ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

[zaxaroulis]

ΒΑΣΟΥΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ,ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΠΑΝΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ!!! ΦΙΛΙΑ!!

θα σου πω εγω την προσωπικη μου αποψη...

εμενα η δικη μου μανα δεν καταλαβαινει με τιποτα ρε παιδι μου.

εχω μιλησει ηρεμα και ωραια,εχω μιλησει αγρια,εχουμε βριστει ασχημα,εχουμε παιξει μεχρι και ξυλο....

εεε δεν καταλαβαινει ρε παιδι μου... παντα εχει αδικο και παντα βγαινει απο πανω.και η δικη μου μανα εχει κανει πααααρα πολλα και πολυ σοβαρα.

εκτος βεβαια οτι δεν μου εχει συμπαρασταθει ΠΟΤΕ και για ΤΙΠΟΤΑ.

 

ετσι ενδεικτικα να σου πω δυο απ τα πιο σοβαρα...

 

πριν 3 χρονια εχασα τον γιο μου απο λευχαιμια ....

για αυτην και την οικογενεια της ηταν σαν να εχασα τον καναρινι μου.οχι μονο δεν συμπαρασταθηκε πουθενα αλλα δεν με επιασε σαν μανα προς κορη να μου πει μια κουβεντα.... ενα μεγαλο Τιποτα !

 

Στα 3 χρονια ακριβως του χαμου του γιου μου διαγνωστηκα με καρκινο και ξεκινησα χημειοθεραπειες.Περναω παρα πολυ δυσκολα και στην υγεια μου αλλα και στην ψυχολογια μου...

Δεν εχει ερθει μια φορα να ρωτησει πως παω... τι λενε οι γιατροι,πωσ πανε οι θεραπειες κτλ..

 

ΑΥΤΑ ενα πολυ μικρο δειγμα...

Σημειωτεο δε... οτι μενει απο κατω μου... και δεν μπορει λεει να ανεβαινει σκαλες...αλλα ουτε και να παιρνει τηλ...

 

Προχθες ....εγινε το εξης.... που με φρικαρε ακομα περισσοτερο....

Μετα απο επιθυμια της κορης μου την πηγα για λιγο κατω στην γιαγια...

μετα απο 30' την ανεβασε φυσικα...

Το βραδυ λιγο πριν την ετοιμασω για υπνο την επιασαν εντονα κλαματα...

Της λεω τι εγινε καρδουλα μου γιατι κλαις... και με αγκαλιαζει και μου λεει εγω μανουλα μου ξερω οτι με αγαπας και εσυ και ο μπαμπακας.... εμεινα καγκελο! της λεω γιατι ψυχη μου,σου ειπε κανεις το αντιθετο??????

και μου λεει ναι μανουλα μου η γιαγια Ρ μου ειπε πριν οτι η μανα σου και ο πατερας σου δεν σε αγαπανε καθολου ... μονο εγω σε αγαπω!

 

Τα παιρνω λοιπον στο κρανιο και κατεβαινω κατω....

και της λεω (ηρεμα) η μικρη μου ειπε αυτα & αυτα....

 

η αντιδραση της ???????????

 

με εφτυσε κατα μουτρα και εμενα και την κορη μου... του τυπου φτουυυυ σας ,,, σας βαζω και μες στο σπιτι μου....

να φυγετε και δεν θελω να σας ξανα δω ΠΟΤΕ

και τσιριζε σαν την υστερικη.........

 

οταν με επιασε εμενα το παραπονο της λεω δεν πειραζει κρατα την κακια σου για σενα ουτως η αλλος δεν μου εχεις σταθει πουθενα... ακομα και τωρα που ειμαι αρρωστη ...

 

η απαντηση της ?????

 

απαπαπαπα.... δεν θελω να ακουω την λεξη καρκινος εδω μεσα....

γρουσουζια ... φτου φτου φτου....

 

 

 

Ε ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ?????????????????????

[Aeriko]

Είναι ο άνθρωπος που γέννησε την ψυχή μου.

