Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Μέγεθος τάξης Α' Δημοτικου


GeorginaT

Recommended Posts

Προ αμνημονευτων ετων, οταν ημουν εγω στο δημοτικο, ειχαμε ενα δασκαλο που ειχε χωρισει την ταξη σε 4 ομαδες (3 των 7 ατομων και 1 των πεντε). Συνολο 26 ατομα. Λειτουργουσαμε παντα ως ομαδες, στην εξεταση κλπ και καθε ομαδα ειχε τον ομαδαρχη της. Υπηρχε συστημα επιβραβευσης, που λαμβσνε υποψιν διαφορους παραγοντες και καθε εβδομαδα προεκυπτε ο νεος ομαδαρχης και τελικα ο αρχηγος της ταξης. Οι ομαδαρχες ειχαν υποχρεωση να βοηθουν τα μελη της ομαδας τους.

ποτε δε θα ξεχασω οσα με εμαθε αυτο το συστημα. Ο δασκαλος ηταν τοτε 50αρης και με σπουδες/ εμπειρια στη Γερμανια.

 

Και εμείς έτσι! Δεν έχω εμπειρία από άλλο σύστημα διδασκαλίας στο Δημοτικό. Ακόμα και την αλφαβήτα, έτσι τη διδαχθήκαμε. Μας μοίραζε η δασκάλα μας ανά ομάδες εικόνες / βιβλία και ψάχναμε να εντοπίσουμε λεξούλες που ξεκινούσαν από το δοθέν γράμμα.

Τα περισσότερα νηπιαγωγεία λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συνεχίζουν με αυτήν τη μέθοδο και στο Δημοτικό. Βέβαια, η εργασία σε ομάδες απαιτεί και αυξημένες ικανότητες του δασκάλου και μεγαλύτερη προετοιμασία του. Ίσως οι συνομιλητές μας Νηπιαγωγοί (Μελίνα και Μιρίκι) μπορούν να καταθέσουν σχετικά.

 

*Pisa test: Κατά γενική παραδοχή, θεωρείται αξιόπιστος δείκτης. Έχει εισαχθεί από τον ΟΑΣΑ και γίνεται αποδεκτό από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας. Υπάρχει στο ιντερνετ πληθώρα πληροφοριών. Αν δείτε τα αποτελέσματα, θα διαπιστώσετε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ είναι "κάτω από τη βάση". Αυτό έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στις ΗΠΑ, που θεωρούνται και οι σφοδρότεροι επικριτές του Pisa Test (αντιθέτως, αποδέχονται πάντα τις κατατάξεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που τους φέρνουν μονίμως στην πρώτη θέση...). Οπότε, είναι απίθανο να χρησιμοποιήθηκαν κριτήρια για να ευνοήσουν τις ασιατικές χώρες σε βάρος των ΗΠΑ... Απλώς απίθανο!

Ας παραδεχθούμε ότι ισχύουν για όλους τα ίδια standards και τα αποτελέσματα της σύγκρισης είναι επαρκώς αμερόληπτα.

Και ας προβληματισθούμε για τη συνεχή κατρακύλα...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 155
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

...

- Άν τα μεγάλα και γνωστά ιδιωτικά σχολεία κρατούσαν τον αριθμό στο 20-22 και τα δημόσια σχολεία έκαναν συγχωνεύσεις για να μην πέσει κάτω από το 28, στοιχηματίζω ότι πολλοί (πρώτη και καλύτερη εγώ) θα σπευδαμε να κατηγορήσουμε το Δημόσιο σχολείο που "στριμώχνει τα παιδιά"...

 

Δεν ξέρω ποια ιδιωτικά σχολεία ορίζεις ως "μεγάλα και γνωστά".

 

Μπορώ μόνο να πω για το δικό μας ότι μετά από χρόνια που οι τάξεις ήταν των 26-28 παιδιών, φέτος η Α Δημοτικού ξεκίνησε με τρία τμήματα των 21 παιδιών.

Οπότε, σε 2-3 χρόνια θα είναι εύκολη η σύγκριση αφού όλες οι άλλες παράμετροι παραμένουν σταθερές: ίδιο εκπαιδευτικό προσωπικό, ίδιοι χώροι, ίδιο επιπλέον υλικό, ίδιο επίπεδο παιδιών, ίδια φιλοσοφία συγκρότησης τάξης.

Link to comment
Share on other sites

Και ας προβληματισθούμε για τη συνεχή κατρακύλα...

 

Μην προβληματίζεσαι! Η βασική αιτία είναι ότι τα τελευταία 30 χρόνια, όλα τα μέτρα για τη βελτίωση της παιδείας - εκπαίδευσης κινούνταν προς την κατεύθυνση των διορισμών και του λιγότερου σχολείου.

Επίσης -επειδή κάπου το διάβασα παραπάνω- δεν μπορείς να βελτιώσεις κάτι χωρίς να το 'αποδομήσεις'. Εκτός αν θέλεις να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου.

Link to comment
Share on other sites

Αυτά που έχω εγώ (μόνο εγώ, το διευκρινίζω!) στο μυαλό μου ως "μεγάλα και γνωστά" είναι Αρσάκειο, Κολλέγιο Αθηνών, Pierce, Κωστέας-Γείτονας.

 

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι αυτά είναι τα καλύτερα. Το καταλαβαίνετε, φαντάζομαι. Και ίσως το "μεγάλα και γνωστά" να μην είναι πολύ δόκιμο, αλλά πώς να τα πω: "διάσημα";"δημοφιλή";

Link to comment
Share on other sites

Δεν τα λαμβάνω υπόψιν τα παραπάνω και προσπαθώ ειλικρινά να δω το θέμα από την σκοπιά σου.

Το θέμα από τη σκοπιά μου είναι το εξής:

 

1. Το μέγεθος της τάξης δεν είναι εξ ορισμού ανασταλτικός παράγοντας για τη σωστή και εποικοδομητική λειτουργία της. Υπάρχει τρόπος να δουλευτούν οι μεγάλες τάξεις, υπάρχει τρόπος να δουλευτούν και οι μικρές. Οι τρόποι δεν είναι ίδιοι. Αν μια μεγάλη τάξη δουλευτεί με το σωστό τρόπο, τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καλύτερα από της μικρής τάξης.

 

2. Υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι που δεν είναι κατάλληλοι για τη δουλειά που κάνουν. Τέτοιοι δάσκαλοι υπάρχουν περισσότεροι στην Ελλάδα απ' ότι σε άλλες χώρες (π.χ. στην Αγγλία) λόγω του τρόπου επιλογής επαγγέλματος (στην ηλικία των 18...), της άμεσης απορρόφησης σε σχολεία, της έλλειψης αξιολόγησης και του γεγονότος ότι η διδασκαλία σε δημόσιο σχολείο συνεπάγεται βόλεμα (συνεπώς κανείς δεν φεύγει, είτε είναι καλός είτε κακός, είτε του αρέσει η δουλειά του, είτε όχι).

 

3. Υπάρχουν πολλά προβλήματα και πολλοί παράμετροι οι οποίοι μπορούν να συμβάλλουν αρνητικά στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Η μεγάλη τάξη δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα και ίσως να είναι το ελάχιστο.

 

4. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι όλες σχεδόν οι χώρες του κόσμου (ακόμα κι αυτές που φιγουράρουν στο τοπ 20 των καλύτερων εκπαιδευτικών συστημάτων) έχουν μεγάλο αριθμό μαθητών ανά τάξη.

