Τρομάζει, φοβάται... ( 1 έτους )

[ssidi 1]

Εδώ και μαι βδομάδα περίπου ο μικρός μου τρομάζει χωρίς λόγο.

Ξυπνάει κάπου κάπου και στον ύπνο του με κλάμματα αλλά έλεγα οκ, μπορεί να βλέπει εφιάλτη.

Αλλά τώρα στα καλά καθούμενα, εκεί που καθόμαστε μαζί την ημέρα, από κάποιον θόρυβο μικρό, ή από αλλαγή στην ένταση της φωνης μου (όχι να φωνάζω ή να τον μαλώνω) πετάγεται, με κοιτάει τρομαγμένος, γκρινιάζει και θέλει να έρθει στην αγκαλιά μου! Δεν ξέρω τι έχει πάθει! Το κάνει συνήθως τα απογεύματα αλλά όχι μόνο.

Να πω βέβαια και το εξής, δεν ξέρω αν έχει παίζει κάποιο ρόλο. Πριν από μερικές μέρες είχε αλλάξει τον ύπνο του και ενώ κανονικά κοιμόταν το μεσημέρι 1-3, για 2 μέρες κοιμήθηκε στις 5 και ξύπνησε στις 6, 6:30. Οταν ξυπνούσε έκλαιγε πάλι σαν να τρόμαξε.

Σκέφτηκα μήπως επειδή όταν κοιμόταν ήταν μέρα και όταν ξυπνούσε νύχτα γι αυτό τρόμαζε? Και του έχει μείνει φόβος από τότε? Δεν ξέρω τι να σκεφτώ...

[Ελένη 1]

μπορεί να είναι αυτό, μπορεί και κάτι άλλο, πάντως πιστεύω ότι είναι προσωρινό, ίσως μια "φάση" που περνάει καθώς μεγαλώνει. Από ό,τι βλέπω έχετε και γενέθλια. Να σου ζήσει! Χρόνια σας πολλά!

[ssidi 1]

Να σαι καλά Ελένη!

Κι εγώ έτσι ελπίζω...πως είναι φάση και θα περάσει...

[Fivi 0]

ssidi να σου ζησει!

Το ιδιο προβλημα εχω και εγω 3 μηνες τωρα. Ειτε μεσημερι, ειτε βραδυ ξυπναει ενδιαμεσα,κλαιει και θελει αγκαλια, αλλα και οταν ειναι ωρα να ξυπνησει, αντι να ξυπναει ομορφα οπως παλια σηκωνεται στα καγκελα και τσιριζει σαν να εχει φοβηθει. Και ηρεμει μονο αν την παρω αγκαλια. Δεν ξερω τι μπορουμε να κανουμε!

[Μαρια Στυλιανακη 10]

αυτό, είναι συνήθως σημάδι ότι αρχίζουν και κατανοούν/συνειδητοποιούν, ότι δεν είναι ένα σώμα, με την μαμά.

 

πρίν απο αυτό το στάδιο, τα μωρά αισθάνονται ακόμα ένα με την μητέρα, δεν έχουν κατανοήσει ακόμα ότι είναι ξεχωριστά όντα.

 

για αυτό ξαφνικά όταν βλέπουν ότι είναι μόνα τους, και στην ουσία πάρα πολύ αβοήθητα, αφού ούτε μπορούν να μιλήσουν, να περπατήσουν ή να κάνουν κάτι άλλο, φοβούνται..

είναι ένας πολύ φυσικός μικρός πανικός, και είναι απαραίτητο να τα παρηγορείτε έτσι ώστε να βιώσουν σιγά σιγά, ότι ναι μεν η μητέρα δεν είναι κολλημένη πάνω τους και δεν είναι μέρος τους σωματικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι "μόνα" τους.

Είναι ένα στάδιο - και συνήθως μετά απο αυτό είναι που αρχίζει η διαδικασία της προσκόλλησης μιάς και κατα φυσικό επακόλουθο, θέλουν να αισθανθούν σωματικά κοντά στην μητέρα για να ηρεμήσουν αυτό το φόβο τους, και κάθε αποχωρισμός έστω και για λίγο, ακόμα και σε γνώριμα πρόσωπα όταν βρίσκονται, τους προκαλεί ανησυχία και άγχος.

 

εκεί αρχίζει και ο φόβος προς τα ξένα άτομα.

 

μέχρι να περάσει κάποιος καιρός και συνειδητοποιήσουν ότι η μαμά (και ο μπαμπάς) δεν εξαφανίζονται αλλά έρχονται μετά απο λίγο, έχουν αυτά τα συναισθήματα.

