Άγχος αποχωρισμού και πώς θεραπεύεται;;;

[ΜΑΡΙΤΑ]

Η μικρή μου από τότε που έγινε 8 μηνών άρχιζε να αλλάζει τον ύπνο της, να ξυπνάει πιο εύκολα και να κοιμάται λίγο πιο δύσκολα. Από τότε που ξεκίνησα και δουλειά εδώ και 1 1/2 μήνα έχει χειροτερέψει η κατάσταση με αποτέλεσμα να ξυπνάει κάθε βράδυ και να κάνει και 1 ώρα να ξανακοιμηθεί αφού τη χαιδεύουμε βέβαια. Είναι όμως και κάποια βράδια που ξυπνάει μόνο 2 φορές απλά για πιπίλα. Το χειρότερο είναι ότι σε αυτό το διάστημα έβγαλε και τα πρώτα της δόντια οπότε όλα γίναν πιο δύσκολα! Ο γιατρός μου είπε ότι εκτός από τα δόντια που φυσικό είναι να την ενοχλεί επιβαρύνεται και η κατάσταση με την έναρξη της εργασίας μου και αυτό είναι το λεγόμενο άγχος αποχωρισμού.

 

Έχω διαβάσει αρκετά σχετικά με αυτό αλλά το θέμα είναι ποια είναι η καλύτερη μέθοδος για να το ξεπεράσει το παιδί; Με το να την αφήσω να κλαίει νομίζω ότι της κάνω πιο έντονο το άγχος. Προσπαθώ να την παίρνω αγκαλίτσα, να την χαιδεύω και να την καθησυχάζω. Μήπως όμως έτσι το κάνω χειρότερο; Έχετε παρόμοια εμπειρία;

[sweet_february]

Αχ!Κι η δικη μου τα ιδια κανει απο οταν μπηκε στον 6ο.. Και να φανταστεις πως δεν δουλευω, ειμαι ολη μερα σπιτι, μαζι της! Ετσι και τυχει ομως να χαθω απο το οπτικο της πεδιο γινεται χαμος.. Ας δουμε τι θα μας πουνε και οι αλλες μανουλες!

[mama tou kostantinoulh]

Πολύ θα με ενδιεφερε να το μάθω......

[loukomamy]

Ο δικός μου είναι τώρα 12 μηνών. Τα τελευταία βράδια ξυπνάει με κλάματα ή κλαίει στον ύπνο του και ηρεμεί όταν τον κρατήσω αγκαλίτσα. Ελεγα οτι είναι δόντια, αφού ξέρω οτι βγάζει πάνω 5 δόντια μαζί και ήμουν ήσυχη οτι αυτός ήταν ο λόγος ..... αλλά αμα αρχίσαμε το άγχος του αποχωρισμού.... άσε....

 

Βέβαια, όταν φεύγω το πρωί για τη δουλειά δεν κλαίει.... ούτε όταν γυρνάω μου δείχνει κάτι το ιδιαίτερο για να καταλάβω οτι τον στενοχωρούν οι ώρες της απουσίας μου. Θα μου πεις... το θέμα είναι τί γίνεται υποσυνείδητα.

 

Δεν ξέρω, γενικά είμαι πολύ ψύχραιμη με το μωρό, αλλά αν αρχίσει αν εκδηλώνει στενοχώρια λόγω αποχωρισμού ... δεν ξέρω πως θα το αντιμετωπίσω.

[ΜΑΡΙΤΑ]

Και εμένα έτσι ξεκίνησε και λέγαμε ότι είναι εφιάλτης και γι' αυτό κλαίει το βράδυ. Τη τελευταία βδομάδα όμως ξυπνάει κάθε βράδυ και ηρεμεί μόνο μαζί μας. Χτες το βράδυ την έφερε ενώ κοιμόμουν ο άντρας μου στο κρεβάτι μας και μέχρι τις 5:30 που ξύπνησα εγώ δεν είχε ακουστεί η μικρή. Τυχαίο;

Την πήρα κατευθείαν και την πήγα στην κούνια της αλλά δυστυχώς ξύπνησε και έκλαιγε. Τα πήρα τόσο στο κρανίο γιατί δε θέλω με τίποτα να μάθει στο κρεβάτι μας και κάθησα στο πάτωμα δίπλα της και αυτή έκλαιγε. Τελικά της έφτιξα γάλα μιας και είχε πάει 6 παρά, την άλλαξα και την ξαναέβαλα στην κούνια της όπου μετά από κανά 2 λέπτο χάδι κοιμήθηκε.

 

Τι να κάνω βρε κορίτσια; Δεν θέλω να κοιμάται μαζί μας στο κρεβάτι και σε αυτό είμαι απόλυτη. Δεν είχαμε ποτέ 9 μήνες τέτοια προβλήματα και δε ξέρω ποια έιναι η σωστή αντιμετώπιση!Προτιμώ να πάω για λίγες μέρες στο δωμάτιο της παρά να έρχεται στο δικό μας.

Καμιά συμβουλή;

[Nefelirene]

Κορίτσια επείδη το έχω πάθει αλλά ακόμα δεν έχω μάθει σας προτείνω κάθε φορα που το μικρό σας κλάιει ή έρχεται στο κρεββάτι σας να το ξαναπηγαίνετε στο δικό του και να κάθεστε λίγακι μέχρι να κοιμηθει.Το ξέρω ότι είναι κουραστικό έχω κάνει αυτή τη διαδικάσια τουλάχιστον 3φορές απο 15μέρες περίπου η κάθε μια μέχρι να τα καταφέρουμε αλλά πάντα κάτι γίνεται και μας τη χαλάει.Μια οι διακοπές , μια αρρώστια που την παίρνω μαζί μου για να την έλεγχω μια οι ανακαινίσεις του σπιτιού αρκεί να σας πώ ότι κάθε βράδυ ούτε που ξέρω τι ώρα πια βλέπω ενα μικρό φαντασματάκι που κουτουλάει τριγύρω δίπλα μου να μου φωνάζει μαμά πάρε με αγκαλίτσα και στο τελος καταλήγουμε να κοιμόμαστε και οι 3μαζί .

[ΜΑΡΙΤΑ]

Αχ Nefelirene, για αυτό δε θέλω να να την φέρνει ο άντρας μου στο κρεβάτι μας! Μετά δεν κόβεται με τίποτα αυτή η συνήθεια! Εδώ και 10μέρες κάνω ακριβώς αυτό που λες:κάθομαι μαζί της και την χαιδεύω μέχρι να κοιμηθεί. Πιστεύω ότι χρειάζεται να νιώθει τη στοργή μου αλλά διαβάζω εδώ μεσα ότι έτσι καλομαθαίνει και κάθε βράδυ ζητάει πιο πολύ. Γι' αυτό έχω μπερδευετεί μήπως κάνω λάθος που κάθομαι μαζί της μέχρι να κοιμηθεί. Μήπως έτσι δεν μαθαίνει ποτέ να κοιμάται μόνη της; Και επειδή το είχε αυτό δεν θέλω να το χαλάσω. Αλλά δε μπορώ να την αφήσω να κλαίει ρε κορίτσια!

[loukomamy]

Σε αυτό συμφωνώ και εγώ. Ναι στα χάδια - οχι ομώς και μαζί μας στο κρεβάτι.

 

Εγω πάντως δε τον αφήνω να κλαίει. Τον πέρνω πάντα αγκαλιά, και με αγκαλίτσες και φιλάκια ηρεμεί. Μετά τον βάζω ξανά στο κρεβάτι του... και περιμένω.

 

Με τον άντρα μου το συζητούσαμε χθες και γελάγαμε, αφου βέβαιοι εμείς οτι το κλάμα είναι απο τα δόντια, του δώσαμε 1-2 φορές depon. Οποτε λέγαμε οτι το άγχος του αποχωρισμού εμείς το θεραπεύουμε με depon...!!!!

[G.Geo]

Κι εμάς το έκανε αυτό όταν ήταν 8-10 μηνών περίπου.

Ξύπναγε μέσα στην νύχτα και ήθελε απλά να πάμε να του κρατάμε το χεράκι για να ξανα-κοιμηθεί.

Καλά κάνεις και επιμένεις να ΜΗΝ ερχετε στο κρεββάτι σας γιατί θα το μάθει

και μετά δεν θα το κόβει. Αν δεις σε πολλα post κοπέλες το λένε αυτό.