 

5. Το ότι οι γονείς εστιάζουν μόνο στην αναλογία διδάσκοντος-παιδιών και σε τίποτα άλλο δεν σημαίνει ότι έχουν δίκιο.

 

6. Το ότι κάποιος δάσκαλος μας είπε ότι προτιμάει τις μικρές σε μέγεθος τάξεις ή ότι οι μικρές τάξεις δουλεύονται πιο εύκολα δεν σημαίναι ότι αντικειμενικά είναι καλύτερες για τα παιδιά - ή ότι οι μεγάλες τάξεις είναι αντικειμενικά χειρότερες. Για τον δάσκαλο είναι σίγουρα καλύτερες οι μικρές, γιατί όσο λιγότερα παιδιά έχει, τόσο πιο εύκολη είναι η δουλειά του. Από πλευράς ευκολίας ΟΛΟΙ προτιμούν τις μικρές τάξεις. Αν στις τάξεις αυτές υπάρχουν και πολλά ήσυχα παιδάκια, τόσο το καλύτερο.

 

7. Επειδή κάποιες ανακάλυψαν τη γεωμετρική πρόοδο, να τονίσω ότι όταν λέμε η μεγάλη και η μικρή τάξη, δεν εννοούμε όσο πιο μεγάλη τόσο το καλύτερο ή όσο πιο μικρή τόσο το καλύτερο. Όπως τα 40 άτομα είναι πολλά, έτσι και τα 5 είναι λίγα. Ακόμα κι αν δεχτείς ότι με μικρή αναλογία διδάσκοντος-μαθητών έχεις καλύτερο αποτέλεσμα, η διδασκαλία δεν συνεχίζει να βελτιώνεται όσο η αναλογία πλησιάζει το 1:1.

 

8. Έχετε στο μυαλό σας ότι ανάγνωση και γραφή (που πραγματικά εκεί χρειάζεται να γίνει μια σχετική υπέρβαση από τη δασκάλα για να προσεχτούν όλα τα παιδιά) οι μικροί μαθητές μαθαίνουν τους πρώτους μήνες μόνο. Το δημοτικό σχολείο έχει και άλλους πολύ βασικούς ρόλους να παίξει πέραν της εκμάθησης της αλφαβήτας - η οποία στην τελική δεν είναι και αστροφυσική. Αν η δασκάλα δεν έχει καταφέρει να αφιερώσει 5 ολόκληρα λεπτά στον μικρό Γιαννάκη για να μάθει να γράφει σωστά το άλφα, μπορούμε να τον βοηθήσουμε εμείς στο σπίτι. Έτσι κι αλλιώς επιβάλλεται εμείς ως γονείς να είμαστε κοντά στο Πρωτάκι τον πρώτο καιρό.

 

Συμπέρασμα: μην στέκεστε μόνο στο μέγεθος της τάξης, υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα να σας ανησυχήσουν και το μέγεθος της τάξης είναι ενδεχομένως το λιγότερο σημαντικό.

 

Αυτά και ελπίζω να έγινα κατανοητή. Δεν μπορώ να τα κάνω πιο λιανά.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Καλημέρα σας,

 

Έκανα μία καλή συζήτηση σχετικά με το θέμα με 4 εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (είμαστε δασκαλόσογο βλέπετε!), 3 εν ενεργεία με εμπειρία 8, 15 και 20 ετών αντίστοιχα, οι οποίοι έχουν όλοι φέτος Α' δημοτικού σε δημόσια σχολεία της Αθήνας, καθώς και με συνταξιούχο εκπαιδευτικό με 25ετή προϋπηρεσία σε ιδιωτικό και δημόσιο.

 

Τα δεδομένα:

Οι 2 από τους 3 εν ενεργεία (ας τους πούμε Α και Β), επέλεξαν την πρώτη δημοτικού γιατί έχουν εμπειρία σε αυτήν και μεγαλύτερη ευκολία στο να συντονίσουν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Στην τρίτη (Γ) έλαχε η Α' τάξη και δεν είχε ξαναδουλέψει με πρωτάκια. Οι τάξεις τους κυμαίνονται από 22-25 παιδιά.

Ο Α (15 χρόνια) έχει 24 παιδιά, 2 με παράλληλη στήριξη και 1 με επιθετική συμπεριφορά και αυξημένες απαιτήσεις.

Η Β (20 έτη) έχει 25 παιδιά χωρίς προβλήματα.

Η Γ (8 έτη) έχει 22 παιδιά, 2 με δυσκολία στα ελληνικά και όλο το τμήμα δεν έχει προετοιμαστεί καθόλου από το νηπιαγωγείο.

Η Δ (συνταξιούχα) δούλευε τα τελευταία χρόνια σε σχολεία με ποσοστά αλλοδαπών 80-90%.

 

Τα συμπεράσματά που προέκυψαν από την συζήτηση ήταν τα εξής:

~Ο μέσος αριθμός μαθητών στα δημόσια ήταν 21-25 παιδιά, στο ιδιωτικό 26-29. Στην επαρχία οι αριθμοί είναι μικρότεροι.

~Στα ιδιωτικά απαιτούνταν από τον δάσκαλο απείρως μεγαλύτερη προετοιμασία αλλά η ποιότητα των μαθητών ήταν πολύ καλύτερη από τα του δημοσίου (όποιες μαθησιακές δυσκολίες ήταν αναγνωρισμένες και δουλεύονταν, προϋπήρχε προετοιμασία από τον προηγούμενο δάσκαλο)

~ Στο δημόσιο συνήθως οι δύσκολες περιπτώσεις ΔΕΠΥ/μαθησιακών δυσκολιών αν και αναγνωρίζονται από τον δάσκαλο, ο γονιός δύσκολα ενεργοποιείται με αποτέλεσμα η Παράλληλη Στήριξη που απαιτείται για τέτοια παιδιά να αργεί ή να μην υπάρχει. Έτσι επιβαρύνεται η υπόλοιπη τάξη αφού ο δάσκαλος πρέπει να δαπανήσει περισσότερο χρόνο με το παιδί ειδικών απαιτήσεων

~ Δεν υπάρχει καμία δυσκολία δημιουργίας ομάδων ακόμα και σε μικρές σε άτομα τάξεις.

~Όσα περισσότερα παιδιά με δυσκολίες, τόσο πιο δύσκολο (αλλά όχι ακατόρθωτο) το έργο του εκπαιδευτικού

~ Σε τάξεις μεγέθους έως 20 ατόμων, ο δάσκαλος μπορεί να αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο ανά μαθητή και να επικεντρώσει καλύτερα στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το καθένα. Επίσης είναι πιο εύκολο να μείνει χρόνος για εκτός ύλης δραστηριότητες (π.χ. η Γ κάνει κουκλοθέατρο με θέματα όπως παχυσαρκία, εκφοβισμός, ρατσισμός) ή διοργάνωση εκπαιδευτικών επισκέψεων. Μπορεί δηλαδή να ασχοληθεί με τα παιδιά και πέρα από τον μαθησιακό κορμό (γλώσσα, αριθμητική κλπ) και με άλλους τομείς (κάτι που απουσιάζει από τα δημόσια σχολεία αλλά υφίσταται στα ιδιωτικά).

