το "ταμείο" του σπιτιού

Οποιος έχει χρήματα πληρώνει (κοινο ταμείο).

Ειτε τα χρήματα τα βγάλεις από την αριστερή τσεπη είτε τη δεξια το συνολο τον χρημάτων που παραμένει στο παντελόνι ειναι το ίδιο.

Αν ένα ζευγάρι δεν μπορει να έχει κοινό ταμείο και δεν μπορει μαζί να διαχειριστει τα χρήματα πώς θα καταφερει να διαχειριστεί δυσκολοτερες καταστάσεις που θα προκύψουν στην κοινή ζωη.

Κοίνο ταμειο για εμένα θα πει 'σε εμπιστεύομαι απόλυτα'.

Soryy gia ta greeklish, mplokare to plhktrologio...

 

Emeis exoyme ena fakelo sto grafeio ki ekei bazei o kathenas mas to mistho tou sto telos toy mina ki apo kei pairnoyme gia oles tis anagkes toy spitiou.

θεωρώ ότι αυτό είανι το πιο σωστό!

πράγμα που δεν γίνεται, αν και οι δύο στο ζευγάρι είναι ελέυθεροι επαγγελματίες. όπως εμείς! τότε υπάρχει π΄ροβλημα γιατί δεν ξέρεις πόσα χρήματα έχεις να παίρνεις κάθε μήνα.

υπάρχει ανάμεσά μας τέτοια περίπτωση;

θεωρώ ότι το πιο σωστό είναι σε έναν φάκελο να μπαίνουν οι μισθοί και μετά να αντλούνται χρήματα από εκεί για λογαρισμούς, σουπερ μαρκετ, μωρά και ότι άλλο. βέβαια αυτό λειτουργεί μόνο όταν ξέρει κανείς τον σταθερό μισθό του. όταν και οι δύο είναι ελεύθεροι επαγγελματίες;

υπάρχει κανείς σε αυτή την κατηγορία; και τι κάνει;

Εγω ειμαι ελευθερος επαγγελματιας,για να μη μπερδευομε με το ταμειο στο μαγαζι,καθε μηνα βγαζω ενα μισθο δικο μου-αρκετα καλο θα ελεγα-και ετσι ξερω τι μου γινεται.Ο συζυγος ειναι δημοσιος υπαλληλος και πληρωνεται απο τη τραπεζα οπου με αυτα τα χρηματα πληρωνει το αυτοκινητο τουκαι οτι περισευει το κραταμε στο λογαριασμο.Το ταμειο μας ειναι κοινο και δε ζοριζομαστε για το ποιος θα πληρωσει τι.Τα εξοδα να βγαινουν και να μενει και κατι στην ακρη,αυτο ειναι το σημαντικο νομιζω!!

Καλημέρα και από μένα, ίσως αυτά που γράψω σας φανούν περίεργα αλλά εγώ τα θεωρω δίκαια. Στις αρχές που παντρευτήκαμε πρότεινα στον αντρα μου το κοινό ταμείο, δηλ. και οι δυο τους μισθούς μας μαζί, να αφαιρούμε τα έξοδα και ότι μένει σε κοινό λογαριασμό. Ο αντρας μου προτιμησε το μισά- μισά. Έλα όμως που εμένα στο τέλος με τα μισά-μισά δε μου έμενε τίποτα διότι ο μισθός μου είναι ο μισός από του άντρα μου (ούτε του άντρα μου έμενε διοτι είναι πολύ σπάταλος, άλλο θεμα αυτό). Αυτό σήμαινε ότι σε ώρα ανάγκης (ξου-ξου) δε θα είχαμε φράγκο. Έπρεπε κάποιος να μαζέψει κάτι διότι και με τον ερχομό των παιδίών επιβάλεται να υπάρχει το σχετικό κομποδεμα. Έστι λοιπόν μετά από 2 χρ. γάμου του ανακοίνωσα ότι αφού τα θέλει όλα μισά-μισά να είναι όλα μισά-μισά, που σημαινει: το σπίτι που μένουμε είναι ολοκαινουργιο που το 90% μου το χάρισαν οι γονείς μου και ένα 10% το ολοκλήρωσα εγώ με προσωπικές οικονομίες, άρα γλιτώνουμε ενοίκιο ή δόσεις δανείου άρα αγαπητέ μου ανδρούλη το super market δικό σου. Η γυναικα για τις δουλειές επίσης δική σου διοτι εγώ ξεσκίζομαι στις δουλειές ενώ εσύ δε κάνεις τίποτα. Το τηλέφωνο επίσης δικό σου διότι οι δικοί μου μένουν στην ίδια πολυκατοικία και δε με ενδιαφέρει η καθημερινή επικοινωνία, διοτι τα υπόλοιπα τηλ. τα κάνω από το εταιρικό μου και διότι δε σερφάρω στο internet ποτέ από το σπίτι λογω ελειψης χρόνου (αλλιώς κόφτο). όλα τα υπόλοιπα μισά-μισά. τσίνησε αλλά δε μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Ετσι μου μένουν κάτι ψιλά και κρατώ "πισινη" που λένε.

Ασε που ακούω κάτι συναδελφισσες μου που δε συμμετέχουν καθόλου στα έξοδα του σπιτιού και κάποιες άλλες γυναίκες που δεν εργάζονται και λογικό είναι να τους δίνει χαρτζηλίκι ο άντρας τους. Αρα πάλι κερδισμένος δεν είναι ο αντρας μου;

Καλημέρα και από μένα,...

