Μπερδέματα

[Lin_Lin]

Καλησπέρα,

 

Το δικό μου θέμα που προκαλεί συχνά "μπερδέματα" είναι το εξής: Οι γονείς του άντρα μου είναι χωρισμένοι εδώ και 20 χρόνια και ο πεθερός μου έχει ξαναπαντρευτεί και δημιουργήσει νέα οικογένεια. Εγώ όταν τους γνώρισα, αισθάνθηκα πολύ καλοδεχούμενη και είδα ότι υπάρχει μια καλή επικοινωνία από όλες τις πλευρές και αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα. Στο γάμο μας, όλα κύλησαν με σεβασμό προς εμάς το ζευγάρι και πάντα είχα να το λέω πως τόσο ο πεθερός μου όσο και η γυναίκα του είναι άνθρωποι διακριτικοί που τους αρέσει να περνάνε όμορφες στιγμές με όλη την οικογένεια (ο άντρας μου έχει συνολικά άλλα 3 αδέλφια, τα 2 είναι από το δεύτερο γάμο).

Τα προβλήματα επικοινωνίας ξεκίνησαν μόλις γέννησα. Έπεσαν όλοι με τα μούτρα στο μωρό και αισθάνθηκα ότι αρχίζουν να παρεμβαίνουν έντονα στον τρόπο που μεγαλώνουμε εγώ και ο άντρας μου τη μικρή.... Καταρχήν να πω ότι την αγαπούν όλοι πάρα πολύ και ό,τι γίνεται το καταλογίζω στην υπερβολική αγάπη που της έχουν. Οι δικοί μου ζουν σε άλλη πόλη ενώ ο πεθερός μου με την οικογένειά του μένουν κοντά μας. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι δε σέβονται καθόλου τη γνώμη μου ως μάνα, στιγμές που προσπαθούν να κάνουν τη μικρή να τους έχει αδυναμία ενώ εγώ θα τη μαλώσω για κάτι και γενικά νιώθω τόσο πολύ πιεσμένη από την όλη κατάσταση που λέω στον άντρα μου να τους μιλήσει, να τους ξεκαθαρίσει πώς νιώθουμε και τι θέλουμε γιατί πολύ απλά θα τους μιλήσω και θα παρεξηγηθώ εγώ, αλλά νιώθει περίεργα να το κάνει γιατί πιστεύει ότι θα στερήσει τη χαρά στον πατέρα του να εκφράζεται στο εγγόνι του......και εγώ όλο πνίγομαι από το να βλέπω πράγματα που δεν μ' αρέσουν, χωρίς να μπορώ να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου....Με απλά λόγια θα ήθελα να τους πω: ξέρω ότι αγαπάτε πολύ τη μικρή, αλλά το πώς θα τη μεγαλώσουμε και τι λάθη θα κάνουμε είναι κάτι που αφορά εμένα και τον μπαμπά της. Υποδείξεις δεν θέλουμε από κανέναν!

Πώς μπορώ να βρω ισορροπίες τόσο για το μεγάλωμα του παιδιού μου, που δεν θέλω να γίνει από τον παππού και τη γυναίκα του, όσο και για το να διατηρήσω την καλή σχέση μου μαζί τους??

[wonder.]

θεωρώ πως δεν γίνονται και τα δύο, δηλαδή και το ξεκαθάρισμα και να μην επηρεαστεί η σχέση.

 

Αλλά το θέμα είναι τι είδους σχέση θέλεις, ανοχής ή ειλικρίνειας.

 

Επιπλέον κατά τη γνώμη μου, ο άντρας σου πρέπει να καταλάβει (είτε θέλει να κάνει κάτι γι' αυτό είτε όχι), πως όσο δεν αναλαμβάνει το ρόλο που του αναλογεί (να βάζει στη θέση τους τα μέλη της οικογένειάς του) αυτό θα έχει φθορά στη δική σας σχέση και στη σχέση σας με το παιδί σας. Αν προτιμά τη φθορά της δικής σας σχέσης από το να ταράξει τα νερά στη σχέση του με τα μέλη της ευρείας οικογένειάς του, μάλλον δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα.

[Lin_Lin]

Καταρχήν σε ευχαριστώ για την απάντησή σου.

 

Εννοείται ότι θέλω μια σχεση που να βασίζεται στην ειλικρίνεια και δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να πείσω τον άντρα μου να βοηθήσει σε αυτό. Με θεωρεί υπερβολική κάποιες φορές και συνέχεια μου λέει ότι όλα όσα γίνονται, γινονται επειδή έχουν στο μωρό πολύ αδυναμία. Και επειδή γενικά οι σχέσεις μας είναι εντάξει, δεν θέλω να ταράξω εγώ τα νερά.....έχει τύχει βέβαια να δείξω κάποιες φορές τη δυσαρέσκειά μου σε κάτι που θα πουν ή θα κάνουν με το παιδί και νομίζω ότι έχουν πάρει το μήνυμα, αλλά δε φτάνει αυτό.....Πρέπει να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση και αυτό με κουράζει. Όπως όταν θα γίνει κάτι από τους δικούς μου γονείς που εμένα δεν θα με βρει σύμφωνη, θα τους μιλήσω και θα απαιτήσω να αλλάξουν συμπεριφορά, το ίδιο θέλω και τώρα. Αλλά δε θέλω φθορές και τσακωμούς που δεν θα ωφελήσουν κανένα, ούτε με τον άντρα μου, ούτε με την οικογένειά του. Το χω χαμένο το παιχνίδι?? Μα γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν οι γονείς μας -και το γενικεύω- ότι τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε εμείς, με τα σωστά και τα λάθη και ότι ναι μεν η γνώμη τους μπορεί να μας βοηθήσει, οι υποδείξεις όμως μας τρελαίνουν???

