Αρχές Διαπαιδαγώγησης μέσα από ιστορίες

[angela]

Αγαπητοί μου φίλοι ,

οι πρώτοι παιδαγωγοί στα παιδιά μας είμαστε εμείς οι γονείς και εμείς θα πρέπει από την πολύ μικρή ηλικία να τους διδάξουμε την ζωή. Την καλή και την κακή της πλευρά με ευχάριστο πάντα και προσεγμένο για την ηλικία και αθωότητα της ψυχής τους τρόπο!

Έχω γράψει ένα παραμύθι για να διδάξω στα παιδιά άνω των 3 ετών την διαφορέτικότητα και ιδιαιτερώτητα που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους της γης. Για τα άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες, σαν και αυτή την ομάδα που ανήκει και το δικό μου παιδί, ο Νεκτάριος. Τα ΑΜΕΑ!

Θα χαρώ πολύ αν διαβάσετε αυτό το παραμύθι που έγραψα για αυτό το σκοπό , στα παιδιά σας. Με αυτό το μέσο που διαθέτω, την συγγραφή, νοιώθω ότι μπορώ να συμβάλλω στην κατάργηση του κοινωνικού ρατσισμού που μας περιβάλει και ξεκινάει απο τους κόλπους τις οικογένειας.

Σας ευχαριστώ και καλή ανάγνωση !

 

Ένα παραμύθι σαν την ζωή μας!

 

 

Ποιος να το περίμενε πως το παραμύθι της γιαγιά μου 25 χρόνια πριν θα φάνταζε τόσο αληθινό στον σημερινό μου κόσμο!

 

Πως ένα χειμωνιάτικο βράδυ που μείναμε μόνοι με την γιαγιά μας, την «χειμωνιάτικη» όπως συνηθίζαμε να την αποκαλούμε γιατί πάντα τον χειμώνα ερχόταν στην Αθήνα απ΄το νησί, για να μας δει και να περάσει τις γιορτές, θα με σημάδευε μετά 25 χρόνια και τότε μόνο θα καταλάβαινα την αληθινή του σημασία.

Ένα βράδυ λοιπόν Σαββάτου που οι γονείς μας είχαν την δικιά τους έξοδο , ο αδελφός μου και εγώ μείναμε μόνοι με την γιαγιά να μας προσέχει.

Η γιαγιά μια επαρχιώτισσα μαυροφορεμένη με άσπρα σαν χιόνι μαλλιά που καθόταν ήσυχη στην πολυθρόνα και έπλεκε σεμέν μια κλασική γιαγιά των παλαιότερων εποχών που τη θυμάμαι έτσι πάντα.

Ο αδελφός μου 7 χρόνια μικρότερος ήθελε από νωρίς να μας πει η γιαγιά μια ιστορία έτσι όπως μόνο εκείνη ήξερε να αφηγείται! Μετά από τα επίμονα παρακάλια του ξέροντας ότι δεν μπορούσε να το αποφύγει μας μάζεψε στην τραπεζαρία γύρω από το οικογενειακό τραπέζι φαγητού και αφού σκούπισε καλά τα μεγάλα της γυαλιά μας ξεκίνησε την καινούργια της ιστορία κάπως έτσι:

 

 

Ο πετεινός και ο αετός

 

 

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πετεινός καμαρωτός και φουντωτός που σένα κοτέτσι κατοικεί και έχει όμως έναν καημό βαρύ.

Ήθελε πολύ να πετάξει ψηλά , πολύ ψηλά στον ουρανό σαν τον αετό που πάνω από το κοτέτσι τους πετά και θέλει να τους φάει αλλά ο πετεινός παρόλα αυτά ήθελε να μάθει σαν και εκείνον που θαύμαζε να πετά.

Έκανε κάθε μέρα προσπάθειες πολλές για να μπορέσει να φτάσει να απογειωθεί τουλάχιστον από την γη και είχε επιτυχίες αρκετές αλλά πάντα ήθελε και πιο πολλές.

Οι κότες όμως τον περιγελούσαν και γέλαγαν μαζί του αλλά αυτός εκεί , έπρεπε να φτάσει το όνειρό του και τον αετό που θαύμαζε και ζήλευε μαζί.

 

Μια μέρα ένας κυνηγός πυροβόλησε και τραυμάτισε τον αετό την ώρα που πετούσε πάνω από το κοτέτσι. Έτσι έπεσε μέσα στην αυλή του κοτετσιού τραυματισμένος . Δεν μπορούσε να πετάξει και πόναγε πολύ. Οι κότες έτρεξαν αμέσως να δούνε τι είναι τούτο το φαΐ που έπεσε από τον ουρανό και εκείνος βλέποντάς τες να τρέχουν καταπάνω του φοβήθηκε πολύ , στα αλήθεια φοβήθηκε το φαγητό του! Μα ατρόμητος ο πετεινός έτρεξε και στάθηκε ανάμεσα στις κότες και τον αετό και αφού τις παραμέρισε, του έριξε μια συμπονετική ματιά και έκατσε κοντά στον εχθρό του να τον προσέχει και να τον φυλά.

 

Έκατσε για αρκετές ώρες εκεί μέχρι που ήρθε η κυρία της αυλής και απόρησε και αυτή και τον άντρα της φώναξε ευθείς να έρθει το περίεργο το θέαμα να δει. Έκπληκτος και αυτός πήρε αμέσως το πληγωμένο το πουλί και αφού του περιποιήθηκε την πληγή τον έβαλε σε διπλανό απ΄το κοτέτσι κλουβί.

 

Κάθε μέρα ο πετεινός το είδωλο του πήγαινε να δει, μα εκείνος δεν του έδινε σημασία, σιγά μη μίλαγε με το φαΐ!

 

Με τον καιρό όμως και αφού η μοναξιά αβάσταχτη είχε γίνει, έδωσε σημασία στον πετεινό και του έδωσε και συμβουλές για το πώς θα πετάξει καλύτερα και πιο ψηλά και ο πετεινός έπαιρνε θάρρος και χαρά. Κάθε μέρα λίγο πιο ψηλά και ήταν χαρούμενος για τον καινούργιο φίλο του αλλά και η υπεροψία του αετού έγινε αγάπη και θαυμασμός για αυτό το μειονεκτικό πουλί που προσπαθούσε καλύτερο να γίνει στη ζωή.

 

Πέρασε ο καιρός και ήρθε η στιγμή που έγιανε η πληγή και ο αετός μπόρεσε τα φτερά του πάλι να κουνεί. Πολύ προσεκτικά και με παρότρυνση του φίλου του πετεινού, τέντωσε τα πελώρια φτερά και να, πάλι ψηλά πετά! Κάνει τότε μια βουτιά και δίπλα από τον πετεινό πετά τον χαιρετά και πάλι στον ουρανό ψηλά γυρνά.

 

Τώρα που κάθε μέρα πάνω από το κοτέτσι πετά δεν σκέφτεται ούτε μια φορά ότι πάνω από φαΐ πετά. Θαυμάζει τον νέο φίλο του αλλά και τον φυλά πετώντας και διώχνοντας τα άλλα αρπακτικά μακριά.

Τώρα ξέρει ότι τι κι αν είναι διαφορετικοί, φίλοι είναι και τα άλλα τα πτηνά που έχουνε φτερά και σαν τον πετεινό που του στάθηκε σε δύσκολη στιγμή.

 

 

Κάπως έτσι φαντάζει και στη ζωή, αν την διαφορετικότητα γνωρίσεις , αφήσεις την αλήθεια και την αγάπη να μπει μέσα στη ψυχή σου , όλοι ίδιοι και ίσοι είμαστε σε τούτη τη ζωή.

 

 

Σε ευχαριστώ γιαγιά, όπου και να΄σαι

Αγγελική Παπασταύρου

[angela]

"Ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης"

 

Από το ταμείο της Λαϊκής Τράπεζας αγοράσαμε με 10 ευρώ ένα παιδικό παραμύθι που είναι για τον ραδιομαραθώνιο για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες από το Κέντρο Ερευνας και Εφαρμογών Σχολικής Ψυχολογίας Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών! Τα χρήματα θα πάνε εξόλοκλήρου για τις οικογένεις που έχουν άτομα με ειδικές ανάγκες.

 

Τιτλοφορείται "Ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης". Διάβασα το βιβλίο! και είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένο και τα κείμενα πολύ προσεγμένα, για να διαβαστεί ακόμη και σε πολύ μικρά παιδάκια, με λόγο προσιτό και κατανοητώ!

 

Γράφει σε ένα σημείο...

 

...Υπήρχε όμως κι ένας κρίνος που αργούσε πάντα να ανοίξει το πρωί. Εκεί έμενε ο Τρυφερούλης Μικροφτερούλης.

Ο Τρυφερούλης ήθελε να μάθει πολλά πράγματα, αλλά δυσκολευόταν από τότε που γεννήθηκε. Καθυστερούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει, δεν μπορούσε όμως να πει πάντα αυτό που ήθελε και δεν είχε μάθει να κουνάει σωστά τα φτερά του. Επειδή πετούσε αργά, έπαιζε πάντα κοντά στο σπίτι του και δεν μπορούσε να πάει στο σχολείο του χωριού. Γιατί βλέπετε, το σχολείο ήταν από την άλλη μεριά του ποταμού και το Τρυφερούλης δεν μπορούσε να περάσει πετώντας το ποτάμι...

 

Μήπως όλα αυτά προσαρμοσμένα στην ανθρώπινη φύση, σας θυμίζουν κάποιον αγαπημένο δίπλά σας;

[Μαρια Στυλιανακη]

Πολύ ωραίο μου ακούγεται. Επιτέλους ένα βιβλίο- παραμύθι που να ασχολείται με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες..