Θυμός & "Υπάρχουν κακά παιδιά?"

[Ναιάς]

Μετά από 2 παιδιά και πολλή μελέτη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ολα αυτά ειναι μια φάση που περνά το παιδι κ οπως ήρθε έτσι θα φύγει . Δεν την περνούν ολα α παιδια ούτε η ένταση ειναι ίδια .

Το σημαντικό ειναι όχι τι κανει το παιδι αλλα τι κανει ο γονιός . Οπως γραφει κι ο φίλος μου ψυχίατρος 'τα παιδια δεν θέλουν ψυχολόγο , γονεις θέλουν '

Άρα λοιπόν ο γονιός τι κανει;

1, υπομονή

2, προστατεύει τα υπόλοιπα παιδια απο τον μικρό ζωηρό

3, τον αντιμετωπίζει με τους τρόπους που αναφέρθηκαν, οι οποίοι ειναι όλοι σωστοί κ έχουν την σοφία του κάθε γονιού!

[orik]

Καλησπέρα και καλές γιορτές να έχουμε με υγεία και ευτυχία.

Είμαι μαμά 2 παιδιών 8 και 2,5 ετων κορίτσι και αγόρι αντίστοιχα. Αντιμετωπιζω μεγάλο πρόβλημα με τον γιο μου ο οποιος τους τελευταίους 3-4 μηνες νευριάζει συνέχεια, έχει εκρήξεις θυμου, φωνάζει, πετάει τα παιχνίδια του (τα σπάει ) , χτυπιέται κατω και φωνάζει κτλ κτλ. Ιδικά με την αδερφή του η συμπεριφορά του είναι ανεξέλεγκτη. Ενω παίζουν και την αγκαλιάζει και την φιλαει την επομενη στιγμή επειδή του άγγιξε ενα παιχνίδι αρχίζει και την σπρώχνει και την χτυπα πολύ θυμωμενος. Παράδειγμα σήμερα Το απόγευμα ανοίξαμε μια σακουλα με μικρες σοκοφρετες . Η κορη μου έκανε τα μαθήματα της στο δωμάτιό τους . Αφου τελειωσε ήρθε στην κουζίνα οπου ήμασταν και ειδε τις σοκοφρετες. Ζήτησε μία και ο μικρός δεν ήθελε να της δώσει. Του ζητησα εγω να της δώσει γιατί είναι αδερφουλα μας και την αγαπάμε παλι δεν ήθελε να της δώσει και μετα απο πολλά παρακαλια πηρα μια και εδωσα στην μικρή. Αρχισε να κλαίει, να ξαπλώνει κατω και να χτυπιέται, να πεταει τα παιχνίδια του δεξιά κι αριστερά , να ουρλιαζει . Με το ζόρι τον ηρέμησα. Με την παιδιατρο που το έχουμε συζητήσει μου είπε πως είναι μία φισιολογικη συμπεριφορά για την ηλικία του και πως ολα τα παιδιά περνάνε μια φάση και οτι κάποια στιγμή θα του περάσει. Εγω όμως ανησυχω . Η μεγαλη μου αυτην την "φάση " δεν την περασε ποτε. Οχι σε αυτον το βαθμό τουλάχιστον, εντάξει είχε και εκείνη ξεσπαζματα κατά καιρούς μικρή αλλά ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν ξερω αλλά πολύ με προβληματιζει αυτή η συμπεριφορά. Εσείς τι άποψη έχετε? Είναι πράγματι φισιολογικη αυτή η συμπεριφορά ή καλά κάνω και ανησυχώ?

[alcyon]

Η συμπεριφορά είναι φυσιολογική για την ηλικία. Αυτό δε σημαίνει πως θα την αφήσεις να εξελιχθεί. Μαζί με τη συμπεριφορά που εμφανίζεται, έρχεται και ο καιρός για να τη διαχειριστείτε. Ούτε ανησυχία, αλλά ούτε και ουδετερότητα.

