ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

[Sonia]

Γειά και χαρα σε όλους,

 

Θίξατε ένα θέμα το οποίο με απασχολεί πολύ έντονα αυτό τον καιρό.

Εγώ έχω ένα αγοράκι 26 μηνών και ένα κοριτσάκι 8 μηνών. Και τα δύο μένουν το πρωί με τη γιαγιά και την αγαπούν πολύ. Με τον εργοδότη μου δεν μπορώ να πώ.. λες και τον εστειλε ο Θεός σε μένα που δεν θα θυσίαζα ούτε λεπτό από τον χρόνο για τα παιδιά μου. Οπως ήθελα πήρα την άδειά μου και χωρίς να αφήνει υπονοούμενα πάντα μου έλεγε "Συνεννοήσου με τους συναδέλφους σου και πάρε άδεια όπως την θές." Κάποιοι συνάδελφοι με έβλεπαν σαν μαύρο πρόβατο αλλα αφού είχα την συγκατάθεση του "αρχηγού" δεν έδεινα και πολύ σημασία.

Πρόσφατα μάθαμε πως η μπέμπα μας έχει κάποιο πρόβλημα (το έχω αναφέρει σε άλλο Θέμα -Σύνδρομο Χρωμοσώματος 18-) και νιώθω πολύ ασχημα που πρέπει να δουλεύω και να αναθέσω κάποιες από τις ιδιαίτερες φροντιδες της σε άλλους (γιαγιάδες).

Παρόλο που ξέρω πως οι γιαγιάδες θέλουν πολύ να την βοηθήσουν, θα ήθελα να μπορώ να το κάνω εγώ.

Και ο μεγάλος μου τώρα κάνει τόσα πράγματα... γιατί να μην μπορώ να μείνω με τα παιδιά μου να πηγαίνουμε τα πρωινά βόλτα στις κούνιες που του αρέσουν τόσο πολύ να έχει και η μπέμπα μας ερεθίσματα από το περιβάλλον...

Ισώς είμαι φορτισμένη λόγο της κατάστασης με την μπέμπα αλλά αν μπορούσα θα σταμάταγα την δουλειά!!

[anima]

Ο μόνος τρόπος είναι ο συμβιβασμός με την πραγματικότητα προς την κατεύθυνση που πονά λιγότερο.

Συμφωνώ απόλυτα.Εγώ επέλεξα να σταματήσω τη δουλειά μου.Συμμερίζομαι όλες τις μητέρες που δουλεύουν και καταλαβαίνω τους λόγους που το κάνουν.Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση είναι το γεγονός πως πολλοί θεωρούν έλλειψη ισορροπίας το να μην δουλεύεις .Δεν είναι καθόλου έτσι.Οι γυναίκες που δεν δουλεύουν δεν είναι με το φακιόλι και την παντόφλα όλη την ημέρα.Φίλες μου που δουλεύουν με ρωτούν πως αντέχω .Τι πως αντέχω, να είμαι όλη μέρα με το παιδί μου?

[ΜΑΡΥ.Τ]

Να σου πω anima, αν και εμείς αντέχαμε οικονομικά θα έκανα το ίδιο με σένα.

Θα σταματούσα για μερικά χρόνια να δουλεύω, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είχα άλλα ενδιαφέροντα, απλός θα πρόσφερα με διαφορετικό τρόπο στην οικογένεια

[Μαρια Στυλιανακη]

νομίζω ότι δεν είναι εύκολο σε όλες τις γυναίκες να κρατήσουν αυτή την ισοροπία του να είναι σπίτι και να μήν αισθάνονται ότι παραμελούν ένα κομμάτι του εαυτού τους.

[cruelty]

Ένα παιδί στην προσχολική ηλικία δεν καταλαβαίνει ακόμα τι σημαίνει "καλύτερη ζωή".

Αναπτυξιακά, αυτό που το ενδιαφέρει είναι να έχει το φαγητό του, την μαμά του, τον μπαμπά του, παιχνίδια με άλλα παιδιά, και βόλτες στην φύση. Αυτά καλύπτονται ευτυχώς με λίγα χρήματα.

 

Όταν γίνει 5- 6 ετών, θα μπορεί να το καταλάβει/κατανοήσει/ αποδεχτεί αργότερα, αλλά δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι μέσα του, θα έχει το συναίσθημα της απώλειας - ότι κάτι του λείπει, συνέχεια.

 

Στην εφηβεία, αυτός είναι ο καλύτερος λόγος που ένας έφηβος μπορεί να στραφεί στα ναρκωτικά. Ή σε υπερβολική ή μηδαμινή κατανάλωση φαγητού. Επειδή ψάχνει να βρεί τί θα αναπληρώσει το κενό αυτό. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι μόνο παιδιά αλκοολικών και βίαιων γονέων στρέφονται στα ναρκωτικά. Δεν χρειάζονται πολλοί λόγοι πλέον να στραφεί σε κάτι τέτοιο ένας έφηβος - σε αυτή την κοινωνία που βασίζεται στο να λύνουμε τα προβλήματά μας τώρα & άμεσα - και τα ναρκωτικά κυκλοφορούν παντού. Είναι μία εύκολη και γρήγορη λύση.

Απο λίγα "τσιγάρα" σε κακή παρέα, με λίγη προδιάθεση και την αίσθηση ότι οι υπόλοιποι της οικογένειας αδιαφορούν μιάς και δεν είναι ποτέ σπίτι, είναι εύκολο να εξιδανικευτούν οι ναρκωτικές ουσίες και να γίνουν συνήθεια, με πιθανή την κλιμάκωση σε πιό βαριά ναρκωτικά.

 

 

Αυτά τα λογια σου πραγματικα Μαρια με αγγιξαν οσο δε φανταζεσαι.Ειναι ακριβως η περιγραφη της δικιας μου εφηβειας.Δουλευαν και οι 2 μου γονεις τα πρωινα μεχρι να παω παιδικο σταθμο ημουν με γιαγια και παππου.Επισης μεχρι και στο σχολειο η γιαγια και ο παππους μου με κρατουσαν.Οι γονεις μου δεν ειναι ουτε αλκοολικοι υπηρχε ομως οικογενειακη βια στο σπιτι.Αυτο σε συνδυασμο πως οι γονεις μου λειπαν παρα πολλες ωρες με εκανε να κανω ακριβως αυτο να εξιδανικευσω τα ναρκωτικα και να εξαρτηθω οπως ακριβως τα γραφεις.Επισης στην κοινοτητα που πηγα την Στροφη στατιστικα ηταν παιδια απο οικογενειες υψηλου μορφωτικου και οικονομικου επιπεδου,ενοω δεν ηταν απο αλκοολικους,χρηστες γονεις.Με συνεδριες ατομικες και ομαδικες στην κοινοτητα με τη θεραπευτρια μου καταλαβα ποσο σημαντικο ειναι να ειναι κοντα οι γονεις στο παιδι.Παραδειγμα ερχοταν εμενα η μαμα μου απο δουλεια και ειχε τρελά νευρα δηλαδη δεν καθοταν να παιξουμε κτλ κτλ.Με τη μητέρα μου ηρθα κοντα μετα τα 20 που ημουν επανενταξη στη Στροφη και πεθανε η γιαγια μου που με μεγαλωσε.Σιγουρα στη δικια μας οικογενεια ηταν και η βια και ισως και αλλα πραγματα που με ωθησαν να κανω κακο στον εαυτο μου.Πλεον αφου η μπορα αυτη περασε θεωρησα καλο να δουλεψω απο το σπιτι να ειμαι κοντα στα παιδια μου κτλ.Ισως ετυχε και το γεγονος πως περυσι μου απαγορευσε ο γιατρος την πολυωρη εργασια κτλ και σταματησα να δουλευω.Παντως Μαρια δε φανταζεσαι τι ενιωσα οταν διαβασα αυτο το ποστ...

[Vicky]

όταν μια δουλειά είναι 6 ωρο, θα έλεγα ότι είναι το ιδανικό ωράριο.

Μένει αρκετός χρόνος για το παιδάκι, αλλά και χρόνος για προσωπική ηρεμία... Απο όσο έχω δεί στους γονείς όσοι δουλεύουν 8 ωρο και πάνω, βρίσκονται διαρκώς σε ένα άγχος, για το παιδί τους και για τους εαυτούς τους, αλλά και το παιδί έχει το συναίθημα ότι κάτι του λείπει.

 

.

Τελικα αυτος ειναι ο λογος που δε θα μπω σε διαδικασια αλλαγης δουλειας.Μπορω να δουλευω 5-6 ωρες και να εχω απολαβες 8αωρου...ας ειναι και απογευμα...δεν πειραζει.

Μαρια σ'ευχαριστω!

[Μαρια Στυλιανακη]

cruelty, .... μπράβο που πήρες αυτή την απόφαση για το μωρό σου.

όπως θα διάβασες κάποια λόγια που έχει γράψει και η sandra, η πραγματικότητα είναι αυτή - ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη για κάποιες ώρες έστω, να έχουν την πραγματική παρουσία των γονιών.

Όσο πιο νωρίς, τόσο περισσότερο. στην αρχή κοιμουνται δίπλα δίπλα! (9 months in nine months out)

Κανονικα΄δεν θα έπρεπε κανείς μα κανείς, να αναγκάζει πχ την μητέρα να αφήνει καθημερινά το λίγων μηνών μωρό της για 8 ώρες, κάτι που συμβαίνει δυστυχώς στην Ελλάδα και φταίει η οικονομική κατάσταση και τα εργασιακά.

 

κρίμα που τα πέρασες όλα αυτά...

είναι πολύ δύσκολο τη σημερινή εποχή νομίζω...

 

η γενιά μας, των γυναικών, έχει περάσει απο πλύση εγκεφάλου να σπουδάσει και να δουλέψει, και παλιά δεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα και ούτε η εμπειρία, για να ειπωθεί σε μας ότι ναι,

να σπουδάσουμε και να δουλέψουμε, αλλά δυστυχώς, όταν έχεις παιδιά αλλάζουν τα πράγματα, και ότι δεν είναι θέμα εξαναγκασμού ή ισότητας, αλλά ανάγκης, πραγματικής ανάγκης του παιδιού.

 

δυστυχώς η ευτυχώς, ο ρόλος της μητέρας έχει μέσα του την αίσθηση της αυταπάρνησης και του συμβιβασμού.

(ενώ ο φεμινισμός δίδασκε να μην υπάρχει αυτό καθόλου κατα κάποιο τρόπο, κάτι που έχει βάλει σε δύσκολη θέση αρκετές γυναίκες που μεγάλωσαν με αυτόν)

 

αλλά έχει να κάνει οπωσδήποτε και με τα συναισθήματα της κάθε γυναίκας και πως αυτή μεγάλωσε, αυστηρά ή όχι κτλ..

 

όμως να το πω πάλι, η αίσθηση έλλειψης της εγγύτητας, αυτό δηλ που δημιουργεί το κενό, μπορεί να υπάρχει και σε γονείς που είναι διαρκώς μαζί με τα μωρά/παιδιά τους, και απλώς φέρονται με τρόπο που δεν σέβεται το παιδί και τις ανάγκες του, συναισθηματικές και σωματικές.

και εκεί, η αίσθηση του κενού είναι ακριβώς η ίδια.

είναι πάρα πολύ άνθρωποι πιστεύω που νιώθουν έτσι, ξέρεις γιατί?

γιατί η κοινωνία του σήμερα έχει γαλουχηθεί απο μια γενιά μεγαλωμένη αυταρχικά! η εγγύτητα ήταν αρκετές φορές ή εξαναγκασμένη ή εκβιαστική! (σε παλιότερη φίλη μου) ή δεν υπήρχε καθόλου (σε ένα κομμάτι απο το σόι μου)... (και εκεί ναρκωτικά.. )

δηλ, ζείς μαζί και όμως, δεν βλέπεις το συναίσθημα του άλλου.

 

άρα, είναι πάντα και θέμα τελικώς της σχέσης που έχουν οι γονείς με το παιδί τους, περισσότερο απο το πόσες ώρες είναι μαζί στο ίδιο δωμάτιο...

δηλ εάν υπάρχει πολύ καλή σχέση, με σεβασμό και αγάπη, ελευθερία, κατανόηση στο παιδί, τότε εντάξει εάν λειπει πολύ συχνά η μητέρα, είναι πολύ πιο πιθανό πχ να έχει αργότερα σχέσεις στη ζωή του με άτομα που λείπουν συχνά, ή έχουν σχέση εξαποστάσεως μιας και το θεωρούν φυσικό το συναίσθημα να σου λείπει κάποιος.

Όσο μεγαλύτερες είναι οι ελλείψεις - ποσοτικές ή ποιοτικές, άνάλογες είναι σίγουρα και οι επιπτώσεις...

συμφωνείς cruelty?

[cruelty]

Πως δε συμφωνω...Κοιτα αυτό ειναι ενα θεμα που μπορούμε να αναλυουμε για ώρες.Δε θελω να μιλήσω για άλλους ,ουτε για πλειοψηφείες και μειοψηφίες που κάνουν έτσι η αλλιώς.Προσωπικά σαν νέα κοπέλα του 2000 ειχα μπει κι εγω στο τριπάκι μετά το σχολείο να παω πανεπιστήμιο για να βρω καλή δουλειά ,να βγαζω λεφτά.Πηγα και στο ακριβό κολλεγιο,επιασα και καλές δουλειές και ξαφνικά μια μερα όλα αυτά εξαφανίστηκαν επειδη αρρωστησα.

Σιγουρα εχω δει και παιδια που μεγαλωσαν ολη μέρα με τους γονεις στο πλαι αλλά δεν υπηρχε αυτή η καλή σχέση που ανέφερες Μαρία.Σε πληροφορώ και παιδιά ψυχολόγων και ψυχιατρων τα οποία εμφανισαν τρελά προβληματα λόγω ελλειψης του γονιου.

Αρα δεν υπαρχει συνταγή και σιγουρα μια αγκαλια απο τη μαμα δεν εξαγοραζεται με ακριβα παιχνιδια και λεφτα γιατί εμενα ετσι μου καναν οταν δε μου διναν σημασια μου παιρναν οτι ήθελα για να το βουλώνω και να μην παραπονιέμαι.

[Μαρια Στυλιανακη]

Σε πληροφορώ και παιδιά ψυχολόγων και ψυχιατρων

οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι δεν ξέρουν περισσότερα απο ότι ξέρετε εσείς όταν μεγαλώνουν τα παιδιά τους και ούτε λόγω των γνώσεών τους είναι καλύτεροι γονείς είναι άνθρωποι και αυτοί με τα ίδια προβλήματα και ανησυχίες και ίσως αρνήσεις όπως και όλοι μας.

[elenik]

cruelty ηταν πολυ ασχημα ολα αυτα που περασες αλλα εγω κραταω το εξης. Βγηκες καθαρη πλεον απο ολο αυτο, γεματη εμπειριες (αρνητικες δυστυχως) και λαθη που πρεπει να μην κανεις.

Ενα μπραβο για ολο αυτο που καταφερες να ξεπερασεις.

