Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Βία και εγκληματικότητα στην καθημερινότητα των παιδιών?


Recommended Posts

Παρακολουθούσα σημερα το πρωι στην τηλεόραση ενα περιστατικό βιασμού ανηλίκου που ήρθε να προστεθει στη μακρα λίστα των αποτροπαιων εγκληματων κατα ανηλίκων. Ομολογώ οτι τρομοκρατηθηκα. Ενας 45χρονος προσποιούμενος τον αστυνομικό παρεσυρε 9χρονο κοριτσακι και εκανε οτι εκανε. Ουτε να το πω δεν μπορω. Εκμεταλλεύτηκε την αθωότητα ενος παιδιού και την εμπιστοσύνη που δειχνει μια αθώα ψυχή σε καποιον που δηλώνει αστυνομικός. Ο τύπος το εχει ξανακανει περι τις 30 φορες και εξετισε μια μικρη ποινή και αφεθηκε ελευθερος!!! Ευτυχως τον συνελαβαν και πάλι. Ελπίζω για τα καλα.

Τι κανουμε λοιπόν; Θα μεγαλωσουμε τα παιδια μας μες στη γυαλα; Θα τα κανουμε να φοβουνται και τη σκια τους; Θα τα πονηρεψουμε από 3 χρονων; θα τα μεγαλώσουμε για να γινουν εσωστρεφεις, φοβισμενοι και αδιαφοροι πολίτες μιας μεγαλουπολης; Τι κανουμε; Πως θα προστατέψουμε τα παιδια μας;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 51
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

εγώ το λέω. για αυτό γράφτηκε και το άρθρο που υπάρχει και πάντα αναρτημένο στην αρχική σελίδα, .........

προστατέψτε τα παιδιά σας απο κακόβουλα άτομα.

 

αυτή η προστασία, αρχίζει απο νωρίς.

όχι απο όταν ήδη τα παιδιά είναι ανεξάρτητα....

 

πολύ πολύ πιο νωρίς. απο την πρώτη τους προσπάθεια για διεκδίκηση, όπου ένα παιδί θα έρθει αντιμέτωπο με άλλο παιδί που θέλει να του πάρει το παιχνίδι, ...... απο αυτά τα πρώτα βήματα καθορίζεται πως θα μάθει ένα παιδί

να αντιδρά όταν κάποιος το αδικεί, να μάθει να αντιστέκεται ακούγοντας το ένστικτό του....

 

εάν τα πρώτα χρόνια, δεν το μάθει αυτό, είναι σχεδόν σίγουρο ότι και αργότερα, θα είναι δύσκολο να το μάθει.

 

και στον φόβο, πρέπει να εκπαιδεύονται τα παιδιά. δηλαδή

όταν υπάρχει κάτι που φοβούνται, τους μαθαίνετε να το αποφεύγουν - αντί να πείτε "δεν πειράζει δεν είναι τίποτα" - ακόμα και αν ο λόγος δεν είνια εμφανές ή ασήμαντος, εσείς πρέπει να σεβαστείτε το συναίσθημα του παιδιού -

μόνο έτσι, και εκείνο θα μάθει να το σέβεται και να το ακούει.

 

οπότε -

1. ένστικτο του φόβου = συνειδητοποίηση

2. αντίδραση = πράξη

 

αυτά όλα, απο τώρα απο την αρχή, ειναι απαραίτητο να τα καλλιεργείτε.

 

διαβάστε τα άρθρα αυτά (το ένα είναι για λίγο πιο μεγάλα παιδιά και το άλλα για πιο μικρά, απο την αρχή δηλαδή των πρώτων βημάτων κοινωνικοποίησής τους)

...έγινα επιτέλους και εγώ μια parentholic ..

(If You Wanna Make The World A Better Place)

Take A Look At Yourself And Then Make A Change

R.I.P. Michael Jackson.

Link to comment
Share on other sites

αυτά που γράφουν τα άρθα φυσικά και δεν οδηγούν στο να γίνει ένα παιδί φοβισμένο - ούτε πονηρεμένο.

θα γίνει ίσως λίγο σκεπτικό -.

Όμως χίλιες φορές αυτό

παρά, ...................δεν θέλω ούτε να το πω......

 

τα ευγενικά παιδιά ή αυτά που έχουν συνηθίσει στο να μη σέβεται κάποιος τα συναισθήματά τους, αυτά είναι που πέφτουν δυστυχώς θύματα κακόβουλων ανθρώπων....

 

οι άνθρωποι αυτοί ειναι καθάρματα, και δυστυχώς,... δυστυχώς τα άτομα αυτά που επιζούν μια τέτοια κατάσταση, δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται, πόσο μάλλον να ασχοληθουν και να καταγγείλουν κάποιον...και έτσι,...οι ένοχοι

κυκλοφορούν στους δρόμους!!! δεν είναι επιστημονική φαντασία, είναι ΦΡΙΚΤΗ πραγματικότητα. είναι τεράστια αδικία.....

 

εγώ θα προτιμήσω το παιδί μου (εάν με αξιώσει ο θεός να αποκτήσω μια μέρα) να μην εμπιστεύεται τους πάντες, αλλά να επιλέγει ποιούς εμπιστεύεται, βάση του ενστικτου του αλλά και αυτών των πραγμάτων που παρατηρεί.

δεν θα το πιέσω να εμπιστευτεί κάποιον εάν βλέπω ότι δεν το θέλει.

και δε θα με πειράξει, να αντιμιλήσει σε κάποιον επειδή ίσως αισθάνεται, ή δοκιμάζει την δυσπιστία του προς αυτό το άτομο.

 

πιστεύω απο τα βάθη της καρδιάς μου ότι κάθε γονέας οφείλει να προετοιμάσει έτσι το παιδί του...

 

ξέρετε πόσες ιστορίες απο όλες αυτές που συμβαίνουν δεν βγαίνουν στην επιφάνεια? απο αυτές που ακούγονται η πραγματικότητα είναι ότι είναι τετραπλάσιες σε αριθμό..... είχε γίνει σχετική έρευνα στην Ελλάδα...

 

αν έβγαιναν στην επιφάνεια όλες οι περιπτώσεις, αν μιλούσαν όλοι, οι γονείς θα ήταν πολύ πιο προσεκτικοί και συνειδητοί για αυτό.

 

Αλλά λόγω του ότι κάτι είναι ΤΟΣΟ φρικτό και τα άτομα που το επέζησαν απο αυτό το πράγμα, δε μπορούν να το εκφράσουν κάν ακόμα και μετά απο χρόνια, ντρέπονται αιωνίως για αυτό που τους συνέβη...

....αυτό τελικά δεν βγαίνει στην επιφάνεια..... και καταλήγουν τα καθάρματα που είναι ένοχα,.... να είναι ελευθερα στους δρόμους, ελεύθερα. Στην δίπλα γωνιά του σπιτιού σας.

 

σας παρακαλώ, προετοιμάστε τα παιδια σας, να προστατεύουν τον εαυτό τους....

δεν χρειάζεται να είναι με υπερβολή. διαβάστε απλώς τα άρθρα αυτά για να έχετε μια καλύτερη εικόνα του τι μπορείτε να κάνετε.

...έγινα επιτέλους και εγώ μια parentholic ..

(If You Wanna Make The World A Better Place)

Take A Look At Yourself And Then Make A Change

R.I.P. Michael Jackson.

Link to comment
Share on other sites

Mαρία σε ευχαριστω πολύ για τις απαντησεις. τα αρθρα αυτά τα ειχα διαβάσει και φυσικα συμφωνω οτι ειναι αναγκαιο να προετοιμαζουμε τα παιδια μας. Ειναι όμως οι αθλιοι τόσο μα τοσο ευρηματικοί στους τροπους προσέγγισης των παιδιων και γι' αυτο οι παραπάνω προβληματισμοί μου. Ο αλλος ντυθηκε αστυνομικός... Πως μπορουσε ενα κοριτσάκι να τον αμφισβητήσει; τα παιδια εχουν μαθει οτι αστυνομικός σημαινει ασφαλεια-προστασία. Πως ο γονιος μπορουσε να το προβλεψει ωστε να προιδεασει το παιδι; Φυσικα οσο προετοιμαζουμε τα παιδια μας τοσο ελαχιστοποιούμε τους κινδυνους που τα περιμενουν.

Αυτο όμως που με φοβίζει εμενα ειναι η βιαιη αρπαγη, η απαγωγη... Ας πουμε οτι μεχρι καποια ηλικια τα συνοδευουμε παντα. Μετα; Δεν θα θελησουν (και δικαιως) να νιωσουν πιο ανεξαρτητα; Οφειλουμε να τα κανουμε να ανεξαρτητοποιηθουν. Πως το κανουμε ομως; Με ψυχη που τρεμει; εμενα αυτοί ειναι οι προβληματισμοί μου. εχουν αποθρασυνθει δυστυχως τα "καθαρματα". Και δεν θελω να φοβαμαι, αλλα ουτε και το παιδι μου να υπερπροστατευω γιατι θα του κανω κακο. Πρεπει να βρεθει η χρυση τομη. Που ξεκιναει όμως και που τελειωνει;

Link to comment
Share on other sites

Θανατικη ποινη στα καθαρματα αυτα. Ψηφιζω υπερ της επαναφορας της.

Τα καθαρματα.

 

Μαρια διαβασα το αρθρο αλλα εχουμε ενα μικρο προβληματακι με τις αγκαλιες . Οταν ερχονται ο παππους και η γιαγια περιμενουν οταν ερθουν ή φυγουν να τους δωσει μια αγκαλιτσα (σε σημειο που αν δεν τους δωσει οταν ερθουν του δινουν μια σοκολατα για να δωσει αγκαλιτσα ). Εγω με βαση αυτο που γραφει το αρθρο φοβαμαι (και αν καποιος του δωσει σοκολατα? ) και τους κανω παρατηρηση με αποτελεσμα να γινομαι κακια. Δεν ξερω πως να το χειριστω αυτο γιατι ολοι με λενε υπερβολικη και ολοι θεωρουν αυτονοητο οτι ετσι τους δειχνει την χαρα του. Ειμαι εγω υπερβολικη τωρα ή εχω δικιο?

 

Παρολα αυτα βεβαια ενας γειτονας πηγε να τον χαιδεψει και τσιριξε τοσο δυνατα (που με εκραξε ο γειτονας οτι ειναι λιγο ακοινονητο) , οταν δε πηγε να του δωσει καραμελα για να τον ηρεμησει του εβαλε τις φωνες "δεν θελω φυγε!!"

