δεύτερο παιδί: είμαι ηλίθια ή;;

Εσάς πως υποδέχτηκαν οι άντρες σας το δεύτερο σας παιδάκι;

Νταξ δεν μιλάω για εκείνους που θεωρούν όσα έχουν σχέση με τα μωρά "γυναικεία υπόθεση" και τα σιχαίνονται, αυτή είναι κλινική περίπτωση...

Φαντάζομαι πως η χαρά δεν ήταν τόση όπως την πρώτη φορά, αλλά υπήρχε ε; Πόση ώρα την ημέρα αφιέρωναν στο να παίξουν μαζί του, να το χαϊδέψουν κλπ; Να ασχοληθούν μαζί του γενικώς;

Το έγραψα και αλλού στο φόρουμ, μου έχει γίνει έμμονη ιδέα και - λίγο οι ορμόνες λίγο η υπερένταση - δεν νιώθω και τόσο ωραία. Φυσικά και έχω προσπαθήσει να συζητήσω το θέμα με τον άντρα μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν οι εξηγήσεις του...

σε σχέση με την πρώτη φορά έχει λέει περισσότερη εμπειρία και γι'αυτό μου φαίνεται πως είναι έτσι.. ήθελα να του πω... όση εμπειρία κι αν έχεις εσύ που βλέπεις για δεύτερη φορά ένα νεογέννητο, εγώ που το γέννησα έχω εκατό φορές παραπάνω... ε και; με αυτή τη λογική πρέπει κι εγώ να φέρομαι σαν παγόβουνο.

Βασικά υποψιάζομαι ότι οι αιτίες είναι άλλες...

1) Μπορεί να είμαι εγώ βλίτο και ούφο και να τα ερμηνεύω όλα με λάθος τρόπο, είτε φταίνε οι ορμόνες είτε το άγχος... είτε έμφυτη βλακεία... είτε όλα μαζί.

2) Μπορεί το αδύναμο φύλο όντως να αδυνατεί να καταλάβει (γι'αυτό και είναι αδύναμο άλλωστε) ότι το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί δεν είναι εξίσου εύκολο με το να φτιάχνεις γάλα τρεις φορές την ημέρα. Όχι πως είναι ηρωική πραξη ο τοκετός, εκτός αν είναι πεντάδυμα, αλλά θέλει ύστερα λίγη ψυχολογική υποστήριξη, κι ακόμα κι αν δεν νιώθεις κάτι το ιδιαίτερο παίξε λίγο θέατρο ρε χριστιανέ μου, πάρε το παιδί σου αγκαλιά χωρίς να στο ζητήσω ΕΓΩ ή πάρε του ξέρω γω ένα ρούχο, - ΕΝΑ λέμε με την κρίση που υπάρχει, όχι δεκα!! - για να μην φοράει έξω μόνο ότι δεν πρόλαβε να σκίσει ο αδερφός του. Βασικά του μωρού το ίδιο του κάνει είτε το πήρες είτε όχι, αλλά πως πρέπει να αισθάνομαι εγώ όταν του Μήτσου όλο το σόι του έφερνε φορτηγά ολόκληρα γεμάτα παιχνίδια ρούχα κλπ, ενώ του μικρούλη ακόμα και ο ίδιος του ο μπαμπάς δεν αγόρασε ούτε μια πιπίλα;

3) Η είναι αυτό που λένε στα χωριά ότι το πρώτο παιδί που παίρνει και το όνομα του παππού από την μεριά του πατέρα όλοι το καμαρώνουν ενώ το δεύτερο που και το όνομά του είναι από τη μεριά της μάνας είναι β' κλάσης; μα ρε παιδιά στον 21ο αιώνα ζούμε!! Εξάλλου με τόσο ωραίες σχέσεις που έχω εγώ με τον πατέρα μου προτιμώ να πάρει το παιδί ένα άσχετο όνομα, απλά να είναι ΟΜΟΡΦΟ ρε γ..ο και να μου ΑΡΕΣΕΙ και όχι να το λέω κ να ανακατεύομαι!

Αυτά κοριτσάκια... σόρυ για το σεντόνι... έφυγε ο μεγάλος βόλτα με τον μπαμπά, κοιμήθηκε ο μικρός και είπα... να τα πω κάπου...

O άντρας μου το είχε αυτό με το ένα από τα δίδυμα... Όχι πολύ έντονο, αλλά ήταν εμφανές. Και μάλιστα το "παραμελημένο" έτυχε να είναι το πιο όμορφο απο τα δύο, το πιο ήρεμο που έμοιαζε εξωτερικά και πιο πολύ στον ίδιο και σόι του... Τώρα τι είχε ακριβώς στο μυαλό του, ο σύζυγος, θα σε γελάσω... Έκανα ότι δεν καταλάβαινα και εγώ. Τις λίγες φορές που το συζητήσαμε, δεν το παραδεχόταν ο ίδιος.

Καλά, το να πάρει δώρο στο μωρό, δεν νομίζω ότι το κάνει ο μεσος άντρας!

Πάντως, μεγαλώνοντας το πιο "ριγμένο" μωράκι τον κάνει ό,τι θέλει Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Στην δική μου περίπτωση δεν εκδηλωνόταν για να μην ζηλέψει το πρώτο παιδί, στο οποίο έχει τρελή αδυναμία.Τώρα όμως που και το μικρόέχει αρχίσει τα νάζια,νομίζω το σκηνικό θα επαναληφθεί σε μεγαλύτερο βαθμό. Σκέψου ότι είναι 6 μηνών και με το που μπαίνει ο άνδρας μου από την δουλειά,τον "φωνάζει" και εάν την αφήσει ένα λεπτό (για να φάει, να πλύνει χέρια κτλ)αρχίζει το παράπονο και τα κλάμματα. Εννοείται ότι η ανταπόκριση είναι άμεση, οπότε μια νέα "αγάπη" γεννιέται.

Νομίζω ότι στα δεύτερα παιδιά υπάρχει μια αμηχανία αρχικά από την πλευρά των ανδρών , που θέλει λίγο χρόνο για να ξεπεραστεί.

συμφωνώ με την mariamb. κι εμένα ο άντρας μου έλεγε ότι δε θέλει να ζηλέψει το 1ο παιδί, με το οποίο έχουν μεγάλη αγάπη κι εξάρτηση, μη σου πω.

στην αρχή, έκανε τα απολύτως απαραίτητα με το μωρό για να βοηθήσει εμένα, ενώ με τον μεγάλο ήταν όλο αγκαλιές και παιχνίδια. κι εμένα μου κακοφαινόταν που δεν έδινε την "πρέπουσα" σημασία στο μωρό και του έλεγα: βρε, ρίξε μια ματιά και στην κόρη σου. κρίμα στο παιδάκι... (φαντάσου ότι ήθελε κόρη σαν τρελλός και στο 1ο παιδί που ήταν αγόρι είχε ψιλοστενοχωρηθεί)

ε, σε πληροφορώ ότι μόλις μεγάλωσε λίγο η κορούλα μας και του άρχισε τα χαμόγελα και τα νάζια, έγινε άλλος άνθρωπος. τώρα είναι όλο αγκαλιές και φιλιά και η λιώνουν ο ένας για τον άλλον. κι εγώ καμαρώνω σα χαζή....

οπότε, μην ανησυχείς, οι άντρες θέλουν το χρόνο τους να χτίσουν τη σχέση με το κάθε μωρό.

Συγνωμη που πεταγομαι ενω δεν εχω ακομη παιδια :oops:

Νομιζω οτι δεν μπορεις να πιεζεις καποιον να νιωσει κατι για καποιον αλλο, μπορεις ομως με τον τροπο σου να τον ενθαρρυνεις ...και υπομονη.

Μεχρι τοτε να δειχνεις αγαπη και στους δυο-τρεις στην περιπτωση σας- για να μη χωριστει αργοτερα η οικογενεια σας σε "στρατοπεδα". 8-)8-)

kalimera kai apo emena! sumfwnw ka ime thn mariamb kai me th sofi@p. exw kai egw duo koritsakia kai eixa to idio problhma me ton antra mou. gennhthhke h deuterh mpempa mas kai den asxoliotan katholou mazi ths. sth megalh htan emfanhs h adunamia tou. tou to eixa pei apeires fores oti me enoxlei pou den asxoleitai me to mwro katholou. empaine sto spiti apo th douleia. to mwro xaplwmeno sto relax pernage apo mprosta ths den ths edine shmasia kai phgaine apeutheias sto dwmatio ths megalhs mou korhs. ta neura mou smparalia, stenaxwriomoun apisteuta

ekane mono oti tou elega kai auto epeidh tou to zhtaga egw. to mono pou ekane apo monos tou htan to mpanio tou mwrou kai auto epeidh oti tou eixa pei oti einai enas kalos tropos na dethei mazi ths. na pernane ligo xrono mono oi duo tous. telika sas plhroforw oti h mikroula mou einai twra 18 mhnwn. einai polu xadiariko kai naziariko paidaki. thelei olo agalies kai filia kai ton exei trelanei ton antra mou. tou fwnazei mpampa kai liwnei. exei bebaia pisteuw akoma adunamia sth megalh alla mprow na pw oti enas tritos pou tha tous dei pleon den mporei na to katalavei. Pisteuw loipon apo proswpikh empeiria oti oi antres theloun ligo xrono na dethoun me to neo melos ths oikogeneias

μάλιστα...

σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας... οπότε τζάμπα ανησυχώ, πάλι καλά

φυσικά όταν μιλάω για το "δώρο" δεν εννοώ να πάρει ο μπαμπάς κάτι το ιδιαίτερο για το νεογέννητο, θυμάμαι όμως πως πήγαμε στο τζάμπο μια βδομάδα πριν γεννήσω τον πρώτο μου γιο κ μαζί με όλα τα απαραίτητα αγοράσαμε και κάτι διακοσμητικά δωματίου, παιχνίδια κλπ

Την δεύτερη φορά που πήγαμε πάλι μαζί με τα γνωστά μπιμπερό-σαλιάρες-πάνες κλπ πήραμε κ διάφορα χαζά για τον μεγάλο ενώ όταν έλεγα ας πάρουμε και εκείνο το παιχνίδι / ρούχο για τον μικρούλη η απάντηση ήταν "δεν έχει ανάγκη" έ φυσικά κ δεν έχει, έχει η μαμά όμως.

αλλά εντάξει χαλάλι του.. αυτό που με εκνευρίζει πιο πολύ είναι η αντίδραση των συγγεννών, την πρώτη φορά η πεθερά μου κατενθουσιασμένη φώναζε στο τηλ. "να σου ζήσει ο Δημήτρης!!!" (όνομα του παππού) ενώ όταν γέννησα τον μικρο κ τους πήρα τηλέφωνο, ούτε που ζήτησε να μου μιλήσει.. ο πεθερός μου όμως είναι όλα τα λεφτά, ήρθε από την Κατερίνη να με δει σχεδόν αμέσως μόλις συνήλθα λίγο

Και εγώ πιστεύω οτι τα δεύτερα παιδιά είναι λίγο πιο παραμελημένα...

Όχι ότι δε τα αγαπάμε, απλά η συμπεριφορά μας πρός αυτά είναι λίγο πιο συγκρατημένη για να μη ζηλέψουν τα μεγάλα!

Και αυτή τη συμπεριφορά τη βλέπω και σε μητέρα και σε πατέρα... ακόμη και εγώ καμιά φορά σκεφτομαι θα νιώσω την ίδια χαρά και συγκίνηση στον τοκετό με το πρώτο? Θα το αγαπάω το δεύτερο όσο λατρέυω το κοριτσάκι μου?

Αν και έχω ένα παιδάκι ακόμη θεωρώ σαν 2ο δεύτερο παιδί που είμαι οτι όντως είμαστε λίγο πιο παραμελημένα. Ωστόσο τα δεύτερα παιδιά χρειάζονται την προσοχή μας διότι αυτά τα παιδιά δεν θα έχουν ποτέ την αποκλειστικότητά μας. Τα πρώτα παιδιά έχουν για λίγο καιρό την αποκλειστικότητα, την απόλυτη αφοσίωση και απεριόριστη αγάπη μας.....Πιστεύω ωστόσο ότι τα δεύτερα παιδάκια βγαίνουν πιο δυνατά και τρυφερά.....

Και εγώ πιστεύω οτι τα δεύτερα παιδιά είναι λίγο πιο παραμελημένα...

Όχι ότι δε τα αγαπάμε, απλά η συμπεριφορά μας πρός αυτά είναι λίγο πιο συγκρατημένη για να μη ζηλέψουν τα μεγάλα!

Και αυτή τη συμπεριφορά τη βλέπω και σε μητέρα και σε πατέρα... ακόμη και εγώ καμιά φορά σκεφτομαι θα νιώσω την ίδια χαρά και συγκίνηση στον τοκετό με το πρώτο? Θα το αγαπάω το δεύτερο όσο λατρέυω το κοριτσάκι μου?

Θα νιώσεις, και με το παραπάνω!

Απλά θα αναγκαστείς να μην το δείχνεις μπροστά στο μεγαλύτερο παιδάκι, για να η ζηλέψει όπως πολύ σωστά το είπες.

Αλλά αυτό θα είναι δύσκολο μόνο τον 1ο μήνα κ ύστερα η πρώτη πολύ έντονη συγκίνηση θα υποχωρήσει και δεν θα έχεις πλέον την ανάγκη να έχεις το καινούργιο μωρό αγκαλιά 24 ωρες το 24ωρο... θα βρεις έναν τρόπο να μην αδικείς κανένα από τα δυο.

Σε μας παντως ειναι διαφορετικα τα πραγματα!Μπορω να πω οτι στο δευτερο τωρα ο ανδρας μου ειναι πιο συνειδητοποιημενος...στο πρωτο ειχε παθει ενα ψιλοσοκ μεχρι να συνηθισει την παρουσια του μωρου στο σπιτι και δεθηκε μαζι του περισσοτερο αφου αυτο μεγαλωνε...τωρα ειναι 4 ετων ο γιος μας κι εχουν καταπληκτικη σχεση!Αλλα και τη νεογεννητη μικρη την βλεπει πολυ τρυφερα,πολυ περισσοτερο απο ο,τι το πρωτο μωρο οταν ειχα γεννησει.Με τους παππουδες και τις γιαγιαδες επισης δεν τιθεται τετοιο θεμα...ισα ισα που η πεθερα μου ηθελε να κανω κι ενα κοριτσακι παρολο που και η ιδια το λεει οτι θα παρει το ονομα της μανας μου και οχι το δικο της.Ευτυχως εχω πεσει σε προχωρημενους ανθρωπους που δεν εχουν κολληματα τετοιου τυπου...

