«Επίβλεψη» παιδιών σε πάρτυ!

[erin0000]

πρίν από 19 λεπτά , Έσπερος είπε:

Δεν θεωρώ ευνουχισμό το να κρατάς την τσάντα του παιδιού (ανάλογα με την ηλικία), εκπαιδευτικός είμαι και ξέρω καλά πόσο πολλά είναι τα βιβλία και τις παράλογες απαιτήσεις πολλών συναδέλφων, ειδικά στο δημοτικό, με τα άπειρα διαφορετικά τετράδια. Αυτό που σχολιάζω είναι η αντίφαση, από τη μία να κάνεις κάτι επικίνδυνο, όπως το να κατεβάζεις το παιδί από το αυτοκίνητο στη μεριά του δρόμου και όχι του πεζοδρομίου σε ώρα αιχμής, πράγμα που κανονικά και οι ενήλικες αποφεύγουμε, και από την άλλη να προστατεύεις το παιδί για κάτι πολύ πιο ανώδυνο. Γι' αυτό και τολμώ να κάνω μια γενίκευση, ότι η νοοτροπία πολλών Ελλήνων γονέων δεν είναι να προστατεύσουν το παιδί τους από κάτι επικίνδυνο, αλλά να το αντιμετωπίζουν διαρκώς σαν έναν μικρό και ανίκανο οργανισμό που θα θέλει πάντα τη βοήθεια τους -και άρα θα είναι υπό τον έλεγχό τους.

 

Ναι σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο.

 

Όσο για το βάρος της τσάντας, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω άκρη. Πολλοί εκπαιδευτικοί σου λένε ένα "δεν γίνεται αλλιώς" και τελειώνει εκεί η συζήτηση. Δεν προσπαθούν καν.

[Έσπερος]

πρίν από 7 λεπτά , erin0000 είπε:

 

Ναι σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο.

 

Όσο για το βάρος της τσάντας, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω άκρη. Πολλοί εκπαιδευτικοί σου λένε ένα "δεν γίνεται αλλιώς" και τελειώνει εκεί η συζήτηση. Δεν προσπαθούν καν.

Εκτός θέματος παρένθεση: 

Για τα βιβλία μάλλον δεν γίνονται και πολλά γιατί τα έχουν σπάσει σε σχολικά και τετράδια εργασιών στα περισσότερα μαθήματα. Θα μπορούσε βέβαια το εργασιών να μένει στην τάξη για να γίνονται μόνο εκεί οι ασκήσεις, αλλά καμιά φορά μπορεί μια άσκηση από εκεί να είναι κατάλληλη για το σπίτι. Για τα τετράδια σίγουρα υπάρχουν λύσεις, αλλά φοβάμαι ότι κάποιες φορές το να ζητάς πολλά τετράδια και πολλά ντοσιέ είναι και θέμα πρεστίζ, ότι δήθεν κάνεις καλύτερη δουλειά από κάποιον άλλον. 

[marakiz]

12 ώρες πρίν, ΑΝΝΑ24 είπε:

Μπαμπάς περιμένει στο αυτοκίνητο να σχολάσει το ολοήμερο. Καπνίζει με τα παράθυρα κλειστά. Στο πίσω κάθισμα ένα νήπιο.

Κάθε φορά είμαι στο τσακ να του χτυπήσω το παράθυρο, αλλά σκέφτομαι αυτά που θα μου απαντήσει και δεν έχω την ενέργεια για τσάμπα καυγάδες.

 

Το παθαίνω κι εγώ αυτό σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Από τη μία θες να πεις κάτι οπωσδήποτε, από την άλλη, εδώ δεν καταλαβαίνουν τα αυτονόητα, θα δεχτούν μια παρατήρηση ακόμα και φιλική από κάποιον άγνωστο?? Μεγάλο θέμα και αυτό, ωραίο προς ανάπτυξη. Πότε κι αν είναι σωστό να επεμβαίνουμε σε κάτι ξεκάθαρο λάθος, που από την άλλη όμως, ποιος ορίζει το ξεκάθαρο λάθος ή την κοινή λογική?! 

 

Για τα καρεκλάκια του αυτοκινήτου θα υπερσυμφωνήσω πως είναι εγκληματικό η μη τήρηση των κανόνων ασφαλείας κι έχω ξανατοποθετηθεί σε άλλο θέμα.

 

 

1 hour ago, erin0000 είπε:

 

Με εκνευρίζει επίσης να βλέπω ότι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες, έχουν καβατζώσει όλη την περιοχή γύρω από το σχολείο για τα αυτοκίνητά τους.

 

 

Και τι να κάνουν κι αυτοί οι δόλιοι?? Εννοείς να βάζουν κώνους πχ? 

Επεξεργάστηκαν 9 Νοεμβρίου,2017 by marakiz

[zaxaroulini]

22 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

Τα παιδιά μου είναι ανεξάρτητα και γι αυτό μπορούν να μείνουν μόνα σε ένα πάρτυ. Δεν είναι ασκηση ππυ αφήνεται στον οικοδεσπότη.

Από εκεί και πέρα, στις μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού, τους γονείς τους ξέρω ήδη από τα προνήπια, με όσους ήταν να ταιριάξω, το ξέρω εδώ και χρόνια και κάνουμε την παρέα μας έτσι κι αλλιώς, δε θα τους μάθω στο πάρτυ. Τα παιδιά δε με χρειάζονται εκεί, ο οικοδεσπότης αν δεν είναι και δικός μου φίλος δεν θέλει να παιδευτεί να με χωρέσει στο σπίτι και τις περισσότερες περιόδους εργάζομαι 8-6 χοντρικώς και μετά τρέχω με τις δουλειές και τα παιδιά. Οπότε γενικά ναι, προτιμάω και εγώ και τα παιδιά και όποιος κάνει το πάρτυ, να πάω να πιάσω το μαγείρεμα που γίνεται ΣΚ για μέχρι και Τετάρτη, ή να πάω κι εγώ για δυο ώρες μία βόλτα με τους φίλους μου, ή να πάω τα άλλα μου παιδιά στις άλλες τους υποχρεώσεις ή να παίξω ένα επιτραπέζιο μαζί τους

Και χωρίς να θέλω πάλι να θίξω κανέναν, νομίζω ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνει μία μαμά που μένει σπίτι και έχει βοήθεια πως ειναι η πραγματικότητα μίας οικογένειας με εργαζόμενους γονείς, χωρίς βοήθεια από συγγενείς ή οποιονδήποτε άλλο, που προφανώς πέραν της εργασίας και πρέπει να φάει και να πλύνει και να σιδερώσει και να πάει τα παιδιά στις εξωσχολικές δραστηριότητες και και και .

