Πειθαρχία....μήπως ήρθε η ώρα για δράση;

[irin]

πρίν από 8 λεπτά , Super.mum είπε:

Από τα περισσότερα σχόλια που γράφτηκαν πραγματικά ένιωσα πολύ κέρβερος. Δεν θεωρούσα τόσο άδικο να βάλω το παιδί δυο λεπτά στο πάρκο επειδή εξήγησα πέντε φορές και αυτό με έγραφε κανονικά. Καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή παρα πολυ καλά οτι του έλεγα να μην πειράζει το κάδο. Καταλαβαίνει απόλυτα και το έβλεπα από το πονηρό το βλέμμα Που είχε εκείνη τη στιγμή. Απλά ένιωσα ότι συνεχίζει για να τσεκάρει τι θα κάνω τελικά. Επίσης δεν θα άφηνα ποτέ το παιδί να πλαντάζει στο κλάμα ενώ βρίσκεται μέσα στο πάρκο. Το πάρκο το έχουμε στο σαλόνι οπότε μόλις τον βάζω μέσα είμαι και εγώ εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν τον αφήνω μονό του και φεύγω σε άλλο δωμάτιο. Είμαστε στον ίδιο χώρο μέσα το πάρκο έχει παιχνίδια. Απλά εκείνη τη στιγμή τον οριοθετώ. Στην αρχή μπορεί να παραπονεθεί μόλις τον αφήσω μέσα δεν θα κλάψει απλά θα γκρινιάξει. Εγώ του λέω «όχι τώρα κάτσε εκεί 1 λεπτό γιατί σε προειδοποίησα τόσες φορές». Και τον βλέπω ότι κάθεται κάτω και αρχίζει να ασχολείται με αυτά τα παιχνίδια που έχει μέσα το πάρκο. Καμιά φορά ξεχνιέται οπότε δεν ζητάει καν να τον βγάλω έξω , Οπότε μπορεί να κάτσει μέσα και κανα 5 λεπτά. Φοβάμαι πάρα πολύ στην ιδέα ότι θα μεγαλώσω κακομαθημένο παιδί. Καταλαβαίνω όλα όσα αναφέρεται και λέτε για την συζήτηση , Να πεις κάτι 200 φορές. Απλά θέλω να κατανοεί ότι όταν κάτι του λέω το εννοώ και θα το κάνω. Του λέω ότι θα μπεις στο πάρκο αν συνεχίσεις και επιτόπου μπορεί να σταματήσει αυτό που κάνει. Όποτε αυτό τι σημαίνει; Ότι καταλαβαίνει ότι θα μπει στο πάρκο αν συνεχίσει, Ότι δεν κάνω πλάκα. Και αυτό δεν το κάνω σε Κάθε περίπτωση. Το κάνω είτε όταν κάνει κάτι επικίνδυνο, Είτε όταν πειράζει τα σκουπίδια γιατί το θεωρώ βρώμικο. Δεν με νοιάζει αν θα βγει έξω το παιδί και λερώσει τα ρούχα του όπως Έγραψε κάποια κοπέλα , Με πειράζει όμως να σηκώσει απ’το δρόμο κάποιος να βρει κάτω κάποιο πεταμένο σκουπίδι. Πειράζει άμα σπάσει κάποιο αντικείμενο και δεν θα του πω κάτι αλλά με πειράζει να χτυπάει τον μικρό του αδερφό με πειράζει να πηγαίνει από πάνω του και να τον ακουμπάει με το πόδι. Αυτό δεν θα το κάνει 

Το  σημαντικό είναι να μην είναι πολλοί  οι λόγοι που θα πεις όχι. Δηλαδή μόνο στα πολύ σοβαρά! Απ'ότι περιγράφεις έτσι το κάνεις, μόνο στα σοβαρά.

Επίσης, θα μπορούσες αντί να του πεις "όχι τώρα κάτσε εκεί 1 λεπτό γιατί σε προειδοποίησα τόσες φορές", να του πεις πχ "κάτσε εκεί 1 λ επτό γιατί δεν μπορώ να μαζεύω τώρα  σκουπίδια από το πάτωμα" , οπότε ακούγεται περισσότερο σαν "αναγκάζομαι να σε βάλω εκεί" παρά τιμωρία. Μην απολογείσαι πάντως, βλέπω ότι παραπάνω έγραψες τόοοσα πολλά σαν απολογία

[little lamb]

πρίν από 26 λεπτά , Deena είπε:

Προσωπικά, θεωρώ εντελώς ανέφικτη και μη ρεαλιστική την ύπαρξη γονιού ο οποίος είναι συνεχώς και αδιαλείπτως in sync με το παιδί του και αφιερώνει όλη του την μέρα και κάθε μέρα να συμβαδίζει με τις "νέες" θεωρίες και προσεγγίσεις ανατροφής, που δεν έχει άλλα προβλήματα και έννοιες από το αν μάλωσε το παιδί του λιγότερο ή περισσότερο, αν είπε τις λάθος λέξεις και τελικά αντί για "συνέπεια" επέβαλε "τιμωρία" κλπ.

 

Μετά από αρκετά χρόνια μητρότητας και αρκετά χρόνια στο φόρουμ, οι γονείς που λένε "εγώ δεν έχω βάλει τιμωρία ποτέ", "εγώ δεν φωνάζω ποτέ στα παιδιά μου" και τα συναφή δεν με πείθουν, sorry!

 

Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν γονιό στην πραγματική ζωή που δεν έχει φωνάξει, δεν έχει βάλει τιμωρία κάποιας φύσεως (όχι σωματική), δεν έχει χάσει την ψυχραιμία του, έστω και άδικα. Ευτυχώς, δεν έχω γνωρίσει ούτε ακραίες περιπτώσεις γονιών (βία, κακοποίηση κλπ). Αλλά το είδος του "ζεν" γονιού πραγματικά μόνο στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ το έχω συναντήσει. 

 

Δεν είπε κανείς ότι δεν έχει μαλώσει ποτέ, είπαμε ότι προσπαθούμε να το αποφύγουμε και ότι όποτε το έχουμε κάνει δεν ήταν σωστό. Κανείς δεν γράφει πόσο τέλειος γονιός είναι ούτε για να κατακρίνει τη super.mum, εγώ είπα ήδη στην πρώτη πρώτη πρότασή μου ότι τη συμπαθώ πολύ και ήθελα να τη βοηθήσω και γι'αυτο της είπα και που να διαβασει, γιατί απ' ο,τι κατάλαβα δεν ήξερε καν τη νέα θεωρία. Αν κάποιος την ξέρει κσι την έχει απορρίψει έχει καλώς. Κάποιος που δεν την ξέρει γιατί να μην του την πούμε (τη θεωρία) ώστε να τη βρει, να τη διαβάσει και να δει αν του κάνει; Μπορεί να θέλει να το εφαρμόσει όταν δει τι είναι. Κι εγώ δεν τα ήξερα μεχρι που τα διάβασα και όταν τα διάβασα μου φάνηκαν απλα κοινή λογική. Συμφωνώ ότι δεν είναι το πιο εύκολο και ούτε εγώ είμαι πάντα ζεν. Εχω ψιλοφωναξει ας πούμε όταν ζητάει ψωμί ή να θηλάσει για 8763279η φορά μέσα στη μέρα. Κάτι άλλο πολύ τραγικό δεν κάνει, μόνο το ζωγράφισμα στους τοίχους ή το να πετάει φαγητό. Ξέρω όμως ότι δεν πρέπει και οτι δεν το κάνει για κακό ούτε "για να περάσει το δικό της". Και ότι το πρόβλημα λύνεται πολύ προσωρινά και δημιουργούνται άλλα στο μελλον. Όχι τραύματα, αλλά όχι καλή σύνδεση καλά σχέση εμπιστοσύνης με τους γονείς που τόσο πολύ τη συζητάτε στα άλλα θέματα οι ίδιοι γονείς. Να πω επίσης ότι αυτό που λέμε τώρα νέα θεωρία, η πεθερά μου που είχε ζήσει στην Ευρώπη το εφάρμοζε ήδη τη δεκαετία του 70 κι έτσι αυτά που διαβάζω στον άντρα μου ως νέες θεωρίες του φαίνονται τα απολύτως φυσικά κ δεν μπορεί να φανταστεί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να γίνονται. Ενώ εγώ μεγάλωσα με αυτό το φόβο και τις απειλές, δεν έχω σχέση συζήτησης και εμπιστοσύνης με τους γονείς, τα έχω πει σε άλλα θέματα.

[Super.mum]

πρίν από 24 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Hθελα να προσθεσω οτι κανενας δεν σε κατακρινει @Super.mum και νομιζω πως ολες εχουμε φτασει καποια στιγμη να κανουμε πραγματα που τα μετανιωνουμε και τα καναμε απλα επειδη δεν ειχαμε την αντοχη για κατι διαφορετικο. Καταλαβαινω την κουραση αλλα προσεξε μην την αφηνεις να σε καθοριζει. Το εχω παθει κι εγω οταν αποθηλαζα τον μεγαλο, απο τον πονο και το αγχος μου να αποθηλασω αρχισα να σκεφτομαι για μεθοδους που προηγουμενως απερριπτα και να βρισκω καποια "ελαφρυντικα" σε αυτες. Δεν ειναι κακο, ειναι η αμυνα του εαυτου σου που βρισκεται σε κατασταση "αναγκης". Ο λογος που απαντησα ηταν επειδη απο τις παραθεσεις σου εχω καταλαβει οτι εισαι μαμα που προβληματιζεσαι, εξου και η φωνη μεσα σου που σου λεει οτι ισως αυτος δεν ειναι ο σωστος τροπος και σε ωθησε να ρωτησεις για γνωμες. Σκεψου καλα, διαβασε για την φυσιολογια του εγκεφαλου και του τροπου σκεψης αυτης της ηλικιας και θα βρεις μονη σου την απαντηση.

Άρα εσυ θεωρείς ότι δεν είναι σωστή τακτική αυτή που ακολουθώ τώρα ; Θεωρείς ότι θα έχει κάποιες συνέπειες αργότερα . Εσυ τι θα έκανες στην θέση μου ; Με νοιάζει η άποψη σου πάνω σε αυτό 

[little lamb]

1 hour ago, irin είπε:

Ξέρεις πόσες φορές έχω κάνει μπάνιο το μεγάλο μ ου παιδί (3.5χρονών τότε), και στέκομαι όρθια μπροστά στη μπανιέρα αλλά το ένα μου πόδι είναι πάνω στο κλειστό καπάκι της λεκάνης για να μη μπορεί το μικρό (1.5χρονών τότε) να το ανοίξει?? βάλε αυτό κάθε μέρα, επί  ένα σωρό άλλα πράγματα που μπορεί  να γίνονται στο σπίτι. Η λεκάνη βέβαια και το πιγκάλ είναι από τα πιο σοβαρά..

 

Τα σκουπίδια τα καταλαβαίνω, αλλά αν ανοίξει τη λεκάνη τι θα γίνει; Εμάς μόνιμα ανοιχτή ειναι κ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ

1 hour ago, Yovanna είπε:

Μα δεν αναφέρθηκε πουθενά το "γιατί έτσι" 'η το ξερό "όχι". Εννοείται ότι θα εξηγήσεις. αλλά όχι 20 φορές το ίδιο πράγμα.

Επίσης δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα με χτύπησες και πόνεσα. Μπορεί να είναι με χτύπησες και στενοχωρήθηκα ή χάλασε η διάθεση μου.

 

Αυτό όμως πρώτον δεν σχετίζεται με το ότι δεν πάμε στο πάρκο και δημιουργεί ενοχικοτητα. Λέμε πολλές φορές ότι δεν δημιουργούνται τραύματα, και όντως δεν είναι τραύματα αλλά μακροπρόθεσμα ο χαρακτήρας καθορίζεται. Εγώ είμαι πολύ ντροπαλή, αγχωδης και ενοχική και θεωρώ ότι πολλά από αυτά προέκυψαν από την ανατροφή. Όπως το ότι το παιδί μαθαίνει συνέχεια να ευχαριστεί τους άλλους. Και μετά αυτά τα βρίσκει μπροστά του από συντρόφους κλπ. Δεν τα λέω για να κατακρίνω καμία, τα λέω γιατί εμένα με βοήθησαν πολύ όταν τα διάβασα γιατί μου φάνηκαν κοινή λογική και ερμήνευσα και πολλά πράγματα του χαρακτήρα μου με βάση λάθη των γονιών μου. Και επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι τέλεια και ούτε τα εφαρμόζω εύκολα και πάντα. Τιμωρία πάντως δεν έχει μπει ποτέ (ακόμα)

[Yovanna]

9 minutes ago, little lamb said:

 

Τα σκουπίδια τα καταλαβαίνω, αλλά αν ανοίξει τη λεκάνη τι θα γίνει; Εμάς μόνιμα ανοιχτή ειναι κ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ

 

Αυτό όμως πρώτον δεν σχετίζεται με το ότι δεν πάμε στο πάρκο και δημιουργεί ενοχικοτητα. Λέμε πολλές φορές ότι δεν δημιουργούνται τραύματα, και όντως δεν είναι τραύματα αλλά μακροπρόθεσμα ο χαρακτήρας καθορίζεται. Εγώ είμαι πολύ ντροπαλή, αγχωδης και ενοχική κατοικία θεωρώ ότι πολλά από αυτά προέκυψαν από την ανατροφή. Όπως το ότι το παιδί μαθαίνει συνέχεια να ευχαριστεί τους άλλους. Και μετά αυτά τα βρίσκει μπροστά του από συντρόφους κλπ. Δεν τα λέω για να κατακρίνω καμία, τα λέω γιατί εμένα με βοήθησαν πολύ όταν τα διάβασα γιατί μου φάνηκαν κοινή λογική και ερμήνευσα και πολλά πράγματα του χαρακτήρα μου με βάση λάθη των γονιών μου. Και επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι τέλεια και ούτε τα εφαρμόζω εύκολα και πάντα. Τιμωρία πάντως δεν έχει μπει ποτέ (ακόμα)

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την τοποθέτηση. Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε ενοχές στο παιδί που μας χτυπάει? Δεν πρέπει να του πούμε ότι σήκωσες πάλι χέρι (εννοείται έχεις εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να το κάνει αλλά αφού τον παίρνει γιατί όχι? )και με στενοχώρησες και δεν θέλω πια να κάνω κάτι μαζί σου το απόγευμα για να μην δημιουργήσουμε ενοχές? Σόρυ, αν εννοείς αυτό, διαφωνώ κάθετα.

[irin]

πρίν από 21 λεπτά , little lamb είπε:

 

Τα σκουπίδια τα καταλαβαίνω, αλλά αν ανοίξει τη λεκάνη τι θα γίνει; Εμάς μόνιμα ανοιχτή ειναι κ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ

 

Εσένα δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη λεκάνη, εμένα δεν ασχολήθηκε με τα σκουπίδια..Μπορεί να είμαι περίεργη, αλλά το να βάλει  τα χέρια του στο νερό της λεκάνης, ή  το προσωπό του μ έσα στη λεκάνη.. ή πράγματα μέσα στη λεκάνη..σόρρυ,  δεν μου αρέσει! 

[Yovanna]

32 minutes ago, Super.mum said:

Από τα περισσότερα σχόλια που γράφτηκαν πραγματικά ένιωσα πολύ κέρβερος. Δεν θεωρούσα τόσο άδικο να βάλω το παιδί δυο λεπτά στο πάρκο επειδή εξήγησα πέντε φορές και αυτό με έγραφε κανονικά. Καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή παρα πολυ καλά οτι του έλεγα να μην πειράζει το κάδο. Καταλαβαίνει απόλυτα και το έβλεπα από το πονηρό το βλέμμα Που είχε εκείνη τη στιγμή. Απλά ένιωσα ότι συνεχίζει για να τσεκάρει τι θα κάνω τελικά. Επίσης δεν θα άφηνα ποτέ το παιδί να πλαντάζει στο κλάμα ενώ βρίσκεται μέσα στο πάρκο. Το πάρκο το έχουμε στο σαλόνι οπότε μόλις τον βάζω μέσα είμαι και εγώ εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν τον αφήνω μονό του και φεύγω σε άλλο δωμάτιο. Είμαστε στον ίδιο χώρο μέσα το πάρκο έχει παιχνίδια. Απλά εκείνη τη στιγμή τον οριοθετώ. Στην αρχή μπορεί να παραπονεθεί μόλις τον αφήσω μέσα δεν θα κλάψει απλά θα γκρινιάξει. Εγώ του λέω «όχι τώρα κάτσε εκεί 1 λεπτό γιατί σε προειδοποίησα τόσες φορές». Και τον βλέπω ότι κάθεται κάτω και αρχίζει να ασχολείται με αυτά τα παιχνίδια που έχει μέσα το πάρκο. Καμιά φορά ξεχνιέται οπότε δεν ζητάει καν να τον βγάλω έξω , Οπότε μπορεί να κάτσει μέσα και κανα 5 λεπτά. Φοβάμαι πάρα πολύ στην ιδέα ότι θα μεγαλώσω κακομαθημένο παιδί. Καταλαβαίνω όλα όσα αναφέρεται και λέτε για την συζήτηση , Να πεις κάτι 200 φορές. Απλά θέλω να κατανοεί ότι όταν κάτι του λέω το εννοώ και θα το κάνω. Του λέω ότι θα μπεις στο πάρκο αν συνεχίσεις και επιτόπου μπορεί να σταματήσει αυτό που κάνει. Όποτε αυτό τι σημαίνει; Ότι καταλαβαίνει ότι θα μπει στο πάρκο αν συνεχίσει, Ότι δεν κάνω πλάκα. Και αυτό δεν το κάνω σε Κάθε περίπτωση. Το κάνω είτε όταν κάνει κάτι επικίνδυνο, Είτε όταν πειράζει τα σκουπίδια γιατί το θεωρώ βρώμικο. Δεν με νοιάζει αν θα βγει έξω το παιδί και λερώσει τα ρούχα του όπως Έγραψε κάποια κοπέλα , Με πειράζει όμως να σηκώσει απ’το δρόμο κάποιος να βρει κάτω κάποιο πεταμένο σκουπίδι. Πειράζει άμα σπάσει κάποιο αντικείμενο και δεν θα του πω κάτι αλλά με πειράζει να χτυπάει τον μικρό του αδερφό με πειράζει να πηγαίνει από πάνω του και να τον ακουμπάει με το πόδι. Αυτό δεν θα το κάνει 

