Παρουσία του μπαμπά στο δωμάτιο των ωδίνων - στο τοκετό

[marinaki]

Εγώ πάλι ήθελα άν ήταν δυνατόν όλη μου την παρέα μαζί (φυσικά μόνο ο αντρούλης μου ήταν !!!) και περάσαμε παρα πολύ όμορφα άλλωστε ήμουν 11 ώρες στο δωμάτιο μέχρι να ξεπροβάλει ο γίγαντας στον κόσμο.

Είχαμε πολύ πλάκα λέγαμε ιστορίες με την μαία μου και τον μαιευτήρα μου γελάγαμε με τις 3 βάρδιες μαιών που είδαμε στο ΙΑΣΩ τόσες ώρες και να φανταστείτε ότι εγώ είχα μόλις 2 βδομάδες μπει στον μήνα μου και είχα παει για μια απλή εξέταση στο Μαιευτήριο και έμεινα !!!!!

 

Το αστείο ήταν ότι όλες όσες ερχονταν μαίες νοσηλεύτριες μου ζητάγαν συμβουλές μακιγιάζ γιατί εγώ ήμουν βαμένη στολισμένη για επίσκεψη όχι για γέννα !!!

 

Ο καλός μου έμεινε δίπλα μου συνέχεια - εκτός από το τελευταίο 10λεπτο που μπήκα πια στο χειρουργείο μιας και είχε φρακάρει ο μικρός γίγαντας στη λεκάνη μου και φοβήθηκαν όλοι μήπως χρειαστεί να γίνει καισαρική και υστερεκτομή ... αλλά τελικά με μια μεγάλη αγκωνιά στο στομάχι μου από μια αδύνατη μαία και ένα σπρώξιμο γερό γέννησα με Φυσιολογικό Τοκετό και ο καλός μου απ'έξω να ρωτά διαρκώς "Μαρίνα εντάξει ;;; ή να μπουκάρω ;;;" Πόναγα και γέλαγα συνέχεια γιατί φανταζόμουν τί φάτσα θα είχε ο άντρας μου στον διάδρομο έξω από την αίθουσα του χειρουργείου !!!!

[xazomama]

O άντρας μου ήταν παρών σε όλες τις επισκέψεις στον γιατρό και φυσικά σε όλους τους μεγάλους υπέρηχους.

Eίχαμε ακούσει διάφορες απόψεις και εμπειρίες, και θετικές και αρνητικές.

Στην αρχή δεν ήταν σίγουρος άν ήθελε να είναι μέσα, όμως προς το τέλος, είχε αποφασίσει αμετάκλητα ότι θέλει να είναι μέσα. Δε νομίζω ότι θα το μετανοιώσει ποτέ στη ζωή και σίγουρα θα είναι και στο 2ο, αυτή τη φορά ίσως πιο οργανωμένος (κάμερα, φωτογραφική κλπ.). Kαι θα ζητήσει απ'το γιατρό να κόψει ο ίδιος τον λώρο του παιδιού!

Λέει και ξαναλέει σε όλους οτι ήταν η καλύτερη και συγκλονιστικότερη εμπειρία της ζωής του!

Kι εγώ δεν το μετανοιώνω γιατί η παρουσία του με βοήθησε στο να είμαι πιο ψύχραιμη. Kαι δε θα ήθελα ME TIΠOTA να ήμουν μόνη όταν ακούμπησαν για 1η φορά πάνω μου το μωρό. Eίχαμε γίνει οικογένεια και έπρεπε οπωσδήποτε να είμαστε όλοι μαζι εκείνη τη μαγική στιγμή!

[dekarapa]

εγω εχω μπει στο μηνα μου και περιμενω να γεννησω

Σε συζητηση με τον αντρα μου του ζητησα να ειναι μεσα μαζι μου και μου λεει πως δεν πιστευει οτι θα αντεξει την ολη φαση και μου αντιπροτεινε να παρω τη μαμα μου (δεν ξερω αν γινεται αυτο?), το θεμα ειναι οτι εγω μονο αυτον θελω εκεινη τη στιγμη γιατι πιστευω πως θα ειναι πολυ σημαντικο για τη σχεση μας, αλλα δεν θελω να τον πιεσω

[ilonka19]

Κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης δεν ηθελε ουτε να το συζητάμε το θέμα, ειχε δει ντοκυμαντερ και νομιζε οτι θα με δει να βασανίζομαι. Οταν ομως ξεκινησα να γενναω (με επισκληρηδιο) η μαια καταφερε και τον επεισε να μπει στην αιθουσα. Τωρα υποστηριζει οτι ηταν η συγκλονιστικοτερη εμπειρια της ζωης του και οτι σιγουρα θα ειναι παρων και στο δευτερο παιδί μας.

