Πως ειναι η ζωη με 2 παιδια?

[evhgiorgos]

Δεύτερο παιδάκι δεν έχω ακόμη αλλά και με το ένα είναι στιγμές που νιώθω πως ο χρόνος μου δεν αρκεί.Είναι 3 μήνες που γύρισα στην δουλειά και ακόμα δεν έχω καταφέρει να απαλλαγώ από τις τύψεις που την αφήνω.Ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά και γιατί δεν μπορώ να με φανταστώ να απέχω από την δουλειά μου.Τρέχω να τα προλάβω όλα.Να γίνουν όλα όπως πρέπει και στην ώρα τους.Και ταυτόχρονα της αφιερώσω όλο μου τον χρόνο δημιουργικά.Και κάθε βράδυ που την βάζω για ύπνο νιώθω πως και πάλι δεν την χόρτασα,δεν ήταν αρκετός ο χρόνος μας μαζί.......Άραγε θα πάψω ποτέ να νιώθω έτσι;Και στην σκέψη ενός δεύτερου μωρού τρέμω πόσες λιγότερες ώρες να κοιμάμαι για να τα προλαβαίνω όλα;;;;;;;;;;

[arleta]

εγω σε λίγες μέρες περιμένω και το τριτο μου!!!

τα δυο μεγαλα εχουν μεταξυ τους 17 μηνες διαφορα και τωρα ο μικρος απο το τριτο θα εχουν 2 χρονια διαφορα.... ειναι δηλ κοντά σε ηλικίες....

 

εγω αυτό που έχω κατλάβει είναι ότι χρειαζεται να σκέφτεσαι και λίγο με το δικό τους μυαλό!! Ας πούμε τα δικά μου τσακώνονται πολύ.... κι αυτό ειναι το χειρότερο για μένα, το πιο κουραστικό. Οπότε ψάχνω λύσεις να το αποφεύγω... ψάχνω να βρίσκω πράγματα που τους αρέσουν να κάνουν και να ασχολούμαστε μ' αυτά. Συνήθως εμείς πια, σ' αυτή την ηλικία κάνουμε πράγματα και οι τρεις μαζί! Το δέχονται φυσικά και τους αρέσει!!

Ο χρόνος πάντα δε φτάνει... ή δουλεύεις ή είσαι σπίτι όταν υπάρχουν παιδιά σ' αυτές τις ηλικίες ο χρόνος ποτέ δεν είναι ακρετός και πάντα κάτι θα μείνει πίσω....

 

Για μένα το κλειδί να πηγαίνουν όλα καλά στο σπίτι, να αποφεύγουμε γκρίνιες, τσακωμούς κι οι μέρες να περνάνε ευχάριστα είναι καταρχήν να είμαι εγώ ξεκούραστη! Οπότε προσπαθώ να ξεκουράζομαι αρκετα για να έχω κυρίως ψυχικές αντοχές να ανταπεξέλθω!!

Επίσης εκείνο που μας βοηθάει παρα πολύ είανι το πρόγραμμα που έχουμε! Δηλ υπάρχει μια σειρά στο πότε τρώμε, πότε βλέπουμε παιδικά, πότε πάμε βόλτα.... κι αυτό που προσπαθώ να μη χαλάω είναι ο ύπνος... τα άλλα και να μη τα τηρουμε καθε μέρα δε με πειράζει αλλά στο θέμα ύπνου επιμένω να γίνεται στην ώρα του!!! Έτσι καταφέρνω να έχω το χρόνο μου για μένα!! χρόνος πολύτιμος που μου γεμίζει μπαταρίες και την επόμενη μέρα μπορώ να είμαι καλα!!!!!

 

Πάντως τα παιδιά έχουν ζόρι.... υπάρχουν στιγμές που σε τρελαίνουν... ειδικά όταν δεν υπάρχει βοήθεια.... τα παιδιά σε βάζουν συνέχεια σε δοκιμασίες κι εσύ πρέπει πάντα να προσπαθείς για το καλύτερο!!!

Το καλό φυσικά είναι, πως ο άνθρωπος προσαρμόζεται σε όλες τις καταστάσεις!!!!

[Eleni*]

παντως ωρες ωρες προσπαθω να φανταστω τηνκαθημερινοτητα μου με ενα δευτερο παιδακι...στην αρχη χαιρομαι που θα εχω το μωρακι μου...με φανταζομαι να το παιρνω αγκαλια μετα να το ταιζω κλπ. και μολις αποκοιμηθει...εκει τα ψιλοχανω..... τι να πρωτοκανω? να ασχοληθω με τον μεγαλο? να μαζεψω το σπιτι? να μαζευτω εγω (δλδ να πλυθω και να βαλω μια μπουκια στο στομα μου?) να κοιμηθω που λογικα θα ειμαι κουρασμενη και ποιος ξερει ισως και αυπνη αν το μωρο ειναι ''δυσκολο'' ? και διαφορα τετοια...ουφ! αγχωθηκα και μετα παλι σκεφτομαι ενταξει μωρε και με το ενα στην αρχη πελαγωνεις αλλα μετα βρισκεις τους ρυθμους σου, οπως ολοι ετσι και εγω.... μετα παλι το ξανασκεφτομαι και τουμπαλιν......

[chatzico]

Zείς μια χαρά !!!

 

Κάτι θα γίνεται, κάτι δεν θα γίνεται.

 

Δεν είμαι φύσει οργανωτικό άτομο, δηλαδή την διάθεση την έχω, στο πράττεσθαι έχω μια υστέρηση

 

Τα μικρά μου έχουν 2 χρόνια και 3 μήνες διαφορά. Με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι δεν έκανε ζήλειες η μικρή στον πιτσιρίκο. Πάρα πολύ.

 

Όσο ήταν μωρό ο πιτσιρίκος, ασχολιόμουν κάποιες ώρες αποκλειστικα με εκείνον αλλά όταν κοιμάταν, ο χρόνος ήταν της μικρής.

 

Τώρα πιά, δεν υπάρχουν θέματα διαχείρισης χρόνου. Κάνουν τα ίδια πράγματα μαζί, για την ακρίβεια αυτό ξεκίνησε από πέρσυ.

 

Εντάξει, καβγαδάκια στο παιχνίδι ναι αλλά όχι ζήλειες.

 

Η προτεραιότητά μου ήταν και είναι τα παιδιά. Πρώτα εκείνα.

 

Όσο ήταν μωρά, η αμέσως επόμενη προτεραιότητα ήταν το φαγητό και τα ρούχα. Μετά ο ύπνος μου. Μετά όλα τα άλλα, π.χ. σπίτι.

 

Χρόνος με τον άντρα μου, υπάρχει αλλά λίγος και όχι καθημερινά. Προσπαθούμε καθημερινά για ισορροπία. Άλλοτε την έχουμε, άλλοτε όχι.

 

Πρώτη φορά φέτος, μετά από 5 χρόνια, αφήσαμε τα μικρά στην μαμά μου και πήγαμε ένα σκ οι δυό μας. Μας άρεσε και θα το ξανακάνουμε.

 

Αυτό που έχω να σας πω είναι να μην αγχώνεστε με την διαχείριση του χρόνου σας. Βάλτε ένα βασικό πρόγραμμα και προσπαθείστε να το τηρείτε. Πότε θα γίνεται αυτό και πότε θα βγαίνετε off, εντάξει, δεν είναι και τραγικό.

 

Αυτό που δεν αναπληρώνεται με τίποτα είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν. Προσπαθείστε να το χαρείτε και να το ζήσετε αυτό.

 

Και δεν πειράζει λιγη σκόνη παραπάνω στο σπίτι ή να μην πάτε για φαγητό ζευγάρι για 1 ή 2 χρόνια. Υπάρχει χρόνος για αυτά.

 

Το να χάσετε όμως το πως μεγαλώνουν τα παιδιά σας είναι κάτι που δεν γυρνάει πίσω.

 

Χαρείτε τα παιδιά σας πρώτα και την σχέση με τον σύντροφό σας και μετά, ότι γίνει, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι

[v.polina]

μονο το δικο μου μωρο ειναι τοσο δυσκολο;;;

εγω τα εχω βρει μπαστουνια,παρολο που ηθελα παρα πολυ το δευτερο μωρακι μου,και εγινε εντελως συνειδητα....

ομως η μπεμπα μου ειναι μωρακι που κλαιει,κλαιει πολυ,χωρις να υπολογιζω στο κλαμα και τις γκρινιες που εχει οταν πχ θελει να κανει κακα,να κοιμηθει,οταν βαριεται....μιλαμε για κλαμα!!!!και δεν ηρεμει ουτε στην αγκαλια,ουτε στο στηθος....επισης δεν θηλαζει με τιποτα σε καθιστη θεση,οποτε ξεχναμε τις βολτες!!!

ευτυχως ο γιος μου ειναι πολυ βολικος,δεν ζηλευει,παιζει πολυ και μονος του,αλλα εχω απεριοριστες τυψεις για τα ζορια που περναει...και ειμαι και πολλες ωρες μονη μου και με τα δυο,βοηθεια δεν εχω απο πουθενα,οι μονες δουλειες που μπορω να κανω πριν γυρισει ο αντρας μου ειναι να βαλω σκουπα,αντε και κανενα πλυντηριο,ισως και να πλυνω τα πιατα....και ο αντρας μου δουλευει πολλες ωρες.

μολις -και αν- κοιμηθει η κορη μου,τρεχω να καθαρισω φρουτα να φαει ο γιος μου,να διαβασουμε κανενα βιβλιο,να παιξουμε λιγο μαζι,μετα απο λιγο ξυπναει η μικρη και ειμαστε ολο απο πανω της.ευτυχως ο νικολας δεν δειχνει να δυσανασχετει,ασχολειται και εκεινος με την μπεμπα,και ακομα και οταν δεν σταματαει το κλαμα εκεινη ο νικολας ειναι ανετος,αφου του εχουμε εξηγησει οτι ετσι κανουν ολα τα μωρακια-τι αλλο να του ελεγα;

ζοριζομαι πολυ με δυο παιδια,αλλιως τα ειχα στο μυαλο μου.να τα βγαζω βολτες,να θηλαζω παντου,να παιζω με τον νικολα και να εχω το μωρο κοντα μας....αλλα οταν κανουμε εμεις σχεδια καποιος γελαει....τι να πω.προς το παρον κανω υπομονη και περιμενω να δω ποτε και αν θα ηρεμησει η μπεμπα,μπας και βρουμε καποια ισορροπια σαν οικογενεια.

δεν θελω να πανικοβαλλω κανεναν,απλα υπαρχει και αυτη η πραγματικοτητα των δυο παιδιων.

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας,

μπορείτε επίσης να δείτε κι εδώ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ!!!

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=25617

ΕΣΕΙΣ ΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΟΛΑ?

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=91741

Προβληματισμοί για ένα ακόμα παιδί.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=96437

Δεύτερο Παιδί & Προβληματισμοί

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19633

δευτερο παιδι

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=37274

δεύτερο παιδί: είμαι ηλίθια ή;;

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=116989

ΝΟΙΩΘΩ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=24311

Δεύτερο παιδι & αντιδρασεις πρώτου

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=31509

ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟ ΙΔΙΟ?

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=83034

[Eleni*]

Γειά σας,

μπορείτε επίσης να δείτε κι εδώ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ!!!

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=25617

ΕΣΕΙΣ ΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΟΛΑ?

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=91741

Προβληματισμοί για ένα ακόμα παιδί.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=96437

Δεύτερο Παιδί & Προβληματισμοί

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19633

δευτερο παιδι

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=37274

δεύτερο παιδί: είμαι ηλίθια ή;;

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=116989

ΝΟΙΩΘΩ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=24311

Δεύτερο παιδι & αντιδρασεις πρώτου

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=31509

ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟ ΙΔΙΟ?

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=83034

ευχαριστω πολυ. πολυ ενδιαφεροντα ολα!

[mikio]

Γεια σας υπεροχες μανουλες!!!! Λεγομαι Ελενη ειμαι 24 και γραφω πρωτη φορα στο φορουμ. Λοιπον ας αρχισω....πριν 15 μηνες εφερα στον κοσμο το πρωτο μου μωρακι και αν και ειμαι πολυ χαρουμενη γι αυτο και δεν αλλαζω το παιδακι μου με τπτ στον κοσμο, η αληθεια ειναι οτι καποιες στιγμες (ειδικα στην αρχη) ετρεχα και δεν εφτανα στην κυριολεξια και γενικοτερα ημουν σε απογνωση.....απ την αλλη τωρα που μεγαλωνει και μπαινει σε προγραμμα εχω αρχισει και νοσταλγω ενα βρεφακι και η αληθεια οτι αν και η μεταβαση απ την ζωη της ανεμελης εικοσαρας στην οικογενειακη ζωη ηταν καπως...τωρα εχει αρχισει και μου αρεσει που μπαινω σε σειρα..... οποτε θα ηθελα να μαθω πως τα καταφερνετε οι μανουλες με 2 η και περισσοτερα παιδακια? εχετε καποιο προγραμμα? μπορειτε να μου περιγραψετε? η καθημερινοτητα σας ποια ειναι? και με το χερι στην καρδια αξιζει τον κοπο να αρχισω ξανα απ την αρχη για ενα σευτερο μωρακι? ευχαριστω εκ των προτερων

 