 

Οσον αφορα το αλλο θεμα. Παλιοτερα δουλευα 8ωρη (+ 3 ωρες πηγαινε ελα = 11, και αν τυχαιναν και υπερωριες αστα) με ανοδικη πορεια στον επαγγελματικο τομεα. Γυριζα ομως σπιτι και το μονο που προλαβαινα να πω στο παιδι μου ηταν καληνυχτα (επρεπε με το που μπω να κανω ολα οσα δεν ειχα κανει και ταυτοχονα να ασχοληθω με το παιδι μου).

 

Ημουνα γεματη αγχος, ενοχες (με αποτελεσμα ΣΒΚ να μην "ανατρεφω" αλλα να κακομαθαινω απλα το παιδι μου για να νοιωσω εγω καλυτερα).

 

Ημουνα πεπεισμενη οτι αυτο που εχω υποχρεωση ειναι να μπορω να του προσφερω υλικα πραγματα που εγω δεν ειχα και την δυνατοτητα για ενα καλυτερο μελλον (σπουδες κλπ).

 

Τωρα πια (εδω και 1 1/2 χρονο) δουλευω 7 ωρη (+ 1 ωρα πηγαινε ελα) 8 ωρο. Το βασικο κοματι ειναι οτι ειναι και πιο πρωι οποτε εχω περισσοτερη ημερα. Ειμαι πολυ πιο ηρεμη (ηταν εμφανη η διαφορα σε ολους τους κοντινους μου ανθρωπους). Εχω προγραμμα στην ζωη μου και βασικη προτεραιοτητα την οικογενεια μου.

 

Τωρα το μονο αγχος που εχω ειναι .... αν αυριο που ισως δεν θα μπορω να του προσφερω ολα αυτα που ηθελα (και με ανησυχει περισσοτερο το κοματι των σπουδων -πολυεξοδη η δημοσια εκπαιδευση στην χωρα μας ) νοιωσω ανεπαρκης .

 

Ευχομαι και ελπιζω να πηρα την σωστη αποφαση.

[popelix]

Μαρία, τα γραφόμενά σου με εκφράζουν απόλυτα είμαι σίγουρη ότι θα βοηθήσουν πολλές μανούλες! Προσωπικά πιστεύω ότι το καλύτερο για μια μητέρα είναι μια 4-ωρη κατά μέσο όρο απασχόληση. Για τους πρώτους 9 μήνες εκτιμώ ότι η μητέρα χρειάζεται να είναι δίπλα στο μωρό της full time (θηλασμός, δέσιμο, πονάκια, πρώτες τροφές κλπ). Χρειάζεται πολλή πειθαρχία και κατανόηση από το περιβάλλον για να μείνει μια γυναίκα αποκλειστικά στο σπίτι και ... να μην κλατάρει! Εγώ εργάζομαι 8-ωρο και αυτό έχει επίπτωση στα νεύρα μου και κατ΄ επέκταση στα παιδιά μου και στο σύζυγό μου. Ελπίζω να "την κοπανήσω" κάποια στιγμή και να κάνω κάτι απο το σπίτι ή ακόμα και ιδιαίτερα τα οποία έκανα και παλιότερα. Γνωρίζω πολλές γυναίκες πάντως που θα μπορούσαν να μην εργάζονται (οικονομικά πάντα) αλλά τρομάζουν ακόμα και στην ιδέα! Ά ρε άτιμε ψευτοφεμινισμέ, μας πήρες στο λαιμό σου και τρέχουμε και δε φτάνουμε

 

Καλό κουράγιο σε όλες τις σούπερ-μαμάδες!!!!!!!!!!!

[Ειρήνη]

Τι συναισθήματα... γεμίζουν όλο μου το είναι.

 

Έτσι και 'γω φίλες μου... από την στιγμή που γέννησα άλλαξαν όλα. Δεν ξέρω γιατί, απλά έτσι αισθάνομαι... άλλαξαν όλες οι προτεραιότητές μου. Άφησα την δουλειά μου (ήμουν ιδιαιτέρα εφοπλιστή) και πήγα σε μια σχολή, έκανα μανικιούρ-πεντικιούρ, αποτρίχωση, μασάζ και ξεκίνησα "φτου και από την αρχή" που λένε... Σιγά-σιγά και χωρίς καμία βοήθεια έφτασα να βγάζω κάποια χρήματα που και να καλύπτω σχεδόν το δάνειο του σπιτιού μας αλλά και να ζω ατελείωτες ώρες με το πλασματάκι μου που τώρα είναι σχεδόν δυόμιση χρονων. Αφοσιώθηκα σε κείνον, ούτε καφεδάκια σε φίλες και να τον αφήνω σε γιαγιάδες, παρά μόνο όσο "έπρεπε" ώστε να βλέπει και να χαίρεται την γιαγιά και τον παππού του. Και τώρα έφτασε η στιγμή να πάει στον παιδικό γιατί τον βλέπω πως είναι έτοιμος... ζητάει συνέχεια σχολείο και παιδάκια.

 

Άραγε πως θα καταφέρω να βρω έναν σταθμό να πάει λίγες ώρες και επιπλέον αυτές τις λίγες ώρες να βρω μια επιπλέον δουλειά να καλύψω κάποια ακόμα κενά του οικογενειακού μας προϋπολογισμού...? Άραγα θα περνάει καλά? Θα θέλει να μένει στον σταθμό...? Θα βρω δουλειά για τόσες λίγες ώρες να βοηθήσω το σπίτι μου..? Όλα είναι βουνό μέσα μου... όπως στις περισσότερες από μας άλλωστε..!

[DALIA]

Φροντίζω και περνώ πολλές ώρες μαζί του παίζοντας το απόγευμα ακόμα και μαγειρεύοντας μαζί.. Τον παίρνω μαζί μου παντού.. Δεν έχω βγει μόνη μου πουθενά πέρα από δύο φορές που πρώτα τον κοίμισα και μετά βγήκαμε.. παρόλο που έχω την πολυτέλεια να μπορώ να τον αφήσω στις γιαγιάδες του.. Ισως το θεωρήσετε υπερβολικό αλλά αυτό εμένα μου προσφέρει ισορροπία γιατί 1ον ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΤΟΝ ΧΟΡΤΑΣΩ, και 2ον Δίνοντας το 100% του υπόλοιπου χρόνου μου νομίζω ότι αν και 27 μηνών, το εισπράττει και το αναγνωρίζει...

 

ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ.ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΜΕ ΚΑΛΥΨΑΝ ΠΛΗΡΩΣ

[Ursa Major]

Αισθάνομαι άγχος μόνο όταν ξεπερνώ τις 10 ώρες απουσίας απ'το σπίτι.

Τύψεις δεν έχω σε καμμία περίπτωση.

Αγαπώ τη δουλειά μου, μας ταίζει, μας ποτίζει και μας προσφέρει κάποια υλικά αγαθά που απολαμβάνουμε.

Το παιδί μου με βλέπει τις ώρες που είμαι σπίτι και τα Σαββατοκύριακα. Αυτή είναι η ζωή μας, τελεία και παύλα.

 

Κι εμένα η μητέρα μου εργαζόταν σαν ελεύθερη επαγγελματίας, φυσικά μου έλειπε η παρουσία της αλλά απο την άλλη εγινα αυτάρκης και ανεξάρτητη απο μικρή, άσε που έμαθα να μαγειρεύω απο πιτσιρίκα.

 

Θα πρέπει ωστόσο να ομολογήσω οτι τα παιδιά των μητέρων που εργάζονται στο σπίτι είναι γενικά πιο "δουλεμένα" απο άποψη συναισθηματικής ασφάλειας. Πάντα παίζει ρόλο όμως η ποιότητα του χρόνου που αφιερώνει κανείς στην οικογένεια.

[Liselef]

Γεια σας και από εμένα. Μάλλον η συγκεκριμένη συζήτηση ήταν η αιτία να μπω κι εγώ στην παρέα σας. Όλα αυτά στροβιλίζονται στα κεφάλια όλων των γονιών και είναι μία ανακούφιση, ομολογώ, να ξέρεις πως δεν είσαι ο/η μόνος/η που περνάς κάτι τέτοιο.

 

Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες γιατί θα αναμασήσω στην ουσία αυτά που διάβασα στις 3 αυτές σελίδες, αλλά θέλω να σας πω πως είμαι μητέρα μίας πεντάχρονης κούκλας και παράλληλα εργάζομαι (πολύ). Και δεν το κάνω γιατί έχω τις ίδιες φιλοδοξίες που είχα πριν γίνω μητέρα, γιατί εκεί όλα ανατρέπονται.

 

Σε κάποια από αυτά που ειπώθηκαν συμφωνώ, σε κάποια άλλα πάλι επιτρέψτε μου να διαφωνήσω για να γίνει ένας δημιουργικός διάλογος.

Δυστυχώς από ένα σημείο κι έπειτα, οι μαμάδες (ειδικά) μαθαίνουμε να ζούμε με τις τύψεις μας. Θα συμφωνήσω πως δεν είναι το ίδιο για τους μπαμπάδες, αν και ο δικός μας μπαμπάς δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να κάθεται όλη μέρα με την κόρη μας! Στη μητέρα έρχεται η πίεση των πολλαπλών ρόλων και να προλάβεις τα πάντα μέσα στην ημέρα.

Δεν θα θίξω επίσης το θέμα περί δημοσίου, γιατί εκεί υπάρχει άλλος Θεός, χωρίς να θέλω να γίνω εριστική. Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι αλλιώς.

Το θέμα είναι να ξέρεις γιατί και για ποιόν τα κάνεις όλα αυτά. Εμένα γύρισε πριν λίγο καιρό η κόρη μου και μου είπε πως "δεν με πειράζει που πηγαίνεις στη δουλειά. Γιατί όταν γυρνάς είμαστε μαζί." Κάτι είναι κι αυτό.