 

Η άποψη και των τεσσάρων είναι καταλήγει στο εξής. Ναι, το μέγεθος μετράει, αλλά δεν είναι αυτό που θα καθορίσει την ποιότητα της εκπαίδευσης των μαθητών. Τα κυριότερα είναι να έχει ο ίδιος ο δάσκαλος την όρεξη να ασχοληθεί (σε ιδιωτικά σχολεία δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς), η ποιότητα των ίδιων των μαθητών (π.χ. προετοιμασία από τον προηγούμενο δάσκαλο, λίγα προβλήματα), οι διαθέσιμες υποδομές (οι οποίες στα δημόσια σπανίζουν) και τέλος η καλή συνεργασία μεταξύ των υπόλοιπων συναδέλφων (ώστε να συντονίζονται δραστηριότητες μεταξύ τάξεων).

 

Ελπίζω να φώτισα λίγο την κατάσταση :D

Link to comment
Share on other sites

Αυτά που έχω εγώ (μόνο εγώ, το διευκρινίζω!) στο μυαλό μου ως "μεγάλα και γνωστά" είναι Αρσάκειο, Κολλέγιο Αθηνών, Pierce, Κωστέας-Γείτονας.

 

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι αυτά είναι τα καλύτερα. Το καταλαβαίνετε, φαντάζομαι. Και ίσως το "μεγάλα και γνωστά" να μην είναι πολύ δόκιμο, αλλά πώς να τα πω: "διάσημα";"δημοφιλή";

 

Νομίζω ότι φέτος πια είναι σε όλα τα σχολεία οι τάξεις μικρές (22-25 μαθητές).

Άρα η "κρίση" θα μας δώσει απαντήσεις.

Link to comment
Share on other sites

...

Η άποψη και των τεσσάρων είναι καταλήγει στο εξής. Ναι, το μέγεθος μετράει, αλλά δεν είναι αυτό που θα καθορίσει την ποιότητα της εκπαίδευσης των μαθητών. Τα κυριότερα είναι να έχει ο ίδιος ο δάσκαλος την όρεξη να ασχοληθεί (σε ιδιωτικά σχολεία δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς), η ποιότητα των ίδιων των μαθητών (π.χ. προετοιμασία από τον προηγούμενο δάσκαλο, λίγα προβλήματα), οι διαθέσιμες υποδομές (οι οποίες στα δημόσια σπανίζουν) και τέλος η καλή συνεργασία μεταξύ των υπόλοιπων συναδέλφων (ώστε να συντονίζονται δραστηριότητες μεταξύ τάξεων).

 

Ελπίζω να φώτισα λίγο την κατάσταση :D

 

Η επανάσταση του αυτονόητου!

Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα σας,

 

Έκανα μία καλή συζήτηση σχετικά με το θέμα με 4 εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (είμαστε δασκαλόσογο βλέπετε!), 3 εν ενεργεία με εμπειρία 8, 15 και 20 ετών αντίστοιχα, οι οποίοι έχουν όλοι φέτος Α' δημοτικού σε δημόσια σχολεία της Αθήνας, καθώς και με συνταξιούχο εκπαιδευτικό με 25ετή προϋπηρεσία σε ιδιωτικό και δημόσιο.

 

Τα δεδομένα:

Οι 2 από τους 3 εν ενεργεία (ας τους πούμε Α και Β), επέλεξαν την πρώτη δημοτικού γιατί έχουν εμπειρία σε αυτήν και μεγαλύτερη ευκολία στο να συντονίσουν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Στην τρίτη (Γ) έλαχε η Α' τάξη και δεν είχε ξαναδουλέψει με πρωτάκια. Οι τάξεις τους κυμαίνονται από 22-25 παιδιά.

Ο Α (15 χρόνια) έχει 24 παιδιά, 2 με παράλληλη στήριξη και 1 με επιθετική συμπεριφορά και αυξημένες απαιτήσεις.

Η Β (20 έτη) έχει 25 παιδιά χωρίς προβλήματα.

Η Γ (8 έτη) έχει 22 παιδιά, 2 με δυσκολία στα ελληνικά και όλο το τμήμα δεν έχει προετοιμαστεί καθόλου από το νηπιαγωγείο.

Η Δ (συνταξιούχα) δούλευε τα τελευταία χρόνια σε σχολεία με ποσοστά αλλοδαπών 80-90%.

 

Τα συμπεράσματά που προέκυψαν από την συζήτηση ήταν τα εξής:

~Ο μέσος αριθμός μαθητών στα δημόσια ήταν 21-25 παιδιά, στο ιδιωτικό 26-29. Στην επαρχία οι αριθμοί είναι μικρότεροι.

~Στα ιδιωτικά απαιτούνταν από τον δάσκαλο απείρως μεγαλύτερη προετοιμασία αλλά η ποιότητα των μαθητών ήταν πολύ καλύτερη από τα του δημοσίου (όποιες μαθησιακές δυσκολίες ήταν αναγνωρισμένες και δουλεύονταν, προϋπήρχε προετοιμασία από τον προηγούμενο δάσκαλο)

~ Στο δημόσιο συνήθως οι δύσκολες περιπτώσεις ΔΕΠΥ/μαθησιακών δυσκολιών αν και αναγνωρίζονται από τον δάσκαλο, ο γονιός δύσκολα ενεργοποιείται με αποτέλεσμα η Παράλληλη Στήριξη που απαιτείται για τέτοια παιδιά να αργεί ή να μην υπάρχει. Έτσι επιβαρύνεται η υπόλοιπη τάξη αφού ο δάσκαλος πρέπει να δαπανήσει περισσότερο χρόνο με το παιδί ειδικών απαιτήσεων

~ Δεν υπάρχει καμία δυσκολία δημιουργίας ομάδων ακόμα και σε μικρές σε άτομα τάξεις.

~Όσα περισσότερα παιδιά με δυσκολίες, τόσο πιο δύσκολο (αλλά όχι ακατόρθωτο) το έργο του εκπαιδευτικού

~ Σε τάξεις μεγέθους έως 20 ατόμων, ο δάσκαλος μπορεί να αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο ανά μαθητή και να επικεντρώσει καλύτερα στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το καθένα. Επίσης είναι πιο εύκολο να μείνει χρόνος για εκτός ύλης δραστηριότητες (π.χ. η Γ κάνει κουκλοθέατρο με θέματα όπως παχυσαρκία, εκφοβισμός, ρατσισμός) ή διοργάνωση εκπαιδευτικών επισκέψεων. Μπορεί δηλαδή να ασχοληθεί με τα παιδιά και πέρα από τον μαθησιακό κορμό (γλώσσα, αριθμητική κλπ) και με άλλους τομείς (κάτι που απουσιάζει από τα δημόσια σχολεία αλλά υφίσταται στα ιδιωτικά).

 

Η άποψη και των τεσσάρων είναι καταλήγει στο εξής. Ναι, το μέγεθος μετράει, αλλά δεν είναι αυτό που θα καθορίσει την ποιότητα της εκπαίδευσης των μαθητών. Τα κυριότερα είναι να έχει ο ίδιος ο δάσκαλος την όρεξη να ασχοληθεί (σε ιδιωτικά σχολεία δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς), η ποιότητα των ίδιων των μαθητών (π.χ. προετοιμασία από τον προηγούμενο δάσκαλο, λίγα προβλήματα), οι διαθέσιμες υποδομές (οι οποίες στα δημόσια σπανίζουν) και τέλος η καλή συνεργασία μεταξύ των υπόλοιπων συναδέλφων (ώστε να συντονίζονται δραστηριότητες μεταξύ τάξεων).

