"Σκληρή" αγάπη

[ΝΤΙΝΤΙ]

Μην ξεχναμε πως τα παιδια οταν γεννιουνται δεν εχουν διαμορφωση ακομα το χαρακτηρα τους,αρα ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ειμαστε υπευθυνοι για την διαμορφωση τους και την εξελιξη τους.............

Τωρα αν ενα παιδακι εχει φτασει σε ακραιες συμπεριφορες δεν ευθυνετε κανενας αλλος παρα μονο οι γονεις............

Μπορω να παρομοιασω το χαρακτηρα του παιδιου σαν μια πλαστελινη,πυλο που τον παιρνουμε στα χερια μας και με την καταλληλη επεξεργασια του δινουμε το σχημα και το μεγεθος που θελουμε........

Ετσι λοιπον και ο χαρακτηρας ενος παιδιου περνει την¨ μορφη που εμεις του εχουμε δωσει μετα απο την καταλληλη ¨¨επεξεργασια¨

Μην ζηταμε λοιπον απο ενα μεγαλο παιδακι να αλλαξει το χαρακτηρα του και την συμπεριφορα του μετα απο τοσο καιρο που εχουμε αφησει να περασει ανεκμεταλευτο.........το εχουμε χασει το παιχνιδι ,ο πυλος μας εχει στεγνωσει και εχει παρει την τελικη του μορφη και πολυ δυσκολα μετα θα μπορεσουμε να τον αλλαξουμε.....

[DALIA]

.. Εγω προσωπικα πινω το γαλα μου ακομα με καλαμακι και μια χαρα ειναι τα δοντια μου.. Τα ξαδελφια μου το πιναμε μεχρι τα 10 τους με το μπιμπερο και τα δικα τους δοντια μια χαρα ειναι επισης..

 

Bρε dora μου και αυτό τι σημαίνει ??

Ο παππούς μου καπνίζει από 8 χρονών είναι 90 και είναι υγιέστατος...

Με τη δική σου λογική μπορώ να καπνίζω και να είμαι σίγουρη ότι δεν θα πάθω απολύτως τίποτα....

Σαν "εικόνα" εσένα σου αρέσει δηλ. να βλέπεις ένα μικρό αντράκι με μπιμπερό..?

 

Συμφωνώ με kiknaki ότι δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλα στη λέξη αγάπη..

επίσης θα ήθελα να πω ότι τα "ορια" διαμορφώνοντε και εξαρτώντε από πολλούς παράγοντες μέσα σε μια οικογένεια...

[nancy14]

Θα ήθελα να σας παραθέσω ένα άρθρο, στα αγγλικά δυστυχώς, περισσότερο για προβληματισμό σε σχέση με τις αντικρουόμενες απόψεις για την οριοθέτηση. Γενικά αν κάποιος ενδιαφέρεται υπάρχουν πολλά άρθρα για parneting styles.

 

You are being a permissive parent when you are compliant, indulgent, or indifferent with your children. When you are being compliant, you are giving yourself up and going along with what your children want to avoid their upset with you. When you are being indulgent, you are giving in to your children, even when you know it is not good for them - again to avoid their upset. When you are being indifferent, you have withdrawn from being an involved parent and from being affected or concerned by your children's behavior.

 

POSSIBLE NEGATIVE CONSEQUENCES TO YOUR CHILD OF BEING A PERMISSIVE PARENT

 

While giving in to your child may make you feel safe from conflict in the moment, there are many short and long term negative consequences to being a permissive parent.

 

What are the negative consequences with your child?

 

* My child is demanding and disrespectful.

* My child has no regard for others wants and needs.

* My child sometimes acts like a selfish, self-centered brat.

* My child expects others to take responsibility for him or her.

* No matter how much I give my child, he or she is never happy. It never seems to be enough.

* Even though I am constantly giving to my child, my child is often angry with me.

* My child has no sense of self-discipline.

* My child lacks self-direction.

* My child is overly needy.

* My child is angry.

* My child is depressed.

* My child expresses that he or she feels unloved.

* Even though I think I give my child everything, he or she seems to lack self-esteem.

* My child does not care about his or her health and safety. My child:

Smokes

Drinks alcohol

Smokes pot

Uses drugs

Eats junk

Rides a motorcycle without a helmet

Drinks or uses drugs and drives

Drives recklessly

Has unprotected sex

Walks in dangerous areas

 

POSSIBLE NEGATIVE CONSEQUENCES TO YOU OF BEING A PERMISSIVE PARENT

 

What seems easier for you in the short run may not work at all for you in the long run. What are some of the consequences to you?

 

* I feel trapped and used.

* I feel resentful.

* My child is often angry at me.

* My child often shuts me out.

* Parenting is not fun. It feels like a burden.

* I feel resentful toward my child.

* I feel tense, anxious, angry or frustrated.

* I feel like a failure as a parent.

* My child and I do not have fun together.

 

Parenting is supposed to be a fun and fulfilling experience, which is will be when you learn to be loving with both yourself and your children.

 

Permissive parenting has created a generation of entitlement children. These are the young adults who think they do not have to work hard to get where they want to go. Because their parents did not follow through with consequences for unacceptable behavior, these people think they can get away with mediocre effort, and are angry and demanding when they don't get their way.

 

Permissive parenting often creates self-centered and irresponsible children and adults.

 

WHAT TO DO?

 

Permissive parents are often more concerned with how their children feel about them than with taking a loving care of themselves. You will continue to be compliant and indulgent with your children as long as trying to control how they feel about you is more important to you than taking responsibility for your own wellbeing.

 

When you decide to take responsibility for yourself - for your happiness and inner peace - you will learn how to set appropriate limits with your children. When your wellbeing is important to you, you will no longer allow your children to treat you with disrespect.