 

Ξέρω πως όταν μεγαλώσει και μου πει πως θέλει να πάει να σπουδάσει (κακά τα ψέματα πλέον χωρίς πτυχίο τα πράγματα είναι πιο δύσκολα) δεν θα γυρίσω να της πω, συγγνώμη δεν έχω γιατί δεν δούλεψα αρκετά όταν έπρεπε. Εξαρτάται τις προσδοκίες μας. Και όταν μιλάμε να χαμηλώσουμε τις οικονομικές μας απαιτήσεις τι ακριβώς εννοούμε? Γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μιλάμε για οικονομικές απαιτήσεις του τύπου 'ακριβή τσάντα' 'μπουζούκια' ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Αλλά κι εμείς είμαστε μία γενιά που μεγαλώσαμε με αρκετές ανέσεις και δεν νομίζω ότι θέλει κανείς από εμάς να έρχεται το Σαββατοκύριακο και να σκέφτεσαι τα 10 και τα 20 ευρώ να πας το παιδί σου ακόμα και για ποδήλατο.

 

Δυστυχώς για αυτόν τον τομέα, ζούμε στην Ελλάδα. Δυστυχώς, φροντίζουμε μόνοι μας για το μεγάλωμα των παιδιών μας, με γιαγιάδες, παιδικούς που πληρώνονται αδρά, γυναίκες κλπ. Το να θέλουμε την ουτοπία είναι καλό. Όμως δεν υπάρχει σε αυτή τη χώρα, που ο εργοδότης θα σε κοιτάξει στραβά αν αντιληφθεί πως παίρνεις θήλαστρο μαζί σου στη δουλειά για παράδειγμα και που η μητρότητα σε αυτή τη χώρα είναι τόσο υποτιμημένη.

 

Εγώ εργάζομαι 8-ωρο και αυτό έχει επίπτωση στα νεύρα μου και κατ΄ επέκταση στα παιδιά μου και στο σύζυγό μου.

 

Πριν από 6 μήνες άλλαξα δουλειά για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Είμαι αρχιτέκτονας οπότε δεν είναι και πολύ εύκολο να είσαι υπάλληλος κάπου. Έχω κάνει τις υποχωρήσεις μου και παρέμεινα υπάλληλος γιατί χρειάζομαι τον σταθερό μισθό (βέβαια πού λόγος για μισθωτές υπηρεσίες....δελτίο παροχής και άγιος ο Θεός...ούτε πληρώθηκα όταν έκατσα 5 μήνες ούτε τίποτα). Προσπαθώ να είμαι υποδειγματική στη δουλειά μου γιατί μου αρέσει κιόλας. Η δουλειά ήταν καλή, αλλά το αφεντικό με άφηνε ράκκος στο τέλος της ημέρας συν το γεγονός ότι παρόλο που ήταν κυριολεκτικά 5 λεπτά από το σπίτι μου, γυρνούσα στις 8 το βράδυ και το παιδί μεγάλωνε με τις γιαγιάδες.

 

Τώρα άλλαξα δουλειά και αυτό που κατάφερα είναι καλύτερη ψυχική κατάσταση στο τέλος της ημέρας και 1 ώρα παραπάνω σπίτι. Λόγος για δεύτερο παιδί? Πολύς χωρίς αποτέλεσμα. Με δελτίο παροχής και ένα παιδί ήδη, κάθεσαι χωρίς τον έναν μισθό? Όχι για 2 ούτε για έναν μήνα! Ό,τι μπορεί κάνει ο καθένας.

 

Αν θα ήθελα να είμαι full time μαμά? Ναι θα παρατούσα την αρχιτεκτονική χωρίς δεύτερη σκέψη, αν και τη λατρεύω, για να είμαι σπίτι 24/7. Από τύψεις? Όχι. Επειδή θέλω να μεγαλώσω ΕΓΩ το παιδί μου? Μα και βέβαια. Μπορώ να το κάνω? Ακόμα όχι..... Για όλες τις εργαζόμενες μαμάδες-γυναίκες-νοικοκυρές υπάρχουν σίγουρα παράπλευρες απώλειες. Το θέμα είναι να σκεφτούμε ποιες θέλουμε να είναι αυτές. Για μένα αποφάσισα πως θα είναι η δουλειά. Δεν κυνηγάω πλέον την καριέρα, αν και υπάρχει μεγάλη προοπτική εκεί που είμαι. Δίνω αυτό που πρέπει, αλλά για 9 ώρες το πολύ (τώρα για λίγο το λέω αυτό δεν ξέρω... ). Παραπάνω ας περιμένουν, υπάρχει πάντα η αυριανή μέρα.

 

Συγγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ήθελα να τα πω αυτά, γιατί νιώθω ότι υπάρχουν κι άλλοι που περνάνε παρόμοια εδώ. Μάλλον οι αγωνίες και οι αγώνες μας πάνε πακέτο και είναι αυτό που λέμε 'γονιός'....

[almak]

........... Και όταν μιλάμε να χαμηλώσουμε τις οικονομικές μας απαιτήσεις τι ακριβώς εννοούμε? Γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μιλάμε για οικονομικές απαιτήσεις του τύπου 'ακριβή τσάντα' 'μπουζούκια' ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Αλλά κι εμείς είμαστε μία γενιά που μεγαλώσαμε με αρκετές ανέσεις και δεν νομίζω ότι θέλει κανείς από εμάς να έρχεται το Σαββατοκύριακο και να σκέφτεσαι τα 10 και τα 20 ευρώ να πας το παιδί σου ακόμα και για ποδήλατο.......lol:

Liselef το παρακάτω λινκ στο αφιερώνω εξαιρετικά

http://www.storyofstuff.com/

Είμαστε πράγματι μια γενειά που μεγαλώσαμε με ανέσεις............με υπερβολικές ανέσεις θα έλεγα εγώ και μάθημα δεν πήραμε .

Και γω στην αναζήτηση της ουτοπίας είμαι .......έτσι λεω.

[Liselef]

almak τέλειο το βιντεάκι! Το είδα όλο μόλις πριν λίγο και ομολογώ πως λόγω πεποιθήσεων μου ταιριάζει απόλυτα! Μακάρι περισσότεροι να μπορούσαν να δουν the big picture!

[xaos25]

καλη σας μερα.εμεις ειμαστε στην προσπαθεια για μωρακι,αρχισαμε μια μερα καποιες συζητησεις για το τι θα κανουμε οταν μεινω εγκυος και γεννησω με το καλο,με το θεμα δουλειας μιας και μενουμε στα νοικια και αναγκαστηκα θα πρεπει να δουλευω.λοιπον τα βαλαμε κατω και ειπαμε οτι το μονο ατομο που ειναι νεο,υγειες και με χρονο να μας το κοιταει ειναι η πεθερα μου.εγω ελεγα στον αντρα μου οτι αυτο δεν γινεται γιατι η γυναικα θα κανει την ζωη της μιας και ειναι χωρισμενοι με τον πεθερο μου και προκειται να ξαναπαντρευτει και για χιλιους δυο αλλους λογους που δεν ειναι του παροντος.ο αντρας μου νευριασε γιατι νομιζε οτι κατηγορω την μαμα του χωρις να μου εχει πει εκεινη οτι δεν μπορει να το κοιταει,λεει λοιπον θα παμε και θα της το πουμε να δουμε τι θα μας πει,λεω οκ αλλα θα ειναι μπροστα και ο συντροφος της για να μην μας πει μετα οτι δεν την αφηνει εκεινος και τετοια χαζα.να σας πω οτι θα μεινει στο χωριο και θα σταματησει την δουλεια της(ενω τωρα μενει στην πολη κοντα μας δηλαδη και δουλευει).το χωριο απεχει 20 λεπτα,της λεμε λοιπον το τι σκεφτομαστε και αν θα μπορεσει να μας βοηθησει?η απαντηση της ηταν οτι θα ειμαι μακρυα και εχω να προσεχω και την γιαγια και ολα αυτα τελος παντων που ελεγα στον αντρα μου και δεν τα πιστευε.λεμε οκ υπαρχει και η λυση παιδικος σταθμος απλα λεγαμε να μεγαλωσει το μωρο με καποιον δικο του.και λεμε οτι και εκει ακομα θελει μεσον για να μπεις,και μας λεει το κορυφαιο "ε πουλακι μου μεσον θα βρουμε",ωραια βοηθεια σκεφτομαι!!!και πεταγεται και ο συντροφος της και λεει κοιταξτε εγω θα παρω γυναικα να την εχω μαζι μου,αν ειναι να λειπει 6 ωρες απο το σπιτι τι να το κανω?σε ολη την συζητηση δεν μιλουσα,αφησα μανα και γιο να τα πουνε αλλα στο τελος εσκασα και λεω ε το πολυ πολυ αν δεν βρεθει λυση θα δουλευει ο αντρας μου 2 δουλεις και θα μας ταιζει.η πεθερα μου σου λεει θα δουλευει το παιδι μου και αυτη θα καθεται?δεν το ειπε βεβαια φωναχτα αλλα εκανε μπαμ οτι το σκεφτηκε.το μονο που με στεναχωρει ειναι το γιατι να παει παιδικο αφου θα εχει γιαγια αλλα δεν πειραζει ο καθενας κανει τις επιλογες του και εκεινη επελεξε να κανει την ζωη της.φυγαμε απο το σπιτι τους και μου λεει ο αντρας μου "τωρα μπορεις να λες οτι θελεις"και του λεω"δεν χρειαζεται να πω τιποτα,τα ακουσες με τα αυτια σου" και εκει τελειωσε το θεμα.η μονη λυση που βρηκαμε τελικα ειναι να παει το μωρο οταν με το καλο ερθει σε παιδικο.θελω ομως να σας ρωτησω απο ποσο μηνων τα παιρνουν σε δημοσιο παιδικο?γιατι για ιδιωτικο δεν μπορουμε λογω οικονομικων.και αν ξερετε τι ωραρια εχουν?αααα και συγνωμη για το μεγαλο κειμενο αλλα τα εγραψα και ηρεμησα.

[almak]

Για να σε παρηγορήσω , συνήθως με τα παιδιά ασχολούνται γιαγιάδες οι οποίες δεν έχουν άλλα ενδιαφέροτα στην ζωή τους.

Το εγγόνι δίνει νόημα στην ζωή τους και τις κάνει να φαίνονται χρήσιμες και σημαντικές.

Η δική σου πεθερά "δεν τα έφαγε τα ψωμάκια της" ακόμα.

[zouzounitsa79]

ουφφφ.... ειδα ολες τις αποψεις εγω ειμαι απο τις τυχερες ας πουμε!!

