Δε θέλει να περπατάει μόνη της...

..παρά μόνο κρατώντας μας από το ένα χέρι (είτε εμένα,είτε το μπαμπά της.,είτε οποιονδήποτε άλλο..).

Άρχισε να περπατάει πολύ σταθερά πριν 3 εβδομάδες περίπου.Στην αρχή την κρατούσαμε από το χεράκι καθότι θεωρήσαμε ότι έτσι έπρεπε να κάνουμε.Το θέμα είναι ότι θέλει να περπατάει συνέχεια,ακόμη και μέσα στο σπίτι,αλλά μόνο αν κάποιος την κρατάει.Δε μπορούμε να κάτσουμε λεπτό.Έρχεται και μας τραβάει να σηκωθούμε φωνάζοντας "τάτα",δηλαδή βόλτα..Προσπαθούμε να την ενθαρρύνουμε να το κάνει μόνη της πολλές φόρές μέσα στην ημέρα,και περπατάει μια χαρά,αλλά θέλει να μας βλέπει μπροστά της...αν την αφήσουμε κάθεται κάτω και αρχίζει να μπουσουλάει.Δε θα σηκωθεί να περπατήσει δηλαδή για να έρθει προς το μέρος μας ή να πάει οπουδήποτε αλλού μόνη της αλλά θα μπουσουλήσει.Σκέφτομαι ότι για να το κάνει αυτό μάλλον δε θα νοιώθει έτοιμη ακόμη,αλλά από την άλλη πως είναι δυνατό να περπατάει τόσο καλά και σταθερά και να προτιμάει το μπουσούλημα από το περπάτημα;Τι άλλο να κάνουμε για να την ενθαρρύνουμε;Όταν την αφήνουμε να το κάνει μόνη της χτυπάμε ενθουσιασμένοι παλαμάκια και λέμε "μπράβο",αυτή χαμογελά όλο καμάρι αλλά όταν φύγουμε από δίπλα της πάλι έρχεται μπουσουλώντας και μας ξανατραβάει από το χέρι...Να την αφήσω να βρει το χρόνο της ή να την πιέσω πιο πολύ και με ποιό τρόπο;Έχει συμβεί σε κάποιον κάτι αντίστοιχο;

Μωρέ φοβάται η μικρούλα!!!Θα πάρει θάρρος κάποια στιγμή, δε νομίζω ότι έχει νόημα να την πιέσεις.Σίγουρα έμμεσα να την ενθαρρύνεις και να την παρακινείς, σε κα΄ποιες φάσεις ειδικά που ξεχνιέται ή θέλει να φτάσει κάτι αγαπημένο της. Ίσως αν δοκίμαζες να χαλάρωνες σιγά σιγά το χέρι σου ώστε να νιώθει ότι είσαι έκει αλλά στην ουσία να μη την κρατάς και σιγά σιγά να την άφηνες;; πολύ υπομονή!!Εμείς είμαστε στη φάση που θέλει κράτημα, δε περπατάει μόνη της με τίποτα αλλά θέλι συνέχεια.Ειδικά όταν είμαστε έξω και δει σκαλιά τρώει τρελό κόλλημα, η μέση μου τα έχει παίξει...

Κι εμένα στην αρχή ήθελε να της κρατάμε το ένα χέρι, δε θυμάμαι ακριβώς αλλά σίγουρα για πάνω από ένα μήνα. Το παιδί στην ουσία δεν περπατάει ακόμα, είναι ένα βήμα πριν... Επίσης, αν έχει πέσει κάποια φορά είναι πιο φοβισμένο.

Καλημέρα Λητώ... Έτσι ακριβώς έκανε και η Μαρία λίγο πριν περπατήσει εντελώς μόνη της. Ήθελε να της κρατάμε το χέρι, διαφορετικά μπουσουλούσε. Εγώ το απέδωσα στο ότι είχε πέσει κάποια στιγμή και είχε χτυπήσει τα δοντάκια της και φοβήθηκε πολύ (και γω επίσης). Και γενικά η Μαρία είναι πολύ προσεκτική. Δεν της αρέσει να πέφτει και να χτυπάει. Όταν νιώθει πως δεν μπορεί να κάνει κάτι απλά δεν το κάνει. Και αν πέσει -γιατί όσο κι αν προσέχει, ε, θα πέσει κιόλας- το παίρνει κατάκαρδα.

Είναι στο παιδί. Υπομονή.... Να δεις που σύντομα δε θα θέλει να την κρατάς καθόλου....

Να μην κάνετε τίποτα!!!

Όταν θα είναι έτοιμη....θα φύγει

Και μετά να δεις κυνηγητό Αν νομίζεις ότι μετά θα μπορείς να κάθεσε επειδή θα πηγαινοέρχετε μόνη της...είσαι γελασμένη

Είναι απόλυτα φυσιολογικό μέχρι να αποκτήσουν σιγουριά για τα βήματά τους να μας θέλουν από κοντά. Το κάνουν όλα τα παιδάκια. Το πιο συχνό σ' αυτή τη φάση, είναι να κάνουν μερικά βήματα μόνα τους αν ξεχαστούν, αλλά μόλις το καταλάβουν 'κοκαλώνουν' και να κάθονται.

Η πρώτη φορά που περπάτησε ο Κωστής μόνος του:

Είμαστε μαζί στο μπάνιο. Παίρνει στο ένα του χέρι ένα σαμπουαν και στο άλλο μια λεκάνη, κάνει μεταβολή, βγαίνει από το μπάνιο διασχίζει το διάδρομο, το μισό σαλόνι και σταματάει. Εγώ από πίσω με το στόμα ανοιχτό, τον κυνηγάω μη σκοντάψει πουθενά και χτυπήσει ή τρομάξει.

Όχι 2-3 βηματάκια δηλαδή, μέτρα ολόκληρα!!!!

Μετά από αυτό του πήρε σχεδόν 1 μήνα -που έκανε βηματα μόνος του μόνο αν ξεχνιότανε- να σταματήσει να μας τραβάει από το χέρι. Απλά κάποια μέρα έγινε

Συμφωνώ με αυτά που είπαν τα κορίτσια, θέλει το χρόνο της μόλις εκείνη αισθανθεί ετοιμη θα το κάνει μόνη της.

Η δική μας πήγε 16 μηνών για να αποφασίσει να περπατησει μονη της χωρίς να την κραταμε εστω απο το μικρο δαχτυλακι... Μιλαμε για το ακρον αωτον της ανασφαλειας

Θα συμφωνησω με την Ελίζα . Επισης αν νοιωθει οτι φοβαστε οταν σηκωνεται φοβαται κι εκεινη.

Ο δικός μου όταν είναι στο σπίτι περπατάει κανονικά πλέον, βέβαια όταν βιάζεται του έρχεται πιο εύκολο το μπουσούλημα

Έξω όμως κάνει ακριβώς αυτό που περιγράφει η ΛΗΤΩ. Δεν αφήνει το χέρι μας με τίποτα. Έχουμε δώσει ένα σωρό λεφτά σε παπούτσια για να δούμε ποια θα τον βολέψουν αλλά τελικά μάλλον αισθάνεται ανασφάλεια όταν είναι εκτός σπιτιού. Αφού με ρωτάνε "περπατάει;" και δεν ξέρω τι να απαντήσω γιατί βλέπουν το μικρό που δεν κάνει βήμα χωρίς να κρατάει έστω το δαχτυλό μου και σκέφτομαι ότι αν πω ναι θα με περάσουν για ψώνιο

Κορίτσια ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας!!!

Ο γιατρός που την είδε είπε ότι περπατάει κανονικότατα αλλά νοιώθει ανασφάλεια ακόμη,οπότε evita να λες "ναι περπατάει" όταν σε ρωτάνε!

manoula,αυτό το κόλλημα με τα σκαλιά το έχουμε κι εμείς και πράγματι η μέση μας τα χει παίξει!!!

Lia,το ίδιο τρομερά προσεχτική είναι και η δικιά μου..από πολύ μωρό φαινόταν ότι δεν έκανε άγαρμπες κινήσεις και αν τύχει και χτυπήσουμε κάπου μας παίρνει το παράπονο και κλαίμε γοερά...Eliza,και μεις το διασχίζουμε όλο το σπίτι μόνες μας αρκεί να έχουμε από κοντά τη μαμά ή το μπαμπά και όντως συμβαίνει όπως ακριβώς το περιγράφεις :κοκκαλώνει μόλις απομακρυνθούμε πολύ και αρχίζει το "σίγουρο μπουσούλημα"..

Christie,16 μηνών έφτασε για να περπατήσει ε;Και μας με την ανασφάλεια που μας διακατέχει προς τα εκεί μας βλέπω..

Και πάλι ευχαριστώ,περίμενα πως κάπως έτσι θα ήταν τα πράγματα και χάρηκα που μου το επιβεβαιώσατε...

Και η δική μας που είναι τώρα 2 ετών, περπατάει μόνη της μόνο σε μέρη που τα γνωρίζει και τα αισθάνεται οικεία, δηλαδή προφανώς στο σπίτι και σε μέρη που επισκεπτόμαστε συχνά για βόλτες η για να κάτσουμε.

Πάντως το θέμα της ανασφάλειας είναι σημαντικό και θέλει προσοχή, γιατί σήμερα είναι το περπάτημα, αύριο θα είναι κάτι άλλο, ίσως σημαντικότερο που να επηρεάζει το παιδί περισσότερο.

Πρέπει να ενθαρρύνουμε το παιδί να κάνει πράγματα, χωρίς να νοιώθει ότι το εγκαταλείπουμε.

φιλικά

Κ.