πολύ επιθετική - μεγάλη ζήλια - χτυπάει

[Valia]

Η μεγάλη μου κόρη (3,5 χρονών) αντέδρασε με μέτρια ζήλια μετά την έλευση της αδερφής της (1 έτους σήμερα). Γενικά κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μην ζηλέψει κ τραυματιστεί η ψυχούλα της.

 

Το κακό ξεκίνησε στις καλοκαιρινές διακοπές μας. Τα πεθερικά μου (απολύτως ανίδεοι σε θέματα ψυχολογίας κ συναισθηματικών αναγκών: "τα ταίσαμε, τα αλλάξαμε, άρα τελειώσαμε μαζί τους..." ) επί δεκαπέντε μέρες κανάκευαν την μικρή μπροστά στα μάτια της μεγάλης μου. Και όταν ήμασταν μπροστά με την άντρα μου, τους μαζεύαμε, αλλά όταν τους τα αφήναμε, Κύριος ίδε...

 

Το θέμα είναι ότι επιστρέφοντας σπίτι μας, η μεγάλη μου έβγαλε μια πρωτοφανή επιθετικότητα προς την αδερφή της, την χτυπάει (σπρώχνει, δαγκώνει, πετάει πράγματα) κ πλέον δεν τολμάω να τα αφήσω μόνα τους (σε αντίθεση με το προηγούμενο διάστημα).

 

Σας παρακαλώ, βοηθείστε με, πως να αντιδρώ σε αυτές τις περιπτώσεις? Άλλες φορές την μαλώνω γλυκά, κατανοώντας την πίκρα στην καρδιά της. Άλλες φορές όμως την μαλώνω πολύ κ την βάζω τιμωρία. Είναι σωστό αυτό? Μήπως έτσι την εξαγριώνω περισσότερο? Φοβάμαι όμως μήπως πάνω σε κάποιο επεισόδιο την τραυματίσει πιο σοβαρά.

[Maya]

Μετά τις διακοπές, όλα τα παιδάκια γυρίζουν διαφορετικά. Μην πανικοβάλλεσαι, θα γυρίσετε γρήγορα στους ρυθμούς σας. Κι εμείς αυτά παθαίνουμε κάθε φορά, που λέω να μην ξαναφύγω και όλο πάλι φεύγουμε:D. Από την εμπειρία μου έχω καταλάβει ότι η συμπεριφορά του παππού και της γιαγιάς (ειδικά όταν είναι σχέση... διακοπών) δεν επιρρεάζει και τόσο πολύ τα παιδιά. Οι γονείς είναι αυτοί που έχουν σημασία, εκτός από τις περιπτώσεις που έχουν αναθέσει στους παππούδες την ανατροφή των παιδιών τους, που δεν είναι η περίπτωσή σου. Οπότε χαλαρά. Εγώ τί έκανα (έχω παιδιά στην ηλικία αυτή).

Καταρχήν είμαστε πολύ αυστηροί στο θέμα της βίας. Βάζουμε τον πρώτο γιό μας στην καρέκλα της σκέψης και του στερούμε κάποια παιχνίδια του για το απόγευμα. Του λέγαμε: μπορείς να ζηλεύεις, αν νομίζεις, αλλά απαγορεύεται να χτυπάς τον αδερφό σου. Αυτό έχει συνέπειες και η πιο σημαντική είναι ότι ο αδερφός σου δεν θα σε αγαπάει. (λοιπόν, δεν μπορείς να φανταστεις, αυτό το τελευταίο έπιανε).

Στη συνέχεια μιλάμε πολύ πολύ. Το εξηγούμε τα πλεονεκτήματα που έχει να είναι μεγαλύτερος, ότι έχει περισσότερα προνόμια (του τα απαριθμούμε ένα ένα τα προνόμιά του, πχ. τηλεόραση, βόλτα με το μπαμπά, παγωτό κλπ.) Του λέμε ότι οι γονείς αγαπάνε όλα τα παιδιάκια τους το ίδιο. Τέλος του λέμε ότι όλοι προτιμούν να παίζουν με τα μωρά, γιατί γελάνε συνέχεια και είναι γλυκά και αφράτα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα αγαπούν περισσότερο.

Τί να σου πω? Σε γενικές γραμμές σε εμάς πιάνουν αυτά. Όμως ΠΟΤΕ δεν τα αφήνουμε μόνα τους. Πάντα, όταν φεύγω από το δωμάτιο, παίρνω τον έναν μαζί. Είναι μικρά ακόμα, μπορεί και κατά λάθος να βλάψει το ένα το άλλο.

 

Η μεγάλη μου κόρη (3,5 χρονών) αντέδρασε με μέτρια ζήλια μετά την έλευση της αδερφής της (1 έτους σήμερα). Γενικά κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μην ζηλέψει κ τραυματιστεί η ψυχούλα της.

 

Το κακό ξεκίνησε στις καλοκαιρινές διακοπές μας. Τα πεθερικά μου (απολύτως ανίδεοι σε θέματα ψυχολογίας κ συναισθηματικών αναγκών: "τα ταίσαμε, τα αλλάξαμε, άρα τελειώσαμε μαζί τους..." ) επί δεκαπέντε μέρες κανάκευαν την μικρή μπροστά στα μάτια της μεγάλης μου. Και όταν ήμασταν μπροστά με την άντρα μου, τους μαζεύαμε, αλλά όταν τους τα αφήναμε, Κύριος ίδε...