 

 

[Nantia]

πολυ ωραια θεμα για συζητηση νταφυ μπραβο σου!!!!!

Ας πω και εγω τωρα την αποψη μου......

 

Παρακολουθω την εκπομπη αυτη με πολυ ζηλο σχεδον καθε μεσημερι και εγω και η κορη μου και μας αρεσει πολυ.....

Βασικα οι ντανταδες που συμπαθω παρα πολυ ειναι οι δυο οι μελαγχρινες γιατι αφηνουν να βγει το συναισθημα τους και δεν ειναι τοσοοο σκληρες.....

 

Θελω εδω να επισημανω οτι αυτην η εκπομπη ειναι συμφωνα με την αγγλικη κουλτουρα και οχι με τα ελληνικα δεδομενα παραολα αυτα τα βασικα θεματα διαπαιδαγωγισης μπορουν καλιστα να εφαρμοστουν και σε ελληνικες οικογενειες.

 

Λογω τις διαφορετικης κουλτουρα μας λογικο ειναι καποια πραγματα να τα θεωρουμε πολυ υπορβολικα και καποια αλλα οχι. Αλλα μην ξεχναμε οτι στο εξωτερικο οι γονεις συμπεριφερονται πολυ διαφορετικα απο εμας τους Ελληνες. Και θυμιζω οτι τις περισσοτερες φορες οταν το παιδι παει 18 χρονων γινεται εντελως ανεξαρτητο και φευγει απο το σπιτι σε αντιθεση με εμας που το θεωρουμε ακομα ανωριμο.....

Ειναι λιγο πως να το εκφρασω λιγο "σκληροι" με τα συναισθηματα τους.. Εμεις ειμαστε πιο αισθηματιες χαχα τι να κανουμε ετσι ομως ειμαστε. Δενομαστε πολυ με τα παιδια μας τα θεωρουμε επεκταση της προσωπικοτητας μας δινουμε ολο μας το ειναι στα παιδια και δεν ειναι τυχαιο οταν τα παιδια μας αποφασιζουν ενα ωραιο πρωι να φυγουν απο το σπιτι να μας πιανει καταθλιψη και ξεσπασματα τυπου κακιας πεθερας.

 

Να μπω λιγο και στο θεμα της σκληρης αγαπης...

Θετοντας καποια βασικα ερωτηματα σε εσας τις μανουλες...

 

Ποσες φορες δεν εχετε πιασει τον ευατο σας να στριγκλιζει και να φωναζει για μια συμπεριφορα του παιδιου σας που σας εχει βγαλει απο τα ρουχα???

Ποσες φορες δεν εχετε ακουσει στην παιδικη χαρα στις παραλιες οι ελληνιδες μανες να φωναζουν "Γιωργακη σου ειπα οχι αλλο μεσα στην θαλασσα βγες τωρα"" Με τσιριδες και με φωνες...

 

Αυτο εσεις το θεωρειτε φυσιολογικο??? αποδεχτο στην ελληνικη πραγματικοτητα

και το να αφησεις το παιδι σου να ξεσπασει μη κανοντας αυτο που θελει αναρμοστο???

 

Για σκεφτειτε το λιγο????

 

Εμεις αθελα μας εφαρμοζουμε τελικα μια συμπεριφορα που ωθει τα παιδια να εκδηλωσουν βιαιες συμπεριφορες. Γιατι το παιδι στην τελικη αντιγραφει συμπεριφορες γονεων.

 

Η νταντα αυτο που κανει ειναι να θεσει κανονες και ορια, που διευκολινουν την ομαλη λειτουργια της οικογενειας. Χωρις κανονες δεν θα μπορουσε να υπαρξει καμια κοινωνια, πως μπορει να υπαρξει η οικογενεια τοτε που ειναι μια πολυ μικρη κοινωνια???

 

Μην ξεχναμε οτι τα παιδια δοκιμαζουν ανα πασα στιγμη τα ορια μας με τα πεισματα τα επιιμονα κλαματα τους εμεις πρεπει να αποφασισουμε τι σταση θα κρατησουμε....

 

Και εδω δεν συμφωνω οτι ολοι ειμαστε ισοι. Το παιδι χρειαζεται ενα καθοδηγητη εναν "γονιο" για να μεγαλωσει σωστα και ωριμα. Μην ξεχναμε τον ρολο μας το παιδι δεν εχει αναγκη απο ενα φιλο (φιλους θα εχει την ευκαιρια να κανει πολλους στην διαρκεια της ζωη του) αλλα απο εναν γονιο που τον σεβεται του τονιζει την αυτοπεποιθεση του και το αγαπαει χωρις ορια αλλα πανω απο ολα ειναι εκει να τον καθοδηγησει.....

[nancy14]

Να προσθέσω ότι η nantia συνοψίζει εμπειρικά (και ελληνικα..) όσο σχεδόν αναφέρει το άρθρο που παράθεσα. Και φυσικά όταν μιλάμε για οριοθέτηση δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε έννοιες όπως σωματική και ψυχολογική κακοποίηση...πάντα υπάρχουν και άλλοι πολλοί καλύτεροι τρόποι.

[Sam]

 

 

Ποσες φορες δεν εχετε πιασει τον ευατο σας να στριγκλιζει και να φωναζει για μια συμπεριφορα του παιδιου σας που σας εχει βγαλει απο τα ρουχα???

Ποσες φορες δεν εχετε ακουσει στην παιδικη χαρα στις παραλιες οι ελληνιδες μανες να φωναζουν "Γιωργακη σου ειπα οχι αλλο μεσα στην θαλασσα βγες τωρα"" Με τσιριδες και με φωνες...

 

Αυτο εσεις το θεωρειτε φυσιολογικο??? αποδεχτο στην ελληνικη πραγματικοτητα

και το να αφησεις το παιδι σου να ξεσπασει μη κανοντας αυτο που θελει αναρμοστο???