 

Οι αποριες μου ειναι οι εξης:

1. Ποσο μπορει να επηρεασει αρνητικα η ολη κατασταση με την γιαγια και τον παππου.

2. Ο Βασιλης ηταν , ειναι και θα ειναι απ οτι φαινεται φυσιογνωμιστας (οπως του κατσει ο αλλος , γνωστος ή μη). Του το ενισχυω αυτο ή το αποθαρυνω πονηρευοντας τον (εχει τυχει να παρει απο το χερι συγγενη μας που πρωτη φορα εβλεπε και να του δειξει τις κουνιες - και καλα πηγαινε με - επειδη εμεις αρνηθηκαμε). Το συγκεκριμενο ατομο του εκατσε απο την αρχη καλα και συνεχιζει να ειναι το αγαπημενο του προσωπο.

Σιγουρα ο γυαλος ειναι στραβος.. δεν εξηγειτε αλλοιως!!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

πολύ πολύ πιο νωρίς. απο την πρώτη τους προσπάθεια για διεκδίκηση, όπου ένα παιδί θα έρθει αντιμέτωπο με άλλο παιδί που θέλει να του πάρει το παιχνίδι, ...... απο αυτά τα πρώτα βήματα καθορίζεται πως θα μάθει ένα παιδί

να αντιδρά όταν κάποιος το αδικεί, να μάθει να αντιστέκεται ακούγοντας το ένστικτό του....

 

εάν τα πρώτα χρόνια, δεν το μάθει αυτό, είναι σχεδόν σίγουρο ότι και αργότερα, θα είναι δύσκολο να το μάθει.

 

Φίλη Μαρία,

 

Διάβασα αυτό το σημείο και αγχώθηκα. Υπάρχουν ορισμένες στιγμές που αναρωτιέμαι αν τελικά κάνω τα περισσότερα πράγματα λάθος (ως γονιός).

 

Εγώ, σε ανάλογη περίπτωση (έχω βρεθεί 3-4 φορές) έχω "κατευνάσει" το ένστικτο του γιου μου και τον έχω συμβουλέψει να μοιράζεται. Δηλαδή σε φάση που σε παιδότοπο ή στο σπίτι μας πήγε κάποιο παιδάκι να του πάρει το παιχνίδι του, του είπα "δεν πειράζει Ανδρέα μου, δώστο στο παιδάκι, να μοιράζεσαι τα πράγματά σου". Δεν έπρεπε λες? Ήταν λάθος συμβουλή? Θα έπρεπε να τον αφήσω να γίνει πιο "διεκδικητικός" ας πούμε? Σε παρακαλώ συμβούλεψέ με.

 

Εν το μεταξύ θα ήθελα να πω και το εξής, ως μια αναφορά:

 

Την περασμένη Παρασκευή, που κάναμε την συνάντηση με τα κορίτσια στον παιδότοπο είδα μια μαμά, να παίρνει κάτι που κρατούσε ο γιος μου στα χέρια του και να το δίνει στον γιο της. Πραγματικά μου γύρισε το μάτι φίλες μου και αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν?! Δεν θα έκανα ποτέ τέτοιο πράγμα και μολονότι καταννοώ πως όλοι διαφέρουμε το βρήκα απαράδεκτο. Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να πει στον γιο μου "αγοράκι να το πάρω για λίγο να το δώσω στον γιο μου?" και αυτό θα το "δικαιολογούσα" ας πούμε, ΜΟΝΟ σε περίπτωση που ο γιος της έκλαιγε ή ήταν σε έντονη ψυχολογική φόρτιση. Σε άλλη περίπτωση θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ μία μαμά να το κάνει αυτό γιατί για φαντάσου και 'γω να πήγαινα και να το έπαιρνα από τα χέρια του γιου της και να το έδινα στον δικό μου... τι θα γινόταν τότε λοιπόν? :?:

 

Σε αυτή την περίπτωση σηκώθηκα και πήγα κοντά στον γιο μου, έκανα έντονη την παρουσία μου (λόγω της παρουσίας της άλλης μαμάς) και παρατηρούσα δίπλα του. Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως μόλις πήγα η άλλη μαμά επέστρεψε αμέσως το παιχνίδι στον μικρό μου.

 

Φιλικά

Link to comment
Share on other sites

elenik,

Αυτό με τους παππουδογιαγιάδες, είναι ένα πρόβλημα....

Εμείς πάντως ενθαρύνουμε την εξής συμπεριφορά:

γιαγιά: Θα με κάνεις μια αγκαλίτσα Μαρία;

Μαρία: Όχι

γιαγιά:Δεν πειράζει, άλλη φορά.

 

(η γιαγιά είναι ένα παράδειγμα. Το ίδιο συμβαίνει με οποιονδήποτε άλλον, ακόμη και με μας τους γονείς της)

Βέβαια σπάνιες είναι οι φορές που η Μαρία λέει όχι, αλλά όταν το κάνει, γίνεται σεβαστό από όλους.

Τα παιδιά μας, έχουν άποψη και πρέπει να την σεβόμαστε. Τί είναι; Κουκλάκια που πρέπει να αγκαλίάζουν και να φιλάνε τους άλλους όποτε γουστάρουν εκείνοι;;;

Σε περίπτωση που δω ότι κάποιος την πιέζει, επεμβαίνω εγώ η ίδια και ΑΠΑΙΤΩ να αφήσουν το παιδί μου ήσυχο.

