Μονα τους απο ποτε (για μεγαλυτερα παιδακια)

Εγώ από τα 6 μου γύριζα από το σχολείο με τα πόδια (ήταν κοντά) μαζί με άλλα παιδάκια και πήγαινα σπίτι όπου έμενα μόνη μου από τις 2 μέχρι τις 4 που γύριζαν οι γονείς μου από την δουλειά :shock:. Που και που μου χτύπαγε την πόρτα η γειτόνισσα να δει ότι είμαι καλά και της φώναζα από μέσα -την είχε βάλει η μητέρα μου. Δεν άνοιγα την πόρτα για κανένα λόγο, ζέσταινα το φαγτό μου και έτρωγα. Και με έπαιρνε και η μητέρα μου στο τηλέφωνο.

Τώρα που γέννησα και γω.. απορώ πώς το έκαναν αυτό οι γονείς μου!!! (βέβαια δεν είχαν κι άλλη λύση). Και από την άλλη, προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα καταφέρω να ξεπεράσω όλους τους φόβους που μας έχει δημιουργήσει η σημερινή κοινωνία για να μην δημιουργήσω φοβικούς ανθρώπους, όπως λέει και η mkcm. Σίγουρα πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή αλλά.. τρέμει το φυλλοκάρδι μου !

δεν υπαρχει 'ηλικια ' που θα σε κανει να αφησεις τα παιδια μονα αλλα το ιδιο το παιδι....Αν συνεργάζεται, αν είναι ζωηρο, αν μπορεις να του εχεις εμπιστοσυνη κλπ. Θεωρω ότι μετα τα 6-7 μπορεις να 'τσεκαρεις ' αν ένα παιδακι μπορει να μεινει για λιγο μονο. Και μετα τα 8-9 θα μπορει να μενει και για περισσοτερη ωρα Προσωπικα , για να αφήσω τα παιδια μου μονα για κανα διωρο θεωρω ότι θα πρεπει να είναι ο μεγαλος γυρω στα 12-13 και ο μικρος γυρω στα 10...

Αχ κοριτσια ο μεγαλος μου ειναι 9 χρονων, κι εχω πολλα διλληματα πανω στο θεμα.. Κατ αρχην, περσι που εκανα μια συζητηση για να τον προετοιμασω για πιθανους κινδυνους και πως να αντιδρασει σε καθε περιπτωση, φοβηθηκε τοσο πολυ που εκλαιγε και για ενα μηνα δεν ηθελε να ειναι πουθενα μονος του! Φετος σιγα σιγα αρχισε να πηγαινει μονος του σε κοντινες αποστασεις, ωστε να μπορω απο το μπαλκονι να ελεχγω. Ομως προχθες που δυο φιλοι του τον καλεσαν να πανε βολτα με τα ποδηλατα μονοι τους, δεν τον αφησα και στεναχωρηθηκε.. Δεν ξερω αν εκανα καλα, ομως μου φανηκε τραβηγμενο να γυρνανε μονα τους ανεξελεγκτα και μαλιστα με ποδηλατα. Θα προσεχαν η θα εκαναν αγωνες ταχυτητας οπως κανουν συνηθως τα αγορια; Θα εμεναν στη γειτονια η θα απομακρυνονταν;Η αληθεια ειναι παντως πως εγω στην ηλικια του και για ποδηλατο πηγαινα μονη μου και αγωνες εκανα τους δρομους..

Για εμενα εκανες πολύ καλα.....τα ποδήλατα στους δρομους είναι πολύ επικινδυνο....

Αχ κοριτσια ο μεγαλος μου ειναι 9 χρονων, κι εχω πολλα διλληματα πανω στο θεμα.. Κατ αρχην, περσι που εκανα μια συζητηση για να τον προετοιμασω για πιθανους κινδυνους και πως να αντιδρασει σε καθε περιπτωση, φοβηθηκε τοσο πολυ που εκλαιγε και για ενα μηνα δεν ηθελε να ειναι πουθενα μονος του! Φετος σιγα σιγα αρχισε να πηγαινει μονος του σε κοντινες αποστασεις, ωστε να μπορω απο το μπαλκονι να ελεχγω. Ομως προχθες που δυο φιλοι του τον καλεσαν να πανε βολτα με τα ποδηλατα μονοι τους, δεν τον αφησα και στεναχωρηθηκε.. Δεν ξερω αν εκανα καλα, ομως μου φανηκε τραβηγμενο να γυρνανε μονα τους ανεξελεγκτα και μαλιστα με ποδηλατα. Θα προσεχαν η θα εκαναν αγωνες ταχυτητας οπως κανουν συνηθως τα αγορια; Θα εμεναν στη γειτονια η θα απομακρυνονταν;Η αληθεια ειναι παντως πως εγω στην ηλικια του και για ποδηλατο πηγαινα μονη μου και αγωνες εκανα τους δρομους..

