Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι!!!

[tzoutzouka]

Απο το πρωί σκέφτομαι να γράψω κι όλο το αφήνω, τόσο έχω παραιτηθεί πια...

 

Δεν πάει άλλο, θέλω να χωρίσω, αν δεν είχα το παιδί μου θα έφευγα ΤΩΡΑ. Είμαστε δέκα χρόνια μαζί κι ενώ στην αρχή ήταν παραμυθένια τώρα είναι κόλαση. Συνεχείς τσακωμοί για ανούσια πράγματα, ηλίθιες ανασφάλειες, λάθος χειρισμοί, μια ασθένεια στη μέση, στο καπάκι ο γάμος και η εγκυμοσύνη μου, μετά η φροντίδα του παιδιού...Ξέρω έπεσαν πολλά μαζεμένα αλλά όταν έχεις μιλήσει επανελημένως στον άνθρωπό σου και του λες ότι "θα με χάσεις, κάνε κάτι" και σταματάει για μερικές μέρες κι ύστερα πάλι νεύρα, νεύρα, νεύρα αδικιολόγητα, για το παραμικρό, τότε τί κάνεις?? Δεν θέλω να πάρω διαζύγιο έτσι εύκολα, αλλά πιο είναι το εύκολο όταν έχεις φτάσει στο αμήν των αντοχών σου?

 

Κι ύστερα νευριάζει ο κύριος και τσατίζεται που δεν θέλω να κάνουμε σεξ και λέει ότι δεν τον θέλω...Πώς ρε κύριε να κάνω έρωτα μαζί σου? Σακί είμαι να κάτσω να ξεσπάσεις επάνω μου χωρίς να κάνεις έστω και την παραμικρή τρυφερή κίνηση? Δεν ήταν πάντα έτσι, δεν θα ήμουνα μαζί του αν ήταν έτσι, ήταν ο πιο τρυφερός άνθρωπος, ο πιο δοτικός, δεν ξέρω τί έχει αλλάξει μέσα του. Τον ρωτάω αν έχει τελειώσει γιαυτόν η σχέση μας και μου λέει πως όχι. Τότε πως μου μιλάς άσχημα μπροστά στο παιδί μας, πως με απειλείς (χωρίς να το πραγματοποιεί, εκφοβισμός του κwλου) ότι θα γίνει χαμός αν δεν σταματήσω να κλαίω, να ΚΛΑΙΩ το κέρατό μου γιατί μου μίλησες άσχημα χωρίς λόγο!!!

 

Δεν θέλω να πάω σπίτι, ο μόνος λόγος για να πάω είναι η κόρη μου, θέλω να πάρω την κόρη μου και να φύγω μακρυά, εκεί που δεν θα με βρίσκει πια η κακία του(γιατί έτσι το εκλαμβάνω πια...)

 

Χίλια συγνώμη παιδιά, είναι ασυνάρτητα όλα αυτά που γράφω, δεν είμαι και τόσο ψύχραιμη τώρα που έμεινα μόνη στο γραφείο, αλλά δεν άντεξα άλλο, ΕΣΠΑΣΑ...

[Jean]

Λυπαμαι πολυ...

 

Ισως θα ηταν καλυτερα να μεινετε λιγο χωρια, να επαναπροσδιορισετε τα πραγματα μεσα σας...

 

Λυπαμαι πολυ πραγματικα, μην στενοχωριεσαι, θα φτιαξουν τα πραγματα μολις συνειδητοποιησει οτι σε χανει.

[tzoutzouka]

Δεν γίνεται να μείνουμε μόνοι, έχω πρόβλημα με τη μέση μου και δεν μπορώ να φροντίζω μόνη μου το παιδί μου, δυστυχώς τον χρειάζομαι και η μικρή είναι τρελλαμένη με τον πατέρα της, δεν μπορώ να της τον στερήσω...

 

Αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησα και του φέρθηκα όσο καλά μπορούσα. Κι αυτός....δεν ξέρω, δεν ξέρω πια, είμαι μόνη στο γραφείο και κλαίω....

