Συμφωνώ. Είμαι της άποψης ο,τι μα ο,τι επιλέξουν να κάνουν ας το κάνουν, αλλά να το κάνουν καλά. Να φτάσουν στο ανώτατο επίπεδο που μπορούν, αυτού που θα επιλέξουν να κάνουν. Και κυρίως να είναι ευτυχισμένα με ο,τι επιλέξουν.
Αλλα για να επιλέξεις τι σου αρέσει λογικά πρέπει να δοκιμάσεις όσα περισσότερες δραστηριότητες μπορείς (ερεθίσματα δηλαδή). Δεν είναι κρίμα ένα παιδί να μπαίνει σε ομάδα που θα φτιάξει πρόγραμμα που θα τρέξει σε διαστημικό σταθμό και ένα παιδί να μην έχει καν ακούσει ποτέ για αυτό?? Ένα παιδί να κανει καλλιτεχνικά (όχι απλή ζωγραφικη- τεχνικές, μεθόδους, ιστορία τέχνης) και ένα άλλο να πετάει χαρτάκια την ώρα των καλλιτεχνικών?
Πώς θα αποφασίσεις ότι σε ενδιαφέρει η χαρακτική και η γλυπτική αν δεν πάρεις ένα ερέθισμα από αυτό?
Θα ήθελα τα παιδιά μου να καταλάβουν ότι δεν αρκεί το "μα όλοι μου λένε ότι μαγειρεύω τέλεια!! Πήγα και στο κάτι ψήνεται!! Είμαι πραγματικά αξεπέραστη!!"
Ούτε το: "Αυτή την περίοδο δεν έχω δουλειά.. ψάχνω... Οπότε τι να κάνω μέσα στο σπίτι.. πάω για καφέ."
Να μην είναι αργοσχολα δηλαδή. Αυτό.
Πέρα από τη βαθμοθηρια υπάρχουν εννοιες-αξιες για εμένα όπως η "γενική ικανότητα στα παντα", η "εφευρετικότητα-να βρίσκεις τρόπο-να σκέφτεσαι από πριν το plan-b αλλα μέσα σε μια στιγμή το plan-c", το "βάζω τα δυνατά μου και είμαι εντάξει με ο,τι αποτέλεσμα έρθει γιατί ξέρω ότι έκανα Ο,ΤΙ περνούσε από το χέρι μου"
Αυτά πιστεύω έχουν μεγαλύτερη αξία από το 18,5 ή το 19,5 στο Απολυτήριο.