Κοριτσια πανω κατω ολοι τα περασαμε αυτα , τις αμφιβολιες , το να αναρωτιομαστε αμα θα αγαπαμε το 2ο τοσο οσο το 1ο κτλ κτλ κτλ .

Απο εκει και περα ομως οταν πραγματικα ερχεται το παιδακι και γινεται μελλος της οικογενειας , ειναι αδυνατον να μην το λατρεψεις το ιδιο . Να σας πω , εμεις δεν ειχαμε ακραιες ζηλειες απο τον μεγαλο , απλα τσιζιρδες για ενα διαστημα αλλα και εκεινο ηταν στα πλαισια της αναπτυξης και της γενικοτερης αναπτυξιακης διαταραχης που εχουμε . Στο 2ο παιδακι απλα οντως εισαι πιο εμπειρος και εφαρμοζεις τακτικες οπου στο 1ο δεν θα της εκανες , εμεις ας πουμε πιεσαμε την κατασταση να κοιμαται η μικρη στο κρεββατι της απο την αρχη , ακομα και οταν εκανε τη λογικη της επανασταση καποια στιγμη δεν μασησαμε απο κλαματα και ετσι εμαθε να κοιμαται. Τελως παντων το θεμα ειναι οτι γενικος οταν γεννιετε το νεο παιδακι καταλαβαινεις οτι το λατρευεις το ιδιο με το πρωτο , και ενω στην αρχη οντως κανεις λιγοτερα απο θεματα αγκαλιων κτλ καποια στιγμη περναει και αυτο το κολημα του να μην ζηλεψει ο μεγαλος και αρχηζεις να δινεις το 10000 του εαυτου σου και στα 2 ή στα 3 ή στα 4 . Εγω βεβαια ημουνα και τυχερη ο μεγαλος δεν ειχε οπως ειπα ποτε μεγαλες εκρηξεις ζηλειας και τωρα πλεον αγαπιουνται παρα πολυ με την μικρη .

ρε σεις και όμως... μέχρι που μπορεί να φτάσει η διάκριση που κάνει ένας μπαμπάς;

π.χ. ο μεγάλος τώρα κάνει λογοθεραπείες και ξέρετε.. είναι πολλά τα λεφτά. όμως, δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε καν. Το παιδί το χρειάζεται, τελείωσε.

Όμως, μόλις πάω να αγοράσω κάτι για τον μπέμπη - "δεν χρειάζεται" και "είναι ακριβό". μέχρι που ακόμα και για το γάλα σήμερα τέθηκε ζήτημα - "μηπως υπάρχει κανά πιο φθηνό;",

Πως θα νιώθει δηλαδή ενα παιδί που μεγαλώνει έτσι;;

Δεν θεωρώ τα δεύτερα παραμελημένα, αντίστροφα μάλιστα, τα πρώτα δέχονται υπερβολική προσοχή, ενώ τα δεύτερα μεγαλώνουν πιο φυσιολογικά (σας το λέω ως πρώτη αδερφή). Επίσης, τα δεύτερα διασκεδάζουν πολύ περισσότερο, αφού έχουν ένα πιτσιρίκι να τους κάνει τον κλόουν όλη μέρα, σε αντίθεση με τα πρώτα που όλο με μεγάλους βρίσκονται.

ρε σεις και όμως... μέχρι που μπορεί να φτάσει η διάκριση που κάνει ένας μπαμπάς;

π.χ. ο μεγάλος τώρα κάνει λογοθεραπείες και ξέρετε.. είναι πολλά τα λεφτά. όμως, δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε καν. Το παιδί το χρειάζεται, τελείωσε.

Όμως, μόλις πάω να αγοράσω κάτι για τον μπέμπη - "δεν χρειάζεται" και "είναι ακριβό". μέχρι που ακόμα και για το γάλα σήμερα τέθηκε ζήτημα - "μηπως υπάρχει κανά πιο φθηνό;",

Αυτό δεν το θεωρώ διάκριση. Αν χρειαστεί κι ο μικρός λογοθεραπεία, θα την κάνει, να είσαι σίγουρη. Απλά ένα βρέφος έχει ελάχιστες υλικές ανάγκες, και καλό είναι να κρατάς τα λεφτά για αργότερα. Εμείς και για την πρώτη δεν αγοράσαμε σχεδόν τίποτε καινούργιο, όλα μεταχειρισμένα ή δώρα, και η δεύτερη κληρονομεί τα πάντα. Δεν θεωρώ καμμιά από τις δύο στερημένη γι΄αυτό το λόγο.

