Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

ΘΑ ΣΕ ΒΑΛΩ ΤΙΜΩΡΙΑ...! ΣΩΣΤΗ ΜΕΘΟΔΟΣ Η' ΟΧΙ;


Recommended Posts

Καλημέρα και Χρόνια Πολλά!

Αυτό με το δώρο το έχω σκεφτεί κι εγώ...!΄Ετσι κι αλλιώς θέλουμε να του πάρουμε ποδηλατάκι το καλοκαίρι και ίσως το συνδυάσουμε με τον τοκετό με το καλό!

Μετά να δεις τι έχει να γίνει και πώς θα χειριστούμε το θέμα της ζήλειας και πιθανή επιθετική συμπεριφορά... :roll:

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

  • 4 εβδομάδες μετά...

Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 225
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Καλημέρα σας! Είμαι καινούρια στο Forum και ομολογώ ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα τα θέματα και οι απόψεις οι οποίες δημισιεύονται.

Είμαι νέα μαμά και το μωράκι μου είναι 19 μηνών. Από την αρχή με τον σύζυγο μου ήμασταν και είμαστε ενάντια στις υστερικές φωνές, το ξύλο κλπ. Θεωρούμε ότι είναι απαράδεκτη μέθοδος διαπαιδαγώγησης. Έχουμε καταφέρει με ήρεμο τρόπο (που μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο λόγω των γρήγορων ρυθμών της ζωής και του άγχους) να μιλάμε στον γιο μας και να προσπαθούμε να του εξηγούμε όσο πιο απλά μπορούμε κάποια πράγματα.

Μέχρι στιγμής ο μικρός , χωρίς υπερβολές , όταν πάει να κάνει κάτι και τον κοιτάω στα μάτια καταλαβαίνει ότι είναι λάθος και απομακρύνεται. Διαφορετικά σκύβω στο ύψος του και του μιλάω ήρεμα και του εξηγώ με απλά λόγια γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι. Αμέσως βέβαια του αποσπώ την προσοχή με κάποι παιχνίδι.

Τιμωρία έχει χρειαστεί να μπει 1-2 φορές και αυτό σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Η τιμωρία του ήταν 2 λεπτά να καθήσει στον καναπέ. Μετά πάντως την σκανταλιά δεν την ξαναέκανε. Και βέβαια όταν μπήκε τιμωρία , μπήκε χωρίς υστερικές φωνές, εννοείται.

[sIGPIC][/sIGPIC] Η ανάσα της ζωής μου, το μωρό μου!

:P

Link to comment
Share on other sites

Και εμείς σαν γονείς είμαστε κατά της τιμωρίας αλλά κάνουμε μόνιμα ένα λάθος. Πάντα όταν κάνουν κάποια σκανδαλιά τους λέμε ότι θα τους στερήσουμε την έξοδο ή ένα πρόγραμμα στην τηλεόραση που θέλουν να δουν αλλά ποτέ δεν το έχουμε τηρήσει. Μήπως τελικά δεν πρέπει να το λέμε καθόλου ή απλά να προχωρήσουμε έστω και 1-2 φορές στην πραγματοποίηση αυτού που λέμε μήπως καταλάβουν έτσι κάποια πράγματα;

 

Γενικά μιλάμε πολύ με τα παιδιά μας και τους εξηγούμε με πολλές λεπτομέρειες γιατί δεν έπρεπε να κάνουν αυτό που έκαναν. Πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές καταλαβαίνουν, τουλάχιστον η μεγάλη μας κόρη, το λάθος που έκαναν και προσπαθούν να μην το ξανακάνουν. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, όταν η μεγάλη μου κόρη πήγαινε στον παιδικό σταθμό ήταν ένα παιδάκι που έβριζε και μάλιστα αρκετά. Άκουσε και η δικιά μου μια λέξη και την συγκράτησε και κάποια στιγμή που τη μάλωνα μου την πέταξε. Εγώ έμεινα με ανοιχτό το στόμα αλλά δεν τη μαλώσα παραπάνω. Απλά την πήρα αγκαλιά και της εξήγησα γιατί δεν πρέπει να λέμε κακές λέξεις και ότι δεν είναι ωραίο να ακούγονται από το στόμα ενός παιδιού. Άλλωστε εμείς στο σπίτι δεν βρίζουμε.

 

Θέλει τρομερή υπομονή και πάνω απ' όλα να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας τη στιγμή που τα μικρά μας κάνουν σκανδαλιές.

Ένα παιδί σου ζωγραφίζει τη μέρα με χαρούμενα χρώματα. Ένα παιδί σου κουβεντιάζει, και νομίζεις πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει στον κόσμο. Σου τραγουδά και θαρρείς πως είσαι ακόμα παιδί. Σου φέρνει μια σακούλα γέλιο και σου την αδειάζει απλόχερα μπροστά σου. Μα εκείνο που πραγματικά κερδίζεις από ένα παιδί είναι ο άδολος τρόπος που σκέφτεται.

Link to comment
Share on other sites

Όλες οι συμπεριφορές μπορούν να έχουν διαβάθμιση. Δε θα αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο ένα παράπτωμα μικρής έντασης (έριξε κατά λάθος ένα ποτήρι νερό γιατί δεν πρόσεξε) που συμβαίνει για πρώτη φορά με ένα πολύ σημαντικότερο παράπτωμα (πέταξε το ποτήρι με το νερό στο κεφάλι κάποιου, λέμε τώρα) ειδικά όταν συμβαίνει κατ' επανάληψη. Η όποια τιμωρία θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από συνέπεια (αυτό που λέω το κάνω γιατί πολύ απλά το εννοώ), να ακολουθεί άμεσα την κακή συμπεριφορά (όχι θα δεις το βράδυ που θα έρθει ο μπαμπάς στο σπίτι, αλλά εκείνη τη στιγμή) και το κυριότερο να σχετίζεται άμεσα με την πράξη (π.χ. αν χτυπάει τους φίλους του η κορύφωση θα πρέπει να είναι να παίξει χωρίς φίλους για λίγο με ένα μόνο παιχνίδι και να τονιστεί ότι τα άλλα παιδάκια θα το θέλουν μόλις σταματήσει να χτυπάει και αρχίσει να λέει αυτά που θέλει και νιώθει με λόγια). Αντίθετα το να μη φάει παγωτό επειδή χτύπησε το αδελφάκι του είναι "εκδίκηση" κατά κάποιο τρόπο και όχι άμεση συνέπεια της κακής συμπεριφοράς.

 

Αυτό που οι περισσότεροι γονείς μας λένε συνήθως είναι πώς κάνουμε ζάφτι 20- 25 παιδιά κι εκείνοι στο σπίτι δυσκολεύονται με ένα και το κλειδί πιστεύω ότι είναι η διαβάθμισησ των συνεπειών και κυρίως η σταθερότητα. Η απειλή από μόνη της δεν έχει κανένα νόημα και σύντομα γίνεσαι "γραφικός" οπότε δε σε μετράνε καθόλου.

