Αφήγηση παραμυθιών στην προσχολική ηλικία

Τις τελευταίες εβδομάδες αντιμετωπίζω ένα μεγάλο πρόβλημα.

Ίσως στους περισσότερους να μη φαντάζει και τόσο μεγάλο, όμως για μας που έχουμε παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, όπου τα παίρνουν όλα κυριολεκτικά της μετριτοίς, είναι πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο.

Τους τελευταίους μήνες μαζί με την σημαντική πρόοδο που έχουμε σημειώσει κατανοεί και περισσότερα πράγματα άρα σαν τετράχρονο θέλει τα παραμύθια του ειδικά την ώρα πριν κοιμηθεί. Το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια μου φάνηκε εύκολο κατανοητώ και διασκεδαστικό με την παντομίμα που του κάνω και την όλη παρασταση που δίνω καθε βράδι για να γίνει μια καλή συνήθεια πριν τον ύπνο. Τα τρία γουρουνάκια φτιάξανε σπιτάκια και ο κακός ο λύκος από την ζήλια του θέλει να τα ρίξει κάτω.

Αυτή είναι η βασική μου ιστορία δίχως τις τρομερές εκφράσεις "να τους φάει" , "ήρθε ο κυνηγός και τον σκότωσε" κλπ.

Αλλωστε μια φορά την ώρα που τρώγαμε κοτόπουλο ο πατέρας του ανέφερε ότι τρώμε "κοτοπουλάκι και είναι νόστιμο" και το απόγευμα της ίδιας μέρας επισκεφτήκαμε τα νεογέννητα κοτοπουλάκια της γειτόνισας και μόλις του είπαμε να το κοτοπουλάκι που κρατούσα στο χέρι , ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή ήθελε με χαρά να το χαιδέψει τραβήχτηκε με κοίταξε έντρομος και είπε με απορία "μαμ;" και εγώ έμεινα κοκαλο!!!

Από χτες το βράδυ λοιπον προσπαθώ να αλλάξω το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια που πολύ με κούρασε και να λέμε και κάτι άλλο και να κάνω και μια καινούργια παράσταση βρε αδελφέ!

Στην βιβλιοθήκη μας όλα τα γνωστά παραμυθάκια , ε είπα να του πω , δίχως να το πολυ σκεφτώ την κοκκινοσκουφίτσα. Α υπόψιν ότι και στο κέντρο ημέρας στο σχολείο του δηλ τους διαβάζουν παραμύθια αλλά κατα πόσο τα καταλαβαίνει δεν ξέρω γιατί παντομίμα και θεατρικό δεν κάνει η δασκάλα

Ξεκινώντας την κοκκινοσκουφίτσα κόλλησα στα εξής σημεία:

Την γιαγιάκα την έφαγε ο λύκος

Την κοκκινοσκουφίτσα την έφαγε ο λύκος

Ο κυνηγός σκότωσε τον λύκο με το όπλο του

Ο κυνηγός έσχισε την κοιλιά του λύκου για να βγάλει την γιαγιά και την μικρή

Επειδή σαν θρίλερ για κατάλληλο άνω των 18 μου φάνηκε εκείνη την ώρα τα μάσησα και τελικά αφού κατακοκκίνησα του ξαναείπα το γνωστό παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια!!!

Τελικά πως τα λέμε τα παραμύθια που όλα σχεδόν τα κλασσικά που μεγαλώσαμε την έχουν την βία τους; Στα παιδάκια που κυριολεκτικά τα παίρνουν όλα τι τους λέμε; Αν εμείς τους πλάσουμε έναν άλλο κόσμό πιο ανώδυνο από αυτόν που ζουν, τι θα κάνουν όταν έρθει η ώρα να τον αντιμετωπίσουν;

Εγώ για πόσο καιρό ακόμη θα παίζω το ίδιο θεατρικό έργοοοοοο;;;;; , υπόψιν ότι το παίζω και σε κουκλοθέατρο!!!

Α, ρε angela δεν παίζεσαι...

