Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Κακοποιητική συμπεριφορά, δημοσία θέα. Πώς παρεμβαίνεις;


Recommended Posts

Γιαγιά και εγγονές βρίσκονται στην παιδική χαρά. Το ένα παιδί 5 ετών και το άλλο 18 μηνών. Η γιαγιά έχει πάρει το μικρό από τα χέρια και προσπαθεί να το βάλει να σταθεί όρθιο. Αυτό με εμφανέστατη ένταση και δυσφορία, αντιστέκεται, σηκώνει τα πόδια του ψηλά (ώστε να μην ακουμπήσει το έδαφος) και μένει κρεμασμένο από τα χέρια της γιαγιάς του. Αυτή το τινάζει για να τα αφήσει κάτω, ενώ του μιλά αυταρχικά και του ζητά να ακουμπήσει τα πόδια κάτω. Το παιδί διαμαρτύρεται. Η γιαγιά το μαλώνει. Το παιδί επιμένει να κρέμεται. Η γιαγιά αρχίζει και του δίνει ξυλιές στα χέρια και στα πόδια και συνεχίζει να ζητά αυτό που θέλει (να βάλει το παιδί κάτω τα πόδια του και να σταθεί).

Παρατηρώ ώρα την κατάσταση αυτή και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Είμαι με την κόρη μου έξω από την παιδική χαρά και σε μια απόσταση. Τελικά μετά από λίγη ώρα, πηγαίνουμε στην παιδική χαρά κι εμείς. Η γιαγιά μαλακώνει με την στάση της. Δεν ξαναχτύπησε το παιδί, αλλά συνεχίζει να το σηκώνει και να του φωνάζει να σταθεί και να περπατήσει. Το άλλο παιδί, είναι πολύ προστατευτικό με το μικρότερο και πηγαίνει δίπλα του,δίνει το χέρι του και του μιλάει όμορφα, λέγοντας του "έλα να περπατήσουμε μαζί" κ.α. . Η γιαγιά την μαλώνει και της λέει να απομακρυνθεί από το μικρότερο. Θέλει το μικρότερο, να περπατήσει μόνο του, όχι κρατώντας το χέρι της.

 

Τελικά, ρώτησα ευθέως την κυρία "έχει κάποιο πρόβλημα το παιδί;". Η γιαγιά με ενημέρωσε ότι μπορεί να περπατήσει κανονικά, αλλά επειδή "βαριέται και από πείσμα", περπατάει ΜΕ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ! Και λίγο αργότερα, που την άφησε στην ησυχία της να παίξει, όντως, η μικρή περπατούσε με τα γόνατα (όχι μπουσουλώντας,όρθια στα γόνατα της) και μόνον όταν έφτανε σε σταθερό σημείο, σηκωνόταν όρθια. Κατά τη διάρκεια που μείναμε στο πάρκο, παρατηρήσαμε ένα παιδί σφιγμένο και μονίμως απειλούμενο, από την προσπάθεια της γιαγιάς, να το βάλει να περπατήσει στα πόδια του, μόνο του. Το παιδί ζητούσε κάθε φορά το χέρι της γιαγιάς του, αλλά αυτή του αρνιόταν γιατί ήθελε "να μην περάσει το δικό της" και "να της σπάσει ο τσαμπουκάς".

 

Αποφάσισα να μιλήσω στην κυρία και να της προτείνω, αφού δεν υπάρχει κανένα κινητικό ή άλλο πρόβλημα, να μην την πιέζει με αυτό τον τρόπο, μιας και φαίνεται απλώς να φοβάται και η συμπεριφορά της γιαγιάς, προκαλούσε ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Της πρότεινα επίσης να την αφήνει να εμπλέκεται με μεγαλύτερα παιδιά, ελεύθερα, μιας και είναι πιθανόν να περπατήσει κατά την ώρα που παίζει, παρά με αυτό τον "διδακτικό" τρόπο, που καταστρέφει και το παιχνίδι στη  παιδική χαρά και τη διάθεση του παιδιού και δεν φέρνει τελικά το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τότε η γιαγιά με ενημέρωσε, πως όντως, μια φορά που είχε πάει σε παιδότοπο, περπατούσε και έτρεχε κανονικότατα και μόνη της. Μόλις όμως γύρισε σπίτι, συνέχισε να κινείται στα γόνατα. Κάπου εκεί παραινέβει από μόνο του, το μεγαλύτερο κορίτσι και είπε (απευθυνόμενη και στη γιαγιά και σε μένα δευτερευόντως) ότι το μικρότερο κορίτσι, "δεν περπατάει επειδή, ο μπαμπάς είχε πει ότι θα την ρίξει κάτω μόλις περπατήσει και την έριξε και γι' αυτό δεν περπατάει τώρα"  . Η γιαγιά ανεβοκατέβασε το κεφάλι της επιτιμητικά και λέγοντας ότι "ναι, ναι...καλά...γι' αυτό δεν περπατάει". Το παιδί επανέλαβε ότι αυτός είναι ο λόγος, αλλά απομακρύνθηκε, μιας και η γιαγιά της, της πήρε τον λόγο, απαξιώνοντας τα λεγόμενα της και στέλνοντας την, να παίξει παραπέρα. Δεν έδωσα συνέχεια σε αυτό που είπε το μεγαλύτερο κορίτσι. Συνέχισα την ψιλή κουβέντα με τη γιαγιά σε χαλαρό ύφος, προσπαθώντας να της πω ότι θα βοηθήσει να της δίνει το χέρι της και να περπατούν μαζί, παρά να την ωθεί να περπατά μόνη της με το ζόρι. 

 

Στην υπόλοιπη ώρα, η γιαγιά μείωσε τον αυταρχικό της τόνο, αλλά συνέχισε να ζητά από το παιδί να περπατήσει με τον παραπάνω τρόπο.

 

Δεν ξέρω κατά πόσο, έδωσε σημασία σε όσα της είπα, γιατί νομίζω ότι μείωσε την απαιτητικότητα της, μόνο και μόνο γιατί είδε πόσο έντονα απορημένη την κοιτούσα, πριν της μιλήσω και έπειτα είχε έρθει κι άλλος κόσμος στην παιδική χαρά και δεν ήταν μόνοι.

 

Σας έχει συμβεί να γίνετε μάρτυρες τέτοιων ή χειρότερων συμπεριφορών από ενήλικες σε παιδιά; Πως αντιδράτε; Πως πιστεύετε ότι είναι σωστό να παρεμβαίνει ένας τρίτος; Αυτό που σκεφτόμουν όση ώρα ήμουν εκεί, είναι να της βάλω της φωνές και να της μιλήσω πολύ αυστηρά για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί. Αλλά, θεώρησα ότι δεν είχε την πρόθεση να βλάψει τα παιδιά, αλλά θεωρούσε ότι έκανε το σωστό. Οι μέθοδοι της έπασχαν, αλλά κατά τα άλλα είχε μια πολύ καλή μεταχείριση και στο ένα και στο άλλο παιδί. Δεν ήταν θυμωμένη μαζί τους κι όταν έπαιζε με το μικρό, το έκανε ειλικρινά.

Εχω βρεθεί κι άλλες φορές σε παρόμοιες καταστάσεις και δεν έχω βρει το θάρρος να μιλήσω. Πολλές φορές, δεν είμαι σίγουρη, αν το να μιλήσεις, θα λειτουργήσει θετικά ή αρνητικά τελικά για τα παιδιά. Αν ο ενήλικας θα "ταρακουνηθεί" συνειδητοποιώντας την φαιδρότητα και τη βαρβαρότητα των μεθόδων του ή θα δημιουργηθεί ένταση μπροστά στα παιδιά, χωρίς νόημα. 

Και το φέρνω ως θέμα, γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί γονείς (και παππούδες) που έχουν καλές προθέσεις και διάθεση να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, αλλά δεν έχουν γνώσεις, δεν έχουν ενημέρωση, δεν έχουν ανθρώπους να τους παρακινήσουν να το πάνε παρακάτω και απλώς ακολουθούν τις πρακτικές των παππούδων τους, που πίστευαν ότι ο σκοπός (ακόμη και το ξύλο) , αγιάζει τα μέσα.

 

Πως θα το μεταχειριζόσασταν εσείς;

Επεξεργάστηκαν by kine
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Και εγω πάντα μιλάω όταν βλέπω κάτι που το θεωρώ αντιπαιδαγωγικο- προςαρμόζω το τι λέω φυσικά με το περιβάλλον κ καταστάσεις και με το γνώμονα να μη τσακωθώ, αλλά να έχει αποτέλεσμα δηλ να καταλάβει τι άλλο μπορεί να κάνει. 

Link to comment
Share on other sites

Πρεπει να μιλαμε, αλλα ειναι πολυ ευαισθητο το θεμα και θελει προσοχη στον τροπο που θα μιλησουμε. @kine νομιζω το χειριστηκες πολυ καλα. Αν τις εβαζες τις φωνες, οπως ενιωθες, θα αντιδρουσε και θα ανεβαζε ενα τοιχο μπροστα σε αυτα που θα της ελεγες, απορριπτοντας οποιαδηποτε συμβουλη. Ενω ετσι, μπορει και να τα σκεφτηκε λιγο οταν πηγε σπιτι (λεμε τωρα), αλλα τουλαχιστον δεν ενιωσε οτι της κανεις επιθεση αλλα οτι την βοηθας. 

Κι εγω εχει τυχει να θελω να φωναξω, αλλα επειδη δεν εβρισκα καλυτερα λογια εκεινη τη στιγμη, τελικα δεν μιλησα (δεν ξερω- καλυτερο ηταν αυτο;:?). Οταν ημουν μικροτερη βιωσα περιστατικο με μια ρομα που χτυπουσε το παιδι, μιλησα αλλα ο λογος μου δεν ειχε καμια σημασια. Τα δικαιωματα του παιδιου πρεπει να τα προστατευουμε ολοι μας, απλα πρν μιλησουμε καλυτερα να σκεφτουμε καλα τι και πως θα το πουμε για να μην την πληρωσει τελικα παλι το θυμα ή τα λογια μας γινουν αερας. Βεβαια, νομιζω αν ειναι κατι πολυ εντονο ειναι λιγο δυσκολο να εισαι ηρεμος, αλλα οσο γινεται ψυχραιμια. 

Οπως και να 'χει δεν χανουμε τιποτα να εμπλακουμε, στην χειροτερη περιπτωση δεν θα καταφερουμε τιποτα, στην καλυτερη ο θυτης ή το θυμα θα την παρει χαμπαρι και θα σκεφτει. Αλλα πρεπει να γινει με προσοχη, ειδικα οταν εμπλεκονται παιδια που σε παρακολουθουν εκεινη την ωρα. 

Και ενα αλλο πολυ καλο ειναι οτι μπορει να συμφωνησουν κι αλλοι θεατες του περιστατικου, που ειναι μεγαλη επιτυχια. Αν κανει καποιος την αρχη, συνηθως παιρνουν θαρρος και εμπλεκονται κι αλλα ατομα να τον υποστηριξουν. Γι'αυτο ας γινουμε η αρχη! 

 

υστ: Αυτο που ειπε το μεγαλυτερο κοριτσι για τον πατερα, αν ισχυει, ειναι τραγικο. Φανταζομαι τι συναισθηματικη κακοποιηση θα εχει δεχτει αυτο το παιδι για να περπαταει ετσι.

Επεξεργάστηκαν by Sentir...natureza
 
Link to comment
Share on other sites

Εγω φοβαμαι οτι το παιδι εχει καποιο προβλημα κινητικο η περναει καποια ιωση που προσβαλλει τους μυς και δεν το εχει  παρει ειδηση  η οικογενεια . Κυκλοφορουσε τετοια ιωση φετος. 

Κατα τα αλλα,   προς το παρον εκπαιδευομαι με τα δικα μου παιδια και δεν μου  περισσευει   χρονος να ασχολουμαι και με την διαπαιδαγωγηση των ξενων. Εξαλλου ποια ειμαι για να συμβουλεψω εναν ξενο? Εδω για τα ιδια μου τα παιδια  και πολλες φορες δεν ξερω  εαν κανω το σωστο.

 

Καθε  παρεμβαση σε ξενες οικογενειες ειναι αστοχη και αδιακριτη, κατα τη γνωμη μου. Επισης σωστα συμπερασματα για περιπτωσεις  σε παιδικες χαρες, δεν μπορει να βγαλει καποιος με την πρωτη φορα. 

Επεξεργάστηκαν by ΛΕΜΟΝΙΑ2
Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, ΛΕΜΟΝΙΑ2 είπε:

Κατα τα αλλα,   προς το παρον εκπαιδευομαι με τα δικα μου παιδια και δεν μου  περισσευει   χρονος να ασχολουμαι και με την διαπαιδαγωγηση των ξενων. Εξαλλου ποια ειμαι για να συμβουλεψω εναν ξενο? Εδω για τα ιδια μου τα παιδια  και πολλες φορες δεν ξερω  εαν κανω το σωστο.

Δεν χρειαζεται να αφιερωσεις χρονο για κατι τετοιο. Εξαλλου, μιλαμε για περιστατικο που θα δεις στο δρομο και θα επεμβεις για το καλο του παιδιου που βλεπεις να κακοποιειται. Δεν χρειαζεται καποια προεργασια που θα σου φαει χρονο αυτο. Οπως εγραψα και πανω, ειναι υποχρεωση ολων μας να προστατευουμε τα δικαιωματα ολων των παιδιων, ειτε ειναι δικα μας ειτε οχι. Αν βλεπεις εναν ενηλικα να χτυπαει ενα παιδι ή να το βριζει ή να το κακοποιει με καποιο τροπο, το οτι θα του πεις να μην το κανει για να προστατεψεις το παιδι δεν ειναι αστοχο και αδιακριτο, αλλα αναγκαιο, και υποδεικνυει την ανθρωπια μας απεναντι σε τετοια περιστατικα. Αλλωστε, η αδιαφορια ειναι κατι σαν συνενοχη και οπως ευστοχα ειχε πει και ο Αινσταιν: Ο κοσμος δεν θα καταστραφει απο αυτους που κανουν το κακο, αλλα απο αυτους που τους παρακολουθουν και δεν κανουν τιποτα. 

 

Δεν χρειαζεται να νιωθουμε ενοχοι αν δεν βρουμε το θαρρος να μιλησουμε, ειναι λεπτο το θεμα και θελει ιδιαιτερους χειρισμους, αλλα σε καμια περιπτωση δεν ισχυει το "δεν ειναι δικια σου δουλεια τι κανω στο παιδι μου", κατι το οποιο ισχυριζονται και οι ιδιοι συνηθως οταν εμπλακεις, γιατι πολυ απλα οταν απειλειται η ψυχικη και σωματικη ακεραιοτητα ενος παιδιου ( η πχ ακομη και μιας γυναικας που την χτυπαει ο αντρας της), ειναι δουλεια ολων μας να το προστατεψουμε.

 

Επεξεργάστηκαν by Sentir...natureza
 
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορείς μέσα σε λίγα λεπτά που βλέπεις κάτι να είσαι αντικειμενικός. Δε δικαιολογώ σε καμία περίπτωση κανέναν, και ούτε συμφωνώ με βίαιες πρακτικές. Όμως το μόνο "παράθυρο" που δίνω σε κάποια υπόθεση είναι την πιθανότητα ο ενήλικας να είναι κουρασμένο/πιεσμένος ή δεν ξέρω τι άλλο απο μια "κακή" συμπεριφορά ενός παιδιού και ίσως να μιλησει ή να φερθεί απότομα. Και τη στιγμή εκείνη εμείς να γίνουμε μάρτυρες του γεγονότος.

Σαφώς και η παραπάνω περίπτωση που έθεσε η θεματοθέτρια δεν είναι θέμα άτακτου παιδιού, απλώς θέλω να πω οτι πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψην μας όλες τις παραμέτρους.

Δεν δικαιολογώ κανεναν και θεωρώ οτι τα παιδιά είναι πάνω απο όλα, αλλά αν το καλοσκεφτούμε.... ειμαστε πάντα όλοι απόλυτα ψύχραιμοι; Σε κανέναν δεν έχει τύχει να παρεκτραπεί έστω και λίγο; Άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη. Δυστυχώς όλοι πάνω στα παιδιά μας εκπαιδευόμαστε.

sj3dp3.png
Link to comment
Share on other sites

Απλά από το καθημερινό συνηθισμένο γονεϊκό λάθος που δεν υπάρχει γονιός να μην το κάνει, μέχρι μια κακοποιητική συμπεριφορά διαφέρει πολύ. Η κακοποίηση ενός παιδιού είναι κάτι που αφορά όλους μας.  Αυτό που δεν μας αφορά είναι ο τρόπος ανατροφής του. Όσο κι αν διαφωνούμε. Το πως διαπαιδαγωγείται, το τι τρώει κλπ. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι εδώ ένας ενήλικας ασκεί βία σε ένα παιδί, υπάρχει περίπτωση να υπολογίσει τα λεγόμενα ενός ξένου? Υπάρχει, αλλά είναι πολύ μικρή.. Το πιθανότερο είναι να το πάρει ως επίθεση. Για δοκιμάστε να κάνετε παρατήρηση σε κάποιον που κουβαλάει τρικάβαλο 2 πιτσιρίκια και χωρίς κράνη. Τολμάς να μιλήσεις με απολογητικό κιόλας ύφος που ανακατεύεσαι και εισπράτεις μπινελίκια. Για κάτι που είναι αντικειμενικά εγκληματικό. Ίσως στη συγκεκριμένη περίπτωση να πρέπει να παίρνεις τηλέφωνο στην τροχαία. Ίσως λοιπόν σε μια σκηνή βίας να πρέπει να μιλάς με την αστυνομία.

 

Ποιο είναι όμως το όριο για να το κάνεις αυτό και ποιος το ορίζει. Πότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι όταν εμπλεκόμαστε τόσο δυναμικά σε μια οικογένεια ότι κάνουμε το καλύτερο για το παιδί. Αν πχ τελικά καταλήξει σε ίδρυμα, ή αν την πληρώσει με ξύλο το ίδιο το παιδί όταν ξεμπερδέψει με την αστυνομία? Ειλικρινά, είναι κάτι που με απασχολεί πολύ ειδικά από τότε που έγινα γονιός, καταλαβαίνω καλύτερα αυτό που έγραψα νωρίτερα. Ότι η κακοποίηση ενός παιδιού με αφορά, σίγουρα με αφορά, αφορά όλους μας. Ούτε άπραγη μπορώ να μείνω αν συμβεί κάτι μπροστά στα μάτια μου, ούτε ξέρω όμως κατά πως μπορώ να ανακατευθώ.  Σκέφτομαι πως αν δω να βαράνε ένα παιδί μπροστά μου θα επέμβω οπωσδήποτε για να το σταματήσω. Και αυτό όμως είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε πολλές εκδοχές. Αν είναι σε μια παιδική χαρά που έχει κι άλλο κόσμο είναι κάτι εύκολο. Αν είμαι με το μωρό μου σε έναν άδειο δρόμο και την κακοποίηση την ασκεί ένας άντρας, άραγε θα επέμβω? Μπορώ να ρισκάρω να πάρει μπάλα και το μωρό μου όλο αυτό? Προφανώς θα βρεθώ κάπου που να είμαστε ασφαλείς και θα ενεργήσω μετά. Θα προλάβω όμως το όποιο κακό? Κι αν η επέμβαση μου αφορά κάποιον που είναι ψυχάκιας (ε που είναι για να βαράει το παιδάκι) και ψάχνει να με βρει μετά? Αυτού του τύπου οι ανασφάλειες είναι που μας κάνουν να μην ανακατευόμαστε. Δεν είναι όμως σωστό. Αν αφορούσε το δικό μας το παιδί, θα θέλαμε να κοιτάξει ο καθένας τα δικά του και να κοιτάξει τη δουλειά του? 

