά μου αυτιά. Ξεκίνησα το κάπνισμα στα 22 και το σταμάτησα μετά από 15 χρόνια, αλλά αν είχα καταναλώσει όλη αυτη την ενέργεια να είναι κοντά μου και να το συζητάμε, θα το είχα κόψει πολύ πιο νωρίς, άσε που μπορεί να μην το είχα ξεκινήσει καν.

 

Δεν γίνεται να αποκτήσεις σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά κατακρίνεις συνέχεια άλλους. Θα φοβηθούν ότι θα τα κατακρίνεις κι αυτά και θα απομακρυνθούν. 

Εμένα πάντως ως μητέρα, αν το παιδί κάνει κάτι τέτοιο (το ότι θα το ανακαλύψουμε άμεσα το θεωρώ δεδομένο) θα με ανησυχήσει πολύ ως προς το τι του συμβαίνει και θέλει τέτοια απομόνωση, τι δηλαδή δεν κάναμε εμείς καλά και το παιδί μας πετάει από την ζωή του.

Επεξεργάστηκαν 29 Μαρτίου,2019 by Βερενίκη

[little lamb]

Το είπα επειδή ρώτησες πώς θα μπορούσε κάποιος να πει στο παιδί τι θα γίνει αν ανοίξει π.χ. πολλούς λογαριασμούς. Του το λες απ'έξω απ'έξω σχολιάζοντας άλλα παιδιά (όχι δαιμονοποιώντας. Απλά με αφορμή αυτά, να ξεκινήσει μια συζήτηση για τα συν και τα πλην του οποιουδήποτε θέματος). Στο θέμα του ίντερνετ π.χ. δεν εννοούσα ότι με αφορμή άλλο παιδί θα του πεις τι "τιμωρία" θα του βάλεις αν ανοίξει 2 λογαριασμοὐς! Εννοούσα ότι θα του πεις με αφορμή άλλα παιδιά κάποιο περιστατικό που έγινε και το τάδε παιδί κινδύνεψε γιατί δεν μίλησε στους γονείς του κλπ κλπ (θα μπορούσε να είναι και φανταστική ιστορία) Ώστε να ξέρει π.χ. ότι αν το απειλήσει κάποιος ιντερνετικά, να έρθει να το πει.

Πάντως κι εγώ είπα ότι έχει προβλήματα η μέθοδος. Και κυρίως επειδή το παιδί δεν θα μπαίνει τον κόπο να διεκδικεί απλά πράγματα όπως βόλτα στην καφετέρια. Δεν είχα τόσο στο νου μου ότι μπορεί να κάνει κάτι όπως τσιγάρο και να φοβηθεί να το πει. Θεωρούσα δεδομένο ότι δεν θα θελήσει καν να κάνει το τσιγάρο, ξέροντας από το σπίτι γιατί δεν είναι καλό. Και δεν εννοώ ότι δεν θα το κάνει επειδή φοβάται/ δεν είναι αποδεκτό/το έχουμε δαιμονοποιήσει, αλλά επειδή θα έχει συζητηθεί το θέμα με αφορμή τρίτους και θα ξέρει τι προβλήματα υπάρχουν (στο συγκεκριμένο παράδειγμα του τσιγάρου τίθεται και θέμα υγείας οπότε νομίζω είναι πολύ πιο εύκολο να ξέρει το παιδί γιατί να μην το κάνει). Αν το κάνει παρόλα αυτά, νομίζω αυτό θα δείχνει ότι το κάνει απλά από αντίδραση, οπότε κάπου αλλού υπάρχει βαθύτερο πρόβλημα που κάνει το παιδί να θέλει να αντιδράσει. Σε άλλα θέματα όπως η σαββατιάτικη βόλτα ναι όντως είναι βλακεία να φοβάται να το διεκδικήσει ξέροντας ότι θα απορριφθεί!

[Έσπερος]

Θα κάνω μια  ερώτηση κάπως προβοκατόρικη. τι ακριβώς μας φοβίζει στα social media περισσότερο από τις συνομιλίες στο κινητό ή τις φιλικές συναντήσεις των παιδιών; Φοβόμαστε ότι ένα παιδί με λογαριασμό στο φβ ή το ινστα είναι αυτομάτως σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ένα παιδί που έχει απλά smartphone με viberή whats up; Ή τα συμπεριλαμβάνουμε  και αυτά στη συζήτηση; Αν όμως συμπεριλαμβάνουμε και αυτά, γιατί όχι και τα sms ή τις τηλεφωνικές συνομιλίες; Και αν παρακολουθούμε και τις τηλεφωνικές συνομιλίες, έχουμε και τσιπάκι στο παιδί μας για να βλέπουμε τι  κάνει στα διαλείμματα του φροντιστηρίου; Η υπερβολή μου είναι σκόπιμη γιατί αναρωτιέμαι τι ακριβώς μας φοβίζει τόσο πολύ στα social media και το διαδίκτυο γενικότερα, και μάλιστα μας φοβίζει τόσο που να παρακολουθούμε συνομιλίες. Θεωρούμε ότι ένα παιδί που σερφάρει είναι αυτομάτως στο στόχαστρο παιδεραστών; Ή θα παρασυρθεί από κάποια διαδικτυακή μόδα και θα αυτοκτονήσει; Ή θα παίζει το χαρτζιλίκι του σε ηλεκτρονικά καζίνο; Φέρνω επίτηδες ακραία παραδείγματα, γιατί κάτι ακραίο αν είναι να συμβεί, μπορεί να συμβεί και από τις φυσικές συναναστροφές ενός παιδιού. Όπως το τσιγάρο ή το αλκοόλ για παράδειγμα που είναι πιο απτοί και καθημερινοί κίνδυνοι. Ή να ανέβουν σε μηχανάκι χωρίς δίπλωμα. Ή να έχουν σχέσεις χωρίς προφυλάξεις. Αυτά όλα δεν είναι ακραία, είναι υπακτοί κίνδυνοι και πράγματα που ανησυχούσαν τους γονείς εδώ και χρόνια και θα συνεχίζουν να τους ανησυχούν. 

