Δίδυμα & πως ισορροπείς τον χρόνο αναμεσά τους? SOS

[georgia_kanel]

Τα παιδάκια μου είναι δίδυμα, 17 μηνών, αγοράκι και κοριτσάκι. Δεν μπορώ να καταφέρω να διαθέτω τον ίδιο χρόνο και στα δύο. Η κόρη μου είναι - ήταν από πιο μικρή - πιο απαιτητική με μένα και πιο ήρεμη όταν είναι μαζί μου. Ο γιος μου από την άλλη, ήταν πάντα πιο κολλημένος με τον μπαμπά του. Αυτό με βόλευε γιατί δεν είχα και τα 2 μωρά ταυτόχρονα. Μοιράζαμε με τον άνδρα μου τις δουλειές για τα μωρά, ταίσματα, πλυσίματα κτλ. Με τον καιρό όμως ο μικρός προσκολλήθηκε τόσο πολύ στον μπαμπά του και τώρα έχει γίνει πολύ δύσκολη η κατάσταση....Σε μένα δεν έρχεται καθόλου. Αδιαφορεί πλήρως. Όταν γυρνάω στο σπίτι μετά το γραφείο..απλώς ελέγχει ποιος μπαίνει στο σπίτι...Όταν όμως έρχεται ο μπαμπάς του...γίνεται άλλο παιδί...τρελένεται από την χαρά του. Προσπαθώ να τον κρατήσω για λίγο αγκαλιά (να προλάβει ο μπαμπάς του να πλύνει τουλάχιστον τα χέρια του) και κλαίει απαελπισμένα. Προτιμά ακόμα και την νταντά του...και όχι εμένα.

Πρέπει να πω πως νιώθω πάρα πολύ άσχημα. Κάνω διάφορα...προσπαθώ να του αφιερώνω περισσότερο χρόνο, να παίζω μαζί του αλλά τότε αντιμετωπίζω την μεγάλη γκρίνια και απίστευτη ζήλια της κόρης μου. Στο τέλος κλαίνε και τα δύο ....και εγώ λυπάμαι τόσο πολύ.

Πριν από μερικές μέρες, έλαβα το μεγαλύτερο σοκ.....όταν ο άνδρας μου είπε πως να μάθω να ασχολούμαι περισσότερο με τα παιδιά μου.!!! Στην συνέχεια εξήγησε πως αναλώνομαι με δουλειές που ναι μεν έχουν σχέση με τα παιδιά (καθάρισμα, πλύσιμο, φαγητό κτλ) αλλά στο τέλος είμαι πολύ κουρασμένη για να ασχοληθώ μαζί τους (έτσι είπε). Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να κάνω πολλά πράγματα μαζί...και να'μαι καλή σ'όλα...γίνεται? Αλλά όχι και ότι δεν ασχολούμαι... Θα μου πάρει καιρό για να τον συγχωρήσω.

Τι να κάνω? Πως να ισορροπήσω ανάμεσα στα παιδιά? Ζηλεύουν και τα δύο τόσο πολύ...Παίρνω την κόρη αγκαλιά..μου κάνει μούτρα ο γιος. Αφήνω την κόρη...κλαίει ασταμάτητα...τα βάζω μαζί να παίζουν μαζί μου και απαιτούν την ίδια προσοχή...μαλώνουν και κλαίνε..

Τι να κάνω? Υπάρχει κάποιος να μοιραστεί αντίστοιχες εμπειρίες?...

[Eleftheria]

georgia_kanel, μη τα βάζεις με το μπαμπά. Αυτό που σου είπε ο άντρας σου, το είπε για να σε βοηθήσει. Τα παιδιά δεν μπορούν να καταλαβαίνουν από σκούπισμα και πλύσιμο, εκτός αν το κάνεις μαζί τους.

Δεν μπορούμε να είμαστε τέλειες, με δύο παιδιά ίδιας ηλικίας και σε αυτή τη ηλικία. Και εν τέλει, δεν ξέρω αν πρέπει να είμαστε τέλειες. Στην άκρη όσο μπορούμε οι δευτερεύουσες δουλειές. Προέχουν τα μικρά μας.

Να τα παίρνεις αγκαλιά και τα δύο. Κάθισε στο πάτωμα και πάρτα αγκαλιά και τα δύο μαζί. Έτσι θα διαβάζεται παραμύθια και θα παίζεται οι τρεις σας. Και θα τους λες συνέχεια ότι η μαμά έχει «2 όμορφα γλυκά μωρά».

[AthinaP]

Καλέεεεε!!! Είμαστε και γειτόνισσες!

 

Εγώ εξαρχής, επειδή δεν είχαμε γιαγιάδες, πήρα βοήθεια για το σπίτι και την έχω ακόμα. Από την αρχή ήθελα να ασχολούμαι με τα παιδιά όσο γίνεται περισσόερο και η γυναίκα (οικιακή βοηθός) ασχολιόταν επικουρικά με τα παιδιά και κυρίως με το σπίτι... Αυτά όσο ήταν μικρά, τώρα που γύρισα στη δουλειά, λίγο παιδικό-λίγο γυναίκα...

 

Εμένα πάλι ο άντρας μου ίσως θα ήθελε να με βλέπει πιο νοικοκυρά, αλλά αναγνωρίζει πόσο καλό κάνει στα παιδιά το ότι περνάμε χρόνο μαζί. Άντρες παιδί μου, θα γκρινιάξουν, δεν το γλιτώνεις Μπορείς να πάρεις έστω και λίγες ώρες την εβδομάδα βοήθεια;

 

Εγώ θα άφηνα κάποιες φορές τον αντρούλη σπίτι, εφόσον προσφέρεται, να πάρω τα δυο τους μόνη μου, κάπου βόλτα. Ο καθένας έχει ανάγκη να μείνει λίγο μόνος με τις σκέψεις του... Και ας κάνει καμιά δουλειά της δικής του δικαιοδοσίας... αφού έχει εκφράσει τέτοιες απόψεις! Καλοπροαίρετα το λέω.