[corina]

το θέμα σου δεν αφορά μόνο σύνθετες οικογένειες.....αλλά γιαγιάδες και παππούδες .... εκτός αν οι σχέσεις του άντρα σου με τον μπαμπά του είναι κάπως.......

[polina26]

Καλησπέρα,

 

Το δικό μου θέμα που προκαλεί συχνά "μπερδέματα" είναι το εξής: Οι γονείς του άντρα μου είναι χωρισμένοι εδώ και 20 χρόνια και ο πεθερός μου έχει ξαναπαντρευτεί και δημιουργήσει νέα οικογένεια. Εγώ όταν τους γνώρισα, αισθάνθηκα πολύ καλοδεχούμενη και είδα ότι υπάρχει μια καλή επικοινωνία από όλες τις πλευρές και αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα. Στο γάμο μας, όλα κύλησαν με σεβασμό προς εμάς το ζευγάρι και πάντα είχα να το λέω πως τόσο ο πεθερός μου όσο και η γυναίκα του είναι άνθρωποι διακριτικοί που τους αρέσει να περνάνε όμορφες στιγμές με όλη την οικογένεια (ο άντρας μου έχει συνολικά άλλα 3 αδέλφια, τα 2 είναι από το δεύτερο γάμο).

Τα προβλήματα επικοινωνίας ξεκίνησαν μόλις γέννησα. Έπεσαν όλοι με τα μούτρα στο μωρό και αισθάνθηκα ότι αρχίζουν να παρεμβαίνουν έντονα στον τρόπο που μεγαλώνουμε εγώ και ο άντρας μου τη μικρή.... Καταρχήν να πω ότι την αγαπούν όλοι πάρα πολύ και ό,τι γίνεται το καταλογίζω στην υπερβολική αγάπη που της έχουν. Οι δικοί μου ζουν σε άλλη πόλη ενώ ο πεθερός μου με την οικογένειά του μένουν κοντά μας. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι δε σέβονται καθόλου τη γνώμη μου ως μάνα, στιγμές που προσπαθούν να κάνουν τη μικρή να τους έχει αδυναμία ενώ εγώ θα τη μαλώσω για κάτι και γενικά νιώθω τόσο πολύ πιεσμένη από την όλη κατάσταση που λέω στον άντρα μου να τους μιλήσει, να τους ξεκαθαρίσει πώς νιώθουμε και τι θέλουμε γιατί πολύ απλά θα τους μιλήσω και θα παρεξηγηθώ εγώ, αλλά νιώθει περίεργα να το κάνει γιατί πιστεύει ότι θα στερήσει τη χαρά στον πατέρα του να εκφράζεται στο εγγόνι του......και εγώ όλο πνίγομαι από το να βλέπω πράγματα που δεν μ' αρέσουν, χωρίς να μπορώ να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου....Με απλά λόγια θα ήθελα να τους πω: ξέρω ότι αγαπάτε πολύ τη μικρή, αλλά το πώς θα τη μεγαλώσουμε και τι λάθη θα κάνουμε είναι κάτι που αφορά εμένα και τον μπαμπά της. Υποδείξεις δεν θέλουμε από κανέναν!

Πώς μπορώ να βρω ισορροπίες τόσο για το μεγάλωμα του παιδιού μου, που δεν θέλω να γίνει από τον παππού και τη γυναίκα του, όσο και για το να διατηρήσω την καλή σχέση μου μαζί τους??

 

Μίλα στον πεθερό σου εσύ.. πές ακριβώς ότι νιώθεις αν είναι άνθρωπος θα καταλάβει... και φυσικά φρόντισε να κάνετε μια ήρεμη συζήτηση.. πές πως ξέρεις πως αγαπάνε την μικρή αλλα για το πως θα μεγαλώσει αρμόδιοι είστε εσύ και ο άντρας σου και πως δεν θες υποδέιξεις παραμόνο αν τις ζητήσεις εσύ η ίδια... καλή επιτυχία και να χαίρεσε το νινί σου

[polina26]

Το χω χαμένο το παιχνίδι?? Μα γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν οι γονείς μας -και το γενικεύω- ότι τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε εμείς, με τα σωστά και τα λάθη και ότι ναι μεν η γνώμη τους μπορεί να μας βοηθήσει, οι υποδείξεις όμως μας τρελαίνουν???

 

Φυσικά και δεν έχεις χαμένο το παιχνίδι.. ξέχασα πριν να αναφέρω πως πριν μιλήσεις στον πεθερό σου μίλα πρώτα στον άντρα σου και πες του τι σκοπεύεις να κάνεις..

όσο για τους γονείς γενικά αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι πως σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν ξεφεύγουν αν είναι και σε χαρακτήρα τώρα κάπως βράστα... καμιά φορά βέβαια ξεχνάνε τι περάσανε και αυτοί οι ίδιοι απο τις δικές τους μανάδες και θέλοντας να μην περάσει η κόρη τους τα ίδια παρεκτρέπονται... τι να πείς .. νομίζω το μακριά και αγαπημένοι ταιριάζει γάντι στις περισσότερες περιπτώσεις...

[wonder.]

Μια χαρά καταλαβαίνουν, άριστα.

