καλλιεργια αυτονομιας

[Sentir...natureza]

Ο μικρος μου ειναι πλεον 19 μηνων και προσπαθω να του παρεχω ευκαιριες αυτονομιας απο νωρις. Για παραδειγμα, απο 12 μηνων βγαζει τα ρουχα απο το πλυντηριο στη λεκανη (ακομη του αρεσει πολυ να το κανει!), με βοηθαει στο απλωμα/μαζεμα ρουχων, τρωει με το κουταλι/πιρουνι (αν και ακομη προτιμαει το χερι),πλενει τα δοντια του, χτενιζεται, πινει μονος του νερο με γυαλινο ποτηρι μετα το εκπαιδευτικο ποτηρακι-10 μηνων (ξερω μπορει να πεσετε να με φατε αλλα μονο μια φορα του εχει πεσει και ειναι πολυ προσεκτικος, επιπλεον δεν θελω να πινει απο πλαστικο),τον αφηνω να σκουπιζει με την ηλεκτρικη και του αρεσει να ξεπλενει την σφουγγαριστρα στο κουβα πριν την στραγγιξω. Δηλαδη οπως βλεπετε εχω βοηθο στις δουλειες του σπιτιου Πλεον εδω και 1 μηνα βοηθαει στον ντυσιμο/ξεντυσιμο, σκουπιζεται οταν του πλενω τα μουτρα, πεταει σκουπιδακια στον καδο και κραταει την ζακετα του οταν βγαινουμε εξω (μεχρι να βρει κατι πιο ενδιαφερον να πιασει), βοηθαει να βαλω τα πραγματα σε σακουλες οταν παμε για ψωνια, πληρωνει και παιρνει τα ρεστα. Ετρωγε παντα μονος του και επιλεγει ποσο και ποτε θα φαει. Οταν ασχολειται με κατι δεν τον ενοχλω, ουτε επεμβαινω να του δειξω τη "λυση", αλλα τον αφηνω να "παιδευτει" και να το βρει μονος του. Γενικως, απο τοτε που μπουσουλησε ηταν ελευθερος να πιανει τα παντα (εκτος απο πριζες κλπ), ερχοταν στην κουζινα και αδειαζε τα ντουλαπια (ακομη το κανει), πειραματιζοταν με οτι ηθελε και αυτο που με βοηθησε να μην λεω πολλα "οχι" ηταν πριν μιλησω να κανω στο εαυτο μου την ερωτηση "Γιατι να μην το παρει;" και αν η απαντηση ειχε να κανει με την βολεψη μου (πχ θα λερωσει και θα μαζευω μετα, θα κανει φασαρια, κτλ) απλα τον αφηνα, αλλα αν ηταν θεμα σοβαρου ατυχηματος οχι.  Θελω να πω οτι θεωρω πολυ σημαντικο στην αναπτυξη της αυτονομιας να μην εχουμε πολλες απαγορευσεις (προσωπικα εχω περιπου 5) και να δινουμε την ελευθερια στο βρεφος/παιδι να πειραματιστει και να εξερευνησει τις δυνατοτητες του. Επισης, εξισου σημαντικο πιστευω ειναι να σεβομαστε τις αναγκες τους, τα συναισθηματα τους και γενικοτερα την αυτονομη υπαρξη τους.

 

Εσεις πως καλλιεργειτε την αυτονομια του παιδιου σας;

[Niki81]

4 minutes ago, Sentir...natureza said:

Ο μικρος μου ειναι πλεον 19 μηνων και προσπαθω να του παρεχω ευκαιριες αυτονομιας απο νωρις. Για παραδειγμα, απο 12 μηνων βγαζει τα ρουχα απο το πλυντηριο στη λεκανη (ακομη του αρεσει πολυ να το κανει!), με βοηθαει στο απλωμα/μαζεμα ρουχων, τρωει με το κουταλι/πιρουνι (αν και ακομη προτιμαει το χερι),πλενει τα δοντια του, χτενιζεται, πινει μονος του νερο με γυαλινο ποτηρι μετα το εκπαιδευτικο ποτηρακι-10 μηνων (ξερω μπορει να πεσετε να με φατε αλλα μονο μια φορα του εχει πεσει και ειναι πολυ προσεκτικος, επιπλεον δεν θελω να πινει απο πλαστικο),τον αφηνω να σκουπιζει με την ηλεκτρικη και του αρεσει να ξεπλενει την σφουγγαριστρα στο κουβα πριν την στραγγιξω. Δηλαδη οπως βλεπετε εχω βοηθο στις δουλειες του σπιτιου Πλεον εδω και 1 μηνα βοηθαει στον ντυσιμο/ξεντυσιμο, σκουπιζεται οταν του πλενω τα μουτρα, πεταει σκουπιδακια στον καδο και κραταει την ζακετα του οταν βγαινουμε εξω (μεχρι να βρει κατι πιο ενδιαφερον να πιασει), βοηθαει να βαλω τα πραγματα σε σακουλες οταν παμε για ψωνια, πληρωνει και παιρνει τα ρεστα. Ετρωγε παντα μονος του και επιλεγει ποσο και ποτε θα φαει. Οταν ασχολειται με κατι δεν τον ενοχλω, ουτε επεμβαινω να του δειξω τη "λυση", αλλα τον αφηνω να "παιδευτει" και να το βρει μονος του. Γενικως, απο τοτε που μπουσουλησε ηταν ελευθερος να πιανει τα παντα (εκτος απο πριζες κλπ), ερχοταν στην κουζινα και αδειαζε τα ντουλαπια (ακομη το κανει), πειραματιζοταν με οτι ηθελε και αυτο που με βοηθησε να μην λεω πολλα "οχι" ηταν πριν μιλησω να κανω στο εαυτο μου την ερωτηση "Γιατι να μην το παρει;" και αν η απαντηση ειχε να κανει με την βολεψη μου (πχ θα λερωσει και θα μαζευω μετα, θα κανει φασαρια, κτλ) απλα τον αφηνα, αλλα αν ηταν θεμα σοβαρου ατυχηματος οχι.  Θελω να πω οτι θεωρω πολυ σημαντικο στην αναπτυξη της αυτονομιας να μην εχουμε πολλες απαγορευσεις (προσωπικα εχω περιπου 5) και να δινουμε την ελευθερια στο βρεφος/παιδι να πειραματιστει και να εξερευνησει τις δυνατοτητες του. Επισης, εξισου σημαντικο πιστευω ειναι να σεβομαστε τις αναγκες τους, τα συναισθηματα τους και γενικοτερα την αυτονομη υπαρξη τους.

 

Εσεις πως καλλιεργειτε την αυτονομια του παιδιου σας;

Μπραβο...πολύ καλα κανεις.Κι εγω στο Σπιτι ποτε δεν ημουν τον πολλων απαγορεύσεων.Φροντισα να είναι το Σπιτι ασφαλες ώστε το παιδι να μπορει να κινειται ελευθερα.και τα δικα μου και τα δυο ειχαν εμμονη με τα κατσαρολικα.Ο μεγαλος μου ειχε ερωτα με την ηλεκτρικη σκουπα.Του ειχα παρει και μια παιδικη σφουγγαριστρα και ολη μερα σφουγγαριζε.Ωστοσο σε εμας τουλάχιστον..ολα αυτά κρατησαν μεχρι 2,5-3 ετων.Μετα απλα μεγαλωσαν.Και τωρα πχ θα βαλω το μεγαλο μου να σκουπισει ...στην αρχη θα ενθουσιαστεί αλλα μετα από λιγο θα παρατησει τη σκουπα γιατι βαρεθηκε.Εννοω ότι μεγαλωνοντας ...ειδικα τα αγορια...αλλαζουν.Και τα ρουχα θα βγαλει από το πλυντηριο αλλα θα μου το κοπανάει καμια εβδομαδα μετ ότι μου εκανε αυτή την τεραστια χαρη.Τεσπα ελπιζω ότι στο τελος κατι από όλα αυτά τους μενει και καπου όλα αυτά θα τα βοηθησουν.

[Sentir...natureza]

Καλα δε πιστευω οτι υπαρχουν πολλα ατομα που κανουν τις δουλειες με ευχαριστηση, ποσο μαλλον τα παιδια που εχουν πολυ καλυτερα πραγματα να κανουν! Απλα μεγαλωνοντας γινεται υποχρεωση για την λειτουργια της οικογενειας...

[Josephine]

Τα ίδια κι εμείς, Sentir, τώρα είναι 20 μηνών ο δικός μου. Είχαμε τη φιλοσοφία ότι το σπίτι είναι για να το απολαμβάνουμε όλοι και δεν υπάρχουν εμπόδια στην περιέργειά του παρά μόνο τα θέματα ασφαλείας και η δική μας εξάντληση, αλλά το ίδιο το παιδί άφησε την περιέργειά του να μας καθοδηγήσει, μιμούμενος το να στρώνει το κρεβάτι μαζί μας, να βγάζουμε τα ρούχα απ' το πλυντήριο, τον αφήνουμε να επεξεργαστεί το σίδερο, η σκούπα μπαινοβγαίνει όλη μέρα από την αποθήκη γιατί αυτόν τον ιντριγκάρει από 8 μηνών που στέκεται μέχρι και σήμερα (είναι η μόνη συσκευή που δεν έχει "ξεπεράσει" και δεν έχει ξεθωριάσει η αίγλη της πια). Εννοείται ότι πλένει τα λιγοστά δοντάκια του, τρώει μόνος του με πηρούνι και κουτάλι, πάντα το αφήναμε δίπλα του στο τραπεζάκι ωσότου άρχισε να το χρησιμοποιεί στο έτος περίπου για να πηρουνιάσει και γύρω στους 14 μήνες τα κατάφερε όντως να φτάνει η μπουκίτσα στο στόμα επίσης τώρα 20 μηνών ανοίγει πια όλα τα ντουλάπια και εξερευνά και τώρα καταφέρνει ν' ανοίξει και το ψυγείο και να βγάλει καρότα να του τα καθαρίσουμε. Προσπαθεί να βάλει τα καλτσάκια του, αλλά δεν το έχει καταφέρει, καταφέρνει όμως να κολλήσει τα σκρατς των παπουτσιών από νωρίς και γενικώς ενθαρρύνουμε την αυτονομία που μόνος φαίνεται να διεκδικεί με κάθε τρόπο. Α, επίσης από 13 μηνών περίπου μετέφερε πράγματα για το στρώσιμο του τραπεζιού.

 

Δεν αγχώνομαι όμως για πράγματα για τα οποία δεν δείχνει ενδιαφέρον, εννοώ λίγα χρόνια θα με χρειάζεται, λίγοι μήνες πάνω λίγοι μήνες κάτω στο θέμα της αυτονομίας ειλικρινά δεν με νοιάζουν ούτε και νομίζω ότι αποδεικνύουν κάτι. Περισσότερη σημασία για μένα έχει η νοοτροπία του να αφήνεις το παιδί να απολαμβάνει το σπίτι στο βαθμό που θέλει και μπορεί όπως ο ενήλικος γονέας και να τον αφήνεις να μάθει μέσα από τη φιλοπεριέργεια. Φυσικά θα προτείνω δραστηριότητες να κάνουμε μαζί, π.χ. να πλύνει τα λαχανικά στο νεροχύτη (που όλα τελικά σε παιχνίδι φυσικά θα εξελιχθούν), να ανακατέψει μίγμα για κέικ κ.ά., αλλά όλα αυτά περισσότερο για να τον εμπλέξω σε διασκεδαστικές εμπειρίες παρά για να γίνει αυτόνομος και να μάθει να μαγειρεύει.

 

Σίγουρα η μνήμη ενός γονέα που τακτοποιεί ή μαγειρεύει με κέφι και μετά απολαμβάνει ένα ωραίο γεύμα βοηθάει στις συνήθειες που ενήλικος θα υιοθετήσει. Ε δεν θα τον βάλουμε να τακτοποιεί όταν εμείς πετάμε τις κάλτσες μας εδώ κι εκεί. Περισσότερο πιστεύω η ανάμνηση του γονέα να είναι αυτόνομος θα επιδράσει παρά οι παραινέσεις του προς το παιδί να τακτοποεί.

Επεξεργάστηκαν 10 Οκτωβρίου,2017 by Josephine

[Αννα 35]

Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Πράγματι, το θέμα της αυτονόμησης των παιδιών είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα, καθότι θεωρώ ότι σχετίζεται τόσο με την ικανότητα της αυτοεξυπηρέτησης, όσο και με την αυτοπεποίθηση και ολοκλήρωση του παιδιού.

Εμείς, εστιάζουμε σε ορισμένες πρακτικές, οι οποίες διευρύνονται όσο τα παιδιά μεγαλώνουν.

Αρχικά κι εφόσον μπορούσαν να κρατήσουν κουτάλι έτρωγαν (ή δεν έτρωγαν - βλ. αντίστοιχο θέμα) μονα τους. Επισης κι εμείς τα ενθαρρύναμε να διερευνούν τον εκάστοτε χώρο, διασφαλίζοντας προφανώς τη σωματική τους ακεραιότητα.

Προχωρώντας ηλικιακά άρχισαν να αναλαμβάνουν ολοένα και περισσότερο την ατομική υγιεινή τους. Πλέον, ακόμα και στο μπάνιο μονα τους πλένονται κι εμείς βοηθούμε με το λουσιμο και για να εξασφαλίσουμε ότι έχουν πλυθεί σωστά.

Φροντίζαμε πάντοτε τα όρια να αφορούν ουσιώδη και όχι επουσιώδη θέματα και αυτό βοηθάει στο να μην ξεπερνιούνται.

Γενικά, πιστεύουμε ότι τα πολλά όχι και πρέπει περισσότερο καταπιέζουν παρα νουθετούν.

Είναι σε θέση να κάνουν επιλογες για τον εαυτό τους, λ.χ. ρούχα, δραστηριότητες, τροφές (εφόσον έχουν εδραιωθεί ορισμένες βάσεις), έχουν μάθει να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να τοποθετηθούν τα άπλυτα ρούχα τους στο καλάθι, να πηγαίνουν τα σκουπίδια τους στον κάδο.

 

Στις δουλειές του σπιτιού γενικά δε συμμετέχουν, δε δείχνουν ενδιαφέρον, πράγμα που είναι αναμενόμενο, αφού κι εμείς έχουμε ακουμπήσει σε εξωτερικη βοήθεια και ασχολούμαστε από ελάχιστα έως καθόλου με αυτές.

[zaxaroulini]

Αχ τι ωραίο θέμα! Συμφωνώ με όλες σας! Εγώ από πολύ νωρίς είχα έναν δίαυλο επικοινωνίας με τα παιδιά μου και τους εξηγούσα τα πάντα, ακόμη και εάν άκουγα πικρόχολα σχόλια του τύπου: «είναι μικρά ακόμη, δεν καταλαβαίνουν»! μα δεν καταλαβαίνει ένα παιδί 12 μηνών? Μπορεί να μην μπορεί να εκφραστεί ακόμη με λόγια αλλά όλα τα καταλαβαίνει!

Το μόνο που, πείτε και από δική μου ανασφάλεια, δεν τους άφηνα να χειρίζονται στην αρχή ήταν ένα πιρούνι ή ένα γυάλινο ποτηράκι, όχι γιατί δεν καταλάβαιναν την συνέπεια του τραυματισμού εάν έσπαγε, όσο το να γλίστραγαν π.χ. ή να σκόνταφταν και να τους έπεφτε από τα χεράκια, εκεί όχι δεν τους έδινα πλήρη αυτονομία.

Αυτό πάντως που διακρίνω είναι πως, σε αντίθεση με τα πρότυπα, τα μικρά αγοράκια ενδιαφέρονται για τις δουλειές του σπιτιού, μάλλον με κινητήριο δύναμη την περιέργεια. Εμείς έχουμε κοπέλα για το σπίτι και τους έχριζε βοηθούς της, μιλάμε και τα δύο είχαν πολύ πλάκα, στρατιωτάκια κανονικά στις διαταγές της να την βοηθάνε!

Επεξεργάστηκαν 10 Οκτωβρίου,2017 by zaxaroulini

[Sentir...natureza]

πρίν από 25 λεπτά , Αννα 35 είπε:

όσο και με την αυτοπεποίθηση και ολοκλήρωση του παιδιού.

Aυτη ειναι η ουσια, η αυτοεξυπηρετηση ειναι η γεφυρα. Φυσικα, δεν ειναι θεμιτο να φορτωνουμε τον 2 χρονο με δουλειες, ουτε να ζοριζουμε ενα 10μηνο να κανει κατι που δεν θελει. Απλα αφηνουμε τις εσωτερικες τους παρορμησεις να οδηγησουν σε πραξεις που θα καλλιεργουν την αυτοπεποιθηση και την αυτονομια.

 

πρίν από 7 λεπτά , zaxaroulini είπε:

Αυτό πάντως που διακρίνω είναι πως, σε αντίθεση με τα πρότυπα, τα μικρά αγοράκια ενδιαφέρονται για τις δουλειές του σπιτιού, μάλλον με κινητήριο δύναμη την περιέργεια.

Ειναι πολυ σημαντικο το τι γινεται στο περιβαλλον του παιδιου. Οταν ο μπαμπας δεν κανει δουλειες το πιο πιθανο ειναι καποια στιγμη ο γιος να σταματησει να ασχολειται με "κοριτσιστικα" πραγματα και η εσωτερικη του παρορμηση να σταματησει λογω κοινωνικων προτυπων.

Επεξεργάστηκαν 10 Οκτωβρίου,2017 by Sentir...natureza

[Josephine]

Αυτό με την κοπέλα ήταν και το δικό μας θέμα, όταν ερχόταν δεν την άφηνε σε ησυχία να κάνει τη δουλειά της. Κι εμένα ως αγοράκι όντως με εντυπωσίασε πώς και τον ενδιέφερε τόσο να μιμηθεί δουλειές που εμείς δεν κάνουμε (μόνο μαγείρεμα και πλύσιμο πιάτων), σκούπα βάζουμε γιατί ο ίδιος θέλει να την ακούει και να σκουπίσει, τα υπόλοιπα τα κάνει μια κοπέλα που έρχεται και συνήθως αυτός λείπει εκείνη τη μέρα γιατί βγαίνουμε βόλτα. Αλλά και το ξεσκόνισμα του αρέσει και όλες οι δουλειές, οπότε συμπεραίνω ότι είναι το αίσθημα της αυτοπεποίθησης και της ικανοποίησης ότι τα καταφέρνουν μόνα τους που τα παρακινεί. Επίσης, το σκαμπουδάκι τον βοήθησε πολύ στην αυτονομία για να φτάνει τον πάγκο της κουζίνας και τον νεροχύτη και νιπτήρα να πλένει με τη βοήθειά μας τα χεράκια του. Τέλος, μια ωραία ιδέα από βιβλίο δραστηριοτήτων, πλένουμε σε μια λεκάνη όλα τα αμαξάκια του με σαπουνάδα (πάλι χαμός γίνεται) αλλά έτσι για να δει πώς περιποιούμαστε τα πράγματά μας. Τώρα τι μένει από όλα αυτά θα φανεί, πάντως το ευχαριστιόμαστε.

[nat2308]

Κορίτσια με έχετε εντυπωσιάσει!!! 19 μηνών και να τρώνε μόνα τους, ουάου!!! Εμείς είμαστε ακόμα στα λιωμένα, αλλά είναι και ζόρικη περίπτωση ο μπόμπιρας. Ό,τι μπορεί να πιάσει εννοείται ότι το τρώει μόνος του, αλλά επειδή του αρέσει να τα πετάει όλα κάτω, για ποτήρι ούτε λόγος... Είναι μεγάλος ταλιμπάν ο δικός μου!!!

 

Γενικά εγώ του λέω "έλα να βοηθήσεις τη μανούλα" και έρχεται μαζί μου να βάλουμε πλυντήριο και ν'απλώσουμε, αλλά φυσικά απλά πειράζει διάφορα στο μπαλκόνι. Ανοίγει όμως το συρτάρι που έχω σφουγγαράκια, wetex κλπ και παίρνει τα scotch-brite και "καθαρίζει" το τραπεζάκι του σαλονιού ή ό,τι άλλο του πέσει στο μάτι. Με την ηλεκτρική έχει μία μίξη έρωτα και φόβου, αλλά συνήθως όταν σκουπίζω με κυνηγάει και παίζει με τη σκούπα. Γενικά είναι ανάμεσα στα στάδια του "τα κάνω όλα μπάχαλο" και "κάνω ό,τι βλέπω να κάνουν οι άλλοι. 

 

Σε ό,τι αφορά τα όχι και τα μη, είναι πολύ συγκεκριμένα, αλλά επιτακτικά και δυστυχώς δεν έχουμε βρει ακόμα τρόπο να τον κάνουμε να καταλάβει κάποια πράγματα, καθώς όλα τα θεωρεί αστεία. Π.χ., μια έρμη βιτρίνα που έχουμε, το βρίσκει πολύ αστείο να τη χτυπάει, όσο κι αν τον έχουμε μαλώσει ή τον βάζουμε τιμωρία κι ας του εξηγούμε συνέχεια τον λόγο.

 

Σε ό,τι αφορά όλα τα υπόλοιπα, εγώ από τη στιγμή που γεννήθηκε του μιλάω κανονικά και του εξηγώ τα πάντα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καταλαβαίνει τα πάντα το άτιμο πλάσμα και να μη μπορούμε ούτε να μιλήσουμε μπροστά του  

Ωστόσο, το θεωρώ πολύ βασικό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει, οπότε: όταν βγαίνουμε στον δρόμο του εξηγώ ότι "πατάμε το κουμπάκι, περιμένουμε ν'ανάψει το φανάρι, κοιτάμε δεξιά-αριστερά αν έχουν σταματήσει όλα τα αυτοκίνητα και μετά περνάμε".

Αντίστοιχα, επειδή ακριβώς έξω από την πόρτα μας έχει σκάλες, τον αφήνω να βγει και να επεξεργαστεί τον χώρο, ενώ όλοι ουρλιάζουν ότι θα πέσει. Εγώ το θεωρώ βασικό να ξέρει πως να κινηθεί, γιατί αν βγει στα ξαφνικά για οποιονδήποτε λόγο (είτε απροσεξία δική μας είτε οτιδήποτε), από τη φούρια του να προλάβει να δει, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πέσει.

 

Εννοείται πως όσο μεγαλώνει και εκτιμώ ότι μπορεί ν'ανταπεξέλθει σε διάφορα, θα κάνουμε και άλλα πράγματα.

 

[Έσπερος]

Πολύ ενδιαφέρον θέμα και μπράβο σας κορίτσια που το κάνετε, ειδικά στους γιους! Εγώ δεν έχω γεννήσει ακόμα αλλά είμαι σίγουρη ότι θέλω να τα κάνω κι εγώ αυτά. Να σας ρωτήσω τώρα σχετικά με την εξερεύνηση: εκεί αμφιταλαντεύομσι αν είναι κσλύτερο να αφήσεις το σπίτι με όλα τα διακοσμητικά εκτός από τα επικίνδυνα για να μάθει από νωρίς να σέβεται το χώρο των άλλων και να μη νομίζει ότι όλα του ανήκουν, ή να μαζέψω ό,τι εύθραυστο για να μην τρελάνω το παιδί με τις απαγορεύσεις; Ποια είναι η δική σας εμπειρία;

[Niki81]

2 minutes ago, Έσπερος said:

Πολύ ενδιαφέρον θέμα και μπράβο σας κορίτσια που το κάνετε, ειδικά στους γιους! Εγώ δεν έχω γεννήσει ακόμα αλλά είμαι σίγουρη ότι θέλω να τα κάνω κι εγώ αυτά. Να σας ρωτήσω τώρα σχετικά με την εξερεύνηση: εκεί αμφιταλαντεύομσι αν είναι κσλύτερο να αφήσεις το σπίτι με όλα τα διακοσμητικά εκτός από τα επικίνδυνα για να μάθει από νωρίς να σέβεται το χώρο των άλλων και να μη νομίζει ότι όλα του ανήκουν, ή να μαζέψω ό,τι εύθραυστο για να μην τρελάνω το παιδί με τις απαγορεύσεις; Ποια είναι η δική σας εμπειρία;

Εννοείται θα τα μαζεψεις...Τι να μαθει καλε να σεβεται το χωρο?Ποιο?Το χρονιαρικο μωρο που θα απλωνει το χερι και θα θελει να πιασει τα παντα?

[marakiz]

Ωραίο θέμα!

Sentir και Josephine τα βρίσκω πολύ μπροστά τα αγόρια σας! (καρδούλες!!)

 

Εμένα είναι μικρούλης ακόμα, 13 μηνών, αλλά ας πω κι εγώ τι κάνουμε στο σπίτι.

Καταρχάς το σπίτι είναι baby friendly πιο πολύ δεν γίνεται, έχουμε μαζεμένο ακόμα και το τραπεζάκι του σαλονιού για να έχει ακόμα περισσότερο χώρο ο κύριος να κινείται. Άρα έχουν περιοριστεί κατά πολύ τα όχι και τα μη που και πάλι υπάρχουν βέβαια γιατί όλο και πηγαίνει εκεί που απαγορεύεται όπως πρίζες και σκουπίδια. Επειδή όμως δεν ακούει συχνά το όχι και το μη, παραδόξως αν και μικρός μας ακούει, ξέρει τι δεν πρέπει και δεν αντιστέκεται ιδιαίτερα. Όταν δεν τον αφήνουμε, πάντα μα πάντα το εξηγούμε γιατί, ξανά και ξανά. Είναι ελεύθερος να πιάσει τα πάντα αρκεί να μην είναι επικίνδυνο κι ας λερώσει/τα κάνει μπάχαλο. Υπάρχουν φάσεις που τα τάπερ βρίσκονται παντού μέσα στο σπίτι. Όσο μεγαλώνει πιστεύω να μάθουμε να τα μαζεύουμε παρέα στο τέλος.

 

Σχετικά με το φαγητό προτιμάει να τρώει μόνος του και ειδικά τελευταία τον αφήνω να τρώει με τα χέρια, επειδή όμως ότι κι αν κρατάει το βάζει όλο στο στόμα (ακόμα κι αν είναι ένα τεράστιο μπιφτέκι  ) και φοβάμαι, του αφήνω μικρές μπουκίτσες στο τραπεζάκι του κι όταν τις φάει ανατροφοδοτώ. Σιγά σιγά θα του δώσω και κουτάλι. Νερό πίνει μόνος του από το ποτηράκι του, πλαστικό βέβαια γιατί κι εγώ φοβάμαι τα γυάλινα και τα πιρούνια, απαπά. 

 

Τον αφήνω να προχωρά και να εξερευνά ενώ είμαι δίπλα του, δεν τον βοηθάω πρακτικά εκτός αν ζητήσει τη βοήθεια μου. Δεν θέλει να τον πιάνω από το χέρι, όταν όμως θεωρεί πως χρειάζεται μου το ζητάει (πχ σε ένα ανώμαλο έδαφος στην παιδική χαρά ή σε σκαλοπάτια). Κατeβαίνει από το κρεβάτι μόνος του, του το έμαθα όταν ήταν 9 μηνών και σιγά σιγά το τελειοποίησε, παρόλα αυτά είμαι σε επιφυλακή όσο το κάνει ακόμα κ τώρα που κατεβαίνει σφαίρα.

 

Τις σκούπες, τόσο την ηλεκτρική όσο και του μπαλκονιού τις λατρεύει. Δώστου σκούπα και φαράσι και μπορεί να ασχολείται όλη μέρα. Αν κάνουμε δουλειές, παίζουμε ότι βοηθάει αν και δεν νομίζω να πιάνει το νόημα των δουλειών ακόμα.

 

 

 

 

 

@Έσπερος δεν μπορεί να μάθει κανένας όσο είναι μωρό να σέβεται τον χώρο του άλλου, αυτό είναι κάτι που θα το μάθει μεγαλώνοντας.  Το να θέλει να πιάνει τα πάντα είναι αναπτυξιακό στάδιο το οποίο παρεμποδίζουμε αν είμαστε με ένα όχι στο στόμα. Εκτός φυσικά από την επικινδυνότητα του να μην είναι ένα σπίτι baby friendly.

 

[Lenia16]

Κ εμείς έχουμε βγάλει το τραπέζι του σαλονιού κ έχουμε στρώσει όλο το χώρο ανάμεσα στους καναπέδες με παχυ επιδαπέδιο παζλ και έχουμε απλώσει τα παιχνίδια της! Γύρω γύρω στα έπιπλα έχω στερεώσει μεγάλες μαξιλαρες για να μη χτυπήσει ακόμα κ αν σκαρφαλώσει. Όταν βαριέται το σκάει κ μπουσουλαει σε όλο το σπίτι χωρίς να τη σταματαω, εκτός αν πάει προς την ηλεκτρική κουζίνα. Γενικά στο σπίτι επικρατεί ένα χαμός αλλά δε με ενοχλεί καθόλου κ αυτή νιώθει ελευθερη να κινηθεί! Όσον αφορά το φαγητό, από 7 μηνών κραταει μόνη της το ποτηρακι της κ πίνει νερό κ τώρα 10 μηνών πίνει μόνη της με το καλαμακι. Το φαγητό της το κόβουμε κομματάκια κ το πιάνει μόνη της με τα χεράκια βέβαια, γιατί τα αλεσμένα δεν τα θέλει καθόλου. 

Σε όσες έχουν αγόρια θέλω να πω μπράβο σας και ότι κάνετε μεγάλη χάρη στις μελλοντικές σας νύφες! :Ρ Η πεθερά μου- να ναι καλα- τους έβαζε να μαγειρεύουν κ να βοηθάνε σε όλες τις δουλειές γιατί δούλευε κ δεν προλάβαινε η γυναίκα, όσο κ αν φώναζε ο πεθερός μου! Τωρα ο άντρας μου κάνει τα πάντα στο σπίτι κ το θεωρεί κ αυτονόητο! 

 

 

[nat2308]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Πολύ ενδιαφέρον θέμα και μπράβο σας κορίτσια που το κάνετε, ειδικά στους γιους! Εγώ δεν έχω γεννήσει ακόμα αλλά είμαι σίγουρη ότι θέλω να τα κάνω κι εγώ αυτά. Να σας ρωτήσω τώρα σχετικά με την εξερεύνηση: εκεί αμφιταλαντεύομσι αν είναι κσλύτερο να αφήσεις το σπίτι με όλα τα διακοσμητικά εκτός από τα επικίνδυνα για να μάθει από νωρίς να σέβεται το χώρο των άλλων και να μη νομίζει ότι όλα του ανήκουν, ή να μαζέψω ό,τι εύθραυστο για να μην τρελάνω το παιδί με τις απαγορεύσεις; Ποια είναι η δική σας εμπειρία;

Μαζεύεις τα εύθραυστα και οτιδήποτε με το οποίο μπορεί το παιδί να χτυπήσει!!! Είναι αδύνατο να μάθεις σε βρεφική ηλικία το παιδί να σέβεται τον χώρο, θα στο πουν όλα τα κορίτσια. Ο δικός μου έχει μια ιδιαίτερη λατρεία σε οτιδήποτε ξέρει ότι δεν πρέπει να πειράζει, οπότε συνέχεια καταλήγουμε στον ίδιο παρονομαστή. 

 

 

 

Εμείς δεν έχουμε μονώσει όλο το σπίτι, το θεωρώ περιττό και θέλω το παιδί να μάθει να κινείται παντού, απλά όταν πρωτοπερπατάνε είναι μεγάλο ζόρι, γιατί δεν έχουν και πλήρη έλεγχο των κινήσεων.

Ο μπόμπιρας ανεβοκατεβαίνει σε καναπέ, τραπεζάκι σαλονιού και καρέκλες με άπειρη ευκολία και γενικά προσέχει, αλλά επειδή ξανατονίζω είναι μεγάλος ταλιμπάν, δεν λείπουν τα ατυχήματα... Όταν καθόμαστε στον καναπέ κι εμείς, το βρίσκει πολύ αστείο να τρέχει από τη μία άκρη στην άλλη και να χοροπηδάει, ενώ έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο ότι θα τον πιάσουμε ό,τι κι αν κάνει, με τραγελαφικά αποτελέσματα... Τις προάλλες συνέχισε να περπατάει κανονικά λες και μπορούσε να πετάξει και τον πιάσαμε κι οι δύο μαζί, ευτυχώς!!! Τον έχω προλάβει άπειρες φορές με το κεφάλι εκατοστά από το πάτωμα, γιατί ξεθαρρεύει εύκολα.

 

Όσο για τα ντουλάπια της κουζίνας, όπου υπάρχουν γυαλικά έχω βάλει ασφάλειες. Ξέρει ότι μπορεί να πειράξει συγκεκριμένα συρτάρια μόνο και από αυτά να πάρει συγκεκριμένα αντικείμενα, με τα οποία δεν μπορεί να χτυπήσει.

 

Επίσης, επειδή δεν το έχει γράψει κάποια κοπέλα, να πω και το εξής: μεγάλη προσοχή στα παιχνίδια που είναι για μεγαλύτερες ηλικίες!!! Πολλοί έχουν την τάση για να βγάλουν την "υποχρέωση" να φέρνουν παιχνίδια ανακόλουθα με την ηλικία του παιδιού ή κακής ποιότητας, οπότε έχω βιώσει τα εξής περιστατικά:

• να βάζει στο στόμα μικρά κομμάτια με ό,τι αυτό συνεπάγεται
• να μασάει ξύλινα παιχνίδια και να τρώει τη μπογιά!!!
• να πάει να βγάλει το μάτι του με κεραία τηλεκατευθυνόμενου
• να μασάει πλαστικό τρενάκι / αυτοκινητάκι κι αυτό να σπάει
• να πετάει παιχνίδια και να φεύγουν κομμάτια προς πάσα κατεύθυνση
• να τρώει τα αυτοκόλλητα από παιχνίδια

...και πολλά άλλα "ευτράπελα"... Περιττό να πω που πήγαν τα εν λόγω παιχνίδια μόλις έφυγαν αυτοί που τα έφεραν...

Επεξεργάστηκαν 10 Οκτωβρίου,2017 by nat2308
συγχώνευση απαντήσεων

[Έσπερος]

Θυμήθηκα αυτό το θέμα και την απορία μου και γελάω λίγο γιατί όντως αφήνω τον μικρό να πειράζει οτιδήποτε σχεδόν και μέχρι και το τραπεζάκι του καθιστικού έχω κάνει περα. Ποια, εγώ που έβλεπα σε σπίτια παιχνίδια στο σαλόνι κ κορόιδευα. Βέβαια υπάρχουν μικροέπιπλα που είναι αδύνατο να φύγουν κ στα οποία φοβάμαι μήπως σκαρφαλώσει κ πέσουν όποτε τον ακολουθώ γενικά όταν μπουσουλάει ωστε να τον ανακατευθυνω χωρις πολλα οχι οσο ειναι εφικτο. 