 

Για σκεφτειτε το λιγο????

 

.

 

Aυτό ακριβώς θεωρώ ότι είναι λάθος τα αντικρουόμενα μηνύματα που περνάμε στο παιδί πχ στην παιδικη χαρά όταν λέμε στο παιδί θα φύγουμε

συνήθως σε εμάς η απάντηση είναι αρνητική οπότε του λεω θα καθίσουμε

ακόμη λίγο την επόμενη φορά όμως που η μαμά θα πει φεύγουμε θα έρθεις χωρίς αντιρρήσεις και αυτό γίνεται αλλά προυποθέτει ότι δεν θα δω μία φίλη και θα πιάσω το κουβεντολόι ότι ισχύει για εκείνο ισχύει και για μένα.

Δεν μπορώ να βάζω όρια και κανόνες και να μην τα τηρώ εγώ η ίδια και να

έχω την απαίτηση από το παιδί μου να τα ακολουθήσει.

[Nantia]

Δεν μπορώ να βάζω όρια και κανόνες και να μην τα τηρώ εγώ η ίδια και να

έχω την απαίτηση από το παιδί μου να τα ακολουθήσει.

 

Τελικα το πιο δυσκολο ειναι να τηρησουμε εμεις οι γονεις μια ενιαια σταση συμπεριφορας παρα να πειθαρχισουν τα παιδια μας στους νεους κανονες.

[elenik]

Διαβαζοντας μονο το 1ο μηνυμα λογω ελλειψης χρονου (χθες γυρισαμε και τρεχω) θα ηθελα να θεσω την δικη μου αποψη στο θεμα.

Ναι ενα παιδι χρειαζεται ορια. Με αγαπη και οχι πεισμα δεν εκανες το δικο μου αλλα ξεκαθαρα ορια συμπεριφορας. Εχω δει γονεις να εχουν εξαντλητικα ορια προς το παιδι μη αφηνοντας καμια πρωτοβουλια στο παιδι , εχω δεις παιδια εκτος οριων και εξαντλημενους γονεις , εχω δει παιδια που καμαρωνω και ζηλευω αλλα γεματα απωθημενα κανοντας συνεχως τα πρεπει και τα σωστα. (αχ ρε παιδια αυτο το manual που ειναι) .

Θεωρω οτι η λυση ειναι καπου στην ,μεση.

 

Ο Βασιλης εχει ορια απεναντι στους αλλους και ειναι ξεκαθαρα. Απεναντι σε εμας ομως εχει λαβει την απεριοριστη αγαπη χωρις ορια και περιορισμους. Τα "μη" ελαχιστα , απεναντι στα δικα μας ορια (με τους τριτους ειναι ξεκαθαρα) και μια προσπαθεια να περναει καλα το παιδι. Οτι θελει ο Βασιλης. 2 γονεις γονατισμενοιαπο την κουραση και ενα παιδι χωρις να ξερει οτι οι αντοχες μας εχουν περιορισμο και οι αντοχες εξαντλουνται.

Μιλοντας λοιπον βαση πειρας βαλτε ορια στα παιδια. θετοντας ξεκαθαρα τα δικα σας ορια το παιδι ξερει οτι δεν ειστε ρομποτ οτι δεν αντεχετε τα παντα και ξεπερνοντας τις δικες σας αντοχες δεν ειναι κατι που το κανει ευτυχισμενο.

Σεβομενοι οτι ειναι παιδι και γνωριζοντας τα δικα σας ορια φροντιστε να ειναι το παιδι ασφαλη και παιδι και εσεις ευτυχισμενοι. Δεν το αγαπας λιγοτερο με το να φροντιζεις να εισαι εσυ καλα. Ναι τον πρωτο καιρο θα αντιδρασει αλλα μετα θα απολαμβανεις ενα αποτελεσμα και θα εισαι γεματη αντοχες να του προσφερεις.

Τα λεω για να τα ακουω :lol:

[maraki 1]

πολυ ωραια θεμα για συζητηση νταφυ μπραβο σου!!!!!

Ας πω και εγω τωρα την αποψη μου......

 

Παρακολουθω την εκπομπη αυτη με πολυ ζηλο σχεδον καθε μεσημερι και εγω και η κορη μου και μας αρεσει πολυ.....

Βασικα οι ντανταδες που συμπαθω παρα πολυ ειναι οι δυο οι μελαγχρινες γιατι αφηνουν να βγει το συναισθημα τους και δεν ειναι τοσοοο σκληρες.....

 

Θελω εδω να επισημανω οτι αυτην η εκπομπη ειναι συμφωνα με την αγγλικη κουλτουρα και οχι με τα ελληνικα δεδομενα παραολα αυτα τα βασικα θεματα διαπαιδαγωγισης μπορουν καλιστα να εφαρμοστουν και σε ελληνικες οικογενειες.

 

Λογω τις διαφορετικης κουλτουρα μας λογικο ειναι καποια πραγματα να τα θεωρουμε πολυ υπορβολικα και καποια αλλα οχι. Αλλα μην ξεχναμε οτι στο εξωτερικο οι γονεις συμπεριφερονται πολυ διαφορετικα απο εμας τους Ελληνες. Και θυμιζω οτι τις περισσοτερες φορες οταν το παιδι παει 18 χρονων γινεται εντελως ανεξαρτητο και φευγει απο το σπιτι σε αντιθεση με εμας που το θεωρουμε ακομα ανωριμο.....

Ειναι λιγο πως να το εκφρασω λιγο "σκληροι" με τα συναισθηματα τους.. Εμεις ειμαστε πιο αισθηματιες χαχα τι να κανουμε ετσι ομως ειμαστε. Δενομαστε πολυ με τα παιδια μας τα θεωρουμε επεκταση της προσωπικοτητας μας δινουμε ολο μας το ειναι στα παιδια και δεν ειναι τυχαιο οταν τα παιδια μας αποφασιζουν ενα ωραιο πρωι να φυγουν απο το σπιτι να μας πιανει καταθλιψη και ξεσπασματα τυπου κακιας πεθερας.