 

Και φυσικά σε αυτές τις απόψεις μου είμαι κάθετη, κι ας γίνομαι και κακιά μερικές φορές....

Όσο ζω... μαθαίνω

--------------------------

Μαρία (γέννηση 5/6/2004)

Σωτήρης (γέννηση 30/7/2007)

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια, αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει πολλές φορές κι εμένα. Μπορώ να σας πώ ότι το συζητούσα με τον άντρα μου και πριν κάνουμε παιδί. Πολλές φορές, ταλαντεύεσαι στο τί να κάνεις για να προστατεύσεις το παιδί σου από τέτοιες καταστάσει. Ακόμα αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι, αν θα πρέπει όταν μεγαλώσει παραπάνω, αν γίνει για παράδειγμα 9-10 χρονών, αν θα πρέπει να τον αφήνω να παίζει στη γειτονιά. Εμείς που δεν ζούμε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, έχουμε ακόμη (αμυδρά βέβαια), το προνόμιο της γειτονιάς, όχι βέβαια όσο παλιά, αλλά σε γειτονιές εκτός κέντρου υπάρχει. Και επειδή βλέπω πολλά παιδιά που παίζουν και μετά με το ποδήλατο, γυρίζουν στο σπίτι, πραγματικά αναρωτιέμαι πώς θα πράξω εγώ εκείνη τη στιγμή που θα μου ζητήσει το παιδί κάτι τέτοιο. Αφήστε που βλέπω και κάτι μηχανάκια που περνάνε από τις γειτονιές σαν τρελά, αψηφώντας το ενδεχόμενο του να πεταχτεί κάποιο παιδί, που του έπεσε η μπάλα. Και τότε έρχεται η διπλή αμφιβολία: Ο φόβος για τους ανθρώπους που μπορεί να θέλουν το κακό του παιδιού σου αλλά και ο φόβος των αδίστακτων οδηγών....

Και πώς μπορείς να μην αφήνεις ένα παιδί να κατεβαίνει για παιχνίδι, όταν βλέπει τους φίλους του να παίζουν κάτω;;

n3kPp3.png

zewgp3.png

Link to comment
Share on other sites

Είναι τραγικό σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Εγώ στα 5 1/2 έμενα στο Πειραιά και πήγαινα μόνη μου σχολείο, τώρα δεν ξέρω πότε θα μπορέσουν τα παιδιά μας να πηγαίνουν μόνα τους σχολείο και να ναι ασφαλή.

 

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, έστειλα την μεγάλη μου κατασκήνωση. Απο το φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον είχα πολλές ενστάσεις που θα αφήσω το παιδί σε τέτοια ηλικία μόνο του. Η αλήθεια είναι ότι δεν την έστειλα κατασκήνωση για το οξυγόνο μόνο ή για να περάσει 3 εβδομάδες πιο δραστήρια αλλά δεν είχα και κάποιον να μου τη κρατήσει. Λίγο πριν έρθει ο καιρός να φύγει τρομοκρατήθηκα, τι θα κάνω.. το κοριτσάκι μου θα είναι μονο του και αν.....κάποιος προσπαθήσει να την βιάσει....Την έπιασα λοιπόν και της μίλησα, της είπα ότι δεν αφήνουμε ξένους να αγγίζουν τα ρούχα μας και το σώμα μας. Της έδωσα να καταλάβει την διαφορά ενός τσιμπήματος στο μάγουλο (σαν εκδήλωση συμπάθειας από κάποιον γυμναστή) και ενός χαϊδέματος στο στήθος). Της τόνισα ότι οτιδήποτε δεν της αρέσει ή κάτι πάει στραβά να μη ντραπεί και να απαιτήσει να μου τηλεφωνήσει καθώς και να μιλήσει στην κοινοτάρχισα της.

 

Ευτηχώς όλα πήγαν καλά, η μικρή μου ενθουσιάστηκε και περιμένει το καλοκαίρι για να ξαναπάει......

Link to comment
Share on other sites

Θανατικη ποινη στα καθαρματα αυτα. Ψηφιζω υπερ της επαναφορας της.

Τα καθαρματα.

 

Συμφωνώ και μάλιστα δημοσίως στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό !!! :twisted::twisted::twisted:

 

Μερικές φορές σκέφτομαι να του πάρω ένα ντόπερμαν άγριο και εκπαιδευμένο να τον συνοδεύει παντού όταν θα αρχίσει να κυκλοφορεί μόνος του .

 

Πέρα από την πλάκα όμως είναι πολύ σοβαρό ζήτημα αυτό έτσι όπως έχουμε γίνει!!

 

Έχω και γώ την ίδια απορία με την Ειρήνη , Μαρία μου τελικά πρέπει να τα μάθουμε να μοιράζονται ή να είναι διεκδικητικά ?

 

Εγώ, σε ανάλογη περίπτωση (έχω βρεθεί 3-4 φορές) έχω "κατευνάσει" το ένστικτο του γιου μου και τον έχω συμβουλέψει να μοιράζεται. Δηλαδή σε φάση που σε παιδότοπο ή στο σπίτι μας πήγε κάποιο παιδάκι να του πάρει το παιχνίδι του, του είπα "δεν πειράζει Ανδρέα μου, δώστο στο παιδάκι, να μοιράζεσαι τα πράγματά σου". Δεν έπρεπε λες? Ήταν λάθος συμβουλή? Θα έπρεπε να τον αφήσω να γίνει πιο "διεκδικητικός" ας πούμε? Σε παρακαλώ συμβούλεψέ με.
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Ξέρω ότι αυτό που θα γράψω θα φανεί παρανοϊκό... αλλά μια και θίξατε το θέμα... θα το πώ...