Χαλάρωσε, φταίνε οι ορμόνες. Μην κατηγορείς τον άντρα σου.

εντάξει, είμαι υπερβολική.

απλά αυτό το παιδάκι το περίμενα πως και πως και ήμουν πολύ πιο "συνειδητοποιημένη" σε σχέση με την πρώτη γέννα που δεν ήξερα που παν τα 4 και απλά τα είχα χάσει. δεν ήξερα καν πως να χαρώ την βρεφική ηλικία του 1ου μου γιου γιατί φοβόμουν να τον ακουμπήσω. Δεν ήξερα τίποτα από τα μωρά (δεν έχω αδέρφια) και όλα μου φαίνονταν περίεργα τότε. Και κάθε μέρα έλεγα από μέσα μου αχ πότε θα μεγαλώσει λίγο ο μπεμπης να μην νιώθω τόσο άβολα.

Ε και τώρα προσπαθώ να βγάλω τα απωθημένα μου, να χαρώ το μωράκι μου έτσι όπως είναι μικρούλικο, τις βολτούλες μαζί του στον μάρσιππο, αυτά τα απλά παιχνιδάκια του στυλ "τζα", τις αγκαλίτσες. τα χαμογελάκια του και όλα τα άλλα.

και μου κακοφαίνεται που δεν μπορώ να μοιραστώ με κάποιον όλα αυτά.

δεν φταίει ο άντρας μου, όχι. και αυτό που έγραψα χθες πάνω στα νεύρα το έγραψα. Ο Αχιλλέας ήταν άρρωστος για μερικές μέρες, ήμουν μαζί του στο Λοιμωδών και αυτή η "περιπέτεια" με έχει χαλάσει εντελώς. εκεί που είχα αρχίσει να ξεπερνάω την επιλόχεια κατάθλιψη μεσα σε μια στιγμή με έριξε 1 μήνα πισω.

Κοριτσια δεν ξερω αν συνηθως εχεις αδυναμια στο μεγαλυτερο παιδι. Εγω παντως τωρα που περιμενω τη 2η κορη εχω πιο μεγαλη ανυπομονησια και ενθουσιασμο, χαιδευω την κοιλια μου και χαιρομαι οταν κινειται και κλοτσαει. Στην πρωτη εγκυμοσυνη δεν εκανα τιποτα ημουν στον κοσμο μου. Ουτε οταν γεννησα εκανα σαν τρελη για το μωρο. Τωρα περιμενω πως και πως τη στιγμη που θα μου το δωσουν αγκαλια μολις γεννησω. Ισως επειδη τωρα ειμαι πιο συνειδητοποιημενη νιωθω ετσι. Αλλα μου φαινεται αδυνατο να ξεχωρισω αργοτερα καποιο απο τα παιδια και απορω με καποιους που εχουν αδυναμιες σε συγκεκριμενα παιδια. Οσο διαφορετικοι χαρακτηρες και αν ειναι η αγαπη των γονιων οφειλει να ειναι η ιδια. Ελπιζω να μη διαψευστω στο μελλον...

εντάξει, είμαι υπερβολική.

απλά αυτό το παιδάκι το περίμενα πως και πως και ήμουν πολύ πιο "συνειδητοποιημένη" σε σχέση με την πρώτη γέννα που δεν ήξερα που παν τα 4 και απλά τα είχα χάσει. δεν ήξερα καν πως να χαρώ την βρεφική ηλικία του 1ου μου γιου γιατί φοβόμουν να τον ακουμπήσω. Δεν ήξερα τίποτα από τα μωρά (δεν έχω αδέρφια) και όλα μου φαίνονταν περίεργα τότε. Και κάθε μέρα έλεγα από μέσα μου αχ πότε θα μεγαλώσει λίγο ο μπεμπης να μην νιώθω τόσο άβολα.

Ε και τώρα προσπαθώ να βγάλω τα απωθημένα μου, να χαρώ το μωράκι μου έτσι όπως είναι μικρούλικο, τις βολτούλες μαζί του στον μάρσιππο, αυτά τα απλά παιχνιδάκια του στυλ "τζα", τις αγκαλίτσες. τα χαμογελάκια του και όλα τα άλλα.

και μου κακοφαίνεται που δεν μπορώ να μοιραστώ με κάποιον όλα αυτά.

δεν φταίει ο άντρας μου, όχι. και αυτό που έγραψα χθες πάνω στα νεύρα το έγραψα. Ο Αχιλλέας ήταν άρρωστος για μερικές μέρες, ήμουν μαζί του στο Λοιμωδών και αυτή η "περιπέτεια" με έχει χαλάσει εντελώς. εκεί που είχα αρχίσει να ξεπερνάω την επιλόχεια κατάθλιψη μεσα σε μια στιγμή με έριξε 1 μήνα πισω.