Επίσης εμάς αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί μέσα σε 5 λεπτά -αφού ένιωθε την ασφάλεια- γύρναγε πλευρό και κοιμόταν.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν μένεις μίση ώρα πχ και ακόμη χαιδεύεις...

Εχει γινει κ αυτό 2-3 φορές -όταν είχαμε πάει διακοπές που ήταν σε άλλο περιβάλλον-

και μετά από μισή ώρα που κουράστικα να προσπαθώ με αγκαλιές, νανούρισμα, χάδια κτλ , του έδωσα depon (μήπως είναι δόντια, ποτέ δεν ξέρεις)

τον άφησα στην κούνια, του έδωσα ένα φιλί και του είπα "Νανα τώρα, μόνος σου"

-είναι το συνθηματιό μας- και έφυγα από το δωμάτιο...

έκλαψε, παραπονέθηκε αλλά μετά από κανένα τέταρτο κοιμήθηκε!

[ΜΑΡΙΤΑ]

Και το έκοψε μόνος του δηλαδή G.Geo; Μετά από πόσο καιρό το έκοψε;

 

Το φοβερό με την μικρή μου είναι ότι στις 10 κοιμάται κανονικά μόνη της και δεν γκρινιάζει συνήθως. Απλά ξυπνάει κατά τις 3 με 4 και θέλει να είμαστε μαζί της, να την χαιδεύουμε και γενικά να μας νιώθει εκεί.

 

Ο παιδίατρος μου μου είπε ότι εάν είμαι σίγουρη ότι δεν πεινάει, διψάει και το πιο σημαντικό δεν πονάει, να την αφήσω λίγο να κλάψει. Μήπως έτσι της κάνω κακό όμως αντί για καλό;

[G.Geo]

Το έκανε για κανένα 20ημερο. Και μετά το έκοψε.

Είναι σημαντικό να είσαι σίγουρη όντως ότι δεν πονάει,

γι' αυτο σου είπα κι εγώ ότι τις λίγες φορές που κράταγε πολύ ώρα και έκλαιγε πολύ.

του έδωσα depon και μετά τον άφησα. (Δίψα και πείνα δεν παίζει σε εμάς, καθώς έχει κόψει το φαί την νύχτα από πολύ νωρίς)

Ακόμη και πόνο να είχε σε 10 λεπτά θα πέρναγε, οπότε ήμουν ήσυχη και εφάρμοσα την μέθοδο του φεύγω και σε αφήνω τώρα να κοιμηθείς μόνος σου όπως πρέπει.

Κάνε αυτό που σου ειπε κ ο γιατρός σου...δεν υπάρχει πρόβλημα να κλάψουν και λίγο.

Εμένα έπιασε όλες τις φορές.

[Sislou]

κι εγω εχθές το βράδυ τον άφησα να κλάψει. Έκλαιγε μισή ώρα με κάποια διαλλείματα (πήγαινα κάθε 3-5 λεπτά και τον ηρεμούσα λίγο με χάδια). Τελικά κοιμήθηκε, όμως σε μια ώρα ξαναξύπνησε και πάλι τα ίδια. Σήμερα είμαι όλο τυψεις και ο μικρός λίγο βραχνιασμένος απο τη γκρίνια

[Gwrget]

καλημέρα, κορίτσια. Νέο μέλος στο forum.

Να σας ρωτήσω κάτι.

Αν μαζί με τα δόντια (ο μικρός ειναι 9 μηνών και βγάζει το τρίτο ζευγάρι δοντιών) , ο μικρός δεν πίνει καθόλου γάλα κατά τη διάρκεια της νύχτας, ούτε πριν πέσει για ύπνο; (Του δίνω το Frisomel)

[κατερίνα μαντώ]

καλημέρα, κορίτσια. Νέο μέλος στο forum.

Να σας ρωτήσω κάτι.