 

Να μπω λιγο και στο θεμα της σκληρης αγαπης...

Θετοντας καποια βασικα ερωτηματα σε εσας τις μανουλες...

 

Ποσες φορες δεν εχετε πιασει τον ευατο σας να στριγκλιζει και να φωναζει για μια συμπεριφορα του παιδιου σας που σας εχει βγαλει απο τα ρουχα???

Ποσες φορες δεν εχετε ακουσει στην παιδικη χαρα στις παραλιες οι ελληνιδες μανες να φωναζουν "Γιωργακη σου ειπα οχι αλλο μεσα στην θαλασσα βγες τωρα"" Με τσιριδες και με φωνες...

 

Αυτο εσεις το θεωρειτε φυσιολογικο??? αποδεχτο στην ελληνικη πραγματικοτητα

και το να αφησεις το παιδι σου να ξεσπασει μη κανοντας αυτο που θελει αναρμοστο???

 

Για σκεφτειτε το λιγο????

 

Εμεις αθελα μας εφαρμοζουμε τελικα μια συμπεριφορα που ωθει τα παιδια να εκδηλωσουν βιαιες συμπεριφορες. Γιατι το παιδι στην τελικη αντιγραφει συμπεριφορες γονεων.

 

Η νταντα αυτο που κανει ειναι να θεσει κανονες και ορια, που διευκολινουν την ομαλη λειτουργια της οικογενειας. Χωρις κανονες δεν θα μπορουσε να υπαρξει καμια κοινωνια, πως μπορει να υπαρξει η οικογενεια τοτε που ειναι μια πολυ μικρη κοινωνια???

 

Μην ξεχναμε οτι τα παιδια δοκιμαζουν ανα πασα στιγμη τα ορια μας με τα πεισματα τα επιιμονα κλαματα τους εμεις πρεπει να αποφασισουμε τι σταση θα κρατησουμε....

 

Και εδω δεν συμφωνω οτι ολοι ειμαστε ισοι. Το παιδι χρειαζεται ενα καθοδηγητη εναν "γονιο" για να μεγαλωσει σωστα και ωριμα. Μην ξεχναμε τον ρολο μας το παιδι δεν εχει αναγκη απο ενα φιλο (φιλους θα εχει την ευκαιρια να κανει πολλους στην διαρκεια της ζωη του) αλλα απο εναν γονιο που τον σεβεται του τονιζει την αυτοπεποιθεση του και το αγαπαει χωρις ορια αλλα πανω απο ολα ειναι εκει να τον καθοδηγησει.....

 

Μπράβο Νantia πολύ ωραία τα είπες.

Όλα τα πράματα στην ζωή μας έχουν κάποια όρια και βεβαίως υπάρχουν κάποιοι κανόνες τα οποία όπως είπε πολύ σωστά η Sam πρέπει όλοι να τηρούμε.

Έχουμε ένα πολύ φιλικό ζευγάρι στο οποίο ''αρχηγός'' του σπιτιού είναι το κοριτσάκι τους 4,5 χρονών. Ε αυτό δεν γίνεται. Βγαίνουμε έξω, όλοι με παιδιά, και όταν θα πεί η μικρή φεύγουμε πρέπει να φύγουνε, αν θα πεί δεν θα παραγγείλεται π.χ. χταπόδι δεν πρέπει να το παραγγείλουμε, κανείς όμως, κι αν δεν γίνει αυτό που λέει γίνεται ο κακός χαμός. Κι η αντίδραση των γονιών? '' Έλα μωρέ μικρό είναι θα κουράστηκε πάμε να φύγουμε'' ή ''Συγνώμη παιδιά γίνεται να μην παραγγείλουμε πχ χταπόδι γιατί θα κλαίει η μικρή?''

Τελικά μετά από πολύ παρατήρηση κατάλαβα ότι το παιδί είναι έτσι γιατί ποτέ δεν του βάλανε όρια και όταν καμιά φορά του τα βάζουν με την παραμικρή γκρίνια τα αθετούν. Επίσης δεν μπορεί να ανεχτεί ότι οι γονείς του μιλούν και μ' άλλους ανθρώπους και όχι μόνο μ' αυτήν. Γιατί από ότι ξέρω όταν είναι σπίτι η φίλη μου δεν κάνει τίποτα άλλο παρα μόνο να παίζει μαζί της και είναι όλα οκ εκεί. Αν βγούν έξω, και πάντα υπάρχουν κι άλλα παιδάκια, και πιάσουν συζήτηση με άλλους, τελειώσε θα βρεί κάτι να κάνει που θα τους χαλάσει την ημέρα. Εδώ νομίζω ότι χρειάζεται λίγο η ''σκληρή'' αγάπη ή όπως αλλιώς την λένε.

[ΝΤΙΝΤΙ]

Μπράβο Νantia πολύ ωραία τα είπες.

Όλα τα πράματα στην ζωή μας έχουν κάποια όρια και βεβαίως υπάρχουν κάποιοι κανόνες τα οποία όπως είπε πολύ σωστά η Sam πρέπει όλοι να τηρούμε.

Έχουμε ένα πολύ φιλικό ζευγάρι στο οποίο ''αρχηγός'' του σπιτιού είναι το κοριτσάκι τους 4,5 χρονών. Ε αυτό δεν γίνεται. Βγαίνουμε έξω, όλοι με παιδιά, και όταν θα πεί η μικρή φεύγουμε πρέπει να φύγουνε, αν θα πεί δεν θα παραγγείλεται π.χ. χταπόδι δεν πρέπει να το παραγγείλουμε, κανείς όμως, κι αν δεν γίνει αυτό που λέει γίνεται ο κακός χαμός. Κι η αντίδραση των γονιών? '' Έλα μωρέ μικρό είναι θα κουράστηκε πάμε να φύγουμε'' ή ''Συγνώμη παιδιά γίνεται να μην παραγγείλουμε πχ χταπόδι γιατί θα κλαίει η μικρή?''