 

Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι τα πάντα στο διαδίκτυο είναι ασφαλή. Εμένα προσωπικά με ανησυχούν αρκετά: το τι δεδομένα μοιραζόμαστε για παράδειγμα. Αυτό όμως δεν γίνεται απαραίτητα ιδιωτικά. Είναι δημόσια ή ημιδημόσια / ημιιδωτικά, αννάλογα με το εύρος των "φίλων" μας. Δεν θα ήθελα το παιδί μου για παράδειγμα να ανεβάζει φωτογραφίες με μαγιό ή τα εσώρουχα (η κλασική σέλφι στον  καθρέφτη του μπάνιου....). Αυτό είναι πιο πιθανό να συμβεί από το να στείλει το παιδί μας μια ημίγυμνη φωτογραφία σε έναν άγνωστο, κι όμως μας τρομάζει πιο πολύ το δεύτερο. Φυσικά και με απασχολεί το θέμα της πορνογραφίας, εννοώ της παρακολούθησής της. Ή το ενδεχόμενο το παιδί να ξενυχτάει σερφάροντας από το κινητό ενώ εμείς αφελώς έχουμε κλείσει το ασύρματο στο σπίτι. Τώρα είπα κάποια πολύ πρόχειρα παραδείγματα, αν είχα χρόνο θα σκεφτόμουν κι άλλα. Αυτά όλα δεν αποτρέπονται με το να παρακολουθείς τις συνομιλίες, αντίθετα είναι πολύ συνηθισμένα και τα έχουν κάνει ή έχουν μπει στον πειρασμό να τα κάνουν πολλοί έφηβοι "και στις καλύτερες οικογένειες". Μήπως λοιπόν έχουμε μια φοβία για άγωνστους / αόριστους κινδύνους και τελικά μπορεί να χάσουμε το τι γίνεται κάτω από τα μάτια μας; 

[Αννα 35]

Δεν είμαι καθόλου φίλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δε διαθέτω. Αντιλαμβάνομαι ωστόσο πως τα παιδιά μου θα γίνουν μέλη κάποιας ή κάποιων διαδικτυακών κοινοτήτων.

Δεν θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό να κάνω χρήση των κωδικών τους. Ίσως να ζητήσω να τους καταγράψουν κάπου just in case, αλλά προκειμένου να κάνουν χρήση τέτοιων μέσων, η πρώτη προϋπόθεση για εμένα θα είναι ότι έχουν την ανάλογη ωριμότητα να τα χειρίζονται σωστά από όλες τις απόψεις. Άρα, εξ αντικειμένου, δεν θα υπάρχει ανάγκη φανερού ή συγκεκαλυμμένου ελέγχου.

[Βερενίκη]

On 29/3/2019 at 8:52 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Μήπως λοιπόν έχουμε μια φοβία για άγωνστους / αόριστους κινδύνους και τελικά μπορεί να χάσουμε το τι γίνεται κάτω από τα μάτια μας; 

 

 

Ήθελα να κάνω πολλά likes αλλά δεν με 'αφήνει'. Σε κάθε λέξη του μηνύματος.

Επεξεργάστηκαν 31 Μαρτίου,2019 by Βερενίκη

[ΑΡΓΚ]

On 29/3/2019 at 8:52 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Θα κάνω μια  ερώτηση κάπως προβοκατόρικη. τι ακριβώς μας φοβίζει στα social media περισσότερο από τις συνομιλίες στο κινητό ή τις φιλικές συναντήσεις των παιδιών; Φοβόμαστε ότι ένα παιδί με λογαριασμό στο φβ ή το ινστα είναι αυτομάτως σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ένα παιδί που έχει απλά smartphone με viberή whats up; Ή τα συμπεριλαμβάνουμε  και αυτά στη συζήτηση; Αν όμως συμπεριλαμβάνουμε και αυτά, γιατί όχι και τα sms ή τις τηλεφωνικές συνομιλίες; Και αν παρακολουθούμε και τις τηλεφωνικές συνομιλίες, έχουμε και τσιπάκι στο παιδί μας για να βλέπουμε τι  κάνει στα διαλείμματα του φροντιστηρίου; Η υπερβολή μου είναι σκόπιμη γιατί αναρωτιέμαι τι ακριβώς μας φοβίζει τόσο πολύ στα social media και το διαδίκτυο γενικότερα, και μάλιστα μας φοβίζει τόσο που να παρακολουθούμε συνομιλίες. Θεωρούμε ότι ένα παιδί που σερφάρει είναι αυτομάτως στο στόχαστρο παιδεραστών; Ή θα παρασυρθεί από κάποια διαδικτυακή μόδα και θα αυτοκτονήσει; Ή θα παίζει το χαρτζιλίκι του σε ηλεκτρονικά καζίνο; Φέρνω επίτηδες ακραία παραδείγματα, γιατί κάτι ακραίο αν είναι να συμβεί, μπορεί να συμβεί και από τις φυσικές συναναστροφές ενός παιδιού. Όπως το τσιγάρο ή το αλκοόλ για παράδειγμα που είναι πιο απτοί και καθημερινοί κίνδυνοι. Ή να ανέβουν σε μηχανάκι χωρίς δίπλωμα. Ή να έχουν σχέσεις χωρίς προφυλάξεις. Αυτά όλα δεν είναι ακραία, είναι υπακτοί κίνδυνοι και πράγματα που ανησυχούσαν τους γονείς εδώ και χρόνια και θα συνεχίζουν να τους ανησυχούν. 

 

Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι τα πάντα στο διαδίκτυο είναι ασφαλή. Εμένα προσωπικά με ανησυχούν αρκετά: το τι δεδομένα μοιραζόμαστε για παράδειγμα. Αυτό όμως δεν γίνεται απαραίτητα ιδιωτικά. Είναι δημόσια ή ημιδημόσια / ημιιδωτικά, αννάλογα με το εύρος των "φίλων" μας. Δεν θα ήθελα το παιδί μου για παράδειγμα να ανεβάζει φωτογραφίες με μαγιό ή τα εσώρουχα (η κλασική σέλφι στον  καθρέφτη του μπάνιου....). Αυτό είναι πιο πιθανό να συμβεί από το να στείλει το παιδί μας μια ημίγυμνη φωτογραφία σε έναν άγνωστο, κι όμως μας τρομάζει πιο πολύ το δεύτερο. Φυσικά και με απασχολεί το θέμα της πορνογραφίας, εννοώ της παρακολούθησής της. Ή το ενδεχόμενο το παιδί να ξενυχτάει σερφάροντας από το κινητό ενώ εμείς αφελώς έχουμε κλείσει το ασύρματο στο σπίτι. Τώρα είπα κάποια πολύ πρόχειρα παραδείγματα, αν είχα χρόνο θα σκεφτόμουν κι άλλα. Αυτά όλα δεν αποτρέπονται με το να παρακολουθείς τις συνομιλίες, αντίθετα είναι πολύ συνηθισμένα και τα έχουν κάνει ή έχουν μπει στον πειρασμό να τα κάνουν πολλοί έφηβοι "και στις καλύτερες οικογένειες". Μήπως λοιπόν έχουμε μια φοβία για άγωνστους / αόριστους κινδύνους και τελικά μπορεί να χάσουμε το τι γίνεται κάτω από τα μάτια μας; 

 

Η αλήθεια είναι @Έσπερος ότι όσο περισσότερο κατανοεί κανείς την τεχνολογία, τόσο λιγότερο τη φοβάται. Επειδή είναι η δουλειά μου, δεν ξέρω κανέναν συνάδελφο που να έχει αυτή τη φοβία για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και να συμμερίζεται έστω και στο ελάχιστο διάφορα παρανοϊκά που ακούω κατά καιρούς (παρανοϊκά κατά τη δική μου αντίληψη) του τύπου να μην μοιραστείς μία οικογενειακή φωτογραφία χωρίς να καλύψεις με ζωγραφιστή φατσούλα το πρόσωπο του παιδιού, λες και αυτή η κάλυψη με κάποιο μαγικό τρόπο θα προστατέψει από τι;

Όλα τα επικίνδυνα που μπορεί να κάνει ένα παιδί μέσω διαδικτύου, μπορεί και να τα κρύψει και να τα κάνει εκτός σπιτιού έτσι κι αλλιώς. Αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και επικοινωνία, πώς να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι; Προτιμάω να ξέρω ότι ο δεκάχρονος γιος μου έχει δει σκηνές πορνό από κινητό φίλου του και έχει την άνεση να μου το πει και να μου πει και τι τον "φρίκαρε" και να το συζητήσουμε (αληθινό περιστατικό) παρά να το κάνω θέμα ταμπού και να απλά να το κρύβει και να νιώθει ενοχές. Παρομοίως, νιώθω πολύ καλύτερα μην ελέγχοντας το κινητό της δεκαπεντάχρονης κόρης μου, αλλά έχοντας την εμπιστοσύνη ότι όταν π.χ. συμμαθητής της στείλει ημίγυμνες φωτογραφίες σε κορίτσια (επίσης αληθινό περιστατικό) θα έρθει να το συζητήσουμε, και να με ρωτήσει αν η αντίδρασή της ήταν σωστή ή όχι, παρά να τις βλέπει με τις φίλες της κρυφά και να σκέφτονται σαχλαμάρες για το πώς να το αντιμετωπίσουν.

[Έσπερος]

Μα κι εγώ γενικά όλη τη φοβία δεν την καταλαβαινω. Και εχω την αισθηση οτι καποια θέματα διογκώνονται απο μόδα ή δεν ξερω τι αλλες σκοπιμότητες, οπως ολες αυτες οι ιστοριες για τις αποτροπες αυτοκτονιών για παραδειγμα που ξεφυτρώνουν εδω κι εκει και για να πω την αληθεια δεν ξερω αν ειναι αληθινές. Στο θεμα της επικοινωνιας εχεις απολυτο δικιο. Και για τα ταμπου φυσικα. Νομιζω κιολας οτι αν καποια πράγματα δεν είναι απαγορευμένα, ώστε να περιβληθει με μια αίγλη μυστηριου, δεν θα ειναι ελκυστικά. Οπως ακριβως τα λες για το πορνό. Σίγουρα χρειάζονται συζητήσεις πολλες γιατι υπαρχουν κίνδυνοι και για τους κωδικούς, τις συνομιλίες με αγνωστους, κ πολλα αλλα. Αλλα δεν πιστευω κι εγω οτι χρειαζεται να το αντιμετωπίζουμε σαν κατι πιο επικινδυνο απο οποιαδηποτε αλλη περίσταση ενδέχεται να θέσει σε κίνδυνο ενα παιδι ή εναν έφηβο. Αρκει βεβαια να ειναι κ οι γονεις ενήμεροι, να ξερουν για τι μιλούν κ να ειναι κ οι ιδιοι καραδειγματα συνετου χρήστη. 

[Βερενίκη]

17 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

.......να συμμερίζεται έστω και στο ελάχιστο διάφορα παρανοϊκά που ακούω κατά καιρούς (παρανοϊκά κατά τη δική μου αντίληψη) του τύπου να μην μοιραστείς μία οικογενειακή φωτογραφία χωρίς να καλύψεις με ζωγραφιστή φατσούλα το πρόσωπο του παιδιού, λες και αυτή η κάλυψη με κάποιο μαγικό τρόπο θα προστατέψει από τι;

 

 

Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι παρανοϊκό αυτό. Καταρχάς είναι η επίσημη συμβουλή της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (όχι προσωπικά στοιχεία). Κατά δεύτερον, είναι ένα προσωπικό δεδομένο του παιδιού -αλλου ανθρώπου δηλαδή- και το διαχειριζόμαστε, όπως παρατηρώ, σαν 'σκουλαρίκι' χωρίς να μπορούμε να το ρωτήσουμε. Αυτή η κάλυψη θα το προστατέψει από την σύνδεση των φυσικών του χαρακτηριστικών με μία σειρά από πληροφορίες που παρέχουμε γι αυτό, όπως πχ. σε ποιον σχολείο πηγαίνει, ποια είναι τα χόμπι του, πού θα πάει εκδρομή με τους φίλους του, πότε τελειώνει το μπάσκετ κλπ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΕΙ ΤΗΝ ΦΑΤΣΟΥΛΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΟΡΝΟΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ. Είναι μία δικλείδα ασφαλείας.  Έτσι λένε οι ειδικοί, τουλάχιστον.

Και όχι, δεν είναι ο ίδιος ο κίνδονος στα social media, με τις συζητήσεις που κάνει το παιδί μας  στο σπίτι ή στο τηλέφωνο. Αλλά είναι ένα αποδεκτό ρίσκο και γι αυτό πρέπει να το κρατάμε σε όρια. 

Από την φοβικότητα μέχρι το 'κανω την ζωή μου βιτρίνα' υπάρχουν πολλα΄πολλά στάδια. 

[erin0000]

On 29/3/2019 at 5:01 ΜΜ, Βερενίκη είπε:

 

Πώς θα πω σε έναν έφηβο που δεν μου έχει δώσει καμία αφορμή ότι θα έχει συνέπειες αν ανοίξει 2-3 λογαριασμούς που δεν τους ξέρουμε ή  αν κρύψει τους κωδικούς του; 

Είναι σαν να του λέω 'σε έχω ικανό για όλα', 'δεν είσαι εσύ το παιδί που μεγαλώνω τώρα που πήρες κινητό μπορεί να γίνεις δημόσιος κίνδυνος'. 

 

Μα δεν εννοώ να το πεις απειλητικά.

 

Να τον ενημερώσεις γενικά για κάποια θέματα των social media (εφόσον τα κατέχεις και εσύ βέβαια). Μην νομίζει και ο ίδιος ότι το ψευδώνυμό του τον καλύπτει απέναντι σε άλλους. πχ έμαθα ότι υπάρχει μια εφαρμογή (εγώ δεν την ξέρω) όπου μπορείς να αφήνεις εντελώς ανώνυμα σχόλια σε κάποιον. Δεν πρέπει εκεί να ενημερώσεις ότι αυτή η ανωνυμία είναι πλασματική;

 

Αν τώρα ο 13χρονος διαθέτει κινητό από τα 11, προφανώς και έχει εξοικειωθεί ως ένα βαθμό με την χρήση του.

