Ζηλεύει; Μερικές συμβουλές..

[Nefeli2014]

Καλημέρα σας και Καλή Χρονιά σας εύχομαι... 

Έχω ένα παιδάκι 2.5 ετών και είμαι έγκυος στο δεύτερο. Το πρόβλημα είναι πως έχει αλλάξει η συμπεριφορά της τελευταία και μας έχει δυαλισει.. Ίσως να χει ζηλέψει ή να χει καταλάβει την αλλαγή γιαυτο χρειάζομαι τη συμβουλή σας.. έχω σταματήσει να τη σηκώνω αγκαλιά, ή να την κάνω μπάνιο Κ γενικά έχω κάπως αποστασιοποιηθεί επειδή φοβάμαι μη με κλωτσήσει πάνω στο παιχνίδι κόκ. Έχουν δηλαδή αλλάξει κάποιες συνηθειεσ Μας μεταξύ κόρης Κ μαμάς. Προσπαθώ όμως να μη χάνουμε στιγμές και να την αγκαλιάζω να τη φιλάω πιο πολύ αλλά κάτι αλογάκια που κάναμε η χορευαμε μέχρι εξουθένωσης τα χω κόψει..Η αλήθεια είναι πως έχει μια αδυναμία στον μπαμπά της Κ τελευταία παλιμπαιδίζει, τον ζητά συνέχεια, κοιμάται πάνω του με τις ώρες Κ έχει κι αυτός κουραστεί. Γυρνά από τη δουλειά και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ασχολείται μαζί της. Εγώ παίρνω Κ κάτι χάπια Κ με ζαλίζουν μου φέρνουν υπνηλία και γενικά νιώθω πως δεν μπορώ να ελέγξω την κατάσταση..

ποτε μα ποτέ από βρέφος δεν καταφέραμε να την κοιμησο

υμε νωρίς.. τα πάντα δοκιμάσαμε!!

και τώρα αυτό χειροτέρεψε! Μαζί ξυπνάμε, μαζί κοιμόμαστε; κανένας χρόνος για το ζευγάρι ούτε κατά διάνοια.. χθες βράδυ επικράτησε τρέλα.. ο άντρας μου ξερός ήθελε να κοιμηθεί.. εκείνη τσίριζα ήθελε να πάει μαζί του αλλά ναμάι κι εγώ Κ να παίζουμε.. χοροπηδάει, κλωτσάει, τσιμπάει, τραβάει μαλλιά για πλάκα.. την έχουμε μαλώσει, της έχουμε εξηγήσει, με το καλό ή με τιμωρία -αλλά δεν καταλαβαίνει- τα πάντα κάνει να μας τραβήξει την προσοχή Κ να μην κοιμάται... όποτε χθες ο άντρας μου όταν είναι κουρασμένος γίνεται οξύθυμος, μελώσαμε Κ τα βάλε μαζί μου ότι δεν μπορώ να την κουμαντάρω, και και και κρατιόμουν να μη σφιχτέι η κοιλιά μου. Το θέμα είναι ότι ούτε το παιδί μπορώ να διαχειριστώ ούτε τον άντρα μου που κι αυτος δεν καταλαβαίνει ότι πρέπει να μαστε ψύχραιμοι.. και σκέφτομαι έχω τοσουσ Μήνες μπροστά.. έτσι θα πάει;; και μετά;  που πρέπει να γυρίσω Κ στη δουλειά νωρίς; αλλοσ Μπελάς κι εκεί.. Τα χω παίξει.. η ψυχολογία μου σβούρα και κρατιέμαι να μην κλάψω!!!

:/

Επεξεργάστηκαν 4 Ιανουαρίου,2018 by Nefeli2014

[Deena]

Με το καλό το μωρό σου καταρχήν και καλή χρονιά!

 

Η κόρη σου είναι σε πολύ δύσκολη ηλικία και ταυτόχρονα σε πολύ δύσκολη φάση λόγω του μωρού που έρχεται.

 

Όλες λίγο - πολύ τα έχουμε περάσει με τα δίχρονα (ιδίως όσα την ίδια περίοδο περίμεναν και αδερφάκι), οπότε μαγικές συμβουλές - πανάκεια δεν έχω να σου δώσω, το μόνο που θα σου πω ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος αντιμετώπισης είναι τα όρια, να καταστρώσετε ως γονείς το δικό σας πλαίσιο ορίων (κάθε οικογένεια έχει διαφορετικά), δηλαδή τί ανέχεστε, σε τί μπορείτε να είστε πιο ελαστικοί, σε τί τα όρια είναι απαρέκγλιτα και αυτά τα όρια να τα επικοινωνήσετε με ηρεμία και αποφασιστικότητα στο παιδί.

 

Αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη για να "ηρεμήσει" δεν είναι ούτε οι χοροί μαζί σου, ούτε περισσότερος χρόνος για χοροπηδήματα με τον μπαμπά κ.λπ., έχει ανάγκη τα όρια όσο και να τα πολεμάει. Σχηματίστε ένα κοινό μέτωπο με τον άντρα σου και δουλέψτε μαζί πάνω σε αυτό με ψυχραιμία μεν και χωρίς υστερίες, αλλά με αυστηρότητα όταν χρειάζεται.

[Endelweiss]

Συμφωνω με τη DEENA.Συζητησε με τον αντρα σου και καταληξτε σε μια κοινη πορεια για να το αντιμετωπισετε.Και αφου συζητησεις με τον αντρα σου καντε το ιδιο και με το παιδι σας.2.5 χρονων καποια πραγνατα μπορει να τα αντιληφθει....οτι δηλαδη η μαμα δεν μπορει να κανει το αλογακι και να χοροπηδαει για ενα διαστημα αλλα μπορει π.χ.να ζωγραφισει μαζι σου,να παιξει με τις κουκλες...κ.τ.λ.βρες και προτεινε αλλες δραστηριοτητες στο παιδι για να μη νιωθει οτι το παραμελεις επειδη ερχεται αδερφακι(σκεψου οτι οταν γεννηθει θα ειναι χειροτερα αν απο τωρα ζηλευει).Ο ερχομος ενος παιδιου ειναι μεγαλη αλλαγη για τα ηδη υπαρχοντα οποτε πρεπει να της δωσετε να καταλαβει οτι ολα θα ειναι ιδια..οτι ναι μεν θα υπαρχει και ενα αλλο μωρο στην οικογενεια αλλα θα συνεχισετε να κανετε τα ιδια πραγματα και με εκεινη...Μπανιο κανει με το μπαμπα της τωρα;;;;;Μπορει να μην τη σηκωνεις εσυ αλλα μπορεις την ωρα του μπανιου να εισαι παρουσα και ας μην κανεις τιποτα.Εγω πιστευω πως ετσι θα ηρεμησει.Η γνωμη μου ειναι να μην αλλαζετε τη ζωη της απο τωρα μεχρι να καταλαβει κ εκεινη τι συμβαινει και να προσαρμοστει θελει χρονο.Οσο για τη δουλεια αργοτερα  οπως λες μη τα σκεφτεσαι απο τωρα και προβληματιζεσαι ακομη πιο πολυ.Η δουλεια πολλες φορες ειναι ψυχοθεραπεια.Αλλα αφησε το να σε απασχολησει οταν ερθει η ωρα.Προεχει η εγκυμοσυνη σου και η σχεση σου με το παιδι.Καμια βοηθεια υπαρχει;;απο γιαγιαδες;;;;Και αν δεις οτι δεν παει αλλο μη τι σκεφτεσαι....παρε τον αντρα σου και καντε μια επισκεψη σε εναν ειδικο να σας συμβουλεψει.Βοηθαει!!!!Καλη εγκυμοσυνη σου ευχομαι...κουραγιο και υπομονη και ολα θα πανε καλα

[xaroumenh mama]

6 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Καλημέρα σας και Καλή Χρονιά σας εύχομαι... 

Έχω ένα παιδάκι 2.5 ετών και είμαι έγκυος στο δεύτερο. Το πρόβλημα είναι πως έχει αλλάξει η συμπεριφορά της τελευταία και μας έχει δυαλισει.. Ίσως να χει ζηλέψει ή να χει καταλάβει την αλλαγή γιαυτο χρειάζομαι τη συμβουλή σας.. έχω σταματήσει να τη σηκώνω αγκαλιά, ή να την κάνω μπάνιο Κ γενικά έχω κάπως αποστασιοποιηθεί επειδή φοβάμαι μη με κλωτσήσει πάνω στο παιχνίδι κόκ. Έχουν δηλαδή αλλάξει κάποιες συνηθειεσ Μας μεταξύ κόρης Κ μαμάς. Προσπαθώ όμως να μη χάνουμε στιγμές και να την αγκαλιάζω να τη φιλάω πιο πολύ αλλά κάτι αλογάκια που κάναμε η χορευαμε μέχρι εξουθένωσης τα χω κόψει..Η αλήθεια είναι πως έχει μια αδυναμία στον μπαμπά της Κ τελευταία παλιμπαιδίζει, τον ζητά συνέχεια, κοιμάται πάνω του με τις ώρες Κ έχει κι αυτός κουραστεί. Γυρνά από τη δουλειά και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ασχολείται μαζί της. Εγώ παίρνω Κ κάτι χάπια Κ με ζαλίζουν μου φέρνουν υπνηλία και γενικά νιώθω πως δεν μπορώ να ελέγξω την κατάσταση..

ποτε μα ποτέ από βρέφος δεν καταφέραμε να την κοιμησο

υμε νωρίς.. τα πάντα δοκιμάσαμε!!

και τώρα αυτό χειροτέρεψε! Μαζί ξυπνάμε, μαζί κοιμόμαστε; κανένας χρόνος για το ζευγάρι ούτε κατά διάνοια.. χθες βράδυ επικράτησε τρέλα.. ο άντρας μου ξερός ήθελε να κοιμηθεί.. εκείνη τσίριζα ήθελε να πάει μαζί του αλλά ναμάι κι εγώ Κ να παίζουμε.. χοροπηδάει, κλωτσάει, τσιμπάει, τραβάει μαλλιά για πλάκα.. την έχουμε μαλώσει, της έχουμε εξηγήσει, με το καλό ή με τιμωρία -αλλά δεν καταλαβαίνει- τα πάντα κάνει να μας τραβήξει την προσοχή Κ να μην κοιμάται... όποτε χθες ο άντρας μου όταν είναι κουρασμένος γίνεται οξύθυμος, μελώσαμε Κ τα βάλε μαζί μου ότι δεν μπορώ να την κουμαντάρω, και και και κρατιόμουν να μη σφιχτέι η κοιλιά μου. Το θέμα είναι ότι ούτε το παιδί μπορώ να διαχειριστώ ούτε τον άντρα μου που κι αυτος δεν καταλαβαίνει ότι πρέπει να μαστε ψύχραιμοι.. και σκέφτομαι έχω τοσουσ Μήνες μπροστά.. έτσι θα πάει;; και μετά;  που πρέπει να γυρίσω Κ στη δουλειά νωρίς; αλλοσ Μπελάς κι εκεί.. Τα χω παίξει.. η ψυχολογία μου σβούρα και κρατιέμαι να μην κλάψω!!!

:/

καλη χρονια ... να χερεσε το παιδακι σου και με το καλο να ερθει και το δευτερο..ειμαι και εγω εγκυος 22 εβδομαδων και εχω ενα γιο 26 μηνων.....!!! να ξεκινησουμε απο το βασικο κανενα παιδι δε γεννηθηκε να ζηλευει ουτε ξερει τι σημενει η λεξη ζηλεια εμεις τους τα μεταφερουμε αυτα και στο χερι μας ειναι τα τα βοηθησουμε... ενα παιδι δυο χρονων δεν εχει μαθει να μοιραζεται απο την κουνια στη παιδικη χαρα απο το αυτοκινητακι του γειτονα απο τα παιχνιδια του και φυσικα τους ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ.....!!!!! και γιαυτο εμεις πρεπει να τους εξηγησουμε οτι δεν ειναι ολα δικα μας αυτο ειναι του ταδε αυτο της μαμας και του μπαμπα και οταν θελουμε κατι απο ενα αλο παιδακι πρεπει να το ζηταμε..αλλα ολα αυτα θελουν υπομονη...... οταν εμεινα εγκυος του ειπαμε απο την αρχη οτι η μαμα περιμενει μωρο και ας μη το καταλαβενε και προσπαθουμε να χαιδευουμε την κοιλιτσα. οσο ειμαστε ολη η οικογενεια μαζι ειμαι συνεχεια αγκαλια με τον αντρα μου και του δινω και μου δινει φυλακια για να μαθει ο μικρος οτι τα ατομα που αγαπαμε τα χαιδευουμε και τα προσεχουμε στη αρχη αντιδρουσε λιγο και μας εσπρωχνες και του λεγαμε ελα και εσυ και εμασταν ολη μαζι αγκαλια του διναμε φυλακια και του λεμε να φιλησουμε και να χαιδεψουμε και το μωρο (την κοιλιτσα δλδ ) και πλεον χερετε με το που μας βλεπει ..και εγω πλεον δεν τον κανω μπανιο οπως παλια τον κανει ο αντρας μου (δυο χρονων ηταν ο μικρος οταν το εκανε μπανιο πρωτη φορα ο αντρας μουκαι ηρθε να τον δει πως τον κανω μπανιο  ) στην αρχη αντεδρασε λιγο αλλα το σηνηθησε αλλα μια φορα την εβδομαδα τον κανω και εγω μπανιο και τον περνω και αγκαλιες οταν μου το ζηταει οχι συνεχεια αλλα τον παιρνω και του ξηγω οτι η μαμα δε μπορει να σε περνει συνεχεια αγκαλια μεχρι να γεννησω πιστευω να το εχει καταλλαβει..!!!!! στην ηλικα τον δυο χρονων τα παιδια δοκιμαζουν τα ορια τους και κανουν πραγματα που μεχρι πριν καποιους μηνες δε τα γνωριζαν και δε τα εκαναν και εδω ειναι οπως σου ειπαν κ οι κοπελες ατι πρεπει να μπουν τα ορια ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ και οι δυο γονεις να εχετε ακριβως τα δια ορια και τις ιδιες απαιτησεις απο το παιδι.. αν το μαλωσεις δλδ εσυ γιατι κατι σε ενοχλησε πρεπει και ο μπαμπας να συμφωνησει μαζι σου και οχι να το καλοπιανει γιατι ετσι το παιδι μπερδευετε και συνεχιζει τα ιδια.. το ιδιο υσχιει και αν το μαλωσει ο μπαμπας...και κατι βασικο για εμενα στα παιδια δε πρεπει να λεμε ψεματα εκτος του οτι τα παντα καταλαβενουν θα μαθουν και αυτα να λενε ψεματα..!! Τωρα αν πιστευεις πως ζοριζεσε αρκετα και δε ξερεις πως να τα βγαλεις περα πηγενετε με τον αντρα σου οπως σου ειπε και η eleni-thess σε εναν παιδοψυχολογο να σας δωσει μερικες συμβουλες στο πως να διαχειρηστητε καποια πραγματα.....!!!!!!

[CMES]

@Nefeli2014 κι εμείς περνάμε κάτι αντίστοιχο. Η κόρη μου είναι 19 μηνών κι εγώ γεννάω μέσα στο μήνα.Εμείς δεν είχαμε μεγάλες αλλαγές στη συμπεριφορά της μέχρι πρόσφατα γιατί δεν αλλάξαμε κι εμείς. Το μόνο διαφορετικό είναι πως εδώ και κάποιους μήνες την κάνει μπάνιο ο μπαμπάς της. Όμως εγώ δουλεύω πολλές ώρες και το πρόγραμμά της παρέμενε το ίδιο. Η μεγάλη αλλαγή άρχισε εδώ και ένα μήνα που σταμάτησα τη δουλειά. Άρχισε να αποκτά μία εξάρτηση μαζί μου που δεν είχε πριν. Επίσης πρόσφατα πέρασε μια ίωση και τότε αποσυντονίστηκε πλήρως. Το κύριο πρόβλημα είναι ο ύπνος. Ενώ κοιμόταν μόνη της χωρίς αγκαλιά, κούνημα και τίποτα τέτοιο, τώρα θέλει να είμαι δίπλα της μέχρι να κοιμηθεί, το οποίο μπορεί να κρατήσει και πάνω από ώρα. Όσο το έψαξα, αυτό που συστήνουν όλοι είναι να μην μοιράζεις το χρόνο σου μεταξύ των δύο παιδιών αλλά να συμπεριλαμβάνεις το μικρό σου σε όλες τις διαδικασίες. Δηλαδή να μην αισθάνεται ότι στερείται πράγματα λόγω του μωρού. Όπως λέει και η @xaroumenh mama αντικατέστησε τις δραστηριότητες που κάνατε μέχρι τώρα με άλλες που είναι εφικτές για σένα, όμως μην του λες πως δεν μπορείς πια να παίξεις μαζί του όπως έπαιζες λόγω του μωρού. Δεν χρειάζεται να του πεις "δεν μπορώ λόγω του μωρού". Μην του πεις τίποτα και απλώς πρόσφερε μία εναλλακτική. Πχ αν θέλει αλογάκι πες του "μήπως να ζωγραφίσουμε καλύτερα; Εγώ θέλω να ζωγραφίσω, θες να με βοηθήσεις;" Όσο για το θέμα της επιθετικότητας το είχα συζητήσει πρόσφατα με μία φίλη μου που είναι παιδοψυχίατρος. Μου είπε πως είναι μία φυσιολογική φάση σε αυτή την ηλικία όμως πρέπει να βάλεις σαφή όρια. Χωρίς φωνές, όμως αυστηρά του λες ότι αυτό δεν πρέπει να το κάνεις, όπως ακριβώς του το λες και για άλλα πράγματα. Και όταν πάει να χτυπήσει βάλε το χέρι σου και σταμάτα το. Δεν πρέπει να επιτρέψεις ούτε μία φορά την επιθετικότητά του αλλά δεν πρέπει και να την αντιμετωπίσεις με δική σου επιθετικότητα. Επίσης όπως είπαν και τα κορίτσια πριν, συζητήστε από πριν με τον άντρα σου και κάντε ένα πλάνο αντιμετώπισης γιατί όταν διαφωνείτε και τσακώνεστε μπροστά στο παιδί απλά η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη γιατί κι αυτό αντιλαμβάνεται πως έχει το πάνω χέρι. Να ξέρεις ότι όταν έρθει το μωρό θα είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Εγώ τώρα της λέω "όταν θα έρθει ο αδερφός σου θα με βοηθάς να τον κάνουμε μπάνιο και να τον παίρνεις αγκαλίτσα όταν κλαίει; Θα είναι το μωρό μας και θέλω τη βοήθειά σου, ευτυχώς που έχω κι εσένα να με βοηθήσεις!". Τώρα, ωραία τα λέω, δεν ξέρω τι από αυτά καταλαβαίνει και τι θα γίνει όταν γεννήσω... ο Θεός βοηθός και καλό μας κουράγιο!!!

[Αννα 35]

Πριν γεννήσω το τρίτο μου παιδί - τα πρώτα δύο είναι δίδυμα - είχα πλάσει στο μυαλό μου ένα εξαιρετικά υπέροχο σενάριο για το πως θα είναι η ζωή μας και με τα τρία παιδιά. Μάλιστα, έχοντας ως δεδομένο πως τα πρώτα είναι δίδυμα και άρα δεν έτυχαν αποκλειστικότητας θεώρησα πως το θέμα της ζήλιας στη δική μας περίπτωση δεν θα υφίσταντο. Παράλληλα, είχα και πολύ καλή εγκυμοσύνη, δεν είχα βαρύνει, συνέχισα να αθλούμαι κι έτσι ουσιαστικά δεν άλλαξε στο ελάχιστο η καθημερινότητα μας. Ενδεικτικά, μια μέρα πριν γεννησω έπαιζα στον κήπο με τα δίδυμα κυνηγητό. Είχα και την αυτοπεποίθηση ότι εδώ τα βγάλαμε πέρα με δύο νεογέννητα, σιγά μη δυσκολευτώ με ένα.

Και ζήλιες είχαμε και τύψεις ένιωσα όταν δεν μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελαν τα δίδυμα την ώρα που το ήθελαν, γιατί θηλαζα, άλλαζα ή κοίμιζα και στενοχωριόμουν που μπορεί να ξυπνούσαν το νεογέννητο πέντε συναπτές φορές ενώ το έπαιρνε ο ύπνος και εξάντληση ένιωσα. Όμως - παρόλο που το νοερό μου σενάριο δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα - συνειδητοποίησα αμέσως πως όλα αυτά είναι φυσιολογικά. Τόσο η συμπεριφορά των παιδιών, όσο και τα δικά μου συναισθήματα. Οπότε αντιμετώπισα την κατάσταση αυτή με υπομονή και αγάπη. Όταν έφτανα με τα δίδυμα στα όρια μου, αντί να φωνάξω και να τα μαλώσω, πράγμα που απλά θα με βοηθούσε να ξεσπάσω και τίποτε άλλο, τα έπαιρνα στην αγκαλιά μου και τα έσφιγγα σαν να μην υπάρχει αύριο. Κι εκείνα ηρεμούσαν κι εγώ. Όταν βρίσκονταν σε υπερένταση καθόμουν μαζί τους και διαβαζαμε 1, 2, 15 βιβλία μέχρι να ηρεμήσουν - συχνά με την μπέμπα στο στήθος και στο σλινγκ. Μετά από 2,5 περίπου μήνες πραγματώθηκε και το νοερό μου σενάριο. Μην μαλώνετε το παιδάκι, βρίσκεται και αυτό σε μεταβατική φάση και δυσκολεύεται πολλές επιπλέον φορές από σας να το διαχειριστεί όλο αυτό.

Με το καλό να έρθει το νέο μέλος και με πολύ αγάπη όλα γίνονται.

[Nefeli2014]

Καλησπέρα σας, σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας. Χθες όλη νύχτα στριφογυρνούσαν, μια που ανακατεύομαι όλη μέρα, μια η όλη αυτή κατάσταση. Έχετε απόλυτο δίκιο με τα όρια. Με παιδιά δουλεύω, αυτά λέω στους άλλους γονείς κι εγώ όταν έρθει η σκληρή ώρα τα χαλάω... Αποφάσισα όμως σήμερα κι έκανα ξεκάθαρο στον άντρα μου Ότι για λίγο καιρό θα κάνω αυτό κι αυτό κι εσυ τσιμουδιά αν θέλεις να βοηθήσουμε το κοριτσάκι μας. Έτσι λοιπόν άποψε εφάρμοσα την τακτική -ώρα για ύπνο, λίγη ώρα παιχνίδι πριν τον ύπνο, 3 ευκαιρίες  αν δε φέρεσαι σωστά. Πράγματι άρχισε πάλι τα μπαμπάκα... αλλά ο άντρας μου ούτε ανακατεύτηκε κι έκανε ησυχία απόλυτη. Μόλις είδε Ότι αυτό δεν έπιασε ξεκίνησε η επίθεση (μαλλιά, τσιμπιές...) της έδωσα 3 ευκαιρίες. Στην 3ή έφυγα Κ την άφησα μόνη της. Χρονομετρημένα 5 λέπτα την άφησα να τσιρίζει. Δεν έκλαιγε... πείσμα ήταν.. αφού κάπου μου ρθε να γελάσω.. σε ορισμένες φάσεις σταματούσε γιατί ξεχνιόταν κι όταν το θυμόταν πάλι ξανάρχιζε... Τελικά πήγα κοντά της Κ της είπα αυστηρά πως τώρα είναι ώρα για ύπνο κι αν το ξανακάνει θα πάω πάλι μέσα Κ θα ναι μόνη της. Μετά από 5 λεπτά είχε αποκοιμηθεί με πόδια Κ χέρια πάνω μου...

 

τα πήγα καλά λέτε; ήταν σωστός ο χειρισμός μου; όρια έβαλα Κ είχα αυστηρό τόνο χωρίς να λείψει Κ το παιχνίδι μας..

για το μπάνιο... π άντρας μου πρώτη φορά την έκανε.. ήμουν κι εγώ μαζί τους.. δεν πήγε άσχημα...

 

περαν της ζήλειας νομίζω είναι κι αυτό που είπατε η φάση τώρα αυτής της ηλικίας... θέμα κυριαρχεί ας. Θέλουν να ναι οι αρχηγοί... 

 

ελπιΖω να κρατήσει κι αργότερα αυτό το σημερινό γιατί αρχιΖω Κ δουλειά (άλλα παλαβιαρικα εκεί...) Κ πρέπει να τα χω όλα under control. Λίγο ξέφυγα χθες Κ είδατε πως γίναμε ...:/

 

 

Οσο για το μετά γεννάς πρώτα ο θεός προσπαθώ να μην το σκέφτομαι... όσες συμβουλές μου δώσετε σωτηρίες θα ναι.. πχ με το κρεβάτι πως θα γίνει; εννοώ το μωρό θα κοιμάται στο δωμάτιο μας. Το αποκλείω να κοιμάται στο δωμάτιο της.. γιατί τώρα όσο είμαι έγκυος την κοιμίζω στο δικό μας γιατί στο δικό της δεν χωράω είμαι άβολα.. Κ μετά την πάει ο μπαμπάς μέσα.. με το βρέφος πως θα γίνει άραγε; Κ θα κάνει ησυχία; κι όταν θα θηλάζω; ξέρω είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν κρύβω πως μου περνούν αυτές οι σκέψεις...

Επεξεργάστηκαν 4 Ιανουαρίου,2018 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

Αν το παιδί μετά τη γέννα πρέπει να κοιμάται στο δωμάτιό του, η αλλαγή ιδανικά έπρεπε ήδη να έχει γίνει, αλλά σίγουρα πρέπει να γινει άμεσα. Γενικά καλό είναι να αναλάβει ο μπαμπάς άμεσα τον ύπνο, να μην σας βγει φοβερή ζήλεια στο μωρό μετά. Ας αρχίσει να την κοιμίζει ο πατέρας της στο κρεβάτι της σήμερα κιόλας! Σε καμία περίπτωση δε θα πείτε ότι έχει σχέση με το μωρό, πείτε ότι και ο μπαμπάς θέλει να τη  βάζει για ύπνο, ότι η μαμά είναι κουρασμένη τελευταία κλπ.

Επίσης πρέπει να βρείτε τρόπο σε αυτή την ηλικία για πολλή κίνηση μεσα στη μέρα. Αν εσύ δεν μπορείς δικαιολογημένα πια, έστω προσπάθησε να την πηγαινεις στην παιδική χαρα και να την αφήνεις να τρέχει πολύ, ή δες αν μπορείς να βρεις κάποια κοπέλα να βοηθά έστω και λίγες ώρες τη βδομαδα. Και 1-2 ώρες έντονης άσκησης κάνουν διαφορά

[Deena]

13 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Καλησπέρα σας, σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας. Χθες όλη νύχτα στριφογυρνούσαν, μια που ανακατεύομαι όλη μέρα, μια η όλη αυτή κατάσταση. Έχετε απόλυτο δίκιο με τα όρια. Με παιδιά δουλεύω, αυτά λέω στους άλλους γονείς κι εγώ όταν έρθει η σκληρή ώρα τα χαλάω... Αποφάσισα όμως σήμερα κι έκανα ξεκάθαρο στον άντρα μου Ότι για λίγο καιρό θα κάνω αυτό κι αυτό κι εσυ τσιμουδιά αν θέλεις να βοηθήσουμε το κοριτσάκι μας. Έτσι λοιπόν άποψε εφάρμοσα την τακτική -ώρα για ύπνο, λίγη ώρα παιχνίδι πριν τον ύπνο, 3 ευκαιρίες  αν δε φέρεσαι σωστά. Πράγματι άρχισε πάλι τα μπαμπάκα... αλλά ο άντρας μου ούτε ανακατεύτηκε κι έκανε ησυχία απόλυτη. Μόλις είδε Ότι αυτό δεν έπιασε ξεκίνησε η επίθεση (μαλλιά, τσιμπιές...) της έδωσα 3 ευκαιρίες. Στην 3ή έφυγα Κ την άφησα μόνη της. Χρονομετρημένα 5 λέπτα την άφησα να τσιρίζει. Δεν έκλαιγε... πείσμα ήταν.. αφού κάπου μου ρθε να γελάσω.. σε ορισμένες φάσεις σταματούσε γιατί ξεχνιόταν κι όταν το θυμόταν πάλι ξανάρχιζε... Τελικά πήγα κοντά της Κ της είπα αυστηρά πως τώρα είναι ώρα για ύπνο κι αν το ξανακάνει θα πάω πάλι μέσα Κ θα ναι μόνη της. Μετά από 5 λεπτά είχε αποκοιμηθεί με πόδια Κ χέρια πάνω μου...

 

τα πήγα καλά λέτε; ήταν σωστός ο χειρισμός μου; όρια έβαλα Κ είχα αυστηρό τόνο χωρίς να λείψει Κ το παιχνίδι μας..

για το μπάνιο... π άντρας μου πρώτη φορά την έκανε.. ήμουν κι εγώ μαζί τους.. δεν πήγε άσχημα...

 

περαν της ζήλειας νομίζω είναι κι αυτό που είπατε η φάση τώρα αυτής της ηλικίας... θέμα κυριαρχεί ας. Θέλουν να ναι οι αρχηγοί... 

 

ελπιΖω να κρατήσει κι αργότερα αυτό το σημερινό γιατί αρχιΖω Κ δουλειά (άλλα παλαβιαρικα εκεί...) Κ πρέπει να τα χω όλα under control. Λίγο ξέφυγα χθες Κ είδατε πως γίναμε ...:/

 

 

Οσο για το μετά γεννάς πρώτα ο θεός προσπαθώ να μην το σκέφτομαι... όσες συμβουλές μου δώσετε σωτηρίες θα ναι.. πχ με το κρεβάτι πως θα γίνει; εννοώ το μωρό θα κοιμάται στο δωμάτιο μας. Το αποκλείω να κοιμάται στο δωμάτιο της.. γιατί τώρα όσο είμαι έγκυος την κοιμίζω στο δικό μας γιατί στο δικό της δεν χωράω είμαι άβολα.. Κ μετά την πάει ο μπαμπάς μέσα.. με το βρέφος πως θα γίνει άραγε; Κ θα κάνει ησυχία; κι όταν θα θηλάζω; ξέρω είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν κρύβω πως μου περνούν αυτές οι σκέψεις...

 

Σε πόσο καιρό γεννάς?

 

Θα πρότεινα κι εγώ να αρχίσετε να την κοιμίζετε στο δωμάτιό της άμεσα. Σε τί κρεβάτι κοιμάται το παιδί και δεν χωράτε? Δεν είναι ανάγκη να είσαι ξαπλωμένη μαζί της, μπορείς να κάθεσαι απλά δίπλα της μέχρι να κοιμηθεί και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ πρέπει να αναλάβει πολύ ενεργά ο μπαμπάς.

 

 

[Nefeli2014]

Καλησπέρα σας, χθες ήμασταν όλη μέρα έξω όποτε κουράστηκε και κοιμήθηκε αμέσως!

δυστυχως ΔΕΝ κοιμάται με τον μπαμπά. Ο λόγος είναι ο εξής: ο άντρας μου δεν έχει συγκεκριμένο ωράριο ύπνου, γενικά κουράζεται τόσο στη δουλειά που μπορεί να αποκοιμηθεί κι από τις 9! Όποτε πάντα την κοιμίζω εγώ.. κι όσο κι αν αυτός έχει προσπαθήσει η μικρή με ζητάει. Με έχει συνηθίσει γιατί διαβάζουμε παραμύθια ή γαργαλιομαστε (το έκοψα κι αυτό..) και γενικά ο ύπνος είναι δικό μου.. Μόνο είναι το κρεβάτι της αλλά δε βολεύομαι και με θέλει Κ ξαπλωμένη:/ 

γενικα πάντα μα πάντα από τότε που γεννήθηκε ενώ δεν είχα ξενύχτια καθόλου με καθυστερούσε στον ύπνο πολύ... δεν κοιμήθηκε ποτέ νωρίς πχ 8-9 που κοιμούνται τα περισσότερα παιδιά.. έχω κάνει αγώνα.. μάταια...

υπηρξαν περίοδοι που κουράζοταν Κ κοιμόταν λίγο πιο νωρίς αλλά λίγο...

και δεν κοιμάται αν δεν κάτσω μαζί της τουλάχιστον 45 λεπτό και μετά κάνω πως ροχαλίζω...:/

 

σε όλα της εξαιρετική αλλά στο θέμα ύπνου.... απαπα!

σα να μην θέλει να χάσει ώρα από το παιχνίδι! Ενώ όλη μέρα παίζει!! 

 

Θα αρχίσω να την βάζω πάλι στο κρεβάτι της, τι να κάνω θα κάνω υπομονή απλώς κι εγώ νυστάζω πολύ Κ θέλω να ξαπλώνω...:/

 

Ξερω πως κάποια πράγματα μισά τα κάνω αλλά αισθάνομαι τέτοια κούραση.. πρέπει να αντέχω και να τα κάνω όλα σωστά. Που θα πάει θα μάθει....

 

 

Πχ τώρα που σας γράφω αντί να κοιμάται έστω μια ωριτσα είναι δίπλα μου Κ κάνει την γάτα:ο

 

ελπιζω όταν πάει παιδικό να κουράζεται να ξεκουραζόμαστε όλοι λιγάκι...

Επεξεργάστηκαν 6 Ιανουαρίου,2018 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 51 λεπτά , Nefeli2014 είπε:

Καλησπέρα σας, χθες ήμασταν όλη μέρα έξω όποτε κουράστηκε και κοιμήθηκε αμέσως!

δυστυχως ΔΕΝ κοιμάται με τον μπαμπά. Ο λόγος είναι ο εξής: ο άντρας μου δεν έχει συγκεκριμένο ωράριο ύπνου, γενικά κουράζεται τόσο στη δουλειά που μπορεί να αποκοιμηθεί κι από τις 9! Όποτε πάντα την κοιμίζω εγώ.. κι όσο κι αν αυτός έχει προσπαθήσει η μικρή με ζητάει. Με έχει συνηθίσει γιατί διαβάζουμε παραμύθια ή γαργαλιομαστε (το έκοψα κι αυτό..) και γενικά ο ύπνος είναι δικό μου.. Μόνο είναι το κρεβάτι της αλλά δε βολεύομαι και με θέλει Κ ξαπλωμένη:/ 

γενικα πάντα μα πάντα από τότε που γεννήθηκε ενώ δεν είχα ξενύχτια καθόλου με καθυστερούσε στον ύπνο πολύ... δεν κοιμήθηκε ποτέ νωρίς πχ 8-9 που κοιμούνται τα περισσότερα παιδιά.. έχω κάνει αγώνα.. μάταια...

υπηρξαν περίοδοι που κουράζοταν Κ κοιμόταν λίγο πιο νωρίς αλλά λίγο...

και δεν κοιμάται αν δεν κάτσω μαζί της τουλάχιστον 45 λεπτό και μετά κάνω πως ροχαλίζω...:/

 

σε όλα της εξαιρετική αλλά στο θέμα ύπνου.... απαπα!

σα να μην θέλει να χάσει ώρα από το παιχνίδι! Ενώ όλη μέρα παίζει!! 

 

Θα αρχίσω να την βάζω πάλι στο κρεβάτι της, τι να κάνω θα κάνω υπομονή απλώς κι εγώ νυστάζω πολύ Κ θέλω να ξαπλώνω...:/

 

Ξερω πως κάποια πράγματα μισά τα κάνω αλλά αισθάνομαι τέτοια κούραση.. πρέπει να αντέχω και να τα κάνω όλα σωστά. Που θα πάει θα μάθει....

 

 

Πχ τώρα που σας γράφω αντί να κοιμάται έστω μια ωριτσα είναι δίπλα μου Κ κάνει την γάτα:ο

 

ελπιζω όταν πάει παιδικό να κουράζεται να ξεκουραζόμαστε όλοι λιγάκι...

Aπό τη στιγμή που θα έχετε νεογέννητο στο σπίτι, τα πράγματα θα αλλάξουν. Η ο μπαμπάς θα εμπλακεί από τώρα, ή θα αναγκαστεί να εμπλακεί όταν πας στο νοσοκομείο και μετά με το νεογέννητο ή το παιδί θα πλαντάζει στο κλάμα για ένα διάστημα. Το πρώτο σενάριο είναι το μόνο με το οποίο δε θα νιώσει το "μεγάλο" πεταμένο εξαιτίας του μικρού. Προσαρμοστε το ωράριο του παιδιού στο ωράριο του μπαμπά.

[Nefeli2014]

6 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Aπό τη στιγμή που θα έχετε νεογέννητο στο σπίτι, τα πράγματα θα αλλάξουν. Η ο μπαμπάς θα εμπλακεί από τώρα, ή θα αναγκαστεί να εμπλακεί όταν πας στο νοσοκομείο και μετά με το νεογέννητο ή το παιδί θα πλαντάζει στο κλάμα για ένα διάστημα. Το πρώτο σενάριο είναι το μόνο με το οποίο δε θα νιώσει το "μεγάλο" πεταμένο εξαιτίας του μικρού. Προσαρμοστε το ωράριο του παιδιού στο ωράριο του μπαμπά.

Γιατί να νιώσει "πεταμένο"; αυτό δεν το καταλαβαίνω... Εφόσον όλα μαζί θα τα κάνουμε. Θα συμμετέχει σε όλες τις διαδικασίες με το μωρό και θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου ώστε να μη νιώσει παραμελημένη. Όσο για το νοσοκομείο, 2 βραδιά είναι κι έχουμε και γιαγιά για τα δύσκολα. Πιστεύω ότι αύτα τα δυο βραδιά θα μπορέσει ο άντρας μου να την κοιμήσει. Θα μιλάμε άλλωστε και στο τηλέφωνο και με βιντεοκλησεισ!! Πιστεύω αν είναι οι δυο τους μόνοι δε θα υπάρχει θέμα εφόσον πολλά μεσημέρια που λείπω κοιμούνται παρέα..

θελω να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Κι απλώς είναι μια φάση... 

 

Η συμβουλή δηλαδή αυτή ο μπαμπάς να την κοιμίζει πάντα δε γίνεται.. το ωράριο του είναι περίπλοκο. 

 

το πρόβλημα είναι η συμπεριφορά της τα βραδιά, η ύπερενταση, Ότι δε θέλει να κοιμηθεί ... θα δοκιμάσω να κάνω αυτό που έκανα προχθές. 

 

Το να κοιμάται στο δωμάτιο της ναι συμφωνώ , ήδη το διευθέτησα με δεν ύπηρξε τόση δυσκολία από πλευρά της. Όμως όταν έρθει το νεογέννητο θα θέλει κι εκείνη να ναι κάποια βραδιά μαζί στο κρεβάτι μας. Αν ΔΕν το αφήσουμε εκεί θα νιώθει παραμελημένη...

γενικά ΕΙναι ωραίο που Κ που να κοιμόμαστε αγκαλιά. Κερδίζουμε πράγματα που δεν έχουμε προλάβει μέσα στην ημέρα λόγω φόρτου εργασίας Κ των δυο..

 

 

 

 

 

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Γιατί να νιώσει "πεταμένο"; αυτό δεν το καταλαβαίνω... Εφόσον όλα μαζί θα τα κάνουμε. Θα συμμετέχει σε όλες τις διαδικασίες με το μωρό και θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου ώστε να μη νιώσει παραμελημένη. Όσο για το νοσοκομείο, 2 βραδιά είναι κι έχουμε και γιαγιά για τα δύσκολα. Πιστεύω ότι αύτα τα δυο βραδιά θα μπορέσει ο άντρας μου να την κοιμήσει. Θα μιλάμε άλλωστε και στο τηλέφωνο και με βιντεοκλησεισ!! Πιστεύω αν είναι οι δυο τους μόνοι δε θα υπάρχει θέμα εφόσον πολλά μεσημέρια που λείπω κοιμούνται παρέα..

θελω να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Κι απλώς είναι μια φάση... 

 

Η συμβουλή δηλαδή αυτή ο μπαμπάς να την κοιμίζει πάντα δε γίνεται.. το ωράριο του είναι περίπλοκο. 

 

το πρόβλημα είναι η συμπεριφορά της τα βραδιά, η ύπερενταση, Ότι δε θέλει να κοιμηθεί ... θα δοκιμάσω να κάνω αυτό που έκανα προχθές. 

 

Το να κοιμάται στο δωμάτιο της ναι συμφωνώ , ήδη το διευθέτησα με δεν ύπηρξε τόση δυσκολία από πλευρά της. Όμως όταν έρθει το νεογέννητο θα θέλει κι εκείνη να ναι κάποια βραδιά μαζί στο κρεβάτι μας. Αν ΔΕν το αφήσουμε εκεί θα νιώθει παραμελημένη...

γενικά ΕΙναι ωραίο που Κ που να κοιμόμαστε αγκαλιά. Κερδίζουμε πράγματα που δεν έχουμε προλάβει μέσα στην ημέρα λόγω φόρτου εργασίας Κ των δυο..

 

 

 

 

 

Kαθε παιδί ζηλεύει όταν έρχεται ένα αδερφάκι και αρχίζει να γίνεται πιο απαιτητικό. Και μοιραία συνήθως όταν έρχεται ένα νεογέννητο, η μαμά ασχολείται πολύ περισσότερο μαζί του. Δεν ξέρω, εξαρτάται ίσως, αν π.χ. δε θηλάζεις και έχεις νταντά να μην είναι έτσι, αλλά γενικά δε νομίζω ότι οι περισσότερες μαμάδες που έρχονται από γέννα, ταϊζουν το μωρό καμιά δωδεκαριά ώρες τη μέρα, έχουν υπομονή να αναλάβουν καθημερινά και τον ύπνο ενός νήπιου, που θα θέλει πχ. μία ώρα να κοιμηθεί και η μία αυτή ώρα μπορεί να συμπίπτει με το παράθυρο που το μωρό τρώει, ή επιτέλους κοιμάται και έχει μόλις πάει να πάρει και τη μαμά ο ύπνος. Ασφαλώς και γίενται, υπάρχουν και μαμάδες που είναι εντελώς μόνες, αλλά συνήθως είναι δύσκολο και φέρνει νεύρα. Αυτά που τώρα κάνει το παιδί και σου φαίνονται από χαριτωμένα ως ελαφρώς κουραστικά, με τη έλευση του νεογέννητου, θα σου φαίνονται εξοργιστικά. Οσο περισσότερο μοιράζεται και ο μπαμπάς κάποιες ρουτίνες, τόσο πιο εύκολο είναι για όλους. Τώρα, αν δε γίνεται, δε γίνεται φυσικά.

[Nefeli2014]

Πιο πιθανό μου φαίνεται ο μπαμπάς να ασχολείται με το βρέφος (τάισμα, κοιμισμα) παρά να κοιμίζει την μικρή... Όταν ήταν βρέφος εκείνη, εκείνος την αναλάμβανε θυμάμαι μετά τις 10 κι εγώ έπεφτα για ύπνο...

μόλις μεγάλωσε Κ δυσκόλεψαν τα πραματα στον ύπνο ανέλαβα δράση..

παντως τελ μέρες την κοιμιΖω στο κρεβάτι της Κ τα μεσημέρια αλλά μου βγάζει το λάδι... με κλάμματα άποκοιμιεται... προσπαθώ να της βάλω όρια, ελπίζω να μην άργησα πολύ Κ να με κάνει έτσι για πολύ καιρό ακόμα... 

 

μια ώρα και μου παίρνει...

ενώ τη μέρα είναι ένα πολύ ήσυχο παιδάκι που ακούει, την ώρα του υπνου δεν καταλαβαίνω τι την πιάνει.. αλλάζει τελείως!!!! Τα μεσημέρια είναι λιιιγο πιο εύκολη, το βράδυ πέφτει πολύ βαρύ και σίγουρα την ακούει η γειτονιά... :/

Επεξεργάστηκαν 7 Ιανουαρίου,2018 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

Just now, Nefeli2014 είπε:

Πιο πιθανό μου φαίνεται ο μπαμπάς να ασχολείται με το βρέφος (τάισμα, κοιμισμα) παρά να κοιμίζει την μικρή... Όταν ήταν βρέφος εκείνη, εκείνος την αναλάμβανε θυμάμαι μετά τις 10 κι εγώ έπεφτα για ύπνο...

μόλις μεγάλωσε Κ δυσκόλεψαν τα πραματα στον ύπνο ανέλαβα δράση..

παντως τελ μέρες την κοιμιΖω στο κρεβάτι της Κ τα μεσημέρια αλλά μου βγάζει το λάδι... με κλάμματα άποκοιμιεται... προσπαθώ να της βάλω όρια, ελπίζω να μην άργησα πολύ Κ να με κάνει έτσι για πολύ καιρό ακόμα... 

 

μια ώρα και μου παίρνει...

ενώ τη μέρα είναι ένα πολύ ήσυχο παιδάκι που ακούει, το βράδυ δεν καταλαβαίνω τι την πιάνει.. αλλάζει τελείως!!!!

 

Να πω την αλήθεια σκεφτόμουν μωρό που θηλάζει, συν ότι για να πω την αμαρτία μου, όταν είχα νεογέννητο ένιωθα πάντα πολύ πιο προστατευτική απέναντι στο μωρό, δηλαδή σίγουρα αν και τα δύο με είχαν ανάγκη, αυθόρμητα εγώ θα πήγαινα στο νεογέννητο. Ειδικά αν ήμουν και η ίδια κουρασμένη. Το έχω ακούσει και από άλλες μαμάδες, και νομίζω είναι και κάπου απαραίτητο ως ένστικτο για την επιβίωση του είδους, αυθόρμητα το ένστικτο προστασίας σε μία στιγμή που και τα 2,3, 10 παιδιά χρειάζονται τη μαμά, εκείνη να νιώθει ότι πρέπει να ανταποκριθεί καταρχήν στο νεογέννητο. Το οποίο συναίσθημα, αν και εκ των υστέρων μου φαίνεται και λογικό και φυσιολογικό, δε θα μπορούσα ποτέ να το προβλέψω έστω και μία μέρα πριν γεννήσω το δεύτερο παιδί.

[Sofika123]

18 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Να πω την αλήθεια σκεφτόμουν μωρό που θηλάζει, συν ότι για να πω την αμαρτία μου, όταν είχα νεογέννητο ένιωθα πάντα πολύ πιο προστατευτική απέναντι στο μωρό, δηλαδή σίγουρα αν και τα δύο με είχαν ανάγκη, αυθόρμητα εγώ θα πήγαινα στο νεογέννητο. Ειδικά αν ήμουν και η ίδια κουρασμένη. Το έχω ακούσει και από άλλες μαμάδες, και νομίζω είναι και κάπου απαραίτητο ως ένστικτο για την επιβίωση του είδους, αυθόρμητα το ένστικτο προστασίας σε μία στιγμή που και τα 2,3, 10 παιδιά χρειάζονται τη μαμά, εκείνη να νιώθει ότι πρέπει να ανταποκριθεί καταρχήν στο νεογέννητο. Το οποίο συναίσθημα, αν και εκ των υστέρων μου φαίνεται και λογικό και φυσιολογικό, δε θα μπορούσα ποτέ να το προβλέψω έστω και μία μέρα πριν γεννήσω το δεύτερο παιδί.

Συμφωνώ απόλυτα..Όταν γέννησα τον μικρό μου δεν τον ακουμπούσε σχεδόν κανείς..και δεν τον θήλαζα, 3 μήνες απλά έβγαζα με νοσοκομειακό θήλαστρο και του έκανα μικτή διατροφή. Εγώ τον κοίμιζα, τον τάιζα μόνο στο μπάνιο τον κάναμε με τον άντρα μου γιατί φοβόμουν μόνη και τον 1ο μήνα που η μάνα μου είχε την βάρδια των 12.. Μου ήταν αδιανόητο να τον αφήσω σε άλλα χέρια, θα μου πεις εγώ έχω μεγάλο παιδάκι και χαζοκαταλάβαινε αλλά και πάλι ξαφνικά η μεγάλη μου με έχασε πολύ και για κάθε παιδί όσο μεγάλο και αν είναι, είναι σοκ. Και για μένα ήταν γιατί η κόρη μου ήταν όλος μου ο κόσμος, την φρόντιζα σε όλα και ξαφνικά όλη μου η προσοχή πρώτα στρεφόταν στον μικρό, πρώτα αυτός να φάει, πρώτα αυτός να κοιμηθεί κλπ..Δύσκολες οι ισορροπίες τον πρώτο καιρό αλλά όπως όλοι έτσι θα τις βρείτε και εσείς.

[Nefeli2014]

Εγώ δεν ξέρω πως θα είμαι και σε ποιο θα δίνω περισσότερη σημασία, αλλά έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα (κι έχω ακούσει κι από άλλες μαμάδες πλην εσάς τις δυο) πως το μεγάλο έχει περισσότερες συναισθηματικές ανάγκες αυτή την περίοδο..

Σιγουρα θα θέλω πρώτα το βρέφος να φάει Κ να κοιμηθεί (άλλωστε είναι λογικό, τα βρέφη κοιμούνται νωρίς), αλλά σκέφτομαι να τα κάνω όλα μαζί της. Για να μη νιώσει μειονεκτικά ποτέ-όσο είναι δυνατόν.

Αλλα όπως λέτε, αν δεν έρθει η ώρα αυτή δεν μπορώ να μαι Κ σίγουρη πως θα αντιδράσω!

 

δηλαδη δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα κλείνομαι με τις ώρες με το βρέφος στο δωμάτιο (για να θηλάζω φέρει ειπειν) οπωσ έκανα παλιά Κ τους έδιωχνα όλους, χωρίς το κορίτσι μου. Μαζί μας θάναι κι εκείνη, δε θα θέλα να την αφήσω ποτέ απέξω και να την αναλάβει έξ ολοκλήρου ο μπαμπάς όταν έχει μάθει πολλά να τα κάνει μόνο μαζί μου..

 

Παντως τελ βραδιά κοιμόμαστε σαν πουλάκια. Αργεί κάπως μεν αλλά πέρασε εκείνη η κρίση. Ίσως να βγάζε τελικά κάποιο δόντι σκεφτήκαμε, έχουν μείνει κανα δυο γιατί το σύνδεσαμε με τα χέρια στο στόμα. Η να το πήρε απόφαση πως κάποια θα τα κάνει με τον μπαμπά και τα σήκωματα Κ τα αλογάκια κομμένα..

 

εγω νυστάζω πολύ Κ της λέω πάμε για αγκαλίτσες Κ νάνι αλλά φρόνιμη γιατί πονάει η πλάτη της μαμάς πχ και μαζεύεται Κ κοιμόμαστε. 

Πιανομαι στο κρεβάτι της αλλά υπομένω μέχρι να αποκοιμηθεί..

 

Το πάλεψα πολύ όμως αυτές τις μέρες. Νομίζω λίγο τα όρια λίγο η απόφαση από πλευρασ μας βοήθησε..

 

Παντως ησυχία φτου φτου Κ σήμερα της διάβαζα ένα βιβλίο για τον ερχομό αδερφού Κ μου χάιδευε την κοιλιά. Καλό σημάδι, λέω..

 

Θα δείξουν όλα εν καιρώ... 

Επεξεργάστηκαν 12 Ιανουαρίου,2018 by Nefeli2014

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Εγώ δεν ξέρω πως θα είμαι και σε ποιο θα δίνω περισσότερη σημασία, αλλά έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα (κι έχω ακούσει κι από άλλες μαμάδες πλην εσάς τις δυο) πως το μεγάλο έχει περισσότερες συναισθηματικές ανάγκες αυτή την περίοδο..

Σιγουρα θα θέλω πρώτα το βρέφος να φάει Κ να κοιμηθεί (άλλωστε είναι λογικό, τα βρέφη κοιμούνται νωρίς), αλλά σκέφτομαι να τα κάνω όλα μαζί της. Για να μη νιώσει μειονεκτικά ποτέ-όσο είναι δυνατόν.

Αλλα όπως λέτε, αν δεν έρθει η ώρα αυτή δεν μπορώ να μαι Κ σίγουρη πως θα αντιδράσω!

 

H αλήθεια είναι ότι το ένστικτο υπό φυσιολογικές συνθήκες θα βάλει αυτόματα πρώτα τις βιολογικές ανάγκες του βρέφους πάνω από τις συναισθηματικές του μεγαλύτερου παιδιού, αλλιώς θα είχαμε εξαφανιστεί και ως είδος. Το μεγάλο τώρα σου φαίνεται μωρό, το οποίο θα αλλάξει όταν δεις δίπλα το νεογέννητο. Δεν εννοώ φυσικά ότι θα παραμελήσεις το μεγάλο για το μικρό, αλλά όσες ώρες έτρωγε το ένα, άλλες τόσες θα τρώει και το άλλο, και όσο ανάγκη για ύπνο είχες με το πρώτο θα έχεις και τωρα (βασικά περισσότερο) και γενικά το "τα κάνουμε όλα μαζί με το μωρό" μοιραία θα εκνευρίσει το μεγάλο που είχε την αποκλειστικότητα, χωρίς να σημαίνει ότι κάνεις κάτι λάθος. Και τα δικά μου έχουν χοντρικά διαφορά ανά 2μιση χρόνια, και όσο καλά προετοιμασμένα κι αν ήταν, δεν καταλαβαίνουν καθόλου τι θα πει "θα αποκτήσεις αδελφάκι", είναι πολύ θεωρητική έννοια όσο και να τους το λες.

[Deena]

H μόνη συμβουλή που έχω να σου δώσω (έχοντας περάσει από αυτή την φάση) είναι να μην πέσεις στην παγίδα, αφού έρθει το νέο μωρό, να προσπαθήσεις να διατηρήσεις στο μεγάλο παιδί (και στον μπαμπά) την εντύπωση ότι τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν χρειάζεται να αλλάξει κ.λπ.

 

Όλα θα είναι πολύ διαφορετικά, για την ακρίβεια όλα θα έρθουν τα πάνω-κάτω, το μωρό μπορεί να μην κοιμάται όποτε βολεύει την υπόλοιπη οικογένεια (είναι και το πιθανότερο άλλωστε, η δικιά μου κόρη-δεύτερο παιδί δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου επί 2,5 μήνες), μπορεί να μην είναι δυνατόν να βγαίνετε τις βόλτες που κάνετε τώρα, μπορεί να αναγκαστείς να επιτρέψεις π.χ. περισσότερη τηλεόραση στο μεγάλο παιδί για να ασχοληθείς με το βρέφος, μπορεί πάνω στα νεύρα και την κούρασή σου να μαλώσεις την κόρη σου άδικα, μπορεί, μπορεί, μπορεί....

 

Προσωπικά, έπεσα στην παραπάνω παγίδα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να χαρώ το δεύτερο μωρό μου τους πρώτους μήνες, από το άγχος μην ζηλέψει ο αδερφός της, μην τον παραμελήσω, μη του στερήσω αυτά στα οποία είχε συνηθίσει, μην αλλάξει η καθημερινότητά του και ταραχθεί κ.λπ. Ξύπνησα ευτυχώς αρκετά νωρίς, αυτό όμως το αρχικό άγχος του "το μεγάλο παιδί έχει προτεραιότητα, έχει μεγαλύτερες συναισθηματικές ανάγκες" έπληξε τον πρώτο καιρό με την κόρη μου, καθυστέρησε το δέσιμό μας και είναι κάτι το οποίο κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και είμαι σίγουρη ότι έχει γραφτεί και στην ψυχούλα της μικρής.

 

Να πω επίσης ότι όλο το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον (παππούδες, θείοι κ.λπ.) διακατεχόταν από την αρχή από το ίδιο άγχος, με αποτέλεσμα να πέσουν όλοι πάνω στο πρώτο παιδί, με την διαφορά ότι δεν "ξύπνησαν" ποτέ, με αποτέλεσμα η κόρη μου να μην έχει δεθεί συναισθηματικά με κανέναν και τώρα όλοι να αναρωτιούνται γιατί δεν τους θέλει....

[Sofika123]

Και εγώ προσπάθησα να τα κάνουμε όλα μαζί αλλά κάποια στιγμή η μεγάλη μου βαριόταν, θύμωνε κλπ..Και είπαμε, παιδί 8 ετών..Και κάποιες φορές ακόμα θυμώνει και οι ζωγραφίες της πλέον είναι η μαμά να κρατάει το καρότσι και ο μπαμπάς αυτήν..Τον 1ο καιρό ήταν δύσκολο, μετά από 8 χρόνια που ήταν το κέντρο του κόσμου χρειάστηκε να μοιραστεί την θέση της στον κόσμο, την καταλαβαίνω απόλυτα και εγώ το μεγάλο παιδί ήμουν και θυμάμαι πράγματα αλλά έτσι είναι η κατάσταση, υπήρξε αδελφάκι που είχε περισσότερες ανάγκες..Κράτησα ισορροπίες όσο ήταν εφικτό, δεν γινόταν να πάω στο κρεβάτι της κάθε μέρα γιατί πολλές φορές ήμουν απασχολημένη. Προσπαθούσα και προσπαθώ όταν ο μικρός κοιμάται να κάνουμε πράγματα μαζί..στερούμε δικό μου χρόνο, κοιμάμαι λιγότερο, κουτουλάω πολλές φορές, στερούμαστε χρόνο ως ζευγάρι αλλά είπαμε, αυτή ειναι η κατάσταση και όλοι κάνουμε θυσίες, οι απολαβές ως οικογένεια είναι μεγαλύτερες από τις θυσίες. 

Και φυσικά το μεγάλο έχει συναισθηματικές ανάγκες αλλά το ίδιο θα έχει και το μικρό συν τις σωματικές ανάγκες..Και θα ζηλεύει φυσικά αλλά θα πρέπει να συνηθίσει και να ανοίξει χώρο για το μικρό..Δεν υπάρχει σημαντικό και λιγότερο σημαντικό παιδί προφανώς, απλά θα πρέπει να μάθει ανάλογα με τις εκάστοτε αν΄'αγκες η μαμά και ο μπάμπάς τρέχουν..

[Nefeli2014]

Πφφ βουνό μου ακούγονται όλα κι αγχώθηκα. Είμαι διατεθειμένη πάντως να μην κοιμάμαι και να στερηθώ αυτά τα πρώτα χρόνια. Κι   Ο άντρας μου το ίδιο βέβαια..

 

Ευχαριστω για Τίς συμβουλές σας..

 

Θα ήθελα κάτι ακόμα να σας ρωτήσω.. Η μικρή θα πάει παιδικό αρκετά πριν γεννήσω αλλά θα συνεχίσει μετά. Πρέπει να πάει , παρότρυνση παιδιάτρου, για να βελτιωθεί ο λόγος της. Τι γίνεται με τις ιώσεις; Δεν είναι πολύ επικίνδυνο να κολλήσει τίποτα το βρέφος;

 

Να σκεφτώ την μεγάλη που πρέπει να πάει ή το μωρό να μην αρρωστήσει και να μην την στείλω; Με προβληματίζει πολύ αυτό...

Επεξεργάστηκαν 13 Ιανουαρίου,2018 by Nefeli2014

[Sofika123]

2 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Πφφ βουνό μου ακούγονται όλα κι αγχώθηκα. Είμαι διατεθειμένη πάντως να μην κοιμάμαι και να στερηθώ αυτά τα πρώτα χρόνια. Κι   Ο άντρας μου το ίδιο βέβαια..

 

Ευχαριστω για Τίς συμβουλές σας..

 

Θα ήθελα κάτι ακόμα να σας ρωτήσω.. Η μικρή θα πάει παιδικό αρκετά πριν γεννήσω αλλά θα συνεχίσει μετά. Πρέπει να πάει , παρότρυνση παιδιάτρου, για να βελτιωθεί ο λόγος της. Τι γίνεται με τις ιώσεις; Δεν είναι πολύ επικίνδυνο να κολλήσει τίποτα το βρέφος;

 

Να σκεφτώ την μεγάλη που πρέπει να πάει ή το μωρό να μην αρρωστήσει και να μην την στείλω; Με προβληματίζει πολύ αυτό...

Όλα θα γίνουν στην ώρα τους με τον καλύτερο για εσάς τρόπο..μην αγχώνεσαι! 

Για το ερώτημα σου από την στιγμή που εμπλέκεται θέμα ιατρικό δεν μπορώ να πάρω θέση..Μια ιδέα προς συζήτηση με τον γιατρό θα ήταν αν γίνεται η μικρή σου να ξεκινήσει παιδικό όπως το σχεδιάζεται και όταν γεννηθεί το μικρό να κάνει κάποιο διάλειμμα για μερικούς μήνες μέχρι να ξεπεταχτεί το μωρό, αλλά μέχρι εκεί μπορώ να τοποθετηθώ  

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Πφφ βουνό μου ακούγονται όλα κι αγχώθηκα. Είμαι διατεθειμένη πάντως να μην κοιμάμαι και να στερηθώ αυτά τα πρώτα χρόνια. Κι   Ο άντρας μου το ίδιο βέβαια..

 

Ευχαριστω για Τίς συμβουλές σας..

 

Θα ήθελα κάτι ακόμα να σας ρωτήσω.. Η μικρή θα πάει παιδικό αρκετά πριν γεννήσω αλλά θα συνεχίσει μετά. Πρέπει να πάει , παρότρυνση παιδιάτρου, για να βελτιωθεί ο λόγος της. Τι γίνεται με τις ιώσεις; Δεν είναι πολύ επικίνδυνο να κολλήσει τίποτα το βρέφος;

 

Να σκεφτώ την μεγάλη που πρέπει να πάει ή το μωρό να μην αρρωστήσει και να μην την στείλω; Με προβληματίζει πολύ αυτό...

Ο πρωτος χρόνος στον παιδικό είναι συνηθως ένας χρόνος όπου το παιδί είναι συνεχεια άρρωστο. Προσωπικά αν δεν ήταν απαραίτητο για λόγους εργασίας, δε θα το έκανα.

[Nefeli2014]

On 13/1/2018 at 5:18 ΜΜ, Sofika123 είπε:

Όλα θα γίνουν στην ώρα τους με τον καλύτερο για εσάς τρόπο..μην αγχώνεσαι! 

Για το ερώτημα σου από την στιγμή που εμπλέκεται θέμα ιατρικό δεν μπορώ να πάρω θέση..Μια ιδέα προς συζήτηση με τον γιατρό θα ήταν αν γίνεται η μικρή σου να ξεκινήσει παιδικό όπως το σχεδιάζεται και όταν γεννηθεί το μικρό να κάνει κάποιο διάλειμμα για μερικούς μήνες μέχρι να ξεπεταχτεί το μωρό, αλλά μέχρι εκεί μπορώ να τοποθετηθώ  

Το πιο πιθανό είναι αυτό να γίνει

[Josephine]

Η παιδίατρος σ' εμάς σύστησε το ακριβώς αντίθετο, δηλ. τουλάχιστον μέχρι 6 μηνών και ιδανικά ως τον χρόνο του μπέμπη να μην τον στείλουμε παιδικό, βέβαια μιλάει κανονικά. Αλλά αν ήμουν στη θέση σου, επειδή κι εγώ δεν θα 'θελα να μείνει πίσω θα έβλεπα τουλάχιστον για παιδικό λίγες ώρες μόνο τη μέρα αφού έχετε τη δυνατότητα, νομίζω θα κάνει και τη δουλειά που θέλετε και δεν θα τον επιβαρύνει το ίδιο και θα τον έστελνα σίγουρα πριν γεννηθεί το μωρό και αν γίνεται σε περίοδο άνοιξης. Αν γίνονται φυσικά όλα αυτά. Πάντως πολλές φίλες μου το πέρασαν, το μωράκι κολλούσε απ' τα μεγάλα τους, αλλά εντάξει, μετά το 1ο έτος έστειλαν και το μωρό παιδικό και ήταν καλύτερα τα πράγματα.