Απογοητευμένη.....

[tao]

δεν διάβασα όλες τις απαντήσεις, λόγω έλειψης χρόνου, θα επανέρθω, μόνο να πω ότι σχετικά με το κεκε΄δισμα είχαμε και εμείς θεματάκι, και στις δυο, στη μεγάλη κρατησε χαλαρα ένα περίπου χρόνο, με καποια μόνο συμφωνα, και έτσι μαγικά λύθηκε όταν η σκέψη της λύθηκε, όταν μπορεσε να εκφρασει επακριβως αυτά που σκεφτόταν, με τη μικρή επειδή αργησε να μιλησει, το περάσαμε τώρα το Νοέμβρη, μόνο κανα μηνα, αλλά μιλάμε τρομαξα, όλη η πρόταση που έλεγε χαλια, κεκέδιζε σε όλα τα σύμφωνα.... εμεις υπομονή, δεν τις διορθωναμε, και η μικρή το ξεπέρασε όταν η ομιλία εναρμονίστηκε με τη σκέψη, δηλαδή έκανε - η μικρή- ένα μπαμ καιλύθηκε η γλωσσα της! είναι απο το άγχος, το επισημαίνεις χωρίς να το διορθώνεις και έισαι σε επιφυλακή, πρώτη εσυ θα νιώσεις αν χρειαστεί ειδικό στη γλώσσα.

[saxpa]

αχ όλη μέρα η ψυχή μου πόνεσε .....όλη μέρα κεκέδιζε.....γιατι γμτ...αφού ήταν μια χαρά το παιδάκι μου......γιατί να το κάνει...μιλάει και είμαι έτοιμη να με πάρουν τα ζουμιά....μια χαρά μιλουσε τώρα που λύθηκε και η γλώσσα του τώρα βρήκε να γίνει....είμαι πολύ χάλια...με έχει κάνει ράκος....

[tao]

όσο και να σε βεβαιώνουμε ότι είναι προσωρινό και θα περάσει, το ξέρω πως σε πονάει, το ξέρω γιατί και μεις όποτε έχουμε το οποιοδήποτε θεματάκι με τα παιδιά μας πονάει, δεν μπορείς να το παραβλέψεις, ούτε να μην το σκέφτεσαι, απλά μόνο να σε συμβουλέψω ΥΠΟΜΟΝΗ και ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ, εσύ τη δουλειά σου και το ξεψυρισμά σου - - και αγνοείς την επανάληψη της συλλαβής, γραμματος, εστιάζεις στο νόημα των όσων σου λέει. ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ. εξάλλου αυτά όλα είναι η ουσία του να είσαι γονιός, να είσαι εκεί όταν το παιδάκι σου σε χρειάζεται, ειδικά όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο πρακτικά!

[elenik]

Ποσο χρονων μιλησε ο γιος σου?

Ρωταω γιατι εμας αργησε να μιλησει και μας ειπαν γενικα οτι τα παιδια που αργουν να μιλησουν στην αρχη τραυλιζουν λιγο.

Δεν μπορω να σου δωσω συμβουλες γιατι εμας προυπηρχε και με τον ερχομο του μπεμπη χειροτερεψε οποτε απευθυνθηκα τελικα σε ειδικο (αλλα μιλαμε για παιδι 5 ετων μην συγκρινεις και τρομαζεις).

 

Θα ελεγα να μην καταλαβει οτι αγχωνεσαι με αυτο. Καταλαβαινουν πολλα περισσοτερα απ οσα νομιζουμε .Παρ'το σαν μια αντιδραση που θα περασει οπως τον θυμο και αν περασει ενα χρονικο διαστημα βλεπεις.

Γι αστον να δεις. Το πιθανοτερο ειναι οπως ηρθε να φυγει μαζι με τον θυμο

Ξεψυριζε εσυ

[elenik]

http://www.paidiatros.com/MAIN/article-125-0-0-0.aspx ζηλεια

 

http://www.paidiatros.com/MAIN/article-361-0-0-0.aspx τραυλισμος

 

και αυτο

 

ο τραυλισμός στο παιδί

 

Πώς εμφανίζεται ο τραυλισμός;

 

Οταν το παιδί αρχίζει να οργανώνει το λόγο του γύρω στα 2-3 χρόνια, δηλαδή να οικοδομεί φράσεις και να εμπλουτίζει τη σύνταξή του, συμβαίνει αρκετά συχνά να περνά από μια φάση, που μπορεί να διαρκεί από μερικές μέρες μέχρι και μερικές εβδομάδες, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γονείς του παρατηρούν ότι επαναλαμβάνει ορισμένες φορές την ίδια συλλαβή ή κομπιάζει με τις λέξεις. Μπροστά σ' αυτές τις δυσκολίες, μιλάμε για "φυσιολογικό τραυλισμό", ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις, μειώνεται και εξαφανίζεται μόνος του.

Σε μερικά παιδιά, αυτός ο τραυλισμός συνεχίζεται και, αντί να μειώνεται, χειροτερεύει. Ο λόγος δηλαδή δεν ρέει πια ομαλά και μπορεί να συνοδεύεται από δυσκολίες στην αναπνοή ή/και από "τικ" των ματιών ή του κεφαλιού.

Πού μπορεί να οφείλεται αυτό το φαινόμενο;

Οι αιτίες, κατά κύριο λόγο, είναι ψυχολογικές.

 

 

Τι θέλει να μας πει το παιδί με τον τραυλισμό του;

 

Οταν αρχίζει να μιλάει το παιδί, με το λόγο του επικυρώνεται ως άτομο, διαφορετικό από τα άλλα. Εκφράζει την ατομικότητά του και επομένως τη συμφωνία καθώς και τη διαφωνία του, την αγάπη όσο και την απόρριψή του προς τους άλλους. Για την πλειοψηφία των παιδιών ο λόγος είναι ευπρόσδεκτος και βιώσιμος ως φορέας θετικών καθώς και αρνητικών συναισθημάτων.

Αλλα παιδιά όμως, δυσκολεύονται να δέχονται τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουν μέσα τους. Για παράδειγμα, το παιδί νομίζει ότι, άμα εκφράσει θυμό, δεν θα είναι πια "το καλό παιδί" που θέλουν οι γονείς του, και ότι αυτοί θα πάψουν να το αγαπάνε. Τον κρατάει λοιπόν μέσα του, όπου προκαλεί μεγάλη εσωτερική ένταση. Ετσι, ενώ το παιδί δείχνει συχνά "γλυκό, βολικό", μέσα του κρύβει ένταση και πολύ άγχος. Είναι αυτή η ψυχική σύγκρουση που εκφράζεται στο σώμα του με ένταση, και στην ομιλία του με τραυλισμό. Ο τραυλισμός είναι η κατάληξη μιας μεγάλης αλυσίδας, δηλαδή το σύμπτωμα αυτής της εσωτερικής σύγκρουσης.

 

Τι μπορείτε να κάνετε;

 

Να επικεντρώνετε την προσοχή σας περισσότερο στο τι θέλει να σας πει το παιδί και όχι τόσο στον τρόπο που το λέει, για να μπορεί να υπάρχει διάλογος.

Μην κοροϊδεύετε το παιδί.

Μιλήστε μαζί του για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Είναι ουσιώδες, αυτό το πρόβλημα που είναι ιδιαίτερα δύσκολα αποδεκτό και από το παιδί και από τους γονείς του, να μην αποσιωπείται.

Μην του λέτε να τα πει ξανά "σ ω σ τ ά"!

Ο τραυλισμός που αντιμετωπίζεται στην αρχή της εμφάνισής του θεραπεύεται πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά.

Συμβουλευτείτε ειδικό το γρηγορότερο δυνατόν, δηλαδή 2-3 μήνες μετά από την έναρξη του τραυλισμού στα μικρά παιδιά, ή ακόμα πιο νωρίς για τα μεγαλύτερα.

 

 

ΜΑΡΙΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

 

ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ

 

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΠΜ

[saxpa]

elenik σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες που μου δωσες....

 

Ο Διομήδης μου άργησε να μιλήσει όπως και άργησε να περπατήσει.Στην διάρκεια του καλοκαιριού όμως ο λόγος του εξελίχθηκε πολύ απότομα και άρχισε να λέει λεξούλες καθαρές και σωστές και όταν έλεγε κάτι ''λάθος'' ήθελε να του το μαθαίνω ξανά και ξανά για να το μάθει ''σωστά''...όπως το ξαπλώνω το έλεγε ''απλώνω'' και σε λίγο καιρό το έκανε ''ψαλώνω'' εφόσον το ξ δυσκολεύετεια ακόμα να το πει...

 

δεν τραύλιζε καθόλου !!!!...

 

ξαφνικά μια μέρα σχεδόν πριν 7 μέρες στα καλα καθούμενα άρχισε να μιλάει έτσι..έκανα την βλακεία να τον διορθώσω και προσπάθησε να το διορθώσει και αυτός σχετικά τα κατάφερε...μετά όμως πάλι τα ίδια οπότε κατάλαβα οτι κάτι δεν είναι όπως πριν....

 

σίγουρα έχει ''πάθει'' με τον ερχομό του μωρού και αρκετές φορές τον μαλώσαμε για την επίθεση και τις χειρονομίες που έκανε στον μικρό.΄Οταν βλέπεις να πειράζει τα μάτια του μωρού δεν μπορείς να μείνεις ατάραχη ή απλά να τον απομακρύνεις....

 

ενώ γενικά δείχνει να τον αγαπάει όταν τον βλέπει.. ορμάει επάνω του με πολύ πίεση και φωνάζει μέσα στα αυτάκια του πόσο πολύ τον αγαπάει και τι μικρούλης που είναι.....

 

τώρα παίζει και με τις κουδουνίστρες ......και συνέχεια βρίσκει έναν πιο έξυπνο τρόπο να τον τρομάζει...

 

το παράξενο είναι οτι όσες φορές τον είπαν συγγενείς να παρουνε τον μπέμπη μας η απάντηση ήταν αρνητική και πολύ ισχυρή στο να μην φυγει απο το σπίτι μας ..

 

έτσι όπως τα αναφέρεις μου λες πως μπορεί να κρατήσει μερικές βδομάδες ή μήνες ...ή...μακάρι θεούλη μου να είναι μερικές βδομάδες....η αλήθεια είναι πως ψυχολογικά με έχει κάνει κομμάτια...αυτό που δημιουργείς δεν θέλεις να ξεχωρίζει από τον κοινωνικό τομέα και δεν θες να βλέπεις εάν τόσο όμορφο και έξυπνο παιδάκι να τραυλίζει...ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ ...της καρδιάς ο πόνος μάλλον της μάνας ο πόνος είναι οτι χειρότερο απο οποιοδήποτε πόνο...

 

προσπαθώ να μην τον δείχνω τίποτα οταν μιλαει ετσι εχω την πληρη προσοχη και συνεχιζουμε κανονικα τον διαλογο

 

τελικα στην δικια μας την εποχη σε μια εποχη που απο κανενα παιδι δεν λειπει τιποτα βγαινουν τοσα αλλα...

 

ευχομαι να φυγει γρηγορα..

[elenik]

Σε νοιωθω απολυτα.

Παλευα με τον τραυλισμο μονη μου περίπου 2 χρονια (αλλες φορες δεν υπηρχε καν, αλλες λιγο εντονο και αλλες τοσο συχνο που δεν μπορουσες να ανοιξεις διαλογο) ωσπου τελικα αποφασισα οτι δεν μπορω να το χειριστω εγω και κατι πρεπει να κανω. Κανουμε λογοθεραπιες εδω και 15 μερες και

ευχομαι να μπορεσει το μικρο μου να το ξεπερασει (γιατι απ οσο ξερω δεν ειναι παταω ενα κουμπι ..... )

 

Εσενα ειναι μικρουλης . Δωσε του λιγο χρονο. Στα περισσοτερα οπως ηρθε εφυγε. Ευχομαι να συμβει και σε σας ετσι (το πιθανοτερο)

[saxpa]

αχ ψυχούλα μου 2 χρόνια????????.....το ξέρω οτι με νοιώθεις απόλυτα , δυστυχώς μόνο όταν παιρνάς την ίδια κατάσταση τότε μπορείς να καταλάβεις καλύτερα....

 

είσαι ήρωας που άντεξες 2 χρόνια μπράβο σου βρε elenik...εγω προς το παρον τρομάζω και θέλω να φύγει αν φυγει οπώς ήρθε ......

 

Σε ευχαριστώ βρε αγάπη μου για το ενδιαφέρον σου και για τις πληροφορίες σου..σε ευχαριστώ....σου εύχομαι απο την καρδιά μου ΕΙΛΙΚΡΙΝΆ να το ξεπεράσετε πολυ ΣΥΝΤΟΜΑ....

[Aggeloudia]

Βάλε με και εμενα στην μεγάλη λίστα των μητέρων με αντιστοιχα προβλήματα...

Σε καταλαβαινω κατά το 80% πλιν του κεκεδισματος...-δεν το εχουμε-...

Ολα τα υπολοιπα ομως με αφορουν αμεσα και εμενα οπως και ενα απιστευα μεγάλο αριθμο μητέρων που δεν ξερουν πως να χειριστουν την περισταση...-μεσα και εγω-...

Σε συμπονώ...Σε καταλαβαινω!!!!!!!!!!!

[katiapol]

Αγαπητοί φίλοι,

όπως και η saxpa, έτσι κι εγώ πριν από 2 μήνες γέννησα το 2ο μου παιδάκι, την κορούλα μου. Ο γιος μου είναι 2 ετών σήμερα και είναι ένα πολύ καλό παιδί σε γενικά πλαίσια. Όσο ήμουν έγκυος, είχα αγοράσει μια κουκλίτσα που είχε μια πιπίλα στο στόμα της και όταν της την έβγαζες έκλαιγε. Το έκανα αυτό στην προσπάθειά μου να προετοιμάσω το παιδί μου για τον ερχομό της μπέμπας. Πράγματι έπιασε. Ο Νικόλας μου, μου έφερνε το μωρό αγκαλια, μου έλεγε σουτ επειδή κοιμόταν το μωρό (και καλά) και γενικά ήθελε να είναι συνέχεια με το μωρό. Όταν γεννήθηκε η μπέμπα, η πρώτη συνάντηση ήταν σοκαριστική γι αυτόν, γιατί οκ, το κουκλάκι έκλαιγε όταν του έγβαζες την πιπίλα αλλά δεν κουνιόταν κιόλας!!!!!!!!

Για να μην σας κουράζω, ζήλια υπάρχει πολλή και μάλιστα όσο μεγαλώνει το μωρό και το βλέπει ότι είναι πιο πολλές ώρες ξύπνιο, κουνιέται, παίζει με τα κρεμαστά του παιχνίδια κτλ, η ζήλια αυτη γίνεται εντονότερη. Τον τελευταίο καιρό, όλο πηγαίνει να την χαιδέψει στο πρόσωπο.Έίμαι σίγουρη ότι το κάνει γιατί κάθε φορά που την χαιδεύει όλοι του λέμε μπράβο που την αγαπάς και χαμογελάμε. Όμως πρόσφατα, πήγε να την φιλήσει ενώ την είχαμε στην καλαθούνα της και πάνω στη μεταλλική βάση, κι επειδή δεν την έφτανε, τράβηξε την καλαθούνα και μέσα σε 1'' βρέθηκαν και οι 2 κάτω στο πάτωμα... Το σοκ ήταν μεγάλο. Πήγαμε στο νοσοκομείο και μείναμε μέσα ένα βράδυ αλλά ευτυχώς είναι καλά...

Ειλικρινά, ακριβώς επειδή μας είχαν προειδοποιήσει να μην αφήνουμε ποτέ μόνα τους τα παιδιά χωρίς επιτήρηση, δεν τους αφήναμε από τα μάτια μας... Κι όμως, ήμασταν εκεί κι ο πατέρας τους κι εγώ αλλά δεν το προλαβαμε... φυσικά δεν τον μαλώσαμε αλλά ο ίδιος έκλαιγε από το φόβο του περίπου για μισή ώρα χωρίς να σταματάει...

Ένα παιδί από την ζήλια του μπορεί να κάνει τα πάντα. Ορισμένες φορες με την επιθετική του συμπεριφορά ηρεμεί πιο εύκολα, εκτονώνεται...

[marilena.s]

saxpa δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω....κι εγώ τα ίδια πέρασα με τον μεγάλο μου γιο! Ενώ ήταν ένα παιδάκι σχετικά ήσυχο, που έπαιζε με τα παιχνίδια του και μπορούσες να συνεννοηθείς, μ'ολις γέννησα μεταμορφ'ωθηκε...φωνάζει, υστεριαζει, κλαίει, δεν υπακούει σε κανέναν, δεν μπορείς να τον καλοπιάσεις, μας κάνει ρεζίλι οταν βγαίνουμε έξω κι άλλα πολλά, σαν κι αυτά που περιγράφεις. στην αρχή ανησύχησα πάρα πολύ, αφού να φανταστείς είπα στον αντρα μου να ζητήσουμε βοήθεια ψυχολογου, σε τέτοιο σημείο εφτασα..αλλά συζητώντας και με άλλες μαμαδες και με δασκάλες καταλαβα οτι είναι όλα φυσιολογικά και μέσα στο πρόγραμμα. Μια δασκάλα μάλιστα μου είπε οτι καλύτερα να αντιδρά παρα να τα κρατά όλα μέσα του!! όσο καιρό θήλαζα (5,5 μηνες) τα πράγματα ήταν χειρότερα και ομολογώ οτι ένας λόγος που έκαοψα τον θηλασμός, κι ο βασικότερος ήταν αυτός...δεν μπορούσα να βλέπω το παιδι μου να υποφέρει, δεν καταλαβαινε τίποτα κι είναι φυσιολογικό μιλάμε για τριων χρονων παιδάκι, τί να καταλάβει; αυτό βλέπει απλά έναν άγνωστο να παίρνει τη θέση του στην αγκαλιά της μαμας του. Τώρα, μετα από 7 μηνες δειλα-δειλά λέω οτι είμαστε σε καλό δρόμο..όχι τον καλύτερο αλλά σε καλό, εξακολουθεί να συμπεριφερται κάπως αλλά τουλάχιστον άρχισε να παίζει παλι με τα παιχνίδια του και νε με ακούει ΛΙΓΟ! Εγώ βέβαι ψιχολογος δεν είμαι αλλά πιστεύω οτι στο παιδί πρεπει να δείξεις και οτι η αγαπη σου είναι ίδια αλλά και οτι δεν μπορει να εκμεταλλεύεται καταστάσεις. Μην ξαναπάς στο κρεβάτι του βράδυ και ξεκίνα να τον μαλώνεις και λίγο ή να του στερείς πράγματα που του αρέσουν όταν σε βγάζει εκτός εαυτού. Πότέ μη διαπραγματευτείς την αγάπη σου για κεινο, να ξέρει τοι είναι δεδομένη ΄τι κι αν γίνει αλλά οτι δεν μπορεί να σε παταει κι όλας...εγω τουλάχιστον αυτό έκανα. όσο για την ομιλία θεωρώ οτι είναι καθαρα θέμα ζήλιας, αλλά δεν χάνεις τίποτα να ρωτησεις και την παιδίατρο.

Καλό κουράγιο

[BEBE]

Τι να πω περνάμε τα ίδια. Ο Φιλιππος ενα παιδί ηρεμο εκ γενετής, συνεργάσιμο, φιλότιμοσ κλπ. Ομως τώρα τελευταια και όσο η μπέμπα μεγαλώνει και διεκδικεί εχει γίνει αγνώριστος.

Κλαιει χτυπιεται και φυσικά ζητάει συνέχεια τη μάνα του. Το αίτημα του " ΜΑΜΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΘΕΛΩ". Συνέχεια όμως.

Τι να κάνει και αυτή η μάνα. Τι να πρωτοπρολάβει. Δεν εχω φτάσει να χειροδικήσω. Οταν φτάνω στα όρια μου τον παραδίδω στον πατέρα του και αποχωρω διακριτικά.

 

Το θέμα που με απασχολει ειναι τι θα του μείνει μετά απο όλη αυτή την συμπεριφορά του. Εντάξει θα στρώσει, θα συνηθίσει, θα παίζει αργότερα με τη μπέμπα ( εχουν μόνο 20 μηνες διαφορά) αλλα απο όλα αυτά που ζει τώρα, τι θα μείνει μέσα του ? Θα ηθελα τη γνώμη της Μαρίας ειλικρινά.

 

Απο την άλλη προσπαθω για το καλύτερο ( οχι πάντα με επιτυχία ουτε με το σωστό τρόπο) αλλά μου λείπει και η μπεμπα μου πολύ.

 

Ποια ειναι η συμβουλευτική γραμμή που λέγατε παραπάνω ?