Δουλευω 6ωρο αλλα ειμαι βαρδια 24ωρη!Αυτο σημενει οτι σε καθε βαρδια λειπω κατα μεσω ορο 3 ωρες απο το παιδι, τις υπολοιπες κοιματε!

Δεν μπορω να συνηθισω το κλαμα του οταν φευγω απο το σπιτι και ειναι ξυπνιο! Οταν ερχεται με το μπαμπα της να με παρουν απο την δουλεια γελαει και χοροπηδαει απο τη χαρα της που με βλεπει.

Στο σπιτι.... απο νοικοκυριο κανω τα βασικα και οτι προλαβαινω, δεν με αφηνει θελει συνεχεια να παιζουμε και να τραγουδαμε!

Αναρρωτιεμαι αν αυτο το κανει επειδη την εχω κακομαθει ή επειδη της λειπω.

Μαρια τι λες?

Δεν υπαρχει η δυνατοτητα να μην δουλευω αλλα ερχοντε ωρες που νιωθω οτι χρειαζομαι αλλα 6 χερια για να τα καταφερω. Μου λειπει η ξεκουραση και η χαλαρωση προσπαθω να μην το περναω στο παιδι αλλα μερικες φορες δεν τα καταφερνω και του φωναζω αν δε με αφηνει να κανω βασικες δουλειες οπως μαγειρεμα και πιατα!! Μετα νιωθω απιστευτες τυψεις

Δεν ξερω αν θα ηταν καλυτερο για την μικρη να μην δουλευω ουτε και για εμενα !!!

[zouzounitsa79]

ααα ξεχασα , η κοπελα που ρωταει για παιδικο σταθμο δημοσιο!

Πηρα τηλ πριν μερικες μερες εδω σε εναν ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟ σταθμο δημοσιο για να την παω το Σεπτεμβριο.

Η απαντηση που πηρα ηταν η εξης: Πρεπει να εχει κλεισει τα 2,5 χρονια κατα την εγγραφη και να μην φοραει πανα.

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΣ οπως προειπα ε

[ΡΟΥΛΑ]

ααα ξεχασα , η κοπελα που ρωταει για παιδικο σταθμο δημοσιο!

Πηρα τηλ πριν μερικες μερες εδω σε εναν ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟ σταθμο δημοσιο για να την παω το Σεπτεμβριο.

Η απαντηση που πηρα ηταν η εξης: Πρεπει να εχει κλεισει τα 2,5 χρονια κατα την εγγραφη και να μην φοραει πανα.

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΣ οπως προειπα ε

 

εμ βέβαια μην κουράζονται κι όλας οι κοπέλες.....

[dora]

Το βρεφονηπιακός ειναι μαλλον ενας τιτλος που εχουν μετονομάσει οι περισσοτεροι δημοι τους σταθμους τους χωρις να ισχυει στην πραγματικότητα..

Δεν ειναι θεμα κουρασης.. ειναι θεμα υποδομών.

Για να δεχτεις βρεφη πρεπει να εχεις τηνκαταλληλη υποδομη που σημαινει καταρχης επαρξη προσωπικό (γιατι βαση κανονισμου ο οποιος πρεπει να τηρειται στους δημοσιους η αναλογία ειναι 3 βρεφοκομοι (2 τριτοβαθμιας και μια βοηθος) ανα 12 βρεφη.

Και μετα πρεπει να υπαρχει και η καταλληλη κτιριακη υποδομη που σημαινει οτι πρεπει να εχουν χωρο με κρεβατακια ωστε να μπορουν να κοιμηθουν τα βρεφη ενδιαμεσες ωρες και ο οποίος να εχει οπτικη επαφη με τον υπολοιπο χωρο της ταξης και χωρος για την υγιεινη των παιδιων.. (μπανακια αλλαξιερες κλπ ) που συνηθως δεν υπαρχει στους περισσοτερους σταθμου)

[xaos25]

Για να σε παρηγορήσω , συνήθως με τα παιδιά ασχολούνται γιαγιάδες οι οποίες δεν έχουν άλλα ενδιαφέροτα στην ζωή τους.

Το εγγόνι δίνει νόημα στην ζωή τους και τις κάνει να φαίνονται χρήσιμες και σημαντικές.

Η δική σου πεθερά "δεν τα έφαγε τα ψωμάκια της" ακόμα.

δικη μου δυστυχως εχει αλλα ενδιαφεροντα και δεν μπορει να το πιστεψει οτι αργα η γρηγορα θα γινει γιαγια..αλλα δεν καταλαβα το οτι δεν τα εφαγε τα ψωμακια της?ειμαι και λιγο ποντια.

[xaos25]

εμενα μου ειπαν οτι τα δεχοντε απο 40 ημερων γι'αυτο σας ρωταω.οτι ειναι ενας παιδικος εδω στην πολη μου και τα παιρνει απο τοσο μωρα.και εγω απορω αλλα τοσες μανουλες που επεστρεψαν στην δουλεια τους ολες ειχαν η γιαγιαδες να τα προσεχουν η τα πανε σε ιδωτικο?αν δεν γινεται σε δημοσιο παιδια δεν το βλεπω να ξανα δουλευω.