Δεύτερο Παιδί & Προβληματισμοί

[Panoz]

Ελπίζω να μου επιτρέπει η xristina1 να παραθέσω και σε αυτό το thread κομμάτι από απάντησή της σε άλλο, για να μην ξεχνάμε την ομορφιά του να έχεις αδέρφια που σε υποστηρίζουν:

 

παρομοια ιστορια ειχε περασει κ η αδερφη μου!δεν μιλαγε για αυτα που της ειχε κανει το αγορι της με αποτελεσμα να την κλεψει για 4 μερες κ μεις να την ψαχνουμε!

την εβαλα κατω κ μου τα ξερασε ολα!

οτι την χτυπαγε,την εβριζε μεχρι κ οπλο της ειχε βγαλει εαν μιλουσε!

ο ανθρωπος ειναι ψυχακιας!

 

περιττω να σου πω οτι τιποτα απο ολα αυτα δεν εκανε!εφαγε τοσο ξυλο πρωτα απο μενα κ μετα απο τον αδερφο μου κ οποτε τον βλεπαμε στον δρομο τον φτυναμε.!

αυτην την στιγμη ειναι εκτος ελλαδος.δεν τον χωρουσε ο τοπος εδω!

αυτα ολα πριν απο 10 χρονια!

[xrysalis]

επανήλθα!

όχι δεν είμαι εγκυος και όχι δεν βάζουμε (ακόμη) μπρος...

απλά δε μου αρέσει να ανοίγω ένα θέμα και να το αφήνω έτσι...

 

λοιπόοοοον... καλά έκανα εγώ τα όνειρα για τη δουλειά κοντά στο σπιτάκι μου... ωραία τα είχα φανταστεί όλα... αλλά...

για να τα κάνω όλα αυτά τελικά χρειάζονται κάποια αρκετά χρήματα όπως τα υπολόγισα που δυστυχώς για την ώρα δεν περισσέυουν...

 

οπότε συνεχίζουμε από δω που βρισκόμαστε και βλέπουμε!

τώρα για να μη με παίρνει από κάτω.. σκέφτομαι ποιά θα ήθελα να είναι πχ η ιδανική διαφοράς ηλικίας ανάμεσα στα αδέρφια... κοντινά για κοινά ενδιαφέροντα;;; λίγο μεγαλύτερη για άνεση όλων;;;

αν είναι κοντινά... το 2ο μεγαλώνει πριν την ώρα του (αναγκαστικά από ότι βλέπω από φιλικά ζευγαριά...) αν είναι μακρυνή μπορεί και να μην κάνουν χωριό...

εγώ πχ έχω 6 χρόνια διαφορά με την αδερφή μου... το πρόβλημά μας ήταν πως σαν ποιό μικρή μου διέλυε τα παιχνίδια και δεν το άντεχα... αλλά μεγαλώνοντας η διαφορά μας εκμηδενιστηκέ και πλεον δεν υπάρχει...

 

τέσπα.. απλά γράφω άλλη μια φορά τις σκέψεις μου...

είδομεν!

[parent?]

αν μπορεις να ακνεις κ αλλο καντο. βλεπεις εδω τι τραβαμε!!! αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι με τη λογικη κ απο μακρυα ολα φαινονται ακατορθωτα. αλλα αν μπει το <αυγο στον κωλο> βρισκεις λυσεις παντα. μην το σκεφτεσαι. κ ολοι θα βοηθησουν. οταν δουν κ το δευτερο θα κανουν το παν. τοσες μανες τι κανουν?? μπορει να το πας παιδικο για λιγο αλλα μετα μια ζωη θα το χαιρεσαι. αξιζει το κοπο να χαντακωσεις το συναισθημα,την επιθυμια ου για παιδια για 2 χρονια με ζορια?? δεν νομιζω. φιλια

[Αμαρυλις]

Καλημερα . Επειδη και εγω σκευτομαι παρα πολυ να κανω και ενα δευτερο παιδι με αγγιξε αυτο το θεμα και καταθετω και εγω τον προβληματισμο μου. Λοιπον εγω θα ηθελα τα παιδια μου να εχουν δυο χρονια διαφορα ηλικιας περιπου διοτι μετα απο 4 χρονια το ενα θα ειναι 2 και το αλλο 4 οποτε οχι το ξενοιαζεις αλλα αφηνεις πισω σου μπεμπιλινα ειδικες διατροφες και γενικα ειναι λιγο πιο ανεξαρτητα( λεμε τωρα). Το δικο μου προβλημα ειναι ο συζυγος που φοβαται . Εγω ειμαι και απο τις τυχερες του δημοσιου που εχουμε παραπανω αδεια. Βεβαια οταν παω στην δουλεια με τις βαρδιες θα εχω ενα προβλημα αλλα πιστευω με λιγη θεληση ολα λυνονται.

Xrysalida μου πιστευω οτι ποτε δεν θα υπαρχουν οι τελειες συνθηκες για να παρουμε αυτην την αποφαση παντα ολο κατι θα συμβαινει το παιδι εκτος απο αποφαση λογικης ειναι και θεληση καρδιας και το μονο που χρειαζεται ειναι αγαπη. Οχι οτι τα πρακτικα προβληματα δεν ειναι σημαντικα δεν εννοω αυτο. Συγνωμη αν τα γραφω λιγο μπερδεμενα

[Lia]

τώρα για να μη με παίρνει από κάτω.. σκέφτομαι ποιά θα ήθελα να είναι πχ η ιδανική διαφοράς ηλικίας ανάμεσα στα αδέρφια... κοντινά για κοινά ενδιαφέροντα;;; λίγο μεγαλύτερη για άνεση όλων;;;

αν είναι κοντινά... το 2ο μεγαλώνει πριν την ώρα του (αναγκαστικά από ότι βλέπω από φιλικά ζευγαριά...) αν είναι μακρυνεί μπορεί και να μην κάνουν χωριό...

εγώ πχ έχω 6 χρόνια διαφορά με την αδερφή μου... το πρόβλημά μας ήταν πως σαν ποιό μικρή μου διέλυε τα παιχνίδια και δεν το άντεχα... αλλά μεγαλώνοντας η διαφορά μας εκμηδενιστηκέ και πλεον δεν υπάρχει...

 

τέσπα.. απλά γράφω άλλη μια φορά τις σκέψεις μου...

είδομεν!

 

Καλημέρα!!

Αχ, Χρυσαλίδα μου. Σου εύχομαι να σου έρθουν όλα βολικά κι όπως τα θες. Ξέρεις όμως, μερικές φορές ο τόσος προγραμματισμός δεν ξέρω πόσο βοηθάει. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να βρεις την τέλεια απόσταση χρονικά από τα παιδιά, την καλύτερη οικονομική κατάσταση και δεν ξέρω πόσα άλλα θα ήθελες για να ξεκινήσεις για δεύτερο το πιο πιθανό είναι ότι μπορεί στο τέλος και να .... αναβληθεί επ΄αορίστου. Και χωρίς να θέλω να σε προσγειώσω στις τόσες όμορφες σκέψεις σου και να σου χαλάσω το όμορφο σκηνικό που έχεις στο μυαλό σου έχε υπόψιν σου πως πολλές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε και όλα αυτά που οργανώνουμε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας πάνε στράφι. Παράδειγμα παίρνω τον εαυτό μου που έτσι όμορφα κανόνιζα και γω το καλοκαίρι να μείνω έγκυος, να γεννήσω κοντά στην άνοιξη (άντε και αρχές καλοκαιριού -χα, μου έδινα και λίγο διορία) να έχουν τα παιδια μου 2,5 χρόνια διαφορά .... και δυστυχώς η ζωή άλλα μου επεφύλασσε (παλίνδρομη). Και τώρα το μόνο που απλά σκέφτομαι: ας έρθει ένα ακόμα παιδάκι αρκεί να είναι γερό. Εγώ μόνο αυτό θέλω. Ως προς τα οικονομικά λίγο πολύ όλοι δεν είμαστε στα καλύτερά μας (δάνεια, χαμηλοί μισθοί....) και ποτέ δεν ξερουμε και τι μας ξημερώνει στο κάτω κάτω. Αλλά όταν θέλουμε όλα τα καταφέρνουμε. Και με τα λεφτά θα τα βγάλουμε πέρα, και το μεγαλύτερο παιδί θα το βολέψουμε... και με το νέο μωρό τα βγάλουμε πέρα μέχρι να ξεπεταχθεί κι αυτό. Το σημαντικότερο είναι να το θέλουμε. Να έχουμε πάρει απόφαση πως όπως ξεβολευτήκαμε με το πρώτο παιδί έτσι θα ξαναξεβολευτούμε για να κάνουμε χώρο και για το δεύτερο. Να πάρουμε απόφαση πως αν χρειαστεί θα θυσιάσουμε πολλά πράγματα από τη ζωή μας για τα παιδιά χωρίς να βαρυγκομάμε και να λέμε "πω πω, τι έπαθα και πως την πάτησα έτσι"....

 

Ξαναλέω πως δεν θέλω να σε αγχώσω. Και μακάρι να έρθουν όλα όπως ακριβώς τα υπολογίζεις.

[RENAH]

Καλημερα xrysalis

Kαι γω τους ιδιους προβληματισμους εχω με εσενα-αν και ο αντρας μου ειναι αυτος που αγχωνεται περισσοτερο.Σιγουρα τα προβληματα θα ειναι πολλα μιας ουτε και εγω εχω καποιον να προσεχει το παιδι-τι θα γινει με ενα δευτερο;;;;Τα οικονομικα φυσικα ειναι στριμωγμενα πολυ αλλα επειδη απο τη φυση μου ειμαι αισιοδοξο ατομο-το moto μου ειναι την υγεια μας να εχουμε και ολα τα αλλα γινονται -πιστευω οτι ολα θα πανε καλα και θα τα καταφερουμε.Δεν θελω να μεινω με ενα παιδακι αλλωστε ενα αδερφακι ειναι το καλυτερο δωρο που μπορω να προσφερω σ αυτο το πλασματακι.

Ευχομαι να σου πανε ολα καλα.

[TARA]

Καλημέρα!!