On 29/3/2019 at 8:52 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Θα κάνω μια  ερώτηση κάπως προβοκατόρικη. τι ακριβώς μας φοβίζει στα social media περισσότερο από τις συνομιλίες στο κινητό ή τις φιλικές συναντήσεις των παιδιών; Φοβόμαστε ότι ένα παιδί με λογαριασμό στο φβ ή το ινστα είναι αυτομάτως σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ένα παιδί που έχει απλά smartphone με viberή whats up; Ή τα συμπεριλαμβάνουμε  και αυτά στη συζήτηση;

 

Να σου πω τι φοβίζει εμένα. Όχι τόσο ότι θα μπει στο στόχαστρο παιδεραστών, ούτε με πειράζει να ανεβάζει κάποια φωτογραφία που και που.

 

Με φοβίζει ο εθισμός, η πλασματική εικόνα της κοινωνίας που δημιουργεί το ίντερνετ, η παραπληροφόρηση, και το γεγονός να εκτεθεί καταλάθος ή να το εκθέσουν. πχ να μοιραστεί ένα μυστικό με φίλες και να δει μετά τη συνομιλία του σε screenshot παντού ή κάποια φωτογραφία που δεν θα ήθελε να κυκλοφορήσει (όχι απαραίτητα κάτι πονηρό). Και εννοείται ότι δεν μιλάω μόνο για social media αλλά και για Viber κτλ και για απλό sms.

 

Προσπαθώ να καταλάβουν τα παιδιά πως ότι ανεβάζουν στο ίντερνετ ή ότι μοιράζονται με άλλους με ηλεκτρονικό τρόπο μπορεί άνετα να κυκλοφορήσει και σε άλλους στην στιγμή. Ότι δεν πρέπει να μοιραζόμαστε προσωπικές πληροφορίες με ηλεκτρονικά μέσα. Ότι ο κόσμος που βλέπουμε εκεί δεν είναι πραγματικός. Ότι υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση.

 

Όλα αυτά σιγά σιγά και όχι σε στυλ δαιμονοποίησης. Άλλωστε έχω αφήσει την κόρη μου να έχει κινητό σε μικρή ηλικία.

[Έσπερος]

@erin0000 αυτά με απασχολούν κι εμένα, προφανώς. Αλλά δεν πιστεύω ότι η "παρακολούθηση" είναι λύση. Γιατί, πέρα από τα περί εμπιστοσύνης που αναλύσαμε, εκεί σημαίνει ότι τα ανακαλύπτεις εκ των υστέρων, όταν η ζημιά μπορεί να έχει ήδη γίνει. Αλλά και να μην έχει γίνει η ζημιά, και να τα χρησιμοποιήσεις απλώς σαν αφορμή για συζήτηση, πάλι θα εκτεθείς στο παιδί σου. Το θέμα είναι η προεετοιμασίια που θα εχει γίνει από πριν ώστε να μην φτάσει το παιδί σ' αυτό το σημείο. Εννοείται βέβαια ότι όλα αυτά που θα πεις, θα πάνε χαμένα αν εσύ έχεις κοινοποιήσει οποιαδήποτε οικογενειακή στιγμή έστω και με καλυμμένο το πρόσσωποο των παιδιών. Δάσκαλε που δίδασκες... όπως λέει και η παροιμία.

 

Κατά τ' άλλα εμένα αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ απ' όλα, και νομίζω το έχουμε συζητήσει και αλλού, είναι το πώς θα κάνεις το παιδί σου να μην έχει ανάγκη να ακολουθεί αυτές τις μόδες. Δεν εννοώ να μην έχει κινητό, αυτό δεν είναι λύση, αν θέλει χρησιμοποιεί το κινητό ή τον υπολογιστή κάποιου φίλου ή ξαδέρφου. Το θέμα είναι πώς θα κάνεις ένα παιδί 10 ετών, για να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα της @ΑΡΓΚ, να μην ενδιαφερθεί να δει το πορνό στο κινητό του φίλου, ή αν το δει από περιέργεια (γιατί σ' αυτήν την ηλικία δεν μου φαίνεται και αφύσικο), να έχει την κρίση να καταλάβει ότι είναι απεχθές θέαμα. Η αισιόδοξη πλευρά μου λέει ότι αν το παιδί είναι "γεμάτο" από υγιή χρήση της τεχνολογίας στο σπίτι μαζί με τους γονείς (ταινίες, εκπαιδευτικά παιχνίδια, ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες με ειδήσεις, τεχνολογικά, ό,τι άλλο ενδιαφέρει το παιδί), δεν θα συγκινηθεί ιδιαίτερα από το χαζολόγημα στο facebook και όλα τα υπόλοιπα (και τα reality της τηλεόρασης για παράδειγμα). Δεν ξέρω ώς πιο βαθμό είναι αυτό εφικτό, έχω μια ελπίδα γιατί βλέπω στο σχολείο ότι υπάρχουν παιδιά με κριτική σκέψη και αυξημένες αντιστάσεις απέναντι στις μόδες (για εφηβική ηλικία μιλάω) χωρίς να είναι "εξωγήινοι" ή απομονωμένοι. Θα έλεγα πιο πολύ ότι ξέρουν πολύ καλά τι παρακολουθούν οι υπόλοιποι, είναι μέσα στα πράγματα, αλλά συνειδητά δεν τους αφορά. Αλλά εννοείται ότι δεν επαναπαύεσαι σε αυτό, το πιο σημαντικό είναι να ξέρει το παιδί ότι στην περίπτωση που θα προκύψει  κάποιο πρόβλημα, θα σε έχει σύμμαχο να το προστατέψεις και όχι τιμωρό. 