[belleblue]

Η κορη μου έκανε τα μαθήματα της στο δωμάτιό τους . Αφου τελειωσε ήρθε στην κουζίνα οπου ήμασταν και ειδε τις σοκοφρετες. Ζήτησε μία και ο μικρός δεν ήθελε να της δώσει. Του ζητησα εγω να της δώσει γιατί είναι αδερφουλα μας και την αγαπάμε παλι δεν ήθελε να της δώσει και μετα απο πολλά παρακαλια πηρα μια και εδωσα στην μικρή. Αρχισε να κλαίει, να ξαπλώνει κατω και να χτυπιέται, να πεταει τα παιχνίδια του δεξιά κι αριστερά , να ουρλιαζει . Με το ζόρι τον ηρέμησα.

λοιπον , το αγόρι φαίνεται διεκδικητικό, κτητικό (καλές έννοιες εάν όμως οριοθετούνται) και δυναμικό.

 

Νομίζω ότι η δική σου αντίδραση στην δική του διεκδίκηση ήταν πολύ χαλαρή,

και οτι δεν κάνει αυτό καλό σε ένα παιδί που έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, και η χαλαρότητα θα οδηγήσει σε πιο μεγάλες αντιδράσεις και ξεσπάσματα.

 

εγώ το αντιμετωπίζω αυτό τώρα με την κόρη μου που είναι 4. είναι απίστευτα γρήγορη, ετοιμολογη και πέφτει και χτυπιεται στο πάτωμα και μόνο όταν είμαι κάθετη και αυστηρή ηρεμεί και ξέρει ότι τελείωσαν τα ψέμματα.

Είναι εξαιρετικά κουραστικό ειδικά όταν ως ανθρωπος είσαι χαμηλών τόνων ή ρυθμών.

Σιχαίνομαι να είμαι αυστηρή, αλλά δεν κάνει καλό στο παιδί μου όταν δεν είμαι τις στιγμές που η ίδια το χρειάζεται να είμαι.

 

το είχε και στα 2.5 αλλά ήταν πιο εύκολη τότε η οριοθέτηση, δηλαδή δεχόταν ότι δεν γίνεται να περάσει το δικό της.

μιλάμε πάντα για αιτήματα που δεν είναι "σωστά" δηλαδή θέλω ΤΩΡΑ να μου δώσεις 2 γλυφιτζουρια ή κάτι άλλο που ξέρει οτι δεν είναι της στιγμής, ή θέλω να βάλω τα καλά παπούτσια (1 ζευγάρι υπάρχει μόνο) στο σχολείο σε ημέρα που έχει βρέξει και ο κήπος έχει λάσπη.

 

κάνω συμβιβασμούς πχ ,βαζουμε τα παπούτσια ως το αμάξι και οταν βγούμε βάζουμε τα κανονικά.

 

όμως πλέον βλέπω ότι πρεπει να το κόβω απο νωρίς. όπως και να έχει όταν ήταν μικρότερη, δηλαδή στα 2.5 επιαναν αντιπερισπασμοί, δηλαδή έμμεση οριοθέτηση.

 

πάντα όμως, όταν έβλεπα ότι ήθελε κάτι ανισα/αδικο δεν εχουμε αδερφάκι , αλλά εάν είχαμε αδερφάκι, δεν υπήρχε περίπτωση να την άφηνα (καθώς είναι γρήγορη)

να πάρει το σακουλάκι πχ με το πολυπόθητο αντικείμενο/δεν θα δεχόμουν να το αρπάξει σαν να είναι δικό της,

και θα της εξηγούσα έλεγα και στο τέλος θα έπαιρνα πίσω αυτό που είναι οικογενειακό και όχι προσωπικά δικό της αντικείμενο . χωρίς πολλά πολλά.

έπαιρνα πίσω = θα την επαιρνα αγκαλιά "θα σε πάρω αγκαλιά, για να μιλήσουμε και θα μου το δώσεις πίσω γιατί αυτό δεν είναι δικό σου, και εγώ δεν παίρνω δικά σου πράγματα χωρίς να σε ρωτήσω, οπότε ουτε εσυ δεν θα παιρνεις δικαμας πράγματα χωρίς να ρωτήσεις "

 

δηλαδή = εγώ δεν θα πάω στο δωμάτιό της να της πάρω κάτι χωρίς να την ρωτσω

αντίστοιχα εκείνη δεν επιτρέπεται να πάρει από το δικό μου δωμάτιο/συρτάρι κάτι που δεν είναλι δικό της.

το θεωρώ πολυ σημαντικό μάθημα αυτό.

εάν λοιπον πάρεις κάτι δικό μου χωρίς να με ρωτήσεις, έχω δικαίωμα να στο πάρω πίσω, χωρίς πολύ συζήτηση, και άμεσα - και εάν δε μου το δίνεις, το παίρνω και με το ζόρι.

 

αυτός είναι οδικός μου κανόνας. αυτό της λεω κιόλας όταν γίνει κάτι τέτοιο. το έχει μάθει, και σέβεται τα πράγματά μου και του πατέρα της.

Αντίστοιχα λοιπόν εάν υπάρχει κάτι που ανηκει σε όλους εκείνη δεν έχει δικαίωμα να το πάρει δικό της και να μην δίνει κιόλας σε άλλους εάν το λένε και ευγενικά.

οπότε, θεωρω ότι πρέπει να είσαι εντελω (κατι επαθε ο Η/Υ) κ δε μπορ να γραψω.

[belleblue]

επιτελους προλαβα, λοιπον ηθελα να πω ,

θεωρώ ότι αυτά που περιγράφεις είναι σημάδια ενος παιδιού που είναι ΠΟΛΥ δυναμικό,

και ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΤΑΙ που δε μπορεί να καταφέρει αυτό που θέλει ΤΩΡΑ και ΓΡΗΓΟΡΑ!

 

θα ειναι σημαντικό να είσαι ξεκάθαρη και κάθετη στις διεκδικήσεις του μικρού,

για να του βάζεις όρια.

Τι θα πει θα να παρακαλέσεις να δώσει στη μεγαλη του αδερφη κατι που έχεις αγοράσει προφανώς για όλους?

Εννοείται δεν θα παρακαλέσεις, θα απαιτήσεις, θα πάρεις πίσω και θα δείξεις ότι αυτό είναι και των δύο, και δεν έχει δικαίωμα να πάρει δικά του αυτά που είναι ολονών και ας είναι στο πάτωμα και ας κλαίει! δεν θα αλλάξει τίποτα στο γεγονός ότι τα αντικείμενα αυτά (πχ οι σοκοφρέτες) είναι για ΟΛΟΥΣ.

Σεβασμός πάνω από όλα και μην τον βάζεις πάνω από την μεγάλη του αδερφή απλώς επειδή κλαίει ή οδύρεται, επουδενί. Εάν στα 2.5 μάθει ότι μπορεί να της παίρνει πράγματα και να τα κάνει δικά του και ότι εσύ απλώς παρακαλάς, νομίζω θα είναι πολύ δύσκολο να βάλεις μετά όρια.

Ειδικά όταν μου λές ότι είσαστε δυο γυναίκες και παρακαλάτε ένα παιδί 2.5 χρονών, αντί να του δείχνετε την ιεραρχία της οικογένειας τότε .... αν γίνει 6 ετών και σας παίρνει τις τσάντες ...θα τον παρακαλάτε? σκέψου το λίγο.

Ότι θα ισχύει αργότερα ισχύει απο τώρα.

Με το μάζεμα, με τα όλα.

Εάν ένα παιδί δυναμικό δεν έχει όρια το πιο σίγουρο είναι ότι θα τα παραβαίνει σε κάθε ευκαιρία όταν μεγαλώσει, με κόστος στο κορίτσι σου που δεν φταίει σε τίποτα.

έχω δεί σε αρκετές περιπτώσεις ότι από φόβο μην την πούν πολύ στο μικρό, παραμελούν το μεγάλο παιδί σε σημεία να χαλάει η ισορροπία της παλιότερα καλής σχέσης με το μεγάλο παιδί.

