Οι "κακοί" ανθρώποι

[kine]

Το παιδί που ξέρει ότι οι γονείς του το αγαπούν, είναι κοντά του κάθε στιγμή, τρέχουν να το φροντίσουν πριν ακόμη κλάψει, το χαίρονται και το δέχονται όπως είναι, που βλέπει ότι η οικογένεια του είναι αγαπημένη και φροντίζουν όλοι ο ένας τον άλλο, φαντάζεται ότι όλος ο κόσμος είναι έτσι.

 

Αν οι γονείς του δεν μπουν στον κόπο να του διδάξουν ότι "έξω από το σπίτι μας υπαρχουν κακοί άνθρωποι", θα περιμένει να αγαπηθεί και από τον φίλο και από τον συμμαθητή και από τον γείτονα. Περιμένει να το αντιμετωπίζουν με χαρά και με εγκαρδιότητα σε κάθε περίσταση. Περιμένει να δέχεται χαμόγελα και αγκαλιές, κατανόηση και ζεστασιά από όλους τους ανθρώπους. Ετσι και αυτό το ίδιο, μεταχειρίζεται τους γύρω του. Αυτό λέγεται αθωότητα της παιδικής ηλικίας ή συνοπτικά παιδικότητα.

 

Αυτό το παιδί, δεν έχει περισσότερες πιθανότητες να απαχθεί, να βιαστεί, να κακοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο, από κάποιον γνωστό ή άγνωστο άνθρωπο, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο παιδί. Εχει όμως πολλές περισσότερες πιθανότητες να αγαπήσει, να φροντίσει, να νοιαστεί, να τρέξει να βοηθήσει τον συμμαθητή του, να φωνάξει για βοήθεια και να προσφέρει όσο μπορεί, να προστατέψει τον ευάλωτο, να ενσωματώσει τον αποκομμένο στην παρέα του.

 

Η πεποίθηση ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι, δημιουργεί "κακούς" ανθρώπους.

 

Ολοι γεννιόμαστε αθώοι. Αυτή η αθωότητα υποχωρεί στην ώρα της, όταν έρχεται η ωρίμανση και ικανότητα διαλεκτικής και συναισθηματικής διαχείρισης του επικείμενου πόνου. Είναι επίπονο και θλιβερό να υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να σε βλάψουν και να σε πληγώσουν βαθυά. Γιατί να θέλεις το παιδί σου να έρθει αντιμέτωπο με αυτή την ιδέα πριν την ώρα του; Με ποιον τρόπο η επισήμανση "υπάρχουν κακοί άνθρωποι" αποτρέπει από τον κίνδυνο;

 

Γιατί αν μπορεί κανείς να βγάλει ένα συμπέρασμα από τα όσα έχουν κατατεθεί στην κουβέντα, είναι πως, όσο απίθανο και να είναι το "κακό", όσο και να μην βοηθάει να στο λέω ότι μπορεί να πάθεις κάτι, όσο κι αν δεν έχει κανένα αποτέλεσμα η "εκπαίδευση" γιατί είσαι παιδί, ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΟΥΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ......

 

Κατά τα άλλα με κάλυψε η summerwine στο μήνυμα 72 αν δεν κάνω λάθος.

[kine]

Και τέλοσπάντων, σοβαρά, για πείτε

 

Με ποιον τρόπο η γενική και ειδική ενημέρωση ότι "υπάρχουν κακοί άνθρωποι" βοηθά ένα παιδί να μειώσει την πιθανότητα κάποιος ανώμαλος, να το κακομεταχειριστεί (ότι κι αν σημαίνει αυτό).

 

Το μόνο που λέτε είναι ΕΓΩ ΤΟΥ ΤΟ ΛΕΩ όπως και να 'χει.

 

Και; Κάνει κάτι το ειδικό το παιδί σας και έτσι δεν παθαίνει τίποτα κακό; Μήπως δεν φεύγει ποτέ από κοντά σας; Μήπως δεν ξεχνιέται και δεν αφήνει το χέρι σας; Μήπως δεν απομονώνεται ποτέ και πουθενά με κανέναν φίλο του; Μήπως έχει αναπτύξει κάποιο ειδικό τρόπο αποφυγής ανωμάλων; Για να καταλάβω δηλαδή πως λειτουργεί το σύστημα.

[ΑΡΓΚ]

Και τέλοσπάντων, σοβαρά, για πείτε

 

Με ποιον τρόπο η γενική και ειδική ενημέρωση ότι "υπάρχουν κακοί άνθρωποι" βοηθά ένα παιδί να μειώσει την πιθανότητα κάποιος ανώμαλος, να το κακομεταχειριστεί (ότι κι αν σημαίνει αυτό).

 

Το μόνο που λέτε είναι ΕΓΩ ΤΟΥ ΤΟ ΛΕΩ όπως και να 'χει.

 

Και; Κάνει κάτι το ειδικό το παιδί σας και έτσι δεν παθαίνει τίποτα κακό; Μήπως δεν φεύγει ποτέ από κοντά σας; Μήπως δεν ξεχνιέται και δεν αφήνει το χέρι σας; Μήπως δεν απομονώνεται ποτέ και πουθενά με κανέναν φίλο του; Μήπως έχει αναπτύξει κάποιο ειδικό τρόπο αποφυγής ανωμάλων; Για να καταλάβω δηλαδή πως λειτουργεί το σύστημα.

 

To τόσο αφαιρετικό σαν προειδοποίηση, όντως δεν έχει νόημα. Αλλά ναι, πρέπει να δουλέψεις κάποια πιθανά σενάρια με το παιδί σε κάθε ηλικία. Το νήπιο πρέπει να ξέρει π.χ. ότι αν κάποιος μας ζητήσει να κρατήσουμε μυστικό κάτι και να μην το πούμε ούτε στη μαμά, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ακόμη και αν αυτός ο κάποιος είναι ο γείτονας ή η δασκάλα. Είναι ένα από τα σενάρια που πρέπει να γνωρίζει, συγκεκριμένα. Τι κάνουμε αν συμβεί το Α ή το Β. Ξανά και ξανά. Αντί π.χ. για τα κλασικά "να ακούς τη δασκάλα" και "πού είναι οι τρόποι σου, γιατί δεν αγκάλιασες τον κύριο Γιάννη που στο ζήτησε", που αν τους πετάξεις και ένα "υπάρχουν κακοί άνθρωποι" όλα μαζί δε βγάζουν νόημα.