[erin0000]

@Έσπερος όχι ούτε εγώ προτείνω την παρακολούθηση. Δεν είπα πουθενά κάτι τέτοιο. Τη συζήτηση και την ενημέρωση προτείνω.

 

Επίσης δεν είναι κακό να δημοσιοποιείς κάποια φωτογραφία. Το είπα και πριν αυτό. Και εγώ δημοσιοποιώ και το παιδί μπορεί να το κάνει, με κάποιους κανόνες και γνωρίζοντας ότι αυτό ακριβώς κάνει. Ότι δημοσιοποιεί=γίνονται δημόσιες οι φωτογραφίες.

 

Κάποια μόδα θα την ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα. Ο στόχος μου είναι να μην φτάσει η όποια μόδα σε σημείο εθισμού και το να διαπιστώσει γρήγορα το παιδί τι το εκφράζει (το ίδιο) και τι όχι.

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

περος όχι ούτε εγώ προτείνω την παρακολούθηση. Δεν είπα πουθενά κάτι τέτοιο. Τη συζήτηση και την ενημέρωση προτείνω.

Η αλήθεια είναι ότι κάπου μπερδεύτηκα με τη συζήτηση και δεν θυμάμαι ποιος το πρότεινε, ή αν απλά είναι ο τίτλος και συνεχίζουμε μια πιο γενική συζήτηση. 

 

Just now, erin0000 είπε:

Επίσης δεν είναι κακό να δημοσιοποιείς κάποια φωτογραφία. Το είπα και πριν αυτό. Και εγώ δημοσιοποιώ και το παιδί μπορεί να το κάνει, με κάποιους κανόνες και γνωρίζοντας ότι αυτό ακριβώς κάνει. Ότι δημοσιοποιεί=γίνονται δημόσιες οι φωτογραφίες.

Κοίτα κι εγώ ανεβάζω φωτο από ταξίδι, αλλά κυρίως τοπία, λίγες τον εαυτό μου για να θαυμάσουν τα κάλλη μου  και ελάχιστες ενδεικτικές με τον άντρα μου που δεν έχει λογαριασμό οπότε δεν θεωρώ ωραίο να γεμίσω δικές του φωτογραφίες. Το μωρό δεν σκοπεύω, έχω βάλει 2-3 μόνο με το χεράκι ή τη σκιά του. Αργότερα δεν ξέρω, αλλά γενικά δεν μου αρέσει. Αν έχω κάποια ωραία φωτο τη στέλνω σε φίλους ή συγγενείς που ξέρω ότι θέλουν να τη δουν. Οπότε έτσι θα ήθελα να κάνει και το παιδί στο μέλλον. Αλλά αν εγώ δημοσιοποιούσα τα πάντα, δεν θα είχε και πολύ νόημα πιστεύω να πω να προσέχει και ότι δεν χρειάζεται κάθε στιγμή μας να γίνεται δημόσιο θέαμα!

 

Just now, erin0000 είπε:

Κάποια μόδα θα την ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα. Ο στόχος μου είναι να μην φτάσει η όποια μόδα σε σημείο εθισμού και το να διαπιστώσει γρήγορα το παιδί τι το εκφράζει (το ίδιο) και τι όχι.

Αυτό ισχύει γενικά για πολλά. Και η διατροφή με προβληματίζει ας πούμε, να μην παρασυρθεί με αηδίες. Και η μουσική, και οι έξοδοι αργά (εδώ επειδή δεν υπάρχουν κίνδυνοι, τα γυμνασιόπαιδα κυκλοφορούν με μια μεγάλη ελευθερία, αλλά εμένα προφανώς δεν με καλύπτει το ότι δεν υπάρχουν κίνδυνοι, μόνο και μόνο η ιδέα του ξενυχτιού ή του καφέ -μπαρ με ενοχλεί). Και το ντύσιμο επίσης θα με απασχολεί αν κανω κορίτσι. Και τα μηχανάκια. Και άλλα πολλά. Αγχώθηκα τώρα. Τελικά η βρεφική ηλικία δεν ακούγεται πολύ δύσκολη αν σκεφτείς το μέλλον! 