...

...

Ασε που ακούω κάτι συναδελφισσες μου που δε συμμετέχουν καθόλου στα έξοδα του σπιτιού και κάποιες άλλες γυναίκες που δεν εργάζονται και λογικό είναι να τους δίνει χαρτζηλίκι ο άντρας τους. Αρα πάλι κερδισμένος δεν είναι ο αντρας μου;

Σε καταλαβαίνω γιατί κι εμείς έχουμε 2 διαφορετικούς μισθούς (εγώ βγάζω 1700 και η γυναίκα μου 1100). Τα μισά-μισά προφανώς αδικούν αυτόν που έχει το χαμηλότερο εισόδημα. Έτσι, πιάνοντας για λίγο μολύβι και χαρτί βγάλαμε μια δίκαιη αναλογία ως προς τους μισθούς μας. Για παράδειγμα, σε μια πληρωμή supermarket 100 Ευρώ, εγώ θα καταβάλω (χοντρικά) τα 60-65 και εκείνη τα υπόλοιπα.

Και θα μου πείτε τώρα, είναι δουλειά αυτή ΚΑΘΕ φορά να σκέφτεσαι την αναλογία πριν το ταμείο; Φυσικά και δεν είναι σωστό. Έτσι, εγώ που έχω το μεγαλύτερο μερίδιο, αναλαμβάνω να πληρώνω και ανα χρονικά διαστήματα να καταγράφω τα έξοδα που έκανα. Στο τέλος του μήνα κάνω σούμα και η γυναίκα μου δίνει αυτά που αναλογούν.

Τί πετυχαίνουμε με αυτόν τον τρόπο; Να συμμετάσχουμε και οι δύο στα έξοδα με δίκαιο τρόπο ώστε να μας περισσεύουν στην καλύτερη περίπτωση χρήματα ΚΑΙ για να αποταμιεύσουμε αλλά ΚΑΙ για προσωπικά έξοδα.

Και εδώ θέλω να σας ρωτήσω σχετικά με το "κοινό ταμείο". Αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στον/ην άντρα/γυναίκα σας, πρέπει να παίρνετε χρήματα απο αυτό το κοινό ταμείο; Αν ναι, δεν είναι κάπως οξύμορο;

Και να διευκρινήσω οτι ο τρόπος που μοιράζουμε τα έξοδα δεν συμπεριλαμβάνει αυτό που προανέφερα σαν "προσωπικά έξοδα". Δηλαδή πιστεύω οτι αν ποτέ θελήσω ένα αξεσουάρ πολυτελείας για το αυτοκίνητο ή ένα κουστούμι, θα το θεωρήσω προσωπικό έξοδο και δεν θα της ζητήσω την αναλογία. Όπως κι εκείνη για τα καλλυντικά ή το ντύσιμό της θα πληρώσει απο τα δικά της χρήματα.

Καλημέρα και από μένα,...

...

...

Ασε που ακούω κάτι συναδελφισσες μου που δε συμμετέχουν καθόλου στα έξοδα του σπιτιού και κάποιες άλλες γυναίκες που δεν εργάζονται και λογικό είναι να τους δίνει χαρτζηλίκι ο άντρας τους. Αρα πάλι κερδισμένος δεν είναι ο αντρας μου;

 

 

Σε καταλαβαίνω γιατί κι εμείς έχουμε 2 διαφορετικούς μισθούς (εγώ βγάζω 1700 και η γυναίκα μου 1100). Τα μισά-μισά προφανώς αδικούν αυτόν που έχει το χαμηλότερο εισόδημα. Έτσι, πιάνοντας για λίγο μολύβι και χαρτί βγάλαμε μια δίκαιη αναλογία ως προς τους μισθούς μας. Για παράδειγμα, σε μια πληρωμή supermarket 100 Ευρώ, εγώ θα καταβάλω (χοντρικά) τα 60-65 και εκείνη τα υπόλοιπα.

Και θα μου πείτε τώρα, είναι δουλειά αυτή ΚΑΘΕ φορά να σκέφτεσαι την αναλογία πριν το ταμείο; Φυσικά και δεν είναι σωστό. Έτσι, εγώ που έχω το μεγαλύτερο μερίδιο, αναλαμβάνω να πληρώνω και ανα χρονικά διαστήματα να καταγράφω τα έξοδα που έκανα. Στο τέλος του μήνα κάνω σούμα και η γυναίκα μου δίνει αυτά που αναλογούν.

 

Τί πετυχαίνουμε με αυτόν τον τρόπο; Να συμμετάσχουμε και οι δύο στα έξοδα με δίκαιο τρόπο ώστε να μας περισσεύουν στην καλύτερη περίπτωση χρήματα ΚΑΙ για να αποταμιεύσουμε αλλά ΚΑΙ για προσωπικά έξοδα.

 

Και εδώ θέλω να σας ρωτήσω σχετικά με το "κοινό ταμείο". Αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στον/ην άντρα/γυναίκα σας, πρέπει να παίρνετε χρήματα απο αυτό το κοινό ταμείο; Αν ναι, δεν είναι κάπως οξύμορο;

 

Και να διευκρινήσω οτι ο τρόπος που μοιράζουμε τα έξοδα δεν συμπεριλαμβάνει αυτό που προανέφερα σαν "προσωπικά έξοδα". Δηλαδή πιστεύω οτι αν ποτέ θελήσω ένα αξεσουάρ πολυτελείας για το αυτοκίνητο ή ένα κουστούμι, θα το θεωρήσω προσωπικό έξοδο και δεν θα της ζητήσω την αναλογία. Όπως κι εκείνη για τα καλλυντικά ή το ντύσιμό της θα πληρώσει απο τα δικά της χρήματα.