[Στέλλα]

Dekarapa,με το καλό κοπέλα μου να πάρεις στην αγκαλιά σου το μωράκι σας και με έναν πόνο!

Λοιπόν,εγώ δεν το έχω ζήσει,αλλά έχω ακούσει ότι μια τέτοια εμπειρία ναι μεν βοηθάει το ζευγάρι να δεθεί περισσότερο,αλλά υπάρχει πάντα και ο φόβος να μη βλέπει ο σύζυγος ερωτικά την γυναίκα του.Δηλαδή να έχει καταστροφικές συνέπειες στη μετέπειτα ερωτική ζωή του ζευγαριού...

Εγώ δεν ξέρω αν θα το ρίσκαρα...

[ilonka19]

αλλά υπάρχει πάντα και ο φόβος να μη βλέπει ο σύζυγος ερωτικά την γυναίκα του.Δηλαδή να έχει καταστροφικές συνέπειες στη μετέπειτα ερωτική ζωή του ζευγαριού...

παντα η ελευση του παιδιου φερνει μια αναταραχη στη σχεση του ζευγαριου, εστω και προσωρινά. Την ερωτική ζωή του ζευγαριού μπορει να καταστρέψει η εγκυμοσύνη, τα επιπλέον κιλά, ο θηλασμός, τα νεύρα, τα απαισια εσωρουχα της εγκυμοσύνης, το γεγονος οτι μετά απο 2 μήνες απο τον τοκετό αρχιζουμε να προσεχουμε και τον εαυτό μας. Γενικά η υπόθεση "παιδί" εχει τα ρισκα της, οχι μονο η παρουσια του πατερα στη διαρκεια του τοκετού.

[Sofia]

Στην πρώτη μου γέννα, ο άντρας μου ήταν μέσα μόνο στις ωδίνες, αλλά ο γιατρός του έδειχνε το κεφάλι της μικρής και του έλεγε "τα βλέπεις τα μαλλιά";

Στην δεύτερη γέννα, ήταν μέσα σε όλο το πακέτο. Είδε κανονικότατα, το μωρό να βγαίνει και μου το περιέγραφε μετά....

Η ερωτική μας ζωή, όχι μόνο δεν επηρεάστηκε, αλλά μπορώ να πω ότι έγινε και καλύτερη (άσχετα αν τώρα λόγω χρόνου, με 2 παιδιά, δεν προλαβαίνουμε και πολλά).

όσον αφορά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.... κι εκεί η ερωτική μας ζωή ήταν μια χαρά... Μόνο που στο δεύτερο μας απαογόρευσε ο γιατρός την επαφή από τον 7ο μήνα... λόγω προβλημάτων...

 

Πάντως η εμπειρία της γέννας, απ' ότι μου λέει ήταν μοναδική.... και την απόλαυσε!!!!!

[Αντιγόνη]

αλλά υπάρχει πάντα και ο φόβος να μη βλέπει ο σύζυγος ερωτικά την γυναίκα του.Δηλαδή να έχει καταστροφικές συνέπειες στη μετέπειτα ερωτική ζωή του ζευγαριού...

παντα η ελευση του παιδιου φερνει μια αναταραχη στη σχεση του ζευγαριου, εστω και προσωρινά. Την ερωτική ζωή του ζευγαριού μπορει να καταστρέψει η εγκυμοσύνη, τα επιπλέον κιλά, ο θηλασμός, τα νεύρα, τα απαισια εσωρουχα της εγκυμοσύνης, το γεγονος οτι μετά απο 2 μήνες απο τον τοκετό αρχιζουμε να προσεχουμε και τον εαυτό μας. Γενικά η υπόθεση "παιδί" εχει τα ρισκα της, οχι μονο η παρουσια του πατερα στη διαρκεια του τοκετού.