[little lamb]

πρίν από 43 λεπτά , Βερενίκη είπε:

Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι παρανοϊκό αυτό. Καταρχάς είναι η επίσημη συμβουλή της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (όχι προσωπικά στοιχεία). Κατά δεύτερον, είναι ένα προσωπικό δεδομένο του παιδιού -αλλου ανθρώπου δηλαδή- και το διαχειριζόμαστε, όπως παρατηρώ, σαν 'σκουλαρίκι' χωρίς να μπορούμε να το ρωτήσουμε. Αυτή η κάλυψη θα το προστατέψει από την σύνδεση των φυσικών του χαρακτηριστικών με μία σειρά από πληροφορίες που παρέχουμε γι αυτό, όπως πχ. σε ποιον σχολείο πηγαίνει, ποια είναι τα χόμπι του, πού θα πάει εκδρομή με τους φίλους του, πότε τελειώνει το μπάσκετ κλπ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΕΙ ΤΗΝ ΦΑΤΣΟΥΛΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΟΡΝΟΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ. Είναι μία δικλείδα ασφαλείας.  Έτσι λένε οι ειδικοί, τουλάχιστον.

Και όχι, δεν είναι ο ίδιος ο κίνδονος στα social media, με τις συζητήσεις που κάνει το παιδί μας  στο σπίτι ή στο τηλέφωνο. Αλλά είναι ένα αποδεκτό ρίσκο και γι αυτό πρέπει να το κρατάμε σε όρια. 

Από την φοβικότητα μέχρι το 'κανω την ζωή μου βιτρίνα' υπάρχουν πολλα΄πολλά στάδια. 

 

Παίρνω αφορμή από αυτό για να πω ότι ακόμα και καλύπτοντας το πρόσωπο του παιδιού, πάλι δείχνουμε πού βρισκόταν και τι έκανε, χωρίς να το ρωτήσουμε. Δεν φαίνεται το πρόσωπό του, αλλά όλοι ξέρουν ότι είναι το παιδί μας! Μπορεί να μην υπάρχει επικινδυνότητα για πορνογραφία κλπ, αλλά πληροφορίες για εκείνο δίνουμε. Και η Δίωξη το λέει ως "το μη χείρον βέλτιστον", προφανώς το καλύτερο είναι να μην ανεβάζουμε τίποτα σχετικά με το παιδί (και για εμάς τους ίδιους βασικά) (προσωπικά ακόμα και για τον εαυτό μου ποτέ δεν κάνω το λεγόμενο check-in, μου φαίνεται τρελό να δίνω το στίγμα μου χωρίς λόγο. Αν θέλω σε μια φωτογραφία να πω πού είναι, θα το γράψω απλά ως λεζάντα).

Η κάλυψη με φατσούλα δεν σώζει πάντα. Νομίζω είναι 1000 φορές καλύτερο να έχεις κανονικά τη φωτό αλλά ορατή μόνο σε λίγους και πραγματικούς φίλους (που μπορεί να την έβλεπαν και στο σπίτι σου εξάλλου, ή να τους την έδειχνες από το κινητό, ή που έτσι κι αλλιώς ξέρουν τη φάτσα του παιδιού), παρά μια φωτό με καλυμμένη φατσούλα ορατή όμως σε μια λίστα 500 φίλων που ανάμεσά τους μπορεί να είναι και άγνωστοι! Δεν είναι μόνο το πρόσωπο το θέμα (με αυτό το πρόσωπο κυκλοφορεί έτσι κι αλλιώς το παιδί στο δρόμο!), είναι η πληροφορία που δίνουμε για αυτό και μάλιστα χωρίς τη συγκατάθεσή του.

[erin0000]

Αναρωτηθείτε και εδώ πόσες πληροφορίες βάζουμε για τα παιδιά, νομίζοντας ότι είμαστε ανώνυμοι. Εάν όμως κάποιος μας αναγνωρίσει, αμέσως έχει όλο το ιστορικό του παιδιού, το δικό μας, της πεθεράς μας και δεν συμμαζεύεται... Εδώ πάνε στο fb δημοσίως και αποκαλύπτουν τα ψευδώνυμα  που έχουν στο φορουμ... :-D

 

Εγώ αυτό θέλω να καταλάβει ένα παιδί. Πως ό,τι γράφει σε ηλεκτρονικό μέσο με οποιοδήποτε τρόπο, αμέσως το καθιστά δημόσιο...

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

Αναρωτηθείτε και εδώ πόσες πληροφορίες βάζουμε για τα παιδιά, νομίζοντας ότι είμαστε ανώνυμοι. Εάν όμως κάποιος μας αναγνωρίσει, αμέσως έχει όλο το ιστορικό του παιδιού, το δικό μας, της πεθεράς μας και δεν συμμαζεύεται... Εδώ πάνε στο fb δημοσίως και αποκαλύπτουν τα ψευδώνυμα  που έχουν στο φορουμ... :-D

 

Εγώ αυτό θέλω να καταλάβει ένα παιδί. Πως ό,τι γράφει σε ηλεκτρονικό μέσο με οποιοδήποτε τρόπο, αμέσως το καθιστά δημόσιο...

