Καλοσαυρος η ταινία.

[AthinaP]

Προειδοποίηση. Μη διαβάσετε παρακάτω αν εσείς δεν αντέχετε κάποιες συνηθισμένες καταστάσεις.

 

Μην ψάχνετε τις εμπόλεμες ζώνες. Αυτό που 100% θα ζήσουμε όλοι είναι να χάσουμε δικό μας άνθρωπο.

 

Τα δικά μου παιδάκια δεν θέλησα να τα προφυλάξω από αυτό, ακριβώς γιατί δεν μου άρεσε ως έφηβη που οι γονείς μου δεν με είχαν θεωρήσει αρκετά ώριμη και με "προφύλαξαν" από ολες τις διαδικασίες όταν χάθηκε ο παππούς μου. Το αντιμετώπισα πολύ άσχημα. Επειδή αναφέρθηκε ότι κάποια ευαίσθητα θέματα τα αντιμετωπίζουμε ανάλογα του πώς "χρεώνει" τους γονείς του ο καθένας για το ίδιο θέμα στο παρελθόν.

 

Ένας πολύ δικός μου άνθρωπος πολύ προχωρημένης ηλικίας, όσο τα παιδιά ήταν μικρά, κατέπεσε και ξέραμε ότι θα τον χάσουμε. Τα παιδιά, τον είδαν κάποιες φορές όσο είχε καταπέσει, αφού κάναμε μια σύντομη κουβέντα πρώτα για το τι θα έβλεπαν. Αργότερα, τα παιδιά ήρθαν στο τραπέζι της κηδείας, όπου επικρατούσε νορμάλ, χαλαρό κλίμα, γιατί ήταν αναμενόμενη η απώλεια. Αισθάνθηκα ότι όλο αυτό είχε αποφορτίσει το θέμα της απώλειας (στην ώρα του) ενός ανθρώπου, γιατί έγινε με ήρεμο τρόπο. Πολύ ήρεμο και νορμάλ. Αν τους είχα κρύψει κάτι, δεν ξέρω, θα μπορούσα, αλλά δεν το έβρισκα σωστό. Ήθελα να τιμήσω τον άνθρωπο που ήταν σημαντικός για εμένα και δεν θεωρούσα ότι ήταν σωστό να μην τον επισκεφτούμε όλοι μαζί όσο ζούσε.

 

Τα παιδιά μου τώρα ζητάνε να βλέπουν τακτικά τις γιαγιάδες τους και είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να έχουν καλή υγεία γιαγιάδες και παππούδες. Τα παιδιά δεν βγάζουν ιδιαίτερο στρες, όταν ζητάνε να τους δουν, αλλά πραγματικά βλέπουν την αξία του να περνάνε χρόνο μαζί και να τους δείχνουν την αγάπη τους. Πιο πολύ τα αγχώνει να μην παίξουν πχ ή κάτι τελείως άσχετο με το θέμα απώλεια. Πιστεύω θα πονούσαν πολύ περισσότερο αν μια ωραία μέρα συνειδητοποιούσαν ότι δεν θα ξανάβλεπαν τη γιαγιά, τουλάχιστον εγώ έτσι το ένιωσα τότε και πονούσε πολύ.

[hara86]

Όχι. Είμαι. Μποτ. ντου-ντι-ντα

 

Πολύ θα 'θελα να ησουν μποτ, αλλά δυστυχώς δεν...

[alcyon]

ΑthinaP είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα αυτό που λες. Ο τρόπος που προετοιμάζει ένας γονιός το παιδί του για ορισμένα πράγματα, δεν έχει να κάνει με τις ταινίες. Αλίμονο αν βασιζόμασταν ως γονείς, να μας προετοιμάσουν τα παιδιά μας για τα αντίστοιχα θέματα οι ταινίες!

 

Ένα παιδί μπορεί κάλλιστα να είναι ενημερωμένο και προετοιμασμένο -στο μέτρο των δυνάμεών του- και παράλληλα να μη θέλει να βλέπει αυτή τη θεματολογία σε μια παιδική ταινία που το ίδιο περιμένει να ψυχαγωγηθεί από αυτή.

 

Κι εγώ, όταν θέλω να δω κωμωδία, δε γουστάρω να στρεσάρομαι. Γιατί λοιπόν το πιτσιρίκι πρέπει να "διασκεδάσει" με το να δει τον ήρωα να χάνει το γονιό του κτλ;; Οπότε μερικά παιδιά, το εκφράζουν αυτό. Πού το κακό;

[AthinaP]

Μου φάνηκε σχετικό, γιατί αν είναι να προφυλάσσει κάποιος το παιδί του από ταινίες, θα ήταν στη λογική να το προφυλάσσει και από πραγματικές καταστάσεις που είναι εξάλλου πιο καθιερωμένο, το δεύτερο. Ο άντρας μου πάτησε πόδι να έρθουν τα παιδιά μόνο στο τραπέζι και όχι πιο πριν και μάλλον θα είχε δίκιο, γιατί θα παραξένευε και τους παρευρισκόμενους, ενώ στο τραπέζι... ΟΚ...

