Μαμά ή Μπαμπά????

Καλημέρα .

Εχω μια απορία .Η κόρη μου είναι σχεδόν 16 μηνών και εδώ και λίγο καιρό εχει αρχίσει να λεει μαμα μπαμπα γιαγιά και διάφορες άλλες λεξούλες.

Ενώ ελεγε συνέχεια μαμα εδώ και λίγο καιρο φωναζει σχεδον παντα το μπαμπα της και ΑΜΑ θυμηθει φωναζει και μενα.Ξυπναει και θα φωνάξει πρώτα μπαμπα .

Δεν ξερω αν τίθεται θεμα αδυναμιας γιατι παίζει μαζι μου πολύ συνήθως κλαιει αν θα φύγω από το δωματιο ενώ στον μπαμπα της δεν το κανει και περναμε πολλες ωρες μαζί.

Οπότε γιατι φωναζει περισσότερο μπαμπα??

Τα δικά σας τι κανουν?

welcome to the club :lol: Μπαμπακίαση το λέει ο άντρας μου....... :mrgreen: είναι μια φάση που νομίζω ότι κρατάει γύρω στα 20 χρόνια :lol:

Και η δικιά μου τα ίδια κάνει, μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι αν δεν την θήλαζα θα με είχε γρ.......

Κάθε μέρα την κατεβάζει ο άντρας μου στο σχολικό, της λέω λοιπόν, κάνε αγάπη μου μα την μαμά, γυρνάει και φιλάει τον άντρα μου......την μαμά δεν θα την κάνεις μα καρδία μου ? ....με φιλάει και γυρνάει και ΞΑΝΑ φιλάει τον μπαμπάαααααααααααααααα ??:

Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ.

Τώρα προβληματίστικα!!!!!!!!!

20 χρονια????????????

Κάθε μέρα την κατεβάζει ο άντρας μου στο σχολικό, της λέω λοιπόν, κάνε αγάπη μου μα την μαμά, γυρνάει και φιλάει τον άντρα μου......την μαμά δεν θα την κάνεις μα καρδία μου ? ....με φιλάει και γυρνάει και ΞΑΝΑ φιλάει τον μπαμπάαααααααααααααααα ??:

Απαιχτη η μικρη :grin:

Και η δικη μου για αρκετο διαστημα μονο Μπαμπα ελεγε, Μαμα ουτε κατα διανοια, αφου ειχα αρχισει να στενοχωριεμαι οτι δεν προκειται να την ακουσω ποτε αυτη τη λεξη!

Παντως τωρα πια ειναι συμφεροντολογα και τα εχει καλα με οποιον παει με τα νερα της τη συγκεκριμενη στιγμη

Εγώ πάντως το διασκεδάζω αφάνταστα γιατί θεωρώ τον πατέρα της ριγμένο σε σχέση με την ανατροφή και την απασχόληση της μικρής λόγω της δουλειάς του και ξέρω ότι τον στεναχωρούσε που μέχρι μία ηλικία δεν μπορούσε ας πούμε να της δώσει γάλα (αφού την πρώτη φορά που έφαγε στερεά τροφή την τάισε αυτός τέτοιο καημό είχε) :mrgreen:

Πέρα από το αστείο του θέματος νομίζω ότι δεν έχει να κάνει μόνο με το φύλο του παιδιού αλλά περισσότερο με το πόσες ώρες βλέπουν τον μπαμπά τους και ότι εμάς μας θεωρούν δεδομένες. Ο βαφτισιμιός μου στην ίδια περίπου ηλικία είχε τρελό κόλλημα με τον μπαμπά του σε σημείο να μην μπορεί να πλησιάσει ούτε την εξώπορτα………. :shock:

elenik μου, τέτοια κουφά κάνει και μας έχει τρελάνει (κουκουβαοοοο)

SOULA 20 χρονάκια μόνο αν είσαι τυχερή

Εμένα που είναι ισοροπημένος ο χρόνος που περνάμε κι εγώ κι ο άντρας μου μαζί της φωνάζει και τους δύο. Το πρωί μου ξυπνάει φωνάζει πάντα μπαμπά γιατί ξέρει ότι ο μπαμπάς της της ετοιμάζει το πρωί. Τις άλλες ώρες όμως φωνάζει και τους 2.

Κορίτσια η μικρή μου φωνάζει το μπαμπα της το βραδυ αν θα ξυπνήσει αλλά και το πρωί

και αν δεν παρεια απαντηση μετα θα φωναξει και μενα.