Φαντάζομαι ότι αν μπορούσα να και μείνω σπίτι και τα παιδιά να είναι σχολείο και να μου μαγειρεύει η μαμά ή να έχω και νταντά ή να στέλνω τα παιδιά σε ιδιωτικό όπου μαθαίνουν και την ξένη γλώσσα και πάνε στην πισίνα του σχολείου κλπ κλπ  θα αντιμετώπιζα κάποια πράγματα αλλιώς, ε και θα ήταν και γαϊδουριά να μην αφιερώσω και δυο ώρες από το χρόνο μου στο 20ο παιδικό πάρτυ της χρονιάς. Αλλά όπως οι περισσότεροι Ελληνες, ακόμη και όσοι δε ζουν με μόνο 400 ευρώ, δεν είναι ρεαλιστικές αυτές οι συνθήκες, οπότε μιλάμεαπό άλλη βάση.

 

 

Μία μαμά που μένει σπίτι σε πληροφορώ ότι μπορεί να κουράζεται περισσότερο από μία μαμά που δουλεύει, ή για να το πω καλύτερα μπορεί να κουράζεται το ίδιο! επειδή πριν τα παιδιά δούλευα και σε πολύ λίγο καιρό θα ξανααρχίσω δουλειά σε πληροφορώ ότι ξέρω και τις δύο πλευρές η κάθε μία έχει τα δικά της, το λέω αυτό γιατί πολλές φορές ακούω ότι μία μαμά που μένει σπίτι κάθεται, δεν ισχύει αυτό.

Σε ότι αφορά τους περισσότερους Ελληνες επειδή δεν ζω σε γυάλα, βλέπω ότι η μέση Ελληνική οικογένεια και βοήθεια έχει από γιαγιά / νταντά και μιλάω για Αθήνα γιατί στην επαρχία το να έχει μία οικογένεια νταντά είναι η εξαίρεση καθώς ή η μαμά δεν θα δουλεύει ή θα υπάρχει στάνταρ συγγενής να κρατά τα παιδιά! 

12 hours ago, Αννα 35 said:

Δυστυχώς, έχω δει και μητέρες καθισμένες στο πίσω κάθισμα να κρατούν στην αγκαλιά τους το μωρο. Κι επειδή έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία, λόγω περιστατικού στο ευρύτερο περιβάλλον μου, σχετικά με την οδική ασφάλεια παιδιών, παρατηρώ πολύ προσεκτικά και βλέπω περισσότερα από αυτά που αντιλαμβανόμουν πριν το εν λόγο περιστατικό.

 

Όλα είναι θέμα παιδείας! Για το εάν θα βάζεις το παιδί σου στο κάθισμα του αυτοκινήτου, για το εάν θα παρκάρεις μέσα στο δρόμο για να κατεβάσεις το δικό σου το παιδί αδιαφορώντας για το τι προβλήματα δημιουργείς, για το εάν θα πας το παιδί σου πριν χτυπήσει το κουδούνι, για το εάν θα καπνίζεις μέσα στο σπίτι ή μέσα στο αυτοκίνητο και πόσα χιλιάδες άλλα.

Δεν το παίζω σούπερ μαμά και εγώ κάνω τα λάθη μου αλλά κάποια πράγματα είναι θέμα παιδείας!

[marakiz]

23 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Και χωρίς να θέλω πάλι να θίξω κανέναν, νομίζω ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνει μία μαμά που μένει σπίτι και έχει βοήθεια πως ειναι η πραγματικότητα μίας οικογένειας με εργαζόμενους γονείς, χωρίς βοήθεια από συγγενείς ή οποιονδήποτε άλλο, που προφανώς πέραν της εργασίας και πρέπει να φάει και να πλύνει και να σιδερώσει και να πάει τα παιδιά στις εξωσχολικές δραστηριότητες και και και .

Φαντάζομαι ότι αν μπορούσα να και μείνω σπίτι και τα παιδιά να είναι σχολείο και να μου μαγειρεύει η μαμά ή να έχω και νταντά ή να στέλνω τα παιδιά σε ιδιωτικό όπου μαθαίνουν και την ξένη γλώσσα και πάνε στην πισίνα του σχολείου κλπ κλπ  θα αντιμετώπιζα κάποια πράγματα αλλιώς, ε και θα ήταν και γαϊδουριά να μην αφιερώσω και δυο ώρες από το χρόνο μου στο 20ο παιδικό πάρτυ της χρονιάς. Αλλά όπως οι περισσότεροι Ελληνες, ακόμη και όσοι δε ζουν με μόνο 400 ευρώ, δεν είναι ρεαλιστικές αυτές οι συνθήκες, οπότε μιλάμεαπό άλλη βάση.

 

 

Σωστό όπως το γράφεις, όμως δεν υπάρχει κάτι στάνταρ σε μια οικογένεια, ούτε 1-2 δυναμικές. Υπάρχουν μαμάδες που εργάζονται αλλά έχουν βοήθεια πχ μαγειρεμένο φαγητό καθημερινά, ή/και βοήθεια σε δουλειές του σπιτιού ή καθαρίστρια μια στο τόσο. Άρα όταν γυρνούν μπορούν με άνεση  να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους. Υπάρχουν και μαμάδες που δεν εργάζονται και που δεν έχουν καμία απολύτως βοήθεια και που όλη μέρα η "δουλειά" τους είναι να μεγαλώσουν παιδιά αλλά και να έχουν καθαρό το σπίτι και μαγειρεμένο φαγητό και σπάνια να έχουν μέσα στην ημέρα επαφές με ενήλικες, να ξελαμπικάρει λίγο και το μυαλό. Ε, εγώ που είμαι εργαζόμενη χωρίς βοήθεια γιαγιάδων (παρά μόνο κάποιο φαγητό που και που το οποίο το εκτιμώ δεόντως!!), αυτό το θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο. Βέβαια δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι δύο περιπτώσεις, υπάρχουν άπειρες δυναμικές οικογενειών, με τα καλά τους και τα δύσκολα τους. Θέλω να καταλήξω πως δεν είναι στάνταρ ότι η μαμά που δεν εργάζεται να έχει βοήθεια ούτε η μαμά που εργάζεται να μην έχει. 

[erin0000]

πρίν από 33 λεπτά , marakiz είπε:

 

Και τι να κάνουν κι αυτοί οι δόλιοι?? Εννοείς να βάζουν κώνους πχ? 

 

Οι δάσκαλοι; ναι, θα μου πεις τι να κάνουν και εκείνοι εάν δεν υπάρχει παρκινγ, αλλά δεν γίνεται να πιάνουν και αυθαίρετα μόνιμη θέση πάρκινγ σε δημόσιο χώρο... Βάζουν χαρτιά σε δέντρα, κολώνες κτλ "θέση δασκάλου". Προβλέπεται κάτι τέτοιο; οπότε ο γονιός που θέλει να προσεγγίσει το σχολείο δεν βρίσκει θέση σε καμία περίπτωση...