Θα σε συμβούλευα πάντως να μην σε αμφισβητείς τόσο εύκολα επειδή κάποια από δω κάνει κάτι διαφορετικό και "σοκάρεται" με αυτό που κάνεις εσύ επειδή κάπου διάβασε ότι εν πρέπει να το κάνεις. Εδώ΄μέσα είναι πολύ εύκολο να σε κάνουν να νοιώσεις τύψεις και ενοχές. Καλύτερα αν έχεις απορίες να ρωτήσεις κάποιον ειδικό. Και μη πιστεύεις πάντα όλα όσα διαβάζεις.

[irin]

πρίν από 3 λεπτά , Yovanna είπε:

Θα σε συμβούλευα πάντως να μην σε αμφισβητείς τόσο εύκολα επειδή κάποια από δω κάνει κάτι διαφορετικό και "σοκάρεται" με αυτό που κάνεις εσύ επειδή κάπου διάβασε ότι εν πρέπει να το κάνεις. Εδώ΄μέσα είναι πολύ εύκολο να σε κάνουν να νοιώσεις τύψεις και ενοχές. Καλύτερα αν έχεις απορίες να ρωτήσεις κάποιον ειδικό. Και μη πιστεύεις πάντα όλα όσα διαβάζεις.

Δεν πιστεύω ότι, από αυτές που γράφουν, κάποιες λένε ψέμματα. Ίσα ίσα που αναφέρουν ότι το έχουν κάνει κάποιες στιγμές και μετάνιωσαν κλπ. Απλά, πέρα από 1-2 που έχουν 2 παιδιά και επειδή έχω δει πώς γράφουν, το πιστεύω ότι το'χουν με την ηρεμία και την κουβέντα κλπ. κατά τα άλλα...κι εγώ όσο είχα ένα παιδί δεν είχε χρειαστεί ποτέ ούτε καν να εκνευριστώ. Αλλά με 2 μωρά  που 1) είναι μωρά, 2) διεκδικούν και τα 2 την προσοχή της μαμάς, και μόνη στο σπίτι 12ωρα, τα πράγματα ήρθαν πολύ αλλιώς. Και  το να βάλω ένα παιδί στο πάρκο για 2' πραγματικά το θεωρώ αυτονόητο.

[Super.mum]

Κορίτσια σας ευχαριστώ πραγματικά κάθε μία Ξεχωριστά  για την απάντησή σας. Σίγουρα όλοι μας κάνουμε λάθη. Θεωρώ ότι έχω κάνει αρκετά με τον πρώτο μου γιο Και φυσικά ακόμα συνεχίζω να κάνω δεν είμαι τέλεια. Αλλά δίνω βάση στην ψυχολογία του παιδιού, Διαβάζω βιβλία ψυχολογιασ και ενημερώνομαι συνεχώς. Προφανώς και δεν θα τιμωρήσω το παιδί όπως κάνανε παλιά οι γονείς μας Που μας βάζανε στην γωνία Επειδή δε φάγαμε το φαγητό μας. Αλλά θέλω κάπως να οριοθετήσω το παιδί. Δεν θέλω να νομίζει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Και επίσης θεωρώ ότι σα γονιός δίνομε στα παιδιά μου ολοκληρωτικά . Με θυμάμαι πάντα από μικρή να λέω ότι εγώ θα δώσω περισσότερη αγάπη στα παιδιά μου από ότι μου δώσαν εμένα οι γονείς μου. Είμαι πολύ δεμένοι με τους γονείς μου αλλά πραγματικά δεν κρύβω ότι είχα περισσότερη ανάγκη Την αγκαλιά της μητέρας μου. Δεν ήθελα τόσα πολλά καλοκαίρια με τους παππούδες. Δεν ήθελα τόσες πολλές δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Ήθελα περισσότερο χρόνο με τη μητέρα μου. Ήταν νέα ;  δεν λειτούργησε το μητρικό ένστικτο αμέσως; Δεν το θεωρούσανε πιο παλιά τόσο μεγάλη ανάγκη Να λένε «σ’ αγαπώ» στα παιδιά τους. Σπάνιες φορές μου το έλεγε. Και αυτή η αυστηρότητα που υπήρχε τότε ότι θα κάνεις ότι σου πω εγώ ξεχνώντας ότι είμαστε άλλες προσωπικότητες από τους γονείς μας σε συνδυασμό με το σαγαπώ που δε μας λέγανε κάπου δημιούργησε ένα κενό. Και ακόμα και σήμερα έχω την ανάγκη να δείχνω όλη αυτή την αγάπη που δείχνω στα παιδιά μου ,να την δείχνω τόσο έντονα Που μερικές φορές μπορεί να γίνομαι υπερβολική. Μόνο και μόνο για να μη μεγαλώσουν και πούνε ότι κάπου τους έλειψε η στοργή της μαμάς. Δεν θέλω να το πούνε και δεν θα επιτρέψω. Δεν θεωρώ ότι το 1 η τα 2 λεπτά μέσα στο πάρκο σε συνδυασμό με την τόση αγάπη που τους δείχνω μπορεί να τους δημιουργήσουν κάποια θέματα στο μέλλον με την ψυχολογία τους. Γιατί ξαναλέω ότι δίνω μεγάλη βάση στην ψυχοσύνθεση των παιδιών και δεν θέλω να κάνω κάτι που θα επηρεάσει τον ψυχισμό τους .

[Sentir...natureza]

πρίν από 38 λεπτά , Super.mum είπε:

Άρα εσυ θεωρείς ότι δεν είναι σωστή τακτική αυτή που ακολουθώ τώρα ; Θεωρείς ότι θα έχει κάποιες συνέπειες αργότερα . Εσυ τι θα έκανες στην θέση μου ; Με νοιάζει η άποψη σου πάνω σε αυτό 

Δεν με εκφραζει η τακτικη της απειλης "Αν συνεχισεις θα σε βαλω στο παρκο" οποτε δεν θα την ακολουθουσα, ουτε την υλοποιηση τελικα της απειλης που ειναι η τιμωρια (ο περιορισμος στο παρκο). Με τετοιες τακτικες υπαρχουν σοβαρες πιθανοτητες το παιδι να αρχισει να αντιδραει ακομη πιο εντονα (γιατι νιωθει την "ανωτεροτητα" σου και αντιδραει για να υπερασπιστει την υποσταση του), εκτος κι αν ο γονεας αρχισει να το βαζει τιμωρια επειδη παθαινει δεν ηρεμει (ναι, το εχουμε δει και αυτο) οποτε εκει απλα μαθαινει να καταπνιγει και τα συναισθηματα του, περα απο τις επιθυμιες του. Νομιζω πως απαντησα στο πώς θα το αντιμετωπιζα, χρειαζεσαι καποια διευκρινηση; Γενικως, δεν ειμαι οπαδος ουτε του time out με τη μορφη τιμωριας, σαν ευκαιρια να ηρεμησει το παιδι σε καποια "ζεστη" γωνια με μαξιλαρια και βιβλια ναι, χωρις χρονομετρο κλπ αλλα και παλι μου δεν μου βγαινει να πω στον γιο μου "Πηγαινε να ηρεμησεις", μπορω να του πω αν θελει αγκαλια ή αν χρειαζεται να χαλαρωσει μονος του. 

