ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ

[tzoi]

tzoi... η ιστορία σου μοιάζει πολύ με τη δική μου αναφορικά με την εβδομάδα, την άψογη εγκυμοσύνη και τον υπέρηχο που έδειξε ότι το αγοράκι μου πλέον δεν ζούσε...

η διαφορά είναι ότι εμείς δεν μάθαμε ποτέ τι έφταιξε... έχω γράψει αναλυτικά σε προηγούμενη σελίδα...

 

Μέσα Οκτώβρη πήγα στο ΑΡΕΤΑΙΕΙΟ και έκανα ολοκληρωμένο έλεγχο θρομβοφιλίας... τα αποτελέσματα τα παίρνω τέλη του μήνα... και ελπίζω να δείξουν πλέον τι συμβαίνει...

 

Δεν ξέρω αν απαλύνει τον πόνο αν μάθω τι έφταιξε, αλλά στην επόμενη θα ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε.

Πάντως έχω ένα μεγάλω φόβο για το μέλλον τον οποίο δεν μπορώ να τον προσδιορίσω. Από τη μία η παναγίτσα θα μου δώσει και χαρά αυτή ήταν μια δοκιμασία γι ανα βγώ ποιό δυνατή και από την άλλη αν ξανασυμβεί?

[GeorginaT]

Δεν ξέρω αν απαλύνει τον πόνο αν μάθω τι έφταιξε, αλλά στην επόμενη θα ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε.

Πάντως έχω ένα μεγάλω φόβο για το μέλλον τον οποίο δεν μπορώ να τον προσδιορίσω. Από τη μία η παναγίτσα θα μου δώσει και χαρά αυτή ήταν μια δοκιμασία γι ανα βγώ ποιό δυνατή και από την άλλη αν ξανασυμβεί?

 

Εύχομαι να μάθεις τι έφταιξε... αν μη τι άλλο είσαι πιο προετοιμασμένη και πιο σίγουρη για την επόμενη φορά...

 

Ακόμα όμως και αν δεν μάθεις, δεν μπορείς να σκέφτεσαι ότι θα ξανασυμβεί...

άλλωστε την επόμενη φορά είσαι πιο υποψιασμένη και σε πιο στενό ιατρικό έλεγχο...

Μην σκέφτεσαι ότι θα ξανασυμβεί... γιατί ΔΕΝ θα ξανασυμβεί... όλα θα πάνε καλά!

[tzoi]

Εύχομαι να μάθεις τι έφταιξε... αν μη τι άλλο είσαι πιο προετοιμασμένη και πιο σίγουρη για την επόμενη φορά...

 

Ακόμα όμως και αν δεν μάθεις, δεν μπορείς να σκέφτεσαι ότι θα ξανασυμβεί...

άλλωστε την επόμενη φορά είσαι πιο υποψιασμένη και σε πιο στενό ιατρικό έλεγχο...

Μην σκέφτεσαι ότι θα ξανασυμβεί... γιατί ΔΕΝ θα ξανασυμβεί... όλα θα πάνε καλά!

 

 

Ευχαρηστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια πιστεύω ότι θα αλλάξω οπτική πάνω σε αυτό το θέμα όσο παιρνάει ο καιρός. Γιατί όλες αυτές οι σκέψεις με τρελένουν αυτή τι στιγμή.

[GeorginaT]

Ευχαρηστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια πιστεύω ότι θα αλλάξω οπτική πάνω σε αυτό το θέμα όσο παιρνάει ο καιρός. Γιατί όλες αυτές οι σκέψεις με τρελένουν αυτή τι στιγμή.

 

Όπως λένε και οι παλιοί... ο καιρός είναι ο καλύτερος γιατρός... με τον καιρό τα σκέφτεσαι όλο και πιο λίγο και πονάει λιγότερο... δεν ξεχνάς... αλλά νιώθεις καλύτερα... και στο υπόσχομαι ότι θα νιώσεις καλύτερα... αυτή τη στιγμή είναι τα αναπάντητα γιατί... γιατί σε εσένα... γιατί σε αυτό το στάδιο... γιατί το μωράκι σου... γιατί... γιατί... γιατί...

 

Προσπάθησε να είσαι ήρεμη... κάνε κάτι που να σε ευχαριστεί...

τουλάχιστον να αποσπάς το μυαλό σου για λίγο... και ότι χρειάζεσαι είμαι εδώ...

 

Άλλωστε... εκεί που ήσουν ήμουνα... και εδώ που είμαι θα έρθεις σύντομα!

