καταθλιψη και ερβεκαπ

καλημερα κοριτσια τι κανετε?εγω ετσι και ετσι χω αρχισει να παθαινω καταθλιψη....δε ξερω αν ειναι παρενεργεια τησ αρβεκαπ αλλα εγω εχω σαλταρει στα καλα καθουμενα με πιανουν τα κλαματα χωρισ τιποτα και μετα για να μην το σκεφτομαι το ριχνω στο διαδρομο.ισωσ να το βρισκω και σαν τροπο εκτονωσησ.παντου ακουω για εγκυμοσυνεσ και την ωρα που το ακουω βουρκωνω.προσφατα μου εφεραν και την αγια ζωνη απο την παναγια τσαμπικα και απο τα ιεροσολυμα ενα φιτιλακαι και λαδακι απο την παναγια τη σειδαναγια μπορει μερικεσ να εχετε ακουσει την ιστορια με τον αραβα.αφηστε που ο καιροσ με μελαγχολει παραπανω.δε ξερω πια πωσ να το εμποδισω ολο αυτο που μου συμβαινει.λετε να φταιει η αρβεκαπ?εχω αρχισει να ψαχνω για δουλεια μπασ και βγαλω κανενα φραγκο και βοηθησω την κατασταση αλλα και για να βγω εξω.σκεφτομαι αν θ αμπορεσω να μεινω και γω εγκυοσ ποτε και νοιωσω να φουσκωνει η κοιλια μου οχι απο την αρβεκαπ και το φαγητο αλλα απο ενα φασολακι που θα μασ αλλαξει τη ζωη.λετε να τα χανω σιγα σιγα???????επαθε καμια απο εσασ καταθλιψη οταν εκανε την ενεση?α και για σεξ ουτε λογοσ δεν εχω ορεξη με τιποταααααααα.συγνωμη για το παραληρημα μου αλλα ξελαφρωνω οταν τα λεω σε καποιον..

Κοίτα οι ορμόνες που παίρνουμε δεν έιναι και λίγο... Εγώ δεν έκανα αρβεκαπ αλλά 2 φρρές daronda που νομίζω έιναι το ίδιο πράγμα. Δεν μπορώ να πω οτι ήμουν όπως τα περιγράφεις. Δεν είχα ομως διάθεση για επαφή.

Αυτό που έχω να σου πω, και που θα στο έλεγε ο καθένας, είναι να προσπαθήσεις με το ζόρι να μην σε παίρνει από κάτω. Κάνε βόλτες, πήγαινε για καφέ, για δουλειά, γυμναστήριο κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο που θα σε χαλαρώνει...

Αλλά όταν νιώθεις οτι πράγματι πρέπει να βγάλεις αυτό που έχεις μέσα σου. να το κάνεις χωρίς τυψεις και χωρίς να νιώθεις άσχημα οτι έχεις πάθει κατάθλιψη. Τα συναισθήματα έιναι συναισθήματα και πρέπει να βγαίνουν. Κλαψε , φώναξε, ούρλιαξε, σπάσε (εντάξει μην το παρακάνουμε κιόλας) και θα δεις οτι μετά θα νιώθεις λίγο πιο ανάλαφρη....και πάει λέγοντας...

Σκέψου οτι είναι πολλές οι κοπέλες που το περνάνε αυτό.

Κοίτα οι ορμόνες που παίρνουμε δεν έιναι και λίγο... Εγώ δεν έκανα αρβεκαπ αλλά 2 φρρές daronda που νομίζω έιναι το ίδιο πράγμα. Δεν μπορώ να πω οτι ήμουν όπως τα περιγράφεις. Δεν είχα ομως διάθεση για επαφή.

Αυτό που έχω να σου πω, και που θα στο έλεγε ο καθένας, είναι να προσπαθήσεις με το ζόρι να μην σε παίρνει από κάτω. Κάνε βόλτες, πήγαινε για καφέ, για δουλειά, γυμναστήριο κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο που θα σε χαλαρώνει...