 

Το παιδί που φτάνει σε μεγαλύτερες τάξεις, πρέπει να έχει συζητήσει τι γίνεται αν το προκαλέσουν, αν του ζητήσουν να κάνει πράγματα για να δείξει "κουλ", και εκεί υπάρχουν πραγματικά σενάρια που μπορούν να συζητηθούν, ώστε αν το προκαλέσουν π.χ. στα 10 σε σεξουαλικές περιπτύξεις ή στο να καπνίσει ένα τσιγάρο, να μην κομπλάρει και να μην ντραπεί. Το "θα σου πω τι ειναι σεξ όταν μεγαλώσεις", το "σεξ είναι κάτι που κάνουν οι μεγάλοι" ή "μη σε πιάσω να καπνίζεις κακομοίρη", επίσης δε νομίζω ότι βοηθάνε χωρίς άλλη κουβέντα, χωρίς να είμαστε διατεθειμένοι να μπούμε σε λεπτομέρειες, να εξηγήσουμε, να δούμε πώς μπορεί το παιδί να έρθει σε επαφή με τέτοια θέματα στο σχολείο ή στο σπίτι ενός συμμαθητή, και τι θα έπρεπε να κάνει, συγκεκριμένα.

[Niki81]

http://parents.org.gr/psych/a201

[osin]

Το παιδί που ξέρει ότι οι γονείς του το αγαπούν, είναι κοντά του κάθε στιγμή, τρέχουν να το φροντίσουν πριν ακόμη κλάψει, το χαίρονται και το δέχονται όπως είναι, που βλέπει ότι η οικογένεια του είναι αγαπημένη και φροντίζουν όλοι ο ένας τον άλλο, φαντάζεται ότι όλος ο κόσμος είναι έτσι.

 

Αν οι γονείς του δεν μπουν στον κόπο να του διδάξουν ότι "έξω από το σπίτι μας υπαρχουν κακοί άνθρωποι", θα περιμένει να αγαπηθεί και από τον φίλο και από τον συμμαθητή και από τον γείτονα. Περιμένει να το αντιμετωπίζουν με χαρά και με εγκαρδιότητα σε κάθε περίσταση. Περιμένει να δέχεται χαμόγελα και αγκαλιές, κατανόηση και ζεστασιά από όλους τους ανθρώπους. Ετσι και αυτό το ίδιο, μεταχειρίζεται τους γύρω του. Αυτό λέγεται αθωότητα της παιδικής ηλικίας ή συνοπτικά παιδικότητα.

 

Αυτό το παιδί, δεν έχει περισσότερες πιθανότητες να απαχθεί, να βιαστεί, να κακοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο, από κάποιον γνωστό ή άγνωστο άνθρωπο, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο παιδί. Εχει όμως πολλές περισσότερες πιθανότητες να αγαπήσει, να φροντίσει, να νοιαστεί, να τρέξει να βοηθήσει τον συμμαθητή του, να φωνάξει για βοήθεια και να προσφέρει όσο μπορεί, να προστατέψει τον ευάλωτο, να ενσωματώσει τον αποκομμένο στην παρέα του.

 

Η πεποίθηση ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι, δημιουργεί "κακούς" ανθρώπους.

 

Ολοι γεννιόμαστε αθώοι. Αυτή η αθωότητα υποχωρεί στην ώρα της, όταν έρχεται η ωρίμανση και ικανότητα διαλεκτικής και συναισθηματικής διαχείρισης του επικείμενου πόνου. Είναι επίπονο και θλιβερό να υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να σε βλάψουν και να σε πληγώσουν βαθυά. Γιατί να θέλεις το παιδί σου να έρθει αντιμέτωπο με αυτή την ιδέα πριν την ώρα του; Με ποιον τρόπο η επισήμανση "υπάρχουν κακοί άνθρωποι" αποτρέπει από τον κίνδυνο;

 

Γιατί αν μπορεί κανείς να βγάλει ένα συμπέρασμα από τα όσα έχουν κατατεθεί στην κουβέντα, είναι πως, όσο απίθανο και να είναι το "κακό", όσο και να μην βοηθάει να στο λέω ότι μπορεί να πάθεις κάτι, όσο κι αν δεν έχει κανένα αποτέλεσμα η "εκπαίδευση" γιατί είσαι παιδί, ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΟΥΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ......

Άρα; πέρα από το να αγαπάμε τα παιδιά μας άνευ όρων, τι προτείνεις συγκεκριμένα; Στην πράξη; Πότε θεωρείς ότι έρχεται η ώρα;

[ΑΝΝΑ24]

Kine, το να μεγαλώσουμε ένα παιδί μέσα σε ένα φαντάστικό κόσμο, όμορφο και ονειρικά φτιαγμένο είναι σκέτος εγωισμός ουσιαστικά. Του αρνούμαστε την εκπαίδευση που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τον κόσμο γύρω του και να αποκτήσει υγιή κοινωνικοπίηση.

Όσα λες έχουν σα δεδομένο ότι θα είμαστε πάντα εμείς εκεί, από πάνω του, να του λύνουμε τα προβλήματα και να το προστατεύουμε.

Αμ δε θα είμαστε.

Αν θέλουμε όταν έρθει η ώρα να ξέρει να μην αρχίσει το κάπνισμα, να μην τρέχει με το αυτοκίνητο με 200, να πει "όχι" όταν οι φίλοι του θα βγάλουν το τσιγαριλίκι, θα πρέπει από πολύ μικρή ηλικία, τότε που τα πράγματα σου έρχονται φυσικά, να αρχίσει να καταλαβαίνει ότι πρέπει και μπορεί να σκέφτεται να προστατεύει τον εαυτό του.

Σε κάθε ηλικία αυτό αλλάζει. Μπορεί να είναι από το "μην αφήνεις το χέρι μου", "μην αλλάζεις χώρο στο πάρκο αν δεν έρθεις να μου το πεις" μέχρι το "θα φας τη σαλάτα σου για να είσαι δυνατός και υγιής" και μέχρι το "δε θα πηδήξω στη θάλασσα από τα 3 μέτρα όπως οι φίλοι μου".