[tzoi]

Όπως λένε και οι παλιοί... ο καιρός είναι ο καλύτερος γιατρός... με τον καιρό τα σκέφτεσαι όλο και πιο λίγο και πονάει λιγότερο... δεν ξεχνάς... αλλά νιώθεις καλύτερα... και στο υπόσχομαι ότι θα νιώσεις καλύτερα... αυτή τη στιγμή είναι τα αναπάντητα γιατί... γιατί σε εσένα... γιατί σε αυτό το στάδιο... γιατί το μωράκι σου... γιατί... γιατί... γιατί...

 

Προσπάθησε να είσαι ήρεμη... κάνε κάτι που να σε ευχαριστεί...

τουλάχιστον να αποσπάς το μυαλό σου για λίγο... και ότι χρειάζεσαι είμαι εδώ...

 

Άλλωστε... εκεί που ήσουν ήμουνα... και εδώ που είμαι θα έρθεις σύντομα!

 

Σοφές αυτές οι κουβέντες μακάρι να γίνουν όλα σύντομα. Το φόρουμ και οι συζητήσεις μαζί σας με βοηθάνε πάρα πολύ. Εύχομαι σε όλες μας μόνο χαρά και δύναμη από εδώ και πέρα

[αρια1]

georginat μετα απο ποσο καιρο ξαναεμεινες εγκυος ;ολες μας θελουμε πολυ γρηγορα ειδικα τους πρωτους μηνες αλλα οσο περναει ο καιρος -2,5 με 3μηνες -περιπου αρχιζω και σκεφτομαι πολλα ο οργανισμος επανερχεται τοσο γρηγορα απο μια καισαρικη ο γιατρος μου ειπε η ροη του αιματος ειναι αργη στη μητρα αλλα φυσιολογικο μετα τη γεννα..αυτο μηπως επηρεασει μια ενδεχομενη εγκυμοσυνη ..φοβαμαι να χασω και αλλο παιδι ...βεβαια αν μεινω θα ειμαι τρισευτυχισμενη και μακαρι ολα να πανε καλα και να κανω ενα γερο μωρακι αν ειναι διδυμα παλι οτι καλυτερο αν και θα εχω αγωνια σ ολη τη διαρκεια..μετα απο αυτο που παθαμε βλεπω διαφορετικα τη ζωη δε αγχωνομαι δε στεναχωριεμαι για χαζα και ανουσια πραγματα..το μονο που φοβαμαι μη γινω υπερπροστατευτικη και υπερβολικη αν γινω με το καλο μαμα..

[GeorginaT]

georginat μετα απο ποσο καιρο ξαναεμεινες εγκυος ;ολες μας θελουμε πολυ γρηγορα ειδικα τους πρωτους μηνες αλλα οσο περναει ο καιρος -2,5 με 3μηνες -περιπου αρχιζω και σκεφτομαι πολλα ο οργανισμος επανερχεται τοσο γρηγορα απο μια καισαρικη ο γιατρος μου ειπε η ροη του αιματος ειναι αργη στη μητρα αλλα φυσιολογικο μετα τη γεννα..αυτο μηπως επηρεασει μια ενδεχομενη εγκυμοσυνη ..φοβαμαι να χασω και αλλο παιδι ...βεβαια αν μεινω θα ειμαι τρισευτυχισμενη και μακαρι ολα να πανε καλα και να κανω ενα γερο μωρακι αν ειναι διδυμα παλι οτι καλυτερο αν και θα εχω αγωνια σ ολη τη διαρκεια..μετα απο αυτο που παθαμε βλεπω διαφορετικα τη ζωη δε αγχωνομαι δε στεναχωριεμαι για χαζα και ανουσια πραγματα..το μονο που φοβαμαι μη γινω υπερπροστατευτικη και υπερβολικη αν γινω με το καλο μαμα..

 

Μετά από πολύ καιρό είναι η απάντηση... όσο και αν ήθελα μία γρήγορη εγκυμοσύνη να έρθει... λίγο το άγχος... λίγο η ψυχολογία μου... δεν ερχόταν... έκανα 1,5 χρόνο περίπου...

Με το που άλλαξα γιατρό και ηρέμησα και έφτιαξε η ψυχολογία μου έμεινα έγκυος...

 

Για μένα το χειρότερο ήταν οι ημερομηνίες καθώς και τις 2 φορές ήταν Μάρτιος που έμεινα έγκυος... και όλο το πλαίσιο ταίριαζε...

 

Είναι λογικό να φοβάσαι και να αγχώνεσαι για την εγκυμοσύνη σου... αν και όλα θα πάνε καλά αυτή τη φορά... και για το υπερπροστατευτική ή υπερβολική... δεν νομίζω... θα είσαι μία τέλεια μαμά... και να σου πω και το άλλο... ο Θεούλης μας στέλνει πραγματικά αγγελούδια για παιδάκια... ο μικρός δεν με έχει ταλαιπωρήσει καθόλου και πουθενά... ούτε σε θέματα υγείας, ούτε στον ύπνο, ούτε στο φαγητό... λες και η μοίρα μας ανταμοίβει για αυτό που περάσαμε με ένα καταπληκτικό παιδάκι...

[tzoi]

Μετά από πολύ καιρό είναι η απάντηση... όσο και αν ήθελα μία γρήγορη εγκυμοσύνη να έρθει... λίγο το άγχος... λίγο η ψυχολογία μου... δεν ερχόταν... έκανα 1,5 χρόνο περίπου...

Με το που άλλαξα γιατρό και ηρέμησα και έφτιαξε η ψυχολογία μου έμεινα έγκυος...

 

Για μένα το χειρότερο ήταν οι ημερομηνίες καθώς και τις 2 φορές ήταν Μάρτιος που έμεινα έγκυος... και όλο το πλαίσιο ταίριαζε...

 

Είναι λογικό να φοβάσαι και να αγχώνεσαι για την εγκυμοσύνη σου... αν και όλα θα πάνε καλά αυτή τη φορά... και για το υπερπροστατευτική ή υπερβολική... δεν νομίζω... θα είσαι μία τέλεια μαμά... και να σου πω και το άλλο... ο Θεούλης μας στέλνει πραγματικά αγγελούδια για παιδάκια... ο μικρός δεν με έχει ταλαιπωρήσει καθόλου και πουθενά... ούτε σε θέματα υγείας, ούτε στον ύπνο, ούτε στο φαγητό... λες και η μοίρα μας ανταμοίβει για αυτό που περάσαμε με ένα καταπληκτικό παιδάκι...

 

 

Συμφωνώ μαζί σου η ψυχολογία και η ηρεμία παίζει το συμαντικότερο ρόλο. Κλαλιο αργά παρά ποτέ λένε. Όταν θελήσει ο θεούλης θα μας χαρίσει αυτό το μοναδικό και ανεκτήμιτο δωράκι. Να σου ζήσει η καρδούλα σου και σύντομα και με ένα δεύτερο

[sternchen]

Γλυκά μου κοριτσάκια δεν έχω λόγια παρηγοριάς , τα δάκρια μου τρέχουν ποτάμια , σας νιώθω όσο δε φαντάζεστε , μακάρι να μην έιχατε νιώσει αυτό τον αβάσταχτο πόνο που σου τρυπάει την καρδιά , πονάω μαζί σας και από σήμερα θα σας πρόσθεσω στις προσευχές μου , πρώτα εύχομαι να σας ξεριζώσει η Παναγία τον πόνο και μετα να έρθει ένα υγιές μωρό , που το ξέρω πως δεν μπορεί να αντικαταστήσει το προηγούμενο , αλλά θα απαλύνει τον πόνο σας . Η ζωή είναι ωραία , αλλά είναι πολλές φορές άδικη . Σας φιλώ , θα σας σκέφτομαι και θα προσέυχομαι .

[myangel]

δεν ξέρω τι να πω... μόνο ότι σας συμπονώ, μακάρι να είχα κάτι πιο έξυπνο να πω, μακάρι .

θα ήθελα με κάποιον τρόπο να μπορούσα να βοηθήσω.. το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι καλό θα ήταν για όλους μας, σε τέτοιες ή άλλες παρόμοιες δύσκολες στιγμές, να ζητούσαμε βοήθεια, όχι όμως από συγγενείς ή φίλους που με μια λάθος κουβέντα μπορούν να μας πονέσουν, αλλά από επαγγελματίες ψυχικής υγείας... ζητήστε βοήθεια, δεν παλεύεται αυτό μόνο με το σύντροφο,,,

[Haris1]

Κοριτσια, τι κανετε?

Καιρο εχω να σας συνατησω στο φορουμ. Ελπιζω να ειστε ολες καλα.

Αντε, ας κανουμε κουραγιο!!!Σιγα σιγα περναει ο καιρος!!!

Εγω βρισκομαι ακομα στη φαση των επισκεψεων σε νεο γυναικολογο, μηπως και μπορεσω να μαθω τι συνεβη τελικα!!

υπομονη σε ολες μας!!!

[marina mimi]

εχασα 2 μωρα σε αρχη εγκυμοσυνης τυχαια γεγονοτα εδειξαν οι ιστολογικες ειμαι εγκυος στο τριτο μπηκα σον 8ο δεν μπορει να συμβαινουν μονο ασχημα στο τελος θα γινει αυτο που θελουμε εμεις. ακομα κλαιω για αυτα τα μωρα ενω εω εναν γιο κουραγιο.

[vasdeli]

Καλησπέρα.

Η 3η μου εγκυμοσύνη είχε απρόσμενο τέλος. Έχασα το μωρό στην 18 εβδομάδα της κύησης...εκείνο είχε σταματήσει να αναπτύσσεται στην 16 εβδομάδα.

Ενδομήτριος θάνατος. Έστριψε γύρω από τον εαυτό του ο ομφάλιος λώρος και σταμάτησε η αιμάτωση του μωρού.

Ποτέ δεν το είχε βάλει ο νους μου μέχρι που συνέβη....και πονάει, πονάει πολύ να πάρει η ευχή...

[ραφαελ]

Εμενα πέρασαν 4,5 μηνες απο την μέρα που εκανα διακοπή στην 22 εβδομάδα.ειχε δισχιδή ράχη, τυχαιο γεγονός (κατασκευαστικό). Δεν ξερω αν ειναι τυχαιο...Δεν ξεπερνιέται με τιποτα.

Εξετάσεις δεν χρειάζεται να κανω μου ειπαν.Βεβαια θα κανω καρυότυπο απο μονη μου.Πριν λιγες μέρες θα γεννούσα.Συνεχεια σκεφτομαι την μπεμπα μου.

Εχω ενα παιδάκι,εξετασεις θρομβοφιλιας ειχα κανει στο πρώτο μου παιδί και ηταν όλες καλές.Στην ιστολογική εδειξε για τη δισχιδη ραχη αλλα αυτο που με παρεξενεψε ειναι ότι ο πλακούντας ειχε χρονια αγγειιτιδα.

Απο το νεο ετος θα ξαναπάω στο γιατρο...δεν εχω κουράγιο πια να πηγαινω.αν ειναι θεμα τυχης τι να πω.!

[p-kassiani]

κοριτσια καλησπερα σας!ειχα χασει 2 μωρακια ...το 1ο απο αποκολληση στη 4η εβδομαδα ...μετα απο 9 μηνες το 2ο το ριξαμε στην 9η εβδομαδα γιατι ειχα κολλησει μεγαλοκυτταρο ιο και θα ξεραμε στα 5 του/της χρονια αν θα ειχε κινητικα η διανοητικα προβληματα .τωρα (μετα απο 3 χρονια ειμαι στην 31η εδομαδα κυησης !!!!ολα ειναι τελεια και μεχρι το τελος του χρονου θα περημενω για να παρω στην αγκαλια μου το μπεμπη μου .καθε εμποδιο για καλο κοριτσια ...ολα θα πανε καλα!!!!!!!!!!

[tzoi]

Καλησπέρα σε όλες έχω καιρό να γράψω. μόλις σήμερα έμαθα ότι θα πρέπει να περημένω ένα μήνα ακόμη για να πάρω τα αποτελέσματα της ιστολογικής. έχω πάρει τα επιδόματα και όλη την αδεια από το ικα όπως θα την έπερνα αν είχα το μωρό και εγώ δεν έχω την μπεμπουλα μου. αν και έχει περάσει ένας μήνας πονάει ακόμη το ίδιο.

Haris κοπέλα μου τι κάνεις σε είχα στο νου μου πως τα πας?

Αντε κορίτσια σύντομα να μάθουμε κατι ευχάρηστο

[vasdeli]

Καλησπέρα σε όλες έχω καιρό να γράψω. μόλις σήμερα έμαθα ότι θα πρέπει να περημένω ένα μήνα ακόμη για να πάρω τα αποτελέσματα της ιστολογικής. έχω πάρει τα επιδόματα και όλη την αδεια από το ικα όπως θα την έπερνα αν είχα το μωρό και εγώ δεν έχω την μπεμπουλα μου. αν και έχει περάσει ένας μήνας πονάει ακόμη το ίδιο.

Haris κοπέλα μου τι κάνεις σε είχα στο νου μου πως τα πας?

Αντε κορίτσια σύντομα να μάθουμε κατι ευχάρηστο

 

tzoi καταλαβαίνω ποσο σκληρό μπορεί να είναι αυτό....Επίσης καταλαβαίνω ότι είναι ακόμη πιο σκληρό για σένα μιας και θα ήταν το πρώτο σου μωρό-θυμάμαι καλά;

Εμένα θα ήταν το τρίτο μου. Ίσως η πίκρα που νοιώθω εγώ τώρα είναι διαφορετικού είδους μιας και ξέρω τι σημαίνει μητρότητα....Τι να πεις....Πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι και να πιστέψουμε ότι μετά την μπόρα έρχεται και η λιακάδα...και να το ξέρεις, θα έρθει ,αν εσύ , εγώ, εμείς το θελήσουμε πραγματικά... Τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

[Haris1]

Κοριτσια, στην προσπαθεια μου να μπορεσω να διαχειριστω ολα αυτα τα συναισθηματα που με πνιγουν, βρηκα στο internet μια ιστορια, πραγματικα ενδιαφερουσα.

Σας την παραθετω, ελπιζοντας να σας δωσει μια αλλη προοπτικη αντιμετωπισης του πενθους.

Καλη αναγνωση.

 

"Στη βιβλιογραφία για το πένθος και το θάνατο συχνά αναφέρεται η ιστορία του αλόγου στο τραπέζι, αρχικά γραμμένη από τον ψυχολόγο Richard Kalish....

Την βρήκα πολύ εύστοχη και μια σύντομη εκδοχή της παρουσιάζω εδώ.: Ένας άνθρωπος που το έλεγαν Γιάννη ήταν καλεσμένος σε μια δεξίωση. Καθώς μπήκε στο σπίτι του οικοδεσπότη του, είδε τους καλεσμένους στο σαλόνι να αλληλοσυστήνονται και να συζητούν μεταξύ τους σε πηγαδάκια. Κάποια στιγμή, ο οικοδεσπότης τους, τους διέκοψε για να τους πει πως το δείπνο ήταν σερβιρισμένο και πως μπορούσαν να περάσουν στην τραπεζαρία. Καθώς όλοι μπήκαν στην τραπεζαρία, όπου ένα υπέροχο πλούσιο δείπνο ήταν σερβιρισμένο, είδαν πως στη μέση του τραπεζιού κάθονταν ένα μικρό άλογο. Το άλογο κάθονταν εκεί ήρεμο και ακίνητο. Οι καλεσμένοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ανήσυχα αλλά καθώς ο οικοδεσπότης κάθισε στο τραπέζι κάθισαν κι αυτοί. Οι καλεσμένοι άρχισαν να τρων βιαστικά το φαγητό τους χωρίς να κοιτούν γύρω τους ή να συζητούν μεταξύ τους. Σύντομα ο οικοδεσπότης κατάλαβε πως το άλογο αναστάτωνε τους καλεσμένους του και προσπάθησε να το κάνει να φύγει από το τραπέζι, σπρώχνοντάς το και δελεάζοντάς το με φαγητό αλλά μάταια. Έτσι ζήτησε συγγνώμη από τους καλεσμένους του, κι επέστρεψε στη θέση του. Η κίνησή του αυτή δεν άλλαξε καθόλου τη βαριά κι αμήχανη ατμόσφαιρα του δείπνου για αυτό και ο οικοδεσπότης ανακοίνωσε πως, αν ήθελαν, μπορούσαν να βγουν στη βεράντα για καφέ ή ποτό. Οι καλεσμένοι ανακουφισμένοι έσπευσαν προς τη βεράντα, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

 

Μερικούς μήνες αργότερα ο Γιάννης ξαναεπισκέφτηκε το φίλο του στο σπίτι του και τον ρώτησε σχετικά με το άλογο που του είχε καταστρέψει το δείπνο στην προηγούμενή του επίσκεψη. Ο οικοδεσπότης του απάντησε: «Λοιπόν, ο θάνατος είναι σαν το αλογάκι στη μέση του τραπεζιού. Αν οι άνθρωποι το φοβούνται και το αποφεύγουν με κάθε κόστος, καταστρέφει το δείπνο. Αν το δεχτούν και το δουν όπως ακριβώς είναι τότε καταλαβαίνουν πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να χαλάσει την ευχαρίστηση του φαγητού και τη συντροφιά των καλεσμένων». Ο Γιάννης είπε πως κατάλαβε και ο οικοδεσπότης του τον κάλεσε μέσα για δείπνο. Μπαίνοντας στην τραπεζαρία ένα αλογάκι κάθονταν στο τραπέζι. Ο Γιάννης είπε: «βλέπω το θάνατο στο τραπέζι» _ «είναι πάντα εκεί» ανταπάντησε ο οικοδεσπότης. Κι έπειτα ο Γιάννης είπε: «βλέπω και καταλαβαίνω τώρα» κι ο οικοδεσπότης είπε: «ωραία τώρα μπορούμε να φάμε».

 

Στις σύγχρονες κοινωνίες ο θάνατος, περισσότερο από ποτέ, είναι θέμα ταμπού. Μας φέρνει σε αμηχανία και οι πιο πολλοί αποφεύγουμε και δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για αυτό. Συχνά λειτουργούμε σα να ήμασταν αθάνατοι κι όταν συναντάμε κάτι που να μας το θυμίζει αποφεύγουμε το θέμα ή προσπαθούμε να το προσπεράσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα. Εξαιτίας των παραπάνω, σε αυτούς που έχουν χάσει ένα κοντινό πρόσωπο υπάρχουν μια σειρά λανθασμένων μηνυμάτων που λαμβάνουν από το περιβάλλον τους και που τους δυσκολεύουν στη διαδικασία του πένθους: π.χ. μηνύματα που προσπαθούν να μειώσουν τη σημαντικότητα της απώλειας λ.χ. _σύντομα θα κάνεις κι άλλο παιδί ή _ήταν πολύ γέρος έτσι κι αλλιώς. Άλλα μηνύματα διατάζουν κατά κάποιον τρόπο τον πενθούντα να φανεί δυνατός λ.χ. «ψηλά το κεφάλι, η ζωή συνεχίζεται». Όλα τα παραπάνω μηνύματα δείχνουν στον πενθούντα πως τα συναισθήματά του και οι σκέψεις του δεν γίνονται αποδεκτά από τους γύρω του και πως θα έπρεπε να νιώθουν κάπως αλλιώς. Αλίμονο, δεν υπάρχει τρόπος να τροποποιηθούν τα συναισθήματα μόνο να κουκουλωθούν και ο καλύτερος τρόπος για να παγιώσουμε την απελπισία και τη λύπη είναι να την καταπιέσουμε και να τα σπρώξουμε βαθιά στην ψυχή μας. Επιπλέον, το πένθος είναι μοναδικό, ατομικό για κάθε άνθρωπο. Δεν μπορούν να υπάρχουν κανόνες για τη διάρκειά του, την έντασή του και τη σημασία που έχει για κάθε άνθρωπο. Ένα υποστηρικτικό, τόσο συναισθηματικά όσο και πρακτικά, οικογενειακό συγγενικό περιβάλλον όπου όλα τα συναισθήματα γίνονται αποδεκτά κι όπου δεν δίνονται εντολές για το πώς θα έπρεπε να ξεπερασθεί η απώλεια ενός αγαπημένου είναι το ιδανικό κλίμα ώστε κάποιος άνθρωπος να βιώσει τη μοναδικότητα του πένθους του, να εκφράσει ανοιχτά και σε όλη τους την ένταση τα συναισθήματά του, σταδιακά να μπορέσει να αποδεχτεί την απώλεια και να συνεχίσει τη ζωή του. Σε κάποιες περιπτώσεις, όταν τα συναισθήματα παραμένουν φιμωμένα και φυλακισμένα στην ψυχή κάποιου που βρίσκεται σε πένθος, η συμβουλευτική με κάποιον ειδικό μπορεί να βοηθήσει στην απελευθέρωση των συναισθημάτων αυτών.

 

Όσο αφορά τα παιδιά, οι μεγάλοι συχνά θέλουμε να τα προστατεύσουμε από το πένθος, στερώντας τους όμως την ανάγκη τους να βιώσουν ανοιχτά την απώλεια και να πουν αντίο σε αυτόν που φεύγει. Έτσι, η απώλεια γίνεται για αυτά μια μισοτελειωμένη ιστορία που κάνει κάθε μελλοντική τους απώλεια να φαντάζει τρομερή και να μην ξέρουν πώς να συνδιαλλαγούν με αυτή. Πολλές φορές έχω ακούσει σαν επαγγελματίας παράπονα ενηλίκων πως όταν ήταν παιδιά οι δικοί τους δεν τους άφησαν να πουν αντίο με τον τρόπο που ήθελαν αυτοί.