ΑΥτό το σκεφτόμουν πριν λίγο! Μάλιστα τις προάλλες γινόταν και μια συζήτηση σε ομάδα του φβ σχετικά με την έκθεση προσωπικών δεδομένων των παιδιών σε τέτοιες συζητήσεις. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είδα μέλη και διαχειριστές της ομάδας που επιμένουν στον σεβασμό του παιδιού και στη συγκατάθεσή του για τις πράξεις μας, να το θεωρούν αυτό ανώδυνο γιατί είναι λέει η οπτική του γονέα και θέτει στο επίκεντρο τη συμπεριφορά του γονιού και όχι του παιδιού. Ομολογώ ότι μου φάνηκε αντιφατικό. 

[erin0000]

Just now, Έσπερος είπε:

ΑΥτό το σκεφτόμουν πριν λίγο! Μάλιστα τις προάλλες γινόταν και μια συζήτηση σε ομάδα του φβ σχετικά με την έκθεση προσωπικών δεδομένων των παιδιών σε τέτοιες συζητήσεις. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είδα μέλη και διαχειριστές της ομάδας που επιμένουν στον σεβασμό του παιδιού και στη συγκατάθεσή του για τις πράξεις μας, να το θεωρούν αυτό ανώδυνο γιατί είναι λέει η οπτική του γονέα και θέτει στο επίκεντρο τη συμπεριφορά του γονιού και όχι του παιδιού. Ομολογώ ότι μου φάνηκε αντιφατικό. 

 

 

Ποια οπτική του γονέα;

Που πολλές φορές μπορεί κάποιος να γράψει το ιατρικό ιστορικό του παιδιού, τις σχέσεις των γονιών του μεταξύ τους, τη συμπεριφορά του παιδιού, τις επιδόσεις του, τα πάντα...

Ότι μπορεί αργότερα να μας διαβάσει και το ίδιο το παιδί το σκεπτόμαστε;

Και εγώ εδώ είμαι και γράφω, αλλά έχω επίγνωση του τι γράφω και του ότι γράφω δημόσια.

 

[Έσπερος]

Just now, erin0000 είπε:

 

 

Ποια οπτική του γονέα;

Που πολλές φορές μπορεί κάποιος να γράψει το ιατρικό ιστορικό του παιδιού, τις σχέσεις των γονιών του μεταξύ τους, τη συμπεριφορά του παιδιού, τις επιδόσεις του, τα πάντα...

Ότι μπορεί αργότερα να μας διαβάσει και το ίδιο το παιδί το σκεπτόμαστε;

Και εγώ εδώ είμαι και γράφω, αλλά έχω επίγνωση του τι γράφω και του ότι γράφω δημόσια.

 

Ναι, τι να σου πω... Ήμουν έτοιμη να τους γράψω αλλά δεν ήθελα να ανοίξω κι εκεί μέτωπο και να μπλέξω. Η έκθεση οικογενειακών δεδομένων επώνυμα σε αυτές τις ομάδες με τρομάζει, όπως με τρομάζει και η νοοτροπία των διαχειριστών που συχνά πράττουν τα αντίθετα από αυτά που πρεσβεύουν, όπως με τρομάζει και η ευκολία με την οποία οι γονείς αναζητούν επιστημονικές συμβουλές από αγνώστους που δεν γνωρίζουμε τι πιστοποιήσεις έχουν, μόνο και μόνο επειδή αυτές οι ομάδες περιβάλλονται απο μια επιφανειακή επιστημονικότητα. Άλλο να καθόμαστε να συζητάμε και να ανταλλάσσουμε εμπειρίες, ή να ζητάμε βιβλιογραφία. Και μετά αναρωτιόμαστε πώς θα μάθουν τα παιδιά μας ασφαλή χρήση του διαδικτύου; 

[Βερενίκη]

Just now, little lamb είπε:

 

.

Η κάλυψη με φατσούλα δεν σώζει πάντα. 

 

 

Εγώ είμαι απόλυτη και δεν δείχνω καμία φωτογραφία των παιδιών μου σε δημόσια φόρα.  Νομίζω ότι η σύνδεση με την φωτογραφία, για μένα, υπερπολλαπλασιάζει την αξία κάθε άλλη πληροφορίας. Το ότι έχω ένα παιδί στον παιδικό σταθμό 'τα σκιουράκια' , που έκανε μία γιορτή τα χριστούγεννα είναι μία ανώνυμη πληροφορία, που θα την καταλάβουν λίγοι, αλλά που η φωτογραφία του παιδιού την κάνει πολύ συγκεκριμένη. Τέλος πάντων αυτή είναι η δική μου οπτική ,καταλαβαίνω ότι δεν είναι αλάνθαστη. 

 

 

[little lamb]

Καταλαβαίνω τι εννοείς και δεν διαφωνώ! Ίσα ίσα, λέω πως ακόμα και με καλυμμένη φατσούλα, και πάλι ξέρουν ότι το παιδί πάει στο σταθμό Τα σκιουράκια και είχε γιορτή! Οπότε το καλύτερο είναι καθόλου φωτογραφία!

ή έστω να είναι ορατή μόνο σε όσους θα την έβλεπαν έτσι κι αλλιώς (γίνεται να ρυθμίσεις να είναι ορατή μόνο σε 10 φίλους π.χ. -αλλά αν είναι έτσι τη στέλνεις και με mail, δεν χρειάζεται να ανέβει καν)