 

Και ναι, πρέπει να μάθει ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι καλοπροαίρετοι. Αν το πούμε εμείς τώρα με αγάπη και μέσα στην ασφάλεια της οικογένειας θα το ζήσει πολύ πολύ πιο ανώδυνα από το να το στέλνουμε στο σχολείο να φάει τα στραπάτσα απροειδοποίητα.

[Niki81]

Για το θεμα του θανατου δε μιλατε με τα παιδια σας?Δε ρωτάνε?Δε γνωριζουν ότι οι ανθρωποι όταν μεγαλωνουν πεθαινουν?Οταν από κατι σωματικα κινδυνευουν δε τα ενημερώνετε?

 

Δλδ αν ενημερωσω το παιδι μου ότι δεν πρεπει να τρεχει μεσα στη μεση του δρομου γιατι μπορει να το χτυπησει ένα αυτοκινητο αυτό σημαινειοτι το παιδι θα κλειστει στο σπιτι και δε θα θελει να ξαναβγεί εξω γιατι θα φοβαται τα αυτοκίνητα?

[kine]

Από τα πρώτα κιόλας μηνύματα διατύπωσα την διαφωνία μου ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ με τον οποίο θα προσπαθήσεις να δώσεις στο παιδί σου τα μέσα για να προστατευτεί.

 

Πουθενά δεν είπα οτιδήποτε για ονειρικούς κόσμους και φαντασιώσεις. Η παιδικότητα δεν είναι φαντασίωση, είναι η πραγματικότητα του παιδιού και οφείλουμε να την προστατεύουμε και να την σεβόμαστε.

 

Ο τρόπος για να προστατευτεί ένα παιδί είναι να έχει δεχτεί τον σεβασμό και την αγάπη από τους γονείς του. Να έχει μεγαλώσει από την πρώτη στιγμή σε περιβάλλον που του δίνουν σημασία, ακούνε τις ανάγκες του, δέχονται τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του, ανέχονται τα λάθη του, δεν του κρατάνε μούτρα, υπάρχει συγχώρεση και κατανόηση.

 

Σε μια τέτοια συνθήκη, ο γονέας δεν επιμένει να φιλά ή να αγκαλιάζει το παιδί με το ζόρι ή να το δίνει στους άλλους για τον ίδιο σκοπό. Δεν του επιβάλλεται να ντυθεί ή να γδυθεί, δεν το τραβά από το χέρι βίαια για να πάνε κάπου, δεν το ειρωνεύεται όταν κάνει κάποια χαζομάρα, δεν το εκφοβίζει για να κάνει μια πράξη, δεν το δελεάζει με δωράκια ή γλυκάκια ή προνόμια για να κάνει κάτι που αρχικά δεν ήθελε να κάνει, δεν του λέει ψέματα για τις προθέσεις του, δεν κρύβει πράγματα ο ένας γονιός από τον άλλο, δεν έχει κανόνες στην οικογένεια του τύπου "θα με ακούς γιατί είμαι μεγάλος και ξέρω" κτλ κτλ.

Το παιδί αυτό λοιπόν, που έχει μεγαλώσει έχοντας δεχτεί σεβασμό στον αυτοκαθορισμό της ύπαρξης του και έχει μάθει να αντιμετωπίζεται με ειλικρίνεια και αγάπη, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να του ζητήσουν να κάνει κάτι παρά τη θέληση του και να το δεχτεί.

 

Αυτό που συμβαίνει όμως είναι να προσπαθεί ο γονιός από την πρώτη μέρα να "μάθει" στο παιδί πράγματα. Στην προσπάθεια να του δείξει το α και το β, ασκεί εξουσία πάνω του. Αφήνει στην άκρη τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του παιδιού (του κάθε διαφορετικού παιδιού του) προκειμένου να του εισάγει εκπαιδευτικά κανόνες συμπεριφοράς, αξίες, αρχές, μοτίβα σκέψης και άλλα πολλά. Η εκπαιδευτική νοοτροπία απέναντι στο παιδί, ακυρώνει τον υγιή και φυσικό τρόπο μάθησης που προκύπτει από την συμβίωση με την οικογένεια και την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον.

 

Από τη μια λοιπόν μαθαίνεις συνέχεια στο παιδί ότι πρέπει να κάνει πράγματα διαφορετικά από αυτό που αισθάνεται και κατανοεί και από την άλλη φοβάσαι ότι και κάποιος άλλος θα του ζητήσει να κάνει πράγματα που δεν θέλει και δεν κατανοεί και αυτό θα είναι δεκτικό.

 

Κάθε παιδί από τις πρώτες κιόλας στιγμές, αναγνωρίζει αυτούς που τον αγαπούν και τον φροντίζουν, στους πρώτους μήνες δείχνει δυσφορία στο να πηγαίνει από αγκαλιά σε αγκαλιά απότομα. Τον πρώτο χρόνο ήδη δυσανασχετεί να κάνει μικρά μικρά πραγματάκια της καθημερινής του ρουτίνας, όπως τα έκανε παλιά. Δεν είναι άβουλα όντα που ότι τους πεις κάνουν. Ισα ισα που έχουν όλα τα παιδιά πολλές απαιτήσεις και ιδιαιτερότητες και δεν δέχονται εύκολα το καινούριο αδιαμαρτύρητα. Αυτή την υγιή διαμαρτυρία, ο γονέας τη σπάει, προσπαθώντας να εισάγει μονίμως τους κανόνες του "για το καλό του". Έπειτα προσπαθεί να του μάθει να διαμαρτύρεται όταν κάποιος τον ενοχλεί.

 

Οσες έχουν επαφή με νήπια, ξέρουν ότι τα παιδιά ρωτούν για το σεξ, για τα μωράκια και για άπειρα απίθανα πράγματα. Τους δίνεις λοιπόν όταν ρωτήσουν τις απαντήσεις που χρειάζονται. Τότε είναι η ώρα τους.

