Το χρονικό μιας φοβίας

[alcyon]

Αυτές τις μέρες χτύπησε την πόρτα μας μια ... φοβία! Σπαζοκεφαλιάζουμε με το σύζυγο για τον τρόπο αντιμετώπισης. Έψαξα κι εδώ να βρω πληροφορίες...

Έχοντας διαβάσει λοιπόν αυτά (εκ των υστέρων....) ....

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=1989&start=0

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=542

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=607&postdays=0&postorder=asc&start=15

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=2324&start=0

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=11299&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=%F6%EF%E2%DF%E5%F2

 

Σκέφτηκα να παραθέσω την εμπειρία μας και τον τρόπο που εμείς το αντιμετωπίσαμε με όλα τα λάθη μας, με την ελπίδα να βρούμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας γιατί απ' ότι κατάλαβα είναι μια φάση που περνάνε αρκετά παιδιά.

 

Αντιγράφω λοιπόν από το ημερολόγιο....

25/3/2009

Φοβίες μέρα – μέρα

Πριν 2 νύχτες η Α........ εμφάνισε μια φοβία…. όλα δείχνουν να ξεκίνησαν κάπως έτσι…..

Πήγα να στρώσω το κρεβάτι των κοριτσιών λίγο πριν κοιμηθούν. Σήκωσα την κουβέρτα και το σεντόνι. Με το ένα σεντόνι στο χέρι “χτύπησα” το κρεβάτι για να το τινάξω. Με ρώτησε η Α........ γιατί το έκανα αυτό. Της απάντησα (βλακωδώς μάλλον –και έχοντας στο νου μου τα ακάρεα της σκόνης), πως θέλω να διώξω τα ζουζουνάκια που είναι πολύ πολύ μικρά για να μη μας γαργαλάνε τη νύχτα. Πώς μου ήρθε;!!! Αντί να της πω “το τινάζω για να φύγουν οι σκόνες ή τα ψιχουλάκια” κτλ… Τέλος πάντων. Έγινε η σαχλαμάρα…. (Αν έφταιγε αυτό τελικά).

 

Τη νύχτα μετά από 2-3 ώρες ύπνου ξύπνησε κλαίγοντας και φωνάζοντας πως έχουν ζουζουνάκια τα πόδια της! Τα τίναζε, τα χτύπαγε σα να ήθελε να απαλλαγεί από αυτά. Άρχια να την ψάχνω μήπως κάτι την γαργαλάει. Δε βρήκα τίποτα. Εκείνη συνέχιζε να παραπονιέται. Μέχρι τώρα είχε συνέπεια στα λόγια της. Δεν έκανε τίποτα για εντυπωσιασμό. Έτσι έχω μπει σε μια διαδικασία να καταλάβω τι τρέχει. Μετά θυμήθηκα πως κοιμάται στο κρεβάτι μπρούμυτα σαν το βατραχάκι και μουδιάζουν τα πόδια της. Επομένως φαντάστηκα πως θα ένιωθε το ”μυρμύγιασμα” αυτό και θα το ερμήνευε με “ζουζουνάκια”. Της κούνησα τα πόδια και της έκανα λίγο ελαφρύ μασάζ-χαδάκια για να ηρεμίσει. Ήταν και ο μπαμπάς της μαζί και την πήρε αγκαλιά. Αποκοιμήθηκε και ξαφνικά μετά από λίγα λεπτά… πετάγεται ουρλιάζοντας και κλαίγοντας πως έχει ζουζουνάκια πάνω της!!!

Τη βάζαμε στο κρεβάτι, τη χαϊδεύαμε και της μιλάγαμε. Ηρεμούσε. Μόλις βγαίναμε από την πόρτα… στο λεπτό φώναζε πάλι κι έκλαιγε. Της λέγαμε πως δεν έχει τίποτα, της λέγαμε πως τα διώξαμε, την παίρναμε με το καλό, την παίρναμε με μικρή επίπληξη, την παίρναμε στο παρακαλετό μπας και κοιμηθούμε λίγο…. Τίποτα!!! Τελικά κατά τις 6:30 το πρωί την πήραμε στο κρεβάτι μας και ηρέμισε, οπότε κοιμήθηκε κι αυτή κι εμείς για 2 ώρες.

 

 

Την επόμενη μέρα προβληματιστήκαμε με το σύζυγο…. Γιατί το έκανε αυτό; Τι συνέβη; Τι την τρόμαξε; Τι την οδήγησε σε μια τέτοια έκφραση φόβου κτλ…. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι πως η φοβία εξακολουθούσε να υπάρχει και τη μέρα. Έψαχνε την παρουσία μας (όχι των αδερφών της, αλλά τη δική μας) για να είναι καλά. Ζητούσε αγκαλιές συνεχώς και όταν βρισκόταν μαζί μας ξεχνιόταν κι έπαιζε μια χαρά. Μόλις απομακρυνόμασταν π.χ. στο μπάνιο ή στην κουζίνα, φώναζε και έκλαιγε για τα “ζουζουνάκια”.

 

Αφού την ηρεμίσαμε της εξηγήσαμε πως τα ζουζουνάκια είναι καλά και μας αγαπάνε. Της είπαμε πως ζουζουνάκια είναι οι πασχαλίτσες που της αρέσουν πολύ, οι χρωματιστές πεταλούδες, ο τζίτζικας (ο ήρωας του μύθου του Αισώπου), τα μυρμηγκάκια (που τόσο θαυμάζει), οι αραχνούλες που τρώνε τα κουνουπάκια και μας γλυτώνουν από μικρά τσιμπιματάκια κτλ… Τα άκουγε με ευχαρίστηση. Όμως συνέχιζε η ίδια εικόνα. Όσο ήμασταν κοντά όλα ήταν καλά, ενώ στην απομάκρυνση υπήρχε πρόβλημα.

Ο μπαμπάς της σκέφτηκε να της δώσει λίγη δύναμη… ελέγχου! Είχε ένα ραβδάκι νεραϊδούλας από τις απόκριες. Της είπε πως είναι νεραϊδούλα και πως με το ραβδάκι της μπορεί να κάνει μαγικά και να διώχνει τα ζουζουνάκια που την ενοχλούν. Φάνηκε να χαίρεται, αλλά και πάλι δεν άλλαξε πολύ η εικόνα που είχαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Βελτιώθηκε όμως λιγάκι. Αυτό μου έδωσε την ιδέα … και τη νύχτα πριν φύγω από το δωμάτιο της είπα ένα “μαγικό ποιηματάκι” που μπορεί να λέει για να φεύγουν τα ζουζούνια όταν φοβάται:

 

Ζουζουνάκια μικρά,

ζουζουνάκια γλυκά,

γρήγορα όλα στη φωλιά!

μακριά, μακριά, μακριά….

 

ενώ ταυτόχρονα της κουνούσα με το χέρι το “μαγικό της ραβδί”. Έλαμψε το πρόσωπό της! Το είπαμε δεκάδες φορές και κάθε φορά γελούσε μέσα απʼ την καρδιά της. Η νύχτα κύλησε αρκετά ομαλά, έως το πρωί. Εκεί κατά τις 6:00 άρχισε πάλι η ίδια εικόνα, αλλά με μικρότερη ένταση.

Το πρωί οι “κρίσεις φόβου” ήταν ελάχιστες και σε περιορισμένη ένταση. Κάθε φορά που φοβόταν … επιστρατεύαμε το “μαγικό ραβδί” και το ποιηματάκι που σκαρώσαμε…

 

 

Σήμερα το βράδυ πριν τη νυχτερινή μου έξοδο από το δωμάτιό τους κι εκεί που φαινόταν να το έχει ξεχάσει…. Παραπονέθηκε πάλι.

-Μαμά, ζουζουνάκια!

-Πού; Δείξε μου!

-Να εδώ, λέει και μου δείχνει μια σκιερή πτυχή της κουβέρτας. Όπως ήμασταν αγκαλιά σηκώνω με ηρεμία και απαλές κινήσεις την κουβέρτα και ρωτάω με αφέλεια..

-Πού είναι; Δεν τα βλέπω. Δείξε μου!

Άρχισε κι εκείνη να ψάχνει κάπως απορημένη! Μετά από μια στιγμή μου λέει …

-Να εδώ!

και μου δείχνει μια άλλη πτυχή της κουβέρτας. Επανέλαβα την ίδια αντίδραση 2-3 φορές. Μετά συνειδητοποίησα πως έβρισκε τα σκιερά μέρη της κουβέρτας, τα οποία και μου υποδείκνυε ως φορείς “ζουζουνιών”.

Έβαλα το χέρι μου απαλά μέσα στις πτυχές τις κουβέρτας άλλες ανασηκώνοντάς τες άλλες ανακατεύοντάς τες και άλλες χαϊδεύοντάς τες. Είπα πως αυτές λέγονται πτυχές και τι ωραία που είναι να χώνω τα χεράκια μου μέσα τους και πόσο απαλές είναι. Εξήγησα επίσης πόσο όμορφη, απαλή και ζεστή είναι η κουβέρτα μας. Και τέλος είπα πως τα ζουζουνάκια δεν είναι χαρούμενα στην κουβέρτα μας και πως προτιμάνε το χώμα και τα χόρτα για να κάνουν φωλίτσα και μόνο εκεί είναι χαρούμενα. Πως δε θέλουν να είναι κοντά στα καθαρά και περιποιημένα μας ρούχα και στρωσίδια. Τόνισα πως μόνο στο χώμα έξω στην αυλή μας είναι χαρούμενα και εκεί έχουν τη φωλίτσα τους. Είπαμε και το ποιηματάκι μας και κούνησε το μαγικό της ραβδί και ξάπλωσε γελώντας.

 

Σήμερα βγήκα από το δωμάτιο με ελάχιστες αντιδράσεις – αντιρρήσεις.

 

 

Τελικά ο φόβος της ήταν/είναι …. τα ακάρεα, η ανεπτυγμένη φαντασία, το σκοτάδι, ο φόβος του αποχωρισμού, η αίσθηση πως μεγαλώνει, κάτι άλλο; Μήπως συνδυασμός όλων ή μερικών από αυτά; Θα εξαλειφθεί με τις μέρες; Είναι παροδικό; Θα εμφανιστεί και πάλι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;

 

Επίσης... όσες και όσοι είχατε τέτοια εμπειρία... πώς το ξεπεράσατε; Πόσο κράτησε;

[DALIA]

γλυκιά μου alcyon...το περάσαμε εμείς με τις μυγες....κλάμα στον υπνο του...δεν ηθελε με τιποτα το δωματιο του....φωναζε στον υπνο του μυγες..νόμιζα ότι ειχε επηρεαστει από τη διαφημιση με τον σκουπιδιαρα....να μην στα πολυλογω δεν ήταν στη φαντασια του...ενα πρωινό βρηκα στο χωλ του σπιτιου καμια δεκαριά....το θεμα μου ειναι που ηταν αυτές...γιατί δεν πετουσαν? γιατι δεν τις ειχαμε δει εμείς ΠΟΤΕ? το ξεπερασαμε σε 1 περιπου μηνα με συζητηση...του εξηγουσε ότι δεν μπορεί να μας κανουν κακό οι καλες μυγουλες και φυσικά του τονιζα συνεχεια οτι απο τη στιγμη που ειναι η μαμα και ο μπαμπας εδω δεν υπαρχει λογος να φοβαται τιποτα...τωρα πλεον δεν φωναζει και να κλαιει στον υπνο του αλλά δεν ειναι και το καλυτερο του να της βλεπει...τις αποφευγει διακριτικα

[Γιωτούλα]

Μήπως λέω τώρα(ίσως ακουστεί χαζό ) να πηγαίνατε

παρείτσα να αγοράσετε μια ολοκαίνουρια και με ζωηρά χρώματα κουβερτούλα θα βοηθούσε;;;;

[alcyon]

Εχθές το ανέφερε 1-2 φορές μόνο. Και μάλιστα το πρωί που φώναξε "μαμααααα ζουζούνιιιιιι" είχε δίκιο... Το τσακίσαμε βέβαια το ζουζουνάκι. Της εξήγησα μετά πως δε μας πείραξε και πως είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να μας κάνει κακό. Μετά σκέφτηκε λίγο και μου λέει....

-Μαμά, με έγλυψε! (Εγώ... μέσα μου: )

-Ααα, σε έγλυψε... χμμμ φιλάκι σου έδωσε δηλαδή;;

Χαμογέλασε στην αρχή, μετά γέλασε... και στο τέλος λέει με νάζι... "ναι φιλάκι μου έδωσε.. με αγαπάει το ζουζουνάκι..."

 

Το βράδυ κοιμήθηκε καλά (κι εμείς επίσης!! ) Σήμερα δεν το έχει αναφέρει καθόλου.

 

Ο σύζυγος λέει πως ακόμα το σκέφτεται αλλά δεν το εκφράζει.

Εγώ είμαι πιο αισιόδοξη πως έχει αρχίσει να το ξεπερνάει...

 

 

Γιωτούλα, η αλλαγή κουβέρτας μάλλον δε θα βοηθήσει. Τους αρέσει πολύ η κουβερτουλα τους και αν την πάρω μάλλον θα τις στενοχωρήσω και τις δύο.

 

Dalia είχα διαβάσει και το δικό σου αντίστοιχο προβληματισμό... Νομίζω πως είναι και κάποιο από τα links που παρέθεσα.

Εμείς έχουμε συχνά ζουζουνάκια μια και είμαστε δίπλα στο δάσος και στα μπαλκόνια έχουμε διαφόρους "επισκέπτες". Προσπαθώ να μένω ψύχραιμη (γιατί κι εγώ φρικάρω κομματάκι με τα ζωίφια... Προσπαθώ όμως πάααρα πολύ να μη δείχνω τίποτα και να φέρομαι σα να είναι ...πασχαλίτσες!)

[Panoz]

Τα ζουζούνια για εμάς είναι ένα παιδικό συγκρότημα που το βλέπουμε στο dvd και μας αρέσει. Από την άλλη οι μύγες, ναι, τις φοβόμαστε και φωνάζουμε "μύγααααααααα" αν δούμε κάποια και τρομοκρατούμαστε.

 

Τελικά πρέπει να διπλοπροσέχουμε τι λέμε σε αυτή την ηλικία στα παιδιά, γιατί όντως δεν ξέρεις πως θα το πάρουν. Πολύ καλή αντιμετώπιση Αλκυονίδα και αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι... ΚΡΑΤΑΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ?!?!?!!? Μιλάμε για οργάνωση, όχι αστεία

[monbebe]

με τις δικες μου φοβιες παλι τι να κανω? ο γιος μου με κοροιδευει! καθεται κολλημενος στον ΣΚΑΙ και βλεπει τα ντοκυμαντερ με τα φιδια -σε σημειο που νευριαζει αν το αλλαξεις ή το κλεισεις- και επειδη εγω ουτε ζωγραφιστα δεν τα αντεχω -στην κυριολεξια ομως- οποτε δει φιδι στην τβ ή ακομα και σαυρα, με φωναζει και γελαει... μαμα ελα να δεις φιδι... ή κανει εκεινος το φιδι και με κηνυγαει... "εγω δεν τα φοβαμαι..." ρομπα με κανει....

αραχνες, κτλ... με το χερι... κλατς στον τοιχο... εγω φωνη στον αντρα μου να τις σκοτωσει... ευτυχως που δεν εχει τετοιους φοβους γιατι απο μωρο, προσπαθουσα να μην τον τρομαξω με τιποτα και ας ανησυχουσα εγω... πχ επεφτε κατω, μπορει να γινοταν μαυρο το καρουμπαλο, εγω γελαγα... μετα οποτε επεφτε μας κοιταγε, εβλεπε αδιαφορια και δεν εβγαζε κιχ... εκλαιγε μονο αν τσαντιζοταν με κατι... πχ προσπαθουσε να κανει κατι και επεφτε, τοτε θα εκλαιγε...

ουτε σε σκοταδι κτλ φοβοταν ποτε... καποια στιγμη ομως πρεπει να τον φοβισαν στη γιαγια του καπως... γιατι δεν ειχε προβλημα ποτε και σε καποια φαση τον ακουω που λεει "δεν παω μεσα ειναι σκοτεινα"... γυρναω κατευθειαν στην πεθερα μου αλλα ελεγε οτι δεν του ειχαν πει κατι... ας το πιστεψω λεω... μπορει να μην το καταλαβαν κιολας... ή να πεταξε κανενα καλο ο πεθερος μου "μην πας μεσα ειναι σκοτεινα..." εχει κατι τετοιες καλες ατακες ωρες ωρες...

[alcyon]

Κάπου το είχα διαβάσει για το ημερολόγιο... αλλα δεν το έχω καταφέρει δυστυχώς. Κάποια όμως που είναι πολύ τρανταχτά... τα σημειώνω για να θυμάμαι. Πράγματα που μας φαίνονται ακατανόητα... συχνά έχουν νόημα ή φαίνεται κάποιο μοτίβο όταν τα γράφουμε σε κάποιο ημερολόγιο.

 

Όσο για τις φοβίες... δε χρειάζεται απαραίτητα κάποιος να τα φόβησε. Αλλάζουν μέρα με τη μέρα και πράγματα τα οποία αγνοούσαν τώρα τα βλέπουν διαφορετικά.

 

Στη μικρή μου, η φοβία συνέπεσε με ένα άλμα ανάπτυξης. Η ομιλία της, οι προτάσεις της, η σύνταξή της αλλά και οι σκέψεις της αυτές τις μέρες έχουν μια θεαματική αλλαγή. Πιστεύω πως η φοβία της έχει να κάνει με αυτή την αλλαγή. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο.

 

Αυτή τη στιγμή είναι έξω και κοιτάει τα ζουζούνια που περνάνε από το μπαλκόνι μας (μαζί με τα αλλα παιδιά). Γελάνε και παραπονιέται όταν τα αδέρφια της σκοτώνουν τα ζουζουνάκια!!! Βέβαια.... τα "χρειάστηκε" όταν ένα ιπτάμενο έντομο την πλησίασε....

 

Έχω ψοφίσει στο γέλιο όμως με την ατάκα....

"Μαμάαα εεε μαμαααα, το χαλάσανε το ζουζουνάκι τα αλλα παιδιαααααα"

[alcyon]

Τη βραδινή φοβια... μάλλον την ξεπέρασε. Της έμεινε όμως για όλη τη μέρα.... Μη δει ζουζούνι ιπτάμενο ή μη..... την πιάνει πανικος! Το δουλεύουμε, αλλά φαίνεται ζόρικο.

 

Από την άλλη έχω τον μικρό μου.... βλέπει ζουζούνι... το πατάει με χέρι ή πόδι.... δεν έχει σημασία (μπλιαχ) και μετά το παίρνει στα δυο δάχτυλα και με ρωτάει.... "Μαμά, μπογιω το φάγιο;" (= Μαμά μπορώ να το φάω)....

 

Φαντάζεστε τη φάτσα μου;;;;;;; Εεεεεεε!!!!!!

 

Δεν έχω παράπονο όμως, από χαρακτήρες τα έχω ΟΛΑ!!!!

[tao]

καλή μου Alkyon, η ζουζουνοφοβία θα μεταμορφωθεί, θα πάει και θα έρχεται! αλλάζει, όπως αλλζουν και τα παιδιά μας. εμένα -ακου να δεις!- το καλοκαίρι πέρισυ που δούλευα πήγαιναν μεσοβδόμαδα στη γιαγιά, χωριό κοντά σε ποτάμι, και τις τσακίζανε τα κουνούπια , ότι και να κανάνε οι παππούδες, σίτες, αλοιφές, αντικουνουπικά, η μιρκή είχε μόνιμα καμιά 15 καρουμπαλάκια- 'οχι υπερβολές- η μεγάλαη 5 με 7, λιγότερα, όποτε λέγαμε ,ότι τα κουνούπακια προτιμούν τη μικρή που είναι ξανθούλα!!! τις προάλλες ήταν ανησυχη η μικρούλα για απροσδιόριστο λόγο, και όταν τις έβαλα στο κρεββατι, αρχίζει κάτι κλάματα, τόσο παραπονιάρικά.... πάω τρέχοντας, γιατί και αυτή δεν φωνάζει, το κρατά το παράπονο, μαμαά, λέει κλαίγοντας, θα με φάνε τα κουνουπάκιαααα, και δώστου κλάμα, βρε παιδί μου δεν έχει , βρε καλό μου ηρέμησε, ησύχασε μόνο όταν όχι μόνο της υποσχέθηκα, αλλά έβαλα αντικουνουπικό- και μάλιστα άδειο, δεν είχα ταμπλέτες, ούτε θα βαζα σε κλειστό χωρο, τεσπά, λέω κόιτα να δεις, αργότερα κατά τις 10 πράγματι σκωτόσαμε το πρώτο ανοιξιάτικο κουνούπι... αρα ο φόβος κάπου στηριζόταν λογικά, θα χαν δει καποιο κουνούπι, ίσως δεν ήθελε να κοιμηθεί ή ήθελε και καμιά αγκαλιά παραπάνω... λίγο θέλει;;;

η μεγάλη, πάλι που αρχίζει τους δημιουργικούς προβληματισμούς: μαμά, φοβάμαι τοσκοτάδι, μαμά, δεν μπορώ να κοιμηθώ, μαμά, βλέπω κακά όνειρα... πρόσφατο είναι αυτό, όλο το χειμώνα καλά τη βγάλαμε!!!

υπομονή λοιπόν για μας και μακάρι να χουμε και τη φώτιση να καταλάβαίνουμε τα πλασματάκια μας!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

απο όσα διαβάζω πάντως alcyon κάνατε τρομερή δουλειά, !

 

όλα τα παιδιά περνούν απο αυτό το στάδιο.

 

Όσο πιο πολύ αναπτύσσεται ο εγκέφαλός τους τόσο περισσότερο είναι ικανός να προβλέψει και να φτιάξει σενάρια.

 

Πιο πριν ο εγκέφαλος δεν λειτουργούσε έτσι,

για αυτό και η δυσκολία των παιδιών να προβλέψουν τον κίνδυνο και άλλους παράγοντες που περιλαμβάνουν προβλεψη (θα σπάσει αν το ρίξεις).

 

ξαφνικα΄όμως ο εγκέφαλος έχει αυτή τη δυνατότητα, και σίγουρα αυτό και μόνο είναι κάτι που τα φοβίζει.

 

μεγαλώνοντας βλέπουν μέσα απο τις αντιδράσεις των γονέων ότι αυτές οι σκέψεις και τα σενάρια,

 

είναι κάτι που αλλάζει ανάλογα με τις πληροφορίες που έχουμε. ( που μας δίνουν οι γονείς, η δασκάλα)

 

τότε αυξάνεται και η περιέργειά τους και είναι αναγκαίο μέσα απο παιδικές εγκυκλοπαίδειες, (πχ larousse !!! και άλλες) να τους δοθούν γνώσεις για πολλά πολλά πράγματα με τρόπο ειδικό για παιδιά.

 

είναι σημαντικό δηλαδή σε αυτό το στάδιο να μαθαίνουν την αλήθεια για τα πάντα,

και πως κάποια πράγματα συνδέονται μεταξύ τους,

και εσείς το καταφέρατε πολύ καλα,

 

της δώσατε τον έλεγχο

 

και της ειπατε και καποια πράγματα για τα ζουζουνια

 

οπότε τι καλύτερο.

 

Τηςδείξατε δηλαδή οτι το σενάριο του φόβου που είχε προκύψει στο μυαλουδάκι της, δεν είναι πραγματικό και δεν την κάνατε να νιώσει άσχημα για αυτό με το να της πειτε

 

οτι δε θαπρεπε να φοβάται

 

αυτό είναι ένα συχνό λάθος που έκαναν παλαιότερα οι γονείς,

και με αυτό το τρόπο δεν μαθαίνει ένα παιδί τι να κάνει με αυτές τις σκέψεις και οτι σε τέτοιες σκέψεις υπάρχει πάντα μια λύση για να τις διώξουμε με πολύ λογικό και θετικό τρόπο.

 

είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης για το πως θα χειρίζονται τους φόβους τους αργότερα..!

αντί δηλαδή να μένουν σε παθητική στάση νιώθωντας άσχημα για αυτό,

(πείτε μου πόσοι απο εσάς δεν έχετε βρεθεί σε τέτοια στάση)

αναμοχλεύοντας κ αναμασώντας τα συναισθήματα,

 

κάνουν κάτι για αυτό και ως δια μαγείας εξαφανίζεται το κακό σενάριο με την δική τους ενέργεια. (που έχετε εσείς καθοδηγήσει αρχικά!)

 

είναι ένα τρομερό boost αυτοπεποίθησης !