 

Βέβαια είναι όντως κάτι άλλο, αλλά ήθελα να πω κιόλας ότι τα παιδιά αντέχουν περισσότερα από όσα νομίζουμε, ανάλογα την ιδιοσυγκρασία τους πάντα, τη δική μας και πώς τους παρουσιάζεται κάτι.

[xena]

Εγώ κατάλαβα ότι η AthinaP μίλησε με το παράδειγμα που έδωσε για το σκέλος της υπερπροστασίας που λέγαμε. Οτι προφυλάσσοντας γενικά τα παιδιά από φυσιολογικές για τη ζωή καταστάσεις, απλά δεν τα προετοιμάζουμε να το δεχτούν σαν κάτι φυσικό. Με ότι αυτο συνεπάγεται.

 

Και μάλιστα το βρήκα κι εύστοχο να σου πω. Γιατί εγώ το έζησα ανάποδα και αυτό με βοήθησε πολύ όταν έχασα αγαπημένο μου πρόσωπο στην παιδική μου ηλικία. Δεν ήμουν ούτε 7.

Προχώρησα ένα βήμα εμπρός, κατανοώντας πως ήρθε η στιγμή και νιώθοντας πως τώρα θα πρέπει να έχω άλλου είδους επαφή με αυτό το πρόσωπο. Η παιδική μου φαντασία και η ανάγκη για επικοινωνία μαζί του, μου επέβαλε να νιώθω πως βλέπει και ακούει τις ανησυχίες μου και με προστατεύει.

Δεν μου βγήκε σε κακό.

[ΑΝΝΑ24]

Να πω την αλήθεια, δεν θα με πείραζε οι γονείς μου να είχαν αποκλείσει "το κοριτσάκι με τα σπίρτα", αν και είχε ξεφύγει από τον έλεγχό τους, ήταν παντού!

Και ο lion king με πλήγωσε βαθιά... και ήμουν 20 χρονών (δεν κοροϊδεύω).

 

Επίσης θυμάμαι την αδερφή μου που την πήγε ο πατέρας μου να δει την "Αρκούδα" κι έφυγαν στο διάλειμμα με λυγμούς...έφτασε στο σπίτι σε κακά χάλια.

Μια ενημέρωση δεν βλάπτει λοιπόν...όχι βέβαια ότι θα έχουμε έλεγχο στα ερεθίσματα που θα εισπράξουν, όσο πάει και λιγότερο!

 

Με τη μικρή μου, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πάντα της διάβαζα τα παραμύθια σε ελεύθερη απόδοση...ό,τι δεν μου γέμιζε το μάτι το άλλαζα.

Σταδιακά όσο μεγάλωνε, αυτόματα και χωρίς πολύ σκέψη, μείωνα τη λογοκρισία (καλά, ίσως βάζω λίγες ακόμα πινελιές στη λογοτεχνική αφήγηση...).

 

Νομίζω πάνω κάτω αν το έχεις κατά νου το νιώθεις τι αντέχει και τι όχι το παιδί σου.

 

* Στην Πέππα δεν έχω βρει κίνδυνο, ειλικρινά!!!

[robenula]

ΨΗΦΙΖΩ πεππα,πριγκιπισσα σοφια.εχεις δικιο μεγαλωνοντας δεχονται καποια πραγματα πολυ καλυτερα

[AthinaP]

Α, επίσης, το παιδί σε καθοδηγεί ξαναπές το. Τις ειδήσεις δεν τις βλέπουμε από διαστροφή. Το ένα παιδί μάλιστα δεν ενδιαφέρεται καθόλου, δεν υπάρχει λόγος να το πω.

 

Αλλά επειδή το άλλο είναι ζουζούνι και έχει ένα υγιές ρίσκο μέσα του, είναι αγόρι, είναι τραγάκι, κοκοράκι, όπως θέλετε πείτε το, θέλω να του δώσω μια εικόνα του τι πιθανούς πραγματικούς κινδύνους έχει κάποιος. Δεν είναι τεσσάρων τώρα βέβαια, έχει ξεπεταχτεί.

 

Πχ πιστεύω, φαντάζομαι, θα παρασυρθεί λιγότερο να πάει να κάνει κόντρες στην παραλιακή αργότερα, επειδή κάποιος του είπε. Θα αφήσει κάποιον άλλο να ρίξει τα βαρελότα. Γενικώς θα σταθμίσει κάθε πιθανό και απίθανο κίνδυνο. Δεν θέλω όμως να το κάνω παιδί δειλό, θέλω να παίρνει ρίσκα, σταθμισμένα πάντα.

[alcyon]

Μου φάνηκε σχετικό, γιατί αν είναι να προφυλάσσει κάποιος το παιδί του από ταινίες, θα ήταν στη λογική να το προφυλάσσει και από πραγματικές καταστάσεις που είναι εξάλλου πιο καθιερωμένο, το δεύτερο......

 

Δε συνδέεται το ένα με το άλλο.

Εμείς οικογενειακώς δεν είμαστε φαν της τηλεόρασης. Αλλά δε ζουν σε ροζ σύννεφο. Έχει τύχει να πάρω παιδί μαζί μου -9 ετών- σε κηδεία, γιατί το έπιασε η περιέργεια κι αφού το είχαμε πρώτα συζητήσει δεν ικανοποιήθηκε από την κουβέντα και ήθελε να έρθει μαζί μου. Με πλήρη ενημέρωση, ήξερε ακριβώς τι να περιμένει και γιατί. Βέβαια σε επόμενη κηδεία, μου είπε "βαριέμαι να δω τον πεθαμένο" και δεν ήρθε. (Δεν της το ζήτησα, μόνη της το σχολίασε). Κι όμως, όταν είναι για παιδικό με ρωτάει αν είναι ευχάριστο ή αν έχει στενάχωρα πράγματα μέσα. Το ίδιο κάνει και με τα βιβλία.

 

Όταν τη ρώτησα γιατί το κάνει, μου απάντησε:

"Το διαβάζω/βλέπω για να χαλαρώσω, όχι για να σκάσω. Δεν ψάχνω στενοχώριες".

 

Ξέρει, αλλά επιλέγει. Μπορεί να διαχειριστεί δυσκολίες, αλλά επιλέγει να δει κάτι ευχάριστο που θα τη χαλαρώσει.

[Little Monkey]

Η Πεππα τί το κακό έχει;;;; Ρωτάω με ειλικρινές ενδιαφέρον να μάθω.

Η Πέππα είναι πολύ άτακτη, κάνει πράγματα που συνήθως λέμε στα παιδιά να μην κάνουν (ρεύεται δυνατά, χοροπηδάει στις λακούβες με τις λάσπες, πετάει το φαγητό της στους τοίχους της κουζίνας, αντιμιλάει). Επίσης κοροϊδεύει τον daddy pig για το βάρος του. Γενικά είναι κακό μοντέλο συμπεριφοράς και σε πολλές μαμάδες . Η δασκάλα μου είπε ότι είχε παρατηρήσει άσχημες συμπεριφορές σε κοριτσάκια της τάξης και όταν το συζήτησε με τις μαμάδες τους ήταν συμπεριφορές που είχαν αντιγράψει από την Πέππα. Στην Αγγλία υπάρχει ολόκληρο κίνημα κατά της Πέππα, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Αν δεν είχαμε άλλο παιδικό να δούμε, ΟΚ. Αλλά με τόσες επιλογές που υπάρχουν γιατί να δεις Πέππα; Δεν βλέπουμε και 5 ώρες τηλεόραση τη μέρα...

[ΑΝΝΑ24]

Η Πέππα είναι πολύ άτακτη, κάνει πράγματα που συνήθως λέμε στα παιδιά να μην κάνουν (ρεύεται δυνατά, χοροπηδάει στις λακούβες με τις λάσπες, πετάει το φαγητό της στους τοίχους της κουζίνας, αντιμιλάει). Επίσης κοροϊδεύει τον daddy pig για το βάρος του. Γενικά είναι κακό μοντέλο συμπεριφοράς και σε πολλές μαμάδες . Η δασκάλα μου είπε ότι είχε παρατηρήσει άσχημες συμπεριφορές σε κοριτσάκια της τάξης και όταν το συζήτησε με τις μαμάδες τους ήταν συμπεριφορές που είχαν αντιγράψει από την Πέππα. Στην Αγγλία υπάρχει ολόκληρο κίνημα κατά της Πέππα, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Αν δεν είχαμε άλλο παιδικό να δούμε, ΟΚ. Αλλά με τόσες επιλογές που υπάρχουν γιατί να δεις Πέππα; Δεν βλέπουμε και 5 ώρες τηλεόραση τη μέρα...

 

MA EINAI ΓΟΥΡΟΥΝΙ!!!!

 

ΟΚ, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!!!

 

* Αυτός ο μ#^& το βασιλόπουλο που δεν αναγνωρίζει τη Σταχτοπούτα και πρέπει να προβάρει όλες τις γυναίκες του χωριού, έχει εκνευρίσει καμμία άλλη?????

[nikol*]

Αυτό , τώρα με την Πέππα , είναι σαν να διαβάζω το αντίστοιχο κείμενο που έχω συναντήσει κ αλλού στο διαδίκτυο

 

Δηλ, ένα παιδί ,δεν χοροπηδάει από μόνο του ? δεν κάνει αταξίες ?

