"Γκουρού" του θηλασμού και ψυχολογία μέλλουσας μαμάς

[Sentir...natureza]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ένα παράδειγμα που χρησιμοποιούμε συχνά ήταν οι γενιές των προγιαγιάδων μας που ήταν αυτονόητο ότι θα θηλάσπυν. Αυτές οι γυναίκες έμεναν όλη μέρα στον καναπέ, θηλάζοντας ασταμάυητα; Δεν νομίζω γιατί μάλλον θα τρώγαν και κανα χαστούκι από τον άντρα ή την πεθερά, αν δεν είχαν έτοιμο φαγητό. Και το μωρό στο χωράφι έμενε κάτω από ένα δέντρο και σίγουρα δεν θα έτρεχαν να το παρηγορήσουν σε κάθε ρουθούνισμα. Σωστό, λάθος, έτσι έκαναν. Πολλές φορές τα μαστούρωναν κιόλας για να είναι ήσυχα. Έγκλημα για τα τωρινά δεδομένα. Κι όμως ο θηλασμός δούλευε τότε, και σίγουρα όχι μόνο επειδή δεν υπήρχε η παραπληροφόρηση. Ήταν ο μόνος τρόπς να επιβιώσουν τα παιδιά και πολύ απλά το έκαναν. Με οποιον τρόπο θεωρούσαν καλύτερο. Και αν δεν γινόταν, δεν πάθαιναν κατάθλιψη ως δήθεν ανεπαρκείς μητέρες, έβρισκαν εναλλακτικές. Τώρα πώς εμείς, με περισσότερα μέσα και γνώσεις, φοβόμαστε ακόμα και να σκεφτούμε την εναλλακτική, δεν το καταλαβαίνω. 

Μονο πρεπει να λαβουμε υποψην οτι οταν μιλαμε για εκεινες τις εποχες, δεν αναφερομαστε στην ιδια δομη της οικογενειας. Τοτε το πιθανοτερο ηταν να εμεναν ολο το σοι μαζι, οχι μονο οι γονεις και τα παιδια, οποτε το μωρο θα το κρατουσαν κι αλλοι εκτος απο τη μαμα,χωρις να χρειαζεται να το αφηνουν να σπαραζει. Γι'αυτο αλλωστε θηλαζαν κιολας, μεταφεροταν η γνωση απο τη μια γενια στην αλλη,δεν υπηρχε πηγη παραπληροφορησης (πχ διαφημισεις φορμουλας στην τηλεοραση ή υπονομευση του μητρικου θηλασμου, ουτε αποψεις "ειδικων" που ειχαν καποιο οφελος απο την προωθηση φορμουλας).

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εμείς που πίναμε ξένο με πρόγραμμα, και τις μαμάδες μας αφήναμε όχι μόνο τουαλέτα να πάνε, αλλά και τις δουλειές να κάνουν (μάλιστα με μικρότερη βοήθεια από τους μπαμπάδες τότε, στο νοικοκυριό τουλάχιστον), και στη δουλειά τους γυρνούσαν νωρίτερα άρα μαθαίναμε να μένουμε και με άλλα πρόσωπα (δεν λέω ότι είναι καλό, αλλά συνέβαινε), και οι μπαμπάδες μας τάιζαν με το μπιμπερό άρα δεν ήμασταν εξαρτημένα μόνο από ένα άτομο, και στο ριλάξ και στο πάρκο μάθαμε να καθόμαστε, για να γίνονται οι δουλειές του σπιτιού και να φροντίζονται τα υπόλοιπα παιδιά (τον αν κάποιες το εκμεταλλεύτηκαν για να παρκάρουν το μωρό στην τηλεόραση είναι άλλο θέμα, μην κινούμαστε μεταξύ άκρων). 

Για μενα αυτο ειναι το χειροτερο επιχειρημα που μπορει να μου πει καποιος. Ισως θα πρεπει να αναλογιστουμε την εξαρση στα ψυχολογικα θεματα την συγχρονη εποχη που διανυουμε (καταθλιψη, μισαλλοδοξια, χαμηλη αυτοεκτιμηση, βιαια συμπεριφορα, αγχωτικες διαταραχες κλπ) και αν αυτη οφειλεται στις κοινωνικες/πολιτισμικες αλλαγες που εγιναν στην συμπεριφορα μας ως θηλαστικα τις τελευταιες δεκαετιες.

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Τα συνδέω με τον θηλασμό γιατί ξέρουμε καλά ότι αυτά σαν τρόπος ανατροφής επανήλθαν στις γενιές που ξανάρχισαν τον θηλασμό.

Ακριβως, αυτες οι πρακτικες υπηρχαν στις χιλιαδες χρονων υπαρξης του ειδους μας και εξασφαλιζαν την ικανοποιηση των αναγκων του ανθρωπινου βρεφους ωστε να διασφαλιστει η επιβιωση του, εξαφανιστηκαν τον 20ο αιωνα με την προωθηση ενος αλλου τροπου ζωης (που προερχοταν απο την Αμερικη) και οταν βγηκε η μανα στην αγορα εργασιας αλλαξαν ολα. Μονο οι φυλες και καποιοι πολιτισμοι που απεχουν πολυ απο το δυτικο πολιτισμικο πλαισιο, οπως η Ιαπωνια που εχει μικρα ποσοστα καισαρικης, αυξημενα ποσοστα θηλασμου και η συγκοιμιση ειναι μερος της κουλτουρας τους, συνεχισαν στο ιδιο πλαισιο.

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Τέλος δεν καταλαβαίνω γιατί σε όλα αυτά δεν υπάρχει ποτέ ο πατέρας. Εντάξει, δεν μπορεί να θηλάσει, δεν έχει άδεια πατρότητας δυστυχώς στο υπανάπτυκτο κράτος που ζούμε, όμως αντί να τον ενθαρρύνουμε να συμμετάσχει ενεργά από την πρώτη μέρα, καθόμαστε και λέμε ότι μόνο από εμάς επιβιώνει το νεογέννητο και ότι είναι προέκταση του εαυτού μας; Η εμπλοκή του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που έχει γίνει για την οικογενειακή ισορροπία και την ισότητα των φύλων στην Ελλάδα, και ήταν καθαρά κοινωνική κατάκτηση, χωρίς την κρατική βοήθεια. Ήταν μάλιστα κατάκτηση των μαμάδων μας. Εμείς γιατί θέλουμε να κάνουμε τόσα βήματα πίσω αρνούμενες από τον πατέρα τη χαρά να φροντίσει το παιδί του και από το παιδί την πατρική στοργή;  

Ο πατερας απο την πρωτη στιγμη εμπλεκεται. Δεν χρειαζεται να ταιζει το μωρο, μπορει να βοηθαει με χιλιους αλλους τροπους και να ξεκουραζει την μαμα που οπως και να το κανουμε δεχεται το μεγαλυτερο βαρος τους πρωτους μηνες. Δεν ειναι θεμα φαλλοκρατισμου, αλλα εγγενης συμπεριφορας και ενστικτου.

4 ώρες πρίν, vtgian είπε:

Η πιο σημαντική συμβουλή που μπορώ να δώσω σε μια νέα μαμά είναι να μην έχει προσδοκίες. Να αντιμετωπίζει την κάθε μέρα σαν μια νέα αρχή. Νομίζω ότι οι γυναίκες που δυσκολεύονται περισσότερο με το νέο μωρό είναι αυτές που έχουν μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό τους για το πως πρέπει να είναι η ζωή με ένα μωρό.

Αυτο ακριβως.

[marakiz]

Μα γιατί να μην εμπλέκεται ο μπαμπάς ασχέτου θηλασμού. Βασικά τα γράφει πολύ ωραία η Sentir παραπάνω,  συν ένα σε όλα.

[Sentir...natureza]

6 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Βλέπετε, όταν εμείς συζητάμε για το αν είναι σωστό να παρεκκλίνουμε από τις οδηγίες θηλασμού, άλλοι γονείς αγωνιούν για το τι θα κόψουν για να πληρώσουν το νοίκι ή το φροντιστήριο της γ λυκείου...

Αυτο υπονομευει την συζητηση που γινεται. Καθε μερα γινονται τα χιλια μυρια στον κοσμο μας...αν ειναι να μην συζηταμε τιποτα καλο γιατι θα "προσβαλει" αυτον που περναει δυσκολοτερα απο εμας. Να φαμε ολο το πιατο μας (με κινδυνο να παχυνουμε) γιατι πειναει το παιδι στην Κενυα...δεν ειναι λογικη αυτη.

 

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Μακάρι να μπορούσαμε όλη μέρα να παίζουμε με τα παιδιά μας, δεν είναι όμως εφικτό, ακόμα και οι μαμάδες που δεν δουλεύουν κάνουν χίλιες άλλες δουλειές εντός και εκτός σπιτιού. 

Αν δεν μπορουμε να αφιερωσουμε χρονο στα παιδια μας, τοτε πρεπει να σκεφτουμε τους λογους που τα φεραμε στον κοσμο. Ασε που υπαρχει και ο μαρσιπος αγκαλιας που πραγματικα λυνει χερια και μπορεις να κανεις σχεδον οτι εκανες πριν, κρατωντας το μωρο ευχαριστημενο.

 

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

έχοντας συνηθίσει το μωρό να κάθεται έστω και για 5 λεπτάκια μόνο του στο ριλάξ με τη φροντίδα κάποιου άλλου ενήλικα, για να μην πάθει ξαφνικά το σοκ όταν έρθει ανάγκη, γιατί αν το πάθει τότε, προφανώς και δεν θα μείνει μόνο του μετά ποτέ!

Τα νεογνα συνηθως δεν καθονται μονα τους. Δεν ειναι θεμα συνηθειας, αλλα ιδιοσυγκρασιας του μωρου. Παρ'ολα αυτα η συντριπτικη πλειοψηφια των νεογεννητων προτιμαει την αγκαλια και δεν ειναι καθολου περιεργο αν μπουμε για λιγο στη θεση τους και αντιληφθουμε τι εχουν περασει στη μικρη ζωη τους, ποσο τα επηρεασε και τι εχουν αναγκη με βαση τις μεχρι τωρα εμπειριες τους. Θα εχεις ακουσει για το 4ο τριμηνο.

[Έσπερος]

Σε καμια παραδοσιακη κοινωνια δεν διαλυοταν το σπιτι και η οικογενεια επειδη θηλαζει το νεογεννητο, σε εποχες μαλιστα που ολα περνουσαν απο τη γυναικα. 

 

Οσο για το αν τα ψυχολογικα προβληματα της γενιας μας οφειλονται στον ανεξαρτητο τροπο ανατροφης μας, ειναι μις αυθαιρετη γενικευση. Με την ιδια λογικη να κανω κι εγω τη γενικευση οτι τα απαιτητικα, εγωκεντρικα και δυςπροςαρμοςτα παιδια που αντιμετωπιζω καθε μερα στη δουλεια μου ειναι επειδη μεγαλωσαν προσκολλημενα στις μαμαδες; Αν το κανω αυτο θα πεσετε ολες να με φατε και με το δικιο σας. Δεν το κανω φυσικα γιατι εχω τις γνωσεις να ξερω οτι η ψυχολογια και τα κοινωνικα θεματα ειναι πολυσυνθετα και δεν λυνονται ουτε απο τα φορουμ ουτε απο τους ψυχολογους των πρωιναδικων.

 

Ειπα πριν οτι δεν εχουμε χρονο να παιζουμε ολη μερα με τα παιδια μας και ερωτωμαι γιατι φερνω παιδι στον κοσμο. Δηλαδη η μη 24ωρη ανασχοληση με ενα μελος της οικογενειας ισοδυναμει με το αλλο ακρο της μηδαμινης ενασχολησης; Συγγνωμη αλλα εδω ρωταω πως θα λειτουργω σαν οικογενειαρχης και νοικοκυρα και συζυγος αν ορεπει ολη μερα να θηλαζω και να τα εχω ολα στο χερι, δεν ρωτησα πως θα πηγαινω για καφε η γυμναστηριο η κομμωτηριο!

 

Τελος, δεν καταλαβαινω που εμπλεκεται ο πατερας στην ανατροφη ενος μωρου που οταν δεν τρωει πιπιλιζει τη μαμα του και  δεν δεχεται να το αφησουν κατω λεπτο. Επειδη θα το κανει μπανιο το βραδακι και την υπολοιπη μερα θα κανει τη φιλιππινεζα του σπιτιου; Αυτο σημαινει ισοτιμη στμμετοχη στην ανατροφη; Αυτο σημαινει πατρικη στοργη; Εκει εχουμε υποβιβασει τους συντροφους μας;

 

 

 

[Deena]

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 

Τα συνδέω με τον θηλασμό γιατί ξέρουμε καλά ότι αυτά σαν τρόπος ανατροφής επανήλθαν στις γενιές που ξανάρχισαν τον θηλασμό. Εμείς που πίναμε ξένο με πρόγραμμα, και τις μαμάδες μας αφήναμε όχι μόνο τουαλέτα να πάνε, αλλά και τις δουλειές να κάνουν (μάλιστα με μικρότερη βοήθεια από τους μπαμπάδες τότε, στο νοικοκυριό τουλάχιστον), και στη δουλειά τους γυρνούσαν νωρίτερα άρα μαθαίναμε να μένουμε και με άλλα πρόσωπα (δεν λέω ότι είναι καλό, αλλά συνέβαινε), και οι μπαμπάδες μας τάιζαν με το μπιμπερό άρα δεν ήμασταν εξαρτημένα μόνο από ένα άτομο, και στο ριλάξ και στο πάρκο μάθαμε να καθόμαστε, για να γίνονται οι δουλειές του σπιτιού και να φροντίζονται τα υπόλοιπα παιδιά (τον αν κάποιες το εκμεταλλεύτηκαν για να παρκάρουν το μωρό στην τηλεόραση είναι άλλο θέμα, μην κινούμαστε μεταξύ άκρων). 

