Τι λέμε για τον Θάνατο;

[mother's heart]

πριν 2 μηνες χασαμε τον παππου του αντρα μου κ την περασμενη βδομαδα κ τη γιαγια του.

κ στις 2 κηδειες πηραμε κ τα 3 παιδια μαζι.δεν ξερω αν ηταν σωστο,αλλα ετσι νιωσαμε!εχουν προσφερει πολλα σε μας κ στα παιδια μας κ τους αξιζε να τους αποχαιρετησουμε σαν οικογενεια!οταν το μαθαμε ειπαμε στον νικολακη που ειναι 3,5 χρονων οτι πεθαναν κ πηγαν στον ουρανο.δεν αντεδρασε,απλα ειπε:<<ααα ειναι πανω ψηλα στον ουρανο??>>

βεβαια οταν φτασαμε σπιτι που τους ειχαν στο φερετρο,πηγαμε κ τα παιδια κοντα να χαιρετησουν κ φυσικα οι πιο ηλικιωμενες γυναικες κοντεψαν να μας φανε.τα γνωστα,''γιατι φερνετε εδω τα παιδια'',''δεν ειναι σωστο''.....κ ο αντρας μου τους απαντησε καταλληλα!<<εμεις κουμαντο στα παιδια μας κ σεις στα δικα σας!!>>

πιστευω οτι πρεπει τα παιδια να μαθαινουν την αληθεια,γιατι ο θανατος ειναι στη ζωη μας κ πρεπει να τον αντιμετωπιζουμε!

[lina]

Μπράβο σας που το κάνατε! Η παιδοψυχολόγος στη σχολή γονέων του παιδικού μας είπε ότι τα παιδιά πρέπει να αποχαιρετούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Μιλήσαμε και για τις τραγικές περιπτώσεις απώλειας μαμά ή μπαμπά και ήταν απόλυτη σε αυτό. Ωστόσο, είπε ότι καλύτερα να βγαίνουν έξω οι υπόλοιποι πριν έρθουν τα παιδιά γιατί δεν είναι οι νεκροί που τα τρομάζουν αλλά οι ζωντανοί με τα μοιρολόγια τους (και συνήθως άσχετες θειές και παραθειές). Εγώ έχασα τον πατέρα μου τα Χριστούγεννα και δεν τα πήρα στην κηδεία. Το μετάνιωσα για τον μεγάλο γιατί ήταν μια όμορφη κηδεία, ήρεμη και γεμάτη αγάπη. Απλά δεν άντεχα να με βλέπει να κλαίω...

[ΚΑΡΔΙΑ]

Καλημέρα σας. Το θέμα αυτό και εμένα με ανησυχεί τελευταία, γιατί η κόρη μου μεγάλωσε πια (5,5) και το θέμα "θάνατος" το αναφέρει συχνά. Είναι που χάσαμε και μι αγαπημένη θεία πρόσφατα, οπότε επανήρθε στην επιφάνεια. Από το σχολείο μου είπαν ότι το καλύτερο είναι να λέμε την αλήθεια (όχι "κοιμήθηκε", πεταλουδίτσες κτλ) αλλά όχι περισσότερα από όσα πρέπει.

Για την θεία λοιπόν, της είπα ότι πέθανε, της εξήγησα για τα κοιμητήρια και το μόνο υπερβολικό που είπα ήταν ότι κάποια στιγμή ο Χριστούλης παίρνει τους ανθρώπους από το κοιμητήριο κοντά του.

Γενικά δεν νομίζω ότι ακόμα καταλαβαίνει απόλυτα το θέμα, αλλά νομίζω σιγά σιγά θα συνειδητοποιεί την απουσία.

Από την άλλη, υπάρχει και η άποψη ότι πρέπει τα παιδιά να τα παίρνουμε μαζί μας στα κοιμητήρια και όχι μόνο αποκλειστικά σε κηδείες, αλλά και ως βόλτα. Ποιός όμως το κάνει αυτό βρε παιδιά? Δεν είναι λίγο δύσκολο και για τους γονείς και για τα παιδιά?

[mother's heart]

Από την άλλη, υπάρχει και η άποψη ότι πρέπει τα παιδιά να τα παίρνουμε μαζί μας στα κοιμητήρια και όχι μόνο αποκλειστικά σε κηδείες, αλλά και ως βόλτα. Ποιός όμως το κάνει αυτό βρε παιδιά? Δεν είναι λίγο δύσκολο και για τους γονείς και για τα παιδιά?

 

εμεις οταν πηγαινουμε πατρα για να δουμε συγγενεις,παντα παμε κ αναβουμε τα καντηλακια στους ταφους των συγγενων που πεθαναν.κ παιρνουμε κ τα παιδια μαζι.ο νικολακης που ειναι πιο μεγαλος,επειδη εχει μαθει πια,οποτε παμε στο κοιμητηριο,μας λεει:<<εδω ειναι ο παππους που ειναι στον ουρανο ε??κοντα στον χριστουλη??>>κ αναβει κ κερακι!

[HUANMIRO]

Πρεπει να λέμε την αλήθεια απο την πρώτη στιγμή. Τ α παιδια καταλαβαίνουν πολύ παραπάνω απο όσο νομίζουμε. Εγω όταν πέθανε ο πατέρας μου ήμουν 6 χρονών και δεν μας είπαν την αλήθεια απο την αρχή αστα να πάνε το τι έγινε. Εννοήται ότι δεν τον αποχαιρετίσαμε δυστυχώς.:sad: Τώρα τα παιδία μου τα πέρνω μαζ'ι μου στο κοιμητήριο και ανάβουμε το καντήλι του παππού. Ξέρουν ότι ο παππούς αρρώστησε και γιαυτο πέθανε το ίδιο και η πεθερά μου. Χθές το βράδυ πρίν κοιμηθεί με ρώτησε πώς πήγε στον ουρανό ο παππους ΄είχε φτερά. Του είπα ότι σταμάτησε να κτυπά η καρδούλα του και οι άγγελοι που έχουν φτερά τον πήρα απο το χέρι και τον πήραν στον ουρανό. "Και τί κάνει". Μας βλέπει απο ψηλά και μας προσέχει να μην πάθουμε κακό." Α μαμά όπως μας προσέχουν οι άγγελοι και ο Χριστούλης"¨. Ναι αγάπη μου. Και μου σκάει ένα πλατύ χαμόγελο.:-P:-P