 

Ότι δείχνει μια οικογένεια με καθημερινές δραστηριότητες, πλύσιμο δοντιών, μπάνιο,πρωινο,ψώνια,παραμύθι για ύπνο,γενέθλια , φίλους κλπ κλπ....δεν το βλέπουμε ?

 

εντάξει...αλλιώς ας βλέπουν τα παιδιά ντοκιμαντέρ.........!!!!!!!!!!!!!

[xena]

Η Πέππα είναι πολύ άτακτη, κάνει πράγματα που συνήθως λέμε στα παιδιά να μην κάνουν (ρεύεται δυνατά, χοροπηδάει στις λακούβες με τις λάσπες, πετάει το φαγητό της στους τοίχους της κουζίνας, αντιμιλάει). Επίσης κοροϊδεύει τον daddy pig για το βάρος του. Γενικά είναι κακό μοντέλο συμπεριφοράς και σε πολλές μαμάδες . Η δασκάλα μου είπε ότι είχε παρατηρήσει άσχημες συμπεριφορές σε κοριτσάκια της τάξης και όταν το συζήτησε με τις μαμάδες τους ήταν συμπεριφορές που είχαν αντιγράψει από την Πέππα. Στην Αγγλία υπάρχει ολόκληρο κίνημα κατά της Πέππα, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Αν δεν είχαμε άλλο παιδικό να δούμε, ΟΚ. Αλλά με τόσες επιλογές που υπάρχουν γιατί να δεις Πέππα; Δεν βλέπουμε και 5 ώρες τηλεόραση τη μέρα...

 

Η Πέππα είναι απλά παιδί!!! Ενα παιδί!!!

Δεν ισχύουν αυτά που λες, υπάρχουν προϋποθέσεις. Η Πέππα χοροπηδάει στους νερόλακους φορώντας τον κατάλληλο εξοπλισμό. Παντα.

Απ' τα τόσα επεισόδια που έχω δει δεν έχει πετάξει ποτέ φαγητό σε τοίχο, αν εννοείς μία αστοχία με τηγανήτα, ναι, δεν ήταν εκ προθέσεως.

Δεν αντιμιλάει, κάνει διάλογο και είναι ευγενική. ευγενέστατη. Διακόπτει πάντα ευγενικά και προσέχει τα μικρότερα παιδιά. Είναι ειλικρινής και υπακούει πάντοτε τις οδηγίες των γονιών της.

 

Στην Αγγλία έχουν κίνημα και για τις ροζ/κόκκινες γκεϋ κάλτσες. Δεν εντυπωσιάζομαι.

Με λίγα λόγια δεν το θεωρώ επιχείρημα.

 

Εντελώς περίεργη θα με πεις: τι έκαναν αυτά τα κοριτσάκια; τι αντέγραψαν απ' την Πέππα που έκαναν την δασκάλα να ρωτήσει τους γονείς;;;; Και τόσο πολύ έντονο μάλιστα που να το συζητά και με άλλες μαμάδες;;; τόσο κακό να κάνει η Πέππα; που γίνεται θέμα συζήτησης μεταξύ δασκάλας και μαμάδων;;

Αν θέλεις πες μου, είναι πολύ παράξενο αυτό.

Φαντάζομαι τι θα'χει σούρει η γυναίκα αυτή στα ράμπιτς!!! πωπωωωωωω

(επι τη ευκαιρία, να κάτι που γυρνώ κανάλι για να μην δουν )

[Χαρά-Μαρία]

Σεβαστο το οτι ο καθε γονιος αποφασιζει για το τι θα δει το παιδι του.

 

Εμενα παντως δεν μου αρεσουν τα ακρα. Οπως δεν θα της βαλω να δει το "Φρεντυ εναντιον Τζεισον", το να παω στο αλλο και να μη βλεπει ουτε καν τη Πεππα το γουρουνακι, δεν με βρισκει συμφωνη. Καταρχας η Πεππα ειναι καταπληκτικη σειρα, πολυ αξιοπρεπης για εμενα. Οποιος την παρακολουθησει πραγματικα, θα δει οτι οντως ειναι ατακτοι οι ηρωες στην αρχη, για να καταληξει ομως το καθε επεισοδιο σε ενα διδαγμα.

 

Για τα παραμυθια η αληθεια ειναι οτι τα κληροδοτησαμε απο αλλες εποχες που ειχαν αλλες παιδαγωγικες μεθοδους, αλλα μου αρεσει ο ρεαλισμος τους. Κι αυτα εχουν μηνυματα μεσα, οπως πχ το να μη μιλας σε ξενους.

 

Αυτο που σαν μητερα με ανησυχει ειναι οτι τα Νο1 παιχνιδια σημερα ειναι με πριονια που κοβουν χερια, ατομα με οπλα που πυροβολουν δημοσια κλπ. Και δεν αργει η εποχη αυτη για να την αντιμετωπισει ενας γονιος νηπιου, στις τελευταιες ταξεις του δημοτικου ηδη τα παιζουν τα παιδια.

[Χαρά-Μαρία]

MA EINAI ΓΟΥΡΟΥΝΙ!!!!

 

ΟΚ, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!!!

 

* Αυτός ο μ#^& το βασιλόπουλο που δεν αναγνωρίζει τη Σταχτοπούτα και πρέπει να προβάρει όλες τις γυναίκες του χωριού, έχει εκνευρίσει καμμία άλλη?????

 

:D:D:D

Αμ ο πριγκηπας στην Ωραια Κοιμωμενη που παντρευεται την αλλη...116 ετων????

[Niki81]

Περσι ο μεγαλος μου γιος ηταν 4.Σε αναλογη συζητηση που είχαμε στο σχολειο με παιδοψυχολογο...και στο ερωτημα πολλων γονιων ως προς το ότι τα πιτσιρικια αρχιζουν σιγα σιγα και θελουν να παρακολουθουν χελωνονιτζακια...ο ιδιος θυμαμαι χαμογελασε.Μας συστησε γενικα να χαλαρώσουμε και να καταλάβουμε ποσο φυσιολογικο είναι ένα αγορακι 5 ετων να θελει να δει χελωνονιτζακια και όχι μικι.Ισα ισα ειπε το περιεργο θα ηταν ένα παιδι στα 5 να βλεπει και να διασκεδαζει με ότι εβλεπε στα 2-3.Εξηγησε ότι κανενα παιδι δε θα γινει βιαιο λογω του προγράμματος που θα δει στην τηλεοραση.Αν ένα παιδι είναι βιαιο φταινε αλλα πραγματα.

 

Προσωπικα εχω 2 αγορακια 3 και 5.Και πεππα βλεπουν και χελωννιτζακια και διαφορα.μακαρι να μην εβλεπαν καθολου τηλεοραση...το αν θα δουν χελωνονιτζακια η μικι μικρη διαφορα μου κανει.Ναι όταν βλεπουν χελωνονιτζακια μετα κανουν πως είναι τα χελωνονιτζακια και πλακωνονται μεταξυ τους...μιμιτικο παιχνιδι λεγεται και είναι απολυτα φυσιολογικο συμφωνα με την παιδονευρολογο του γιου μου.Και χελωνονιτζακια να μη δουν παλι πλακωνονται μεταξυ τους.Συμφωνα με τον παιδοψυχολογο που ανεφερα τα αγορακια ανεκαθες μεγαλωνοντας αρεσκονταν και θα αρέσκονται στο να χτυπιούνται μεταξυ τους...κυριως τα αδερφια.

 

Εγω θα πω ότι το σχολειο και τα πιτσιρικια μεταξυ τους είναι πιο σκληρα από την τηλεοραση.Στο σχολειο του γιου μου αλλα και στις παρεες μας όλα τα βλεπω τρελλαμενα με τους σουπερ ηρωες...σουπερ μαν κλπ.Εμας αυτά ακομα δε μας αρεσουν.ΚΑθε παιδι όπως ειπαν κι άλλες κοπελες σε καθοδηγει.Κια τα χελωνονιτζακια πιο μικρος τα φοβοταν δε τα εβλεπε.Τωρα του αρεσουν.

 

Εννοείται όταν ένα παιδι δειχνει ότι φοβατια κατι δεν το αφήνουμε να εκτεθεί στο φοβο.Προφανως δε θα παω το παιδι μου να δει μια ταινια αν νομιζω ότι θα φοβηθεί.Καμια δε θα το κανει.

 

Little Monkey σε βρισκω λιγο υπερβολικη αλλα το να σε κατηγορησω γιατι δε βαζεις το παιδι σου να δει τηλεοραση είναι χαζο..καλα κανεις.Δε χανει και τπτ.

Ως προς την πεππα διαφωνω.Δεν είναι κακια...είναι απλα μια ανοησια.Προτιμω χιλιες φορες τη μικρη γιατρο.Λατρευω όμως το μικρο νικολα ο οποιος είναι πιο ατακτος από την πεππα να ξερεις.

 

Το τι κινηματα κυριαρχουν κατά της πεππας η κατά των εμβολιων η whatever δε με αγγισουν...καθομαι διπλα στο παιδι μου βλεπω τι παρακολουθεί και κρινω εγω μονη μου για το παιδι μου τι είναι καλο και τι όχι.Οταν πρωτοεγινα μαμα μπηκα λιγο στο τρυπακι να επηρεάζομαι από κινηματα και πραγματα που διαβαζα στο διαδικτυο αλλα συντομα επανηλθα...προτιμω να κρινω μονη μου το τι μου κανει και το τι όχι.

 

Επισης ειλικρινεστατα θα σου πω ότι με ενοχλουν post του τυπου...ανοιξτε κανα βιβλιο...ενημερωθείτε να δειτε κλπ.