 

Παράθεση

Η θεωρία ειναι παλιά. Στην πράξη καθόλου δεν το απασχολεί το παιδί αν υπάρχει λογική συνέπεια και τα δύο τιμωρία είναι.

 Έχω αρκετά μεγάλα παιδιά για να έχω συζητήσει τις διάφορες μεθόδους με τα ίδια και τους φίλους τους.

Τιμωρία τις είδαν και τις δύο σχολές, ομόφωνα η απόφαση

Διαφωνω. Τα παιδια σου ειναι μεγαλυτερα και γι'αυτο βλεπουν την "εξυπναδα" της υποθεσης. Αλλα ενα παιδακι 5 ετων πιθανοτατα να συνεργαστει αν του πεις- οπως εγραψε η @kotsifikos (το κανω κι εγω) - "Αργησες να κανεις μπανιο οποτε δυστυχως δεν προλαβαινουμε να διαβασουμε βιβλιο", μπορει να απογοητευτει αλλα εχει να επεξεργαστει τις πληροφοριες, να βγαλει την λογικη εξηγηση και την αλλη φορα να ειναι πιο προσεκτικο. Γινεται δηλαδη μια ουσιωδη αναλυση των δεδομενων στο παρασκηνιο. Αν του πεις "Δεν σου διαβαζω βιβλιο γιατι αργησες να κανεις μπανιο" ειναι ξεκαθαρα επειδη θυμωσες και το "τιμωρεις", οπότε μάλλον θα έχεις αντιμετωπίσει ενα κουρασμενο παιδι που αντιδράει κλαίγοντας και νιώθοντας προδομένο, θα δημιουργηθούν και συναισθήματα αντιπάθειες απέναντι σου. Φυσικα δεν ειναι και τα δυο τιμωρια. Βεβαια, η μεθοδος πρεπει να χρησιμοποιηθει εξυπνα γιατι μπορει και να "καρφωθεις" πχ "με χτυπησες στο χερι και ποναω, γι'αυτο δεν μπορω να παω στο παρκο" ειναι λιγο περιεργο οπως το βλεπω εγω γιατι δεν υπαρχει λογικη εξηγηση. Να μου ειχε πεταξει μια κατσαρολα στα δαχτυλα των ποδιων και να μην μπορω να περπατησω ή να μου πεταξει τουβλακι στο κεφαλι και να εχω πονοκεφαλο, ναι το καταλαβαινω αλλα το αλλο δεν μου πολυβγαζει νοημα. Δηλαδη, πρεπει οντως να εχει μια λογικη εξηγηση για να την εκλαβει σαν μια.

[Super.mum]

πρίν από 14 λεπτά , Yovanna είπε:

Θα σε συμβούλευα πάντως να μην σε αμφισβητείς τόσο εύκολα επειδή κάποια από δω κάνει κάτι διαφορετικό και "σοκάρεται" με αυτό που κάνεις εσύ επειδή κάπου διάβασε ότι εν πρέπει να το κάνεις. Εδώ΄μέσα είναι πολύ εύκολο να σε κάνουν να νοιώσεις τύψεις και ενοχές. Καλύτερα αν έχεις απορίες να ρωτήσεις κάποιον ειδικό. Και μη πιστεύεις πάντα όλα όσα διαβάζεις.

Ευχαριστω πολύ για την απάντηση. Εσυ μπορείς να μου πεις πως θα λειτουργούσες σε μια τέτοια περίπτωση ας πούμε ; 

πρίν από 18 λεπτά , irin είπε:

Εσένα δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη λεκάνη, εμένα δεν ασχολήθηκε με τα σκουπίδια..Μπορεί να είμαι περίεργη, αλλά το να βάλει  τα χέρια του στο νερό της λεκάνης, ή  το προσωπό του μ έσα στη λεκάνη.. ή πράγματα μέσα στη λεκάνη..σόρρυ,  δεν μου αρέσει! 

Εμένα πχ δεν μου άρεσε που ήθελε τος προάλλες να πιει νερό από το πιατάκι του σκύλου . Χτυπιόταν ήθελε να πιει από εκεί νερό κι όχι από το μπιμπερό .. και τελικά του έβγαλα ένα πλαστικό πιατάκι με νερό και του έδωσα να πιει από εκεί . Χάρηκε παρά πολύ ελπίζω να μην το καθιερώσει 

[little lamb]

πρίν από 53 λεπτά , Super.mum είπε:

Από τα περισσότερα σχόλια που γράφτηκαν πραγματικά ένιωσα πολύ κέρβερος. Δεν θεωρούσα τόσο άδικο να βάλω το παιδί δυο λεπτά στο πάρκο επειδή εξήγησα πέντε φορές και αυτό με έγραφε κανονικά. Καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή παρα πολυ καλά οτι του έλεγα να μην πειράζει το κάδο. Καταλαβαίνει απόλυτα και το έβλεπα από το πονηρό το βλέμμα Που είχε εκείνη τη στιγμή. Απλά ένιωσα ότι συνεχίζει για να τσεκάρει τι θα κάνω τελικά. Επίσης δεν θα άφηνα ποτέ το παιδί να πλαντάζει στο κλάμα ενώ βρίσκεται μέσα στο πάρκο. Το πάρκο το έχουμε στο σαλόνι οπότε μόλις τον βάζω μέσα είμαι και εγώ εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν τον αφήνω μονό του και φεύγω σε άλλο δωμάτιο. Είμαστε στον ίδιο χώρο μέσα το πάρκο έχει παιχνίδια. Απλά εκείνη τη στιγμή τον οριοθετώ. Στην αρχή μπορεί να παραπονεθεί μόλις τον αφήσω μέσα δεν θα κλάψει απλά θα γκρινιάξει. Εγώ του λέω «όχι τώρα κάτσε εκεί 1 λεπτό γιατί σε προειδοποίησα τόσες φορές». Και τον βλέπω ότι κάθεται κάτω και αρχίζει να ασχολείται με αυτά τα παιχνίδια που έχει μέσα το πάρκο. Καμιά φορά ξεχνιέται οπότε δεν ζητάει καν να τον βγάλω έξω , Οπότε μπορεί να κάτσει μέσα και κανα 5 λεπτά. Φοβάμαι πάρα πολύ στην ιδέα ότι θα μεγαλώσω κακομαθημένο παιδί. Καταλαβαίνω όλα όσα αναφέρεται και λέτε για την συζήτηση , Να πεις κάτι 200 φορές. Απλά θέλω να κατανοεί ότι όταν κάτι του λέω το εννοώ και θα το κάνω. Του λέω ότι θα μπεις στο πάρκο αν συνεχίσεις και επιτόπου μπορεί να σταματήσει αυτό που κάνει. Όποτε αυτό τι σημαίνει; Ότι καταλαβαίνει ότι θα μπει στο πάρκο αν συνεχίσει, Ότι δεν κάνω πλάκα. Και αυτό δεν το κάνω σε Κάθε περίπτωση. Το κάνω είτε όταν κάνει κάτι επικίνδυνο, Είτε όταν πειράζει τα σκουπίδια γιατί το θεωρώ βρώμικο. Δεν με νοιάζει αν θα βγει έξω το παιδί και λερώσει τα ρούχα του όπως Έγραψε κάποια κοπέλα , Με πειράζει όμως να σηκώσει απ’το δρόμο κάποιος να βρει κάτω κάποιο πεταμένο σκουπίδι. Πειράζει άμα σπάσει κάποιο αντικείμενο και δεν θα του πω κάτι αλλά με πειράζει να χτυπάει τον μικρό του αδερφό με πειράζει να πηγαίνει από πάνω του και να τον ακουμπάει με το πόδι. Αυτό δεν θα το κάνει 

 

Τότε οκ, αν του αρέσει το πάρκο. Στο πρώτο ποστ τα κατάλαβα τελείως διαφορετικά. Πάντως θα μπορούσες να μην του λες ότι τον βάζεις επειδή τον προειδοποιησες αλλα απλώς να λες πάμε τώρα να καθίσουμε στο παρκο επειδή τα σκουπιδακια είναι βρώμικα κλπ (η απόσπαση προσοχής που λέγαμε). Και πιο εύκολο είναι αυτό, παρά να βάζεις τη φυτιλια ότι το κάνεις επειδή έκανε το τάδε, που τη δικιά μου θα την εξαγριωνε περισσοτερο. Βέβαια αν έχεις πρειδοποιησει ότι αν γίνει το τάδε θα κάνεις το τάδε είναι άλλο, δεν το ξέρω γιατί δεν έχει χρειαστεί να το κάνουμε ποτέ. 