Αυτο που κανετε,εγω το εκ λαμβανω οτι απλα συγκατοικητε και μοιραζεστε τα εξοδα ενος σπιτιου,οπως θα εκανες και με ενα φιλο σου αν ζουσες μαζι του.Αλλιως ειναι οταν κανεις οικογενεια και παιδια,νομιζω οτι δεν υπαρχουν δικα σου και δικα μου.Οταν θελεις να παρεις κατι προσωπικο -για το αυτοκινητο π.χ.-το βαζεις στα εξοδα του σπιτιου αφου το αυτοκινητο ειναι τις οικογενειας.Οσο για το δωρο που λες,μαλλον μετραει η κινηση και η σκεψη,ποτε δε θα σκεφτομουν απο ποιανου τσεπη βγηκε αυτο που μου πηρε ο αντρας μου!!Σε μενα αυτο το στυλ οικογενειας-ως προς το οικονομικο παντα-δε μου ταιριαζει,σε σας βεβαια μπορει...αλλα νομιζω οτι παντα κατι θα σας τρωει,ποιος ας πουμε χαλαει τα περισσοτερα η τα λιγοτερα!!Αυτη παντα ειναι η αποψη μου,χωρις παρεξηγηση!!!

Συμφωνώ με athinabr....

ακόμη και πριν παντρευτούμε όταν συζούσαμε αποφασίσαμε να μοιραζόμαστε τα πάντα αλλά όχι με τον τρόπο που περιγράφεις nantis γιατί πολύ απλά το να ζητάω από τον άντρα μου ή να μου ζητάει κάθε μήνα λεφτά για το super τη ΔΕΗ το ενοίκιο κλπ το θεωρώ το απόλυτο καταλυτικό για να φθαρεί μια σχέση μια ώρα αρχύτερα...είναι κάπως "ξενερωτικό" να μοιράζουμε λογαριασμούς με τον άνθρωπο της ζωής μου και να του λέω "μου χρωστάς 100 ευρώ για σουπερ" κλπ ..κάπως μου κάθεται...

Εμείς αντίθετα πληρώνει όποιος τύχει να έχει λεφτά πάνω του και δεν μετράμε ποιος πλήρωσε τι γιατί είτε βγει από την δική του τσέπη είτε από την δική μου είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα...οι μισθοί μας μπαίνουν σε τράπεζα και κάνουμε αναλήψεις με τυχαία σειρά και οι δυο μας (όποιος τύχει δηλαδή)...φυσικά καταγράφουμε τι ξοδεύουμε αλλά όχι και από ποιανού το πορτοφόλι βγήκαν γιατί θεωρούμε και τους δυο λογαριασμούς σαν έναν...επίσης κάναμε και έναν κοινό λογαριασμό ενόψει γάμου και για συναισθηματικούς κυρίως λόγους όπου εκεί βάζουμε το κομπόδεμα που δεν αγγίζεται ποτέ. όσον αφορά τα δώρα μεταξύ μας γίνονται του καθένα από τον δικό του λογαριασμό (που όμως δεν είναι και εντελώς δικός του) αλλά η κίνηση μετράει.

Καλημέρα και από μένα,...

...

...

Ασε που ακούω κάτι συναδελφισσες μου που δε συμμετέχουν καθόλου στα έξοδα του σπιτιού και κάποιες άλλες γυναίκες που δεν εργάζονται και λογικό είναι να τους δίνει χαρτζηλίκι ο άντρας τους. Αρα πάλι κερδισμένος δεν είναι ο αντρας μου;

 

 

Σε καταλαβαίνω γιατί κι εμείς έχουμε 2 διαφορετικούς μισθούς ...

...

...

...Όπως κι εκείνη για τα καλλυντικά ή το ντύσιμό της θα πληρώσει απο τα δικά της χρήματα.

 

 

Αυτο που κανετε,εγω το εκ λαμβανω οτι απλα συγκατοικητε και μοιραζεστε τα εξοδα ενος σπιτιου...

...

...αλλα νομιζω οτι παντα κατι θα σας τρωει,ποιος ας πουμε χαλαει τα περισσοτερα η τα λιγοτερα!!Αυτη παντα ειναι η αποψη μου,χωρις παρεξηγηση!!!

Δεν παρεξηγώ κάτι που δεν έχω δοκιμάσει, εκτός αν πιστεύεις οτι θα πρέπει να παρεξηγηθώ απο τη στιγμή που βγάζεις το συμπέρασμα οτι "πάντα κάτι θα μας τρώει" χωρίς να έχεις δοκιμάσει αυτό που εφαρμόζουμε χωρίς κανένα πρόβλημα τα τελευταία 4 χρόνια.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν μπορώ να πώ στη γυναίκα μου "μου δίνεις το μηνιάτικό σου για να σου αγοράσω ένα μονόπετρο;". Ειλικρινά - ίσως επειδή είμαι άντρας - θα ντρεπόμουν να "βάλω χέρι" στο κοινό ταμείο. Αντίθετα θα προσπαθούσα να στερηθώ ο ιδιος κάτι για να της το κάνω δώρο και να μην την επιβαρύνω.