Βεβαια εγω δουλευω ενω ο συζυγος ειναι στο σπίτι οπότε μπορεί ετσι να το εχει συνδυασει και αυτή.

Κατα τη δειαρκεια της ημέρας φωναζει και μαμα πολύ συχνά και οι ώρες που περνάω μαζί της είναι αρκετα περισσότερες από ότι ο μπαμπάς της.

Τουλάχιστον οταν γυρίσω από τη δουλειά.

Αν πηγαίνει ο μπαμπάς το βράδυ συνήθως μπαμπά θα φωνάζει. Εμάς όταν πάει στη γιαγιά φωνάζει γιαγιά.

Εγώ πάλι νομίζω ότι είναι φάση και θα περάσει. Ο γιος μου μέχρι πριν από 1 μήνα είχε πάθει μπαμπακίαση. Ξυπνούσε το πρωί και όχι μόνο φώναζε μπαμπά, αλλά όταν πήγαινα εγώ να τον σηκώσω από την κούνια του έκλαιγε και δεν σταματούσε αν δεν πήγαινε ο μπαμπάς μας. Και γενικότερα όταν γυρίζαμε από την δουλειά (έχουμε κοινό ωράριο σχεδόν) , πρώτα πήγαινε στον μπαμπά ενώ εμένα μου γύριζε το κεφάλι. Εννοείται ότι είχα πέσει σε κατάθλιψη αν και όλοι μου έλεγαν ότι είναι μία φυσιολογικη φάση που περνάει το παιδί και ότι μάνα είναι μόνο μία και τα σχετικά.

Ομολογώ όμως πως τον τελευταίο μήνα ο γιος μου έχει πάθει μαμακιαση. Σε σημείο που να θέλω να πάω από το ένα δωμάτιο στο άλλο και όχι μόνο να με ακολουθεί αλλά να κρέμεται από τη φούστα μου στην κυριολεξία.

Και ξέρω ότι σε λίγο καιρό πάλι θα πάθει μπαμπακίαση και μετά ξανά μαμακίαση κλπ, κλπ.

Και ξέρω ότι σε λίγο καιρό πάλι θα πάθει μπαμπακίαση και μετά ξανά μαμακίαση κλπ, κλπ.

:mrgreen:

Μαλλον θα συμφωνήσω με τη Mickey

Η μικρη μου φωναζει και τους δυο οταν ξυπναει, πρωτα λεει μαμα και μετα μπαμπα. Ο αντρας μου μου εχει πει οτι οταν λειπω στην δουλεια η καλυτερα οταν δεν ειμαι σπιτι με ζηταει. Λεει συνεχεια μαμα μαμα. Οταν την εχω εγω και λειπει εκεινος απο το σπιτι φωναζει μπαμπα. Και ειδικα οταν μιλαω στο τηλεφωνο με οποιονδηποτε εκεινη μπαμπα λεει.

Η δική μου οχι μόνο έχει ξεκάθαρη αδυναμία στον πατέρα της αλλά τρελλαίνεται και με τους ξένους.Οταν δει ξένο άνθρωπο στο σπίτι κάνει αμάν και πως να την πάρει αγκαλιά και να την παίξει.Εμένα ούτε να με φτύσει.Εχω αρχίσει να προβληματίζομαι.

δηλαδη ειναι ολα φυσιολογικα;;;γιατι εμενα με φωναζει μονο οταν προκειται για θεμα επιβιωσης πχ οταν πειναει,ειναι λερωμενος,οταν νυσταζει.

παρολο που ειναι μικρος νομιζω μας εχει παρει χαμπαρι και οταν τον μαλωνω κυκλοφορει μεσα στο σπιτι με τα χερια σε απογνωση και φωναζει μπαμπαααααααααα μου.βεβαια παντα κολαει και το μου.ετσι για να μην ξεχνιομαστε.