 

πρίν από 46 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Η θεωρία ειναι παλιά. Στην πράξη καθόλου δεν το απασχολεί το παιδί αν υπάρχει λογική συνέπεια και τα δύο τιμωρία είναι.

Έχω αρκετά μεγάλα παιδιά για να έχω συζητήσει τις διάφορες μεθόδους με τα ίδια και τους φίλους τους.

Τιμωρία τις είδαν και τις δύο σχολές, ομόφωνα η απόφαση

 

Η λογική συνέπεια ναι μοιάζει με την τιμωρία και γι'αυτο και πολλοί γονείς τις μπερδεύουν οι ίδιοι. Η φυσική συνέπεια όμως είναι ξεκάθαρη. Απλά δεν υπάρχει σε όλα τα περιστατικά. Το να καθαρίσει αυτό που λέρωσε ή να μαζέψει τα κομματάκια από αυτό που εσπασε όμως ξεκαθαρα δεν είναι τιμωρία. Το ότι σπάει ή λερώνεται είναι η φυσική συνέπεια και το να τα μαζέψουμε είναι η λογική, που σε αυτό το περιστατικό ξεχωρίζει απόλυτα από την τιμωρία.

 

 

 

[irin]

πρίν από 6 λεπτά , Super.mum είπε:

 

Εμένα πχ δεν μου άρεσε που ήθελε τος προάλλες να πιει νερό από το πιατάκι του σκύλου . Χτυπιόταν ήθελε να πιει από εκεί νερό κι όχι από το μπιμπερό .. και τελικά του έβγαλα ένα πλαστικό πιατάκι με νερό και του έδωσα να πιει από εκεί . Χάρηκε παρά πολύ ελπίζω να μην το καθιερώσει 

Μια χαρά το χειρίστηκες λοιπόν! Να σου πώ κάτι; ακόμα κι αν το καθιερώσει, θα είναι προσωρινό. Αφού θα έχει καλυφθεί το αίτημά του, θα του περάσει. Σε όσα πράγματα μπορείς να καλύψεις την ανάγκη για εξερεύνηση κλπ κάνε το, γιατί θα ξεθυμάνει πιο γρήγορα από ότι αν απαγόρευες. Όπως σου είπε κάποια πιο πάνω,  αν θέλει πχ να παίξει με απορρυπαντικά-σκούπες, δεν θυμάμαι ακριβώς, καθαρίστε μαζί. Σιγά σιγά θα το απομυθοποιήσει και δεν θα του τραβάει το ενδιαφέρον.

[little lamb]

Έχω μείνει πολύ πίσω στα μηνύματα, δεν προλαβαινω, την τελευταία σελίδα δεν την έχω διαβάσει ακόμα, θ γράψω αργότερα. Πάντως μην επιμένετε πως όσες λέμε να δοκιμάσει κάτι άλλο το λέμε για να το παίξουμε τέλειες ή να της δημιουργήσουμε ενοχές. Καμία σχέση. Να βοηθήσουμε θέλουμε, επειδή η ίδια ρώτησε. Κανείς δεν γεννήθηκε ξέροντας, εγώ όταν τα διάβασα αυτά βοηθήθηκα, πρέπει να είμαστε ανοιχτοι. Και η super Mum μια χαρά ανοιχτή είναι απ'ο,τι βλέπω.

[Super.mum]

πρίν από 5 λεπτά , irin είπε:

Μια χαρά το χειρίστηκες λοιπόν! Να σου πώ κάτι; ακόμα κι αν το καθιερώσει, θα είναι προσωρινό. Αφού θα έχει καλυφθεί το αίτημά του, θα του περάσει. Σε όσα πράγματα μπορείς να καλύψεις την ανάγκη για εξερεύνηση κλπ κάνε το, γιατί θα ξεθυμάνει πιο γρήγορα από ότι αν απαγόρευες. Όπως σου είπε κάποια πιο πάνω,  αν θέλει πχ να παίξει με απορρυπαντικά-σκούπες, δεν θυμάμαι ακριβώς, καθαρίστε μαζί. Σιγά σιγά θα το απομυθοποιήσει και δεν θα του τραβάει το ενδιαφέρον.

Μαζί καθαρίζουμε δεν μένω και ποτέ χωρίς μωρα .. όποτε του δίνω πανί και περνάει όλα τα ντουλάπια της κουζίνας , ποτίζει μαζί μου τα λουλούδια (και τον  αυτό του) , βάζουμε ηλεκτρική και τον τσουλάω πάνω στην σκούπα 

πρίν από 4 λεπτά , little lamb είπε:

Έχω μείνει πολύ πίσω στα μηνύματα, δεν προλαβαινω, την τελευταία σελίδα δεν την έχω διαβάσει ακόμα, θ γράψω αργότερα. Πάντως μην επιμένετε πως όσες λέμε να δοκιμάσει κάτι άλλο το λέμε για να το παίξουμε τέλειες ή να της δημιουργήσουμε ενοχές. Καμία σχέση. Να βοηθήσουμε θέλουμε, επειδή η ίδια ρώτησε. Κανείς δεν γεννήθηκε ξέροντας, εγώ όταν τα διάβασα αυτά βοηθήθηκα, πρέπει να είμαστε ανοιχτοι. Και η super Mum μια χαρά ανοιχτή είναι απ'ο,τι βλέπω.

Είμαι ανοιχτή και να δοκιμάσω και αλλα και αν έχετε και 100 ιδέες να τις διαβάσω όλες. Πραγματικά ..αρκεί να ξέρω ότι κάνω το σωστό . Δεν θέλω να δουν σε εμένα εχθρό αλλά έναν άνθρωπο που  θα είναι πάντα εκεί ότι κ να κάνουν κ ότι και να συμβεί. Νταξει ότι έχω τύψεις μάλλον θα έχω σε ότι κάνω για μια ζωή από εδώ κ πέρα. Αφού κάθε φορά δεν είμαι σίγουρη αν κάνω το σωστό. 

[Yovanna]

17 minutes ago, Super.mum said:

29 minutes ago, Yovanna said:

 

Ευχαριστω πολύ για την απάντηση. Εσυ μπορείς να μου πεις πως θα λειτουργούσες σε μια τέτοια περίπτωση ας πούμε ; 

Όσον αφορά τα σκουπίδια, θα έβαζα απλά ασφάλεια στο ντουλάπι, όπως είχα για καιρό. Το έχει βρει παιχνίδι και το κάνει. Στο πάρκο θα τον έβαζα σε άλλη περίσταση χωρίς να του αναφέρω κάτι για τιμωρία. Του στυλ τώρα θα σε βάλω για λίγο εδώ γιατί έχω ανάγκη να κάτσεις λίγο ήσυχα για να κάνω αυτό. Εμένα δεν έπιασε ποτέ το να τον περιορίσω σε ένα σημείο. Πάντα έφευγε (το πάρκο δεν το ήθελε και το στείλαμε νωρίς). Να του κλέισω πόρτα δεν υπήρχε περίπτωση.

 

15 minutes ago, little lamb said:

Έχω μείνει πολύ πίσω στα μηνύματα, δεν προλαβαινω, την τελευταία σελίδα δεν την έχω διαβάσει ακόμα, θ γράψω αργότερα. Πάντως μην επιμένετε πως όσες λέμε να δοκιμάσει κάτι άλλο το λέμε για να το παίξουμε τέλειες ή να της δημιουργήσουμε ενοχές. Καμία σχέση. Να βοηθήσουμε θέλουμε, επειδή η ίδια ρώτησε. Κανείς δεν γεννήθηκε ξέροντας, εγώ όταν τα διάβασα αυτά βοηθήθηκα, πρέπει να είμαστε ανοιχτοι. Και η super Mum μια χαρά ανοιχτή είναι απ'ο,τι βλέπω.

Ναι, είναι άλλο όμως να λες εγώ θα έκανα ή κάνω κάτι άλλο, δοκίμασε το μήπως πιάσει και άλλο να λες δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις γιατί το λένε στην ομάδα στο Facebook. Δεν νομίζω ότι καμιά από εμάς εδώ είναι ειδήμων. Όλες μαθαίνουμε. Στο χειροκρότημα θα φανεί τί καταφέραμε.

[ninaki80]

Paidia k ego den thelo na to paikso oute diabasmeni oute teleia apla pao me tin logiki mou an fonakso k apeiliso to dixrono ti tha katafero?  Tha katafero na balei ta klamata k na me fobithei. 