Αχ, Χρυσαλίδα μου. Σου εύχομαι να σου έρθουν όλα βολικά κι όπως τα θες. Ξέρεις όμως, μερικές φορές ο τόσος προγραμματισμός δεν ξέρω πόσο βοηθάει. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να βρεις την τέλεια απόσταση χρονικά από τα παιδιά, την καλύτερη οικονομική κατάσταση και δεν ξέρω πόσα άλλα θα ήθελες για να ξεκινήσεις για δεύτερο το πιο πιθανό είναι ότι μπορεί στο τέλος και να .... αναβληθεί επ΄αορίστου. Και χωρίς να θέλω να σε προσγειώσω στις τόσες όμορφες σκέψεις σου και να σου χαλάσω το όμορφο σκηνικό που έχεις στο μυαλό σου έχε υπόψιν σου πως πολλές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε και όλα αυτά που οργανώνουμε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας πάνε στράφι. Παράδειγμα παίρνω τον εαυτό μου που έτσι όμορφα κανόνιζα και γω το καλοκαίρι να μείνω έγκυος, να γεννήσω κοντά στην άνοιξη (άντε και αρχές καλοκαιριού -χα, μου έδινα και λίγο διορία) να έχουν τα παιδια μου 2,5 χρόνια διαφορά .... και δυστυχώς η ζωή άλλα μου επεφύλασσε (παλίνδρομη). Και τώρα το μόνο που απλά σκέφτομαι: ας έρθει ένα ακόμα παιδάκι αρκεί να είναι γερό. Εγώ μόνο αυτό θέλω. Ως προς τα οικονομικά λίγο πολύ όλοι δεν είμαστε στα καλύτερά μας (δάνεια, χαμηλοί μισθοί....) και ποτέ δεν ξερουμε και τι μας ξημερώνει στο κάτω κάτω. Αλλά όταν θέλουμε όλα τα καταφέρνουμε. Και με τα λεφτά θα τα βγάλουμε πέρα, και το μεγαλύτερο παιδί θα το βολέψουμε... και με το νέο μωρό τα βγάλουμε πέρα μέχρι να ξεπεταχθεί κι αυτό. Το σημαντικότερο είναι να το θέλουμε. Να έχουμε πάρει απόφαση πως όπως ξεβολευτήκαμε με το πρώτο παιδί έτσι θα ξαναξεβολευτούμε για να κάνουμε χώρο και για το δεύτερο. Να πάρουμε απόφαση πως αν χρειαστεί θα θυσιάσουμε πολλά πράγματα από τη ζωή μας για τα παιδιά χωρίς να βαρυγκομάμε και να λέμε "πω πω, τι έπαθα και πως την πάτησα έτσι"....

 

Ξαναλέω πως δεν θέλω να σε αγχώσω. Και μακάρι να έρθουν όλα όπως ακριβώς τα υπολογίζεις.

 

Συμφωνώ απόλυτα! Εγώ στο γιο μου είχα μια πάρα πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη. Λόγω ανεπάρκειας τραχήλου έκανα περίδεση και έμεινα στο κρεβάτι ως το τέλος. Δεν έφτανε μόνο αυτό όμως, παράλληλα έπαθα ρινίτιδα εγκυμοσύνης και δε μπορούσα να αναπνεύσω και γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση από τον 5ο μήνα και δε μπορούσα όχι μόνο να φάω, αλλά κατάντησα να πίνω νερό με το καλαμάκι για να ξεγελάω τη δίψα μου. Πέρασα από νευρικό κλονισμό, κατάθλιψη, ήταν πολύ άσχημη περίοδος για μένα. Οι δυσκολίες συνεχίστηκαν και μετά τον τοκετό καθώς όλη αυτή η περίοδος ακινησίας είχαν κάνει μεγάλη ζημιά στη μέση, στα γόνατα, είχαν νεκρωθεί μύες, πάθαινα θλάσεις με το παραμικρό και έπρεπε να με παρακολουθεί γυμναστής γιατί ήμουν ανίκανη να φροντίσω το μωρό μου. Καθώς καταλαβαίνετε κορίτσια, δεν ήθελα να κάνω άλλο παιδί. Ο άντρας μου ο οποίος προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια ήθελε πολλά παιδιά. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δε θα ήθελα να μεγαλώσει ο γιος μου και να μην έχει ένα στήριγμα, είναι άσχημο να είσαι μοναχοπαίδι, αλλά και πάλι δεν το έπαιρνα απόφαση. Εκτός αυτών, με απέλυσαν από τη δουλειά μου γιατί τους κρέμασα υποτίθεται που δεν δούλεψα τόσο καιρό! Με ένα μισθό λοιπόν κι εγώ στο ταμείο ανεργείας, μένω έγκυος τον Σεπτέμβρη και παθαίνω σοκ!!!΄Εκανα πολύ καιρό να το συνειδητοποιήσω και να το αποδεχτώ! Τώρα βέβαια περιμένω με πολλή χαρά την κορούλα μου και αν και θα δυσκολευτούμε, πιστεύω πως ήταν θέλημα Θεού και ευλογία. Βοήθεια υπάρχει μόνο από τη μητέρα μου, ο πατέρας μου δε ζει και η πεθερά μου είναι πολλή μεγάλη. Η εγκυμοσύνη μου είναι φυσικά ακριβώς ίδια, αλλά αυτή τη φορά είμαι πιο ήρεμη και προσπαθώ να κάνω υπομονή. Τα παιδάκια μου θα έχουν διαφορά 27 μήνες. Ελπίζω να τελειώσει αίσια και αυτή η εγκυμοσύνη.

Θα αντιμετωπίσω όλα τα προβλήματα στην ώρα τους. Η χαρά που θα μου δίνουν τα παιδιά μου δε νομίζω πως συγκρίνεται με τίποτα!

[xrysalis]

TARA γλυκιά μου εύχομαι με το καλό να γεννήσεις και με τα λιγότερα δυνατά προβλήματα...

 

σας ευχαριστώ τόσο πολύ όλες για τις απαντήσεις σας!!

 

αυτό που ήθελα να πω μιας και η Lia το έθιξε... είναι πως στ' αλήθεια δεν είμαι καθόλου οργανωτικό άτομο... ναι μεν το κουράζω στο μυαλό μου σκεφτόμενη διάφορα... αλίμονο αν δε σκεφτώ και καθόλου! αλλά όλοι οι προβληματισμοί μου πηγάζουν κυρίως από τα λεγόμενα και τη στάση του άντρα μου...

 

Πρώτη εγώ ήμουν Lia που είπα ακριβώς τα ίδια σε μιά φίλη μου που προγραμμάτιζε την πρώτη της εγκυμοσύνη με ακρίβεια ημέρας... (δυστυχώς βγήκα αληθινή γιατί είχε παλίνδρομη... ) αλλά με το που ξαναπροσπάθησε απέκτησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι που μετρά μόλις 17 μέρες

 

θέλω να πω πως με "σκαει" ο άντρας μου που ή τα βλέπει όλα βουνό για το 2ο ή είναι τρόπος αποφυγής... δεν έχω καταλάβει...

 

έτσι προσπαθώ να απορρίπτω ένα ένα τα πλην μιας δευτερης εγκυμοσύνης και να προσθέτω τα συν που με επιχειρήματα να του τα συζητήσω πάλι την κατάλληλη στιγμή και Θεού θέλοντος να αποκτήσω κι άλλο παιδάκι!

 

αυτό!

[Guest Irisa]

Είναι πολύ ωραίο το θέμα που ανοίξατε! Αν μου επιτρέπετε να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Έχω ανοίξει ένα σχετικό thread στο "διάγνωση και θεραπεία", οπότε δεν σκοπεύω να πω αναλυτικά τη δική μου δυσχερή θέση στο καυτό ερώτημα: "να κάνω δεύτερο παιδί;"

Ιουλίτα (και κάθε Ιουλίτα), εφ'όσον σκέφτεσαι για δεύτερο παιδί πάει να πει ότι το θέλεις. Δεν ξέρω πόσον καιρό τώρα το σκέφτεσαι, αλλά να είσαι σίγουρη, μιλώντας εκ πείρας, ότι αν τώρα νιώθεις να "ζηλεύεις" τις άλλες οικογένεις, όσο περνάει ο καιρός αυτό θα γίνεται χειρότερο, ίσως και βασανιστικό. Αν ήσουν ξεκάθαρη ότι δεν θέλεις δεύτερο παιδί (για τον Χ λόγο), τότε πάω πάσο! Αλλά με τέτοιες σκέψεις καλή μου, δεν πρόκειται να την βγάλεις καθαρή. Θα σε στοιχειώνει όσο ζεις αυτή η σκέψη. Το είπαν και πολλοί άλλοι, πολλές είναι οι οικογένειες που μετάνιωσαν που έμειναν με ένα παιδάκι.

Η προσωπική μου εμπειρία, επειδή τυγχάνω μοναχοπαίδι, είναι πολύ άσχημη.

Δυστυχώς στη ζωή δεν είναι όλα τα παιδιά τυχερά. Ένα από τα άτυχα ήμουν κι εγώ. Έχασα μικρή τον πατέρα μου (7 ετών) μετά από μακρά περίοδο ασθένειας. Δεν συζητώ για το πόσο δύσκολα ορθοποδεί μια τόσο μικρή οικογένεια όπως η δική μας από τέτοιο πλήγμα. Όταν η μάνα είναι η ίδια της ερείπιο δεν μπορεί να στηρίξει το παιδί της με κανένα τρόπο. Πέρασαν χρόνια ολόκληρα μεγαλώνοντας χωρίς να νιώθω ασφάλεια, οικεγενειακή θαλπωρή, παρ'όλο που η μάνα μου με υπεραγαπά και έκανε το παν για εμένα. Αν όμως είχα αδερφό-ή τα πράγματα θα ήταν πάρα πολύ διαφορετικά για εμένα. Δεν βρίσκετε; Μεγαλώνοντας, αν και μεγάλωσα ήδη από τα εφτά μου, όταν η μάνα μου είχε δυσκολίες οικονομικές, προσωπικές, υγείας, εγώ τρελαινόμουν στην κυριολεξία. Δεν θα ξεχάσω όσο ζω όταν ενήλικη πλέον, 19-20 ετών, διαγνώστηκε το πρώτο πρόβλημα υγείας της μάνας μου. Στην αίθουσα αναμονής περιμέναμε αρκετά άτομα, η μάνα μου σε χάλια κατάσταση μέσα στην αγκαλιά μου κι εγώ να κλαίω βουβά από την άλλη για να μη με δει. Τι δε θα 'δινα στον κόσμο για έναν αδερφό. Δεν έχω παράπονο από συγγενείς. Έχω πολλά ξαδέρφια και την ψυχική υγεία που έχω τώρα την χρωστάω και σε αυτούς. Αλλά δυστυχώς όπου πέσει η φωτιά, εκεί καίει. Κανείς δεν μπορεί να σου σταθεί σαν τον αδερφό σου.

Θα μου πείτε βέβαια, ούτε όλα τα αδέρφια είναι αγαπημένα, ούτε πρέπει κανείς να έχει αδέρφια σ'αυτή τη ζωή για να περάσει καλά. Κι αυτό αλήθεια είναι επίσης και σ'αυτό ελπίζω για το δικό μου το "λουλούδι" αν τελικά δεν μπορέσω να είμαι τόσο δυνατή, όσο χρειάζεται για να του χαρίσω ένα αδερφάκι.

[vasdeli]

Irisa,

σε ευχαριστώ για την κατάθεση ψυχής...Με συγκίνησαν πολύ τα λόγια σου και αν το θέλεις αποκρυστάλωσαν κάποιους ενδοισμους σχετικά με το αν θα κάνω τρίτο παιδί...

Πόσο αληθινά είναι τα λόγια σου...Ειδικά αυτό που είπες για την σκέψη που θα στοιχειώσει όλη την ζωή σου αν δεν κάνεις το δεύτερο παιδί(εγώ το τρίτο).

Δεν υπάρχει μέρα που να μην το σκέφτομαι και να μην περνά έστω και δευτερόλεπτο από το μυαλό μου....

Η εμπειρία σου, ως μοναχοπαίδι, ήταν συγκλονιστική...Έρχεται να συμπληρώσει τις δικές μου που όντας εκπαιδευτικός έχω συζητήσει με πολλά μοναχοπαίδια μαθητές μου και 8 στα 10 παραπονιούνται γιατί δεν έχουν αδερφό ή αδερφή, γιατί τους λείπει η παρέα, η συντροφιά.Ελάχιστα είναι εκείνα που δεν έχουν εκφράσει παράπονο τέτοιου είδους....

Χαρακτηριστικά κάποιος μαθητής μου(μοναχοπαίδι) με τον οποίο συζητούσα χθές μου είπε:'Εντάξει κυρία, αδερφό-αδερφή δεν έχω, το καταλαβαίνω...αλλά να μην μου παίρνουν τουλάχιστον ένα σκύλο.....'

Ένοιωσα τέτοια συμπόνοια γι' αυτό το παιδάκι και σκέφτηκα πόσο πιο γεμάτη θα ήταν η ζωή του αν είχε ένα αδέρφι.....το κενό του οποίου ψάχνει να αντικαταστήσει με έναν σκύλο(που και αυτόν ....δεν του τον παίρνουν!)

[ΙΟΥΛΙΤΤΑ]

Irisa,

σε ευχαριστώ για την κατάθεση ψυχής...Με συγκίνησαν πολύ τα λόγια σου και αν το θέλεις αποκρυστάλωσαν κάποιους ενδοισμους σχετικά με το αν θα κάνω τρίτο παιδί...

Πόσο αληθινά είναι τα λόγια σου...Ειδικά αυτό που είπες για την σκέψη που θα στοιχειώσει όλη την ζωή σου αν δεν κάνεις το δεύτερο παιδί(εγώ το τρίτο).

Δεν υπάρχει μέρα που να μην το σκέφτομαι και να μην περνά έστω και δευτερόλεπτο από το μυαλό μου....

Η εμπειρία σου, ως μοναχοπαίδι, ήταν συγκλονιστική...Έρχεται να συμπληρώσει τις δικές μου που όντας εκπαιδευτικός έχω συζητήσει με πολλά μοναχοπαίδια μαθητές μου και 8 στα 10 παραπονιούνται γιατί δεν έχουν αδερφό ή αδερφή, γιατί τους λείπει η παρέα, η συντροφιά.Ελάχιστα είναι εκείνα που δεν έχουν εκφράσει παράπονο τέτοιου είδους....

Χαρακτηριστικά κάποιος μαθητής μου(μοναχοπαίδι) με τον οποίο συζητούσα χθές μου είπε:'Εντάξει κυρία, αδερφό-αδερφή δεν έχω, το καταλαβαίνω...αλλά να μην μου παίρνουν τουλάχιστον ένα σκύλο.....'

Ένοιωσα τέτοια συμπόνοια γι' αυτό το παιδάκι και σκέφτηκα πόσο πιο γεμάτη θα ήταν η ζωή του αν είχε ένα αδέρφι.....το κενό του οποίου ψάχνει να αντικαταστήσει με έναν σκύλο(που και αυτόν ....δεν του τον παίρνουν!)

Αυτο για το σκυλο ειναι λαθος των γονιων εμεις εχουμε 2

[zunix]

Irisa,

Ελάχιστα είναι εκείνα που δεν έχουν εκφράσει παράπονο τέτοιου είδους....

Χαρακτηριστικά κάποιος μαθητής μου(μοναχοπαίδι) με τον οποίο συζητούσα χθές μου είπε:'Εντάξει κυρία, αδερφό-αδερφή δεν έχω, το καταλαβαίνω...αλλά να μην μου παίρνουν τουλάχιστον ένα σκύλο.....'

Πόσο δίκο έχει η vasdeli, μόλις κατάλαβα γιατί δεν ένιωσα, ως μοναχοπαίδι, μοναξιά, αν και δεν ήθελα αδελφάκι. Είχα το σκύλο μου μέχρι τα 13 και μετά τη γάτα μου και πραγματικά με βοήθησαν να παραμερίσω τη μοναξιά που ένιωθα. Ακόμα θυμάμαι τα ατέλειωτα μεσημέρια του καλοκαιριού που οι γονείς μου δούλευαν, που καθόμουν με το σκύλο μου (ένα κόλεϋ) να του λέω τα εσώψυχά μου, να παίζουμε, να πηγαίνουμε βόλτες, να κάνω δηλαδή ότι οι φίλοι μου έκαναν με τα αδέλφια τους. Ο άνδρας μου που είναι και αυτός μοναχοπαίδι, και ήθελε πολύ ένα αδελφάκι, συχνά μου λέει πόσο τυχερή ήμουν που είχα τουλάχιστον ζωάκι. Τώρα που έχω δύο παιδιά καταλαβαίνω πόσα έχασα μη έχοντας αδελφάκι...

[kiknaki]

η επιλογη του αν και ποσα παιδια θα κανει ο καθενας, για μενα, δεν θα πρεπει να στηριζεται στο ποσα υλικα αγαθα μπορει να του προσφερει, αλλα στο ποσο μπορει να τα μεγαλωσει ετσι ωστε να στην ενηλικη ζωη τους να ειναι ατομα υπευθυνα και ισσοροπημενα.

εγω σαν παιδι δεν θυμαμαι να με πηγαν σινεμα..και στο λουνα παρκ πηγα λιγες φορες.η οικογενεια μου ομως ηταν παντα αγαπημενη..μια γροθια..οι γονεις μου με εμαθαν να παταω στα ποδια μου, να ειμαι δικαιος και ανεξαρτητος ανθρωπος.αυτος ειναι ο ρολος του γονιου.

αν νιωσω πως αυτο θα το καταφερω σε ενα, σε δυο η σε πεντε παιδια..τοσα θα κανω..

 

Θα συμφωνήσω με το fasolaki.

Τι κι αν θα κάνεις 2 ή 3 παιδιά (για να "ολοκληρωθεί" η οικογένεια σου) και είσαι μόνο τροφός και νοσοκόμος και όχι παιδαγωγός?Το παιδί έχει ανάγκη και τον ποιοτικό χρόνο του γονιού σε όποια ηλικία και αν βρίσκεται..για παιχνίδι, διάλογο, επικοινωνία γενικά. Αν αισθάνεται κανείς οτι αυτό μπορεί να το προσφέρει σε ένα παιδί τότε ας μείνει στο ένα.Για μένα χειρότερο θα ήταν τα 2 ή 3 παιδιά με τον απαιτούμενο ποιοτικό χρόνο και επικοινωνία εξαφανισμένα χωρίς αυτό να σημαίνει οτι εκλείπουν σε όλες τις οικογένειες που έχουν παραπάνω από 1 παιδί εννοείται.

Για μένα το παραπάνω είναι εξίσου σημαντικό πρόβλημα με τα οικονομικά, ιατρικά ή οποιά άλλα σοβαρά προβλήματα δεσμεύουν μια οικογένεια να προχωρήσει στην απόκτηση δεύτερου παιδιού.

Και για να πω και το τελευταίο αυτό με τα κατοικίδια με βρίσκει σύμφωνη.

[Γλύκα]

Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου ο καθένας κάνει όσα παιδιά θέλει και μπορεί

αλλά κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει και να κατακρίνει

κάποιον άλλον γιατί έχει ένα παιδί ή κανένα ή δέκα ελπίζω να γίνομαι κατανοητή....

 

Συμφωνώ καταρχάς με το παραπάνω. έχοντας αυτό ως δεδομένο θέλω κι εγώ να σας πω τη δική μου μικρή ιστορία.

Μεγάλωσα σε μια μέσησ οικονομικής δυνατότητας οικογένεια κι είχα έναν μεγαλύτερο αδερφό-λέω είχα γιατί ο αδερφός μου χάθηκε με τραγικό τρόπο όταν ήταν 25 χρονών κι εγώ 21. Τώρα είμαι 36 και σας λέω ειλικρινά ότι μου λείπει τρομερά κάθε μέρα Πολλές φορές σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να είχα έναν αδερφό ή μία αδερφή ακόμη.Ακόμη κι όταν συνέβη το τραγικό αυτό συμβάν αισθανόμουν ότι δεν είχα κανένα να μοιραστώ τον πόνο μου, στους γονείς προσπαθούσα να δώσω δύναμη εγώ...

Αν και έχω πολλούς φίλους, είμαστε αρκετά κοινωνικοί ως οικογένεια πολλές φορές νιώθω "ορφανή", χωρίς τον αδερφό μου. Δεν ξέρω....δε θέλω να επηρεάσω και να προσβάλλω κανέναν, απλώς κι εγώ πιστεύω ότι είναι καλό να έχουμε περισσότερα από ένα παιδιά.Συγνώμη, ανα σας κούρασα..

[alexandroulis]

Κορίτσια διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τις εμπειρίες σας καθώς είμαι νέα στο forum και αυτό που έχω να πω είναι΄ένα μεγάλο μπράβο σε όσες έχουν δύο και τρία παιδιά με τοση λίγη διαφορά.

Εμείς έχουμε άλλα διλλήματα και ενδοιασμούς όσον αφορά το δεύτερο παιδάκι.

Το πρώτο μάς ήταν πολύ πρόωρο (29εβδ.) μετά από σχετικά επικύνδυνη εγκυμοσύνη (παρουσίασα προεκλαμψία) και όπως καταλαβαίνετε περάσαμε του λιναριού τα πάθη στην ΜΕΝΝ 2 μήνες και είμαστε, ακόμα και σήμερα που ο μπέμπης είναι 4 μηνών και στο σπίτι, εξαντλημένοι και συναισθηματικά και οικονομικά.

Και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να περασουμε τα ίδια σε μια δεύτερη εγκυμοσύνη μας τρομοκρατεί.

Να σημειώσω δε, ότι ο άντρας μου είναι ο πιο αρνητικός από τους δυό μας, σχεδόν μου το έχει αποκλείσει για 2ο παιδάκι.

Τρόμαξε πολύ ο καημένος όταν κόντεψε να μας χάσει και τους δύο.

Τι να πω....στην δική μας περίπτωση μαλλόν δύσκολο για δεύτερο.

[μαρια μπραχαμι]

κοριτσια μου εγω εχω ενα μωρακι κ παλευω για το δευτερο να ειναι κοντα κ να μεγαλωσουν μαζι ναι μεν εχω απο τη μαμα μου βοηθεια γιατι δουλευω αλλα ειχα αρκετα προβληματα στην εγκυμοσυνη κ την γεννα βεβαια ο αντρας μου ασχολειτε τοσο με το παιδι σαν δευτερη μαμα.απο οικονομικης αποψης χααααααααααααααλια αλλα το παλευουμε γιατι τιποτα δεν συγκρινετε με την ευτυχια που σου δινουν τα παιδακια κ φυσικα την παρεα το ενα στο αλλο για να μη μεγαλωνει το ενα στο κοσμο των μεγαλων κ μονο του σκεφτειτε κ την τυχη που εχουμε να μπορουμε να κανουμε υγιει μωρακια υπαρχουν γυναικες που δεν τα καταφερνουν για σκεφτειτε το!!! να δωσω κ μια ιδεα? υπαρχουν σταθμοι που ειναι με τα ενσημα οπως περνουμε κ κουπονια απο τον κοινωνικο τουρισμο ρωτηστε στα γραφεια της περιοχης σας κ φυσικα δεν πληρωνεις κ εχει αριστες συνθηκες κ οσο για δουλεια μπορειτε κ μεσα στο σπιτι υπαρχουν στην εφημεριδα για κατασκευες ευκολες κ στι σπιτι

[vera]

Δεν συμφωνω καθόλου snowwhite.

Δηλαδή όταν το παιδί μεγαλώσει και σε ρωτήσει γιατι δεν έχει άλλο αδερφο θα του πεις:

- γιατί ήθελα να σε στείλω σε ιδιωτικό.

Πιστεύεις ότι αν είχε το ίδιο το παιδί επιλογή θα προτιμούσε να πηγαίνει σε ιδιωτικό ή να έχει ένα αδερφό;

 

Το να έχεις αδέρφια είναι πολύτιμο. Είναι αυτά που σου συμπαραστέκονται και σε αγαπούν, χωρίς αυτό να ξεθωριάσει κάποτε, όπως συμβαίνει συχνά με τον/την σύζυγο σου.

Ακόμα και αν πεθάνουν οι γονείς, τα αδέρφια παντα θα είναι το αποκούμπι μας, μας συνδέουν με την παιδική μας ηλικία, είναι θεματοφύλακες των αναμνήσεων μας,μας υπενθυμίζουν ότι κάποτε ειμασταν παιδιά με δικό μας μπαμπά και μαμά και πολύ ευτυχισμένοι...

Είμαι πολύ ευγνώμων που είναι η αδερφή μου στη ζωή μου, η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο άδεια αν δεν είχε γεννηθει.

 

Συμφωνω απολυτα......

 

Κι εγω σκεφτομαι τις δυσκολιες του να κανω ενα δευτερο παιδι (οικονομικο, με παει πισω επαγγελματικα, κουραση), αλλα δεν θελω να στερησω απο το γιο μου ενα αδερφακι, κι ας μη πανε σε ιδιωτικα σχολεια, ας μη μιλανε 3 γλωσσες, ας μη φορανε ακριβα ρουχα και κανουν γκλαμουρατες διακοπες........ξερω οτι ποτε δεν θα ανταλλαζα τον αδερφο μου για τετοια πραγματα.......οσους φιλους και να κανα στη ζωη μου, η σχεση μου με τον αδερφο μου ειναι αξεπεραστη.....οτι πολυτιμοτερο εχω στην ζωη μου.....κι ας εχουμε 5 χρονια διαφορα....κι ας σκοτωνομασταν τα 20 πρωτα χρονια....

 

 

Παντως ενω ημουν παντα υπερ των 2 παιδιων (τουλαχιστον) οταν καναμε τον μικρο μας, περασα μια φαση που το σκεφτομουν αρνητικα για δευτερο..........μια ο ερωτας για τον Αλεξανδρο που με εκανε να αναρρωτιεμαι (βλακωδως) αν θα αγαπησω το ιδιο το αλλο παιδι μου αν δεν ειναι εξισου χαρισματικο (θα υπαρχει πλεον ενα μετρο συγκρισης) , μια η ιδεα οτι αν κανω δευτερο θα παραμελησω το πρωτο που το λατρευω, μια η κουραση και το οικονομικο, μια η ελλειψη βοηθειας απο τον συζυγο και η απροθυμια της οικογενειας μου....φλερταρα ενα διαστημα με την σκεψη μηπως ειναι καλυτερα να μεινω με ενα και να του προσφερω περισσοτερα και ολη μου την προσοχη........

 

Αλλα τελικα συνηλθα κι επικρατησε η πεποιθηση πως το μεγαλυτερο δωρο που μπορω να του προσφερω ειναι ενα αδερφακι......

[ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ]

να πω και εγω τη δικη μου ιστορια.τα παιδικα μου χρονια τα περασα σχεδον μοναχοπαιδι.οταν ειμουν 12 χρονων η μαμα μου,μου χαρισε ενα αδερφακι,και μετα απο 4 χρονια,οταν ειμουν 16 η μαμα μου,εμεινε παλι εγκυος.εχω 12 και 16 χρονια διαφορα ηλικιας με τις αδερφες μου.

ειμουνα μονη,και εξακολουθω να ειμαι μονη.ενα μεγαλο χαος μας χωριζει.μια τεραστια διαφορα.δεν ειχα παρεα στα παιδικα μου χρονια,δεν ειχα με ποιον να παιξω.οταν γεννηθηκαν οι αδερφες μου ειμουνα στη φαση,που δεν ηθελα να μου πειραζουν τα πραγματα μου,τωρα που παντρευτηκα παλι δεν εχω παρεα,δεν εχω σε ποιον να μιλησω,να πω τα προβληματα μου.τι κουβεντα να κανω με τις αδερφες μου που η μια ειναι τωρα 16 και η αλλη 12,δεν θα με καταλαβουν.οταν γεννησα το πρωτο μου παιδακι,ηθελα να του χαρισω ολλα αυτα που στερηθηκα εγω(ενα αδερφακι).τα παιδια μου εχουν διαφορα 3 χρονια και πιστευω οτι ειναι μια παρα πολυ καλη διαφορα.τωρα θελω και τριτο παιδακι,αλλα ο αντρας μου δεν θελει ακομα.(ελπιζω να τον πεισω)

ΣΥΜΒΟΥΛΗ μην αφηνετε τα παιδιας σας χωρις αδερφακι,και οχι με μεγαλη διαφορα ηλικιας.μπορει τα πρωτα χρονια να ειναι δυσκολα,αλλα θα ερθει ο καιρος που θα σας ευχαριστουν.

συγνωμη για το μεγαλο post

[rulia]

Ποια θεωρείται ότι είναι η ιδανική διαφορά ηλικίας ανάμεσα σε δύο αδελφάκια?? Από την προσωπική σας εμπειρία τί έχετε να πείτε??? Εγώ για παράδειγμα με την αδελφή μου έχουμε 7 χρόνια διαφορά. (Εγώ είμαι η μικρότερη). όταν ήμασταν μικρές το χάσμα ήταν τεράστιο. Φανταστείται να είναι η αδελφή μου 18 κ εγώ 11!!! Μεγαλώνοντας όμως καλύψαμε το κενό κ ήμασταν (κ συνεχίζουμε να είμαστε οι καλύτερες φίλες....Τώρα που είμαι πια μία μαμά κ έχω την Νάνσυ μου 18 μηνών, σκέφτομαι μήπως είναι καλό για εκείνη να της κάνουμε ένα αδελφάκι?? Από την άλλη θα ήθελα να την χαρώ (αποκλειστικά) λιγάκι, πριν έρθει το αδελφάκι της...Τί λέτε??

[Guest ΜΑΡΤΗΑ]

Το μονο σιγουρο ειναι οτι οσο πιο κοντα ειναι τα αδελφια τοσο καλυτερα γι αυτα,ταλαιπωρια για εμας.Κατα την γνωμη μου η καλυτερη διαφορα ειναι 2 με 3 χρονια.Εγω με τον αδελφο μου εχουμε ακριβως 2 χρονια διαφορα κ τα καναμε ολα μαζι,οσο για το παιχνιδι το καταευχαριστηθηκαμε.Τα δικα μου πρωτα ο θεος περιμενουμε ανα πασα στιγμη το αδελφακι μας θα εχουν διαφορα 1 χρονο.Την πρωτη εγκυμοσυνη την απολαυσα να σου πω την αληθεια,στην δευτερη δεν υπηρχε ο χρονος λογο του μεγαλου.Θα υπαρχει κουρασει αλλα πιστευω οτι μετα απο 2-3 χρονια θα το απλαμβανουμε,που θα εχουν ξεπεταχτει.Τωρα βεβαια ειναι στην κριση του ζευγαριου για το αν νιωθει ετοιμο για ενα δευτερο παιδακι,για ξενιχτια κ αντε παλι απ την αρχη...

[rulia]

Με το καλό Martha κ το 2ο παιδάκι σου. Να είναι καλότυχο κ γεμάτο υγεία!!

[Kiki]

Το δευτερο παιδάκι κατά την αποψή μου θα το κάνει όταν νιώθεις εσύ έτοιμη και ο σύζυγος. Αν νιώθεις από τώρα έτοιμη, κανένα πρόβλημα. Η διαφορά που θα έχουνε για μένα είναι στα ιδανικά πλαίσια. Εγώ πιστέυω πως μέχρι 3-4 χρονια διαφορά είναι καλά.

[Guest ΜΑΡΤΗΑ]

Με το καλό Martha κ το 2ο παιδάκι σου. Να είναι καλότυχο κ γεμάτο υγεία!!

Σε ευχαρειστω πολυ να χαιρεσαι κ εσυ το παιδακι σου κ με το καλο το δευτερο.

[ilonka19]

Ποια θεωρείται ότι είναι η ιδανική διαφορά ηλικίας ανάμεσα σε δύο αδελφάκια??

Καλή διαφορά για τα αδερφάκια - 1-3 χρονια

Καλή διαφορά για τη μαμα 3+ χρόνια.

[thessalonikia]

εγω θεωρω 3 με 4 χρονια ειναι καλα