Δεν είναι εύκολη η οικονομική διαχείρηση όπως διαβάζω όλων μας τα μηνύματα. Νιώθω τελικά οτι και το "κοινό ταμείο" που αναφέρεται, μπορεί και να ξεφεύγει απο το σκοπό του όταν εμφανίζεται η ανάγκη για ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών. Τί λέτε κι εσείς;

Συμφωνώ με athinabr....

ακόμη και πριν παντρευτούμε όταν συζούσαμε αποφασίσαμε να μοιραζόμαστε τα πάντα ...

...

....

όσον αφορά τα δώρα μεταξύ μας γίνονται του καθένα από τον δικό του λογαριασμό (που όμως δεν είναι και εντελώς δικός του) αλλά η κίνηση μετράει.

Σ' ευχαριστώ που με επιβεβαιώνεις. Νιώθουμε ακριβώς όπως γράφεις σ'αυτήν την τελευταία σου παράγραφο. Ναι μεν υπάρχει ο λογαριασμός του καθενός αλλά ουσιαστικά δεν είναι εντελώς δικός του - και συμπληρώνω αυτό που πιθανώς να ήθελες να συνεχίσεις "σε κάθε ανάγκη οι 2 διαφορετικοί λογαριασμοί συμπεριφέρονται σαν ένας!"

[quote="Ntantis

Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν μπορώ να πώ στη γυναίκα μου "μου δίνεις το μηνιάτικό σου για να σου αγοράσω ένα μονόπετρο;". Ειλικρινά - ίσως επειδή είμαι άντρας - θα ντρεπόμουν να "βάλω χέρι" στο κοινό ταμείο. Αντίθετα θα προσπαθούσα να στερηθώ ο ιδιος κάτι για να της το κάνω δώρο και να μην την επιβαρύνω.

Αυτο θελω να πω,οτι δε πρεπει να αισθανεσαι οτι επιβαρυνεις τον αλλο.Τα δωρα ειναι και αυτα μεσα στις υποχρεωσεις που εχει οι οικογενεια ειτε αυτα ειναι για τριτους ειτε και για εσας τους ιδιους!!Ενταξει μπορει και να βλεπουμε το ιδιο πραγμα απο διαφορετικη γωνια,απλα μου ξενιζει λιγο αυτο που καθε μηνα κανουμε ταμειο και βλεπουμε ποιος χαλασε τι!!

Συμφωνώ με athinabr....

ακόμη και πριν παντρευτούμε όταν συζούσαμε αποφασίσαμε να μοιραζόμαστε τα πάντα ...

...

....

όσον αφορά τα δώρα μεταξύ μας γίνονται του καθένα από τον δικό του λογαριασμό (που όμως δεν είναι και εντελώς δικός του) αλλά η κίνηση μετράει.

 

Σ' ευχαριστώ που με επιβεβαιώνεις. Νιώθουμε ακριβώς όπως γράφεις σ'αυτήν την τελευταία σου παράγραφο. Ναι μεν υπάρχει ο λογαριασμός του καθενός αλλά ουσιαστικά δεν είναι εντελώς δικός του - και συμπληρώνω αυτό που πιθανώς να ήθελες να συνεχίσεις "σε κάθε ανάγκη οι 2 διαφορετικοί λογαριασμοί συμπεριφέρονται σαν ένας!"

όχι δεν ήθελα να πω αυτό ακριβώς εκτός και αν δεν σε κατάλαβα καλά...

αυτό που κάνουμε εμείς είναι πχ να πάρω ένα δώρο στον άντρα μου από τα λεφτά του λογαριασμού που μπαίνει ο μισθός μου τα οποία όμως χρήματα χρησιμοποιούνται συνέχεια σαν κοινά λεφτά χωρίς να νιώθουμε ότι είναι μόνο δικά μου. Στο μόνο που διαφέρει η αγορά του δώρου είναι ότι δεν το καταγράφουμε σαν έξοδο γενικά και αν δεν θέλουμε δεν ξέρει και ο άλλος το κόστος του. Γενικά όμως αν πάρουμε ένα πανάκριβο δώρο ο ένας στον άλλον είναι σαν να αφαιρούμε λεφτά από το κοινό μας ταμείο που έχουμε για τα έξοδα μας και για αυτό έγραψα στο τέλος "η κίνηση μετράει" γιατί πολύ απλά δεν παίρνουμε δώρο από καθαρά δικά μας λεφτά μιας και ότι έχουμε είναι κοινό. Ελπίζω τώρα να έγινε κατανοητή.

Συμφωνώ με athinabr....

ακόμη και πριν παντρευτούμε όταν συζούσαμε αποφασίσαμε να μοιραζόμαστε τα πάντα ...

...

....

όσον αφορά τα δώρα μεταξύ μας γίνονται του καθένα από τον δικό του λογαριασμό (που όμως δεν είναι και εντελώς δικός του) αλλά η κίνηση μετράει.

 

Σ' ευχαριστώ που με επιβεβαιώνεις. Νιώθουμε ακριβώς όπως γράφεις σ'αυτήν την τελευταία σου παράγραφο. Ναι μεν υπάρχει ο λογαριασμός του καθενός αλλά ουσιαστικά δεν είναι εντελώς δικός του - και συμπληρώνω αυτό που πιθανώς να ήθελες να συνεχίσεις "σε κάθε ανάγκη οι 2 διαφορετικοί λογαριασμοί συμπεριφέρονται σαν ένας!"