 

Τελικα την ταινια δεν καταλαβα...να τη δουμε η όχι...θα το σκεφτω.Μαλλον θα παω τον πενταχρονο και όχι το μικρο.

[AthinaP]

Καλή χρονιά είπαμε;

 

Δεν θυμάμαι πώς γράφτηκε παραπάνω, για το ότι οφείλουμε να προφυλάσσουμε τα παιδιά γιατί ο μικρός άνθρωπος είναι έτσι και έτσι και έγινε αναγωγή στο πανανθρώπινο, παγκόσμιο κτλ.

 

Δεν ξέρω αν σας έχει περάσει από το μυαλό, αλλά ο άνθρωπος στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του έχει πλαστεί για να ζει περίπου όπως στη Συρία, όσο και αν ακούγεται σκληρό και θλιβερό.

 

Λίγες δεκαετίες πριν, οι μαμάδες προετοίμαζαν τα παιδιά τους για να πανε σε πολέμους και έχαναν συχνά πρόωρα αδέρφια και γονείς από ασθένειες. Και όσο πάει η ιστορία από καταβολής κόσμου. Θα μου πεις, καλό ήταν αυτό; Όχι, φυσικά όχι αλλα... με το πρίσμα αυτό το βρίσκω λίγο προχώ να λέμε ότι η ανθρώπινη φύση είναι αδύναμη... Τα κοινωνικά θέματα μπορούμε να τα βλέπουμε στο πλαίσιο της κοινωνίας που κάθε φορά εξετάζουμε. Ο άνθρωπος γενικά είναι κάτι άλλο όμως. Ευτυχώς καταφέραμε να έχουμε καλύτερες κοινωνίες στις δυτικές χώρες από αυτό που έζησε ο άνθρωπος τις προηγούμενες χιλιετίες.

 

Στην πράξη το παιδί μου δεν είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, αλλά έχει αρχές, έχει βρει τρόπο να μην μπαίνει σε άσκοπους καβγάδες, δεν σκοτώνει ζωάκια για να παίξει, είναι χαρούμενο σε γενικές γραμμές. Απλώς έτυχε να είναι παιδί με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, για τα πάντα και δεν βρήκα το λόγο να του μάθω πράγματα που θα έπρεπε να τα ξεμάθει ή να κοιτάξω σιγά σιγά να του τα φέρω αλλιώς. Δεν ξέρω πώς να το πω καλυτερα. Σε συνάρτηση πάντα με την ηλικία του. Δηλαδή, όταν βρεθήκαμε σε άσχετο μουσείο και είδε άνθρωπο της Πομπηίας, 4 ετών, του είπα με λόγια που μπορούσε να καταλάβει τι έβλεπε. Τι να του έλεγα; Ακόμα πιο μικρά, πηγαμε σε αθώο άσχετο μουσείο και τους εκανε εντύπωση ένας τάφος που είχαν αφήσει το περιεχόμενο μέσα. Τι να έκανα; Να τους το έκρυβα; Ότι η μαμά που μου εξηγεί τα πάντα με απομάκρυνε από αυτό το πράγμα που είναι εκεί να το βλέπουν όλοι οι επισκέπτες; Δεν θα το μεγαλοποιούσαν στο μυαλό τους μετά; Δεν τα πήγα επίτηδες, αλλά το είδαν. Πάντως ειδικές προειδοποιητικές ταμπέλες που έχουν βάλει ψυχολόγοι δεν έχω δει σε κανένα μουσείο ακόμα. Και ελπίζω να μη δω φυσικά!

 

Καταλήγει ο άνθρωπος να θέλει να "δουλέψει" πράγματα για τα οποία παίρνει μπερδεμένα μηνύματα και λογω του μπερδέματος ξοδεύει μετά ενέργεια να βρει τι παίζει.

 

Στα παραπάνω κατέληξα από διαφορες δικές μου αναζητήσεις. Έτυχε και στο ιδιωτικό προνήπιο υπήρχε επίσης ειδικός για όποιον γονιό ενδιαφερόταν και επειδή έτυχε να συζητηθούν απώλειες παππούδων άλλων παιδιών, απέξω απέξω κατάλαβα ότι παρόμοια ήταν και η θέση του ειδικού. Ότι καμιά φορά τα μεγαλοποιούμε εμείς τα πράγματα και μπερδεύουμε τα παιδιά αν προσπαθούμε να κρύψουμε το δικό μας πένθος. Οπότε δεν ξέρω γιατί παρουσιάζεις μια άποψη, μπορεί και να είναι η επικρατέστερη, δεν ξέρω, ως θέσφατο των ειδικών.