Λόγω του ότι όταν είναι μικρά δεν κατανοούν τόσο καλά την έννοια του χρόνου, δηλαδή τα λεπτά φαίνονται ώρες, αργεί να καταλαγιάσει αυτή η ανησυχία και συνήθως, διαρκεί μέχρι και όταν γίνουν 3 ετών.

 

Για αυτό, η διαδικασία πχ της προσαρμογής στον παιδικό, θεωρείται εξαιρετικά σημαντική - για να λάβει υπόψη αυτό το ιδιαίτερο αναπτυξιακό χαρακτηριστικό των παιδιών σε αυτές τις μικρές ηλικίες.

 

Όταν αυτά τα δυο χρόνια πχ, υπάρχει καλή διαχείριση αυτής της ανησυχίας, τα παιδιά μετά δεν έχουν κάποιο πρόβλημα μεγάλο όταν μεγαλώνουν, να αποχωρίζονται τους γονείς - (έχουν "ασφαλή προσκόλληση" ) (γύρω στο 70% των παιδιών, σύμφωνα με κάποια μελέτη της Ainsworth.

 

εάν όμως οι διαδικασίες (αποχωρισμός) δεν είναι σύμφωνες με αυτό το αναπτυξιακό χαρακτηριστικό, τότε είναι αρκετά συχνό, τα παιδιά μεγαλώνοντας να έχουν αυτό το άγχος αρκετά ακόμα μέσα τους, να τους μείνει δηλαδή αυτή η ανησυχία το ίδιο έντονη μάλλιστα. ("ανασφαλή προσκόλληση" ) η συμπεριφορά των παιδιών αυτών, τα πρώτα λεπτά όταν γυρίσει η μητέρα μπορεί να είναι - αποφυγή, θυμός, έντονη αναστάτωση, κλωτσιές, μπερδεμένη συμπεριφορά (σε θέλω δε σε θέλω, αδιαφορία)

 

Οι συγραφείς του βιβλιου που θα παραθέσω πιο κάτω, λένε ότι πολυήμεροι αποχωρισμοί πρέπει να αποφεύγονται πάση θυσία μεταξύ του 12 και 18 μήνα.

 

Απο εδώ και πέρα, όταν αποχωρίζεστε το μωρό σας είναι καλό να δημιουργείτε μια ρουτίνα,- έτσι θα ξέρει ότι θα φύγετε αλλά θα ξανάρθετε πάλι. (και μην φεύγετε χωρίς αυτή την ρουτίνα-προειδοποίηση αποχώρησης-αποχαιρετισμό) . πχ, τρία φιλάκια μέτωπο αυτί,αυτί, μύτη και τα ίδια λόγια κάθε φορά. (όλα αυτά σε συνδυασμό). αυτή η ρουτίνα πρέπει να είναι σχέτικα σύντομη αλλά σε πολύ ήρεμο τόνο.

 

Η ασφαλής προσκόλληση, βοηθάει την ομαλή κοινωνικοποίηση του παιδιού και τα παιδιά με ασφαλή προσκόλληση εμφανίζουν ηγετικές τάσεις, πρωτοβουλία, ενσυναίσθηση, αυτοπεποίηση και αυτοέλεγχο, είναι πιο δημοφιλή κτλ (Waters, Cohn, Harter, Pipp, Sroufe σε έρευνες απο το 79' - 92')

ακόμα και εάν μέχρι κάποιο στάδιο δεν υπήρχε ασφαλή προσκόλληση, μπορεί αν αλλάξουν οι συνθήκες, να δημιουργηθεί εκ των υστέρων κατά την διάρκεια της προσχολικής ηλικίας.

 

"Τα 6 πρώτα χρόνια της ζωής" Λουκία Δημητρίου Χατζηνεοφύτου Dr.Rer.Nat.Ψυχολόγος εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

960 393 844Χ το ISBN..

σελ 420 -425

(το απο πάνω κείμενο δεν είναι ακριβώς όπως το γράφει το βιβλίο, σύμπτυξα πολλές σελίδες αλλά είναι και όπως τα έχω ζήσει τόσα χρόνια με τα παιδιά)

[Fivi 0]

Μαρια σε ευχαριστουμε για την απαντηση!!!

Αυτα που εγραψες τα καταλαβα αλλα πως θα διαχειριστω εγω σωστα αυτη την ανησυχια για να εχω μια ασφαλη προσκολληση αργοτερα?

Εαν παρω αυτο το βιβλιο θα με βοηθησει?

Ειναι αρκετες φορες, δεν το κρυβω, που τα νευρα μου ειναι ετοιμα να σπασουν και δεν εχω υπομονη να την αντιμετωπισω.

Γιατι πλεον εκτος απο τον υπνο, εχει αρχισει και το κανει αυτο και την ωρα που παιζει, σταματαει, ερχεται στα ποδια μου, τσιριζει για να την παρω αγκαλια, την παιρνω αλλα δεν σταματαει αμεσως!!! Γκρινιαζει αρκετη ωρα, κατα διαστηματα τσιριζει-κλαιει, την ρωταω τι εχει αλλα δεν απανταει απλα κλαιει!!!

[ssidi 1]

Μαρία ευχαριστούμε! Κι εγώ το ίδιο ερώτημα έχω, τι πρέπει να κάνουμε πέρα από τον αποχωρισμό? Θα κοιτάξω να πάρω και το βιβλίο.

Κι ο δικός μου το κάνει και ενώ παίζει. Ξαφνικά σαν να τρομάζει από κάτι βάζει τις φωνές και ορμάει πάνω μου. Ακόμη κι όταν είμαι δίπλα του, ενώ παλιότερα όταν ήμουν δίπλα του έπαιζε ήσυχος...

[Μαρια Στυλιανακη 10]

βασικά το καλύτερο είναι να μην το κάνετε μεγάλο θέμα, απλώς να παρηγορείτε όπως μπορείτε την κάθε στιγμή και να αποσπάτε την προσοχή με κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται πανικός, το ότι κλαίει δεν είναι δηλαδή ότι κάτι έχει πάθει, απλώς φόβος- οπότε εσείς το καθησυχάζετε με το να είσαστε εκεί.

δηλαδή το να πάτε αγχωμένα εκεί και να δεί το άγχος σας, δεν βοηθάει.

Το καλύτερο είναι να το θεωρήσετε δεδομένο και να είσαστε προετοιμασμένες για αυτό - ότι θα συμβαίνει συχνά και δείχνει κιόλας την ποιότητα του δεσίματός σας - ότι είναι ένας τρόπος για να χτίσετε την μελλοντική σας σχέση. Βασικά με το να τα παρηγορείτε καλύπτετε μια βασική τους ανάγκη οπότε δείτε το σαν να κλαίνε για φαγητό. Όταν κλαίνε επειδή πεινάνε, δεν αγχώνεστε σωστά? (τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο όπως τώρα με αυτή την νέα αλλαγή) χρησιμοποιήστε λοιπόν την φαντασία για να μεταφέρετε αυτό το συναίσθημα.

δεν το διάβασα κάπου αλλά νομίζω ότι βοηθάει στο να μην ερμηνεύσει κανείς την κατάσταση ως κάτι που σε θέτει σε πανικό.

Απλώς πεινάει για την μαμά και η πείνα είναι τεράστια! και φοβάται μην το φαι τελειώσει η δεν του δώσουν φαί.

καθησυχάστε πρώτα τον εαυτό σας - ότι όλα είναι καλά, ότι είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό, παίρνετε ανάσες, και έτσι θα μπορέσετε να καθησυχάσετε και το παιδί σας.

κατευθείαν ένα τραγουδάκι ή ένα παιχνίδι με το που το παίρνετε αγκαλιά και χαρούμενη φωνή. (τα παιδιά νιώθουν την ανησυχία του γονιού και την παιρνουν ως έναυσμα για το ότι μάλλον και αυτά πρέπει να ανησυχήσουν και έτσι κλαίνε περισσότερο - για αυτό η ερώτηση "τι έχεις" "είσαι καλά" δείχνουν το άγχος και έτσι δεν βοηθάνε καθόλου).

Ότι και να έχουν η λύση είναι μια - αγκαλιά της μαμάς και γλυκά φιλάκια, σαν να είναι το κλάμα τους το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.

 

το θέμα εχει επίσης συζητηθεί και εδώ

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=54756#54756

[ssidi 1]

Βασικά ανακουφίστηκα λίγο γιατί η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να ανησυχώ! Και συνήθως η συμπεριφορά μου ήταν αυτή που αναφέρεις Μαρία, δηλαδή ρωτούσα "τι έχεις παιδί μου", "τι φοβάσαι " κλπ...Τώρα θα ξέρω καλύτερα!

[κατια 0]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ.....ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ.ΒΡΗΚΑ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ.ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

[DEMI-MELINA 0]

Καλημέρα, δεν ξέρω αν κολάμε εδω αλλά αυτο που αντιλαμβάνομαι απο την συμπεριφορά της 18 μηνών κόρης μου είναι φόβος και τρόμος για την ηλεκτρική σκούπα. Κλαίει πολύ και δεν με αφήνει να σκουπιζω.

Γνωρίζετε κάτι που να μπορώ να κάνω ώστε να της φύγει αυτός το φόβος?

[DEMI-MELINA 0]

Συγνώμη , βρήκα απάντηση σε άλλο θέμα. Ευχαριστώ!

[gogo 0]

τώρα το διάβασα για τους αποχωρισμούς.

κι εμάς ο μικρός φαίνεται να είναι τρομαγμένος. Μη και εξαφανιστούμε από το οπτικό του πεδίο, τρέχει να μάς αναζητήσει ανήσυχος.

δεν παίζει μόνος του, εκτός κι αν είμαστε σε μικρή απόσταση από αυτόν. Να ξέρει ότι είμαστε στον ίδιο χώρο. Και τη νύχτα ξυπνάει τρομαγμένος. θέλει κάποιον να του κρατάει το χέρι, να νοιώθει την παρουσία μας δίπλα του.

 

Μέχρι τώρα τον έχουμε αφήσει 5 μέρες το καλοκαίρι με παππού και γιαγιά στη θάλασσα και μια εβδομάδα πάλι με παππού και γιαγια αλλά στο σπίτι στην Αθήνα. Λέτε να τον τρομάξαμε που τον αφήσαμε σε αυτό ακριβώς το διάστημα που αναφέρθηκε, 12-18 μηνών ;;;

 

εν τω μεταξύ, μάς λένε να μην αποχαιρετάμε το παιδί όταν φεύγουμε. Απλά κάποιος το απασχολεί και εξαφανιζόμαστε. Αν μάς αναζητήσει μετά, απλά του τραβούν την προσοχή με κάτι άλλο. Η μητέρα μου ειδικά επιμένει να μην τον αποχαιρετώ που φεύγω για δουλειά. Εκείνη τον προσέχει όταν λείπουμε, οπότε...

 

λετε πως κάνουμε λάθος και έχουμε ενισχύσει τις φοβίες του;;

[Βάνα 0]

gogo λες να κάνω μεγάλο λάθος που τον χαιρετώ κάθε φορά που φεύγω?

είναι 13 μηνών ο μικρός μου.

και αυτό που μου κάνει εντύπωσει είναι ότι ποτέ δεν μου αναταποδίδει τον χαιρετισμό , ενώ όταν φεύγει η νταντά του τη χαιρετάει.

επίσης΄ξυπνάει κάθε βράδυ ανελυπώς στις 03:00 περίπου και γενικά δεν κάνει ήσυχο ύπνο. είναι στο δικό του δωμάτιο.

τώρα το διάβασα για τους αποχωρισμούς.

κι εμάς ο μικρός φαίνεται να είναι τρομαγμένος. Μη και εξαφανιστούμε από το οπτικό του πεδίο, τρέχει να μάς αναζητήσει ανήσυχος.

δεν παίζει μόνος του, εκτός κι αν είμαστε σε μικρή απόσταση από αυτόν. Να ξέρει ότι είμαστε στον ίδιο χώρο. Και τη νύχτα ξυπνάει τρομαγμένος. θέλει κάποιον να του κρατάει το χέρι, να νοιώθει την παρουσία μας δίπλα του.

 

Μέχρι τώρα τον έχουμε αφήσει 5 μέρες το καλοκαίρι με παππού και γιαγιά στη θάλασσα και μια εβδομάδα πάλι με παππού και γιαγια αλλά στο σπίτι στην Αθήνα. Λέτε να τον τρομάξαμε που τον αφήσαμε σε αυτό ακριβώς το διάστημα που αναφέρθηκε, 12-18 μηνών ;;;

 

εν τω μεταξύ, μάς λένε να μην αποχαιρετάμε το παιδί όταν φεύγουμε. Απλά κάποιος το απασχολεί και εξαφανιζόμαστε. Αν μάς αναζητήσει μετά, απλά του τραβούν την προσοχή με κάτι άλλο. Η μητέρα μου ειδικά επιμένει να μην τον αποχαιρετώ που φεύγω για δουλειά. Εκείνη τον προσέχει όταν λείπουμε, οπότε...

 

λετε πως κάνουμε λάθος και έχουμε ενισχύσει τις φοβίες του;;

[Μαράκι 1]

Καλημέρα σε όλους!

δεν ξερετε τί ανηυσχία είχα μέχρι πριν λίγο που διάβασα το τόπικ..

λέω πάει το παιδί μυο κάτι έχει πάθει...πριν ένα μήνα μετακομίσαμε από το κέντρο της πόλης που μέναμε σε προάστιο, καμιά σχέση από άποψη θορύβου, αυτοκινήτων κλπ κλπ..εγώ για να είμαι ειλικρινής δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ..