 

όχι δεν ήθελα να πω αυτό ακριβώς εκτός και αν δεν σε κατάλαβα καλά...

αυτό που κάνουμε εμείς είναι πχ να πάρω ένα δώρο στον άντρα μου από τα λεφτά του λογαριασμού που μπαίνει ο μισθός μου τα οποία όμως χρήματα χρησιμοποιούνται συνέχεια σαν κοινά λεφτά χωρίς να νιώθουμε ότι είναι μόνο δικά μου. Στο μόνο που διαφέρει η αγορά του δώρου είναι ότι δεν το καταγράφουμε σαν έξοδο γενικά και αν δεν θέλουμε δεν ξέρει και ο άλλος το κόστος του. Γενικά όμως αν πάρουμε ένα πανάκριβο δώρο ο ένας στον άλλον είναι σαν να αφαιρούμε λεφτά από το κοινό μας ταμείο που έχουμε για τα έξοδα μας και για αυτό έγραψα στο τέλος "η κίνηση μετράει" γιατί πολύ απλά δεν παίρνουμε δώρο από καθαρά δικά μας λεφτά μιας και ότι έχουμε είναι κοινό. Ελπίζω τώρα να έγινε κατανοητή.

Διαβάζω με προσοχή τα μηνύματά σας και σας ευχαριστώ μέχρι εδώ για τις πολύτιμες ανταλλαγές ιδεών Jen, η άποψή σου είναι πολύ σημαντική σ'αυτήν την κουβέντα και βεβαίως είναι απόλυτα κατανοητή. Εγώ μάλλον δεν καταφέρνω να διευκρινήσω οτι και σε μας ισχύει αυτό που λες "ό,τι έχουμε είναι κοινό".

Athinabr, ήθελα να πιστεύω οτι σύμφωνα με το δικό μας "τρόπο" η μοναδική στιγμή που "ξενερώνει", αν μπορείς να το πεις αυτό, η ρομαντική ατμόσφαιρα της... διαχείρισης του ταμείου, είναι στο τέλος κάθε μήνα όταν ένας απο τους δύο θα πρέπει να βάλει το μερίδιο στα έξοδα. Και αυτό όχι με το ζόρι ή κάποια πίεση αλλά γιατί κατανοεί την οικονομική κατάσταση και θέλει να συμβάλλει. Σε καμμία άλλη στιγμή π.χ καθημερινά ή πάνω απο το ταμείο ή σε κάθε συναλλαγή/αγορά, δεν ασχολείται. Θεωρώ δύσκολο και, πες μου την άποψή σου, ένα ζευγάρι να μην ασχοληθεί μια φορά το μήνα τουλάχιστον με τα οικονομικά του σπιτιού.

Λέω πάντα οτι δύο είναι τα διαβολάκια που μπορεί να επηρρεάσουν ένα γάμο: το ένα λέγεται "οικονομικά" και το άλλο "τρίτος άνθρωπος". Αν καταφέρεις - και είναι δύσκολο - να τα αφήσεις έξω απο την πόρτα θα είναι ευχής έργον.

........Δεν είναι εύκολη η οικονομική διαχείρηση όπως διαβάζω όλων μας τα μηνύματα. Νιώθω τελικά οτι και το "κοινό ταμείο" που αναφέρεται, μπορεί και να ξεφεύγει απο το σκοπό του όταν εμφανίζεται η ανάγκη για ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών. Τί λέτε κι εσείς;

Αν είναι να έχουμε ξεχωριστούς λογαριασμούς για να αυτοελένχονται οι αδυναμίες του καθενός από τους 2 , τότε ίσως να αρχίσουμε να μετράμε τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει!!!!!

........Δεν είναι εύκολη η οικονομική διαχείρηση όπως διαβάζω όλων μας τα μηνύματα. Νιώθω τελικά οτι και το "κοινό ταμείο" που αναφέρεται, μπορεί και να ξεφεύγει απο το σκοπό του όταν εμφανίζεται η ανάγκη για ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών. Τί λέτε κι εσείς;

Θα έλεγα πως η προσωπική επιθυμία είναι μια λεπτομέρεια , όταν το είδος της επιθυμίας είναι στην λογική που ασπάζεται το ζευγάρι από κοινού.

Αν είναι να έχουμε ξεχωριστούς λογαριασμούς για να αυτοελένχονται οι αδυναμίες του καθενός από τους 2 , τότε ίσως να αρχίσουμε να μετράμε τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει!!!!!

almak δεν μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα!

Εμείς δεν κάνουμε κάτι συγκέκριμένο. Επειδή δουλεύουμε και οι δύο απλά πληρώνουμε... Μια ο ένας μια ο άλλος... Δεν τα υπολογίζουμε πόσα δίνει ο ένας και πόσα ο άλλος. Δεν υπάρχει "δικό μου, δικό σου".... Είναι όλα δικά μας. Τα λεφτά μας είναι μονίμως στην τράπεζα (ο καθένας έχει το λογαριασμό του) και βγάζουμε όσα χρειαζόμαστε κάθε φορά -άντε και λίγα παραπάνω. Σε πολύ μεγάλα έξοδα (αγορές επίπλων π.χ.) συνήθως βγάζουμε από μισά (για να μην τελειώνουν τα λεφτά του ενός λογαριασμού πιο γρήγορα)......

