Mikraki35

Συμφωνω 100% και επιπλέον να συμπληρώσω κάτι που έχω γράψει και σε άλλο τοπικ (αλλά για κάποιο λόγο είναι ακόμα σε απόκρυψη, ότι οδηγούνται τα παιδάκια στο να είναι ανίκανα να διαβάσουν μόνα τους. Ποτέ. Ούτε στο πανεπιστήμιο. Αν δεν εμπιστευόμαστε εμείς τα παιδιά μας πως θα εμπιστευθούν αυτά τον εαυτό τους?? Εκτός φυσικά αν η δασκάλα είναι για φύλαξη και όχι για μελέτη!?

Συμφωνώ. Είμαι της άποψης ο,τι μα ο,τι επιλέξουν να κάνουν ας το κάνουν, αλλά να το κάνουν καλά. Να φτάσουν στο ανώτατο επίπεδο που μπορούν, αυτού που θα επιλέξουν να κάνουν. Και κυρίως να είναι ευτυχισμένα με ο,τι επιλέξουν. Αλλα για να επιλέξεις τι σου αρέσει λογικά πρέπει να δοκιμάσεις όσα περισσότερες δραστηριότητες μπορείς (ερεθίσματα δηλαδή). Δεν είναι κρίμα ένα παιδί να μπαίνει σε ομάδα που θα φτιάξει πρόγραμμα που θα τρέξει σε διαστημικό σταθμό και ένα παιδί να μην έχει καν ακούσει ποτέ για αυτό?? Ένα παιδί να κανει καλλιτεχνικά (όχι απλή ζωγραφικη- τεχνικές, μεθόδους, ιστορία τέχνης) και ένα άλλο να πετάει χαρτάκια την ώρα των καλλιτεχνικών? Πώς θα αποφασίσεις ότι σε ενδιαφέρει η χαρακτική και η γλυπτική αν δεν πάρεις ένα ερέθισμα από αυτό? Θα ήθελα τα παιδιά μου να καταλάβουν ότι δεν αρκεί το "μα όλοι μου λένε ότι μαγειρεύω τέλεια!! Πήγα και στο κάτι ψήνεται!! Είμαι πραγματικά αξεπέραστη!!" Ούτε το: "Αυτή την περίοδο δεν έχω δουλειά.. ψάχνω... Οπότε τι να κάνω μέσα στο σπίτι.. πάω για καφέ." Να μην είναι αργοσχολα δηλαδή. Αυτό. Πέρα από τη βαθμοθηρια υπάρχουν εννοιες-αξιες για εμένα όπως η "γενική ικανότητα στα παντα", η "εφευρετικότητα-να βρίσκεις τρόπο-να σκέφτεσαι από πριν το plan-b αλλα μέσα σε μια στιγμή το plan-c", το "βάζω τα δυνατά μου και είμαι εντάξει με ο,τι αποτέλεσμα έρθει γιατί ξέρω ότι έκανα Ο,ΤΙ περνούσε από το χέρι μου" Αυτά πιστεύω έχουν μεγαλύτερη αξία από το 18,5 ή το 19,5 στο Απολυτήριο.

Α, και να συμπληρώσω ότι υπάρχουν δουλειές και δουλειές, πχ μπορεί κάποια στιγμή να εμφανιζόταν μια ευκαιρία-προτζεκτ που με ενδιέφερε πάρα πολύ, και να το αναλάμβανα. Αυτό δεν πιάνεται για δουλειά. Πιάνεται για χόμπυ. Δουλειά για εμένα είναι όταν πρέπει να πας στη δουλειά υποχρεωτικά για αόριστο χρονικό διάστημα(μέχρι να πάρεις σύνταξη..) και καίγεσαι να πληρωθείς από αυτό. Το να φτιάχνω κοσμήματα πχ στον ελεύθερο μου χρόνο και να τα πουλάω, (χωρίς να έχω ανάγκη όμως το εισόδημα από αυτό) δεν είναι δουλειά, είναι χόμπυ! Και είναι ευτυχής αυτός που έχει πετύχει κάτι τέτοιο στη ζωή του!

Τώρα που είδα πως είναι να είσαι νοικοκυρά, αν είχα την επιλογή (στάνταρ εισόδημα από καπου) δεν θα γυρνούσα στη δουλειά πότε. Έχω άπειρα πράγματα να κάνω, ούτε δέκα ζωές δε μου φτάνουν!!! Γιατί να μου τρώει χρόνο η δουλειά?? Και δε θεωρώ ότι το να μη δουλεύω και να ασχολούμαι μόνο με το παιδάκι μου, και όταν έχει σχολείο με τα χόμπυ μου (τα οποία είναι πραγματικά ο,τι μου κατέβει όπως γράφω και σε άλλο τοπικ) με υποτιμά κάπως σαν ύπαρξη!

Α κι εμεις το πήραμε αυτό και είπα να το δοκιμάσω σπίτι έτσι από περιέργεια να δω τι κρατάει(γιατί έτσι όπως το έβλεπα ήταν προφανές ότι δεν κρατάει τίποτα) , και ναι δεν κρατάει απολύτως τίποτα. Απλά μια πετσετουλα έχει μεσα!

Καλησπέρα! Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις! Δεν έχω θέμα να συνεχίσω το θηλασμό για όσο το έχει ανάγκη, απλά σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει λόγος αν έχει φύγει η ανάγκη να "πιέσω" να γίνει συνήθεια και μετά να έχω να κόψω μια συνήθεια.. Μάλλον θα περιμένω να επιστρέψω στη δουλειά πρώτα μήπως της έρθει ξαφνικά άγχος αποχωρισμού και μου έχει τελειώσει το γάλα... Κρίμα θα είναι να έχουμε φτάσει τόσο όμορφα μέχρι εδώ και να το χαλάσουμε τώρα!

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Το είχα στο μυαλό μου πιο δύσκολο με τα κακά επειδή θα χρειαστεί να καθίσει αρκετή ώρα στο γιογιό. Θα δοκιμάσω και ελπίζω έστω από τύχη να τα καταφέρουμε!! Και μετά όπως είπες θα κάνει τη σύνδεση ελπίζω! Είναι καλοκαίρι και βολεύει κιόλας γιατί το χειμώνα που να την έχω γυμνή ένα τέταρτο.. θα παγωσει...

Εμείς είμαστε 14 μηνών και είχαμε μέχρι στιγμής τρεις αρκετά ελαφρές εκρήξεις. Και στις τρεις περιπτώσεις πεινούσε. Δεν εννοώ ότι αφήνουμε το παιδί νηστικό προφανώς, ΑΛΛΑ μέχρι πριν από αυτές τις φορές της δίναμε φαγητό στο δεύτερο-τριτο "αίτημα" (δεν έφτανε εννοείται να κλάψει, αλλά πχ περνούσαμε από τον πάγκο της κουζίνας και άπλωνε χεράκι, εμείς καθόμασταν για φαγητό στην τρίτη φορά πχ που το "ζητούσε" με μουγκρητό και δειχνοντας) γιατί αλλιώς έτρωγε μια μπουκιά και τέλος. Κάποια στιγμή άρχισε να τρώει μεγαλύτερες ποσότητες και συνεχίσαμε σε αυτό το μοτίβο. Άνοιξε και ο καιρός και κατεβαίναμε στην αυλή με αποτέλεσμα να ξεχνιέται και λίγο και έτρωγε καλύτερα, ανά τρεις ώρες πχ και πιο μεγάλα γεύματα. Και τις τρεις φορές αυτές επειδή ήταν στην αυλή δε ζήτησε να φάει (δεν έβλεπε και τον πάγκο της κουζίνας) και ξεχνιοταν στο παιχνίδι.. ώσπου κάποια στιγμή ξαφνικά κλάμα και κάθισμα στο πάτωμα. Ούτε αγκαλιά ούτε παιχνίδι ούτε τίποτα! ΞΑΦΝΙΚΑ! Τσεκαρα και τις τρεις φορές ότι ήταν τρεις-τρεισημιση ώρες νηστική. Δεν την ξανααφησα πότε πάνω από 2μιση-τρεις ώρες ακόμα και αν δεν έδειχνε να πεινάει. Και δεν ξαναείχαμε καμία κρίση εδώ και δύο μήνες. Διάβαζα κάπου ότι όλα τα ζώα και οι άνθρωποι γίνονται επιθετικοί όταν πεινούν ώστε να μπορέσουν να κυνηγήσουν και να φάνε. Είναι ενστικτωδες. Ότι δηποτε απλό τους προκαλεί δεκαπλάσια αντίδραση. Ειναι μικρούλα ακόμα αλλά μέχρι στιγμής δουλεύει πολύ καλά το να τρώει πιο συχνά και χωρίς καμία καθυστέρηση, πχ "κάτσε να πλύνω τα πιάτα και να βάλω φαγητό σε δέκα λεπτά". Πρώτα το φαγητό και μετά όλα τα άλλα.

Καλή υπομονή σε όλες που ξεκινάτε τώρα!! Η μικρή μου είναι 14 μηνών. Περίπου από 12 μηνών παρατήρησα ότι η πάνα της γεμίζει πιο απότομα. Εκεί που είναι άδεια, γεμίζει. (Το είχα διαβάσει εδώ σαν σημάδι ετοιμότητας) Έτσι σκέφτηκα μήπως την προλαβαίνω καμιά φορά και κάνει στο γιογιό. Της εξήγησα μερικές φορές τι είναι το γιογιό και μετά άρχισα να τη βάζω εκεί κάποιες φορές μέσα στην ημέρα. Άλλοτε πετύχαινε άλλοτε όχι. Περίπου 13 μηνών παρατήρησα ότι μερικές φορές γκρινιάζε για ανεξήγητο λόγο(δε πεινούσε, δε διψούσε, δε νυστάζε) και μετά όταν η γκρίνια σταματούσε η πάνα ήταν γεμάτη και ζεστή(μόλις τα είχε κάνει). Έτσι όταν γκρινιάζει πλέον τη ρωτάω αν θέλει τσισα και πλησιάζουμε το γιογιό. Άλλοτε με τραβάει να απομακρυνθούμε από το γιογιό, άλλοτε μένει ακίνητη μπροστά του, οπότε τη βάζω να καθίσει και κατά 90% κάνει. Όταν δεν κάνει παρατηρώ ότι είναι ζεστή η πάνα άρα μάλλον δεν πρόλαβε. Τον τελευταίο μήνα δύο φορές παράλληλα με την γκρίνια έπιασε την πάνα της. Τη ρώτησα και παράλληλα την έβαλα στο γιογιό και έκανε αμέσως! Τη μια φορά η πάνα της ήταν εντελώς στεγνή και ήταν μετά τον μεσημεριανό ύπνο. Χτες πρώτη φορά την έβαλα στο γιογιό όταν ξύπνησε τη νύχτα και έκανε. Το θέμα μου είναι με τα κακά. Επειδή είναι κάπως δύσκολη σε αυτό δε θέλω να τη "διακόψω" όταν δω ότι πάει να προσπαθήσει. Οπότε δεν την έχω βάλει ποτέ. Ούτε στάνταρ ώρα έχει. Μάλλον θα πρέπει να περιμένω να μιλήσει??

Καλησπέρα, θα ήθελα τη γνώμη σας στο εξής: Έχω ένα μωράκι 14 μηνών. Θήλασα αποκλειστικά μέχρι 13 μηνων και θηλάζω ακόμα το βράδυ για να κοιμηθεί και τη νύχτα αν ζητήσει. Το πρωί πίνει ξένο γάλα. Ξεκινήσαμε ξένο γάλα γιατί θέλαμε να είμαστε σίγουροι ότι όταν θα επιστρέψω στη δουλειά δε θα έχει πρόβλημα με το ξένο γάλα ή με το μπιμπερο(δεν είχε πιει ποτέ από μπιμπερο πριν). Τελικά κανένα πρόβλημα δεν υπήρξε! Μέσα στην ημέρα δε ζητάει και τη νύχτα επίσης δε ζητάει εκτός αν έχει τα δοντακια της. Το βράδυ επίσης μπορεί να πιει ξένο από το μπαμπά της και να την κοιμίσει εκείνος χωρίς κανένα πρόβλημα! (Δοκιμάσαμε και αυτό για τον ίδιο λόγο με παραπάνω). Γενικά δείχνει να μην το ζητάει εκτός από τις μέρες που έχει δόντια. Τις τελευταίες εβδομάδες μάλιστα αφήνει το στήθος από μόνη της γυρίζει από την άλλη και μετά από μερικά στριφογυρισματα κοιμαται, ενώ παλιά κοιμόταν οπωσδήποτε στο στήθος. Το μεσημέρι κοιμάται είτε στο μπαμπά της αγκαλιά, είτε στο καρότσι από εμένα, είτε σπάνια από εμένα αγκαλιά. Η ερώτηση είναι η εξής: Είναι έτοιμη να αποθηλασει? Είναι "ευκαιρία" να αποθηλασω? Η μήπως όταν θα ξανάεχει τα δοντάκια της (ακόμα έχουμε μόνο 6) δε θα μπορώ να την ηρεμήσω αν έχω αποθηλασει??