Γεια σου Ελένη!!! Με το χέρι στην καρδιά σου λέω εγώ προσωπικά ότι η ζωή με τα δύο παιδιά είναι σαφώς πιο κουραστική αλλά και πιο γλυκιά και όμορφη! Μόλις γέννησα και το 2ο παιδάκι μου ένιωσα πραγματικά να σκάω από αγάπη για τα παιδάκια μου! Κάθε μέρα μου φαίνεται και πιο όμορφη! Το θετικό για εμένα ήταν ότι δεν υπήρχε τόσο άγχος και η εμπειρία με το ένα παιδί με βοήθησε πολύ. Ο χρόνος και η κούραση είναι ένα θέμα τον πρώτο καιρό. Μετά μπορείς να τον διαθέσεις εξίσου και στα δύο παιδιά μαζί. Κι είναι τόσο όμορφο να παίζουν μαζί! Εμένα ο μεγάλος μου δεν ζηλεύει και αυτό είναι πολύ βοηθητικό. Από εκεί και πέρα μοιραζόμαστε με το σύζυγο το χρόνο και κάποιες υποχρεώσεις καθώς δουλεύουμε και οι δύο και κάνουμε και πράγματα μαζί με τα παιδιά. Μία τυπική ημέρα από τότε που ξεπετάχτηκε η μπέμπα όταν δε δουλεύουμε π.χ. Σαββατοκύριακο, είναι: Θα ξυπνήσουμε όλοι μαζί και θα χουζουρέψουμε στο κρεβάτι, θα πάμε όλοι μαζί να πλυθούμε, αλλαχτούμε κλπ. βοηθάει ο μπαμπάς το γιο και η μαμά την κόρη και την επόμενη το αντίστροφο, θα φάμε όλοι μαζί πρωινό όπου και πάλι όλοι βάζουμε ένα χεράκι, θα παίξουμε μετά μαζί, θα κάνουμε καμιά δουλίτσα μαζί με μουσική, θα φάμε μεσημεριανό, θα κοιμηθούμε οι μισοί, οι άλλοι μισοί θα παίξουμε ή θα χαζέψουμε τιβί και μετά θα πάμε όλοι μαζί βολτούλα. Έπειτα θα γυρίσουμε, θα φάμε το φαγάκι μας, θα κάνουμε το μπανάκι μας (τα δυο παιδάκια μαζί στην μπανιέρα) και μετά η μαμά διαβάζει το παραμύθι και βάζει τα παιδάκια για ύπνο. Όταν δουλεύουμε, η μαμά μου προσέχει τα παιδιά και η μέρα μας αρχίζει από το μεσημέρι.

Πρώτα στη λίστα με τις δουλειές είναι τα ρούχα, το φαγητό και η καθαριότητα του μπάνιου. Κάθε σουκού κάνουμε μία γενική μαζί με τον άντρα μου και κάθε βράδυ μαζεύουμε λίγο τα παιχνίδια, το σαλόνι. Πλυντήριο πιάτων και χύτρα ταχύτητας βρήκαν τη θέση τους στο σπίτι μας και τα πρωινά ψιλομαζεύει και λίγο η μαμά μου αν και προσπαθώ να μην της αφήνω δουλειές. Όταν δουλεύω μαγειρεύω από βραδύς η χρησιμοποιώ τη χύτρα όταν σχολάω το μεσημέρι.

 

Έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι το σπίτι μου θα είναι άνω-κάτω τις 20 από τις 24 ώρες της ημέρας κι ότι δε θα είναι όλα τέλεια. Ένα ποιηματάκι θα σου παραθέσω αργότερα σχετικά με τις δουλειές του σπιτιού που βασανίζουν τις μαμάδες και τα παιδιά σε αυτή την τρυφερή ηλικία που περνάει τόσο γρήγορα...

 

Στο παιχνίδι τώρα που έχουν μεγαλώσει παίζουν και μαζί και βρίσκω και χρόνο να ασχοληθώ και με τη δουλειά μου, αλλά παίζουμε και μαζί με τουβλάκια, ζωγραφίζουμε, παίζουμε με πλαστελίνες, με νερά σε πισινούλα τώρα το καλοκαίρι, πάμε και καμιά παιδική χαρά. Επίσης μπορεί κάποιο από τα δυο να απασχοληθεί με κάποιο παιχνίδι και ωστόσο να ασχοληθώ με το άλλο. Αν και αυτό το χρειαζόμουν σε μικρότερη ηλικία του 2ου παιδιού, τον αποκλειστικό χρόνο μαζί του που έπρεπε να το θηλάσω, να το κοιμίσω, κλπ. Τώρα δεν χρειάζονται αποκλειστικότητες...

 

Και να σημειώσω ότι στην ηλικία που είναι ο γιος σου είχα ήδη και την κόρη μου!

Οπότε για να σου τα γράφω τόσο ψύχραιμα κι ωραία κι αφού την έβγαλα καθαρή κι εγώ , τότε είναι εφικτό!

[mikio]

My hands were busy throughout the day

I didn't have much time to play

The little games you asked me to.

I didn't have much time for you.

 

I'd wash your clothes, I'd sew and cook,

But when you'd bring your picture book

And ask me please to share your fun,

I'd say: "A little later, son."

 

I'd tuck you in all safe an night

And hear your prayers, turn out the light,

Then tiptoe softly to the door...

I wished I'd stayed a minute more.

 

For time is short, the years rush past...

A little boy grows up so fast.

No longer is he at your side,

His precious secrets to confide.

 

The picture books are put away,

There are no longer games to play,

No goodnight kiss, no prayers to hear...

That all belongs to yesteryear.

 

My hands, once busy, now are still.

The days are long and hard to fill.

I wish I could go back and do

The little things you asked me to.

 

εδώ είναι και το ποιηματάκι που σου έλεγα!

α!!! και το πιο σημαντικό που ξέχασα! εγώ σκέφτομαι ήδη για το 3ο, οπότε κάτι λέει κι αυτό ε?! :lol:

[Eleni*]

My hands were busy throughout the day

I didn't have much time to play

The little games you asked me to.

I didn't have much time for you.

 

I'd wash your clothes, I'd sew and cook,

But when you'd bring your picture book

And ask me please to share your fun,

I'd say: "A little later, son."

 

I'd tuck you in all safe an night

And hear your prayers, turn out the light,

Then tiptoe softly to the door...

I wished I'd stayed a minute more.

 

For time is short, the years rush past...

A little boy grows up so fast.

No longer is he at your side,

His precious secrets to confide.

 

The picture books are put away,

There are no longer games to play,

No goodnight kiss, no prayers to hear...

That all belongs to yesteryear.

 

My hands, once busy, now are still.

The days are long and hard to fill.

I wish I could go back and do

The little things you asked me to.

 

εδώ είναι και το ποιηματάκι που σου έλεγα!

α!!! και το πιο σημαντικό που ξέχασα! εγώ σκέφτομαι ήδη για το 3ο, οπότε κάτι λέει κι αυτό ε?! :lol:

τι ομορφο και τρυφερο, σε ευχαριστω πολυ με καθησυχασες παρα πολυ και πραγματικα μπραβο σου που τα καταφερνεις τοσο καλα, ευχομαι μεσα απ την καρδια μου η συνεχεια να ειναι ακομη καλυτερη και με το καλο να σου ερθει και το τριτο

[boy'smam]

Γεια σας κοριτσια!Εχω 2 αγορακια τεσσαρων και 2 χρονων.εγω δεν δουλευω και ολη την ημερα ειμαι μονη μου!Ο αντρας μου δουλευει ως αργα και γυριζει σπιτι μετα τις 8.30-9 τις καθημερινες και τα σαββατα γυριζει απογευμα!Βοηθεια δεν εχω ιδιαιτερη.Η πεθερα μου μενει απο πανω αλλα τους τελευταιους μηνες λειπει οποτε και η μικρη βοηθεια που ειχα παει κι αυτη.Οχι οτι βοηθουσε ιδιαιτερα,κανα σ.μαρκετ αν πηγαινε να μου φερει κι εμενα κατι και να τα κρατησει αν εχω να παω κανα κομμωτηριο η σε κανα γιατρο και ισως 1-2 φορες το μηνα να κανω καμια δουλεια με την ησυχια μου.Για να παω καπου με τον αντρα μου καναμε ταμα!!!

Σ.μαρκετ =επικυνδυνες αποστολες!Μπες βγες στ αμαξι το ιδιο!Κουνιες τρελο κυνηγι αλλα τουλαχιστον εκει δεν τσακωνονται!Ψωνια για μενα ξεχασμενα!Ενα μαγιο ηθελα να παρω αλλα δεν τα χω καταφερει!Μπανουμε και οι 3 στο δοκιμαστηριο και μας ακουει ολο το τετραγωνο!

Πραγματικα τωρα γελαω αλλα πραγματικα τα νευρα μου καποιες μερες παιζουν ασχημα!Θελω να ουρλιαξω!Δεν με ακουνε σχεδον καθολου!Τι να κανω δεν ξερω!Δεν καταλαβαινουν ουτε απο φωνες,ουτε απο τιμωριες,τα παιχνιδια σχεδον ολα ειναι στο παταρι!Ορια προσθω να βαλω αλλα ποιος τα τηρει??

Θαλασσα θελω τοσο πολυ να παω αλλα μονη μου φοβαμαι...Καμια Κυριακη να παμε με τον αντρα μου η κανα Σαββατο απογευμα!

Η μονη σκεψη που μου δινει ελπιδα ειναι να παει ο μεγαλος προνηπιο αν τον παρουν.εχω κανει και για το μικρο αιτηση αλλα δεν ξερω αν τον παρουν αν θα τον στειλω γιατι ειναι μικρακι και σκεφτομαι οτι θα ναι ωραια να μεινουμε και λιγο δυο μας!

Η μαμα μου δουλευει,μενει και μακρια και για να ερθει πρεπει να αλλαξει 2 λεωφορεια.Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να μετακομισω κοντα της γιατι ξερω οτι θα με βοηθαει πολυ σιγουρα.Μενει και ο μπαμπας μου κοντα ισως να βοηθησει κι αυτος λιγακι κανα σ.μαρκετ δηλαδη γιατι ειναι πολυ μεγαλος.αλλα σκεφτομαι το ενοικιο γιατι εδω που μενουμε ειναι του πεθερου μου!

Θελω λοιπον να ρωτησω απο μαμαδες με 2 η περισσοτερα παιδακια,αν μεγαλωσουν περναει αυτη τρελα η συνεχιζεται μεχρι να πανε φανταροι???

[thampelina]

Εχουμε ενα μωρακι 3 μηνων περιπου,και σκεφτομαστε να κανουμε και δευτερο.Εκτος απο τους πρωτους 2 μηνες που ηταν δυσκολοι,δεν μπορω να πω οτι νιωθω κουρασμενη..Επισης δεν δουλευω(απο επιλογη).Εχω ακουσει διαφορες γνωμες για τα 2 παιδια..Βλεπω γυναικες με 2 παιδια που αγκομαχανε και λενε πως ειναι πολυ δυσκολα,κι αλλες που μπορει να εχουν και παραπανω και να ειναι μες την τρελη χαρα και ακουραστες!!Πως γινεται αυτο?Τελικα ειναι πολυ δυσκολα με τα δυο παιδια?Ποια η διαφορα με το ενα παιδι?

 

kai gv exo2 παιδακια 6 8 ετων..επιλογη μ ηταν να εχουν τοσο μικρη διαφορα...σκεφτηκα φου ειμαιπειμαι σπιτιμε το ενα..ας κανω και το 2 να μεγαλοσουν μαζι...και γω μονη τα μεγαλωσα...γονεις μακρια..δεν δουλευω.γενικα δεν ζοριστα πολυ...παντα πηγαινα παντου κ με τα δυοδεν καθουμουνα κλεισμενη σπιτι..και θαλασσα και γιακαφε..παντου...μολις σπιτι ενιωθα οτι σαλτερνα...τα περνα και εβγενα..!!χαχα βεβαια καποιες φιλες μ..δεν το κανουν αυτο..ειναι κλεισμενες μεσα...μονο φετος μπορω να πωειναιλιγο ζορι..δηλ..μαλωνουν πολθσαν τα κοκορια!!αλλα οκ...

εγω θα λεγα καντα μαζι..να μεγαλονουν μαζι..να κλειστειςμια φορα..εχω μια φιλη που εκανε το πρωτο..μεγαλοσε...καιμετα αντε ξανα απο την ρχη...δεν θα ειχα το κουραγιο:grin:

φετος νομιζω οτι θα τα παιξω λιγο...η κορη θα παει τριτη ταξη....και το αγορι πρωτη:lol: θα σας πωαπο τον σεπτ.!!!

[thampelina]

kai gv exo2 παιδακια 6 8 ετων..επιλογη μ ηταν να εχουν τοσο μικρη διαφορα...σκεφτηκα αφου ειμαι που ειμαι σπιτι με το ενα..ας κανω και το 2 να μεγαλωσουν μαζι...και γω μονη τα μεγαλωσα...γονεις μακρια..δεν δουλευω.γενικα δεν ζοριστα πολυ...παντα πηγαινα παντου κ με τα δυοδεν καθουμουνα κλεισμενη σπιτι..και θαλασσα και για καφε..παντου...μολις σπιτι ενιωθα οτι σαλτερνα...τα περνα και εβγαινα..!!χαχα βεβαια καποιες φιλες μ..δεν το κανουν αυτο..ειναι κλεισμενες μεσα...μονο φετος μπορω να πωειναιλιγο ζορι..δηλ..μαλωνουν πολθσαν τα κοκορια!!αλλα οκ...

εγω θα λεγα καντα μαζι..να μεγαλονουν μαζι..να κλειστειςμια φορα..εχω μια φιλη που εκανε το πρωτο..μεγαλοσε...καιμετα αντε ξανα απο την ρχη...δεν θα ειχα το κουραγιο:grin:

φετος νομιζω οτι θα τα παιξω λιγο...η κορη θα παει τριτη ταξη....και το αγορι πρωτη:lol: θα σας πωαπο τον σεπτ.!!!

[mumster]

Γεια σας κοριτσια!Εχω 2 αγορακια τεσσαρων και 2 χρονων.εγω δεν δουλευω και ολη την ημερα ειμαι μονη μου!Ο αντρας μου δουλευει ως αργα και γυριζει σπιτι μετα τις 8.30-9 τις καθημερινες και τα σαββατα γυριζει απογευμα!Βοηθεια δεν εχω ιδιαιτερη.Η πεθερα μου μενει απο πανω αλλα τους τελευταιους μηνες λειπει οποτε και η μικρη βοηθεια που ειχα παει κι αυτη.Οχι οτι βοηθουσε ιδιαιτερα' date='κανα σ.μαρκετ αν πηγαινε να μου φερει κι εμενα κατι και να τα κρατησει αν εχω να παω κανα κομμωτηριο η σε κανα γιατρο και ισως 1-2 φορες το μηνα να κανω καμια δουλεια με την ησυχια μου.Για να παω καπου με τον αντρα μου καναμε ταμα!!!

Σ.μαρκετ =επικυνδυνες αποστολες!Μπες βγες στ αμαξι το ιδιο!Κουνιες τρελο κυνηγι αλλα τουλαχιστον εκει δεν τσακωνονται!Ψωνια για μενα ξεχασμενα!Ενα μαγιο ηθελα να παρω αλλα δεν τα χω καταφερει!Μπανουμε και οι 3 στο δοκιμαστηριο και μας ακουει ολο το τετραγωνο!