 

Ελπίζω να φώτισα λίγο την κατάσταση :D

 

 

Σαφώς και το μέγεθος μετράει...σε τόσες όμως αναρτήσεις μια μερίδα προσπαθούσε να το παρουσιάσει ως μειονεκτικό να υπάρχει ενας λογικός αριθμός μαθητών και να μην γίνεται χαμός σε μια τάξη.

Επίσης θα συμφωνήσω πως δεν είναι το μόνο σημαντικό...απλά το topic εξαρχής ήταν "Μέγεθος τάξης Α'δημοτικού"...επομένως καθώς καταλαβαίνετε στη συνέχεια η κατάσταση και η κουβέντα ξέφυγε εντελώς....

Link to comment
Share on other sites

Η επανάσταση του αυτονόητου!

 

Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητο ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς. Οι 3 εν ενεργεία εκπαιδευτικοί που ανέφερα αντιμετωπίζουν τις εξής δυσκολίες. Η Δ έχει αγοράσει μοκέτα, σκηνάκι, βιβλία και κούκλες για την τάξη της με λεφτά της και θέλει να αγοράσει και φωτοαντιγραφικό γιατί του σχολείου έχει χαλάσει και η διευθύντρια ούτε που κινείται. Είναι νέα στο σχολείο και οι γονείς δεν την ξέρουν και δεν νιώθει ακόμα άνετα ώστε να τους ζητήσει πράγματα (η περιοχή είναι σχετικά φτωχή και δεν θέλει να επιβαρύνει). Η Β έχει την στήριξη των γονέων αλλά καμία διάθεση από συναδέλφους ώστε να εντάξουν συλλογικά δραστηριότητες. Άρα κάθεται μόνη της τα απογεύματα με την βοήθεια μαμάδων για στολισμούς, οργάνωση θεατρικών, εικαστικών δρώμενων κλπ κάτι που θα γινόταν εύκολα αν συμμετείχαν όλες οι τάξεις αναλαμβάνοντας κομμάτια εργασίας. Ενώ για τον Α δημιουργείται λίστα αναμονής από τους γονείς που θέλουν πάση θυσία να τον έχουν δάσκαλο τα παιδιά τους (!!! για δημόσιο) οι υπόλοιποι δεν του επιτρέπουν καν να κάνει συνέλευση γονεών το απόγευμα (ώστε να έρθουν μαμά & μπαμπάς να ενημερωθούν) καθώς "τους χαλάει την πιάτσα". Δυστυχώς οι συγκεκριμένοι αποτελούν εξαιρέσεις.

 

Για τους παραπάνω λόγους καταλαβαίνετε γιατί θεωρούν τον αριθμό των μαθητών το μικρότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο εκπαιδευτικός. Και για να απαντήσουν στο ερώτημα της θεματοθέτριας, μην σας ανησυχεί ο αριθμός των μαθητών. Να ερευνήσετε την ποιότητα του δασκάλου και τον εξοπλισμό του σχολείου πρωτίστως. Αν αυτά είναι ικανοποιητικά, τότε δεν έχετε να ανησυχείτε για τίποτα.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Σαφώς και το μέγεθος μετράει...σε τόσες όμως αναρτήσεις μια μερίδα προσπαθούσε να το παρουσιάσει ως μειονεκτικό να υπάρχει ενας λογικός αριθμός μαθητών και να μην γίνεται χαμός σε μια τάξη.

Επίσης θα συμφωνήσω πως δεν είναι το μόνο σημαντικό...απλά το topic εξαρχής ήταν "Μέγεθος τάξης Α'δημοτικού"...επομένως καθώς καταλαβαίνετε στη συνέχεια η κατάσταση και η κουβέντα ξέφυγε εντελώς....

AELIA μου καταντάει βαρετό όλο αυτό.

 

Ναι, ο τίτλος του τόπικ είναι "μέγεθος τάξης Α' Δημοτικού".

 

Ναι, η συζήτηση ξέφυγε (πρώτη φορά ξανασυμβαίνει).

 

Η δική μου απάντηση ήταν στην ερώτηση της Μανούλας για πάντα! η οποία στην ουσία ρωτούσε: μα δεν είναι το μέγεθος της τάξης ο πιο σημαντικός παράγοντας για επιτυχημένη μάθηση?

 

Η απάντηση είναι όχι, δεν είναι το μέγεθος της τάξης ο πιο σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία της.

 

Το ίδιο λέει η τελευταία κοπέλα με την οποία συμφώνησες :rolleyes:

 

Ο μικρός αριθμός μαθητών μπορεί να δημιουργήσει δικά του προβλήματα ΑΝ δεν δουλευτεί σωστά (και ο πειρασμός να μην δουλευτεί σωστά μια μικρή τάξη είναι μεγάλος, αν πέσεις σε λάθος δάσκαλο). Ο μεγάλος αριθμός επίσης μπορεί να δημιουργήσει δικά του προβλήματα ΑΝ δεν δουλευτεί σωστά (και ο πειρασμός είναι επίσης μεγάλος για διαφορετικούς λόγους).

 

Ανεξαρτήτως αριθμού μαθητών υπάρχουν ένα σωρό άλλα θέματα πιο σημαντικά: η εμπειρία και η όρεξη του δασκάλου, η συνεργασία με τους υπόλοιπους δασκάλους και τους γονείς, οι υποδομές του σχολείου, η ποιότητα των μαθητών (πόσο έχουν δουλευτεί από τον προηγούμενο δάσκαλο), ο ρόλος του διευθυντή.

 

Ξεκόλλα από την καραμέλα της μεγάλης τάξης, άσε το δέντρο και κοίταξε το δάσος. Κάνεις σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του. Η εκπαίδευση έχει 1001 προβλήματα και το μόνο που απασχολεί τους γονείς είναι αν στην τάξη θα είναι 15 παιδιά ή 22. Ήμαρτον.

 

Να μου συγκρίνατε 15 με 35 να το καταλάβω....

 

Για τους παραπάνω λόγους καταλαβαίνετε γιατί θεωρούν τον αριθμό των μαθητών το μικρότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο εκπαιδευτικός. Και για να απαντήσουν στο ερώτημα της θεματοθέτριας, μην σας ανησυχεί ο αριθμός των μαθητών. Να ερευνήσετε την ποιότητα του δασκάλου και τον εξοπλισμό του σχολείου πρωτίστως. Αν αυτά είναι ικανοποιητικά, τότε δεν έχετε να ανησυχείτε για τίποτα.

Αμήν κοπέλα μου, αμήν!

Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα σας,

 

Έκανα μία καλή συζήτηση σχετικά με το θέμα με 4 εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (είμαστε δασκαλόσογο βλέπετε!), 3 εν ενεργεία με εμπειρία 8, 15 και 20 ετών αντίστοιχα, οι οποίοι έχουν όλοι φέτος Α' δημοτικού σε δημόσια σχολεία της Αθήνας, καθώς και με συνταξιούχο εκπαιδευτικό με 25ετή προϋπηρεσία σε ιδιωτικό και δημόσιο.

 

Τα δεδομένα:

Οι 2 από τους 3 εν ενεργεία (ας τους πούμε Α και Β), επέλεξαν την πρώτη δημοτικού γιατί έχουν εμπειρία σε αυτήν και μεγαλύτερη ευκολία στο να συντονίσουν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Στην τρίτη (Γ) έλαχε η Α' τάξη και δεν είχε ξαναδουλέψει με πρωτάκια. Οι τάξεις τους κυμαίνονται από 22-25 παιδιά.