Πάντως και γω αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα με τους αδηφάγους λύκους, τους αιμοδιψείς κηνυγούς και τις κακιές μάγισσες με τις μυτόγκες.. Φοβάμαι το καημένο μην βλέπει εφιάλτες... Όταν της τα διαβάζω της αλλάζω και γω τα λόγια. Έχω βρει του Aισώπου παραμυθάκια και της διαβάζω, (τζίτζικας & μερμηγκας, αλεπού και κοράκι κ.λπ.) που έχουν λιγότερη ... βία! Υπάρχουν όμως και άλλα κλασικά πιο ήπια όπως η τοσοδούλα, ο κοντορεβυθούλης, ο Τζακ και η φασολιά, και κάποια Disney όπως Dumbo, Nemo κ.λπ...

Good Luck!

Ξεκινώντας την κοκκινοσκουφίτσα κόλλησα στα εξής σημεία:

Την γιαγιάκα την έφαγε ο λύκος

Την κοκκινοσκουφίτσα την έφαγε ο λύκος

Ο κυνηγός σκότωσε τον λύκο με το όπλο του

Ο κυνηγός έσχισε την κοιλιά του λύκου για να βγάλει την γιαγιά και την μικρή

Επειδή σαν θρίλερ για κατάλληλο άνω των 18 μου φάνηκε εκείνη την ώρα τα μάσησα και τελικά αφού κατακοκκίνησα του ξαναείπα το γνωστό παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια!!!

Εκτός από το βίαιο της υπόθεσης εμένα δεν μ'αρέσει και η λογική να μαθαίνουμε στα παιδιά ότι κάποια ζώα είναι κακά και κάποια άλλα καλά. Ειδικά οι καημένοι οι λύκοι που τείνουν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση γιατί πρέπει να είναι πάντα οι κακοί της ιστορίας και να προκαλούν φόβο στα παιδιά; Διάβαζα τις προάλλες ότι ο Ε. Τριβιζάς έχει γράψει ένα παραμύθι όπου τα τρία λυκάκια προσπαθούν να φτιάξουν σπίτι για να γλυτώσουν από το Ρούνι το κακό γουρούνι. Καλό ε;

Τα περισσότερα κλασσικά παραμύθια έχουν βία μέσα τους. Δεν ξέρω αν έχει γίνει τυχαία, αλλά η παράδοση είναι σοφή!

Τα παιδιά τρελαίνονται για τη βία. Ζώα που τρώνε άλλα ζωάκια, ή ανθρώπους, ήρωες ή ζώα άρρωστα ή και που τελικά πεθαίνουν...Θυμηθείτε και την "Ωραία πεταλούδα" που είναι τόσο γλυκό και άκακο πλασματάκι κι όμως την θέλουν να πέφτει κάτω και να ψοφά...(λέξη σκληρή, που προσωπικά δε θα τη χρησιμοποιούσα για κανένα ζωάκι...).

Μη σας ανησυχεί και μη σας τρομάζει η βία στα παραμύθια. Όλα τα παιδιά, μετά τα 2-3 χρόνια, τρελαίνονται με σκηνές βίας σε παραμύθια, τραγούδια και ειδικά κουκοθέατρο ή θέατρο σκιών. Έχω δουλέψει με το θεατρο σκιών ως μέσο έκφρασης αλλά και θεραπείας σε παιδιά, και είναι απίστευτο το πως όλα σχεδόν τα παιδιά, όταν πανε πίσω από μια σκηνή και μπορούν να παίξουν ελεύθερα, παίζουν σενάρια με ξύλο! Ακόμη κι αν τους δίναμε σενάριο να το συνεχίσουν, κατέληγαν τελικά σε ξύλο!! Ήταν το καλύτερό τους, γελούσαν με την καρδιά τους!

Δεν είναι κακό να έχουν στοιχεία "θρίλερ" τα παραμύθια. Η βία στα παραμύθια εκτονώνει τα παιδιά. Το "καλό" και το "κακό" ούτως ή άλλως υπάρχουν μέσα μας, είναι καλό να εκφράζονται με τρόπους μη επικίνδυνους για τον εαυτό μας και τους άλλους.

Είναι όμως καλό να λέμε στο παιδί ότι πρόκειται για παραμύθια και κάνουμε ότι θέλουμε σ'αυτά, πράγματα που δε γίνονται στη ζωή. Μέσα από τα παραμύθια μπορεί να γίνει κουβέντα ώστε να αρχίσουν να ξεχωρίζουν το καλό και το κακό, τη φαντασία και την πραγματικότητα.

Μπορούμε να μη δίνουμε τα "κακά" στοιχεία πάντα στο ίδιο ζώο.

Και το κυριότερο είναι να μην απειλούμε το ίδιο το παιδί με τα κακά ζώα, ότι πχ θα ΄ρθει ο κακός ο λύκος να το φάει, αν δε φάει το φαγητό του. Τότε, είναι σχεδόν σίγουρο ότι το παιδί θα τρομοκρατηθεί. Αντίθετα αν το παιδί δεν απειλείται το ίδιο, διασκεδάζει και μαθαίνει μέσα από τις "τρομακτικές" ιστορίες!

Αικατερίνη, τελικά είναι γενικό φαινόμενο αυτή η ανάγκη των παιδιών από ότι μας αναφέρεις Κι εμένα κάποιες φορές που μου ξέφευγαν δεν ήξερα αν είναι καλό ή κακό. Ειδικά σε εκείνη τη χιονάτη που είναι και η αγαπημένη του όλο πηδούσα το σημείο που πέθανε η μαμά της και έφτανα κατευθείαν στο ότι παντρεύτηκε τη μητριά. Και ο μικρός όλο μου το διορθώνει και μου λέει πέθανε η μαμά της!!!Ε νυχτιατικα τέτοια να λέω...;;;Και φυσικά λέω πάντα ότι ο κηνυγός πήγε να τη βρει αλλά όχι για να τη σκοτώσει :αφήστε που η αυθεντική ταινία δείχνει ότι ήθελε την καρδιά της.....απαπαπα...

Φαντάσου να το έλεγες mata! Θα έβλεπες η ίδια εφιάλτες τη νύχτα!!

Πάντως, μη φοβάστε ότι τα παιδιά μπορεί να τρομάξουν από τέτοιες αφηγήσεις. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν νιώσουν ότι απειλούνται από κάποιον ήρωα/ζώο/τέρας και ότι μπορεί να τους βλάψει. Βέβαια, αν κάποιο παιδί προτιμά να μην ακούσει τις "τρομακτικές" σκηνές εννοείται ότι τις παραλείπουμε. Όμως κάτι τέτοιο σπάνια συμβαίνει. Συνήθως διασκεδάζουν και ευχαριστιούνται να ακούν και να φαντάζονται ιστορίες που τους προκαλούν έντονα συναισθήματα.

κάποιες ιστορίες μπορούν να είναι έναυσμα για συζητήσεις που έχουν μεγάλη σημασία.

κάποια στιγμή κάπως σε ένα παραμύθι σίγουρα θα προκύψει και η λέξη "σκοτώνω" η οποία αν είπωθεί, θα πρέπει να εξηγηθεί στο παιδί.

τα διάφορα παραμύθια επληρώνουν παιδαγωγικούς στόχους μόνο όταν υπάρχει και κάποια επεξεργασία της ιστορίας -

γιατί έγινε αυτό?

γιατί είναι ο άλλος κακός?

γιατί του είπε αυτό ? ακόμα και αν δεν τις ρωτήσουν ή δεν μπορούν ακόμα να τις ρωτήσουν αυτές τις απορίες, είναι αρκετά σημαντικό να τους τις εξηγείτε - όσο πιο μεγάλα είναι δηλ 5-6-7 ετών μπορείτε να τα εξηγείτε αναλυτικά. όσο πιο μικρά είναι, τόσο πιο σύντομες και απλοικές οι συζητήσεις.

Μην διαβάζετε απλώς δηλαδή μια ιστορία και το αφήνετε έτσι.

Γενικά πιστεύω ότι είναι καλύτερο οι φόβοι να είναι στις ιστοριες περισσότερο συναισθηματικοί, για παιδιά κάτω των 4 ετών, παρά σωματικοί.

δηλαδή να μεταχειρίζονται ιστορίες της διαφορετικότητας, της αποχώρησης κάποιου φίλου, την αγάπη μεταξύ του παιδιού και της μαμάς, κτλ.

το να έχει κάποιο σημείο η ιστορία το οποίο είναι λίγο στενάχωρο, είναι σημαντικό γιατί διδάσκει στα παιδιά ασχέτως του περιεχομένου, ότι στο τέλος όλα γίνονται καλά. Τους διδάσκει δηλαδή την σιγουριά και αισιοδοξία για την ζωή, σε προβλήματα που θα συναντούν.