 

Και ένα τελευταίο γιατί σας έπρηξα μάλλον. Το ότι τιμωρείς την κακή συμπεριφορά (η αλήθεια είναι ότι προτιμώ τον όρο μη επιθυμητή, αλλά είπα να μην την κάνω πολύ βαρύγδουπη την απάντηση...) δε σημαίνει ότι στις επιθυμητές συμπεριφορές ή στις ουδέτερες στιγμές στερείς το παιδί από τρυφερότητα, αγκαλιά και χάδια. ίσα ίσα, όσο πιο μικρό είναι το παιδί τόσο πιο μεγάλο πρέπει να είναι το πανηγύρι όταν κάνει κάτι καλό και τόσο πιο πολλή τρυφερότητα πρέπει να παίρνει στις καλές στιγμές, για να μπορεί σε τελική ανάλυση να τις διαχωρίσει από τις κακές στιγμές (πέραν όλων των άλλων θετικών της τρυφερότητας για την ψυχούλα τους και την προσωπικότητά τους).

FLcUp3.png0BQfp3.png
Link to comment
Share on other sites

Η αλήθεια είναι ότι ούτε και εγώ τον έχω βάλει τιμωρία. Εντύπωση μου έχει κάνει μια φίλη μου, που τα δικά της, 3 και 5 χρονών, τα βγάζει έξω απο την πόρτα στο κλιμακοστάσιο για τιμωρία...Πολλές φορές μεταξύ σοβαρού και αστείου, της λέω ότι θα την καταγγείλω..Μα είναι δυνατόν να νοιώθει το νήπιο ότι παίρνει πόδι απο το σπίτι του, που είναι το ασφαλέστερο σημείο αναφοράς του???Την τιμωρία την απεχθάνομαι και άμα μπορείς να βγάλεις αποτέλεσμα με το καλό γιατι να χρησιμοποιήσεις φοβέρα??Η μαγκιά είναι να σε σέβεται και να σε ακούει για το δικό του το καλό και όχι να σε τρέμει..

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Αν είναι δυνατόν, υπάρχουν μανάδες που τιμωρούν έτσι τα παιδιά τους? Δεν το παίζω τέλεια μάνα , γιατί σίγουρα δεν είμαι , αλλά προσπαθώ για το καλύτερο. Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα έκανα κάτι τέτοιο. Πάντως πιστεύω πως αν από πολύ νωρίς, όταν είναι ακόμα βρέφη μιλάς ήρεμα και πάντα εξηγείς ήρεμα και απλά με μεγάλη πάντα υπομονή , σιγά σιγά το αποτέλεσμα είναι εμφανές.

Προσωπικά στον γιο μου πάντα μιλούσα αρκετά , από ημερών που ήταν και του ψιθύριζα. Είναι 19 μηνών και πάντα του μιλάω ήρεμα. Και μόλις του εξηγώ κάτι ώστε να μην το κάνει και με ακούει , αμέσως τον επιβραβεύω λέγοντας του τί καλό παιδάκι που ειναι και τον φιλάω. Βρε κορίτσια , αυτό πάντα πιάνει. Δε λέω ότι σαν παιδάκι δεν είναι ζωηρό , απλά δεν κάνει ζημιές και σκανταλιές και ποτέ όταν πάμε κάπου δεν με φέρνει σε δύσκολη θέση. Όμως όταν έχει χρειαστεί να είμαι αυστηρή μαζί του δεν έχει γελάκια και χαδάκια. Πρέπει να είμαστε και λίγο αυστηρές διαφορετικά θα κάνουμε κακό στα παιδιά μας. Πρέπει να μαθαίνουν τα όρια τους από πολύ μικρά και να μην εκμεταλλεύονται.

[sIGPIC][/sIGPIC] Η ανάσα της ζωής μου, το μωρό μου!

:P

Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα σε όλους.

 

Έχω το εξής πρόβλημα και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Ο γιός μου, ο οποίος είναι 1 ετους, όταν τον βάζω να κάτσει στο πάρκο ή στο κρεβάτι του για να παίξει, επειδή δεν θέλει αρχίζει να ουρλιάζει και να στριγγλίζει. Αυτό γίνεται επίσης και όταν προσπαθώ να του αλλάξω πάνα ή να τον βάλω να κοιμηεί στο κρεβάτι του το βράδυ.

Έχω δοκιμάσει να του μιλήσω ήρεμα, αλλά δεν σταματάει. Του φώναξα αλλά ούτε έτσι δεν σταματάει. Τον έβαλα "τιμωρία" να κάτσει μόνος του στο δωμάτιο του για 1 λεπτό, αλλά ούτε έτσι σταματάει να ουρλιάζει και να τσιρίζει. Αν τον πάρω αγκαλιά, με ένα μαγικό τρόπο σταματάει.

Τι να κάνω????? Βοηθήστε με!!!

bunbunsbu20080415_-1_My+child+is.png

 

dev272prs__.png

Link to comment
Share on other sites

Χρόνια πολλά

 

προσωπικά είμαι υπέρ της τιμωρίας. Την κόρη μου την βάζω τιμωρία αλλά με προυποθέσεις. Όταν κάνει κάτι πρώτα της εξηγώ ότι αυτόπου κάνει δεν είναι σωστό γιαυτό και και γιαυτό το λόγο και ότι αν το ξανακάνει θα πάει τιμωρία. Εχουμε ορίσει ενα μέρος ως μέρος τιμωρίας και πηγαίνει εκεί για 3 λεπτά (1λεπτό για κάθε έτος της ηλικίας του). Όταν περάσει η ώρα πηγαινώ στο μέρος ,κάτεβαίνω στο ύψος της την κοιτάω στα μάτια και της λέω "η μαμά σε έβαλε εδώ γιατι έκανες αυτό και αυτό... δεν πρέπει να το κάνεις... ζήτησε συγνώμη από την μαμά". συνήθως ανταποκρίνεται αμέσως. Μου ζητάει συγνώμη και αγκαλιαζόμαστε. Στην αρχή που ξεκίνησα αυτή την μέθοδο έμπαινε πιο συχνά τιμωρία. Τώρα τις περισσότερες φορές πρώτα της εξηγώ ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και αν το ξανακάνει θα πάει στο μέρος που έχουμε ορίσει και το κόβει εκεί.

 

Γενικώς δεν είμαι υπέρ στις απειλές του τύπου μην το κάνεις γιατι θα σου πετάξω τα παιχνίδια... (αν και το έχω κάνει κάποιες φορές όταν είμαι στα όρια μου), ούτε υπέρ του ταξίματος μην το κάνεις και θα σου πάρω παιχνίδι (δεν το έχω κάνει ποτέ).

.png
Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα σε όλους.

 

Έχω το εξής πρόβλημα και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Ο γιός μου, ο οποίος είναι 1 ετους, όταν τον βάζω να κάτσει στο πάρκο ή στο κρεβάτι του για να παίξει, επειδή δεν θέλει αρχίζει να ουρλιάζει και να στριγγλίζει. Αυτό γίνεται επίσης και όταν προσπαθώ να του αλλάξω πάνα ή να τον βάλω να κοιμηεί στο κρεβάτι του το βράδυ.