Ο Α (15 χρόνια) έχει 24 παιδιά, 2 με παράλληλη στήριξη και 1 με επιθετική συμπεριφορά και αυξημένες απαιτήσεις.

Η Β (20 έτη) έχει 25 παιδιά χωρίς προβλήματα.

Η Γ (8 έτη) έχει 22 παιδιά, 2 με δυσκολία στα ελληνικά και όλο το τμήμα δεν έχει προετοιμαστεί καθόλου από το νηπιαγωγείο.

Η Δ (συνταξιούχα) δούλευε τα τελευταία χρόνια σε σχολεία με ποσοστά αλλοδαπών 80-90%.

 

Τα συμπεράσματά που προέκυψαν από την συζήτηση ήταν τα εξής:

~Ο μέσος αριθμός μαθητών στα δημόσια ήταν 21-25 παιδιά, στο ιδιωτικό 26-29. Στην επαρχία οι αριθμοί είναι μικρότεροι.

~Στα ιδιωτικά απαιτούνταν από τον δάσκαλο απείρως μεγαλύτερη προετοιμασία αλλά η ποιότητα των μαθητών ήταν πολύ καλύτερη από τα του δημοσίου (όποιες μαθησιακές δυσκολίες ήταν αναγνωρισμένες και δουλεύονταν, προϋπήρχε προετοιμασία από τον προηγούμενο δάσκαλο)

~ Στο δημόσιο συνήθως οι δύσκολες περιπτώσεις ΔΕΠΥ/μαθησιακών δυσκολιών αν και αναγνωρίζονται από τον δάσκαλο, ο γονιός δύσκολα ενεργοποιείται με αποτέλεσμα η Παράλληλη Στήριξη που απαιτείται για τέτοια παιδιά να αργεί ή να μην υπάρχει. Έτσι επιβαρύνεται η υπόλοιπη τάξη αφού ο δάσκαλος πρέπει να δαπανήσει περισσότερο χρόνο με το παιδί ειδικών απαιτήσεων

~ Δεν υπάρχει καμία δυσκολία δημιουργίας ομάδων ακόμα και σε μικρές σε άτομα τάξεις.

~Όσα περισσότερα παιδιά με δυσκολίες, τόσο πιο δύσκολο (αλλά όχι ακατόρθωτο) το έργο του εκπαιδευτικού

~ Σε τάξεις μεγέθους έως 20 ατόμων, ο δάσκαλος μπορεί να αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο ανά μαθητή και να επικεντρώσει καλύτερα στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το καθένα. Επίσης είναι πιο εύκολο να μείνει χρόνος για εκτός ύλης δραστηριότητες (π.χ. η Γ κάνει κουκλοθέατρο με θέματα όπως παχυσαρκία, εκφοβισμός, ρατσισμός) ή διοργάνωση εκπαιδευτικών επισκέψεων. Μπορεί δηλαδή να ασχοληθεί με τα παιδιά και πέρα από τον μαθησιακό κορμό (γλώσσα, αριθμητική κλπ) και με άλλους τομείς (κάτι που απουσιάζει από τα δημόσια σχολεία αλλά υφίσταται στα ιδιωτικά).

 

Η άποψη και των τεσσάρων είναι καταλήγει στο εξής. Ναι, το μέγεθος μετράει, αλλά δεν είναι αυτό που θα καθορίσει την ποιότητα της εκπαίδευσης των μαθητών. Τα κυριότερα είναι να έχει ο ίδιος ο δάσκαλος την όρεξη να ασχοληθεί (σε ιδιωτικά σχολεία δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς), η ποιότητα των ίδιων των μαθητών (π.χ. προετοιμασία από τον προηγούμενο δάσκαλο, λίγα προβλήματα), οι διαθέσιμες υποδομές (οι οποίες στα δημόσια σπανίζουν) και τέλος η καλή συνεργασία μεταξύ των υπόλοιπων συναδέλφων (ώστε να συντονίζονται δραστηριότητες μεταξύ τάξεων).

 

Ελπίζω να φώτισα λίγο την κατάσταση :D

πάρα πολύ σωστά όλα αυτά...

είναι αυτά που όλοι ξέρουμε και με βάση τα οποία κάνουμε τις επιλογές μας, όσοι και όσο μπορούμε.

Link to comment
Share on other sites

 

Η δική μου απάντηση ήταν στην ερώτηση της Μανούλας για πάντα! η οποία στην ουσία ρωτούσε: μα δεν είναι το μέγεθος της τάξης ο πιο σημαντικός παράγοντας για επιτυχημένη μάθηση?

 

Μα δε ρώτησα αυτό! Πώς θα μπορούσα να ρωτάω αυτό;;;Διάβασέ το πάλι:

 

"Ναι βρε παιδιά, εννοείται ότι θέλουμε την πιο έμπειρη δασκάλα, το πιο πρωτοποριακό σχολείο, τους συμμαθητές με το πιο υψηλό επίπεδο! Άν θεωρήσουμε ότι έχουμε 2 τμήματα ισάξια στους τομείς αυτούς, το ολιγομελές ή το πολυμελές θα προτιμούσατε; Αυτό ρώτησα, γιατί ειπώθηκε ότι καλύτερα πάνω από 20 παιδιά ανά τμήμα".

 

Λές να είμαι τόσο αφελής που να θεωρώ ότι μόνο το μέγεθος μετράει; Δε μετράει μόνο το μέγεθος σε άλλα κι άλλα :P:rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Μα δε ρώτησα αυτό! Πώς θα μπορούσα να ρωτάω αυτό;;;Διάβασέ το πάλι:

 

"Ναι βρε παιδιά, εννοείται ότι θέλουμε την πιο έμπειρη δασκάλα, το πιο πρωτοποριακό σχολείο, τους συμμαθητές με το πιο υψηλό επίπεδο! Άν θεωρήσουμε ότι έχουμε 2 τμήματα ισάξια στους τομείς αυτούς, το ολιγομελές ή το πολυμελές θα προτιμούσατε; Αυτό ρώτησα, γιατί ειπώθηκε ότι καλύτερα πάνω από 20 παιδιά ανά τμήμα".

 

Λές να είμαι τόσο αφελής που να θεωρώ ότι μόνο το μέγεθος μετράει; Δε μετράει μόνο το μέγεθος σε άλλα κι άλλα :P:rolleyes:

Εγώ από αυτό καταλαβαίνω ότι ρωτάς πόσο μετράει το μέγεθος. Και η απάντησή μου είναι (για τελευταία φορά γιατί δεν αντέχω να λέω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια) ότι το μέγεθος από μόνο του δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για τη μάθηση και ότι αν είχα την επιλογή με ίδια ποιότητα δασκάλου, υποδομής κλπ. θα προτιμούσα το μεγαλύτερο τμήμα για να μπορεί το παιδί να εκτεθεί σε μεγαλύτερο αριθμό διαπροσωπικών σχέσεων και να μπορεί ο δάσκαλος να έχει μεγαλύτερη ευελιξία στη διδασκαλία με ομάδες (να αλλάξει τον αριθμό τους, τη σύνθεσή τους, το μέγεθός τους).

 

Προσωπικά θεωρώ το 17 πολύ χαμηλό αριθμό για τάξη σχολείου, και το 25 ιδανικό - εφόσον όλα τα άλλα χαρακτηριστικά είναι ίδια.

 

Και όπως ξαναείπα δεν θεωρώ την απεριόριστη ατομική προσοχή από τη δασκάλα ούτε πανάκεια ούτε αρετή.