Απλά κάνουν και λένε ότι θέλουν γιατί πολύ απλά δεν τους ενδιαφέρει.

 

Προσωπικά δεν μπαίνω σε διαδικασία να δικαιολογώ συμπεριφορές και καταστάσεις δε με ενδιαφέρουν ούτε οι προθέσεις ούτε τίποτα. Ο καθένας έκανε τη ζωή του όσο καλύτερα μπορούσε και δε δέχομαι υποδείξεις και ο καθένας μεγάλωσε τα παιδιά του όπως νόμιζε και επίσης δε δέχομαι υποδείξεις.

 

Δεν μπαίνω καν σε διαδικασία συζήτησης γιατί θεωρώ πως έτσι συμμετέχω σε κάτι παράλογο.

Δηλαδή τι να διαπραγματευτώ το δικαίωμα να μεγαλώνω το παιδί μου όπως κρίνω εγώ;;; Ή να αιτιολογώ το οτιδήποτε σε κάποιον άλλο;;;

 

Αν ακούσω το παραμικρό θα πω ορθά κοφτά ότι αυτά τα πράγματα είναι υποκειμενικά και καλώς ή κακώς αποφασίζουν οι γονείς και εμείς αποφασίσαμε αυτό..

[Lin_Lin]

"Δεν μπαίνω καν σε διαδικασία συζήτησης γιατί θεωρώ πως έτσι συμμετέχω σε κάτι παράλογο".

 

Ax....πόσο θα θελα, να μπορούσα να το εφαρμόζω αυτό. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο τα καταφέρνετε όσες τα καταφέρνετε τέλος πάντων, αλλά ρε παιδιά μέχρι και για τα αυτονόητα πρέπει να τους μιλάς. "Μη βγάζετε το παιδί έξω με τους 40 βαθμούς γιατί θα υποφέρει από τη ζέστη" και η απάντηση τους είναι: ε και μέσα θα είναι συνέχεια? δεν είναι άρρωστο!! Ναι ρε φίλε, μέσα γουστάρω να το έχω, ποιο το πρόβλημα? Βέβαια αυτό το λέω από μέσα μου και φωναχτά θα πω απλά ένα "ναι, το παιδί δεν κάνει να είναι έξω μεσημεριάτικα με τόση ζέστη". Ευγενική και ξενερωμένη ταυτόχρονα. Αφήστε που ο πεθερός κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου η νυν σύζυγος να έχει "bonding" με το μωρό, σαν να ήταν κανονική γιαγιά του (ενώ η ίδια έχει πει ότι δε θέλει η μικρή να τη λέει γιαγιά)....και δως του αγκαλιές και καλοπιάσματα. Τρώγαμε ένα μεσημέρι όλοι μαζί και η μικρή ήταν τόσο ανήσυχη, γρκίνιαζε, έβαζε τα κλάματα, όλα της φταίγανε. Την είχα λοιπόν στην αγκαλιά μου να την ηρεμήσω και γυρίζει ο πεθερός στη σύζυγό του και της λέει: Σήκω να πάρεις το μωρό αγκαλιά. Σε σένα θα κάτσει!!!!!!!!!!! 15 απανωτά εγκεφαλικά εγώ. Δηλαδή το παιδί δεν κάθεται σε μένα τη μάνα του και θα κάτσει στη γυναίκα του παππού?? Πάμε καλά? Ευτυχώς που εκείνη την κατάλαβε την χοντράδα, και σε συνδυασμό με το βλέμμα το δικό μου, δεν πλησίασε καν.

Τι διάλογο να κάνω λοιπόν μ' έναν άνθρωπο -του οποίου την αγάπη προς το εγγόνι του δεν αμφισβητώ- αλλά που πολύ απλά δε βουτάει λίγο τη γλώσσα στο μυαλό του πριν μιλήσει?? Έχω σκεφτεί να αραιώναμε τις συναντήσεις μας για να αποφεύγω τις συγχύσεις αλλά δε θέλω να λένε κιόλας ότι τους στερώ το εγγόνι?.

[RENAH]

Το μεγαλωμα ενος παιδιου αφορα ΚΑΙ τους παππουδες ,γιαγιαδες δασκαλους κλπ.Απο ολους τους ανθρωπους με τους οποιους συναναστρεφεται ενα παιδι ,παιρνει στοιχεια ,υιοθετει συμπεριφορες!!Τι ακριβως σε ενοχλει;;Γινε αν θελεις πιο συγκεκριμενη για να καταλαβουμε...Επισης μην ξεχνας οτι οι παππουδες ειναι για να κακομαθαινουν τα παιδια και οι γονεις για να θετουν τα ορια..

[Lucy]

Κοπέλα μου εγώ σε τέτοια θέματα απαντάω ευγενικά μεν, κοφτά δε.

 

Τώρα επειδή από ό,τι κατάλαβα έχετε καλές σχέσεις και υπάρχουν καλές

προθέσεις, σε περιπτώσεις όχι πολύ σημαντικές μπορείς να βρίκσεις μια μέση λύση. Μην νιώθεις δηλαδή ότι είστε αντίπαλοι.

