Άρθρα με θέμα την Ψυχολογία της Φλώρας Χατζημανώλη, Εθελ. Επιστημ. Συνεργ.

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Χαρακτηριστικά ενός "καλού" γονέα

 

Μπορούμε να κάνουμε άπειρες συζητήσεις και να γράψουμε άπειρα κείμενα σχετικά με "τα χαρακτηριστικά ενός καλού γονέα".

Στο παρόν κείμενο, θα σας μιλήσω μόνο για κάποια από αυτά, κατά τη γνώμη ίσως τα πιο σημαντικά:

 

 

Αποδοχή του ρόλου του γονέα και της δικής σας ταυτότητας μέσα σε αυτόν:

Αποδεχτείτε το προφανές. Είστε εσείς οι γονείς, που σημαίνει ότι είστε εσείς που έχετε την ευθύνη για τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας, όπως και για την οργάνωση του εξωτερικού και του εσωτερικού του κόσμου.

Το να αποδεχτείτε το ρόλο σας, σημαίνει να αποδεχτείτε πως εσείς πρέπει να είστε λίγο πιο "ψηλά" από το παιδί σας. Εσείς δηλαδή πρέπει να προβλέπετε και να ελέγχετε τους κινδύνους- τουλάχιστον όσο το παιδί σας είναι μικρό- και εσείς πρέπει να ενθαρρύνετε το παιδί σας σε κάθε κατάσταση, ελέγχοντας τα λόγια σας και τις αποκαλύψεις σας. Γιατί για παράδειγμα, δεν μπορείτε να πείτε στο παιδί σας "πόσο απελπισμένος/η νιώθετε", όπως και δεν μπορείτε να εκμυστηρευτείτε όλα σας τα μυστικά, αφήνοντας το τιμόνι του σπιτιού σας στο παιδί σας. Αποδοχή, λοιπόν, του ρόλου σας σημαίνει αποδοχή της ευθύνης σας.

Τώρα, αποδοχή της δικής σας ταυτότητας μέσα σε αυτόν σημαίνει αποδοχή των δικών σας απαντήσεων και αποφάσεων. Δεν υπάρχει πουθενά πανεπιστήμιο για το "πως να γίνετε γονείς;". Δεν υπάρχουν πουθενά έτοιμες απαντήσεις, οι οποίες να ισχύουν για όλες τις περιπτώσεις. Μπορεί να υπάρχουν ειδικά βιβλία, μπορεί να υπάρχουν ειδικά άρθρα, μπορεί να υπάρχει η συμβουλευτική γονέων- όλα αυτά είναι χρήσιμα φυσικά-, όμως δεν υπάρχει πουθενά κάποιος/α που να μπορεί να αναλάβει τον ρόλο σας. Δεν υπάρχει πουθενά κάποιος/α που να μπορεί να σας αντικαταστήσει και να πάρει την ευθύνη σας.

Αφού λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να σας αντικαταστήσει και αφού υπάρχουν μόνο προτάσεις και όχι έτοιμες συνταγές, φροντίστε οι αποφάσεις σας να είναι δικές σας- να πηγάζουν από το δικό σας "είναι", τη δική σας φιλοσοφία και το δικό σας χαρακτήρα. Αποδεχτείτε πως θα κάνετε και λάθη- είναι στη φύση μας. Αποδεχτείτε πως ενδέχεται να βρεθείτε και σε απόγνωση.

Αποδεχτείτε τον εαυτό σας με όλες τις αδυναμίες του και φροντίστε τον εαυτό σας. Μην απαιτείτε τα πάντα από εσάς. Αποδεχτείτε το ότι εσείς στον ρόλο του γονιού είστε με τον τρόπο που είστε, χωρίς η αποδοχή αυτή να σας αδρανοποιεί. Αναζητήστε τη βελτίωση, μόνο που αναζητήστε την μέσα σας- με τον δικό σας τρόπο και όχι με τον τρόπο που οι άλλοι σας κατευθύνουν, μέχρι τουλάχιστον να αξιολογήσετε και να συμφωνήσετε με τον τρόπο των τελευταίων.