 

Εμένα αυτό... μου λείπει και καταλαβαίνω με πόση ανακούφιση το λες! Χρειάστηκε να την ψάξω μόνη μου σταχυολογώντας από διάφορους ανθρώπους καλά στοιχεία που θα με βοηθούσαν να γίνω καλύτερη.... ευτυχώς που είμαι πολυσυλλεκτικό άτομο

[alcyon]

Εμένα αυτό... μου λείπει και καταλαβαίνω με πόση ανακούφιση το λες! Χρειάστηκε να την ψάξω μόνη μου σταχυολογώντας από διάφορους ανθρώπους καλά στοιχεία που θα με βοηθούσαν να γίνω καλύτερη.... ευτυχώς που είμαι πολυσυλλεκτικό άτομο

 

Μάλλον όσοι αντιμετώπισαν κάτι τέτοιο... αναπτύχθηκαν ως "πολυσυλλεκτικά" άτομα... αλλιώς........ τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα για παρελθόν αλλά και μέλλον.

[alphae]

Παιδιά επειδή περιγράφετε την ιστορία της ζωής μου θέλω να πω πως για την κακή σχέση μητέρας παιδιού ευθύνεται κατα κύριο λόγο η μητέρα και αυτό το λέω όντας μητέρα. Εγώ είχα ένα θέμα απο παιδάκι με τη μητέρα μου που αντί να λυθεί αυτό γινόταν όλο και χειρότερο. Δεν μπορούν να βελτιωθούν αυτές οι σχεσεις απλά να μπορούν να μείνουν στην άκρη. Η προσπάθεια και η πολλές επαφές καταλήγουν σε αλεπάλληλες συζητήσεις και παρεξηγήσεις. Στο μόνο που με βοήθησε αυτή η προβληματική σχέση ήταν να προσπαθώ πολύ ώς μητέρα. Τα παιδιά μου που τα λατρεύω θέλω να έχουν μια μητέρα που εγώ δε μπορεσα ποτέ να έχω!!! Απλά όταν βλέπω σχετικά νορμάλ σχέσεις γύρω μου πάντα στενοχωριέμαι! Όταν βλέπω μητέρες να είναι υποστηρικτικές με τις κόρες τους να τις βοηθούν κοιτώ ξαφνιασμένη...τόσο περίεργο μου φαίνεται. Πρέπει όλες μαζί να κάνουμε κλαμπ!

[christiana08]

Θα ήθελα να ρωτήσω:

Όσες πέρασαν από αυτά τα μονοπάτια που περιγράφονται εδώ (είτε από μητέρα είτε από τον πατέρα).....

 

...και αναλογιζόμενες την εως τώρα πορεία σας....

 

... υπήρξε κάποιος άνθρωπος που να στάθηκε δίπλα σας σαν γονιός; Κάποιος που να νιώσατε πως στάθηκε εκεί, ανιδιοτελώς και χωρίς να κριτικάρει ή να σαμποτάρει τις όποιες προσπάθειες και επιλογές σας;

 

Oχι,κανεις,μηδεν.

 

Βασω,δεν εχω λογια...

[Evang]

Παιδιά επειδή περιγράφετε την ιστορία της ζωής μου θέλω να πω πως για την κακή σχέση μητέρας παιδιού ευθύνεται κατα κύριο λόγο η μητέρα και αυτό το λέω όντας μητέρα. Εγώ είχα ένα θέμα απο παιδάκι με τη μητέρα μου που αντί να λυθεί αυτό γινόταν όλο και χειρότερο. Δεν μπορούν να βελτιωθούν αυτές οι σχεσεις απλά να μπορούν να μείνουν στην άκρη. Η προσπάθεια και η πολλές επαφές καταλήγουν σε αλεπάλληλες συζητήσεις και παρεξηγήσεις. Στο μόνο που με βοήθησε αυτή η προβληματική σχέση ήταν να προσπαθώ πολύ ώς μητέρα. Τα παιδιά μου που τα λατρεύω θέλω να έχουν μια μητέρα που εγώ δε μπορεσα ποτέ να έχω!!! Απλά όταν βλέπω σχετικά νορμάλ σχέσεις γύρω μου πάντα στενοχωριέμαι! Όταν βλέπω μητέρες να είναι υποστηρικτικές με τις κόρες τους να τις βοηθούν κοιτώ ξαφνιασμένη...τόσο περίεργο μου φαίνεται. Πρέπει όλες μαζί να κάνουμε κλαμπ!

 

Ετσι ακριβως! Εκει εχω καταληξει κι εγω! Αλλα παρολο που το εχω παρει αποφαση εξακολουθει να με στενοχωρει το καθε τι που γινεται.Δεν θελω να μπω σε λεπτομερειες, ειναι και τοσα πολλα..Ευτυχως εχω ενα κοριτσακι-αγγελουδι και μεσα απο εκεινη κλεινουν καποιες απο τις πληγες.Νιωθω ευλογημενη που ειμαι μητερα της κορης μου, αλλα αδικημενη που ειμαι κορη της μητερας μου.

[alphae]

Σαν να τα έγραψα εγώ τα λόγια σου....

[Aeriko]

same here!

[renakig]

Μία από τα ίδια κι εδώ! Δε λέω τα δύο τελευταία χρόνια περάσαμε πολλά και η μητέρα μου ακόμα περισσότερα. Χάσαμε πρώτα την αδερφή μου, μετά τον πατέρα μου... Πόσα να αντέξει κι αυτή! Όμως μπορώ να την δικαιολογήσω ως ένα σημείο. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι ο καθένας μας περνάει το Γολγοθά του με τον δικό του τρόπο. Σίγουρα ο πόνος είναι τελείως διαφορετικός όταν χάνεται το παιδί σου, αλλά δεν παύει να ήταν και δικιά μου αδερφή, όπως και με τον πατέρα μου! Αυτό που δεν μπορώ όμως με τίποτα να της συγχωρήσω είναι μόλις της ανακοίνωσα τις προάλλες ότι περιμένει κι άλλο εγγονάκι, αντί να χαρεί, με κοίταξε με απογοήτευση (για να μην πω ότι το ύφος της ήταν σαν να πέθανε κάποιος) κι άρχισε να μιλάει (ως συνήθως) ειρωνικά. Μετά από κανά δυο μέρες άρχισε να με καλοπιάνει, αφού όλοι οι γνωστοί της την είπανε... Εύχομαι κι ελπίζω να μην της μοιάσω....

[elachl]

Ετσι ακριβως! Εκει εχω καταληξει κι εγω! Αλλα παρολο που το εχω παρει αποφαση εξακολουθει να με στενοχωρει το καθε τι που γινεται.Δεν θελω να μπω σε λεπτομερειες, ειναι και τοσα πολλα..Ευτυχως εχω ενα κοριτσακι-αγγελουδι και μεσα απο εκεινη κλεινουν καποιες απο τις πληγες.Νιωθω ευλογημενη που ειμαι μητερα της κορης μου, αλλα αδικημενη που ειμαι κορη της μητερας μου.

και εγω δεν θελω να μιλησω ακομα..αλλλα ειμαστε παρα πολλες...

[elachl]

Παιδιά επειδή περιγράφετε την ιστορία της ζωής μου θέλω να πω πως για την κακή σχέση μητέρας παιδιού ευθύνεται κατα κύριο λόγο η μητέρα και αυτό το λέω όντας μητέρα. Εγώ είχα ένα θέμα απο παιδάκι με τη μητέρα μου που αντί να λυθεί αυτό γινόταν όλο και χειρότερο. Δεν μπορούν να βελτιωθούν αυτές οι σχεσεις απλά να μπορούν να μείνουν στην άκρη. Η προσπάθεια και η πολλές επαφές καταλήγουν σε αλεπάλληλες συζητήσεις και παρεξηγήσεις. Στο μόνο που με βοήθησε αυτή η προβληματική σχέση ήταν να προσπαθώ πολύ ώς μητέρα. Τα παιδιά μου που τα λατρεύω θέλω να έχουν μια μητέρα που εγώ δε μπορεσα ποτέ να έχω!!! Απλά όταν βλέπω σχετικά νορμάλ σχέσεις γύρω μου πάντα στενοχωριέμαι! Όταν βλέπω μητέρες να είναι υποστηρικτικές με τις κόρες τους να τις βοηθούν κοιτώ ξαφνιασμένη...τόσο περίεργο μου φαίνεται. Πρέπει όλες μαζί να κάνουμε κλαμπ!

μια απο τα ιδια!

[Aeriko]

Eμένα πάντως δεν με παρηγορεί ότι είμαστε πολλές. Με εξοργίζει!

[christiana08]

Ριξτε μια ματια εδω...