 

Αν δεν κατάλαβα την ερώτησή σου ζητώ συγγνώμη. Η απάντησή μου παραμένει.

Link to comment
Share on other sites

Μα δε ρώτησα αυτό! Πώς θα μπορούσα να ρωτάω αυτό;;;Διάβασέ το πάλι:

 

"Ναι βρε παιδιά, εννοείται ότι θέλουμε την πιο έμπειρη δασκάλα, το πιο πρωτοποριακό σχολείο, τους συμμαθητές με το πιο υψηλό επίπεδο! Άν θεωρήσουμε ότι έχουμε 2 τμήματα ισάξια στους τομείς αυτούς, το ολιγομελές ή το πολυμελές θα προτιμούσατε; Αυτό ρώτησα, γιατί ειπώθηκε ότι καλύτερα πάνω από 20 παιδιά ανά τμήμα".

 

Λές να είμαι τόσο αφελής που να θεωρώ ότι μόνο το μέγεθος μετράει; Δε μετράει μόνο το μέγεθος σε άλλα κι άλλα :P:rolleyes:

 

Καλά, παρέλειψα το κυριότερο! Την ερώτηση αυτή την έκανα τους 4 προαναφερθείς δασκάλους. Η απάντησή τους ήταν ότι σε πολύ μικρές τάξεις (τύπου 13-17 παιδιά) που είχαν στην επαρχία, ήταν σίγουρα πιο εύκολο να για τους ίδιους να δουλέψουν πολυμορφικά. Όμως για να καλλιεργηθεί η κοινωνικοποίηση και η αποδοχή της διαφορετικότητας θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία με άλλες τάξεις (π.χ. η Τετάρτη να γνωριστεί με την Πρώτη, να γίνουν αδελφές τάξεις κ.α.). Ωστόσο το παιδί της τάξης με τα λίγα άτομα θα εκπαιδευτεί συνολικά σε περισσότερα πεδία. Στις τάξεις με πολλά παιδιά, οι τριβές μεταξύ παιδιών είναι μεγαλύτερες και μαθαίνουν να βρίσκουν τις ισορροπίες τους αλλά ο χρόνος του δασκάλου για να ασχοληθεί με παραπάνω πράγματα είναι περιορισμένος. Οι ίδιοι θα ήθελαν τα παιδιά τους σε μικρότερα τμήματα εφόσον όλα τα υπόλοιπα κριτήρια ικανοποιούνταν.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Εγώ από αυτό καταλαβαίνω ότι ρωτάς πόσο μετράει το μέγεθος. Και η απάντησή μου είναι (για τελευταία φορά γιατί δεν αντέχω να λέω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια) ότι το μέγεθος από μόνο του δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για τη μάθηση και ότι αν είχα την επιλογή με ίδια ποιότητα δασκάλου, υποδομής κλπ. θα προτιμούσα το μεγαλύτερο τμήμα για να μπορεί το παιδί να εκτεθεί σε μεγαλύτερο αριθμό διαπροσωπικών σχέσεων και να μπορεί ο δάσκαλος να έχει μεγαλύτερη ευελιξία στη διδασκαλία με ομάδες (να αλλάξει τον αριθμό τους, τη σύνθεσή τους, το μέγεθός τους).

 

Προσωπικά θεωρώ το 17 πολύ χαμηλό αριθμό για τάξη σχολείου, και το 25 ιδανικό - εφόσον όλα τα άλλα χαρακτηριστικά είναι ίδια.

 

Και όπως ξαναείπα δεν θεωρώ την απεριόριστη ατομική προσοχή από τη δασκάλα ούτε πανάκεια ούτε αρετή.

 

Αν δεν κατάλαβα την ερώτησή σου ζητώ συγγνώμη. Η απάντησή μου παραμένει.

 

Το αστείο είναι ότι εμένα οι απαντήσεις σου με κάλυψαν(και με το παραπάνω)! Γι'αυτό έπεσα από τα σύννεφα!

Link to comment
Share on other sites

Ωστόσο το παιδί της τάξης με τα λίγα άτομα θα εκπαιδευτεί συνολικά σε περισσότερα πεδία. Στις τάξεις με πολλά παιδιά, οι τριβές μεταξύ παιδιών είναι μεγαλύτερες και μαθαίνουν να βρίσκουν τις ισορροπίες τους αλλά ο χρόνος του δασκάλου για να ασχοληθεί με παραπάνω πράγματα είναι περιορισμένος. Οι ίδιοι θα ήθελαν τα παιδιά τους σε μικρότερα τμήματα εφόσον όλα τα υπόλοιπα κριτήρια ικανοποιούνταν.

 

Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω και πιστεύω ότι και οι περισσότεροι που έχουν εμπειρία ιδίως με μικρά παιδιά θα συμφωνήσουν.

 

Στο νηπιαγωγείο συγκεκριμένα η μάθηση βασίζεται στο παιχνίδι. Η εργασία με ομάδες είναι αυτονόητη γιατί απλά έτσι λειτουργεί το νηπιαγωγείο. Τα παιδιά λειτουργούν μέσα στην ομάδα είτε αυθόρμητα, στις ειδικά διαμορφωμένες γωνιές, είτε οργανωμένα, με καθοδήγηση από τον εκπαιδευτικό. Γίνεται μάθημα όμως και με όλη την τάξη.

 

To 23 και το 25 για το νηπιαγωγείο επειδή αναφέρθηκε πιο πριν δεν είναι καθόλου καλός αριθμός κατά την γνώμη μου, όχι γιατί δεν βολεύει τον εκπαιδευτικό αλλά γιατί δεν λειτουργεί καθόλου μα καθόλου παιδαγωγικά υπέρ των παιδιών σε σχέση με την πιο μικρή τάξη.

 

Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που δεν ενδιαφέρονται για την ευκολία τους αλλά για το πως θα κάνουν πιο σωστά την δουλειά τους. Που θέλουν να νιώθουν ότι προσφέρουν πραγματικά στα παιδιά.

 

Φανταστείτε λοιπόν 23 5χρονα και 4χρονα να προσπαθούν για πρώτη φορά να συνυπάρξουν εκτός οικογένειας. Και να υπάρχει μόνο ένας ενήλικος. Δημιουργείται θέμα όχι απλά για τις παιδαγωγικές μεθόδους αλλά για πολύ πιο βασικά πράγματα όπως η ασφάλεια των παιδιών.

 

Η νηπιαγωγός καλείται εκτός των άλλων, να στηρίξει κάθε παιδί και να το κάνει να νιώσει ασφαλές στο καινούργιο αυτό περιβάλλον. Τι σημαίνει αυτό; Να βοηθήσει όταν δημιουργούνται τσακωμοί, (πράγμα πολύ συχνό στην αρχή) να αντιμετωπίσει παιδιά που κλαίνε, που γίνονται επιθετικά για οποιονδήποτε λόγο, παιδιά που προσπαθούν να παίξουν και δεν μπορούν, που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν...

 

Υπάρχει τεράστια διαφορά στα χαρακτηριστικά των παιδιών όσο πάμε σε μικρότερες ηλικίες.

 

(Δεν βάζω καν τις περιπτώσεις παιδιών με σοβαρά προβλήματα στο σπίτι ή μαθησιακά που ένα και μόνο τέτοιο παιδί να υπάρχει είναι λες και προστίθενται άλλα 5 νήπια.