η μικρή μου 18μιση μηνών είναι πολύ ζωηρό παιδί, γελαστό και ποτε δεν μυο εδωσε την εντύπωση ότι έχει φοβίες..εδώ και 2 - 3 εβδομάδες τα απογεύματα και μόνο αν είμαστε μόνες μας στο σπίτι, δηλαδή επικρατεί πολύ ησυχία, μόλις ξυπνάει από τον απογευματινο τον ύπνο, είναι κάπως φοβισμένη, μαζεμένη...και εκεί που ίσως παίζει με το αυτοκιητάκι της, τρέχει σε μένα κατευθείαν γατζώνεται, κρύβει το προσωπάκι της στο στήθος μου και δεν ξεκολάει..σας μιλάω ειλικρινά της λέω παμε γλυκειά μου να παίξουμε μαζί και δεν σηκώνει το κεφάλι της!! πάω να σηκώσω το κεφάλι της και βάζει τόση δύναμη να μην το σηκώσει που δεν λέγεται...αν τύχει και έρθει κάποιος σπίτι, γιαγιά , μπαμπάς ή κάποιος εκείνη την ώρα,΄γενικά κάθε φορά που έχουμε κόσμο είναι εντελώς διαφορετική, δεν παρουσιάζει τέτοιες συμπεριφορές...κάποια διαστήματα σηκωνότανε και στον ύπνο της και μας φώναζε, μπορεί δηλαδή να σηκώνεται 2 μερες τις επόμενες 3 να μην σηκώνεται...ανησύχησα πάρα πολύ.αλλά βλέπω ότι είναι σύνηθες...απλά αναρωτιέμαι είναι φυσιολογικό να θέλει να μείνει γατζωμένη έτσι πάνω μου ένα τέταρτο πχ? και να πρωτοπαρουσιαστεί αυτό στον ενάμιση χρόνο είναι φυσιολογικό? νόμιζα ότι συμβαίνει σε μιρκότερα μωρά..α, να σας πω ότι όταν την αφήνουμε πχ για καμιά ώρα στη γιαγιά της δεν γκρινιάζει, γενικά πολύ λίγες φορές, ελάχιστες την έχουμε αφήσει και βράδυ...αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε δημιουργήσει πρόβλημα..σε μένα το κάνει, και μάλιστα τις απογευματινές ώρες, και στον μπαμπά της κάποιες φορές με τον οποίο γενικά έχει κόλημμα.

[Βάνα 0]

Μαράκι σύγουρα είναι σύνηθες φαινόμενο αλλά καλύτερα να συμβουλευτεις τον παιδίατρό σου και ένα καλό βιβλίο ψυχολογίας βρεφών-παιδιών.Θα κοιτάξω να ξαναβρώ τον τίτλο αυτού που πήρα εγώ και είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο χωρίς ακρότητες και υπερβολές.

 

 

Καλημέρα σε όλους!

δεν ξερετε τί ανηυσχία είχα μέχρι πριν λίγο που διάβασα το τόπικ..

λέω πάει το παιδί μυο κάτι έχει πάθει...πριν ένα μήνα μετακομίσαμε από το κέντρο της πόλης που μέναμε σε προάστιο, καμιά σχέση από άποψη θορύβου, αυτοκινήτων κλπ κλπ..εγώ για να είμαι ειλικρινής δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ..

η μικρή μου 18μιση μηνών είναι πολύ ζωηρό παιδί, γελαστό και ποτε δεν μυο εδωσε την εντύπωση ότι έχει φοβίες..εδώ και 2 - 3 εβδομάδες τα απογεύματα και μόνο αν είμαστε μόνες μας στο σπίτι, δηλαδή επικρατεί πολύ ησυχία, μόλις ξυπνάει από τον απογευματινο τον ύπνο, είναι κάπως φοβισμένη, μαζεμένη...και εκεί που ίσως παίζει με το αυτοκιητάκι της, τρέχει σε μένα κατευθείαν γατζώνεται, κρύβει το προσωπάκι της στο στήθος μου και δεν ξεκολάει..σας μιλάω ειλικρινά της λέω παμε γλυκειά μου να παίξουμε μαζί και δεν σηκώνει το κεφάλι της!! πάω να σηκώσω το κεφάλι της και βάζει τόση δύναμη να μην το σηκώσει που δεν λέγεται...αν τύχει και έρθει κάποιος σπίτι, γιαγιά , μπαμπάς ή κάποιος εκείνη την ώρα,΄γενικά κάθε φορά που έχουμε κόσμο είναι εντελώς διαφορετική, δεν παρουσιάζει τέτοιες συμπεριφορές...κάποια διαστήματα σηκωνότανε και στον ύπνο της και μας φώναζε, μπορεί δηλαδή να σηκώνεται 2 μερες τις επόμενες 3 να μην σηκώνεται...ανησύχησα πάρα πολύ.αλλά βλέπω ότι είναι σύνηθες...απλά αναρωτιέμαι είναι φυσιολογικό να θέλει να μείνει γατζωμένη έτσι πάνω μου ένα τέταρτο πχ? και να πρωτοπαρουσιαστεί αυτό στον ενάμιση χρόνο είναι φυσιολογικό? νόμιζα ότι συμβαίνει σε μιρκότερα μωρά..α, να σας πω ότι όταν την αφήνουμε πχ για καμιά ώρα στη γιαγιά της δεν γκρινιάζει, γενικά πολύ λίγες φορές, ελάχιστες την έχουμε αφήσει και βράδυ...αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε δημιουργήσει πρόβλημα..σε μένα το κάνει, και μάλιστα τις απογευματινές ώρες, και στον μπαμπά της κάποιες φορές με τον οποίο γενικά έχει κόλημμα.