το ανάποδο που έκαναν παλιότερες γενιές δηλαδή... που παραμελούσαν το μικρό έναντι του μεγάλου! απο το ένα άκρο στο άλλο

 

να ξέρεις πάντως ότι ένα παιδί που λαμβάνει ξεκάθαρα όρια, με λογικό και συνεπή τρόπο, είναι πιο ήρεμο και διαχειρίζεται καλύτερα τα συναισθήματά του, υπάρχουν πολλά βιβλία έρευνες και ψυχολόγοι που το λένε,

και εγώ όντας μητέρα 4 ετών απίστευτα διεκδικητικής δυναμικής κοπελίτσας, βλέπω ότι κάθε φορά που οριοθετώ παρότι αισθάνομαι άσχημα (γιατί δεν μου αρέσει να είμαι αδιάλλακτη), εκείνη είναι ήρεμη, ξέρει τι ισχύει και σταματάει την παραλογία ( πχ όταν γίνονται τα εξής: κάθε 3 λεπτά άλλο παιχνίδι χωρίς να μαζεύει, 3χ αλλαγή ρουχων, πεταμένα κάτω, χωρίς να μαζεύει τα ρούχα και να τα βαζει πισω διπλωμένα το δωμάτιό της αχούρι ).

Διαλέγει εδώ και 1 χρόνο όλα της τα ρουχα μονη της και ξέρει να τα γυρνάει απο την αναποδη κ να τα διπλώνει. ειναι ΠΟΛΥ γρήγορη σε όλα. Με βοηθάει και στο δίπλωμα των ρουχων της όταν τα βαζουμε στο συρτάρι της. Κόβει ψαλίδι από 2 ετών σαν παιδί 4, τώρα που είναι 4 κόβει σαν παιδί 6+ ετών (κατά τις νηπιαγωγούς).

 

Εάν δεν την οριοθετήσω θα γίνει τύραννος από την ταχύτητά της! Κάποια παιδιά είναι έξυπνα δυναμικά και διεκδικητικά. Εάν τους αφήσεις τον αέρα να φωνάζουν να τσιριζουν να τραβούν, δεν έχει τέλος.

 

Χρειάζεται να τους δίνεις πολλά ερεθίσματα αλλά να τους έχεις κοντό χαλινάρι - σαν ένα αραβικό άλογο κούρσας!

 

τα γραφω όλα αυτά γιατί η σκηνή που περιγράφεις, μου θυμιζει την εντονότητα με την οποία βλέπει ή έβλεπε η κόρη μου τις αντιπαραθέσεις τα θέλω και την αναγκαιότητα του τώρα.

(και τώρα έτσι τα αισθάνεται αλλά εχει μαθει καπως να τα χειριζεται τα συναισθηματά της)

 

νομίζω δηλαδή ότι ίσως το πρόβλημά σου είναι ότι έχεις ένα παιδί που χρειάζεται πολύ διαφορετική αντιμετώπιση από οτι το μεγάλο σου παιδί που εχει αλλες ταχύτητες πιο ήρεμες/φυσικές.

 

χρειάζεται να προσαρμοστείς σε αυτές δίνοντας ερεθίσματα και επιβράβευση για να εκτονώνει την δυναμικότητά του και τις ικανότητές του (γρηγοράδα? σπιρτάδα? σωματική ταχύτητα)

αλλά και ταυτόχρονα ξεκάθαρα σαφή όρια, που δεν θα αλλάζουν ακόμα και όταν χτυπάει ή πέφτει κάτω τραβάει κλπ. να μην αφήνεις πιθανότητα να τα ξεπερνάει. θα πρέπει να τα προβλέπεις/να είσαι απίκο/αστυνομικός.

ίσως χρειαστείς και time outs... διαβασε τι είναι αυτό για να ξέρεις.

[vtgian]

Αγαπητή orik,

 

Αρχικά να σου πω ότι ναι, είναι μια απόλυτα φυσιολογική συμπεριφορά. Το ότι δεν το έκανε η κόρη σου δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Στα 2,5 έτη, πολλά παιδιά εκδηλώνουν τέτοια συμπεριφορά και οι παράγοντες είναι πολλοί. Ενδεικτικά

 

α. πόσο αναπτυγμένη ομιλία έχει; Ένα νήπιο που δεν μπορεί ακόμα να εκφραστεί καλά, νιώθει μεγάλη πίεση και αντιδρά επιθετικά γιατί νιώθει απελπισία που δεν μπορεί να γίνει κατανοητό.

β. πότε μπαίνουν όρια και γιατί. Η belleblue έχει ένα δίκιο ως προς αυτό. Τα γκοφρετάκια ήταν για όλους. Του το εξήγείς από την αρχή, πριν ανοίξετε τη σακούλα. Αν θελήσει η αδελφή του, δεν είναι θέμα προς διαπραγμάτευση, του εξηγείς και πάλι ότι είναι για όλους και της δίνεις. Αν αντιδράσει άσχημα, μπορείς να τον πάρεις αγκαλιά και να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί δεν ήθελε να της δώσει. Αλλά δεν αναιρείς την πράξη σου, ούτε προσφέρεις άλλο αντάλλαγμα.

γ. πόσο εύκολο ή δύσκολο σου είναι να διαχειρίζεσαι τα θέλω του. Καλό είναι να ξεχωρίζουμε τα θέλω του παιδιού και να μη φοβόμαστε το κλάμα, αν αυτό προέρχεται από μια παράλογη απαίτηση. Π.χ. το παιδί θέλει να παίξει με το νερό. Οκ θα γίνει μούσκεμα αλλά θα το αλλάξουμε, δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Το παιδί θέλει να ανέβει στο γυάλινο τραπέζι, δε το αφήνουμε, διαχειριζόμαστε την αντίδρασή του, δίνουμε εναλλακτικές. Με αυτό τον τρόπο βοηθάμε αφάνταστα το παιδί και να μην καταπιέζει την περιέργειά του αλλά και να ξέρει ότι υπάρχει πλαίσιο.

 

Να ξέρεις ότι μέχρι περίπου τα 3, τα παιδιά δεν έχουν έλεγχο των επιθυμιών τους, τα νιώθουν δηλαδή όλα πολύ έντονα. Όταν θέλουν κάτι, το θέλουν εκείνη τη στιγμή. Επίσης δεν είναι ικανά να καταλάβουν από τιμωρία, κατανοούν μόνο τις φυσικές συνέπειες. Αν ρίξουν το νερό από τις νερομπογιές, η μόνη συνέπεια είναι ότι το νερό είναι πια στο πάτωμα. Αν τους πεις έριξες το νερό θα σου πάρω τις μπογιές, το βλέπουν ως άδικη τιμωρία και δεν μαθαίνουν κάτι από αυτό. Δεν μπορούν ακόμα να κάνουν τη σύνδεση.

 

Με τα time out διαφωνώ κάθετα, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες. Αν το ψάξεις θα δεις ότι τελευταία υπάρχουν πολλές μελέτες που αποδεικνύουν ότι τα αποτελέσματά τους είναι μόνο προσωρινά και δε βελτιώνουν πραγματικά τη συμπεριφορά του παιδιού. Ακόμα και αυτοί που τα υποστηρίζουν, δίνουν πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο για την εφαρμογή τους, ενώ οι γονείς απλά εξαντλούνται στο "πήγαινε στο δωμάτιο σου".

 

Αν μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή είναι μη φοβάσαι να θέσεις όρια, μη φοβάσαι την αντίδραση και το κλάμα του παιδιού, απλά προσπάθησε κάθε φορά να αξιολογείς αν η αντίδρασή του είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη ή όχι. Επίσης προσπάθησε να διαβάσεις βιβλία σχετικά με τα αναπτυξιακά στάδια που περνάει ένα παιδί, ώστε να καταλάβεις καλύτερα γιατί αντιδρά όπως αντιδρά και ποιοι τρόποι θα ήταν πραγματικά αποτελεσματικοί στο να τον βοηθήσεις να αυτοοριοθετείται και να μάθει να ελέγχθει τα συναισθήματά του. Τα όρια είναι ζωτικής σημασίας, αρκεί να εφαρμόζονται σωστά και όχι τιμωρητικά.

[Renepanatha]

Καλησπερα και απο μενα .... Ως νεο μελος συγχωρεστε τυχον λαθη μου στην εκφραση

Διαβαζω πολυ προσεκτικα αυτα που γραφετε γιατι αντιμετωπιζουμε κ εμεις ξεσπασματα θυμου αρκετα εντονα θα ελεγα. Ο θοδωρης μας ειναι 2.7 και εδω και λιγο καιρο σε οποιαδηποτε αρνηση σε αυτο που θελει να κανει καταληγει σε υστεριες και επιθεσεις κυριως στην μαμα του. Αυτο συμβαινει τοσο στο σπιτι οσο κ εξω και αυτο ειναι που μας φερνει σε πολυ δυσκολη θεση καθως ολα τα βλέμματά πεφτουν επανω μας, να αναφερω οτι δεν μιλαει ακομη περα απο τις κλασικες λεξουλες

Η παιδιατρος μας ειπε οτι δεν πρέπει να ανησυχουμε κ οτι ειναι κατι που το κανουν σε αυτην την ηλικία.... Ανησυχουμε ομως κ πολυ περισσοτερο η γυναικα μου η οποια νομιζει οτι το παιδι μας κατι εχει.. Αποφασισαμε τελικα να επισκεφτουμε καποιον ειδικο για να παρουμε μια γνωμη

Θα εκτιμουσα πολυ την γνωμη σας και ευχαριστω πολυ εκ των προτερων

[vtgian]

Γεια σου και καλή χρονιά,

 

θέλεις να μας δώσεις μερικά παραδείγματα των απαγορεύσεων στις οποίες αντιδρά έντονα το παιδί; Σε τι φάσεις θυμώνει; Γενικά πόσο υπάρχει η απαγόρευση στη ζωή του και τι περιθώρια του δίνετε για ελεύθερη εξερεύνηση και παιχνίδι; Έχετε παρατηρήσει αν είναι πιο συχνό όταν το παιδί είναι κουρασμένο, δεν έχει κοιμηθεί καλά ή πεινάει;

 

Το αν σας κοιτάνε οι γύρω σας και τι μπορεί να λένε, να μην σας απασχολεί καθόλου. Στην φάση που το παιδί είναι σε κρίση, αν θέλουμε να την ξεπεράσει το συντομότερο είναι καλύτερο να επικεντρωθούμε στο παιδί και όχι στο περιβάλλον. Στόχος είναι να ανακαλύψουμε τι έχει φέρει το παιδί στην κατάσταση αυτή και όχι να δείξουμε καλό πρόσωπο στον περίγυρο. Σκεφτείτε το αλλιώς. Θα προτιμούσατε το παιδί σας να μη βγάζει κιχ όταν κάτι το δυσαρεστεί, να καταπιέζει τα συναισθήματά του και να κλείνετε στον εαυτό του; ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μελλοντικά;

 

Καλά κάνετε και το ψάχνετε και ίσως ένας παιδοψυχολόγος να σας βοηθήσει να κατανοήσετε και να αποδεχτείτε κάποιες συμπεριφορές του παιδιού, που εμείς οι ενήλικες πολλές φορές θεωρούμε υπερβολικές.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί περιγράφουν αυτή την ηλικία ως terrible two, τα παιδιά μας σταματάνε να είναι βρέφη, διεκδικούν τη θέση τους και ώρες ώρες μας κάνουν να νομίζουμε ότι ήρθαν για να μας παιδεύουν Αποδοχή, αναγνώριση του συναισθήματός τους, αγάπη και πολλές αγκαλιές και θα βρουν το δρόμο τους.