Τελικά τα μικρά μας αγγελούδια είναι παμπόνηρα!!!!! Αυτό έχω να πω! Και νομίζω ότι γνωρίζουν την αδυναμία που τους έχουμε και το εκμεταλλεύονται και λίγο. Όταν ο γιος μου ήταν στην φάση της μπαμπακίασης εννοείται ότι και είχα προβληματιστεί πολύ και στεναχωριόμουν πάρα πολύ και του το έδειχνα. Πήγαινα λοιπόν με περίλυπο ύφος και του έλεγα "δώσε ένα φιλάκι στη μαμά που σε αγαπάει και της έλλειψες" και εννοείται ο μικρός ότι μου γύριζε το κεφάλι και δεν μου έδινε σημασία. Μόλις όμως άλλαξα τροπάριο , δηλ δεν ήθελε να με φιλήσει, έλεγα δεν πειράζει και έφευγα. Ή όταν τον έπαιρνα αγκαλιά και εκείνος φώναζε, "κάτω μαμά" και φώναζε τον μπαμπά , του έλεγα "Εντάξει, έλα μπαμπάκα να πάρεις τον Νεκτάριο" Αυτό έγινε για αρκετό καιρό και από τότε ο μικρός δεν ξεκολλάει. Θέλω να πω επειδή μας θεωρούν δεδομένες τις μανούλες και επειδή ούτως ή άλλως ξέρουν ότι τα αγαπάμε περισσότερο και από την ζωή μας , για αυτό δεν μας δίνουν σημασία.

Οπότε φυσιολογικές πιστεύω ότι είναι οι αντιδράσεις τους και οι συμπεριφορές τους.

Παιδιά, για όσους δεν το έχουν ήδη καταλάβει, τα μικρούλια μας μας ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ. Βλέπουν ενήλικο και σου λένε, αυτόν/αυτήν τον κάνω ό,τι θέλω . Και η αλήθεια είναι ότι όντως μας κάνουν ό,τι θέλουν.

Λόγω της δουλειάς μου, είμαι μέσα σε παιδιά κάθε ηλικίας εδώ και δώδεκα χρόνια, όλη την ημέρα, και μπορώ να σας πω ότι σε αυτά τα δώδεκα χρόνια τα πιτσιρίκια που δεν μπόρεσα να κάνω καλά μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ε, λοιπόν, ο Φάνης με κάνει ό,τι ό,τι ό,τι θέλει. Και αυτό ισχύει για όλη την οικογένεια. Μαμά να πει, μπαμπά να πει, θεία να πει, παππού-γιαγιά να πει, όλοι τρέχουμε. Και φυσικά, όλοι το ξέρουμε ότι μας δουλεύει, και όλοι το χαιρόμαστε και όλοι το απολαμβάνουμε. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από ένα παιδί που κοροϊδεύει έναν μεγάλο, ειδικά όταν είναι εν γνώσει μας, έτσι δεν είναι?

Εμείς ίσως λόγω δουλείας του άντρα μου περνάμε την αντίθετη φάση πάντα φωνάζει μαμά και το βράδυ που ξυπνάει και έρχεται κλαίγοντας ποτε΄δεν πάει στην πλευρά του πατέρα της τρέχει στην δικιά μου και φωνάζει μαμά μου.Ακόμα και στο Fun Park Που πάνε με τον πατέρα της μπορεί να κάτσει καμία ωρίτσα και μετά αρχίζει θέλω τη μαμά μου πάμε σπίτι στην μαμά μου κτλ.αλλά τον μπαμπά της τον τρελλαίνει στα φιλία και τον φωνάζει πατερουλη μου