 

Συμφωνώ με αυτό. Κι εγώ δεν ήθελα τον άντρα μου με τίποτα μέσα, πρώτον γιατί όλα θέλω να τα περνάω εντελώς μόνη μου, δεύτερον γιατί το θεωρώ ολίγον άγριο και σκληρό θέαμα, και τρίτον και σημαντικότερο για να διαφυλάξω την μελλοντική ερωτική μας ζωή. Αυτά όμως είναι καθαρά προσωπικές απόψεις και η κάθε γυναίκα το βλέπει διαφορετικά

[ΑΡΙΑΔΝΗ]

Ως προς το ερωτικό στοιχείο και κατά πόσο μπορεί να "χαλάσει" στην περίπτωση που ένας άντρας βιώσει την όλη φάση του τοκετού μάλλον θα συμφωνήσω με την Αντιγόνη. Είναι ανάλογα με το τι έχει στο μυαλό του το κάθε ζευγάρι. Προσωπικά, αν και σε αυτή τη φάση δεν υπάρχει διάθεση για τρέλλι΄τσες, χωρίς να λείπει όμως μία μεγάλη τρυφερότητα μεταξύ μας, πιστεύω για την μετα-τοκετού φάση το εξής: θα "πρέπει" άντρας και γυναίκα να καταλάβει ότι το σώμα της γυναίκας δεν είναι πλασμένο για ένα μόνο σκοπό, την τεκνοποίηση αλλά και για τον έρωτα. Με άλλα λόγια έχει δύο λειτουργίες, που βέβαια δεν είναι καθόλου άσχετες μεταξύ τους (αφού από την ερωτική επαφή και απόλαυση οδηγείσαι και σε εγκυμοσύνη). Κάπως έτσι "διπλά" θα έπρεπε να λειτουργεί και η σχέση του ζευγαριού μετά την απόκτηση παιδιού. Εκτός από μητέρα και πατέρας εξακολουθείς να είσαι και ερωτικός σύντοφος. Και χρειάζεται φαντάζομαι ούτως ή αλλως ένα χρονικό διάστημα μέχρι να συνειδητοποιήσεις και να συνηθίσεις στους πολλαπλούς αυτούς ρόλους.... θεωρητικά βέβαια όλα τα παραπάνω μου φαίνονται πολύ λογικά. Στην πράξη δεν μπορώ να γνωρίζω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα....θα δείξει!!!

[Στέλλα]

Εμένα πάντως ο Κωστάκης έξω ήταν και τα είδε(ή μαλλον τα άκουσε) όλα!Πού να έμπαινε και μέσα!

[Νίκη]

Αντιγόνη συμφωνώ μαζί σου...

[manoula]

Εγώ δεν ήθελα με τίποτα να γεννήσω μόνη μου! Ευτυχώς και ο καλός μου ήθελε να μπει μέσα, δεν τρελαινόταν βέβαια αλλά αισθανόταν μεγαλύτερη ασφάλεια να είναι μαζί μου και να ξέρει τί γίνεται παρά να αγωνιά μόνος του!! Συφωνώ ότι πιο επικίνδυνη εμπειρία για τη ισορροπία του ζευγαριού είναι η ζωή με το μωρό με ότι αυτή συνεπάγεται στη αρχή (νεύρα , κούραση, ανασφάλεια, νέοι ρόλοι), παρά ο τοκετός. Εμάς τουλάχιστον δεν μας επηρέασε καθόλου και σε κανένα επίπεδο!

Να πω δε ότι είχα και εύκολες γέννες. Έτσι όταν ρώτησα μετά την πρώτη τον άντρα μου πώς του φάνηκε μου απάντησε το κορυφαίο :"αυτό ήταν;"Και ερωτώ τί έπρεπε να κάνω δηλαδή;;Παιδί γέννησα!

[ΜΕΛΙΝΑ]

εγώ πάντως που γέννησα στο Αττικό ο ίδιος ο γιατρός προέτρεψε τον άντρα μου να είναι μέσα. Μάλιστα ενώ είχα ξαπλώσει στην αίθουσα τοκετών μου είπε θα σου φέρω παρέα και πήγε τον έντυσε και τον έφερε μέσα. Παρόλο που φοβόταν κάθησε μέχρι το τέλος και με βοήθησε πολύ γιατί μου έδινε κουράγιο και επειδή έσπρωχνα για 20 λεπτά(με διαστήματα ξεκούρασης βέβαια) γιατί είχα μεγάλο παιδί του έλεγα ότι δεν θα αντ΄ξω και μου απάντησε μια ακόμη φορά το είδα βγήκε μέχρι το κεφάλι και έχει μαύρα μαλλάκια. Τον έδιωξε ο γιατρός όταν ήταν να με ράψουν για να μην λυποθυμήσει και τον έστειλε έξω λεγοντάς του πήγαινε έξω και σε δύο λεπτά θα δείς τον γιό σου.

[karfori's baby]

Κι εγώ, πάντως, χωρίς τον άντρα μου δεν θα μπορούσα με τίποτα να τα βγάλω πέρα! Με βοήθησε ψυχολογικά, αλλά και πρακτικά...μου κρατούσε το χέρι στις ωδίνες, μου στήριζε το κεφάλι στις εξωθήσεις (που έκανα και 1 ώρα), έβλεπε τα πάντα και μου έδινε κουράγιο...

Έμεινε και στο χειρουργείο, όπου παρακουλούθησε και τη διαδικασία μετά την έξοδο του μωρού (ράμματα, ράμματα και πάλι ράμματα!), δεν έχασε δευτερόλεπτο!

Βέβαια, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Εγώ, π.χ. δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του άντρα μου. Προτιμώ να υφίσταμαι κάτι παρά να βλέπω κάποιον αγαπημένο μου να "υποφέρει"! Ο άντρας μου, όμως, είναι συνηθισμένος σε τέτοια πράγματα, είναι πάααρα πολύ ψύχραιμος, όσο άγχος κι αν έχει, δεν στο μεταδίδει. Υπάρχουν κι άλλοι που δεν αντέχουν το θέαμα, πανικοβάλλονται όταν βλέπουν τη γυναίκα τους να πονάει και έτσι όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά δυσκολεύουν και την κατάσταση...

[ELENA1974]

ο άντρας μου ήταν μαζί μου σε όλα τα ραντεβου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σε ένα από τα τελευταία συζήτησαν με τη γιατρό μου το θέμα που συζητάμε. Δώλωσε οτι θα είναι μέσα, δεν φοβάται καθόλου και άλλα τέτοια. συμφώνησα με τον όρο να στέκεται πάνω από το κεφάλι μου και να μην έχει αμεση επαφη με τα τεκταινόμενα

Ετσι και έγινε ήταν μαζί μου σε όλη τη διάρκεια του τοκετού αφού ήμασταν μόνοι μας αλλά δεν μου χρησίμευσε σε τίποτα. Ημουν τόσο προσηλωμένη στις οδηγίες της γιατρού και της μαίας που αντιλήφθηκα την παρουσία του όταν χτύπησε το κινητό του δευτερόλεπτα μετά τον τοκετό και ανακοίνωσε περιχαρής " γεννήσαμε"

[margarita]

Εμενα παντως ο συζυγος μου στις ωδινες δε θα ειχε προβλημα να ειναι μαζι μου οπως ουτε κι εγω φυσικα!!!

 

Αλλα την ωρα του τοκετου δε θα ηθελε με τιποτα γιατι δεν αντεχει το αιμα και ολα αυτα...μακαρι ομως να αντεχε γιατι ειλικρινα θα ηθελα να τον εχω διπλα μου περισσοτερο για ψυχολογικη υποστηριξη

[niadk]

Κι εγώ θα τον ήθελα πιστεύω, αλλά δεν αντέχει και μου έχει δηλώσει από τώρα πως προτιμά να μην είναι μέσα στη γέννα. Τι να κάνω; Είναι πολύ πολύ φοβιτσιάρης

[margarita]

Κι εγώ θα τον ήθελα πιστεύω, αλλά δεν αντέχει και μου έχει δηλώσει από τώρα πως προτιμά να μην είναι μέσα στη γέννα. Τι να κάνω; Είναι πολύ πολύ φοβιτσιάρης

 

Αχ σε καταλαβαινω απολυτα...

το θεμα ειναι οτι δε μπορουμε να κανουμε τιποτα με τις φοβιες των αλλων, το θεμα ειναι να μπορουσαν να το ξεπερασουν μονοι τους!!!

