προστριβες μεταξυ γονεων λογω συμπεριφορας των παιδιων

[katerina1]

Γεια σας, η μικρη μου ειναι πραο, χαρουμενο παιδακι 19 μηνων που δεν εχει προβλημα με τα αλλα παιδακια στο παιχνιδι και επισης δεν εχει καμια κτητικοτητα στα αντικειμενα (εννοω δεν λεει αστο,δικο μου ή να αρνειται αν δωσει κατι που κραταει, ακομα και αν ειναι δικο της παιχνιδι). Σε αντιθεση η κατα 6 μηνες μεγαλυτερη κόρη της φιλης μου, ειναι κτητικη και "δυσκολη". το προβλημα ειναι οτι οποτε βρισκομαστε ,ανεξαρτήτως ¨'εδρας" η "μεγαλη" αρπαζε ολα τα παιχνιδια απο την μικρή, δεν την αφήνει να παιξει με τιποτα , την απειλει με το παιχνιδι ετοιμο να της το εκσφενδονισει , ουρλιαζει 'δικο μου" "αστο" "φυγε" και ενίοτε χτυπιεται και τσιριζει με πολυ νευρο και ενταση .

φυσικα η μαμα της της λεει οτι δεν παιζουμε ετσι, οτι πρεπει να μοιραζομαστε τα παιχνίδια, κτλ κτλ. το προβλημα ομως ειναι οτι ενω ειχε περιοριστει στις τσιριδες και τις υστεριες (συγνωμη που το γραφω ετσι αλλα περι αυτου προκειται ) τη τελευατια φορα που ηρθαν σπιτι μας, κρατουσε ενα παιχνιδι της κορης μου και δεν την αφηνε να το παρει, και οταν η δικη μου εβαλε το χεράκι της να πατησει το κουμπάκι για να της δείξει τι κανει το παιχνιδι της δάγκωσε το δαχτυλο πολυ δυνατα΄(ετρεξε αίμα και εμεινε σημαδι απο τα δοντια) .Οι γονεις της την μαλωσαν και μεσα σε 10λεπτα ειχαν φύγει .

το προβλημα ειναι οτι η συμπεριφορα του παιδιου γινεται αιτία να χαλαμε τις καρδιες μας και την παρεα μας συχνα πυκνα. δεν εχουμε εμπιστοσυνη να τα αφησουμε να παιξουν μονα τους ουτε στο μισο μετρο (η δαγκωνια επεσε εν ριπει οφθαλμου στα ποδια μου), εγω ομολογω οτι ενοχλουμαι οταν βλεπω το παδι μου να κλαιει απο πονο ή να φευγει φοβισμενο για να αποφυγει τις επιθεσεις και η μαμα του ντρέπεται τρομερα, ζηταει χιλια συγγνωμη και αναρωτιεται πως να την χειρειστει. συμφωνησαμε να τις κρατησουμε λιγο καιρο χωριστα, να ξεχαστει το περιστατικο,αλλα πολυ φοβαμαι οτι δεν προκειται να αλλαξει κατι ουσιαστικο. τι προτεινετε προκειμενου να διατηρησουμε την καλη μας σχεση και να μην συγκρουστουμε οι γονεις?

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Δεν υπαρχει λογος να συγκρουστειτε μεταξυ σας..καθως οπως μας λες οι φιλοι σας αντιλαμβανονται την ολη κατασταση νιωθουν ασχημα και προσπαθουν να το χειριστουν.

Υπαρχουν περιπτωσεις σαν αυτες που λες...οπου οι γονεις του ''ατιθασου''παιδιου δεν επεμβαινουν αλλα θεωρουν οτι παιδια ειναι ας τα βρουν μονα τους (και ας τοσο μικρα..και ας ειναι το δικο τους επιθετικο μ αποτελεσμα να οπισθοχωρει τ αλλο παιδακι) .

Ξερω οτι ειναι δυσκολο και εσυ καπου φουντωνεις .. με τ αδικο...(βεβαια προετοιμασου οτι σε λιγο καιρο και το δικο σου σε καποιο αλλο παιδακι θα εχει την ιδια συμπεριφορα γιατι πλησιαζεται στα τρομερα ''2'' μπορει να ειναι πο εντονο η μπορει και να ειναι και πιο διακριτικο...καποια στιγμη ομως δεν θα τ αναγνωριζεις το ησυχο σου μωρακι!!)

Δεν εχω ειλικρινα να σου δωσω καποιες λυσεις καθως το καθε παιδι ειναι διαφορετικο και δεν ξερω ολη την κατασταση...

Μπορω ομως να σου προτινω αν θες να βλεπεις τους φιλους σας αυτους να βγαινεται εξω χωρις τα μικρα σας ή οταν βγαινεται να εχετε εναλλαξ μια το ενα μια τ αλλο (μεχρι να περασει το κοριτσακι τα terrible 2 .)

[angelina]

Τα περισσότερα παιδάκια περνάνε τη φάση της "κτητικότητας" και της "επιθετικότητας" σ' αυτή την ηλικία. Μέχρι πριν λίγο καιρό κι εγώ ήμουνα στη θέση της φίλης σου με ένα κοριτσάκι ταλιμπάν. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα το αντιμετώπιζα όταν συναντιόμασταν με τους κολλητούς μας που έχουν ένα κοριτσάκι 6 μήνες μικρότερο (ίδια περίπτωση με εσάς δηλαδή αλλά αντίστροφη). Βέβαια η άλλη μικρούλα δεν ήταν τόσο ήσυχη όσο η δικιά σου, δηλαδή "όρμαγε" κι αυτή αλλά συνήθως το ξεκίναγε η Ναταλία (και τη χτυπούσε και τη δάγκωνε και τα μαλλιά της τράβαγε και τα παιχνίδια και όλα).

Αυτό που κάναμε και οι 4 ήταν να μην αφήσουμε να επηρεάσει η συμπεριφορά των παιδιών τη δική μας σχέση. Καταρχήν εννοείται ότι πάντα ένας ενήλικας βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής αλλά και πάλι όπως λες δεν τα προλαβαίναμε όλα. Η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη όταν συναντιόμασταν έξω και δεν είχαν παιχνίδια να μοιράσουν. Εκεί πραγματικά νομίζαμε ότι ήταν άλλα παιδιά. Φυσικά εγώ στενοχωριόμουνα πάρα πολύ αλλά εκτιμούσα ιδιαιτέρως το ότι οι φίλοι μας δεν απομακρύνθηκαν εξαιτίας του ότι η κόρη μας πόναγε τη δικιά τους και λογικά σ' αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι έβλεπαν πόσο μεγάλη προσπάθεια καταβάλαμε για να το σταματήσουμε.

Αυτή τη στιγμή η Ναταλία είναι 3 και το άλλο κοριτσάκι 2,5. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε το κοριτσάκι των φίλων μας έπαθε κάτι φοβερές "υστερίες" για κάποια παιχνίδια, χτύπησε με δύναμη τη δικιά μου στο κεφάλι κι αν θυμάμαι καλά της τράβηξε και τα μαλλιά. Κι η Ναταλία το μόνο που έκανε ήταν να τη σπρώξει για να αμυνθεί.

Φάση είναι λοιπόν που την περνάνε και σίγουρα την ξεπερνάνε.

Αν έχεις οικειότητα με τη φίλη σου δώσε της να διαβάσει τα άρθρα της Μ.Στυλιανάκη, εμένα με βοήθησαν πραγματικά πολύ.

[marianna9880]

Εγώ νομίζω πως πρέπει να μάθεις στο κορίτσι σου να αμύνεται και να επιτίθεται. Εγώ που αντιμετώπισα το ίδιο σε πολύ πιο ήπιο βαθμό, έπιανα την δικιά μου και της έλεγα πως δεν πρέπει να την αφήνει την "ζωηρή" να της τραβάει τα μαλλιά, πως πρέπει να της λέει στάσου, αυτό δεν μου αρέσει ή να την σπρώχνει για να μην την μαδάει. Κάποιες φορές το έκανε κιόλας και μάλιστα πέρασε και στο άλλο άκρο να κυνηγάει αυτή την "ζωηρή" . Πάντα όμως παρεμβαίνω και προσπαθώ να την βοηθήσω , αφού η ίδια δεν μπορεί να αμυνθεί. Καταλαβαίνω από την άλλη πως θα κακοφαίνεται στην μαμά της "ζωηρής" που της μαλώνω το παιδί, αλλά τι να κάνω;

 

Μάθε της να αμύνεται, μόνο καλό θα της κάνεις