Και εμένα με προβληματίζει η στάση του μικρού μου..Είναι 2 ετών. Τα πρωινά επειδή εργάζομαι τον κρατάει η μαμά μου στον χώρο μας...Τον προσέχει, τον λατρεύει και δεν μπορώ να πω πως τον παραχαιδεύει...με την έννοια οτι δεν τον κακομαθαίνει. Με τον σύζυγο γυρίζουμε σχεδόν ταυτόχρονα στο σπίτι. Όμως επειδή ο άντρας μου εργάζεται κ το απόγευμα...μετά από κανένα δίωρο φεύγει πάλι. Σαν γυρίζουμε λοιπόν...τρέχει στον μπαμπά του...μπαμπά μου και μπαμπά μου...και εμένα με έχει..γραμμένη. Αν τύχει κ γυρίσω εγώ πρώτη (πριν τον σύζυγο) ενώ ακούει βήματα στη σκάλα και τρέχει περιμένοντας πίσω απο την πόρτα..φωνάζει Μπαμπα μου...Μπαμπά μου..και μολις με βλέπει..απογοητεύεται...Μπαμπά μου θέλω..φύγε μαμά...και κάνει να με βγάλει έξω... Με στεναχωρεί αυτή η κατάσταση αν και απο όσα διάβασα μάλλον έιναι φάση που περνάει...Το θέμα είναι πως εγώ περνάω πολύ..δηλ. όλο τον χρόνο μου μετά τη δουλειά μου..μαζί του. Όπου και να πάω τον παίρνω μαζί μου, τον βγάζω βόλτες, τον κάνω αυτοκινητάκια, κούνιες, εγώ τον κάνω μπανάκι, εγώ τον κοιμίζω (κοιμόμαστε αγκαλίτσα το βράδυ μαζί στο κρεβατι μου...γιατί δεν θέλει να κοιμάται στη κούνια του..και γιατί μάλλον και εμένα μου λείπει ολα τα πρωινά..και προσπαθώ να τον χορτάσω όσο μπορώ τα απογεύματα κ τα βράδια). Αν ερωτηθεί..κακώς βέβαια..αλλά αν τον ρωτήσει κανείς ποιον αγαπάς πιο πολυ...αμέσως λέει τον Μπαμπά μου.... Η μητέρα μου βλέποντας την κατάσταση...του μιλάει οταν λείπω κ του λεει ποσο τον αγαπάει η μανούλα, που του φέρνει πράγματα, δώρα, που τον πάει βολτούλες, που τον πάει κούνιες, που παίζουνε μαζί με τη μανούλα και σαν έρθει απο τη δουλειά της η μανούλα να της κάνει μια μεγάληηηη αγκαλια...ε...αυτός ειναι ασυγκίνητος... Σκέφτομαι μήπως φταίει -αν τελικά φταίει και κατι- το γεγονός οτι αυτή που κάνει τις παρατηρήσεις, αυτή που υψώνει τη φωνή, αυτή που θα μαλώσει..είμαι εγώ..εκ των πραγμάτων βέβαια..αφού ο μπαμπάς τον βλέπει λιγότερες ώρες...Αλλά πάλι και η μητέρα μου, η γιαγια του δηλαδή, του κανει παρατηρησεις, τον μαλώνει οποτε χρειάζεται..αλλά δεν έχει την ιδια σταση απέναντι της...Θέλει να ειναι μαζί της, βέβαια καμια δόση τον πιανει και δεν τη θελει ουτε εκείνη..συνήθως όταν είναι σπιτι ο μπαμπάς του. Από την άλλη σκέφτομαι μήπως έχει το άγχος οτι ο μπαμπας θα φύγει...ενώ η μαμά ας πούμε είναι σιγουρα εδω...και του δείχνει τοση αδυναμια προκειμένου να τον "κρατήσει" περισσότερο μαζί του;;;;; Δεν ξέρω..είμαι λίγο πικραμένη..γιατί του έχω τρομερή αδυναμία, τον λατρεύω, μου λειπει ολη μερα και σαν γυρίζω το μεσημέρι...θέλω να ειμαστε ολο αγκαλίτσες..αλλά αυτός συνήθως....με εχει στην απόσταση. Υπάρχουν βεβαια και ημέρες που θελει και τα δικα μου χάδια, τις αγκαλιές μου και ολα αυτά. Με τον άντρα μου ..συνήθως κάνουν πιο πολλές τρέλες..τον κάνει αεροπλανακι, τον σηκώνει ψηλά, τρέχουνε και κυνηγιούνται μες το σπίτι, γαργαλιτά, κλπ...και λέω..: Μήπως διασκεδάζει πιο πολύ με τον μπαμπά μας; Μήπως εγώ είμαι "ξενέρωτη" για εκείνον; Η κακιά της υπόθεσης... δεν ξέρω..δεν ξέρω...

Εμείς ίσως λόγω δουλείας του άντρα μου περνάμε την αντίθετη φάση πάντα φωνάζει μαμά και το βράδυ που ξυπνάει και έρχεται κλαίγοντας ποτε΄δεν πάει στην πλευρά του πατέρα της τρέχει στην δικιά μου και φωνάζει μαμά μου.Ακόμα και στο Fun Park Που πάνε με τον πατέρα της μπορεί να κάτσει καμία ωρίτσα και μετά αρχίζει θέλω τη μαμά μου πάμε σπίτι στην μαμά μου κτλ.αλλά τον μπαμπά της τον τρελλαίνει στα φιλία και τον φωνάζει πατερουλη μου

Μα πόσο λέμε σε καταλαβαίνω!!!!!!! Κρέμμεται από τα φουστάνια μου από την ώρα που φεύγουμε από τον παιδικό.