 

Με πραγματα που ειναι επικινδυνα αλλα δεν μπορουν να φυγουν πχ αναμμένος φούρνος, τι κανετε; Εγω σπανια ψήνω κατι οταν ειμαι μονη στο σπίτι, παρα μονο την ωρα που κοιμαται το πρωι αλλα κι αυτο ειναι περιοριστικο. Τα φαγητα του φουρνου μονο οταν ειναι κι ο αντρας μου σπίτι ή τα βραδια. Αλλα και παλι δεν θα ερθει μια στιγμη που θα τριγυρίζει κ θα εχω κατι στο φουρνο; Ή τα απωθεί κ μονο η θερμότητα; Γιατι κ το καλοριφερ απο τοτε που άναψε δεν το πλησιαζει. 

 

Και η αλλη απορια. Χριστουγεννα θα φιλοξενηθούμε στους γονεις νας, κ τους μεν κ τους δε. Φυσικα ανυπομονούν, φυσικα μας παραπονιούνται που δεν πηγαινουμε πιο συχνα, φυσικα ενοχλούνται αν υπονοηςουμε οτι δεν νιώθουμε τοσο ανετα οσο στο σπιτι μας. Απο την αλλη ομως, ο,τι κ να κανουμε δεν ειναι σπίτι μας. Εμεις για 15 μερες μπορουμε να προσαρμοστούμε. Το παθδακι το κακομοιρο ομως, τι θα κανει; Δεν ειναι δυο ωρες επισκεψη που θα το κρατησεις οσο πιο ελεγχόμενο γινεται. Ειναι κανονικη διαβίωση και συμβίωση με ανθρωπους που πολυ πρόθυμα θα μας παραπονεθούν αν κατσουμε τελικα λιγοτερο, αλλα απο την αλλη αρχισαν απο τηλεφωνου τα λογια. "Να του μάθετε να μην πειραζει τιποτα" ο ενας, "σιγα καλε που θα τραβήξει το τραπεζομάντιλο" ο αλλος, κλπ. Δεν εχουν δει κ τον χαμουλη με το φαγητο που τρωει με τα χερια κ μπορει να αναποδογυρίσει κ το μπολ για να το μασουλησει ή να βαλει τα χερια στο γιαουρτι για να δει τι ειναι.  Πραγματα για τα οποια εχω ηδη ακουσει παρατηρησεις απο τηλεφωνου κι ας τα ξερουν μονο απο ανώδυνα κ λογο κειμενα βιντεάκια ή φωτογραφιες! Εννοειται οταν τρωμε εξω δινω στεγνά φαγητα κ δεν ενθαρρυνω πολλες εξερευνήσεις στο πιατο κ φυσικα το ιδιο θα κανω τις μερες των τραπεζιών γιατι σέβομαι τα χαλια κ τις τραπεζαρίες, κ εννοειται αν ειμαστε στα στολισμένα σαλόνια θα κατευθύνω το παιχνιδι του για να μην γινει ζημια, αλλα δεν θεωρω εφικτο  κ τις 15 μερες να ειμαστε στην τσιτα κ εμεις κ το παιδι. Τετοιες καταστασεις πώς τις χειρίζεστε; 

[Βερενίκη]

H αυτονομία είναι πράγματι μεγάλο ζήτημα. Το 'στοίχημα' πάντως να ξέρετε, χάνεται στις μεγαλύτερες ηλικίες. Να το ξυπνήσω για το σχολείο μην χτυπήσει το κουδούνι, να του έχω έτοιμο πρωινό, μην χάσει χρόνο, να μην μαζέψει το τραπέζι γιατί βιάζεται να διαβάσει, να του ανάψω θερμοσίφωνα, για να τελειώσει τα μαθήματά του, να παρω τα μαθήματα από τη μαμά του συμμαθητή του, για να μην πιάσουν τη συζήτηση και φύγει όλο το απόγευμα, να τον πάω και να τον φέρω στο σινεμά ( 16 ετών, για να μην παρασυρθεί και μείνει πιο αργά κλπ κππ κλπ). Και δεν έχει τελειωμό αυτό το παιχνίδι της ανεξαρτησίας. 

Θέλω να πω ότι κάνουμε πολλές προσπάθειες για ναείναι τα παιδιά μας ανεξάρτητα όταν είναι στον απόλυτο έλεγχό μας (μωρά, νήπια, τα πρώτα χρόνια στο σχολείο) και στη συνέχεια αρχίζουμε να τα περιορίζουμε γιατί η ανεξαρτησία τους μας δημιουργεί προβλήματα. Αυτό πώς το βλέπετε; 

[ΑΡΓΚ]

Κοίτα, μερικά πράγματα είναι θέμα του "να το πάρεις απόφαση". Δε νομίζω ότι έχω ξανακούσει να μην ανάβουμε φούρνο ή να μην στρώνουμε τραπεζομάντηλο γιατί υπάρχει μικρό παιδί, αλλά από την άλλη οι περισσότεροι ως νέοι γονείς σε κάτι έχουμε γίνει υπερβολικοί. Εγώ π.χ. θυμάμαι το φόβο μην υπάρχουν μικρά πράγματα και τα καταπιεί το παιδί, που πέρασα ένα σοκ με το δεύτερο, όταν κατάλαβα ότι μοιραία ή θα υποχρεώσω το "μεγάλο" τετράχρονο να "μείνει μωρό" και να στερηθεί αντικείμενα που μια χαρά μπορούσε πια να χειριστεί (π.χ. αξεσουάρ για κούκλες, Playmobil κλπ) ή πρέπει κάπως να εκπαιδεύσω το μωρό, ε και με το τρίτο πια, ήμουν εντελώς άνετη. Βέβαια, το τραπεζομάντηλο στο σπίτι το παιδί έχει μάθει από μωρό ότι δεν είναι παιχνίδι, αν για πρώτη φορά στη ζωή του δει τραπεζομάντηλο στο ξένο σπίτι, είναι και λογικό να το τραβήξει. 

Τώρα για επισκέψεις, αν καλείς στο σπίτι σου οικογένεια με μωρό για μέρες και θα πάθεις πανικό αν κάτι πέσει κάτω, ε, είσαι άξιος της τύχης σου! Για το φαγητό, τι να σου πω, ομολογώ δεν είμαι της εξερεύνησης με αυτή την έννοια, είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν άφησα παιδί να βουτήξει χέρι σε γιαούρτι κλπ, απλά καθόμουν από δίπλα και επέμενα με το κουτάλι ξανά και ξανά, οπότε ειλικρινά σκηνικά με πασαλειμμένα φαγητά κλπ, δεν έχω ζήσει ποτέ. Να πω την αμαρτία μου αυτό με την "ελεύθερη εξερεύνηση" και το λιωμένο αρακά ή τα μακαρόνια με τη χούφτα, μάλλον μόδα στο διαδίκτυο τη θεωρούσα, δεν έχω δει κανέναν να μεγαλώνει το παιδί του έτσι, οπότε αν έτσι έχετε συνηθίσει, εκεί ίσως θα πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα εντελώς σε μία επίσκεψη, δεν είναι σκηνικό που θα το περιμένουν οι οικοδεσπότες και πόσο μάλλον αν είναι μεγαλύτερη ηλικίας. Αλλά το να πέσει κάτω μια μπουκιά από το πηρούνι, ή να χυθεί το νερό στο πάτωμα, ή να λιώσει το γιορτινό σοκολατάκι στο χεράκι και να πάει και στο τραπεζομάντηλο, είναι εντελώς αναμενόμενα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι σας καλούν συγγενείς και δεν το περιμένουν.

[Έσπερος]

πρίν από 11 λεπτά , Βερενίκη είπε:

H αυτονομία είναι πράγματι μεγάλο ζήτημα. Το 'στοίχημα' πάντως να ξέρετε, χάνεται στις μεγαλύτερες ηλικίες. Να το ξυπνήσω για το σχολείο μην χτυπήσει το κουδούνι, να του έχω έτοιμο πρωινό, μην χάσει χρόνο, να μην μαζέψει το τραπέζι γιατί βιάζεται να διαβάσει, να του ανάψω θερμοσίφωνα, για να τελειώσει τα μαθήματά του, να παρω τα μαθήματα από τη μαμά του συμμαθητή του, για να μην πιάσουν τη συζήτηση και φύγει όλο το απόγευμα, να τον πάω και να τον φέρω στο σινεμά ( 16 ετών, για να μην παρασυρθεί και μείνει πιο αργά κλπ κππ κλπ). Και δεν έχει τελειωμό αυτό το παιχνίδι της ανεξαρτησίας. 

Θέλω να πω ότι κάνουμε πολλές προσπάθειες για ναείναι τα παιδιά μας ανεξάρτητα όταν είναι στον απόλυτο έλεγχό μας (μωρά, νήπια, τα πρώτα χρόνια στο σχολείο) και στη συνέχεια αρχίζουμε να τα περιορίζουμε γιατί η ανεξαρτησία τους μας δημιουργεί προβλήματα. Αυτό πώς το βλέπετε; 

Πιστευεις οτι ειναι οι ιδιοι γονεις που συμπεριφέρονται ετσι στην αρχη κι αλλιως αργοτερα; Εννοω απο το ενα ακρο στο αλλο. Γιατι φανταζομαι οτι καποια απο αυτα που περιγραφεις κι ο πιο καλοπροαιρετος αν φτασει στο αμήν θα τα κανει καποια στιγμη. Αλλα δεν μου φαινεται πιθανο ενα παιδι που εμαθε μικρο να τρωει, να ντυνεται, να βοηθαει σε μικρου δουλειες κλπ, να ανεχτεί μετα να παρει η μαμα του τηλ να ρωτησει τα μαθηματα. Η μαμα μπορει οντως να το κανει, το παιδι φανταζομαι ομως οτι θα εχει τετοια αυτονομια και ψυχολογική πλεον, που μαλλον θα το θεωρησει επεμβαση και θα αντιδράσει κλπ.

 

Στο σχολείο παντως λιγα παιδιά βλέπω να είναι σε θεση να αναλάβουν μονα τους απλές ευθυνες οπως να δώσουν ένα ενημερωτικό χαρτί στους γονείς τους ή ακόμα πιο απλό, να ακούσουν τις πρωινές ανακοινωσεις για να μην τα επαναλάβουμε από μια φορα τουλαχιστον σε καθε διδακτικη ωρα οσοι θα τους κανουμε μαθημα.  Να μην πω οτι ρωτανε πού θα γραψουν το ονομα τους στην κολλα του διαγωνίσματος (γυμνασιόπαιδα, οχι πρωτες ταξεις δημοτικου). Πρωτοβουλια, υπευθυνότητα και αυτοςυντηρηςη καμια. Ε δεν μπορω να φανταστω οτι αυτα τα παιδια μεγαλωσαν οπως περιγράφουν οι κοπέλες τα παιδιά τους. 

[Βερενίκη]

Είναι ακριβώς τα ίδια παιδιά. Και οι ίδιοι γονείς φυσικά.

Τα παιδιά, όταν είναι μικρά βλέπουν τα πράγματα σαν παιχνίδι. Βάζω τα ρούχα στο πλυντήριο, τι καλά, ωραίο παιχνίδι. και οι γονείς φυσικά καμαρώνουν, ενισχύουν κλπ.  Βάζω φαί στη γατα, τέλεια. Στη συνέχεια, όταν αυτό γίνεται ρουτίνα, 'ξενερώνουν'. Η αυτονομία άλλωστε δεν είναι να κάνει κάτι μία φορά, ή να μπορεί να κάνει κάτι γενικά και αόριστα, αλλά να δεσμευτεί ότι θα το κάνει πάντα, ότι θα είναι δική του αρμοδιότητα. Δεν λέω ότι θα το ντύνω στα 10 φυσικά, αλλά μπορεί στην α' δημοτικού πχ. να το παροτρύνω να πάρει τηλ. έναν συμμαθητη του να πάρει τα μαθηματα και στην α' γυμνασίου να το κάνω εγώ, γιατί πνίγεται. 

Πχ. πόσοι γονείς ΔΕΝ ενημερώνουν τα παιδιά τους στα 10 και στα 12 για το ότι έχουν ..... ποδόσφαιρο. 'Έλα, ετοιμάσου, έχεις ποδόσφαιρο πρέπει σε δέκα λεπτά να φύγουμε'.

 

Ολοι θέλουμε να τα κάνουμε αυτόνομα στη μελέτη τους στο σχολείο αλλά λίγοι τα  αφήνουμε πραγματικά, με το κόστος να είναι και λίγο λιγότερο άριστα.  

Εσείς που έχετε μικρά παιδιά, φαντάζεστε ότι στις ηλικίες αυτές θα έχετε ξεπεράσει την ανάγκη να τα προστατεύετε και να τα ελέγχετε. Όμως τότε είναι που τα παιδιά φεύγουν από τον έλεγχό μας σιγά σιγά, και τότε πολλούς από εμάς μας πιάνει το άγχος και η ανασφάλεια και θέλουμε να τα κάνουμε λίγο λιγότερο .......αυτόνομα. 

 

[Έσπερος]

Εντάξει, άλλο πράγμα να υπενθυμίσεις και να βοηθήσεις κάποιον να οργανώσει τον χρόνο του κλπ, άλλο να τον ευνουχίσεις. Εννοώ ένα παιδάκι που τριών χρονών ξέρει πού είναι τα ρούχα του και διαλέγει με λίγη βοήθεια τι θα βάλει την άλλη μέρα στον παιδικό, δεν φαντάζομαι πια να περιμένει στα 15 να του δώσει η μαμά του στο χέρι καθαρά εσώρουχα και κάλτσες. Κι αν περάσει καμιά κρίση βαρεμάρας στην εφηβεία υποθέτω η μαμά που το έμαθε να ντύνεται από νήπιο δεν θα τον κάνει πασά έτσι ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά οκ, θα δούμε τι θα ρωτάω σε 12-13 χρόνια. 

 

Όταν ήμουν φοιτήτρια, έκανα μάθημα σ' ένα αγόρι πρώτης γυμνασίου. Κάθε φορά που τελειώναμε, με το που έβγαινα από το δωμάτιο, έπαιρνε τη δεύτερη καρέκλα κ την επέστρεφε στην κουζίνα κ όσο μιλούσα με τους γονείς του επέστρεφε κ το ποτήρι, το φλιτζάνι ή ό,τι άλλο μου είχαν σερβίρει. Χωρις να του το πει κανείς. Το έκανε με μια φυσικότητα σαν να ήταν αυτονόητο, χωρίς να δυσανασχετεί. Υποθέτω το είχε μάθει από μικρός. Εννοείται ότι μέσα στα τρία χρόνια που κάναμε μάθημα, όσο προχωρούσε η εφηβεία, δεν ήταν το ίδιο συνεπής στη μελέτη του και φαντάζομαι ότι οι γονείς του θα έπρεπε να του υπενθυμίζουν πράγματα ή και να παρεμβαίνουν. Αυτή όμως η μικρή κίνηση εξακολουθούσε να γίνεται, τόσο του είχε περάσει από μικρό να βοηθάει έτσι στο σπίτι με τέτοιες μικρές ευθύνες. Και μου εκανε μεγάλη εντύπωση γιατί εγώ ως μαθήτρια ποτέ δεν έκανα κάτι τέτοιο κ μάλλον θα δυσανασχετούσα αν μου το ζητούσαν, παρόλο που οι γονείς μου ήταν αυστηροί. Δεν  ήμουν δηλαδή κακομαθημένη, απλώς δεν μας άφηναν καμία πρωτοβουλία κινήσεων ή σκέψης μέσα στο σπίτι ή και εκτός σπιτιού -ή καμία ευθύνη πέρα από το να διαβάζουμε τα μαθιήματά μας. 

 

Το ξέρω ότι ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι, όμως είναι πιο χρήσιμο ένα παιδί να είναι λιγότερο "άριστο" στο γυμνάσιο επειδή οι γονείς τους θα του αφήσουν σταδιακά χώρο κ χρόνο να μελετά μόνο του (με κίνδυνο να την πατήσει κάποιες φορές), παρά να είναι άριστο όσο μπορεί ακόμα να είναι στην εποπτεία τους και μετά να τα χάσει. Γιατί κι οι έρμοι οι γονείς, εντάξει να διαβάσουν για τα διαγωνίσματα του γυμνα΄σιου, θα το κάνουν κ στο λύκειο; κ στην κατεύθυνση; κ στο πανεπιστήμιο; 

[Βερενίκη]

πρίν από 10 λεπτά , Έσπερος είπε:

Εντάξει, άλλο πράγμα να υπενθυμίσεις και να βοηθήσεις κάποιον να οργανώσει τον χρόνο του κλπ, άλλο να τον ευνουχίσεις. Εννοώ ένα παιδάκι που τριών χρονών ξέρει πού είναι τα ρούχα του και διαλέγει με λίγη βοήθεια τι θα βάλει την άλλη μέρα στον παιδικό, δεν φαντάζομαι πια να περιμένει στα 15 να του δώσει η μαμά του στο χέρι καθαρά εσώρουχα και κάλτσες. Κι αν περάσει καμιά κρίση βαρεμάρας στην εφηβεία υποθέτω η μαμά που το έμαθε να ντύνεται από νήπιο δεν θα τον κάνει πασά έτσι ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά οκ, θα δούμε τι θα ρωτάω σε 12-13 χρόνια. 

 

Όταν ήμουν φοιτήτρια, έκανα μάθημα σ' ένα αγόρι πρώτης γυμνασίου. Κάθε φορά που τελειώναμε, με το που έβγαινα από το δωμάτιο, έπαιρνε τη δεύτερη καρέκλα κ την επέστρεφε στην κουζίνα κ όσο μιλούσα με τους γονείς του επέστρεφε κ το ποτήρι, το φλιτζάνι ή ό,τι άλλο μου είχαν σερβίρει. Χωρις να του το πει κανείς. Το έκανε με μια φυσικότητα σαν να ήταν αυτονόητο, χωρίς να δυσανασχετεί. Υποθέτω το είχε μάθει από μικρός. Εννοείται ότι μέσα στα τρία χρόνια που κάναμε μάθημα, όσο προχωρούσε η εφηβεία, δεν ήταν το ίδιο συνεπής στη μελέτη του και φαντάζομαι ότι οι γονείς του θα έπρεπε να του υπενθυμίζουν πράγματα ή και να παρεμβαίνουν. Αυτή όμως η μικρή κίνηση εξακολουθούσε να γίνεται, τόσο του είχε περάσει από μικρό να βοηθάει έτσι στο σπίτι με τέτοιες μικρές ευθύνες. Και μου εκανε μεγάλη εντύπωση γιατί εγώ ως μαθήτρια ποτέ δεν έκανα κάτι τέτοιο κ μάλλον θα δυσανασχετούσα αν μου το ζητούσαν, παρόλο που οι γονείς μου ήταν αυστηροί. Δεν  ήμουν δηλαδή κακομαθημένη, απλώς δεν μας άφηναν καμία πρωτοβουλία κινήσεων ή σκέψης μέσα στο σπίτι ή και εκτός σπιτιού -ή καμία ευθύνη πέρα από το να διαβάζουμε τα μαθιήματά μας. 

 

τριων χρονών δεν υπάρχει πρόβλημα να διαλέξει τα ρούχα του. Άντε να μην σετάρει τα χρώματα, αυτό οι περισσότεροι γονείς μπορούν να το ανεχθούν. Στα 15 αν θέλει να βάλει το σκισμένο πανταλόνι στο σχολείο ή τη φούστα με τα παντα έξω, τι θα κάνεις; θα το αφήσεις να είναι αυτόνομο, λέγοντας στον εαυτό σου 'φάση είναι θα περάσει' ή θα παρέμβεις;

Ο δεκάχρονος γιος μου πηγαίνει μόνος του κομμωτήριο (ειναι απέναντι απο το σπίτι μας και η κομμώτρια μένει στην πολυκατοικία μας). Χθες μου ήρθε με ένα μαλλί, τι να σας πω. Δύο χωρίστρες, καρφάκια, ξυρισμένο στο πλάι κλπ. Το απόγευμα της λέω 'καλά κι εσύ έκανες ό,τι σου είπε ο μικρός, πώς θα τον στείλω στο σχολείο τη δευτέρα; Μου λέει μα τόσα χρόνια κάνω ό,τι μου λέει ο μικρός, πού να φανταστώ ότι τώρα θα σε πείραζε....;

Η αυτονομία του παιδιού δεν είναι 'γραμμική'. Έχει τα πανω της και τα κάτω της. Και δεν έχει να κάνει με τις μικρές ευθύνες που μπορεί να αναλαμβάνει αλλά με την ευθύνη του εαυτού του, την οποία πρέπει εξελικτικά στα 18 να έχει αναλάβει τελείως. Και κατά τη γνώμη μου το βασικό είναι η οργάνωση του χρόνου. 

Επεξεργάστηκαν 9 Δεκεμβρίου,2018 by Βερενίκη

[Sentir...natureza]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Με πραγματα που ειναι επικινδυνα αλλα δεν μπορουν να φυγουν πχ αναμμένος φούρνος, τι κανετε; Εγω σπανια ψήνω κατι οταν ειμαι μονη στο σπίτι, παρα μονο την ωρα που κοιμαται το πρωι αλλα κι αυτο ειναι περιοριστικο. Τα φαγητα του φουρνου μονο οταν ειναι κι ο αντρας μου σπίτι ή τα βραδια. Αλλα και παλι δεν θα ερθει μια στιγμη που θα τριγυρίζει κ θα εχω κατι στο φουρνο; Ή τα απωθεί κ μονο η θερμότητα; Γιατι κ το καλοριφερ απο τοτε που άναψε δεν το πλησιαζει. 

Eγω οταν αρχιζε να τριγυρναει τον πηγα στον αναμμενο φουρνο ή στην σομπα (οχι να καινε πολυ, αλλα να ειναι ζεστα ωστε να το νιωσει καλα) και του ειπα οτι εδω καιει και δεν ακουμπαμε. Του ακουμπησα και το χερακι για να καταλαβει και ποτε δεν ειχα θεμα, δεν πηγαινε ουτε στην σομπα ουτε στον φουρνο.

 

Τωρα οσον αφορα την ακαταστασια. Προσωπικα, στο φαγητο επαιρνα λιγο τα ηνια για να μην λερωσει το σπιτι του αλλου, αλλα πραγματα που σπανε ή που δεν πρεπει να τα αγγιξει ζητουσα να τα μαζεψουν. Κι αν δεν τα μαζευαν, τα μαζευα εγω  Απο τις πρωτες λεξεις που εμαθε ηταν το "μη" (σε αλλη γλωσσα) που του το ελεγε η πεθερα μου συνεχεια για να μην πειραζει την κρυσταλιερα της, αλλα τι να κανεις...15 μερες ειναι, θα περασουν...

 

@Βερενίκη νομιζω πως ολα ξεκινανε απο το ποσο ετοιμοι ειναι οι γονεις να αφησουν τα παιδια να ανοιξουν τα φτερα τους. Οπως και να το κανουμε η εφηβεια ειναι το πρωτο σταδιο της ανεξαρτησιας του ατομου και τοτε ειναι που πρεπει να δινουμε περισσοτερες ευκαιριες να φανουν υπευθυνα. Στην ολη εξελιξη του ζητηματος, πιστευω παιζει ρολο η αντιμετωπιση των παιδιων σαν υπευθυνα ατομα, αν οντως τα εμπιστευομαστε να κανουν κατι (και τους το δειχνουμε) τοτε πιστευω οτι θα μας εκπληξουν. Συνηθως, το οτι αναλαμβανουμε εμεις να κανουμε καποια πραγματα αντι για τα παιδια, εχει να κανει με την ευκολια μας, με τα χρονοδιαγραμματα, με δικες μας προσδοκιες. Αν ομως δεν τα αφησουμε "να φανε τα μουτρα τους" πως θα μαθουν οτι θα πρεπει να αλλαξουν τακτικη; Γνωριζω οικογενεια που δινει την απολυτη ελευθερια στο παιδι της, ακομη κι αν αυτο σημαινει οτι η μαμα δεν μπαινει ποτε να καθαρισει το δωματιου του εφηβου γιου της και τον αφηνει να ζει μεσα στην ακαταστασια μεχρι να αποφασισει να το κανει μονος του. Αλλα ειναι αλλο πραγμα να θελεις να παρεις εσυ τηλεφωνο για να μην "χασομερησει" με τις ωρες (μου φαινεται αδιανοητο να εκανε κατι τετοιο η μητερα μου και να μην αντιδρουσα) και αλλο να του υπενθυμισεις οτι πρεπει να φυγετε σε 5 λεπτα.

 

Επισης, θεωρω πως δουλευουν και οι επιβραβευσεις οπως και οι συνεπειες. Προσωπικα, εχω σκοπο σε κανα-δυο χρονια να δημιουργησω εβδομαδιαιο προγραμμα με το τι εχει να κανει ο καθενας καθε εβδομαδα. Αν τα παιδια φανουν υπευθυνα και κανουν τις δουλειες που τους εχουν ανατεθει τοτε θα υπαρξει επιβραβευση αναλογη με την ηλικια, πχ σε ενα 5χρονο θα μπορουσαμε να παμε σε ενα λουνα παρκ το Σαββατο ή να παμε κινηματογραφο, σε ενα 12χρονο θα μπορουσε να καλεσει καποιον φιλο του να κοιμηθουν το Σαββατοβραδο, σε ενα 16χρονο ισως παραπανω χαρτζιλικι ή παραπανω ωρα στην εξοδο. Αντιθετως, αν δεν βοηθησουν στο σπιτι τοτε μπορει να τους αφαιρεθει καποιο προνομιο, πχ ενασχοληση με tablet ή κινητο.

 

Αλλα οτι προγραμματα και τεχνικες και να ακολουθει καποιος πιστευω πως ολα ξεκινανε απο το πως αντιμετωπιζονται τα παιδια σαν προσωπικοτητες καθ'ολη τη διαρκεια της βρεφικης, παιδικης και εφηβικης ηλικιας. Αν υπαρχει σεβασμος σε καθε μελος της οικογενειας και εχει καλλιεργηθει ενα κλιμα συνεργατικοτητας και αλληλεγγυης, τοτε αυθορμητα το παιδι θα νιωσει την αναγκη να φανει υπευθυνο, ισως γιατι υποσυνειδητα δεν θελει να προδωσει την εμπιστοσυνη που του δειχνουν. Θα με ενδιεφερε να ακουσω και την αποψη της @ΑΡΓΚ  επι του θεματος.

[Έσπερος]

πρίν από 4 λεπτά , Βερενίκη είπε:

 

τριων χρονών δεν υπάρχει πρόβλημα να διαλέξει τα ρούχα του. Άντε να μην σετάρει τα χρώματα, αυτό οι περισσότεροι γονείς μπορούν να το ανεχθούν. Στα 15 αν θέλει να βάλει το σκισμένο πανταλόνι στο σχολείο ή τη φούστα με τα παντα έξω, τι θα κάνεις; θα το αφήσεις να είναι αυτόνομο, λέγοντας στον εαυτό σου 'φάση είναι θα περάσει' ή θα παρέμβεις;

Η αυτονομία του παιδιού δεν είναι 'γραμμική'. Έχει τα πανω της και τα κάτω της. Και δεν έχει να κάνει με τις μικρές ευθύνες που μπορεί να αναλαμβάνει αλλά με την ευθύνη του εαυτού του, την οποία πρέπει εξελικτικά στα 18 να έχει αναλάβει τελείως. Και κατά τη γνώμη μου το βασικό είναι η οργάνωση του χρόνου. 

Σϊγουρα θα το συζητήσω. Το σκισμένο παντελόνι που έχει ύφασμα μόνο στον καβάλο κ το στρίφωμα από το μπατζάκι κ το σορτσάκι που προσφέρεται για γυναικολογική εξέταση λόγω της αποκαλύπτικότητας, δεν με ενθουσιάζει. Αλλα τα βλέπω κάθε μέρα στο σχολείο -και μένω και σε συντηρητικό υποτίθεται μέρος. Έχω πάθει ανοσία. Υποθέτω θα παρενεβαινα αν ήταν για το σχολείο αλλά θα το άφηνα για τη βόλτα (υπό προϋποθέσεις) μέχρι να το βαρεθεί. Αλλά νομίζω ότι εσύ την αυτονομία την εννοείς αλλιώς. Όχι ως αυτοσυντήρηση αλλά ως επιθυμία λήψης αποφάσεων. Την αυτοσυντήρηση αν την καλλιεργήσεις από νωρίς είναι νομίζω βλακέια να τη χαλάσεις αργότερα επειδή αγχώνεσαι για το αν κάτι θα γίνει γρήγορα ή σωστά. ΓΙα τη λήψη αποφάσεων, είναι πολλοί παράγοντες, δεν είναι όλες οι αποφάσεις ίδιες,  κάποιες είναι πέρα από την ηλικία των παιδιών, κάποιες έχουν συνέπειες που δεν τις φαντάζονται κλπ. 

πρίν από 9 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

Τωρα οσον αφορα την ακαταστασια. Προσωπικα, στο φαγητο επαιρνα λιγο τα ηνια για να μην λερωσει το σπιτι του αλλου, αλλα πραγματα που σπανε ή που δεν πρεπει να τα αγγιξει ζητουσα να τα μαζεψουν. Κι αν δεν τα μαζευαν, τα μαζευα εγω  Απο τις πρωτες λεξεις που εμαθε ηταν το "μη" (σε αλλη γλωσσα) που του το ελεγε η πεθερα μου συνεχεια για να μην πειραζει την κρυσταλιερα της, αλλα τι να κανεις...15 μερες ειναι, θα περασουν...

Εντάξει στο φαγητό δεν θα αφήσω να παίξει στο γιορτινό τραπέζι. Αλλά όταν είμαστε στην κουζίνα, έχω στρώσει κάτω το χαλάκι του, φοράει σαλιάρα με μανίκια, δεν υπάρχει κάτω μοκέτα κ τα έπιπλά καθαρίζονται απλά με ένα βετέξ, ε δεν θα πάθω κ εγκεφαλικό μη τυχόν βουτήξει το χέρι στο γιαούρτι κ ακουμπήσει κάτι που μπορώ να καθαρίσω στο λεπτό. Απλώς μου τη δίνει η λογική ότι το πατρικό σας είναι σπίτι σας, γιατί νιώθετε άβολα, από τη μία, αλλά από την άλλη να επισημάινεις πιθανούς κινδύνους και να σε θεωρούνε υστερικό. 

[Sentir...natureza]

πρίν από 2 λεπτά , Βερενίκη είπε:

 Η αυτονομία του παιδιού δεν είναι 'γραμμική'. Έχει τα πανω της και τα κάτω της. Και δεν έχει να κάνει με τις μικρές ευθύνες που μπορεί να αναλαμβάνει αλλά με την ευθύνη του εαυτού του, την οποία πρέπει εξελικτικά στα 18 να έχει αναλάβει τελείως. 

Νομιζω οτι ειναι μεγαλο βαρος να πρεπει να εχει αναλαβει πληρως την ευθυνη του εαυτου του, αν και δεν καταλαβαινω ακριβως τι εννοεις. Αν θελεις γινε λιγο πιο συγκεκριμενη.

 

πρίν από 8 λεπτά , Βερενίκη είπε:

Και κατά τη γνώμη μου το βασικό είναι η οργάνωση του χρόνου. 

Αυτο εγινε αντιληπτο απο την πρωτη παραθεση σου που αγχωθηκα μονο που την διαβασα  . Η αληθεια ειναι οτι η οργανωση του χρονου μπορει να επιφερει μεγαλο αγχος αν εισαι ανθρωπος του προγραμματος και της ακαμπτης συνεπειας. Να τον ξυπνησεις μην χτυπησει το κουδουνι: μπορεις να τον ξυπνησεις λιγο νωριτερα, ωστε να προλαβει να φαει με την ησυχια του. "Να μην μαζεψει το τραπεζι γιατι βιαζεται να διαβασει" : (αληθεια υπαρχει παιδι που βιαζεται να διαβασει;;; ) γιατι δεν μπορει να μαζεψει το τραπεζι σε 5' και να διαβασει μετα; Να του αναψεις θερμοσιφωνα για να τελειωσει τα μαθηματα του; Δηλαδη το ενα δευτερολεπτο που θα ανοιξει τον διακοπτη θα συντελεσει στο να μην τελειωσει το διαβασμα;

Χωρις να θελω να σε προσβαλλω εμενα μου φαινονται αδικαιολογητα ολα αυτα. Αν παρω υποψην μου το πως μεγαλωσα, ποτε δεν υπηρχε θεμα στο να αναψω τον θερμοσιφωνα ή να μην μαζεψω το τραπεζι ή κατι παρομοιο λογω χρονου. Ισως πρεπει να αναλογιστουμε αν ολο αυτο το "τρεξιμο" εχει να κανει με πραγματικες αιτιες (ή προσδοκιες που εχουμε απο τα παιδια, πχ ακαδημαϊκες) και γιατι πρεπει τα παιδια, ακομη και οι εφηβοι να ζουνε σε τετοιο καθεστως αγχους και τηρηση αυστηρων χρονοδιαγραμματων για χαρη των μαθηματων.

 

[Έσπερος]

πρίν από 50 λεπτά , Sentir...natureza είπε:

νομιζω πως ολα ξεκινανε απο το ποσο ετοιμοι ειναι οι γονεις να αφησουν τα παιδια να ανοιξουν τα φτερα τους. Οπως και να το κανουμε η εφηβεια ειναι το πρωτο σταδιο της ανεξαρτησιας του ατομου και τοτε ειναι που πρεπει να δινουμε περισσοτερες ευκαιριες να φανουν υπευθυνα.

Η δική μου κακή προσωπική πείρα (από τη θέση του παιδιού) μου δείχνει ότι οι γονείς που δεν είναι έτοιμοι να αφήσουν τα παιδιά τους να ανοίξουν τα φτερά νωρίς, δεν θα το κάνουν ποτέ. Οι δικοί μου έκαναν υπεύθυνη μέσω της πειθαρχίας (όπου με έπαιρνε κρυφά όμως ήμουν πολύ πολύ ανεύθυνη και αμελής) αλλά δεν με ενθάρρυναν ποτέ, ούτε εμένα ούτε την αδερφή μου, να ανοίξουμε τα φτερά μας. Ακόμα και τώρα, οι δυο μας παντρεμένες, εγώ ήδη με δικό μου παιδί, δεν μπορούν / δεν θέλουν να δεχτούν ότι πήραμε τον δρόμο μας, αποφασίζουμε από κοινού με τους άντρες μας (αυτό ειδικά, αδιανόητο), κάνουμε πράγματα διαφορετικά απ' ό,τι εκείνοι κλπ. Η μητέρα μου πιστεύω ότι θεωρεί ότι θα έπρεπε να παραμέναμε ανεύθυνες σε όλη τη ζωή μας, με την έννοια ότι θα θεωρούσε φυσιολογικό πχ να της παρκάρουμε μέρα νύχτα τα παιδιά μας για να δουλεύουμε κ να βγαίνουμε κ να κάνουμε διακοπές κλπ για να μη στερηθούμε και να μην πιεστούμε κλπ   - η ίδια μητέρα που φοιτήτριες θέλαμε να πάμε σ  ένα πάρτι κ γινόταν ο κακός χαμός που δεν ήταν πάρτι 9-12. Δεν πιστεύω ότι την έπιασε καμιά κάψα να αναπληρώσουμε τη διασκέδαση που μας περιόριζε τότε, απλώς θέλει να συντηρήσει αυτήν την κατάσταση της εξάρτησης με το πρόσχημα της διευκόλυνσης.