Τελικά μετά από πολύ παρατήρηση κατάλαβα ότι το παιδί είναι έτσι γιατί ποτέ δεν του βάλανε όρια και όταν καμιά φορά του τα βάζουν με την παραμικρή γκρίνια τα αθετούν. Επίσης δεν μπορεί να ανεχτεί ότι οι γονείς του μιλούν και μ' άλλους ανθρώπους και όχι μόνο μ' αυτήν. Γιατί από ότι ξέρω όταν είναι σπίτι η φίλη μου δεν κάνει τίποτα άλλο παρα μόνο να παίζει μαζί της και είναι όλα οκ εκεί. Αν βγούν έξω, και πάντα υπάρχουν κι άλλα παιδάκια, και πιάσουν συζήτηση με άλλους, τελειώσε θα βρεί κάτι να κάνει που θα τους χαλάσει την ημέρα. Εδώ νομίζω ότι χρειάζεται λίγο η ''σκληρή'' αγάπη ή όπως αλλιώς την λένε.

 

:shock::shock:

[DALIA]

Sorry ρε παιδιά αλλά νομίζω ότι καταστάσεις όπως περιγράφει το maraki ή marco polo είναι φευγάτες και δεν θεωρώ ότι ήμαστε σε θέση να πούμε τι φταίει..μόνο κάποιος παιδοψυχολόγος θα μπορούσε να το κάνει αυτό...

Είναι τόσο εξωπραγματικές που δεν θεώρω ότι είναι μόνο θέμα οριών σίγουρα και κάτι άλλο παίζει....

Και γιατί να φταίει σε τέτοιες συμπεριφορές η καραμέλα δεν του λένε ποτε όχι ή του κάνουν όλα τα χατίρια και να μην συμβαίνει το άλλο...?

Δηλ. το παιδί ίσως να συμπεριφέρεται έτσι γιατί π.χ του λείπει αγάπη ή γιατί οι γονείς το έχουν παντελώς παρατημένο και αυτό να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή τους..ή ακόμα ακόμα να εινα η "εκδίκηση του" στις πολλές τιμωρίες..λέμε τώρα...

Καλό είναι να βλέπουμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος...

[monbebe]

δεν ξερω αν αυτο που κανω εγω λεγεται "σκληρη αγαπη" ή κατι αλλο, και δεν εχω διαβασει και τα υπολοιπα σχολια σας, παντως -για να μιλησω για τον μεγαλο που ειναι ηδη 4,5 χρονων- απο μικρο φροντιζα να μην του κανω καθε χαρη και να με τουμπαρει με καθε κλαψουρισμα. το κλαμα για μενα ειναι μεταξυ αλλων, το οπλο των μικρων, με το οποιο προσπαθουν να κερδισουν αυτο που θελουν. αν αυτο που θελει και κλαιει επιμονα ειναι κατι παραλογο, φυσικα και δεν θα του κανω τη χαρη και ας κλαιει και ας με ενοχλει εμενα ή τους γυρω αυτο. δεν υποκυπτω... και αυτο λειτουργουσε με ολα. πχ δεν ηθελε το μεσημερι φαι αλλα ενα παγωτο που ειχε δει... αρχιζε την κλαψουρα... πεταγοταν γιαγια-παππους "μα δως το να μην κλαιει" ειμαστε καλα? θα φαει το φαι του, αυτο πρεπει αυτο θα του προσφερει κατι, οχι το γλυκο. δεν θες φαι? οκ, μην φας τιποτα. το φαι σου ειναι εδω, μολις πεινασεις θα το φας, αλλο μενου δεν εχει το "εστιατοριο" μας σημερα. και φυσικα σε 10 λεπτα ετρωγε το φαγητο. μπορει σε καποιες μαναδες αυτη η τακτικη να ακουγεται καπως, σ'εμενα παντως μοιαζει σωστη. και μεχρι τωρα λειτουργουσε. 4 μηνες ομως τωρα -1 μηνας δηλ. που ο γιος μου ηταν με τη γιαγια για τη γεννα- και τους 3 που εχω σπιτι μου τωρα, εχει αλλαξει εντελως συμπεριφορα. και φυσικα φταιει η γιαγια. γιατι οσο ελειπα, για να μην γκρινιαζει, να οι χάρες απο'δω, να το ενα να το αλλο. "ε, αμα ερθεις πισω θα τον στρωσεις...." ντοινγκ!

τωρα ο μεγαλος δεν ακουει κανενα και μεχρι και εκεινη εχει αρχισει και νευριαζει. εμ φυσικα της λεω! τοσο καιρο δεν του κανατε ουτε μια παρατηρηση, για τα βασικα πραγματα που μαθαινει 5 βασικους κανονες ευγενιας ενα παιδι. τωρα τι περιμενεις που μου τον εκανες σαν...

[maraki 1]

Dalia μου ίσως έχεις δίκιο. Άλλα στην περίπτωση που ανέφερα η μαμά είναι πολύ ήρεμη της εξηγεί σχεδόν πάντα ότι δεν είναι σωστό μπλα μπλα μπλα δεν κάνει τίποτα όταν είναι σπίτι παρα μόνο ασχολείται με την μικρή, ο δε μπαμπάς είναι ο μπαμπάς που ίσως ονειρευόταν κάθε παιδάκι. Ασχολείται απίστευτα μαζί της (όσο λίγοι μπαμπάδες) της μιλάει όμορφα της δείχνει με κάθε τρόπο την αγάπη και της το λέει συνέχεια. Αλλά δεν λένε ΠΟΤΕ ΟΧΙ αλλά ποτέ. Και βεβαι ποτέ δεν το έχουν τιμωρήσει ή δεν το έχουν δώσει ξύλο ιδίως ο μπαμπάς το θεωρεί, και πολύ σωστα κάνει, απαράδεκτο. Το δε ζευγάρι είναι πάρα πολύ αγαπημένο. Γι' αυτό λοιπόν έβγαλα το συμπέρασμα της μη ύπαρξης ορίων για την συμπεριφορά της μικρής. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος.

[DALIA]

maraki μου, το δεν λέω ΠΟΤΕ ΟΧΙ σε ένα παιδί το θεωρώ πάρα πολύ μεγάλο ψέμα...

είναι δυνατόν αυτό....? γιατί τα παιδιά ζητάνε απίστευτα πράγματα..

δηλ. η μικρή ζητάει στις 9:30 να πάει στο jumbo θα πάει ? εκ των πραγμάτων όχι...

δεν ξέρω αλλά πιστεύω ότι το κακομαθημένο παιδί ή το παιδί που δεν έχει όρια έχει και άλλη διάσταση..

Ποιος γονιός από όποια πλευρά και αν το δεις δεν έχει κακομαθημένο το παιδί του σε γενικές γραμμές...?

[maraki 1]

Και θα αναφερθώ και στην δική μου την μικρή την κόρη στην οποία δεν έβαλα ποτέ όριο, για κάτι ίσως πολύ μικρό αλλά απόλυτα εκνευριστικό. Η μικρή λοιπόν όταν στεναχωρεθεί ή όταν την μαλώσει κάποιος ή αν δεν της γίνει και κάποιο χατίρι αρχίζει με τρελλή όμως κλάψα να ζητάει γάλα οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας οπουδήποτε κι αν είμαστε. Μπορεί να κλαιέι ασταμάτητα μέχρι να πάρει το γάλα. Και πάντα υποκύπτω και της το δίνω με αποτέλεσμα τώρα όπου και να πάω να αναγκάζομαι να κουβαλάω κι ένα μπουκάλι γάλα ή το μπιμπερό αν ξέρω ότι κοντά έχει σούπερ. Και το χειρότερο είναι το βράδυ που μπορεί να σηκωθεί μέχρι και 3 φορές να πιεί. Ποιός φταίει γι αυτό? ΕΓΩ βεβαια που δεν της έβαλα ένα όριο που δεν άντεχα κυρίως το βραδυνό κλάμα και προσπαθούσα να ξεμπερδέψω γρήγορα γρήγορα με ένα μπουκάλι γάλα. Και έτσι λοιπόν τώρα προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους και να κάνω σχέδια κοψίματος του γάλατος για να ηρεμήσω. Σαν λίγο να άργησα (αχ daffy μου τα έλεγες εσυ αλλά...) όμως.

Πάλι πολλά είπα και ίσως εκτός θέματος αλλά ήταν ένα παράδειγμα για τα όρια που πρέπει να βάζουμε κι αν θα πρέπει να τα αφήσουμε να κλάψουν και λίγο για να πετύχουμε κάτι.

[maraki 1]

maraki μου, το δεν λέω ΠΟΤΕ ΟΧΙ σε ένα παιδί το θεωρώ πάρα πολύ μεγάλο ψέμα...

είναι δυνατόν αυτό....? γιατί τα παιδιά ζητάνε απίστευτα πράγματα..

δηλ. η μικρή ζητάει στις 9:30 να πάει στο jumbo θα πάει ? εκ των πραγμάτων όχι...

δεν ξέρω αλλά πιστεύω ότι το κακομαθημένο παιδί ή το παιδί που δεν έχει όρια έχει και άλλη διάσταση..

Ποιος γονιός από όποια πλευρά και αν το δεις δεν έχει κακομαθημένο το παιδί του σε γενικές γραμμές...?

 

Δεν θα πάει 9.30 Jumbo αλλά μπορεί και να μην τους αφήσει να κοιμηθούν και βεβαι πρωϊ πρωϊ θα πρέπει να πάν εκτός αν είναι Κυριακή.

Σε γενικές γραμμές ναι όλοι τα έχουμε κακομαθημένα αλλα όπως είπες σε γενικές και όχι για όλα. Και νομίζω πως οι περισσότεροι έχουμε και κάποια όρια .Αν την άφηναν να κλάψει και την άλλη μέρα δεν της καναν το χατίρι δεν νομίζεις ότι θα έπιανε το νόημα η μικρή και 1-2-3 θα το έκοβε? Τα Χριστούγεννα έκτός όλων των άλλων δώρων ήθελε την Barbie την Λιανα πάει και ο μπαμπάς να την πάρει και αντί να πάρει την Λιάνα πήρε την αδερφή της (δεν θυμάμαι το όνομα). Ξέρεις τι έγινε όταν της την δώσαν πήρε το ψαλίδι έκοψε τα μαλλιά και την πέταξε στα σκουπίδια και την άλλη μέρα η αδερφή Βarbie βεβαίως βεβαίως αγοράστηκε σαν να μην συνέβαινε τίποτα...........

[daffy]

Ακριβώς αυτό το παράδειγμα με την κόρη σου maraki 1, είναι η ουσία όλου του θέματος.