 

http://www.businesswoman.gr/ygeiaoikogeneia/psychologia/1763-2007-06-11

[alphae]

Μία από τα ίδια κι εδώ! Δε λέω τα δύο τελευταία χρόνια περάσαμε πολλά και η μητέρα μου ακόμα περισσότερα. Χάσαμε πρώτα την αδερφή μου, μετά τον πατέρα μου... Πόσα να αντέξει κι αυτή! Όμως μπορώ να την δικαιολογήσω ως ένα σημείο. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι ο καθένας μας περνάει το Γολγοθά του με τον δικό του τρόπο. Σίγουρα ο πόνος είναι τελείως διαφορετικός όταν χάνεται το παιδί σου, αλλά δεν παύει να ήταν και δικιά μου αδερφή, όπως και με τον πατέρα μου! Αυτό που δεν μπορώ όμως με τίποτα να της συγχωρήσω είναι μόλις της ανακοίνωσα τις προάλλες ότι περιμένει κι άλλο εγγονάκι, αντί να χαρεί, με κοίταξε με απογοήτευση (για να μην πω ότι το ύφος της ήταν σαν να πέθανε κάποιος) κι άρχισε να μιλάει (ως συνήθως) ειρωνικά. Μετά από κανά δυο μέρες άρχισε να με καλοπιάνει, αφού όλοι οι γνωστοί της την είπανε... Εύχομαι κι ελπίζω να μην της μοιάσω....

 

Κορίτσι με συγκίνησες έχουμε την ίδια ιστορία. Σου έστειλα π.μ.

[alphae]

Εγώ πιστεύω πως η μητέρα είναι αυτή που δίνει αυτοπεποίθηση στα παιδιά της και μητέρες ανώριμες κάνουν παιδιά με όχι εξαιρετική αυτοπεποίθηση. Η σκέψη είναι πως αφού με δε εκτιμά η μητέρα μου γιατί να με εκτιμά ο οποιοσδήποτε! Βέβαια με τα χρόνια αυτό αλλάζει, γιατί ωριμάζεις. ...Ο Φρόιντ ήταν ο πρώτος που αμφισβήτησε τη δεδομένη μητρική αγάπη γιαυτό θεωρήθηκε και αιρετικός για την τότε εκκλησία και κοινωνία και όχι τόσο για τις νέες απόψεις σχετικά με τη σεξουαλικότητα των΄ανθρώπων....

[katesps]

Κορίτσια, καλησπέρα!!!

Γράφω και πάλι σε αυτό το θέμα, σε μία κατάσταση ιδιαίτερα φορτισμένη. Όχι, ότι θα έγραφα διαφορετικά, αφού πρόκειται για τη μαμά μου.

Αχ, και δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Τέλος πάντων, θα σας πω, γιατί είμαι πολύ στεναχωρημένη αυτή τη στιγμή κι είμαι και στη δουλειά.

Λοιπόν, με το σύζυγο αποφασίσαμε να πάρουμε των οματιών μας και να φύγουμε από την Αθήνα προς τα ανατολικά προάστεια, έτσι τον τελευταίο καιρό ετοιμάζουμε/ανακαινίζουμε το σπίτι και ψάχνουμε να βρούμε σχολείο για τη μικρή, ακόμη δεν έχουμε αποφασίσει ιδιωτικό ή δημόσιο. Σήμερα το πρωί μαζί με το παιδί είδαμε ένα σχολείο και διαλέξαμε πλακάκια για την κουζίνα. Περιχαρής εγώ, τηλεφώνησα στη μαμά μου για να της πω τα νέα. Ξερέτε ποια ήταν η απάντησή της: "Δεν θέλω να ξέρω τίποτα για ό,τι κάνεις κι όταν μετακομίσεις δεν θέλω να σε ξαναδώ".:shock:

Όπως κατάλαβατε, η μαμά μου διαφωνεί μέχρι εκεί που δεν παίρνει για αυτή την απόφαση, αλλά πείτε μου είναι λόγος αυτός να μιλάει έτσι.

Ποτέ της δεν στήριξε ούτε μια απόφασή μου, άσχετο εάν κάποιες από αυτές βγήκαν σε καλό, τώρα είναι τελείως αρνητική στο όλο θέμα από την πρώτη στιγμή. Εντάξει, αυτή είναι η σκέψη της, καλώς. Αλλά να μιλάει έτσι;;;

:sad:

[LA LATINA]

[quote=katesps;1898213

 

o λογος που διαφωνει??? μηπως ησασταν κοντα και εβλεπε το παιδι και τωρα φευγοντας απομακρυνεται απ το εγγονι? μηπως μπαινοεβγαινε και τωρα δε θα μπορει? εσεις γιατι αποφασισετε να την "κανετε"? αν δε μας πεις λεπτομερειες φαινεται οτι την τσιμπησε μυγα, αν μας πεις θα καταλαβουμε......οσο για τα λογια, μανα και κορη ειστε, θα τα βρειτε στην πορεια

[katesps]

Στέλλα, καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.