 

Φυσιολογικά, μέχρι τα 8-10 θα έχει ακούσει πολλά και διάφορα από το σχολείο και τους φίλους και μπορείς να έχεις ξεκαθαρίσει πολλές ανακρίβειες με τα όσα θα του εξηγήσεις. Εννοείται ότι ένα κορίτσι όπως κι ένα αγόρι στην εφηβεία, πρέπει να ξέρουν τι είναι εφηβεία, τι είναι ήβη, τι είναι στύση, τι είναι εκσπερμάτωση, τι είναι γεννητικό όργανο και ποιος είναι ο σκοπός του. Ιδιαίτερες επισημάνσεις για το βιασμό, δεν νομίζω ότι χρειάζονται προκαταβολικά. Μαθαίνει τι είναι το υγιές και οτιδήποτε άλλο, ξέρει ότι είναι άρρωστο, είναι λάθος. Δεν χρειάζεται να του μάθεις όλη την γκάμα της ανωμαλίας, της αρρώστιας και της ψυχασθένειας για να το προστατέψεις δήθεν. Του έχεις ήδη μάθει ποιος είναι ο έρωτας και πως λειτουργεί.

[kine]

Άρα; πέρα από το να αγαπάμε τα παιδιά μας άνευ όρων, τι προτείνεις συγκεκριμένα; Στην πράξη; Πότε θεωρείς ότι έρχεται η ώρα;

 

παραγνωρίζεις τη σημασία και τη λειτουργία της αγάπης άνευ όρων γιατί τη θεωρείς δεδομένη;

 

Οταν θα σε ρωτήσει το παιδί, όταν θα το ακούσεις να μιλάει για κάτι σχετικά, όταν σου δώσει σήμα.

 

Δεν είναι στα 2 ή στα 8. Οταν το χρειάζεται το παιδί σου. Που στην δική μας κοινωνία, στις πρωτες τάξεις του δημοτικού, μάλλον θα έχει ήδη όλες τις απορίες.

[ΑΡΓΚ]

kine, μερικές ερωτήσεις:

Δεδομένου ότι η ζωή από πολύ μικρή ηλικία έχει πράγματα που απλά ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν, εκεί δηλαδή τι κάνεις;

Το μωρό θέλει να το κρατά η μαμά, η μαμά όμως ΠΡΕΠΕΙ να το δώσει στο μπαμπά/τη γιαγιά ή την babysitter γιατί έχει κι αλλα παιδιά, πρέπει να πάει στη δουλειά ή τέλος πάντων θέλει να πάει μια βόλτα μονη της.

Το νήπιο δεν θέλει να μοιραστεί τα παιχνίδια στον παιδικό σταθμό, ούτε και τα άλλα παιδιά εξάλλου. Η θέλει μόνο αυτό να προσέχει η δασκάλα. Και 2-3 θυμωμένα νήπια λογικά επιχειρήματα δεν ακούν.

Το μεγαλύτερο παιδάκι δεν θέλει να διαβασει για το σχολείο, και σκασίλα του για το λογικό μας επιχείρημα ότι δε θα μπορέσει μεθαύριο να βρει μια καλή δουλειά. Συν ότι και να μην το τιμωρήσουμε εμείς, η δασκάλα θα το φέρει αντιμέτωπο με τις συνέπειες.

Πώς μεγαλώνει ένα παιδί κάνοντας ό,τι θέλει, και γιατί αυτό το κάνει ισορροπημένο και με αυτοπεποίθηση και όχι ένα κακομαθημένο που ο κόσμος αποφεύγει;

 

Και πέρα από όλα αυτά, αν ο άλλος με πολλά γελακια και σοκοφρετίτσες και αστειάκια του πει να παίξουν ένα ωραίο παιχνιδάκι που περιλαμβάνει να βγάλουμε το βρακάκι μας, γιατί το παιδάκι θα αντισταθεί;

[osin]

παραγνωρίζεις τη σημασία και τη λειτουργία της αγάπης άνευ όρων γιατί τη θεωρείς δεδομένη;

 

Οταν θα σε ρωτήσει το παιδί, όταν θα το ακούσεις να μιλάει για κάτι σχετικά, όταν σου δώσει σήμα.

 

Δεν είναι στα 2 ή στα 8. Οταν το χρειάζεται το παιδί σου. Που στην δική μας κοινωνία, στις πρωτες τάξεις του δημοτικού, μάλλον θα έχει ήδη όλες τις απορίες.

 

Δε νομίζω ότι παραγνώρισα απολύτως τίποτα. Δεν ξέρω πώς βγήκε αυτό το συμπέρασμα

Μια απλή ερώτηση έκανα, απαντήσεις για την οποία έλαβα στο προηγούμενο μήνυμά σου.

Αναφορικά με το τελευταίο σου σκέλος, η ερώτησή μου δεν ήταν περί σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης ή βιωματικών αποριών οι οποίες θα προκύψουν στο παιδί, αλλά περί κατάλληλης ώρας για "προετοιμασία" του παιδιού για όσα συζητάμε, όπου και πάλι απαντήσεις έλαβα στο προηγούμενο μηνυμά σου (edit: στο Νο 83)

Ευχαριστώ

[kine]

Το νήπιο πρέπει να ξέρει π.χ. ότι αν κάποιος μας ζητήσει να κρατήσουμε μυστικό κάτι και να μην το πούμε ούτε στη μαμά, κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

 

Αν στο σπίτι είναι ειλικρινείς οι σχέσεις και ανοιχτές, ο ένας δεν κρατά κρυφά από τον άλλο και το παιδί αντιμετωπίζεται με τον ίδιο σεβασμό, υπάρχει κάποιος λόγος να δεχτεί ότι ένας τρίτος θα του ζητήσει να κρατήσει ένα μυστικό και να μην το πει στη μητέρα του;

 

Το παιδί που φτάνει σε μεγαλύτερες τάξεις, πρέπει να έχει συζητήσει τι γίνεται αν το προκαλέσουν, αν του ζητήσουν να κάνει πράγματα για να δείξει "κουλ",

Ενα παιδί που σέβεται τον εαυτό του, αγαπά τον εαυτό του και τον αγαπούν, έχει ανάγκη από φθηνούς εντυπωσιασμούς για κερδίσει την "εκτίμηση" κάποιων παιδιών, χωρίς αυτοεκτίμηση;

[kine]

Ολα τα πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν, θα γίνουν αφού επεξηγηθεί ο λόγος. Και μετά γίνονται.

 

Δεν είπα, ούτε ότι δεν θα κλάψει, ούτε ότι δεν θα διαμαρτυρηθεί, ούτε ότι θα του γίνονται όλα τα χατίρια.

 

Είπα ότι θα το σέβομαι όπως σέβομαι κάθε άνθρωπο.

 

Αν το σκεφτείς λιγάκι, θα δεις ότι στην καθημερινότητα μας αντιμετωπίζουμε τα μωρά και τα νήπια, ακόμη και τα μεγαλύτερα παιδια, χωρίς κανέναν σεβασμό.

 

Τους λέμε "αθώα" ψεματάκια, τους κρύβουμε πράγματα χωρίς λόγο, τους ακυρώνουμε τις επιθυμίες γιατί δεν μας βολεύει, όχι γιατί δεν γίνεται αλλιώς, τους επιβαλλόμαστε σε άπειρα πράγματα. Δεν λαμβάνουμε υπόψη το γούστο και τις επιθυμίες τους, στον ίδιο βαθμό που λαμβάνουμε υπόψη τις δικές μας επιθυμίες και γούστα.

 

πχ. δεν θέλει να φάει άλλο, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το φάει.

πχ. δεν θέλει να φάει αυτό, αλλά θα το φάει με το ζόρι γιατί είναι καλό

πχ. δεν θέλει να δώσει φιλάκι τώρα, αλλά θα του το ζητάμε επίμονα και θα απογοητευτούμε αν δεν το κάνει

πχ. θέλει αγκαλιά, αλλά του δίνουμε ριλάξ, κούνια, ή παιχνίδι.

πχ. δεν θέλει να διαβάσει, αλλά του επιβάλλουμε να το κάνει.

 

Το ζήτημα είναι ΠΟΙΑ ΕΪΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να γίνουν (επειδή ο γονέας εργάζεται ή δεν μπορεί αλλιώς) και ποια μπορούν να λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, να συνδιαλεγόμαστε πάνω σε αυτές και να του δίνουμε χώρο να εκφραστεί όσο περισσότερο γίνεται. Οχι να κάνει ότι θέλει, αλλά να εκφράζει αυτό που θέλει και να του γίνεται κατανοητό γιατί δεν μπορεί να το κάνει, αν τελικά όντως δεν μπορεί.

[mkcm]

πχ. δεν θέλει να φάει άλλο, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το φάει.

πχ. δεν θέλει να φάει αυτό, αλλά θα το φάει με το ζόρι γιατί είναι καλό

πχ. δεν θέλει να δώσει φιλάκι τώρα, αλλά θα του το ζητάμε επίμονα και θα απογοητευτούμε αν δεν το κάνει

πχ. θέλει αγκαλιά, αλλά του δίνουμε ριλάξ, κούνια, ή παιχνίδι.

πχ. δεν θέλει να διαβάσει, αλλά του επιβάλλουμε να το κάνει.

 

 

Δε νομίζω ότι πολλές μαμάδες στις μέρες μας επιβάλλουν στο παιδί να φάει, ενώ έχει χορτάσει.

Δε νομίζω, ότι γενικά μπορείς να επιβάλλεις σε έναν άνθρωπο, έστω και μωρό, να φάει κάτι ενώ δε θέλει. Ούτε με κεφαλοκλείδωμα, ούτε με το να το βάλεις στο στόμα του με το ζόρι, απλά θα το φτύσει.

Αν ένα παιδάκι μεγαλώνει σε περιβάλλον, όπως το περιγράφεις, δίνει έτσι κι αλλιώς απλόχερα φιλάκια και δε χρειάζεται να τα ζητήσεις.

Αν ένα παιδάκι θέλει αγκαλιά, ο κόσμος να χαλάσει θα την πάρει. Δεν ξεγελιέται ούτε με το ριλάξ, ούτε με την κούνια, ούτε με το παιχνίδι.

Το διάβασμα αποτελεί μια "υποχρέωση". Σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια, όλοι έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αν από μικρό το παιδί αντιλαμβάνεται ότι και το ίδιο έχει ορισμένες αρμοδιότητες στο σπίτι, ορισμένες υποχρεώσεις, κλπ. πολύ πιο εύκολα αναλαμβάνει και το διάβασμα. Αν παράλληλα το έχεις βοηθήσει κι εσύ από τα μικράτα του να αγαπήσει το διάβασμα θα είναι ακόμα πιο εύκολο.

[ΑΡΓΚ]

Kine, ποσο χρονών είναι τα παιδιά σου αν επιτρέπεται; Αν έχουν φτάσει π.χ. στην εφηβεία, και όντως έχεις καταφέρει τα μισά από όσα λες, σου βγάζω το καπέλο ειλικρινά!

[kine]

Αγγεκ ήμουν εγώ παιδί και έφηβη και τις μνήμες αυτές δεν τις αποχωρίζομαι. Και τις λαμβάνω υπόψιν τώρα που καλούμαι να πάρω κι εγώ κάποιες αποφάσεις για το πως στέκομαι απέναντι στα πράγματα. Προέρχομαι από πολυμελή οικογένεια και έχω να συγκρίνω την ίδια διαπαιδαγώγηση, και το πως επιδρά σε διαφορετικές προσωπικότητες.

 

Θυμάμαι πότε είχα τις πρώτες ορμές, πως διαχειρίστηκα τις απορίες μου. Θυμάμαι τι σχέση είχα με το σώμα μου ως νήπιο, θυμάμαι πότε και πως είχα επαφή με σεξουαλικές εικόνες και κατά πόσο είχα απορίες σχετικά με αυτές. Θυμάμαι τι συζητούσαμε με τους συνομήλικους στο δημοτικό. Θυμάμαι πως ένιωθα όταν χανόταν ο μικρός μου αδερφός από κοντά μας και πως ένιωθε αυτός. Θυμάμαι πότε φοβόμουν και τι μου προκαλούσε φόβο, πως το αντιμετώπιζα, πότε απευθυνόμουν στους γονείς μου. Θυμάμαι πότε και για ποιους λόγους απομονωνόμασταν με τις φίλες μου και πόσο δεν θέλαμε να μας επιτηρούν για να πούμε τα δικά μας...

 

Το ζήτημα είναι πως κολλάει η συζήτηση σε συγκεκριμένες πρακτικές και δεν δίνεται έμφαση στη φιλοσοφία που κρύβεται από πίσω.

 

Δεν έχει τόσο σημασία αν θα πεις τη λέξη κακός άνθρωπος πολλές ή λίγες φορές. Το να πιστεύεις σε "κακούς" ανθρώπους, αποκαλύπτει την εσωτερική σου ανασφάλεια και αδυναμία να εμπιστευτείς. Το ζήτημα είναι πως ο γονέας που αισθάνεται ότι κρέμεται από πάνω του κι από το παιδί του μια αέναη απειλή, το περνά και στα παιδιά του. Κι αυτό γεμίζει άγχος κι αγωνία και κάνει το παιδί να είναι επιφυλακτικό και να μη μπορεί να εμπιστευτεί και να δημιουργήσει υγιείς σχέσεις.

 

Αν διαβάσεις λίγο αποστασιοποιημένα όλο το περιεχόμενο αυτής της συζήτησης, συνειδητοποιείς πως ο φόβος και η ανασφάλεια είναι διάχυτες. Μάλιστα είναι τόσο ισχυρά εμποτισμένος ο λόγος από φοβίες και αγωνίες, που και μόνο η αναφορά σε καλούς και αγαθούς ανθρώπους, σε αθωότητα και παιδική ηλικία, προκαλεί την αντίδραση και σε κάποιους ακόμη και ενοχλεί.

 

Οι γονείς που αισθάνονται ότι όντως τα παιδιά τους κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή, θα τα μεγαλώσουν έτσι. Οι γονείς που πιστεύουν ότι πάντοτε μπορείς να βρεις βοήθεια και να στηριχθείς στους άλλους, μεγαλώνουν τα παιδιά τους έτσι.

[ΑΡΓΚ]

Kine συγγνωμη αλλα μου φαίνεται πολύ θεωρητικό όλο αυτό. Οπότε να κάνω μερικές πρακτικές ερωτήσεις επί πρακτικών σεναρίων:

1) Γιατί το παιδί να πιστεύει ότι οοοοολοι το αγαπάνε και θένε το καλό του; Αφού είναι ένα τεράστειο ψέμα.

2) Για να μην πάμε σε άσχετα θέματα που μπορεί να προκύψουν και να μείνουμε στους κινδύνους: Δεν έχουμε ποτε πει στο παιδάκι τι να προσέξει και πότε να αντιδράσει. Γιατί θα υποτευθεί π.χ. στα 5 ότι κάτι δεν πάει καλά όταν ο επιστάτης του σχολείου π.χ. το ξεμοναχιάσει για να του δείξει κάτι, ή με αντάλλαγμα μια σοκολάτα ή δεν ξέρω τι άλλο; Αφού ποτέ δεν του είπαμε να προσέχει και το έχουμε αναθρέψει σε αυτή τη γυάλα όπου δεν υπάρχουν κακοί;

3) Τι σημασία έχει αν εγώ αγαπάω την κόρη μου και την έχω μεγαλώσει με όλα τα καλά, όταν αυτή είναι ένα ανεπτυγμενο 12χρονο, εγώ είμαι "γριά", "στον κόσμο μου", "παλιομοδίτισσα", "παλιών αρχών", "ντεμοντέ" ή δεν ξέρω τι άλλο (ναι, είναι χαρακτηρισμοι που εγώ ή άλλες μανάδες εφήβων έχουμε ακουσει) και της δίνεται η ευκαιρία να μπει στην "κουλ" παρέα των 16χρονων που συχνάζουν στην πλατεια; Ξεκαθαρίζω ότι όχι καμία μα καμία μάνα δεν είναι "κουλ" στην εφηβεία, εκτός αν η μαμά σου ήταν η Μαντόνα, οπότε πάσο

[ferby]

Kine

 

μπορείς για να βοηθήσεις την συζήτηση να μας πεις εαν έχεις και εαν ναι πόσο ετων είναι περίπου τα παιδάκια σου σήμερα.

 

Οι δικές σου εμπειρίες ακόμη και 20 ετων να είσαι δεν έχουν απόλυτη σχέση με την σημερινή πραγματικότητα.Το λέω καθώς βλέπω τι μου λεει ο μεγάλος μου και σαστίζω ωρες ωρες.

[ΑΝΝΑ24]

Στα περί σεβασμού στο παιδί που γράφει η kine συμφωνώ απόλυτα. Όπως και στο ότι γενεές ολόκληρες μαμάδων έχουν εκπαιδεύσει τα παιδιά τους να κάνουν πίσω στις επιθυμίες τους, να μην έχουν εμπιστοσύνη στην κρίση τους, να ακούν κάποιον άλλο (τη μαμά) που ξέρει πάντα καλύτερα. Και μετά αναρωτιούνται γιατί "ατύχησαν" κι επέλεξαν ένα καταπιεστικό ή κακοποιητικό σύντροφο.

 

Αλλά κατά τη γνώμη μου όλα αυτά είναι συνθήκη αναγκαία άλλα όχι ικανή να μεγαλώσει παιδιά που ξέρουν να προστατεύουν τον εαυτό τους. Αυτό είναι κάτι άλλο.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκπαιδεύσεις το παιδί για τους κινδύνους, δεν είναι ανάγκη να το τρομοκρατήσεις.

 

Βέβαια από κει και πέρα το θέμα πάει και στην προσωπικότητα της κάθε μαμάς. Κατά πόσο εκείνη βλέπει τον κόσμο καχύποπτα, έχει συναίσθηση κάποιων κινδύνων ή όχι, τι κολλήματα έχει, τι φοβίες...

Από αυτό δε νομίζω ότι τη γλυτώνουν, μαζί μας μεγαλώνουν.

[mkcm]

Εγώ αυτό που γενικά εφαρμόζω είναι να λέω την αλήθεια. Ποτέ δεν έχω πει ψέματα στα παιδιά (με εξαίρεση τον άγιο Βασίλη - όχι για να είναι φρόνιμα, αλλά ότι φέρνει δώρο τη νέα χρονιά για το καλό).

Όταν έμεινα έγκυος στο μικρό μου, η μεγάλη ήταν 2 και κάτι. Περίμενα την ερώτηση σχετικά με το πώς γίνονται τα παιδιά κι είχα ανασύρει από τη δική μου παιδική βιβλιοθήκη το βιβλίο που ανέφερε κι η vtgian.

Όταν άρχισε να ρωτάει τις γιαγιάδες της που είναι η δικές τους μαμάδες κι εκείνες απαντούσαν στον ουρανό, το παιδί σήκωνε το κεφάλι και έψαχνε. Της εξήγησα τι σημαίνει ο θάνατος.