Γιατί δεν την έβαλες όρια από την αρχή, από τις πρώτες φορές που άρχισε να το κάνει; Φοβήθηκες ότι στερείς κάτι που ουσιαστικά έχει ανάγκη, γιατί δεν την άφησες να κλαίει ένα και δύο βράδια; Τι πραγματικά σε ώθησε να μην το κάνεις; Μήπως έβρισκες δικαιολογίες του στυλ "έλα μωρε ακόμη μικρή είναι και όλα τα παιδιά έτσι κάνουν και κτλ."; Δηλαδή ενώ έβλεπες ότι είναι λάθος τελικά συμμεριζόσουν την ανάγκη της; Γιατί;

 

 

Αυτές οι ερωτήσεις που κάνω δεν απευθύνονται σε σένα maraki άλλα σε όλες εμάς που σκεφτόμαστε κάπως έτσι και τελικά καταλήγουμε να είμαστε παγιδευμένες στις συμπεριφορές των παιδιών μας.

[DALIA]

αναγκαστικά θα κλάψουν...δεν γίνεται να μην κλάψουν...

[Nantia]

Και θα αναφερθώ και στην δική μου την μικρή την κόρη στην οποία δεν έβαλα ποτέ όριο, για κάτι ίσως πολύ μικρό αλλά απόλυτα εκνευριστικό. Η μικρή λοιπόν όταν στεναχωρεθεί ή όταν την μαλώσει κάποιος ή αν δεν της γίνει και κάποιο χατίρι αρχίζει με τρελλή όμως κλάψα να ζητάει γάλα οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας οπουδήποτε κι αν είμαστε. Μπορεί να κλαιέι ασταμάτητα μέχρι να πάρει το γάλα. Και πάντα υποκύπτω και της το δίνω με αποτέλεσμα τώρα όπου και να πάω να αναγκάζομαι να κουβαλάω κι ένα μπουκάλι γάλα ή το μπιμπερό αν ξέρω ότι κοντά έχει σούπερ. Και το χειρότερο είναι το βράδυ που μπορεί να σηκωθεί μέχρι και 3 φορές να πιεί. Ποιός φταίει γι αυτό? ΕΓΩ βεβαια που δεν της έβαλα ένα όριο που δεν άντεχα κυρίως το βραδυνό κλάμα και προσπαθούσα να ξεμπερδέψω γρήγορα γρήγορα με ένα μπουκάλι γάλα. Και έτσι λοιπόν τώρα προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους και να κάνω σχέδια κοψίματος του γάλατος για να ηρεμήσω. Σαν λίγο να άργησα (αχ daffy μου τα έλεγες εσυ αλλά...) όμως.

Πάλι πολλά είπα και ίσως εκτός θέματος αλλά ήταν ένα παράδειγμα για τα όρια που πρέπει να βάζουμε κι αν θα πρέπει να τα αφήσουμε να κλάψουν και λίγο για να πετύχουμε κάτι.

 

 

Μαρακι μου μαρακι μου καλε η ζουζουνα σου με τοσο γαλα θα πρεπει να γινει 2 μετρα χαχαχα.

 

Κανενας απο εμας δεν εκπαιδευτικε να γινει γονιος... Ειμαστε ολοι των πρακτικων μαθηματων χαχα. Αλλα το θετικο ειναι οτι παραθετοντας εμπειριες μας και συμπεριφορες παιδιων και γονιων προσπαθουμε να βελτιωθουμε....

 

Εμενα η κορη μου ακομα και τωρα (ντρεπομαι κοκκινιζω μην βαρετε ρεεεχαααχα)

κοιματε μαζι μου (την ειχα στρωσει το χειμωνα ολο ) αλλα τωρα ξανακυλησε...

 

και σκεφτομουνα οτι εγω το προκαλεσα αυτο. γιατι οταν ηταν μωρο την κοιμιζα στο κρεββατι της και μετα σηκωνομουνα και την επερνα στο δικο μου και ας μην εκλεγε απλα γιατι την ηθελα διπλα μου ΕΓΩΙΣΤΙΚΟΟΟΟΟ.....

 

Επομενως αυτο που λενε οπως στρωνουμε θα κοιμηθουμε ειναι αληθεια.......

 

Αυτο που μπορουμε να κανουμε ειναι καταρχην να δεχτουμε οτι κανουμε εμεις λαθος και να αρχισουμε αλλαγη πλανων και σχεδιων. Οτι καινουργιο σε συμπεριφορες, κανονες, ορια ειναι δυσκολο να το δεχτουν τα παιδακια αλλα με υπομονη και επιμονη (και αν πιστεψουμε οτι μπορει να τα καταφερουμε) ολα γινονται........

[DALIA]

μα ρε daffy το maraki απάντησε με ειλικρίνεια και είπε.... ΕΓΩ φταίω να μην ακούω την γκρίνια της...

πόσοι γονείς δίνουν μπιμπερό μέχρι τα βαθιά γεράματα χα χα για να μη χαλάσουν τη ζαχαρενια τους ?

τα περίσσότερα απο εκεί ξεκινάνε....

Γι'αυτό λέω δεν φταίνε τα παιδιά...

[maraki 1]

Ακριβώς αυτό το παράδειγμα με την κόρη σου maraki 1, είναι η ουσία όλου του θέματος.

Γιατί δεν την έβαλες όρια από την αρχή, από τις πρώτες φορές που άρχισε να το κάνει; Φοβήθηκες ότι στερείς κάτι που ουσιαστικά έχει ανάγκη, γιατί δεν την άφησες να κλαίει ένα και δύο βράδια; Τι πραγματικά σε ώθησε να μην το κάνεις; Μήπως έβρισκες δικαιολογίες του στυλ "έλα μωρε ακόμη μικρή είναι και όλα τα παιδιά έτσι κάνουν και κτλ."; Δηλαδή ενώ έβλεπες ότι είναι λάθος τελικά συμμεριζόσουν την ανάγκη της; Γιατί;

 

 

Αυτές οι ερωτήσεις που κάνω δεν απευθύνονται σε σένα maraki άλλα σε όλες εμάς που σκεφτόμαστε κάπως έτσι και τελικά καταλήγουμε να είμαστε παγιδευμένες στις συμπεριφορές των παιδιών μας.