Και εμένα με προβληματίζει η στάση του μικρού μου..Είναι 2 ετών. Τα πρωινά επειδή εργάζομαι τον κρατάει η μαμά μου στον χώρο μας...Τον προσέχει, τον λατρεύει και δεν μπορώ να πω πως τον παραχαιδεύει...με την έννοια οτι δεν τον κακομαθαίνει. Με τον σύζυγο γυρίζουμε σχεδόν ταυτόχρονα στο σπίτι. Όμως επειδή ο άντρας μου εργάζεται κ το απόγευμα...μετά από κανένα δίωρο φεύγει πάλι. Σαν γυρίζουμε λοιπόν...τρέχει στον μπαμπά του...μπαμπά μου και μπαμπά μου...και εμένα με έχει..γραμμένη. Αν τύχει κ γυρίσω εγώ πρώτη (πριν τον σύζυγο) ενώ ακούει βήματα στη σκάλα και τρέχει περιμένοντας πίσω απο την πόρτα..φωνάζει Μπαμπα μου...Μπαμπά μου..και μολις με βλέπει..απογοητεύεται...Μπαμπά μου θέλω..φύγε μαμά...και κάνει να με βγάλει έξω... Με στεναχωρεί αυτή η κατάσταση αν και απο όσα διάβασα μάλλον έιναι φάση που περνάει...Το θέμα είναι πως εγώ περνάω πολύ..δηλ. όλο τον χρόνο μου μετά τη δουλειά μου..μαζί του. Όπου και να πάω τον παίρνω μαζί μου, τον βγάζω βόλτες, τον κάνω αυτοκινητάκια, κούνιες, εγώ τον κάνω μπανάκι, εγώ τον κοιμίζω (κοιμόμαστε αγκαλίτσα το βράδυ μαζί στο κρεβατι μου...γιατί δεν θέλει να κοιμάται στη κούνια του..και γιατί μάλλον και εμένα μου λείπει ολα τα πρωινά..και προσπαθώ να τον χορτάσω όσο μπορώ τα απογεύματα κ τα βράδια). Αν ερωτηθεί..κακώς βέβαια..αλλά αν τον ρωτήσει κανείς ποιον αγαπάς πιο πολυ...αμέσως λέει τον Μπαμπά μου.... Η μητέρα μου βλέποντας την κατάσταση...του μιλάει οταν λείπω κ του λεει ποσο τον αγαπάει η μανούλα, που του φέρνει πράγματα, δώρα, που τον πάει βολτούλες, που τον πάει κούνιες, που παίζουνε μαζί με τη μανούλα και σαν έρθει απο τη δουλειά της η μανούλα να της κάνει μια μεγάληηηη αγκαλια...ε...αυτός ειναι ασυγκίνητος... Σκέφτομαι μήπως φταίει -αν τελικά φταίει και κατι- το γεγονός οτι αυτή που κάνει τις παρατηρήσεις, αυτή που υψώνει τη φωνή, αυτή που θα μαλώσει..είμαι εγώ..εκ των πραγμάτων βέβαια..αφού ο μπαμπάς τον βλέπει λιγότερες ώρες...Αλλά πάλι και η μητέρα μου, η γιαγια του δηλαδή, του κανει παρατηρησεις, τον μαλώνει οποτε χρειάζεται..αλλά δεν έχει την ιδια σταση απέναντι της...Θέλει να ειναι μαζί της, βέβαια καμια δόση τον πιανει και δεν τη θελει ουτε εκείνη..συνήθως όταν είναι σπιτι ο μπαμπάς του. Από την άλλη σκέφτομαι μήπως έχει το άγχος οτι ο μπαμπας θα φύγει...ενώ η μαμά ας πούμε είναι σιγουρα εδω...και του δείχνει τοση αδυναμια προκειμένου να τον "κρατήσει" περισσότερο μαζί του;;;;; Δεν ξέρω..είμαι λίγο πικραμένη..γιατί του έχω τρομερή αδυναμία, τον λατρεύω, μου λειπει ολη μερα και σαν γυρίζω το μεσημέρι...θέλω να ειμαστε ολο αγκαλίτσες..αλλά αυτός συνήθως....με εχει στην απόσταση. Υπάρχουν βεβαια και ημέρες που θελει και τα δικα μου χάδια, τις αγκαλιές μου και ολα αυτά. Με τον άντρα μου ..συνήθως κάνουν πιο πολλές τρέλες..τον κάνει αεροπλανακι, τον σηκώνει ψηλά, τρέχουνε και κυνηγιούνται μες το σπίτι, γαργαλιτά, κλπ...και λέω..: Μήπως διασκεδάζει πιο πολύ με τον μπαμπά μας; Μήπως εγώ είμαι "ξενέρωτη" για εκείνον; Η κακιά της υπόθεσης... δεν ξέρω..δεν ξέρω...