Σε καταλαβαίνω... κι εγώ πολλές φορές στην αρχή ένιωθα ότι η μικρή αγνοούταν από τους άλλους. Από την άλλη, είναι και φυσικό: Τους πρώτους μήνες το μωρό είναι προσκολλημένο στη μητέρα και καλά κάνει. Για τον πατέρα όμως είναι δύσκολο να έχει ένα μωράκι που στην καλύτερη περίπτωση τον ανέχεται για λίγα λεπτά, και από την άλλη να έχει ένα μεγαλύτερο παιδάκι που ξετρελαίνεται με τα παιχνίδια του. Όσο και να προσπαθεί, είναι φυσικό να χαίρεται περισσότερο με το μεγαλύτερο παιδάκι. Το μωρό δεν το πειράζει καθόλου αυτό, ίσα ίσα το βολεύει που δεν παρεμβαίνουν τρίτοι στη σχέση του με τη μαμά. Σε μερικούς μήνες το μωρό θα ξεπεταχτεί και θα δεις ότι θα συνδέονται ολοένα και περισσότερο ο πατέρας και ο μικρός.

θα σου πω το δικη μου ιστορια ...στο πρωτο κοριστι ναι ο μπαμπας τρελαμενος τους πρωτους 3 μηνες αντε να του εδινε και κανα γαλα μετα τιποτα το δευτερο αγορι ο μπαμπας χαρα απο την μια απων απο την αλλη πηρε του ονομα του μπαμπα μου .....και κολημα με το πρωτο παιδι ( ονομα η μαμα του )αλλα μεγαλυτερο πλεον αρα μπορει να συνενοηται καλυτερα ...μετα το τριτο κοριτσι παλι ονομα η γιαγια του ουδεμια επαφη με την μικρη αλλα τα αλλα δυο ειναι πλεον μεγαλα και ασχολειται παρα πολυ με αυτα πλεον η μικρη συνηθως το αποφευγη ειναι κολυμενη μαζι μου προς το παρον .Το πορισμα λοιπον οσο μεγαλωνουν ασχολειται πολυ με αυτα και συμετεχει στα εξωσχολικα τους αθληματα .......οταν ηταν μωρα ουδεμιαν επικοινωνια .

Καλή μου,

κατ' αρχάς να σου ζήσουν και τα δύο τα παιδάκια σου!!

Αυτό που λες υπήρξε λίγο και με μας. Δλδ, ειδικά όταν η μπέμπα μας ήτανε μικρή, τόσο ο μπαμπάς, όσο κι ο παππούς και η γιαγιά δείχνανε την προτίμησή τους στον μεγάλο. Αυτό δε με πείραξε για συγκεκριμένους λόγους:

1) Το μωρό χρειαζότανε τη μαμά του. Άρα κάποιος έπρεπε να ασχοληθεί περισσότερο με τον γιο μας. Κι ήτανε λογικό να δεθεί περισσότερο με τον μπαμπά του (αυτό μου το είχε πει και παιδοψυχολόγος). Ακόμα και στο μαιευτήριο, ενώ τον γιο μου δεν τον είχα όλη την ώρα δίπλα μου δεν έμεινα καθόλου μόνη μου, στην κόρη μου που την είχα (καισαρικές και τα δύο) έμενα και μόνη μου μαζί της: βλέπεις η γιαγιά μας έπρεπε να προσέχει τον μεγάλο.

2) Ήμουνα εγώ πιο συνειδητοποιημένη ως μάνα, ήξερα τι να περιμένω (στον πρώτο μου είχα πέσει από τα σύννεφα που ο μπαμπάς μας δεν μας έπαιρνε τηλέφωνο από τη δουλειά να δει τι κάνουμε και διάφορα άλλα). Βέβαια, η ιδέα ότι είχε νεύρα για την "κόρη" με έκανε να θέλω να τον αφαλοκόψω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

3) Κακά τα ψέματα: Το 2007 που γέννησα τον γιο μου τα πράγματα ήτανε πολυ καλύτερα σε σχέση με το 2010 που γέννησα την κόρη μου. Κι εγώ έγινα πιο φειδωλή στα έξοδα κι ακόμα είμαι. Δεν λέω με τόση ευκολία "ας πάρουμε κι αυτό" όπως παλιά. Και για τα δύο παιδάκια μου. Το ίδιο ίσχυε και για τα δώρα που μου φέρανε στα νεογέννητα μικρά μου: υπήρξε διαφορά. Αλλά, για σκέψου, κι εμείς πλέον κάνουμε φθηνότερα δώρα. Δεν είναι μόνο το δεύτερο, είναι και οι καιροί. Τότε έλεγα "σιγά, 15 ευρώ κάνει, πάρ' το για το μικρό", τώρα κάνει 5 ευρώ και το σκέφτομαι...

4) Τώρα που έχει μεγαλώσει η κόρη μας, βλέπω τον μπαμπά να προσπαθήσει να ασχολήσει πολύ μαζί της και, μάλιστα, στεναχωριέται όταν του λέει "θέλω τη μαμά μου".

5) Όντως το δεύτερο παιδί είναι πιο "παραμελημένο". Τον γιο μου δεν τον άφηνα να κλάψει, η κόρη μου έκλαιγε για να τελειώσω κάτι που έκανα για τον μεγάλο. Την ξύπναγα για να πάρω τον γιο μου από τον παιδικό. Την κουβάλαγα μαζί για να πάμε σε δραστηριότητες. Έμαθε πιο νωρίς την

"αυτοσυντήρηση" αφού υπήρχανε και επικίνδυνα παιχνίδια μέσα στο σπίτι.

Αλλά, το να τα βλέπεις να παίζουνε μαζί, να κυνηγιούνται μαζί κλπ είναι πραγματική απόλαυση!!! Δεν αργεί: από 6 μηνών που καθότανε ασχολιότανε μαζί της ο αδελφός της!!!

Τα καλύτερα έρχονται!!!

Μην ανησυχείς!!!

Παντως και εμεις 3 χρονια μετα την γεννηση του μικρου καπου εκει βρισκομαστε ακομη. Πραγματα που εκανε για τον πρωτο δεν τα κανει για αλλον. Στην αρχη ηταν οτι καποιος πρεπει να ασχολειτε με το μεγαλο για να ασχοληθω εγω με το μωρο. Οποτε το μωρο εγινε 3 μηνων χωρις να το εχει παρει αγκαλια εκτως απο την στιγμη που γεννηθηκε!!! (οσο ειμασταν στην κλινικη ηταν κρυωμενος και δεν το πλισιαζε για να μην το κολλησει). Μετα το μωρο δεν ηταν interactive ενω το αλλο ηταν απο την αρχη??

Ακομη και οταν αρχισε το μωρο να μεγαλωνει επερνε πχ παιχνιδια μονο για τον πρωτο γιατι ο μικρος δεν καταλαβαινει...

Απο πραγματα ο μικρος φοραει συνηθως του μεγαλου (ενταξυ εχουν ακριβως 2 χρονια διαφορα) και περνουμε πολυ λιγα καινουργια ενω προφανως για τον μεγαλο καθε σεζον χρειαζομαστε καινουργια...

Και τα σογια δειχνουν να τα ξεχωριζουν. Πχ οταν ημουν εγκυος στο πρωτο ολοι ρωταγαν πως παει η εγκυμοσυνη, στο δευτερο ολοι με ρωταγαν τι κανει το παιδι και μονο η μαμα μου με ρωταγε για την εγκυμοσυνη.. Καλα με το σοι του αντρα μου δεν πειραν καν τηλεφωνο να δουν αν γεννησα!! Καναμε και την βαφτιση εδω και δεν ηρθε κανενας...

Η μαμα μου που μενει μαζι μας πιστυει οτι φαινεται οτι τα ξεχωριζει ο πατερας τους. Και οντως. Πχ μου εκανε παρατηρηση γιατι πηγα τον μικρο στον οφθαλμιατρο που ηταν κοκκινο το ματι του (το ασπρο του ματιου) και δεν πηγα τον μεγαλο που ειχε ενα σπιτακι εξω απο το ματι...

Παντως και ο μικρος δεν φαινεται να τον πολυπηγαινει τον πατερα του και θα φανει πιο πολυ μεγαλωνοντας..

Τελικα ολες τα ιδια τραβαμε. Κι εγω επαθα σοκ στην αρχη, απο το μαιευτηριο ακομα μη σου πω, εγω γενναγα, τους μιλαγα για το μωρο και αυτοι μου λεγαν για το μεγαλο μου...Δώρα....αστο καλυτερα....Ότι εχει βρει ο μικρος προικα απο τον μεγαλο. Αφου ελεγα σε ολους "κανεις δεν το αγαπαει αυτο το μωρο, μονο η μαμα του". Κι αντε να το δεχτω απο τους αλλους αλλα και απο τον αντρα μου? Επειδη θηλαζα κιολας (ενω στο μεγαλο αντλουσα οποτε ειχε και ο μπαμπας ξενυχτι για εναλαξ ταισματα) δεν τον ταιζε με μπουκαλι, προσπαθουσε να καλυψει και τη ζηλια του μεγαλου και γενικα τωρα που κοντευει 9 μηνων μου λεει ποσο γρηγορα μεγαλωσε το μωρακι και ποσο χασαμε τη βρεφικη του ηλικια.

Βεβαια εγω ειχα παρανοησει βλεποντας κανεις να μη δινει σημασια στο παρατημενο 2ο και ειχα αρχισει να θυμωνω με το 1ο (λαθος βεβαια αλλά τι να σου κανω λεχωνα ημουν)και να χανω τις ισορροπιες, ο 1ος κολλαγε πανω μου βλεποντας οτι με χανει, εγω φρικαρα ακομα περισσοτερο....φαυλος κυκλος.