Έχω δοκιμάσει να του μιλήσω ήρεμα, αλλά δεν σταματάει. Του φώναξα αλλά ούτε έτσι δεν σταματάει. Τον έβαλα "τιμωρία" να κάτσει μόνος του στο δωμάτιο του για 1 λεπτό, αλλά ούτε έτσι σταματάει να ουρλιάζει και να τσιρίζει. Αν τον πάρω αγκαλιά, με ένα μαγικό τρόπο σταματάει.

Τι να κάνω????? Βοηθήστε με!!!

 

Θεωρώ ότι είναι μικρούλης για να του θέσεις όρια και κανόνες. Από όσο θυμάμαι η δική μου μετα τα 2 και άρχισε να αντιλαμβάνεται το τι είναι σωστό ή όχι και να καταλαβαινει αυτά που της εξηγούσα. Εβαζα πάντα κανόνες και όροι από πολύ μικρή αλλά μετα τα 2 και άρχισα να βλέπω ανταπόκριση.

.png
Link to comment
Share on other sites

Πολλες φορες στο σχολειο παιδακια του νηπιου , της πρωτης ή της δευτερας ουρλιαζουν και φωναζουν για να διαμαρτυρηθουν ή να εκφρασουν το παραπονο τους συνηθως για να πετυχουν κατι. Ενα καλο κολπο που συνηθως πιανει (και οσες εχω συμβουλεψει σε μεγαλο βαθμο πιανει και σε αυτες στο σπιτι) ειναι το εξης:

Το παιδι ουρλιαζει γι'αυτο που θελει. Εγω σχεδον ψιθυριζοντας (πολλες φορες δε με ακουει καν) του λεω : "πιο σιγα γιατι δε σε ακουω" και γυριζω το αυτι μου προς το μερος του σαν να μιλαει πολυ σιγα και προσπαθω να το ακουσω.

Αυτο συνεχιζει να ουρλιαζει και εγω επαναλαμβανω "Συγνωμη μου μιλας λιγο πιο σιγα γιατι δεν ακουω ?" παντα με ψιθυριστο τονο. Ειναι απιστευτο αλλα 99% σταματαει και μου μιλαει κανονικα και μαλιστα εγω με το χερι μου του δειχνω να κατεβαζει τον τονο της φωνης του και του λεω "Μπραβο σου τωρα σε ακουω πολυ καθαρα και καταλαβαινω αυτο που θα μου πεις. Πες μου τωρα ψιθυριστα τι σου συμβαινει για να λυσουμε το προβλημα"

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

  • 2 εβδομάδες μετά...

Θεωρω οτι δεν υπαρχουν γενικοι κανονες για ολα τα παιδια, ουτε αλανθαστες τεχνικες. Ο καθε γονιος μαζευει πληροφοριες, συμβουλες, αποψεις απο τους γυρω κ μετα μονος του θα πρεπει βαση κ της προσωπικοτητας του καθε παιδιου να επιλεψει τακτικη διαπαιδαγωγησης.

Επισης πιστευω οτι με το ξυλο κ τις φωνες ακρη δε βγαινει κ απλα χειροτερευεις τα πραγματα κ δημιουργεις νευρικα παιδια που πιστευουν οτι αυτος ειναι ο σωστος τροπος για να λυνεις τα προβληματα σου. Ομως σαφως κ δεν πρεπει να φτανουμε στο αλλο ακρο, δηλαδη να μας κανουν τα παιδια μας οτι θελουν, οποτε κ παλι να δημιουργουμε παιδια με λαθος συμπεριφορες.

Αυτο που πιστευω οτι ειναι η καλυτερη λυση κ αυτο που κ εγω θα προσπαθησω να ακολουθησω ειναι οτι καταρχας μιλαμε με το παιδι μας κ προσπαθουμε να του δωσουμε να καταλαβει το λαθος του. Αν βεβαια δουμε οτι δε βγαινει ακρη τοτε ακολουθει η τιμωρια, παντα ομως με ηρεμια κ αγαπη. Δε βρισκω κακο ας πουμε να του πεις οτι αν το κανεις παλι αυτο θα στερηθεις κατι ή δε θα κανεις κατι που θες. Νομιζω οτι ειναι καλο να ξερει οτι υπαρχουν κ συνεπειες στις πραξεις μας κ οτι δε γινεται παντα με μαλαγανειες να τη βγαζουμε καθαρη. Κ βεβαια παντα η τιμωρια θα πρεπει να ειναι αναλογη του τι εκανε κ της ηλικιας του παιδιου. Το παιδι θα πρεπει να ξερει ποιος κανει κουμαντο. Κ θα πρεπει να ξερει επισης οτι οταν η μανουλα λεει κατι το λεει για καλο μας κ το εννοει.

Μια φιλη μου εχει μια κορη 3μιση ετων, το οποιο ειναι βεβαια πολυ γλυκο κοριτσακι αλλα κανει οτι θελει, δε ξερει που να σταματαει κ δεν μπορει να παιξει με αλλα παιδακια βεβαια. Η μαμα της, η οποια συνεχεια φωναζει βεβαια σαν υστερικια, της λεει συνεχεια (μα καθε 5 λεπτα σχεδον, με το παραμικρο) θα σε βαλω τιμωρια στο μπανιο μονη σου, θα σε βγαλω εξω απο το σπιτι, θα ερθει να σε παρει ο σκυλος κ αλλα τετοια, τα οποια βεβαια ποτε μα ποτε δεν τηρει. Κ βεβαια γινεται παντα οτι θελει η μικρη γιατι απλα δεν αντεχει λεει να τη βλεπει να κλαιει ή αισθανεται τυψεις να της χαλαει το χατηρι. Πιστευω εντελως λαθος τη συμπεριφορα αυτη. Καταρχας η τιμωρια θα πρεπει να γινεται με λογο σοβαρο κ οχι για το παραμικρο. Κ επισης απο τη στιγμη που θα το πεις στο παιδι θα πρεπει να εισαι ετοιμη να το τηρησεις. Αλλιως το εχεις χασει το παιχνιδι. Για αυτο προσοχη τι λεμε στα παιδια!!! Κ επισης δεν ειναι κακο να τους λεμε κ οχι, αυτο δε γινεται. Αφου σκεφτειτε οτι αν μαλωσουν η κορη της με την κορη μου για ενα παιχνιδακι πχ. αντι να εξηγησει στη μικρη που ειναι κ σε θεση να καταλαβει παιρνει απο το μωρο τα πραγματα κ της τα δινει..

Τα παιδια ξερουν πολυ καλα τι κανουν κ που. Εμεις ως γονεις πρεπει να τα καθοδηγουμε κ να τους δωσουμε να καταλαβουν τι μπορουν να κανουν κ τι οχι. Εστω κ αν καμια φορα μας φαινεται δυσκολο κ σκληρο να επιμενουμε στις αποψεις μας οταν μας κοιταν κ ζηταν κατι να θυμομαστε οτι στο τελος ειναι για το καλο τους...

Link to comment
Share on other sites

Βρηκα κ το παρακατω κειμενο σε περιοδικο κ το παραθετω αυτουσιο για ενημερωση :

 

 

Μάθετε τους κανόνες της τιμωρίας και ανακαλύψτε τα όρια του παιδιού σας

 

Στα παιδιά, οι τιμωρίες λειτουργούν όπως τα φάρμακα: συχνά βοηθούν, δημιουργούν όμως και παρενέργειες...