 

Το θέμα είναι ότι επιστρέφοντας σπίτι μας, η μεγάλη μου έβγαλε μια πρωτοφανή επιθετικότητα προς την αδερφή της, την χτυπάει (σπρώχνει, δαγκώνει, πετάει πράγματα) κ πλέον δεν τολμάω να τα αφήσω μόνα τους (σε αντίθεση με το προηγούμενο διάστημα).

 

Σας παρακαλώ, βοηθείστε με, πως να αντιδρώ σε αυτές τις περιπτώσεις? Άλλες φορές την μαλώνω γλυκά, κατανοώντας την πίκρα στην καρδιά της. Άλλες φορές όμως την μαλώνω πολύ κ την βάζω τιμωρία. Είναι σωστό αυτό? Μήπως έτσι την εξαγριώνω περισσότερο? Φοβάμαι όμως μήπως πάνω σε κάποιο επεισόδιο την τραυματίσει πιο σοβαρά.

[xazomama]

Πόσο χρονών είναι τα παιδάκια σας;

Γιατί στο θέμα ζήλιας, έχουμε κι εμείς τα προβληματάκια μας...

[Elinaki]

Βάλια στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε και εμείς (οι γιοι μου είναι 4 και 2). Το τελευταίο δίμηνο ειδικά περνάμε πολύ δύσκολα. Η αφορμή για τους καυγάδες τους είναι σχεδόν πάντα τα παιχνίδια γιατί ο μεγάλος επιμένει να παίρνει ό,τι κρατάει ο μικρός στο χέρι του, ο μικρός αντιδρά, το τραβάει και εκεί ξεκινάει το κακό... Προσπαθώ να μην παίρνω το μέρος κανενός αλλά αδύνατον τις περισσότερες φορές γιατί ο μεγάλος τον χτυπάει άσχημα, τον δαγκώνει, τον τσιμπαει και ο άλλος δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτε. Σήμερα το πρωί τον χτύπησε με ένα πλαστικό κατσαβίδι-παιχνίδι στην πλάτη τόσο δυνατά που σχεδόν του κόπηκε η ανάσα. Οι αντοχές μου καθημερινά μειώνονται γιατί από τις 8 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι που κοιμούνται ζω σε μια κατάσταση τρέλας...

 

Αν μπορεί η Μαρία Σ. να μας γράψει δυο λόγια για το πως να χειριστούμε αυτή την επιθετικότητα τη στιγμή που εκδηλώνεται, θα ένοιωθα πολύ ανακουφισμένη. Σας μιλώ ειλικρινά δεν έχω κουράγιο και όρεξη να πάω ούτε ως το φούρνο για το ψωμί της ημέρας.

[Elinaki]

Να πω ότι την καρέκλα της τιμωρίας όσες φορές την εφάρμοσα δεν έπιασε γιατί στο 5λεπτο πάλι έκανε τα ίδια και χειρότερα....

[ASMARIA]

και εμείς ζητάμε βοήθεια...αντιμετωπίζουμε παρόμοια κατάσταση (ταιριάζω πολύ με την περίπτωσή σου elinaki) ειδικά τον τελευταίο μήνα θα έλεγα.

τα αγόρια μου είναι μόνο με 17 μην διαφορά & πάντα η ιστορία ξεκινάει από τον μεγάλο ο οποίος είτε θα πάρει το παιχνίδι του μικρού, είτε θα τον σπρώξει κλπ

εγώ αυτό που κάνω είναι "πρόληψη", όσο είναι δυνατό, δηλ. α) προσπαθώ να τους απασχολώ ξεχωριστά τον καθένα & β) να μην τους αφήνω καθόλου στον ίδιο χώρο με παιχνίδια που αρέσουν πολύ και στους δύο.

πχ στον ίδιο χώρο πάντα (για να τους επιβλέπω ταυτόχρονα), δίνω στο μικρό τα αγαπημένα του αυτοκινητάκια για να παίξει μόνος του & εγώ διαβάζω παραμύθια στον καναπέ με το μεγάλο μου ή αντίστροφα παίζω εγώ με το μικρό την ώρα που ο μεγάλος είναι απασχολημένος με τον πίνακα ζωγραφικής του.

το κόλπο αυτό είναι και το μόνο που αποδίδει. το πιο σημαντικό είναι να είναι ο μεγάλος μου τόσο προσηλωμένος σε αυτό που κάνει & τόσο ικανοποιημένος, ώστε να μην ασχολείται με το τι κάνει ο μικρός...!

οπότε, ούτε λόγος για κοινό παιχνίδι!

όλο αυτό είναι απίστευτα κουραστικό & απαιτεί συνεχή επίβλεψη, αλλά....τι άλλο??? καμιά ιδέα από πιο έμπειρες μανούλες?

[Valia]

Κορίτσια, ήταν μια όαση συμπαράστασης, νιώθωντας ότι δεν περνάω αυτές τις δύσκολες καταστάσεις μόνη μου. Πραγματικά θα ήθελα κ εγώ να ήθερα πως πρέπει να χειρίζομαι αυτές τις εξάρσεις θυμού κ επιθετικότητας. Πρέπει να αφήνουμε το παιδί να εκτονώνεται (χωρίς φυσικά να κινδυνεύει το μικρότερο), ή να επεμβαίνουμε άμεσα κ να μαλώνουμε το μεγαλύτερο για τη συμπεριφορά του?