 

Και μεις έχουμε γκρίνιες βέβαια, εν μέρει είναι και της ηλικίας και δεν βοηθάει που είναι δυο μωράκια στην ίδια φάση και το ένα παρασύρει το άλλο... Εγώ είπα ότι ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στο attachment parenting, γιατί κάπου έχει χαθεί το μέτρο. Είναι πια σε ηλικία να απασχολούνται μόνα τους για λίγες στιγμές... σταδιακά... Δεν τα ωφελεί να είμαστε από πάνω τους όλη την ώρα...

 

Προσωπικά, αν και τώρα αυτή η φάση έχει τις δυσκολίες της, είναι πολύ πιο άνετη από τους πρώτους μήνες. Σκέψου ότι τα καταφέρατε στα δύσκολα!

 

Πάντως και ο δικός σου άντρας νοιάζεται και συμμετέχει, αυτό είναι το πιο σημαντικό και τα άλλα θα τα βρείτε στην πορεία.

 

Εντάξει, σε πλήγωσε που δεν δείχνει να αναγνωρίζει αυτά που κάνεις, αλλά έχει και τα δίκια του, κατά κάποιον τρόπο, βέβαια...

[georgia_kanel]

Εντάξει με τις δουλειές του σπιτιού, πες ότι δεν δίνω και τόση πολύ σημασία. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που ήμουν υποχόνδρια με την τάξη και την καθαριότητα.

Να τα πάω βόλτα? Μόνη μου? Τις περισσότερες φορές η κόρη μου κλαίει από την στιγμή που την βάζω στο καρότσι μέχρι να φτάσουμε στην πλατεία. Θέλει να κατέβει...όταν τα βγάζω από το καρότσι τρέμει η καρδιά μου. Τρέχουν σε αντίθετες κατεθύνσεις και η μικρή είναι ασταθής και άφοβη. Σ'αυτή την ηλικία θέλουν να γνωρίσουν τα πάντα...θαυμαστός καινούργιος κόσμος...Πράγμα που σημαίνει ότι τα απασχολώ στο σπίτι μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς τους και να πάμε μαζί βόλτα.

Τέλος στο attachment parenting? Έτσι λες? Μα δεν απασχολούνται καθόλου μόνα τους. Θέλουν πάντα εμένα ή τον μπαμπά τους...δηλαδή η κόρη θέλει εμένα και ο γιος μου θέλει αποκλειστικά τον μπαμπά του. Παραμύθια..μαζί? Ούτε αυτό το καταφέρνω. Τσακώνονται για το ίδιο πράγμα συνέχεια..έχω πάρει τα ίδια πράγματα για μην μαλώνουν αλλά ούτε αυτό έπιασε...

Το πιο σημαντικό για μένα είναι που ο γιός μου δείχνει τόση μεγάλη εξάρτηση στον μπαμπά του...δεν μπορώ να του αποσπάζω την προσοχή ούτε για λίγα μόνο λεπτά...ασταμάτητο κλάμα έαν δεν τον έχει αγκαλιά ο πατέρας του.

Τα δικά σου ζηλεύουν? Πως τα καταφέρνεις όταν γίνεται αυτό?

 

Καλέεεεε!!! Είμαστε και γειτόνισσες!

 

Εγώ εξαρχής, επειδή δεν είχαμε γιαγιάδες, πήρα βοήθεια για το σπίτι και την έχω ακόμα. Από την αρχή ήθελα να ασχολούμαι με τα παιδιά όσο γίνεται περισσόερο και η γυναίκα (οικιακή βοηθός) ασχολιόταν επικουρικά με τα παιδιά και κυρίως με το σπίτι... Αυτά όσο ήταν μικρά, τώρα που γύρισα στη δουλειά, λίγο παιδικό-λίγο γυναίκα...

 

Εμένα πάλι ο άντρας μου ίσως θα ήθελε να με βλέπει πιο νοικοκυρά, αλλά αναγνωρίζει πόσο καλό κάνει στα παιδιά το ότι περνάμε χρόνο μαζί. Άντρες παιδί μου, θα γκρινιάξουν, δεν το γλιτώνεις Μπορείς να πάρεις έστω και λίγες ώρες την εβδομάδα βοήθεια;

 

Εγώ θα άφηνα κάποιες φορές τον αντρούλη σπίτι, εφόσον προσφέρεται, να πάρω τα δυο τους μόνη μου, κάπου βόλτα. Ο καθένας έχει ανάγκη να μείνει λίγο μόνος με τις σκέψεις του... Και ας κάνει καμιά δουλειά της δικής του δικαιοδοσίας... αφού έχει εκφράσει τέτοιες απόψεις! Καλοπροαίρετα το λέω.

 

Και μεις έχουμε γκρίνιες βέβαια, εν μέρει είναι και της ηλικίας και δεν βοηθάει που είναι δυο μωράκια στην ίδια φάση και το ένα παρασύρει το άλλο... Εγώ είπα ότι ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στο attachment parenting, γιατί κάπου έχει χαθεί το μέτρο. Είναι πια σε ηλικία να απασχολούνται μόνα τους για λίγες στιγμές... σταδιακά... Δεν τα ωφελεί να είμαστε από πάνω τους όλη την ώρα...

 

Προσωπικά, αν και τώρα αυτή η φάση έχει τις δυσκολίες της, είναι πολύ πιο άνετη από τους πρώτους μήνες. Σκέψου ότι τα καταφέρατε στα δύσκολα!

 

Πάντως και ο δικός σου άντρας νοιάζεται και συμμετέχει, αυτό είναι το πιο σημαντικό και τα άλλα θα τα βρείτε στην πορεία.

 

Εντάξει, σε πλήγωσε που δεν δείχνει να αναγνωρίζει αυτά που κάνεις, αλλά έχει και τα δίκια του, κατά κάποιον τρόπο, βέβαια...

[georgia_kanel]

ΟΚ, στην άκρη οι δευτερεύουσες δουλειές...ΟΚ δεν κατηγορώ τον μπαμπά...για πες πως τα βγάζεις πέρα με 2 μωρά στην ίδια ηλικία που ζηλεύουν τόσο πολύ? Και τι κάνω με το γιο μου που είναι απίστευτα προσκολλημένος στον μπαμπά του? Αυτό είναι που δεν αντέχω...ότι κάνω πέφτει στο κενό...

[Eleftheria]

georgia_kanel, συγνώμη για το μεγάλο post, απλά τα περισσότερα είναι εμπειρικά και ίσως μπορούν να βοηθήσουν.

 

Στην ηλικία που είναι τα μικρά σου, δεν τα πήγαινα μόνη μου βόλτα. Ούτε και τώρα τα πάω, για τους λόγους που αναφέρεις. Και όταν λέω βόλτα εννοώ στην παιδική χαρά και γενικά σε χώρους που θέλουν να δραστηριοποιηθούν (λίγο ελεύθερα). Θεωρώ ότι είναι ανούσιο να τα πας π.χ. στην παιδική χαρά και να τους πεις μη τρέχεις δεξιά γιατί ο αδελφός σου τρέχει αριστερά κτ.λ…. Εκνευρίζονται και τελικά κανείς δεν περνάει καλά. Ο εκνευρισμός φέρνει ζήλια, … Βέβαια, η δική μας παιδική χαρά είναι σχετικά μεγάλη και χρειάζεται συνεχή εποπτεία. Επομένως, εγώ είμαι της λογικής ένας μεγάλος για κάθε μικρό.

 

Στο θέμα του αν απασχολούνται μόνα τους, από την εμπειρία μου και μόνο, τα μικρά μου παίζουν συστηματικά μόνα τους και για αρκετή ώρα το τελευταίο τρίμηνο. Πιο πριν, το έκαναν αποσπασματικά και για πολύ λίγη ώρα. Το μεγαλύτερο διάστημα ήθελαν κάποιο μεγάλο μαζί τους. Νομίζω ότι είχαν ανάγκη περισσότερο τη δική μας συμμετοχή στο παιχνίδι τους παρά τη μεταξύ τους σχέση και το θέμα ήταν ηλικιακό.

 

Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς όταν λες ότι τους παίρνεις τα ίδια πράγματα/παιχνίδια? Εμείς δεν έχουμε ίδια παιχνίδια, εκτός από τα σκουτεράκια τους. Πάντα βέβαια δίνουμε από ένα παιχνίδι στο καθένα. Δηλαδή, 1 ξύλινο τύμπανο στον Νικ., 1 ξύλινο ξυλόφωνο στην Κατ. Τις φορές που τους βγάζω 1 καινούριο παιχνίδι, τους λέω ότι είναι της μαμάς και το χαρίζω και στους 2 για να παίζουν. Αν διεκδικούν το ίδιο, αποσπώ την προσοχή τους με άλλο αντικείμενο/παιχνίδι.

 

Στο θέμα της ζήλιας, είχαμε κάποια αποσπασματικά επεισόδια. Αυτό που έκανα εγώ, είναι πολύ μπλά-μπλά και αγκαλιές και στα 2 ταυτόχρονα. Δεν τα άφηνα να τα βγάλουν πέρα μόνα τους (τώρα τα αφήνω και παρεμβαίνω κατά περίπτωση). Ύψωνα τη φωνή για να επικεντρωθούν σʼ εμένα και στη συνέχεια τα έπαιρνα και τα δύο αγκαλίτσα και τους αποσπούσα τη προσοχή με συζήτηση ή/και ένα άλλο παιχνίδι.

Καμιά φορά το θέμα της ζήλιας προέρχεται από το γεγονός ότι θέλουν τον μεγάλο που τριγυρνάει σπίτι αποκλειστικά δικό τους. Αν είναι η μαμά μόνη της, τη θέλουν και τα δύο ταυτόχρονα, το ένα για να διαβάσει παραμύθι και το άλλο για να παίξει παζλ. Εκεί εγώ τα έκανα όλα μαζί, καθόμασταν στο πάτωμα ή στα τραπεζάκια τους και με το ένα χέρι παζλ και μπλα-μπλα το παραμύθι. Σιγά-σιγά, ξεκινήσαμε και τη σειρά, δηλαδή πρώτα το παζλ, μετά το παραμύθι (όσο και όταν λειτουργεί).

Διεκδικούν την ίδια προσοχή και την αξίζουν, εμείς πρέπει να γίνουμε χίλια κομμάτια.

 

Στο πιο σημαντικό σου θέμα, έτσι ήταν ο Νικ. με μένα. Όταν μύριζε μαμά, τέλος οι πάντες. Άργησε πολύ να πλησιάσει «ουσιαστικά» τον μπαμπά. Ο μπαμπάς στενοχωριόταν λίγο. Ξεκινήσαμε το απογευματινό παιχνίδι σε ημερήσια βάση όλοι μαζί. Ξεκίναγε ο μπαμπάς να παίξει με το Νικ., σε 3 λεπτά ο Νικ. ερχόταν σε μένα να συνεχίσει το παιχνίδι, εγώ πήγαινα να παίξω με τον μπαμπά, έτσι ο μπαμπάς ξαναέμπαινε στο παιχνίδι του. Κάποια στιγμή, άρχισα να αραιώνω από το απογευματινό παιχνίδι τους, τους άφηνα μόνους όσο γινόταν. Έτσι μετά από πολύ κόπο (ίσως όμως και ωρίμανσης του παιδιού), ξεκίνησαν μπαμπάς και γιός να έχουν τις δικές τους στιγμές και έτσι άρχισε το μεταξύ τους «δέσιμο».