Όταν με είδε να κάνω τσισα μου και να αλλάζω σερβιέτα με ρώτησε που χτύπησα και της είπα ότι έχω περίοδο, όπως όλες οι γυναίκες, γιατί αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις παιδιά.

Όταν της λέω να μην απομακρύνεται από κοντά μου, να μη μιλάει με αγνωστους κλπ. και με ρωτάει γιατί, της απαντάω επειδή φοβάμαι μήπως χαθείς, μήπως χτυπήσεις, μήπως σε πάρουν. Και είναι η αλήθεια.... Δεν γνωρίζω τις στατιστικές, αλλά ειλικρινά φοβάμαι πέρα από το ατύχημα και την αρπαγή. Εχω εξηγησει τι κανουμε αν χαθουμε.

Της έχω πει ότι αν κάποιος δεν της αρέσει ή την κάνει να αισθανθεί άβολα να φύγει από κοντά του, κλπ.

Φυσικά όλα αυτά τελείως ουδέτερα. Ούτε τα διανθιζω, ούτε τα υποτιμώ. Τα αναφέρω και τα εξηγώ με απλά λογάκια, όπως το γιατί πλένουμε τα δόντια μας, κάνουμε μπάνιο ή τρώμε φρούτα και λαχανικά.

[ΑΝΝΑ24]

Εγώ αυτό που γενικά εφαρμόζω είναι να λέω την αλήθεια. Ποτέ δεν έχω πει ψέματα στα παιδιά (με εξαίρεση τον άγιο Βασίλη - όχι για να είναι φρόνιμα, αλλά ότι φέρνει δώρο τη νέα χρονιά για το καλό).

Όταν έμεινα έγκυος στο μικρό μου, η μεγάλη ήταν 2 και κάτι. Περίμενα την ερώτηση σχετικά με το πώς γίνονται τα παιδιά κι είχα ανασύρει από τη δική μου παιδική βιβλιοθήκη το βιβλίο που ανέφερε κι η vtgian.

Όταν άρχισε να ρωτάει τις γιαγιάδες της που είναι η δικές τους μαμάδες κι εκείνες απαντούσαν στον ουρανό, το παιδί σήκωνε το κεφάλι και έψαχνε. Της εξήγησα τι σημαίνει ο θάνατος.

Όταν με είδε να κάνω τσισα μου και να αλλάζω σερβιέτα με ρώτησε που χτύπησα και της είπα ότι έχω περίοδο, όπως όλες οι γυναίκες, γιατί αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις παιδιά.

Όταν της λέω να μην απομακρύνεται από κοντά μου, να μη μιλάει με αγνωστους κλπ. και με ρωτάει γιατί, της απαντάω επειδή φοβάμαι μήπως χαθείς, μήπως χτυπήσεις, μήπως σε πάρουν. Και είναι η αλήθεια.... Δεν γνωρίζω τις στατιστικές, αλλά ειλικρινά φοβάμαι πέρα από το ατύχημα και την αρπαγή. Εχω εξηγησει τι κανουμε αν χαθουμε.

Της έχω πει ότι αν κάποιος δεν της αρέσει ή την κάνει να αισθανθεί άβολα να φύγει από κοντά του, κλπ.

Φυσικά όλα αυτά τελείως ουδέτερα. Ούτε τα διανθιζω, ούτε τα υποτιμώ. Τα αναφέρω και τα εξηγώ με απλά λογάκια, όπως το γιατί πλένουμε τα δόντια μας, κάνουμε μπάνιο ή τρώμε φρούτα και λαχανικά.

 

Ε, αυτό. Τόσο απλό είναι τελικά!

[kine]

Με αυτή την προσέγγιση (της mkcm) ούτε εγώ μπορώ να διαφωνήσω.

[Dragonfly]

Δεν έχει τόσο σημασία αν θα πεις τη λέξη κακός άνθρωπος πολλές ή λίγες φορές. Το να πιστεύεις σε "κακούς" ανθρώπους, αποκαλύπτει την εσωτερική σου ανασφάλεια και αδυναμία να εμπιστευτείς. Το ζήτημα είναι πως ο γονέας που αισθάνεται ότι κρέμεται από πάνω του κι από το παιδί του μια αέναη απειλή, το περνά και στα παιδιά του. Κι αυτό γεμίζει άγχος κι αγωνία και κάνει το παιδί να είναι επιφυλακτικό και να μη μπορεί να εμπιστευτεί και να δημιουργήσει υγιείς σχέσεις.

 

Μα οι "κακοί" άνθρωποι, οι άνθρωποι που μπορεί να σε βλάψουν με διάφορους τρόπους, οι άνθρωποι τους οποίους δεν μπορείς να εμπιστευτείς είναι μια πραγματικότητα... τι εννοείς με τη φράση αυτή; μιλάς λες και συζητάμε για τον Άγιο Βασίλη. Εννοείται ότι υπάρχουν διάφορες απειλές μικρότερες ή μεγαλύτερες. Και ένα παιδί θα πρέπει σιγά σιγά (και με τον σωστό τρόπο) να το συνειδητοποιεί αυτό και μεγαλώνοντας να αναπτύξει τη δική του κρίση (όχι της μαμάς) και να είναι σε θέση να προστατεύει τον εαυτό του και να κάνει τις σωστές επιλογές.

 

Ο ρόλος των γονιών είναι επιπλέον να θέτουν κάποια όρια, με σεβασμό πάντα στην προσωπικότητα του παιδιού, αλλά πρέπει να μπαίνουν όρια και να μαθαίνει κάποιους κανόνες καλής συμπεριφοράς.

πχ δεν θέλει να χαιρετήσει - πρέπει να το κάνει.

δεν θέλει να διαβάσει - πρέπει-έχει υποχρέωση να το κάνει

δεν θέλει να μοιράζεται τα παιχνίδια του με τον αδελφό του- πρέπει να το κάνει.

κτλ κτλ

[kine]

Daenerys_T

οι άνθρωποι τους οποίους δεν μπορείς να εμπιστευτείς είναι μια πραγματικότητα... τι εννοείς με τη φράση αυτή;

 

Αυτή την πραγματικότητα την γνωρίζει το παιδί και το κάθε παιδί ενστικτωδώς, ξεκινώντας από το απλό: πχ. δεν θέλει να πάει στην αγκαλιά του τάδε παρόλο που είναι στενός μας συγγενής ή που είναι καλός άνθρωπος (κατά εμάς). Για κάποιον λόγο που ίσως δεν μπορεί να μας κάνει να κατανοήσουμε το παιδί (και μιλώ και για βρεφάκια ακόμη), δεν θέλει να έρθει σε επαφή με διάφορα πρόσωπα, ενώ προτιμά άλλα. Οσο μεγαλώνει, δείχνει ακόμη πιο ξεκάθαρα τις προτιμήσεις του σε πρόσωπα, παιχνίδια, καταστάσεις κ.α.

