ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΓΧΟΣ ΜΑΜΑΣ!!!

Κοριτσια μου,σας παρακαλω,πειτε μου,οταν περπατησανε τα μωρακια σας,στις αρχες φοβοσασταν κι εσεις οσο κι εγω??? Η μικρη μου οπως θα δειτε κι απο το tickerακι μου χρονισε πριν λιγες μερες και περπαταει εδω κι ενα μηνα.Εγω ομως αντι να χαιρομαι,τρεμω απο την αγωνια μου.Φοβαμαι τοσο πολυ μη μου χτυπησει,που αυτη τη στιγμη σας γραφω και κλαιω.Ετσι οπως τη βλεπω να τρεχει αδεξια δεξια κι αριστερα,τρεμει το φυλλοκαρδι μου γιατι ναι μεν ειμαι συνεχεια απο πισω της αλλα ολο και μου ξεφευγει,ξερετε τωρα πώς ειναι τα μωρα.Εντωμεταξυ λειπω και ενα γεματο 9ωρο απο το σπιτι γιατι εργαζομαι και την κρατανε ο αντρας μου και η μανα μου,οποτε ειδικα οταν ο αντρας μου ειναι μονος του μαζι της φρικαρω κυριολεκτικα.Στο πατωμα του δωματιου της εχουμε μοκετα αλλα οχι απ΄ακρη σ΄ακρη και στο σαλονι εχουμε πλακακια-αυτα κι αν τα τρεμω!!! Δε φοβαμαι τοσο τις κουτουλιες σε γωνιες οσο τις (χτυπα ξυλο) πτωσεις κι ειδικα αμα τρεχει.

Να φανταστειτε οτι το βραδυ δεν μπορω να κοιμηθω γιατι σκεφτομαι συνεχεια αυτο το πραγμα,ενω αποφευγω να τη βαζω να περπαταει.Ειμαι υπερβολικη ή το περασατε κι εσεις???

Φυσιολογικο το αγχος σου αλλα και λιγο υπερβολικο κατα τη γνωμη μου!Μην αγχωνεσαι και φυσικα θα πεσει και φυσικα θα χτυπησει...Αν θελεις για να κοιμασαι το βραδυ εχει και διαφορα προστατευτικα εξαρτηματα για να μη χτυπαει! Εννοια σου και αυτα ξερουν να πεφτουν.Μαζεψε και οτι εχεις επικυνδινο για να μη χτυπησει και εισαι λιγο παραπανω ησυχη Μην αγχωνεσαι για τετοια,θα ερθουν αλλα για να αγχωθεις!Βαστα

Καταλαβαίνω το άγχος σου ... μέχρι ένα βαθμό βέβαια ... μην τον όμως αφήνεις όλο αυτόν τον φόβο σου να σε κυριεύσει και να δυσκολέψει τη ζωή σου και κυρίως του παιδιού σου.

Σκέψου ότι αυτο σου το άγχος της το μεταδίδεις μαζί με συναισθήματα ανασφάλειας για την καινούργια της κατάκτηση και αυτό είναι ότι χειρότερο για ένα παιδί. Με το να τρέχεις απο πίσω της δεν την αφήνεις να αναπτύξει πρωτοβουλία και να μάθει απο μόνη της να προστατεύει τον ευατό της ... όλο αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα αυτό ακριβώς που τρέμεις ... να πέφτει συνέχεια! Δώσε της χώρο και χρόνο να εξασκηθεί, δημιουργώντας όσο το δυνατό πιο ασφαλές περιβάλλον (πχ κάλυψε τυχον αιχμηρές γωνίες σε γυάλινα τραπεζάκια κ.α. ) και εμπιστεύσου την. Παρακολούθα την συνεχώς αλλα διακριτικά και κάθε φορά που πέφτει μη δειχνεις τον πανικό σου και τρέχεις κατευθείαν πάνω της αλλα μόνο όταν είναι κάτι άξιο προσοχής.

Ολα αυτά που λέει η Ολγα. Κυρίως μην της δείχνεις τον πανικό σου γιατί θα τρομαξει χωρίς να υπάρχει λόγος...

βρε joe... χρόνισε κιόλας η μικρή και περπατάει!!???!!!!!!!!!!!!!!

Κοριτσια σας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας. Σκεφτηκα να καλυψω ολο το δαπεδο με μοκετα για να ειμαι πιο ησυχη αλλα ο αντρας μου δε συμφωνει,θεωρει οτι ειμαι υπερβολικη. Φοβαμαι τα γλυστρηματα,τις κουτουλιτσες,ολα αυτα που εχουν σχεση με το κεφαλακι της.Ισως φταιει το οτι οταν ηταν 3 μηνων ειχε χτυπησει στο κεφαλι οταν ο πατερας της τη σηκωσε με φορα (ξερετε τωρα,αντρες) και κοπανησε το κεφαλακι της σε μια γωνια που κανει σε ενα σημειο το ταβανι.Απο τοτε εχω μεγαλο θεμα με το κεφαλι της,δε με ανησυχει τιποτα οσο τα χτυπηματα εκει,επιπλεον μου εβγαλε μια γνωστη μου και τον αστρολογικο της χαρτη και μου ειπε οτι ειναι επιρρεπης στα χτυπηματα (Αιγοκερως με ωροσκοπο Κριο) και παρ΄ολο που δεν τα πολυπιστευω αυτα εχω φρικαρει!!!

Καμμια φορα την κοιταζω και μου 'ρχεται να βαλω τα κλαμματα,φοβαμαι τοσο πολυ μη μου χτυπησει,σας λεω δε με πιανει υπνος το βραδυ και σκεφτομαι ολο τα πιο ακραια!!!

Προσπαθω οταν περπαταει να την παρακολουθω διακριτικα αλλα τις πιο πολλες φορες την κραταω απαλα απο την μπλουζα της πραγμα που τη νευριαζει βεβαια.Ποσο κραταει αυτη η αγωνια βρε παιδια?

Επιπλεον αναρωτιεμαι πώς κανουν οι ανθρωποι και δυο και τρια παιδια,πώς αντεχουν να ξαναπερασουν τετοιες αγωνιες!!!

βρε joe... χρόνισε κιόλας η μικρή και περπατάει!!???!!!!!!!!!!!!!!

Πώς περασε ο καιρος ε? Σα χτες μου φαινεται κι εμενα που εγραφα τα posts στην ενοτητα "Κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης",που ειχα φτασει σχεδον 10 μηνων εγκυος και τοκετος δεν ερχοταν,κι ολα αυτα!!! Σαν χτες!!!

Η μανα απο την ωρα που το μωρο ειναι σπορακι στην κοιλιτσα μεχρι να κλεισει τα ματια της τρεμει για τα παιδια της. Ειναι φυσιολογικοτατο. Μην σου γινει ομως και ψυχωση γιατι θα πας πισω ενα παιδι που θελει και μπορει να ανεξαρτητοποιηθει.

Αυτα που εκανα εγω ηταν:

Τυλιγμα τραπεζιων χαμηλων με κουβερτα και γενικα προστασια στις γωνιες.

Το σπιτι μονο με απαραιτητα και αφαλη επιπλα (τα υπολοιπα περισι τα εμφανισα σαν τσαντιρι ημασταν ). Τα φωτιστικα δαπεδου μου πανω που τα εβαλα θα τα ξαναβγαλω για τον μικρο.

Χαλι πιστεψε με οτι και ολο το σπιτι να στρωσεις και να αφησεις μια γωνια εκει θα πηγαινει (λες και το κανουν επιτηδες χαχα)

Στα πρωτα της βηματα απο πισω οσο μπορεις απλα να βοηθησεις αν τυχει κατι.

Μαχαιρια , αιχμηρα και φαρμακα ψηλα.

Ο Παιδιατρος μου ειχε πει οτι η φυση εχει προνοησει και εχει κανει το σωμα τους ετσι ωστε μονο τις γωνιες να τρεμω (και εμας ειχε πεσει 3 μηνων απο το κρεβατι -κινηθηκε οταν δεν το περιμεναμε).

το μονο σιγουρο ειναι οτι και μοκετα να βαλεις παντου αν ειναι να χτυπησει μπορει να γινει οπουδηποτε απο τραπεζακι σαλονιου μεχρι να σκονταψει σε παιχνιδακι και να πεσει πανω του.το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να την παρακολουθεις διακριτικα και να την αφησεις να περπαταει γιατι οσο πιο πολυ τοσο πιο γρηγορα θα μαθει.και προσεχε οταν σκονταφτει να μη φωναζεις γιατι ετσι φοβουνται και μπορει να μη χτυπανε αλλα πατανε κατι τσιριδες απο το φοβο αλλο πραγμα.στο λεω εγω που η πρωτη μου κορη εχει φαει ενα σωρο τουμπες και τωρα που ξεκινησε και η μικρη περιμενω.....

οταν ηταν 3 μηνων ειχε χτυπησει στο κεφαλι οταν ο πατερας της τη σηκωσε με φορα (ξερετε τωρα,αντρες) και κοπανησε το κεφαλακι της σε μια γωνια που κανει σε ενα σημειο το ταβανι.

Τον Φασούλα παντρεύτηκες;;; !!!

φανταστειτε οτι το βραδυ δεν μπορω να κοιμηθω γιατι σκεφτομαι συνεχεια αυτο το πραγμα,ενω αποφευγω να τη βαζω να περπαταει.Ειμαι υπερβολικη ή το περασατε κι εσεις???

ναι είσαι υπερβολική !!!!!!

Είπαμε είμαστε υπερβολικές αλλά όχι κι έτσι....

Μ΄αυτόν τον τρόπο αντανακλάς τον φόβο σου στο παιδί και λειτουργείς ως τροχοπέδη....

είμαι σίγουρη ότι δεν το θέλεις αυτό προσπαθησε να το ελέγξεις..

ναι τζο οντως ποτε περασε χρονος χαχαχαχα να σου ζησει

λοιπον στο θεμα .... ασε το κοριτσι να περπατησει , να τρεξει , να πεσει και ναι να χτυπησει ολα της ηλικιας ειναι . Ρε συ ηρεμησε λιγακι και τι εγινε που χτυπησε μικρη? ηταν τοσο σοβαρο ?και σοβαρο να ηταν δηλαδη εντα3ει περασε . Ολων τα παιδια εχουνε πεσει και μαλιστα εχουνε χτυπησει κιολας , να δεις κατι μελανιες που εχει η Κωνσταντινος , ε οκ ολοι ετσι μεγαλωσαμε . Μια φορα οταν ημοθνα ακομα εγκυος στην μικρη ειχα παρει τον Κωνσταντινο αγκαλια και πηγαινα να τον βαλω στο καρεκλακι για να φαει και πως χανω την ισοροποια και πεφτω κατω και μου πεφτει και ο μικρος με το κεφαλι , κατατρομαξα , ουρλιαζα κτλ κτλ αλλα δεν επαθα και φοβια . Το κυριοτερο προσεχε μην τρομαξεις τη μικρη και γινει φοβικια γιατι απο μικρες ηλικιες δημιουργουνται οι φοβοι , μην φοβασαι τιποτα δεν παθαινει η μικρη .

Που ΄σαι βρε Grafistria μου ειχες λειψει,να σου ζησει η κορακλα σου,ειναι μια κουκλιτσα (και ο γιος κουκλακι,βεβαιως βεβαιως!!! )

Κοριτσια δεν εχω ανησυχια γενικα για τα χτυπηματα,αλλα μονο για τα χτυπηματα στο κεφαλι.Ειδικα για μετωπο-κροταφους και πισω περιοχη ειναι που τρεμω περισσοτερο.Να σας ρωτησω κατι,πιστευετε οτι ειναι καλυτερο για την ισορροπια της να περπαταει με καλτσακια ή με παπουτσακι? Τα καλτσακια που της φοραω ειναι με πατουσακια απο κατω,ξερετε,αυτα τα ειδικα για να περπαταει.Της εφερε η μανα μου τις προαλλες κατι παπουτσακια μουρλια,αλλα ειχανε απο κατω κατι σαν καρφακια και φοβηθηκα να της τα βαλω μηπως "κολλησει" το ποδαρακι της.

οταν ηταν 3 μηνων ειχε χτυπησει στο κεφαλι οταν ο πατερας της τη σηκωσε με φορα (ξερετε τωρα,αντρες) και κοπανησε το κεφαλακι της σε μια γωνια που κανει σε ενα σημειο το ταβανι.

 

Τον Φασούλα παντρεύτηκες;;; !!!

Έχω δει τέτοια φάση Ήμουν σε μια επίσκεψη και κάποιος καλεσμένος σήκωσε το ανηψάκι του και το προσγείωσε στην πέργκολα.

Που ΄σαι βρε Grafistria μου ειχες λειψει,να σου ζησει η κορακλα σου,ειναι μια κουκλιτσα (και ο γιος κουκλακι,βεβαιως βεβαιως!!! )

Γεννησα βρε φιλεναδα , ετρεχα σαν την τρελη πριν τη γεννα με τον μικρο , ειχε χαλασει και η συνδεση αλλα τωρα εδω χαχαχα, ευχαριστωωωωωωωω για τα κοπλιμεντα για τα μωρα μου και εσυ να χαιρεσαι την κορακλαααααααα παντα γερη και ευτυχισμενη

Ax εμένα μόνο μπουσουλάει και προσπαθεί να σκαρφαλώσει και εχω χάσει τη μισή ζωή μου.Κοιτάζω γυρώ γυρω το σπίτι και μαζεύω και που να τα πάω κιολας .Δεν ξέρω και εγώ αγχώνομαι πολύ.Μου φυγε κανα δυο φορές και προς τα πίσω ενώ καθόταν το πατωμα και εχω σαλτάρει.Μου ερχεται να την εχω ολη μερα στο παρκο για να εχω το κεφάλι μου ησυχο αλλα φυσικά δεν καθεται θελει να αναπτυχθεί ...και με το δικιο της!!!!

Όπως είπε και η elenik, κουβέρτα στα χαμηλά τραπεζάκια ( ή τα βγάζεις τελείως ), τραβάς τα έπιπλα στην άκρη και γενικώς δεν αγχώνεσαι.

Και θα χτυπήσουν και θα κλάψουν.

Είναι στην αρχή της ανεξαρτητοποίησης και δεν πρέπει να ... τους κόψουμε τη φόρα!!!

Είναι απίστευτο αλλά δεν παθαίνουν τίποτα

Θα συμφωνήσω με τις κοπέλες που λένε ότι δεν πρέπει να αγχώνεσαι και να χάνεις τον ύπνο σου και θα σου πω και δυο παραδείγματα με μεγαλύτερα παιδάκια για να σου δείξω πώς η συμπεριφορά των γονιών επηρεάζει και τις μετέπειτα αντιδράσεις των παιδιών.

Δυο μαθητούδια μου ο Γιώργος και η Νίνα. Η μαμά του Γιώργου αγχώδης μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Να ντυθεί να μην κρυώσει, αν έφαγε, αν πρόσεχε στο μάθημα, αν τσακώθηκε με κανέναν, απορώ πώς την άντεχε το παιδί που αν μπορούσε μαζί του και στο ίδιο θρανίο θα καθόταν! Περίμενε στην πόρτα μέχρι να μπει το παιδί μέσα στην τάξη, να κάτσει στο θρανίο του και του έστελνε και 5-6 φιλάκια συνοδευόμενα από "Πρόσεχε!!". Η μαμά της Νίνας ήρεμη και διακριτική και χωρίς άγχος για τπτ! Αν είναι να πάθει θα πάθει, αν είναι να μάθει θα μάθει. Ήταν εκεί να τη στηρίξει αλλά διακριτικά. Δυο μαμάδες δηλαδή με εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες.

Μια μέρα πέφτει ο Γιώργος κάτω και κάνει ένα μικρό σκισιματάκι στο πηγούνι μη σου πω γρατζουνιά. Λίγο αιματάκι που σταμάτησε αμέσως μόλις του έβαλα λίγη γάζα με μπενταντίν. Το τι κλάμα και τσιρίδα έκανε.... δεν ηρεμούσε με τπτ!!!! Το πήγα στο γραφείο και το καλοπιάναμε 15 δάσκαλοι! Πήρα τη μαμά του τηλέφωνο επειδή τη ζητούσε απεγνωσμένα εξάλλου σχολούσαμε σε λίγη ώρα και πολύ ήρεμα (έχω εκπαιδευτεί σε αυτό ) της λέω "Κυρία τάδε καλημέρα σας! Τι κάνετε; Η δασκάλα του Γιώργου είμαι. Ο Γιώργος έπεσε κι έκανε μια γρατζουνίτσα ανάξια λόγου αλλά επειδή είναι λίγο ανήσυχος σας τηλεφώνησα αν θέλετε να έρθετε να τον πάρετε" Όταν ήρθε η μαμά του έκανε σαν τρελή!! "Παναγίαααααα μου παιδάααααακι μου τι έπαθες;" Τσίριζε μέχρι και τα κλάματα έβαλε και το παιδί που είχε ηρεμήσει άρχισε πάλι να κλαίει γοερά. Κι εγώ τρόμαξα, δε θα τρόμαζε το παιδί;

Μια άλλη μέρα πέφτει η Νίνα. Τα γόνατά της έγιναν τι να σου λέω μια γρατζουνιά όλο το γόνατο λες και τις είχαν χιμήξει γατιά! Έτρεχε το αίμα στα ποδαράκια του και το παίρνω στο γραφείο να το περιποιηθώ και να το παρηγορήσω. Δεν έβγαλε άχνα ούτε έκλαψε καθόλου. Τρέμαν τα γονατάκια του από το τσούξιμο όταν της έβαζα μπενταντίν αλλά ούτε κιχ δεν άκουσα. 'Νίνα μου είσαι εντάξει; Θες να πάρουμε τη μανούλα;" Απόλυτα ήρεμη μου λέει "όχι κυρία". Όταν σχολάσαμε και ήρθε η μαμά, της μίλησα για το περιστατικό (αν και δε χρειαζόταν, φαινόταν καθαρά) η μαμά λοιπόν πήρε μια αγκαλιά τη Νίνα και γελώντας της είπε "τα φάγαμε τα γονατάκια μας ε;" και της έδωσε ένα φιλάκι. Αντί όταν την είδε από μακριά να αρχίσει τις τσιρίδες σαν την άλλη μαμά ήταν ήρεμη και παρηγορητική όσο χρειαζόταν. Όταν της μίλησα για το θαυμασμό που ένιωσα που το κοριτσάκι της ήταν τόσο "γενναίο". μου απάντησε ότι από μικρή όταν έπεφτε η Νίνα ποτέ δεν αντέδρασε υστερικά και το παιδί έμαθε να μην τρομάζει με το πέσιμο. Πιο πολύ μου λέει φοβούνται την αντίδρασή μας παρά πονάνε από το πέσιμο! Συμφωνείς φίλη μου;

Daskala μου πολυ σημαντικα τα παραδειγματα που μας ανεφερες και συγχαρητηρια στη μαμα της μαθητριας σου για την ψυχραιμια και την ισορροπια της.Εγω μαλλον ειμαι σαν τη μαμα του πιτσιρικα,ειμαι γενικοτερα αγχωτικη στη ζωη μου και τωρα τελευταια που ειδα κι ενα πολυ περιεργο ονειρο με τη μικρη (εχω γραψει γι΄αυτο σε αλλη ενοτητα) εχω γινει ακομη χειροτερη.Εχω φρικαρει.Θα ηθελα να ημουν πιο ισορροπημενη ρε γμτ,να μην πιστευω στα ονειρα,να μην τα θεωρω ολα οιωνους και σημαδια γιατι πραγματικα ταλαιπωρουμαι παρα πολυ.Το αγχος μου εχει χτυπησει κοκκινο πλεον,οχι μονο με το περπατημα της μικρης αλλα με χιλια δυο πραγματα που την αφορουν.Σκεφτομαι καμμια φορα οτι φοβαμαι ακομη και το ενδεχομενο να την παει καποιος αλλος βολτα χωρις να ειμαι μαζι,το ενδεχομενο να την κρατησουν τα πεθερικα μου οταν λειπω,φοβαμαι ακομη και στη σκεψη οτι καποτε μπορει να ανεβει σε μηχανακι μαζι με καναν παλαβο,οπως ανεβαινα εγω στη μηχανη του αντρα μου και τρεχαμε σαν τρελλοι καποτε.Σκεφτομαι σοβαρα την πιθανοτητα παντως να ζητησω βοηθεια ψυχολογου,ακομη και φαρμακευτικη αγωγη αν μπορει να με βοηθησει. Τι το θελα να δω και το παλιοονειρο,μανταρα εχω γινει απο την περασμενη Τεταρτη.

τζοε πες μου για το ονειρο σου..

Σου κανω copy-paste το post που ειχα γραψει στην αλλη ενοτητα:

Κοριτσια μου καλημερα.Ειδα ενα φριχτο ονειρο το βραδυ,να φανταστειτε ηταν τοσο δυσαρεστο που ξυπνησα με ταχυκαρδια κι απο εκεινη τη στιγμη το σκεφτομαι συνεχεια και φρικαρω.

Αλλαζα λεει τη μικρη μου,κι οπως παω να της βαλω την πανα βλεπω οτι εχει γεμισει εξανθηματα ολο της τοπ κορμι (στην πραγματικοτητα ειχε βγαλει ενα εξανθημα προχτες).Φωναζω τη μανα μου να ερεθει να το δει (ειναι παιδιατρος) και μεχρι να ερθει βλεπω το ενα της ποδι να ειναι σαν καμμενο,το δερμα ψημενο και κατακοκκινο,οπως το αρνι που ψηνουμε!!!

Τρεχω στη μανα μου η οποια ηταν λεει σε ενα δωματιο και σ' ενα κρεβατι ηταν ο αντρας μου ξαπλωμενος."Δεν ειναι τιποτα" μου λεει η μαμα μου "απλως το παιδι αλλαζει δερμα οπως τα φιδια,αλλα καλου κακου κατσε να παρω το δερμα της να το παω για εξεταση".Της βγαζει λοιπον ολο το δερμα Shocked και μενει το παιδι οπως ειμαστε χωρις δερμα,με του μυες,τα αγγεια κι αυτα!!! Φρικη!!! Το προσωπο της ομως ηταν κανονικο κι εκεινη ηταν μια χαρα.Μου λεει λοιπον ο αντρας μου "Κοιτα πώς ειναι τα ποδαρακια της με τα νευρα και τους μυες" και τι νομιζετε του απανταω? "Το ξερω,τις προαλλες δεν το ξαναειδαμε που της φαγαμε την πετσα?" Παιδια σας το γραφω κι ανατριχιαζω αλλα το χειροτερο δεν το ειπα ακομα. Κατ΄αρχην ειδα σαν εικονα να της τρωω την πετσα,αλλα υποτιθεται οτι αλλαζε δερμα κι εγω ετρωγα το παλιο της.Κατα δευτερον γυρναει λεει ο αντρας μου μιμουμενος τη φωνη της και λεει γλυκα (και καλα σα να μιλουσε η μικρη): "Εγω ηρθα κοντα σας για να μεινω για λιγο καιρο,τωρα ομως λεω να μεινω λιγο περισσοτερο."

Παιδια αυτο ηταν το ονειρο και εχω ΦΡΙΚΑΡΕΙ στην κυριολεξια,εχω παρτει τη μανα μου απο το πρωι και τη θεια μου και τους το εχω διηγηθει κι εφριξαν κι εκεινες,τρεμω στην ιδεα οτι μπορει κατι να συμβει στο μωρο μου,τρεμω!!! Τι παρανοικο ονειρο ηταν αυτο!!! Αλλα το χειροτερο ηταν αυτο που ειπε στο τελος του ονειρου ο αντρας μου που το ελεγε σα να το ελεγε το μωρο. Ο ονειροκριτης στο ιντερνετ δε μπορει να με διαφωτισει γιατι δεν ξερω και ποια λεξη να πρωτοψαξω απο ολα αυτα τα παλαβα που ειδα.Κοριτσια αν ξερει καμμια σας ας μου δωσει τα φωτα της!!! Εχετε δει εσεις ποτε τετοια ονειρα για τα παιδια σας? Επιπλεον το ειδα ξημερωματα Τεταρτης που λενε οτι βγαινουν τα ονειρα. Χριστε μου ας μην ειναι κατι ασχημο!!!

_________________

οντως τζοε ειναι λιγο φρικιαστικο.εγω πιστευω πολυ στα ονειρα κ μου εχουν βγει τα πιο πολλα αλλα να ξερεις οτι πολλες φορες δεν σημαινουν οτι εχουμε δει.δηλ αν ειδες κατι κακο δεν ειναι απαραιτηο να σου συμβει κακο.συνηθως βγαινουν τα αντιθετα.

αυτο για την τεταρτη πρωτη φορα το ακουω...εγω ξερω οτι τα ονειρα τη ς κυριακης δεν βγαινουν.

να προσεχεις παντως γιατι η πεθερα μου ειχε δει οτι ενας νεκρος της ειπε οτι θα την παρει μαζι της κ τη ειχε γινει εμονη ιδεα κ εφτασε μεχρι ψυχολογο κ πηρε χαπια.μην το βαζεις στο μυαλο σου.τιποτα δεν θα γινει.

Αγαπητή Joe όλη αυτή η φρίκη που είδες στο όνειρό σου απορρέει από το μεγάλο άγχος σου για τη μικρή σου, η οποία κάνει τα πρώτα της βήματα προς της ανεξαρτητοποίηση με τις τούμπες ως φυσικό επακόλουθο - κανείς δεν έμαθε χωρίς να πάθει. Επίσης είναι γεγονός ότι τα πιτσιρίκια έχουν "φύλακα-άγγελο" γιατί πέφτουν συχνότατα με το κεφάλι και δεν παθαίνουν τίποτα!

Δεν είμαι ειδικός φυσικά, σε όνειρα και ψυχανάλυση, αλλά θα σου πρότεινα να μην πιστεύεις σε ονειροκρίτες και τέτοια, να καλύψεις τις επικίνδυνες γωνίες και να δεις που θα χαλαρώσεις σε λίγο καιρό και θα καμαρώνεις τη ζουζούνα σου να τρέχει. Επίσης αν συνηθίζεις να βλέπεις θρίλερ, κόψε τα σε περιόδους άγχους

Τέλος να αναφέρω χαρακτηριστικά κι ένα δικό μου εξίσου φρικιαστικό όνειρο εκείνη την περίοδο που μπουσούλαγε και είχα κατααγχωθεί γιατί είναι Ταλιμπανούλα και έπεφτε άσχημα: Ονειρεύτηκα ότι έπεσε, έσπασε το κρανίο της και χύθηκαν έξω τα μυαλά της. Ε, μετά από κάτι τέτοιο, μπορώ να πω ότι τα 'χω δει όλα!

Χαλάρωσε και απόλαυσε αυτή την υπέροχη εξέλιξη στη ζωή του παιδιού σου.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως αγχωνόμαστε ΤΟΣΟ πολύ επειδή φοβόμαστε ότι με το περπάτημα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την εποχή που θα ανεξαρτητοποιηθούν για τα καλά και θα μας φύγουν;

Εγώ τον πρώτο καιρό έτρεχα συνέχεια από πίσω της και πολλές φορές την κράταγα διακριτικά από την μπλούζα! Τώρα μου φαίνεται γελοίο, αλλά φοβόμουν μην πέσει άσχημα.

Εμενα αυτο που με αγχωνει τωρα που αρχισε να περπαταει ειναι που της αρεσει να περνει διαφορα αντικειμενα και να τα κραταει και πααεεειιι!!

Που πας βρε παιδακι μου!!!Αντε να παρει κανα αρκουδακι, κανα χαζο τετοιο καλως!!Παιρνει κουταλάκια, μπαστουνακια, μπουκαλακια και κοβει βολτες!!Αμα πας να της το παρεις απο τα χερια γιενται το ελα να δεις!κλαμα, θυμος, νευρο!!Ο μπαμπας της φυσικα ετοιμος να καταρρευσει οταν την βλεπει!!Αλλα προσπαθω να μην γινομαι υστερικη γιατι και αυτη πρεπει να μαθει μονη της και σιγουρα θα βγει κερδισμενη ακομα και απο ενα απλο πεσιματακι!!Αμα τα πανικοβαλουμε χειροτερα γινεται...