 

Οι τιμωρίες είναι το πιο δύσκολο κεφάλαιο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι επιπτώσεις θα έχει στην ψυχή ενός παιδιού μια σωματική τιμωρία (ένα σκαμπίλι, ένα τράβηγμα του αυτιού κλπ.), αλλά και μια ηπιότερη τιμωρία, όπως το μάλωμα, ο περιορισμός στο δωμάτιο, η αποβολή από το παιχνίδι ή η αφαίρεση κάποιων «προνομίων» που του έχετε παραχωρήσει. Άλλοτε οι τιμωρίες μπορεί να λειτουργήσουν θετικά, άλλοτε όμως όχι. Μερικές φορές τα θετικά αποτελέσματα μπορεί να διαρκέσουν μερικές εβδομάδες, άλλοτε όμως μόνο μερικές ώρες.

 

Πολύ συχνά, μάλιστα, συμβαίνει να έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Ο λόγος που οι τιμωρίες είναι ένα ζήτημα τόσο περίπλοκο έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες διαφέρουν από παιδί σε παιδί και από κατάσταση σε κατάσταση. Ό,τι μπορεί να ήταν σωστό και αποτελεσματικό στην περίπτωση ενός παιδιού, μπορεί να αποδειχθεί εντελώς λανθασμένο στην περίπτωση ενός άλλου. Ό,τι είχε αποτελέσματα χθες, μπορεί αύριο, σε μια παρόμοια κατάσταση, να μην έχει τα ανάλογα αποτελέσματα. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το κλίμα μέσα στην οικογένεια, με το πόση ένταση επικρατεί, αλλά και με το γεγονός ότι πολλές φορές γίνεται κατάχρηση του μέτρου των τιμωριών από τους γονείς.

 

«Όταν επικρατεί ηρεμία μέσα στο σπίτι μας, όταν δεν υπάρχει γκρίνια, συνήθως αρκεί να υψώσω λίγο τον τόνο της φωνής μου, για να με ακούσει ο μικρός μας. Όταν όμως κυριαρχεί ένταση, ακόμα και αν “του τις βρέξω”, δεν πρόκειται να με ακούσει. Μάλιστα, έχω παρατηρήσει ότι, με τον καιρό, έχει συνηθίσει πια τα σκαμπίλια», μας διηγείται μια μητέρα.

 

Οι σωματικές τιμωρίες έχουν επιπτώσεις στην αυτοπεποίθηση των παιδιών

 

Στις σχέσεις μας με τα παιδιά, οι τιμωρίες έχουν ως στόχο να υπογραμμίσουν το ποιος έχει «το πάνω χέρι». Ιδιαίτερα οι σωματικές τιμωρίες, σκοπό έχουν να δείξουν στα παιδιά ότι εμείς, ως γονείς, έχουμε τον πρώτο λόγο και ότι αυτά το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να υπακούν και να υπομένουν τις όποιες σωματικές τιμωρίες για το καλό τους, μιας και εμείς είμαστε οι «αυθεντίες» που γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό από παιδαγωγικής άποψης.

 

· Όποιος γονιός, λοιπόν, καταφεύγει στις σωματικές τιμωρίες, είναι σαν τσαλαπατά το αίσθημα αυτοεκτίμησης των παιδιών του. Αυτό, βέβαια, δεν γίνεται από πρόθεση, μιας και σήμερα οι γονείς κάνουν τα πάντα για να έχουν τα παιδιά τους αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία. Άρα, λοιπόν, όποιος δέρνει τα παιδιά του, υπονομεύει μοιραία τις ίδιες του τις προθέσεις.

 

· Οι σωματικές τιμωρίες καταστρέφουν τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ των παιδιών και των γονιών τους. Από τη μια προσποιούμαστε ότι τα παίρνουμε στα σοβαρά, ρωτώντας τα για την άποψή τους σε κάποιο θέμα, συζητώντας μαζί τους όταν προκύπτει κάποιο ζήτημα, και από την άλλη «τους τις βρέχουμε» όταν δεν συμμορφώνονται σε αυτά που τους λέμε. Έτσι, δημιουργούνται αναπόφευκτα ανακολουθίες και, κατά λογική συνέπεια, κρίση στη σχέση μας μαζί τους.

 

· Οι σωματικές τιμωρίες αφήνουν συχνά ισόβια ψυχικά τραύματα στα παιδιά.

 

· Οι σωματικές τιμωρίες κάνουν τα παιδιά συνεσταλμένα (μερικά, μάλιστα, καταρρέουν ψυχολογικά).

 

· Οι σωματικές τιμωρίες απομακρύνουν συναισθηματικά τα παιδιά από τους γονείς τους.

 

· Οι σωματικές τιμωρίες κάνουν τα παιδιά ατίθασα και επιθετικά.

 

Οι «αποβολές» κρύβουν παγίδες

 

Ας μιλήσουμε τώρα για την ιδιαίτερα αγαπητή στους γονείς, αλλά και αποτελεσματική τιμωρία, την «αποβολή». Σε αυτό το μέτρο καταφεύγουν συνήθως οι γονείς όταν π.χ. το παιδί τους επιτεθεί σε κάποιο άλλο παιδί πάνω στο παιχνίδι (το απομακρύνουν για λίγα λεπτά από το άλλο παιδί και το υποχρεώνουν να κάτσει κοντά στη μαμά μέχρι να παρέλθει ο χρόνος τιμωρίας - αν χρειαστεί, μάλιστα, επαναλαμβάνουν την τιμωρία) ή όταν ένα παιδί γίνεται ενοχλητικό για τους γονείς και τα αδέλφια του (οι γονείς το υποχρεώνουν να μείνει στο δωμάτιό του για λίγο).

 

Οι «αποβολές», συγκρινόμενες με τις σωματικές τιμωρίες, είναι ένα αθώο μέτρο, έχουν όμως κι αυτά τις επιπτώσεις τους στην ψυχολογία του παιδιού. Για το παιδί που αποβάλλεται από το παιχνίδι επειδή επιτέθηκε σε κάποιο άλλο παιδί, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί κανείς. Μπορεί μεν να στερηθεί για λίγο την ελευθερία του, κοντά όμως στη μητέρα του θα νιώσει σιγουριά και ασφάλεια μέχρι να παρέλθει ο χρόνος της τιμωρίας.

 

Τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά όταν το παιδί δεν θέλει να καθίσει ήσυχο ή δεν μπορεί να καθίσει ήσυχο επειδή κάνει πείσματα ή επειδή είναι υπερκινητικό. Κάποιος που θα δοκίμαζε να εξαναγκάσει ένα ζωηρό παιδί να ηρεμήσει, είναι σίγουρο ότι θα αναγκαζόταν να εμπλακεί σε ομηρικούς καβγάδες μαζί του και στο τέλος το αποτέλεσμα που θα εισέπραττε θα ήταν απογοητευτικό από παιδαγωγικής άποψης.

 

Κι αυτό γιατί, ένα παιδί, το μόνο που θα βίωνε σε μια τέτοια περίπτωση είναι τη μητέρα του να θυμώνει, να οργίζεται και να καταφεύγει ακόμα και στη σωματική βία, αλλά στο τέλος να αναγκάζεται να υποχωρήσει. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε βαρύ πλήγμα για την αξιοπιστία και το κύρος της μητέρας και θα είχε σοβαρές συνέπειες στο μέλλον (ακόμα πιο πολλή νευρικότητα εκ μέρους του παιδιού και ως φυσική συνέπεια μεγαλύτερη αντιδραστικότητα και πιο σκληρούς καβγάδες). Κι αυτό γιατί, το παιδί, έχοντας πετύχει ήδη μία νίκη, θα κατέβαλλε ακόμα περισσότερη προσπάθεια για να κερδίσει και μια δεύτερη μάχη. Αντί, λοιπόν, να εμπλέκονται σε καβγάδες χωρίς ουσία με τα παιδιά τους, συνιστώ στους γονείς να αλλάζουν αμέσως σκηνικό (να βάζουν το παιδί τους στο καροτσάκι ή να το παίρνουν στην αγκαλιά τους και να εγκαταλείπουν πάραυτα την παιδική χαρά, ακόμα και αν το παιδί τους αντιδρά).

 

Ακόμα πιο επιφυλακτικοί πρέπει να είναι οι γονείς στη χρήση του μέτρου της «αποβολής» όταν πρόκειται για παιδιά λίγο μεγαλύτερης ηλικίας. Σε αυτή την περίπτωση, η σκοπιμότητα μιας τέτοιας τιμωρίας θα πρέπει να σταθμίζεται από τους γονείς, λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη τη συγκεκριμένη κατάσταση του παιδιού. Για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, φανταστείτε ένα τετράχρονο κοριτσάκι το οποίο εδώ και κάποιον καιρό ενοχλεί συνέχεια το μικρότερο αδελφάκι του επειδή το ζηλεύει. Φανταστείτε, λοιπόν, τώρα ένας γονιός να έστελνε στο δωμάτιό του για τιμωρία το κοριτσάκι αυτό. Μπορεί, βέβαια, να υπάρχουν παιδιά που σε μια τέτοια περίπτωση θα υπέμεναν χωρίς διαμαρτυρία μια τέτοια τιμωρία και μετά την πάροδό της θα γυρνούσαν πίσω ήρεμα και με μειωμένη την επιθετικότητά τους, τα περισσότερα, όμως, θα σκέπτονταν συνέχεια τρόπους για να εκδικηθούν και να τιμωρήσουν τους γονείς και το αδελφάκι τους.

 

Γιʼ αυτό, ποτέ μην επιβάλλετε την τιμωρία της «αποβολής» σε παιδιά από τριών χρονών και πάνω, εάν δεν είστε σίγουροι ότι μπορούν να την αντέξουν. Επιπλέον, καλό είναι να τους μιλάτε με όμορφο τρόπο (π.χ. «Νομίζω ότι χρειάζεσαι λίγα λεπτά για να ηρεμήσεις. Πήγαινε στο δωμάτιό σου για λίγο). Τα παιδιά, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας τιμωρίας, συνήθως προσπαθούν να πετύχουν κάποιο συμβιβασμό. Αυτό είναι καλό, γιατί έτσι μαθαίνουν από μικρά να διεκδικούν. Κι εμείς καλό είναι να μην είμαστε και τόσο σκληροί στις «διαπραγματεύσεις». Όσο η σχέση μας με το παιδί μας βασίζεται στην εμπιστοσύνη, θα βρίσκεται πάντοτε μια λύση. Κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να προτείνουμε στο παιδί να το συνοδεύσουμε στο δωμάτιό του. Μια τέτοια ενέργεια εκ μέρους μας θα έδειχνε στο παιδί ότι, παρά τα όσα συνέβησαν, εμείς συνεχίζουμε να το αγαπάμε. Αν όμως το παιδί αρνείται πεισματικά να πάει στο δωμάτιό του, τότε δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να το εξαναγκάσουμε να το κάνει ασκώντας βία.

 

Όποιος νομίζει ότι ένα παιδί μπορεί να εξαναγκαστεί να μείνει κλειδωμένο για κάποιο χρονικό διάστημα σε ένα δωμάτιο, θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων όταν, επιστρέφοντας, βρει αναστατωμένο το δωμάτιο. Για να αποτρέπουμε κάτι τέτοιο, η πιο ενδεδειγμένη λύση είναι να αλλάζουμε το σκηνικό, λέγοντας, για παράδειγμα, στο παιδί: «Ξέχασα να αγοράσω κάτι, θα έρθεις μαζί μου στο σουπερμάρκετ;» ή «Θα με βοηθήσεις να ετοιμάσω το βραδινό;» ή «Έλα να βάλουμε τον μικρό για ύπνο». Το κλείδωμα σε ένα δωμάτιο μπορεί επίσης να προκαλέσει στο παιδί φοβία. Αυτός είναι άλλος ένας σοβαρός λόγος που δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τέτοιου είδους τιμωρίες.

 

Για να έχουν οι κατσάδες αποτελέσματα

 

Και το απλό μάλωμα έχει τις επιπτώσεις του. Με λίγη προσοχή, όμως, ίσως είναι δυνατό να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες. Γιʼ αυτό:

 

Μην ωρύεστε: Αυτός που υψώνει τη φωνή, ουρλιάζει ή στριγκλίζει «πέφτει» στα μάτια των παιδιών και χάνει το κύρος του. Ένας πιο μετριοπαθής και ουσιαστικός τόνος πείθει περισσότερο. Ακόμα και τα παιδιά.

 

Επικεντρωθείτε στο συγκεκριμένο: Όταν μαλώνουμε τα παιδιά, καλό είναι να περιοριζόμαστε στο συγκεκριμένο και να μην αναμοχλεύουμε το παρελθόν.

 

Μην τα προσβάλλετε! Μην ξεχνάτε ποτέ την παλιά συμβουλή που μας προτρέπει να μην κριτικάρουμε το πρόσωπο αλλά την πράξη. Γιʼ αυτό, αποφύγετε να χρησιμοποιείτε εκφράσεις του τύπου «Δεν είσαι καλό παιδί» και προτιμήστε εκφράσεις όπως «Αυτό που έκανες δεν είναι καλό».

 

Όχι μεγάλες κατσάδες: Με τις συνεχείς κατσάδες δεν καταφέρνετε τίποτα. Γιʼ αυτό, μην γίνεστε επίμονοι. Όσο πιο μικρής διάρκειας είναι η κατσάδα, τόσο πιο γρήγορα αποτελέσματα έχει. Όσο η κατσάδα διαρκεί σε χρόνο, υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπούμε σε κλόουν που δεν τον παίρνει κανείς στα σοβαρά.

Link to comment
Share on other sites

«Με την τιμωρία, το παιδί μαθαίνει μόνο πώς να τιμωρεί. Με τα κατσαδιάσματα, μαθαίνει πώς να κατσαδιάζει. Δείχνοντας του όμως κατανόηση, το μαθαίνουμε να καταλαβαίνει τους άλλους. Βοηθώντας το, το μαθαίνουμε να βοηθάει τους άλλους. Και όταν συνεργαζόμαστε μαζί του, το μαθαίνουμε να συνεργάζεται»

(Papanek, E., Training school-Programme and leadership, 1953)

Link to comment
Share on other sites

  • 9 months later...

Ταπεινή μου άποψη στα 2 δεν έχει νόημα η ''τιμωρία'' δηλ. ούτε στα 2,5 που είναι ο δικός μου δεν νομίζω ότι πιάνει...κάπου έχω διαβάσει από τα 3 και πάνω και φυσικά εννοούμε πάντα την καρέκλα της σκέψης. Στο σχολείο του βέβαια έχουν από τώρα το μαξιλάρι της σκέψης ή απλά τη διακοπή της δραστηριότητας που δημιούργησε το πρόβλημα και την ενασχόληση με κάτι άλλο (αυτό εφαρμόζει η δική μας η δασκάλα). Επίσης έχω διαπιστώσει από προσωπική εμπειρία ότι πιάνει όταν δεν δίνεις και ιδιαίτερη σημασία στα αρνητικά και τονίζεις τις θετικές συμπεριφορές πχ όλο το τριήμερο ο μικρός ήταν υπόδειγμα, φάγαμε έξω χωρίς γκρίνιες, ήπιαμε καφέ, πήγαμε κούνιες πολλές φορές, πετάξαμε αετό, πήγαμε σε γενέθλια κλπ και εχθές το βράδυ την ώρα που ξαπλώσε στο κρεβάτι του εκτός από το καθιερωμένο καληνύχτα μπλα, μπλα, μπλα του είπα πόσο μου άρεσε που είχε αυτή τη συμπεριφορά και τι καλό παιδί που ήταν στις κούνιες, στο εστιατόριο όλα αναλυτικά σαν να λέγαμε μια ιστορία και του άρεσε τόσο πολύ που ήθελε λέει να το ξαναπούμε :):):). Όχι βέβαια ότι περιμένω ότι κάθε φορά θα είναι το ίδιο άλλωστε μάλλον το τριήμερο ήταν η εξαίρεση αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία:lol:

xZBdp3.png
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

«Με την τιμωρία, το παιδί μαθαίνει μόνο πώς να τιμωρεί. Με τα κατσαδιάσματα, μαθαίνει πώς να κατσαδιάζει. Δείχνοντας του όμως κατανόηση, το μαθαίνουμε να καταλαβαίνει τους άλλους. Βοηθώντας το, το μαθαίνουμε να βοηθάει τους άλλους. Και όταν συνεργαζόμαστε μαζί του, το μαθαίνουμε να συνεργάζεται»

(Papanek, E., Training school-Programme and leadership, 1953)

 

Κι όταν σου κάνει κρόσια το νευρικό σου σύστημα κι εσύ δεν κάνεις τίποτα τι ακριβώς του μαθαίνεις?

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ ότι κάθε μέθοδος έχει διαφορετική επίπτωση σε κάθε παιδί. Θυμάμαι τη μάνα μου μονίμως να φωνάζει και ποτέ μα ποτέ δεν την πήραμε στα σοβαρά. Μόνο το φόβο του ωχ ποιος την ακούει πάλι είχαμε. Ο πατέρας μου πάλι μας είχε βάλει μερικές φορές τιμωρία και είχα φάει και μερικές φορές ξύλο το οποίο όμως ήταν αρκετό για να με κάνει να το θυμάμαι ακόμα με πόνο. Τη μικρή μου δνε θέλω με τίποτα να τη δείρω και ποτέ ακριβώς επειδή έχω προσωπική πείρα. Αν και είναι μικρή ακόμα η προειδοπείηση τιμωρία σε μας πιάνει. Δηλαδή έχειτο συνήθειο να ανεβαίνει όρθια πάνω στο τραπέζι του σαλονιού κια υτό χωρίς να φταίει το παδί αφού οι παππούδες την βάζουν πάνω στο τραπέζι της κουζίνας να κάθεται. Μια μέρα την πιάνω και της λέω είναι επικίνδυνο να ανεβαίνεις στο τραπέζι γιατί πιθανόν να πέσεις και να βάλουμε γύψο (φοράει ήδη αφου το σπάσαμε το χεράκι μας). Αν το ξανακάνεις θα πάς στο μικρό δωμάτιο τιμωρία. Και την παίρνω και της δείχνω το μικρό δωμάτιο λέγοντας εδώ θα κάτσεις μόνη σου. Η μικρή θέλοντας να με δοκιμάσει με το που βγαίνουμε από το δωμάτιο πάει πάνω στο τραπέζι αμέσως. Την πιάνω λοιπόν την ξαναπάω στο δωματίο το μικρο και αυτή γελούσε. Της λέω αυτό που είπα πριν το εννοω θα κάτσεις εδώ μόνη σου. Αμέσως γαντζώθηκε πάνω μου άρχισε να κλαψουρίζει και να λέει συμωμη μαμα συμωμη. Την πήρα αγκαλια και της ζήτησα να μην το ξανακάνει. Αυτό ήταν τώρα μόλις πλησιάσει και πάει να ανεβει γυρίζει με κοιτάζει μου λέει όχι πάνω α πάω τιμωια και δεν το ξαναέκανε.Δεν ξέρω αν είναι αντιπαιδαγωγικό αυτό που έκανα αλλα έπιασε. Και δεν χρειάστηκε καν να την αφήσω στο δωμάτιο μέσα.

an1cCw--SeR1210MTE5ZGx6fDI1ODQ5MDgwZGF8T3VyIGFuZ2VsIGlz.gif
Link to comment
Share on other sites

Απο προσωπική εμπειρία (περίπου 2,5 ετών είναι η κόρη μου) η τιμωρία πιάνει μια χαρα...Βέβαια πρεπει να εξαντλεις τις προειδοποιήσεις και να μην την χρησιμοποιείς για ψύλλου πήδημα. Αλλά εμείς έχουμε εφαρμόσει 2-3 φορές την καρέκλα-σκαλάκι σκέψης, τονίζοντας ότι πρόκειται για τιμωρία κι εξηγώντας για ποιο λόγο. Συγνώμη δεν έχω ακόμα την απαίτηση να ακούσω αλλά το καταλαβαίνει πολύ καλά. Πάντως σε αρχικό στάδιο προσπαθώ κι εγώ να της στρέφω την προσοχή σε άλλα πράγματα προτού καταφύγω στην τιμωρία

Link to comment
Share on other sites

Και εγώ στον μικρό τώρα τελευταία ξεκίνησα να εφαρμόζω την μέθοδο της τιμωρίας. Φυσικά δεν την αποκαλώ ποτέ τιμωρία αλλά γωνία για τα άτακτα.Αφού πρώτα τον προειδοποιήσω ότι αν ξανακάνει την σκανταλιά του θα μπεί στη γωνία για τα άτακτα, τον βάζω στην γωνία για 2 λεπτά εξηγώντας του τον λόγο. Μετά τον αγκαλιάζω και τον φιλάω.Πρός το παρόν καλά πάμε, δεν επαναλαμβάνει κάποιες σκανταλιές μετά την προειδοποιήση. Απλά δεν πρέπει να είμαστε συνέχεια αυστηροί μαζί τους, τουλάχιστον όσο μπορούμε να μην είμαστε. Εγώ τον ταράζω στα φιλιά και στις αγκαλιές όσο χρόνο περνάμε μαζί και τρελλαίνεται, κάνει και αυτός το ίδιο!όλο μας φιλάει και μας αγκαλιάζει. Το ίδιο κάνει και στον παιδικό σταθμό. Εκρήξεις θυμού έχει ο δικός μου όταν θέλει κάποιο αντικείμενο ''απαγορευμένο'' , τότε του αποσπώ την προσοχή με κάτι άλλο για να το ξεχάσει. Του εξηγώ πάντα πως πρέπει να συμπεριφέρεται με ήρεμο τρόπο και χαμηλώνοντας στο ύψος του άλλες φορές με ακούει και άλλες με γράφει κανονικότατα. Υπομονή χρειαζόμαστε...Δεν θέλω όλη την ώρα να τον βάζω τιμωρία και δεν το κάνω παρόλα αυτά είμαι υπέρ της τιμωρίας γιατί πιστεύω ότι μόνο η συζήτηση σε πολλές περιπτώσεις δεν κάνει τίποτα.

Link to comment
Share on other sites

Ταπεινή μου άποψη στα 2 δεν έχει νόημα η ''τιμωρία'' δηλ. ούτε στα 2,5 που είναι ο δικός μου δεν νομίζω ότι πιάνει...κάπου έχω διαβάσει από τα 3 και πάνω και φυσικά εννοούμε πάντα την καρέκλα της σκέψης. Στο σχολείο του βέβαια έχουν από τώρα το μαξιλάρι της σκέψης ή απλά τη διακοπή της δραστηριότητας που δημιούργησε το πρόβλημα και την ενασχόληση με κάτι άλλο (αυτό εφαρμόζει η δική μας η δασκάλα). Επίσης έχω διαπιστώσει από προσωπική εμπειρία ότι πιάνει όταν δεν δίνεις και ιδιαίτερη σημασία στα αρνητικά και τονίζεις τις θετικές συμπεριφορές πχ όλο το τριήμερο ο μικρός ήταν υπόδειγμα, φάγαμε έξω χωρίς γκρίνιες, ήπιαμε καφέ, πήγαμε κούνιες πολλές φορές, πετάξαμε αετό, πήγαμε σε γενέθλια κλπ και εχθές το βράδυ την ώρα που ξαπλώσε στο κρεβάτι του εκτός από το καθιερωμένο καληνύχτα μπλα, μπλα, μπλα του είπα πόσο μου άρεσε που είχε αυτή τη συμπεριφορά και τι καλό παιδί που ήταν στις κούνιες, στο εστιατόριο όλα αναλυτικά σαν να λέγαμε μια ιστορία και του άρεσε τόσο πολύ που ήθελε λέει να το ξαναπούμε :):):). Όχι βέβαια ότι περιμένω ότι κάθε φορά θα είναι το ίδιο άλλωστε μάλλον το τριήμερο ήταν η εξαίρεση αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία:lol:

 

Βασική προϋπόθεση είναι να καταλαβάινει το παιδί. Σύγουρα όχι πρίν τα δύο και εγώ πρίν τα δύο δεν θεωρώ ότι έχει νόημα. Όταν όμως καταλαβαίνει τι του λές και αν ακόμα καλύτερα μιλάει κιόλας έχει νόημα πιστεψέ με. Ο δικός μου δεν μιλάει ακόμα, τώρα αρχίζει σιγά σιγά με κάτι λεξούλες, παρόλα αυτά καταλαβαίνει την έννοια της γωνίας για τα άτακτα.

Link to comment
Share on other sites

Διαβάστε αυτό για τις αταξίες των παιδιών:

http://parents.org.gr/psych/a183

 

και αυτό όσον αφορά το θέμα των τιμωριών:

http://parents.org.gr/psych/a47

 

Με αυτά τα λινκ θα καλυφθείτε πλήρως!!

Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...

καλησπέρα σας γονείς,

 

η κόρη μου είναι στα 2 (γίνεται τον Σεπτέμβρη) και στην αυλή του σπιτιού μας έχουμε 2 γάτες. Τις πείραζε και δεν άκουγε όταν τις έβλεπε σε όποιον τόνο φωνής και αν της είχα πει να μην τις πειράζει γιατί θα τη δαγκώσουν και θα την γρατσουνίσουν. Μια μέρα πριν βγούμε στην αυλή λοιπόν της είπα οτι η μαμά δεν θέλει να πειράξεις τις γατούλες γιατί θα σε γρατσουνίσουν και θα πονάς, αν λοιπόν τις πιάσεις θα σε βάλω τιμωρία. Έδειξε να καταλαβαίνει αλλά πως? αφού δεν είχε μπει ποτέ τιμωρία. όταν βγήκαμε στην αυλή επέδειξε την ίδια συμπεριφορά όπως και πρώτα. έπιασε τις γατούλες. την έπιασα λοιπόν και εγώ απο το χεράκι και την πήρα μέσα, της είπα οτι θα πάει τιμωρία στο δωμάτιό της γιατί δεν άκουσε την μανούλα και έπιασε τις γατούλες. πήγε λοιπόν ήρεμη γιατί δεν ήξερε τι είναι η τιμωρία. Σε ένα λεπτό με το ρολόι πήγα να την πάρω και την ρώτησα θα πειράξεις άλλη φορά τις γατούλες? "Ποτέ ποτέ". Ξαναβγήκαμε στην αυλή, αυτή τη φορά καθυστέρησε περισσότερο να τις πιάσει ενώ της υπενθύμιζα οτι θα ξαναπάει αν παρακούσει. Και παράκουσε και επανέλαβα. Αυτή τη φορά την τιμώρησα 2 λεπτά με το ρολόι. Πάλι με ηρεμία την πηρα αγκαλιά και την παρακάλεσα να μην πειράξει τις γατούλες. Την ίδια μέρα δεν τις ξαναπείραξε. Την επόμενη τις πείραξε ενώ νόμισε οτι δεν την παρακολουθώ. Τιμωρήθηκε ένα λεπτό. Τις πείραξε πάλι την τρίτη μέρα και μπήκε τιμωρία ενώ άρχισε να κλαίει, της εξήγησα οτι αν σταματήσει να πειράζει τις γατούλες, η μαμά θα σταματήσει να την βάζει τιμωρία. Στην προειδοποίηση της τιμωρίας απέφευγε να τις πλησιάσει. Τώρα περνάει απο δίπλα τους και μόνο τις κοιτάει και τις φωνάζει να έρθουν. Η ίδια λέει "μη πειράξεις, ωρία" (τιμωρία) και εγώ χαμογελώ και κουνώ το κεφάλι καταφατικά.