 

Έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε σε μια επαρχία όπου τα έθιμα του πένθους με το ξενύχτι και τη συγκέντρωση συγγενών να λειτουργούν ιδιαίτερα ψυχοθεραπευτικά και να θυμίζουν έναν μαραθώνιο ομαδικής θεραπείας. Δυστυχώς σε πιο μεγάλες πόλεις ο θάνατος είναι απρόσωπος και ο πενθών είναι μόνος του με συναισθήματα που δυσκολεύουν το περιβάλλον του και που προσπαθεί να τα βάλει όσο γίνεται στην άκρη. Ο θάνατος είναι σαν το άλογο στο τραπέζι. Μόνο αν τον δεχτούμε σαν αναπόσπαστο κομμάτι του κύκλου της ζωής δεν μπορεί να διαταράξει τη ζωή αυτή, και μόνο τότε όταν έρθει θα είμαστε πιο έτοιμοι να τον δεχτούμε και να σεβαστούμε τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει.

 

Βιβλιογραφία:

Kubler-Ross Ε. (1997): On death and dying. New York: Touchstone

 

(ελπιζω να μη σας κουρασε το μεγαλο post)

[vasdeli]

Δεν έχω λόγια!

[tzoi]

tzoi καταλαβαίνω ποσο σκληρό μπορεί να είναι αυτό....Επίσης καταλαβαίνω ότι είναι ακόμη πιο σκληρό για σένα μιας και θα ήταν το πρώτο σου μωρό-θυμάμαι καλά;

Εμένα θα ήταν το τρίτο μου. Ίσως η πίκρα που νοιώθω εγώ τώρα είναι διαφορετικού είδους μιας και ξέρω τι σημαίνει μητρότητα....Τι να πεις....Πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι και να πιστέψουμε ότι μετά την μπόρα έρχεται και η λιακάδα...και να το ξέρεις, θα έρθει ,αν εσύ , εγώ, εμείς το θελήσουμε πραγματικά... Τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

 

 

Καλή μου vasdeli καλά θυμάσε ήταν το πρώτο μου μωράκι. Τα συναισθήματα είναι πολύ μπερδεμένα, πιστεύω ότι όποιο παιδί και να χαθεί είτε είναι το πρώτο είτε το δεύτερο πάντα ο χαμός πονάει και πάντα θα πονάει. η μόνη διαφορά είναι ότι το σπίτι είναι άδειο δεν έχω ένα μικρό άγγελο ωστε να απαλύνει λίγο ο πόνος είμαι πάλι μόνο εγώ και ο άντρας μου είναι σαν να έχω χάσει πάνω από ένα χρόνο ζωής το απόλυτο κενό. Να είσαι καλά για τα παιδάκια σου και όπως είπες και εσύ τα καλύτερα είναι μπροστά μας.

[vasdeli]

Καλή μου vasdeli καλά θυμάσε ήταν το πρώτο μου μωράκι. Τα συναισθήματα είναι πολύ μπερδεμένα, πιστεύω ότι όποιο παιδί και να χαθεί είτε είναι το πρώτο είτε το δεύτερο πάντα ο χαμός πονάει και πάντα θα πονάει. η μόνη διαφορά είναι ότι το σπίτι είναι άδειο δεν έχω ένα μικρό άγγελο ωστε να απαλύνει λίγο ο πόνος είμαι πάλι μόνο εγώ και ο άντρας μου είναι σαν να έχω χάσει πάνω από ένα χρόνο ζωής το απόλυτο κενό. Να είσαι καλά για τα παιδάκια σου και όπως είπες και εσύ τα καλύτερα είναι μπροστά μας.

 

Έχεις δίκαιο γλυκιά μου tzoi....Σε σκέφτομαι από την πρώτη στιγμή που διάβασα το thread.... Και το διάβασα την μέρα της επέμβασης...Είναι απίστευτο το πόσο σε σημαδεύει μια τέτοια εμπειρία...τουλάχιστον εγώ είμαι ένας άλλος άνθρωπος....Δεν ξέρω αν λέγεται ωριμότητα, το σίγουρο πάντως είναι ότι τίποτα δεν θεωρώ πλέον δεδομένο....ζω το σήμερα και ανησυχώ ελάχιστα για το αύριο.

[Christie]

Εμενα πέρασαν 4,5 μηνες απο την μέρα που εκανα διακοπή στην 22 εβδομάδα.ειχε δισχιδή ράχη, τυχαιο γεγονός (κατασκευαστικό). Δεν ξερω αν ειναι τυχαιο...Δεν ξεπερνιέται με τιποτα.

Εξετάσεις δεν χρειάζεται να κανω μου ειπαν.Βεβαια θα κανω καρυότυπο απο μονη μου.Πριν λιγες μέρες θα γεννούσα.Συνεχεια σκεφτομαι την μπεμπα μου.