[katlou 1]

καλημερα κοριτσια! ο Κων/νος μας ειναι 16 μηνων και αντιμετωπιζω το εξης προβλημα. Τον Σεπτεμβριο (ηταν 13 μηνων) καναμε τον γαμο και την βαπτιση μαζι, την ιδια μερα. Απο τοτε λοιπον παρατηρουμε οτι οταν μπουμε σε χωρο που εχει πολυ κοσμο (ειτε αυτο ειναι τραπεζα, ειτε σε καποια γιορτη σε σπιτι) παθαινει "κριση"! Αρχιζει να κλαιει και να ουρλιαζει χωρις λογο, τοσο πολυ που γινεται κατακοκκινος, πνιγεται και θελει μονο αγκαλια και να φυγουμε αμεσως. Μολις φυγουμε ηρεμει. Οπως καταλαβαινεται αυτο ειναι εξισου εκνευριστικο οσο και ανησυχιτικο. Τι να κανουμε? Πως να το αντιμετωπισουμε? Το παραξενο ειναι οτι και στο σπιτι μας και της γιαγιας του εχει συχνα κοσμο. Δεν ειμαστε συνεχεια οι τρεις μας να πεις οτι φοβαται τον κοσμο. Βεβαια οταν ειναι στον χωρο του δεν τρεχει τιποτα. Ολα καλα.

[Βάνα 0]

katlou καλό είναι να μιλήσετε και με τον παιδίατρό σας που θα σας συμβουλέψει φαντάζομαι κάποια πράγματα.Είναι λογικό αν στη βάπιτση έπαθε σοκ και έκλαψε πολύ να του δημιουρίθηκε τραύμα και να έχει συνδέσει την πολυκοσμία με ένα κακό γι' αυτόν γεγονός.Ίσως φοβάταιότι θα περάσει την ίδια δοκιμασία με τότε.Επιδή όμως δεν είμαι ψυχολόγος, καλό είναι να το συζητήσετε με κάποιον ειδικό για να τον βοηθήσετε να ξεπεράσει το τραύμα του.

φιλικά

Βάνα

καλημερα κοριτσια! ο Κων/νος μας ειναι 16 μηνων και αντιμετωπιζω το εξης προβλημα. Τον Σεπτεμβριο (ηταν 13 μηνων) καναμε τον γαμο και την βαπτιση μαζι, την ιδια μερα. Απο τοτε λοιπον παρατηρουμε οτι οταν μπουμε σε χωρο που εχει πολυ κοσμο (ειτε αυτο ειναι τραπεζα, ειτε σε καποια γιορτη σε σπιτι) παθαινει "κριση"! Αρχιζει να κλαιει και να ουρλιαζει χωρις λογο, τοσο πολυ που γινεται κατακοκκινος, πνιγεται και θελει μονο αγκαλια και να φυγουμε αμεσως. Μολις φυγουμε ηρεμει. Οπως καταλαβαινεται αυτο ειναι εξισου εκνευριστικο οσο και ανησυχιτικο. Τι να κανουμε? Πως να το αντιμετωπισουμε? Το παραξενο ειναι οτι και στο σπιτι μας και της γιαγιας του εχει συχνα κοσμο. Δεν ειμαστε συνεχεια οι τρεις μας να πεις οτι φοβαται τον κοσμο. Βεβαια οταν ειναι στον χωρο του δεν τρεχει τιποτα. Ολα καλα.