 

Εγω παντως του ειπα να δοκιμασει να μπει και αν δει οτι δε μπορει να συνεχισει να ειναι μεσα ας βγει

[gerkon]

Εγώ ήμουν από τους τυχερούς που ήμουν μέσα στην γέννηση και των δύο παιδιών μου. Επιπλέον και οι δύο τοκετοί ήταν εύκολοι, ειδικά της κόρης και έτσι δεν αντιμετώπισα "δύσκολες" καταστάσεις με την μαμά. Γεννήσαμε και τα δύο παιδιά μας στο Λητώ. Ο γιατρός μας κ. Τάκης Μπέτας, τον οποίο θα ήθελα και δημόσια να ευχαριστήσω για την άψογη και ζεστή στάση του τόσο πρίν όσο και κατά την διάρκεια των τοκετών, δεν είχε κανένα πρόβλημα να είμαι παρόν -το αντίθετο- και η χαλαρωτική του στάση κατά την διάρκεια του τοκετού μας βοήθησε πολύ, όπως και της μαίας μας στο πρώτο παιδί. Όσο για την αίσθηση; Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βλέπεις το παιδί σου να γεννιέται. Νιώθεις ολοκληρωμένος άνθρωπος, κλαίς από χαρά και έχεις την ευτυχία να το κρατήσεις αμέσως αγκαλιά. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τι αισθάνθηκα, πέρα από εκείνα του γιατρού μας όταν γεννήθηκαν και τα δύο παιδιά "Γιώργο σου θυμίζει τίποτε" ?

 

Για τους μέλλοντες μπαμπάδες θα ήθελα να πω εκ πείρας: Παιδιά μην χάσετε αυτή την στιγμή. Μπείτε μέσα. Θα είναι κάτι που θα σημαδέψει γλυκά σε όλη σας την ζωή.

[gerkon]

αλλά υπάρχει πάντα και ο φόβος να μη βλέπει ο σύζυγος ερωτικά την γυναίκα του.Δηλαδή να έχει καταστροφικές συνέπειες στη μετέπειτα ερωτική ζωή του ζευγαριού...

παντα η ελευση του παιδιου φερνει μια αναταραχη στη σχεση του ζευγαριου, εστω και προσωρινά. Την ερωτική ζωή του ζευγαριού μπορει να καταστρέψει η εγκυμοσύνη, τα επιπλέον κιλά, ο θηλασμός, τα νεύρα, τα απαισια εσωρουχα της εγκυμοσύνης, το γεγονος οτι μετά απο 2 μήνες απο τον τοκετό αρχιζουμε να προσεχουμε και τον εαυτό μας. Γενικά η υπόθεση "παιδί" εχει τα ρισκα της, οχι μονο η παρουσια του πατερα στη διαρκεια του τοκετού.

 

Συμφωνώ με αυτό. Κι εγώ δεν ήθελα τον άντρα μου με τίποτα μέσα, πρώτον γιατί όλα θέλω να τα περνάω εντελώς μόνη μου, δεύτερον γιατί το θεωρώ ολίγον άγριο και σκληρό θέαμα, και τρίτον και σημαντικότερο για να διαφυλάξω την μελλοντική ερωτική μας ζωή. Αυτά όμως είναι καθαρά προσωπικές απόψεις και η κάθε γυναίκα το βλέπει διαφορετικά

 

Μα δεν βλέπει τίποτα ο άντρα βρε παιδιά. Στο κεφάλι της γυναίκας του είναι. Εγώ απλά της μίλαγα στο αυτί, φυσικά και δεν είχα κανένα πρόβλημα με την ερωτική μας ζωή μετά, το αντίθετο μάλιστα γιατί την στιγμή εκείνη νιώθεις απέραντη αγάπη.

[HRA]

Αμα θέλει βλέπει....

Στο πρώτο μασ παιδί, ο σύζυγοσ μου ήταν στην αίθουσα οδυνών μαζί μου. (στην αρχή)με την πρώτη ευκαιρία την έκανε με ελαφρά ... όταν ήρθε η ώρα να βγει το μωρό τον φωνάξαμε. γέννησα ευκολα και δεν το πολυκατάλαβε. επειδή τον πειραζα οτι την έκανε με ελαφρα...αποφάσισε στο δευτερο παιδι να ειναι μέσα ολη την ώρα. μετά που γέννησα τον φώναξε ο γιατρόσ να του δείξει πωσ με έραβε...(αυτό πιστευω πωσ ήταν περιττό)

[karfori's baby]

Έτσι είναι...