[marakiz]

Just now, erin0000 είπε:

 

Οι δάσκαλοι; ναι, θα μου πεις τι να κάνουν και εκείνοι εάν δεν υπάρχει παρκινγ, αλλά δεν γίνεται να πιάνουν και αυθαίρετα μόνιμη θέση πάρκινγ σε δημόσιο χώρο... Βάζουν χαρτιά σε δέντρα, κολώνες κτλ "θέση δασκάλου". Προβλέπεται κάτι τέτοιο; οπότε ο γονιός που θέλει να προσεγγίσει το σχολείο δεν βρίσκει θέση σε καμία περίπτωση...

 

Όχι, εννοείται και δεν προβλέπεται! Με συγχωρείς, δεν κατάλαβα και θα συμφωνήσω, με εκνευρίζει γενικά η παράνομη καβάτζα θέσεων είτε με κώνους είτε με χαρτιά είτε με οτιδήποτε. Δεν λέω, τραβάνε ζόρι αλλά κι αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της (μη) παιδείας που έχουμε.

12 ώρες πρίν, poulxeria είπε:

Δε μιλάμε για "γενικά στη ζωή", μιλάμε για σπίτια στα οποία εχουν προσκληθεί τα παιδιά μας, στα οποία σπίτια καλό είναι να έχουν μια χ συμπεριφορά, πρώτα και κύρια για να μη βλαστημήσουν οι οικοδεσπότες την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να κάνουν το πάρτυ. Τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να συμπεριφερθούν ως ταλιμπάν σε άλλους χώρους ξερετε, οι οποίοι προορίζονται κιόλας γι'αυτό το σκοπό και εκεί συμφωνώ ότι είναι καλό να τα περιορίζουμε όσο λιγότερο γίνεται. Σε ξένο σπίτι και για να περάσουν όλοι καλά, όχι μόνο τα παιδιά κοινώς, αλλά και οι όσοι ενήλικες και κυρίως οι οικοδεσπότες που μπήκαν στον κόπο, πρέπει κατά τη γνώμη μου να μπαίνει κάποιο όριο στη διασκέδαση. Αλλιώς η διασκέδαση είναι σε βάρος κάποιου άλλου. 8-9 χρονών που συζητάμε νομιζω ότι τα πιτσιρίκια είναι απολύτως ικανά να αντιληφθούν το concept, με την απαραίτητη καθοδήγηση από τους γονείς τους.

 

 

Και να συμπληρώσω πως τα ίδια τα παιδιά που ταλιμπανιάζουν σε ξένο σπίτι χωρίς οριοθέτηση από τους γονείς τους μπορούν να αδικηθούν αργότερα όταν δεν θα καλούνται σε επόμενα πάρτι. Γιατί οκ δεν είναι ότι φταίει το παιδί αν δεν οριοθετείται, ωστόσο κι ο γονιός που ανοίγει το σπίτι του μπορεί να προτιμά λιγότερη βαβούρα, λιγότερες ζημιές και σίγουρα να θέλει το ίδιο το παιδί που γιορτάζει να μην επηρεαστεί η χαρά του από διάφορες συμπεριφορές.

[ΑΝΝΑ24]

23 hours ago, ΑΡΓΚ said:

 

...Και χωρίς να θέλω πάλι να θίξω κανέναν, νομίζω ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνει μία μαμά που μένει σπίτι και έχει βοήθεια πως ειναι η πραγματικότητα μίας οικογένειας με εργαζόμενους γονείς, χωρίς βοήθεια από συγγενείς ή οποιονδήποτε άλλο, που προφανώς πέραν της εργασίας και πρέπει να φάει και να πλύνει και να σιδερώσει και να πάει τα παιδιά στις εξωσχολικές δραστηριότητες και και και .

Φαντάζομαι ότι αν μπορούσα να και μείνω σπίτι και τα παιδιά να είναι σχολείο και να μου μαγειρεύει η μαμά ή να έχω και νταντά ή να στέλνω τα παιδιά σε ιδιωτικό όπου μαθαίνουν και την ξένη γλώσσα και πάνε στην πισίνα του σχολείου κλπ κλπ  θα αντιμετώπιζα κάποια πράγματα αλλιώς, ε και θα ήταν και γαϊδουριά να μην αφιερώσω και δυο ώρες από το χρόνο μου στο 20ο παιδικό πάρτυ της χρονιάς. Αλλά όπως οι περισσότεροι Ελληνες, ακόμη και όσοι δε ζουν με μόνο 400 ευρώ, δεν είναι ρεαλιστικές αυτές οι συνθήκες, οπότε μιλάμεαπό άλλη βάση.

 

 

Νομίζω ότι υπερβάλλεις κάπως. Δε νομίζω ότι η μέση μαμά που πάει σε ένα πάρτυ έχει όλα αυτά τα θέματα λυμένα. Άλλωστε, δεν έχει τόση σημασία ο χρόνος και η πίεση. Ή νιώθεις ότι είναι κάτι που χρειάζεται να κάνεις και το κάνεις (όπως χιλιάδες άλλα), ή νιώθεις ότι δε χρειάζεται και τέλος.

Επεξεργάστηκαν 9 Νοεμβρίου,2017 by ΑΝΝΑ24

[kine]

 

On 11/8/2017 at 11:25 ΠΜ, erin0000 είπε:

Καλέ πως το παίζουν τα δικά σας παιδιά το σκοτεινό δωμάτιο; Γιατί εμάς απλώς κρύβονται... Το μεγαλύτερο ατύχημα που έχει συμβεί είναι να τρακάρει ελαφρώς σε τοίχο...

Διάφορες εκδοχές, αλλά είχα υπόψιν αυτή, όπου τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες και τα μεν καθιστούν εαυτούς φυσικά εμπόδια, ενώ τα δε προσπαθούν να προσπελάσουν τα εμπόδια, ως την άλλη άκρη του δωματίου. 

 

On 11/8/2017 at 11:49 ΠΜ, Lenia16 είπε:

@kine αν είναι σε κάθε πάρτυ να θέλουμε αλλά έπιπλα τότε δε συμφέρει! Παιδιά που θα εκσφενδονιζαν τυροπιτάκια μέσα στο σπίτι μου ούτε θα τα καλούσα σε επόμενη συγκέντρωση ούτε θα σκεφτομουν τα καλύτερα για τους γονείς τους. Εύχομαι να αστειεύεσαι. Όλοι έχουμε παίξει σκοτεινό δωμάτιο κ έχουμε πάει σε πάρτυ αλλά τέτοιες συμπεριφορές δεν υπήρχαν. Παραπάνω έλεγες ότι σεβοσασταν το χώρο κ ότι η παρουσία ενός ενήλικα αρκούσε για να σας διατηρήσει στην τάξη. Μας μπερδεύεις!

Το παιχνίδι δε χρειάζεται απαραιτητα να οδηγει σε  καταστροφή περιουσίας. Το να τα συγκρατεις απτό να διαλύουν τα ξένα σπίτια κ να παίζουν σαν άνθρωποι θεωρείται πατροναρισμα; Νόμιζα απλά καλοί τρόποι.

 

 

Στα δεκάδες δεκάδων πάρτυ που είχα πάει ΠΟΤΕ δεν έσπασε έπιπλο. Εκείνη τη μία φορά, έσπασε μια σιντοθήκη-έτσι δεν το λέμε; και άνοιξε μια μύτη. Πέμπτη ή έκτη δημοτικού ήμασταν. Και ήταν όντως ένα μικρό σπίτι με πολύ κόσμο και πολλά πολλά παιδιά. Είπα, ότι, μπορεί να συμβεί και αυτό. Οχι ότι πρέπει να συμβεί ή ότι είναι τακτική που επικροτείται από κανέναν. Αλλά μάλλον θέλουμε να σταθούμε στο πως διατηρεί κανείς την τάξη σπίτι του κι όχι στο πώς, είναι φυσικό να σχετίζονται παιδιά μεταξύ τους. 

Καταστροφή περιουσίας?! Εντάξει! Αν το παιδί μου παίζοντας σπάσει κάτι, θα του πω ότι δεν επιθυμώ να καταστρέφει τα περιουσιακά μου στοιχεία!

Η ορολογία, είναι ξένη σε μένα. Δεν την χρησιμοποιώ για να ορίσω την στάση του παιδιού μου ή των παιδιών που προσέχω υπό συνθήκες, σε σχέση με την κίνηση τους στο χώρο. Οπως χρειάζεται να πέσεις για να μάθεις να σηκώνεσαι, έτσι μπορεί να χρειαστεί να δημιουργήσεις πρόβλημα, για να μάθεις να προλαμβάνεις καταστάσεις. Αν στεκόμαστε στο αντικείμενο και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το πλαίσιο, έχουμε απομακρυνθεί από το παιδί.

Οι καλοί τρόποι, για να είναι καλοί, πρέπει να είναι ενδογενείς, να προκύπτουν με φυσικότητα από τον ευγενή χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Αν απλώς πειθαρχούμε σε εντολές ή έχουμε μάθει τα παιδιά μας να πειθαρχούν στις οδηγίες μας, προκειμένου να μη σπάσουν κάτι, τότε όχι, δεν έχουν καλούς τρόπους. Απλώς είναι υπάκουα. Καλούς τρόπους αναπτύσσουν, όταν έρχονται στην ηλικία, που αφενός μπρορούν να πηγάζουν αυτοί από μέσα τους κι αφετέρου, δεν χρειάζονται κάποιον να τους ευθυγραμμίσει στον δρόμο των "καλών τρόπων".

 

 

 

Μου κάνει εντύπωση πάντως, που δεν βλέπω να γίνεται μέρος της συζήτησης, το πώς θέλει ένα παιδί να είναι το πάρτυ, το πώς αισθάνεται να παίξει ένα παιδί, το πώς θέλει να φάει ή να κινηθεί το παιδί, το τί είναι τελικά παιχνίδι για ένα 8 χρονο, κι αργότερα για ένα 10 χρονο, το πώς αντιλαμβάνεται τα όρια ένα παιδί, αλλά συζητάμε τί αρέσει στη μαμά, τι θέλει ο οικοδεσπότης για να είναι ευχαριστημένος ή να μην του βγει ξυνό, τι θέλει ο γονιός για να νιώσει ασφαλης με τις συναναστροφές του παιδιού του, τι τι προτιμά η μαμά κι όχι τι προτιμά το παιδί. Φυσικά είναι μια συζήτηση μεταξύ μαμάδων, αλλά είναι μια συζήτηση που έχει ώς αντικείμενο  τα παιδιά, σε πάρτυ.

 

[erin0000]

πρίν από 1 λεπτό , kine είπε:

 

Διάφορες εκδοχές, αλλά είχα υπόψιν αυτή, όπου τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες και τα μεν καθιστούν εαυτούς φυσικά εμπόδια, ενώ τα δε προσπαθούν να προσπελάσουν τα εμπόδια, ως την άλλη άκρη του δωματίου. 

 

Μου κάνει εντύπωση πάντως, που δεν βλέπω να γίνεται μέρος της συζήτησης, το πώς θέλει ένα παιδί να είναι το πάρτυ, το πώς αισθάνεται να παίξει ένα παιδί, το πώς θέλει να φάει ή να κινηθεί το παιδί, το τί είναι τελικά παιχνίδι για ένα 8 χρονο, κι αργότερα για ένα 10 χρονο, το πώς αντιλαμβάνεται τα όρια ένα παιδί, αλλά συζητάμε τί αρέσει στη μαμά, τι θέλει ο οικοδεσπότης για να είναι ευχαριστημένος ή να μην του βγει ξυνό, τι θέλει ο γονιός για να νιώσει ασφαλης με τις συναναστροφές του παιδιού του, τι τι προτιμά η μαμά κι όχι τι προτιμά το παιδί. Φυσικά είναι μια συζήτηση μεταξύ μαμάδων, αλλά είναι μια συζήτηση που έχει ώς αντικείμενο  τα παιδιά, σε πάρτυ.

 

Όχι αυτή την εκδοχή δεν την ξέρω... ευτυχώς...

 

Εγώ πάντα ρωτάω πως θέλουν το πάρτυ τους. Και τους εκπληρώνω τις επιθυμίες στα πλαίσια όμως του εφικτού και σεβόμενη κάποιους κανόνες. Δηλαδή αν μου ζητήσουν κάτι ανέφικτο ή κάτι επικίνδυνο ή κάτι που θα ήταν αγενές ως προς άλλους, θα το συζητήσουμε και θα εξηγήσω το γιατί δεν μπορεί να γίνει ακριβώς όπως το φαντάζονται. Και θα βρούμε κάποια μέση λύση ή κάποια εναλλακτική.

[zaxaroulini]

Kine σε ότι αφορά τα δικά μου παιδιά, εγώ θα ρωτήσω (τον μεγάλο γιο) τι θέλει να κάνουμε, θέλει κάτι στο σπίτι, θέλει κάτι έξω, ποιους θέλει να καλέσει κλπ. Το πάρτυ γίνεται για τον εορτάζοντα και θα κάνεις κάτι για να χαρεί. Ομοίως, θα οργανώσεις και δραστηριότητες για να περάσουν καλά τα παιδιά, θα παίξουν, θα το ευχαριστηθούν, εγώ σε όλα τα πάρτυ τα βλέπω τα παιδιάκια να τα περνάνε μια χαρά! Από εκεί και πέρα το δικό μου π.χ. το παιδί δεν θα χοροπηδάει σε ξένα σπίτια σε καναπέδες για να τους σπάσει (χοροπηδάει σπίτι μας σε καναπέ ) θέλω να πω ότι ενώ στο σπίτι είναι ζωηρότατος σε πάρτυ κλπ είναι κύριος! ίσως γιατί καθημερινά θα ασχοληθώ μαζί του παρέχοντας ερεθίσματα για να εκτονώσει την ενέργειά του αλλά και γιατί του έχω μάθει να σέβεται τα σπίτια των άλλων!

[poulxeria]

πρίν από 11 λεπτά , kine είπε:

 

Διάφορες εκδοχές, αλλά είχα υπόψιν αυτή, όπου τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες και τα μεν καθιστούν εαυτούς φυσικά εμπόδια, ενώ τα δε προσπαθούν να προσπελάσουν τα εμπόδια, ως την άλλη άκρη του δωματίου. 

 

 

Στα δεκάδες δεκάδων πάρτυ που είχα πάει ΠΟΤΕ δεν έσπασε έπιπλο. Εκείνη τη μία φορά, έσπασε μια σιντοθήκη-έτσι δεν το λέμε; και άνοιξε μια μύτη. Πέμπτη ή έκτη δημοτικού ήμασταν. Και ήταν όντως ένα μικρό σπίτι με πολύ κόσμο και πολλά πολλά παιδιά. Είπα, ότι, μπορεί να συμβεί και αυτό. Οχι ότι πρέπει να συμβεί ή ότι είναι τακτική που επικροτείται από κανέναν. Αλλά μάλλον θέλουμε να σταθούμε στο πως διατηρεί κανείς την τάξη σπίτι του κι όχι στο πώς, είναι φυσικό να σχετίζονται παιδιά μεταξύ τους. 

Καταστροφή περιουσίας?! Εντάξει! Αν το παιδί μου παίζοντας σπάσει κάτι, θα του πω ότι δεν επιθυμώ να καταστρέφει τα περιουσιακά μου στοιχεία!

Η ορολογία, είναι ξένη σε μένα. Δεν την χρησιμοποιώ για να ορίσω την στάση του παιδιού μου ή των παιδιών που προσέχω υπό συνθήκες, σε σχέση με την κίνηση τους στο χώρο. Οπως χρειάζεται να πέσεις για να μάθεις να σηκώνεσαι, έτσι μπορεί να χρειαστεί να δημιουργήσεις πρόβλημα, για να μάθεις να προλαμβάνεις καταστάσεις. Αν στεκόμαστε στο αντικείμενο και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το πλαίσιο, έχουμε απομακρυνθεί από το παιδί.

Οι καλοί τρόποι, για να είναι καλοί, πρέπει να είναι ενδογενείς, να προκύπτουν με φυσικότητα από τον ευγενή χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Αν απλώς πειθαρχούμε σε εντολές ή έχουμε μάθει τα παιδιά μας να πειθαρχούν στις οδηγίες μας, προκειμένου να μη σπάσουν κάτι, τότε όχι, δεν έχουν καλούς τρόπους. Απλώς είναι υπάκουα. Καλούς τρόπους αναπτύσσουν, όταν έρχονται στην ηλικία, που αφενός μπρορούν να πηγάζουν αυτοί από μέσα τους κι αφετέρου, δεν χρειάζονται κάποιον να τους ευθυγραμμίσει στον δρόμο των "καλών τρόπων".

 

 

 

Μου κάνει εντύπωση πάντως, που δεν βλέπω να γίνεται μέρος της συζήτησης, το πώς θέλει ένα παιδί να είναι το πάρτυ, το πώς αισθάνεται να παίξει ένα παιδί, το πώς θέλει να φάει ή να κινηθεί το παιδί, το τί είναι τελικά παιχνίδι για ένα 8 χρονο, κι αργότερα για ένα 10 χρονο, το πώς αντιλαμβάνεται τα όρια ένα παιδί, αλλά συζητάμε τί αρέσει στη μαμά, τι θέλει ο οικοδεσπότης για να είναι ευχαριστημένος ή να μην του βγει ξυνό, τι θέλει ο γονιός για να νιώσει ασφαλης με τις συναναστροφές του παιδιού του, τι τι προτιμά η μαμά κι όχι τι προτιμά το παιδί. Φυσικά είναι μια συζήτηση μεταξύ μαμάδων, αλλά είναι μια συζήτηση που έχει ώς αντικείμενο  τα παιδιά, σε πάρτυ.

 

 

Δική σου φράση: "Για να μην συμβεί τίποτα, πρέπει όντως να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως". Με άλλα λόγια, δεν υφίσταται στ'αλήθεια παιχνίδι αν δεν ανοίξει κάποιο φρύδι ή δε σπάσει κάποιο βάζο.

Περί καταστροφής περιουσίας, για πολλοστή φορά, μιλάμε για την παρουσία των παιδιών σε ξένο σπίτι. Αν θέλουν να τα κάνουν λαμπόγυαλο στο δικό τους σπίτι, αυτό δε θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν παρά μόνο τους γονείς τους. Στο ξένο σπίτι όμως, τα παιδιά θα πρέπει να σέβονται το χώρο και τα αντικείμενα. Το αν οι καλοί τρόποι του προσκεκλημένου παιδιού είναι ενδογενείς ή το παιδί είναι απλώς υπάκουο, δεν αφορά τον οικοδεσπότη (και δεν είναι και το θέμα μας νομίζω). Τον οικοδεσπότη τον αφορά το αποτέλεσμα, δηλαδή να παραλάβει το σπίτι του σε σχετικά καλή κατάσταση. Και σχετικά με την τελευταία παράγραφο, να θυμίσω και πάλι ότι υπάρχουν χώροι και ευκαιρίες να παίξει το παιδί με τον τρόπο που επιθυμεί. Δε θα στερηθεί το παιχνίδι επειδή σε ένα πάρτυ έπαιξε με "κόσμιο" τρόπο, εκτός πια αν αυτό το παιδί δεν έχει άλλες ευκαιρίες για ελεύθερο παιχνίδι.

Δεν καταλαβαίνω πού κολλάνε οι γενικεύσεις και οι υπεραναλύσεις για κάτι τόσο αυτονόητο όσο ο σεβασμός χώρων οι οποίοι δε μας ανήκουν.

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, marakiz είπε:

 

Σωστό όπως το γράφεις, όμως δεν υπάρχει κάτι στάνταρ σε μια οικογένεια, ούτε 1-2 δυναμικές. Υπάρχουν μαμάδες που εργάζονται αλλά έχουν βοήθεια πχ μαγειρεμένο φαγητό καθημερινά, ή/και βοήθεια σε δουλειές του σπιτιού ή καθαρίστρια μια στο τόσο. Άρα όταν γυρνούν μπορούν με άνεση  να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους. Υπάρχουν και μαμάδες που δεν εργάζονται και που δεν έχουν καμία απολύτως βοήθεια και που όλη μέρα η "δουλειά" τους είναι να μεγαλώσουν παιδιά αλλά και να έχουν καθαρό το σπίτι και μαγειρεμένο φαγητό και σπάνια να έχουν μέσα στην ημέρα επαφές με ενήλικες, να ξελαμπικάρει λίγο και το μυαλό. Ε, εγώ που είμαι εργαζόμενη χωρίς βοήθεια γιαγιάδων (παρά μόνο κάποιο φαγητό που και που το οποίο το εκτιμώ δεόντως!!), αυτό το θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο. Βέβαια δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι δύο περιπτώσεις, υπάρχουν άπειρες δυναμικές οικογενειών, με τα καλά τους και τα δύσκολα τους. Θέλω να καταλήξω πως δεν είναι στάνταρ ότι η μαμά που δεν εργάζεται να έχει βοήθεια ούτε η μαμά που εργάζεται να μην έχει. 

 

Σαφώς, δε διαφωνώ. Απλώς ως μαμά και εγώ που και εργάζεται και δεν έχει βοήθεια από συγγενείς, προσπαθώ να εξηγήσω στις μαμάδες που ΚΑΙ μένουν σπίτι ΚΑΙ έχουν βοήθεια, ότι είναι λίγο παράλογο να κρίνουν αρνητικά τον άνθρωπο που δε γνωρίζουν γιατί δεν έκατσε σε ένα παιδικό πάρτυ, δεδομένου ότι ο καφές με τη φίλη ή ο αγώνας μπάσκετ που προτίμησε, μπορεί να ήταν το μόνο δίωρο του δεκαπενθημέρου όπου ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έτρεχε σαν τρελός.

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 20 λεπτά , poulxeria είπε:

 

Δική σου φράση: "Για να μην συμβεί τίποτα, πρέπει όντως να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως". Με άλλα λόγια, δεν υφίσταται στ'αλήθεια παιχνίδι αν δεν ανοίξει κάποιο φρύδι ή δε σπάσει κάποιο βάζο.

Περί καταστροφής περιουσίας, για πολλοστή φορά, μιλάμε για την παρουσία των παιδιών σε ξένο σπίτι. Αν θέλουν να τα κάνουν λαμπόγυαλο στο δικό τους σπίτι, αυτό δε θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν παρά μόνο τους γονείς τους. Στο ξένο σπίτι όμως, τα παιδιά θα πρέπει να σέβονται το χώρο και τα αντικείμενα. Το αν οι καλοί τρόποι του προσκεκλημένου παιδιού είναι ενδογενείς ή το παιδί είναι απλώς υπάκουο, δεν αφορά τον οικοδεσπότη (και δεν είναι και το θέμα μας νομίζω). Τον οικοδεσπότη τον αφορά το αποτέλεσμα, δηλαδή να παραλάβει το σπίτι του σε σχετικά καλή κατάσταση. Και σχετικά με την τελευταία παράγραφο, να θυμίσω και πάλι ότι υπάρχουν χώροι και ευκαιρίες να παίξει το παιδί με τον τρόπο που επιθυμεί. Δε θα στερηθεί το παιχνίδι επειδή σε ένα πάρτυ έπαιξε με "κόσμιο" τρόπο, εκτός πια αν αυτό το παιδί δεν έχει άλλες ευκαιρίες για ελεύθερο παιχνίδι.

Δεν καταλαβαίνω πού κολλάνε οι γενικεύσεις και οι υπεραναλύσεις για κάτι τόσο αυτονόητο όσο ο σεβασμός χώρων οι οποίοι δε μας ανήκουν.

 

Εντάξει, νομίζω ότι πέρα από ατυχήματα (κάποιος γλίστρησε, ένα ποτήρι έπεσε κλπ) αν κάποιος δεν έχει μάθει στο παιδί του να μην συμπεριφέρεται σαν ταύρος εν υαλοπωλείο, είναι απλά γάιδαρος αν στείλει το παιδί σε πάρτυ. Και είναι μάλλον γάιδαρος ακόμη και αν είναι παρών, γιατί όσα παιδιά έχω δει να προκαλούν καταστροφές λόγω αδιαφορίας ή μαγκιάς, μία χαρά το κάνουν και μπροστά στους γονείς, που σχεδόν καμαρώνουν "αχ τι ζωηρό που είναι" ή το απερίγραπτο "αγόρι είναι, να μην παίξει;"

[Έσπερος]

Νομίζω ότι αυτό που θέλει να πει η @kine είναι ότι το παιδί που σέβεται έναν χώρο επειδή απλά είναι υπάκουο, τελικά θα παραβιάσει τα όρια όταν βρεθεί χωρίς επιτήρηση. Οπότε αν στα 10 του κρατιέται από το να μην χοροπηδήσει στον ξένο καναπέ μόνο κ μόνο επειδή τον βλέπουν οι γονείς, τι θα κάνει σε ένα εφηβικό πάρτι χωρίς επίβλεψη; 

[marakiz]

Ναι οκ, απλά δεν καταλαβαίνω κι εγώ με τη σειρά μου γιατί πρέπει ένα παιδί να σέβεται το χώρο μόνο και μόνο επειδή υπακούει κι όχι γιατί ΑΠΛΑ ακούει κι έχει μάθει να σέβεται τον όποιο χώρο!! Και ποια να είναι και η λύση, να τα αφήνουμε να χοροπηδάνε στους ξένους καναπέδες ΜΗ τυχόν δεν το κάνουν από τυφλή υπακοή στους γονείς τους κι αργότερα σε ένα εφηβικό πάρτι ποιος ξέρει τι θα κάνουν χωρίς επίβλεψη! Ωραία η σύνθετη σκέψη, την αγαπώ αλήθεια, μερικές φορές όμως δεν χρειάζεται τόσος κόπος!

[kine]

Κι εγώ δεν καταλαβαίνω, γιατί μόνο ο γονέας έχει δικαιώματα στο χώρο και όχι το παιδί.

 

Στην δική μου αντίληψη, ένα πάρτυ γίνεται με συνέννεση των γονιών, από το παιδί για το παιδί. Το παιδί καλεί φίλους, το παιδί παίζει, το παιδί τρώει και χαίρεται, το παιδί είναι υπεύθυνο να οριοθετήσει το πλαίσιο του παιχνιδιού με τους φίλους του. Οι γονείς είναι εκεί συνεπικουρικά, όχι για να δίνουν κατευθυντήριες γραμμές, εκείνη την ώρα.

 

Οπότε, μπορώ να αντιληφθώ ότι το παιδί μου στο δημοτικό, θα παίξει με δική του πρωτοβουλία ένα παιχνίδι, που τα ίδια έχουν κρίνει ότι ταιριάζει στις δυνατότητες του χώρου που βρίσκονται. Δεν θα με ρωτήσει πριν το κάνει, γιατί έχει την αυτοπεποίθηση ότι κρίνει ορθώς. Μπορεί στα 10 του, να θελήσει να κάνει και κάτι λίγο πιο παρακινδυνευμένο, πιστεύοντας όμως ότι ελέγχει την κατάσταση, πάντα στα πλαίσια του χώρου που κινείται. Οπότε πιθανότατα τίποτα εξαιρετικά επικίνδυνο δεν θα συμβεί, αλλά ίσως κάποιες φορές να μην εκτιμήσει καλά μια κατάσταση και παίζοντας ένα παιχνίδι με τους φίλους του, να χαλάσουν κάτι ή να χυπήσει κάποιος. Κι εκεί, έρχεται η μανούλα και βλέπει και κρίνει. Αν είναι μικρής σημασίας, μαζεύουν τα παιδιά και συνεχίζουν με μια μικρή σύσταση. Αν είναι σοβαρότερο το πρόβλημα, επεμβαίνει και η μαμά, να διορθώσει ότι διορθώνεται ή να επιβάλλει διακοπή παιχνιδιού, προκειμένου να μην δημιουργηθούν μεγαλύτεροι κίνδυνοι. Μέχρι εκεί.

 

Στην περίπτωση που φύγουν όλα τα παιδιά και αρχίζω να συναρμολογώ το σπίτι, θα κάτσω με την κόρη μου να κάνουμε μια κουβέντα, να δούμε τι πήγε λάθος και πως θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, την επόμενη φορά. Αλλά σκοπός είναι να περάσουν καλά τα παιδιά, όπως αισθάνονται. Οχι να χαρώ εγώ που έκανα ένα άρτιο πάρτυ προς τιμήν της κόρης μου!

 

Από κει και πέρα, είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμο, να προσέχεις κάθε τι μικρό σε ένα παιδί στα 3, έπειτα στα 5, να συνεχίζεις στα 8 και να μην συνειδητοποιείς ότι με τον τρόπο αυτό, θα συνεχίσεις να προσέχεις εσύ, αντί για αυτό και στα 15 και στα 18 και ίσως και πολύ αργότερα.

Ελάχιστος κόπος, να μαθει ο γονέας να κάνει ένα βήμα πίσω, να δέχεται να συμβεί ένα λάθος, ακόμη κι αν μπορεί να προβλέψει ότι θα συμβεί, να μην εξαντλείται στο να προλαμβάνει, να αφήνει το παιδί του να μαθαίνει από την εμπειρία του, αλλιώς το καταδικάζει να βασίζει όλη τη ζωή του, στις οδηγίες των γονέων του.

[Έσπερος]

Μα δεν νομίζω ότι είπε κανείς για χοροπηδητό σε καναπέ παιδιών σχολικής ηλικίας. Αυτό που λέμε κάποιες είναι ότι είναι ανησυχητικό να πιστεύουμε ότι παιδιά σχολικής ηλικίας χρειάζονται επίβλεψη για να μη συμπεριφερθούν σαν βάνδαλοι. Είναι όμως εξίσου ανησυχητικό να θεωρούμε ότι οποιοδήποτε μικρό απρόοπτο μπορεί να αποφευχθεί αν τα παιδιά έχουν διαρκώς κάποιον από πάνω τους. Και θα σκοντάψουν, και θα ιδρώςουν και κάποιο αναψυκτικό θα χυθεί και κάποιο πιάτο θα σπάσει. Στο κάτω κάτω και σε τραπέζι μεγάλων γίνονται ζημιές. 

[marakiz]

Τώρα, δεν καταλαβαίνω από που προκύπτει από την κουβέντα ότι δεν έχει δικαιώματα το παιδί στο χώρο. 

 

Just now, Έσπερος είπε:

Μα δεν νομίζω ότι είπε κανείς για χοροπηδητό σε καναπέ παιδιών σχολικής ηλικίας. Αυτό που λέμε κάποιες είναι ότι είναι ανησυχητικό να πιστεύουμε ότι παιδιά σχολικής ηλικίας χρειάζονται επίβλεψη για να μη συμπεριφερθούν σαν βάνδαλοι. Είναι όμως εξίσου ανησυχητικό να θεωρούμε ότι οποιοδήποτε μικρό απρόοπτο μπορεί να αποφευχθεί αν τα παιδιά έχουν διαρκώς κάποιον από πάνω τους. Και θα σκοντάψουν, και θα ιδρώςουν και κάποιο αναψυκτικό θα χυθεί και κάποιο πιάτο θα σπάσει. Στο κάτω κάτω και σε τραπέζι μεγάλων γίνονται ζημιές. 

 

Συμφωνώ σε όοοοολα όσα γράφεις σε αυτές τις 4 αράδες, δεν νομίζω ότι τα λέτε κάποιες αυτά, όλες τα λέμε νομίζω. Και βέβαια θα γίνουν ζημιές, όπως σωστά λες, κι εμείς οι μεγάλοι κάνουμε κι αλίμονο αν δεν κάναμε. 

[Αννα 35]

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω το συλλογισμό σου που σε οδηγεί σε συμπεράσματα, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Το ότι εξηγεί κάποιος στο παιδί του ότι οφείλει να σέβεται έναν χώρο όπου είναι φιλοξενουμενο και να επιδιώκει να κατακτήσει κοινωνικές δεξιότητες δεν οδηγεί αναπόφευκτα στο να εξελιχθεί σε πειθήνιο. Οι κοινωνικές δεξιότητες καλλιεργούνται, δεν είναι έμφυτες και διαμορφώνονται ανάλογα με το εκάστοτε κοινωνικό περιβάλλον.

Ούτε σημαίνει πως ένας γονιός που επιβλέπει ένα παιδί σε κάποια ηλικιακή φάση θα το κάνει αιωνίως.

[Lenia16]

πρίν από 4 λεπτά , kine είπε:

Ελάχιστος κόπος, να μαθει ο γονέας να κάνει ένα βήμα πίσω, να δέχεται να συμβεί ένα λάθος, ακόμη κι αν μπορεί να προβλέψει ότι θα συμβεί, να μην εξαντλείται στο να προλαμβάνει, να αφήνει το παιδί του να μαθαίνει από την εμπειρία του, αλλιώς το καταδικάζει να βασίζει όλη τη ζωή του, στις οδηγίες των γονέων του.

Κ ποιος μου λέει εμένα ότι θα μάθει από την εμπειρία με θετικό τρόπο κ όχι με αρνητικό; Γιατί την επόμενη φορά τα ίδια παιδιά να μη θεωρήσουν ότι αφού έγινε μια μπορεί να γίνει κ δεύτερη ο ίδιος χαμός; Αυτή η απολυτοτητα, το "καταδικάζει", "όλη τη ζωή του", μου φαίνεται λίγο παρατραβηγμενη. Αν το δεις από την ανάποδη, γιατί να μην κάνει σημαία το σκεπτικό "κάνω ότι γουσταρω κ έρχεται από πίσω η μάνα μου κ τα μαζεύει" για όλη του τη ζωη; Κ κάπως έτσι έχει γαλουχηθεί η πλειοψηφία των νεοελλήνων που αναφέρθηκαν παραπανω σαν κακά παραδείγματα. Είμαι σίγουρη ότι δεν το σκέφτεσαι έτσι αλλά δες κ αυτη την οπτική γωνία της άποψης σου.

[poulxeria]

Καλό είναι να ανακεφαλαιώνουμε πού και πού για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε, διότι είναι πολλά τα θέματα.

Πάρτυ με τα παιδιά οριοθετημένα, τρόπον τινά, σημαίνει:

Tα παιδιά δεν έχουν στο χώρο δικαιώματα,

Τα παιδιά θα πεθάνουν από πλήξη στο πάρτυ,

Το πάρτυ θα το ευχαριστηθούν μόνο οι ενήλικες διότι αυτό είναι το ζητούμενο,

Στην εφηβεία τα παιδιά δε θα ξέρουν να συμπεριφερθούν κόσμια στα πάρτυ και θα τους βγαίνουν απωθημένα.

 

Το ίδιο εύκολα προκύπτουν τα παρακάτω συμπεράσματα:

Τα παιδιά έχουν απεριόριστα δικαιώματα σε ένα σπίτι που δεν είναι δικό τους,

Τα παιδιά μπορούν να εξασκήσουν τα απεριόριστα δικαιώματα που έχουν στο ξένο σπίτι, για να περάσουν fa-bu-lous στο πάρτυ,

Οι οικοδεσπότες παίζουν ρόλο διακοσμητικό ή του υπηρετικού προσωπικού, να περάσουν και αυτοί καλά δεν παίζει,

Η σωστή συμπεριφορά των εφήβων σε ένα πάρτυ είναι άμεσα συνδεδεμένη με το πόση ελευθερία είχαν να κάνουν σμπαράλια τα ξένα σπίτια, ως παιδιά.

 

Εν κατακλείδι: αυτό που λέμε "η χρυσή τομή" είναι ένας μύθος.

Ανασκευάζω αυτό που έγραψα πριν ότι θα απαιτώ την παρουσία γονέων στα πάρτυ, νομίζω είναι προτιμότερο για το σπίτι μας και την ψυχική μας υγεία να μην κάνουμε πάρτυ!

[Έσπερος]

Δεν καταλαβαίνω από ποιο σημείο της συζήτησης προέκυψε κάποιο από τα παραπάνω συμπεράσματα. 

[kine]

8 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Αν το δεις από την ανάποδη, γιατί να μην κάνει σημαία το σκεπτικό "κάνω ότι γουσταρω κ έρχεται από πίσω η μάνα μου κ τα μαζεύει" για όλη του τη ζωη; Κ κάπως έτσι έχει γαλουχηθεί η πλειοψηφία των νεοελλήνων που αναφέρθηκαν παραπανω σαν κακά παραδείγματα. Είμαι σίγουρη ότι δεν το σκέφτεσαι έτσι αλλά δες κ αυτη την οπτική γωνία της άποψης σου.

 

Γιατί όπως είπα, δεν έκανε μια ζημιά, επειδή γούσταρε να μπαχαλέψει κάτι ή να αναστατώσει κάποιον, αλλά η ζημιά ήταν ατύχημα, έξω από τις προθέσεις των παιδιών που συμμετείχαν. Οπότε, η λογική λέει ότι θα προσπαθήσει να μην ξαναβρεθεί σε αυτή την δύσκολη κατάσταση, που άθελα του προκάλεσε.

 

Η πλειοψηφία των νεοελλήνων, πιστεύω ότι έχει χαλουχηθεί, με περιττή αυστηρότητα και πειθαρχία σε ανόητα ζητήματα και περισσή χαλαρότητα και αδιαφορία, σε άλλα ζητήματα. Η μαμά που τρέχει να προλάβει μην γίνει μια ζημιά, δεν διαφέρει από τη μαμά που τρέχει να μαζέψει μια ζημιά. Καμία από τις δύο δεν βοηθούν το παιδί, να αναλάβει τις ευθύνες του. Η μία κάνει ότι θα έπρεπε να κάνει το παιδί, προλαμβάνοντας την πράξη, ενώ η άλλη κάνει ότι θα έπρεπε να κάνει το παιδί, κατόπιν εορτής. 

 

 

8 ώρες πρίν, Αννα 35 είπε:

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω το συλλογισμό σου που σε οδηγεί σε συμπεράσματα, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Το ότι εξηγεί κάποιος στο παιδί του ότι οφείλει να σέβεται έναν χώρο όπου είναι φιλοξενουμενο και να επιδιώκει να κατακτήσει κοινωνικές δεξιότητες δεν οδηγεί αναπόφευκτα στο να εξελιχθεί σε πειθήνιο. Οι κοινωνικές δεξιότητες καλλιεργούνται, δεν είναι έμφυτες και διαμορφώνονται ανάλογα με το εκάστοτε κοινωνικό περιβάλλον.

Ούτε σημαίνει πως ένας γονιός που επιβλέπει ένα παιδί σε κάποια ηλικιακή φάση θα το κάνει αιωνίως.

 

Αυτό το "κάποια ηλικιακή φάση" είναι που κάνει μάλλον την διαφορά. Ισως κάποιες προτάσεις επίβλεψης που θεωρούνται φυσιολογικές για εσένα, για εμένα ανταποκρίνονται σε αυτό το αιωνίως.

 

Επίσης, δεν πιστεύω ότι το παιδί μαθαίνει, με τις συστάσεις και με τα "Οφείλεις". 

Επεξεργάστηκαν 9 Νοεμβρίου,2017 by kine

[Αννα 35]

Η αλήθεια είναι ότι σε μια διαδικτυακή κοινότητα υπάρχουν εκτός από ανθρώπους που ακολουθούν διαφορετικές πρακτικές και άνθρωποι που διαβάζουν με διαφορετικό τρόπο τις πολυάριθμες και ποικίλες αναρτήσεις. Οπότε το να μη γίνεται αντιληπτή επακριβώς η έννοια της εκάστοτε λέξης που χρησιμοποιείται είναι μάλλον αναπόφευκτο.