[TwinMum 0]

Σχετικά με το αγχος του αποχωρισμού, συνήθως λένε οτι πρέπει να αποχαιρετάς το παιδί και να του λες που πας, πόσο θα λείψεις (και ασ μην έχει ακόμα αίσθηση του χρόνου), οτι θα γυρίσεις και οτι το αγαπάς. Δημιουργείται έτσι μία επαναλαμβανόμενη "ατάκα" οταν φεύγει ο γονιός που με τον καιρό το παιδί μαθαίνει και την αναγνωρίζει και ξέρει οτι οδηγεί στο να ξαναέρθει ο γονιός του, άρα του μειώνει το άγχος. Αυτός που το φροντίζει (γιαγιά, νταντά) θα πρέπει να μιλάει στο παιδί για τους γονείς που λείπουν να οτυ λέει που έχουν πάει και οτι θα γυρίσουςν σύντομα.

 

Διάβασα αρκετές απόψεις (σε βιβλία και στο internet) αλλά αυτό είναι το συμπέρασμα που κατέληξα.

[sunsun 0]

Η μικρή μου 17 μηνών φοβάται όταν κάποιο λίγο μεγαλύτερο παιδί ή πιο "ενθουσιώδες" πάει να την αγκαλιάσει ή να την πειράξει. Κλαίει σχεδόν με λυγμούς και φαινεται να αισθάνεται ανήμπορη να αντιδράσει. Την παίρνω αγκαλιά μέχρι να ησυχάσει.

 

Γενικά δεν της φωνάζω εγώ ποτέ ούτε της τραβάω πράγματα κτλ. αλλά και δεν της μεταδίδω δικό μου φόβο για τίποτα, οπότε αυτή η συμπεριφορά μάλλον της είναι ξένη, καθώς δεν έχει αδερφάκια. Στην παιδική χαρά σπάνια συμβαίνει αλλά τις προάλλες ήρθε μια φίλη μου με την κόρη της 27 μηνών και έκλαψε έτσι 5-6 φορές επειδή κάτι πήγαινε να της κάνει κάθε φορά (στην αρχή να την αγκαλιάσει, μετά να της τραβήξει το μπράτσο μετά να της πάρει ένα παιχνίδι, μετά να της ρίξει κάτι πάνω της, φυσιολογικά πράγματα δηλαδή όχι με ιδιαίτερη επιθετικότητα, μπορώ να πώ). Έχει ξανασυναντηθεί αρκετές φορές με το κοριτσάκι αυτό και δεν το είχε ξανακάνει.

 

όσο για τον αποχαιρετισμό, πρέπει πάντα να τα χαιρετάμε τα παιδιά. όλοι οι ειδικοί συμφωνούν σε αυτό! Αλλιώς αισθάνονται την ανασφάλεια οτι ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξαφανιστούμε...

[Deppy77 0]

ο γιος μου είναι 10 μηνών. Όταν ήταν 5 μηνών συναντήθηκε με ένα αγοράκι 18 μηνών, το οποίο τσίριζε, ο δικός μου άρχισε να κλαίει με λυγμούς και δεν μπορούσα με τίποτα να τον ησυχάσω. Ξανατσίριζε το παιδάκι το άλλο, ξανά με λυγμούς ο δικός μου. ΄Πέρασε 1 μήνας και συναντήθηκε ξανά με το ίδιο παιδάκι όπου διαδραματίστηκε το ίδιο σκηνικό με μεγαλύτερη ένταση. Έκτοτε όταν βρίσκεται στον ίδιο χώρο με μικρά παιδάκια σπαράζει στο κλάμα, τρέμει και αναζητεί πανικόβλητα την αγκαλιά μου.

 

Ξεκίνησα να τον πάω στην παιδική χαρά, ήταν μεσημέρι και ήμασταν μόνοι, σε λίγο ήρθε ένα κοριτσάκι με τη γιαγιά του, περίπου 2,5 χρονών, το οποίο μόλις είδε τον μικρό μου ήρθε τρέχοντας και τον χτύπησε πάνω στο κεφαλάκι του, κλάμα ξανά ο δικός μου.

 

Απελπίστηκα... ξεκίνησα να τον πηγαίνω σε μία συγκάτοικο η οποία έχει ένα κοριτσάκι 40 ημερών μικρότερο. Στην αρχή χαίδευε το άλλο παιδάκι, του μίλαγε, γέλούσε, όταν έκανε το κοριτσάκι τον παραμικρό ήχο ο δικός μου έπαθε "κρίση" από το κλάμα κοβόταν η ανάσα του! ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? επίσης, όταν τους βάζουμε να παίξουν, του παίρνει το παιχνίδι που κρατάει και ο γιός μου δεν το διεκδικεί παρά κοιτάζει παραπονεμένος και παραγκωνισμένος.