 

πχ έχει καύσωνα και θέλει ο παππούς να βγάλει το μωρό έξω (αλήθεια πόσο είναι?). Δεν χρειάζεται να το το απαγορεύσεις. Βρες μια μέση λύση. πχ μην βγαίνεις τώρα που είναι 12 το μεσημέρι μην πάθει καμιά θερμοπληξία, ας βγείτε το απόγευμα. Μην βγείτε για πολύ ώρα, βγείτε για ένα μισάωρο με προφυλάξεις (στη σκιά, σε κοντινή απόσταση, με νερό, καπέλο κτλ)

 

Τώρα αν εσύ δεν θέλεις με τίποτα να βγει το μωρό έξω, θα πεις ευγενικά αλλά κοφτά, όχι τώρα για τους χψ λόγους, θα βγούμε το απόγευμα-βράδυ (γιατί δεν είναι και λογικό να περιμένεις να περάσει ο καύσωνας για να το βγάλεις έξω) και βέβαια πρέπει να έχετε κοινή γραμμή με τον άντρα σου. Αν αυτός επιμένει και δεδομένου του ότι ξέρεις πως έχει καλές προθέσεις (δεν θέλει να βάλει το παιδί σε κίνδυνο) βρες μια μέση λύση. πχ πάμε κάπου που θα έχει air condition και όχι βόλτα στο δρόμο

[Lucy]

..Επισης μην ξεχνας οτι οι παππουδες ειναι για να κακομαθαινουν τα παιδια και οι γονεις για να θετουν τα ορια..

 

Αυτό το λέει η μαμά μου και τελικά έχει δίκιο...

[polina26]

"Δεν μπαίνω καν σε διαδικασία συζήτησης γιατί θεωρώ πως έτσι συμμετέχω σε κάτι παράλογο".

 

Ax....πόσο θα θελα, να μπορούσα να το εφαρμόζω αυτό. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο τα καταφέρνετε όσες τα καταφέρνετε τέλος πάντων, αλλά ρε παιδιά μέχρι και για τα αυτονόητα πρέπει να τους μιλάς. "Μη βγάζετε το παιδί έξω με τους 40 βαθμούς γιατί θα υποφέρει από τη ζέστη" και η απάντηση τους είναι: ε και μέσα θα είναι συνέχεια? δεν είναι άρρωστο!! Ναι ρε φίλε, μέσα γουστάρω να το έχω, ποιο το πρόβλημα? Βέβαια αυτό το λέω από μέσα μου και φωναχτά θα πω απλά ένα "ναι, το παιδί δεν κάνει να είναι έξω μεσημεριάτικα με τόση ζέστη". Ευγενική και ξενερωμένη ταυτόχρονα. Αφήστε που ο πεθερός κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου η νυν σύζυγος να έχει "bonding" με το μωρό, σαν να ήταν κανονική γιαγιά του (ενώ η ίδια έχει πει ότι δε θέλει η μικρή να τη λέει γιαγιά)....και δως του αγκαλιές και καλοπιάσματα. Τρώγαμε ένα μεσημέρι όλοι μαζί και η μικρή ήταν τόσο ανήσυχη, γρκίνιαζε, έβαζε τα κλάματα, όλα της φταίγανε. Την είχα λοιπόν στην αγκαλιά μου να την ηρεμήσω και γυρίζει ο πεθερός στη σύζυγό του και της λέει: Σήκω να πάρεις το μωρό αγκαλιά. Σε σένα θα κάτσει!!!!!!!!!!! 15 απανωτά εγκεφαλικά εγώ. Δηλαδή το παιδί δεν κάθεται σε μένα τη μάνα του και θα κάτσει στη γυναίκα του παππού?? Πάμε καλά? Ευτυχώς που εκείνη την κατάλαβε την χοντράδα, και σε συνδυασμό με το βλέμμα το δικό μου, δεν πλησίασε καν.

Τι διάλογο να κάνω λοιπόν μ' έναν άνθρωπο -του οποίου την αγάπη προς το εγγόνι του δεν αμφισβητώ- αλλά που πολύ απλά δε βουτάει λίγο τη γλώσσα στο μυαλό του πριν μιλήσει?? Έχω σκεφτεί να αραιώναμε τις συναντήσεις μας για να αποφεύγω τις συγχύσεις αλλά δε θέλω να λένε κιόλας ότι τους στερώ το εγγόνι?.

 

Xαράς την υπομονή σου... απο αυτά που ανέφερες μόλις τώρα συμφωνώ πως το μακρία και αγαπημένοι είναι η καλύτερη λύση... και στην ουσία μήπως πρέπει να τους στερήσης το εγγόνι τους μπας και βάλουν λίγο μυαλλό απο την στιγμή που δεν καταλαβαίνει...??? καλό κουράγιο...

[Lin_Lin]

Αυτό προσπαθώ να κάνω, να κρατάω ισορροπίες, γιατί, ναι, σε γενικές γραμμές οι σχέσεις μας είναι καλές και όταν δε θέλω να γίνεται κάτι, να το λέω ορθά και κοφτά. Δεν μ' αρέσει όμως να μπαίνω συνέχεια σε αυτή τη διαδικασία. Ο άντρας μου, αν θα τύχει να είναι παρών σε κάποιο σκηνικό, ναι θα μιλήσει, αλλά μεμονωμένα και θα τους πει ότι εμείς θέλουμε το παιδί να κάνει το α και να μην κάνει το β. Το μωρό, btw, είναι 17 μηνών.

Τι άλλο παράδειγμα να αναφέρω? Είναι 9 το βράδυ και έχουμε γυρίσει από τις κούνιες και τους βλέπω μπροστά, επίσκεψη πάλι....Έβγαλα να τους κεράσω κάτι και παίρνει τη μικρή αγκαλιά η ετεροθαλής αδελφή του άντρα μου και με ρωτάει: να δώσω λίγο τυράκι στο μωρό? Όχι αγάπη μου, της απαντάω, θα πιει το γάλα της σε λίγο. Ως εδώ καλά συνεννοηθήκαμε (η κουνιάδα μου είναι 15 χρονών ) Δυο λεπτά πιο μετά, αλλάζει αγκαλιά η μικρή και πάει στη σύζυγο του παππού. Αρπάζει εκείνη ένα κομμάτι τυρί και το δίνει στο μωρό να το φάει!! Και ακούω την κόρη της που της είπε: μη το δίνεις μαμά γιατί η Μ. (εγώ) είπε να μη φάει. Και η απάντησή της ήταν: έλα καλέ, τι θα πάθει με 2 μπουκιές???

Συμφωνώ κυρία μου ότι τίποτα δεν θα πάθει με 2 μπουκιές, αλλά αφού έχω πει όχι, γιατί το καταλαβαίνει το 15χρονο και δεν το καταλαβαίνεις εσύ?? Και γιατί πρέπει να με ακυρώσεις στο παιδί μου? Θέλω μήπως να το βασανίσω και να το αφήσω νηστικό?

[Lucy]

Xαράς την υπομονή σου... απο αυτά που ανέφερες μόλις τώρα συμφωνώ πως το μακρία και αγαπημένοι είναι η καλύτερη λύση... και στην ουσία μήπως πρέπει να τους στερήσης το εγγόνι τους μπας και βάλουν λίγο μυαλλό απο την στιγμή που δεν καταλαβαίνει...??? καλό κουράγιο...

 

Μα πως να καταλάβει ο άνθρωπος αφού δεν τους έχει εξηγήσει? Λίγο τραβηγμένο δεν είναι να τους στερήσει το εγγόνι?

 

Ο παππούς θέλει να πάει βόλτα το εγγόνι, η νύφη του λέει όχι γιατί κάνει ζέστη, ο παππούς απαντάει ότι κρίμα να είναι κλεισμένο το παιδί στο σπίτι, η νύφη νευριάζει από μέσα της αλλά δεν του το λέει. Δεν βλέπω κάτι το τραγικό εδώ.

 

Η γυναίκα του παππού παίζει το ρόλο της γιαγιάς. Φυσικό δεν είναι? Θα προτιμούσατε να μην ασχολείται με το παιδί και να λέει "δεν είναι φυσικό μου εγγόνι?"

 

Ο παππούς είπε και μια βλακεία χωρίς να τη σκεφτεί: δώσε το μωρό στην τάδε θα κάτσει καλύτερα" Εκεί θα απαντούσα "αφού δεν κάθεται σε εμένα, δεν θα κάτσει πουθενά" και τελείωσε η ιστορία. Δεν χρειάζεται να δίνουμε παρά πανω έκταση σε τέτοια μικροπράγματα.

[Lucy]

μη το δίνεις μαμά γιατί η Μ. (εγώ) είπε να μη φάει. Και η απάντησή της ήταν: έλα καλέ, τι θα πάθει με 2 μπουκιές???

 

Εκεί θα παρέμβαινα, όχι όχι (τάδε) δεν θα πίνει το γάλα της μετά και θα της το έπαιρνα από το χέρι ευγενικά, χαμογελώντας κτλ.

 

Εσύ πως αντέδρασες? Αν δεν είπες τίποτα ή είπες κάτι χλιαρά, φυσικό είναι η άλλη να μην αντιλαμβάνεται ότι σε πειράζει ή ότι δίνεις τόση έκταση σε αυτό το γεγονός. Και αν σου πει, μα πως κάνεις έτσι για ένα κομμάτι τυρί, πες ότι δεν είναι το θέμα το τυρί, απλώς θέλεις σιγά σιγά να περνάς στην κόρη σου κάποιους κανόνες και να την έχεις σε κάποιο πρόγραμμα.

 

Κατάλαβες πως εννοώ? Να θέτεις τα όρια ευγενικά, όπου σε παίρνει να κάνεις μια εξαίρεση να την κάνεις (γιατί είπαμε οι παππούδες κακομαθαίνουν) και αν κάτι σε ενοχλεί τραγικά να το εκφράζεις.

[Lin_Lin]

Σας ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις!

 

Lucy, ο παππούς στο σκηνικό με τη ζέστη, δεν είπε "κρίμα είναι να μένει μέσα το παιδί", είπε "μα καλά, άρρωστο είναι και το χετε μέσα?" Εγώ όχι απλώς νευρίασα, ήταν και 12 το μεσημέρι που ούτως ή άλλως δεν τη βγάζουμε έξω ποτέ εκείνη την ώρα, αλλά θα του λεγα "ο καθένας κάνει κουμάντο στα δικά του παιδιά" Ευτυχώς του απάντησε ο άντρας μου και απλά εκείνος σηκώθηκε και έφυγε, άρα ναι κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε να πετάει συνέχεια εξυπνάδες.

Στην περίπτωση με το τυράκι (θα μας διαβάζει και κανείς άσχετος και θα βάζει τα γέλια με τους προβληματισμούς μας) δεν πρόλαβα να κάνω κάτι, άκουσα μόνο το κοριτσάκι που απάντησε στη μάνα του, ενώ εκείνη είχε ήδη δώσει στο μωρό να φάει. Δεν απάντησα, της πήρα το παιδί από την αγκαλιά, είπα ότι τώρα πάμε για μπάνιο και νάνι και έτσι ενώ είχαν έρθει να δούνε τη μικρή, την είδανε μόνο για 10 λεπτά. Η παράσταση έλαβε τέλος έτσι απλά.