Σε αυτό το θέμα φοβάμαι ακόμα και τους πιό στενούς συγκενείς... και γιατί το λέω ? Προς θεου δεν έχω καμμία συγκεκριμένη υπόνοια, αλλά πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να το κάνει ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας ? Έχω καταλήξει να λέω ότι ακόμα και τον άνθρωπό μας δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ? (Δεν εννοώ επι τούτου τον άντρα μου, έτσι ? Θέλω να δείξω την υπερβολή...) Τι γίνεται ρε παιδια ???

 

Όσο για την θανατική ποινή... το λέω χρόνια τώρα, από μικρό παιδί... και με κοιτάνε όλοι στραβα... Τι θές μου λένε ? Χούντα ? Φασισμό ? Και διάφορα άλλα τέτοια...

Εγώ δεν το γενικεύω το θέμα... αλλά αυτοί ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ... ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ 3 ΜΕΤΡΑ !!! ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΑΖΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΜΕ !!! :twisted::twisted::twisted:

Link to comment
Share on other sites

Marilena κάνεις πάρα πολύ καλά που φοβάσαι και τους συγγενείς! Σύμφωνα με έρευνες το μεγαλύτερο ποσοστό των βιασμών ανηλίκων έχει ως δράστες άτομα ενήλικα του στενού συγγενικού τους περιβάλλοντος!

 

Είναι απαραίτητη κορίτσια η συζήτηση με τα παιδιά! Χωρίς ταμπου και χωρίς να νιώθουμε υπερβολικές και υπερποστατευτικές. Να τα "ψιλιάζουμε" τα παιδιά, να είναι υποψιασμένα. Δε χρειάζεται να τους περάσουμε τους φόβους ή τις τρελές σκέψεις που έρχονται κάποιες φορές. Αλλά είναι απαραίτητο να μάθουν να εμπιστεύονται το ένστικτό τους, να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και κυρίως να μάθουν να λένε όχι!

Αυτό το "όχι", τα όρια δηλαδή, είναι κάτι που αν δεν το μάθουμε από μικρή ηλικία μας ταλαιπωρεί σε κάθε περίσταση και περίοδο της ζωής μας. Πολλοί ενήλικες και κυρίως γυναίκες δυσκολεύονται να πουν "όχι", να θέσουν όρια, να δηλώσουν τις επιθυμίες και τα όριά τους στους γύρω τους.

 

Ένα πολύ ωραίο σχετικό βιβλίο είναι το "Κάποιος με ενοχλεί", δε θυμάμαι εκδόσεις αλλά είναι παλιό, σίγουρα θα το βρείτε εύκολα, το γνωρίζουν παντού.[/b]

Link to comment
Share on other sites

Από προσωπική εμπειρία, οφείλω να συμφωνήσω με τη Marilena και φυσικά με την Αικατερίνη σχετικά με τα συγγενικά πρόσωπα. Προς Θεού, δεν έπεσα θύμα βιασμού, απλώς ένα άτομο του οικογενειακού μου περιβάλλοντος (συγγενής εξ αγχιστείας) "άπλωσε λίγο παραπάνω το χεράκι του" όταν ήμουν 14-15 χρονών. :evil:

Η τρομάρα που αισθανθηκα δεν περιγράφεται. Είναι πολύ μεγάλο σοκ, γιατί δε μπορείς ποτέ να φανταστείς ότι ένα πρόσωπο οικείο, στο οποίο έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη μπορεί να σου κάνει κάτι τέτοιο! Σχεδόν δεν το πίστευα. Νόμιζα ότι υπερέβαλα, ότι παρεξήγησα τις προθέσεις του, ότι έγινε κατα λάθος...γι'αυτό και δεν το είπα σε κανένα, ούτε στη μάνα μου...μέχρι που μερικά χρόνια αργότερα έμαθα ότι δεν ήμουν η πρώτη που το είχε υποστεί: τα ίδια και χειρότερα είχε κάνει και στη μεγάλη μου αδερφή όταν ήταν στην ίδια ηλικία. Εκείνη όμως το είχε εκμυστηρευτεί στη μάνα μας κι από τότε οι γονείς μου δεν ήθελαν ούτε ζωγραφιστό να τον βλέπουν, αλλά δυστυχώς τον ανέχονταν και τον ανέχονται μέχρι σήμερα λόγω του στενού οικογενειακού δεσμού...

Για μένα αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα πλέον, ούτε συγγενής ούτε τίποτα...με εξοργίζει όμως ότι είχε το θράσος να "δοκιμάσει την τύχη του" και με τις δύο μας, ενώ ήξερε πολύ καλά ότι οι γονείς μου μετα βίας κρατιόντουσαν να μην τον καταγγείλουν...