Όλο αυτο τελειωσε οταν ο μεγαλος μου χρειαστηκε να κανει ενα χειρουργιο με ολικη ναρκωση και εκει συνειδητοποιησα ποσο πολυ τον αγαπω (ειχα παρανοησει τελειως οπωσ ειπα πιο πανω) και επεσα πανω του μετα, οποτε ο αντρας μου αρχισε να ασχολειται με το μικρο.....Παντως σημερα τα πραγματα και οι ισορροπιες εχουν βελτιωθει, και ο αντρας μου τρελαινεται πια και με το μωρο.

Ειναι τρελο μπερδεμα οι ισορροπιες με το 2ο παιδι...

ΥΠομονή κάνε και πίστευψε με όλες το περνάμε λίγο ή πολύ. Σε μένα ο άντρας μου έπαιρνει τον δεύτερο αγκαλιά κρυφά το βράδυ που κοιμόταν ο μεγάλος κια άρχισε να ασχολείται λίγο παραπάνω μαζί του από 2 μηνών και μετά. Βέβαια για μένα που έιμαι παρατηρητής καταλαβαίνω τι διαφορά και ας λέει ο άντρας μου οτι δεν φαίνεται καν. Με τον πρώτο ήταν και είναι αλλιώς ενώ με τον μικρούλη μας.... Και το θέμα είναι ότι τον λυπάμαι λίγο γιατί είναι ποιο παραμελημένο αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να κάνει κάτι ούτες εσυ η ίδια, απλά απ ότι κατάλαβα εγώ όταν έχεις έστω και λίγη ώρα στη διάθεση σου προσπαθείς να του δείξεις ότι τον αγαπάς και το μικρός πάρα πολύ. Εμένα ο μικρός είναι 4 και 1/2 μηνών αλλά πιστεύω ότι όταν χρονίσει και περπατήσει για να παίζει με τον αδερφό του τα πράγματα θα φτιάξουν και δεν θα φαίνεται τουλάχιστον διαφορά ανάμεσα στους δύο. Οσο για τα σόγια οι γονείς και τα πεθερικά μου δεν δείχνουν διαφορά και το χαίρομαι πάρα πολύ αλλά οι υπόλοιποι συγγενείς και φίλοι σχεδόν δεν ενδιαφέρονται. Φανταστείτε ότι παρά κάποιων ελάχιστον εξαιρέσεων δεν έχει εμφανιστεί κανεις να τον δει ή να πάρει τηλ βρε αδερφέ να ρωτήσει το παιδάκι σου κάλα είναι; Στον πρώτο με είχαν ζαλίσει στις επισκέψεις και στα τηλέφωνα.

τελικά οι άντρες έχουν πολύ πλάκα. πέρασαν 5 μήνες από τότε που γράφτηκε αυτό το ποστ κι ήρθε η ανατροπἠ.

τώρα ο μπαμπάς μας προτιμάει να κάθεται επί ώρες μόνος του (!) με τον Αχιλλέα παρά να βγει μια βόλτα με τον μεγάλο ή να παίξει μαζί του. είναι λεει πιο βολικός ο μπεμπης, δεν γκρινιάζει, δεν ζητάει τίποτα

ο Μήτσος εν τω μεταξύ το πήρε χαμπάρι και του δηλώνει συνέχεια -μπαμπά, δεν σε θέλω. δεν με αγαπάς.

τελικά οι άντρες έχουν πολύ πλάκα. πέρασαν 5 μήνες από τότε που γράφτηκε αυτό το ποστ κι ήρθε η ανατροπἠ.

τώρα ο μπαμπάς μας προτιμάει να κάθεται επί ώρες μόνος του (!) με τον Αχιλλέα παρά να βγει μια βόλτα με τον μεγάλο ή να παίξει μαζί του. είναι λεει πιο βολικός ο μπεμπης, δεν γκρινιάζει, δεν ζητάει τίποτα

ο Μήτσος εν τω μεταξύ το πήρε χαμπάρι και του δηλώνει συνέχεια -μπαμπά, δεν σε θέλω. δεν με αγαπάς.

Καλό... πως αλλάζουν τα πράγματα!!!

Χρονια Πολλα! Καλη χρονια

Να σας περιγραψω χτεσινη φαση που επαναλαμβανεται 3μιση σχεδον χρονια,

Αποφασιζουμε να παμε με τα παιδια στο παρκο να δουμε τα πυροτεχνιματα,, Βγαινουμε 12 παρα απο το σπιτι. Ο μπαμπας με το γιο του μπροστα και εγω με τον μικρο να τεχουμε 10 μετρα πισω τους... Να φοβαται ο μικρος και να θελει αγκαλια αλλα ο μπαμπας να προχωραει ανετα με τον μεγαλο και σε αποσταση!!! Και οταν ειμαστε οι δυο μας εξω με περιμενει και περπαταμε μαζι,,,,