 

Τώρα το αν τα θεωρώ αρνητικά ή όχι, δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Απλώς τα θεωρώ ανέφικτα και μεγαλεπήβολα. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ότι ακόμα και με ένα νεογέννητο, δεν υπάρχει περίπτωση η μαμά του να χρειαστεί για λίγο να το αφήσει για κάποια σοβαρή υποχρέωση, ή για να φροντίσει το μεγαλύτερο παιδί. Και δεν μπορώ να φανταστώ πώς μια οικογένεια δεν θα είναι προετοιμασμένη εκ των προτέρων για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, έχοντας καβάτζα ένα μπιμπερό με μητρικό ή ξένο γάλα για παράδειγμα, ή έχοντας συνηθίσει το μωρό να κάθεται έστω και για 5 λεπτάκια μόνο του στο ριλάξ με τη φροντίδα κάποιου άλλου ενήλικα, για να μην πάθει ξαφνικά το σοκ όταν έρθει ανάγκη, γιατί αν το πάθει τότε, προφανώς και δεν θα μείνει μόνο του μετά ποτέ!. Μακάρι να μπορούσαμε όλη μέρα να παίζουμε με τα παιδιά μας, δεν είναι όμως εφικτό, ακόμα και οι μαμάδες που δεν δουλεύουν κάνουν χίλιες άλλες δουλειές εντός και εκτός σπιτιού. 

 

Τέλος δεν καταλαβαίνω γιατί σε όλα αυτά δεν υπάρχει ποτέ ο πατέρας. Εντάξει, δεν μπορεί να θηλάσει, δεν έχει άδεια πατρότητας δυστυχώς στο υπανάπτυκτο κράτος που ζούμε, όμως αντί να τον ενθαρρύνουμε να συμμετάσχει ενεργά από την πρώτη μέρα, καθόμαστε και λέμε ότι μόνο από εμάς επιβιώνει το νεογέννητο και ότι είναι προέκταση του εαυτού μας; Η εμπλοκή του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που έχει γίνει για την οικογενειακή ισορροπία και την ισότητα των φύλων στην Ελλάδα, και ήταν καθαρά κοινωνική κατάκτηση, χωρίς την κρατική βοήθεια. Ήταν μάλιστα κατάκτηση των μαμάδων μας. Εμείς γιατί θέλουμε να κάνουμε τόσα βήματα πίσω αρνούμενες από τον πατέρα τη χαρά να φροντίσει το παιδί του και από το παιδί την πατρική στοργή;  

 

Δεν ξέρω πώς ακριβώς να σου γράψω ώστε να μην το πάρεις στραβά, αλλά και να μην απογοητευθείς.

 

Θα επαναλάβω ότι υπήρξα μη θηλάζουσα, ο βασικός λόγος είναι ότι είμαι άτομο που του αρέσει ο έλεγχος, το πρόγραμμα και η προβλεψιμότητα, μόνο έτσι νιώθω ασφαλής και καλά ψυχολογικά. Σε γυναίκες σαν εμένα (θα τολμήσω να πω και σαν εσένα, μην με φας, έτσι καταλαβαίνω από τα γραφόμενά σου ) ο θηλασμός ξεκινά με "τρικλοποδιά", αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και ο λόγος είναι ότι υπάρχει η ασφαλής εναλλακτική του συμπληρώματος, που δεν είναι μαγική λύση, αλλά - όπως και να το κάνουμε - σου εξασφαλίζει μια αίσθηση μεγαλύτερου ελέγχου, σε βοηθά να προγραμματίζεσαι κ.λπ.

 

Δεν τα γράφω με διάθεση κριτικής, άλλωστε εγώ η ίδια διάλεξα την εναλλακτική αυτή, εν γνώσει μου ότι προσέφερα ασφαλή αλλά ποιοτικά κατώτερη τροφή στα παιδιά μου, την υπέρβασή μου δεν την έκανα καλώς ή κακώς, πολύ συνειδητά και χωρίς τύψεις. Αν ζούσα και είχα γεννήσει πριν 60 χρόνια, το πιθανότερο είναι ότι θα κατάπινα αμάσητη και την ανάγκη μου για έλεγχο και ενγένει την εκ φύσεως τάση μου για προγραμματισμό και θα θήλαζα ώστε να επιβιώσουν τα μωρά, αναγκαστικά γιατί εναλλακτική δεν θα υπήρχε.

 

Την γενιά των γονιών μας την θεωρώ προσωπικά πολυ "λυπηρή", κυρίως γιατί ήταν πλήρως ανενημέρωτοι και συγχρόνως παραπληροφορημένοι. Οι μανάδες μας βρέθηκαν στην αγορά εργασίας και για πρώτη φορά τους ανοίχτηκε η προοπτική καριέρας (αυτό το θεωρώ σούπερ θετικό και βήμα προς τα μπροστά), ταυτόχρονα όμως η έλευση της φόρμουλας (και αυτό σούπερ θετικό, μην ξεχνάμε ότι πρωτίστως είναι σωτήριος τρόπος σίτισης για τις μαμάδες που αντικειμενικά αδυνατούν να θηλάσουν) συνοδεύτηκε από ισχυρότατο marketing περί δήθεν ανωτερότητας έναντι του μητρικού, προωθήθηκε ως όπλο ανεξαρτητοποίησης των γυναικών και κάπως έτσι έγινε ο κανόνας. Και αν το ότι ήπια φόρμουλα ως μωρό ποσώς με ενδιαφέρει ούτε με έχει απασχολήσει ποτέ, με ενοχλεί που οι αναμνήσεις μου από την παιδική μου ηλικία είναι λίγο "χλιαρές", δηλαδή θυμάμαι γονείς (όχι μόνο τους δικούς μου) σχετικά αποστασιοποιημένους, με αγάπη για τα παιδιά αλλά και με μία συστολή, μια προσήλωση στο επόμενο επαγγελματικό βήμα και στην κάλυψη των βασικών αναγκών (εκπαίδευση, τροφή, υγεία) χωρίς έννοια για το κάτι παραπάνω και όλα αυτά όχι από αδιαφορία ή έλλειψη αγάπης, αλλά επειδή έτσι ήξεραν, έτσι έκαναν, έτσι ήταν η εποχή, δεν τους είχε πει και κανένας κάτι διαφορετικό.

 

Μέσα σε όλα αυτά, φυσικά κούμπωσε και η φόρμουλα, για την ακρίβεια ταίριαξε απόλυτα. Ωστόσο νομίζω ότι είναι μη ακριβές και πρωτίστως άδικο για τις σημερινές μη θηλάζουσες, η τωρινή μετάβαση σε άλλες μορφές διαπαιδαγώγησης (καλύτερες κατά την γνώμη μου) να πιστώνεται μόνο στην επιστροφή στον μητρικό θηλασμό. Είναι σαν να επιβεβαιώνουμε αυτό που λέγεται από τις "φανατικές" φωνές, ότι η μη θηλάζουσα είναι τεμπέλα, παραμελεί τις ανάγκες του μωρού, κοιτάζει την βολή της κ.λπ.

 

Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την γονεϊκότητα. Τις προάλλες ρώτησα τον υπάλληλο του μαγαζιού όπου παίρνω καφέ κάθε πρωί πότε γεννάει η γυναίκα του και μου είπε ενθουσιασμένος "Μέχρι το τέλος του μήνα, είμαι πανέτοιμος!". Ο συνάδελφός του που είναι ήδη μπαμπάς γύρισε γελώντας και του είπε "Νομίζεις ότι είσαι έτοιμος, αλλά δεν είσαι!". Έτσι είναι, στο λέω πραγματικά, με πλήρη επίγνωση ότι εσύ ίσως από μέσα σου λες "Καλά εντάξει..." ή χειρότερα μπορεί να πανικοβάλλεσαι γιατί νιώθεις ότι θα έρθουν τα πάνω - κάτω. Εννοείται ότι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που θα ακολουθήσεις θα έχει στοιχεία του χαρακτήρα σου και αυτό δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει. Έχω μια γνωστή που είναι το μεγαλύτερο control freak που γνωρίζω, λάτρης του προγράμματος μέχρι αηδίας, δεν την λες και πολύ τρυφερή....ταυτοχρόνως είναι όμως πολύ ψυχαναγκαστική απέναντι στον εαυτό της και δεν ανέχεται την αποτυχία. Η συγκεκριμένη θήλασε αποκλειστικά, δεν της άρεσε αλλά δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι δεν θα τα κατάφερνε, μόλις ένιωσε ότι είχε τικάρει το κουτάκι "θηλασμός" σταμάτησε.

 

Έγραψα πολλά, νομίζω ότι κάπου χάθηκε και ο ειρμός μου, αυτό που θα σε συμβουλεύσω κλείνοντας είναι να μην επιχειρείς να ακυρώνεις πρακτικές που νιώθεις ότι δεν σου ταιριάζουν, κατηγορώντας τις προκαταβολικά για την στάση που προαισθάνεσαι ότι θα τηρήσεις απέναντι στον θηλασμό.

 

Και πάλι με το καλό!

 

Επεξεργάστηκαν 27 Σεπτεμβρίου,2017 by Deena

[Lenia16]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Σε καμια παραδοσιακη κοινωνια δεν διαλυοταν το σπιτι και η οικογενεια επειδη θηλαζει το νεογεννητο, σε εποχες μαλιστα που ολα περνουσαν απο τη γυναικα. 

 

Οσο για το αν τα ψυχολογικα προβληματα της γενιας μας οφειλονται στον ανεξαρτητο τροπο ανατροφης μας, ειναι μις αυθαιρετη γενικευση. Με την ιδια λογικη να κανω κι εγω τη γενικευση οτι τα απαιτητικα, εγωκεντρικα και δυςπροςαρμοςτα παιδια που αντιμετωπιζω καθε μερα στη δουλεια μου ειναι επειδη μεγαλωσαν προσκολλημενα στις μαμαδες; Αν το κανω αυτο θα πεσετε ολες να με φατε και με το δικιο σας. Δεν το κανω φυσικα γιατι εχω τις γνωσεις να ξερω οτι η ψυχολογια και τα κοινωνικα θεματα ειναι πολυσυνθετα και δεν λυνονται ουτε απο τα φορουμ ουτε απο τους ψυχολογους των πρωιναδικων.

 

Ειπα πριν οτι δεν εχουμε χρονο να παιζουμε ολη μερα με τα παιδια μας και ερωτωμαι γιατι φερνω παιδι στον κοσμο. Δηλαδη η μη 24ωρη ανασχοληση με ενα μελος της οικογενειας ισοδυναμει με το αλλο ακρο της μηδαμινης ενασχολησης; Συγγνωμη αλλα εδω ρωταω πως θα λειτουργω σαν οικογενειαρχης και νοικοκυρα και συζυγος αν ορεπει ολη μερα να θηλαζω και να τα εχω ολα στο χερι, δεν ρωτησα πως θα πηγαινω για καφε η γυμναστηριο η κομμωτηριο!

 

Τελος, δεν καταλαβαινω που εμπλεκεται ο πατερας στην ανατροφη ενος μωρου που οταν δεν τρωει πιπιλιζει τη μαμα του και  δεν δεχεται να το αφησουν κατω λεπτο. Επειδη θα το κανει μπανιο το βραδακι και την υπολοιπη μερα θα κανει τη φιλιππινεζα του σπιτιου; Αυτο σημαινει ισοτιμη στμμετοχη στην ανατροφη; Αυτο σημαινει πατρικη στοργη; Εκει εχουμε υποβιβασει τους συντροφους μας;

 

 

 

Καλώς ή κακώς όταν ένα μωρό έρχεται στον κόσμο ο μόνος σύνδεσμος του με την καινούρια κατάσταση είναι η μαμά του. Αν περιμένεις ένα νεογέννητο να μην έχει την απαίτηση να είναι προσκολλημένο στη μητέρα τότε αυταπατασαι. Ναι, ο ρόλος του πατέρα τις πρώτες μέρες είναι υποστηρικτικός. Δεν μπορεί να σε υποκαταστήσει ακόμη κ αν δε θηλάζεις. Κ ειλικρινά απορώ πού είναι το κακο κ η υποβάθμιση του ρόλου του. Μιλάμε για ένα βρέφος που το μόνο που γνωρίζει είναι η μυρωδιά σου και η φωνή σου, δε βλέπει καν, δεν καταλαβαίνει που βρισκεται κ τι του γίνεται, τί περιμένεις;

Όσο για το παρελθόν που αναφέρεις, η οικογένεια είχε εντελώς διαφορετική δομή και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα κ καταστάσεις. 

Αν έχεις την εντύπωση ότι φέρνοντας στον κόσμο ένα μωρό η ζωή σου θα είναι έστω κ στο ελάχιστο η ίδια, συγνώμη που θα στο χαλάσω αλλά θα πέσεις απτά σύννεφα!

[kine]

2 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Τελος, δεν καταλαβαινω που εμπλεκεται ο πατερας στην ανατροφη ενος μωρου που οταν δεν τρωει πιπιλιζει τη μαμα του και  δεν δεχεται να το αφησουν κατω λεπτο. Επειδη θα το κανει μπανιο το βραδακι και την υπολοιπη μερα θα κανει τη φιλιππινεζα του σπιτιου; Αυτο σημαινει ισοτιμη στμμετοχη στην ανατροφη; Αυτο σημαινει πατρικη στοργη; Εκει εχουμε υποβιβασει τους συντροφους μας;

 

 

Να μεταφέρω ένα παράδειγμα απόλυτου συντρόφου. Εγώ είμαι τροφός του παιδιού κι αυτός συν-τροφός.

