Leaderboard

Καλημέρα! Επειδή κάποια στιγμή είναι πιθανό να postάρω κάτι σχετικό και οι χρήστες που με γνωρίζουν να αναρωτηθούν... ήρθε στον κόσμο το 3ο παιδάκι μας. Η κύηση ήταν ένα ταξίδι με κούραση, αγωνία, δυσάρεστα απρόοπτα αλλά και μεγάλη επιθυμία και προσμονή για το μωρό αυτό. Εύχομαι ο καινούριος χρόνος να φέρει υγεία, χαρά και ευημερία σε όλους! Να έχετε μια όμορφη Πρωτοχρονιά!

Εξαιρετικά καθυστερημένη συμβολή στον χαμό: Έχεις από τη μία ένα άτομο που κουβαλάει εμφανώς αρκετή δυστυχία, άγχη και μοναξιά, τα οποία προσπαθεί κάπως να εκτονώσει. Με αλλεπάλληλες ερωτήσεις και τοποθετήσεις που σε πολλούς φαίνονται αστείες και υπερβολικές. Και με αρκετά χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, που το κάνει να γράφει σχεδόν εσκεμμένα υπερβολικά πράγματα, εκθέτοντας εαυτόν σε κράξιμο και απόρριψη γιατί έτσι έχει μάθει να επικοινωνεί. Τι κάνεις μπροστά σε αυτό; Το να πεις τη γνώμη σου με όμορφο τρόπο είναι ΟΚ. Το να λες στον άλλον ότι λυπάσαι το παιδι του, συγγνώμη βρε παιδιά αλλά δεν είναι ΟΚ. Ακόμα κι αν έχεις δίκιο, αφενός υπερβαίνει τα εσκαμμένα και αφετέρου δεν βοηθάς. Ούτε είναι όμορφο να διαβάζεις επιθέσεις από πολλά μέλη ταυτόχρονα προς ένα μέλος επειδή πέταξε μια βλακεία για την οποία ζήτησε συγγνώμη, και να τραβάει αυτό για σελίδες και σελίδες. Και πάλι όσο δίκιο κι αν έχεις, το χάνεις. Και μην ξεχνάμε ότι τα γραπτά είναι εντελώς διαφορετικά από τον προφορικό λόγο, οπότε μια ειλικρινής τοποθέτηση από πραγματικό ενδιαφέρον μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί και να διαβαστεί με πολύ άσχημο τόνο. Δεν είμαι γατόνι όπως αλλά μέλη, θα έλεγα ότι είμαι αρκετά αφελής, γι' αυτό άργησα να πάρω χαμπάρι τις πρόσφατες διπλοεγγραφές. Μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, ένιωθα αρκετά αμήχανα διαβάζοντας συντονισμένο δούλεμα απέναντι σε κάποιον που θεωρούσα απλά νέο μέλος, και αναρωτιόμουν σε τι βάση μπορεί να ειρωνεύεται κάποιος έτσι. Η @λουκουμαδάκιμια χαρά τα έγραψε και ν' αγιάσει το στόμα της, αλλά χίλιες φορές να είχε γίνει αυτή η σταράτη τοποθέτηση ευθύς εξαρχής, γιατί μέχρι τότε η εικόνα ήταν πραγματικά άσχημη: μια ειρωνεία που για κάποιον που δεν ήξερε φαινόταν εντελώς αβάσιμη, και ειλικρινά εντελώς ξένη με το πνεύμα που συνήθως υπάρχει στο φόρουμ. Και νομίζω ότι αυτό εννοούσε η @Mama_Anesti_. Για τις διπλοεγγραφές τι να πω, πραγματικά. Δεν έχω λόγια. Αλλά ειλικρινά ρε κορίτσια, μην χαλιέστε. Υπάρχουν τόσα πολλά να μας χαλάσουν εκεί έξω αυτήν την περίοδο, πράγματα που δεν τολμάμε καν να σχολιάσουμε μεγαλόφωνα γιατί νιώθουμε ότι δεν έχουμε φωνή να τα βάλουμε σε λέξεις. Μην ξοδεύεστε με τη χαζομάρα του καθενός. Θέλω επίσης να πω ότι θα στεναχωρηθώ κι εγώ αν αποχωρήσει κάποια. Άλλωστε τα φόρουμ τα φτιάχνουν πρωτίστως οι άνθρωποι, κι αυτοί είναι που δίνουν τις ποιότητες.

Ναι!! Γέννησα κι εγώ στις αρχές του μήνα κ δεν πρόλαβα καθόλου να μπω να γράψω! Προσπαθουμε ακόμα να προσαρμοστούμε. Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους!

Υπάρχει σύζυγος όμως, δεν είναι μόνη και αβοήθητη η κοπέλα. Από κεκτημένη ταχύτητα νομίζω ότι λογίζουμε τον άντρα κάθε φορά εκ προοιμίου απόντα και αναρμόδιο για οτιδήποτε έχει να κάνει με το σπίτι. Και ο δικός μου σύζυγος λίγο μετά τον γάμο μας, είχε έναν γερό τραυματισμό στο γόνατο, 10 μέρες έπρεπε να το έχει σχεδόν σε ακινησία, να κάνει μόνο τις ελάχιστες απαραίτητες κινήσεις. Δεν σκέφτηκα ποτέ (όπως νομίζω δεν το σκέφτηκε και κανένας από το περιβάλλον μας) ότι έπρεπε να φωνάξουμε κάποιον για βοήθεια στο σπίτι.

Εμείς θα πάμε ήπειρο 25η εκεί να δεις τι Αλή Πασάς τι νησάκι τι βατραχοπόδαρα τι προβατίνες στα κάρβουνα τι ασημικά ακούς Γιοβάννα; Να ζηλεύεις

Ναι.ερχεταο ομως ή στιγμή που δείχνουν. Όπως βλέπετε η πανδημία καλά κρατεί λ πι δείκτες ανεβαίνουν. Πόσα χρόνια θα κρατήσουμε τη ζωή μας πίσω?Ο Μπούρα νομίζω είπε ότι θα πάρει δεκαετία? Υπάρχει κ η αλλη πλευρά της ζωής. Ζήλεψα κ χάρηκα πολύ με τα νέα της Yovannas.Πριν μια εβδομάδα επέστρεψε από δεκαημερο ταξίδι στο Λονδίνο.Δεν έπαθε τίποτα.Κ δεν φοράνε κ μάσκες πια εκεί.Φορεσε τη δική της κ πήγε. Τι London eye,τι zoo,τι θέατρα,τι ενυδρεια,τι μπακιγχαμ,τι τρομερά ψωνιά σε hamley s κ Disney store για το παιδί,τι μουσεία τι περπάτημα τι zoo.και την χαρά της αναμονής που την πας ?Βαλιτσες,προγραμματισμος κλείσιμο εισιτηρίων από εδώ για τα θεάματα κ τις εισόδους...Πολύ μεγάλη ευχαρίστηση ρε παιδια.Ελευθερια.Τη ζωή μας πίσω κ προσαρμοζομαστε στις συνθήκες.

Δεν ήρθε να κάνει δουλειές όταν εγώ ήθελα και επειδή δεν έκανε δουλειές όταν εγώ ήθελα άλλαξα γνώμη για το ποιά είναι και όταν θέλησε να βοηθήσει εγώ είπα όχι γιατί όταν ήθελα δε χόρεψε στο ρυθμό μου οπότε τώρα δε θέλω ούτε να πατήσει στο σπίτι. Δεν ξέρω αν είναι ορμονικό αλλά βλέπω πολύ μεγάλη απογοήτευση και εξίσου μεγάλη αντίδραση έτοιμη να διαλύσει ολόκληρη σχέση που μέχρι πρότινος δεν είχε προβλήματα για μια φορά που κάποιος είπε όχι. Θέλω να δει η θεματοθέτρια μια άλλη οπτική. Του δικαιώματος του άλλου να λέει όχι χωρίς να απειλείται με αποκλεισμό. Λίγο πιο χαλαρά.

Μου λείπει ένα κομμάτι της ιστορίας. Στο σπίτι σας την καλείς; Για καφέ. Για φαγητό. Όταν έμεινες στο κρεβάτι της είπες πχ έλα για παρέα; Όχι για βοήθεια, για παρέα. Την καλέσατε ποτέ να έρθει μαζί σας να διαλέξετε πχ ρουχαλάκια; Να της πεις έλα να πάμε μια βόλτα στα καταστήματα να δούμε πράγματα για το μωρό; στα ρωτάω γιατί πρόσφατα συζητούσα με φίλη που η πεθερά της είπε ότι δεν μου έδωσες ούτε μία φορά την χαρά να εμπλακώ στις αγορές αλλά μου κράτησες μούτρα που δεν ήρθα να σιδερώσω αυτά που πήρες. Και συζητώντας αν ήταν μια λογική πρόταση καταλήξαμε ότι ναι όντως και από την πλευρά της είχε δίκιο. Αν με τον άλλο δεν έχουμε μια α σχέση που να δείχνει ότι τον θέλουμε στη ζωή μας με δική μας πρωτοβουλία πως απαιτούμε να έρθει να μας κάνει πχ το σίδερο ή τα τζάμια; Γιατί αν δεν απαιτούμε και απλά ρωτάμε μήπως και ΑΝ μπορεί δεν μας ξενίζει το όχι. Το όχι μας ξενίζει στην απαίτηση ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε. Επίσης πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να μπλέκουν με τα σπίτια των άλλων όπως πχ η δική μου πεθερά. Αν της πω όμως κάνε μου ένα φαγητό θα κάνει δέκα. Είναι έτσι σαν άνθρωπος. Η το άλλο. Μπορεί να σκέφτεται γιατί ο γιός μου δεν μπορεί να κάνει μια ώρα τα τζάμια; Σου δίνω κάποιες οπτικές να σκεφτείς γιατί πάντα τα βλέπουμε μονόπλευρα όταν είμαστε οι άμεσα εμπλεκόμενοι.

το προβλημα τελικα που αντιμετωπιζεις ποιο ειναι; οτι συνειδητοποιησες τωρα οτι δ θα εχεις βοηθεια;γτ;πριν μεινεις εγκυος σου ειχε πει μεινε κ θα σε βοηθησω; ισως απλα καταλαβες με αποτομο τροπο οτι τα παιδια ειναι δικη μας ευθυνη.δ ειναι υποχρεωμενοι να βοηθανε οι παππουδες.καλοδεχουμενο οταν μπορουν κ θελουν,αλλα δ μπορουμε να τους αναγκασουμε προσωπικα εγω δ θελω κ πολλα,γτ συνηθως παρεμβαινουν μπορει κ να στεναχωρηθηκες λιγο παραπανω λογω ορμομων ελπιζω να μην με παρεξηγησεις.αλλα αυτο συμβαινει συχνα,κ ισως ειναι καλυτερα να το ξερεις τωρα που θα γεννησεις,λογικα τα τηλ κ οι επισκεψεις θα πολλαπλασιαστουν.κ φυσικα για να δει το μωρο,μην περιμενεις κ πολλα πλεον ειστε οι 3σας.εσυ,ο αντρας σου κ το μωρο.να της μιλησει ο αντρας σου να της πει τι;δ το βρηκα τραγικο που προτεινε γυναικα.καλως-κακως σου ειπε ξεκαθαρα να μην την υπολογιζεις για βοηθεια.δ ξερω αν αυτο θα ισχυει κ για το μωρο τα πεισματα ειναι παιδιαστικα.σκεψου πως θελεις να ειναι η σχεση σας κ πραξε αναλογως οπως κ γαι τις επισκεψεις.αν σου ειναι πιο χαλαρο να πηγαινεις,πανε.αν σου φαινεται πιο απλο να ερχεται κ να εχεις κ να εξυπηρετεις,επιλογη σου

Τελικά κλείσαμε ιδιωτική προβολή παιδικής ταινίας σε κινηματογράφο που έχουν γνωστοί μας. Δεν το παρέχουν πλέον ως υπηρεσία, αλλά λόγω φιλίας θα το κάνουν για εμάς. Θα μπορούν να μας έχουν ποπ κορν, νατσος, καφέδες, ποτά, αναψυκτικά και εμείς θα έχουμε λίγο φασαρία να φτιάξουμε τη διακόσμηση του lobby, να κανονίσουμε για πιατάκια, κουταλάκια κλπ και να κανονίσουμε για το φαγητό. Αλλά η όλη φάση με το σινεμά μου αρέσει πολύ και είναι πιο πολύ στο στυλ του παιδιού μας. Οπότε αφού η μικρή είναι ευχαριστημένη, όλα καλά.

Στην ηλικία που είναι η κόρη σου η ανάγκη να κοινωνικοποίηση δεν είναι τόσο μεγάλη όσο εμείς νομίζουμε. Για κάτι τέτοιο μία βόλτα στην παιδική χαρά ή σε ένα πάρκο 3-4 φορές την βδομάδα, ή μία δραστηριότητα τύπου κολυμβητήριο, μουσικοκινητική κτλ. είναι πολύ βοηθητικά. Το παιδάκι σας εντάχθηκε σε μία ομάδα, μία ουσιαστικά μικρογραφία της κοινωνίας μας, 18 διαφορετικοί άνθρωποι με το δικό του χαρακτήρα ο κάθε ένας, δεν προσαρμόζονται όλα τα παιδιά το ίδιο εύκολα, ούτε αντιδρούν σε μία αλλαγή τόσο μεγάλη με τον ίδιο τρόπο, έτσι υπάρχει και εκείνο που κλαίει. Το λάθος είναι καθαρά του σχολείου που σχολίασε στους υπόλοιπους γονείς το θέμα που έχει μαθητής, το βρίσκω πολύ άσχημο (ακόμα και αν ισχύει) να λέει μία δασκάλα κάτι τέτοιο για ένα παιδάκι ηλικίας παιδικού σταθμού. Κρίμα ειλικρινά. Εγώ το μόνο που θα πρότεινα στις δασκάλες θα ήταν να μη κρίνουν έτσι τα παιδάκια στους υπόλοιπους γονείς γιατί αυτό θα δημιουργήσει μεγαλύτερο πρόβλημα από το παιδάκι που κλαίει στην τάξη. Το κοριτσάκι αυτό έχει ήδη στοχοποιηθεί δυστυχώς.

Αυτό το τετράδιο το ζήτησε κι εμάς η δασκάλα. Αν και έχω πρωτακι θα απαντήσω. Πιστεύω πως δεν χρειάζεται κάτι επιπλέον για το σπίτι. Στην αρχή θα αρχίσουν ασκήσεις προγραφης (γραμμουλες κυκλάκια κτλ) και αργότερα θα κάνουν πολύ περισσότερα που για την ηλικία τους πιστεύω πως είναι υπέρ αρκετά! Δηλ θα κάνουν αντιγραφή λεξουλες, θα τις μαθαίνουν για ορθογραφία, θα έχουν ασκήσεις για το σπίτι +φυλλάδια οπότε δεν χρειάζονται περισσότερα. Αυτά που μου φαίνονται βάτα και διασκεδαστικά για την ηλικία τους είναι προφορικά παιχνίδια. Πχ. -όνομα ζώο, πράγμα. -να πούμε λέξεις που ξεκινάνε με ένα συγκεκριμένο γράμμα, - αντίθετα λέξεων -να σκεφτούμε ένα διαφορετικό τέλος για ένα παραμύθι -να παίξουμε προφορικό σωστό λάθος πχ το ρολόι έχει 13 ώρες. Σωστό ή λάθος. -μαθηματικα παιχνίδια πχ έχω επτά μαρκαδόρους μου τελείωσαν οι τρεις πόσοι γράφουν? -να πούμε αινίγματα, γλωσσοδέτες (πολύ διασκεδαστικό για μικρά παιδιά) -Να παίξουμε παιχνίδια λογικής (αγαπημένο μας/υπάρχουν και στο διαδίκτυο έτοιμες ερωτήσεις.) Πχ η μαμά του Νίκου έχει τρια παιδιά. Την Μαρία, την Ελένη και ένα ακομα. Πως λέγεται το τρίτο παιδί? Τα προφορικά παιχνίδια μπορούν να παιχτούν και στο αυτοκίνητο ή όταν έχουμε κάποια μικροδουλεια στο σπίτι. Παιχνίδια στο χαρτί μπορεί να αρέσουν στο παιδί και να εξασκεί την γραφή του διασκεδαστικά. Πχ -το γνωστό παιχνίδι με τελιτσες. - τριλιζα -sos -γεφυρες -λαβυρινθοι -ενωνω τις τέλειες για να εμφανιστεί η εικόνα Καλή ιδεα είναι και τα εκπαιδευτικα επιτραπεζια που διευρύνουν διασκεδαστικά τους ορίζοντες όπως και πολλά βιβλία που κυκλοφορούν με παραθυρακια που όντως αρέσουν στα παιδιά.

Για τα της ήβης νομίζω ότι αρμόδιος είναι ένας ενδοκρινολόγος και όχι αναπτυξιολόγος. Λες ότι νευρολόγοι έχουν αποκλείσει το σύνδρομο τουρέτ. Αισθάνεσαι ασφάλεια με όσα σου έχουν πει μέχρι στιγμής, έχεις καλυφθεί? Έχει γίνει κάποια πρόσφατη επίσκεψη/διάγνωση? Επίσης, όπου ακούω για ανάγκη παιδονευρολόγου, δεν μπορώ να μην ρωτήσω....έχετε επισκεφθεί τον Γιουρούκο? Δεν υπάρχει καλύτερος γιατρός από αυτόν στον τομέα του. Όσο για τα τικ....ξέρεις ότι έχω προσωπική εμπειρία, σου έχω γράψει και ιδιωτικά. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις αλλά αποκλείεται το παιδί να μην έχει "πιάσει" την ένταση και την δυσφορία σας, απλά δεν υπάρχει περίπτωση. Όταν έκανε τις θεραπείες με την παιδοψυχίατρο, για ποιον λόγο νόμιζε ότι τις έκανε? Δεν είναι απαραιτήτως κακό το παιδί να ξέρει ότι έχει μια δυσκολία και ότι χρειάζεται μια "προσπάθεια" εκ μέρους της να την ξεπεράσει, στο μέτρο του εφικτού φυσικά. Σε παλαιότερα μηνύματα έχεις γράψει ότι το παιδί έχει δείξει την ικανότητα να καμουφλάρει τα τικ της, αυτό σημαίνει ότι έχει έλεγχο και ότι πιθανόν μπορεί να "εκπαιδευθεί" στην διαχείρισή τους, όπως φαντάζομαι ότι έκανε με τον τραυλισμό. Πρέπει απαραιτήτως να πάρετε κατεύθυνση οι γονείς, όχι σκόρπιες συμβουλές στο by the way από τον παιδίατρο ή τον παιδοψυχίατρο, πλήρη κατεύθυνση με συνεχή υποστήριξη, ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνετε συνεδρίες εσείς οι ίδιοι. Όσο κι αν δυσφορήσεις με αυτό που θα πω, ίσως έχει έρθει η ώρα να αποδεχθείς ότι το παιδί θα έχει τικ μια ζωή, άλλοτε με μεγαλύτερη συχνότητα και άλλοτε με μικρότερη. Δεν το λέω ελαφρά την καρδία ούτε έξω από τον χορό, είμαι στην θέση σου, έχω περάσει και περνάω από αυτή την διαδικασία. Εστίασε στα δυνατά της σημεία, στις αρετές της, σε αυτά που την κάνουν αγαπητή και ευτυχισμένη, μην μένεις στο "πρόβλημα" γιατί αν μείνεις σε αυτό, σε αυτό θα μείνει και το παιδί.

θα συμφωνησω οτι ειναι φυσιολογικο το σκρατς σε επιφανεια αυτο με τα δαχτυλα ουτε εγω το καταλαβα τα χερια πως τα κουναει;γτ κ οι ανεξελεγκτες κινησεις χεριων,πχ να τα ανοιγοκλεινουν συνεχεια,ειναι αρκετα συνηθες σε τοσο μικρα παιδακια.το εκανε η κορη μου οταν χαιροταν πολυ επισης πολυκακοφαγα σε εκεινη τημ ηλικια κ τα δυο μου παιδια.η μεγαλη θηλαζε παρα πολυ ομως.ο μικρος μετρια κ απο θηλασμο ειναι πολυ θετικα οσα λες για βλεμμστικη επαφη κ ανταποκριση ο παιδιατρος που σας παρακολουθει,τι λεει;

Δεν καταλαβαίνω ποιες είναι οι υποψίες. Το σκρατς σε επιφάνειες είναι απολύτως φυσιολογικό για την ηλικία του, βασικά είναι αναπτυξιακο ορόσημο. Finger clinking δεν ξέρω τι είναι όμως, μπορείς να το περιγράψεις? Όταν λες δεν τρώει τίποτα ούτε γάλα προφανώς υπερβαλεις, πες μας λίγο πιο συγκεκριμένα αν θέλεις

Καταλαβαίνω πόσο πελαγωμένη είσαι. Πολλά από αυτά που περιγράφεις είναι φυσιολογικά. Φαίνεται να έχει πολλή ενέργεια, την οποία θέλει κάπως να ξοδέψει. Αν το παιδί δεν ανταποκρίνεται σε κάποια δραστηριότητα στο σπίτι, ίσως δεν είναι αυτή η ανάγκη του τη δεδομένη στιγμή. Βάλε μαξιλάρια και φτιάξε στίβους μάχης για να χοροπηδάει και να κουτρουβαλάει με ασφάλεια. Αν του αρέσει το νερό, βάλτον στην μπανιέρα ή μπροστά στον νεροχύτη για να πλύνετε τα παιχνίδια του ή να γεμίζετε κατσαρολάκια. Δοκίμασε μέσι πλέι, σεντόνι ή χαρτόνι στο πάτωμα και δαχτυλομπογιές. Να έχεις γενικά υπόψη ότι ακόμα και τα πιο "ήρεμα" παιδιά, όταν ξεκινούν μια δραστηριότητα θέλουν να επεξεργαστούν τα υλικά, και μέρος αυτής της γνωριμίας μπορεί να είναι να τα πετάξουν κάτω ή να τα κακομεταχειριστούν. Μην ψαρώνεις δηλαδή από τις αναρτήσεις στις ομάδες στο φβ με τις δομημένες δραστηριότητες όπου τα παιδιά τις κάνουν όμορφα κι ωραία - πάρα πολλά παιδιά δεν λειτουργούν έτσι. Για έξω, αφού δεν τον ενδιαφέρουν οι κούνιες, δοκίμασε πάρκο, κάποιον χώρο σχετικά ασφαλισμένο και περιφραγμένο όπου θα μπορεί να τρέξει ή να κάνει πατίνι ή να παίξει μπάλα. Baby swimming ίσως. Βρεφικό παιδότοπο με φουσκωτά, όπου θα μπορεί να σκαρφαλώσει με την ψυχή του. Είναι πλέον σε μια ηλικία που αρχίζει να καταλαβαίνει, οπότε κάνετε συμφωνίες από πριν. Θέλεις καρότσι ή να περπατήσεις; Αν θέλεις να περπατήσεις, θέλω να με κρατάς στον δρομο από το χέρι γιατί έχει αυτοκίνητα κι είναι επικίνδυνο. Στο σουπερμάρκετ θα καθίσεις στο καρεκλάκι του καροτσιού και δεν θέλω να σηκωθείς, αλλά θα με βοηθάς να βάζουμε τα πράγματα μέσα. Γενικά η διαπραγμάτευση πιάνει, γιατί τα βοηθάει να ξέρουν τι να περιμένουν από πριν. Βοηθάει επίσης να νιώθει το παιδί ότι έχει επιλογές κι έναν κάποιον έλεγχο, τον οποίο φυσικά θα ορίσεις στα πλαίσια που θέλεις εσύ. Και οι κρίσεις είναι αναμενόμενες και φυσιολογικές σ' αυτήν την ηλικία. Του μιλάς με ηρεμία, προσπαθείς να εκφράσεις αυτό που νιώθει γιατί το ίδιο δεν μπορεί να δώσει όνομα στα συναίσθηματά του. ("Απογοητεύτηκες, το ξέρω. Αλλά δεν μπορούμε να βγάλουμε τα παπούτσια των άλλων. Αν θέλεις, έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.") Μιλάει γενικά; Στο φαγητό πώς είναι; Στον ύπνο; Έχω κι εγώ ένα αρκετά ζωηρό και δραστήριο παιδί (το δικό μου είναι 2,5), και όσο μεγαλώνει γίνονται καλύτερα τα πράγματα. Το δικό μου πότε δεν κάθισε σε καφετέρια στο καρότσι, οπότε απλά δεν το κάνουμε. Επιλέγουμε χώρους δίπλα σε πάρκο ή κούνιες, τον κάνουμε βόλτα εναλλάξ και στο τέλος ξέρει ότι θα έρθει η ώρα να καθίσουμε στο τραπέζι για να φάμε. Όσες φορές βρεθήκαμε σε χώρο που δεν είχε μέρος για να τρέξει, είχα μαζί παιχνίδια και τον απασχολούσαμε συνεχώς. Δεν έχει συμβεί δηλαδή μέχρι στιγμής να αυτοαπασχοληθεί με κάτι όσο εμείς τρώμε ή συζητάμε, όπως βλέπω να κάνουν άλλα νήπια στα διπλανά τραπέζια. Τι να κάνεις; Κάθε παιδί με τις προκλήσεις του. Πήγαινε σε αναπτυξιολόγο για να σχηματίσεις μια εικόνα. Αλλά γενικά να ξέρεις ότι η ΔΕΠΥ δεν μπορεί να διαγνωστεί σε αυτήν την ηλικία. Ο αναπτυξιολόγος θα τσεκάρει ομιλία, αντίληψη, λεπτή και αδρή κινητικότητα, τυχόν αισθητηριακά θέματα, και θα σου δώσει κάποιες κατευθύνσεις. Ο παιδοψυχολόγος/παιδοψυχίατρος είναι επόμενο στάδιο, αφού πρώτα αποκλειστούν τα αναπτυξιακά θέματα.

Δεν είπα ότι με ρώτησες.. όλες εδώ μέσα συζητάμε, σχολιάζουμε, λέμε την άποψή μας σε ό,τι γράφεται κλπ.. συμφωνώ με όσα λες, το θυσία απλά εγώ το εκλαμβάνω ως "αφήνω τα πάντα για να βοηθήσω". ο καθένας μάλλον το εκλαμβάνει διαφορετικά.Και δεν λέω αν είναι καλό ή κακό, εμένα λέω ότι δεν μου αρέσει σαν ιδέα. Το "κακώς απάντησα" δεν το καταλαβαίνω, forum είναι, όποιος θέλει γράφει ό,τι θέλει, αρκεί να μην προσβάλει κανέναν. Και δεν νομίζω ότι μίλησα προσβλητικά..

Μα δεν λέει κανείς αυτό βρε παιδιά. Αυτό που λέμε είναι ότι πολύτιμη η βοήθεια, τη δέχεσαι με χαρά, αλλά δεν την απαιτείς. Κι αν τη χρειαστείς και τη ζητήσεις, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για την άρνηση. Και φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις στο τι χρειάζεσαι πραγματικά. Άλλο να στο κρατήσει δυο ώρες για να πιεις έναν καφέ να ξεσκάσεις (κατά κανόνα ευχάριστο και για την γιαγιά, είναι δουλειά που δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον ξένο, και βοήθεια εξαιρετικά σημαντική για τη λεχώνα κτγμ) κι άλλο να της πεις να σου καθαρίσει τα τζάμια (κατά κανόνα ευχάριστο για κανέναν, μπορεί κάλλιστα να το κάνει μια γυναίκα που θα έρθει να καθαρίσει, και όχι ιδιαίτερα σημαντικό για την εύρυθμη λειτουργία του σπιτιού). Πρόβλημα είναι να δουλεύεις, να έχεις το παιδί άρρωστο, να μην μπορείς να πάρεις άδεια και να σου πει δεν μπορώ να το κρατήσω γιατί θέλω να πάω στην αγορά για ψώνια. Που κι αυτό σεβαστό είναι, αλλά εκεί όντως έχεις ένα πρόβλημα στα χέρια σου που θα δυσκολευτείς να το λύσεις, κι είναι λογικό να σε πληγώσει η άρνηση. Το να κάνει ο άντρας σου τα τζάμια κι εσύ το σίδερο, ή να φωνάξετε μια γυναίκα να σας τα κάνει όλα, δεν είναι πρόβλημα, γιατί είναι κάτι που λύνεται.

Εγώ πάλι συμφωνώ με τον άντρα σου. Είναι συνταξιούχος, τα παιδιά της τα μεγάλωσε, δεν έχει υποχρεώσεις και πήγε μια εκδρομή. Έρχεται και σε βοηθάει με τον τρόπο της, αλλά δεν είναι υπάλληλός σας για να σε ρωτήσει πότε μπορεί να φύγει. Το κανόνισε όποτε τη βόλευε: όταν είχε χρήματα, όταν μπορούσε η αδερφή της, ή απλά όταν είχε μπουχτίσει και ήθελε να πάει ένα ταξίδι. Το ξέρω πως είναι πολύ δύσκολη η φάση που βρίσκεσαι με το παιδί. Τα δόντια τα θυμάμαι κι εγώ σαν εφιάλτη. Τον έβαζα στον μάρσιπο και κάναμε δουλειές παρέα, και φυσικά υπήρξαν φορές που έκλεισα το φαγητό επειδή έκλαιγε και δεν μπορούσε να ηρεμήσει ούτε εκεί. Τα είχαμε συζητήσει και παλιότερα. Καταλαβαίνω ότι επειδή έχασες τη μαμά σου, σκέφτεσαι πως αν ήταν εκείνη εδώ θα σε βοηθούσε πολύ περισσότερο, και πονάς ακόμα. Και είναι φυσιολογικό να σκέφτεσαι έτσι και να πονάς. Αλλά πραγματικά δεν θεωρώ ότι είναι φοβερό αυτό που έκανε η πεθερά σου. Δεν σου μιλάω εκ του ασφαλούς: η μαμά μου είναι μακριά κι η πεθερά μου ζει στα προάστια. Όταν αρρωσταίνει ο μικρός, ή όταν έχουν καμιά απεργία στον σταθμό ή κλείνει το τμήμα λόγω κόβιντ, της ζητάμε να έρθει να βοηθήσει. Άλλες φορές μπορεί και άλλες όχι. Έχει τα σκυλιά, έχει δουλειές, έχει δικό της πρόγραμμα. Αν δεν μπορεί τα ρυθμίζουμε μόνοι μας με τον σύζυγο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις δουλειές μας. Τη μία και μοναδική φορά που θελήσαμε να βγούμε Σαββατόβραδο μαζί, δεν ήρθε να κρατήσει το παιδί γιατί είχε κανονίσει να βγει για φαγητό. Ο άντρας μου τσατίστηκε, εγώ προσωπικά τη θαύμασα (εξαιρετικό παράδειγμα οριοθέτησης και μπράβο της). Φυσικά και σκέφτομαι ότι αν ζούσα δίπλα στη μαμά μου, ή αν ήμασταν πάνω-κάτω στο σπίτι με την πεθερά μου, η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη. Ταυτόχρονα ενδεχομένως να είχα άλλα προβλήματα που δεν έχω τώρα. Μην σκας και μην στεναχωριέσαι. Απόλαυσε αυτό που σας προσφέρει και πάρε παράδειγμα για το δικό σου μέλλον. Η γυναίκα δεν χρειάζεται να γίνεται θυσία μέχρι να κλείσει τα μάτια της, πρώτα με τον άντρα της και μετά με τα παιδιά και τα εγγόνια της. Αν το θέλει και αυτό τη γεμίζει και την κάνει χαρούμενη, καλώς. Αν δεν το θέλει, πάλι καλώς.

Ειλικρινά δε θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά αυτό ακριβώς πέρασα σε παρόμοια ηλικία με τη δική μου και δοκίμασα όλα αυτά που γράφει η @samsympan που είναι και πραγματικά πολύ βοηθητικά, ΑΝ το παιδί αντιμετωπίζει απλά αλλαγή ρουτίνας και ένα ήπιο (και αναμενόμενο) στρές. Εμείς το παλέψαμε κοντά 1,5 μήνα. Μόνο χειροτέρευε, οι εφιάλτες ήταν καθημερινοί, τεράστια προσκόληση επάνω μου, δημιουργήθηκε δυσκοιλιότητα, υπήρχε πλήρης άρνηση για κουβέντα γύρω από το θέμα σχολείο ή όταν αυτή γινόταν ήταν εντελώς και κάθετα αρνητική, είδαμε ένα άλλο παιδί. Από τον παιδικό (επίσης δημοτικό) προσπαθούσαν, προσπαθούσαν να την έχουν αγκαλιά, ξεχνιόταν ελάχιστα και ξανα-άρχιζε το κλάμα. Όταν την έπαιρνα ήταν χαρούμενη αλλά επειδή την έπαιρνα, όχι γιατί έφευγε με χαρούμενη ανάμνηση. Και φυσικά με παράπονο "γιατί με αφήσατε εκεί;". Εν πολλοίς, το δικό μου παιδί δεν ήταν έτοιμο. Και όλο αυτό του δημιούργησε μια πολύ μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς εμάς, που δύσκολα την ξανακερδίσαμε. Στα καλά νέα, ένα χρόνο μετά, το παιδί πήγε στα 3,5 παιδικό και ήταν μια χαρά. Ούτε κλάμα, ούτε γκρίνια, και με πολύ χαρά. Μετά από διακοπές ή ιώσεις που κρατούσαν >1 εβδομάδα σαφώς υπήρχε γκρινίτσα στην επιστροφή αλλά μέχρι εκεί. Προσωπικά, τα "θα συνηθίσει" τα πιστεύω μόνο όταν μιλάμε για μικρή δυσκολία προσαρμογής. Δεν το βρίσκω καθόλου υγειές να ταλαιπωρουμε ένα παιδί που εμφανώς δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτή τη νέα κατάσταση, ειδικά αν υπάρχει η εναλλακτική να μείνει σπίτι (και πραγματικά νιώθω τυχερή που την είχα, διαφορετικά θα έπρεπε να ξηλωνόμουν για γυναίκα στο σπίτι ή να σταματήσω να δουλεύω, που δεν έπαιζε).

Εγώ διαφωνώ με την κοπέλα πάνω. Πιστεύω ότι καλό είναι να έχετε κάτι δικό σας, αντί να δίνετε τόσα λεφτά στο ενοίκιο καλύτερα σε κάποιο δάνειο κ μετά να σου μείνει κ το σπίτι. 70τμ πιστεύω είναι οριακά, θα μπορούσατε πχ να μείνετε 4μελης οικογένεια αλλά στριμωχτα. Βέβαια με μια διαρυθμιση κάνοντας 2 υπνοδωμάτια θα μπορούσατε απλά για τρίτο παιδί δύσκολο. Το ενδεχόμενο να πουλουσατε αυτό να πάρετε κάτι μεγαλύτερο δίνοντας κάποια επιπλέον λεφτά το σκεφτήκατε?

Καλησπέρα! Οι ειδήσεις του καλοκαιριού είναι (κι εφέτος) ζόρικες. Εύχομαι να περνάτε ένα ήρεμο καλοκαίρι. Είπα να δημοσιεύσω ένα ανάλαφρο post κομμωτηρίου. Όπως έχω αναφέρει σταμάτησα να βάφω τα μαλλιά μου τέλη 2019 αρχές 2020 (είμαι 40, άρχισα να γκριζάρω από τα 20-25). Τα μαλλιά μου είναι γκρίζα, πολύ γκρίζα (salt and pepper). Έως τα τέλη του 2021 είχα επιτύχει ένα full grey look (είχε φύγει με τα κουρέματα όλη η βαφή). Ήταν ωραίο, ήταν ιδιαίτερο, αλλά με ξένιζε ελαφρώς είναι η αλήθεια. Δε θα επέστρεφα ποτέ στη βαφή (τα έβαφα σκούρα καστανά και ανά 15μέρες άρχιζαν να φαίνονται οι ρίζες...γκρρρ). Νοιώθω πολύ ξαλαφρωμένη που την ξεφορτώθηκα από το κεφάλι μου. Ωστόσο είπα να δοκιμάσω με φειδώ τις ανταύγειες. Έτσι τα Χριστούγεννα (του 21) έκανα ξανθές babylights, χωρίς ντεκαπάζ. Επειδή ήταν χωρίς ντεκαπάζ, το ξανθό έγραψε αλλιώς στις λευκές τρίχες αλλιώς στις καστανές κι αυτό προσέδωσε φυσικότητα και διάσταση στο χρώμα. Το αποτέλεσμα ήταν διακριτικό, έδινε μια λάμψη κι έκανε ένα παιχνίδισμα με τα γκρίζα. Μου άρεσε πολύ. Πέντε μήνες περίπου μετά, ξανά πέρασα ξανθές babylights. Αυτή τη φορά "έγραψε" καλύτερα το χρώμα, μιας και ήταν ανταύγεια πάνω στην ανταύγεια. Τα γκρίζα ακόμη φαίνονται. Δεν είναι σκοπός μου να τα κρύψω! Αλλά να τα αναδείξω. Πλέον το μαλλί στο σύνολο του (έχει ανοίξει κι από τον καλοκαιρινό ήλιο), αν δεν το κοιτάξεις μεμονωμένα τούφα τούφα, έχει το χρώμα της χρυσαφένιας άμμου ας πούμε. Είμαι πολύ ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα. Σπάει/αναδεικνύεται το γκρίζο, ταιριάζει στο πρόσωπο/στυλ/επιδερμίδα μου και δεν είμαι δέσμια της βαφής καθώς έχει αραιή συντήρηση και αυτό προαιρετικά. Αν θέλω περνάω ξανά ανταύγειες, αν δεν θέλω δεν περνάω, δεν φαίνεται καθόλου άσχημα η ρίζα όταν μακραίνει το μαλλί. Δένει πολύ καλά με το φυσικό μου γκρι. Εν κατακλείδι, αυτό που ήθελα να πω είναι, για όσες γυναίκες αποφάσισαν ή σκέφτονται να αφήσουν τα μαλλιά τους στο φυσικό τους γκρι, υπάρχουν επιλογές μετά εάν και εφόσον θέλουν να "μπλέξουν" το γκρι με κάτι. Είναι όμορφα και εντελώς άβαφα εννοείται. Αλλά και αν θέλουν να παρέμβουν χωρίς να μπλέξουν πάλι με βαφή σε όλο το κεφάλι, υπάρχουν επιλογές! Αυτά

Να σας ζήσει! Σίγουρα μπορείς να πας αλλα και σίγουρα δε θα κάνετε τις διακοπές που φαντάζεσαι. Πέρα απο το ταξίδι που είναι ενα θέμα, θα πάτε με αμάξι; Είναι κοντα; Εγώ δε θα ήθελα πχ να το εκθέσω σε κόσμο στο πλοίο 2 μηνών. Πολύ χαμηλό ανοσοποιητικό και πολλές ιώσεις. Στη θάλασσα εννοείται αν μπείτε η βουτιά διαρκεί ελάχιστα λεπτά κ θέλει πλύσιμο αμέσως στέγνωμα κ καθαρά ρούχα. Πολύ ευαίσθητο δέρμα για αλάτι κ άμμο. Για ήλιο ούτε γι αστείο μαγιό παντού ή ρούχα κ χωρίς αντηλιακό και δν μπορείς να το έχεις και στην παραλία εαν έχει πολύ ζέστη ούτε στη σκια για πολύ ώρα. Για να μη στα λέω κι όλα μαύρα. Λοιπόν σ ένα σενάριο που έχεις ενα εξοπλισμένο σπίτι κοντά στη θάλασσα και πας μια βόλτα κάποιων λεπτών κ φεύγεις είναι οκ. Το να μένεις με τις ώρες παραλία εγω το βρίσκω τρελό δλδ αν βρεις αυτές τις ιδανικές συνθήκες σε παραλία να μας πεις να έρθουμε κ μεις, τώρα που είμαι έγκυος ξεφυσαω κ υπό σκιά κ υπο παγετώνα. Επίσης μπορεί να αναφέρεσαι σε διακοπές χωρίς βουτιά στη θάλασσα. Σ αυτή την περίπτωση όπως είσαι σπίτι σου. Χαλαρώνεις κ βγαίνεις βολτουλες όταν έχει ανεκτή θερμοκρασία κ όχι στον ήλιο. Εμείς πήγαμε 8 μηνών πρώτη φορά, μόνο απόγευμα θάλασσα αντηλιακό μαγιό πάνω κάτω καπέλο μικρή βουτια κ το βράδυ βόλτα. Κλείνω με το μπορείς να κάνεις τα πάντα με ένα βρέφος κανονικά αλλά με πολλούς περιορισμούς. Πρέπει να ακολουθείς όσα αντέχει και είναι πολύ πολύ ευαίσθητα ακόμα και μεγαλύτερα όταν είναι. Κοιτάς εννοείται να έχεις πρόσβαση σε νοσοκομείο.

Πιστεύω ότι πλέον χρειάζεται αλλαγή ρουτίνας. Καταρχάς φαίνεται ότι θέλει δύο ημερησιους υπνους. Μπορεί με δύο υπνους την ημέρα να κοιμάται καλύτερα και το βράδυ. Επίσης πιθανώς μετάβαση από τα αλεσμενα σε μπουκιτσες. Πολλά παιδιά φτυνουν τα αλεσμενα κ θέλουν πιο κανονικό φαγητό. Εγώ καταλαβαίνω ότι το παιδί μεγαλώνει και άλλαζουν οι ανάγκες του, οι ώρες ύπνου που χρειάζεται μειώνονται. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο είναι το γάλα που πίνει. Τι γάλα πίνει? Έχει πράγματι αλλεργία στη λακτοζη? Ή έννοεις τη συνηθίσμενη δυσανεξια στην πρωτεΐνη της αγελαδας που έχουν πολλά νεογέννητα? Πάντως όλα αυτά δεν μου ακούγονται περίεργα. Το κάθε τρεις ώρες ξύπνημα ούτε και αυτό γιατί και το δικό μου παιδί το έκανε μέχρι αρκετά μεγαλύτερη ηλικία από εσάς. Και γενικά είστε σε μια ηλικία "μετάβασης", η σχέση του παιδιού με τον κόσμο αλλάζει και γενικά αυτά τα άλματα ανάπτυξης συνοδεύονται από γκρίνια. Και φυσικά τα δόντια! Κατά τη γνώμη μου πρέπει αφενός να αλλάξετε τις ρουτινες σας και να τις προσαρμοσετε στις τωρινες ανάγκες του παιδιού για ύπνο και φαγητό και αφετέρου να ελέγξετε αν τον ενοχλεί το γάλα που πίνει. Υπομονή και όλα θα πάνε καλά

@Banoffee καταρχήν να σας ζήσει το μωράκι σας! Με κάθε καλή διάθεση θα σου πως πως η στάση σου απέναντι στην πεθερά σου μου φαίνεται λιγάκι ''εκδικητική'' δήλαδή δεν κάλυψε τις ανάγκες - απαιτήσεις σου δεν θα της πηγαίνεις το παιδί. Θα σου κάνει έκπληξη αυτό που θα σου πω όμως με αυτόν τον τρόπο μόνο τον εαυτό σου τιμωρείς. Λες πως όσες φορές έχει έρθει ασχολείται με το παιδί και όχι με το σπίτι, μα για το παιδί ήρθε, και στην τελική γιατί δεν χαίρεσαι που ζητάνε να δουν το παιδί ΣΟΥ? Εγώ αν γίνονταν αυτό θα άφηνα το παιδί στη γιαγια΄και θα πήγαινα να κοιμηθώ μίση ώρα χωρίς έννοια, ή θα έβαζα να φτιάξω ένα φαί, και το να ασχοληθεί με το μωρό πάλι βοήθεια είναι. Σου αναφέραμε και πιο πάνω, αν θες οικιακή βοηθό πάρε οικιακή βοηθό. Οι περισσότερες μαμάδες εδώ περάσαμε τον πρώτο καιρό όπως εσύ, ακριβώς όπως εσύ! Χωρίς βοήθεια, και με έναν σύζυγο να δουλεύει όλη την ημέρα. Εφόσον η καθαριότητα του σπιτιού σου δημιουργεί τέτοιο πρόβλημα πάρε οικιακή βοηθό, να μην έχεις και κανέναν ανάγκη. Δε σου είπε κανείς πως είσαι υποχρεωμένη να της το πας, μη το πας, ας έρθει εκείνη να το δει. Μην έχεις προσδοκίες από τους υπόλοιπους, άσε τον κάθε ένα να δου προσφέρει αυτό που μπορεί.

Βικυ ο Μητσοτάκης που να πει τον πόνο του? Η Εμινε θα τον κόλλησε επίτηδες. Μην μου πεις ότι είναι τυχαίο που κόλλησε τώρα μετά το ταξίδι!Διπλωματικό επεισόδιο θα γίνει.

Εγώ Βίκυ μου το έχω πάρει απόφαση και ζω πλέον όπως πριν τον ιό απλά τηρώντας τα μέτρα, πηγαίνουμε φουλ θέατρο, σινεμά, έχουμε πάει και σε πάρτυ αρκετά αυτόν τον καιρό, συνεχίζει δραστηριότητες ο μικρός κανονικά, βγαίνουμε, πηγαίνουμε για φαγητό και για ποτό (για ποτό όχι με το παιδί φυσικά χαχαχα) , καλούμε φίλους στο σπίτι , και τώρα κανονίζουμε το ταξίδι μας για το Πάσχα το οποίο το περιμένω πως και πως!!! Δεν μπορούμε άλλο κουραστήκαμε με τα μέτρα και τους περιορισμούς χάσαμε ήδη αρκετά πράγματα και θέλουμε να επιστρέψουμε στη ζωή μας.

Την γενική εικόνα δεν μπορούμε να την έχουμε έτσι κι αλλιώς, οπότε αναγκαστικά εστιάζουμε στα δεδομένα που μας δίνονται. Και όλα τα παράπονα της κοπέλας εστιάζουν στο γεγονός ότι η πεθερά της αρνήθηκε να πάει να κάνει δουλειές. Ούτε για αδιαφορία για την πορεία της εγκυμοσύνης διαβάσαμε, ούτε για αναισθησία. Ενμέρει η κοπέλα είναι δικαιολογημένη γιατί έχει χάσει πρόσφατα την μαμά της και αυτό από μόνο του είναι μια συνθήκη που επηρεάζει την ψυχολογία της. Δίνει όμως την αίσθηση ότι εάν η μαμά της ζούσε και ένιωθε ότι θα είχε βοήθεια από εκεί, ούτε θα την ένοιαζε αν η πεθερά θα πήγαινε στο σπίτι. Αν κάνω λάθος ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη. Σε κάθε περίπτωση, το να κάψεις τις γέφυρες δεν εξυπηρετεί πουθενά, εάν φυσικά δεν πρόκειται για πρόσωπο που προκαλεί προβλήματα, είναι τοξικό, μπλέκεται κλπ. Θέλω να πιστεύω ότι η διαφαινόμενη διάθεση "αφού δεν με βοήθησε, τότε κι εγώ δεν την θέλω να έρχεται να βλέπει το παιδί" οφείλεται στην ιδιαιτερότητα της φάσης της εγκυμοσύνης. Είναι σίγουρα παιδιάστικη και οπωσδήποτε δεν θα βγει σε καλό για την κοπέλα. Η έλευση νέου μέλους, ειδικά του πρώτου παιδιού, φέρνει από μόνη της πολλές εντάσεις στο στενό και ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, καλό είναι να μην ξεκινάμε με αχρείαστα ανοιχτά μέτωπα.

Δεν ξέρω πόσο στενή είναι η σχέση σας, αλλά ούτε εμένα μου φαίνεται υπερβολική η απάντηση. Προσωπικά μπορεί να ζητούσα κάτι τέτοιο από τη μαμά μου, αλλά θα δίσταζα να το ζητήσω από την πεθερά μου ή από οποιονδήποτε άλλο. Καταλαβαίνω ότι επειδή πλησιάζει ο καιρός να γεννήσεις και δεν έχεις τη μαμά σου ή άλλη βοήθεια, νιώθεις ανασφάλεια και η απάντησή της είναι σαν να σου είπε με τον τρόπο της ότι δεν θα έχεις να περιμένεις βοήθεια από πουθενά. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο είναι λογική η απογοήτευσή σου. Όμως αντικειμενικά δεν έκανε κάτι φοβερό, το αντίθετο θα έλεγα. Μην προδικάζεις και μην κόβεις γέφυρες. Όταν θα γεννηθεί το μωρό δες πόση βοήθεια θα είναι διατεθειμένη να προσφέρει και αποφάσισε πόση θα είσαι διατεθειμένη να δεχτείς. Ακόμα και να σου σιδερώσει ένα πλυντήριο ή να σου το κρατήσει για να κοιμηθείς μία ώρα, βοήθεια είναι. Γενικά αυτά τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρο-μαύρο. Οι άλλοι προσφέρουν ό,τι μπορούν ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις αντοχές τους, κι εμείς δεχόμαστε ό,τι κρίνουμε ότι μπορούμε να δεχτούμε ανάλογα με τη δική μας φιλοσοφία και τις αντοχές. Και τα κίνητρα μπορεί επίσης να είναι γκρίζα. Δηλαδή, μην τα πάρεις στο κρανίο αν διαπιστώσεις ότι έρχεται να βοηθήσει επειδή θέλει να χαρεί το εγγόνι κι όχι επειδή πρωταρχικό της κίνητρο είναι να ξεκουραστείτε εσείς. Λογικό θα είναι κι αυτό, εσύ απλά δες τι είναι βοηθητικό για σένα χωρίς να σε εκνευρίζει/να διαταράσσει την καθημερινότητά σας και πράξε ανάλογα. Γενικά καλό είναι να ξεκινάμε με αφετηρία ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει, κι αν τελικά βοηθήσει, βλέπουμε τι μπορούμε να δεχτούμε και τι όχι. Λυπάμαι πολύ για τη μαμά σου. Με το καλό το μωράκι σου!

Με το καλό εύχομαι το μωράκι σου! Κοντεύεις και εσυ! Θα σου πω πρώτα την δικιά μου μεριά για να καταλάβεις ότι δεν είσαι η μόνη που δεν έχει κάποιον να προσφερθεί για βοήθεια. Εγώ έχω δυο αγοράκια το ένα 2,5 και το άλλο 1,5 και όπου να ναι γεννάω το τρίτο. Δεν έχω καμία βοήθεια από πουθενά. Η μαμά μου εμένα μένει Αθήνα , εμείς είμαστε έξω από Αθήνα περίπου μια ώρα δρόμος. Έρχεται που και που και το τραπέζι το κάνω εγώ για να την υποδεχτώ. Δεν έρχεται για βοήθεια. Η πεθερά μου μένει κοντά σε εμάς. Μερικές φορές όταν έχει χρειαστεί να πεταχτώ κάπου για μια δουλειά , μου κρατάει τα μωρα κάνα δύο ώρες. Επίσης τις φορές που ήμουν λεχώνα μας έφερνε φαγητό τις πρώτες μέρες που δεν προλάβαινα να μαγειρεύω. Τέλος ως εκεί είναι η βοήθεια από την πεθερά. Η μαμά μου αμέτοχη τελείως. Η πεθερά προσφέρει αυτό που προσφέρει και δεν της έχω ζητήσει ποτέ κάτι παραπάνω. Έρχεται για καφέ , η πάω εγώ σε αυτήν για να βλέπει και τα παιδιά. Αλλά όχι βοήθεια να μου καθαρίσει τα τζάμια. Και εμένα μάνα και πεθερά δεν είναι ούτε 50 ετών έτσι. Όποτε δεν είναι στην ηλικία το πρόβλημα. Έχω δεχτεί ότι ότι χρειάζομαι και εγώ βασίζομαι μόνο στον άντρα μου. Ότι βαριά δουλειά υπάρχει την κάνω μόνη μου. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να φέρω κοπέλα αλλά το πρόβλημα δεν είναι στο οικονομικό. Είναι στο πως νιώθω εγώ. Ότι νιώθω πως περισσότερο θα με αναστατώσει ένα ξένο άτομο στο σπίτι και εμένα και τα μωρα, παρά ότι θα με βοηθήσει. Αυτό βέβαια για τα τζάμια εμένα μου φαίνεται τραβηγμένο. Δεν θα το ζήταγα. Μόνο αν ο άλλος προσφερθεί μόνος του. Δεν θεωρώ όμως και την δικιά τους μεριά ότι είναι αναγκασμένες να κάνουν κάτι για να με βοηθήσουν. Η απόφαση να κάνω παιδιά ήταν καθαρά δικιά μου και δεν συμφωνήσαμε κάπου ότι θα με βοηθανε ούτε σε δουλειές , ούτε στο μεγάλωμα των παιδιών. Εγώ είμαι της άποψης ότι τον άλλον δεν μπορείς να τον αναγκάσεις. Εγώ προσπαθώ να τις δικαιολογώ πάντα. Και λέω ότι κάνανε μικρές παιδιά και χάσανε πολλά χρόνια μεγαλώνοντας εμένα και τον άντρα μου. Τώρα έχουν ελεύθερο χρόνο και δύναμη να κάνουν πράγματα και για εκείνες. Σε καταλαβαίνω και εσένα αλλά θέλω να νιώθω και την άλλη μεριά. Θα βρεθούμε και εμείς στην θέση τους κάποια στιγμή και μπορεί να μην έχουμε την δύναμη να καθαρίζουμε τα τζάμια στις νύφες μας. Το μόνο που μπορείς να κανείς είναι να το αποδεχτείς και όχι να τσακωθείς. Έδειξες την δυσαρέσκεια σου και είδες ότι δεν το καταλαβαίνει. Τι άλλο μπορείς να κανείς ; Να σταματήσεις κάθε επαφή και να είστε από μακριά ; Και αν όντως στο μέλλον κάπου βρεθείς στην ανάγκη της και σου λύσει τα χέρια και σου κρατάει το παιδί ; Έστω και κάποιες ώρες. Δεν μπορείς να γνωρίζεις από τώρα πως θα είναι μετά με το παιδί. Μπορεί εσένα να μην σε βοηθάει αλλά το παιδί να θέλει να το κρατάει και να κανείς και εσυ με άνεση τις δουλειές σου . Όποτε συμβουλή μου μην χαλάς σχέσεις. Προσπάθησε όπως και να έχει να είστε εντάξει μεταξύ σας. Όλα καλά θα πάνε. Ότι έχεις τις ορμόνες σου τώρα σίγουρα τις έχεις και μπορεί να βλέπεις πιο δραματικά κάποια πράγματα από πριν. Και εγώ έτσι νιώθω το τελευταίο διάστημα για αυτό σε καταλαβαίνω. Υπομονή. Και ειλικρινά καλύτερα να πάρεις κοπέλα (αν έχετε δυνατότητα) παρά να περιμένεις από τρίτους.

Ναι παιδιά, εντάξει. Καθένας παίρνει τις αποφάσεις του, δεν χρειάζεται να απολογούμαστε σε κανέναν, πόσο μάλλον σε αγνώστους, κλπ. Και σίγουρα δεν μπορούμε να μπούμε σε γυάλα. Αλλά μιλάμε για νεογέννητο. Πολύ νεογέννητο. Μέσα στο καταχείμωνο - που και κορονοϊός να μην υπήρχε, οι ιώσεις κάνουν πάρτι. Αυτό που το ενθαρρύνουμε κιόλας και λέμε ε τι να κάνεις μωρέ, μπράβο σου όμως, πραγματικά με ξεπερνά. Super.mum συγγνώμη που ακούγομαι κοφτή κι απότομη. Πραγματικά δεν τα γράφω με κακή πρόθεση, σου ρίχνω και καμιά ντουζίνα χρόνια και μου βγαίνει και λίγο μητρικό. Είναι λάθος αυτό που θέλεις να κάνεις. Είσαι όντως φοβερή που έχεις αυτές τις αντοχές και σε χαίρομαι και σε θαυμάζω. Όμως εδώ το θέμα δεν είναι οι δικές σου αντοχές, αλλά του μωρού. Δες αν μπορείς να το αφήσεις σπίτι με τον μπαμπά και φόρμουλα, κι αν σε ενοχλεί το γάλα που θα κατεβαίνει, να πηγαίνεις στο μπάνιο να βγάζεις με το χέρι. Και φόρα μάσκα ακόμα και στο τραπέζι. Έχετε ανοσία στον κορονοϊό, αλλά το μωρό δεν έχει ανοσία σε οτιδήποτε μπορεί να κολλήσετε εσύ κι ο άντρας σου στη γιορτή. Και επιπλέον ακόμα και στο δωματιο να είναι, θα υπάρχει μουσική, ομιλίες, φασαρία, γενικά ένα περιβάλλον που δεν χρειάζεται ένα νεογέννητο που μόλις βγήκε απ' τη μήτρα και δεν ξέρει τι το χτύπησε. Και πάλι με συγχωρείς. Με ενδιαφέρον στα γράφω, αλλιώς δεν θα έγραφα τίποτα και δεν θα χαλάγαμε και τις καρδιές μας.

Κανείς δεν είναι σε θέση να σου πει αν έκανες καλά ή όχι που άφησες τη δουλειά σου , αυτό μόνο εσύ μπορείς να το κρίνεις. Στην κάθε οικογένεια οι συνθήκες είναι διαφορετικές οπότε και τα μέλη αποφασίζουν για το σύστημα που λειτουργεί για εκείνους. Για να πάρετε αυτή την απόφαση προφανώς για εσάς αυτό είναι το καλύτερο.

Όσα πάρτυ έχω κάνει στον γιο μου πάντα καλώ και τα αδέλφια, ενημερώνω προσωπικά τους γονείς ότι η πρόσκληση ισχύει για όλη την οικογένεια. Αυτό που έχω προσέξει ότι γίνεται τελευταία είναι πως γονείς συμμαθητών που δεν κάνουν πολύ παρέα δεν έρχονται οικογενειακά, έρχεται το παιδί και ένας γονέας. Δεν έχω δεύτερο παιδί όμως αν είχα το σίγουρο είναι πως δεν θα πηγαίναμε οικογενειακά όλοι μαζί σε κάποιο πάρτυ παρά μόνο αν ήταν κάποιος πολύ φίλος που κάνουμε έτσι και αλλιώς παρέα οικογενειακά.

Καλησπέρα σε ολους, είχα πει μετα την πρώτη μας αποβολή πως αν ευοδωθεί καποια εγκυμοσύνη θα επιστρέψω και θα γράψω κάποιες σκέψεις (μπαμπάς εδω!) Δυστυχώς πολλοί απο εμάς έχουμε βιώσει μια απώλεια.... για εμάς ήταν στην πρώτη μας εγκυμοσύνη , ενώ ειχαμε ακούσει καρδούλα. Η ανακάλυψη έγινε την 12 εβδομάδα κατα την αυχενική.... παγωμάρα...βουβαμάρα....άπειρο κλάμα και στεναχώρια. Ακολούθησε απόξεση. Ο λόγος της αποβολής ; κατα πάσα πιθανότητα γενετική ανωμαλία. Μετά αρχισαν οι σκέψεις...είναι ένα τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός ή υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα; Αν το ήθελε ο γιατρός μας ( ο οποίος ήταν κάθετος και μας είπε οτι θα χρειαστεί να το ψάξουμε περαιτέρω μόνο αν υπάρξει δεύτερη αποβολή) και η σύζυγος μου, ήμουν διατεθειμένος να ψάξουμε και το τελευταίο νουκλεόνιο μας. Ολη αυτή την περίοδο είχα ξεψαχνίσει papers , μελέτες αλλα και forums οπως αυτό εδώ. Είδα ιστορίες πολλών και πάντα κοίταγα αν εχουν κανει αλλα ποστς εκτός απο αυτα με την αποβολή τους και μόλις εβλεπα οτι ειχαν καταφέρει να κρατήσουν το παιδί τους αγκαλιά, ελεγα απο μέσα μου μπράβο τους και έπαιρνα θάρρος. Προσπαθήσαμε αμέσως μόλις είχαμε το οκ απο τον γιατρό μας και με την δεύτερη φορά ειχαμε θετικό τεστ....9 μήνες μετά κρατάμε τον μικρό μας αγκαλιά. Είχαμε μια εγκυμοσύνη με πολύ αγχος, πάρα πολύ αγχος, ειδικά μεχρι την αυχενική (υπήρξαν φορές που πήγαμε 2 φορες μεσα στην ίδια εβδομαδα να δουμε τον μικρό στον γιατρό μας για να ηρεμήσουμε) Θέλω να καταλήξω στο εξής, όσο βουνό και να φαίνεται αυτη η περίοδος (και ξέρω πολύ καλα τι σημαίνει αυτο, καθώς ηταν το πρωτο πραγμα που σκεφτομουν οταν άνοιγα τα μάτια μου και το τελευταίο οταν τα έκλεινα) θα ρθουν καλύτερες μέρες. Ακόμα και για δύσκολες περιπτώσεις η επιστήμη κάνει θαύματα. Να είστε δίπλα στον σύντροφό σας (είτε γυναίκα είτε άντρας) και να είστε ενωμένοι. Να το περάσετε μαζί και να στηρίζετε αμέριστα ο ένας τον άλλο. Εξάλλου εχουμε επιλέξει να περάσουμε την ζωή μας με κάποιον οχι για την τεκνοποίηση αλλα γιατί σε αυτόν βλέπουμε το άλλο μας μισο. Καμία γυναίκα δεν ευθύνεται γι αυτο που συμβαίνει καθώς πολλές κατηγορούν τον εαυτό τους. Επισης θα ήθελα να πω ενα τεράστιο ευχαριστώ στον γιατρό μας! ήταν δίπλα μας συνέχεια, μας ηρεμούσε όταν έπρεπε και στάθηκε δίπλα μας , στην κυριολεξία, στον τοκετό για πολλές ώρες)

Εγώ νευρίαζα γιατί δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως ''είναι απλά παιδί'' , πως δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σαν ενήλικας, θα κλάψει χωρίς λόγο, θα επιμείνει για κάτι που θέλει, θα κοιμηθεί λιγότερο από ότι θέλω, θα λερώσει το σπίτι, δεν θα θέλει να φύγει από εκεί που περναέι καλά κοκ. Όταν δέχθηκα μέσα μου πως υπάρχει πρόβλημα πρώτα στην δική μου συμπεριφορά και άλλαξα εγώ έγιναν όλα καλύτερα. Ενσυναίσθηση χρειάζονται τα παιδιά, να νιώσουμε την ανάγκη τους, να τα βοηθήσουμε να καταλάβουν το συναίσθημα τους, να βρούμε ποια είναι η ρίζα αυτής της συμπεριφοράς και να την αλλάξουμε πριν παγιωθεί. @MelinaLaertis Προσπάθησε να αλλάξεις την στάση σου απέναντι της λίγο και θα δεις πως θα ακολουθήσει και εκείνη μετά. Θα γίνω γραφική όμως θα πω ξανά να ζητήσεις και την συμβολή του μπαμπά στα πρακτικά, θα νιώσεις πολύ καλύτερα γνωρίζοντας πως δεν εξαρτώνται όλα από εσένα.

Συμφωνώ απολύτως με @kotsifikos. Εμάς τα παιδιά είναι σχεδόν 7 και 4 και εδώ και κάποιον καιρό η κόντρα μεταξύ τους έχει πάει σε άλλο επίπεδο πλέον. Δεν ήμασταν συνηθισμένοι με τον σύζυγο να τις βλέπουμε να σπρώχνονται, να τραβάνε ρούχα, να μουτζουρώνει η μία την άλλη με μαρκαδόρο, να λένε κουβεντούλες σκληρές μεταξύ τους, να φωνάζει η μία στην άλλη (αμάν οι φωνούλες τους). Εννοείται όχι συνεχώς. Περισσότερο συνυπάρχουν αρμονικά αλλά πλέον μέσα στην μέρα θα υπάρξει και ένταση. Όπως είπα δεν ήμασταν συνηθισμένοι με τον σύζυγο σε τέτοια ένταση. Από την άλλη κατανοούμε πλήρως ότι όλα αυτά είναι μέσα στα πλαίσια του φυσιολογικού-υγιούς. Αυτή η εισαγωγή για να σας πω @MelinaLaertis ότι κατανοώ πλήρως την κατάσταση. Λοιπόν κι εγώ πλέον φωνάζω περισσότερο. Και είναι ας πούμε αντανακλαστικό. Δηλαδή, όταν είσαι σε έναν χώρο με φωνές κι ένταση (από τα παιδιά) σου βγαίνει κι εσένα ο τόνος της φωνής πιο πάνω. Ανθρώπινο. Επίσης κάνω συνεχώς τις ίδιες και τις ίδιες παρατηρήσεις χωρίς πάντα αποτέλεσμα. Βαριέμαι να με ακούω. Και τα παιδιά ξέρουν πολύ καλά την σωστή συμπεριφορά απλώς επιλέγουν την κόντρα. Οπότε τα συμπεράσματα μου είναι: 1) Οι φωνές δεν βοηθούν σε κάτι, έχει δίκιο @kotsifikos . Συνεχίζεται ο κύκλος της έντασης έτσι. 2) Οι επαναλαμβανόμενες παρατηρήσεις επίσης δεν έχουν νόημα εφόσον το μήνυμα έχει περάσει στα παιδιά κι αυτά απλώς επιλέγουν να το αγνοούν. Που έχω στραφεί πλέον: 1) Στην ειλικρινή έκφραση των συναισθημάτων μου. Δηλαδή τους λέω ευθέως ότι με απογοητεύει, με στεναχωρεί, με κουράζει το κλίμα αυτό στο σπίτι. 2) Αποχωρώ από το δωμάτιο και δεν τους μιλώ για κάποια ώρα (βέβαια εσένα είναι μικρά ακόμη για κάτι τέτοιο. Αργότερα ίσως). 3) Κρατάω το λογίδριο περί σωστής συμπεριφοράς όταν έχει περάσει η ένταση. Όχι στον χαμό. Συνήθως το βράδυ που ξαπλώνουν. Μαζί με το πόσο τις αγαπώ βέβαια και αυτό δεν αλλάζει όπως και να'χει "χώνω" κιόλας (χαχα). 4) Και bonus, εντελώς επιφανειακό και χωρίς καμία απολύτως παιδαγωγική βάση, δεν στο προτείνω διόλου! Τους λέω δεν θα φάνε γλυκό. Ω ναι! Είναι το μόνο που μέσα στην ένταση της κόντρας μπορεί να τις κάνει να κάνουν μια παύση. Είναι άκυρο και κωμικό. Ψιλοπιάνει όμως. Είναι μια πραγματικότητα πόσο "χαμηλά" έχω πέσει στην επιχειρηματολογία μου και πόσο βαριέμαι κάποιες φορές να δομήσω σωστό παιδαγωγικό λόγο. Είναι αλήθεια. Είμαι άνθρωπος με σφάλματα. Ειδικά εφόσον πάντα ανακαλώ και καταλήγουν να φάνε και το γλυκό... χαχα. Αυτό για έναν χιουμοριστικό τόνο. Καλή δύναμη!

Διάβαζα πρόσφατα ότι ο εγκέφαλος νοητικά εξελίσσεται πολύ πιο γρήγορα από το κινητικό κομμάτι οπότε τα βρέφη έχουν ανάγκη από ερεθίσματα εναλλαγές τοπίου ήχους συζήτηση κλπ πολύ παραπάνω από όσο πιστεύαμε. Ένα μωράκι πέντε μηνών είναι εγκλωβισμένο κινητικά ακόμα αλλά όχι νοητικά. Έτσι έχει ανάγκη πραγματική να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του και όχι να μένει στάσιμο ακόμα και για λίγα λεπτά με ένα παιχνίδι στο χέρι. Πάρε μάρσιπο βάλε να κοιτάζει μπροστά σε ώρες εκνευρισμού άλλαξε περιβάλλον μίλα τραγούδα διάβασε βιβλία περπάτημα παιχνίδια κλπ που είμαι σίγουρη ότι τα κάνεις απλά αύξησε το ρυθμό πλέον μέχρι να μπουσουλίσει και να αρχίσει μόνο του να εξερευνά ότι θέλει και όπως το θέλει. Βάλε λίγο και τα δόντια βάλε και την ιδιοσυγκρασία του βάλε και κανένα άλμα ανάπτυξης ε δε θέλει και πολύ να είναι σε μία μόνιμη κατάσταση εκνευρισμού! Γίνεται σιγά σιγά "ανθρωπάκι"! Υπομονή!

Λοιπόν κορίτσια, πήγα στον Παπαβεντση. Συζητήσαμε, εξέτασε το μωρό, το ζύγισε, είδε τις προηγούμενες μετρήσεις του και μου είπε ότι εφόσον το παιδί ψηλώνει, μεγαλώνει το κεφαλάκι του, οι εξετάσεις αίματος (που τυχαία Είχα κάνει) είναι πολύ καλές, βρέχει πάνες, κάνει νορμάλ κενώσεις και έχει καλή κλινική εικόνα, δεν έχουμε λόγο να ανησυχούμε. Ναι, θα μπορούσε να πάρει περισσότερο βάρος, αλλά ούτως ή άλλως λέει, όσο μεγαλώνει θα παίρνει μικρότερο βάρος. Κόβω το μπιμπερό (το οποίο έτσι κι αλλιώς το μωρό δεν κατάφερε να μάθει) συνεχίζω τον θηλασμό και εισάγουμε στερεές τροφές. Αύριο ξεκινάμε με καρότο, μετά κολοκυθάκι και σε μία εβδομάδα φρούτα και κρέας. Αντε να δούμε!!

Ω πόσο σωστό! Στην προσπάθειά μας να δώσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε στα παιδιά μας, να νιώθουν ότι έχουν φωνή (που εμείς συνήθως δεν είχαμε) συχνά τα βομβαρδίζουμε με επιλογές και σε αυτές τις ηλικίες μπερδεύονται, κουράζονται και τελικά κανένας δεν περνάει καλά. @despoina34 είναι πραγματικά πολύ βοηθητικό αυτό που έγραψε η @samsympan αλλά και το τελευταίο μήνυμα της @vicky86 το επιβεβαιώνω και εγώ. Πρώτα από όλα εσύ, ο ενήλικας αποφασίζεις και θέτεις τους όρους. Έχετε πχ να πάτε κάπου βόλτα... Δε δίνεις επιλογές για τα πάντα (ρούχα, τρόπο μετακίνησης, τι θα πάρετε μαζί σας, τι θα φάτε) αλλά μόνο για ένα από αυτά. Όταν γκρινιάζει/κλαίει (δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, χρειάζεται για να μάθει να κοντρολάρει τα ξεσπάσματά της) παραμένεις ζεν, εξηγείς ορθά κοφτά και αν κλιμακώνει διακόπτεις λέγοντας ότι δεν μπορείς να την καταλάβεις όταν κλαίει/φωνάζει, ότι κουράζεσαι και εσύ, ότι σου έχουν αναφέρει οι κοπέλες νωρίτερα. Είναι σημαντικό να καταλάβει ότι και εσύ έχεις όρια και αντοχές. Είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας της αυτές οι αντιδράσεις. Θέλει αυγό, δίνεις αυγό, δε θέλει. Θέλει τοστ, δίνεις τοστ, σπαράζει στο κλάμα γιατί το έκοψες σε τρίγωνα αντί για ορθογώνια και τώρα δε τρώγεται. Φτιάχνεις άλλο, δε πεινάει. Είναι ο τρόπος τους να βρουν τη θέση τους στο κόσμο των ενηλίκων

μου λειπουν καποια στοιχεια απο την ιστορια η γυναικα σας τι αναμνησεις εχει απο την μητερα της; η συμπεριφορα της γιαγιας πως ηταν οταν εισαστε παροντες; απο την στιγμη που το ειδατε τι εχει αλλαξει;κραταει καποιος αλλος την μικρη;αντιμετωπισατε την πεθερα σας για την κακοποιηση που εκανε στο παιδι; σιγουρα μια τετοια συμπεριφορα σε βαθος χρονου επηρεαζει οποιονδηποτε ανθρωπο,εννοειται κ ενα μικρο μωρακι.εστω μια συμβουλη θα επαιρνα απο παιδοψυχολογο.εφοσον αλλαξουν αμεσα οι συνθηκες κ πλεον ειναι σε ενα ηρεμο περιβαλλον πιστευω το παιδι θα ειναι μια χαρα απεναντι στη γιαγια τι συμπεριφορα θα μπορουσατε να εχετε δλδ;σε πρωτη φαση σιγουρα δε θα την αφηνα μονη με το παιδι.αλλα να πω την αληθεια θα μου ηταν πολυ δυσκολο ακομη κ μονη μου να την βλεπω κ να της μιλαω μετα τις εικονες που περιγραψατε

Πάρε παιδί μου και πες θέλω μια βεβαίωση για παιδικό να κάνω αίτηση θα έρθουμε Πέμπτη για το εμβόλιο αλλά τη χρειάζομαι σήμερα μη χάσω σειρά το παιδί λέγεται έτσι το ΑΜΚΑ του είναι αυτό θα περάσω η να στη στείλει σε μέιλ. Είναι τυπικότητα για αυτούς σε παιδιά που παρακολουθούν και δεν έχουν εντοπίσει κάποιο θέμα ανάπτυξης μια χαρά το θυμάται το παιδί. Τυπική είναι και η εξέταση από τη στιγμή που δεν έχει εντοπιστεί κάποιο πχ θέμα στην καρδιά τόσα χρόνια η κάτι άλλο που χρήζει προσοχής άλλωστε ζητάνε παιδίατρο και όχι κανονικό έλεγχο. Να γράψει και αν έχει/δεν έχει αλλεργίες αν και θα το συμπληρώσεις και εσύ στα χαρτιά του σχολείου αργότερα. Μη κολλάς πάρε τηλ το έχει κάνει εκατό φορές. Στην τελική αν δεν δεχτεί ας σας στριμώξει ένα τέταρτο σήμερα αύριο.

Μόλις πήγαμε και για τα κακα μας τουαλέτα και ενθουσιάστηκε. (Όχι μόνο αυτοσ Αλλά και εγώ πολύ χαχα) Πιστεύω είμαστε σε καλό δρόμο. Στην γιαγιά θα μιλήσω από εβδομάδα που μάλλον θα ξανά πάμε κάποια μέρα να είναι έτοιμη.

Εφόσον έχετε δει και συμβούλους δεν έχω να προτείνω κάτι άλλο, θα σου πω μόνο την εμπειρία μου για να πάρεις θάρρος: είχε γεννηθεί 2700 κι έπεσε αντίστοιχα στα 2400 με ίκτερο κλπ, στο μαιευτήριο δώσαμε λίγο ξένο (ήμουν σε μαιευτήριο υποστηρικτικό προς τον θηλασμό κι έτσι δεν έδιναν αυτοί, το έφερναν να το δίνουμε εμείς μετά από μισή ώρα θηλασμού και δεν ενθάρρυναν να πίνει πολλά μλ από το ξένο). Στον θηλασμό έπινε μόνο με ψευδοθηλες. Λίγες μέρες μετά που ήρθε η παιδίατρος-συμβουλος στο σπίτι συνέστησε θηλαστρο 6-8 φορές τη μέρα ώστε αφενός να αυξηθει η παραγωγή και αφ'ετέρου το συμπλήρωμα που θα παίρνει να είναι ως επί το πλείστον δικό μου. Με έβαλε, απ'οτι κατάλαβα εκ των υστέρων διαβάζοντας, σε πρόγραμμα επαναγαλακτισμου. Οπότε θήλαζα μία ώρα (μισή από κάθε στήθος), έπινε το συμπλήρωμα που είχα αντλήσει και στο καπάκι αντλούσα για το επόμενο συμπλήρωμα. Μου είχε ορίσει πόσα μλ συμπλήρωμα να πίνει (ξεκινήσαμε από 300 το 24ωρο) και ανάλογα την πρόσληψη βάρους μειωναμε κάθε λίγες μέρες σταδιακά (240, 180, 120, 90, 60, 30 μέχρι που το κοψαμε τελείως 4 μηνών). Αν δεν έφτανε το αντλημενο μου να καλύψει τα απαιτούμενα μλ, δίναμε και λίγο ξένο (30-90 τη μέρα απ'ο,τι θυμάμαι). Σημειωτέον ότι δεν έδινα μεγάλα συμπληρώματα, ας πουμε μαζεμενα 120 κι άλλα 120 σε δύο γευματα. Το μοίραζα στο 24ωρο, δηλαδή μετά από κάθε θηλασμό έδινα μόνο 30-40 μλ, ή το πολύ 60 όταν είχαμε το 300αρι ανά 24ωρο, κι έτσι δεν συνήθισε μεγάλα γεύματα στο μπιμπερο. Οι ψευδοθηλες άργησαν επίσης να φύγουν, ήταν 3 μηνών όταν ξαφνικά μια μέρα ήπιε από το στήθος, μέχρι τότε ούτε να το ακουμπήσει. Τελικά λοιπόν όλα πήγαν καλα -τοσο καλά που παρά το αρνητικό ξεκινημα τελικά θήλασε μέχρι 3 ετών (τωρα τον τελευταίο μήνα το έκοψε)! Α, και κάτι άλλο: επειδή μόλις έπινε το συμπλήρωμα από το μπιμπερακι έκλαιγε, καθιέρωσα και το έδινα στα μισά του θηλασμού, ώστε μετά να συνεχίσει με στήθος κ να μην κλαίει. Βασικό πιστεύω ήταν το ότι μοίραζα τα μλ σε πολλές δόσεις μέσα στο 24ωρο και όχι σε 1-2 μεγάλα. Γιατί σε φίλες μου παιδίατροι φιλικοί κατά τα άλλα προς τον θηλασμό τους έλεγαν να πιει συμπλήρωμα "όσο θέλει" και τα παιδιά πριν το εξάμηνο το έκοψαν. Σχεδόν όταν εμείς ξεκινουσαμε τον αποκλειστικό...

Πάντως γενικα θέατρο μουσείο κτλ νομιζω ειναι πιο ασφαλές από τον παιδικο σταθμο νήπιο κτλ γιατί μπορεί να επιλέξεις να πας κ μερες που δεν θα έχει παρα πολύ κόσμο κ επίσης να κάτσεις κάπου πιο απομακρισμενα από πολυ κόσμο το παιδί δεν θα ερθει σε άμεση επαφή με αλλα παιδια . Κ οσοι πανε φαντάζομαι δεν θα πάνε αρρωστοι για διασκέδαση ενώ σχολειο μπορει κ παράτυπα αν δουλεύεις να το πας κ με την μυξα του κ τον βηχα του.

Αχ τι ωραιααααααααααα.... Βρε @Yovanna δεν με έπαιρνες στη βαλίτσα σου???

δ εχει καμια σχεση με το θεμα,αλλα αφου το γραφεις δ γινεται να μην το σχολιασω δ μπορω με τπτ να καταλαβω γτ θυμωσες με αυτην την οικογενεια που σας "κολλησε" κ εισαι κ θυμωμενη ακομα απο την στιγμη που κυκλοφορειτε ειναι πιθανον να κολλησετε απο την στιγμη που παει σχολειο ολο κ κτ θα κολλησει δλδ αν κολλησει γαστρεντεριτιδα θα θυμωσεις παλι; εχεις καθε δικαιωμα να νιωθεις κοροιδο,δ μπορω να σου πω εγω πως θα νιωθεις.αλλα προσωπικα το βρισκω γελοιο.αν δ κανατε υπερβολικες θυσιες δ θα ειχες λογο να νιωθεις ετσι.εισαι δ εισαι ετοιμη,πιθανοτητες να κολλησεις εσυ κ ο συζηγος ειναι πολλες μπορει να γραφω οτι απο εμας δ κολλησαμε πολλοι,αλλα ειμαστε υποψιασμενοι οτι καποια στιγμη θα συμβει κ αυτο.δ μπορω να καταλαβω ποια θυσια ετων θα παει στραφι.. (επισης κ εμεις εχουμε περασει φετος αρκετες ιωσεις μακραν χειροτερες απο τον κορωνοιο οπως τον περασαν τουλ οσοι νοσησαν απο εμας)

Κορίτσια παιζει μεγάλο ρολο η ηλικια του παιδιου. Δεν γινεται να μιλαμε σ ενα γενικο πλαισιο για εικονες πολέμου και να βάζουμε στο ιδιο καζανι το 3χρονο,το 4χρονο με το 10χρονο. Η γραμμη ειναι πολυ λεπτή και πρέπει να προσέχουμε. Δεν ειναι θέμα διαχείρισης θανάτου ή αποχωρισμού ενος αγαπημενου προσωπου που το παιδι θα μπει σε πενθος και θ’αποχαιρετησει. Μιλαμε για εικόνες χάους και αγνώστου κινδύνου. Μιλάμε για πλασματική εικόνα τηλεορασης. Το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει οτι αυτό που βλεπει ειναι πραγματικότητα ακομα κ αν το εξηγήσουμε. Συμφωνα παντα με τους ψυχολόγους, το παιδι δεν μαθαινει για τον πόλεμο με το να βλέπει ειδησεις. Και πάντα ξαναλεω παιζει ρολο η ηλικια.

Για όλο αυτό τον τρόμο που ένιωθες κι ακόμα θυμάσαι με ένταση, δεν θέλουμε έκθεση των παιδιών στα τραγικά αυτά γεγονότα. Ενημέρωση ναι, φυσικά, με λόγια απλά, όσα σηκώνει η κάθε ηλικία. Άλλο ενημέρωση όμως, άλλο υπερέκθεση. Το λένε κι οι ψυχολόγοι, μακριά από τα παιδιά τέτοιες εικόνες, το λένε για τους πολέμους, για τις πυρκαγιές τότε, γενικά όπου υπάρχει τόσο μα τόσο μεγάλη τραγωδία. Να πω την αλήθεια μου, ούτε εγώ βλέπω συνέχεια. Τόσο όσο. Είμαι ήδη μαυρισμένη με προσωπικά μου πράγματα, με τον κορονοϊό τόσα χρόνια πια, με το περιστατικό από την Πάτρα, με τον πόλεμο τώρα, φτάνει φτάνει πια. Χωρίς να το κάνω με ευκολία, προσπαθώ να εστιάζω στις χαρούμενες στιγμές του τώρα, με τα τώρα υγιή παιδιά μου στην τώρα εκτός τραγωδίας ζωή μου.

Εγω πάλι δεν κοιμάμαι καλά κ έχω αρχίσει να ξυπνάω και να χαζευω ειδησεις. Στο παιδι δν εχω πει ή συζητήσει κατι γιατι ειναι η ηλικία μικρή κ ακομα δεν εχει δει κατι για να με ρωτησει. Την τηλεοραση γενικα την εχω κλειστη. Ειναι τοσο θλιβερο αυτο που θα ακολουθησει που δεν το χωραει ο νους μου. Μουδιαζω στη σκεψη πού θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας, τι θα βιώσουν, πώς θ ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητα. Τον Πουτιν τον εχω ικανο για ολα,εχει βαλθει να τον γραψει η ιστορία. Νομιζω πλεον τους εχω όλους ικανούς για όλα. Μια παιδοψυχολόγος ελεγε οτι ειναι ευκαιρία να μιλήσουμε στα παιδιά για την ειρήνη, την αλληλεγγύη, την αγάπη, τους πρόσφυγες. Ας μην τα ταυτίσουμε με σημαίες και πλευρές. Ας προσπαθησουμε όσο μπορούμε σ’έναν κόσμο τόσο άδικο να τους μεταδώσουμε τα θετικά μηνύματα. Ας προσπαθήσουμε εστω να διωξουμε το μισος, τις διαφωνιες, τους τσακωμους, δε βγαζουν πουθενά και το αποτελεσμα είναι λυπηρό. Καλή δυναμη.

Καταρχήν με το καλό το μωράκι σας! Καλό είναι τη ζωή σας να την οργανώσετε χωρίς να υπολογίζετε σε βοήθεια τρίτων, ακόμα και αυτοί οι τρίτοι είναι οι γονείς σας. Θα φέρετε ένα παιδί στον κόσμο για το οποίο είστε μόνο εσείς υπεύθυνοι, καταλαβαίνω πως το άγχος σας λογικά θα έχει χτυπήσει κόκκινο, να ξέρεις πως όλες περάσαμε από αυτό το στάδιο. Δεν είναι υποχρεωμένη η πεθερά σου να σου καθαρίσει το σπίτι και αν για εσένα είναι πολύ σημαντικό να γίνουν αυτά τα πράγματα τότε καλύτερα να πάρεις μία κοπέλα να σου τις κάνει, επίσης επειδή ο πρώτος καιρός θα είναι πολύ δύσκολος σκέψου και το ενδεχόμενο να την κρατήσεις αυτή τη κοπέλα εβδομαδιαία ώστε να μην ασχολείσαι καθόλου με το σπίτι. Εγώ αυτό έκανα και πραγματικά ήταν αρκετά ανακουφιστικό (ακόμα έχω και δεν την κόβω για κανέναν λόγο). Μη κρίνεις την πεθερά σου , προσωπική μου άποψη είναι πως καλά κάνει, εκείνη μεγάλωσε τα παιδιά της, τώρα είναι η δική σας σειρά.Είχες άλλες προσδοκίες, δεκτό, όμως αυτό δε σημαίνει πως οι προσδοκίες που είχες ήταν λογικές. Μη παίρνεις αποφάσεις τώρα που είσαι εν βρασμώ, και κυρίως μη βάζεις τοίχους στη σχέση του παιδιού με τους παππούδες τους.