 

Και δεν βάζω τις ελλιπείς υποδομές παιδιά να μην χωρούν στην τάξη και να πιέζονται ψυχολογικά από την στενότητα χώρου, να κοιμούνται κάτω από τραπέζια στο ολοήμερο γιατί δεν υπάρχει αίθουσα ή να μην έχουν τραπέζι να φάνε ή να παίξουν και να στριμώχνονται ή να υπάρχει μόνο μία τουαλέτα και τόσα άλλα...)

 

(Και φυσικά κανένας βοηθός όπως αναφέρθηκε για Αγγλία).

 

Σε μια τάξη με 15 παιδιά επιτυγχάνονται όλα τα θετικά που παρέχει η ομάδα ενώ ταυτόχρονα το κάθε παιδί δουλεύεται περισσότερο σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει εναλλαγή παιδιών μπορείς να κάνεις πάααρα πολλούς διαφορετικούς συνδυασμούς στην σύνθεση (15 παιδιά μπορούν να συνδυαστούν με πάρα πολλούς τρόπους) και το όποιο θετικό από την εξτρα "ποικιλία' στην σύνθεση με ακόμα 10 παιδιά είναι πάρα πολύ "λίγο" μπροστά στα οφέλη που υπάρχουν όταν ο εκπαιδευτικός έχει περισσότερο χρόνο να αλληλεπιδράσει με κάθε παιδί και να το βοηθήσει όπως πρέπει, καλύπτοντας τις ανάγκες του.

 

Εξατομίκευση σημαίνει γνωρίζω πολύ καλά κάθε παιδί μέσα από παρατήρηση και αλληλεπίδραση είτε αυτό παίζει μόνο του είτε στην μεγάλη ομάδα είτε στην μικρή. Και αυτός είναι ο βασικός μας στόχος και με βάση αυτό διαμορφώνουμε τον εκπαιδευτικό σχεδιασμό. Θέλουμε κάθε παιδί να προχωρήσει σε σχέση με τις προσωπικές του δυνατότητες. Από έναν αριθμό και έπειτα αυτό δυσχεραίνεται κατά πολύ και "πέφτει' η ποιότητα της διδασκαλίας.

 

Ακόμα και η έντονη φασαρία επειδή αναφέρθηκε ότι δεν βολεύει κάποιους, είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για να δουλεύουν τα παιδιά σε ευχάριστο κλίμα και με συγκέντρωση. Τα ίδια τα παιδιά λοιπόν εκνευρίζονται και αντιδρούν όταν ξεπερνιέται κάποιο όριο φασαρίας και όταν δημιουργούνται προβλήματα "πειθαρχίας".

 

Οπότε όπως είπα και στα προηγούμενα μηνύματα μου αν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε δύο ίδιες τάξεις ακόμα κ αν όλα ήταν τέλεια θα επέλεγα την τάξη των 15 και όχι των 25.

 

Για παιδιά πιο μεγάλα και με ιδανικές συνθήκες ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να λειτουργούσε καλύτερα το τμήμα των 25 ή 30.

 

Κατά τα άλλα συμφωνώ και εγώ και το έχω ήδη πει ότι πολύ σημαντικό ρόλο για μια τάξη παίζει ο εκπαιδευτικός, το υλικό, ο χώρος, οι σχέσεις με συναδέλφους (όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε γιατί οι νηπιαγωγοί συνεργάζονται στο ολοήμερο) κ.α.

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

Καλησπέρα και από εμένα.

 

Εμείς φέτος στην Α' Δημοτικού (Δημόσιο - Νέα Φιλαδέλφεια) είμαστε 16 παιδάκια.

 

Μάλλον δηλ. να νιώθω από τις τυχερές:)

Link to comment
Share on other sites

Καλησπέρα και από εμένα.

 

Εμείς φέτος στην Α' Δημοτικού (Δημόσιο - Νέα Φιλαδέλφεια) είμαστε 16 παιδάκια.

 

Μάλλον δηλ. να νιώθω από τις τυχερές:)

 

Ναι λογικό είναι να αισθάνεσαι τυχερή... όταν αλλού υπάρχουν τμήματα μικρών τάξεων με 25 και 30 παιδάκια.:P

Στον αγιασμό φέτος δεν θα ξεχάσω την Διευθύντρια του σχολείου που μας τόνισε την μεγάλη της προσπάθεια κάθε χρόνο να υπάρχουν μέχρι την Δ'Δημοτικού τμήματα 18-21 παιδιά.Το θεωρεί πολύ σημαντικό για τους γνωστούς λόγους που δεν θα επαναλάβω.Στην Ε' και ΣΤ'τάξη τμήματα με 25-27 μαθητές μπορούν να λειτουργήσουν πολύ ομαλά.

Link to comment
Share on other sites

Στην ταξη του γιου μου, σε δημοσιο σχολειο, απο την πρωτη ως τωρα στην τεταρτη δημοτικου, ειναι 15 παιδια(σπανιοτατο απ οτι καταλαβα). Δεν ξερω κατα ποσο ευθυνεται ο αριθμος των παιδιων, αλλα ειμαι παραπανω απο ευχαριστημενη. Εχουμε αλλαξει ως τωρα δυο εκπαιδευτικους, τα παιδια δουλεψαν σε ομαδες τριων η τεσσαρων ατομων, το επιπεδο τους ειναι πολυ καλο κι εγω προσωπικα χρειαστηκε να ασχοληθω λιγο με το διαβασμα, γιατι τα ηξερε απο το σχολειο. Επισης τα παιδια ειναι ολα μια παρεα, οπως ειμαστε και οι μαμαδες και η δασκαλα μας ξερει απ την καλη κι απ την αναποδη γονεις και παιδια, πραγμα που κανει τη συνεργασια πιο ευκολη. Πραγματικα ως τωρα νιωθω πολυ τυχερη!

Link to comment
Share on other sites

Η τάξη του ενός γιου μου είχε γύρω στα 17 παιδιά στην Α δημοτικού - και παρέμεινε με τόσα (1 πάνω - 1 κάτω γιατί υπήρξαν αποχωρήσεις ή νέα παιδιά) μέχρι και την ΣΤ.

Μέσα σε αυτά υπήρχαν εξαιρετικοί μαθητές, μέτριοι, κακοί, αδιάφοροι, ένας με μαθησιακές δυσκολίες, ένας που έδινε ξύλο στους υπόλοιπους στα διαλείμματα. Δημιουργήθηκαν "κλίκες", υπήρξαν κόντρες και τσακωμοί μεταξύ των παιδιών και , ακόμα και αυτό το μικρό τμήμα υπήρξαν δάσκαλοι που αδυνατούσαν να τα χειριστούν. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρουν από πολύ νωρίς τη "ρετσινιά" του χειρότερου τμήματος του σχολείου που δεν ήθελε κανείς, οι μόνιμοι το "φόρτωναν" πάντα σε όποιον καινούριο δάσκαλο ερχόταν, σε κάθε συνάντηση ακούγαμε παράπονα. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουν αλλάξει 7 δασκάλους από την Α έως την ΣΤ.

 

Από την άλλη, ο μικρός βρέθηκε σε ένα τμήμα με 25 το οποίο δουλεύει ρολόι, έχει και αυτό και καλούς μαθητές και λιγότερο καλούς και κλίκες και παιδιά με μαθησιακές δυσκολιες - έφτασε πια στην ΣΤ έχοντας τη φήμη ενός απο τα καλύτερα τμήματα του (ιδιου) σχολείου) και φέτος έχει έναν απο τους καλύτερους δασκάλους.