Θέλει υπομονή και καθόλου πίεση. Μην πιέσεις το παιδί να μείνει στην αγκαλιά σου. Θα έρθει από μόνο του.

[georgia_kanel]

Όταν λέω ίδια πράγματα, αναφερόμουν στα παραμύθια και τα παζλ. Θέλουν ταυτόχρονα το ίδιο ακριβώς...τελικά ούτε αυτό "πιάνει".

Συμβαίνει ακριβώς αυτό που λες..: Διεκδικούν την ίδια προσοχή, την αξίζουν ..και εμείς πρέπει να γίνουμε χίλια κομμάτια...

Για πες κάποιο παιχνίδι που συναρπάζει τα δικά σου...βαρέθηκα (και μάλλον και τα μωρά μου) τους κύβους και τα μουσικά κουτιά κτλ

[AthinaP]

Και οι δικές μας εμπειρίες ήταν παρόμοιες με της Ελευθερίας. Πιστεύω θα δεις σημαντική αλλαγή στους επόμενους μήνες, γιατί θα επικοινωνούν και θα παίζουν με περισσότερους τρόπους.

 

Στα δικά μου αρέσει να τραγουδάμε και να χορεύουμε μαζί. Επίσης να φτιάχνουμε διάφορα με τουβλάκια, να τους ζωγραφίζω και να τους περιγράφω τι ζωγραφίζω. Επίσης να παίζουν με το νερό. Να βλέπουμε DVD και να μιλάμε για αυτά παράλληλα. Να βλέπουμε στο youtube τραγουδάκια με τα ζουζούνια και να κάνουν παραγγελιές. Να κυκλοφορούν με τα οχηματάκια τους στο σπίτι, αν και αυτό είναι μια φάση που την ξεπερνάνε σιγά σιγά. Να παίζουμε με αυτοκινητάκια. Μεγάλος έρωτα αυτός, για το μικρό μας. Φτιάχνουμε πάρκινγκ με τα τουβλάκια... Μπορεί να παίζουμε αρκετή ώρα με αυτά. Επισης κυνηγιόμαστε, γαργαλιόμαστε και κάνουμε γλύκες γενικώς.

 

Από το χρόνο και μετά αυτό που τα απασχολεί κατεξοχήν είναι το μπλαμπλά. Ξεκινήσαμε από τα ζωάκια, τα μέρη του σώματος, μετά πήγαμε στα σχήματα, στα χρώματα και τώρα μιλάμε για το τι κάναμε χθες, σήμερα αύριο, για τους γνωστούς μας... Όρεξη να έχει κανείς να μιλάει όλη μέρα.

 

Αλλά εγώ επιμένω ότι από το χρόνο και μέχρι τώρα, απασχολούνται καλύτερα έξω. Έχουν μικρή ικανότητα συγκέντρωσης για οτιδήποτε μπορεί να γίνει μέσα στο σπίτι. Εγώ αντίθετα δεν τα πάλευα μέσα στο σπίτι. Από ενός έτους βγαίναμε μόνοι μας στις παιδικές χαρές, πεζόδρομους, εμπορικά κέντρα. Ίσως βοήθησε και το ότι ο μικρός ήταν αρκετά μπροστά κινητικά και τελειοποίησε το περπάτημά του, όσο η μικρή ήταν παρκαρισμένη και ευχαριστημένη στην κούνια ή στο καρότσι. Όταν η μικρή το αποφάσισε να περπατήσει, δεν υπήρχε πλέον θέμα να κυνηγάω το μικρό. Μας βοήθησε και το ότι αυτή τη φάση την περάσαμε χειμώνα, όταν οι παιδικες χαρές ήταν έρημες, γιατί προσωπικά αισθάνομαι ότι οι πιο επικίνδυνες φάσεις είναι όταν μπλέκουν με άλλα άγαρμπα παιδάκια.

 

Αν με κουράσουν τα μικρά σε εξωτερικό χώρο γιατί κυκλοφορούν περισσότερο από όσο θεωρώ ανεκτό, τους το λέω και αν δεν ακούσουν, έχει ποινή να δεθούν στο καρότσι, για ένα διάστημα. Μια δυο τρεις, πέντε, δέκα, το έπιασαν το υπονοούμενο... Γενικά όσο τα αφήνεις να αγριεύουν, τόσο θεωρούν αυτη τη συμπεριφορά νορμάλ και αυτά. Και αν δίνεις κακό παράδειγμα χάνοντας την υπομονή σου, το αντιγράφουν και αυτό...

 

Παρατηρώ με ένα παιδί πόσο πιο υπάκουα, να το πούμε έτσι είναι τα παιδιά γενικώς. Είναι πιο εύκολο να τα κουμαντάρει κανείς, πώς να το κάνουμε. Τώρα πάντως λίγο πολύ μπορούν να καταλάβουν με λόγια πώς πρέπει να φερόμαστε, όταν τους δείχνω πχ ότι τα παιδάκια (της ηλικίας τους και λίγο μεγαλύτερα) περπατάνε ήσυχα ήσυχα δίπλα στη μαμά... Ή να τρώνε σαν άνθρωποι στο τραπέζι, σε εστιατόριο και ούτω καθεξής... Τέλος πάντων, λίγο πολύ καταλαβαίνουν πια όταν κάτι είναι επικίνδυνο, βρώμικο κτλ και δεν πολυκυνηγάμε...

 

Εφόσον αντιμετωπίζεις το θέμα με το αγοράκι, θα μπορούσατε να πάτε κάπου ευχάριστα οι δυο σας, όπου και δεν θα έχει την εναλλακτική να ζητάει το μπαμπά, ώστε να αναθερμάνετε σιγά σιγά τη σχέση σας.