[Lucy]

Βάλε και τον άντρα σου στο παιχνίδι. Αλλά και ο άντρας σου να μην είναι μπροστά, θα απαντάς ήρεμα και ωραία με σύντομα επιχειρήματα σε οτιδήποτε νιώθεις ότι σε ενοχλεί.

 

"μα καλά, άρρωστο είναι και το χετε μέσα?"

 

Εγώ τι θα έλεγα:

 

-"όχι καλέ! Αλλά για να μην αρρωστήσει ας μην το βγάλουμε στον καύσωνα μεσημεριάτικα. Θα το βγάλουμε όταν πέσει ο ήλιος."

 

- Μα όταν πέσει ο ήλιος θα θέλει να κοιμηθεί

 

- αν είναι ξύπνια θα τη βγάλουμε. Αν την πάρει ο ύπνος, θα τη βγάλουμε αύριο πρωί πρωί με τη δροσιά.

[Lin_Lin]

Ακριβώς αυτό θέλω να αποφύγω, το να κάνω δηλαδή διάλογο, ή να αιτιολογώ τις προθέσεις μου ή να δίνω αναφορά για το πρόγραμμα του μωρού. Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι τα μωρά υποφέρουν από τη ζέστη και για αυτό δεν τα βγάζουμε έξω ντάλα καταμεσήμερο. Και γιατί να φέρει αντίρρηση αν πεις όχι σε κάτι? Όχι σημαίνει όχι. Δεν υπάρχει μα και πως και γιατί. Όταν λέω στον πατέρα μου, να μην πλησιάζει να πάρει αγκαλιά τη μικρή όταν έχει μόλις καπνίσει αλλά να πάει να πλυθεί πρώτα, ή να μην της δίνει να φάει κοκορέτσι, γιατί δεν υπάρχει διάλογος μετά? Έχει πιο πολύ μυαλό ο ένας από τον άλλο? Δε νομίζω. Ίσως είναι μια υποσυνείδητη προσπάθεια επιβολής (ο πεθερός μου είναι γενικά δυναμικός τύπος που θέλει η γνώμη του να έχει βαρύτητα και να επηρεάζει τους άλλους).

Τέλος πάντων....ή που θα τα βρούμε κάποια στιγμή με κάποιον τρόπο, ή που θα έρχονται να βλέπουν το παιδί και θα μου μιλάνε με μισή καρδιά...

[wonder.]

Είναι θέμα οπτικής τελικά, εγώ είμαι υπέρ των οικογενειακών δεσμών και της συχνώτισης και της τριβής (σε λογικά πάντα πλαίσια) όχι πρωί-μεσημέρι-βράδυ 7 μέρες την εβδομάδα 365 μέρες το χρόνο μαζί..

 

αλλά σε γενικές γραμμές και γιορτές να κάνουμε μαζί και μια φορά στις 10 μέρες να τρώμε μαζί κλπ και να έρχονται να βλέπουν όσο συχνά θέλουν τα εγγόνια κλπ

 

Υποδείξεις όμως και οδηγίες ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, στο κάτω κάτω τον άντρα μου παντρεύτηκα και εκείνος εμένα και όχι όλο μου το σόι.

[marsolan]

Με την σειρα μου να σου πω κι εγω οτι το προβλημα σου δεν θα λυθει αν δεν κανεις κι εσυ πισω!Διοτι αυτο που θες-να καταλαβαινει δηλαδη ο αλλος χωρις περαιτερω διαλογο-δεν βρισκει εφαρμογη στα πεθερικα σου οπως βρισκει στους γονεις σου διοτι δεν ειναι ιδιοι ανθρωποι και θελουν αλλον τροπο αντιμετωπισης.Σου ειπαν καποια μελη παραπανω για να μην παρεξηγηθειτε να επεμβαινεις ηρεμα και αποφασιστικα και το πιστευω κι εγω ακραδαντα οτι μονο ετσι θα γινουν τα πραγματα πιο καλα!Η απαντηση "κουμαντο κανει ο καθενας στα παιδια του" στην πραγματι λιγο αστοχη κουβεντα του παππου περι "αρρωστου παιδιου" (την οποια πολυ καλα εκανες και δεν την ξεστομισες οσο κι αν το ηθελες) το μονο που μπορει να φερει ειναι μουτρα και ενταση διοτι ειναι αποτομη και θα εχει ως αποτελεσμα οξυνση..Σε τετοιες περιπτωσεις για εμενα η καλυτερη απαντηση θα ηταν "το παιδι δεν ειναι αρρωστο αλλα δεν το βγαζουμε μεσημεριατικα γιατι τοτε ειναι που θα αρρωστησει απο καμια θερμοπληξια"...η κατι τετοιο τελοσπαντων!Απλα,ξεκαθαρα χωρις χρωματισμους της φωνης ωστε το μνμ να περασει ατοφιο!

Ναι,καταλαβαινω οτι μπορει να σε κουραζει να εξηγεις συνεχως αλλα ετσι ειναι ιδιως με μεγαλυτερους ανθρωπους που εχουν αλλα δεδομενα και επισης εχουν χαρακτηρα που δυσκολα προσαρμοζεται!Θελει τροπο λοιπον και για να μην ερθεις και φαινεσαι εσυ η δυστροπη κοιτα να τον αποκτησεις.

Στην τελικη οι γονεις σου ειναι δικοι σου,ξερεις τους κωδικες σας,δεν φοβασαι μην παρεξηγηθειτε και να τσακωθειτε ακομη και δικαιωμα σου να εισαι και οσο αποτομη θες.Στα πεθερικα σου απο την αλλη,απο την στιγμη που δεν σου φερθηκαν και σκαρτα,πρεπει να αναγνωρισεις τον προτερο εντιμο βιοκαι να αποδεχτεις οτι θελουν αλλον τροπο αντιμετωπισης ή εστω λιγο παραπανω "εκπαιδευση" ωστε να μαθουν να μην κανουν χοντραδες...

Σου ευχομαι να ξεπερασετε τα μικρα αυτα εμποδια χωρις να χαλασετε τις καρδιες σας!

[xrysaki]

Μα πως να καταλάβει ο άνθρωπος αφού δεν τους έχει εξηγήσει? Λίγο τραβηγμένο δεν είναι να τους στερήσει το εγγόνι?

 

Ο παππούς θέλει να πάει βόλτα το εγγόνι, η νύφη του λέει όχι γιατί κάνει ζέστη, ο παππούς απαντάει ότι κρίμα να είναι κλεισμένο το παιδί στο σπίτι, η νύφη νευριάζει από μέσα της αλλά δεν του το λέει. Δεν βλέπω κάτι το τραγικό εδώ.

 

Η γυναίκα του παππού παίζει το ρόλο της γιαγιάς. Φυσικό δεν είναι? Θα προτιμούσατε να μην ασχολείται με το παιδί και να λέει "δεν είναι φυσικό μου εγγόνι?"

 

Ο παππούς είπε και μια βλακεία χωρίς να τη σκεφτεί: δώσε το μωρό στην τάδε θα κάτσει καλύτερα" Εκεί θα απαντούσα "αφού δεν κάθεται σε εμένα, δεν θα κάτσει πουθενά" και τελείωσε η ιστορία. Δεν χρειάζεται να δίνουμε παρά πανω έκταση σε τέτοια μικροπράγματα.

 

 

 

 

Συμφωνώ με τη Lucy. Όλα αυτά ειναι μικροπράγματα και μην τα παρεξηγείς. Μη χαλάσετε τζάμπα τις καρδιές σας..Παππούς είναι και θέλει να καλ(κ)ομάθει το εγγόνι του.Όπως όλοι οι παππουδες και όλες οι γιαγιάδες..

Και είμαι σίγουρη πως και ο πεθερός σου οτι κάνει το κάνει γιατί εχει μεγάλη αδυναμια στο εγγόνι του.

Αν δε θες να τους μιλησεις κατα πρόσωπο γιατί φοβάσαι μήπως παρεξηγηθουν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το γ΄ πρόσωπο. Δηλαδή αν πχ πεις κατι εσυ και σε αμφισβητήσουν ή σε "ακυρώσουν"μπροστά στο παιδί σου μπορείς να πεις οτι "οταν λέει κάτι η μαμά δεν διαφωνούμε ή την ακούμε" ή κατι τέτοια ανάλογα με την περίπτωση χωρις να το λες σε κάποιον συγκεκριμένα αλλά με επιβλητική φωνή..Ελπίζω να κατάλαβες πως το εννοώ...Κ μπορείς μετά να πεις πως επειδή το παιδί μεγαλώνει και θέλεις να σας ακούει και να "υπολογίζει" όσα του λέτε, αν έχουν αντίθετη άποψη να στο πουν αλλά όχι μπροστά στο παιδί.Ακόμα και για τη βόλτα πρώτα να ρωτάνε εσένα και μετα να το λένε στο παιδί..Ή να του λένε ρώτα τη μαμά..(δε θα το κάνουν πάντα αλλά και τις μισες φορες καλά ειναι..)Λογικά και αυτοί το ίδιο κάνανε και με τα δικά τους παιδιά...

Ελπίζω να σε βοήθησα..Και γνώμη μου είναι σε καμιά περίπτωση να μην τους "στερησεις" το εγγόνι τους..Δεν κάνανε τίποτα τραγικό..

[elenip]

Κατ' αρχάς θα πρέπει να αισθάνεσαι πάρα πολύ τυχερή που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω σου και αγαπουν το μωρό και θέλουν να προσφέρουν... δυστυχώς όσο πιο πολύ κοντά βρίσκονται τόσο πιο πολύ άποψη θα έχουν... δεν χρειάζεται να την ζητήσεις... απλά την έχουν από μόνοι τους... και θα συνεχίσουν να την έχουν ... θέλεις γιατί είναι μεγαλύτερης ηλικίας και θεωρούν ότι ξέρουν καλύτερα (τόσα παιδιά μεγάλωσαν υπό άλλες συνθήκες και άλλες εποχές που δεν υπήρχε το απίστευτο άγχος που έχουν οι σημερινές μαμάδες με το παραμικρό μην πάθει κάτι το μωρό) θέλεις γιατί είναι ισχυρογνώμονες και θέλουν να ακούγεται συνέχεια η άποψή τους, θέλεις γιατί μερικοί απλώς δεν χαμπαριάζουν? εφόσον η σχέση σας είναι καλή θα σε συμβούλευα να μην χαλιέσαι με μικροπράγματα (γιατί όντως είναι μικροπράγματα) αλλά όσες φορές λένε ή υποδεικνύουν κάτι εσύ με τον άντρα σου υποστηρίξτε την δική σας άποψη και με χιούμορ και λίγο μπενάκης - βγενάκης μην δίνετε και πολύ σημασία.. ότι και να κάνετε κάποιες φορές ο άλλος θα έχει την άποψή του και θα την πει χωρίς να ζητηθεί.. σκέψου ότι εμένα τα πεθερικά πάντα έχουν άποψη που εάν δεν τον πάμε να τον δουνε δεν θα τον δουν ποτέ γιατί είναι τόσο τσιγγούνηδες που λυπούνται την βενζίνη να έρθουν να τον δουν.... και ενώ θα τον δουν μία φορά το μήνα ή το δίμηνο (όταν τον πάει ο άντρας μου) πάλι την καλή κουβέντα την έχουν στο στόμα.... εγώ προσωπικά επέλεξα να τους έχω μακριά μου γιατί δεν είναι άνθρωποι για να τους φέρεις κοντά.... οι δικοί σου άνθρωποι πάντως φαίνονται νορμάλ και είναι κρίμα να τους αφήσεις απέξω για ασήμαντα πράγματα.... καταλαβαίνω πως θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου όπως θες εσύ και να μην ακούς την βλακεία του καθενός... δυστυχώς αυτό δεν νομίζω ότι παίζει εύκολα....

[georkost]

Πιστευω οτι με τους παππουδογιαγιαδες πρεπει να γινεται οτι και με το παιδι..να διαλεγεις τις μαχες σου!!δηλαδη στο θεμα της ασφαλειας δεν σηκωνω κουβεντα δηλαδη να την βγαλουν βολτα και να περασουν λεωφορο(80 και 70 χρονων τα πεθερικα!) στο θεμα της διατροφης επισης..το αν εκεινοι π.χ. βολευονται να τους παταει με τα παπουτσια τον καναπε η να τους κανει το σπιτι βιδες ειναι δικο τους θεμα!υπαρχουν φορες που εχω κανει τα στραβα ματια και αλλες που εχω εισπραξει στραβωμενα ματια..

Παντως το να κανεις συζητηση γενικη νομιζω οτι θα ληφθει σαν επιθεση..καλυτερα να το δειχνεις η να το λες οτι στραβωσες γιατι ηταν χαζο αυτο που εγινε..μια δυο τρεις θα το παρουν το μηνυμα..

[Lucy]

Ακριβώς αυτό θέλω να αποφύγω, το να κάνω δηλαδή διάλογο, ή να αιτιολογώ τις προθέσεις μου ή να δίνω αναφορά για το πρόγραμμα του μωρού.

 

Μα γι΄αυτό έγραψα πριν ότι θα λες κάποια σύντομα επιχειρήματα. Μια σύντομη αιτιολόγηση σε περίπτωση που πεις κάτι και σε "γράψουν" ή "αντιδράσουν" ή ειρωνευτούν κτλ

Δεν θα κάτσεις να κάνεις ανάλυση ή κήρυγμα ή να τους δίνεις αναφορά για το κάθε τι. Και εμένα με κουράζει αυτό.

Πολλά που εσένα σου φαίνονται αυτονόητα, για άλλους μπορεί να μην είναι. Οπότε λες κάτι την πρώτη φορά ευγενικά και κοφτά, δίνεις και μια σύντομη εξήγηση σε περίπτωση που αντιδράσουν, αν επιμείνουν λες ότι η δική σου άποψη είναι διαφορετική και τελειώνει εκεί το θέμα. Την επόμενη φορά δεν θα τα ξαναπείτε. Θα τους πεις "μα δεν το συζητήσαμε το θέμα την προηγούμενη βδομάδα"?

Επίσης όπως είπε η άλλη κοπέλα, να διαλέγεις τις μάχες σου. Για λιγότερο σημαντικά θέματα, κάνε μια υποχώρηση όταν βρίσκεσαι στον χώρο τους, ώστε να μην σε βλέπουν σαν πνεύμα αντιλογίας.

[Lin_Lin]

Σε γενικές γραμμές είμαι σύμφωνη με το να διατηρήσουμε τέτοια στάση, ούτως ώστε και τα μηνύματα που θέλω εγώ να τα περνάω και η σχέση να μη χαλάσει. Απλά πιστεύω ότι από τα μικρά και απλά ξεκινούν οι βάσεις που θέλει ο καθένας να δώσει στο παιδί του, για αυτό και ασχολούμαι -για κάποιους ίσως και υπερβολικά- ως την παραμικρή λεπτομέρεια στο τι θα πουν και θα κάνουν με τη μικρή. Και εδώ εξέθεσα μόνο ένα πολύ μικρό μέρος των γεγονότων (σημαντικών και ασήμαντων) που έχουν συμβεί αυτούς τους 17 μήνες. Έχουν υπάρξει στιγμές που νιώθω τόσο αδύναμη να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων για το παιδί μου, να ξεσπάω και να γκρινιάζω στον άντρα μου πιέζοντάς τον να ξεκαθαρίσει εκείνος ορισμένα πράγματα ώσπου δεν άντεξα και είτε με βλέμματα του τύπου "δεν ανέχομαι υποδείξεις" είτε με σχόλια και απαντήσεις σαν αυτές που αναφέρατε δηλ. "όταν η μαμά λέει αυτό εννοεί αυτό" ή "αυτό κρίνουμε ως πιο σωστό με τον μπαμπά της να κάνουμε και αυτό θα κάνουμε γιατί έτσι έχουμε αποφασίσει" που σίγουρα κάποια μηνύματα έχουν δοθεί. Η διάρκεια με προβληματίζει, το κατά πόσον έχουν καταλάβει ότι μας/με πειράζουν ορισμένα πράγματα και βέβαια η μη επανάληψή τους....