Σου απαντώ στις απορίες σου: η μαμά μου μένει στο διπλανό διαμέρισμα, αλλά κι εκεί που θα πάμε έχει σπίτι μόλις δύο τετράγωνα πιο κάτω. Δηλαδή, μένει πότε εδώ πότε εκεί, ανάλογα με τις δουλειές της και τον καιρό. Εννοείται ότι ποτέ δεν της είπαμε ότι δεν θα βλέπει το εγγόνι της, ούτε ποτέ υπονοήθηκε κάτι τέτοιο. Είναι γιαγιά, τέλος. Μάλιστα, όταν αποφασίσαμε να φύγουμε πρώτα το είπαμε στη μαμά μου, ρωτώντας την, εάν θα ήθελε να μείνουμε όλοι μαζί (παρόλο που γνωρίζω τις παραξενιές της και τις ιδιοτροπίες της), άλλωστε το σπίτι είναι αρκετά μεγάλο, πολύ μεγάλο, δεν υπάρχει πρόβλημα χώρο ή στριμώγματος, κι η απάντησή της ήταν αρνητική. Από ό,τι έχω καταλάβει, δεν θέλει να φύγουμε, και προβάλλει διάφορες δικαιολογίες, όπως ότι είναι μακριά, πώς θα έρχεστε στις δουλειές σας, και πώς εσείς παιδιά της πόλης, πάτε εκεί, κι άλλα τέτοια. Εμείς, πάλι, αποφασίσαμε να φύγουμε, επειδή θέλουμε κάτι καλύτερο για το παιδί και για μας. Η Αθήνα, και μάλιστα το κέντρο που μένουμε εμείς, είναι πια κουραστική.

Όσο για τα λόγια, που γράφεις ότι ανταλλάξαμε, δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Είναι πολλά τα χρόνια που δεν της απαντάω, γιατί ξέρω ότι στο τέλος θα τσακωθούμε άγρια, άσχημα, μέχρι εκεί που δεν παίρνει και δεν αντέχω να μην της μιλάω, όπως δεν αντέχω να μου μιλάει έτσι.

[LA LATINA]

εφοσον λοιπον για την ιδια δεν αλλαζει κατι (παλι θα ειναι κοντα σας) και εφοσον δεν την απομακρυνατε (ισα ισα της ειπατε και να μεινετε μαζι) δε βλεπω κανενα λογο να αντιδρα ετσι... λογια εννοουσα τον τροπο που σου μιλησε, οχι οτι ειπατε λογια ασχημα μεταξυ σας

καλα θα κανεις να της εξηγησεις λοιπον οτι το χαος της Αθηνας (του κεντρου) δεν το θελεις για το παιδι σου, οτι θελεις ενα καλυτερο περιβαλλον, οτι το πανε ελα στη δουλεια μονο εσενα επιβαρυνει και οχι εκεινην, και απ τη στιγμη που σε τιποτα δεν την ξεβολευεις, τη θελεις πλαι σου και οχι απεναντι σου....με καλο τροπο....εκτος αν ειναι γενικης καταστασης γκρινιαρα οποτε θα γινω Βασιλης Καρρας...."ΑΣ ΤΗΝ ΝΑ ΛΕΕΙ!!!"

[RATATOULI]

Μην στεναχωριέσαι κοριτσάκι μου! Δυστηχώς οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες και δη οι μαμάδες έχουν μια τάση να μην απογαλακτίζουν τα παιδιά τους ακόμα και αν έχουν τα ίδια δημιουργήσει οικογένεια! Το ενστικτό σου σε έχει οδηγήσει σε σωστές αποφάσεις στο παρελθόν, όπως μας αναφέρεις! Άκουσε το ξανά! Ακόμα και αν μια στις 100 δεν είναι! και τι έγινε! Όλοι κερδίζουμε ή κάποιες φορές χάνουμε! That's life! Να κοιτάς πάντα το συμφέρον της δικιάς σου οικογένειας και μην επηρεάζεσαι από άλλους ακόμα και αν αυτοί είναι οι ίδιοι σου οι γονείς!

[katesps]

Κορίτσια, ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.

Από χθες, έχω ηρεμήσει, αλλά ναι, μία στεναχώρια την αισθάνομαι. Τέλος πάντων, θα το πολεμήσω κι αυτό.

Στη μητέρα μου έχω εξηγήσει για ποιους λόγους, φεύγουμε από την Αθήνα. Άλλωστε, κι η ίδια, όταν έφτιαχνε το σπίτι της στην εξοχή, αυτά είχε κατά νου. Απλώς δεν τα δέχεται.

Και ναι, εάν τελικά κάνω λάθος, θα επιστρέψω στη βάση μου. Δεν χάνω και κάτι. Στο κάτω κάτω δοκιμάζω κι αν δεν μου αρέσει, φεύγω. Όχι, ότι είναι και κάτι εύκολο, αλλά γιατί να μην δοκιμάσω;

Άρνηση, παντού και πάντα άρνηση.

Τελικά, είναι αυτό που έγραψε η RATATOULI, ότι οι ελληνικές οικογένειες δεν απογαλακτίζουν τα παιδιά τους, παρά την ηλικία των παιδιών και τη δημιουργία από αυτά νέας οικογένειας. Και τώρα εγώ σκέφτομαι, έτσι θα γίνω απέναντι στο δικό μου παιδί; Και με πιάνει σύγκρυο.

Καλό βράδυ!!!

[Aeriko]

Εγώ νομίζω πως είναι λόγια θυμού και ότι δεν τα εννοεί... Αν τα εννοεί... δικό της το κρίμα

[katesps]

Εγώ νομίζω πως είναι λόγια θυμού και ότι δεν τα εννοεί... Αν τα εννοεί... δικό της το κρίμα

 

Αχ, Αερικούλι, πόσο θέλω να πιστέψω ότι είναι μόνο λόγια θυμού, αλλά πάντα μόνο λόγια θυμού μου λέει.

Αυτή την άρνηση σε όλα είναι που δεν αντέχω άλλο.

[Aeriko]

Χρειάζεσαι την αποδοχή της; Εννοώ πρακτικά... γιατί συναισθηματικά την ξέρω την απάντηση! Αν πρακτικά δεν χρειάζεσαι την αποδοχή της τότε να επιβάλλεις τη λογική σου στο συναισθημά σου και να προβάλλεις το συναίσθημα που αφορά τη ΔΙΚΗ σου οικογένεια και το καλό της! Εκείνη νομίζει πως με αυτό τον τρόπο προστατεύει τη ΔΙΚΗ της οικογένεια αλλά της έχει διαφύγει πως δεν είναι πια δική της!

[elenik]

εφοσον λοιπον για την ιδια δεν αλλαζει κατι (παλι θα ειναι κοντα σας) και εφοσον δεν την απομακρυνατε (ισα ισα της ειπατε και να μεινετε μαζι) δε βλεπω κανενα λογο να αντιδρα ετσι... λογια εννοουσα τον τροπο που σου μιλησε, οχι οτι ειπατε λογια ασχημα μεταξυ σας

καλα θα κανεις να της εξηγησεις λοιπον οτι το χαος της Αθηνας (του κεντρου) δεν το θελεις για το παιδι σου, οτι θελεις ενα καλυτερο περιβαλλον, οτι το πανε ελα στη δουλεια μονο εσενα επιβαρυνει και οχι εκεινην, και απ τη στιγμη που σε τιποτα δεν την ξεβολευεις, τη θελεις πλαι σου και οχι απεναντι σου....με καλο τροπο....εκτος αν ειναι γενικης καταστασης γκρινιαρα οποτε θα γινω Βασιλης Καρρας...."ΑΣ ΤΗΝ ΝΑ ΛΕΕΙ!!!"

 

Αυτο +

 

εχω παψει χρονια τωρα να καταπινω οτι με ενοχλει. Αν κατι με πληγωνει ή με κανει να νοιωθω ασχημα το λεω κατα προσωπο (αφου ηρεμησω και οχι εν βρασμο ψυχης) και το βγαζω απο μεσα μου.

Αν δεν μιλησετε (σκληρα μερικες φορες) στον απεναντι σας ισως δεν συνειδητοποιει πως σας κανει να νοιωθετε αυτο που λεει ή κανει.

 

Στην κοπελα που ειναι εγκυος και εχει χασει πατερα και αδερφη συγκεκριμενα.. ισως η μητερα της να πρεπει να τ ακουσει ωστε να επανελθει λιγο.

Ολοι ποναμε , ολοι περναμε δυσκολα αλλα μια τετοια χαρα να της βγαζει πικρα το θεωρω ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ και δεν θα το αφηνα ασχολιαστο ο θεος ο ιδιος να το ελεγε.