 

Γεννήσαμε μαζί, στο σπίτι μας. Ο πατέρας ήταν ο πρώτος που είδε το βρέφος, μαζί με τις μαίες. Αυτοί το έπιασαν και το τοποθέτησαν πάνω μου. Εγώ βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ ακόμη και αυτός με υποστήριξε, με καθοδήγησε, με σκούπισε, μου πρόσφερε νερό, με πήγε από την πισίνα στο κρεβάτι, μου έριχνε ματιές αμοιβαιότητας και δέους όσο συγύριζε το σπίτι με τις μαίες, ενώ εγώ ξάπλωνα με ένα βρεφάκι στην αγκαλιά. Ακόμη συζητάμε που και που και τον ρωτώ μικρές λεπτομέρεις της γέννας μου, όπου αυτός ζούσε συμπάσχοντας τους πόνους και την αγωνία μου, ενώ ταυτόχρονα το ζούσε τελείως αλλιώς, απ' έξω, αφουγκραζόμενος, συμβιώνοντας το βίωμα μου. 

 

Το ντύσαμε μαζί, το καθαρίσαμε μαζί, το πλύναμε μαζί. Το κοιτούσαμε και οι δυο σα χάφτες τις πρώτες ώρες, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσουμε τη νέα ζωή που βρίσκεται κοντά μας κι όλα όσα έρχονται με αυτήν. Από κοινού μιλούσαμε με τις μαίες για τα γυναικολογικά μου, κοιτούσε ττις αλλαγές στο σώμα μου και συζητούσαμε πως και τι αλλάζει και έπαιρνε συχνά τηλέφωνα, κρίνοντας ο ίδιος, τις μαίες και τη γιατρό, για να μας συμβουλέψουν για μικρές λεπτομέρειες της νέας μας καθημερινότητας. Μαζί περιμέναμε την πρώτη επίσκεψη του παιδίατρου. Αλλες απορίες είχα εγώ, άλλες αυτός. Την πρώτη μέρα έπρεπε να φύγει για την δουλειά. Ελειψε τις ελάχιστες ώρες που μπορούσε. Το λέω με πλήρη επίγνωση: ήταν μαζί μας, όσο έλειπε. Μας σκεφτόταν, μας ένιωθε, αγωνιούσε για μας, ήμασταν η ύπαρξη του όλη. Δεν ένιωσα να τον αποχωρίζομαι, όποτε κι αν έφυγε από τότε. Πάντοτε ζούμε και αναπνέουμε ο καθένας την ύπαρξη του άλλου - και οι τρεις.

 

Στην εξέλιξη της καθημερινότητας μας και στα πολύ πρακτικά: την έπαιρνε αγκαλιά με το που ερχόταν απ' τη δουλειά κι έκανε ένα μπάνιο. Την καθησύχαζε πολύ όμορφα, της έκανε μαλάξεις στην κοιλίτσα όταν είχε κολλικούς, την κρατούσε στον ώμο και την έκανε ΑΠΕΙΡΕΣ βόλτες μέσα στο σπίτι, την νανούριζε, την κοίμιζει, έτρεχε μόλις ξυπνούσε μαζί μου, κάναμε παρέα όλες τις νύχτες που θήλαζε για να ξανακοιμηθεί, κάναμε παρέα και τις νύχτες που είχα τα υπαρξιακά μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τις αγωνίες και την κούραση. Φυσικά και καθαρίζει και μαγειρεύει και οτιδήποτε κάνει αυτός το κάνω κι εγώ κι αντιστρόφως. Στο φαγητό ειδικά, είναι πιο μερακλής και  είναι αυτός που ασχολήθηκε και είχε την υπομονή να ταϊζει ένα ολιγόφαγο παιδί, να εμπνέεται νέες συνταγές και να πειραματίζεται, αλλά να μην ξεχνά ποτέ κι εμένα και τα δικά μου διατροφικά γούστα. 

Ποτέ δεν με τάισε κανείς στο στόμα - δεν μου αρέσει. Αλλά πάντοτε κρατούσε το μωρό και το απασχολούσε όσο θα έτρωγα ή θα έκανα μπάνιο ή θα κοιτούσα το υπερπέραν για να ηρεμήσω λίγο. Μεγαλώνοντας κι όσο ο θηλασμός δεν ήταν πλέον τόσο πυκνός (μετά το 6μηνο) άρχισε να την παίρνει για βόλτες χωρίς εμένα και να μου δίνει ιδιοτικό χρόνο, μιας και επειδή δεν εργάζομαι, το μπούχτισμα όλη μέρα με ένα μωρό αγκαζέ, είναι πολύ κουραστικό και ψυχολογικά! 

 

Στην πραγματικότητα, ο ρόλος του πατέρα, είναι να συν-υπάρχει, να συν-βιώνει την εμπειρία της μητέρας και του βρέφους. Να γίνουν τριάδα δηλαδή κι όχι διάδα (μαμά-βρέφος) κι ο μπαμπάς ευγενική συμμετοχή ή θεατής ή απών. Οταν το καταφέρνει αυτό το ζευγάρι, ουσιαστικά μοιράζονται ΤΑ ΠΑΝΤΑ και είναι όλα όλων και οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις και οι ανάγκες και το κάθε τι. Ασχετα με το ποιος εκτελεί την χ δουλειά, είναι και οι δυο εξίσου συμμέτοχοι σε αυτήν. Απλώς τυχαίνει να την ολοκληρώσουν τα χέρια του ενός ή του άλλου.

 

Είναι λοιπόν φυσική εξέλιξη, να γίνεις αυτοκόλλητη με το μικρό σου (φυσική εξέλιξη, που όμως την έχουμε απαρνηθεί πολιτισμικά και μας είναι συχνά τρομερό βάρος αυτό το "αυτοκόλλητη"). Σε αυτή τη διαδικασία, μπορείς να ενωθείς με τον συντροφό σου - ψυχή και σώμα, ή να απομονωθείς σε αυτά που έχεις να κάνεις για σένα και το μωρό και αυτός στις υποχρεώσεις που του αναλογούν , σύμφωνα με τον τρόπο ζωής σας. Ο θηλασμός, δεν είναι αποτρεπτικός παράγοντας για την συμμετοχή τους πατέρα στην ανατροφή του παιδιού. Αντιθέτως είναι ένα άνοιγμα και των δυο γονέων, στην ύπαρξη του παιδιού τους. 

 

Ο σύντροφός μου, δεν υπολείπεται σε τίποτα εμού κι ας έχω θηλάσει όσο έχω θηλάσει. Κι ας μην πόνεσαν οι δικές του θηλές κι ας μην πιάστηκε η δική του πλάτη. Το ζούσε σαν να πονούσε και σα να θήλαζε. Είμαι βέβαιη ότι κατα βάθος, κάθε άντρας που το έχει ζήσει έτσι, ζηλεύει και θα ήθελε να μπορέσει να θηλάσει έστω μια φορά. Να ζήσει όντως αυτή την ένωση, αυτό το ερωτικό συμβάν μεταξύ μητέρας και βρέφους (ερωτικό φυσικά, όταν δεν πονάει, όταν δεν γκρινιάζει, όταν δεν έχει κολλικούς, όταν δεν σε δαγνώνει, κτλ  )

 

Τελοσπάντων, δεν είναι το τί θα κάνεις, αλλά το πως το κάνεις, με τί καρδιά! Αν θηλάζεις από υποχρέωση να κάνεις το σωστό για το παιδί σου, θα έχεις την ηθική ικανοποίηση ότι κάνεις το σωστό, αλλά δεν θα έχεις την εμπειρία της πληρότητας, της ολοκλήρωσης, της ένωσης, του δοσίματος. Καπως έτσι λειτουργεί και για τον πατέρα. Αν δωθεί ολοκληρωτικά, θα είναι συν-τροφος, ανεξάρτητα από το πόσες φορές θα ταϊσει το μωρό, αν θα το κάνει μπάνιο ή αν θα το αλλάξει. Θα θέλει να είναι συμμέτοχος και θα θέλεις κι εσύ και τα υπόλοιπα απλά έρχονται και διαμορφόνονται σύμφωνα με τις ανάγκες του κάθε ζευγαριού και της κάθε οικογένειας.

 

Το άλλο σενάριο είναι να προσπαθεί η μητέρα να φέρει τον πατέρα στην ζωή τους, ζητώντας του να κάνει περισσότερες δουλειές ή να επιστρέφει νωρίτερα στο σπίτι ή να βγάζει βόλτα το μωρό και να εξαντλείται το ζευγάρι σε καταμερισμό εργασιών και προγραμματισμό καθημερινής ρουτίνας, μην μπορώντας τελικά ο ένας να νιώσει τον άλλο, να μπει αβίαστα μέσα του (μεταφορικά και κυριολεκτικά) να ενωθούν υπαρξιακά και να γίνουν μέρος της ζωής του βρέφους αλλά και της ζωής ο ένας του άλλου. 

(υπάρχει φυσικά και όλη η γκρίζα ζώνη, μεταξύ του άσπρου και του μαύρου , απλώς καταγράφω την εμπειρία μου).

Δεν αρνούμαι την ισοτιμία, αλλά είμαι υπέρμαχος της αμοιβαιότητας και της αλληλοπεριχώρισης. Ο καθένας να είναι αυτός που είναι και να κάνει ότι κάνει, με όλη του την καρδιά και με όλη του την αγάπη. Οτι μπορεί, όσα μπορεί, όσα κατανοεί και όσα η φύση του επιτρέπει. 

 

 

Επεξεργάστηκαν 27 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[Mary1976]

9 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ειπα πριν οτι δεν εχουμε χρονο να παιζουμε ολη μερα με τα παιδια μας και ερωτωμαι γιατι φερνω παιδι στον κοσμο. Δηλαδη η μη 24ωρη ανασχοληση με ενα μελος της οικογενειας ισοδυναμει με το αλλο ακρο της μηδαμινης ενασχολησης; Συγγνωμη αλλα εδω ρωταω πως θα λειτουργω σαν οικογενειαρχης και νοικοκυρα και συζυγος αν ορεπει ολη μερα να θηλαζω και να τα εχω ολα στο χερι, δεν ρωτησα πως θα πηγαινω για καφε η γυμναστηριο η κομμωτηριο!

 

Τελος, δεν καταλαβαινω που εμπλεκεται ο πατερας στην ανατροφη ενος μωρου που οταν δεν τρωει πιπιλιζει τη μαμα του και  δεν δεχεται να το αφησουν κατω λεπτο. Επειδη θα το κανει μπανιο το βραδακι και την υπολοιπη μερα θα κανει τη φιλιππινεζα του σπιτιου; Αυτο σημαινει ισοτιμη στμμετοχη στην ανατροφη; Αυτο σημαινει πατρικη στοργη; Εκει εχουμε υποβιβασει τους συντροφους μας;

 

 

 

 

Ο πρώτος ρόλος σου όταν το παιδί είναι νεογέννητο είναι να είσαι η μαμά του και δευτερευόντως νοικοκυρά και σύζυγος. Τα αφήνεις για λίγο στην άκρη αυτά και όλοι το περιμένουν και το ξέρουν. Άλλωστε θα πρέπει να συνέλθει και ο οργανισμός. Δεν είναι τυχαίος ο σαραντισμός, ούτε είναι κάποιος αναχρονισμός. Οι άλλοι ρόλοι θα επανέλθουν σταδιακά. Στην αρχή (πχ τον πρώτο μήνα) μπορεί να μην βγαίνεις κάν από το σπίτι, εγώ δεν άντεχα και δεν ήθελα να πάω ούτε για ψωμί. Με το μόνο που θα ασχολείσαι θα είναι το μωρό και η προσωπική σου υγιεινή. Εκεί χρειάζεσαι τη βοήθεια του μπαμπά ή άλλου ατόμου για να βρεις χρόνο να φας, να κάνεις μπάνιο, να κοιμηθείς λίγο παραπάνω.  Όσο το μωρό μεγαλώνει θα αρχίσεις να κάνεις όλο και περισσότερα άλλα πράγματα. Δεν κρατάει πολύ καιρό αυτή η περίοδος. Άλλωστε είχες και έχεις όλη σου τη ζωή για να είσαι εργαζόμενη, νοικοκυρά, σύζυγος και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Όπως όταν πχ έδωσες εξετάσεις για το πανεπιστήμιο επικεντρώθηκες σε αυτές αφήνοντας για λίγο όλα τα άλλα, έτσι και τώρα επικεντρώνεσαι για μια περίοδος στο μωρό που σε έχει ανάγκη. Όλα θα τα ξανακάνεις στον καιρό τους.

 

Ο πατέρας φυσικά θα ασχολείται με το παιδί. Όσο θέλει και μπορεί. Αλλά σαφώς τον πρώτο καιρό εσύ θα αναλάβεις το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας του μωρού, εφόσον φαντάζομαι δεν θα δουλεύεις έστω τους πρώτους μήνες. Μην τα μπερδεύεις με την συνολική ανατροφή του. Θα έχετε μπροστά χρόνια και χρόνια, καλά να είστε, για να συμβάλετε και οι δύο στην ανατροφή του παιδιού σας.