 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ? ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΩ? απαντήστε μου σας παρακαλώ!

[kathy110908 1]

Είναι κοινό φαινόμενο για τα μωρά να "συμπάσχουν" με άλλα μωρά που κλαίνε. Μη σε ανησυχεί. Τώρα για το αν διεκδικεί ή όχι τα παιχνίδια του φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με το χαρακτήρα του ή/και με τον τρόπο που διαπαιδαγωγείται.

Σκέψου ότι θα μπορούσε να διεκδικεί επιθετικά. Θα ένιωθες καλύτερα;

[SKEK 11]

Καλημέρα. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ψεσινή μου εμπειρία και να ακούσω τις απόψεις σας. Χθες το μεσημέρι πήγαμε στους γονείς μου για φαγήτό (στην εξοχή) και η κόρη μας ενθουσιάστηκε με τα γατάκια, ήθελε να τα τρέχει ξωπίσω, να τα πιάσει να κάθεται να τα βλέπει κτλ. Απόγευμα γυρίσαμε σπίτι, μπάνιο, βραδυνό φαγητό, παραμύθια, γάλα και ύπνος. Δύο ώρες μετά ξυπνάει με έντονο κλάμα και φωνές γατούλα γατούλα. Προσπάθησα να την καθυσηχάσω και τις έλεγα (άλλη εγώ) αύριο θα πάμε πάλι να δεις τη γατούλα. Κλάμα απαρηγόρητο το μωρό. Τελικά αντιλήφθηκα ότι είδε στον ύπνο της γάτα και φοβήθηκε. Την έβαλα να κοιμηθεί μαζί μου (μια ήθελε εμένα και μια τον μπαμπά, γενικώς ήταν πολύ αναστατωμένη) και όταν κατάφερε να κοιμηθεί επιτέλους (3 ώρες μετά ξυπνούσε συνέχεια και με έψαχνε, με αγκάλιαζε στον ύπνο της, φώναζε μανούλα μανούλα...

 

Πιστεύω ότι και απόψε το ίδιο θα έχουμε χωρίς να θέλω να προτρέχω. Το έχω ακούσει και από άλλα μαμάδες ότι όταν φοβηθούν κάτι το βράδυ, συνεχίζουν να φοβούνται για κάποιο διάστημα. Τι προτείνετε για να το καθυσηχάσω και να μην τρομάζει τόσο πολύ? Τουλάχιστον να αποφύγουμε το χθεσινοβραδυνό που άλλο να σας περιγράφω το κλαμα της γαντζωμένη πάνω μου και άλλο να το βλέπετε.

[derbybaby 0]

Καλημέρα, δεν ξέρω αν κολάμε εδω αλλά αυτο που αντιλαμβάνομαι απο την συμπεριφορά της 18 μηνών κόρης μου είναι φόβος και τρόμος για την ηλεκτρική σκούπα. Κλαίει πολύ και δεν με αφήνει να σκουπιζω.

Γνωρίζετε κάτι που να μπορώ να κάνω ώστε να της φύγει αυτός το φόβος?

 

 

 

καλημερα!εντελως ξαφνικα εδω κ 1-2 μηνες αντιμετωπιζουμε το ιδιο προβλημα σε πολυ μεγαλο βαθμο.να πω πως ποτε δεν φοβισαμε το μωρο με τη σκουπα η με οτιδηποτε αλλο, μεχρι προσφατα δεν ειχε κανενα θεμα.επισης πριν τον βραδυνο υπνο κλαει παααρα πολυ κ επιμενει να φυγει απο το δωματιο μας κ να κατεβει κατω, στον αλλο οροφο που ειναι η κουζινα μας.δεν ξερω εαν σχετιζεται, την ιδια μερα που ξεκινησε το θεμα με την "φυγη" απο το δωματιο εκοψε κ το γαλα εντελως.εχουν περασει 5 μερες.

[Margarita1984 0]

Καλησπέρα!

Η μικρούλα μου είναι περίπου ενός έτους και έχει μεγάλο πρόβλημα με τον κόσμο.

Πέρα από τα δικά της 3-4 πολύ κοντινά πρόσωπα δεν θέλει κανέναν άλλο, ακόμα και άτομα που τα βλέπει σποραδικά. Όταν πάει να την πλησιάσει κάποιος "ξένος", κλαίει απαρηγόρητη, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να την πάρουμε πουθενά και να είμαστε άνετοι. Πρόσφατα συμβουλευτήκαμε και ειδικό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου έδωσε μια ξεκάθαρη λύση.

Καμιά συμβουλή εκεί έξω;;;