 

Σ' ευχαριστώ που μου απάντησες... Συγνώμη που δεν δίνω μια συγκροτημένη απάντηση, είμαι σε κακά χάλια, ίσως αύριο να νιώθω καλύτερα........

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Δεν θα σου ελεγα να χωρισεις..τουλαχιστον οσο βλεπω οτι ακοαμ τον αγαπας και θες να προσπαθησεις..

Αλλα....δοκιμασε να του πεις οτι χωριζετε και φυγε απ το σπιτι (με σκοπο να τον κανεις να καταλαβει οτι δεν αστειευεσαι)

Βεβαια μην γυρισεις σε μια μερα...μιλα του πολυ πες οτι προσπαθεις μονο εσυ..οτι κατω απ αυτες τις συνθηκες δεν θες να προσπαθησεις ξανα και να φας τα μουτρα σου και γενικα ψησ του το ψαρι στα χειλη ...

Οταν τελικα γυρισεις τονισε του οτι ειναι μεταβατικο σταδιο και οτι αν ξανακανει τα παλια θα σε χασει οριστικα

Καλη επιτυχια και ευχομαι να σου παν ολα καλα και να βρειτε την παλια σας ευτυχια

[Jean]

Αλλα....δοκιμασε να του πεις οτι χωριζετε και φυγε απ το σπιτι (με σκοπο να τον κανεις να καταλαβει οτι δεν αστειευεσαι)

 

Αυτο εννοουσα. Δεν θα σου ελεγα ποτε τοσο αβασανιστα ¨χωρισε τον¨

 

Δεν χρειαζεται να το κανεις σημερα ομως. Γυρνα στο σπιτι σου, ανεκτησε την ψυχραιμια σου, προσπαθησε να ηρεμησεις, συζητα και λιγο μαζι του, ριξε κανα δυο προειδοποιητικες στον αερα και βλεπουμε...

[tzoutzouka]

Και να πάω που?? Στους γονείς μου? Θα φρικάρουν και θα νιώσω ακόμα πιο άσχημα και πιεσμένη. Και να αφήσω το παιδί μου? Όχι ούτε αυτό μπορώ να το κάνω. Πού θα το σέρνω άλλωστε? Και που θα το αφήνω να πάω για δουλειά? όχι δεν μπορώ να φύγω απο το σπίτι, δεν είναι εφικτό σενάριο. Θέλω να καταλάβω αν φέρεται έτσι απο γνήσια κακία κι εγώ απλά δεν το έβλεπα λόγω έρωτα. Θέλω επιτέλους να καταλάβω αν είναι κακός χαρακτήρας. Για να σταματήσω να ελπίζω ότι όλα θα αλλάξουν. Για να το πάρω απόφαση. Για να σταματήσω ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ.

[tzoutzouka]

Ατελείωτες συζητήσεις έχω κάνει γιαυτό το θέμα. Μα ατελείωτες όμως.. Και ατελείωτες προειδοποιητικές. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Γιαυτό έσπασα και τα ακούτε εσείς...

[NTINAT]

oπως γραφεις κ εδω http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=460027&highlight=#460027 εχετε κουραστει κ οι δυο παρα πολυ

....αυτο το αγχος το εχουν ολοι οι νεοι γονεις

τι εχει το παιδι,γιατι κλαιει κλπ με αποτελεσμα

αυτο να γυρναει μπουμερανγκ στη σχεση σας κ να

γινεται συνεχεια ανακυκλωση συναισθηματων....

 

συμβουλη.....ηρεμηστε...

 

κ ασε τους χωρισμους κατα μερος προς το παρων

[Jean]

Αν ηταν γνησια κακια 10 χρονια μαζι θα τον ειχες καταλαβει. προσπαθησε να θυμηθεις ποτε αρχισε ν' αλλαζει και τι συνεβη εκεινο το διαστημα. Ψαξε μηπως βρεις και δικο σου μεριδιο ευθυνης και κατσε κατω με ηρεμια (και χωρις κλαματα) να συζητησεις μαζι του. Αποφασιστε απο την αρχη οτι κανενας δεν θα υψωσει τον τονο της φωνης του οσο διαρκει η συζητηση.

[tzoutzouka]

Ξέρεις κάτι?.... 'Οοοοοοοοοοοοοοολα αυτά τα έχουμε κάνει. Κι εκεί είναι το θέμα. Ότι παρόλα αυτά μετά απο δέκα μέρες το πολύ θα έχουμε και πάλι τσακωμό. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ. Δεν έχω άλλη ψυχραιμία!

 

Μακάρι να πρόκειται για ανακύκλωση συναισθημάτων, ειλικρινά ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ.

 

Αν δεν σας απαντήσω άλλο σήμερα θα είναι γιατί θα έχω φύγει να πάω να πάρω λίγο αέρα πριν γυρίσω σπίτι. Ελπίζω άυριο να σας απαντήσω πιο ψύχραιμα και ίσως πιο αναλυτικά. Ειλικρινά σας ευχαριστώ όλες.........

[elepet]

Σου έχω στείλει πμ.

[ΙΟΥΛΙΤΤΑ]

Κοριτσαρα η ζωη ειναι πολλη μικρη .............

[Μαριλίνα]

tzoutzouka

καλημέρα. Πιστεύω να ξημέρωσε για σένα μία καλύτερη μέρα.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω την ηλικία του παιδιού σου - μιας και παίζει ρόλο σε αυτές τις καταστάσεις.

Επίσης, αναφέρεις "αν φύγω ποιος θα μου κρατάει το παιδί να πηγαίνω στη δουλειά". Τώρα ποιος στο κρατάει;

Οι λόγοι των τσακωμών σας τι είναι; Γιατί είναι τόσο έντονοι;

Λοιπόν... μιας και έχω ιδίαν πείρα από τσακωμούς στο σπίτι, θα σου πω τα παρακάτω:

1. Η διαρκής ένταση εξαρτάται ΑΠΟ ΣΕΝΑ να μειωθεί. Δεν λέω ότι φταις, μην με παρεξηγήσεις. Απλά παρατηρώ ότι όταν είμαι εγώ πιο ήρεμη τότε ειναι κι ο άντρας μου αντιστοιχα.

2. Ένα λάθος που κάνω είναι - όταν είμαι εκνευρισμένη - να του φωνάζω για την παραμικρή λεπτομέρεια: ένα ανοιχτό φως, ένα ανοιχτό ντουλάπι κλπ. Κι αυτό φυσικά επιφέρει... περισσότερη ένταση.

3. Όσον αφορά το σεξ μετά τον καυγά. Κι εμένα μου είχε κάνει εντύπωση. Όσο πιο πολύ σφαζόμαστε... τόσο πιο πολύ μου ζητάει - και μάλιστα με άγαρμπο τρόπο. Όταν του το συζήτησα μου είπε ότι είναι ο τρόπος του για... συμφιλίωση. Ίσως ισχύει γενικά στους άντρες.

Πιστεύω σήμερα τα νέα σου να είναι καλύτερα.!!

[christina]

Διάλογος δεν μπορεί να γίνει? κι εννοώ διάλογο, οχι ΜΟΝΟΛΟΓΟ...τα προβλήματα συζητιουνται κ αν υπάρχει κοινή θέληση μπορεί κ να λυθουν. Ξεκινήστε με εναν ουσιαστικο διαλογο ενα βραδυ που θα κοιμαται το παιδί κ συζητήστε τα παραπονα σας κ γιατι φτάσατε μεχρι εκει.

Κάντε μια αρχή τουλάχιστον να εντοπίσετε το προβλημα

[Γλύκα]

Εγώ δε θα σου πω αγαπητή Τζουτζούκα να προσπαθήσεις να τα βρείτε, να κάνεις υπομονή κλπ. Το μόνο που θα του πεις ΗΡΕΜΑ είναι ότι

1) θα συνεχίσετε να ζείτε στο ίδιο σπίτι, για το παιδί, για για για...αλλά υπό κάποιες προυποθέσεις, τις οποίες θα καθορίσετε μαζί

2) Θα συγκατοικείτε και δε θα συζείτε προκειμένου να ηρεμήσετε όλοι, άρα δε θα υπάρχουν απαιτήσεις σε άλλα επίπεδα

3) Δεν είσαι διατεθειμένη να παρακαλέσεις να είναι πιο ήρεμος και χαλαρός και ότι αν θέλει να σου μιλήσει είσαι εκεί αλλά δε θα ανεχθείς άλλο τις φωνές και τις απειλές του.

4) Αδιαφόρησε, μην ασχολείσαι μαζί του, ενήργησε σαν να είσαι ήδη χωρισμένη, άστον ήσυχο

......και βλέπεις!

Αυτά που σου αναφέρω δεν είναι θεωρητικές συμβουλές, πίστεψέ με είναι αποτελεσματικές

Σε φιλώ και ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Βρε κορίτσι μου έχουν σπάσει τα νεύρα σου και ίσως λίγο ξεσπάς παραπάνω πάνω στον άντρα σου. Σου έχουν πέσει πολλά και ίσως νευριάζεις και νοιώθεις αδικημένη λίγο παραπάνω. Προσπάθησε σε πρώτη φάση να ηρεμήσεις εσύ. Μόνο αν ηρεμήσεις εσύ θα έρθει και η ηρεμία στην σχέση σας. Μην του μιλάς για λίγο καιρό αν αυτό σου κάνει καλό. Μην περίμενεις να αλλάξει η συμπεριφορά του συζύγου σου αν δεν κάνεις και εσύ βηματάκια. Είμαι σίγουρη ότι προσπαθείς πολύ αλλά ίσως προσπαθείς με λάθος τρόπο ή με υπερβάλοντα ζήλο που να τον πνίγει τον άλλο και να μην του αφήνεις χώρο για αποφάσεις..... Σκέψτου το κι αυτό.

[tzoutzouka]

tzoutzouka

καλημέρα. Πιστεύω να ξημέρωσε για σένα μία καλύτερη μέρα.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω την ηλικία του παιδιού σου - μιας και παίζει ρόλο σε αυτές τις καταστάσεις.

Επίσης, αναφέρεις "αν φύγω ποιος θα μου κρατάει το παιδί να πηγαίνω στη δουλειά". Τώρα ποιος στο κρατάει;

Οι λόγοι των τσακωμών σας τι είναι; Γιατί είναι τόσο έντονοι;

Λοιπόν... μιας και έχω ιδίαν πείρα από τσακωμούς στο σπίτι, θα σου πω τα παρακάτω:

1. Η διαρκής ένταση εξαρτάται ΑΠΟ ΣΕΝΑ να μειωθεί. Δεν λέω ότι φταις, μην με παρεξηγήσεις. Απλά παρατηρώ ότι όταν είμαι εγώ πιο ήρεμη τότε ειναι κι ο άντρας μου αντιστοιχα.

2. Ένα λάθος που κάνω είναι - όταν είμαι εκνευρισμένη - να του φωνάζω για την παραμικρή λεπτομέρεια: ένα ανοιχτό φως, ένα ανοιχτό ντουλάπι κλπ. Κι αυτό φυσικά επιφέρει... περισσότερη ένταση.

3. Όσον αφορά το σεξ μετά τον καυγά. Κι εμένα μου είχε κάνει εντύπωση. Όσο πιο πολύ σφαζόμαστε... τόσο πιο πολύ μου ζητάει - και μάλιστα με άγαρμπο τρόπο. Όταν του το συζήτησα μου είπε ότι είναι ο τρόπος του για... συμφιλίωση. Ίσως ισχύει γενικά στους άντρες.

Πιστεύω σήμερα τα νέα σου να είναι καλύτερα.!!

 

 

Καλημέρα σε όλες σας, ευχαριστώ και όσες έστειλαν pm.

Δυστυχώς δεν είμαι καλύτερα, αρχίζω και το παίρνω απόφαση ότι δεν είμαι τίποτα πια γιαυτόν, χθες μόλις γύρισα σπίτι βρήκε πάλι κάτι για να με βγάλει άχρηστη και έφυγε λέγοντας μου ότι θα βγει έξω και γύρισε κατά τις 11:00 οπότε και δεν μιλήσαμε καθόλου γιατί ενώ του είχα πει αν θέλει να μιλήσουμε το βράδυ αυτός απλά την έκανε.

 

Αρχίζω τις απαντήσεις για να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα. Το παιδί μόλις έκλεισε τον ένα χρόνο. Τώρα το κρατάνε οι γιαγιάδες του όταν πάω δουλειά, αλλά αν φύγω απο το σπίτι σκεφτήτε τι θα γίνει - πανικός κι απ' τις δύο για το τι μας συμβαίνει, στενοχώρια, στάνταρ θα θελήσουν να πουν κι αυτές μια κουβέντα οπότε αυτόματα ανακατεύνται. Ε όλο αυτό το σκηνικό θα με κάνει πιο χάλια και δεν θα ηρεμήσουμε.

 

'Οσον αφορά τους λόγους των τσακωμών μας μην το ψάχνεις. Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Και το εννοώ. Εγώ έχω πλέον καταλάβει ποιός είναι ο κάλος του και φροντίζω να μην τον πατάω. Δεν γκρινιάζω σχεδόν καθόλου πια, είμαι ήρεμη, δεν τον κατακρίνω για τίποτα, πράγμα που το έκανα σχεδόν καθημερινά παλιά και τον ενοχλούσε και τον απομάκρυνε - αυτό μου είχε πει σε ήρεμη συζήτηση. Ενώ λοιπόν εγώ προσπαθώ και κάνω υποχωρήσεις και έχω αλλάξει, αυτός προσπαθεί και κάνει υποχωρήσεις και έχει ψυχραιμία για κανά 10ήμερο το πολύ. Μετά έχουμε πάλι νεύρα και ξεσπάσματα. Και ναι, έχουμε συζητήσει όμορφα και πολιτισμένα και τα σωψυχά μας έχουμε βγάλει και τα παράπονά μας έχουμε πει. Δεν γίνεται τίποτα. Και το κακό είναι πως όταν νευριάζει βγάζει απίστευτη ειρωνία και κακία.

 

Σκεφτόμουνα χθες ότι δεν μπορεί, απλά δεν με αγαπάει πια και κάθεται μαζί μου για το παιδί. 'Εχω απογοητευτεί τρομέρα, έχω παραιτηθεί και σκέφτομαι απόψε το βράδυ να του το πω. 'Οτι παραιτούμαι. 'Οτι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο απο την πλευρά μου, έχω δώσει την ψυχή μου σ' αυτή τη σχέση, ότι μάλλον το πρόβλημα είναι ότι δεν πάει άλλο απο την πλευρά του και προσπαθεί άδικα να το σώσει αλλά δεν μπορεί και ότι αποχωρώ. Θα του πω ότι αν θέλει διαζύγιο μπορεί να το έχει...

[ngeo23]

αχ , και εμεις περασαμε απο μια τετοια φαση πολύ πρόσφατα και ευτυχως ειμαστε καλύτερα, συζητουσαμε ποιος θα παρει τι και ποτε...

παντως πραγματικα πρεπει να μιλησετε, καλό θα ήταν χωρις να ειναι το παιδι στο σπιτι, σε μια βολτα ή ν ατο πατε σε γιαγιαδες. Τουλαχιστον θα εχεις κανει μια προσπαθεια, ίσως τελευταια και να εισαι ενταξει με τον εαυτό σου. Εγω του τα έγραψα παντως αυτα που ηθελα γιατι καθε φορα που πηγαινα να πω κατι με εβγαζε τρελη και γκρινιαρα.

Συγκάτοικοι στο ιδιο σπιτι, συγγνωμη αλλα ειναι αδιανόητο γιατι εσυ λογικά θα γινεις κουρελι ενω εκεινος θα επωφελείται όλων των αγαθών

Να φυγεις με το παιδι παλι λες οτι δεν ειναι λυση και να σου πω, μπορει σε ακραία περιπτωση να θεωρηθεί (φαντάζομαι...μη με παρεξηγείτε) εγκαταλειψη συζυγικής στέγης ή ακόμα και απαγωγή;;;;λογικά πρεπει να εχει γινει καποιο συμφωνητικό πρωτα, καλύτερα να ρωτησεις καποιον πριν προβεις σε κατι τετοιο (εχουν δει τα ματια μας και εχουν ακουσει τα αυτια μας πολλά)

Να αρχισετε να κανετε πραγματα μαζι είτε οι δυο σας είτε με το παιδι, βολτα, εκδρομη, τωρα που φτιαχνει ο καιρος;;;

παντως, δεν ξερω τι συμβαίνει με αυτους, τι γινεται στο μυαλο τους, πολύ θα ήθελα να ξερω...

Δοκιμασε παντως μια φορα ακομα να μιλήσετε, κατσε και γραψε τι σε πειραζει, θα ειναι καλύτερα και για σενα να οργανωσεις τη σκεψη σου.

Κουραγιο παντως...Να ξερεις οτι σε καταλαβαίνουν πολλοι...

[sofia_nefeli]

ειχα κ εχω παρομοιο προβλημα....μιλαμε για πολλα νευρα ομως!!

τουλαχιστον ο δικος μου τις περισσοτερες φορες τα νευρα τα βγαζει γενικα...βριζει δηλ στον αερα...εμενα με τρωει ομως αυτο...προχθες ειχα εγω ενα ξεσπασμα...με πηραν κ εμενα τα κλαματα. η πρωτη αντιδραση του ξερεις ποια ηταν? η ειρωνεια!!! τα παιξα!! του λεω ειναι δυνατον να σου λεω πως νοιωθω κ εσυ να με ειρωνευεσαι? ειναι ποτε δυνατον? γιατι το κανεις αυτο? κ εμεις εχουμε θεματακι με το σεξ. δε θελω....δε μπορω να ειναι ετσι κ να κανουμε σεξ. πανω κατω δλδ τα ιδια εχουμε....

ομως νομιζω οτι ειναι η μονοτονια, η κουραση ισως και αλλα προβληματα..εμενα ας πουμε εχει να παρει 3 μηνες δουλεια!! ζοριζομαστε οικονομικα κ αυτος αισθανεται χαλια...

ψαξε τι μπορει να του φταιει και μη σκεφτεσαι κατευθειαν οτι δε σε θελει...

εγω επειδη η εγκυμοσυνη ηταν απρογραμματιστη ουτε καν παντρεμενοι ημασταν νομιζα οτι του επεσε πολυ κ οτι το μετανοιωσε... ο ανθρωπος μου λεει αν ηταν ετσι θα σκεφτομουν για 2ο παιδι? με αποστομωσε! για να πω την αληθεια μου παντα θα το εχω στην ακρη του μυαλου μου απο ανασφαλεια ισως!

οποτε σκεψου κ εσυ λιγο μηπως τις δικιες σου ανασφαλειες του τις χρεωνεις?

νομιζω ενα ταξιδακι θα σας ανανεωνε...εμεις το τολμησαμε αλλα αστα να πανε. ενα δραμα ηταν κ προσπαθω να το ξεχασω...

καντε ενα ταξιδακι, βγητε εξω εμεις οποτε το εχουμε κανει ειμαστε πολυ καλυτερα μετα.

να ξερεις οτι δεν υπαρχει φαρμακο που θα κρατησει για παντα! κ τα εμβολια δε τα κανουμε μια φορα κ ξεμπερδεψαμε!! μικρες ενεσουλες λοιπον αντικαθημερινοτητας, γευρα νευρα, πολυ κουραγιο και ολα θα πανε καλα!

[angela_kgr]

προσπαθω να σκεφτώ τι είναι πιο καλό να κάνουμε όταν γύρω μας νιώθουμε να χάνεται το σύμπαν και να βουλιάζουμε στα προβληματα και η μονη λυση που μου έρχεται στο μυαλο ειναι να ζητησουμε βοηθεια, όχι ομως για τους αλλους αλλα για εμας.Να προσπαθησουμε να δούμε πως θα βοηθησουμε τον εαυτό μας να νιώσει καλύτερα και μετά τον άντρα μας , το παιδί μας, τους συγγενείς κτλ.

Αν δε κανουμε κατι για εμας όσα λόγια και να πουμε στους αλλους πάνε στο κενό γιατι βγαινουν απο ενα άτομο πληγωμενο ,με χαλια διάθεση και κυριώς δυστυχισμένο που η φωνή του και οι πράξεις του δεν εχουν δυναμη.

Προσωπικά θα προτεινα να δράσεις υπερ του εαυτου σου, επισκέψου κάποιον ειδικο που θα σε βοηθησει να ξεμπλοκαρεις, βγες έξω πέρνα καλά με το παιδί σου , φέρσου καλά στον εαυτό σου και οταν νιωσεις ότι εισαι αρκετά καλά και δυνατή τότε μίλα του και ζήτα αυτά που θες , νομίζω πως θα σε ακούσει.

[pitsirdeli]

Καλημέρα κι απο μένα! συμφωνώ απόλυτα βγές έξω ,κοίτα να περάσεις καλά, να πας για ψώνια, να πας με κάποια φίλη σου για καφέ, να ηρεμήσεις λίγο κι εσύ απο τις άσχημες σκέψεις. Πες και σ'εκείνο να βγεί για καφέ με κάποιο φίλο του, να παει να κάνει κάποιο χόμπι, ή οτιδήποτε άλλο τον ευχαριστεί, είναι σημαντικό να έχει ο καθένας τον χώρο του και τον χρόνο του για να ξεδίνει και να ηρεμεί γιατί η καθημερινότητα οι έννοιες, οι αγωνίες για το παιδί είναι πολλές και οι καθένας μας νιώθει διαφορετικά το βάρος πάνω του, όχι με την κακή έννοια απλά ανάλογα με το πόσο υπεύθυνοι είμαστε τόσο πιο πολύ αγχωνόμαστε και αντιδρούμε περίεργα σε διάφορες καταστάσεις. Κι εμείς περάσαμε μια φάση παρόμοια με την δική σου, όχι ότι το ξεπεράσαμε απλά θεωρούμε ότι είναι φάση που καταλαγιάζει σιγά σιγά και οι δύο προσπαθούμε για το καλύτερο (νομίζω!) ο καθένας μας με τους δικούς του ρυθμούς βέβαια και με τις δικές το αντιδράσεις. Θέλει κουράγιο όμως και προσπάθεια πολύ αρκεί να υπάρχει πραγματική αγάπη.

[maggie73]

κοριτσια καλημερα και καλη χρονια , χαθηκα κλεινουμε ετος και εχω πελαγωσει.

Σχετικα με το θεμα της κοπελας θα ηθελα να πω οτι σιγουρα οι αποφασεις δεν μπορουν να παρθουν εν θερμω αλλα εγω θελω να ρωτησω με την φραση παραιτουμε τι εννοεις? αφου απο τα λεγομενα σου δεν μπορεις να ανταπεξελθεις μονη σου με το παιδι ?

Κατα καιρους περναω και εγω τετοιες φασεις, αλλα θελω υπομονη και αν εχεις και αισθηματα για τον αλλο πρεπει να το παλεψεις.Προσπαθησε να καταλαβεις τι τον κανει εξω φρενων γενικοτερα και ξεσπαει..........

 

Υπομονη........

[tzoutzouka]

Σχετικα με το θεμα της κοπελας θα ηθελα να πω οτι σιγουρα οι αποφασεις δεν μπορουν να παρθουν εν θερμω αλλα εγω θελω να ρωτησω με την φραση παραιτουμε τι εννοεις? αφου απο τα λεγομενα σου δεν μπορεις να ανταπεξελθεις μονη σου με το παιδι ?

 

Υπομονη........

 

Εννοώ ότι δεν έχω το κουράγιο πια να προσπαθήσω να σώσω τον γάμο μας. Θεωρώ πως ότι έχω κάνει έχει πέσει στο κενό και ότι απευθυνομαι σε έναν άνθρωπο που δεν έχει την ευφυία να σκεφτεί ότι αν δεν προσπαθήσει πραγματικά, όχι για 10-20 μέρες αλλά να το κάνει τρόπο ζωής τις αλλαγές που θέλει. Θεωρώ ότι είναι άσκοπο να μιλάω σε κάποιον που βλέπω ότι δεν έχει ούτε την ωριμότητα ούτε και την όρεξη να δουλέψει με τον εαυτό του και στην τελική δεν είναι δίκαιος. Γιατί αν ήταν θα εκτιμούσε αυτά που έχω κάνει, δεν θα μου φερόταν υποτιμητικά και θα σεβόταν το γεγονός του ότι έχω προσπαθήσει και έχω πετύχει πολλά πράγματα με τον εαυτό μου. Γιαυτό παραιτούμαι. Γιατί όταν νευριάζει καταργεί όλα όσα έχουμε πετύχει μέχρι εκείνη τη στιγμή και με ακυρώνει εν συνεχεία.

[Μαριλίνα]

Ο πρώτος χρόνος με το παιδί είναι πάντοτε μία δοκιμασία για τα ζευγάρια.

Η ζωή τους αλλάζει τελείως. Ακόμα κι αν κάποιες φορές του άντρα φαινομενικά δεν αλλάζει (δεν ξενυχτάει κλπ) και πάλι κάτι χάνει... την αποκλειστικότητα της γυναίκας του.

Δλδ ο δικός μου εκνευριζόταν όταν μου έλεγε "να δούμε αυτή την ταινία" και του απαντούσα: "πιο σιγά, θα ξυπνήσεις το παιδί" ή "όχι τώρα, είναι ώρα για το μπάνιο του". ένιωθε ότι πλέον δεν τον αγαπούσα και ότι δε νοιαζόμουνα γι' αυτόν.

Θα σου πρότεινα να δώσεις λίγο χρόνο ακόμα στο γάμο σου.

Ένα tip ακόμα, που το έμαθα από όσα διάβαζα για παιδιά (ας μην ξεχνάμε ότι οι άντρες είναι όλοι μεγάλα παιδιά): Μην του δίνεις σημασία όταν φέρεται παράξενα, μην του απαντάς καν. Ότι λένε και για τα μικρούλια μας, όταν κάνουν κάτι κακό, όταν λένε κακιές λέξεις να μη δίνουμε σημασία, γιατί έτσι θα τραβήξουν την προσοχή. Μην τον αφήνεις να σου τραβάει την προσοχή, μόνο όταν φέρεται καλά.

Κι επειδή περάσαμε κι εμείς από χίλια κύματα, σκεφτήκαμε το διαζύγιο, τσακωνόμαστα, βριζόμασταν κλπ, θα σου πρότεινα να δώσεις μία ευκαιρία ακόμα στον γάμο σου - αν θες φυσικά. Είναι πολύ χειρότερο να χωρίσετε και μετά - αν δεν τα βγάζεις πέρα - να τον παρακαλάς σα βρεγμένη γάτα (αυτά είχα σκεφτεί για μένα, όταν διαπίστωσα ότι το να ψωνίζει και να βγάζει τα σκουπίδια είναι εξ' ίσου δουλειές που δεν κάνω εύκολα μόνη μου).

Επίσης, είναι πολύ καλή η ιδέα να πάτε μαζί ένα σινεμά, μία βόλτα, μία εκδρομή.

Και μην ξεχνάς... είμαστε εμείς εδώ να ξεσπάς τα νεύρα σου και να λες τα παράπονά σου!!

[tzoutzouka]

Μα πραγματικά Marilina, κάνει σαν δεκαπεντάχρονο, όταν τσατίζεται με κάτι και δεν του δίνω σημασία, λες και επιζητά την προσοχή, με τσιγκλάει μέχρι τα νεύρα μου να γίνουν τσατάλια και να αντιδράσω! Δηλαδή αν αντιδράσω αμέσως θα τσακωθούμε. Αν δεν αντιδράσω αμέσως και το παίξω αδιάφορη πάλι στο τέλος θα τσακωθούμε! Λες και τό χει στο αίμα του! Λες και περνάει περίοδο κάθε 10-15 μέρες ενα πράμα! Λες και είναι το ναρκωτικό του κι αν δεν τσιτώσει με κάτι δεν μπορεί! Αφού πολλές φορές σκέφτομαι "ρε μπας και είναι ψυχασθενής ο άνθρωπος? Ρε μπας κι έχει κανά πρόβλημα?" Τί να πω πια...