Eru

Σε ευχαριστώ. Δεν νομίζω ότι έχει καταλάβει 100%. Μας ρώτησε αν θα σταματήσει και η δική της καρδούλα και φυσικά την καθησυχασαμε. Με ρώτησε επισης γιατί πέθανε ο παππούς. Εκεί βέβαια της είπα ότι ήταν πολύ πολύ μεγάλος και πάρα πολύ άρρωστος και ότι οι γιατροί δεν μπορούσαν να τον κάνουν καλά. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο. Και κάπου κάπου όταν πηγαίνουμε στην γιαγιά το λέει ότι ο παππούς πέθανε ή με ρωτάει που είναι. Της απαντάμε, να πω την αλήθεια, αυτό που πιστεύουμε. Ότι ο παππούς δεν υπάρχει πια και ότι κάνεις δεν ξέρει που πάει όταν πεθαίνει κάποιος αλλά ζει για πάντα μέσα στην καρδούλα μας και ότι η αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλον είναι πάντα εκεί. Είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν το τελεσίδικο του θανάτου. Δεν είχαμε κάνει και πότε κουβέντα για τον κύκλο της ζωής. Την θεωρώ μικρή στα 2.5 για κάτι τέτοιο. Παλιότερα είχα ακούσει από παιδοψυχολόγο ότι το να λέμε ότι κάποιος που πέθανε πήγε κάπου ψηλά (έγινε αστεράκι, πήγε στον ουρανό κλπ.) βοηθά τα παιδιά με την έννοια ότι είναι αισιόδοξο και καθυσηχαστικο. Όσο περνάει ο καιρός τον αναζητά όλο και λιγότερο. Πάντως εμένα μου είναι ακόμα δύσκολο να το διαχειριστώ. Ίσως γιατί μου λείπει ακόμα πολύ.

Πρώτα από όλα συλλυπητήρια. Και εμείς χάσαμε τον παππού μας πριν από 2 μήνες. Η κόρη μου είναι λίγο πιο μικρή από τη δική σου. Της μιλήσαμε όσο πιο ειλικρινά μπορούσαμε. Το βιβλίο που βοήθησε εμάς είναι το "που πήγε η γιαγιά". Δεν είναι απαραίτητο νά πεις γιαγιά. Μπορείς να το διαβάσεις λέγοντας παππούς. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι θεωρώ οι ερωτήσεις του παιδιού. Ειδικά όταν η συναισθηματική φόρτιση είναι μεγάλη και σε σένα. Αν εσύ δυσκολεύεσαι ίσως μπορεί να της μιλήσει ο μπαμπάς της.

Έσπερος θα σου πω κι εγώ την εμπειρία μου που είναι πολύ πρόσφατη μήπως σε βοηθήσει. Η κόρη μου είναι περίπου συνομήλικη με τον γιο σου. Ξεκινήσαμε την προσπάθεια πριν από περίπου 1.5 μήνα. Το έχει κατακτήσει την τελευταία βδομάδα. Ακόμα έχουμε ατυχήματα αλλά είναι ελάχιστα. Τον πρώτο καιρό της έβαζα πάνα όταν βγαίναμε αλλά μετά πήγαμε και στο εξοχικό και την κόψαμε κι αυτή. Αυτά που βοήθησαν ηταν: 1.σταθεροτητα από όλους. Μαμά, μπαμπάς, νταντά, γιαγιά. Είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλω πισωγύρισμα. Έβλεπα ότι μπορεί να τα καταφέρει. 2. Πολύ κουβέντα και σχετικά βιβλια 3. Ένα βιντεακι στο YouTube με σχετικό θέμα. Της αρέσει πολύ και μου το ζητάει πολλές φορές όταν θέλει να πάει τουαλέτα. Και όντως η περηφανια που ένοιωσα την πρώτη φορά που ζήτησε μόνη της (και ειμασταν και έξω) ήταν απερίγραπτη.

Κι εμείς φουλ χειροτεχνίες, μπάλα, κυνηγητό μέσα στο σπίτι, μαγειρεύουμε μαζί, χορεύουμε κλπ. Κάθε 2-3μερες κάνουμε και βόλτα γύρω γύρω στη γειτονιά! Κάνουμε βιντεοκλησεις με τους παππούδες και φίλους που έχουν παιδάκια. Και σε όλα αυτά να χωρέσει και η δουλειά της μαμάς από το σπίτι... Η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει και κουράζομαι αλλά προσπαθούμε να αντέξουμε. Ο σύζυγος είναι με αναστολή σύμβασης οπότε έχει αναλάβει τα πρωινά αυτός. Η μικρή (2 χρονων) εκτός από την έλλειψη επαφής με άλλο κόσμο δεν γκρινιάζει πολύ... Μου ζητάει βέβαια τα άλλα παιδάκια, τις κούνιες, τους παππούδες και το σουπερκαρκετ(?)... Προχτές ζωγράφισε έναν κορονοιο σύμφωνα με τα λεγόμενα της. Πραγματικά ώρες ώρες νοιώθω ότι μετράω τις μέρες να μπορέσω να την πάω κάπου να δει λίγο πρασινάδα, εξοχή και άλλα παιδάκια.

Δε φαντάζεστε ποσο χαίρομαι που σκεφτόταν και καποιος αλλος οπως εγώ! Η αληθεια ειναι οτι οντως δεν ειναι απαραίτητο οτι οι σχέσεις ανάμεσα στα αδέρφια θα είναι καλές! Όλοι ξέρουμε ή έχουμε βιώσει άσχημες καταστάσεις ανάμεσα στα αδέρφια. @anemoni1989 γέλασα πολύ με το σχόλιο σου. @Έσπερος αυτό με τον προσωπικό χρόνο το σκέφτομαι κι εγώ πολύ! Δουλεύουμε αρκετές ώρες και οι 2 και οι λίγες ώρες που έχουμε για εμάς όταν κοιμηθεί το παιδί είναι φοβερή ανάσα. Τώρα για το οικονομικό κομμάτι που ήταν και η αρχή του θέματος, εγώ αν δεν μας έπαιρνε ούτε που θα σκεφτόμουν δεύτερο.... Φυσικά το πρώτο πράγμα που χρειάζονται τα παιδιά είναι αγάπη, αλλά δεν είναι το μόνο. Δεν αναφέρομαι μόνο στα υλικά ή τα πνευματικά. Αυτά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορείς να τα καλύψεις ως βασικές ανάγκες. Μια κακή οικονομική κατάσταση σε πολλές οικογένειες μπορεί να δημιουργήσει άσχημη κατάσταση στο σπίτι. Οπότε εξαρτάται και από το πόσο δεμένη είναι μια οικογένεια ώστε να μην το αφήσει να επηρεάσει την ηρεμία και την ασφάλεια που χρειάζονται τα παιδιά.

Θα ήθελα κι εγώ να πω τον προβληματισμό μου χωρίς να ξεφύγω πολύ από το θέμα. Εγώ δεν ήθελα παιδιά. Έλεγα ότι δε θέλω δικά μου και ότι αν ποτέ θελήσω θα υιοθετησω. Αυτή τη στιγμή έχω μια κόρη 2 χρόνων η οποια είναι το "ευτυχέστερο ατύχημα" που μου έχει συμβεί και προσπαθούμε ο σύζυγος μου κι εγώ να είμαστε οι καλύτεροι γονείς που μπορούμε να είμαστε. Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν έντονα την πιθανότητα δεύτερου παιδιού. Το έναυσμα ήταν ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας του πατέρα μου, όπου και συνηδητοποιησα ότι στην ουσία σαν τα αδέρφια δεν σε νοιώθει κανένας. Να σημειώσω ότι με την αδερφή μου ούτε ταιριάζουμε, ούτε έχουμε σχεδόν τίποτα κοινό. Θα ελεγα τις σχέσεις μας απλά λίγο παραπάνω από τυπικές. Το θέμα είναι ότι δε θα ήθελα να στερησω από την κόρη μου τον δεσμό αυτό αν μπορούσα. Έχω ακούσει πολλές φορές και από μοναχοπαιδια το ποσό θα θέλανε να είχαν αδέρφια. Τα οικονομικα μας είναι σε μια μέση κατάσταση αλλά σε περίπτωση δεύτερου παιδιού νοιώθω ότι θα έπρεπε να κάνουμε αρκετές θυσίες. Επίσης φοβάμαι πολύ το ψυχολογικό κομμάτι με δύο παιδιά... Ειδικά τα πρώτα χρόνια... Είναι όμως αυτός σοβαρός λόγος για να κάνει δεύτερο παιδί;

Έσπερος εμείς που έχουμε νταντά, μέχρι τώρα ερχόταν γιατί ο σύζυγος δούλευε κανονικά και εγώ από το σπίτι (αλλά δουλειά από το σπίτι και δίχρονο ήταν σχεδόν αδύνατα...) τώρα που ο σύζυγος βγήκε με αναστολή σύμβασης σταματήσαμε. Συμφωνήσαμε όμως για το μήνα Απρίλιο να της δώσουμε λίγο παραπανω από τα μισά και να έρθει κάποιες μέρες. Έχει και αυτή κατανόηση και έχει αγαπήσει πολύ την κόρη μας.