Κι ο δικός μου τα είδε ΟΛΑ, συμπεριλαμβανομένης και της σταυροβελονιάς!

Αλλά, είπαμε, είναι και πολύ εξοικειωμένος με το όλο θέαμα λόγω ανατροφής-σπουδών-προσωπικής εμπειρίας, οπότε δεν σοκαρίστηκε.

[Fivi]

Όσο για την αίσθηση; Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βλέπεις το παιδί σου να γεννιέται. Νιώθεις ολοκληρωμένος άνθρωπος, κλαίς από χαρά και έχεις την ευτυχία να το κρατήσεις αμέσως αγκαλιά. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τι αισθάνθηκα, πέρα από εκείνα του γιατρού μας όταν γεννήθηκαν και τα δύο παιδιά "Γιώργο σου θυμίζει τίποτε" ?

 

Για τους μέλλοντες μπαμπάδες θα ήθελα να πω εκ πείρας: Παιδιά μην χάσετε αυτή την στιγμή. Μπείτε μέσα. Θα είναι κάτι που θα σημαδέψει γλυκά σε όλη σας την ζωή.

 

gerkon, συμφωνει και ο δικος μου αντρας με αυτα που λες! Ειναι μια απιστευτη εμπειρια.

Εγραψα και σε αλλο topic, οτι εχει τραβηξει βιντεο και τις δυο γεννες και αυτο δεν τον εχει επηρεασει στη μετεπειτα σεξουαλικη ζωη μας, ισα-ισα που επιμενει οτι ηταν το καλυτερο δωρο στον εαυτο του. Η γεννηση των δυο πανεμορφων κοριτσιων του!!!! Μοναδικες εμπειρειες!!!

[staraki]

ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΚΕΤΟ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ,ΣΕ ΕΠΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΡΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΜΦΑΛΙΟ ΛΩΡΟ ΕΚΟΨΕ.ΦΟΒΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!

[iziogas]

Κι εγώ θα τον ήθελα πιστεύω, αλλά δεν αντέχει και μου έχει δηλώσει από τώρα πως προτιμά να μην είναι μέσα στη γέννα. Τι να κάνω; Είναι πολύ πολύ φοβιτσιάρης

 

Αχ σε καταλαβαινω απολυτα...

το θεμα ειναι οτι δε μπορουμε να κανουμε τιποτα με τις φοβιες των αλλων, το θεμα ειναι να μπορουσαν να το ξεπερασουν μονοι τους!!!

 

Εγω παντως του ειπα να δοκιμασει να μπει και αν δει οτι δε μπορει να συνεχισει να ειναι μεσα ας βγει

 

Είμαι ένας "φοβιτσιάρης" σύζυγος.

 

Κατ' αρχάς να σχολιάσω ότι, επειδή το έχω ψάξει, η τάση λιποθυμίας που εμφανίζουν πολλοί άνθρωποι στην θέα του αίματος, δεν είμαι πάντα ζήτημα φοβίας. Θα έλεγα πως ούτε ψυχολογικό είναι πάντα. Τουλάχιστον δεν είναι κάτι που ο παθών θέλει να παθαίνει. Προκαλείται χωρίς την θέλησή μας. (Δεν θυμάμαι τον ακριβή ιατρικό όρο που περιγράφει αυτή την κατάσταση. Θα ψάξω και θα σας πώ)

 

Οσο για 'μένα, θέλω πάρα πολύ να είμαι μαζί με την γυναίκα μου στο τοκετό.

 

Για να το καταφέρω, κάνω ασκήσεις. Σε περιπτώσεις που θα δώ ενέσεις ή αίματα, προσπαθώ να αυτοσυγκρατηθώ και να δώ το θέμα ψύχραιμα. Προσπαθώ να πλάσω με το μυαλό μου το τι πιθανόν να αντιμετωπίσω. Α... κάνω και διατριβή πάνω σε ταινίες splatter. Το τι αίμα έχω δεί... το τι μυαλά χυμένα... δεν λέγεται.

 

Φυσικά στην γιατρό δεν έχω πεί τίποτα. Ισως εκείνη τη μέρα να τις το σκάσω το παραμύθι, αλλά όχι από τώρα. Δεν το ρισκάρω να μου απαγορεύσει την παρουσία μου.

 

Το θετικό είναι ότι η γυναίκα μου με καταλαβαίνει και με υποστηρίζει.