 

Ευρύτητα: επίγνωση ότι δεν είστε μόνο γονείς.

Μπορεί το να είστε γονείς να έρχεται πρώτο ανάμεσα στα "πράγματα" που δίνουν νόημα στη ζωή σας. Και πάλι, όμως, δεν είναι το μόνο. Δεν εξαρτάται από αυτό όλη σας η ύπαρξη και είναι σημαντικό να το θυμάστε.

Καθώς, αν εξαρτάται το νόημα της ζωής σας συνολικά, όπως και η προσωπική σας ευτυχία από τη σχέση σας με το παιδί σας και μόνο, διατρέχετε τον κίνδυνο να δεσμεύσετε το παιδί σας σε μια αποστολή που δεν του ταιριάζει: το να σας κάνει ευτυχισμένο/η. Όμως, η αποστολή του παιδιού σας είναι να κάνει τον εαυτό του ευτυχισμένο, περπατώντας το δικό του μονοπάτι και βρίσκοντας τα δικά του νοήματα.

Μια "εξαρτητική"- επιτρέψτε μου τον όρο- στάση εκ μέρους του γονέα, εγκλωβίζει το παιδί, καθώς ακόμη κι αν λεκτικά του δίνει το μήνυμα να γίνει ανεξάρτητο και ικανό, μη- λεκτικά του δίνει το μήνυμα πως δεν θα αντέξει την ανεξαρτησία του. Η διπλή αυτή δέσμευση προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις τόσο στο παιδί όσο και στο γονέα, με αποτέλεσμα η σχέση τους να δηλητηριάζεται.

 

Ενσυναίσθηση: το παιδί μέσα σας.

Μπορεί να είστε γονιός, κάποτε όμως, υπήρξατε παιδί. Μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει, όπως και να είχατε ως παιδί εντελώς διαφορετικά παιχνίδια και να κάνατε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Αυτό, πιστέψτε με, δεν λέει και πολλά. Μπορείτε αν βάλετε τα δυνατά σας και θυμηθείτε πως ήσασταν ως παιδί: τι σας άρεσε, τι θέλατε, πώς θέλατε να σας πλησιάζουν κτλ, να βρείτε ιδέες και εναλλακτικούς τρόπους να πλησιάσετε το παιδί σας.

Πιο απλά, λειτουργήστε σαν να ήσασταν εσείς στη θέση του παιδιού σας ως παιδί. Γίνετε για λίγο παιδί και εσείς: παίξτε, βιώστε στο μέτρο του δυνατού τις απορίες του παιδιού σας, τις ανάγκες του, τα συναισθήματα του, τις κινήσεις του.

Παράλληλα, το να έχετε ενσυναίσθηση σημαίνει να έχετε σεβασμό και αίσθημα κατανόησης και συμπάθειας για την μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα του παιδιού σας. Το παιδί σας είναι αυτό που είναι και είναι υπέροχο που είναι όπως είναι. Δεν μπορείτε πουθενά να βρείτε ένα ολόιδιο. Αγαπήστε, λοιπόν, τη μοναδική του φύση.

 

Επίγνωση και τήρηση του μέτρου.

Το να έχετε επίγνωση της κατάστασης και να τηρείτε το μέτρο, σημαίνει να μένετε σε εγρήγορση και να ρυθμίζετε την ποσότητα που αφιερώνετε σε κάτι. Για παράδειγμα, μπορεί να παίζετε σαν παιδί και να απολαμβάνετε τα παιχνίδια με το παιδί σας, δεν πρέπει όμως ποτέ να χαθείτε σε όλη αυτή τη γοητεία. Γιατί αν χαθείτε, ποιος θα βάλει φρένο στο παιδί σας; Ποιος θα το κινητοποιήσει να διαβάσει;