An to kleiso sto domatio tou to 2xrono panta milame ti tha katafero na antipathisei to domatio parko tou k na to theorei filaki.  

Fysika den exo panta ypomoni me ayta pou kanei apla ksero giati to kanei oti kanei ekeini tin stigmi einai aplos periergeia k prospatho apla na ton apomakryno. 

Den mou bgainei oute na fonazo oute na to kano na fobithei kapos.  

Px enema mou anoigei polles fores tin mpalkonoporta na bgei ekso to brady ton blepo tou leo einai skoteina ekso ton afino na dei an parola ayta thelei na bgei k arxisoun ta ourliakta k ta klamata kleidono k ton perno agalia na pame se allo domatio Mexri na to ksexasei 

[kotsifikos]

37 minutes ago, Yovanna said:

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την τοποθέτηση. Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε ενοχές στο παιδί που μας χτυπάει? Δεν πρέπει να του πούμε ότι σήκωσες πάλι χέρι (εννοείται έχεις εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να το κάνει αλλά αφού τον παίρνει γιατί όχι? )και με στενοχώρησες και δεν θέλω πια να κάνω κάτι μαζί σου το απόγευμα για να μην δημιουργήσουμε ενοχές? Σόρυ, αν εννοείς αυτό, διαφωνώ κάθετα.

Βασικά αυτό είναι κάτι το οποίο με έχει ταλαιπωρήσει στο παρελθόν με τον γιο μου. Το να χτυπήσει είναι η κόκκινη γραμμή, είναι κάτι που αν ένα παιδί έχει την τάση να το κάνει και δεν το δουλέψεις θα έχει πρόβλημα μεγάλο. Το θέμα δεν είναι να μην στεναχωρηθεί, το θέμα να μην δημιουργηθούν ενοχές για αυτό που νιώθει (θυμός)-μην παρεξηγηθώ δεν μιλάω για αυτό που κάνει αλλά για αυτό που νιώθει την στιγμή που χτυπάει,  γιατί ο μονος τρόπος να το σταματήσει είναι να μπορέσει να αναγνωρίσει τα συναισθήματα του και έπειτα να τα διαχειριστεί μόνο του το παιδί με όποιο τρόπο εκείνο νιώθει πως το βοηθάει-όταν θυμώνει πχ και θέλει να χτυπήσει πρέπει να πάει και να φωνάξει στο μαξιλάρι του, να βάλει το χέρι του στην μέση του, να πάει να ξαπλώσει να ηρεμήσει, να το συζητήσει, οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει εκείνο. . Εμένα με έχει χτυπήσει την στιγμή που ετοιμαζόμασταν για βόλτα, προφανώς και δεν πήγαμε γιατί πονούσε το χέρι μου επειδή με χτύπησε, ή δεν παίξαμε επειδή με πόνεσε και δεν μπορούσα να παίξω, κτλ, σιγά σιγά και με τον χρόνο το έκοψε, όμως δεν σου κρύβω ότι ήθελε πολύ δουλειά γιατί η αρχική μου  αντίδραση (φωνή και μάλωμα) είχε ως αποτέλεσμα να κάνει το παιδί να νιώθει ενοχές για αυτό που νιώθει , δεν προχωρούσε στο να σκεφτεί ότι χτυπάει, έμενε στο γεγονός ότι χτύπησε επειδή θύμωσε, και εκεί μπλόκαρε εντελώς, έλεγε πως δεν πρέπει να θυμώνει ενώ στην ουσία έπρεπε να του δείξω τον τρόπο να μάθει να διαχειρίζεται τον θυμό του.  Φυσικά κάθε φορά που χειροδικούσε είχε συνέπεια άμεση, δεν το πέρασα ποτέ στο ντουκου όμως θέλει ειλικρινά πολυ δουλειά το συγκεκριμένο, κυρίως αν το παιδί έχει χαρακτήρα έντονο (όπως ο γιος μου).

 

 

[irin]

πρίν από 5 λεπτά , kotsifikos είπε:

Βασικά αυτό είναι κάτι το οποίο με έχει ταλαιπωρήσει στο παρελθόν με τον γιο μου. Το να χτυπήσει είναι η κόκκινη γραμμή, είναι κάτι που αν ένα παιδί έχει την τάση να το κάνει και δεν το δουλέψεις θα έχει πρόβλημα μεγάλο. Το θέμα δεν είναι να μην στεναχωρηθεί, το θέμα να μην δημιουργηθούν ενοχές για αυτό που νιώθει (θυμός)-μην παρεξηγηθώ δεν μιλάω για αυτό που κάνει αλλά για αυτό που νιώθει την στιγμή που χτυπάει,  γιατί ο μονος τρόπος να το σταματήσει είναι να μπορέσει να αναγνωρίσει τα συναισθήματα του και έπειτα να τα διαχειριστεί μόνο του το παιδί με όποιο τρόπο εκείνο νιώθει πως το βοηθάει-όταν θυμώνει πχ και θέλει να χτυπήσει πρέπει να πάει και να φωνάξει στο μαξιλάρι του, να βάλει το χέρι του στην μέση του, να πάει να ξαπλώσει να ηρεμήσει, να το συζητήσει, οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει εκείνο. . Εμένα με έχει χτυπήσει την στιγμή που ετοιμαζόμασταν για βόλτα, προφανώς και δεν πήγαμε γιατί πονούσε το χέρι μου επειδή με χτύπησε, ή δεν παίξαμε επειδή με πόνεσε και δεν μπορούσα να παίξω, κτλ, σιγά σιγά και με τον χρόνο το έκοψε, όμως δεν σου κρύβω ότι ήθελε πολύ δουλειά γιατί η αρχική μου  αντίδραση (φωνή και μάλωμα) είχε ως αποτέλεσμα να κάνει το παιδί να νιώθει ενοχές για αυτό που νιώθει , δεν προχωρούσε στο να σκεφτεί ότι χτυπάει, έμενε στο γεγονός ότι χτύπησε επειδή θύμωσε, και εκεί μπλόκαρε εντελώς, έλεγε πως δεν πρέπει να θυμώνει ενώ στην ουσία έπρεπε να του δείξω τον τρόπο να μάθει να διαχειρίζεται τον θυμό του.  Φυσικά κάθε φορά που χειροδικούσε είχε συνέπεια άμεση, δεν το πέρασα ποτέ στο ντουκου όμως θέλει ειλικρινά πολυ δουλειά το συγκεκριμένο, κυρίως αν το παιδί έχει χαρακτήρα έντονο (όπως ο γιος μου).

 

 

Εδώ έχω άλλη ερώτηση. Το χτύπημα δεν είναι μόνο κακό γιατί πονάμε...αλλά είναι κακό σαν χειρονομία. Απλά απαγορεύεται. Πονάμε - δεν πονάμε. Αυτό πώς το περνάς στο παιδί; το "δε μου αρεσει η πραξη σου", όχι ότι πόνεσα λόγω της πράξης σου. Γιατί κάποια χτυπήματα αποκλείεται να σε πόνεσαν πολύ, δεν μπορείς να πεις πονάω και δεν μπορώ να παίξω

[Sentir...natureza]

πρίν από 51 λεπτά , Super.mum είπε:

Κορίτσια σας ευχαριστώ πραγματικά κάθε μία Ξεχωριστά  για την απάντησή σας. Σίγουρα όλοι μας κάνουμε λάθη. Θεωρώ ότι έχω κάνει αρκετά με τον πρώτο μου γιο Και φυσικά ακόμα συνεχίζω να κάνω δεν είμαι τέλεια. Αλλά δίνω βάση στην ψυχολογία του παιδιού, Διαβάζω βιβλία ψυχολογιασ και ενημερώνομαι συνεχώς. Προφανώς και δεν θα τιμωρήσω το παιδί όπως κάνανε παλιά οι γονείς μας Που μας βάζανε στην γωνία Επειδή δε φάγαμε το φαγητό μας. Αλλά θέλω κάπως να οριοθετήσω το παιδί. Δεν θέλω να νομίζει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Και επίσης θεωρώ ότι σα γονιός δίνομε στα παιδιά μου ολοκληρωτικά . Με θυμάμαι πάντα από μικρή να λέω ότι εγώ θα δώσω περισσότερη αγάπη στα παιδιά μου από ότι μου δώσαν εμένα οι γονείς μου. Είμαι πολύ δεμένοι με τους γονείς μου αλλά πραγματικά δεν κρύβω ότι είχα περισσότερη ανάγκη Την αγκαλιά της μητέρας μου. Δεν ήθελα τόσα πολλά καλοκαίρια με τους παππούδες. Δεν ήθελα τόσες πολλές δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Ήθελα περισσότερο χρόνο με τη μητέρα μου. Ήταν νέα ;  δεν λειτούργησε το μητρικό ένστικτο αμέσως; Δεν το θεωρούσανε πιο παλιά τόσο μεγάλη ανάγκη Να λένε «σ’ αγαπώ» στα παιδιά τους. Σπάνιες φορές μου το έλεγε. Και αυτή η αυστηρότητα που υπήρχε τότε ότι θα κάνεις ότι σου πω εγώ ξεχνώντας ότι είμαστε άλλες προσωπικότητες από τους γονείς μας σε συνδυασμό με το σαγαπώ που δε μας λέγανε κάπου δημιούργησε ένα κενό. Και ακόμα και σήμερα έχω την ανάγκη να δείχνω όλη αυτή την αγάπη που δείχνω στα παιδιά μου ,να την δείχνω τόσο έντονα Που μερικές φορές μπορεί να γίνομαι υπερβολική. Μόνο και μόνο για να μη μεγαλώσουν και πούνε ότι κάπου τους έλειψε η στοργή της μαμάς. Δεν θέλω να το πούνε και δεν θα επιτρέψω. Δεν θεωρώ ότι το 1 η τα 2 λεπτά μέσα στο πάρκο σε συνδυασμό με την τόση αγάπη που τους δείχνω μπορεί να τους δημιουργήσουν κάποια θέματα στο μέλλον με την ψυχολογία τους. Γιατί ξαναλέω ότι δίνω μεγάλη βάση στην ψυχοσύνθεση των παιδιών και δεν θέλω να κάνω κάτι που θα επηρεάσει τον ψυχισμό τους .

Οι σύγχρονες προσεγγισεις υποστηριζουν οτι όταν το παιδι νιωθει οτι το αντιμετωπίζουν με σεβασμό, ισοτιμία οπως ολα τα μέλη της οικογενειας τότε είναι πιο πιθανό να έχει ανεπτυγμένη ενσυναισθηση ως ενήλικας,να δείχνει σεβασμό και κατανόηση στους συνανθρώπους του. Οταν το παιδι αντιμετωπιζεται σαν κατώτερο από τους γονεις, με πρακτικές επίδειξης εξουσιας (από το πιο "απλα",κριτική, χλευαστικα σχόλια, τιμωρια, κλπ έως το ξύλο, την κακοποίηση κλπ) τότε μπορει να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, μειωμένη αυτοπεποίθηση και ολα αυτα που έχουν συνδεθεί με την χαμηλη αυτοεκτίμηση. Σκοπός μου είναι να νιωθει το παιδι οτι ειναι κύριος του εαυτού του,ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να εμφανιστεί ως "ανωτερος"και να μην νιωθει ότι πρέπει να υποταχθεί. Σκοπός μου είναι να του δώσω τα εφοδια να κατανοει και να ελέγχει τα εντονα συναισθηματα του και να δείχνει σεβασμό στα συναισθήματα των άλλων. Μ'αρεσει να υπενθυμιζω στον εαυτό μου το ποίημα του Kahlil Gibran  "Τα παιδια μας δεν είναι δικά μας παιδια".Νομίζω πως σε λίγες γραμμές συνοψίζει όλη αυτην την φιλοσοφια της μη τιμωρίας, του σεβασμού και της ισης αξίας του παιδιού με τον ενηλικα (μη πω ότι το παιδι εχει μεγαλύτερη αξία γιατι ειναι το μέλλον).Κάποιες ινδιανικες φυλές υποστηριζουν οτι ο τρόπος που μεγαλώνουμε τα παιδια μας επηρεάζει 7 γενιές. Ο καθένας κάνει ο,τι θεωρει καλύτερο αλλά αν κοιτάξουμε την μέχρι στιγμής ανθρωπότητα, πέρα από την λογική ανάπτυξη που συνεχίζεται,η συναισθηματική ειναι στάσιμη. Πόσοι παλεύουμε με τις πληγές των γονιών μας,ακόμη κι αν δεν μας κακοποιούσαν εντονα σωματικά; Αυτη η αίσθηση κατωτεροτητας ειναι κάτι που επηρεάζει παρα πολλούς ανθρώπους ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιουν. Εγω από την έρευνα μου και από τις εμπειρίες μου (πρωτίστως με τα παιδια μου αλλά και με αλλα παιδια) έχω καταλάβει ότι ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΛΕΞΗ μπορει να κάνει την διαφορά στο πως θα εκλάβει κάτι ένα παιδί,πως θα το κάνει να νιωσει,πως θα το επεξεργαστεί,τι εικόνα θα σχηματισει για τον εαυτό του,για τον κόσμο του,πως θα επηρεάσει αυτο την αλληλεπιδράση του με τους άλλους κοκ, τόσο λεπτό είναι το ζήτημα. Προσθεσε την σταση του σώματος(τη μη λεκτικη επικοινωνια δηλαδη), το ύφος της φωνής μας (η οποία είναι δονήσεις που απλωνονται στο χωρο), την ενεργεια που εκπέμπουμε εκείνη την ώρα, μπορεις να αντιληφθεις ποσο πολύπλευρο είναι το ζητημα και γιατι η πλειοψηφία των ανθρώπων εχει ενα πληγωμένο εσωτερικό παιδι μέσα του.

[little lamb]

πρίν από 54 λεπτά , Yovanna είπε:

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την τοποθέτηση. Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε ενοχές στο παιδί που μας χτυπάει? Δεν πρέπει να του πούμε ότι σήκωσες πάλι χέρι (εννοείται έχεις εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να το κάνει αλλά αφού τον παίρνει γιατί όχι? )και με στενοχώρησες και δεν θέλω πια να κάνω κάτι μαζί σου το απόγευμα για να μην δημιουργήσουμε ενοχές? Σόρυ, αν εννοείς αυτό, διαφωνώ κάθετα.

 

Δεν το είπα συγκεκριμένα για το χτύπημα γιατί είναι ακόμα 2 κι έτσι δεν έχει χτυπήσει κάποιον ποτέ ακόμα. Το είπα για τη λογική "με στενοχώρησες οπότε να κι εγώ, θα κάνω το τάδε". Ξέρω ότι δεν το λέτε ακριβώς έτσι, αλλά στο παιδί κάπως έτσι φαίνεται. Εσείς δεν τα θυμάστε αυτά αρνητικά από τους γονείς σας;

Έχω διαβάσει ότι επειδή εμείς είμαστε οι μεγάλοι, εμείς πρέπει να είμαστε αυτοί που κυρίως ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Περισσότερο από τα παιδιά. Και με κάτι τέτοια παραδείγματα που ας πούμε κρατάμε μούτρα, δείχνουμε ακριβώς ότι δεν τα ελέγχουμε, οπότε τελικά τι παράδειγμα δίνουμε; Γιατί υποτίθεται όλα με το παράδειγμα γίνονται, όχι με λογια. Και ξαναλέω ότι δεν είμαι τέλεια κλπ κλπ και κάνω κι εγώ λάθη κ της ψιλοφωναζω κλπ κλπ κλπ

 

πρίν από 52 λεπτά , irin είπε:

Εσένα δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη λεκάνη, εμένα δεν ασχολήθηκε με τα σκουπίδια..Μπορεί να είμαι περίεργη, αλλά το να βάλει  τα χέρια του στο νερό της λεκάνης, ή  το προσωπό του μ έσα στη λεκάνη.. ή πράγματα μέσα στη λεκάνη..σόρρυ,  δεν μου αρέσει! 

 

Τα έχει κάνει όντως όλα αυτά; Φτάνει το χέρι μέσα στο νερό; Αν ναι, όντως είναι πρόβλημα. Αν απλά φοβάσαι ότι θα τα κάνει, σκέφτομαι ότι πολλές φορές ίσως τους κινουμε εμείς την περιέργεια με το να λέμε να μην πάνε πχ στη λεκάνη κι αν δεν λέγαμε τίποτα μπορεί να μην πήγαιναν. Εγώ πχ φοβόμουν μήπως πήγαινε στα σκουπίδια αλλά τελικά δεν πήγε ποτέ. Αν της έλεγα να μην πάει μπορεί και να πήγαινε!

 

πρίν από 43 λεπτά , Super.mum είπε:

Εμένα πχ δεν μου άρεσε που ήθελε τος προάλλες να πιει νερό από το πιατάκι του σκύλου . Χτυπιόταν ήθελε να πιει από εκεί νερό κι όχι από το μπιμπερό .. και τελικά του έβγαλα ένα πλαστικό πιατάκι με νερό και του έδωσα να πιει από εκεί . Χάρηκε παρά πολύ ελπίζω να μην το καθιερώσει 

 

Ναι τέτοιες εναλλακτικές είναι πολύ καλές .