 

Εμείς από την άλλη, αντί να δεχτούμε και να υποστηρίξουμε την επιθυμία του παιδιού, συνήθως λέμε: "μα γιατί δεν πας στον τάδε; / μην κλαις, είναι καλόοοος ο τάδε / πες γεια στην κυρία τάδε / δείξε τι καλά που κάνεις το α ή το β' στον τάδε " κτλ. Συνηθίζουμε δηλαδή, να κρίνουμε με τα δικά μας κριτήρια και να θεωρούμε την κρίση και την αντίληψη μας ορθή. Προτείνουμε και παραοτρύνουμε να σταθεί με έναν τρόπο που εμείς θέλουμε, και προσπερνάμε την πρώτη του αίσθηση και ανάγκη, ως μικρής σημασίας.

 

Με αυτό τον τρόπο, δεν του μαθαίνω ότι υπάρχουν και κακοί ανθρωποι (κάτι το οποίο θα το σχηματίσει μέσα του, με τις δικές του ικανότητες αντίληψης, στο δικό του χρόνο) αλλά προσπαθώ να του διδάξω αυτό που εγώ κρίνω για κακό και το κάνω όσο πιο επίμονα μπορώ για να είμαι βέβαιη πως το παιδί μου θα έχει τον ίδιο τρόπο σκέψης με εμένα και θα αντιλαμβάνεται το κακό και τον κακό άνθρωπο όπως κι εγώ.

 

Ταυτόχρονα, προσπερνώ-ακυρώνω την ρεαλιστικότατη πραγματικότητα των "καλών ανθρώπων" που μας συμπαθούν, μας χαμογελούν χωρίς να έχουν σκοπό από πίσω, μας μιλούν όμορφα, μας αγκαλιάζουν και μας κάνουν παιχνίδια, επειδή είναι normal άνθρωποι που χαίρονται τους άλλους ανθρώπους και δει τα παιδιά.

 

πχ δεν θέλει να χαιρετήσει - πρέπει να το κάνει.

Γιατί πρέπει; Εσύ χαιρετάς τους ανθρώπους που δεν γνωρίζεις ή δεν συμπαθείς ή δεν έχεις εκείνη την ώρα διάθεση να εμπλακείς μαζί τους; Γιατί το παιδί πρέπει να χαιρετά όποιον του ορίσει ο γονέας του;

δεν θέλει να διαβάσει - πρέπει-έχει υποχρέωση να το κάνει

Γιατί έχει την υποχρέωση να το κάνει; Δεν πρέπει να έχει την θέληση, το κίνητρο, να κατανοεί γιατί το κάνει; Απλά είναι υποχρεωμένο επειδή του έχει επιβληθεί;

δεν θέλει να μοιράζεται τα παιχνίδια του με τον αδελφό του- πρέπει να το κάνει.

Για τί πρέπει να το κάνει; Αφού ξέρει ήδη ότι "αυτό είναι δικό του, τα πήρανε γι' αυτόν, είναι το δικό του παιχνίδι, έχει εξουσία στα παιχνίδια του". Μετά πρέπει να τα μοιράζεται; Επειδή πρέπει; Οχι επειδή θέλει να μοιραστεί τη χαρά του παιχνιδιού με τον αδερφό του; Απλά για να δείξει καλή συμπεριφορά; Δεν μας ενδιαφέρει η γνήσια επιθυμία για κοινό παιχνίδι;

 

Οι κανόνες καλής συμπεριφοράς, είναι μια τρομερή υποκρισία και κανένα παιδί δεν έχει επωφεληθεί από αυτούς. Είναι τύπος. Δεν έχει περιεχόμενο με νόημα για το παιδί.

 

 

 

 

Αυτό που εννοώ λοιπόν είναι ότι η στάση αυτή, αποκαλύπτει την ανάγκη του γονέα να δει στο παιδί του αυτά που θέλει, αυτά που φαντάζεται. Και αυτή η ανάγκη, επικαλύπτει και εξουδετερώνει τελικά την αυτοδιάθεση του παιδιού που για να καλλιεργηθεί και να ισχυροποιηθεί (μαζί με το ένστικτο του, την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του ), χρειάζεται υποστηρικτικό περιβάλλον, αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης, χώρο και χρόνο να εκφραστεί κι έπειτα να δουλευτεί μαζί με τον γονέα φυσικά.

 

Το ζήτημα λοιπόν και πάλι, δεν είναι αν υπάρχουν ή πόσοι είναι οι κακοί άνθρωποι, αλλά το πως με αυτή την προπαγάνδα για καλό σκοπό, αλλοιώνεις την ενστικτώδη ικανότητα του παιδιού, να διακρίνει μεταξύ καλού και κακού, χαράς και θλίψης, ευχαρίστησης και πόνου. Το εισάγεις στην δική σου κοσμοθεωρία όπου οι άνθρωποι είναι κακοί και πάντοτε μπορεί να μας πληγώσουν.

[ferby]

Kine εχω την αίσθηση ότι παίζεις με τις λέξεις - ορολογία και χάνεις εντελώς όμως το νόημα του ποστ!

Με αυτά που γράφεις... και τον τρόπο γραφής σου,μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν έχεις παιδάκια μικρά.Μιλάω για την οπτική που πιάνεις και αναλύεις το θέμα πάντα για να μην παρεξηγηθούμε.

Και εγω ήμουν μικρή... αλλα ως μαμα σε άλλη εποχή πλέον, φυσικά και οφείλω να τα δω διαφορετικά όλα.

 

Με το ένστικο του, δεν μπορεί σήμερα να προστατευτεί ένα παιδί απο παιδεραστές, βιαστές μεγάλους ή μικρούς γιατι αυτό βασικά είναι το θέμα για το οποίο μιλάμε με όποια μορφή '' κακού ανθρώπου΄΄ βρεθεί μπροστά τους.

 

Αποψή μου πάντα ως μαμα.