 

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση που θα διακρίνω μια κακοποιητική συμπεριφορά (χωρίς να είναι ξεκάθαρη πχ ξύλο) θα προσπαθήσω να επέμβω με φιλικό, μαλακό τρόπο. Να γίνω η φωνή του παιδιού σε απόλυτα φιλική διάθεση και όσο με παίρνει από την αντίδραση του άλλου.

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites

7 hours ago, marakiz said:

Ίσως λοιπόν σε μια σκηνή βίας να πρέπει να μιλάς με την αστυνομία.

 

Τα Χριστούγεννα, μία φίλη μου είδε έξω από εμπορικό κέντρο ένα μικρό τσιγγανάκι, μόνο του, να ζητιανεύει. Πήγε στο αστυνομικό τμήμα, στην κυριολεξία ένα τετράγωνο παρακάτω, και το ανέφερε. Η απάντηση ήταν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, αν δε γινόταν επώνυμη καταγγελία. Η φίλη μου τους είπε ότι πιθανότατα επρόκειτο για κύκλωμα, οπότε δεν ήθελε να θέσει σε κίνδυνο τον εαυτό της, και πως αρκούσε να πεταχτούν οι ίδιοι ως το μαγαζί για να δουν με τα μάτια τους τι συμβαίνει. Εκέινοι επέμειναν πως δεν μπορούν να επέμβουν, αν δε γίνει καταγγελία επώνυμα...

Link to comment
Share on other sites

Πριν 2-3 χρόνια έξω από δημόσιο νοσοκομείο ήταν μια οικογένεια ρομά.  Ανάμεσα τους τριγυρνούσε ένα πιτσιρίκι,  ξανθό με γαλανά μάτια. Έκανα 2 βόλτες πάνω κάτω για να βεβαιωθώ ότι καλώς βλέπω το μπόμπιρα να μην μοιάζει με τσιγγανάκι.  

Πήγα σε αστυνομικό τμήμα λίγα στενά πιο κάτω να το αναφέρω,  με αντιμετώπισαν σαν να τους ενοχλώ, μου είπαν να πάρω το 100, πήγα ως εκεί για να μου πουν να τους πάρω τηλέφωνο.:rolleyes: Μην πολυλογώ. . Με τα πολλά τους έπεισα  (?) και μου είπαν πως θα περνούσαν μια βόλτα να το ελέγξουν. .  Μου ζήτησαν όνομα κ τους είπα πως εγώ ως απλός πολίτης είδα κάτι περίεργο κ απευθύνθηκα στην αστυνομία,  δεν θα ήθελα να εμπλακώ περισσότερο.  Το δέχτηκαν. 

 

Από το σπίτι κάλεσα το χαμόγελο του παιδιού κ μου είπαν πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι χωρίς επιπλέον στοιχεία και να κοιτάξω τις λίστες που έχουν με παιδιά που αναζητούνται μήπως αναγνωρίσω το ξανθό πιτσιρίκι. Δεν υπήρχε στη λίστα.

 

Πήγαν από την αστυνομία να το ελέγξουν?  Δεν ξέρω. 

Βοήθησα κάπως με όσο ασχολήθηκα?πιθανόν όχι. 

Μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό? Ίσως ναι αν και δύσκολο. 

Τουλάχιστον όμως δεν προσπέρασα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. 

 

Το ίδιο έκανε κ η φίλη σου. Ίσως αν αποκτούσαμε γενικά αυτή τη νοοτροπία να συνέβαιναν λιγότερα άσχημα πράγματα στα παιδιά όλου του κόσμου. 

 

 

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites

On 23/8/2017 at 6:44 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

Δεν χρειαζεται να αφιερωσεις χρονο για κατι τετοιο. Εξαλλου, μιλαμε για περιστατικο που θα δεις στο δρομο και θα επεμβεις για το καλο του παιδιου που βλεπεις να κακοποιειται. Δεν χρειαζεται καποια προεργασια που θα σου φαει χρονο αυτο. Οπως εγραψα και πανω, ειναι υποχρεωση ολων μας να προστατευουμε τα δικαιωματα ολων των παιδιων, ειτε ειναι δικα μας ειτε οχι. Αν βλεπεις εναν ενηλικα να χτυπαει ενα παιδι ή να το βριζει ή να το κακοποιει με καποιο τροπο, το οτι θα του πεις να μην το κανει για να προστατεψεις το παιδι δεν ειναι αστοχο και αδιακριτο, αλλα αναγκαιο, και υποδεικνυει την ανθρωπια μας απεναντι σε τετοια περιστατικα. Αλλωστε, η αδιαφορια ειναι κατι σαν συνενοχη και οπως ευστοχα ειχε πει και ο Αινσταιν: Ο κοσμος δεν θα καταστραφει απο αυτους που κανουν το κακο, αλλα απο αυτους που τους παρακολουθουν και δεν κανουν τιποτα. 

 

Δεν χρειαζεται να νιωθουμε ενοχοι αν δεν βρουμε το θαρρος να μιλησουμε, ειναι λεπτο το θεμα και θελει ιδιαιτερους χειρισμους, αλλα σε καμια περιπτωση δεν ισχυει το "δεν ειναι δικια σου δουλεια τι κανω στο παιδι μου", κατι το οποιο ισχυριζονται και οι ιδιοι συνηθως οταν εμπλακεις, γιατι πολυ απλα οταν απειλειται η ψυχικη και σωματικη ακεραιοτητα ενος παιδιου ( η πχ ακομη και μιας γυναικας που την χτυπαει ο αντρας της), ειναι δουλεια ολων μας να το προστατεψουμε.

 

Λες ο Αινσταιν να ειχε αυτο το παραδειγμα στο μυαλο του? 

Παντως αν  ειναι να καταστραφει ο κοσμος  απο την μη παρεμβαση μας σε μια γιαγια που προσπαθει να πεισει  το εγγονακι της να μην περπαταει γονατιστο, χρησιμοποιωντας παλιες μεθοδους , οπως εχει διδαχθει.....την επομενη φορα,  να εισαι σιγουρη, θα καλεσω  την αστυνομια!  

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Δυστυχώς όλοι πατάνε στο γεγονός οτι όλοι φοβόμαστε να κινηθούμε επώνυμα. Οτι γίνεται με τα ζώα γίνεται και με τα παιδιά δυστυχώς. Αν δεν είσαι κάποιος οργανωμένος σύλλογος, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Είναι δυνατόν να πηγαίνει ο πολίτης στο τμήμα και να του λένε πάρε τηλέφωνο;;;

 

Άσχετο, αλλά πριν χρόνια ανέβαινα την Κηφισίας και βλέπω ένα δέντρο να είναι πεσμένο κάτω το μισό και να έχει κλείσει δυο λωρίδες επάνω σε στροφή. Που σημαίνει πως άνετα έπεφτε κάποιος επάνω γιατί δεν φαίνόταν. Πήρα το 100, μου είπαν πως θα το κοιτάξουν αλλά δεν ήταν άμεσης προτεραιότητας και πως το σωστό είναι να αφήσω τα στοιχεία μου. Της απάντησα πως δεν βρίσκω το λόγο. Εγώ απλώς περνούσα απο κει και σαν πολίτης πήρα να ενημερώσω ώστε να αποφευχθεί κάποιο ατύχημα.

 

Θέλω να καταλήξω οτι με ξεπερνάει το γεγονός οτι σε αυτή τη χώρα πρέπει πρώτα να γίνει το κακό και μετά να επέμβουν οι αρχές!

sj3dp3.png
Link to comment
Share on other sites

Καλά με την αστυνομία άκρη δεν νομίζω να βγει. Εδώ αν ο διπλανός της πολυκατοικίας χτυπάει συστηματικά το παιδί του αν καλέσεις την πρόνοια μπορεί να επέμβει μόνο αν δει σημάδια ή αν τον πιάσει επ'αυτοφορο. Στην Ελλάδα δύσκολα βρίσκεις άκρη μ'αυτα, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε κάποιες άλλες χώρες που επεμβαίνουν με το παραμικρό, τα παιδιά απομακρύνονται από τους γονείς τους πολύ εύκολα, κάτι που επίσης δεν είναι θεμιτό. 

1 hour ago, ΛΕΜΟΝΙΑ2 είπε:

Λες ο Αινσταιν να ειχε αυτο το παραδειγμα στο μυαλο του? 

Παντως αν  ειναι να καταστραφει ο κοσμος  απο την μη παρεμβαση μας σε μια γιαγια που προσπαθει να πεισει  το εγγονακι της να μην περπαταει γονατιστο, χρησιμοποιωντας παλιες μεθοδους , οπως εχει διδαχθει.....την επομενη φορα,  να εισαι σιγουρη, θα καλεσω  την αστυνομια!  

Η ειρωνία δεν βοηθάει καθόλου. Η κουβέντα του Αϊνστάιν αναφέρεται στο κακό γενικότερα, οπότε είμαι σίγουρη ότι συμπεριλαμβάνεται και η κακοποίηση παιδιών που σίγουρα δεν είναι κάτι καλό. Μην στέκεσαι μόνο στο παράδειγμα που εγραψε η kine , μιλάω γενικότερα για την κακοποίηση σε δημόσιο χώρο. Τώρα αν εσύ δεις κάποιον να βρίζει η να χτυπάει το παιδί του και μετά μπορείς να κοιμάσαι ήσυχη με τη δικαιολογία ότι αφού είναι το παιδί του μπορεί να κάνει ότι θέλει τότε τι να πω...μάλλον δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια ευαισθησία απέναντι σε κάποια θέματα.

 

Πάντως, ένα πρόσφατο παράδειγμα που έζησα ήταν πριν λίγες μέρες στην απογευματινή μας βόλτα με τον μικρό στην παραλία οπου ένα κοριτσάκι (να ήταν τεσσάρων χρόνων)λέει στην μαμά του "Μαμά, ξέρεις τι θέλω;" Και η μάνα του απάντησε αμέσως "Εγώ ξέρεις τι θέλω; Να σου δώσω μια σφαλιάρα και να πεταχτείς στη θάλασσα και να μην ξαναβγείς." Εκείνη την ώρα μόλις το άκουσα σφιχτηκε το στήθος μου, γύρισα και την κοίταξα για να καταλάβει ότι το άκουσα, ημουν έτοιμη να μιλήσω αλλά δεν το έκανα. Μετά σκεφτόμουν αν έπρεπε να το ειχα κάνει...Αν ο γονιός έχει περάσει δύσκολα εκείνη την μέρα (που και πάλι δεν δικαιολογώ τέτοια λόγια!) και του έκανες παρατήρηση τότε ίσως αισθανόταν ντροπή και μπορεί να απολογουταν  αλλά αν έπαιρνε αμέσως επιθετική στάση τότε θα ελεγα ότι μάλλον είναι κάτι που γίνεται συστηματικά. Δεν ξέρω...ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην επέμβεις. Είναι λεπτό ζήτημα και ο καθένας κάνει όπως καταλαβαίνει...

Επεξεργάστηκαν by Sentir...natureza
 
Link to comment
Share on other sites

Είναι λεπτό το θέμα σίγουρα. Αν δω μια συμπεριφορά προς το παιδί με νεύρα, φωνές ακόμα και ένα τράνταγμα ή μια ελαφριά ξυλιά στο χέρι, νομίζω ότι δε θα επέμβω. Άντε να ρίξω ένα επιτιμητικό βλέμμα προς το γονιό. Αυτό γιατί μπορεί η κακή συμπεριφορά του να είναι σπάνιο περιστατικό. Αν όμως δω ξύλο κανονικό φυσικά και θα επέμβω και θα στήσω καυγά για δύο λόγους. Για να καταλάβει ο γονιός ότι η συμπεριφορά του δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή και δεύτερον για να δει και το παιδί ότι αυτό που κάνει ο γονιός δεν είναι καλό και φυσιολογικό και ότι δεν φταίει αυτό για την κακή συμπεριφορά του γονιού του. 

Πάντως υπάρχουν πολλοί γονείς που ναι μεν αγαπάνε και φροντίζουν τα παιδιά τους, τους φέρονται δε βίαια και αυταρχικά. Άπειρες φορές έχω δει και ακούσει περιστατικά γύρω μου, στην παιδική χαρά, από φίλους κτλ. Εντύπωση μου είχε κάνει τις προάλλες δυο πατεράδες που είχαν πιάσει κουβέντα  στην παιδική χαρά και έλεγαν ότι αν δεν ρίξεις στα παιδιά ξύλο δεν καταλαβαίνουν, ότι μόνο έτσι στρώνουν αλλιώς σε καβαλάνε κτλ. Και μιλάμε είχαν παιδάκια 2-3 ετών!!! Κατά τα άλλα έπαιζαν όλοι την ώρα με τα παιδιά τους και φερόντουσαν σα χαζομπαμπάδες! 

 

Link to comment
Share on other sites

On 23/8/2017 at 5:44 ΜΜ, ΛΕΜΟΝΙΑ2 είπε:

Εγω φοβαμαι οτι το παιδι εχει καποιο προβλημα κινητικο η περναει καποια ιωση που προσβαλλει τους μυς και δεν το εχει  παρει ειδηση  η οικογενεια . Κυκλοφορουσε τετοια ιωση φετος. 

 

Τι παιδί περπατάει. Το είδα να περπατάει. Περπατούσε μετά από την επιμονή της γιαγιας (τινάγματα στον αέρα, μπατσιές στα πόδια και στα χέρια, αυστηρότητα λόγου κτλ). Εκανε δηλαδή αρκετά βήματα ώστε να φτάσει στο πρώτο σταθερό σημείο που υπήρχε μπροστά του, όπως την περίφραξη της παιδικής χαράς. Περπατούσε αν του έδινες το χέρι σου. Ανταποκρίθηκε πολύ απλά και άμεσα στο δικό μου χέρι, που ήμουν μια ξένη και μόλις με είχε δει. Της έδωσα το χέρι μου εσκεμμένα για να διαπιστώσω αν η άρνηση να περπατήσει είναι γενική ή αν αρνείται να περπατήσει ΜΟΝΗ της. Και σηκώθηκε μια χαρά κρατώντας μου το χέρι και περπάτησε μια χαρά, ως τα παιχνίδια της. Το πρόβλημα ήταν ότι η γιαγιά ήθελε να περπατά το παιδί χωρίς την συντροφιά κανενός. Και λέω συντροφιά, γιατί δεν χρησιμοποιούσε το χέρι (της γιαγιάς, το δικό μου, του άλλου παιδιού) για να στηριχθεί, αλλά απλώς για σιγουριά συναισθηματική.

 

On 23/8/2017 at 11:15 ΜΜ, manoulina είπε:

Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορείς μέσα σε λίγα λεπτά που βλέπεις κάτι να είσαι αντικειμενικός

Κάθησα αρκετή ώρα έξω από την παιδική και παρατηρούσα και ακριβώς επειδή σκέφτομαι ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι που δεν αντιλαμβάνομαι, μπήκα μέσα και έπαιζα με την κόρη μου αρκετή ώρα, πριν της απευθύνω τον λόγο. Μίλησα επίσης μαζί της και μου επιβεβαίωσε και η ίδια ότι το παιδί περπατά κατά βούληση, αλλά αυτή ήθελε να το δει να περπατά ΜΟΝΟ ΤΟΥ, τώρα (μιας και είναι πολύ μεγάλη πλέον) και ήθελε να "της σπάσει τον τσαμπουκά". Και το επιτύγχανε με τον τρόπο της, αλλά φυσικά, μόλις μπορούσε να ξεφύγει το παιδί από τα χέρια της, πήγαινε στην άλλη άκρη και στεκόταν σαν φοβισμένο, περιμένοντας την επόμενη "επίθεση" της γιαγιάς.

 

On 23/8/2017 at 11:15 ΜΜ, manoulina είπε:

την πιθανότητα ο ενήλικας να είναι κουρασμένο/πιεσμένος ή δεν ξέρω τι άλλο απο μια "κακή" συμπεριφορά ενός παιδιού και ίσως να μιλησει ή να φερθεί απότομα

Οντως πολλές φορές, ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί "εκτός εαυτού" από την κούραση ή την ένταση της καθημερινότητας με τα παιδιά και μια δεδομένη στιγμή, να εκφραστεί με τρόπο ανάρμοστο, που και ο ίδιος ακόμη, δεν επιλέγει συνήθως, όπως το να φωνάξεις, να μιλήσεις υποτιμητικά στο παιδί ή να το μεταχειριστείς βίαια με τα χέρια σου. Αλλά, αυτή δεν ήταν μια τέτοια κατάσταση. Η γιαγιά δεν ήταν νευριασμένη ή κουρασμένη ή ενοχλημένη από τα παιδιά. Καθόταν και με ευχαρίστηση απολάμβανε τον καφέ της και το ηλ. τσιγάρο της στο παγκάκι. Πρόσφερε στα παιδιά το δικό τους ρόφημα "σαν να πίνουν όλοι μαζί καφέ :wink: ", τους μιλούσε όμορφα, ανταποκρινόταν στο κάλεσμα τους, συζητούσε χωρίς ένταση μαζί μου... 

Δεν έκανε κάτι μέσα στα νεύρα της. Θεωρούσε ότι αυτό που κάνει είναι ο τρόπος για να επιτύχει το επιθυμητό γι' αυτήν αποτέλεσμα.

 

23 ώρες πρίν, marakiz είπε:

Αυτό που δεν μας αφορά είναι ο τρόπος ανατροφής του.

Ο λόγος που το θίγω είναι επειδή έχω την αίσθηση, πως πολλές φορές (αν όχι πάντοτε) αυτά τα πράγματα εμπλέκονται. Συγκεκριμένα, η κυρία χρησιμοποιούσε τρόπους κακοποιητικούς, με εμφανέστατες συνέπειες πάνω στο παιδί (φαινόταν ότι φοβόταν, ότι ζοριζόταν, ότι ήταν αγχωμένο από την επιμονή της γιαγιάς, ήταν μονίμως σα σκιαγμένο και κοιτούσε πίσω του, φοβούμενο πότε θα ξαναρχισει η γιαγιά την "εκπαίδευση"), ενώ δεν είχε διάθεση επιθετική ή νεύρα ή οτιδήποτε άλλο. 

Αυτό που βλέπω πολλές φορές, (και αναφέρθηκε και στο παράδειγμα με τους μπαμπάδες και το ξύλο), είναι πως πολλοί άνθρωποι έχουν εγκατεστημένες απόψεις, μεθόδους, αντιλήψεις κακοποιητικές, ενώ έχουν διάθεση και χρόνο να αφιερώσουν στα παιδιά τους και θα μπορούσαν κάλλιστα να πράττουν με πιο φιλικό τρόπο απέναντι στα παιδιά τους, αν είχαν διδαχθεί καλύτερες προσεγγίσεις. 

 

Είδα δηλαδή μια γυναίκα σχετικά νέα, για γιαγιά, μοντέρνα και κεφάτη, να επιλέγει τις φωνές και το ξύλο στα χέρια και στα πόδια, την άσκηση πίεσης και τον αυταρχισμό, για να κατορθώσει κάτι που θεωρούσε μείζονος σημασίας, για το παιδί, αλλά σημαντικό για τους ενήλικους της οικογένειας που "δε μπορούν να την βλέπουν να πηγαίνει με τα γόνατα". Κι ας γνωρίζουν ότι μπορεί να περπατήσει. Συγκεκριμένα, όταν της είπα ότι κάτι την έχει φοβίσει και θέλει περισσότερη υποστήριξη, συμφώνησε (ότι φοβάται) και μου απάντησε: "ναι αλλά δεν πρέπει να της το κόψεις αυτό;" . Τον φόβο δηλαδή. Θεωρούσε ότι ο φόβος του παιδιού, αντιμετωπίζεται με περισσότερη αυστηρότητα και πίεση. 

 

 

 

Για να συνοψίσω, υπάρχει γύρω μας πολύ αμάθεια ή ημιμάθεια και πολλές φορές, η καλή θέληση και διάθεση, δεν αρκούν για να έχει το κάθε παιδί, την μεταχείριση που του αξίζει. Σκέφτομαι ότι τελικά, είναι σκόπιμο να μιλάς όταν διαπιστώνεις ότι υπάρχει καλή διάθεση, αλλά δεν υπάρχει γνώση και να προσπαθείς να εισάγεις έστω την αμφιβολία, σε αυτές τις πρακτικές. Σιγά σιγά, αν ο καθένας είχε τα μάτια του και τα αυτιά του ανοιχτά προς κάθε παιδί (και στον δρόμο και στην παιδική χαρά και στην γειτονιά), ίσως η κάθε μικρή κουβέντα, η καλοπροαίρετη προς τον καλοπροαίρετο, να είχε όφελος σε βάθος χρόνου. Κι αυτό δεν είναι μικρό. Κάποτε θεωρούνταν δεδομένο να δέρνει ο δάσκαλος στο σχολείο, ως μέθοδο εκμάθησης και πειθαρχίας. Ο δάσκαλος μου στην πρώτη δημοτικού, έβγαζε παιδιά έξω από την τάξη! Ακόμη καλύτερο: ένα παιδί έφτυνε άλλα παιδιά και ο δάσκαλος τον έβαλε στον πίνακα όρθιο και έπειτα μας σήκωσε όλη την τάξη, να μπούμε σε μια σειρά και να περνάμε να τον φτύνουμε "για να μάθει" και να μην το ξανακάνει. Ξεδιάντροπες πρακτικές, που τώρα δεν θα περάσουν από κανέναν γονιό! Πόσο μάλλον, να δίνεις συγχαρητήρια στο δάσκαλο, που δέρνει το παιδί σου (κάτι το οποία συνέβαινε στους παππούδες μου). 

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας, χτίζεται σιγά σιγά, σε βάθος χρόνου και με την στάση του ενός και του κάθε ενός χωριστά και τελικά με την στάση όλων μαζί. Γι' αυτό σκέφτομαι, μήπως έπρεπε να μιλήσω πιο ευθέως, μήπως έπρεπε να μιλάω συχνότερα, έστω και ήπια. Λέγε λέγε μια κουβέντα, κάτι μένει τελικά. 

 

Στον αντίποδα, έχω έναν γείτονα που κάθε μέρα τον πιάνουν τα νεύρα του, κάθε μέρα βρίζει και καταριέται τη μοίρα του (να έχει παιδιά) και τελικά πάντοτε καταλήγει, να βρίζει το γιο του και να τον αποκαλεί "μαλάκα", μέσα στην αγανάκτηση. Κάθε μέρα. Μαλάκα! Το 4χρονο. Σκέφτομαι ότι αυτός δεν θα καλοδεχτεί την παρέμαμβαση μου, αν του προτείνω να μιλάει ευγενικά στο παιδί και να μην τον αποκαλεί μαλάκα. Γιατί φαντάζομαι θα μου πει, ότι δεν τον νοιάζει και καθόλου, πως αισθάνεται το παιδί του εν προκειμένω...

 

 

Link to comment
Share on other sites

On 23/8/2017 at 2:09 ΜΜ, Sentir...natureza είπε:

υστ: Αυτο που ειπε το μεγαλυτερο κοριτσι για τον πατερα, αν ισχυει, ειναι τραγικο. Φανταζομαι τι συναισθηματικη κακοποιηση θα εχει δεχτει αυτο το παιδι για να περπαταει ετσι.

Αυτό το σκεφτόμουν κι εγώ. Αρχικά, πιστεύω ότι έστω και εν μέρη, το παιδί μετέφερε ένα περιστατικό αληθές. Τώρα, το γιατί ή το πως,δεν μπορώ να το ξέρω, ίσως ούτε το παιδί μπορεί να το κατανοήσει (πχ. μπορεί μια τέτοια κίνηση να ήταν αστεία για τον μπαμπά όχι κακοπροαίρετη). 

 

Συνδυάζω ένα άλλο φαινόμενο, που δεν το είχα σκεφτεί παλαιότερα, αλλά ήρθα αντιμέτωπη με πολλές τέτοιες εικόνες αλλά και αφηγήσεις, τώρα το καλοκαίρι. Η μικρή μας έκανε τα πρώτα της μπάνια φέτος. Συχνά μας ρωτούσαν άλλοι γονείς ή παππούδες, αν την έχουμε βουτήξει ή αν μπαίνει εύκολα κτλ. κι έτσι ξεκινούσε μια κουβέντα. Αυτό που άκουσα πολλές φορές είναι το εξής: το μωρό/παιδί δεν ήθελε να μπει/φοβόταν/έκλαιγε και ο μπαμπας θύμωνε!! και το έβαζε με το ζόρι! και το παιδί έκλαιγε και χτυπιόταν και ο μπαμπάς θύμωνε πιο πολύ και του φώναζε και επέμενε να το βουτάει με το ζόρι "για να μάθει" - δεν ξέρω τί να μάθει; να κάνει μπάνιο; να ακούει τον μπαμπά του; να μην φοβάται; δεν ξέρω....

 

Αυτό που σκέφτομαι όμως, είναι ότι (όπως και η άρνηση της μικρής να περπατήσει όρθια, μόνη της) είναι συχνό φαινόμενο, όταν ένα παιδί δυσκολεύεται να κάνει κάτι γιατί φοβάται ή είναι ανασφαλές, οι κηδεμόνες του να παραφράζουν την δυσκολία του παιδιού σε ζήτημα εξουσίας μεταξύ αυτών και των παιδιών: ερμηνεύουν την δυσκολία, ως έλλειψη πειθαρχίας ή ανυπακοή στα δικά τους θελήματα. Κι έτσι επιδίδονται στον αυταρχισμό και την δια της βίας επιβολή, του ζητηθέντος. Στην μια περίπτωση είναι να περπατήσει το παιδί μόνο του, στην άλλη να κάνει μπάνιο στη θάλασσα, σε μια τρίτη να πάει στο σχολείο, να κάτσει μόνο του στο σκοτάδι κ.α. πολλά. 

 

Είναι κάποιος καιρός τώρα, που προσπαθώντας να ερμηνεύσω αυτή την βίαιη επιβολή ασήμαντων πραγμάτων, στα μικρά παιδιά, από γονείς που κατά τα άλλα είναι αγαπητικοί και καθόλου βίαιοι με τα παιδιά τους, έχω διαπιστώσει αυτή την ερμηνευτική στρέβλωση και μου φαίνεται πως οι σχέσεις εξουσίας, αλλοιώνουν συχνά και τις καλές προθέσεις και την καλή διάθεση του γονέα προς το παιδί. Η διαλεκτική μεταξύ γονέων και παιδιών, ενίοτε εξαντλείτε στο "δεν θα περάσει το δικό σου", "θα μάθεις να ακούς", "θα του κόψω τον τσαμπουκά" και "δεν θα μου πάρει τον αέρα". 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Τη μοναδική φορά που έτυχε μπροστά μου σωματική κακοποίηση, ήταν στη μέση του δρόμου, βιαζόμουν και η άλλη μαμά επίσης. Το παιδί φαινόταν κουρασμένο και έσερνε τα πόδια του και η μαμά του του έριξε σφαλιάρα γερή γερή (σβουριχτη που λένε) . Της είπα δυνατά "τι είναι αυτά που κάνετε, βαράτε παιδί; αν είναι δυνατό δε ντρέπεστε  μεγάλη γυναίκα!" δεν είπε τίποτα, κατέβασε το κεφάλι, πήρε αγκαλιά το παιδί και συνέχισε. Δε μου άρεσε ο τρόπος μου, αργότερα σκέφτηκα ότι ίσως έπρεπε να συμπεριφερθω με ηπιότερο τρόπο. Δε μπορούσα να μην αντιδρασω. Ειλικρινά δεν ξέρω πως οποιοσδήποτε(ειδικά γονεας)  δεν μπορεί παρα να αντιδράσει στη θεα σωματικής κακοποίησης παιδιού. Νομίζω είναι χρέος μας να το κάνουμε, κυρίως για αυτο που ανέφερε η Mary πιο πάνω, να ακούσει το ίδιο το παιδί ότι αυτό που γίνεται δεν είναι φυσιολογικό. Αν ήμουν σε απομονωμενο μέρος  και ο άλλος γονιος ήταν σωματικά δυνατότερος μου, δεν ξέρω τι θα έκανα. Ίσως έπαιρνα το 100. 

 

Η ψυχολογική κακοποίηση δεν είναι λιγότερο σημαντική κατ'εμε, απλά είμαστε πολλοί απο μας περισσότερο εκτεθειμένοι σε αυτην από την παιδική μας ηλικία. Φράσεις όπως "να σου δώσω μια να μάθεις", "μα καλά ηλιθιο είσαι, δε βλέπεις τον Κωστάκη που...", "ναι, ναι τρωγε να γίνεις χοντρελω", χαρακτηρισμοι και ταμπέλες, μπορούν να γίνουν εξίσου γερά τραύματα στη παιδική ψυχή. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρω πως να αντιδρασω, δεν πιστεύω ότι θα βοηθήσω με κάποιον τρόπο τον γονιό. Αυτός που θέλει, βρίσκει τον τρόπο και αλλάζει. Αυτό που κάνω κάποιες φορές είναι να ασχοληθώ θετικά με το παιδί (αν έχω το περιθώριο). Εκεί φαίνεται αν ο γονιος όντως θέλει να αλλάξει, γιατί με ρωτάει πως είμαι τόσο ήρεμη ή κάνει κάποιο σχόλιο για το το συνεργασιμη είναι η κόρη μου. Αν μου αφήσει τέτοιο χώρο, μπορεί να βρω αφορμή να του προτείνω κάτι (πχ βιβλίο ή συμπεριφορά) λέγοντας πως βοηθηθηκα εγω με τη δική μου κόρη (και ας μην είναι 100% αλήθεια).

 

Για την ιστορία, τη μια φορά που άκουσα στη γειτονιά ασταμάτητες τσιριδες παιδιού, σαματά, βρισιές και κοπανηματα, κάλεσα το 100, δεν ζήτησαν στοιχεία και ήρθαν σε λιγότερο από 5 λεπτά. Τελικά έμαθα ότι επρόκειτο για οικογένεια με παιδί στο φάσμα του αυτισμού, το είχαν αφήσει στη γιαγιά η οποία όμως δεν μπορούσε να διαχειριστεί σωστά τις κρίσεις του. Μπορεί να αντέδρασα υπερβολικά αλλά έχω τη συνείδηση μου ήσυχη. 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 2 λεπτά , vtgian είπε:

 

Η ψυχολογική κακοποίηση δεν είναι λιγότερο σημαντική κατ'εμε, απλά είμαστε πολλοί απο μας περισσότερο εκτεθειμένοι σε αυτην από την παιδική μας ηλικία. Φράσεις όπως "να σου δώσω μια να μάθεις", "μα καλά ηλιθιο είσαι, δε βλέπεις τον Κωστάκη που...", "ναι, ναι τρωγε να γίνεις χοντρελω", χαρακτηρισμοι και ταμπέλες, μπορούν να γίνουν εξίσου γερά τραύματα στη παιδική ψυχή. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρω πως να αντιδρασω, δεν πιστεύω ότι θα βοηθήσω με κάποιον τρόπο τον γονιό. Αυτός που θέλει, βρίσκει τον τρόπο και αλλάζει. Αυτό που κάνω κάποιες φορές είναι να ασχοληθώ θετικά με το παιδί (αν έχω το περιθώριο). Εκεί φαίνεται αν ο γονιος όντως θέλει να αλλάξει, γιατί με ρωτάει πως είμαι τόσο ήρεμη ή κάνει κάποιο σχόλιο για το το συνεργασιμη είναι η κόρη μου. Αν μου αφήσει τέτοιο χώρο, μπορεί να βρω αφορμή να του προτείνω κάτι (πχ βιβλίο ή συμπεριφορά) λέγοντας πως βοηθηθηκα εγω με τη δική μου κόρη (και ας μην είναι 100% αλήθεια).

 

 

Συμφωνώ, είναι εξίσου σημαντική απλά είναι πιο δύσκολο να παρέμβεις. Ταυτίζομαι με τον τρόπο που αναφέρεις, το ίδιο προσπαθώ να εφαρμόζω.  Απλά πρέπει με κάποιον τρόπο να βρεις ένα παραθυράκι να αφεθεί αυτός ο χώρος και πιστεύω πως αξίζει τον κόπο.

 

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites

4 ώρες πρίν, kine είπε:

Αυτό που βλέπω πολλές φορές, (και αναφέρθηκε και στο παράδειγμα με τους μπαμπάδες και το ξύλο), είναι πως πολλοί άνθρωποι έχουν εγκατεστημένες απόψεις, μεθόδους, αντιλήψεις κακοποιητικές, ενώ έχουν διάθεση και χρόνο να αφιερώσουν στα παιδιά τους και θα μπορούσαν κάλλιστα να πράττουν με πιο φιλικό τρόπο απέναντι στα παιδιά τους, αν είχαν διδαχθεί καλύτερες προσεγγίσεις. 

Συμφωνω απολυτως. Πολλες φορες, ακομη και σε ανθρωπους που δεν χτυπανε συνεχως τα παιδια τους, βλεπεις εξουσιαστικες συμπεριφορες. Νομιζω ολοι καποια στιγμη νευριασαμε επειδη το παιδι μας δεν υπακουει, αλλα απο οσα εχω δει, αυτο ειναι κατι που συμβαινει πολυ. Θεωρουμε τον εαυτο μας αυθεντια απεναντι στο παιδι και οτι ο λογος μας εχει περισσοτερη αξια και βαρυτητα απο του παιδιου. Αντι να του συμπεριφερομαστε σαν σε ισοτιμο ανθρωπο, με ευαισθησιες και συναισθηματα, με τις καλες του και τις κακες του μερες, του λεμε να κανει κατι "γιατι το λεω εγω". Ειναι κατι βαθια ριζωμενο μεσα μας, απο τον τροπο και τα προτυπα που εχουμε μεγαλωσει και θελει πολυ προσπαθεια για να το αποβαλλει κανεις. Πανω απ'ολα χρειαζεται να συνειδητοποιησουμε οτι δεν ειμαστε ανωτεροι απο το παιδι επειδη ειμαστε γονεις του και αξιζει να του συμπεριφερομαστε με κατανοηση και σεβασμο. Κι εγω δεν ξερω πως να επεμβω αν δω τετοια συμπεριφορα, γιατι ειναι πιο περιπλοκη η ψυχολογικη κακοποιηση.

 

Μια φορα στην παιδικη χαρα ηταν μια μαμα που συνεχως μειωνε το αγορακι της, λεγοντας "Αντε δεν μπορεις να ανεβεις (για να κανει τσουληθρα); Τι αργος που εισαι! Βαρεθηκα να σε βλεπω!" και αλλα χειροτερα απαξιωτικα λογια με πολυ αυστηρο υφος (ενας απο τους λογους που δεν μιλησα γιατι πραγματικα φαινοταν σαν μπαρουτι ετοιμο να σκασει η μαμα) και το καημενο το παιδι να εχει ενα υφος σαστισμενο και αγχωμενο μη τυχον και κανει κατι λαθος και τον επικρινει η μαμα. Πραγματικα, λυπηθηκα πολυ οταν ειδα αυτο το περιστατικο, αλλα εδωσα περιθωριο και ειπα στον εαυτο μου αν τους ξαναπετυχω αλλη μερα και μιλαει παλι ετσι θα μιλησω. Ακομη,δεν τους εχω ξαναδει, αλλα χωριο ειμαστε, λογικα θα τους ξαναπετυχω. 

 

Αλλο περιστατικο, το οποιο δεν εχει να κανει με κακοποιηση αλλα με τροπο ανατροφης, που σχολιασα οταν ειδα προσφορο εδαφος. Ενα ζευγαρι με το αγορακι του 2.5-3χρ τρεχει και παει να κλωτσησει τον μικρο μου. Οι γονεις αγχωμενοι πεφτουν και οι δυο σκυβοντας απο πανω του λεγοντας του ταυτοχρονα "Οχι, μην χτυπας! Γιατι το κανεις αυτο;Τι επαθες" κλπ. Το αγορακι κανει μια γυρα και επανερχεται και διαδραματιζεται το ιδιο σκηνικο. Να πεφτουν πανω του λες και πηγε να μαχαιρωσει ανθρωπο με αγχωτικες φωνες και το παιδι να φαινεται να το απολαμβανει.Μολις ηρεμησαν τα πνευματα και τα παιδια ηταν απασχολημενα,  βρηκα την ευκαιρια και αρχισα συζητηση με την μαμα, λεγοντας της παντα με φιλικη διαθεση οτι οταν πεφτουν ετσι και οι δυο απο πανω του με αγχος, μπορει να απολαμβανει την προσοχη και να συνεχιζει την συμπεριφορα. Η ιδια ηταν πολυ ανοιχτη και δεκτικη, με αποτελεσμα να πουμε μια κουβεντα επι του θεματος. Βοηθησε πολυ και η δικη μου ηρεμη συμπεριφορα οπως ειπε η @vtgian, οταν αρχισε να διαμαρτυρεται ο δικος τους για τον διαμοιρασμο των παιχνιδιων, και εγω απλα συζητησα μαζι του βρισκοντας μια λυση αντι να του πω "Γιατι κανεις ετσι τωρα; Δωσε το παιχνιδι στο παιδακι, εσυ επαιξες, φτανει".

 

Θελω να πω οτι αναλογως την κατασταση πραττεις. Κοιτας ποιον εχεις απεναντι σου και ποσο δεκτικος πιστευεις οτι θα ειναι, ποσο σοβαρο θεωρεις οτι ειναι αυτο που εκανε, ποσο μπορεις να επεμβεις και αλλα τετοια ερωτηματα που σου δινουν μια συνολικη εικονα για το πως να κινηθεις.

Επεξεργάστηκαν by Sentir...natureza
 
Link to comment
Share on other sites

Στο πρώτο παράδειγμα που αναφέρεις ίσως αν έβρισκα την ευκαιρία θα έλεγα ένα γεμάτο μπράβο στο παιδάκι όταν θα κατάφερνε κάτι. Τι θα μπορούσε άραγε η μαμά του να βρει κακό/εναντιωθεί σε αυτό? Συμπληρώνω: Το μπράβο θα ήταν τελείως τυχαίο, σαν να μην την έχω ακούσει, ενθαρρυντικό, όπως μιλάω στο γιο μου, όπως μιλάω θετικά γενικώς στα παιδάκια όταν μου δίνεται η ευκαιρία.

Στο δεύτερο παράδειγμα, η μαμά ήταν δεκτική γιατί φάνηκε από τη στάση της πως δεν ήταν αδιάφορη, απλά δεν ήξερε πως να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Επεξεργάστηκαν by marakiz

TmO0p3.png Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 4 λεπτά , marakiz είπε:

Στο πρώτο παράδειγμα που θα αναφέρεις ίσως αν έβρισκα την ευκαιρία θα έλεγα ένα γεμάτο μπράβο στο παιδάκι όταν θα κατάφερνε κάτι. Τι θα μπορούσε άραγε η μαμά του να βρει κακό/εναντιωθεί σε αυτό?

Εχεις δικιο αλλα στη συγκεκριμενη περιπτωση, εκτος του οτι η μαμα δεν αφηνε ουτε κενο αναμεσα στα επικριτικα της σχολια για να χωρεσει το θεραπευτικο "Μπραβο", ηταν τοσο αναμμενη που ακομη κι εγω κωλωσα να μιλησω. Και νομιζω αν ελεγα μπραβο θα το καταλαβαινε και θα εκνευριζοταν παραπανω, μιας που παιζαμε παραπλευρως και οχι μαζι τους, οποτε θα ηταν λιγο ξεκαρφωτο.

 
Link to comment
Share on other sites

κοριτσια μσρεσει πολύ όταν σας διαβαζω μαθενω πολλά από εσάς..! Εγώ θα μηλησω ως το άτομο που ντρεπετε ώρες κ φορές κ φοβατε τον αντίλογο σε δημόσιο χώρο (χωρίς να θεωρώ ότι αυτό που κάνω είναι το ποιο σωστό )εγώ αυτό που θα έκανα επειδή ο μικρός μου είναι κοινωνικός θα τον πηγενα κοντά σαν μία βόλτα κ αν έβλεπα ότι προσπαθεί να μηλησει στο παιδάκι που κατέ με έχει μία βιαιη συμπεριφορά από τους δικούς του  θα μηλουσα στο παιδάκι ένα παράδειγμα θα έλεγα στον μικρό κάνε γεια στο παιδάκι ή στείλε ένα φιλάκι στο παιδάκι κ ανάλογα την ανταπόκριση που θα επερνα θα συνέχιζα το παιχνίδι  ε απέναντι στο παιδάκι είτε κουβεντα  απέναντι στο άτομο που είναι μαζί του ..Και εμένα με στεναχωρούν πολύ τέτοια περιστατικά είτε ο γονιός η τρίτος δε ξέρει απλά πως πρέπει να συμπεριφερθεί σε ένα μωράκι 'η που υπάρχουν άτομα που έχουν βίαιη συμπεριφορά απέναντι σε ένα παιδί..

Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα σας,

να ζητησω προκαταβολικά συγγνώμη για την "σφηνα" . Παρόλο που δεν ειμαι ακομη μαμα, συνεπώς δεν γνωρίζω την δυσκολη καθημερινότητα και το κατα ποσο μπορει να σε φτασει στα ορια σου ενα μικρο παιδι, θεωρω πώς οταν βλεπουμε περιστατικα κακοποιησης, ειναι χρεος μας να παρεμβαινουμε. Ως εκπαιδευτικος εχω ερθει σε επαφη με πολλα παιδια κι εχω παρατηρησει παμπολλες περιπτώσεις παιδιων που υφίστανται κακοποίηση. Το πώς θα παρεμβουμε εχει να κανει με πολλους παραγοντες. Αφενος με τη μορφη κακοποιησης, αν πρόκειται δηλ για λεκτική με χαρακτηρισμους και φωνες με στοχο τον εκφοβισμο, για σωματικη με χτυπηματα ή ακόμα και για ψυχολογική με απειλές. Αφετέρου, με τις συνθηκες, οπως προαναφερθηκε, δηλ κατα ποσο "κινδυνευουμε" κι εμεις εκεινη τη στιγμή. Οπως και να 'χει καθε περίπτωση απαιτει λεπτους χειρισμους απο μερους μας. Το γεγονός ότι δεν εχουμε κανενα δικαίωμα να παρεμβουμε στην εκάστοτε οικογενεια, αυτοματα "αναιρειται", κατα τη γνώμη μου, οταν τετοια περιστατικα συμβαινουν σε δημοσιο χωρο. 

 

Θα ηθελα στο σημειο αυτο, αφορμωμενη απο οσα διαβασα παραπανω να σας ρωτησω, η σωστή συμπεριφορά πώς "μαθαινεται"; Οταν δηλ ερχεται ενα παιδι στη ζωή σου πού ανατρεχεις για να μαθεις πράγματα για τη "σωστη" διαπαιδαγωγηση του; (Χρησιμοποιω εισαγωγικα στο σωστη καθως για τον καθενα τι ειναι σωστο και τι οχι ειναι απολυτως σχετικο, αλλα με ενδιαφέρουν οι αποψεις σας). Θα ηθελα πολυ να μου προτείνετε καποια βιβλιογραφια, καποια αρθρα ισως στο διαδίκτυο, εαν σας ειναι ευκολο, καθοτι ως τωρα ο, τι παιδαγωγικο βιβλιο εχει πεσει στα χέρια μου εχει να κανει με την εκπαιδευτική διαδικασια κατα τη σχολικη μοναδα. 

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων 

Link to comment
Share on other sites

Θα ψαξεις να διαβασεις αρθρα στο διαδικτυο με τις εξης λεξεις

-positive reenforcement 

- attachment parenting

- children beleive everything you say

-empathy 

-υγιής προσκόλληση του παιδιου στην μικρή ηλικία

-ωφέλη θηλασμού

 

Από εκεί κ πέρα υπάρχουν βιβλία που τα αναλύουν (που προκύπτουν όταν βάλεις τη λέξη βιβλιο με αυτές τις λέξεις) ο καθένας νομίζω έχει άλλα σημεία που χρειάζεται περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με βιώματα κ όσα ξέρει ήδη.

η σωματική /συναιςθηματική εγγύτητα τα πρώτα χρόνια ζωής κ η σχέση εμπιστοσύνης που χτίζεται από τη σωστή φροντίδα είναι το πιο σημαντικο ως βάση. 

Η γενιά μας έχει απωθημένα ακόμα από λάθος διαχείριση θυμού /των "κακών"συναισθημάτων & καταπίεσης/passive agressive οπότε θα διάβαζα κ για αυτό πολλά. 

Ο κος παπαβέντσης έχει φωτογραφίσει τα ελληνικά δεδομένα αρκετά καλά στα βιβλία του από ότι έχω ακούσει και για πολλούς γονείς η σελίδα του είναι "βίβλος"+ reference point για παιδιατρικά αναπτυξιακά /ψυχολογίας κλπ θέματα. 

 

Η σχέση με το παιδί μας ξεκινά και πριν απο την σύλληψη, και περνά γρήγορα ο καιρός. 

Νομίζω ο πρώτος καιρός ειναι πολύ πολύ σημαντικός και για αυτό προτεραιότητα έχει η ενημέρωση για την υγιή προσκόλληση. 

Επίσης νομίζβ επειδή οι προηγούμενες γενιές δεν μίλαγαν για την επιλόχεια κατάθλιψη δεν είμαστε προετοιμασμένες για την φρίκη του να έχεις τόσο άσχημα συναισθήματα μετά τη γέννα -επειδή οι προσδοκίες είναι ότι τότε όλα μπορεί να είναι ονειρεμένα. 

Για όλες τις εγγυούλες που ίσως διαβάζουν:  προσέξτε είναι παγίδα το να εξιδανικεύσεις την γέννα ως πηγή μόνο θετικών συναισθημάτων.  Επίσης παλιά υπολοιπα κατάθλιψης ή τραυματικών γεγονότων δυστυχώς επιστρέφουν λόγω ορμονολογικού πατατράκ. 

Αυτό για μένα είναι ότι πιο άδικο για το παιδί ...:-( και δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, το μόνο που γίνεται είναι να είμαστε προετοιμασμένες.

22 ώρες πρίν, kine είπε:

Αυτό το σκεφτόμουν κι εγώ. Αρχικά, πιστεύω ότι έστω και εν μέρη, το παιδί μετέφερε ένα περιστατικό αληθές. Τώρα, το γιατί ή το πως,δεν μπορώ να το ξέρω, ίσως ούτε το παιδί μπορεί να το κατανοήσει (πχ. μπορεί μια τέτοια κίνηση να ήταν αστεία για τον μπαμπά όχι κακοπροαίρετη). 

 

Συνδυάζω ένα άλλο φαινόμενο, που δεν το είχα σκεφτεί παλαιότερα, αλλά ήρθα αντιμέτωπη με πολλές τέτοιες εικόνες αλλά και αφηγήσεις, τώρα το καλοκαίρι. Η μικρή μας έκανε τα πρώτα της μπάνια φέτος. Συχνά μας ρωτούσαν άλλοι γονείς ή παππούδες, αν την έχουμε βουτήξει ή αν μπαίνει εύκολα κτλ. κι έτσι ξεκινούσε μια κουβέντα. Αυτό που άκουσα πολλές φορές είναι το εξής: το μωρό/παιδί δεν ήθελε να μπει/φοβόταν/έκλαιγε και ο μπαμπας θύμωνε!! και το έβαζε με το ζόρι! και το παιδί έκλαιγε και χτυπιόταν και ο μπαμπάς θύμωνε πιο πολύ και του φώναζε και επέμενε να το βουτάει με το ζόρι "για να μάθει" - δεν ξέρω τί να μάθει; να κάνει μπάνιο; να ακούει τον μπαμπά του; να μην φοβάται; δεν ξέρω....

 

Αυτό που σκέφτομαι όμως, είναι ότι (όπως και η άρνηση της μικρής να περπατήσει όρθια, μόνη της) είναι συχνό φαινόμενο, όταν ένα παιδί δυσκολεύεται να κάνει κάτι γιατί φοβάται ή είναι ανασφαλές, οι κηδεμόνες του να παραφράζουν την δυσκολία του παιδιού σε ζήτημα εξουσίας μεταξύ αυτών και των παιδιών: ερμηνεύουν την δυσκολία, ως έλλειψη πειθαρχίας ή ανυπακοή στα δικά τους θελήματα. Κι έτσι επιδίδονται στον αυταρχισμό και την δια της βίας επιβολή, του ζητηθέντος. Στην μια περίπτωση είναι να περπατήσει το παιδί μόνο του, στην άλλη να κάνει μπάνιο στη θάλασσα, σε μια τρίτη να πάει στο σχολείο, να κάτσει μόνο του στο σκοτάδι κ.α. πολλά. 

 

Είναι κάποιος καιρός τώρα, που προσπαθώντας να ερμηνεύσω αυτή την βίαιη επιβολή ασήμαντων πραγμάτων, στα μικρά παιδιά, από γονείς που κατά τα άλλα είναι αγαπητικοί και καθόλου βίαιοι με τα παιδιά τους, έχω διαπιστώσει αυτή την ερμηνευτική στρέβλωση και μου φαίνεται πως οι σχέσεις εξουσίας, αλλοιώνουν συχνά και τις καλές προθέσεις και την καλή διάθεση του γονέα προς το παιδί. Η διαλεκτική μεταξύ γονέων και παιδιών, ενίοτε εξαντλείτε στο "δεν θα περάσει το δικό σου", "θα μάθεις να ακούς", "θα του κόψω τον τσαμπουκά" και "δεν θα μου πάρει τον αέρα". 

Ειναι στρέβλωση πολυ καλα το λες, 

των συναισθημάτων του παιδιού. 

Η παράδοση ελεγε οτι επιβάλλεται με αυταρχισμό  η σωστή ανατροφή στο παιδι.

 

Ο παιδοκεντρικός τρόπος διαπαιδαγώγησης σεβεται το συναισθημα του παιδιου σε αντίθεση με αυτό. 

 

Οι παλιοι δεν εδιναν βάρος στο συναισθημα και το ισοπεδωναν. Τα αποτελέσματα, γνωστά.

οι γενιές επαναλάμβαναν την κακοποιητική συμπεριφορά στα αδέρφια και παιδάκια τους. Διαιωνίζεται έτσι η μη "εκμάθηση " της ενσυναίσθησης.

 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν by belleblue
Link to comment
Share on other sites

Ειναι η επιτομη του μαθήματος της "άρνησης". Πχ

ειμαι χάλια αλλα εχω μαθει να αγνοώ το πως αισθανομαι χαρη στο αυταρχικό μοντέλο,  (μοντέλο γιαγιάς που λέει στο παιδί της "στασου ορθιο και κανε σαν να μην εισαι χαλια, τώρα!")

κ λέω "ειμαι καλά" τη στιγμή που βράζω - και μετά όταν το παιδί μου δεν είναι καλά, θυμώνω που έχει συναισθήματα και θέλει να γίνει το δικό του, επειδή κ σε μένα δεν το επέτρεψαν- σας θυμίζει κάτι; 

αυτό ακόμα και εάν πιστεύεις σε ένα παιδοκεντρικό τρόπο, αν εχεις βιώσει τον αυταρχικό, υπάρχει ως αςυνείδητος θυμός που πρέπει οι μεγαλύτερες να αντιμετωπίσουμε με βαθειές αναπνοές για να τον διώξουμε.

 

Link to comment
Share on other sites

4 ώρες πρίν, laughter είπε:

Καλημέρα σας,

να ζητησω προκαταβολικά συγγνώμη για την "σφηνα" . Παρόλο που δεν ειμαι ακομη μαμα, συνεπώς δεν γνωρίζω την δυσκολη καθημερινότητα και το κατα ποσο μπορει να σε φτασει στα ορια σου ενα μικρο παιδι, θεωρω πώς οταν βλεπουμε περιστατικα κακοποιησης, ειναι χρεος μας να παρεμβαινουμε. Ως εκπαιδευτικος εχω ερθει σε επαφη με πολλα παιδια κι εχω παρατηρησει παμπολλες περιπτώσεις παιδιων που υφίστανται κακοποίηση. Το πώς θα παρεμβουμε εχει να κανει με πολλους παραγοντες. Αφενος με τη μορφη κακοποιησης, αν πρόκειται δηλ για λεκτική με χαρακτηρισμους και φωνες με στοχο τον εκφοβισμο, για σωματικη με χτυπηματα ή ακόμα και για ψυχολογική με απειλές. Αφετέρου, με τις συνθηκες, οπως προαναφερθηκε, δηλ κατα ποσο "κινδυνευουμε" κι εμεις εκεινη τη στιγμή. Οπως και να 'χει καθε περίπτωση απαιτει λεπτους χειρισμους απο μερους μας. Το γεγονός ότι δεν εχουμε κανενα δικαίωμα να παρεμβουμε στην εκάστοτε οικογενεια, αυτοματα "αναιρειται", κατα τη γνώμη μου, οταν τετοια περιστατικα συμβαινουν σε δημοσιο χωρο. 

 

Θα ηθελα στο σημειο αυτο, αφορμωμενη απο οσα διαβασα παραπανω να σας ρωτησω, η σωστή συμπεριφορά πώς "μαθαινεται"; Οταν δηλ ερχεται ενα παιδι στη ζωή σου πού ανατρεχεις για να μαθεις πράγματα για τη "σωστη" διαπαιδαγωγηση του; (Χρησιμοποιω εισαγωγικα στο σωστη καθως για τον καθενα τι ειναι σωστο και τι οχι ειναι απολυτως σχετικο, αλλα με ενδιαφέρουν οι αποψεις σας). Θα ηθελα πολυ να μου προτείνετε καποια βιβλιογραφια, καποια αρθρα ισως στο διαδίκτυο, εαν σας ειναι ευκολο, καθοτι ως τωρα ο, τι παιδαγωγικο βιβλιο εχει πεσει στα χέρια μου εχει να κανει με την εκπαιδευτική διαδικασια κατα τη σχολικη μοναδα. 

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων 

Για τις θεωριες μαθησης και μια επιστημονικη και ολοπλευρη γενικη ενημερωση (βασει μελετων, ερευνων, βιβλιογραφιας και εργα παιδαγωγων/ψυχολογων) σου προτεινω "Η αναπτυξη των παιδιων: (τομος 1) Η αρχη της ζωης, εγκυμοσυνη, τοκετος, βρεφικη ηλικια και (τομος 2) Γνωστικη και ψυχοκοινωνικη αναπτυξη κατα τη νηπιακη και μεση παιδικη ηλικια" , των Michael Cole και Sheila R. Cole

 

"Η συναισθηματικη νοημοσυνη των παιδιων" του John Gottman ειναι ενα καλο εργαλειο.

"Tα παιδια μαθαινουν αυτο που ζουν, να εμπνευσουμε αξιες στα παιδια μας" της Nolte Dorothy-Law, εχω σκοπο να το παρω καποια στιγμη, το γραφω με επιφυλαξη καθως δεν το εχω διαβασει.

 

Οσο για τον Στελιο Παπαβεντση,προσωπικα μου αρεσουν παρα πολυ οι αποψεις του και ο τροπος που τις διατυπωνει και το βιβλιο του "Προικισμενα μωρα, εμπνευσμενοι γονεις: για μια αλλη προσχολικη ηλικια" περιγραφει πως να μεγαλωσουμε τα παιδια μας με σεβασμο στις αναγκες τους. Υπαρχουν πολλα αρθρα και στη σελιδα του, που πρεσβευουν την θεωρια της προσκολλησης.

 

 

 

Αυτα που εγραψε η @belleblue, επισης θα σε βοηθησουν να βρεις κι αλλες πληροφοριες στο διαδικτυο που εχει πολυ υλικο.

Επεξεργάστηκαν by Sentir...natureza
 
Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...