Για αυτό, είναι κάτι θετικό να αισθάνονται ανησυχία σε ένα παραμύθι, η οποία εξελίσσεται τελικά σε κάτι καλό, όποιο και αν είναι αυτό, με την παρέμβαση των χαρακτήρων του παραμυθιού, της αλλαγής της συμπεριφοράς τους, ή της παρέμβασης κάποιου τυχαίου παράγοντα, ... όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στην ζωή.

Αργότερα μετά τα 4 ,τα παιδιά μπορούν να αισθανθούν καλύτερα την διαφορά της πραγματικότητας απο την ιστορία ενός παραμυθιού, και εκεί να ειπωθούν ιστορίες πιο πολύπλοκες (με κακούς, κλέφτες, κτλ) γιατι τότε μπορεί και να εξηγηθεί αυτό το πράγμα καλύτερα στα παιδιά.

Φαντάσου να το έλεγες mata! Θα έβλεπες η ίδια εφιάλτες τη νύχτα!!

 

Ε ναι τελικά με όλα αυτά ΄τα παραμύθια σε λίγο θα δω τον κυνηγό να κυνηγάει εμένα!!!

Γιατί ο μικρός δεν βλέπω (όπως είπες) να επηρρεάζεται καθόλου!!!

Δεν μου αρέσει π.χ., που η μικρή μου μεταχειρίζεται κάποιες "βαριές" λέξεις όπως "σκοτώνω" στο καθημερινό της λεξιλόγιο, χωρίς βέβαια η καημένη να καταλαβαίνει τη βαρύτητα της λέξης.

Πραγματικά ενδιαφέρουσες οι απόψεις σας ! όμως το πρόβλημα είναι πως εξηγείς κάτι σε ένα παιδί που δεν μιλάει και έχει κάποιες ιδιαιτερότητες!

Αν το παιδάκι μου ήταν τυπικής ανάπτυξης το πρόβλημα όντως θα λυνώταν με το να εξηγηθούν ορισμένα πράγματα , τώρα τι καταλαβαίνει και πως εξηγείς τα δυσάρεστα, όπως το παράδειγμα που σας προανέφερα με το κοτοπουλάκι που το μεσημέρι ήταν φαγητό στο πιάτο και το ίδιο απόγευμα το γνώρισε ζωντανό !!!

Πόσα να κρύψεις ; πως να τα δικαιολογήσεις και πόσο να το κρατήσεις σε έναν ιδανικό ψεύτικο κόσμο; από την μια ο παιδοψυχίατρος μου λεει ότι καταλαβαίνει τα πάντα και πρέπει να εξηγούμε κανονικά τις τυχόν απορίες που διακρίνουμε στο βλέμμα του αλλά τελικά είναι αυτό εφικτό; Μήπως τελικά ο πραγματικός κόσμος μας είναι πολύ φριχτός για ένα τετράχρονο παιδί και α μη τι άλλο για ένα ιδιαίτερο παιδί;

Αντιγόνη, σίγουρα δεν καταλαβαίνει τη σημασία των λέξεων αυτών, ούτε το αμετάκλητο του "σκοτώνω" γιαυτό και τις χρησιμοποιεί με τόση άνεση. Δε χρειάζεται όμως να ανησυχείς, είναι κάτι που περισσότερο σοκάρει τους ενήλικες και δε σημαίνει ότι το παιδί έχει συναισθήματα βίας μέσα του!

Αν βέβαια είναι κάτι που εσένα σε ταράζει πολύ, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μη δίνεις σημασία όταν λέει τέτοιες λέξεις, ώστε να μη παίρνει την προσοχή σου και ίσως να τις σταματήσει. Μπορεί όμως και να μην το κάνει επειδή πραγματικά δεν αναγνωρίζει τη σημασία τους. Θα τις σταματήσει σταδιακά, μεγαλώνοντας και κατανοώντας τις συγκεκριμένες έννοιες...

Άngela, χρόνια πολλά για την ονομαστική σου γιορτή -αν και καθυστερημένα- και να χαίρεσαι και το Νεκτάριο, να είναι γερός και ευτυχισμένος!

Συμφωνώ ότι δεν μπορείς να κρατήσεις τα παιδιά σε ένα αποστειρωμένο, ψεύτικα ιδανικό κόσμο. Ούτε τα τυπικά ούτε τα μη τυπικά αναπτυσσόμενα.

Εσύ γνωρίζεις το παιδί σου καλύτερα και αν διακρίνεις απορία στα μάτια του καλό είναι να του εξηγήσεις με απλά λόγια, όσο γίνεται. Να του πεις πώς είναι τα πράγματα, να του διαβάσεις παραμυθάκια με εικόνες για το πόσο πολύτιμα είναι τα ζωάκια και τις μας δίνει το καθε ένα. Να του δείξεις σιγά σιγά τα κοτοπουλάκια, τα αυγουλάκια τους που τα τρώμε, την αγελάδα και το γάλα της, τα αρνάκια το μαλλί και το κρέας τους. Είναι η φύση όλα αυτά.

Μπορεί να είναι ευαίσθητα τα παιδιά και να στεναχωρεθούν. Εχει να κάνει όμως και με το πως θα τα εξηγήσουν οι μεγάλοι κάποια πράγματα. Ο τόνος της φωνής είναι πολύ σημαντικός. Αν δεις να αναστατώνεται ή να κλάψει παρ'τον αγκαλια και πες του ότι κι εσύ στεναχωριέσαι για το κοτοπουλάκι.

Το πιθανότερο όμως είναι ότι μπερδεύτηκε περισσότερο, παρά στεναχωρήθηκε με την ιστορία με το κοτοπουλάκι της γειτόνισσας. Καλό θα ηταν να του τα εξηγείς, πως είναι η πραγματικότητα. Με πολύ απλά λόγια.

Το ότι δε μιλάει δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν κατανοεί κι όλας αυτά που ακούει. Οι ιδιαίτερότητες που έχει στην επαφή και την έκφραση ας μη σταθούν εμπόδιο στην επικοινωνία σας. Γνώμη μου είναι να του λες και να του εξηγείς τον πραγματικό κόσμο και να εκφράζεις τα δικά σου συναισθήματα γιαυτά που συμβαίνουν.

Κορίτσια, ο δικός μου γιός είναι 20 μηνών. Μεχρι στιγμής δεν του έχω διαβασει παραμύθι, ενώ έχουμε αγοράσει αρκετά. Συνηθίζει να τσαλακώνει τα βιβλια, περιοδικά κλπ. και "φοβάμαι" ότι θα τα καταστρέψει. Βέβαια του ΄λέω ιστορίες εκεί που καθόμαστε.

Να αρχίσω να του διαβάζω ή να περιμένω λίγο ακόμα?

Ψάχνω να βρω σε CD το παραμύθι "Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ". Είχε "ανέβει" στο Μέγαρο Μουσικής με αφηγητή τον Πέτρο Φιλιππίδη. Μήπως μπορεί καποιος να με βοηθήσει να το βρω ?

Πένη

Πηνελόπη ως τώρα ούτε και εμένα καθόταν να του διαβάσω παραμύθια. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει λίγο να τα ζητάει αλλά μην φανταστείς τίποτα το ιδιαίτερο , 2-3 σελίδες του διαβάζω και μετά μου το παίρνει από τα χέρια να το "διαβάσει" αυτός.

Νομίζω από δω και στο εξής θα αρχίσει να ενδιαφέρεται , ο Γιαννάκης σου είναι και λίγο πιο μικρός οπότε είναι λογικό , αν και νομίζω ότι έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του παιδιού!

Πάντως αν βρείς το cd που ψάχνεις πες μου και μένα γιατί νομίζω οτι ο Φιλιππίδης αφηγείται πολύ καλά !

Κορίτσια, εκτός από παραμύθια, εάν δείχνουν τα παιδάκια σας ότι βαριούνται, πλάστε διάφορες ιστορίες. Η μητέρα μου, κάποια βράδια που είχε τον μικρό μου στο σπίτι της, αντί να του διαβάσει παραμύθι, του έλεγε διάφορες ιστορίες και έδειχνε τεράστιο ενδιαφέρον! Και ακόμα του λεει πολλές φορές ιστορίες πριν κοιμηθεί

και του αρεσουν εξίσου με τα παραμύθια! Και τον χαλαρώνουν. Εγώ συνήθως του διαβάζω παραμύθι, γιατί εκείνη την ώρα που τον βάζω να κοιμηθεί, είμαι κι εγώ πολύ κουρασμένη και δεν κατεβαίνουν ιδέες για ιστορίες....

Κορίτσια, εκτός από παραμύθια, εάν δείχνουν τα παιδάκια σας ότι βαριούνται, πλάστε διάφορες ιστορίες. Η μητέρα μου, κάποια βράδια που είχε τον μικρό μου στο σπίτι της, αντί να του διαβάσει παραμύθι, του έλεγε διάφορες ιστορίες και έδειχνε τεράστιο ενδιαφέρον! Και ακόμα του λεει πολλές φορές ιστορίες πριν κοιμηθεί

Αχ τί μου θύμησες τώρα Μάτα μου!Όταν ήμουν μικρούλα,γύρω στα 3 το πολύ,ο πατέρας μου είχε φτιάξει ένα παραμύθι,αλλά μιλάμε καταπληκτικό!Για ένα κοριτσάκι που και καλά είχε χαθεί μέσα στο δάσος και για τα ζωάκια του δάσους και διάφορα τετοια!Βέβαια κάθε φορά τροποποιούσε και κάτι για να έχει ενδιαφέρον!Ε,λοιπόν το παραμύθι του ήταν πολύ μεγάλο,μιλάμε για τουλάχιστον 45 λεπτά μπούρου-μπουρου....

Ε,εγώ αντί να με κοίμιζε αυτός,γινόταν το αντίστροφο!Και τσούπ πήγαινα στη μαμά μου και της έλεγα όλο καμάρι:"Μαμά κοίμησα τον μπαμπά!"

χαχα!!!Καλό!!!! Και με την ευκαιρία, ωραία η αλλαγή του Nickname!Μάθαμε και το κανονικό σου όνομα βρε κοριτσι!!!

δεν ξέρω αν θα το δείτε το ποστ εδώ που το καταχώνιασα αλλά δεν ήξερα που να το γράψω και για να μην ανοίξω νέο θέμα είπα να το βάλω εδώ. έχω την εξής απορία : η μικρή μου όπως φαίνεται και από το τικεράκι είναι 2 μηνών και κάτι. από ποιά ηλικία αρχίζουμε να διαβάζουμε στα παιδιά παραμυθάκια;μάλλον είναι μικρή ακόμα απλά για να πάρω μια ιδέα. thanx για οποιαδήποτε απάντηση!

Εγώ πάντως τον πρώτο καιρό του τα έλεγα μόνη

μου χωρίς να τα διαβάζω αφού ήθελα να τον έχω σχεδόν

όλη την ώρα αγκαλιά! και το να κρατάω το παραμύθι με δυσκόλευε!

επινοούσα μάλιστα και πολλές δικές μου ιστορίες...

με τα πουλάκια και τα συννεφάκια που έπαιζαν κρυφτό....

η συνηθισμένη ατάκα του άντρα μου εκείνη την περίοδο θυμάμαι ήταν :

Βρε Αφροδίτη !!! θα το μουρλάνεις το παιδί!

Τώρα πια διαβάζουμε μαζί !

Αυτός κρατάει το παραμύθι και δείχνει τις εικόνες

και εδώ διαβάζω!!! όταν λέω ας πούμε

..ο παπίκος ήπιε το γάλα του...

μου δείχνει το παπάκι & το ποτήρι με το γάλα!!!

Ευδοκία νομίζω ότι μπορείς να της διαβάζεις

ή να της λες από τώρα παραμυθάκια

όλα τα καταλαβαίνουν τα μωρά να είσαι σίγουρη!!!

οκ Αφροδίτη μου!θα ξεκινήσω πάραυτα! thank you!

Εγώ πάλι έχω το εξής πρόβλημα:

Της διάβαζα βιβλία από πολύ μωρό. Εντωμεταξύ ξετρελαίνεται με τα βιβλία, μπορεί να χαζεύσεις με τις ώρες.

Δε με αφήνει όμως να της διαβάσω. Με το που θα κάτσω θα έρθει να αρπάξει το βιβλίο να το ξεφυλλίσει, ακόμα κι αν δεν έχει εικόνες. Γενικά δεν κάθεται εύκολα σ'ένα σημείο, εγώ θέλω όμως τόσο πολύ να της διαβάσω!!Καμιά ιδέα;

Το ιδιο προβλημα ειχα και εχω κι εγω.... τωρα ομως, οταν θελει οντως να της διαβασουμε, το ζηταει μονη της !!! Υπομονη....

Διάβασα ένα βιβλίο τις προάλλες σε παιδάκια που μου το σύστησε κάποια μητέρα εξαιτίας του ότι είναι γνωστού συγγραφέα.

όμως...

το βιβλίο αυτό την ώρα που το διάβαζα στα παιδάκια, .... συνειδητοποίησα πόσο λάθος είναι, και εξεπλάγην που

καν αφέθηκε να εκτυπωθεί -

είναι εντελώς αντιπαιδαγωγικό.

η ιστορία ήταν κάπως δραματική, οκ - το βάζω στην άκρη,

αλλά στην δύσκολη στιγμή, πολύ φορτισμένη, που έπρεπε ο κεντρικός χαρακτήρας να αποφασίσει τι να κάνει, και να επιλέξει την "καλή" λύση,

στο βιβλίο επιλέγει μια δικαιολογία -

προφασίζεται ότι είναι άρρωστος -

για να δώσει λύση σε ένα σημαντικό πρόβλημα -

οκ ήταν λάθος, και συνεχίζω όμως να διαβάζω και με έκπληξη φτάνω στην τελευταία σελίδα, όπου γράφει

"εσυ τι δικαιολογία θα έβρισκες για να ..... "

και έχει διάφορες επιλογές.

Με λίγα λόγια,

είναι αστείο, να λέμε ψέμματα, είναι καλή λύση να βρίσκουμε δικαιολογίες, να προφασιζόμαστε γεγονότα και αυτό μας βοηθάει να ανταπεξέλθουμε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις!

Η ιστορία είχε να κάνει με έναν ταυρομάχο ο οποίος σκοτώνει ταύρους (φυσικά αφού αυτό είναι το επάγγελμά του), τον οποίο αντιμετωπίζει μια αγελάδα, η γυναίκα ενός ταύρου που φοβάται ότι θα σκοτώσει τον άντρα της την επόμενη ημέρα σε ταυρομαχία.

Τον συγκινεί μιλώντας του για τα 4 μοσχαράκια της,

και αντί εκείνος εκεί που αλλάξει γνώμη να πάει να πεί στον υπεύθυνο της αρένας ότι πλέον δεν θέλει να συμμεχέχει σε αυτό, γιατι πχ κατάλαβε ότι δεν ήταν ωραίο, κλπ κλπ κλπ.

στέλνει ένα τηλεγράφημα και λέει ότι είναι άρρωστος,

και έτσι μετά απο λίγο τελειώνει η ιστορία, απλώς έστειλε το τηλεγράφημα και μετά πήγε να φτιάξει ένα τσίρκο στο οποίο έπαιζε μουσική ο ταύρος (πήγε στο ωδείο) και η αγελάδα έκανε κάτι άλλο .

και στο τέλος αυτό το ερώτημα, στα παιδιά

σαν "διδακτικό" κομμάτι ή ψυχαγωγικό, της ιστορίας.... (τι δικαιολογία θα έβρισκαν εκείνοι για να μην πάνε στην αρένα...)

έτσι μου έρχεται να στείλω επιστολή διαμαρτυρίας στον εκδοτικό οίκο..!...

προφανώς δεν το διάβασε κανένας παιδαγωγός ή ειδικός πριν τυπωθεί...?

και κανονικά μου αρέσουν τα υπόλοιπά του βιβλία ..

αλλά αυτό ενθαρρύνει όλα τα στραβά που μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοια περίπτωση!!!

αντί να δώσει θάρρος στον ταυρομάχο να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον υπεύθυνο της αρένας! να τον εξοπλίσει με ειλικρίνεια και εσωτερική δύναμη! του δίνει την εύκολη λύση - να πεί ψέμματα και να βρεί δικαιολογίες! ..

Είναι βιβλίο του Τριβιζά... με σίγουρα μεγάλο αριθμό αποδεκτών που το έχουν διαβάσει... ( ο Ταύρος που έπαιζε πίπιζα...)

το έχει κανείς στο σπίτι?

οχι αλλα τωρα σιγουρα δε θα το παρω...εχεις δικιο θελει μεγαλη προσοχη...