 

Όταν διηγήθηκα την ιστορία στον αδερφό μου μου είπε οτι δεν κάνει τιμωρία, και μάλιστα μόνη στο δωμάτιό της και θα της δημιουργήσω θυμό, και οργή ... και και... ο αδερφός μου δεν έχει παιδιά και του δίνω αυτό το ελαφρυντικό. Με έκανε όμως να νιώσω τύψεις και να αναλογιστώ μήπως τρόμαξα το παιδί, μήπως του δημιούργησα ψυχολογικά μήπως μήπως... ευχαριστώ όλους σας γιατί βρήκα την απάντηση.

 

Αφού κάνει καλό στο παιδί, δεν του στερώ την αγάπη, της το λέω συνεχώς, ούτε στερώ τα χάδια, ούτε τα φιλιά, ούτε τα παιχνίδια και γίνεται με ηρεμία σε σπάνιες περιπτώσεις η τιμωρία ωφελεί. Δεν είναι ψωμοτύρι να τα βάζουμε τιμωρία όποτε δεν "γουστάρουμε" τις αταξίες τους. και αταξίες θα κάνουν και σκανταλιές γιατί παιδάκια είναι. Αλλά για το δικό τους καλό, καλό είναι να ξέρουν οτι όλα έχουν όρια.

 

Ελπίζω να μην σας κούρασα, θα χαρώ να λάβω μια άποψη/σχόλιο στα όσα ανέφερα. Σας ευχαριστώ όλους.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...
Κι όταν σου κάνει κρόσια το νευρικό σου σύστημα κι εσύ δεν κάνεις τίποτα τι ακριβώς του μαθαίνεις?

Σε καμία περίπτωση δε μένεις απαθής. Τα παιδιά χρειάζονται υπομονή και αυτοσυγκράτηση. Πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι κανένα παιδί δεν κάνει κάτι από κακία ή δόλο. Ότι κάνουν το κάνουν για να τραβήξουν την προσοχή μας και να ασχοληθούμε μαζί τους. ΌΛΑ τα νήπια θελουν να εχουν την προσοχή μας 25 ώρες το 24ωρο. Σίγουρα αυτό δεν είναι εφικτό... Πρέπει να βρούμε τρόπους να κάνουμε τις δουλειές μας αλλά να νιώθουν κι αυτά ότι συμμετέχουν ή να τα απασχολήσουμε με κάτι. Και πίστεψε με ο δικός μου είναι απ΄τα πιο ζωηρά και πεισματαρικα παιδιά που εχεις δει. Να 'ξερες πόσες φορές μου έκανε τα νευρα "κρόσια"... Με τις φωνές όμως και τις τιμωρίες δεν είχα κανένα αποτέλεσμα. Αντίθετα όσες φορές ήρεμα αλλά με αυστηρό τόνο του εξηγούσα ότι αυτό που έκανε ήταν κακό, είχα θετικά αποτελέσματα

Link to comment
Share on other sites

Διάβασα τα προηγούμενα posts και θέλω να σας πω και α δικά μας...

 

Για να μπω κατευθείαν στο ψητό ...δεν την παλεύουμε!!

-Έχουμε έναν 7,5χρονο δευτεράκι

-έναν 6χρονο πρωτάκι

-ένα δίχρονο κορίτσι και

-ένα μωρό 2 μηνών.

 

Αφού επικράτησε ο πρώτος πανικός μετά την γέννα (είχαμε και το πρωτάκι που είναι πολύ ζωηρό) φαινόταν σιγά-σιγά να ξεπερνάμε την κρίση...

Τώρα φύγανε οι "βοήθειες" (βλέπε γιαγιάδες) και ενώ τα παιδιά μπαίνουν τελικά καλύτερα σε σειρά χωρίς γιαγιάδες, όταν λείπω εγώ από το σπίτι (μόνη της η γυναίκα μου), επικρατεί ξανά ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ!!

Το πρωτάκι ΔΕΝ στρώνεται να διαβάσει με τίποτα, συνέχεια πειράζει την δίχρονη και αντιστρόφως (είναι κι αυτή μια στρίγκλα ;))

Το μωρό θέλει αγκαλιά γιατί κλαίει, θέλει χέρια γενικά (θηλάζει κιόλας).

Ο μεγάλος που γενικά είναι υπάκουος, όταν βλέπει να ξεφεύγει η κατάσταση σιγοντάρει κι αυτός αντί να βοηθήσει...

Δεν τρώνε χωρίς φωνές

Δεν μαζεύουν τίποτα χωρίς φωνές

Δεν διαβάζει (το πρωτάκι μόνο) χωρίς φωνές

Δεν ακούνε καθόλου γενικά...

 

Όταν λείπω για δουλειά, η γυναίκα μου είναι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού...

 

Σας παραπλανώ με τον τίτλο αλλά οι τιμωρίες πέφτανε σύννεφο κάποτε. Τώρα το έχουμε κόψει. Προσπαθούμε να τους μιλάμε κλπ αλλά πολλές φορές δεν γίνεται τίποτα!!

:cry:

 

Επικουρικά:

-Βλέπω ελάχιστα τα παιδιά μου λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας (μην μου πείτε ότι είναι καλό αυτό, εν μέσω κρίσης κλπ γιατί κανείς δεν πληρώνει, άλλο πρόβλημα αυτό...)

-"Βλέπω" ελάχιστα την γυναίκα μου (για την ακρίβεια δεν την "βλέπω" καθόλου :?)

-Η γιαγιά που περιμέναμε την άλλη εβδομάδα ξανά για βοήθεια "απέκτησε" κάποιο πρόβλημα υγείας και θα χρειαστεί αυτή βοήθεια!! :-(:-(:-(

 

Ευτυχώς έχουμε την υγεία μας αλλά τα νεύρα μας δεν τα βλέπω καλά...

Υπάρχει καμμιά συμβουλή;

Είναι κανείς σε χειρότερη μοίρα; :confused::confused:

Καλό Κουράγιο!!!

Link to comment
Share on other sites

  • 2 χρόνια μετά...

Βαρεθηκα τις τιμωρίες!

Αυτος ο τίτλος με σοκαρε οταν το ακουσα απο τον 3,5χρονών γιο μου. Κομπλαρα. Παλι λαθος κάνω? Τον βάζουμε στην ΄΄σκεφτουλα΄΄ σε μια γωνια του σπιτιου για να καταλαβει το λάθος του ή τον αφηνω στην γωνια του καναπε. Μετα ερχεται και μας λεει το καταλαβα το λαθος μου ζηταω συγνωμη δεν θα το ξανακανω. Φυσικα παλι το ξανακανει :P:p:p . Τι να κανω ομως?? επισης το μονο κολπο που πιανει για να μας υπακουσει ειναι οτι αν δεν το κανεις αυτος θα σου πεταξουμε πχ καποιο απο τα παιχνιδια που αγαπαει. Αυτο ειναι τρομερο λαθος το αναγνωριζω και νοιωθω τρομερα ενοχικα οταν του το λεω. Αλλα ετσι πιανει. Ποσο κακο μπορει να ειναι αυτο γιατι τον βλεπω σαν ψυχολογικο εκβιασμο και θυμωνω πολυ με τον ευατο μου.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...