 

Δεν θα διαφωνήσω λοιπόν με όσες εκπαιδευτικους τόνισαν σε προηγούμενα μηνύματα τη σημασία του μικρου αριθμου παιδιών - αλλά προφανώς δεν αρκεί και δεν είναι εγγύηση για να λειτουργήσει σωστα το τμημα.

Link to comment
Share on other sites

Το θέμα από τη σκοπιά μου είναι το εξής:

 

1. Το μέγεθος της τάξης δεν είναι εξ ορισμού ανασταλτικός παράγοντας για τη σωστή και εποικοδομητική λειτουργία της. Υπάρχει τρόπος να δουλευτούν οι μεγάλες τάξεις, υπάρχει τρόπος να δουλευτούν και οι μικρές. Οι τρόποι δεν είναι ίδιοι. Αν μια μεγάλη τάξη δουλευτεί με το σωστό τρόπο, τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καλύτερα από της μικρής τάξης.

 

 

3. Υπάρχουν πολλά προβλήματα και πολλοί παράμετροι οι οποίοι μπορούν να συμβάλλουν αρνητικά στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Η μεγάλη τάξη δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα και ίσως να είναι το ελάχιστο.

 

 

Συμπέρασμα: μην στέκεστε μόνο στο μέγεθος της τάξης, υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα να σας ανησυχήσουν και το μέγεθος της τάξης είναι ενδεχομένως το λιγότερο σημαντικό.

 

 

 

Δεν θα διαφωνήσω λοιπόν με όσες εκπαιδευτικους τόνισαν σε προηγούμενα μηνύματα τη σημασία του μικρου αριθμου παιδιών - αλλά προφανώς δεν αρκεί και δεν είναι εγγύηση για να λειτουργήσει σωστα το τμημα.

 

Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω.

 

Από την εμπειρία μου ως μαθήτρια και ως μαμά καταλαβαίνω ότι ο αριθμός των μαθητών από μόνος του δεν λέει απολύτως τίποτα. Μπορεί να είναι μια μεγάλη τάξη καλά οργανωμένη από έναν έμπειρο δάσκαλο και μια μικρή τάξη όπου θα γίνεται το ακριβώς αντίθετο.

Εφόσον λοιπόν υπάρχουν υποδομές (κτιριακές εννοώ, θρανία, κτλ), δεν με απασχολεί αν τα παιδιά θα είναι 20 ή 25. Πιο πολύ με απασχολεί ο δάσκαλος που θα τα αναλάβει και κατά πόσο είναι έμπειρος-ικανός να χειριστεί διάφορες καταστάσεις, να κάνει τα παιδιά να ανυπομονούν να πάνε για μάθημα, να αγαπήσουν το σχολείο κτλ.

 

Και για την ιστορία, στις δικές μας τάξεις ο αριθμός κυμαίνεται γύρω στα 25 παιδιά. Λίγο πάνω, λίγο κάτω.

Link to comment
Share on other sites

Η τάξη του ενός γιου μου είχε γύρω στα 17 παιδιά στην Α δημοτικού - και παρέμεινε με τόσα (1 πάνω - 1 κάτω γιατί υπήρξαν αποχωρήσεις ή νέα παιδιά) μέχρι και την ΣΤ.

Μέσα σε αυτά υπήρχαν εξαιρετικοί μαθητές, μέτριοι, κακοί, αδιάφοροι, ένας με μαθησιακές δυσκολίες, ένας που έδινε ξύλο στους υπόλοιπους στα διαλείμματα. Δημιουργήθηκαν "κλίκες", υπήρξαν κόντρες και τσακωμοί μεταξύ των παιδιών και , ακόμα και αυτό το μικρό τμήμα υπήρξαν δάσκαλοι που αδυνατούσαν να τα χειριστούν. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρουν από πολύ νωρίς τη "ρετσινιά" του χειρότερου τμήματος του σχολείου που δεν ήθελε κανείς, οι μόνιμοι το "φόρτωναν" πάντα σε όποιον καινούριο δάσκαλο ερχόταν, σε κάθε συνάντηση ακούγαμε παράπονα. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουν αλλάξει 7 δασκάλους από την Α έως την ΣΤ.

 

 

Φαντάσου πόσο πιο δύσκολα θα ήταν τα πράγματα σε ένα τέτοιο τμήμα αν προσθέταμε και παραπάνω παιδιά. Αν με τους 17 συγκεκριμένους μαθητές υπήρχε θέμα, με τους 27 πώς θα ήταν πιστεύεις;

 

Δεν συζητάμε για τον αριθμό γενικά κορίτσια. Αυτό είναι αυτονόητο ότι από μόνος του ο αριθμός δεν καθορίζει την τάξη.

 

Στις τελευταίες σελίδες συζητάμε απατώντας σε μια υποθετική ερώτηση σύγκρισης δύο "καλών" τμημάτων, το ένα με μέτριο και το άλλο με μεγάλο αριθμό μαθητών.

 

Αν δηλαδή έχουμε εξασφαλίσει όλα τα υπόλοιπα (καλός δάσκαλος ,υποδομές, κλπ) και έχουμε να αποφασίσουμε μόνο τον αριθμό, τι προτιμάμε; Το τμήμα των 17 ή των 27 και συγκεκριμένα για την Α τάξη;

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

 

Δεν συζητάμε για τον αριθμό γενικά κορίτσια. Αυτό είναι αυτονόητο ότι από μόνος του ο αριθμός δεν καθορίζει την τάξη.

 

Στις τελευταίες σελίδες συζητάμε απατώντας σε μια υποθετική ερώτηση σύγκρισης δύο "καλών" τμημάτων, το ένα με μέτριο και το άλλο με μεγάλο αριθμό μαθητών.

 

Αν δηλαδή έχουμε εξασφαλίσει όλα τα υπόλοιπα (καλός δάσκαλος ,υποδομές, κλπ) και έχουμε να αποφασίσουμε μόνο τον αριθμό, τι προτιμάμε; Το τμήμα των 17 ή των 27 και συγκεκριμένα για την Α τάξη;

 

Δεν θέλω να εκπροσωπήσω κανέναν, αλλά νομίζω ότι σε αυτό ακριβώς απαντάμε: σε ένα καλό τμήμα, δεν θα είχε μεγάλη σημασία το 17 με το 25. Ο καλός δάσκαλος θα έβρισκε τη σωστή μέθοδο να κάνει τρομερά πράγματα και στις δύο περιπτώσεις. \

Link to comment
Share on other sites

 

Αν δηλαδή έχουμε εξασφαλίσει όλα τα υπόλοιπα (καλός δάσκαλος ,υποδομές, κλπ) και έχουμε να αποφασίσουμε μόνο τον αριθμό, τι προτιμάμε; Το τμήμα των 17 ή των 27 και συγκεκριμένα για την Α τάξη;

 

Αν τα είχα όλα εξασφαλισμένα και μπορούσα να διαλέξω, σε σχέση με τα συγκεκριμένα νούμερα (που απέχουν πολύ μεταξύ τους), θα διάλεγα μάλλον το 17 πιο πολύ για λόγους άνεσης. Όχι όμως ότι θα φοβόμουν μην τυχόν και πέσει το παιδί μου στην τάξη των 27.

 

Τώρα για το αν θα ήταν 20 ή 25 (μικρότερο εύρος), δεν θα με απασχολούσε καθόλου.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...