Λογαριασμούς πληρώνουμε και οι δυο.... Όποιον βολέψει να βγει έξω.....

Μέχρι στιγμής δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα.....

κι εμεις το ιδιο...

"Αν είναι να έχουμε ξεχωριστούς λογαριασμούς για να αυτοελένχονται οι αδυναμίες του καθενός από τους 2 , τότε ίσως να αρχίσουμε να μετράμε τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει!!!!!!!"

almak έτσι σκέφτηκα και εγώ στην αρχή που πρότεινα στον άντρα μου το κοινό ταμείο. Θεώρησα απόλυτα φυσιολογικό το κοινό λογαριασμό και την κοινή αποταμίευση για να αφήσουμε αργότερα κάτι για τα παιδάκια μας. Αλλά απ΄ότι κατάλαβα αν δεν έχεις μάθει από το σπίτι σου να κάνεις κουμάντο, να μην είσαι "παρτάκιας" και να ενδιαφερεσαι για το μέλλον των παιδιών σου δε θα το μάθεις στα γεράματα.

........Δεν είναι εύκολη η οικονομική διαχείρηση όπως διαβάζω όλων μας τα μηνύματα. Νιώθω τελικά οτι και το "κοινό ταμείο" που αναφέρεται, μπορεί και να ξεφεύγει απο το σκοπό του όταν εμφανίζεται η ανάγκη για ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών. Τί λέτε κι εσείς;

Θα έλεγα πως η προσωπική επιθυμία είναι μια λεπτομέρεια , όταν το είδος της επιθυμίας είναι στην λογική που ασπάζεται το ζευγάρι από κοινού.

Αν είναι να έχουμε ξεχωριστούς λογαριασμούς για να αυτοελένχονται οι αδυναμίες του καθενός από τους 2 , τότε ίσως να αρχίσουμε να μετράμε τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει!!!!!

Κι αν η προσωπική επιθυμία είναι ένα δώρο σ'αυτήν που αγαπάς, το θεωρείς κι αυτό "αδυναμία" και "λεπτομέρεια"; Γιατί το αφήνεις απ'έξω; Και κάνω την ερώτηση ξανά: Θα έκανες ένα δώρο στη γυναίκα σου με τα χρήματά της; Απο τη μια "μετράει η κίνηση" όπως αναφέρθηκε αλλά η κίνηση να ...δωρίσεις με χρήματα του "κοινού" ταμείου είναι οξύμορο! Προτιμώ να το παλέψω, να κάνω υπερωρία, να στερηθώ και να της δωρίσω κάτι με χρήματα του μισθού μου.

Απ' ότι μου έχετε δώσει να καταλάβω όσοι αναφέρεστε περί "κοινού ταμείου" είναι οτι τελικά όλοι έχετε "τον δικό" σας λογαριασμό, τον οποίο ελέγχετε εσείς και βγάζετε χρήματα όποτε κρίνετε εσείς βαφτίζοντάς το "κοινό". Αλλά κανείς σας δεν βγαίνει να πει "ναι ρε φίλε, κρατάω στην άκρη και 1000-1500 ευρώ για να της/του κάνω μια έκπληξη". Κάτι το οποίο δεν είναι και κατακριτέο, ούτε δείχνει ένα άτομο "παρτάκια που δεν έχει μάθει απο το σπίτι του να κάνει κουμάντο" όπως ανέφερε η Παρασκευή 13.

Και δεν μιλάω για large νοικοκυριά με μισθούς ουρανοκατέβατους (που ξενερώνουν να μιλήσουν για οικονομικά - δεν είναι sic) αλλά για μισθούς κοντά στο μέσο που ίσα-ίσα φτάνουν για μια μικρή αποταμίευση.

Κλείνοντας, αν ήθελα να εφαρμόσω ένα με όλη τη σημασία κοινό ταμείο, δεν θα είχα 2 λογαριασμούς αλλά έναν με 2 δικαιούχους που θα έμπαιναν ολόκληροι οι μισθοί μας και σε κάθε γιορτή/επέτειο θα έλεγα "αγάπη μου σου πήρα αυτά τα σκουλαρίκια, κόστισαν βέβαια στον κοινό μας λογαριασμό αρκετά αλλά η κίνησή μου μετράει". Ε, αυτό σας λέω και πάλι δεν μου ταιριάζει.

Ntantis,

εγώ είμαι σαφέστατη στο τι εννοώ κοινό ταμείο {κοινό ταμείο, δηλ. και οι δυο τους μισθούς μας μαζί, να αφαιρούμε τα έξοδα και ότι μένει σε κοινό λογαριασμό}{Θεώρησα απόλυτα φυσιολογικό το κοινό λογαριασμό και την κοινή αποταμίευση για να αφήσουμε αργότερα κάτι για τα παιδάκια μας.}

και ειλικρινά εγώ το θεωρώ απαραιτητο ένα οικονομικό βοήθημα όταν θα το χρειαστούν τα παιδιά μας (σπουδές, αγορά σπιτιου κλπ), δηλαδή δε θέλω να κάνω για τα παιδιά μου μόνο τα υποχρεωτικά από το νόμο (να το θέσω και έτσι) δηλ. τροφή, στέγη, μόρφωση, ένδυση κλπ κλπ και όταν γίνουν 18χρ. να τα παρατήσω στη μοιρα τους. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι ο άντρας μου έχει μάθει να είναι παρτάκιας. Γιατί οι δικοί του ούτε που νοιαστηκαν να προσφέρουν κάτι στα παιδια τους και επισης το κουμάντο του στυλ μεροδουλι - μεροφάϊ δεν ταιριάζει πιστευω σε γονεις με υποχρεωσεις. Γιάυτό λοιπόν αναγκάστηκα να αποταμιευω μόνη μου για τα παιδιά ενώ ο αντρας μου τα χαλάει σε προσωπικά του και μόνο έξοδα.