Επίγνωση και τήρηση του μέτρου σημαίνει: "ποτέ να μην ξεχνάτε την ασύμμετρη πραγματικότητα". Εσείς είστε ο γονιός στη σχέση σας με το παιδί σας και έχοντας τον ρόλο του γονιού, δεν μπορείτε παρά να είστε γονιός και τίποτε άλλο. Μπορεί ο δικός σας κώδικας, τα δικά σας "συστατικά" να μοιάζουν πιο φιλικά σε σχέση με τα "συστατικά" κάποιου άλλου γονιού- εσείς αποφασίζετε πώς θα είστε ακριβώς ως γονιός-, και πάλι όμως δεν μπορείτε να είστε φίλος/η του παιδιού σας. Είστε και θα είστε πάντα μόνο ο γονιός του. Όπως, αντίστοιχα και το παιδί σας όσο φιλικά και να σας φερθεί είναι και θα είναι πάντα το παιδί σας. Δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο. Και είναι σημαντικό να διατηρείτε αυτή τη βασική ισορροπία στη σχέση σας. Είναι σημαντικό να διατηρείτε την επίγνωση σας, βάζοντας φρένο όπου χρειάζεται και τηρώντας το μέτρο.

 

 

Βιβλιογραφία

 

Σιδέρης Νίκος (2009):Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν, εκδ. Μεταίχμειο

 

 

Φλώρα Χατζημανώλη

http://exelixi-psychotherapeia.blogspot.gr/

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Θεωρώ την απάντηση σε αυτό το ερώτημα κρίσιμη.

 

Η φιλία αποτελεί μια ισότιμη σχέση, τα μέλη της οποίας μοιράζονται τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ανασφάλειες αλλά και τις χαρές τους με έναν αμφίδρομο τρόπο. Δύο φίλοι συζητούν τα πάντα μεταξύ τους, ενώ δίνουν και παίρνουν φροντίδα.

 

Δίνοντας αυτόν τον ορισμό στη φιλία, εγώ δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι ένας γονιός μπορεί να είναι φίλος με το παιδί του. Μπορεί, φυσικά να έχει μια φιλική και "μαλακή" προσέγγιση αλλά χρειάζεται πάντα να βρίσκεται "λίγο πιο πάνω" από το παιδί του, προστατεύοντας το από μελλοντικούς κινδύνους και δίνοντας κυρίως αυτός την απαραίτητη φροντίδα.

 

Ακόμη, ενώ είναι καλό να γίνεται μια ανοιχτή συζήτηση για τις (φανερές) δυσκολίες που η οικογένεια αντιμετωπίζει, δεν είναι καλό οι γονείς να προχωρήσουν σε εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις, δίνοντας στο παιδί τους τον ρόλο του "παρηγορητή" ή του "συμβούλου".

Ειδικά, όταν το παιδί είναι μικρό, τέτοιου είδους συμπεριφορές ταράζουν και αποσταθεροποιούν τα όρια που η σχέση γονιού- παιδιού έχει. Ταυτόχρονα, τέτοιου είδους συμπεριφορές οδηγούν στην πρόωρη απομυθοποίηση των γονέων και στη ψυχική σύγχυση του παιδιού, καθώς κάθε (μικρό) παιδί χρειάζεται να αντιλαμβάνεται τους γονείς του ως ώριμους, αποφασιστικούς και ικανούς να το φροντίσουν και να το προστατεύσουν.

 

Εκτός αυτού, η φιλία δεν μπορεί να συμβαδίσει με τη φάση της απομυθοποίησης των γονέων που συνοδεύει την εφηβεία. Σε αυτήν, ο έφηβος χρειάζεται την παρέα των συνομιλήκων του- τους δικούς του πραγματικούς φίλους- ώστε να καταφέρει να διαφοροποιηθεί από τους γονείς του και να αναπτύξει τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα.

 

Γίνεται σαφές λοιπόν, πως η φιλία και ο γονεϊκός ρόλος δεν μπορούν να ταυτιστούν.

Αυτό, όμως, δεν αποκλείει την υιοθέτηση μιας φιλικής στάσης- μιας στάσης αποδοχής και σταθερότητας- εκ μέρους των γονέων.