Συγνώμη για την πολυλογία..απλά νομίζω καλό είναι να ξέρετε ότι πράγματι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Είναι άσχημο να είσαι επιφυλακτικός και καχύποπτος με τους ανθρώπους, αλλά όταν πρόκειται για τα παιδιά μας οφείλουμε να είμαστε διπλά προσεκτικοί, κι ας θεωρηθούμε και υπερπροστατευτικοί. Εγώ, τουλάχιστον, είμαι σίγουρη ότι στο μέλλον θα ζήσω ομηρικούς καυγάδες με τα παιδιά μου για τα όρια της ελευθερίας τους και θα χρειαστεί να καταπιέσω τις φοβίες μου προκειμένου να μην τα "ευνουχίσω". Και είμαι σίγουρη ότι θα φτάσω στο σημείο να πω " όταν γίνεις γονιός θα με καταλάβεις", φράση τόσο μισητή στην εφηβεία μου , αλλά και τόσο αληθινή...

fUvDp2.png
Link to comment
Share on other sites

Βρε παιδια, 9 ετων δεν ειναι μικρο για να το αφησει η μανα του να κυκλοφορει μονο του; Εαν προσεχαμε τα παιδια μεχρι μια ηλικια που ειναι πιο πονηρεμενα (πχ 12-13), δε θα γλιτωναμε απο πολλους μπελαδες;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Βρε παιδια, 9 ετων δεν ειναι μικρο για να το αφησει η μανα του να κυκλοφορει μονο του; Εαν προσεχαμε τα παιδια μεχρι μια ηλικια που ειναι πιο πονηρεμενα (πχ 12-13), δε θα γλιτωναμε απο πολλους μπελαδες;

 

Ίσως τελικά να είναι αυτό που θα πρέπει να κάνουμε. ¨Οταν όμως βλέπεις και αλλα παιδιά που κυκλοφορούν στη γειτονιά και παίζουν, και μπορεί να είναι συμμαθητές ή φίλοι τί να του πείς του παιδιόύ; Ότι θα το αφήσεις σε 4 χρόνια να κατέβει κι αυτό; Είναι όντως δύσκολη η απόφαση και ή θα πρέπει να το αφήνεις και να κατεβαίνεις να εποπτεύεις, ή μάλλον να το κρατάς στο σπίτι, που και αυτό το βλέπω δύσκολο...αχ τί να πώ..δύσκολες εποχές για γονείς...Μάλλον πρέπει να τα στρέψουμε στον αθλητισμό για να εκτονώνουν εκεί την ενέργεια τους αλλά και να μην τους μένει και πολύ ελεύθερος χρόνος!! :wink:

n3kPp3.png

zewgp3.png

Link to comment
Share on other sites

χτες είχα γράψει ένα κείμενο και μου σβήστηκε,

όσον αφορά την διεκδικητικότητα, και την ευγένεια.

το πόσο αυτά τα δύο έχον σχέση με τα όρια.

 

όρια που βάζει το παιδί στα άλλα παιδιά - προς αυτό = αμύνεται

όρια που βάζουν τα άλλα παιδιά - προς αυτό = διεκδικεί μέχρι ένα σημείο.

 

η έυγένεια δεν είναι ασυμβίβαστη με την διεκδικητικότητα.

 

τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν απο νωρίς

να συνηδειτοποιούν ποιά ειναι τα όρια που δέχονται να έχουν?

 

να συνηδειτοποιούν ποιά είναι τα όρια των άλλων παιδιών.

 

όσο περισσότερο ένα παιδί μαθαίνει να λέει όχι, ή σε λίγο, σε ένα άλλο παιδί όταν δεν θέλει να του πάρει το παιχνίδι με το ζόρι,

 

τόσο πιο καλά μαθαίνει να ακούει το ένστικτό του και να σέβεται το όριο του εαυτού του που ορίζει εκείνο για τον εαυτό του.

 

εαν ένα παιδί έχει μάθει να μην παίρνει στα σοβαρά κάποια ανάγκη του ή έχει μάθει να μην το σέβονται,

θα συνηθίσει στο ότι και κάποιος άλλος μπορεί να του το κάνει.

 

εάν ένα παιδί απο την αρχή μάθει, όταν αισθάνεται φόβο, θυμό, κτλ να τα εκφράζει με τους σωστούς τρόπους τις κατάλληλες στιγμές θα συνηθίσει ότι εάν κάτι παει να συμβεί, ότι έχει τεράστια δύναμη εάν το θέλει, και φωνή και θέληση, ώστε να απομακρυνθεί απο αυτό που τον κάνει να αισθάνεται έτσι.

 

εάν του χαμηλώνουν/ακυρώνουν/μειώνουν στο περιβάλλον του τα συναισθήματα του φόβου ή της δυσαρέσκειας, τοτε και εκείνο μια τέτοια στιγμή

θα τα μειώσει αντί να αντιδράσει σε αυτά. θα δεχτεί την άσχημη συμπεριφορά, κάποιου θεωρώντας ότι μάλλον δεν χρειάζεται να ανησυχεί.

 

για αυτό μην λέτε ποτέ "μην ανησυχείς", δεν είναι τίποτε, θα περάσει ..κτλ.

 

αυτό που είχα γράψει πρίν ήταν καλύτερο αλλά τώρα δε μουρχεται πιο απλή έμπνευση....

αυτό με τη σοκολάτα λοιπόν πρέπει να εξαλειφθεί.

 

αλλιώς θα συνδυάζει ότι με υλικά αγαθά μπορεί να κατευνάζεται ένα ψυχολογικό συναίσθημα κάτι που φυσικά δεν ισχύει.