 

Εμείς πάντως συνήθως πια περνάμε χρόνο οι 4, ειτε ο ένας γονιός με δυο παιδιά, ενώ ο άλλος κάνει κάτι άλλο... Νομίζω φτάνουν και τα δικά σας σιγά σιγά σε ηλικία που δεν χρειάζονται πολλές αγκαλιές και μπορεί ένας ενήλικας να απασχολήσει περισσότερα από ένα παιδιά, συγκεντρώνοντας την προσοχή τους σε κάποια δραστηριότητα.

 

Ζήλιες και τσακωμούς δεν είχαμε ιδιαίτερους. Είχαμε μια φάση που ήθελαν το ίδιο παιχνίδι, θα ήταν 8-9 μηνών, αλλά τότε κάπου διάβασα ότι έπιανε να υποκριθούμε ότι ένα παρακείμενο παιχνίδι ήταν εξίσου ενδιαφέρον, πράγμα που συνήθως έπιανε.

 

Επίσης πλέον και για λόγους συνύπαρξης με άλλα παιδιά στον παιδικό, ξέρουν ότι δεν παίρνουμε παιχνίδια από άλλα παιδιά. Αυτό δεν το έμαθαν πολύ γρήγορα, αλλά τέλος πάντων το έμαθαν.

 

Α... και χρόνο χωριστά για το καθένα ανέκαθεν έβρισκα όταν το ένα από τα δύο κοιμόταν...

 

Επίσης πολύ σημαντικό για μένα είναι να μην ακούνε γύρω τους ότι είναι νορμάλ να ζηλεύουν... Καταλαβαίνουν περισσότερα από όσα μπορούν να εκφράσουν. Προσωπικά εκνευρίζομαι με τέτοια σχόλια από τον περίγυρο και πάντα απαντώ κάπως διακριτικά, με τρόπο που περνάει το μήνυμα ότι το νορμάλ για μας είναι να ΜΗΝ ζηλεύουν! Γιατί αν θεωρήσουν ότι περιμένουμε από αυτά να ζηλεύουν, δεν θα κάνουν και κάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση...

 

Γράφοντας παραπάνω περί attachment parenting, αναφερόμουν σε μια τάση που είχαμε όπως και άλλοι γονείς που βλέπω γύρω, να καταπιέζουμε τις δικές μας ανάγκες και συναισθήματα, χωρίς ουσιαστικό λόγο και αιτία. Πχ στο να βάζει τσιρίδες το παιδί, όταν είναι σε μια ηλικία που μπορεί να εκφραστεί διαφορετικά και να μην αποτρέπουμε με κάποιο τρόπο τις τσιρίδες, έστω και με μια απλή δήλωση... Δεν μου αρέσει αυτό που κάνεις... Το να παρατείνεται μια αρνητική συμπεριφορά τέτοιου τύπου δεν κάνει καλό σε κανέναν. Εμένα με ταρακούνησε το γεγονός ότι θα πηγαιναν τα παιδιά παιδικό και σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να χάσει κάποιος τρίτος την υπομονή του μαζί τους... Συνειδητοποίησα ότι σε κάποιο βαθμό τα είχα κακομάθει. Εμάς η μικρή μας είναι φωνακλού και κάπου βλέπω ότι κάναμε λάθος...

[Eleftheria]

Καλά εμάς η κυκλοφορία μέσα στο σπίτι/βεράντα με τα αυτοκινητάκια τους, δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα.

Στη δική σας ηλικία, είχαμε πολύ χορό και τραγούδι. Αυτοκολλητάκια και ζωγραφική στην αρχή με νερό και μετά με ξυλομπογιές.

Επίσης, είχαμε ξεκινήσει το κουκλοθέατρο σε δική μας έκδοση. Βάζαμε το λιοντάρι (Siba) στον καναπέ, που ήταν ο πρωθυπουργός της ζούγκλας, και πηγαίναμε ένα ένα τα άπειρα κουκλάκια-ζωάκια, να χαιρετήσουν το Siba και να του πουν τα νέα τους.

Αργότερα, το εξελίξαμε, πηγαίναμε τα ζωάκια του δάσους στο δάσος (τραπεζαρία), άλλα ζωάκια στη λίμνη (γαλάζιο μαξιλάρι),…

Το άλλο αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν οι ινδιάνοι. Το έχω περιγράψει εδώ: http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=22720&page=3

[georgia_kanel]

Τι καλά που τα λες...είμαι αγχωμένη και νομίζω πως τα κάνω όλα λάθος. Και εχθές έκανα αυτό ακριβώς που είπες..Πήγα βόλτα με τον μικρό, μόνο οι δύο μας. Εφιαλτικό...αλλά δεν το βάζω κάτω...

[georgia_kanel]

Ζωγραφική? Μα δεν είναι μικρά? Όσες φορές έχω προσπαθήσει να τους ζωγραφίσω εγώ κάτι δεν δίνουν σημασία...

[Eleftheria]

Αυτά θα ζωγραφίζουν, δηλαδή για την ακρίβεια θα προσπαθήσουν να κάνουν γραμμές.

Κοίταξε τον μαγνητικό πίνακα και το aquamagic: http://www.elc.com.cy/pdf/ArtCreativity_124_125.pdf

[georgia_kanel]

Super...Σ'ευχαριστώ Ελευθερία.

Πάω για ψώνια...

[AthinaP]

Πω, πω είναι τόσο ζόρικος, ε; Εγώ όσο δεν δούλευα τα έβγαζα τα δυο τους και πηγαίναμε μακριά, όπως στη θάλασσα, σε πεζόδρομους στην Ερμού και στο Θησείο, σε παιδικές χαρές σε άλλες περιοχές... Και κοντά πηγαίναμε, αλλά βαριόνταν και κείνα πιο εύκολα και γω μαζί τους...