Πραγματικα τωρα γελαω αλλα πραγματικα τα νευρα μου καποιες μερες παιζουν ασχημα!Θελω να ουρλιαξω!Δεν με ακουνε σχεδον καθολου!Τι να κανω δεν ξερω!Δεν καταλαβαινουν ουτε απο φωνες,ουτε απο τιμωριες,τα παιχνιδια σχεδον ολα ειναι στο παταρι!Ορια προσθω να βαλω αλλα ποιος τα τηρει??

Θαλασσα θελω τοσο πολυ να παω αλλα μονη μου φοβαμαι...Καμια Κυριακη να παμε με τον αντρα μου η κανα Σαββατο απογευμα!

Η μονη σκεψη που μου δινει ελπιδα ειναι να παει ο μεγαλος προνηπιο αν τον παρουν.εχω κανει και για το μικρο αιτηση αλλα δεν ξερω αν τον παρουν αν θα τον στειλω γιατι ειναι μικρακι και σκεφτομαι οτι θα ναι ωραια να μεινουμε και λιγο δυο μας!

Η μαμα μου δουλευει,μενει και μακρια και για να ερθει πρεπει να αλλαξει 2 λεωφορεια.Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να μετακομισω κοντα της γιατι ξερω οτι θα με βοηθαει πολυ σιγουρα.Μενει και ο μπαμπας μου κοντα ισως να βοηθησει κι αυτος λιγακι κανα σ.μαρκετ δηλαδη γιατι ειναι πολυ μεγαλος.αλλα σκεφτομαι το ενοικιο γιατι εδω που μενουμε ειναι του πεθερου μου!

Θελω λοιπον να ρωτησω απο μαμαδες με 2 η περισσοτερα παιδακια,αν μεγαλωσουν περναει αυτη τρελα η συνεχιζεται μεχρι να πανε φανταροι???[/quote']

 

 

Πριν 19 περιπου χρονια ο αντρας μου κι εγω αποφασισαμε να κανουμε 5 παιδακια. 9 μηνες αργοτερα ηρθε στον κοσμο ενα υπεροχο κοριτσακι, το οποιο ομως ταλαιπωρηθηκε πολυ με την υγεια του, και συνεπως ταλαιπωρησε κι εμας. Η εγκυμοσυνη μου δημιουργησε κι εμενα προβληματα υγειας που ηταν αγνωστο αν θα ξεπεραστουν ποτε. Αλλα ηθελα πολυ ενα δευτερο παιδακι, κι ετσι το αγορακι μας ηρθε στην αγκαλια μας 20 μηνες μετα απο την αδελφουλα του. Ηξερα λοιπον οτι το ονειρο μου για πολλα παιδια επρεπε να ξεχαστει και να επικεντρωθω σ'αυτα που μου ειχε ηδη χαρισει η ζωη.Ημασταν μονοι μας σε μια ξενη χωρα, ο αντρας μου δουλευε συνεχως και η δικη μου κινητικοτητα ηταν μειωμενη, ο πονος μεγαλος. Μου εδιναν ομως κουραγιο τα παιδακια μου. Ειχα πεσει κι εγω καποια στιγμη στην παγιδα της τιμωριας (τελικα για εμας ηταν ακαταλληλος τροπος επικοινωνιας), αλλα το καταλαβα συντομα και αλλαξα. Εβαλα τα παιδια διπλα μου, οχι απεναντι μου. Κι ετσι γιναμε "φιλοι" (ασ μη συζητησουμε τωρα τι εγινε στην εφηβεια, αλλη ιστορια). Δε θα πω ψεμματα, κουραστηκα παρα πολυ. Κυριως τα πρωτα χρονια που δεν ειχα διεξοδο. Με τα χρονια εγινα κι εγω καλυτερα, μεχρι που καταφερα να επιστρεψω στη δουλεια οταν ο μικρος μου πηγε πρωτη. Απο΄κει και περα ολα ηταν διαφορετικα φυσικα. Οχι ευκολα, αλλα δεν υπηρχε αυτη η πιεση των πρωτων ετων.

Σε πρακτικα θεματα: μην περιμενεις να παει κανενας για σενα στο σουπερ. Θα το εχεις δεδομενο οτι πατε και οι τρεις, παρεα. Αν το κανεις εσυ σαν κατι φυσιολογικο, και οχι αγγαρεια, τα παιδια θα το νιωσουν και θα ειναι ολα καλυτερα. Χωρις καμμια διαθεση κριτικης, απλως θα σου πω καποια πραγματα απο εμπειρια: το "κυνηγι", το οτι δε μπαινουν στο αυτοκινητο, το οτι δε μπορεις να ψωνισεις, να πας στο γιατρο με τα παιδια ειναι επειδη το επιτρεπεις εσυ. Το επιστρεπεις με τις φωνες σου και με τις τιμωριες. Η ζωη μου αλλαξε οταν προσπαθησα να γινω 2 και 4 χρονων και να καταλαβω τι σκεφτονται, τι θα ηθελαν, γιατι αντιδρουν ετσι. Εκανα λοιπον τη μερα μας οπως θα την ηθελαν τα παιδια (παντα στα πλαισια που μου επετρεπαν η υγεια και τα παυσιπονα μου). Οσο πιο πολλα "ναι" ελεγα, τοσο πιο υπακουα παιδια ειχα στα "οχι". Με τον αντρα μου οι δυο μας καναμε 14 χρονια να βγουμε, οταν μπορουσαμε να τα αφησουμε μονα τους στο σπιτι, αλλα δε μας πειραξε αυτο, βγαιναμε ξεχωριστα και πολυ συχνα ειχαμε φιλους στο σπιτι. Δεν ειναι το ιδιο βεβαια, αλλα δε θα χαλιομασταν για τετοια πραγματα.

 

Οταν τα παιδια μας ηταν στην εφηβεια, αποφασισαμε να γινουμε αναδοχοι γονεις. Η τεταρτη "φουρνια" παιδακια που ηρθε στο σπιτι μας ηταν δυο αδελφακια, κοριτσακι και αγορακι, με την ιδια διαφορα ηλικιας που ειχαν τα δικα μου. Ηταν 2μισι και 4 ετων. Ειχα πλεον την πειρα και την υπομονη, και δεν ειχα προβληματα υγειας (ο πονος ειναι κακος συμβουλος, σε κανει ανυπομονο και γκρινιαρη) και τα πηγαμε τοσο καλα, που τελικα, οταν οι νομικες συνθηκες το επετρεψαν, τα υιοθετησαμε. Αυτη τη φορα ηξερα πολυ καλα τι θα περασω και παρ'ολα αυτα το αποφασισα. Σημερα ειναι 5μισι και 7 ετων, και ειμαστε ολοι πολυ ευτυχισμενοι.

 

Συγγνωμη για το σεντονι, θα σου εξηγησω αμεσως γιατι τα λεω ολα αυτα. Αυτη τη στιγμη εισαι κουρασμενη και θολωμενη, ολα σου φιανονται βουνο. Σε λιγα χρονια θα κοιτας πισω και θα λες "ενταξει, δεν ηταν και τοσο τραγικα οσο νομιζα". Η αληθεια θα βρισκεται καπου στη μεση. Κανε το σημερα οσο πιο ευκολο μπορεις για ολους σας.

Καν΄τους να αισθανθουν ξεχωριστοι. Δωσ'τους παγωτο ετσι στο ασχετο, χωρις να το ζητησουν. Πηγαινε τους στη θαλασσα, με τη συμφωνια να μη μπουν πολυ μεσα, εκει μπροστα στο κυμα μαζι σου, οταν ειναι κι ο μπαμπας και μπορειτε να αναλαβετε απο ενα ο καθενας μπαινουν και πιο μεσα. Αν δε σ'ακουσουν θα φυγετε. Χωρις φωνες. Απλως θα πεις "συγγνωμη αγαπη μου, φοβαμαι πολυ επειδη ειμαι μια και εισαστε δυο". Την αλλη μερα ξαναδοκιμαζεις.

Ακουγεται μεγαλη ταλαιπωρια, αλλα καποια στιγμη θα βρειτε τους ρυθμους σας και θα τα καταφερετε

[viki35]

Πλεον η ζωη με 2 παιδια προσωπικα εμενα μου φαινεται απλα παιχνιδακι , γιατι ηρθα στα πολυ πιο δυσκολα . Εχω 3 παιδια , ο μεγαλος 6μιση , η μεσαια 5 σχεδον και ο μικρος 11 μηνων .Εχει περιπου 1 μηνα που ο αντρας μου γυρισε στη δουλεια μετα απο γονικη αδεια 9 μηνων ( ειναι πολεμικη αεροπορια για αυτο εχει αυτο το προνομιο ) και πραγματικα τα εχω παι3ει . Ειναι φορες που δεν ξερω πως να λειτουργισω ,τα νευρα εχουνε γινει μονιμος συμβουλος γιατι εχουνε σπασει .Εννοειτε δεν εχω χρονο να ασχοληθω με τον εαυτο μου οσο και να το θελω , ο μικρος ειναι πολυ απαιτητικος και τσιριζει αμα δεν ειμαι διπλα του συνεχεια , λογω συνδρομου κλιπελ φειλ (ευτυχως σε πολυ πολυ ελαφρια μορφη ) κινητικα δεν ειναι ακομα ωριμος να σηκωνεται μονος και να μπουσουλησει , και τα κανει μεν ολα αλλα πολυ πιο καθυστερημενα απο οτι πρεπει , οποτε εχει και φοβερη γκρινια απο αυτο . Εννοειτε οτι δυστηχως δεν μπορω να ασχοληθω με τα μεγαλα οπως παλια , βγαινουμε μεν καθημερινα αλλα δεν ειμαι η ιδια , εχω ενταση , νευρα και οταν κατι δεν γινει σωστα τρελλαινομαι. Περασαμε ενα δυσκολο 1ο ετος με τον μικρο αλλα ηταν ο δικος μου εδω οποτε τα μοιραζομασταν ολα , τωρα απλα τα εχω παι3ει . Για να κανω ενα μπανιο να μην βρωμαω αναγκαζομαι να αφηνω τον μικρο στο παρκο και να τσιριζει σαν μανιακο . Εννοειτε οτι δεν το συζηταμε για μαγειρεματα και τετοια νοικοκυριστικα ουτε κατα διανοια . Μαγειρευουμε με τον αντρα μου οταν μπορουμε και περνω γυναικα για τις δουλειες . Η κορη μας , ουσα μεσσαια , μας δυσκολευει παρα πολυ με εκρηξεις ζηλειας και φοβερα πεισματα απο μερους της και φωνες και γενικα μια επιθετικη συμπεριφορα οπου με κανει να αναζητησω συμβουλες απο παιδοψυχολογους γιατι δεν μπορω πλεον να το διαχειριστω . Λειπει μεν τη μιση μερα , παει σε προγραμμα δημιουργικης απασχολησης στο σχολειο της ολο το καλοκαιρι , γιατι εκεινη μου το ζητησε . Τα πραγματα φανταζομαι θα γινουνε πιο δυσκολα σε κανα μηνακι που θα ανοι3ουνε πραγματικα τα σχολεια και τοτε ο μεγαλος θα παει Δημοτικο και η μικρη νηπιαγωγειο , ο μεγαλος θα θελει και διαβασμα και γενικως αρκετη ενασχοληση μαζι του , αλλα και η μεσσαια το ιδιο . Ειναι ωρεςπου απλα νοιωθω οτι δεν αντεχω , ειναι τοσες φορες που θελω να παω ενα κομμωτηριο (εχω να παω 1 χρονο ακριβως ) να σουλουπωθω λιγακι το μαλλι μου να μην δειχνω σαν τερας και πραγματικα δεν εχω ορε3η . Το μονο παρηγορο ειναι οτι επειδη δεν καθομαι ποτε θα χασω ευκολα τα 20 κιλα που θελω για να 3αναγινω ανθρωπος νορμαλ . Πραγματικα βγαζω το καπελο σε οσες εχουνε 4-5 παιδια και παραμενουνε ηρεμες . Βασικα υπομονη εχω , αλλα ειναι πολλες φορες που μου την εξαντλει η πιτσιρικα μου με τους εγωισμους της και τις κοντρες της ή ο μπεμπης οπου αμα τολμισω και αλλα3ω δωματιο τσιριζει σαν μανιακο . Θα μου πεις δεν τα περασες ??? τα ξεχασες ? μωρε τα ξεχνας οταν τελικα οταν περνανε , ισως τοτε ειχα και περισσοτερη υπομονη , δεν ημουνα και 38 ετων και με 2 παιδια στο κεφαλι μου .

Να υπογραμμισω οτι δεν υπαρχουνε βοηθειες απο γιαγιαδες κτλ .

[christi1]

Κορίτσια εγώ έχω παιδάκι 20 μηνών και αναμένεται το 2ο.. από όσα έχω διαβάσει από όλες σας, τα πράγματα θα είναι από δύσκολα έως..πολύ δύσκολα, ανάλογα και με τη βοήθεια που έχει καθεμιά μας.. Εννοείται πως από δω και πέρα, τα παιδιά μας είναι το παν.. Παρόλα αυτά, εγώ κάπου κάπου σκέφτομαι: Θα μείνει έστω και κάτι λίγο για προσωπική ζωή;; Π.χ. εγώ θέλω, ιδανικά, λίγους μήνες μετά τη 2η γέννα να γυμναστώ πάλι.. Επίσης, είμαι μόνο 31.. Δε θα ηθελα να είμαι μονίμως ατημέλητη, "παρατημένη"..Να είμαι κάτι τόσο διαφορετικό από αυτό που ήμουν όταν παντρεύτηκα.. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγονται κάπως "πεζά" όλα αυτά... Εσάς σας απασχολούν; ..

[ekavi_]

Κορίτσια εγώ έχω παιδάκι 20 μηνών και αναμένεται το 2ο.. από όσα έχω διαβάσει από όλες σας, τα πράγματα θα είναι από δύσκολα έως..πολύ δύσκολα, ανάλογα και με τη βοήθεια που έχει καθεμιά μας.. Εννοείται πως από δω και πέρα, τα παιδιά μας είναι το παν.. Παρόλα αυτά, εγώ κάπου κάπου σκέφτομαι: Θα μείνει έστω και κάτι λίγο για προσωπική ζωή;; Π.χ. εγώ θέλω, ιδανικά, λίγους μήνες μετά τη 2η γέννα να γυμναστώ πάλι.. Επίσης, είμαι μόνο 31.. Δε θα ηθελα να είμαι μονίμως ατημέλητη, "παρατημένη"..Να είμαι κάτι τόσο διαφορετικό από αυτό που ήμουν όταν παντρεύτηκα.. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγονται κάπως "πεζά" όλα αυτά... Εσάς σας απασχολούν; ..