Αλλά όταν νιώθεις οτι πράγματι πρέπει να βγάλεις αυτό που έχεις μέσα σου. να το κάνεις χωρίς τυψεις και χωρίς να νιώθεις άσχημα οτι έχεις πάθει κατάθλιψη. Τα συναισθήματα έιναι συναισθήματα και πρέπει να βγαίνουν. Κλαψε , φώναξε, ούρλιαξε, σπάσε (εντάξει μην το παρακάνουμε κιόλας) και θα δεις οτι μετά θα νιώθεις λίγο πιο ανάλαφρη....και πάει λέγοντας...

Σκέψου οτι είναι πολλές οι κοπέλες που το περνάνε αυτό.

σ ευχαριστω παρα πολυ να σαι καλα ναι μπορει και γω να φταιω και να αφηνω να με παρει απο κατω.εχω ταλαιπωρηθει αρκετα οπσ και πολλεσ κοπελεσ.....

σ ευχαριστω παρα πολυ να σαι καλα ναι μπορει και γω να φταιω και να αφηνω να με παρει απο κατω.εχω ταλαιπωρηθει αρκετα οπσ και πολλεσ κοπελεσ.....

Η ίδια η κατάσταση είναι πολύ ψυχοφθόρα και είναι πάρα πολύ λογικό να σε εξουθενώνει ψυχικά.Όταν βρισκόμουνα και εγώ στην ίδια θέση προσπαθούσα - πραγματικά προσπαθούσα να μην με "πάρει" από κάτω αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κατόρθωνε να ξεκολλήσει το μυαλό, η ψυχή και η σκέψη μου από το συγκεκριμένο θέμα.Είτε εργαζόμουν ώρες ολόκληρες, είτε ταξίδευα , είτε βρισκόμουν με φίλους, εκεί οι ίδιες και οι ίδιες σκέψεις που μου στερούσαν την ηρεμία και το γέλιο.Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλοι γύρω μου έλεγαν πως για να πετύχει η προσπάθεια χρειάζεται αρχικά να το πιστέψεις ότι μπορεί να γίνει και πάρα μα πάρα πολύ καλή ψυχολογία.Εγώ δεν διέθετα καθόλου καλή ψυχολογία και μετά από τρία χρόνια συνεχών προσπαθειών και απίστευυτης ταλαιπωρίας ήμουν και πολύ απαισιόδοξη και πολύ αρνητική ότι θα κατάφερνα να γίνω μάνα.Ευτυχώς συνάντησα έναν εξαιρετικό ιατρό(το μυστικό της επιτυχίας για εμένα) και τώρα η δίχρονη μπουμπού μου στριφογυρνάει γύρω μου με την κουκλίτσα της "Ντόρας" στο χεράκι της, μου χαμογελά κιαι ψηλογκρινιάζει που πληκτρολογώ αλλά το μήνυμα σου άγγιξε ευαίσθητες χορδές.Ίσως να φταίνε και οι ορμόνες, ίσως να φταίνε και οι γύρω μας, ίσως να φταίμε και εμείς αλλά η ουσία είναι ότι πάρα μα πάρα πολλές γυναίκες που περάσαμε από αυτή τη διαδικασία κρατάμε τώρα τα παιδάκια μας αγκαλίτσα και πίστεψε με αξίζει η ταλαιπωρία.Θα το δεις και μόνη σου αυτό,με το παυ θα πάρεις το μπεμπάκι σου αγκαλιά όλα αυτά που περνάς τώρα θα μείνουν στο μυαλό σου απλά σαν ένα κακό μακρινό όνειρο.

σ ευχαριστω παρα πολυ να σαι καλα ναι μπορει και γω να φταιω και να αφηνω να με παρει απο κατω.εχω ταλαιπωρηθει αρκετα οπσ και πολλεσ κοπελεσ.....