 

Ενδιαφέρον παιδί, ο γιος σου, όμως, να του είσαι κάπως αδιάφορη το καταλαβαίνω, αλλά να σε ταλαιπωρεί κιόλας... Τι να πω, μια απλή μανούλα είμαι και γω. Φανταζόμουν όμως ότι αν κάνετε κάτι ευχάριστο για εκείνον μαζί, ίσως σε συνδέσει με ευχάριστα πράγματα και σταδιακά σε βλέπει πιο θετικά.

 

Εμείς πίνακες έχουμε, αλλά τα δικά μου δεν έχουν κολλήσει ακόμα. Θα είναι από αυτά που σιγά σιγά, όσο μεγαλώνουν, θα τους αρέσουν περισσότερο, φαντάζομαι.

 

Για ένα άλλο θέμα, σου έστειλα προσωπικό μήνυμα. Βλέπω ότι εσύ γράφεις συνήθως νωρίς το απόγευμα, οπότε διαβάζεις εμένα που γράφω πιο αργά, την άλλη μέρα...

[georgia_kanel]

Πήρα τον μαγνητικό πίνακα (ένα για το καθένα). Δεν έδωσαν και πολύ μεγάλη σημασία...Για να δούμε στην πορεία!

[georgia_kanel]

ΟΚ. Δες τα προσωπικά σου μηνύματα.

[georgia_kanel]

είναι πολύ ήσυχα τα παιδάκια σου...well done!

 

Πω, πω είναι τόσο ζόρικος, ε; Εγώ όσο δεν δούλευα τα έβγαζα τα δυο τους και πηγαίναμε μακριά, όπως στη θάλασσα, σε πεζόδρομους στην Ερμού και στο Θησείο, σε παιδικές χαρές σε άλλες περιοχές... Και κοντά πηγαίναμε, αλλά βαριόνταν και κείνα πιο εύκολα και γω μαζί τους...

 

Ενδιαφέρον παιδί, ο γιος σου, όμως, να του είσαι κάπως αδιάφορη το καταλαβαίνω, αλλά να σε ταλαιπωρεί κιόλας... Τι να πω, μια απλή μανούλα είμαι και γω. Φανταζόμουν όμως ότι αν κάνετε κάτι ευχάριστο για εκείνον μαζί, ίσως σε συνδέσει με ευχάριστα πράγματα και σταδιακά σε βλέπει πιο θετικά.

 

Εμείς πίνακες έχουμε, αλλά τα δικά μου δεν έχουν κολλήσει ακόμα. Θα είναι από αυτά που σιγά σιγά, όσο μεγαλώνουν, θα τους αρέσουν περισσότερο, φαντάζομαι.

 

Για ένα άλλο θέμα, σου έστειλα προσωπικό μήνυμα. Βλέπω ότι εσύ γράφεις συνήθως νωρίς το απόγευμα, οπότε διαβάζεις εμένα που γράφω πιο αργά, την άλλη μέρα...

[angels]

ola ayta pou lete ta exo zisei kai me to parapano. ayto to pragma pou prepei na ginoun ola tautoxrona kai sta duo mazi me kourazei para poli kai emena kai ton adra mou alla ti na kanoume to sinithisame. tora ta dika mas einai konta sta 4 kai ta pragmata einai poli kalitera. sas sumboyleuo pantos ta paidia sas na pane paidiko. eidika sta dika mou didima eida megali diafora kathos ksexorisan to ena apo to allo kanontas diaforetikous filous me apotelesma tora pia na mporei ena na dei dvd kai to allo na peksei mazi mou sto domatio paixnidia. etsi katafera na dino prosopiko xrono se kathe maidi ksexorista oste na niothei to kathena oti einai monadiko gia ti manoula. einai simantiko kathe ena na exei to diko tou ksexoristo xrono. ta kanei na niosoyn diaforetika kai monadika meionontas ti zilia tous kai fernei ligo isoropia kai sto spiti.

[alcyon]

Μια και αναφέρθηκε κάπου η έξοδος με καρότσια και γενικά η δυσκολία μιας τυπικής βόλτας, θα σας πω τι έκανα στα δικά μου.

 

Πρώτα, αφού τα έβαζα στο καρότσι, αν γκρίνιαζαν είχα ένα μπιμπερό με νερό. Τους το έδινα αντί για πιπίλα και "επιανε" μια χαρά το τέχνασμα. Αυτά έπιναν νερό και τα αφτάκια μου ήταν στη θέση τους. Καλοκαιράκι ήταν κι έτσι.... και το νερό ήταν απαραίτητο. Με αυτό τον τρόπο μπορούσα να τα πάω αρκετή ώρα βόλτα και αυτά να χαζεύουν.

 

Στην παιδική χαρά τα πήγαινα... αλλά φρόντιζα να είναι σε σχετικά ελεγχόμενο χώρο. Φυσικά δεν τα άφηνα να προσεγγίσουν την έξοδο της παιδικής χαράς ή ότι άλλο επικίνδυνο μπορεί να είχε.

 

Μια μπάλα μαζί μας, αποσπούσε πολύ την προσοχή τους κι έτσι κάθονταν απασχολημένα και σχετικά συγκεντρωμένα.

 

Επίσης αν υπήρχε δασάκι στο χώρο προτιμούσαν μόνα τους να απασχοληθούν με πέτρες, χόρτα, φύλλα, φλοιούς δέντρων, λουλούδια και ότι άλλο μπορεί να βρει κανείς σε τέτοιο χώρο.

 

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται τους έλεγα πως όταν βγαίνουμε βόλτα πρέπει να προσέχουν τι λέει η μαμά για να μη χτυπήσουν.