να μάθετε στους παπούδεςγιαγιάδες ότι το παιδί θα έρθει όταν το θέλει. μέχρι τότε μπορούν να το προσελκύουν με παιχνίδια (όχι αγοραστά ) μαζί τους.

παλιές φωτογραφίες, παραμύθια και ιστορίες, γνωριμία με παλιες μηχανές. παλιά αντικείμενα που έχουν στο σπίτι..να αναπτύξουν μια σχέση τέλος πάντων.

 

α - φυσικά και θα ξεχάσετε τη λεξη ξένος.

οι περισσότερες περιπτώσεις δεν σημειώνονται απο ξένους... αποδεδειμένα.... είναι απο άτομα τα οποία τα παιδιά κάπως εμπιστεύονται ήδη. κάποιος γειτονας κτλ...

...έγινα επιτέλους και εγώ μια parentholic ..

(If You Wanna Make The World A Better Place)

Take A Look At Yourself And Then Make A Change

R.I.P. Michael Jackson.

Link to comment
Share on other sites

να μην τρέμετε τίποτε- απλώς να προετοιμάσετε έτσι τα παιδιά σας.

 

ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΞΥΠΝΑ, και ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΑ, εσείς δώστε τους απλά τα εργαλεία, για να το εκφράζουν, με τον κατάλληλο τρόπο-

οριοθετόντας μόνο εκεί που πρέπει, όχι παντού και πάντα πχ.

 

το να φωνάξει μια φορά ένα παιδί, επειδή νευρίασε, δεν είναι κακό.

πρέπει να ξέρει ότι όταν φτάσει το όριό του, θα είναι ΚΑΛΟ να φωνάξει.

(είτε απο νευρα είται απο φόβο)

 

(όταν ξεπερνάει το όριο και φωνάζει βρίζοντας διαρκώς φυσικά και θέλει κάποια οριοθέτηση ε?)

 

σίγουρα όσες έχετε παιδιά που έχουν αρχίσει να τσιρίζουν ότι αυτό το τσιριχτό, που βγάζουν όταν δεν θέλουν κάτι, είναι τρομερό και απίστευτο εργαλείο. ετσι δεν είναι! !!!

μην τους το αφαιρέσετε. (δεν σας σηκώνεται η τρίχα απο την ένταση την οποία βγάζουν όταν το θέλουν?

οριοθετήστε ΜΟΝΟ εκεί που είναι απολύτως αναγκαίο.

 

κάντε πρόβα πχ στο κρεβάτι με ένα μαξιλάρι, πως είναι να χτυπάς κάποιον (για παιδιά εσωστρεφή, που δείχνουν ότι δεν θα αμυνόντουσαν σε τέτοιες καταστάσεις, είναι απαραίτητο να πείτε κάποια πράγματα - τι μπορούν να κάνουν.)

να φωνάξουν με την πιο δυνατή τους φωνή. (κάντε το και εσείς)

να χτυπήσουν με την πιο μεγάλη τους δύναμη,

ακόμα και να δαγκώσουν - και αυτό τρομερό εργαλείο.

είναι κάτι που οπωσδήποτε πρέπει να ξέρουν ότι μπορούν να το κάνουν.

Κάντε θέμα ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν επιτρέπεται να του κάνει κάτι που δεν θέλει.

και ότι αμα πάει κάποιος να του κάνει κάτι που δεν θέλει, ότι μπορεί να κάνει ΟΛΑ αυτά.

 

(εκτός και εάν είσαστε εσείς μπροστά και είσαστε σε έναν γιατρό πχ. όπου θα πρέπει να κάνει αυτό που του λέει ο γιατρός. )

...έγινα επιτέλους και εγώ μια parentholic ..

(If You Wanna Make The World A Better Place)

Take A Look At Yourself And Then Make A Change

R.I.P. Michael Jackson.

Link to comment
Share on other sites

Το κακο ειναι οτι καθημερινα ακουμε και απο ενα περιστατικο.

Σημερα πιασαν παιδεραστη ο οποιος βιασε παιδακι μεσα σε παιδοτοπο στην θεσσαλονικη.

ο συγκεκριμενος ηταν παιδαγωγος και δουλευε περιστασιακα σε παιδοτοπους και παιδικες κατασκηνωσεις.....!!!!!!!!!!!!

Και ηταμ μια απαντηση στον αντρα μου που παντα με θεωρει υπερβολικη και λεει :μονο εσυ σηκωνεσαι 15 φορες να δεις που βρισκεται το παιδι μεσα στον παιδοτοπο...πιες το καφεδακι σου και ηρεμησε............

και τοτε θυμαμαι τα λογια της μανουλας μου που παντα ελεγε..απο την στιγμη που θα γινεις μανα ποτε δεν θα κοιμασαι ησυχη!

ποσο δικιο ειχε!

Link to comment
Share on other sites

Δηλαδή από πότε περίπου να γίνεται ενημέρωση? Δηλαδή σε ποια ηλικία? Ντεμάκι συμφωνώ....

Όταν παίρνω...γεμίζουν τα χέρια μου. Όταν δίνω, γεμίζει η ψυχή μου...

Link to comment
Share on other sites

απο τότε που αρχίζουν και έχουν κοινωνικές επαφές με άλλα παιδιά και κοινωνικοποιούνται θα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας αυτά που γράφω παραπάνω.

 

οποιαδήποτε ενθάρρυνση ή οριοθέτησή σας, μπορεί να οδηγεί στο ένα παιδί να ακούει το ένστικτό του και εσείς να το βοηθάτε να το ακολουθάει.

 

ακόμα και πολύ μικρό να είναι - απο τότε που εσείς κάνετε κάτι για να το βοηθήσετε να κοινωνικοποιηθεί - - να το παίρνετε απο την αγκαλιά κάποιοου στην οποία δεν αισθάνεται βολικά και το βλέπετε.

(μην το αφήνετε να δυσανασχετεί πχ)

με το να μην το αφήνετε να κλαίει χωρίς να κάνετε τίποτα....

 

απο τη στιγμή που βλέπετε πως εκφράζεται, με το να ενδίδετε στα συναισθήματά του ήδη βοηθάτε να ακούει το ένστικτό του.

 

μετά όταν αρχίζει και παίζει με τα άλλα παιδιά (14- 16 μηνών πχ) εκεί είσαστε παρόν για να το υποστηρίξετε όταν χρειάζεται ενθάρυνση ή οριοθέτηση.

 

ούτε θα το αφήνετε να παίρνει τα παιχνίδια απο άλλα παιδιά, ούτε και θα το αφήνετε να του παίρνουν τα παιχνίδια τα άλλα παιδιά, χωρίς κανένα σχόλιο.

δεν εννοώ να κάνετε τον αστυνόμο προς θεού. αλλά να είστε εκεί για να δείξετε στο παιδί σας ότι όταν του παίρνει κάποιος κάτι ή τον σπρώχνει, ότι αυτό δεν είναι ωραίο, ότι αυτός που το έκανε μπερδεύτηκε και μάλλον χρειάζεται να του πείτε μαζί (ακόμα και αν δεν μιλάει το μικρό σας)

ότι ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ!!! και να ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ.

δεν πειράζει να θυμώσετε λίγο παραπάνω, αρκεί να μη φτάσει στο σημείο να χτυπήσει το άλλο παιδάκ ιπου του πήρε το παιχνίδι.

 

Ακριβώς το ίδιο κάνετε και ανάποδα. εάν το παιδί σας πάρει παιχνίδι απο άλλο παιδί και το στεναχώρησε οφείλετε να μιλήσετε για το άλλο παιδί -

πω.... ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΘΗΚΕ ο.. μάλλον δεν ήταν ωραίο που του πήρες το παιχνίδι - κοιτα το πρόσωπό του! .... ρωτάτε το άλλο παιδί - ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ Ε?......!!! όχι βέβαια.

ε εντάξει νομίζω ότι τώρα θατο ξέρει ο ....... και δεν θα το ξανακάνει, θα το θυμάται. (τα λέτε όλα αυτά)

 

αρχικά μαθαίνετε αυτό αλλλά και να λένε στόπ κτλ κτλ. απλώνοντας το χέρι τους.

 

απο την αρχή της κοινωνικοποίησης λοιπόν. (τα άρθρα αυτά γράφουν πολλά. (προστατέψτε τα παιδιά σας.....) επίσης το άρθρο "'αου με χτύπησε " είναι και αυτό πολύ καλό για αυτό το θέμα. (όλα στην ενότητα της ψυχολογίας)

...έγινα επιτέλους και εγώ μια parentholic ..

(If You Wanna Make The World A Better Place)

Take A Look At Yourself And Then Make A Change

R.I.P. Michael Jackson.

Link to comment
Share on other sites

Καταρχας να πω οτι οπως λενε και τα κοριτσια τα χω παιξει... ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΝΕΟ !!!

Φοβαμαι............. και :evil::evil::evil:

Πιστευω ότι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε πάντα κοντά στα παιδιά... ότι ηλικία και αν εχουν, όσο ενημερωμενα και να είναι... Ακόμα και στα 15 τους... Θεωρω οτι αυτα τα πράγματα σε οποια ηλικια και αν τυχουν... ΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...

 

Είχα κι εγω άτυχες στιγμές και μάλιστα τρεις... Θα αναφέρω εν ταχει οτι η μια ηταν αποπειρα βιασμου... (απο άσχετο άτομο σε ηλικια 19 ετων), η αλλη επίσης το ίδιο απο ταξιτζή στα 16 και το αλλο ενας επιδηξιας εξω από το σχολείο οταν πήγαινα 6η Δημοτικου !!! Δεν θα μπω σε λεπτομεριες εδω - ισως ανοιξω αλλο ποστ καποια στιγμη - όμως ο ΦΟΒΟΣ δεν φευγει ΠΟΤΕ !!!!!!!!!!!

 

Δεν ξερω τι θα κανω στο μελλον... ομως τωρα τι να πω στην Αγγελιάννα που είναι 3 ετων ? Πως να την προετοιμασω που δεν καθεται να της μιλήσω και βαριετια να με ακουσει ?

Link to comment
Share on other sites

αν υπήρχε ενα cartoon με θεμα την ενημερωση των μικρων για τετοια θεματα ίσως να καθόντουσαν και να το εβλεπαν...αραγε λετε να υπαρχει κατι τετοιο???αφου καθονται ολα προσοχη στη dora και στον bob...και σε εμας είναι σβούρες...ισως να ναι μια λύση.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...