Μη στεναχωριεσαι βρε συ! Εγω παντως γελαω και δεν δινω σημασια. Τον ρωταω τον αγαπας το μπαμπα? Απαντα ''ναι'' μετα τον ρωταω τη μαμα τη αγαπας? Απαντάει ''οκι'' Νομιζω πως μας θεωρουν ετσι κι αλλιως δεδομενες και μας πειραζουν! Αφου τα λατρευουμε βρε συ!!!!:D:D ειναι δυνατον να μην το καταλαβαινουν??

Εμενα ο δικος μου, παρ'ολο που ο μπαμπας του λειπει καποιες μερες την εβδομαδα λογω δουλειας και θα επρεπε λογικα να τον αναζητα περισσοτερο, ολη μερα ΜΑΜΑ και ΜΑΜΑ λεει, ακομα και στον υπνο του!

Ουφ εντάξει! Ησύχασα! Δεν με μισεί το παιδί μου Το κάνουν και τα άλλα παιδάκια αυτό με την μπαμπακίαση! Θα κάτσω υπομονετικά να παρακολουθώ αναμένοντας τη μεγάλη στιγμή που θα της πως "φιλάκι στη μαμά" και θα μου το δώσει!

Να' στε καλά κορίτσια με καθησυχάσατε

Μαλλον εμας τις μανούλες μας θεωρούν περισσότερο δεδομένες γιατί μας έχουν πιο πολυ χρόνο σε αντίθεση με τους μπαμπάδες που λείπουν συνήθως περισσότερο από το σπίτι και τους έχουν πεθυμήσει. Η δικιά μου δεν εχω παράπονο μας φωναζει και τους 2 όταν θυπναέι ειδικά. Νομίζω όμως ότι λαχταράει το μπαμπά περισσότερο γιατί εμένα με έχει όλη μέρα αν κρινω από το χαμόγεό της όταν τον βλέπει. Η αδυναμία της όμως είναι η γιαγιά. Όταν χτυπάει το κουδούνι τρέχει σαν τρελλή φωνάζοντας γιαγια γιαγιά.... :)είναι που της κανει και τα χατήρια...

Τον τελευταίο μήνα με απασχολεί κάτι αρκετά αν και δεν το έχω δείξει πουθενά, στενοχωριέμαι...

Από 11 μηνών περίπου η μικρή μου άρχισε να φωνάζει "μαμά". Οπου και αν βρισκόταν με καλούσε συνεχώς. Και εγώ φυσικά της απαντούσα, και καμια φορά για πλάκα ενώ της μιλούσα, αυτή συνέχιζε να λέει "μαμα-μαμα-μαμα". Προσπαθούσα λοιπόν να της μάθω και το "μπαμπά" μιας και ο μπαμπάς μας είχε παράπονο πως δεν τον φώναζε.

Εδώ και ένα μήνα περίπου όταν δηλαδή έγινε 18 μηνών, άρχισε επιτέλους να φωνάζει το μπαμπά της. Αλλά την ίδια στιγμή είναι λές και ξέχασε το "μαμα". Από εκείνη την ημέρα δεν το ξανάκουσα...

Πριν λίγες ημέρες είχε έρθει η γιαγια της και τη ρώτησε: "που είναι η μαμά;" και έδειξε εμένα. Μετά τη ρώτησε "ποιά είναι αυτή;" και είπε "μπαμπά" Τρελάθηκα!

Στο εν τω μεταξύ φωνάζει μπαμπά όλη μέρα, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο παντού! Σίγουρα δεν τον βλέπει πολλές ώρες λόγω δουλειάς αλλά αυτή το έχει παρακάνει! Πάω να την αλλάξω και σπαράζει στο κλάμα φωνάζοντας "μπαμπα". ΄Παίζουμε μαζί και κοιτάει το υπνοδωμάτιο φωνάζοντας "μπαμπά". Απόψε γυρίζαμε αργά οι δυο μας στο σπίτι, και λίγο πριν αποκοιμηθεί στο αυτοκίνητο, ψυθίριζε "μπαμπά".

Νιώθω εντελώς γραμμένη, και τη λατρεύω τόσο πολύ! Όλη μέρα γι'αυτή φροντίζω και αυτή ούτε να με βλέπει δεν θέλει... Τι να κάνω; :cry: