Καλημέρα σας,
Η μικρή μου έφτασε 2 χρονών και 1 μηνός.
Γράφω για να μοιραστώ τα νεότερα, για όσους πέσουν επάνω στο ποστ μου.
Η μικρή πηγαίνει παιδικό από τον Ιούνιο... σε 2 μήνες δηλαδή θα κλείσει 1 χρόνο. Τελευταία φορά έγραψα τον Οκτώβριο και ξαναδιάβασα το ποστ, κάτι σαν ημερολόγιο..
Ξεκίνησε από τον Νοέμβριο και είχε λεξούλες παραπάνω και τον Δεκέμβριο με το που έφτασε τις 50+ λέξεις, ξεκίνησε και τις φράσεις δύο λέξεων (πάει μπαμπά, πάει νιάου κτλ). Αγόρασα ένα online μάθημα ας το πούμε λογοθεραπείας το οποίο δεν μπορώ να πω ότι στην περίπτωση της κόρης μου με βοήθησε πολύ, αλλά βρήκα κάποια τιπς πως να συμπεριφέρομαι σε προσπάθειές της να πει κάποια λέξη. Σημείωνα και τις λέξεις που λέει και μέχρι στιγμής έχουμε φτάσει τις 130-140 και μετράει μέχρι το 8.
Όταν ήταν 23 μηνών τον Φεβρουάριο την πήγα στον παιδονευρολόγο που την είχε δει 15,5 μηνών για να αξιολογήσει την εξέλιξή της.
Με το που μπήκαμε μέσα ο γιατρός άρχιζε να της κάνει γκριμάτσες με το πρόσωπό του όσο μας μίλαγε και η μικρή τον κοιτούσε απορημένη και κοιτούσε μία τον γιατρό και μία εμένα. Ήταν στην αγκαλιά του μπαμπα της, της προσέφερε το σφυράκι του και ενώ το κοίταζε δεν πήγαινε να το πάρει και μου το έδωσε εμένα ο γιατρός να της το δώσω και τότε το πήρε. Είναι αρκετά επιφυλακτική μου είπε σε μορφή ερώτησης. Επίσης αμέσως με ρώτησε αν μιλάει με 2 λέξεις μαζί. Του είπα πως έχει αρχίσει και λέει πάει μπαμπα, πάει μπάλα, όχι λαλα κτλ. και καμιά φορά και 3 μαζί και ότι λέει γύρω στις 70 λέξεις. Την βρήκε μου είπε εντός φυσιολογικής εξέλιξης, αλλά ως κορίτσι θα έπρεπε να είχε παραπάνω λέξεις. Κάποια στιγμή κάτι την ρώτησα και μου απάντησε ναι η μικρή και μου λέει ο γιατρός αααα σας απαντάει κιόλας? Και του λεω ναι μας απαντάει και με ναι και με όχι. Ο άντρας μου τον ρώτησε με στόμφο ότι γιατρέ η γυναίκα μου θεωρεί εδώ και καιρό ότι κάτι έχει το παιδί κάποια αναπτυξιακή διαταραχή, εσείς μπορείτε να δείτε τώρα κάτι τέτοιο;Ο γιατρός μας είπε ότι παίρνουμε πάντα πολύ σοβαρά τις σκέψεις των γονιών αλλά να υπάρχει και μέτρο. Ο γιατρός ρώτησε τι πιστεύει ο άντρας μου και του απάντησε ο σύζυγος, ότι εγώ δεν βλέπω κάτι που να με κάνει να κινητοποιηθώ και ότι απλά το κάνω όλο αυτό για να είναι πιο ήρεμη η γυναίκα μου. Παρακολουθούμε τότε μας είπε και καλώς κάνατε και μου το επισημάνατε και για αυτό το λόγο θα ήθελα να την ξαναδώ όταν πάει 2,5 δηλαδή τον Οκτώβριο. Του είπα να ελέγξει το κινητικό της κομμάτι, διότι επ'ουδενί δεν είναι το παιδί κατσίκι όπως βλέπω σε παιδικές χαρές άλλα δίχρονα. Μου επανέλαβε ότι οι χαλαρές αρθρώσεις ίσως παίζουν τον ρόλο τους και ότι απλά να την πηγαίνουμε συχνά σε δραστηριότητες έστω και απλό περπάτημα.
Η μικρή τρέχει, είναι προσεκτική, όταν αισθάνεται ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι σηκώνει το χέρι της να κρατηθεί από εμάς αν είμαστε δίπλα της ή μας φωνάζει και συνεχίζει μόνη της.
Ξεκίνησε και ένα πολύ ωραίο για την ψυχολογία μου, περπατάει καμιά φορά στις μύτες των ποδιών... αντιλαμβάνεστε ότι μία μαμά με τις ανησυχίες τις δικές μου εξεπλάγην δυσάρεστα. Έχει κανά 1,5 μήνα που το κάνει καμιά φορά μέσα στη μέρα. Η κόρη του αδερφού μου το κάνει συνέχεια ακόμα και τώρα που είναι 6 έως αλλά όπως έχουν πει και οι ορθοπεδικοί που την είδαν είναι δαχτυλοβάμων και θα φύγει αργότερα. Εγώ φυσικά ζορίστηκα και με αυτό και απλά το παρακολουθώ. Σε κανά μήνα θα ξεκινήσω προσπάθειες για να βγάλουμε την πάνα. Δεν ξέρω πως θα πάει αυτό θα δούμε.
Θα ήθελα όμως αν θέλετε να μου εξηγήσετε και κάτι. Απλά ενημερωτικά γιατί εμένα με ξενίζει, κλασσικά ο άντρας μου, μου λεει ότι έτσι είναι τώρα και είναι ο χαρακτήρας της. Η μικρή αν και της αρέσουν οι αγκαλιές, την ζητάει κιόλας λέει λια λια και σηκώνει χεράκια για να την πάρεις αγκαλιά, ή αν της πεις πάρε αγκαλιά την μαμα θα έρθει με τα χέρια ανοιχτά εντούτοις τα χέρια δεν τα κλείνει, δεν σε κάνει αυτό που λέμε κλειστή αγκαλιά, αν της πω πάρε σφιχτή αγκαλιά την μαμά θα απλώσει και το χεράκι της στον ώμο μου. Φιλιά από μόνη της δεν δίνει, πρέπει να της το πεις και τότε το κάνει. Κανονικό φιλί δίνει και σούφρωμα τα χείλια και ακούγεται ο ήχος αλλά μόνη της να σε φιλήσει δεν το κάνει. έρχεται εκεί που είμαι καθιστή και χαιδεύεται στο πόδι μου και της χαιδεύω το κεφάλι. Επίσης όταν γυρνάμε από δουλειά ή εγώ ή ο μπαμπάς της και μας βλέπει, απλά μας κοιτάει χαμογελαστή, ούτε έρχεται για αγκαλιά. Πρέπει να της το πεις, τύπου έλα εδώ να σε πάρω μια αγκαλιά και να έρθει. Όταν έρχεται κάποιος στο σπίτι, αν τον βλέπει πιο συχνά είναι μαζί του πιο παιχνιδιάρα, αν όχι είναι πιο κλειστή και δεν μιλάει και τόσο. Σαν να ντρέπεται.
Σας ευχαριστω,