Αν μαζί με τα δόντια (ο μικρός ειναι 9 μηνών και βγάζει το τρίτο ζευγάρι δοντιών) , ο μικρός δεν πίνει καθόλου γάλα κατά τη διάρκεια της νύχτας, ούτε πριν πέσει για ύπνο; (Του δίνω το Frisomel)

 

 

 

 

μάλλον δεν πεινάει! τι ώρα τρώει το τελευταίο του γεύμα; αν δεν χάνει βάρος τότε σημαίνει οτι τρέφεται αρκετά και σωστά όλη υην υπόλοιπη μέρα. παιδίατρος τι σου είπε;

[BILL]

φυσιολογικό είναι, υπομονή...θα το κόψει αρκεί κι εσύ να προσπαθείς όταν κοιμάται βαθιά να τον βάζεις στο κρεβάτι του.

[alan]

η δική μου αποψη απο πειρα αλλα και σε σχεση με τις γνωστες μου μαμαδες ειναι μην αφηνεις το μωρακι να κλαιει!!!!

Ναι πραγματι καποια στιγμη θα κοιμηθεί αφου θα εχει εξαντληθει το γλυκακι απο το πολυ κλαμα τον φοβο και το παραπονο.

ΣΚΕΨΟΥ: οταν πονας ή όταν νιωθεις την αναγκη μιας αγκαλιας δεν εχεις παρα να πας δίπλα στον αγαπημένο σου και να του πεις χαδιάρικα : "αγκαλίτσα"? και φυσικα θα την παρεις!!!!

Εκείνο το μικρουλάκι σου τι να κανει που δεν μιλάει???? κλαιει!!!!

Πως θα ενιωθες αν ο αγαπημενος σου δεν σε καθησυχαζε???? σκατα!!!! μην κανεις στο παιδί σου οτι δεν θες να σου κανουν!!!!

Παντως γνωστη μου μαμα δεν θα ξεχασω είχε αφησει την κόρη της να κλαιει και μαλιστα ελεγε το παιδάκι "γιατι? γιατι?" στο τελος με τα πολλα κοιμηθηκε...... την επομενη διαπιστωθηκε οτι ειχε οξυα ωτιτιδα και ελεγε "αυτι"!!!!!!!

Οσο για τις κακες συνηθειες ...... ξερω οτι είναι ταλαιπωρία, η δικια μου κοιμαται μονο αν ξαπλωσω μαζί της, όμως ξέρω και κατι ακόμα: κανενας στα 15 του δεν κοιμαται με την μαμα του!!!!! Προς Θεου δεν εννοώ να κανουμε υπομονη εως τα 15 αλλα οτι οκ ναι θα ταλαιπωρηθουμε, και οκ ναι αν το αφησουμε να κλαψει σε 7-8 μηνες θα εχει συνηθησει αλλα τελικά γίναμε μαμαδες: και στο κρεβατι μας αρωστουλι θα κοιμηθεί, και θα μας ξυπνησει, και θα μας κουράσει όμως αυτό είναι παιδί και μας χρειάζεται δεν μας εκδικειται!!! Μας αναζητάει και μας χρειάζεται ας του δώσουμε την ασφαλεια της αγγαλίτσας μας!!!!!

Συγνωμη για το μεγαλο ποστ αλλα με στενοχωρουν αυτες οι συζητησεις!!!

[tarshou]

Εγώ προσωπικά είμαι της άποψης να μην το μάθεις το παιδί να κοιμάται μαζί σας στο κρεβάτι σας, αφού ούτως ή άλλως τόσο καιρο το έχετε αποφύγει αυτό. Στο κάτω-κάτω, εκτός από το ότι κακομαθαίνει και μετά δεν πρόκειται να το κόψει με τίποτα, είναι και ανθυιγεινό για το παιδάκι. Φαντάσου να κοιμάται ανάμεσα σε δύο μεγάλους ανθρωπους και όλο το βράδυ να αναπνέει τα χνώτα τους. Σαν να κοιμάσαι εσύ ανάμεσα στη γιαγιά και τον παππού σου.

 

Πιστεύω ότι η καλύτερη λύση είναι ο τρόπος που σου είπε G.Geo: είσαι μαζί του και το ηρεμείς, φεύγεις, αν συνεχίσεις μετά από λίγο επιστρέφεις και όσο χρειαστεί (αυτό, βεβαια, αλλάζει σε περίπτωση που το μωρό είναι άρρωστο ή πονάει, έτσι. Σιγά-σιγά το μωράκι μαθαίνει ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι εκεί και το αγαπάνε και όταν τους χρειαστεί θα είναι κοντά του ακόμη και αν δεν τους βλέπει. Δεν του στερούμε τίποτα, ίσα-ίσα το βοηθάμε να κατανοήσει ότι οι γονείς του είναι εκεί παρόντες ακόμη και όταν δεν βρίσκονται στο οπτικό του πεδίο. Μπορεί να χρειαστεί να επιμείνεις λίγο διάστημα, γύρω στις 2-3 εβδομάδες, και σίγουρα το να ακούς το μωρό σου να κλαίει δεν είναι και ό,τι πιο ωραίο για τη μαμά. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος που, τουλάχιστον εγώ, είδα να έχει αποτέλεσμα στα μωρά μου. Άκουσα τη συμβουλή της παιδιάτρου μου, το εφάρμοσα και στα δύο μου μωρά και παρατήρησα ότι έκτοτε ο ύπνος τους είναι πιο ήρεμος, πιο γεμάτος.

[alan]

Συγνώμη βρε κορίτσια που είμαι πνευμα αντιλογίας αλλα η κουμπάρα μου που το εκανε αυτο το συστημα με το παω και ερχομαι και το αφηνω να κλαιει της πηρε 7 μήνες!!!! Και πιστέψτε με είναι βράχος σταθερότητας κρατούσε ολοκληρες νύχτες αυτο το βιολί!!!!

[tarshou]

Δεν είσαι πνεύμα αντιλογίας. Γι'αυτό είμαστε εδώ, για να λέει η κάθε μία την άποψή της και τις εμπειρίες της μπας και βγάλουμε καμια άκρη. Δεν ξέρω τι ακριβώς έκανε η κουμπάρα σου, ίσως να έπαιζε ρόλο και τι έκανε πριν ξεκινήσει αυτή την τακτική. Πίστεψέ με, όμως, εμάς ήταν-δεν ήταν 3 εβδομάδες, και μάλιστα προς το τέλος χρειαζόταν να πάμε μόνο μία φορά και μετά αμέσως κοιμόταν. Έκτοτε δεν έχει ξανασυμβεί τίποτα. Και αν τύχει και ξυπνήσει καμιά φορά στον ύπνο της, πάμε κοντά της, την χαιδεύουμε, φιλάκια, το ελεφαντάκι της αγκαλίτσα κι αμέσως ξανακοιμάτε. Στις αρχές που τη φέραμε στο σπίτι ξεκινήσαμε με το ακριβώς αντίθετο: επειδή ήταν μωρουλίνι μας άρεσε να την κοιμήζουμε στα χέρια. Σιγά-σιγά μετά δεν ήθελε να μπει στο κρεβάτι, μετά ήθελε χέρια ΚΑΙ βόλτες μέσα στο σπίτι. Κι αυτά σε λιγότερο από ένα μήνα. Μέχρι που καταλάβαμε ότι ο τρόπος μας ήταν λάθος για το μωρό και κατόπιν συζητήσεως με την παιδίατρό μας, το αλλάξαμε. Και ειλικρινά σου μιλάω, καμία από τις δύο δεν έχει παρουσιάσει νεύρα, άγχη αποχωρισμού, τινάγματα, ξεσπάσματα, κάτι τέλος πάντων που να μας δίχνει ότι το παιδί είναι σε μία ένταση.

[kalamaraki]

εγώ πάντως δεν άντεχα να την ακούω να κλαίει και να φωνάζει σπαραχτικά "μαμάαα"

την έβαζα στο καροτσάκι και δώστου κούνημα να κοιμηθει..δύσκολο και κουραστηκό, μπορει και να αποκοιμιόταν μετά απο δυο ώρες.... αυτο κράτησε 2-3μήνες μετά εφάρμοσα κατι που μου έιπαν εδώ μεσα...

Την προειδοποιούσα οτι θα παμε για μπάνιο σε μισή ώρα....μετά την ενημέρωνα οτι της έμειναν 5 λεπτά για παιχνίδι καναμε την ρουτίνα μας επεφτε για ύπνο

Ξυπνούσε στις 3-4 την νανούριζα στο κρεββάτι μας και μόλις κοιμόταν την πήγαινα στο κρεββάτι της ,αυτό κράτησε 1 μήνα κοντά

Τώρα κοιμάται κανονικά όλο το βράδυ και εγώ κατάλαβα απλά οτι ήθελε εμένα μαζί της ούτε πονούσε ούτε τίποτα μονο το πρώτο διάστημα ήταν τα δόντια μετά απλά ήθελε εμενα .Δεν μετάνιωσα που ξενύχτησα...που ήμουν εξω φρενών με τις αυπνίες μου

Μετάνιωσα που δεν το κατάλαβα νωρίτερα...

Και τώρα θα ξυπνήσει ένα βράδυ στην εβδομάδα μέσα...αλλά κατευθειαν σηκώνομαι την ηρεμώ την βάζω στην αγκαλία μου ξαπλώνουμε κοιμόμαστε και μολις ξυπνήσω την πάω στο κρεββάτι της για να ξυπνήσει εκει!

Ετσι και αλλιως μέσα στην ημερα παίρνουμε έναν υπνάκο μαζί το μεσημέρι κανένα μισάωρο στο κρεββάτι μου...Αυτό άλλαξα και είμαστε οκ!

[tarshou]

Ξέρεις τι πιστεύω; Ότι το θέμα είναι όποια μέθοδο και αν ακολουθούμε, να είναι καλή και σωστή τόσο για το παιδί, όσο και για τους γονείς. Από τη στιγμή που βρήκες έναν τρόπο να ικανοποιείς και το παιδί και τον εαυτό σου σα μάνα/πατέρας (το β' ενικό πρόσωπο είναι γενικό, δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα σε εσένα, για να μην παρεξηγηθώ) και φαίνονται να είναι ευτυχισμένες και οι δύο πλευρές, τότε δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος αυτό να αλλάξει. Όλα καλά, που λέει κι ο Ρουβάς

[ΜΑΡΙΤΑ]

Καλημέρα κορίτσια!

 

Τώρα είδα τις απαντήσεις σας και σας ευχαριστώ πολύ!

 

Πέρασαν 2 μήνες ακριβώς από τότε που πρωτοέγραψα το θέμα και ευτυχώς όλα είναι καλύτερα τώρα πια. Στο δικό μου το παιδί τουλάχιστον κατάλαβα ότι ξυπνάει και μας ζητάει μόνο όταν κάτι την ενοχλεί. Δεν την αφήνω να κλάψει πια, εκτός εάν είναι το ψεύτικο κλάμα το οποίο όμως δεν το κάνει την νύχτα αλλά μόνο τη μέρα αν δεν της κάνουμε κάποιο χατήρι.

 

Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι περνάνε κάποιες φάσεις τα παιδάκια και πρέπει να είμαστε κοντά τους. Γενικά ο ύπνος μας έστρωσε:το βράδυ κοιμάμαστε μόνες μας στην κούνια αφού πρώτα χαιρετήσουμε το μπαμπά και καμια φορά ξυπνάμε για πιπίλα. Την προηγούμενη βδομάδα είχε πάλι ανησυχία και ξύπναγε, ηρεμούσε μόνο με την αγκαλιά μας και τελικά ήταν πάλι δοντάκι.

 

Νομίζω πως όσο πιο κοντά είμαστε το στο παιδί τόσο πιο γρήγορα περνάει το άγχος του αποχωρισμού. Και το ξαναλέω: αυτό κατάλαβα εγώ από το δικό μου παιδί γιατί το κάθε παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες! Ίσως βοήθησε το ότι η μικρή μου ήταν πάντα καλόβουλο μωρό στον ύπνο και είχε μάθει να κοιμάται μόνη της, εάν ήταν από μωρό δύσκολη μπορεί και να μην έφτιαχναν τα πράγματα τόσο απλά.

 

Τέλος θα πω κάτι που διάβασα τις μέρες που βιώναμε το άγχος του αποχωρισμού και είμουν απελπισμένη. ''Το ότι υπάρχει το άγχος αυτό σημαίνει ότι υπάρχει δυνατή σχέση παιδιού και μητέρας!'' Νομίζω πως είναι το μόνο πράγμα που με βοήθησε να το αντεπεξέλθω στις ανάγκες του μωρού και να το ξεπεράσουμε παρέα!

[sonar]

Εξ' αρχής να ζητήσω συγνώμη για το μεγάλο ποστ, αλλά θα ήθελα να πω κι εγώ τη γνώμη μου πάνω στο θέμα.

 

Εγώ προσωπικά είμαι της άποψης να μην το μάθεις το παιδί να κοιμάται μαζί σας στο κρεβάτι σας, αφού ούτως ή άλλως τόσο καιρο το έχετε αποφύγει αυτό. Στο κάτω-κάτω, εκτός από το ότι κακομαθαίνει και μετά δεν πρόκειται να το κόψει με τίποτα, είναι και ανθυιγεινό για το παιδάκι. Φαντάσου να κοιμάται ανάμεσα σε δύο μεγάλους ανθρωπους και όλο το βράδυ να αναπνέει τα χνώτα τους. Σαν να κοιμάσαι εσύ ανάμεσα στη γιαγιά και τον παππού σου.

 

Πιστεύω ότι η καλύτερη λύση είναι ο τρόπος που σου είπε G.Geo: είσαι μαζί του και το ηρεμείς, φεύγεις, αν συνεχίσεις μετά από λίγο επιστρέφεις και όσο χρειαστεί (αυτό, βεβαια, αλλάζει σε περίπτωση που το μωρό είναι άρρωστο ή πονάει, έτσι. Σιγά-σιγά το μωράκι μαθαίνει ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι εκεί και το αγαπάνε και όταν τους χρειαστεί θα είναι κοντά του ακόμη και αν δεν τους βλέπει. Δεν του στερούμε τίποτα, ίσα-ίσα το βοηθάμε να κατανοήσει ότι οι γονείς του είναι εκεί παρόντες ακόμη και όταν δεν βρίσκονται στο οπτικό του πεδίο. Μπορεί να χρειαστεί να επιμείνεις λίγο διάστημα, γύρω στις 2-3 εβδομάδες, και σίγουρα το να ακούς το μωρό σου να κλαίει δεν είναι και ό,τι πιο ωραίο για τη μαμά. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος που, τουλάχιστον εγώ, είδα να έχει αποτέλεσμα στα μωρά μου. Άκουσα τη συμβουλή της παιδιάτρου μου, το εφάρμοσα και στα δύο μου μωρά και παρατήρησα ότι έκτοτε ο ύπνος τους είναι πιο ήρεμος, πιο γεμάτος.

Το παιδί δεν κακομαθαίνει αν κοιμάται με τους γονείς του. Πολλά παιδιά είναι "κακομαθημένα" και δεν έχουν κοιμηθεί με τη μαμά ούτε μια νύχτα. Ο ομαδικός ύπνος είναι πάγια τακτική του ανθρώπινου είδους παγκοσμίως και ανά τους αιώνες, και καθησυχάζει ανασφάλειες και φοβίες των παιδιών. Μόνο στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό υπάρχει αυτή η "διαμάχη". Όταν τα παιδιά αισθάνονται έτοιμα πλέον για να ανεξαρτητοποιηθούν, απομακρύνονται μόνα τους. Το χρονικό σημείο της ανεξαρτησίας αυτής διαφέρει από παιδί σε παιδί. Για τον ομαδικό ύπνο υπάρχουν κάποιοι απλοί κανόνες που διασφαλίζουν την υγεία και την ασφάλεια των βρεφών και παιδιών που κοιμούνται με τους γονείς τους.

 

Ένα μωρό που κλαίει για να "εκπαιδευτεί" είναι κάτι που επιλέγουν κάποιοι γονείς, αλλά δεν είναι ο μόνος ή ο σωστός τρόπος. Η κάθε μαμά μπορεί να επιλέξει ότι η ίδια νομίζει ότι είναι καλύτερο για το μωρό της και για την οικογένειά της και είναι απόλυτα σεβαστή η απόφασή της!

Οι παιδίατροι που συμβουλεύουν γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους να "κλαίνε" ή να "πεινάνε" για να "μάθουν", για μένα είναι απαράδεκτοι, για κάποιον άλλο γονιό ίσως- αποδεκτοί!

 

 

Ξέρεις τι πιστεύω; Ότι το θέμα είναι όποια μέθοδο και αν ακολουθούμε, να είναι καλή και σωστή τόσο για το παιδί, όσο και για τους γονείς. Από τη στιγμή που βρήκες έναν τρόπο να ικανοποιείς και το παιδί και τον εαυτό σου σα μάνα/πατέρας (το β' ενικό πρόσωπο είναι γενικό, δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα σε εσένα, για να μην παρεξηγηθώ) και φαίνονται να είναι ευτυχισμένες και οι δύο πλευρές, τότε δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος αυτό να αλλάξει. Όλα καλά, που λέει κι ο Ρουβάς

Συμφωνώ απόλυτα! Αρκεί να ξέρουμε πάντα τί αντίκτυπο έχουν οι επιλογές μας αυτές. Δηλαδή, να μην εκλαμβάνουμε την προσαρμογή λόγω απελπισίας ενός παιδιού, ως ένα καλό αποτέλεσμα μιας "καλής" μεθόδου.

[sonar]

Και για να πω και την προσωπική μου άποψη στο ερώτημα πως θεραπεύεται το άγχος του αποχωρισμού... Όπως θεραπεύονται όλα! Με αγκαλιές, φιλιά, χάδια, ήρεμη φωνή, τραγουδώντας ένα νανούρισμα, λικνίζοντας και όλα όσα μπορούν να αντιστρέψουν μια κακή ψυχολογία... Και έχοντας κατά νου ότι ακόμη και στις πολύ σοβαρές ασθένειες ενηλίκων, οι γιατροί παραδέχονται ότι τα άτομα με καλή ψυχολογία μπορούν και αντιμετωπίζουν τα πράγματα καλύτερα.

[tarshou]

Εσύ το ονομάζεις απελπισία. Και ομολογώ ότι δε μ'αρέσει καθόλου να μου ονομαζουν τα παιδιά μου απελπισμένα επειδη έμαθαν να κοιμούνται ήρεμα κι ωραία το βράδυ ούτε να βάζουν σε εισαγωγικά την "εκπαίδευση" και την "καλή" μέθοδο, μόνο και μόνο επειδή δε συμφωνούν με αυτή. Άσε που η λέξη "εκπαίδευση" και μόνο με παραπέμπει σε κατοικίδια, άρα είναι άστοχη για το συγκεκριμένο forum. Με προσβάλει κι εγώ δε νομίζω να προσέβαλα ποτέ καμία άλλη μάνα εδώ μέσα, συμφωνώ-δε συμφωνώ με την άποψή της και τις μεθόδους που εκείνη επιλέγει ως καλύτερες για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Και αν φαίνομαι να το παίρνω προσωπικά, είναι γιατί δικά μου λόγια χρησιμοποιήθηκαν ως παράθεση.

 

Πάντως, για να απαντήσω κι εγώ με τον ίδιο προσβλητικό τόνο, η μητέρα η δική μου ακολουθούσε την άλλη "καλή" μέθοδο, το άσε το παιδί να κοιμάται στο κρεβάτι μας για να νιώθει ασφάλεια. Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα είναι μέχρι και ηλικία 10 ετών να είμαι στο κρεβάτι μου και να βαριέμαι, ν'αρχίζω να "κλαίω" και να φωνάζω "μαμά, μαμά, εφιάλτης", τον πατέρα μου να έρχεται να κοιμάται στο κρεβάτι μου κι εγώ να πηγαίνω να κοιμάμαι δίπλα στη μάνα μου. Κι αυτό επειδή εκείνοι μου το είχαν μάθει αυτό, κι εγώ σαν παιδί (καλομαθημένο ή κακομαθημένο) το εκμεταλλευόμουν. Και βέβαια, ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να μου το κόψουν σε μεγάλη ηλικία, μέχρι που αποφάσισα εγώ ότι μου ήταν πλέον βαρετό και το σταμάτησα. Αυτά.

 

Εγώ, προσωπικά, αυτήν την "αντιπαράθεση" του κοιμίζω αγκαλιά/στο κρεβάτι μας vs. κοιμίζω στο κρεβάτι τους τη σταματάω εδώ (αν και δεν ένιωσα ποτέ ότι υπήρχε καν, παρά μόνο διαβάζοντας τα δύο προηγούμενα μηνύματα). Συγγνώμη αν πρόσβαλα άθελά μου κάποια κοπέλα εδώ, ειλικρινά αν το έκανα ήταν εντελώς άθελά μου. Καλόν ύπνο στα μωρά μας.