[Niki81]

15 hours ago, Έσπερος said:

 

Τα συνδέω με τον θηλασμό γιατί ξέρουμε καλά ότι αυτά σαν τρόπος ανατροφής επανήλθαν στις γενιές που ξανάρχισαν τον θηλασμό. Εμείς που πίναμε ξένο με πρόγραμμα, και τις μαμάδες μας αφήναμε όχι μόνο τουαλέτα να πάνε, αλλά και τις δουλειές να κάνουν (μάλιστα με μικρότερη βοήθεια από τους μπαμπάδες τότε, στο νοικοκυριό τουλάχιστον), και στη δουλειά τους γυρνούσαν νωρίτερα άρα μαθαίναμε να μένουμε και με άλλα πρόσωπα (δεν λέω ότι είναι καλό, αλλά συνέβαινε), και οι μπαμπάδες μας τάιζαν με το μπιμπερό άρα δεν ήμασταν εξαρτημένα μόνο από ένα άτομο, και στο ριλάξ και στο πάρκο μάθαμε να καθόμαστε, για να γίνονται οι δουλειές του σπιτιού και να φροντίζονται τα υπόλοιπα παιδιά (τον αν κάποιες το εκμεταλλεύτηκαν για να παρκάρουν το μωρό στην τηλεόραση είναι άλλο θέμα, μην κινούμαστε μεταξύ άκρων). 

Δεν ξερω για τη δικη σου τη μαμα...η δικη μου παντως όταν εβλεπε τα ζορια που τραβαγα τους πρωτους μηνες μιας και δεν ειχα βοηθεια...συνεχως μου ελεγε τα δικα της και πως ετσι ηταν κι εκεινη και πως δυσκολευοταν κι εκεινη.Παρεπιπτοντως εκεινη δε μας θηλαζε...εδινε ξενο.Αρα το συμπερασμα σου ότι παλια με το ξενο γαλα οτλα ηταν ευκολακι και όλα κυλουσαν ρολοι δεν ξερω από που προκυπτει.

 

 

15 hours ago, Έσπερος said:

Τώρα το αν τα θεωρώ αρνητικά ή όχι, δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Απλώς τα θεωρώ ανέφικτα και μεγαλεπήβολα. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ότι ακόμα και με ένα νεογέννητο, δεν υπάρχει περίπτωση η μαμά του να χρειαστεί για λίγο να το αφήσει για κάποια σοβαρή υποχρέωση, ή για να φροντίσει το μεγαλύτερο παιδί. Και δεν μπορώ να φανταστώ πώς μια οικογένεια δεν θα είναι προετοιμασμένη εκ των προτέρων για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, έχοντας καβάτζα ένα μπιμπερό με μητρικό ή ξένο γάλα για παράδειγμα, ή έχοντας συνηθίσει το μωρό να κάθεται έστω και για 5 λεπτάκια μόνο του στο ριλάξ με τη φροντίδα κάποιου άλλου ενήλικα, για να μην πάθει ξαφνικά το σοκ όταν έρθει ανάγκη, γιατί αν το πάθει τότε, προφανώς και δεν θα μείνει μόνο του μετά ποτέ!. Μακάρι να μπορούσαμε όλη μέρα να παίζουμε με τα παιδιά μας, δεν είναι όμως εφικτό, ακόμα και οι μαμάδες που δεν δουλεύουν κάνουν χίλιες άλλες δουλειές εντός και εκτός σπιτιού. 

Όταν σαραντισε ο δευτερος γιος μου και ενώ θηλαζε αποκλειστικα χρειαστηκε ξαφνικα να μπω νοσοκομειο με το μεγαλο μου μεσα σε μια νυχτα για δεκα μερες αρα να αφήσω το νεογεννητο με ξενο ατομο.Εφοσον μας ετυχε αυτό αναγκαστηκα αφησα το μωρο,εκανα μια προσπαθεια με θηλαστρο αλλα με τον πανικο που ζουσα δε μου ηταν ευκολο ολο αυτό οποτε στο τελος ειπα δωστε του ξενο.Ημουν τυχερη γιατι το δεχτηκε με μια.Δυο φορες τη μερα γυρναγα σφαιρα Σπιτι για να το θηλασω λιγακι να μη χασει την επαφη και παλι πισω νοσοκομειο.Οταν με το καλο μαζευτηκαμε σπιτακι μας...του εκοψα το ξενο μαχαιρι και συνεχισαμε με αποκλειστικο θηλασμο.Φυσικα ηταν θεμα τυχης το ότι το παιδι δεν επαθε συγχιση θηλων και δεχτηκε να ξαναθηλασει.Αυτο που προσπαθω να σου πω είναι πως αν και όταν χρειαστεί κατι θα δεις τι θα κανεις .Τωρα βεβαια εξαρτάται και τι εννοει η καθεμια σοβαρη υποχρεωση.και μονο οτυ με το μπαμπα το αφησα για να παω σε γιατρο.Απλα φροντισα να είναι ταισμενο.ναι δεν ηταν ευκολο να το κρατησει ...αλλα μια χαρα τα καταφεραν.

15 hours ago, Έσπερος said:

 

Τέλος δεν καταλαβαίνω γιατί σε όλα αυτά δεν υπάρχει ποτέ ο πατέρας. Εντάξει, δεν μπορεί να θηλάσει, δεν έχει άδεια πατρότητας δυστυχώς στο υπανάπτυκτο κράτος που ζούμε, όμως αντί να τον ενθαρρύνουμε να συμμετάσχει ενεργά από την πρώτη μέρα, καθόμαστε και λέμε ότι μόνο από εμάς επιβιώνει το νεογέννητο και ότι είναι προέκταση του εαυτού μας; Η εμπλοκή του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που έχει γίνει για την οικογενειακή ισορροπία και την ισότητα των φύλων στην Ελλάδα, και ήταν καθαρά κοινωνική κατάκτηση, χωρίς την κρατική βοήθεια. Ήταν μάλιστα κατάκτηση των μαμάδων μας. Εμείς γιατί θέλουμε να κάνουμε τόσα βήματα πίσω αρνούμενες από τον πατέρα τη χαρά να φροντίσει το παιδί του και από το παιδί την πατρική στοργή;  

Εγω με απολυτη ειλικρινια θα σου πω ότι οι περισσοτεροι μπαμπαδες ασχολούνται με τα παιδια ποιοτικα από τη στιγμη που το παιδι αρχιζει ν αλεει λεξούλες και μπορουν ν ακανουν και καποια πραγματα μαζι του.Εμενα ο αντρας μου με τα μωρα δεν ασχολιοταν πολύ..εννοω στο πρακτικο κομματι.Η βοηθεια του ηταν πιο πολύ να βοηθαει εμενα σε ότι ηθελα.Δεν ηταν ο μπαμπας που εβρισκε ευχαριστηση στο να κανει μπανιο το μωρο η να το ταισει.Απο τη στιγμη που τα αγορια μεγαλωσαν λιγο αρχισαν να αποκτουν τη δικη τους σχεση.Τωρα ους χαιρομαι που αυτοι οπωε μου λενε είναι οι αντρες και εχουν τα δικα τους να κανουν.Αρα το ότι τους πρωτους μηνες το παιδι στην ουσια το αναλαμβανει η μαμα για πρακτικούς κυριως λογους δε σημαινει ότι ο μπαμπας μενει εξω από την ανατροφη τους.Ακομα και εκει είναι στο χερι  της μαμας να βοηθησει το μπαμπα να δεθει με τοπαιδι.

 

Μου θυμιζεις λιγο την πεθερα μου η οποια ειχε φαει τετοιο κολλημα με το ότι θηλαζα και ειχε τετοια εμμονη να ταιζει το μωρο με μπιμπερο λες και μονο ετσι θα δενοταν μαζι του.

 

Τελος θα σου πω το εξης και ξερω ότι θα με παρεξηγήσεις και σου ζηταω προκαταβολικα συγγνωμη.Περιμενεις όμως να φερεις στον κοσμο ένα μωρο...προετοιμάζεσαι γι αυτό αλλα από τον τροπο που μιλας μου ακούγεσαι λιγο...πως να το πω...λιγο λες και φοβάσαι μη σου παρει το μωρο τον αερα .Χαλαρωσε.Σου υπόσχομαι ότι η στιγμη που θα παρεις το μωρο για πρωτη φορα στα χερια σου θα είναι η πιο μαγικη στιγμη της ζωης σου.δε θα είναι ένα μωρο που θα κλαιει και θα σε ενοχλεί και θα σε κουραζει.θα είναι το μωρο σου...το αιμα σου και το πιθανοτερο που θα συμβει δε θα είναι να θελουν να το παρουν τριτοι αγκαλια και να μη καθεται αυτό...αλλα να θελουν να το παρουν τριτοι αγκαλια και να μηθελεις εσυ.Οταν τοσες μαμαδες εδώ μεσα στο λεμε και στο ξαναλέμε ότι η πραγματικοτητα απεχει κατά πολύ από αυτό που εχεις στο νου σου κρατα και μια πισινη ότι κατι μπορει να ξερουμε και να το λεμε με τοση βεβαιοτητα...μην εισαι τοσο απολυτη.Η μητροτητα είναι κατι το υπεροχο.μεσα από τη μητροτητα μια γυναικα βιωνει συναισθηματα και εμπειριες που δεν πρόκειται να βιωσει με κανεναν άλλο τροπο.Μηδενιζεις και ξαναρχιζεις τη ζωη σου από την αρχη.Απολαυσε την εγκυμοσυνη σου...αγορασε ομορφα πραγματα για το μωρακι σου,ξεκουρασου,ασε τον αντρα σου να σε κακομαθει λιγο τωρα που εισαι εγκυος.Ζηστο ολο αυτό κι απολαυσε το.

[Mary1976]

Είναι όπως στα λέει η Νίκη, καταλαβαίνω ότι δεν είναι δυνατό να το νιώσεις ακόμα. Εγώ όλα αυτά τα μαμαδίστικα τα κορόιδευα. Έλεγα ότι δεν έχουν άλλη ζωή γι' αυτό παθαίνουν τέτοιο κόλλημα με το μωρό και ξεχνούν άντρες, φίλους κτλ. Δεν ισχύει αυτό. Θα το δεις πως θα αναθεωρήσεις. 

Με το καλό το μωράκι σου! 

[Sentir...natureza]

 

12 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Οσο για το αν τα ψυχολογικα προβληματα της γενιας μας οφειλονται στον ανεξαρτητο τροπο ανατροφης μας, ειναι μις αυθαιρετη γενικευση. Με την ιδια λογικη να κανω κι εγω τη γενικευση οτι τα απαιτητικα, εγωκεντρικα και δυςπροςαρμοςτα παιδια που αντιμετωπιζω καθε μερα στη δουλεια μου ειναι επειδη μεγαλωσαν προσκολλημενα στις μαμαδες; Αν το κανω αυτο θα πεσετε ολες να με φατε και με το δικιο σας. Δεν το κανω φυσικα γιατι εχω τις γνωσεις να ξερω οτι η ψυχολογια και τα κοινωνικα θεματα ειναι πολυσυνθετα και δεν λυνονται ουτε απο τα φορουμ ουτε απο τους ψυχολογους των πρωιναδικων.

Μαλλον δεν προσεξες οτι δεν κανω γενικευση, απλα αναρωτιεμαι αν εχουν παιξει καποιο ρολο. Δεδομενου οτι ξερουμε ποσο επηρεαζει η συμπεριφορα μας το νεογεννητο δεν μπορω απλα να κλεισω τα ματια στις τοσο ριζικες αλλαγες που εχουν γινει στην αντιμετωπιση/φροντιδα των βρεφων (βλ, φουλ παρεμβατικοτητα στον τοκετο ειτε κολπικο ειτε απ'την κοιλια, απομακρυνση στο θαλαμο νεογνων, εφευρεση κουνιας και απομονωση σε αλλο δωματιο, εκπαιδευση υπνου, αποφυγη αγκαλιας "για να μην κακομαθει", πολυς χρονος μακρυα απο τη μαμα επειδη εργαζεται και τοσα αλλα) και να μην αναρωτηθω αν εχουν επηρεασει τον ανθρωπο. Αλλωστε, αφου εισαι παιδαγωγος και γνωριζεις απο ψυχολογια, θα εχεις ακουσει για τον κλαδο της προγεννητικης και περιγεννητικης ψυχολογιας και πως υποστηριζει οτι ειναι απο τις σημαντικοτερες εμπειριες (μαζι με την βρεφικη και προσχολικη ηλικια) για την διαμορφωση της προσωπικοτητας. Επειδη ομως θα βγουμε εκτος θεματος σε λιγο, θα συμφωνησω με την @Niki81 να χαλαρωσεις και να συνειδητοποιησεις οτι θα αλλαξει ριζικα η ζωη σου μολις γεννηθει το παιδακι σου και θα αναθεωρησεις σε πολλα θεματα. Μην σε αγχωνει αυτο, ειμαστε προσαρμοστικα οντα και αν αφεθεις ελευθερη και εμπιστευτεις το ενστικτο σου και το μωρακι σου, θα σου ερθουν πιο ομαλα οι αλλαγες.

Επεξεργάστηκαν 28 Σεπτεμβρίου,2017 by Sentir...natureza

[marakiz]

12 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 

Τελος, δεν καταλαβαινω που εμπλεκεται ο πατερας στην ανατροφη ενος μωρου που οταν δεν τρωει πιπιλιζει τη μαμα του και  δεν δεχεται να το αφησουν κατω λεπτο. Επειδη θα το κανει μπανιο το βραδακι και την υπολοιπη μερα θα κανει τη φιλιππινεζα του σπιτιου; Αυτο σημαινει ισοτιμη στμμετοχη στην ανατροφη; Αυτο σημαινει πατρικη στοργη; Εκει εχουμε υποβιβασει τους συντροφους μας;

 

 

 

 

Γιατί βρε Έσπερος να μην δέχεται να το αφήσουν κάτω λεπτό? Γιατί να σημαίνει υποβιβασμός στους συντρόφους μας αν βοηθάνε στις δουλειές? Και γιατί να μην σημαίνει συμμετοχή στην ανατροφή η αγκαλιά, το νανούρισμα, το μπανάκι, η αλλαγή της πάνας κλπ κλπ όταν το μωρό δεν θηλάζει? Τους πρώτους μήνες είναι που συνήθως το μωρό αυτοκόλλητο με τη μαμά, δεν είναι για πάντα. Και συνήθως μετά τους πρώτους μήνες είναι που δένεται περισσότερο κι ο μπαμπάς μαζί του μιας και οι άντρες συνήθως (όχι πάντα αλλά συνήθως) αναζητούν μια αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους για να ασχοληθούν περισσότερο. Μέχρι τότε βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν και στηρίζουν και τη μαμά που το έχει ανάγκη. Αν νιώθουμε ότι δεν μας βοηθάει/στηρίζει αρκετά ή θέλουμε περισσότερα το επικοινωνούμε. Κι έτσι σιγά σιγά γεννιέται μια οικογένεια που βρίσκει σταδιακά τους δικούς της, ολόδικους της ρυθμούς. Ζητάς να μην επικεντρωνόμαστε στη ψυχολογία σου και βλέπω πως αρκετές μαμάδες εδώ, μαζί κι εγώ, θέλουμε να σχολιάσουμε αλλά φοβόμαστε μην παρεξηγηθείς, πως όντως ίσως πρέπει να χαλαρώσεις λίγο. Δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο και κανείς δεν σε πιέζει να κάνεις τα πράγματα με κάποιον απόλυτο πρότυπο τρόπο. Με ψυχραιμία, συνεννόηση και αγάπη θα βρείτε με τον άντρα σου όλα όσα σας βολεύουν και θέλετε για τη δική σας οικογένεια.

[ΑΡΓΚ]

12 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Σε καμια παραδοσιακη κοινωνια δεν διαλυοταν το σπιτι και η οικογενεια επειδη θηλαζει το νεογεννητο, σε εποχες μαλιστα που ολα περνουσαν απο τη γυναικα. 

 

Οσο για το αν τα ψυχολογικα προβληματα της γενιας μας οφειλονται στον ανεξαρτητο τροπο ανατροφης μας, ειναι μις αυθαιρετη γενικευση. Με την ιδια λογικη να κανω κι εγω τη γενικευση οτι τα απαιτητικα, εγωκεντρικα και δυςπροςαρμοςτα παιδια που αντιμετωπιζω καθε μερα στη δουλεια μου ειναι επειδη μεγαλωσαν προσκολλημενα στις μαμαδες; Αν το κανω αυτο θα πεσετε ολες να με φατε και με το δικιο σας. Δεν το κανω φυσικα γιατι εχω τις γνωσεις να ξερω οτι η ψυχολογια και τα κοινωνικα θεματα ειναι πολυσυνθετα και δεν λυνονται ουτε απο τα φορουμ ουτε απο τους ψυχολογους των πρωιναδικων.

 

Ειπα πριν οτι δεν εχουμε χρονο να παιζουμε ολη μερα με τα παιδια μας και ερωτωμαι γιατι φερνω παιδι στον κοσμο. Δηλαδη η μη 24ωρη ανασχοληση με ενα μελος της οικογενειας ισοδυναμει με το αλλο ακρο της μηδαμινης ενασχολησης; Συγγνωμη αλλα εδω ρωταω πως θα λειτουργω σαν οικογενειαρχης και νοικοκυρα και συζυγος αν ορεπει ολη μερα να θηλαζω και να τα εχω ολα στο χερι, δεν ρωτησα πως θα πηγαινω για καφε η γυμναστηριο η κομμωτηριο!

 

Τελος, δεν καταλαβαινω που εμπλεκεται ο πατερας στην ανατροφη ενος μωρου που οταν δεν τρωει πιπιλιζει τη μαμα του και  δεν δεχεται να το αφησουν κατω λεπτο. Επειδη θα το κανει μπανιο το βραδακι και την υπολοιπη μερα θα κανει τη φιλιππινεζα του σπιτιου; Αυτο σημαινει ισοτιμη στμμετοχη στην ανατροφη; Αυτο σημαινει πατρικη στοργη; Εκει εχουμε υποβιβασει τους συντροφους μας;

 

 

 

 

Eχεις μπερδέψει εντελώς τις έννοιες νεογέννητο-μωρό-παιδί. Η ζωή με το νεογέννητο είναι εντελώς διαφορετική από τη ζωή με ένα μωρό 6 μηνών, 1 έτους ή 2 ετων. Μπορεί άνετα το νεογέννητο να το φροντίζει ο πατερας, η γιαγιά ή οποιοσδήοτε άλλος.  Αυτός ο άνθρωπος, όποιος κι αν είναι, για τους λίγους μήνες που αυτό το μωρό θα είναι νεογέννητο, βασικά θα ασχολείται μαζί του, θα το έχει πολλή ώρα αγκαλιά και δε θα κοιμάται και πολύ. Εμένα π.χ. με άφησαν απλά στο σπίτι της γιαγιάς λίγο μετά που γεννήθηκα, και προφανώς η γιαγιά δε με θήλασε. Αλλά και αγκαλιά με είχε, και, αν και γιαγιά, κοιμόταν μαζί μου το βράδυ, όσο κοιμόμασταν δηλαδή. 

Η ζώη με ένα νεογέννητο είναι απαιτιητική και σου θυμίζω ότι παραδοσιακά η λεχώνα καθόταν με το μωρό στο δωμάτιο της μέχρι να σαραντίσουν. Προφανώς τα πράγματα σε λίγους μόνο μήνες αλλάζουν ραγδαία.

Γενικά, σε βλέπω να προσπαθείς να εκλογικεύσεις πράγματα που δεν τα καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας  Αυτό το "εγώ δε θηλάζω δημοσίως" σαν να είναι αηδιαστικό, μου θυμίζει την παιδική αντίδραση όταν πρωτοκαταλαβαίνουμε τι είναι το επαφές και το "ιιιιι αηδία" όταν βλέπει το 12χρονο ένα ζευγάρι να φιλιέται  Ειναι μερικά πράγματα για τα οποία δεν μπορείς να προετοιμαστείς διαβάζοντας.

[Summer mommy]

Καλημέρα κι από εμένα, επειδή νομίζω οτι ρωτάς αν ειναι δυνατό να θηλάσεις και να φροντίσεις ένα μωρό χώρις να είσαι κολλημένη επάνω του συνέχεια θα σου πως ναι γίνεται. Και επίσης γίνεται και αποκλειστικός θηλασμός με προγραμμα. Σε μένα έγινε, δεν ξέρω αν γίνεται σε όλους. Επειδή ούτε εγώ ήθελα να είμαι όλη μέρα με ένα μαρσιππο, ούτε ήθελα να με έχει για πιπίλα, έδωσα πιπίλα από την 1η μέρα και δεν έπαθε καμμία σύγχυση και αντλημένο έδωσα αρκετές φορές και θήλαζε ανα τρίωρο χωρίς πρόβλημα και το βράδυ κοιμόταν στο λίκνο κοντά στο κρεββάτι μου χωρίς να το ξυπνάω για να θηλάσει. Τα λέω όλα αυτά όχι για να κάνω την έξυπνη αλλά γιατί η αλήθεια είναι ότι κι εγώ θα τα είχα παρατήσει αν μου λέγανε ότι θα περνούσα μήνες αυτοκόλλητη με το μωρό σε ένα καναπέ θηλαζοντας.

[Έσπερος]

Η αλήθεια είναι ότι, όπως είπε και η Deena, είναι προφανές ότι ο θηλασμός δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. Όχι γιατί θέλω να βγαίνω ή να χαλαρώνω, αλλά γιατί δεν μπορώ να νιώθω ότι δεν κάνω τις δουλειές που έχω να κάνω. Επίσης τον θηλασμό τον βλέπω σαν μια καθαρά βιολογική και σωματική διαδικασία, καθαρά πρακτική, δεν το συνδέω με την τρυφερότητα και τη στοργή ίσως επειδή δεν είμσι πολύ πρακτικός άνθρωπος. Αν ήταν να περνάω ώρες απλά κοιτώντας ή χαϊδεύοντας το μωρο, δεν θα με ενοχλούσε. Έχω επίσης πολύ συγκεκριμένες απόψεις για το ότι στο σπίτι και τα παιδιά άντρες και γυναίκες πρέπει να κάνουν τα ίδια πράγματα, άσχετο που κι εγώ η ίδια αδυνατώ να τις εφαρμόσω, οπότε μου είναι δύσκολο να δεχτώ και να ενισχύσω την προσκόλληση στον έναν από τους δύο γονείς. Και τέλος, ναι, γενικά αντιτίθεμαι κι εγώ κι ο άντρας μου στις baby led μεθόδους ανατροφής - εκτός βέβαια από την ικανοποίηση των βασικών αναγκών. Αυτό δεν σημαίνει ότι λέω μεγάλα λόγια χωρίς να έχω επίγνωση των δυσκολιών, απλώς έχω μια ορισμένη φιλοσοφία η οποία στο μέτρο του εφικτού θέλω να με κατευθύνει, όπως όλοι φαντάζομαι εκκινούν από συγκεκριμένες απόψεις για το τι θέλουν και τι δεν θέλουν, άσχετο αν θα τους πετύχει. Δεν θέλω όμως η ιδιοσυγκρασία και η ιδεολογία μου να με αποτρέψουν από το να θηλάσω, γι' αυτό και αναζητώ την εμπειρία άλλων - δεν μπορεί, θα υπάρχουν σίγουρα και απλλες με τον χαρακτήρα μου!

[belleblue]

Γειά σας όλες πάλι. 

Και εγώ  έδωσα μπουκαλι στα πλαίσια του συμπληρώματος άντλησης εξτρά ml. δεν έπαθε σύγχιση θηλών.  Εμένα πιπίλα δεν ήθελε με τίποτα.

Μου έλεγαν να την βάλω με το ζόρι (!) στο στόμα, πιέζοντάς την ελαφρώς, για να συνηθίσει,  (περιγυρος μαμάδων έλεγε ότι είναι τεχνική για να συνηθίσει να την πιπιλάει!!!!)

αλλά δεν το έκανα , δεν μου πήγαινε, και πότε ως και τώρα δεν ήθελε καν να την δεί. 

Πραγματικά θα με ενδιεφερε και εσείς αν θυμάστε αν χρειάστηκε /σας είπαν να ζουλήξετε την πιπίλα στο στόμα του μωρού για να "συνηθίσει" ???? Τώρα εκ των υστέρων μου φαίνεται εντελώς κουλό!

Το κάθε μωρό είναι διαφορετικό, όπως και κάθε μαμά,... κάθε δυάδα.  εγώ συμφωνώ πολύ με την  ΑΡΓΚ και την Niki 81 &  vtgian...   δε θα μπορούσατε να τα είχατε πεί καλύτερα, η συζήτηση έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί αναδεικνύει διάφορες προβληματικές στην σημερινη μητέρα που θέλει να διατηρήσει προσωπική ζωή/εργασία/sanity.

Το μόνο σίγουρο είναι..... ότι δεν μπορείς με ΤΙΠΟΤΑ να προδιαγράψεις τι θα συμβεί μετά.  Όμως, εάν υπάρχει πολύ άγχος από τώρα, και τόση σκέψη για κάτι, αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία, φουσκώνει, και μετά μπορεί να κάνει ένα οδυνηρό μπάμ, .... εγώ πριν την γέννα δεν εξωτερίκευα, δεν έγραφα... όμως σίγουρα είχα τεράστιο άγχος, για το ρόλο μου ως μητέρα.  Μου βγήκε σε πολύ μεγάλο κακό, (ίσως που δεν τα εξέφρασα?)...& πολλαπλασιάστηκε το άγχος μου μετά. 

 

οπότε,..ελπίζω Εσπερος να βγάλεις όλες σου τις σκέψεις εδώ τουλάχιστον ετσι ωστε να εκτονωθούν. . &  όταν έρθει το μωράκι, όλα θα έρθουν στην σειρά τους!!!  

[zaxaroulini]

20 hours ago, kine said:

 

Να μεταφέρω ένα παράδειγμα απόλυτου συντρόφου. Εγώ είμαι τροφός του παιδιού κι αυτός συν-τροφός.

 

Γεννήσαμε μαζί, στο σπίτι μας. Ο πατέρας ήταν ο πρώτος που είδε το βρέφος, μαζί με τις μαίες. Αυτοί το έπιασαν και το τοποθέτησαν πάνω μου. Εγώ βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ ακόμη και αυτός με υποστήριξε, με καθοδήγησε, με σκούπισε, μου πρόσφερε νερό, με πήγε από την πισίνα στο κρεβάτι, μου έριχνε ματιές αμοιβαιότητας και δέους όσο συγύριζε το σπίτι με τις μαίες, ενώ εγώ ξάπλωνα με ένα βρεφάκι στην αγκαλιά. Ακόμη συζητάμε που και που και τον ρωτώ μικρές λεπτομέρεις της γέννας μου, όπου αυτός ζούσε συμπάσχοντας τους πόνους και την αγωνία μου, ενώ ταυτόχρονα το ζούσε τελείως αλλιώς, απ' έξω, αφουγκραζόμενος, συμβιώνοντας το βίωμα μου. 

 

Το ντύσαμε μαζί, το καθαρίσαμε μαζί, το πλύναμε μαζί. Το κοιτούσαμε και οι δυο σα χάφτες τις πρώτες ώρες, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσουμε τη νέα ζωή που βρίσκεται κοντά μας κι όλα όσα έρχονται με αυτήν. Από κοινού μιλούσαμε με τις μαίες για τα γυναικολογικά μου, κοιτούσε ττις αλλαγές στο σώμα μου και συζητούσαμε πως και τι αλλάζει και έπαιρνε συχνά τηλέφωνα, κρίνοντας ο ίδιος, τις μαίες και τη γιατρό, για να μας συμβουλέψουν για μικρές λεπτομέρειες της νέας μας καθημερινότητας. Μαζί περιμέναμε την πρώτη επίσκεψη του παιδίατρου. Αλλες απορίες είχα εγώ, άλλες αυτός. Την πρώτη μέρα έπρεπε να φύγει για την δουλειά. Ελειψε τις ελάχιστες ώρες που μπορούσε. Το λέω με πλήρη επίγνωση: ήταν μαζί μας, όσο έλειπε. Μας σκεφτόταν, μας ένιωθε, αγωνιούσε για μας, ήμασταν η ύπαρξη του όλη. Δεν ένιωσα να τον αποχωρίζομαι, όποτε κι αν έφυγε από τότε. Πάντοτε ζούμε και αναπνέουμε ο καθένας την ύπαρξη του άλλου - και οι τρεις.

 

Στην εξέλιξη της καθημερινότητας μας και στα πολύ πρακτικά: την έπαιρνε αγκαλιά με το που ερχόταν απ' τη δουλειά κι έκανε ένα μπάνιο. Την καθησύχαζε πολύ όμορφα, της έκανε μαλάξεις στην κοιλίτσα όταν είχε κολλικούς, την κρατούσε στον ώμο και την έκανε ΑΠΕΙΡΕΣ βόλτες μέσα στο σπίτι, την νανούριζε, την κοίμιζει, έτρεχε μόλις ξυπνούσε μαζί μου, κάναμε παρέα όλες τις νύχτες που θήλαζε για να ξανακοιμηθεί, κάναμε παρέα και τις νύχτες που είχα τα υπαρξιακά μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τις αγωνίες και την κούραση. Φυσικά και καθαρίζει και μαγειρεύει και οτιδήποτε κάνει αυτός το κάνω κι εγώ κι αντιστρόφως. Στο φαγητό ειδικά, είναι πιο μερακλής και  είναι αυτός που ασχολήθηκε και είχε την υπομονή να ταϊζει ένα ολιγόφαγο παιδί, να εμπνέεται νέες συνταγές και να πειραματίζεται, αλλά να μην ξεχνά ποτέ κι εμένα και τα δικά μου διατροφικά γούστα. 

Ποτέ δεν με τάισε κανείς στο στόμα - δεν μου αρέσει. Αλλά πάντοτε κρατούσε το μωρό και το απασχολούσε όσο θα έτρωγα ή θα έκανα μπάνιο ή θα κοιτούσα το υπερπέραν για να ηρεμήσω λίγο. Μεγαλώνοντας κι όσο ο θηλασμός δεν ήταν πλέον τόσο πυκνός (μετά το 6μηνο) άρχισε να την παίρνει για βόλτες χωρίς εμένα και να μου δίνει ιδιοτικό χρόνο, μιας και επειδή δεν εργάζομαι, το μπούχτισμα όλη μέρα με ένα μωρό αγκαζέ, είναι πολύ κουραστικό και ψυχολογικά! 

 

Στην πραγματικότητα, ο ρόλος του πατέρα, είναι να συν-υπάρχει, να συν-βιώνει την εμπειρία της μητέρας και του βρέφους. Να γίνουν τριάδα δηλαδή κι όχι διάδα (μαμά-βρέφος) κι ο μπαμπάς ευγενική συμμετοχή ή θεατής ή απών. Οταν το καταφέρνει αυτό το ζευγάρι, ουσιαστικά μοιράζονται ΤΑ ΠΑΝΤΑ και είναι όλα όλων και οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις και οι ανάγκες και το κάθε τι. Ασχετα με το ποιος εκτελεί την χ δουλειά, είναι και οι δυο εξίσου συμμέτοχοι σε αυτήν. Απλώς τυχαίνει να την ολοκληρώσουν τα χέρια του ενός ή του άλλου.

 

Είναι λοιπόν φυσική εξέλιξη, να γίνεις αυτοκόλλητη με το μικρό σου (φυσική εξέλιξη, που όμως την έχουμε απαρνηθεί πολιτισμικά και μας είναι συχνά τρομερό βάρος αυτό το "αυτοκόλλητη"). Σε αυτή τη διαδικασία, μπορείς να ενωθείς με τον συντροφό σου - ψυχή και σώμα, ή να απομονωθείς σε αυτά που έχεις να κάνεις για σένα και το μωρό και αυτός στις υποχρεώσεις που του αναλογούν , σύμφωνα με τον τρόπο ζωής σας. Ο θηλασμός, δεν είναι αποτρεπτικός παράγοντας για την συμμετοχή τους πατέρα στην ανατροφή του παιδιού. Αντιθέτως είναι ένα άνοιγμα και των δυο γονέων, στην ύπαρξη του παιδιού τους. 

 

Ο σύντροφός μου, δεν υπολείπεται σε τίποτα εμού κι ας έχω θηλάσει όσο έχω θηλάσει. Κι ας μην πόνεσαν οι δικές του θηλές κι ας μην πιάστηκε η δική του πλάτη. Το ζούσε σαν να πονούσε και σα να θήλαζε. Είμαι βέβαιη ότι κατα βάθος, κάθε άντρας που το έχει ζήσει έτσι, ζηλεύει και θα ήθελε να μπορέσει να θηλάσει έστω μια φορά. Να ζήσει όντως αυτή την ένωση, αυτό το ερωτικό συμβάν μεταξύ μητέρας και βρέφους (ερωτικό φυσικά, όταν δεν πονάει, όταν δεν γκρινιάζει, όταν δεν έχει κολλικούς, όταν δεν σε δαγνώνει, κτλ  )

 

Τελοσπάντων, δεν είναι το τί θα κάνεις, αλλά το πως το κάνεις, με τί καρδιά! Αν θηλάζεις από υποχρέωση να κάνεις το σωστό για το παιδί σου, θα έχεις την ηθική ικανοποίηση ότι κάνεις το σωστό, αλλά δεν θα έχεις την εμπειρία της πληρότητας, της ολοκλήρωσης, της ένωσης, του δοσίματος. Καπως έτσι λειτουργεί και για τον πατέρα. Αν δωθεί ολοκληρωτικά, θα είναι συν-τροφος, ανεξάρτητα από το πόσες φορές θα ταϊσει το μωρό, αν θα το κάνει μπάνιο ή αν θα το αλλάξει. Θα θέλει να είναι συμμέτοχος και θα θέλεις κι εσύ και τα υπόλοιπα απλά έρχονται και διαμορφόνονται σύμφωνα με τις ανάγκες του κάθε ζευγαριού και της κάθε οικογένειας.

 

Το άλλο σενάριο είναι να προσπαθεί η μητέρα να φέρει τον πατέρα στην ζωή τους, ζητώντας του να κάνει περισσότερες δουλειές ή να επιστρέφει νωρίτερα στο σπίτι ή να βγάζει βόλτα το μωρό και να εξαντλείται το ζευγάρι σε καταμερισμό εργασιών και προγραμματισμό καθημερινής ρουτίνας, μην μπορώντας τελικά ο ένας να νιώσει τον άλλο, να μπει αβίαστα μέσα του (μεταφορικά και κυριολεκτικά) να ενωθούν υπαρξιακά και να γίνουν μέρος της ζωής του βρέφους αλλά και της ζωής ο ένας του άλλου. 

(υπάρχει φυσικά και όλη η γκρίζα ζώνη, μεταξύ του άσπρου και του μαύρου , απλώς καταγράφω την εμπειρία μου).

Δεν αρνούμαι την ισοτιμία, αλλά είμαι υπέρμαχος της αμοιβαιότητας και της αλληλοπεριχώρισης. Ο καθένας να είναι αυτός που είναι και να κάνει ότι κάνει, με όλη του την καρδιά και με όλη του την αγάπη. Οτι μπορεί, όσα μπορεί, όσα κατανοεί και όσα η φύση του επιτρέπει. 

 

 

 

Αχ βρε κοπέλα μου, δάκρυσα με το μήνυμά σου!

 

5 hours ago, belleblue said:

Γειά σας όλες πάλι. 

Και εγώ  έδωσα μπουκαλι στα πλαίσια του συμπληρώματος άντλησης εξτρά ml. δεν έπαθε σύγχιση θηλών.  Εμένα πιπίλα δεν ήθελε με τίποτα.

Μου έλεγαν να την βάλω με το ζόρι (!) στο στόμα, πιέζοντάς την ελαφρώς, για να συνηθίσει,  (περιγυρος μαμάδων έλεγε ότι είναι τεχνική για να συνηθίσει να την πιπιλάει!!!!)

αλλά δεν το έκανα , δεν μου πήγαινε, και πότε ως και τώρα δεν ήθελε καν να την δεί. 

Πραγματικά θα με ενδιεφερε και εσείς αν θυμάστε αν χρειάστηκε /σας είπαν να ζουλήξετε την πιπίλα στο στόμα του μωρού για να "συνηθίσει" ???? Τώρα εκ των υστέρων μου φαίνεται εντελώς κουλό!

Το κάθε μωρό είναι διαφορετικό, όπως και κάθε μαμά,... κάθε δυάδα.  εγώ συμφωνώ πολύ με την  ΑΡΓΚ και την Niki 81 &  vtgian...   δε θα μπορούσατε να τα είχατε πεί καλύτερα, η συζήτηση έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί αναδεικνύει διάφορες προβληματικές στην σημερινη μητέρα που θέλει να διατηρήσει προσωπική ζωή/εργασία/sanity.

Το μόνο σίγουρο είναι..... ότι δεν μπορείς με ΤΙΠΟΤΑ να προδιαγράψεις τι θα συμβεί μετά.  Όμως, εάν υπάρχει πολύ άγχος από τώρα, και τόση σκέψη για κάτι, αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία, φουσκώνει, και μετά μπορεί να κάνει ένα οδυνηρό μπάμ, .... εγώ πριν την γέννα δεν εξωτερίκευα, δεν έγραφα... όμως σίγουρα είχα τεράστιο άγχος, για το ρόλο μου ως μητέρα.  Μου βγήκε σε πολύ μεγάλο κακό, (ίσως που δεν τα εξέφρασα?)...& πολλαπλασιάστηκε το άγχος μου μετά. 

 

οπότε,..ελπίζω Εσπερος να βγάλεις όλες σου τις σκέψεις εδώ τουλάχιστον ετσι ωστε να εκτονωθούν. . &  όταν έρθει το μωράκι, όλα θα έρθουν στην σειρά τους!!!  

 

Εγώ δεν την ζούληξα σε κανέναν από τους δύο, βέβαια δεν την πολυθέλανε κιόλας. Ούτε μου είχαν πει για ζούληγμα στον κοινωνικό περίγυρό μου!

[belleblue]

@Έσπερος αν μπορείς διευκρίνισε και πως το εννοείς αυτο..;

 

"Και τέλος, ναι, γενικά αντιτίθεμαι κι εγώ κι ο άντρας μου στις baby led μεθόδους ανατροφής - εκτός βέβαια από την ικανοποίηση των βασικών αναγκών." 

 

Εννοείς παιδοκεντρικής ή attachment parenting..?  ...;

ή ποιά είναι η " babyled "μέθοδος ανατροφής...; εγω ξέρω τo babyled weaning!