Οι γονείς μπορούν να αποτελέσουν το σταθερό και ασφαλές σημείο αναφοράς για το παιδί τους, μένοντας πάντα πιστοί στον ρόλο τους και "παραχωρώντας" τον ρόλο του φίλου, στους πραγματικούς φίλους του παιδιού τους..

 

*το άρθρο εκφράζει κάποιες δικές μου σκέψεις, για αυτό δεν γίνεται κάποια παράθεση βιβλιογραφίας

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Ο έπαινος: ένα σημαντικό εργαλείο

 

Ο έπαινος είναι ένα δυνατό "εργαλείο" για τη σωστή ανάπτυξη του παιδιού σας.

Ο έπαινος δεν είναι κάτι που η ύπαρξη του διπλασιάζει την υπερηφάνεια ή η έλλειψη του διπλασιάζει τη στεναχώρια του παιδιού. Είναι, όμως, κάτι που σε ένα μακροχρόνιο επίπεδο συντελεί στην ενθάρρυνση ή την αποθάρρυνση του παιδιού, όσον αφορά τη δέσμευση του σε ένα συγκεκριμένο στόχο.

 

Γενικά, η ύπαρξη του επαίνου δίνει αξία στη σκληρή δουλεία και την προσπάθεια. Πιο συγκεκριμένα, το συναίσθημα της ικανοποίησης μετά από μια σκληρή προσπάθεια δεν έρχεται από την αρχή της ζωής μας αυτόματα- αντίθετα συνδέεται αρχικά με τα επιφωνήματα θαυμασμού των γονιών μας.

 

Επομένως, βρείτε χρόνο για να δείτε και να θαυμάσετε αυτό που μόλις έκανε το παιδί σας, ακόμη κι αν σας φαίνεται εκ πρώτης ματιάς κάτι στοιχειώδες, όπως το να κάτσει το παιδί σας όρθιο στην κούνια του, το να εκφέρει σωστά μια λέξη όταν πρωτομαθαίνει ανάγνωση ή το να ολοκληρώσει μια εργασία του για το τρίμηνο.

 

Ταυτόχρονα, φροντίστε:

 

Να διατυπώνετε την αντίδραση σας με τρόπο που να δείχνει ότι επαινείτε το συγκεκριμένο επίτευγμα, χωρίς να συνδέετε το επίτευγμα αυτό με τη στοργή που νιώθετε για το παιδί σας.

Για παράδειγμα, πείτε: "Έκανες πολύ καλή δουλειά στην εργασία σου στα μαθηματικά" αλλά μην πείτε: "Σε αγαπάω πολύ όταν τα πηγαίνεις τόσο καλά στα μαθήματα σου". Το δεύτερο σχόλιο μεταδίδει το μήνυμα ότι η αγάπη σας εξαρτάται από τη σχολική επίδοση του παιδιού σας, ακόμα κι αν εσείς δεν θέλετε να μεταδώσετε ένα τέτοιο μήνυμα. Ταυτόχρονα, είναι σημαντικό, η στοργή και η αγάπη σας να μεταδίδονται στο παιδί σας σε ανεξάρτητες στιγμές και όχι μόνο όταν το παιδί σας έχει καταφέρει κάτι.

 

Να αντιστοιχείτε το επίτευγμα του παιδιού σας στην προσπάθεια που εκείνο κατέβαλε, και όχι στα έμφυτα χαρακτηριστικά του.

Είναι αναμενόμενο ένα παιδί που έχει έφεση σε έναν τομέα, να τα καταφέρνει καλύτερα σε αυτόν. Όμως, για να τα καταφέρει, έχει επίσης προσπαθήσει. Έτσι, μπορεί να ισχύει ότι το παιδί σας έχει μια φυσική κλίση για παράδειγμα στη μουσική, η επιτυχία του όμως σε αυτήν έχει σχέση με τις ώρες που το παιδί ασχολείται με τη μουσική και τελειοποιεί συστηματικά τη φυσική του κλίση. Άρα, αντί να του πείτε "Μπράβο, τα πήγες καλά στην παράσταση, γιατί έχεις ταλέντο στη μουσική", πείτε "Μπράβο, τα πήγες καλά στην παράσταση γιατί είχες προετοιμαστεί κατάλληλα".

Ταυτόχρονα, το να συνδέετε την επιτυχία του παιδιού σας με την εξάσκηση και την προσπάθεια, το αποθαρρύνει από το να σκεφτεί την επόμενη φορά που θα αποτύχει σε κάτι ότι "Φταίει που δεν έχει ταλέντο σε αυτό και δεν αξίζει να προσπαθεί".

Μάλιστα αυτή η στάση όχι μόνο αποθαρρύνει το παιδί σας από την ηττοπάθεια, αλλά και το κινητοποιεί να προσπαθήσει όλο και περισσότερο ώστε να πετύχει τους στόχους του.

 

Να συνδέετε τον έπαινο σας με την ποιότητα του επιτεύγματος και όχι με το βαθμό που δόθηκε στο παιδί σας.

Για παράδειγμα, πείτε: "Είμαι περήφανος/η που τα πήγες τόσο καλά στην ορθογραφία" αντί να πείτε "Είμαι περήφανος που πήρες Α στο τεστ ορθογραφίας".

Παρόλο που το παιδί σας ξέρει πολύ καλά ότι τα επιτεύγματα του βαθμολογούνται και αξιολογούνται από άλλους, δεν είναι ανάγκη να του το θυμίζετε.

 

Να αξιολογείτε τα επιτεύγματα του παιδιού σας μεμονωμένα και αν νιώθετε την ανάγκη να τα συγκρίνετε με κάτι, τότε συγκρίνετε τα με τις προηγούμενες επιδόσεις του παιδιού σας και όχι με τις επιδόσεις τρίτων.

Για παράδειγμα, αν το παιδί σας παίζει ποδόσφαιρο, πείτε: "Δεν έχεις ξαναχτυπήσει καλύτερα τη μπάλα" αντί να πείτε "Χτυπάς τη μπάλα καλύτερα από τα υπόλοιπα παιδιά". Δεν υπάρχει λόγος να ενδυναμώνετε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά.

 

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω κάτι. Όταν το παιδί σας έχει αποτύχει σε ένα στόχο του, φράσεις όπως "Προσπάθησες", "Έβαλες τα δυνατά σου" και "Δεν πειράζει", δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Τα παιδιά ξέρουν- ειδικά όταν δεν είναι πολύ μικρά- ότι οι άνθρωποι κρίνονται κατά κύριο λόγο από τα επιτεύγματα τους και ελάχιστα από τις προσπάθειες που κατέβαλαν και έτσι οι άνωθεν φράσεις μοιάζουν στα παιδιά λιγάκι ανειλικρινείς.

Στην περίπτωση που το παιδί σας έχει απογοητευτεί από την απόδοση του, η εστίαση στο τι μπορεί να κάνει από εδώ και πέρα για να ανεβάσει την απόδοση του βοηθάει περισσότερο.

 

Τέλος, μην το παρακάνετε. Μην επαινείτε το παιδί σας για πράγματα που δεν είναι τόσο σημαντικά για σας ή για εκείνο, καθώς ο αδικαιολόγητος έπαινος μειώνει την αξία του δικαιολογημένου επαίνου.

 

Ταυτόχρονα, μην πιστέψετε πως ο έπαινος είναι το μοναδικό κίνητρο για να προσπαθεί το παιδί σας.

Απλώς είναι όμορφο, να ξέρει ότι οι γονείς του και τα άτομα που αγαπά ενθουσιάζονται όταν εκείνο τα καταφέρνει..

 

Καλή συνέχεια!!!

 

 

Βιβλιογραφία

 

Steinberg L (2006), 10 Βασικές Αρχές για να γίνετε καλύτεροι γονείς, εκδ. Δίοπτρα

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Η σωματική έκφραση της στοργής σας: πότε και πως κάνει καλό;

 

Κάποιες φορές, οι γονείς, στην προσπάθεια τους να μεγαλώσουν "έξυπνα και ικανά" παιδιά, επενδύουν υπερβολικά στη διανοητική ανάπτυξη των παιδιών τους, μέσα από ασκήσεις και ειδικές κάρτες εκμάθησης γλωσσών και αντικειμένων εις βάρος του παιχνιδιού και της σωματικής επαφής.

Δεν λέω, φαντάζομαι πως είναι πολύ ελκυστικό και ικανοποιητικό να βλέπεις το παιδί σου να ανταποκρίνεται στα γλωσσικά ερεθίσματα και στις δεξιότητες μάθησης και δίκαια, αισθάνεστε ότι είστε "καλοί γονείς" που ασχολείστε με όλα αυτά. Και όντως, είναι έτσι!!

 

Όμως, είναι παράλληλα σημαντικό να επενδύετε και στη σωματική έκφραση της στοργής σας.

Τα οφέλη της σωματικής επαφής ανάμεσα στο γονιό και το παιδί είναι πολλαπλά. Το άγγιγμα, εξάλλου, των γονιών στα παιδιά τους δεν περιορίζεται μόνο στο ανθρώπινο είδος. Έχει παρατηρηθεί ότι τα νήπια πολλών θηλαστικών, αναπτύσσονται με πιο υγιή τρόπο, όταν οι γονείς τους τα αγγίζουν με στοργή και τρυφερότητα.

Πιο συγκεκριμένα, το άγγιγμα διεγείρει τη σωματική ανάπτυξη, μειώνει το άγχος και βοηθάει στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Ταυτόχρονα, μέσα από τη σωματική έκφραση της στοργής, ισχυροποιείται ο συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα στο γονιό και το παιδί του. Μπορεί μάλιστα, μέσα από τη σωματική επαφή, να αντισταθμιστούν δυσμενείς παράγοντες για τη σχέση γονιού- παιδιού, όπως οι πολλές ώρες εργασίας του γονιού έξω από το σπίτι.

 

Στην πράξη, οι περισσότεροι γονείς δεν δυσκολεύονται να εκφράσουν σωματικά τη στοργή τους, όταν το παιδί τους είναι ακόμα μωρό, καθώς ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής του φροντίδας απαιτεί τη σωματική επαφή γονιού- παιδιού.

Ωστόσο, καθώς το παιδί προχωράει προς την προσχολική ηλικία, δίνονται στους γονείς ολοένα και λιγότερες αυθόρμητες ευκαιρίες να αγκαλιάσουν και να φιλήσουν το παιδί τους. Το παιδί είναι πλέον σε θέση να ντυθεί, να φάει και να κινηθεί μόνο του στο σπίτι- μάλιστα μπορεί το παιδί και να αντιστέκεται στις προσπάθειες του γονιού του να εκφράσει σωματικά τη στοργή του. Αυτό είναι πιθανό να συμβεί, αν οι κινήσεις του τελευταίου το κάνουν να νιώθει σαν μωρό.

Από τη στιγμή που το παιδί γίνει πέντε χρονών, σπάνια του αρέσει να του λένε να φιλήσουν κάποιον κατά παραγγελία ή να το πνίγουν στα φιλιά, σχολιάζοντας "τι γλυκό παιδάκι και μωράκι είναι". Παράλληλα, ενδέχεται, παρόλο που το παιδί σας σας σφίγγει αφηρημένα το χέρι καθώς παρακολουθείτε μαζί κινούμενα σχέδια, να αρνείται να σας πιάσει το χέρι σε δημόσιο χώρο. Δεν είναι ότι έχει πάψει να του αρέσει να το αγγίζετε. Του αρέσει. Μόνο που δεν θέλει να το αγγίζετε με τρόπο που υπονομεύει την αίσθηση του «ότι έχει μεγαλώσει».

Ταυτόχρονα, δεν θέλει να το κάνετε μεγάλο θέμα και να είστε υπέρμετρα εκδηλωτικοί. Η σωματική έκφραση της στοργής σας απέναντι στο παιδί σας, πιθανόν, να του προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση, όταν αποτελεί ένα φυσικό και καθημερινό στοιχείο της σχέσης σας.

 

Ενσωματώστε, λοιπόν, στη καθημερινή σας συμπεριφορά μικρές κινήσεις στοργής, όπως ένα πεταχτό φιλί πριν φύγει το πρωί για το σχολείο, μια αγκαλιά όταν γυρίζει το μεσημέρι, ένα χάδι στους ώμους όταν είναι σκυμμένο και διαβάζει ή ένα μασάζ στην πλάτη όταν το βάζετε για ύπνο.

 

Είναι ακόμα σημαντικό να συνειδητοποιήσετε τη διαφορά ανάμεσα στη σωματική έκφραση της στοργής όταν είστε μόνοι σας με το παιδί σας από την μία, και όταν σας παρακολουθούν άλλοι άνθρωποι από την άλλη. Τα παιδιά, συνήθως, νιώθουν άβολα στη δεύτερη περίπτωση, καθώς δεν θέλουν να ξέρει ο κόσμος ότι "είναι ακόμα μικροί και τα παιδάκια κάποιων". Έτσι, παρόλο που δεν ενοχλεί το παιδί σας να το αγκαλιάζετε όταν του φοράτε τη ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο όταν είστε μόνοι σας, η ίδια συμπεριφορά το ενοχλεί όταν στο διπλανό κάθισμα κάθεται ένας φίλος του.

 

Η αμηχανία, βέβαια, που νιώθουν τα παιδιά από τη δημόσια επίδειξη της στοργής των γονιών τους φτάνει στο αποκορύφωμα της κατά την πρώιμη εφηβική ηλικία. Πολλοί γονείς ανακαλύπτουν τότε ότι το έφηβο παιδί τους δεν τους επιτρέπει ούτε καν να το αγκαλιάσουν όταν είναι μπροστά κάποιος τρίτος, ακόμα κι αν πρόκειται για τον αδερφό τους ή κάποιο άλλο συγγενικό πρόσωπο.

Το γεγονός αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συναισθήματα του παιδιού απέναντι στους γονείς του. Έχει σχέση με το στάδιο ζωής του παιδιού και την ανάγκη του να δείξει στον κόσμο και τον εαυτό του ότι είναι πια ενήλικο. Έτσι, χρειάζεται να σεβαστείτε την ανάγκη αυτή του παιδιού σας και τον ρυθμό που επιθυμεί να εκδηλώνετε σωματικά τη στοργή σας.

 

Ταυτόχρονα, αρκετοί γονείς νιώθουν άβολα με τις σωματικές εκδηλώσεις της στοργής τους απέναντι στο έφηβο παιδί τους, εξαιτίας της αναπτυσσόμενης σεξουαλικότητας του τελευταίου. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ίσα ίσα το να αγκαλιάζετε ή να φιλάτε το έφηβο παιδί σας με μη ερωτικό τρόπο όχι μόνο δεν πειράζει, αλλά είναι και πολύ ωφέλιμο για την ανάπτυξη του. Στη φάση αυτή που παρατηρούνται απρόβλεπτες και δραματικές αλλαγές στο σώμα του, είναι καθησυχαστικό για το έφηβο παιδί να νιώθει το άγγιγμα κάποιου ανθρώπου που είναι γνώριμο, αγνό και ζεστό.

 

Τέλος, να θυμάστε ότι ποτέ η εξωτερίκευση της στοργής σας προς το παιδί σας δεν είναι υπερβολική. Απλώς, χρειάζεται πάντα να δείχνετε ευαισθησία στον τρόπο με τον οποίο το ίδιο το παιδί σας θέλει να εκφράζετε τη στοργή σας..

 

 

Βιβλιογραφία

 

Steinberg L (2006), 10 Βασικές Αρχές για να γίνετε καλύτεροι γονείς, εκδ. Δίοπτρα