Τωρα για τα δώρα που λες εμείς δεν αντιμετωπίζουμε προβλήματα να ξεκλέψουμε κατι από το κοινό λογαριασμό γιατί έχει ο καθένας το δικό του αλλα πιστευω πως και κοινός λογαριασμός να υπήρχε όλο και κάποιο ποσό από bonus ή επιδόματα αδεάς ή δώρο γιορτών θα μπορούσε να μεινει "κρυφό" για δωρο του συντρόφου. βέβαια μιλάμε για δωρα της τάξεως μέχρι 150-200 ευρώ όχι των 1000-1500 που αναφερεις γιατί

1ον) η πράξη μετράει και 2ον) όπως σωστά ανέφερες {Και δεν μιλάω για large νοικοκυριά με μισθούς ουρανοκατέβατους (που ξενερώνουν να μιλήσουν για οικονομικά - δεν είναι sic) αλλά για μισθούς κοντά στο μέσο που ίσα-ίσα φτάνουν για μια μικρή αποταμίευση}μιλάω και εγώ για αυτά τα νοικοκυριά.

Στην γιορτή του άντρα μου του πήρα κάτι ακριβό με την πιστωτική την οποία θα ξεχρεώσω από το λογαριασμό μισθοδοσίας μου και, αν και είναι για μας ένα πορτοφόλι, δεν τον ένοιαξε ότι αυτά δεν ήταν 1000% πλέον εντελώς δικά μου λεφτά...αυτά είναι πολύ πολύ τυπικά και αφορούν ξένους...στο ζευγάρι κατα την γνώμη μου δεν πρέπει να μετράμε ποιος που πως βρήκε λεφτά κλπ...όπως είπα η κίνηση μετράει και το δώρο...αν είναι να το αναλύουμε χάνει και το δώρο την αξία του...επίσης στην γιορτή μου ο άντρας μου μου πήρε μια ακριβή τσάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (πιστωτική που ξεχρεώνεται από τον μισθό του) που ήξερε ότι εγώ ποτέ δεν θα την έπαιρνα μόνη μου επειδή και μόνο δεν θέλω να κάνω τρελά προσωπικά έξοδα με τα λεφτά μας και δεν θα την έπαιρνα ποτέ...αυτό για μένα μέτρησε πολύ σαν κίνηση...είναι σαν να σου λέει "μωρό μου αυτά τα λεφτά- αν και κοινά μας -μπορείς να τα σπαταλήσεις σε αυτό το ακριβό δώρο γιατί είναι η γιορτή σου"...τι νόημα έχει από ποιον λογαριασμό ήρθαν τα λεφτά αφού όλα όσα έχουμε είναι κοινά? Για μένα μετράει το γεγονός ότι το δώρο του ενός προς τον άλλον είναι μια πολυτέλεια που επιτρέπουμε να αποκτήσει ο ένας μας που δεν θα το έκανε διαφορετικά (όταν αντέχει φυσικά το κοινό μας ταμείο). Ελπίζω να έγινα πλήρως κατανοητή. Νταντις συγνώμη αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω καθόλου με την λογική σου γιατί πολύ απλά δεν την νιώθω ότι απευθύνεται για ζευγάρια αλλά πιο πολύ για φίλους/συγκάτοικους κλπ.

Συμφωνω απολυτα με την jen,κ εμεις ακριβως τα ιδια εφαρμοζουμε,κ δεν θεωρω οτι μου τρωει λεφτα, η οτι του τρωω εγω λεφτα,μην τρελαθουμε κι ολας κ ειδικα σε ενα ζευγαρι που ειναι χρονια παντρεμενο, δεν υπαρχουν τετοιοι ενδοιασμοι.Και ποτε μου δεν καταλαβα το ξεχωριστο ταμειο,για ποιο λογο γινεαι?μηπως κ χωρισει το ζευγαρι κ του παρει ο αλλος τα λεφτα?συγνωμη αλλα αν μου τυχει κατι τετοιο,δεν νομιζω να με νοιαξουν τα λεφτα,πιο πολυ θα με νοιαξει οτι θα εχει καταστραφει η οικογενεια μου, παρα ο κοινος μας λογαριασμους.

Εμείς δεν κάνουμε κάτι συγκέκριμένο. Επειδή δουλεύουμε και οι δύο απλά πληρώνουμε... Μια ο ένας μια ο άλλος... Δεν τα υπολογίζουμε πόσα δίνει ο ένας και πόσα ο άλλος. Δεν υπάρχει "δικό μου, δικό σου".... Είναι όλα δικά μας. Τα λεφτά μας είναι μονίμως στην τράπεζα (ο καθένας έχει το λογαριασμό του) και βγάζουμε όσα χρειαζόμαστε κάθε φορά -άντε και λίγα παραπάνω. Σε πολύ μεγάλα έξοδα (αγορές επίπλων π.χ.) συνήθως βγάζουμε από μισά (για να μην τελειώνουν τα λεφτά του ενός λογαριασμού πιο γρήγορα)......

Λογαριασμούς πληρώνουμε και οι δυο.... Όποιον βολέψει να βγει έξω.....

Μέχρι στιγμής δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα.....

 

κι εμεις το ιδιο...

Κι εμείς - χύμα στο κύμα Για τα μεγάλα έξοδα όπως λέει η Lia έχουμε έναν κοινό που τον τροφοδοτούμε που και που, από αυτόν επίσης βγαίνουν και ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ - αλλά η οργάνωσή μας φτάνει ως εκεί

Θα χρησιμοποιήσω λίγα από τα λόγια της jen

Για μένα μετράει το γεγονός ότι το δώρο του ενός προς τον άλλον είναι μια πολυτέλεια που επιτρέπουμε να αποκτήσει ο ένας μας που δεν θα το έκανε διαφορετικά (όταν αντέχει φυσικά το κοινό μας ταμείο).

Δηλαδή επειδή είσαι το άλλο μου μισό και είμαστε χρόνια μαζί υποτίθεται πως σε ξέρω καλά.

Ξέρω τι σου αρέσει , όπως επίσης ξέρω τι αντέχει ο οικογενειακός προϋπολογισμός.

Βλέπω ότι πολύ συνετά δεν προχωράς στην αγορά κάποιου προϊόντος για τον εαυτό σου μιας και αυτό ίσως είναι δυσανάλογο της οικονομικής μας δυνατότητας.

Άρα λοιπόν εκείνη την στιγμή και με την ευκαιρία κάποιας γιορτής προχορώ στην αγορά ενός δώρου το οποίο σίγουρα θα το ήθελε , αλλά την ίδια στιγμή έχω πλήρη εικόνα του πόσο επιβάρυνε αυτό τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Επιβάρυνε και εμένα και εκείνη.

Κι αν η προσωπική επιθυμία είναι ένα δώρο σ'αυτήν που αγαπάς, το θεωρείς κι αυτό "αδυναμία" και "λεπτομέρεια"; Γιατί το αφήνεις απ'έξω; Και κάνω την ερώτηση ξανά: Θα έκανες ένα δώρο στη γυναίκα σου με τα χρήματά της; Απο τη μια "μετράει η κίνηση" όπως αναφέρθηκε αλλά η κίνηση να ...δωρίσεις με χρήματα του "κοινού" ταμείου είναι οξύμορο!

Πολύ περισσότερο τώρα που μόνο εγώ δουλεύω................ότι κάνουμε είναι δικό μας , και τα χρήματα και τα λάθη όλα όλα.

Εν τέλη , ξέρεις τι θεωρώ οξύμορο??????

Να λέμε ότι σκοπεύουμε να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί και να έχουμε ξεχωριστά ταμεία έστω και για τα δώρα.

Ντάντι αν είναι να κάνω υπερωρία μόνο για κάποια δώρα , τότε θα πρέπει να κάνω και άλλες υπερωρίες για καλύτερο σπίτι αυτοκίνητο γκάτζετς γιατρούς σχολεία κτλ. Ξέρεις , το ένα φέρνει το άλλο και πέφτουμε σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς να το καταλάβουμε.

Ας υποθέσουμε οτι δουλεύουμε και οι δυο και έχουμε ο καθένας το ταμείο του.Αν για χ,ψ λόγους εγώ σταματήσω την δουλειά μου τότε τι κάνω χωρίς ταμείο? Ζητιανεύω λεφτά απ΄τον άντρα μου ή φεύγοντας κάθε πρωί για την δουλειά του μου αφήνει στο τραπέζι 20,30,40 ευρώ σαν ελεημοσύνη που εγώ δεν έχω λεφτά?

Μην τρελαθούμε...Εγώ από τότε που γέννησα δεν δουλεύω. Έχω όμως την κάρτα από την τράπεζα και πάω και σηκώνω λεφτά όποτε θέλω.

Τα λεφτά του άντρα μου τα θεωρώ και δικά μου λεφτά γιατί είμαστε οικογένεια.Και μες την οικογένεια και οι δυο σύζηγοι παράγουν έργο,ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητές του, προς κοινό όφελος.

"Και έσοντε οι δύο εις σάρκαν μίαν" και ένα πορτοφόλι να προσθέσω.

ε αυτό είναι κοινό ταμείο

μη κοινό ταμείο είναι....

"αγάπη μου πήγα σούπερ μάρκετ κι έδωσα 50 ευρώ... για πέσε τα 25"

Ρε παιδιά, υπάρχουν τέτοια πράγματα σε παντρεμένα ζευγάρια;;;;;;;;; Kρίμα...

Εμείς μόλις πληρωθούμε τα φέρνουμε αμέσως σπίτι, τα μαγειρεύουμε από 'δω, τα ξαναμετράμε από 'κει, και στο τέλος βεβαίως δεν μένει τίποτα. Χιχιχιχιχι!!!!!! Χαχαχαχαχαχα! Καλή καρδιά κι υγεία να υπάρχει. Τα λεφτά μας τα είχαμε κοινά σχεδόν από την πρώτη μέρα που τα φτιάξαμε.