 

Ατημέλητη και παρατημένη δεν θα είσαι. (ίσως τον πρώτο μήνα μετά τη γέννα )Θα βρεις χρόνο να κάνεις τη γυμναστική σου, ανάλογα πάντα με τη βοήθεια ή μη που θα έχεις (από τρίτους ή τον σύζυγο) κτλ.

Για εμένα αυτό που έχει αλλάξει είναι πως είμαι αιωνίως κουρασμένη και πολλές φορές χάνω τη διάθεσή μου και ενώ μπορεί να βρω το χρόνο να κάνω κάτι, τελικά δεν το κάνω γιατί δεν έχω όρεξη...

Επίσης έχω ένα μόνιμο άγχος να προλάβω διάφορα (έχω ρίξει βέβαια τις προσδοκίες μου και τον πήχυ), να έχω ταυτόχρονα τα παιδιά ευχαριστημένα, να κρατάω ισορροπίες και όλα αυτά όντας εργαζόμενη.

Εσύ δουλεύεις;

[γιαννα!]

Κοριτσαρα εχω εναν 22 μηνων κ εναν 5 μηνων... Η ζωη ειναι πολυ ωραια..... Αν σου κοιμουνται την νυχτα(εμενα κοιμουνται γυρο στις 9 το πολυ.....κ ξυπνουν μετα τις 8 το πρωι...)οποτε εχχεις ολο το χρονο να εχεις προσωπικη ζωη με τπον αντρα σου...μπορεις να δεις ταινια να μαγειρεψεις να φατε οι δυο σας...και οτι αλλο εχεις στο μοιαλο σου... Τους πρωτους μηνες 3-4 θα ειναι δυσκολα ναι αλλα οχι ακατορθωτα..τι να πουν και οι μαμαδες που εχουν διδιμα??? Απεριποιητη γιατι νανεισαι?? Οκ οταν εισαι σπιτι ισως δεν προλαβαινεις να φτιαχτεις κ πολυ..και δεν μπορεις κιλας γιατι τα παιδια σε ξεμαλλιαζουν...σε πασαλιβουν....αλλα οταν βγαινεις εξω φυσικα να βαφεσαι να φορας ωραια ρουχα και εννοειτε να πας γυμναστηριο...οχι αμεσως ομως...νομιζω να περασουν 4-5 μηνες κ μετα αλλα για σιγουρα θα ρωτησεις και τον γιατρο σου μετα την γεννα στις 40 μερες οταν θα πας για υπερυχο να τον ρωτησεις αν μπορεις και ποτε να ξεκινησεις γυμναστηριο......

 

Υπομονη θελει........

 

Πιστεψε με ......τα παιδια ειναι ευτυχια σου δινουν ζωη....μονο αυτα σε κανουν να λαμπεις δεν χρειαζεσαι πολλα μακιγιαζ....

 

Με το καλο να ερθει...

[Scratée]

Αν σου κοιμουνται την νυχτα(εμενα κοιμουνται γυρο στις 9 το πολυ.....κ ξυπνουν μετα τις 8 το πρωι...)

 

 

Είπες την πιο μεγάλη κουβέντα...Ένα τέτοιο ωράριο ύπνου είναι τεράστια ανάσα...Το θέμα είναι πόσα παιδιά αυτών των ηλικιών κάνουν τέτοιο ωράριο

[christi1]

Κοριτσαρα εχω εναν 22 μηνων κ εναν 5 μηνων... Η ζωη ειναι πολυ ωραια..... Αν σου κοιμουνται την νυχτα(εμενα κοιμουνται γυρο στις 9 το πολυ.....κ ξυπνουν μετα τις 8 το πρωι...)οποτε εχχεις ολο το χρονο να εχεις προσωπικη ζωη με τπον αντρα σου...μπορεις να δεις ταινια να μαγειρεψεις να φατε οι δυο σας...και οτι αλλο εχεις στο μοιαλο σου... Τους πρωτους μηνες 3-4 θα ειναι δυσκολα ναι αλλα οχι ακατορθωτα..τι να πουν και οι μαμαδες που εχουν διδιμα??? Απεριποιητη γιατι νανεισαι?? Οκ οταν εισαι σπιτι ισως δεν προλαβαινεις να φτιαχτεις κ πολυ..και δεν μπορεις κιλας γιατι τα παιδια σε ξεμαλλιαζουν...σε πασαλιβουν....αλλα οταν βγαινεις εξω φυσικα να βαφεσαι να φορας ωραια ρουχα και εννοειτε να πας γυμναστηριο...οχι αμεσως ομως...νομιζω να περασουν 4-5 μηνες κ μετα αλλα για σιγουρα θα ρωτησεις και τον γιατρο σου μετα την γεννα στις 40 μερες οταν θα πας για υπερυχο να τον ρωτησεις αν μπορεις και ποτε να ξεκινησεις γυμναστηριο......

 

Υπομονη θελει........

 

Πιστεψε με ......τα παιδια ειναι ευτυχια σου δινουν ζωη....μονο αυτα σε κανουν να λαμπεις δεν χρειαζεσαι πολλα μακιγιαζ....

 

Με το καλο να ερθει...

 

 

Ευχαριστώ!!! Αχ Γιάννα μου, εσύ λαχείο έπιασες! τόσο ύπνο δεν έκανα ποτέ στη ζωή μου! άκου 9 με 8!!!!-)-)χαχα...και συγχρονίστηκαν κιόλας!κι άλλος άθλος!!χαχα, να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου

[BabyCute]

Κορίτσια εγώ έχω παιδάκι 20 μηνών και αναμένεται το 2ο.. από όσα έχω διαβάσει από όλες σας, τα πράγματα θα είναι από δύσκολα έως..πολύ δύσκολα, ανάλογα και με τη βοήθεια που έχει καθεμιά μας.. Εννοείται πως από δω και πέρα, τα παιδιά μας είναι το παν.. Παρόλα αυτά, εγώ κάπου κάπου σκέφτομαι: Θα μείνει έστω και κάτι λίγο για προσωπική ζωή;; Π.χ. εγώ θέλω, ιδανικά, λίγους μήνες μετά τη 2η γέννα να γυμναστώ πάλι.. Επίσης, είμαι μόνο 31.. Δε θα ηθελα να είμαι μονίμως ατημέλητη, "παρατημένη"..Να είμαι κάτι τόσο διαφορετικό από αυτό που ήμουν όταν παντρεύτηκα.. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγονται κάπως "πεζά" όλα αυτά... Εσάς σας απασχολούν; ..

 

Κοριτσι το πιο σημαντικό ειναι να έχουν και τα δυο υγεία!! Μην την παίρνεις για δεδομένο! Δεν εχει καμμια σημασία αν πας γυμναστήριο αργότερα η αν ειςαι ατημελητη η αν επικρατεί ενα χάος!! Υγεία και παλι υγεία και ολα τα αλλα θα βρουν το δρόμο τους!

[LA LATINA]

Eξαρτάται απ τα παιδιά, κοπέλα μου! Απ τη διαφορά ηλικίας, το φύλο, ακόμα και τον χαρακτήρα τους....τίποτα δεν είναι δεδομένο σ΄αυτή τη ζωή. Πάνω από όλα η υγεία, θα το πω κι εγώ, κι όλα τα άλλα, γίνονται. Κι αν για κάποιο διάστημα είσαι λίγο πιο ατημέλητη να μη σε πάρει από κάτω....δεν έγινε και κάτι !!!