 

Έδωσα την απάντηση πιο πάνω: για να ξεμπερδεύω γρήγορα γρήγορα.

Βέβαια στην αρχή συμμεριζόμουν την ανάγκη της και μετά συμμεριζόμουν την δική μου ανάγκη να κοιμηθώ και όπως είπε η Nantia ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ και τώρα ακόμα το συνεχίζω γιατί δεν αντέχω την κλάψα και μιας και δεν κάνει και τίποτα κακό (κάναμε και τις εξετάσεις μας) το συνεχίζω. Λές να έχει ανάγκη από 2 λίτρα γάλα? Ε δεν νομίζω

[daffy]

Το θέμα όμως είναι αν τελικά αποφασίσεις να της την κόψεις αυτή τη συνήθεια, και αρχίσει να κλαίει και να χτυπιέται και να φτάνει σε υστερίες πόσο σταθερή θα είσαι; Δηλαδή ως μάνα που βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει εκείνη την στιγμή πόσο θα αντέξεις και δεν θα λυγίσεις;

 

Και επαναφέρω το αρχικό μου ερώτημα αξίζει να θέσεις το παιδί σου σε μια τέτοια άσχημη ψυχολογική κατάσταση ή τελικά καλύτερα είναι να υποκύπτεις στις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού σου με οποιοδήποτε κόστος για σένα;

 

Και ξαναλέω ότι δεν αναφέρομαι σε σένα maraki.

[DALIA]

Σε γενικές γραμμές δεν θεωρώ ότι ήμαστε από τους γονείς που βάζουν όρια στο παιδί τους....

Αλλά δεν ικανοποιώ και όλες του τις επιθυμίες....

Αν δεν το καταλαβαίνει αυτό, ναι τον αφήνω να κλάψει αφού πρώτα του εξηγήσω...

Μιλάω όμως εκ του ασφαλούς γιατί γενικώς δεν μου δημιουργεί προβλήματα ούτε όταν πάμε μια επίσκεψη αλλά και ποτέ στο σπίτι δεν έχει πειράξει πράγματα που δεν τον ενδιαφέρουν...το σπίτι από τότε που γεννήθηκε έχει ακριβώς την ίδια διακοσμηση με πριν μόνο που προστέθηκαν εχτρα διακοσμητικά π.χ power ranger και διαφορα αυτοκινητάκια...

Όλα είναι σχετικά....

Τις μικροχαζομαρούλες τις αντιμετωπίζω όπως το maraki ας του το δώσω για να μην τον ακούω...

μέχρι τώρα αυτό όμως δεν μου δημιούργησε πρόβλημα στη συμπεριφορά του...

τι να πω...αν από δω και πέρα μου βγάλει "κακό χαρακτήρα" σίγουρα κάποια πράγματα θα αλλάξουν...

[Μίκα]

Το θέμα όμως είναι αν τελικά αποφασίσεις να της την κόψεις αυτή τη συνήθεια, και αρχίσει να κλαίει και να χτυπιέται και να φτάνει σε υστερίες πόσο σταθερή θα είσαι; Δηλαδή ως μάνα που βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει εκείνη την στιγμή πόσο θα αντέξεις και δεν θα λυγίσεις;

 

Και επαναφέρω το αρχικό μου ερώτημα αξίζει να θέσεις το παιδί σου σε μια τέτοια άσχημη ψυχολογική κατάσταση ή τελικά καλύτερα είναι να υποκύπτεις στις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού σου με οποιοδήποτε κόστος για σένα;

 

Και ξαναλέω ότι δεν αναφέρομαι σε σένα maraki.

 

Αυτή η υστερία ευτυχώς (!) δεν κρατάει πολύ. Σε μένα πάντως φαίνεται ώωωωρες. Όταν το κάνεις όμως μια φορά οφείλεις πλέον να το συνεχίσεις. Νομίζω πως δεν θα έχει κανένα νόημα να το αφήσεις μια φορά να εκτονωθεί, μία να ενδώσεις και πάει λέγοντας....

 

Το εφαρμόζεις σε περιπτώσεις πραγματικά παράλογες και όχι π.χ. επειδή θέλει να πάει στο πάρκο και εσύ βαριέσαι...Άσε που βλέπω πως εκτονώνεται και συνεχίζουμε μετά το παιχνίδι, παραδόξως, μια χαρά...τι να πεις....

[vagos789]

Προσωπικα για τα παιδια χρησιμοποιω τεχνικες που γνωριζω για την εκπαιδευση των σκυλων κατι λογικο αφου συμφωνα με προσφατες ερευνες ενας σκυλος μπορει να εχει την εφυια ενος διχρονου παιδιου.

Για να μην περιαυτολογω,ο γονεας πιστευω οτι ειναι καλο που και που να ενδιδει,δηλαδη η στρατιωτικη πειθαρχια,η απολυτη αυστηροτητα και ο απολυτος ελεγχος του παιδιου, δεν κανει καλο.

Φυσικα απο την αλλη μερια ενα παιδι που αρκει να κλαψει για να γινει το δικο του...ειναι περιττο να αναφερω οτι ειναι καθε αλλο παρα καλο!

Πρεπει (για να γυρισουμε παλι στους σκυλους!),να υπαρχει ισορροπια,πρεπει το παιδι να νιωθει οτι ο λογος του και τα θελω του εχουν σημασια και μπορουν να πραγματοποιηθουν,αλλα σε καμια περιπτωση δεν ειναι υπερανω ολων και ανα πασα στιγμη.Το παιδι ειναι μελος της οικογενειας,εχει δικαιωματα και υποχρεωσεις οπως ολα τα μελη της,απο τον σκυλο μεχρι τον παππου.