 

Όσον αφορά το σήμερα, προσωπικά πιστεύω στη φθορά που δημιουργεί το στρες, ως στρες όμως λογαριάζω ως ιδιαίτερα σημαντικό το ότι αναγκαζόμαστε να ζούμε μακριά από τη φύση, με κουραστικά ωράρια μικροί και μεγάλοι, με έλλειψη κανονικού ελεύθερου παιχνιδιού στη φύση και κανονικής παρέας σε ελεύθερα πλαίσια, όχι σε τεχνητά πλαίσια μιας τάξης σχολείου ή της γειτονιάς των social media. Αυτό μας κάνει στην τελική να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, να ψάχνουμε τι να φταίει και να αγχωνόμαστε για διάφορα άλλα μικρά και μεγάλα στη ζωή μας, γιατί δεν έχουμε αποθέματα και χαλαρή ζωή γενικά.

[AthinaP]

Α και κάτι άλλο... Περιμένοντας να περάσει ο καιρός για να πεις στα παιδιά σου αυτά που πιστεύεις, περνάει τόσο που τα παιδιά φτάνουν σε φάση που δεν ενδιαφέρονται να σε κάνουν παρέα. Βλέπετε πολλά 8χρονα - 10χρονα σε μουσεία με τους γονείς τους να περνάνε καλά; Δεν νομίζω... Πιο μικρά είναι δεμένα με τους γονείς, μετά ανοίγουν τα φτεράκια τους σιγά σιγά και τους ευχαριστεί περισσότερο να περνάνε την ώρα τους με άλλα παιδάκια ή στο τάμπλετ. Οπότε κατά κάποιον τρόπο είναι αργά να περάσετε τα πιστεύω σας και σιγά σιγά τα παιδιά εκπαιδεύονται και από το σχολείο και από τις παρέες τους.

[AthinaP]

Ναι, το ιντερνετ είναι σούπερ εργαλείο και προσωπικά νιώθω τυχερή που έχουμε και αυτό στις μέρες μας, να περνάμε τις βαρετές μέρες στο σπίτι ή τις βαρετές μέρες στο μετρό. Αν δεν το είχαμε όμως; Μπορεί να λέγαμε μια κουβέντα παραπάνω με τη γειτόνισσα.

 

Θέλω να πω ότι είναι ένα καλό υποκατάστατο και ανοίγει ορίζοντες πολύ σημαντικούς, αλλά η ανάγκη για επικοινωνία διά ζώσης δεν καλύπτεται πάντα.

[Rea_1971]

Νομίζω η ζωή εκτος άστεος βοηθά περισσότερο στην επικοινωνία. Το βίωσα όταν ήρθα στο χωριό μας.

[goody]

Χαθηκε η μπαλα για τα καλα σε αυτο το θεμα βλεπω ε;

 

Λοιπον επαναφορα στην ταξη, μιλαμε ολες για παιδια 4-5 χρονων;; Μην εχετε στο μυαλο σας 6-7 και ανω, ειναι αλλη η ωριμοτητα, τωρα μιλαμε για 4-5 ενταξει; Ωραια!

Σε τοσο μικρες ηλικιες λοιπον καλο ειναι να προσεχουμε περισσοτερο τι βλεπουν, οχι γιατι μια σκηνη βιας θα τα κανει μελλοντικους νταηδες και κακοποιους, αλλα για να μην τους δημιουργηθουν φοβιες ή ξεσηκωσουν κακες λεξεις και μικροσυμπεριφορες.

Καποια ανεφερε τον μικρο Νικολα, κι εμενα μου αρεσε πολυ οπως και στον γιο μου ομως του τον εκοψα γιατι πολυ συντομα λεξεις οπως παλιοσπασικλας, βλακας, βλαμμενος κλπ μπηκαν εντονα στο λεξιλογιο του και ηταν 4 ετων τοτε!

Η πεππα ακαταλληλη;;; Ε οχι βρε παιδια, απιστευτο μου φαινεται! Ναι μπορει να κανει καποια αταξια, πχ να λερωσει το πουκαμισο του μπαμπα της πηδωντας στις λασπες και μετα να βαλει και το δικο της κοκκινο φορεμα στο πλυντηριο και το πουκαμισο να βγει ροζ (σατανικο! χαχα) μετα τι γινεται; Η Πεππα και ο Τζορτζ γελανε σαν ΠΑΙΔΑΚΙΑ που ειναι και οι γονεις δειχνοντας ενσυναισθηση, ευγενικα και χαμογελαστα λενε πιο ηταν το λαθος των παιδιων ομως αντιμετωπιζουν το προβλημα με θετικη σταση! Εγω το βρισκω εξαιρετικο!

Τελοσπαντων, προσωπικα σε γενικες γραμμες νομιζω εχετε ολες παρεξηγισει τι λεει η μια και η αλλη. Νομιζω η little monkey οταν λεει για συννεφακι δεν εννοει οτι ολα ειναι ροδινα. Αφου θεωρει τον Τζακ και τη φασολια καταλληλο για το τετραχρονο τοτε το παιδακι της το φερνει σε επαφη με ιστοριες με κακους και καλους. Απλα οχι σε σκηνες με ωμη βια οπως μια μαχη σωμα με σωμα ή οπλα, λειζερ κλπ αν καταλαβα καλα τα συμφραζομενα. Κρινοντας απο τον γιο μου, πολλες φορες του λεω παραμυθια απο το μυαλο μου και μου δινει σεναριακα tips και πολλες φορες μου ζηταει να γινει κατι κακο στην πλοκη και καμια φορα δεν του φτανει θελει κατι ακομα! Ο λογος δεν ειναι γιατι ειναι κακιασμενος και του αρεσει να την παθαινει ο ηρωας μας, αλλα γιατι του αρεσει να βλεπει πως ξεπερναει τις δυσκολιες που βρισκει μπροστα του, παντα εχουμε happy end! Γιαυτο και εγω ειμαι υπερ σε ολα αυτα τα παραμυθια, ας εχουν και μαγισσες και τερατα κλπ. Γιατι η μια πλευρα βλεπει φοβια για τον λυκο αλλα η αλλη πλευρα βλεπει τον ηρωισμο και την νικη του καλου εναντια στο κακο! Νομιζω τα παραμυθια μπορει να βαζουν λιγο φοβο και αδρεναλινη στις παιδικες αθωες καρδουλες ομως τα διδασκουν πολλα θετικα μηνυματα και οι ηρωες ειναι κατα βαση θετικα προτυπα!

 

Αυτα πριν το θεμα κλειδωθει!

[xena]

Λοιπόν, πίσω στο θέμα μας, πριν λίγα χρόνια που είχε πρωτοβγει η ταινία "Μπαμπούλας ΑΕ" είχε γινει μεγάαααλος ντόρος σχετικα με το αν ήταν η ταινία αυτή κατάλληλη για μικρά παιδιά, ή αν θα ξυπνούσε φόβους και αν θα οδηγούσε σε νυκτερινους εφιάλτες, τρόμους κλπ.

Εγώ δεν ήμουν μητέρα τότε και σε συγγενή μου που είχε παιδάκι ηλικίας 4 ετών φώναζα λέγοντας πως το παιδί θα τρομάξει.

 

Δείτε όμως στην περίπτωση αυτή τώρα την διαφορά, απ' την θεωρία στην πράξη!!!

Το παιδί φοβόταν τον "κο τοίχο" (επειδή του είχαν πει πως μέσα υπάρχουν τα καλώδια του ρεύματος!), φοβόταν το σκοτάδι και κάποια νυκτερινά τέρατα.

Οι γονείς του το πήγαν και είδε την ταινία.

Απομυθοποιήθηκαν όλοι οι φόβοι του. Εγώ δεν το πίστευα στην αρχή.

Ακόμη και τώρα ο μικρός που μεγάλωσε, το θυμάται.

Η ταινία έδειξε με τον τρόπο της πως ακόμη και τέρατα να υπάρχουν, είναι κι αυτά θνητά κατά κάποιο τρόπο. Τέλος πάντων, δεν είναι παντοδύναμα, απομυθοποιούνται.

Μάλιστα στις μικρές μου αυτός έφερε το dvd του και μου είπε, πάρε το θεία, δεν θα φοβούνται τη νύχτα!!

Εντάξει, εμείς δεν είχαμε προβλήματα, παρόλα αυτά το αγάπησαν και το βλέπουν πολύ συχνά.

Θέλω να πω, πως διαφέρει η θεωρία από την πράξη, διαφέρει το κάθε παιδί και τελικά δεν ειναι όλα τόσο εύθραυστα.

[Rea_1971]

Μην ξεχνάμε το μπεμπέ Λιλί

[Rea_1971]

Τεσπα. Θεωρώ λάθος τη προσέγγιση γενικής απαγόρευσης. Οι χαρακτηρισμοί μιας ταινίας pg ή u αφήνει στη κρίση του γονέα να τη δει το παιδί ή όχι. Όχι βασει προσωπικής κοσμοθεωρίας, γιατί τότε μιλάμε για λογοκρισία, αλλά βάσει χαρακτήρα παιδιού και ταινιας. Ξαναλέω, σε ένα αγχωτικο παιδι δεν θα βάλω να δει έντονη δράση. Κοκ.

[xena]

Εντάξει, όταν υπάρχουν παιδιά αγχώδη, ανασφαλή ή με άλλα θεματάκια, εννοείται πως όλοι οι γονείς τα προσέχουμε περισσότερο ή υπάρχει πιο ιδιαίτερη αντιμετώπιση. Μιλώντας όμως γενικά, νομίζω οι περισσότερες συμφωνούμε πως δεν είναι δα και τρομερό ένα παραμύθι ή μια ταινία κινουμένων.

Πολύ το ψειρίσαμε..