 

 

 

[vicky86]

Ειμαι κ γω λιγο κοντρολ φρικ αλλα εχω χαλαρωσει πολυ στο θεμα των δουλειων πχ στο σπιτι,ποτε δ μου αρεσαν,αλλα ηθελα τα παντα σε ταξη.ε με ενα η δυο παιδια δ ειναι ευκολο αυτο.κ να πω την αληθεια αναθεωρησα γτ δ ηθελα να ειμαι ετσι σαν μαμα.τον πρωτο καιρο οι δουλειες ερχονται λιγο σε δευτερη μοιρα,οπως κ ο εαυτος μας η κ η σχεση με τον συντροφο.δ κραταει για παντα,ξαναβρισκεις τους ρυθμους σου

Κ ο θηλασμος δ ειναι απλα κτ πρακτικο κ βιολογικη διαδικασια.ειναι κ πολλα αλλα

Ασχετα με το θηλασμο το μωρο θα δεθει με τον μπαμπα.η κορη μου θηλασε δυο χρονια,ειναι το κοριτσακι του μπαμπα.ακομη κ ο μικρος μου που ειναι 11μηνων πολλες φορες θα φυγει απο την αγκαλια μου να παει να κοιμηθει στου μπαμπα.κ γενικα θεωρω την μεγαλη ενα πολυ ανεξαρτητο παιδακι που εχει φτιαξεις πολυ καλους δεσμους με γιαγιαδες,θειους,νονα παρολο που δ την εχω αφησει στα πλαισια να την "κοιταξει" καποιος για να κανω κτ

Μαλλον εννοεις οτι δ σας ταιριαζουν οι παιδοκεντρικες φιλοσοφιες;κανενα πρβλμ.απολυτα σεβαστο.απλα τα νεογεννητα δ ξερουν απο φιλοσοφιες

[Deena]

7 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Η αλήθεια είναι ότι, όπως είπε και η Deena, είναι προφανές ότι ο θηλασμός δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. Όχι γιατί θέλω να βγαίνω ή να χαλαρώνω, αλλά γιατί δεν μπορώ να νιώθω ότι δεν κάνω τις δουλειές που έχω να κάνω. Επίσης τον θηλασμό τον βλέπω σαν μια καθαρά βιολογική και σωματική διαδικασία, καθαρά πρακτική, δεν το συνδέω με την τρυφερότητα και τη στοργή ίσως επειδή δεν είμσι πολύ πρακτικός άνθρωπος. Αν ήταν να περνάω ώρες απλά κοιτώντας ή χαϊδεύοντας το μωρο, δεν θα με ενοχλούσε. Έχω επίσης πολύ συγκεκριμένες απόψεις για το ότι στο σπίτι και τα παιδιά άντρες και γυναίκες πρέπει να κάνουν τα ίδια πράγματα, άσχετο που κι εγώ η ίδια αδυνατώ να τις εφαρμόσω, οπότε μου είναι δύσκολο να δεχτώ και να ενισχύσω την προσκόλληση στον έναν από τους δύο γονείς. Και τέλος, ναι, γενικά αντιτίθεμαι κι εγώ κι ο άντρας μου στις baby led μεθόδους ανατροφής - εκτός βέβαια από την ικανοποίηση των βασικών αναγκών. Αυτό δεν σημαίνει ότι λέω μεγάλα λόγια χωρίς να έχω επίγνωση των δυσκολιών, απλώς έχω μια ορισμένη φιλοσοφία η οποία στο μέτρο του εφικτού θέλω να με κατευθύνει, όπως όλοι φαντάζομαι εκκινούν από συγκεκριμένες απόψεις για το τι θέλουν και τι δεν θέλουν, άσχετο αν θα τους πετύχει. Δεν θέλω όμως η ιδιοσυγκρασία και η ιδεολογία μου να με αποτρέψουν από το να θηλάσω, γι' αυτό και αναζητώ την εμπειρία άλλων - δεν μπορεί, θα υπάρχουν σίγουρα και απλλες με τον χαρακτήρα μου!

 

Κάπου το έχω γράψει εδώ στο φόρουμ, δεν θυμάμαι ακριβώς πού, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να μεγαλώνεις ένα παιδί, αγαπώντας το το ίδιο έντονα με έναν άλλο γονέα που κάνει τα πράγματα τελείως διαφορετικά από εσένα.

 

Τώρα που ακόμα έχεις χρόνο, αξίζει να διαβάσεις το "On becoming Babywise", σου ταιριάζει σίγουρα, διατείνεται μάλιστα ότι η μέθοδός του δουλεύει και σε θηλάζοντα μωρά (δεν ξέρω γιατί το εφάρμοσα εν μέρει, αφού είχα σταματήσει τον θηλασμό).

[Έσπερος]

Babyled εννοω οτιδήποτε βάζει στο επίκεντρο τις επιθυμιες (τονιζω επιθυμιες, οχι αναγκες) των μωρων περα απο τους πρωτους μηνες. Εκτος απο το weaning υπαρχει γενικα και το baby led schedule - και ισως και αλλα. 

Δεν μετέφρασα το babyled ως παιδοκεντρικο γιατι ξέρω ότι οι θιασώτες αυτών των μεθόδων επιμένουν ότι ο παιδοκεντρισμος ειναι οντως ακραιος ενω αυτο που προτεινουν εκεινοι ειναι κατι αλλο! Τα ορια ομως κατα τη γνωμη μου ειναι ρευστα και εγω προσωπικα πιστευω οτι ειναι πιο ευκολο να ξεφυγεις και να καταληξεις απο την υγιη προςκολληςη στον παιδοκεντρισμο, παρα απο την ανεξαρτησια στην καταπιεση. Ειναι ομως προσωπικη μου αποψη που βασιζεται στον χαρακτηρα μου. Ακομα και με την αδερφη διαφωνω, μου που μεγαλωσε στο ιδιο σπιτι (και ιςως με πιο χαλαρους γονεις, ως δευτερο παιδι), κι ομως εκεινη θεωρει οτι πιεστηκαμε περισσοτερο απ' ο,τι θα ηθελε!

 

βιβλια με "οδηγιες χρησεως" δεν θελω να αγορασω συνειδητα γιατι δεν μου αρεσει η εμπορευματοποιηση. Εχω ομως διαβασει διαφορα γι' αυτα και οντως προσεγγισεις τυπου EASY / babywise θα μου ταιριαζαν. 

[marakiz]

Χρησιμοποιείς κι εσύ βρε Έσπερος κάτι λέξεις... Θιασώτες...!

Θες να σου πω απλά παραδείγματα ενσυναίσθησης vs παιδοκεντρισμού? 

Ενσυναίσθηση: Το παιδί σου μόλις περπάτησε και έχει ανάγκη να εξερευνήσει τον κόσμο πιάνοντας τα πάντα ΟΛΗ ΜΕΡΑ κι εσύ είσαι δίπλα του και το αφήνεις να το κάνει γιατί καταλαβαίνεις αυτή την ανάγκη και το αναπτυξιακό του στάδιο.

Παιδοκεντρισμός: Θέλει να πιάνει κάτι που είναι επικίνδυνο πχ χλωρίνη, πρίζες συμπλήρωσε ότι θες, αυτό κλαίει γιατί δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν πρέπει και εσύ τελικά το αφήνεις επειδή ΕΣΥ δεν μπορείς να διαχειριστείς το κλάμα του και τη διαμαρτυρία του.

Ενσυναίσθηση: Τρώτε στο οικογενειακό τραπέζι κι αυτό έχει μεγαλώσει και ζηλεύει πλέον τα φαγητά που έχετε στο τραπέζι, τότε προσαρμόζετε το φαγητό σας ώστε να μπορείτε να φάτε όλοι το ίδιο γιατί σε ποιον θα άρεσε να τρώει βραστό κοτόπουλο την ώρα που οι άλλοι τρώνε μπέργκερς με τηγανιτές πατάτες?

Παιδοκεντρισμός: Δίνεις στο μωρό να φάει μπέργκερ με τηγανιτές πατάτες  γιατί δεν αντέχεις να διαχειριστείς το κλάμα και τη διαμαρτυρία του.

 

Και  μ αυτά και μ αυτά, τσουπ! το βαφτίζουμε και κακομαθημένο!

 

Βάζεις πάντα όρια βάση της ευθύνης σου ως γονιός, σεβόμενος ωστόσο την προσωπικότητα του μικρού ισότιμου ανθρώπου που έχεις απέναντι σου και είσαι εκεί για να υποστηρίξεις την όποια ματαίωση του. Είναι λεπτές οι γραμμές αλλά διακριτές κατά τη γνώμη μου. Ο παιδοκεντρισμός δεν είναι ακραίος απλά, είναι εκτός πλάνου.

[vtgian]

@esperos Διαβάζοντας τα μηνύματά σου έχω την εντύπωση ότι η οπτική σου στο θέμα βρέφος και θηλασμός είναι λίγο άσπρο-μαύρο. Θεωρείς δεδομένο ότι θηλασμός=απόλυτη εξάρτηση του μωρού από τη μαμά του, ότι άπαξ και αποφασίσει η μαμά να θηλάσει αυτόματα θα μεταμορφωθεί σε αντικείμενο εκπλήρωσης επιθυμιών ενός μωρού και τίποτε άλλο. Βλέπω παντού τις επιθυμίες της μαμάς αλλά πουθενά την αναγνώριση των πιθανών αναγκών ενός μωρού. Πέραν το βασικών γράφεις; Ποιες είναι οι βασικές ανάγκες ενός μωρού κατά τη γνώμη σου; Το ρώτησα και σε άλλο θέμα αυτό (απάντηση δε πήρα) τι ορίζουμε ως ανεξαρτησία σε ένα βρέφος και αργότερα νήπιο;

 

Ο θηλασμός δεν είναι μόνο βιολογική ανάγκη, υπάρχουν πολλές έγκυρες μελέτες που το τεκμηριώνουν αυτό. Τα παιδιά πχ που θήλασαν 6 μήνες παρουσιάζουν καλύτερα cognitive skills από αυτά που δε θήλασαν. Αντίστοιχα αυτά που θήλασαν περισσότερο των 6 μηνών, καλύτερα απότελέσματα από τα υπόλοιπα.

 

Υπάρχουν παιδιά που δεν θήλασαν καθόλου αλλά ήταν εξίσου απαιτητικά στο θέμα της αγκαλιάς. Παιδιά που θηλαζαν αποκλειστικά αλλά κοιμόταν σερί 10ωρο το βράδυ από τον πρώτο μήνα, χωρίς πρόβλημα ανάπτυξης. Παιδιά που έκαναν 1 ώρα για να πιουν ένα μπιμπερό γάλα, παιδιά που σε πέντε λεπτά θηλασμού έπαιρναν το γάλα που ήθελαν και άφηναν το στήθος. Κοινώς έχεις βγάλει ένα αυθαίρετο συμπέρασμα για τον θηλασμό βασισμένη μάλλον σε μεμονωμένα παραδείγματα του κύκλου σου ή τη δική σου αρνητική γνώμη για αυτό; Όσο και να προετοιμαστείς, όσα όρια και αν έχεις κατά νου, ξεχνάς την ιδιαιτερότητα κάθε μωρού.

 

Πολύ απλουστευμένα, από αυτά που γράφεις συμπεραίνω ότι το κύριο μέλημά είναι μη μας πάρει τον αέρα το παιδί και διακρίνω μια ανησυχία ότι ο θηλασμός και η προσκόλληση του παιδιού στον φροντιστή του τους πρώτους μήνες τουλάχιστον συντείνουν σε αυτό. Έχεις βγάλει τελείως από το πλαίσιο το ίδιο το παιδί. Προσωπικά, όσες φορές είδα να συμβαίνει αυτό, το αποτελέσματο ήταν μια μαμά με σπασμένα τα νεύρα, στα όρια της κατάθλιψης, σε ένα διαρκή πόλεμο με το μωρό της. Και όλο αυτό γιατί τα είχε τελείως τακτοποιημένα στο κεφάλι της, γέννησε με μια απόλυτη σιγουριά για τα όρια που θα θέσει αλλά guess what το ίδιο το μωρό είχε άλλη γνώμη. Τι θα έκανες πχ αν αποφασίσεις ότι θα θηλάσεις μόνο ένα μήνα αλλά τελικά το παιδί έχει αλλεργία στη φόρμουλα; Τι θα είχε προτεραιότητα, το όριο που έθεσες ή το παιδί; Αν το παιδί κοιμάται ήρεμα αποκλειστικά και μόνο δίπλα σου; Αν ενοχλείται από τον πολύ κόσμο, αν ο μόνος τρόπος να κοιμηθεί έστω μια ώρα είναι η βόλτα;

 

Αν η γνώμη σου σχετικά με τη γονεϊκότητα είναι "το μωρό θα προσαρμοστεί στα θέλω μου και όχι εγώ στα δικά του" είναι πολύ λογικό να βλέπεις τον θηλασμό, το ap, την οποιαδήποτε ενθάρρυνση "δεσίματος" ως το πάτημα για τον παιδοκεντρισμό. Για εμένα τα όρια για τα οποία μιλάς δεν είναι καθόλου ρευστά. Απλά δεν μεταφράζονται σε γενικές οδηγίες, ίδιες για όλους τους γονείς. Για κάθε οικογένεια είναι διαφορετικά. Απλά η βάση όλων αυτων των baby-led μεθόδων όπως λες (δεν τον ήξερα τον όρο), είναι ότι το παιδί είναι ισότιμο μέλος, όχι υποδυέστερο που θα το πλάσω όπως γουστάρω εγώ. Θα είμαι ικανή να αναγνωρίσω τις ανάγκες, θα είμαι ικανή να καταλάβω γιατί το παιδί συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται, οφείλω να μάθω τι μπορεί να γίνει κατανοητό ανά ηλικία και τι όχι. Και ως ισότιμο μέλος, θα πρέπει να βάζω και εγώ τις δικές μου επιθυμίες πίσω κάποιες φορές, όπως κάνω σε όλες μου τις σχέσεις. Δεν ξέρω ποιους εννοείς ως θιασωτές των baby-led μεθόδων, ο παιδοκεντρισμός ωστόσο είναι όντως τελείως διαφορετικό πράγμα. Άλλο σέβομαι τις επιθυμίες του μωρού/νηπίου και ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ισορροπίες της οικογένειάς μου τις εκπληρώνω ή διαχειρίζομαι την αντίδραση, και άλλο αδυνατώ να έρθω σε σύγκρουση με το παδί γιατί εγώ η ίδια δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το κλάμα/θυμό/έλλειψη συνεργασίας του παιδιού και έτσι του κάνω όλα τα χατίρια και ξεχνάω ότι υπάρχω. Τεράστια διαφορά έχουν τα δυό τους.

 

Και για το plot twist, σε σχέση με το ερώτημα που έθεσα πιο πάνω "Τι θα έκανες πχ αν αποφασίσεις ότι θα θηλάσεις μόνο ένα μήνα αλλά τελικά το παιδί έχει αλλεργία στη φόρμουλα; Τι θα είχε προτεραιότητα, το όριο που έθεσες ή το παιδί;" Για εμένα η σωστή επιλογή δεν είναι ούτε η μία, ούτε η άλλη. Η απάντηση είναι ό,τι θα ταίριαζε περισσότερο στην ισορροπία της οικογένειάς μου συνολικά. Υπολογίζοντας ισότιμα τα θέλω όλων, με πλήρη ωριμότητα και χωρίς ανασφάλεια για την επιλογή αυτή. Αντίστοιχα, αν ο θηλασμός είναι κάτι που βρίσκεις απωθητικό, αγχωτικό, γενικά σου δημιουργεί πρόβλημα και ακόμα και έχεις ενημερωθεί για τα οφέλη του, τότε είναι ίσως καλύτερο για όλους σας να μη θηλάσεις.

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Babyled εννοω οτιδήποτε βάζει στο επίκεντρο τις επιθυμιες (τονιζω επιθυμιες, οχι αναγκες) των μωρων περα απο τους πρωτους μηνες. Εκτος απο το weaning υπαρχει γενικα και το baby led schedule - και ισως και αλλα. 

Δεν μετέφρασα το babyled ως παιδοκεντρικο γιατι ξέρω ότι οι θιασώτες αυτών των μεθόδων επιμένουν ότι ο παιδοκεντρισμος ειναι οντως ακραιος ενω αυτο που προτεινουν εκεινοι ειναι κατι αλλο! Τα ορια ομως κατα τη γνωμη μου ειναι ρευστα και εγω προσωπικα πιστευω οτι ειναι πιο ευκολο να ξεφυγεις και να καταληξεις απο την υγιη προςκολληςη στον παιδοκεντρισμο, παρα απο την ανεξαρτησια στην καταπιεση. Ειναι ομως προσωπικη μου αποψη που βασιζεται στον χαρακτηρα μου. Ακομα και με την αδερφη διαφωνω, μου που μεγαλωσε στο ιδιο σπιτι (και ιςως με πιο χαλαρους γονεις, ως δευτερο παιδι), κι ομως εκεινη θεωρει οτι πιεστηκαμε περισσοτερο απ' ο,τι θα ηθελε!

 

βιβλια με "οδηγιες χρησεως" δεν θελω να αγορασω συνειδητα γιατι δεν μου αρεσει η εμπορευματοποιηση. Εχω ομως διαβασει διαφορα γι' αυτα και οντως προσεγγισεις τυπου EASY / babywise θα μου ταιριαζαν. 

 

Θα επανέλθω στο πρότερο παράδειγμα: Είναι σαν να ακούω 15χρονη να προσπαθεί αναλύσει στην κολλητή πόσες φορές θα κάνει επαφές τη βδομαδα με τον μελλοντικό φίλο που ακόμη δεν έχει και γιατί δεν θα κάνει ποτέ την Α ή Β σεξουαλική πράξη που ακούγεται αηδία

Δεν το λέω για να σε προσβάλω, όλες οι μαμάδες είπαμε πολλά πράγματα με τεράστεια αφέλεια προ παιδιών, και μετά προσαρμοστήκαμε. 

Τώρα να εχει μία οικογένεια εντελως προκαθορισμένες απόψεις για το σε ποιο ακριβως κουτί θα μπει το παιδί που ακόμη δεν γεννήθηκε, και μετά να είναι άκαμπτη όταν δεν χωρέσει το συγκεκριμένο παιδί σε αυτό το κουτί, γίνεται και αυτό, αλλά ειναι κρίμα για το καημένο το παιδί ...

 

Για να επανέλθω στο θέμα του θηλασμού και τι κατάλαβα εγώ: εχεις διαβάσει περί θηλασμού και καταλάβει ότι αντικειμενικά είναι το καλύτερο για το παιδί. Θες και αυτό το "παράσημο" της "τέλειας" μαμάς, να λες ότι το έκανες σωστά το θέμα της διατροφής. Εχεις όμως βάλει και προδιαγραφές για το μωρό: το μωρό μου δε θα μας κάνει κουμάντο, εγώ δε θα είμαι απο αυτές που δεν θα έχουν ζωή, το δικό μου το μωρό θα έχει πρόγραμμα, γιατί θα είμαι πιο σούπερ μαμά από αυτές που όλο άυπνες είναι, και όλο με τη φόρμα και ξεχτένιστες κλπ κλπ.

Τα είπαν κι άλλες, δεν πρωτοτυπείς

Απλά άρχισε να προετοιμάζεσαι ότι σούπερ μαμάδες δεν υπάρχουν, και δες πώς θα παέι το πράγμα. Μπορεί και το μωρό να θέλει πρόγραμμα, μπορεί και όχι. Μπορεί και να κυκλοφορείς με μαύρους κύκλους και αναγούλες στη μπλούζα, τι να κάνουμε; Δεν θα είναι ντροπή. Μπορεί να θηλάσεις για 2 χρόνια, μπορεί και να χρειαστεί να πεις ότι δεν είναι για σένα, και τέλος πάντων οκ, θα έχεις μεγαλώσει το παιδί σου με υποκατάστατο. Ποιος ξέρει; Αλλά αν τα πράγματα δεν ακολουθήσουν το πλάνο, που δεν θα το ακολουθήσουν, όποιο κι αν είναι το πλανο, αποδέξου το και μην ψάχνεις ποιος φταίει. Ούτε τα φορουμ θα φταίνε, ούτε τα βιβλία, ούτε τα blog ουτε οι γειτόνισσες. Ετσι είναι η ζωη: κανουμε πλάνα και καμια φορά δε βγαίνουν και τέλεια.

[Έσπερος]

2 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Θα επανέλθω στο πρότερο παράδειγμα: Είναι σαν να ακούω 15χρονη να προσπαθεί αναλύσει στην κολλητή πόσες φορές θα κάνει επαφές τη βδομαδα με τον μελλοντικό φίλο που ακόμη δεν έχει και γιατί δεν θα κάνει ποτέ την Α ή Β σεξουαλική πράξη που ακούγεται αηδία

Δεν το λέω για να σε προσβάλω, όλες οι μαμάδες είπαμε πολλά πράγματα με τεράστεια αφέλεια προ παιδιών, και μετά προσαρμοστήκαμε. 

Τώρα να εχει μία οικογένεια εντελως προκαθορισμένες απόψεις για το σε ποιο ακριβως κουτί θα μπει το παιδί που ακόμη δεν γεννήθηκε, και μετά να είναι άκαμπτη όταν δεν χωρέσει το συγκεκριμένο παιδί σε αυτό το κουτί, γίνεται και αυτό, αλλά ειναι κρίμα για το καημένο το παιδί ...

 

Για να επανέλθω στο θέμα του θηλασμού και τι κατάλαβα εγώ: εχεις διαβάσει περί θηλασμού και καταλάβει ότι αντικειμενικά είναι το καλύτερο για το παιδί. Θες και αυτό το "παράσημο" της "τέλειας" μαμάς, να λες ότι το έκανες σωστά το θέμα της διατροφής. Εχεις όμως βάλει και προδιαγραφές για το μωρό: το μωρό μου δε θα μας κάνει κουμάντο, εγώ δε θα είμαι απο αυτές που δεν θα έχουν ζωή, το δικό μου το μωρό θα έχει πρόγραμμα, γιατί θα είμαι πιο σούπερ μαμά από αυτές που όλο άυπνες είναι, και όλο με τη φόρμα και ξεχτένιστες κλπ κλπ.

Τα είπαν κι άλλες, δεν πρωτοτυπείς

Απλά άρχισε να προετοιμάζεσαι ότι σούπερ μαμάδες δεν υπάρχουν, και δες πώς θα παέι το πράγμα. Μπορεί και το μωρό να θέλει πρόγραμμα, μπορεί και όχι. Μπορεί και να κυκλοφορείς με μαύρους κύκλους και αναγούλες στη μπλούζα, τι να κάνουμε; Δεν θα είναι ντροπή. Μπορεί να θηλάσεις για 2 χρόνια, μπορεί και να χρειαστεί να πεις ότι δεν είναι για σένα, και τέλος πάντων οκ, θα έχεις μεγαλώσει το παιδί σου με υποκατάστατο. Ποιος ξέρει; Αλλά αν τα πράγματα δεν ακολουθήσουν το πλάνο, που δεν θα το ακολουθήσουν, όποιο κι αν είναι το πλανο, αποδέξου το και μην ψάχνεις ποιος φταίει. Ούτε τα φορουμ θα φταίνε, ούτε τα βιβλία, ούτε τα blog ουτε οι γειτόνισσες. Ετσι είναι η ζωη: κανουμε πλάνα και καμια φορά δε βγαίνουν και τέλεια.

Παράσημα τελειότητας σε καμία περίπτωση δεν διεκδικώ. Γι' αυτό και αντιτίθεμαι σε αυτά που λέω χιουμιριστικά γκουρού και οδηγίες χρήσης, γιατί δεν πιστεύω σε προκαθορισμένα πρότυπα. Επιπλέον θεωρώ τελείως αντιφεμινιστικές τις συγκρίσεις μεταξύ μαμάδων και τις υπέρμετρες απαιτήσεις που τα σύγχρονα αμερικανόφερτα πρότυπα επιβάλλουν στις μητέρες. Για να το πω πιο απλά, δεν θεωρώ κακο το να κυκλοφορείς σπίτι με άβαφη ρίζα και ξεχειλωμένες πιτζάμες. Θεωρώ κακό το να πιέζεις μια γυναίκα να κυκλοφορεί έτσι επειδή αν κάνει το αντίθετο, είναι εγωίστρια που βάζει τον εαυτό της πάνω από το παιδί της. Εξίσου κακο θεωρώ το να την πιέζεις να μην κυκλιφορεί έτσι γιατί "θα είναι κακομοίρα". Γενικά με ενοχλεί ο κανονιστικός και κυριαρχικός λόγος στο γυναικείο σώμα, ο οποίος στην εποχή μας είναι πιο έντονος από γυναίκες παρά από άντρες. 

 

Αλλά για να επανέλθω στα περί μεθόδων, εγώ η ίδια μιλώ για ευελιξία και αυτήν θέλω να αναζητήςω και ρωτώ σν κάποια οικογένεια το πέτυχε. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό δεν γίνεται κατανοητό. Σίγουρα θα πω και μεγάλα λόγια και σιγουρα θα κανω πραγματα που κορόιδευα. Δεν παύω οπμως να έχω μια φιλοσοφία για την ανατροφή των παιδιών.  Θεωρώ ότι όπως αυτοί που εφαρμόζουν την ενσυναίσθηση είναι βέβαιοι ότι δεν θα διολιςθήςουν στον παιδοκεντρισμό, έτσι κι εμείς θα βάλουμε τα όρια που κρίνουμε οπτι θέλουμε για να λειτοργήσει η οικογένειά μας χωρις να καταπιέσουμε και να υποτιμήσουμε την προσωπικότητα και τις ανάγκες των παιδιών μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί το να έχεις αρχές και στόχους είναι καλό αν προσεγγίζει το attachment parenting αλλά κακό αν στρέφεται προς άλλες κατευθύνσεις!

 

Όσο για την ανεξαρτησία, είναι απλό. Ανεξαρτησία θεωρώ να μπορεί ένα μωρό κάποιων εβδομάδων να μείνει στο κρεβατάκι του 5 λεπτά χωρίς να έχει άμεση οπτικήεπαφή με τη μαμά του, επειδή αυτή πρέπει να κάνει κάτι άλλο επείγον - όχι να βάψει τα νύχια της προφανώς. Σε ένα μωρό λίγων μηνών, ανεξαρτησία θεωρώ να μείνει λίγο στο ριλάξ ή το καρεκλάκι και να βλέπει τη μαμά του ή τον μπαμπά του να μαγειρεύει ή να ντύνει το μεγαλύτερο παιδί. Σε παιδιά λίγων ετών ανεξαρτησία θεωρώ το να αφήνουν τους ενήλικες να κάνουν μια συγκροτημένη συζήτηση χωρίς να θέλουν όλη την προσοχή στραμμένη πάνω τους. Και να καταλαβαίνουν ότι κάποια στιγμή θα κάνουν και πράγματα που σεν τους αρέσουν, είτε στο σπίτι, είτε στον παιδικο, είτε στο σχολείο, επειδή γύρω τους υπάρχουν και τα αδέρφια τους, οι γονείς τους, τα ξαδέρφια τους, οι συμμαθητές τους, που έχουν κι αυτοί ανάγκες, επιθυμίες, προτιμήσεις και απαρέσκειες, και την ισότιμη ικανοποίηση όλων αυτών των αναγκών τη ρυθμίζουν, πέρα από την ενσυναίσθηση, και κάποιοι κανόνες, που μπορεί να τους έχουμε συνδιαμορφώςει, μπορεί και όχι. Έχω λοιπόν μια ιεράρχηση του τι μπορώ να περιμένω από κάθε ηλικία, δεν θα τα περιμένω όλα αυτά από ένα ασαράντιστο βρέφος! Και φυσικά δεν πιστεύω ότι το βρέφος που θέλει αγκαλιά θα σου πάρει τον αέρα, αλίμονο. Πιστεύω απλώς ότι οι οικογένειες πρέπει να επιδιώκουν την κανονικότητα, όσο αυτή δεν παραβιάζει τις ανάγκες των βρεφών και των παιδιών. Στις μεγαλύτερες ηλικίες μπορώ να φανταστώ τρόπους, ο θηλασμός με μπλοκάρει σαν ιδέα, γι' αυτό και ρωτάω - γιατί στο κάτω κάτω, εγώ κι ο άντρας μου μπορούμε να παραμερίσουμε τις ανάγκες μας αν χρειαστεί, ένα μεγαλύτερο παιδί όμως μπορεί να το κάνει αν η μαμά του είναι όλη την ώρα κολλημένη σ' ένα βρέφος που θηλάζει;