 

Επίσης δεν άφηνα περιθόρια να παρανοηθεί η συμπεριφορά μου. Δηλαδή: Όταν έλεγα "....(όνομα παιδιού).... έλα εδώ σε παρακαλώ!" Έπρεπε να εκτελεστεί άμεσα! Χωρίς να γελάω, χωρίς να προκαλώ "κυνηγητό" με έντονο ύφος και σοβαρό λέω κάθε εντολή που είναι σημαντική και η παρακοή της μπορεί να προκαλέσει κίνδυνο και πόνο (μια συνέπεια που κατανοούν τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία).

 

Παρακοή των εντολών ασφαλείας σήμαινε άμεση επιστροφή στο σπίτι (και φυσικά εξήγηση των όσων έγιναν και γιατί έγιναν αφού ηρεμούσαμε όλοι).

[Αν δηλαδή έκαναν κάτι και έλεγα πως δεν πρέπει παράλληλα προειδοποιούσα πως στην επανάλληψη θα φύγουμε. Η επανάλληψη της "σκανδαλιάς" σήμαινε άμεση αναχώρηση χωρίς άλλη ευκαιρία. Αλλιώς μπερδεύεται το παιδί για το πότε πρέπει να ακολουθήσει κάποια εντολή ή πότε μπορεί να την παραβεί.[

 

Έτσι τα παιδιά ήξεραν πως σε κάποιες εντολές δεν αστειεύομαι. Ξεχώριζαν από το ύφος μου ποιες είναι αυτές.

 

 

Δεν ξέρω αν βοήθησα...... Αυτά έκανα σε γενικές γραμμές.

Υπάρχουν πολλά ακόμα πρακτικά, αλλά μάλλον θα έπρεπε να γράψω... σελίδες!

Σιγά σιγά.... (για να τα θυμάμαι)

[AthinaP]

Πώς τα πάτε τώρα;

 

Μπήκα πάλι στο θέμα για να δώσω λίγο κουράγιο, καθώς είμαστε λίγο πιο μπροστά σε ηλικία. Σε αυτές τις ηλικίες αλλάζουν γρήγορα, καθώς μαθαίνουν να παίρνουν λίγο από λόγια και καταλαβαίνουν καλύτερα.

 

Εμείς εδώ και λίγες μέρες καθόμαστε μαζί τους στο τραπέζι, είτε σπίτι ή σε εξωτερικό χώρο, τρώνε μαζί μας ήσυχα ήσυχα και "κουβεντιάζουμε"... Δεν κυνηγάμε :D:D Αυτό έγινε μάλλον γιατί καταλαβαίνουν καλύτερα και δεν βαριούνται να είναι μαζί μας στο τραπέζι.

 

Όμως τώρα δεν είναι πια μωράκια!!! Κλαψ κλαψ... Δεν μπορεί να τα έχει όλα κανείς

 

Θέλω να πω τελικά, με τα δίδυμα, ίσως λίγο περισσότερο από άλλα παιδάκια, κάθε ηλικία έχει τις χάρες και τα προβλήματά της...

[alcyon]

Κι εμείς στο τραπέζι είμαστε οικογενειακώς! Ακόμα και το μωρό (5 μηνών).

Όσο δεν ήταν μαζί μας τα δίδυμα, δε μπορούσαμε να σταυρώσουμε μπουκιά. Τα βάλαμε λοιπόν να χαζεύουν (συνήθως τα τάιζα νωρίτερα) κι έτσι φάγαμε επιτέλους! Αυτά σε ηλικία περίπου 13-15 μηνών. Δυσκολεύονταν να καθήσουν όλη την ώρα εκεί, αλλά το έμαθαν κι αυτό, καθώς μεγάλωναν και μπορούσαν να κάνουν περισσότερη υπομονή. Στους 15 μήνες θυμάμαι (μόλις είχε γεννηθεί το 3ο) καθόμασταν όλοι μαζί πια να φάμε ταυτόχρονα. Πήρε καιρό να συντονιστούμε, γιατί τάιζα εγώ τα παιδιά (άρα εγώ δεν έτρωγα) κι ο σύζυγος μαζί τους. Μετά ανεξαρτητοποιήθηκαν και κοντά στα 2 έτρωγαν μόνα τους χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια.

 

Τώρα πια (3ων ετών τα δίδυμα, 2 ο μικρός και κάτι μηνών η μικρή).... τρώμε φυσιολογικά ως οικογένεια. Τελείωσαν οι περίοδοι πείνας!

[rkt]

Η αλήθεια είναι πως και εγώ αντιμετώπισα παρόμοιο θέμα με την μία από τις 2 κόρες μου. Επειδή η μία είναι πολύ κολλημένη πάνω μου, αναγκαστικά ο άντρας μου ασχολιόταν πιο πολύ με την άλλη, η οποία είναι και πιο απαιτητική (θέλει να ασχολείσαι μόνο μαζί της κυρίως) με αποτέλεσμα να μου κάνει συνεχώς μούτρα και αρκετές φορές, να γυρίζω από την δουλειά και να μην έρχεται καν στην αγκαλιά μου, να πέφτει πάνω στην νταντά της και να κλαίει!! Ή στον πατέρα της, ή στην γιαγιά της. Γενικώς σε οποιονδήποτε, αρκεί να καταλάβω ότι είναι θυμωμένη μαζί μου που την άφησα και πήγα για δουλειά!! Φυσικά και με πληγώνει αυτό, ειδικά όταν το κάνει με την νταντά της (με τον πατέρα της, παει στο καλό), αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Τώρα πια, είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα, αλλά δυστυχώς, εξακολουθεί να την βάζει για υπνο ο πατέρας της, μιας και η άλλη ούτε λόγος. Κοπανιέται μέχρι να πάω εγώ. Αλλά πλέον έχει αποδεχτεί ότι η μαμά πάει για δουλίτσα και γυρίζει και είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Όταν τα παιδιά είναι 2, κάποια πράγματα τα χάνεις, δυστυχώς. Κερδίζεις όμως από άλλα. Και μην ξανακούσω ότι "τουλάχιστον εσύ τα περνάς 1 φορά και ξεμπέρδεψες, για ρώτα και εμάς", γιατί θα φρικάρω. Δεν έχουν ιδέα πως είναι να μεγαλώνεις δίδυμα, δεν έχει καμμία σχέση με 2 διαφορετικής ηλικίας. Ακου τα περνάς μία φορά! Ναι αλλά τι μία, έχεις ιδέα?

[AthinaP]

Πόσο δίκιο έχεις με αυτό το χιλιοακουσμένο πια περί μιας φοράς

 

Συνήθως βελτιώνονται τα πράγματα, όταν μεγαλώσουν λιγάκι, ευτυχώς. Τα δίδυμα παιδιά από την άλλη, θα έχουν ακούσει ουκ ολίγες φορές τι πέρασαν οι γονείς τους όταν ήταν βρέφη/νήπια και καμιά φορά διακρίνω στα μεγαλούτσικα δίδυμα μια τάση να είναι πολύ μαζεμένα, λες και θέλουν να ξεπληρώσουν έτσι τους καημένους τους γονείς τους

 

Εμείς περάσαμε για τα καλά στη φάση που ένας μεγάλος μπορεί να ασχολείται με δυο μικρά και ακόμα και μπάνιο στη θάλασσα κάνουμε εναλλάξ φέτος, ενώ ο άλλος πλατσουρίζει στα ρηχά με τα μικρά. Χλιδή!!!!! σε σχέση με πέρυσι, ας πούμε

 

Εμάς ο μικρός διεκδικούσε, όσο ήταν πιο μικρός, την αποκλειστική προσοχή όλων!!!! Τώρα βελτιώθηκαν τα πράγματα, ευτυχώς.

 

Georgia, είστε λίγο καλύτερα τώρα;

[Anastasia73]

Κορίτσια γεια σας! Έχω κι εγώ δίδυμα αγοράκια 2 ετών και μία κορούλα 4 μηνών. Ο ένας είναι πολύ ζόρικος και δε ξέρω τι να κάνω. Μόλις του απαγορεύσω κάτι πετάει ότι βρει μπροστά του, μας κλωτσάει και μας γδέρνει. Λέει 2-3 λέξεις σε αντίθεση με τον αδελφό του που μπορούμε άνετα να επικοινωνήσουμε. Ακόμη κι όταν παίζει μόνος του νευριάζει με τα παιχνίδια και τα σπάει. Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε?

[AthinaP]

Αναστασία, σου είχα γράψει μια απάντηση της προκοπής που σβήστηκε ....

 

Εν συντομία, ναι και μεις περάσαμε μια παρόμοια φάση. Ναι, βοηθάει όταν πλέον μπορούν να συνεννοηθούν. Το δικό μας γκρινιάρικο το βοήθησε να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του, όταν το παινεύαμε για κάτι που κάνει καλά. δεν το κάναμε με κάποιο σκοπό, αυτό, αυθόρμητα μας έβγαινε.

 

Για τα ξεσπάσματα θυμού, είναι κάτι που συμβαίνει σε αρκετα παιδάκια αυτης της ηλικίας. Είναι μεγάλη ιστορια και ίσως έχει νοήμα να ρίξεις μια ματια σε άλλα τόπικς αυτού του φόρουμ. Εμείς εφαρμόσαμε ένα συνδυασμο να τα αγνοούμε και να βάζουμε τάιμ αουτ σε κάποιες περιπτώσεις που δεν έπιανε κάτι άλλο. Αλλά θέλει συνέπεια από τους ενήλικες που είναι με τα παιδιά. Όχι ο ένας να υποχωρεί στη γκρίνια/ξεσπασματα και ο άλλος όχι, ή το ίδιο πρόσωπο να μη φέρεται με συνέπεια κάτω απο διαφορετικές συνθήκες. Σε μας κάμφθηκε η γκρίνια όταν επι τέλους συμφωνήσαμε με τον άντρα μου ότι δεν θα κάνουμε τίποτα πια από όσα μας ζητάει το παιδί με μέσο τη γρίνια και το ξέσπασμα. Ή σχεδόν τίποτα, στο πλαίσιο του δυνατού. Θα επιμένουμε να είναι ήρεμο το παιδί. Αυτό το κάναμε εφόσον ήταν σε θέση να επικοινωνήσει πια το παιδι με άλλους τρόπους.

 

Εν τω μεταξύ, είναι απίστευτο τώρα που συνεννοούμαστε πια, τι μπορεί να προκαλεί ένα ξέσπασμα θυμού. Για παράδειγμα, σήμερα δεν της άρεσε ένα τραγουδάκι που της λέγαμε, το οποίο συνήθως της αρέσει σημειωτέον. Ήθελε όμως ένα άλλο συγκεκριμένο, η κυρία και ευτυχώς που είναι πλέον σε θέση να κάνει παραγγελιές!

 

Εγώ από την άλλη κλαίγομαι, γιατί παρά την γκρίνια και το τρέξιμο, μου αρέσει απίστευτα αυτή η φάση που γινονται ανθρωπάκια και μαθαίνουν να επικοινωνούν. Και σκέφτομαι ότι τέτοιο καιρό του χρόνου μπορεί να είναι λιγότερο εξαρτημένα από εμάς και να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα παιχνίδια/για τους φίλους τους. Εμείς δεν θα έχουμε τρέξιμο, όχι τόσο όσο φέτος, τουλάχιστον, αλλά δεν θα έχουμε και μωράκια. Οπότε προσπαθούμε να τα χαρούμε όσο είναι ακόμα στην αγκαλιά μας.