ΚΙ κάτι άλλο: όταν λέμε ότι δεν καταλαβαίνει το τάδε, δεν εννοούμε πως δεν καταλαβαίνει ότι δεν θες να κάνει το τάδε. Αυτό το καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει όμως γιατί δεν θες. Δεν είναι ότι το καταλαβαίνει αλλά δεν το δέχεται. Καταλαβαίνει ότι δεν θες αλλά απορεί γιατί και τελικά θυμώνει. Η Μοντεσσόρι λέει το άλλο που μου άρεσε: ότι αν του λέμε απλώς ότι κάτι θα σπάσει, δεν μπορεί να το καταλάβει αν δεν δει όντως ότι σπάει. Είναι απλά λόγια, δεν ξέρει τι σημαίνει "σπάει". Και προτείνει να δίνουμε εξ αρχής γυάλινα και πορσελάνινα σκεύη. Κι έτσι γίνεται πιο προσεκτικό γιατί όντως ξέρει ότι σπάει, το διαπιστώνει από μωρό, δεν είναι απλά λόγια. Είναι πολύ λογικό αν και δεν θα το έκανα λόγω επικινδυνότητας. Σε κανονικό ποτήρι όμως πίνει από την αρχή, κι ας χυνόταν λίγο.

[kotsifikos]

5 minutes ago, irin said:

Εδώ έχω άλλη ερώτηση. Το χτύπημα δεν είναι μόνο κακό γιατί πονάμε...αλλά είναι κακό σαν χειρονομία. Απλά απαγορεύεται. Πονάμε - δεν πονάμε. Αυτό πώς το περνάς στο παιδί; το "δε μου αρεσει η πραξη σου", όχι ότι πόνεσα λόγω της πράξης σου. Γιατί κάποια χτυπήματα αποκλείεται να σε πόνεσαν πολύ, δεν μπορείς να πεις πονάω και δεν μπορώ να παίξω

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν μιλάω για χτυπήματα που στην πραγματικότητα με  πόνεσαν,  αυτό είπα στο παιδί, ως συνέπεια που με χτύπησε. Με το παιδί είχαμε  είχαμε θέσει κανόνες στο σπίτι, ο πρώτος ήταν ότι δεν χτυπάμε ποτέ κανέναν γιατί είναι μία πολύ κακή πράξη, οι κανόνες ισχύουν για όλους και πρέπει να τους τηρούμε όλοι, αυτό ήταν το μήνυμα που πήρε το παιδί, μετά από εκεί και έπειτα αρχίσαμε να δουλεύουμε και το πως θα το διαχειρίζεται ο ίδιος, βέβαια εξαρτάται την ηλικία που βρίσκεται το κάθε παιδί ,  στα 3-4-5 δεν έχει καθόλου ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση και αυτό το κάνει όλο πιο δύσκολο.

 

Για να μην παρεξηγηθώ δεν το παίζω τέλεια, ίσα ίσα το αντίθετο θα έλεγα, έχω κάνει λάθη και μάλιστα τις περισσότερες φορές οι συμβουλές που δίνω είναι επειδή βλέπω τις συνέπειες που έχουν οι δικές μου τακτικές στο παιδί μου. Προσωπικά επειδή θεωρώ πολύ δύσκολο το να μεγαλώνεις ένα παιδί για κάθε δυσκολία συμβουλεύομαι ειδικό, όχι επειδή είμαι τέλεια, αλλά επειδή δεν ξέρω τι είναι σωστό και καλύτερο για το παιδί μου. Αν κάποια με παρεξήγησε πραγματικά λυπάμαι.

[irin]

πρίν από 10 λεπτά , little lamb είπε:

 

 

 

 

Τα έχει κάνει όντως όλα αυτά; Φτάνει το χέρι μέσα στο νερό; Αν ναι, όντως είναι πρόβλημα. Αν απλά φοβάσαι ότι θα τα κάνει, σκέφτομαι ότι πολλές φορές ίσως τους κινουμε εμείς την περιέργεια με το να λέμε να μην πάνε πχ στη λεκάνη κι αν δεν λέγαμε τίποτα μπορεί να μην πήγαιναν. Εγώ πχ φοβόμουν μήπως πήγαινε στα σκουπίδια αλλά τελικά δεν πήγε ποτέ. Αν της έλεγα να μην πάει μπορεί και να πήγαινε!

 

 

 

Γιατί να μη φτάνει το χέρι? αν περπατάνε, νομίζω ότι θα φτάνει και το χέρι τους.. και δεν το έκανε μόνο όταν ήταν 1.5, αλλά και πιο μετά. κάποια εποχή κλείδωνα το μπάνιο. Τώρα οκ, πέρα από εξαιρετικές περιπτώσεις, του έχει περάσει αυτή η περιέργεια!

[little lamb]

πρίν από 53 λεπτά , Super.mum είπε:

Είμαι ανοιχτή και να δοκιμάσω και αλλα και αν έχετε και 100 ιδέες να τις διαβάσω όλες. Πραγματικά ..αρκεί να ξέρω ότι κάνω το σωστό . Δεν θέλω να δουν σε εμένα εχθρό αλλά έναν άνθρωπο που  θα είναι πάντα εκεί ότι κ να κάνουν κ ότι και να συμβεί. Νταξει ότι έχω τύψεις μάλλον θα έχω σε ότι κάνω για μια ζωή από εδώ κ πέρα. Αφού κάθε φορά δεν είμαι σίγουρη αν κάνω το σωστό. 

 

Κανένας δεν είναι σίγουρος καλέ! Απλά προσπαθούμε, ενημερωνόμαστε και ελπίζουμε.

 

πρίν από 38 λεπτά , Yovanna είπε:

Ναι, είναι άλλο όμως να λες εγώ θα έκανα ή κάνω κάτι άλλο, δοκίμασε το μήπως πιάσει και άλλο να λες δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις γιατί το λένε στην ομάδα στο Facebook. Δεν νομίζω ότι καμιά από εμάς εδώ είναι ειδήμων. Όλες μαθαίνουμε. Στο χειροκρότημα θα φανεί τί καταφέραμε.

 

Κατ'αρχας η συγκεκριμένη ομάδα που πρότεινα δεν είναι μαμαδοομαδα με μανουλιτσες. Έχει αρχεία από βιβλία, ψυχολόγους κλπ. Ούτε της είπα να το κάνει επειδή το λένε, της είπα ότι αν θέλει να μάθει γι'αυτή τη θεωρία μπορεί να βρει πληροφορίες εκεί. Και συμφωνώ ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν κάνει το σωστό. Κυρίως όμως από οπαδούς της παλιάς σχολής (και σε διαπαιδαγώγηση και σε διατροφή) βλέπεις μια σιγουριά και μια άρνηση σε οτιδήποτε νεο και πολλές φορές με το επιχείρημα "εμείς τι πάθαμε;" Κι εδώ κάποια έγραψε ότι με τη νέα θεωρία τα παιδιά γίνονται τύραννοι. Δεν νομίζω ότι κάποιος άλλος είπε ότι είναι απόλυτα σίγουρος.

 

[Sentir...natureza]

πρίν από 14 λεπτά , kotsifikos είπε:

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν μιλάω για χτυπήματα που στην πραγματικότητα με  πόνεσαν,  αυτό είπα στο παιδί, ως συνέπεια που με χτύπησε. Με το παιδί είχαμε  είχαμε θέσει κανόνες στο σπίτι, ο πρώτος ήταν ότι δεν χτυπάμε ποτέ κανέναν γιατί είναι μία πολύ κακή πράξη, οι κανόνες ισχύουν για όλους και πρέπει να τους τηρούμε όλοι, αυτό ήταν το μήνυμα που πήρε το παιδί, μετά από εκεί και έπειτα αρχίσαμε να δουλεύουμε και το πως θα το διαχειρίζεται ο ίδιος, βέβαια εξαρτάται την ηλικία που βρίσκεται το κάθε παιδί ,  στα 3-4-5 δεν έχει καθόλου ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση και αυτό το κάνει όλο πιο δύσκολο.

 

Κι εμείς δεν επιτρέπουμε το χτύπημα αλλά αν πάει πχ ο μικρος και του δώσει καμια δυνατή και επέμβουμε λεγοντας οτι δεν χτυπάμε και απαντησει ο μεγάλος "Άστον,δεν με πειράζει,δεν με ποναει" εκεί τι λες;