Εχω ενα παιδάκι,εξετασεις θρομβοφιλιας ειχα κανει στο πρώτο μου παιδί και ηταν όλες καλές.Στην ιστολογική εδειξε για τη δισχιδη ραχη αλλα αυτο που με παρεξενεψε ειναι ότι ο πλακούντας ειχε χρονια αγγειιτιδα.

Απο το νεο ετος θα ξαναπάω στο γιατρο...δεν εχω κουράγιο πια να πηγαινω.αν ειναι θεμα τυχης τι να πω.!

 

Κι εγω μια απο τα ιδια, απλα εμας ηταν καρδιολογικο το προβλημα, κατασκευαστικο λαθος μας ειπαν οπως ακριβως κι εσας.. Καναμε καρυοτυπο στο μωρακι και βγηκε καθαρος (οχι χρωμοσωμικες ανωμαλιες)...

 

Παντως εχθες ακουσα απο γνωστη μου οτι ειχε ακριβως την ιδια περιπτωση με τη δικια μου και δυστυχως γενικα εχω ακουσει πολλες τετοιες περιπτωσεις τελευταια...

 

Ασε κι εμενα μου ειχε δωσει ΠΗΤ 18/11/2009 δηλαδη τωρα που μιλαμε μπορει να ειχα γεννησει κιολας και με εχει πιασει μια μελαγχολια αυτες τις μερες...

 

Προπσπαθω να σκεφτομαι θετικα, αλλα οταν εχεις φαει ηδη 2 στραπατσα ειναι καπως δυσκολο!

[kassiani]

Ισως πραγματικά δεν έπρεπε να καταθέσω την εμπειρία μου. Θα ενημερώσω τον admin να σβήσει το θέμα. Ευχαριστώ και γρήγορα μανούλες όλες!

 

Ευχαριστώ πολύ όλες για τη συμπαράσταση και τα μηνύματα σας. Μου δίνετε δύναμη να συνεχίσω.

 

Πολλά πράγματα οι γιατροί τα θεωρούν δεδομένα και δεν τα αναφέρουν. Είναι σίγουροι και αυτοί απο την πλευρά τους ότι τα ξέρουμε. Η ότι θα τους ενημερώσουμε για το κάθε τι.

Με αυτή τη λογική άνοιξα αυτό το θέμα. Οχι για να φοβήσω αλλα για να υποψιάσω. Ετσι κι αλλιώς θυμάμαι πολύ καλά ότι άν και πριν απο κάθε εξέταση ρουτίνας ή μη είχα άγχος, μετά πετούσα απο τη χαρά μου όταν έπερνα τα θετικά αποτελέσματα και σίγουρα ήμουν ευτυχισμένη που την εκανα.

 

Δεν τα αναφερουν, γιατι αν αναφερουν σε μια εγκυο ολα τα πιθανα που μπορει να της συμβουν, το πιθανοτερο ειναι οτι θα αποβαλει απο το αγχος της.

[koukkida]

κορίτσια διαβάζοντας τις εμπειρίες σας ένιωσα τον πόνο σας και έκλαψα πολύ.

εγώ έχασα την κουκκιδίτσα μου πολύ νωρίς, μόλις στην 8η εβδομάδα αλλά πονάω πολύ. όχι όμως όσο εσείς που το ζήσατε τόσο αργά στην εγκυμοσύνη σας. Ήταν το πρώτο μου και τώρα που ψάχνομαι αρχίζω σιγά σιγά να μαθαίνω πόσο σύνθετη κατάσταση είναι μια εγκυμοσύνη, πόσους κινδύνους ελωχεύει αλλά και τα υπέροχα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει μια γυναίκα με τη μητρότητα.

Είναι καλό όλες εμείς που προσπαθούμε να γίνουμε μανούλες να είμαστε ενημερωμένες σωστά ουτως ώστε να είμαστε προετοιμασμένες για όλα. Να μαθαίνουμε απο τις εμπειρίες σας και να συλλέγουμε πληροφορίες που μπορεί να φανούν χρήσιμες και σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως και σωτήριες.

Να ευχηθώ σε όλες σας να έρθει μια υπέροχη εγκυμοσύνη όποτε το θελήσετε και πολλά γερά και χαρούμενα μωράκια.

 

Φιλιά

[evita79]

Εχω μπλαντάξει στο κλάμα....Υπομονή..μόνο αυτό έχω να πώ...και κουράγιο...

δεν εχω λογια