Όλα θα πάνε μια χαρά, θα δεις....

[Mytwinsroses]

Καλημέρα κορίτσια.

Ας γράψω κι εγώ άλλη μια φορά πώς είναι η ζωή μου με τις δίδυμες πριγκίπισσες μου.

Στις 21 του μηνός αυτού θα κλείσουμε τα 2!! Πώς μεγαλώσαμε! Κούκλες, ολόιδιες, με μαλλάκια μακριά, φουντωτά, μπούκλες, λεπτές και ψηλές σαν τη μαμμά μας, όλοι μας θαυμάζουν (γιαυτό και μέρα νύχτα είμαστε άρρωστες) και μας λένε πως μοιάζουμε στην μαμά.

Είμαι 23 και ο άντρας μου 26.

Αυτές οι κούκλες ακόμα δεν έχουν περπατήσει. Η Μαρίνα αρκουδίζει αλλά η Μαρία έχει νευρολογικό πρόβλημα. Μια αιμορραγία στον εγκέφαλο της προκάλεσε υπερτονία στα πόδια και υποτονία στον κορμό. Δεν μπορώ να δουλέψω γιατί δεν έχω κάποιο να μου τις προσέχει και να μου τις παίρνει στις καθημερινές θεραπείες τους, αν και θα το θελα πάρα πολύ, και θα ξεχνιομουν και θα ξέφευγα και λίγο από την αγχώδες καθημερινότητα μου.

Όλη μέρα άγχος, άγχος, άγχος.. Δεν ξέρω πότε θα περπατήσει και αν θα περπατήσει φυσιολογικά. Το παίζω δυνατή, όχι δεν το παίζω μάλλον, είμαι. Αν δεν ήμουν, δεν θα τα άντεχα όλα αυτά που περάσαμε. Δεν θα άντεχα να τις αποχωριστώ από την αγκαλιά μου για να τις αφήσω μέσα στο χειρουργίο...να είμαι έξω και να περιμένω τον γιατρό να βγεί να μου πει ότι όλα πήγαν καλά..δεν θα άντεχα που μου είπαν λυπάμαι, το μωρό σου μπορεί να είναι ανάπηρο και νοητικά καθυστερημένο μετά από αυτήν την αιμορραγία που έπαθε..δεν θα άντεχα όταν έπαθε σηψαιμία στην εντατική, και το πήρε πίσω, δεν έτρωγε, είχε φουσκώσει η κοιλίτσα του, πάθαινε άπνοιες, ήμουν παρών που τρέχαν όλοι οι γιατροί πάνω του γιατί σταματούσε να αναπνέει και κανείς δεν μου έλεγε τι παθαίνει το μωρό μου..και έφευγα κλαμένη, έτρεχα σαν τρελλή, πήγαινα στο εκκλησάκι δίπλα στην εντατική και γονατούσα στον Εσταυρωμένο και τον παρακαλούσα με όλη μου την ψυχή..φιλούσα τις πληγές Του και έκλαιγα...ευχόμουν να γίνει το θαύμα, να τις πάρω επιτέλους σπίτι. 2 μήνες πήγαινε έλα 2 ώρες δρόμο καθημερινά και με την καισαρική και πονούσα πολύ, κάπου θα μου γύριζε..

Η καθημερινότητα μου είναι πολύ δύσκολη. Αν περπατούσαν η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική. Και η σχέση με τον άντρα μου καλύτερη. Μας έφαγε το άγχος. Δεν ξέρουμε πώς θα είναι το μέλλον μας, αν θα είμαστε χαρούμενοι ή αν θα το παίζουμε. Χρόνος για μας σπάνιος. Τα μωρά ναι μεν κοιμούνται γύρω στις 9 ίσως και πιο νωρίς αλλά 6 είναι στο πόδι... Μόλις κοιμηθούν, κοιμόμαστε και μεις. Είμαστε τόσο κουρασμένοι που πέφτουμε ξεροί. Ο άντρας μου δουλεύει 7:30-5, μέχρι ναρθει σπίτι, γίνεται 6. Θα φάμε μαζί, θα κάνουμε μπάνιο θα κάτσουμε στο τζάκι να παίξουμε με τα μωρά μας και θα πάμε για ύπνο. Αυτή είναι η ζωή μου εμένα. Και το ξέρω, υπάρχουν και χειρότερα, γιαυτό δοξάζω το Θεό που δεν είμαστε χειρότερα.

Θέλω τόσα να κάνω για τον εαυτό μου..το κυριότερο, έχω πολύ σκολίωση και πονάω, θα ήθελα να άρχιζα φυσιοθεραπείες, αλλά αυτό είναι πολυτέλεια για μένα. Θέλω να αγοράσω παπούτσια και δεν βρίσκω χρόνο, δεν είναι μια και θα την πάρω μαζί μου, είναι 2, και πολύ λίγα μαχαζιά χωράνε διπλήν αμαξού..

Ούφ. Σόρυ για το μεγάλο μήνυμα, είναι κι άλλα που θέλω να γράψω.

Το σημαντικότερο είναι να έχουμεν την υγεία μας, τα άλλα όλα γίνονται!

Να χαίρεσται τα μωρά σας ! Και όπως λέμε και στην Κύπρο, σαν την υγείαν έν εχει!!

[hara86]

Mytwinroses κοριτσαρα μου για ακόμα μια φορά με ισοπέδωσες,είσαι απίστευτη αγωνίστρια,να σε έχει ο Θεός γερή για να είσαι δίπλα στις κούκλες σου....

τι να γράψω τώρα εγώ για 'μας;

 

Το μονο που θα γράψω,είναι μια φράση που άκουσα κάποτε και τώρα καταλαβαίνω πόσο αληθινή είναι(Ίσως επειδή τα μικρά μου είναι 20 μηνών και ο μικρός 1 μηνών):

"one is like one,two is like twenty"(το ενα είναι σαν ενα,τα δύο είναι σαν είκοσι)

 

Υ.γ. Γιάννα....9 με 8;;;;Προκαλείς!!!!

[matilnta]

θα σου πω την ζωη μου με 3 αγορια.δεν εργαζομαι απο επιλογη μας κ τα πρωτα 2 χρονια για καθε παιδι ηταν δυσκολα.δεν εχω βοηθεια οποτε οτι ηθελα να κανω τα επαιρνα μαζι.οταν εργαζεται ο αντρας μου το αργοτερο 11 εχω κοιμηθει κ γω.τα παιδια κοιμουνται στις 8.30(εκτος απο τον μεγαλο που παει στις 9)χρονο με τον αντρα μου οι δυο μας φροντιζουμε παντα να εχουμε χωρις απαραιτητα να βγουμε εξω(σπανια αυτο).τον τριτο μου γιο τον ξεκινησα παιδικο στα 2.κ αυτος μεγαλωσε πιο γρηγορα κ βρηκα χρονο για μενα.γυμναζομαι κ σε πληροφορω οτι το σωμα μου ειναι καλυτερο απο οτι στα 20 κ στα 30.το μυστικο ειναι να προσπαθεις για σενα κ για την σχεση σου παρολο που εισαι μαμα.εισαι κ γυναικα κ ειναι πολυ βασικο για την ψυχολογια σου.τιποτα δεν ειναι δυσκολο αρκει να το θελουμε