 

 

ΕΓΩ ΕΧΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΚΑΠΟΙΟ ΦΑΡΜΑΚΟ.ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΝ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΟΥΛΑ.ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΕΤΣΙ.ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΓΧΟΣ,ΕΙΝΑΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΑΚΟΥΩ

Η ίδια η κατάσταση είναι πολύ ψυχοφθόρα και είναι πάρα πολύ λογικό να σε εξουθενώνει ψυχικά.Όταν βρισκόμουνα και εγώ στην ίδια θέση προσπαθούσα - πραγματικά προσπαθούσα να μην με "πάρει" από κάτω αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κατόρθωνε να ξεκολλήσει το μυαλό, η ψυχή και η σκέψη μου από το συγκεκριμένο θέμα.Είτε εργαζόμουν ώρες ολόκληρες, είτε ταξίδευα , είτε βρισκόμουν με φίλους, εκεί οι ίδιες και οι ίδιες σκέψεις που μου στερούσαν την ηρεμία και το γέλιο.Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλοι γύρω μου έλεγαν πως για να πετύχει η προσπάθεια χρειάζεται αρχικά να το πιστέψεις ότι μπορεί να γίνει και πάρα μα πάρα πολύ καλή ψυχολογία.Εγώ δεν διέθετα καθόλου καλή ψυχολογία και μετά από τρία χρόνια συνεχών προσπαθειών και απίστευυτης ταλαιπωρίας ήμουν και πολύ απαισιόδοξη και πολύ αρνητική ότι θα κατάφερνα να γίνω μάνα.Ευτυχώς συνάντησα έναν εξαιρετικό ιατρό(το μυστικό της επιτυχίας για εμένα) και τώρα η δίχρονη μπουμπού μου στριφογυρνάει γύρω μου με την κουκλίτσα της "Ντόρας" στο χεράκι της, μου χαμογελά κιαι ψηλογκρινιάζει που πληκτρολογώ αλλά το μήνυμα σου άγγιξε ευαίσθητες χορδές.Ίσως να φταίνε και οι ορμόνες, ίσως να φταίνε και οι γύρω μας, ίσως να φταίμε και εμείς αλλά η ουσία είναι ότι πάρα μα πάρα πολλές γυναίκες που περάσαμε από αυτή τη διαδικασία κρατάμε τώρα τα παιδάκια μας αγκαλίτσα και πίστεψε με αξίζει η ταλαιπωρία.Θα το δεις και μόνη σου αυτό,με το παυ θα πάρεις το μπεμπάκι σου αγκαλιά όλα αυτά που περνάς τώρα θα μείνουν στο μυαλό σου απλά σαν ένα κακό μακρινό όνειρο.[/QUOT

 

ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΙ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ Μ Α Μ Α

Οι καταθλιπτικοί δεν κλαίνε ούτε κάνουν διάδρομο για να ξεδώσουν. Απλά έχεις φορτιστεί πολύ από την όλη κατάσταση και όχι αδίκως. Κάνε ό,τι σ΄ευχαριστεί προκειμένου να ξεχαστείς και μην το βάζεις κάτω. Έχω βρεθεί στη θέση σου. Για όλες υπάρχει καπου εκεί έξω ένα μωράκι, απλά μερικές φορές αργεί να έρθει. Όταν κάποια μέρα (σύντομα ελπίζω) δεις το θετικό, θα τα ξεχάσεις όλα.

σασ ευχαριστω ολεσ που μου δινεται κουραγιο....τωρα ειδικα και με την κριση θα γινουμε ακομη χειροτερανα σασ πω και κατι αλλο πηρα το γιατρο που εκανα τισ εξωσωματικεσ να του παραπονεθω οτι δεν με εψαξε αλλλα και να παρω το ιστορικο μου γραπτωσ και αμφισβητεισαι το γιατρο που μου εκανε τη λαπαροσκοπηση και οτι εκεινοσ δε πιστευει οτι ειχα ολα αυτα και δε τα βρηκε εκεινοσ.α και το κορυφαιο οτι η ενδομητριωση δεν επηρεαζει την εγκυμοσυνη.νομιζω οτι ολα ατα με κανουν να πεφτω ψυχολογικα