Μήπως πρέπει να τον πάω σε ψυχολόγο;;;

[Elinaki]

Καλημέρα.

Πάλι εδώ πρωί πρωί για το μεγάλο μου.

Είμαι σε οριακό σημείο από πλευράς ψυχολογικής κι από πλευράς νεύρων, το ίδιο και ο άντρας μου. Η επιθετικότητά του είναι κάτι το απερίγραπτο. Πάνω από 3 λεπτά είναι αδύνατον να παίξει με τον μικρό χωρίς να του κατεβάσει τα μούτρα, να τον χτυπήσει και να τον πονέσει. Ειδικά για τον πόνο, είμαι σίγουρη ότι του αρέσει να κάνει τους άλλους να πονάνε.

Χτες το απογευμα ήρθαν σπίτι οι κουμπάροι μας με τη βαφτιστήρα μας που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερή του, στα 5. Μόλις πήγαν όλα στο δωμάτιό του αρχισαν τα όργανα: πήρε ένα πριόνι απ' αυτά τα Black&Decker τα παιδικά να τους κόψει, βγάλανε μαρκαδόρους να ζωγραφίσουν και με το μαρκαδόρο ανοιχτό έκανε ότι της έβαφε ταρούχα, κλότσαγε και σκόρπαγε τα τουβλάκια του σε όλο το δωμάτιο με μανία, σήκωσε ένα φορτηγό ψηλά για να το φέρει στο κεφάλι της μικρής αλλά τον πρόλαβε ο πατέρας του, μουτζούρωσε τη ζωγραφιά που έφτιαχνε η μικρή με τόση λαχτάρα για ναμου τη δώσει, τσίμπαγε την μάνα της και όταν του έλεγε Μιχάλη με πονάς αυτός γελούσε και της έλεγε δεν πειράζει και συνέχιζε. Το αποτέλεσμα ήταν η μικρή να βάλει τα κλάματα από το φόβο της και να μην ησυχάζει, άνοιξε την πόρτα να φύγει (και γω στη θέση της αυτό θα έκανα). Στις παρατηρήσεις μας το παιδί μου γράψιμο κανονικά, ειτε του μιλάγαμε είτε όχι, δεν έδινε καμιά σημασία. Σε κάθε αταξία γέλαγε σατανικά. Τον αγκαλιασαμε και οι δύο, του ξανα-ξανα-ξαναείπαμε ότι δεν πονάμε τους άλλους, τους προσέχουμε κλπ. ΤΙΠΟΤΑ. Του φωνάξαμε ΤΊΠΟΤΑ, λές και μιλούσαμε στο ντουβάρι. Οταν έγινε το φαγητό καθήσε λίγο, βάλαμε και ένα DVD το Μίκυ για να δουν και να ησυχάσουν. Μόλις έφαγε, πήγε μόνος στο δωμάτιοό του και άρχισε να κλωτσάει και να διαλύει.

Εν ολιγοις, δεν παλεύεται να έχω αυτόν τον τύραννο σπίτι. Στο σχολείο είναι το καλύτερο παιδί και εδώ μεταμορφώνεται σε διάολο. Γίνεται κακός, αντιπαθητικός και κα΄νει τους άλλους να τον φοβούνται επίτηδες, είμαι σίγουρη γι' αυτό.

Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Σκεφτήκαμε με τον άνδρα μου να τον παμε σε ψυχολόγο. Πείτε μου και σεις τη γνώμη σας. Εμείς έχουμε κλείσει πρώτη θέση στο Δαφνί. Δεν αντέχουμε άλλο να συνεχιστεί αυτό. Δεν θέλουμε να καλούμε φίλους γιατί ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ τι θα κάνει:cry:.

Δεν δουλεύω φουλ τάιμ, έχω ελάχιστες ώρες ιδιαίτερα και χαίρομαι που μπορώ να είμαι κοντά στα παιδιά μου και τους το λέω καθημερινά. Δεν μπορώ να καταλαβω γιατί στραβώνει έτσι το παιδί μου και σκεφτήκαμε με τον πατέρα του να τον δει ένας ειδικός. Τι λέτε εσείς;;

[AthinaP]

Αν και το σωστό θα ήταν να μιλήσουν οι πιο ειδικοί σε αυτό το τόπικ, από την εμπειρία μου ως μαμά θα έλεγα να ψάξετε πιο πολύ τι γίνεται στον παιδικό. Το ότι εκεί είναι "καλό παιδί" από πού το μαθαίνετε; Από τις δασκάλες; Από τους συμμαθητές του; Τους δεύτερους θα θεωρούσα πιο αξιόπιστους μάρτυρες, ιδιαίτερα αν είναι πολλοί. Μήπως εκεί υπάρχει κάποιο άλλο "κακό παιδί", από το οποίο αντιγράφει συμπεριφορές ο δικός σας και η συμπεριφορά του οποίου δεν ελέγχεται αποτελεσματικά;

 

Είμαι παθουσα, από κάτι τέτοιο, αν και σε εμάς συνέβη σε μικρότερη ηλικία. Τα μικρά μου όταν πήγαν παιδικό αντέγραψαν συμπεριφορές, ενώ μεταξύ τους τα έβρισκαν, μέχρι τότε. Η μαμά ενός καπετάν φασαρία εκεί ήταν της άποψης "τι να γίνει, παιδάκια είναι", αλλά εφόσον αποκτήσει νεογέννητο, θα βρεθεί στη θέση σου...

 

Μήπως κάποιος άλλος στο περιβάλλον του φέρεται τιμωρητικά και εκδικητικά, δίνει το κακό παράδειγμα, δηλαδή;

 

Πάντως, πιστεύω ότι ένας καλός ειδικός θα βοηθήσει εσάς να αντιμετωπίσετε την κατάσταση. Σε μικρές ηλικίες και εφόσον υπάρχει συνεργασία από τους γονείς πιστεύω όλα διορθώνονται ή βελτιώνονται αρκετά.

[katerinak]

καλημερα!επρεπε ηδη να το εχεις κανει κ μπραβο που το σκεφτεσαι.σε καταλαβαινω ΑΠΟΛΥΤΑ.ειχα στο σχολειο παρομοιο περιστατικο κ πιστεψε με εφευγα με ΠΛΗΡΗ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ απο την προσπαθεια να το βοηθησω κ να προστατεψω τα υπολοιπα.ειδα μια μικρη βελτιωση με πολυ κοπο αλλα φετος στο δημοτικο εμαθα οτι ειναι τα ιδια,πεταει καρεκλες στα παιδια κτλ.περυσι ειχε σπασει δοντι παιδιου,δεν αφηνε τιποτα ορθιο,ανεβαινε στα παραθυρα,εφευγε απο την ταξη,εκλαιγε γιατι δεν τον θελανε κτλ.πηγαινε κ σε ψυχολογο κ σε πολλους αλλους.στην ταξη ειδα διαφορα οταν σε στιγμη που δεν το περιμενε του εδειχνα την εκτιμηση μου το θαυμασμο μου οταν ηταν συνεργασιμος κτλ ετσι τα παιδια αρχισαν να τον δεχονται λιγο αυτος να χαιρεται κ ολο αυτο για 1- 2 ωρες. στο θεμα σου τωρα..δειχνει οτι εχει χαμηλη αυτοεκτιμηση , ισως ζηλια κ φοβο μη σας χασει. αυτο τον κανει επιθετικο,οι αλλοι τον φοβουνται,αυτος χαιρεται αλλα κ λυπαται τελικα που δεν τον θελουν στην παρεα.τελικα ειναι φαυλος κυκλος.μου κανει εντυπωση που στο σχολειο ειναι ηρεμος.σιγουρα εχουν πολυ διαφορα αλλα μαθε περισσποτερα.μηπως εκεει τηρουν ολοι τους κανονες κ τα ορια κ αυτο βοηθαει;

[Dimitra83]

συμφωνω κ γω ωσ παθουσα...η κορη μου παει εναμισι χρονο παιδικο κ φετος στη ταξη της ηρθε ενα καινουριο παιδι το οποιο φτυνει χτυπαει με διαφορα αντικειμμενα βριζει κλπ.εχουν κανει μεχρι κ συνελευση οι δασκαλοι για το συγκεκριμενο.λιγο η ζηλια για ττον αδερφο της λιγο το παραδειγμα αυτου του παιδιου...στο σχολειο ειναι παναγιτσα κ στο σπιτι διαολακι...μας χτυπαει φτυνει αντιμιλαει πεταει πραγματα οταν θυμωνει η βαραει πορτες κ τσιριζει.

αντιμετωπισαμε το ξυλο στον αδερφο της το οποιο εκανε καθε 5 λεπτα...2-3 φορες την ημερα θα τον κοπανισει.τωρα προσπαθω να αντιμετωπισω το ξυλο σε μενα γιατι με βαραει κ ολα τα υπολοιπα που ειπα.της εχω πει οτι φοβαμαι παρα πολυ οταν με χτυπαει κ οτι την αγαπαω .οταν δεν παιρνει απο λογια τιμωρια 4 λεπτα μονη της οσο κ να τσιριζει.επισης η μαρια στυλιανακη μου ειχε δωσει κατι αρθρα για αυτοελεγχο θα τα βρω κ θα στα δωσω.με βοηθησαν αρκετα.βεβαια ακομα τις τρωω αλλα εδω κ 4-5 μερεσ που τα διαβασα ξερω πως να τα αντιμετωπισω.η αλλαγη δε γινεται απο τη μια μμερα στην αλλη

[katerinak]

οταν η συμπεριφορα ειναι μονιμη κε σε μεγαλο βαθμο δεν φταει μονο η μιμηση ..

[Dimitra83]

αυτα ειναι τα αρθρα http://parents.org.gr/psych/a37

μερος2 http://parents.org.gr/psych/a38

 

και αυτη η δικη μου ιστορια για ναδεις οτι δεν εισαι η μονη και να ανακουφιστεις

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=53413

[Dimitra83]

οταν η συμπεριφορα ειναι μονιμη κε σε μεγαλο βαθμο δεν φταει μονο η μιμηση ..

 

συμφωνω γιαυτο τον αυγουστο την ειχα παει σε παιδοψυχολογο οπου ασχοληθηκε μαζι της οχι ενας αλλα 3.μετα απο μερικες επισκεψεις στον καθενα τελικα μας ειπαν πως δεν εχει καποιο προβλημα που να χριζει υποστηριξη απο ψυχολογο.κ οτι πολλα παιδια περναν αυτη τη φαση.οπως εμαθα η ηλικια απο 3-6 ειναι σαν μικρη εφηβια.μου εδωσαν καποιες συμβουλες φυσικα.κ αφου σταματησε το ξυλο στον αδερφο της εχει τωρα καμια 20 μερεσ που αρχισε αυτη τη συμπεριφορα.ειναι μια φαση που θα περασει αλλα θελει πολυ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ υπομονη

[Mara-76]

Καλημέρα.

Πάλι εδώ πρωί πρωί για το μεγάλο μου.

 

Είμαι σε οριακό σημείο από πλευράς ψυχολογικής κι από πλευράς νεύρων, το ίδιο και ο άντρας μου. Η επιθετικότητά του είναι κάτι το απερίγραπτο. Πάνω από 3 λεπτά είναι αδύνατον να παίξει με τον μικρό χωρίς να του κατεβάσει τα μούτρα, να τον χτυπήσει και να τον πονέσει. Ειδικά για τον πόνο, είμαι σίγουρη ότι του αρέσει να κάνει τους άλλους να πονάνε.

 

Χτες το απογευμα ήρθαν σπίτι οι κουμπάροι μας με τη βαφτιστήρα μας που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερή του, στα 5. Μόλις πήγαν όλα στο δωμάτιό του αρχισαν τα όργανα: πήρε ένα πριόνι απ' αυτά τα Black&Decker τα παιδικά να τους κόψει, βγάλανε μαρκαδόρους να ζωγραφίσουν και με το μαρκαδόρο ανοιχτό έκανε ότι της έβαφε ταρούχα, κλότσαγε και σκόρπαγε τα τουβλάκια του σε όλο το δωμάτιο με μανία, σήκωσε ένα φορτηγό ψηλά για να το φέρει στο κεφάλι της μικρής αλλά τον πρόλαβε ο πατέρας του, μουτζούρωσε τη ζωγραφιά που έφτιαχνε η μικρή με τόση λαχτάρα για ναμου τη δώσει, τσίμπαγε την μάνα της και όταν του έλεγε Μιχάλη με πονάς αυτός γελούσε και της έλεγε δεν πειράζει και συνέχιζε. Το αποτέλεσμα ήταν η μικρή να βάλει τα κλάματα από το φόβο της και να μην ησυχάζει, άνοιξε την πόρτα να φύγει (και γω στη θέση της αυτό θα έκανα). Στις παρατηρήσεις μας το παιδί μου γράψιμο κανονικά, ειτε του μιλάγαμε είτε όχι, δεν έδινε καμιά σημασία. Σε κάθε αταξία γέλαγε σατανικά. Τον αγκαλιασαμε και οι δύο, του ξανα-ξανα-ξαναείπαμε ότι δεν πονάμε τους άλλους, τους προσέχουμε κλπ. ΤΙΠΟΤΑ. Του φωνάξαμε ΤΊΠΟΤΑ, λές και μιλούσαμε στο ντουβάρι. Οταν έγινε το φαγητό καθήσε λίγο, βάλαμε και ένα DVD το Μίκυ για να δουν και να ησυχάσουν. Μόλις έφαγε, πήγε μόνος στο δωμάτιοό του και άρχισε να κλωτσάει και να διαλύει.

 

Εν ολιγοις, δεν παλεύεται να έχω αυτόν τον τύραννο σπίτι. Στο σχολείο είναι το καλύτερο παιδί και εδώ μεταμορφώνεται σε διάολο. Γίνεται κακός, αντιπαθητικός και κα΄νει τους άλλους να τον φοβούνται επίτηδες, είμαι σίγουρη γι' αυτό.

 

Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Σκεφτήκαμε με τον άνδρα μου να τον παμε σε ψυχολόγο. Πείτε μου και σεις τη γνώμη σας. Εμείς έχουμε κλείσει πρώτη θέση στο Δαφνί. Δεν αντέχουμε άλλο να συνεχιστεί αυτό. Δεν θέλουμε να καλούμε φίλους γιατί ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ τι θα κάνει:cry:.

 

Δεν δουλεύω φουλ τάιμ, έχω ελάχιστες ώρες ιδιαίτερα και χαίρομαι που μπορώ να είμαι κοντά στα παιδιά μου και τους το λέω καθημερινά. Δεν μπορώ να καταλαβω γιατί στραβώνει έτσι το παιδί μου και σκεφτήκαμε με τον πατέρα του να τον δει ένας ειδικός. Τι λέτε εσείς;;

 

 

καταρχην ηρεμησε το παιδι σου δεν ειναι ο φρεντυ κρουγκερ! ειχαμε ακριβως το ιδιο θεμα με την μεγαλη μου βαφτιστηρα σε σημειο που η μανα της να ειναι ΣΙΓΟΥΡΗ οτι μεγαλωνει την κορη του χιτλερ...μιλαμε για απιστευτο ξυλο σε παιδακια, καταστροφες παιχνιδιων φτυσιμο, βρισιμο (μιλάμε για απιστευτεσ βρισιεσ) και παει λέγοντας. ολα αυτα μεχρι τα 6...σημερα η ματινα ειναι μια ευγενεστατη δεσποινις με φοβερους τρόπους και ευγενειες...λες και ειναι αλλο παιδι

ειναι η περιοδος που τα παιδια τεσταρουν τον εαυτο τους και τους γυρω τους..βασικα σας παιζει για να δει ποσο μπορει να σας κανει κουρελια.. οχι απο σαδισμό αλλά απο απλή περιεργια. εμεις επιλέξαμε να της φερομαστε σαν να μην κανει κατι φοβερο και σπουδαίο....κατεστρεφε τα παιχνιδια της? οκ τα πετουσαμε και εννοειται οτι δεν της παιρναμε άλλα...γινοταν επιθετικη στον παιδοτοπο? την μαζευαμε και φευγαμε αλλα χωρις φωνες και υστεριες τυπου "για να μαθεις τωρα θα σε παρουμε και θα φυγουμε γιατι μας εκανες εξαλους'΄. κατανοω οτι μπορει να σε φερει συνεχως σε δυσκολη θεση αλλα θα πρεπει να κανεις υπομονη

οσο για το χαμογελο που λες...δεν ειναι σατανικο...ειναι απλα χαμογελο τυπου "αντε να σε δω τωρα". οσο δειχνεις οτι δεν νευριαζεις, δεν εξουθεωννεσαι, δεν υστεριαζεις του δινεις την εντυπωση οτι οκ μιχαλακη δεν κανεις και κατιλ...φοβερο...ισα ισα που θα αντιδρας με καλο τροπο οταν αρχισει να γινεται ξαφνικα..καλοβολο

κραταω μονο μια πισινη σε οτι αφορα στον παιδικο./ η ματινα δεν πηγε σε παιδικο οποτε δεν μπορω να ξερω αν οντως δεν παιζει κατι εκει...τσεκαρε τι συμβαινει πραγματικα στον παιδικο και κρατα την ψυχραιμια σου...ολα καλα θα πανε

[soevan07]

καταρχην ηρεμησε το παιδι σου δεν ειναι ο φρεντυ κρουγκερ! ειχαμε ακριβως το ιδιο θεμα με την μεγαλη μου βαφτιστηρα σε σημειο που η μανα της να ειναι ΣΙΓΟΥΡΗ οτι μεγαλωνει την κορη του χιτλερ...μιλαμε για απιστευτο ξυλο σε παιδακια, καταστροφες παιχνιδιων φτυσιμο, βρισιμο (μιλάμε για απιστευτεσ βρισιεσ) και παει λέγοντας. ολα αυτα μεχρι τα 6...σημερα η ματινα ειναι μια ευγενεστατη δεσποινις με φοβερους τρόπους και ευγενειες...λες και ειναι αλλο παιδι

ειναι η περιοδος που τα παιδια τεσταρουν τον εαυτο τους και τους γυρω τους..βασικα σας παιζει για να δει ποσο μπορει να σας κανει κουρελια.. οχι απο σαδισμό αλλά απο απλή περιεργια. εμεις επιλέξαμε να της φερομαστε σαν να μην κανει κατι φοβερο και σπουδαίο....κατεστρεφε τα παιχνιδια της? οκ τα πετουσαμε και εννοειται οτι δεν της παιρναμε άλλα...γινοταν επιθετικη στον παιδοτοπο? την μαζευαμε και φευγαμε αλλα χωρις φωνες και υστεριες τυπου "για να μαθεις τωρα θα σε παρουμε και θα φυγουμε γιατι μας εκανες εξαλους'΄. κατανοω οτι μπορει να σε φερει συνεχως σε δυσκολη θεση αλλα θα πρεπει να κανεις υπομονη

οσο για το χαμογελο που λες...δεν ειναι σατανικο...ειναι απλα χαμογελο τυπου "αντε να σε δω τωρα". οσο δειχνεις οτι δεν νευριαζεις, δεν εξουθεωννεσαι, δεν υστεριαζεις του δινεις την εντυπωση οτι οκ μιχαλακη δεν κανεις και κατιλ...φοβερο...ισα ισα που θα αντιδρας με καλο τροπο οταν αρχισει να γινεται ξαφνικα..καλοβολο

κραταω μονο μια πισινη σε οτι αφορα στον παιδικο./ η ματινα δεν πηγε σε παιδικο οποτε δεν μπορω να ξερω αν οντως δεν παιζει κατι εκει...τσεκαρε τι συμβαινει πραγματικα στον παιδικο και κρατα την ψυχραιμια σου...ολα καλα θα πανε

 

 

Πιστεύω οτι έχεις απόλυτο δίκιο!....

[Skybeam]

Θα διαφωνήσω με τα κορίτσια. Παρότι δεν είμαι μάνα, είχα έναν φίλο μικρή, γιο ζευγαριού φίλων της οικογένειας. Μου διέλυε τα παιχνίδια, με χτυπούσε, έριχνε φαγητά κάτω και τα πατούσε κλπ κλπ ωραία. Η μαμά μου συμβούλεψε τη μαμά του (φίλες από παιδιά) να τον πάει σε έναν ψυχολόγο. Εκείνη δεν τον πήγε. Αποτέλεσμα? Ένας νέος άνδρας σήμερα, 36 ετών με πολλή δυσκολία στις σχέσεις του, που συνεχίζει τα τερτίπια να τεστάρει αγενώς τον κόσμο λεκτικά, δίνοντας την εντύπωση επιεικώς ιδιόρρυθμου ανθρώπου προς αποφυγή.

 

Αν βρεθώ κάποτε σ' αυτή τη θέση είναι σίγουρο ότι θα ζητήσω συμβουλή επαγγελματία ψυχολόγου.

[soevan07]

Θα διαφωνήσω με τα κορίτσια. Παρότι δεν είμαι μάνα, είχα έναν φίλο μικρή, γιο ζευγαριού φίλων της οικογένειας. Μου διέλυε τα παιχνίδια, με χτυπούσε, έριχνε φαγητά κάτω και τα πατούσε κλπ κλπ ωραία. Η μαμά μου συμβούλεψε τη μαμά του (φίλες από παιδιά) να τον πάει σε έναν ψυχολόγο. Εκείνη δεν τον πήγε. Αποτέλεσμα? Ένας νέος άνδρας σήμερα, 36 ετών με πολλή δυσκολία στις σχέσεις του, που συνεχίζει τα τερτίπια να τεστάρει αγενώς τον κόσμο λεκτικά, δίνοντας την εντύπωση επιεικώς ιδιόρρυθμου ανθρώπου προς αποφυγή.

 

Αν βρεθώ κάποτε σ' αυτή τη θέση είναι σίγουρο ότι θα ζητήσω συμβουλή επαγγελματία ψυχολόγου.

 

Η αλήθεια είναι οτι εμείς "έξω απο τον χορό" ωραία τα λέμε με ψυχραιμία...

 

μπορεί να τον πήγαινα και εγώ σε κάποιον ειδικό,

 

όχι για να του δώσει ψυχοφάρμακα

αλλά για να συμβουλέψει εμένα πιο πολύ

πως να του συμπεριφέρομαι οταν κάνει έτσι...

[alcyon]

Ειδικός δεν είμαι. Από εμπειρία θα μιλήσω... και μόνο.

Μόνο μερικές επισημάνσεις μπορώ να κάνω στο παράδειγμα που ήδη παράθεσες. Φαντάζομαι πως το παράδειγμά σου έχει εστιάσει στη συμπεριφορά του μικρού σου και όχι τόσο στις δικές σας αντιδράσεις. Όμως το πραγματικό κλειδί βρίσκεται στις δικές σας αντιδράσεις. Δύσκολο έργο, αλλά εκεί βρίσκεται ...

 

 

Χτες το απογευμα ήρθαν σπίτι οι κουμπάροι μας με τη βαφτιστήρα μας που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερή του, στα 5. Μόλις πήγαν όλα στο δωμάτιό του αρχισαν τα όργανα: πήρε ένα πριόνι απ' αυτά τα Black&Decker τα παιδικά να τους κόψει,

και... η συνέπεια αυτού... ποια ήταν; (εννοώ για τον ίδιο...) Τι θα τον κάνει να αποθαρρυνθεί. Τι θα "χάσει" εκείνος ακριβώς επειδή έκανε κάτι τέτοιο; Και δεν εννοώ τιμωρία. Εννοώ, άμεση φυσική συνέπεια.

 

βγάλανε μαρκαδόρους να ζωγραφίσουν και με το μαρκαδόρο ανοιχτό έκανε ότι της έβαφε ταρούχα,

Και... τελικά; Υπήρξε συνέπεια σε αυτό;;

 

κλότσαγε και σκόρπαγε τα τουβλάκια του σε όλο το δωμάτιο με μανία,

Το πήρατε -το παιχνίδι- για να το "προστατεύσετε"; Κάποια συνέπεια σε αυτή τη συμπεριφορά του; (Δε μιλάω για φωνές, ούτε για ξύλο).

 

σήκωσε ένα φορτηγό ψηλά για να το φέρει στο κεφάλι της μικρής αλλά τον πρόλαβε ο πατέρας του,

....... και....... τι του είπε; Τι του εξήγησε;

 

μουτζούρωσε τη ζωγραφιά που έφτιαχνε η μικρή με τόση λαχτάρα για ναμου τη δώσει,

Ευχαριστήσατε τη μικρή για την προσπάθειά της; Θαυμάσατε το έργο της; Της είπατε τεχνικές για να μην αποθαρρύνεται... Δηλαδή έλα μαζί μας να ζωγραφίσεις για να δούμε πόσο ωραία τα φτιάχνεις αυτά; (κι έτσι ούτε εκείνη αισθάνεται θύμα, ούτε ενθαρρύνεται η αρνητική συμπεριφορά του μικρού).

 

τσίμπαγε την μάνα της και όταν του έλεγε Μιχάλη με πονάς αυτός γελούσε και της έλεγε δεν πειράζει και συνέχιζε.

Συνέπεια αυτού; Μπήκε κάποιος περιορισμός; Έχασε κάποιο προνόμιο; Δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο για να μην την επαναλλάβει αυτή τη συμπεριφορά. Ο ίδιος πέτυχε ακριβώς αυτό που ήθελε... Να τραβήξει την προσοχή και να δείξει τη δύναμή του σε μικρούς και μεγάλους.

 

Και ιδού ο θρίαμβος τον κόπων του:

1.

Το αποτέλεσμα ήταν η μικρή να βάλει τα κλάματα από το φόβο της και να μην ησυχάζει, άνοιξε την πόρτα να φύγει (και γω στη θέση της αυτό θα έκανα).

2.

Στις παρατηρήσεις μας το παιδί μου γράψιμο κανονικά, ειτε του μιλάγαμε είτε όχι, δεν έδινε καμιά σημασία.

3.

Σε κάθε αταξία γέλαγε σατανικά.

 

Τον αγκαλιασαμε και οι δύο, του ξανα-ξανα-ξαναείπαμε ότι δεν πονάμε τους άλλους, τους προσέχουμε κλπ. ΤΙΠΟΤΑ. Του φωνάξαμε ΤΊΠΟΤΑ, λές και μιλούσαμε στο ντουβάρι.

Αυτά πιάνουν όταν θέλει να ξανακερδίσει το χαμενο έδαφος... π.χ. αν μια συμπεριφορά του στοίχισε κάποιο προνόμιο που είχε, σαφώς και τον ενδιαφέρει να το κερδίσει πίσω. Τότε είναι που μπορεί να ακούσει τι να κάνει για να το ξαναπάρει.

 

Οταν έγινε το φαγητό καθήσε λίγο, βάλαμε και ένα DVD το Μίκυ για να δουν και να ησυχάσουν. Μόλις έφαγε, πήγε μόνος στο δωμάτιοό του και άρχισε να κλωτσάει και να διαλύει.

Η τηλεόραση έχει επίδραση όπως το pause στο κασετόφωνο. Σταματάει όσα γίνονται και συνεχίζουν μετά με περισσότερη ένταση (επειδή θέλουν να εκτονωθούν φυσικά, λόγω της στατικότητάς της).

 

Εν ολιγοις, δεν παλεύεται να έχω αυτόν τον τύραννο σπίτι. Στο σχολείο είναι το καλύτερο παιδί και εδώ μεταμορφώνεται σε διάολο.

Ξέρει να "παίζει" με τους κανόνες που έχει το κάθε παιχνίδι. Το ότι στο σχολείο είναι εντάξει, είναι ενθαρρυντικό. Γιατί έχει στο νού του όρια.

 

 

Ορίστε εσείς τα όρια που επιθυμείτε. Τηρείστε τα με συνέπεια και επιμονή, χωρίς εξαιρέσεις. Δε χρειάζεται να είναι πολύ αυστηρά. Να είναι όμως φυσικές συνέπειες των πράξεών του.

 

Η επίσκεψη σε ψυχολόγο ίσως είναι μια καλή λύση στο να κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις και να αντιληφθεί λόγω της εμπειρίας του τις ανάγκες του δικού σας παιδιού και ίσως έναν τρόπο προσέγγισης που να ταιριάζει στα δικά σας δεδομένα και στα δικά του μέτρα. Νομίζω πως είναι μια πολύ ώριμη αντιμετώπιση και δείχνει ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το παιδί τους.

 

Καλό κουράγιο για τη συνέχεια!

[Elinaki]

Κορίτσια ευχαριστώ για τις απόψεις σας.Θέλω να γράψω λίγο παραπάνω τώρα που κοιμούνται και έχω χρόνο.

Στο θέμα του σχολειού πρώτα. Πάει στο δημοσιο νήπιο (προνήπιο φέτος) και για τη συμπεριφορά του μαθαίνω από τη νηπιαγωγό του γιατί με τις μαμάδες δεν έχουμε ακόμη γνωριστεί καλά και δεν έτυχε να κάνουμε παρέα. Μου λέει λοιπόν ότι συμμετέχει στις δραστηριότητες, είναι πολυ προσεκτικος στο μάθημα της ημέρας&είναι συγκεντρωμένος, Δεν έχει κάνει ακόμη φίλο, στα διαλείμματα παίζει με 2-3 παιδάκια αλλα΄ μεχρι εκεί. Δεν έχει ακόμη κάνει κολλητό. Ο ίδιος μιλάει στο σπίτι για ένα αγοράκι το Γιώργο που είναι στην τάξη του, παει νήπιο (άρα ένα χρόνο μεγαλύτερος) και μάλλον είναι ο νταής της τάξης. Το συμπέρασμα το βγάζω από τα λόγια του παιδιού μου και από το λίγο που τον παρατήρησα (τον Γιωργο) κάποιες φορές στο σχολείο. Νομίζω ότι είναι το ίνδαλμά του αυτό τον καιρό γιατί δεν έχω ακούσει κουβέντα για άλλο παιδί! Ο Γιώργος είπε αυτό, εκανε εκείνο κλπ.

Στο σπίτι τώρα. Εχει θέμα με τον αδελφό του, είναι σίγουρο. Για τη ζήλεια του ακριβώς τέτοιο καιρό πέρισυ είχαμε επισκεφθεί ψυχολόγο και μας βεβαίωσε ότι είναι στα όλα φυσιολογικά. Αυτό που με κάνει να ανησυχώ είναι ότι χτυπάει τον μικρό με χέρια με πόδια και νευριάζει και φωνάζει τελευταία περισσότερο απ΄ότι παλιότερα. Οταν συμβαίνει κάτι τέτοιο στις 98 από τις 100 φορές ο μικρός έρχεται να τον αγκαλιάσω κλαίγοντας και ο άλλος είτε κάνει ότι δεν ξέρει τίποτε είτε "καμαρώνει" για το κατόρθωμα. Και ρωτάω τώρα: τι να κάνω με τον μεγάλο όταν γίνεται τέτοια σκηνή; Τι προνόμιο να του αφαιρέσω που δεν τον νοιάζει τίποτε;

Στα χθεσινά (που είναι το αποκορύφωμα της συμπεριφοράς αυτής).

alcyon μου, όχι δεν έκανα τίποτε χθες. Δεν τον έβαλα τιμωρία, δεν του πήρα παιχνίδια, του έκανα λεκτικά παρατηρήσεις... δεν είχα κουράγιο για τίποτε άλλο. Παραιτήθηκα. Είπα από μεσα μου: ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ, δεν ξέρω τι να κάνω με το παιδί που έιναι ο δικτάτορας της οικογένειας. Δεν ξέρω τι να του αφαιρέσω, δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ. Τι να κάνω οταν ορμάει με το πριόνι να χτυπήσει τους άλλους ή κλοτσάει τα παιχνίδια του; Πρακτικά τι να κάνω μια τέτοια στιγμή;;; Τι είδους συνέπεια να έχει σε μια τέτοια πράξη; Τι προνόμια να του αφαιρέσω;

Μέσα στη βδομάδα θα πάμε στον παιδίατρο για εμβόλιο και θέλω να το συζητήσω λιγο μαζί του για να δω τι θα μου πει. Επειδή το θέμα του ειδικού δε θέλω να το αναβάλλω, αν έχετε υπόψη καποιον που έχει δουλεψει με παιδάκι που γνωρίζετε, στείλτε μου ένα πμ με το τηλεφωνό του. Θέλω να πάω το συντομότερο.

[Elinaki]

Dimitra83 ευχαριστώ για τα σχετικά άρθρα. Θα τα κοιτάξω αμέσως.

[soevan07]

Αυτό που με κάνει να ανησυχώ είναι ότι χτυπάει τον μικρό με χέρια με πόδια και νευριάζει και φωνάζει τελευταία περισσότερο απ΄ότι παλιότερα. Οταν συμβαίνει κάτι τέτοιο στις 98 από τις 100 φορές ο μικρός έρχεται να τον αγκαλιάσω κλαίγοντας και ο άλλος είτε κάνει ότι δεν ξέρει τίποτε είτε "καμαρώνει" για το κατόρθωμα. Και ρωτάω τώρα: τι να κάνω με τον μεγάλο όταν γίνεται τέτοια σκηνή; Τι προνόμιο να του αφαιρέσω που δεν τον νοιάζει τίποτε;

 

 

Για το συγκεκριμένο που λες πιστεύω οτι το καλύτερο είναι

την στιγμή που τον χτυπάει

να πας αμέσως να αγκαλιάσεις τον μικρό, να τον χαιδέψεις, να τον παρηγορήσεις (πάντα μπροστά στον μεγάλο!!)

 

Και στον μεγάλο να μην δώσεις καθόλου σημασία!!

Να μην του πεις κουβέντα!!

 

Έτσι θα καταλάβει οτι αυτή του η συμπεριφορά

φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα απο αυτά που θα ήθελε (δηλαδή το να ασχοληθείς μαζί του έστω και αρνητικά, μαλώνοντάς τον!)

και ετσι δεν πρόκειται να το ξανακάνει

αφου εσύ όταν το κάνει

"αγαπάς πιο πολύ" τον μικρό

ενώ εκείνον τον αγνοείς!

[Dimitra83]

Για το συγκεκριμένο που λες πιστεύω οτι το καλύτερο είναι

την στιγμή που τον χτυπάει

να πας αμέσως να αγκαλιάσεις τον μικρό, να τον χαιδέψεις, να τον παρηγορήσεις (πάντα μπροστά στον μεγάλο!!)

 

Και στον μεγάλο να μην δώσεις καθόλου σημασία!!

Να μην του πεις κουβέντα!!

 

Έτσι θα καταλάβει οτι αυτή του η συμπεριφορά

φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα απο αυτά που θα ήθελε (δηλαδή το να ασχοληθείς μαζί του έστω και αρνητικά, μαλώνοντάς τον!)

και ετσι δεν πρόκειται να το ξανακάνει

αφου εσύ όταν το κάνει

"αγαπάς πιο πολύ" τον μικρό

ενώ εκείνον τον αγνοείς!

συμφωνω σαυτο.αλλα σε εντονες περιπτωσεις θα εφαρμοζα κ το κρυψιμο ενος παιχνιδιου για τιμωρια κ στις ακομα πιο εντονες τιμωρια 3 λεπτα μονος του (οσο χρονων ειναι τοσα λεπτα) κ να του πεις να σκεφτει αυτο που εκανε

[katerinak]

πηγαινε σε ειδικο.το παιδι υποφερει μεσα του κ πρεπει να βοηθηθει

[alcyon]

Elinaki, κατανοώ την κούρασή σου τη φυσική αλλά και την ψυχολογική. Είναι φυσικό να αισθάνεσαι έτσι. Αυτό όμως είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει. Θα χρειαστεί από εσένα και τον άντρα σου να κάνετε ένα κουράγιο ακόμα. Να πάρετε λίγη δύναμη ακόμα για να δοκιμάσετε μερικά πράγματα που κατά τη γνώμη μου μπορούν να πετύχουν.

 

Δε θα γράψω για όλα για να μην πελαγώσεις με θεωρητικές οδηγίες.

 

Οι πράξεις του κάθε παιδιού πρέπει να έχουν συνέπειες. Οι πράξεις του μικρού σου έχουν ως συνέπειες τη δική σας ψυχολογική εξουθένωση. Αυτό σαφώς δεν το θέλετε και επομένως πάμε να δούμε τι μπορεί να γίνει. Σκοπός μας είναι οι πράξεις του να αποκτήσουν συνέπειες που να αφορούν εκείνον.

 

Σκοπός του είναι να τραβήξει την προσοχή σας. Έχοντας την προσοχή σας πιστεύει ότι "αφού τον προσέχετε, άρα νοιάζεστε γι' αυτόν, επομένως τον αγαπάτε". Δηλαδή διεκδικεί την αγάπη σας με το δικό του τρόπο.

 

Σκοπός σας είναι να καταλάβει πως τον αγαπάτε σιγουρα, χωρίς εξαιρέσεις, πως η προσοχή σας θα είναι μεγαλύτερη όταν είναι ήσυχος, ενώ θα είναι ελάχιστη όταν δημιουργεί φασαρίες. (Διευκρινίζω, "ελάχιστη" δε σημαίνει να τον παραμελούμε και να αφήνεται να κάνει το δικό του, αλλά να υπάρχει η ελάχιστη δυνατή επαφή, να στρέφεται η προσοχή στο πρόσωπο ή αντικείμενο που χρειάζεται πραγματικά την προσοχή σας).

 

 

Τι θα έκανα εγώ στη θέση σου..... (με όλο το θάρρος...):

Φάση 1η: Σε κάποια ήρεμη στιγμή θα μιλούσα μαζί του. Θα έλεγα πως είναι καλό παιδί και πως τον αγαπάμε. Πως μπορεί να κάνει υπέροχα πράγματα και να περνάμε όλοι πολύ καλά. Όσο πιο χαρούμενοι είμαστε, τόσο πιο υπέροχα πράγματα μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί.

 

Φάση 2η: Θέσε κανόνες. Σταθερούς! Και εξήγησέ τους. Π.χ. (λέω στην τύχη, εσύ διάλεξε τους δικούς σου κανόνες):

α. Δεν ενοχλούμε άλλα παιδιά, αλλά προτιμάμε να παίζουμε μαζί τους όμορφα γιατί τότε μπορούμε να περνάμε καλύτερα και να φτιάχνουμε πολύ καλά πράγματα αφού συνεργαζόμαστε.

β. Δεν πετάμε παιχνίδια, γιατί σπάνε και μετά δε μπορούμε να τα έχουμε, ούτε να παίζουμε με αυτά.

γ. Δεν αφήνουμε κανέναν να μας πονάει, ούτε εμείς πονάμε κανέναν. Εξηγούμε πως δε μπορεί κανένας μα κανένας να πονέσει τον ίδιο. Και πως όλοι το ξέρουν αυτό και κανένας δεν αφήνει τον άλλο να τον πονάει (βάλε παράδειγμα εδώ για να είναι πιο παραστατικό).

 

Φάση 3η: Επιβράβευση! Το πιο σημαντικό στάδιο στην επίτευξη του στόχου σου.

Για κάθε φορά που υπακούει στους κανόνες, επιβράβευσέ τον. Ακόμα κι αν είναι 1 στις 100. Αυτή τη μία την επιβραβεύεις. Μόνο έτσι η 1 γίνεται 2 και μετά περισσότερες.

π.χ. Τον βλέπεις να παίζει σε κάποια στιγμή ήρεμα; Πήγαινε κοντά, κλείσε του το μάτι γελαστά, πές του μπράβο, και πως είναι υπέροχο παιδί.

 

Μπορείς επίσης να χρησιμοποιήσεις κάποιο πίνακα επιβράβευσης. Δηλαδή ένα πίνακα όπου όταν πετυχαίνει έναν κανόνα να παίρνει ένα αυτοκόλλητο για τον πίνακά του. Μαζεύοντας έναν αριθμό από αυτοκόλλητα να κερδίζει π.χ. μια βόλτα σε κάποιο παιδότοπο ή να αγοράζει ένα παιχνίδι (όχι μεγάλης αξίας, η κίνηση μετράει) ή να παίζετε μαζί κάποιο παιχνίδι που του αρέσει πολύ.

 

Φάση 4η: Οι συνέπειες των κανόνων.... Προετοίμασε τον εαυτό σου, ειδικά στην αρχή, πως θα παραβιάζει συστηματικά τους κανόνες. Εκεί προσπάθησε να μη δείχνεις πως σε νευρίασε. (Είναι κι αυτό στο "παιχνίδι" του).

α. Σε περίπτωση που ενοχλεί κάποιο παιδί, το βρίζει, το εμποδίζει στο παιχνίδι του κτλ, απομάκρυνέ τον από το παιδί ήρεμα, υπενθυμίζοντάς του τον κανόνα. Δοκίμασε να ασχοληθείς περισσότερο με εκείνο το παιδί, παρά με το δικό σου. [Έτσι βλέπει πως δεν κερδίζει την προσοχή σου με αυτόν τον τρόπο].

Επιμένει αυτός; Θα επιμένεις κι εσύ. Ξανά... ξανά... ξανά.... όσο χρειαστεί. 1000 φορές εκείνος, εσύ 1000+1. Μέχρι να μείνεις εσύ κυρίαρχος και οχι εκείνος.

Μπορείς να προσπαθήσεις να αποσπάσεις την προσοχή με κάτι άλλο. Δηλαδή, αφού βλέπεις πως η απομάκρυνση από το άλλο παιδί δεν πετυχαίνει (κάμποσες φορές, δοκίμασε εκείνη τη στιγμή να πεις... "ααα έχω μια ιδέα!" και να στρέψεις την προσοχή και των δύο στην "καταπληκτική" σου ιδέα. Βάλ'τους να συνεργαστούν για αυτή).

 

β. Πετάει παιχνίδια; Χμμμ αφού είπαμε πως δεν τα χαλάμε, άρα πρέπει η μαμά που αγαπάει το μικρό της, να τα προστατεύσει, για να τα έχει κι αργότερα ο μικρός μας. Άρα, πάνε κάπου ψηλά τα παιχνίδια. Και θα κατέβουν μετά από ώρα, όταν θα έχει ηρεμίσει, με την υπόσχεση να τα προσέχει. Το κάνει ξανά, αμέσως μόλις τα πάρει (ή λίγο αργότερα);... εεε τότε το παιχνίδι θα καθήσει ψηλά για 1 ολόκληρη μέρα.

Αυτό όμως, να γίνει με κάθε συνέπεια. Όσο κι αν φωνάζει, χτυπιέται, τσιρίζει ή προσπαθεί να το φτάσει.

Παράλληλα του λες πόσο τον κατανοείς και πόσο στενοχωριέσαι που δεν παίζει με το παιχνίδι του. Πως είσαι σίγουρη ότι μόλις κατέβει το παιχνίδι στα χέρια του εκείνος θα το προσέχει και θα το έχει σίγουρα για πολλές μέρες ακόμα. [Πρέπει να καταλάβει πως είσαι σύμμαχός του και πως εννοείς αυτά που λες].

 

γ. Χτυπήματα, δαγκώματα, κτλ Εκεί πιο αυστηρά τα πράγματα. Δες τα άρθρα που έχει το parents. Είναι ιδιαιτέρως κατατοπιστικά. Γενικά δίνεις την προσοχή σου στο θύμα και όχι σε εκείνον. Και αν χρειάζεται χρησιμοποιείς τα χέρια σου για να μην καταφέρει να κάνει αποτελεσματικά τα χτυπήματά του (σε σένα ή σε άλλους). Ίσως να χρειαστεί και η εφαρμογή του time out (επίσης έχει άρθρο το parents γι' αυτό).

 

Δεν ξέρω αν σου έδωσα κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα και του τι μπορεί να γίνει.... Επέλεξα αυτά, από όσα μας είπες.

 

Μην ξεχνάς, οι κανόνες πρέπει να εφαρμόζονται ΠΑΝΤΑ, χωρίς εξαιρέσεις. Με συνέπεια και επιμονή θα έχετε πιστεύω θετικά αποτελέσματα.

 

Ελπίζω να σου έδωσα μερικές ιδέες. Έχω κι άλλα στο μυαλό μου περί εφαρμογών αυτών.... αλλά φοβάμαι πως θα σε ζαλίσω....

 

Φιλικά!

[kiknaki]

Θα συμφωνήσω με την alcyon. H παιδαγωγική μέθοδος που σου παραθέτει είναι πολύ αποτελεσματική και τα θετικά της αποτελέσματα θα φανούν κλιμακωτά μεν αλλά άμεσα.

Καλή δύναμη σου εύχομαι!

[Dimitra83]

αλκυ σεχαριστω κ γω :D:D:mrgreen:

[melina_m]

να ρωτήσω κάτι όχι οτι είμαι η ειδική απλά την γνώμη μου .

Μήπως το παιδάκι είναι ζωηρουλη και αναζητά εναν τρόπο να διοχετετεύση την ενέργειά του???

Αν τον γράφατε σε κάποιο άθλημα να μπορεί να εχει κάποιες ώρες της εβδομάδας που θα τρέχει μαζί με άλλα παιδάκια και θα κουράζεται???

Γιατί στον παιδικό κάνουν παιχνίδια αλλά δεν γυμνάζονται.

Γιατί γενικά η γυμναστική μας ηρεμεί όλους μας και λείπει γενικά από τα παιδιά που μεγαλώνουν σε πόλεις.

[alan]

να ρωτήσω κάτι όχι οτι είμαι η ειδική απλά την γνώμη μου .

Μήπως το παιδάκι είναι ζωηρουλη και αναζητά εναν τρόπο να διοχετετεύση την ενέργειά του???

Αν τον γράφατε σε κάποιο άθλημα να μπορεί να εχει κάποιες ώρες της εβδομάδας που θα τρέχει μαζί με άλλα παιδάκια και θα κουράζεται???

Γιατί στον παιδικό κάνουν παιχνίδια αλλά δεν γυμνάζονται.

Γιατί γενικά η γυμναστική μας ηρεμεί όλους μας και λείπει γενικά από τα παιδιά που μεγαλώνουν σε πόλεις.

 

 

 

θα συμφωνήσω σε αυτο: εμεις ειχαμε αλάνες, χωματόδρομους, λιγα αυτοκίνητα, κενεναν φοβο απο αγνώστους και ξεδίναμε καθε ημέρα.

 

Ομως και η Αλκυώνη πολυ καλα τα λεει ειδικά που δεν βαζει τιμωρίες και απλά λιγουλακι "ζορίζει" το παιδί ώστε να προσέξει τα λάθη του.

 

ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΟΥ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗ ΣΩΣΤΗ ΤΟΥ ΣΥΜΕΠΡΙΦΟΡΑ.

 

Ξερεις καμιά φορά οταν το παιδί μας παιζει ηρεμα και χωρίς προβλήματα χωρίς να γίνεται απο προθεση ξεχνάμε να του πουμε μπραβο, το θεωρούμε δεδομένο.

Μόλις ομως κανει και την παραμικρη σκανταλιά δεν θα παραλείψουμε να του ριξουμε εστω και ενα επιτιμητικό βλέμμα (εννοείται οχι σκοπιμα)

[ChrisaT]

Elinaki, η γνώμη μου είναι ότι το παιδί προσπαθεί να σας πει κάτι με τη συμπεριφορά του αυτή. Προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σας και να διεκδικήσει την αγάπη σας. Βασικά δε θέλει να σας μοιράζεται και για αυτό προσπαθεί να «εξοντώσει» τον «αντίπαλο», δηλαδή οποιοδήποτε παιδάκι έρχεται σε επαφή μαζί σας, γιατί φοβάται ότι έτσι σας χάνει....Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δε μπορούν να χωνέψουν ότι η αγάπη μπορεί να μοιράζεται σε παραπάνω άτομα αλλά ταυτόχρονα να μη μειώνεται σε ένταση απέναντί τους. Θεωρούν δηλαδή ότι αγάπη που μοιράζεται είναι μισή.

Αυτό που ίσως θα μπορούσατε να κάνετε με τον άντρα σου, είναι να περνάτε κάποιο αποκλειστικό χρόνο μόνοι μαζί του, χωρίς την παρουσία του μικρότερου παιδιού. Ας πάει μια βόλτα μόνος του με τον μπαμπά του στο πάρκο π.χ., όπου μπορούν να παίξουν και να μιλήσουν μόνοι οι δυο τους. Πάρε τον εσύ στο δωμάτιο του, μόνοι σας και κάνε τον να σου μιλήσει για το πως νιώθει. Βασικά αυτό νομίζω ότι θέλει, να σου μιλήσει για τα αισθήματα του, αλλά δεν ξέρει τον τρόπο να το κάνει.

Καθίστε λοιπόν, και ήρεμα, με πολύ αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον ρώτησε τον για το αν περνάει καλά, τι θα ήθελε να αλλάξει... Πες του πόσο πολύ τον αγαπάτε και πόσο περήφανοι νιώθετε που μεγαλώνει και κάθε μέρα μαθαίνει καινούρια πράγματα... Πες του επίσης ότι τις φορές που κάνει σοβαρές αταξίες ή χτυπάει άλλα παιδάκια (μη χαρακτηρίσεις το παιδί αλλά τις πράξεις του) η περηφάνια που νιώθετε μικραίνει λίγο γιατί οι πράξεις αυτές σας στεναχωρούν πολύ. Κάνε τον να νιώσει περήφανος για τον εαυτό του αλλά και υπεύθυνος. Και σε καμία περίπτωση μη σου ξεφύγει και φανεί ότι παίρνεις το μέρος του μικρότερου γιου σου κατηγορώντας τον μεγάλο .

Στο μυαλό των μικρών παιδιών, απλά πράγματα που για μας είναι άνευ σημασίας, παίρνουν τεράστιες διαστάσεις...

Έχω κι εγώ ένα γιο 21 μηνών και σε τρεις μήνες περιμένω την κόρη μου, και το θέμα της ζήλιας μεταξύ των παιδιών με απασχολεί πάρα πολύ τον τελευταίο καιρό και για αυτό διαβάζω όποιο βιβλίο σχετικό πέσει στα χέρια μου. Αυτό που λένε λοιπόν μεταξύ άλλων είναι ότι καταρχήν η ζήλια είναι απόλυτα φυσιολογική και ότι θα πρέπει ο ερχομός του άλλου παιδιού να επηρεάσει στο ελάχιστο την καθημερινότητα του μεγάλου, τουλάχιστο τον πρώτο καιρό, έως ότου συνηθίσει την παρουσία του και το θεωρεί δεδομένο πια ότι υπάρχει αδερφάκι. Και οπωσδήποτε τα παιδιά να περνούν αποκλειστικό και ποιοτικό χρόνο με καθένα από τους γονείς του, έστω κι αυτός είναι ένα εικοσάλεπτο την ημέρα.

Ελπίζω να ξεπεραστούν γρήγορα τα προβλήματα σου, αν και είμαι σίγουρη ότι έτσι θα γίνει τελικά.

Υπομονή και κουράγιο......

[soevan07]

ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΟΥ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗ ΣΩΣΤΗ ΤΟΥ ΣΥΜΕΠΡΙΦΟΡΑ.

 

Ξερεις καμιά φορά οταν το παιδί μας παιζει ηρεμα και χωρίς προβλήματα χωρίς να γίνεται απο προθεση ξεχνάμε να του πουμε μπραβο, το θεωρούμε δεδομένο.

Μόλις ομως κανει και την παραμικρη σκανταλιά δεν θα παραλείψουμε να του ριξουμε εστω και ενα επιτιμητικό βλέμμα (εννοείται οχι σκοπιμα)

 

 

Εχει απόλυτο δίκιο η Alan,

το έχω διαβάσει πάμπολλες φορές αυτό σε βιβλία!

[alcyon]

Να διευκρινήσω πως δεν είμαι ειδικός.. Μόνο μαμά με παιδάκια είμαι. Απλά τα έχω σε μικρές και κοντινές ηλικίες και προλαβαίνω να τσεκάρω κάποια θέματα πιο μαζικά...

 

Αυτό που λέει η alan είναι ουσιαστικά η δραστική σου δύναμη. Τονίζοντας τη θετική και καλή του συμπεριφορά (ας είναι και 1 στις 100), θα δεις πως θα του αρέσει. Έτσι η 1 θα γίνουν 2. Αυτό είναι τεράστια πρόοδος. Σιγά σιγά θα γίνουν 3 κτλ... Σταδιακά θα βλέπεις βελτίωση.

 

melina_m, ένα παιδί που είναι ζωηρό, τρέχει, παίζει (μπορεί και να τραυματίζεται αλλά οκ..) συνεχώς και έχει ενέργεια. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από όσα μας περιγράφει το elinaki. Εδώ είναι ξεκάθαρα θέμα συμπεριφοράς. Δε φαίνεται να επιμένει παράδειγμα στο να παίζει ενώ του λέει έλα για φαγητό. Ούτε φαίνεται να τρέχει όλη μέρα μέσα στο σπίτι και να έχει ως επακόλουθο κάποιες ακούσιες ζημιές. Αν ήταν έτσι θα φαινόταν ένα ζωηρό παιδί που χρειάζεται δραστηριότητες προς εκτόνωση.

 

Εδώ όμως έχουμε επαναλλαμβανόμενες συμπεριφορές που στόχο έχουν να τραβήξουν την προσοχή των άλλων με ταυτόχρονη πρόκληση αναταραχής ή/και πόνου στους άλλους. Αυτό είναι λογικό να προκαλεί χάος γύρω του και πονοκέφαλο στους δικούς του. Και είναι επίσης λογικό να έχει πελαγώσει το elinaki. Είναι επίσης λογικό να θέλει να το αλλάξει, για να μπορέσει να αναδείξει το παιδί τον πραγματικό του χαρακτήρα, που τώρα βρίσκεται κρυμμένος πίσω από την προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή, και επίσης θα μπορεί να ανακαλύψει και τις δυνατότητές του αντί να αναλώνονται όλοι στο να τον σταματήσουν από τη μια σκανδαλιά στην άλλη.

 

Από την άλλη βέβαια... η γυμναστική... μόνο καλό μπορεί να κάνει!

 

Ένα μόνο θα πω στο Elinaki.... ΜΗΝ ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ 1η ΑΠΟΤΥΧΙΑ! Η εφαρμογή αυτών σε ένα παιδί που δεν τα έχει καθιερώσει ως συμπεριφορά είναι πιο εύκολη. Η επαναφορά συνηθειών είναι πιο δύσκολη. Γίνεται όμως!! Άρα... Προσπάθησε... και θα δεις μέσα σε μια εβδομάδα θα έχεις τα πρώτα αποτελέσματα. (Όχι θαύματα... είπαμε... η 1 θα γίνουν 2 κτλ Αυτό είναι πολύ συμαντικό!). Μόλις καταλάβει το παιδί πως δεν έχει άλλες επιλογές και στις ίδιες δράσεις του λαμβάνει τις ίδιες αντιδράσεις από εσάς (γι' αυτό πρέπει να έχουμε συνέπεια στην εφαρμογή), σύντομα θα το κατανοήσει και θα καθοδηγηθεί προς τα εκεί που θέλουμε.

 

Θα περιμένουμε σιγά σιγά τα νέα σου...