8 ετων για μενα ειναι πολυ αργα για να τον πονηρεψεις και να τον προετοιμασεις για πιθανους κινδυνους...απο 3 ετων θελουν να αρχισεις να τους μιλας.

Για το ποδηλατο πολυ καλα εκανες και για μενα..

Διάβασα πρόσφατα το παρακάτω άρθρο, γραμμένο από μία μαμά, η οποία υπέστη σεξουαλική βία όταν ήταν η ίδια μικρή και τις φοβίες της καθώς και τον τρόπο με τον οποίο ενημέρωσε την κόρη της να αποφεύγει τους κινδύνους. Μου άρεσε πολύ η προσέγγισή της με βάσει το ένστικτο.

Την μεγάλη μας την αφήσαμε να πηγαίνει χωρίς συνοδεία μεγάλου στην πλατεία (εκκλησία+παιδική χαρά), μετά τα 13, και αυτό πάντα με τα ξαδέλφια της (ίδια ηλικία) με απαραίτητο κανόνα να έχουν μαζί τους τηλέφωνο και να το σηκώνει ό,τι και αν κάνει. Επίσης θα έπρεπε να είναι πάντα όλες μαζί.

Αν και η πολυκατοικία μας είναι οικογενειακή, μόνη στο σπίτι έμεινε από τα 10 (βέβαια εμείς είχαμε πάντα την εναλλακτική της γιαγιάς ή θείας, οπότε δεν υπήρξε ανάγκη) Για αυτοκίνητο, δεν το συζητώ, ποτέ μόνη της. Τώρα στα 14-15 ζήτησε να μείνει στο σπίτι μιας φίλης μόνες το βράδυ (θα έλειπαν οι γονείς του κοριτσιού και το έχουν υπερβολικά ελεύθερο) αλλά της το απαγορεύσαμε εξηγώντας τους πιθανούς κινδύνους. Φυσικά και στην αρχή μας θεώρησε παράλογους μέχρι που φτάσαμε στο παράδειγμα της Μυρτώς (δυστυχώς) και κάπως ταρακουνήθηκε και συμβιβάστηκε.

Η μητέρα μου (δασκάλα μάλιστα) θυμάμαι με άφησε μόνη πρώτη φορά στα 8 (μαζί με την αδελφή μου στα 2) για να πάει μέχρι το μπακάλικο. Είχα τρομοκρατηθεί τόσο που έντυσα την αδελφή μου και βγήκαμε έξω στον δρόμο να την βρούμε (για τέτοια είχα αυτοπεποίθηση!). Γενικά αισθανόμουν πολύ πιο ασφαλής εκτός σπιτιού ακόμα και μόνη, παρά εντός! Στο διάστηκα 8-10 έτυχε να σηκώσω το τηλέφωνο και να ακούσω χυδαίες φράσεις, δεν καταλάβαινα αλλά ένιωσα αυτό το "oh-oh" που περιγράφει στο άρθρο, αυτό το αίσθημα ότι κάτι κακό συμβαίνει. Στα 10 κυκλοφορούσα στη γειτονιά (π.χ. μέχρι το περίπτερο) και φυσικά με ακολούθησε μέσα στην πολυκατοικία κάποιος άγνωστος και μου ζήτησε με τη δικαιολογία ότι δεν φτάνει τα κλειδιά του πάνω από τα ρολόγια να με "σηκώσει" να τα πιάσω. Το ένστικτο φαίνεται δούλεψε ξανά, έβαλα μια τσιρίδα και έφυγε τρέχοντας, πριν προλάβουν να τον βρουν. Αυτά την αθώα δεκαετία του '80.

Με την μικρή που έρχεται είναι πολύ νωρίς για να σκεφτώ τι θα κάνω αλλά φυσικά προβληματίζομαι. Πως να τα προφυλάξουμε αλλά παράλληλα να τα προετοιμάσουμε και να μη τα φοβίσουμε ώστε να αντιμετωπίσουν μόνα τους τον κόσμο;

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο. Τολμηρή η μαμά σου αλλά και εσυ ...πηρες την κατάσταση στα χέρια σου!! Η μαμά μου επίσης εκπαιδευτικός με αφησε μόνη σπιτι γυρω στα 8-9 αλλα όταν λέμε μόνη εννοουμε για πάνω από 3ωρο καθως ήταν στο σχολείο ταυτόχρονα και αυτή και τα μεγαλύτερα αδελφια μου (τοτε πολλα γυμνάσια και λυκεια ειχαν βαρδιες και εγω ουσα στο δημοτικο όταν τα αδελφια και η μαμα ηταν "απογευματινοι" ξεμενα στο σπιτι)...τις πρωτες ώρες διαβαζα ή έπαιζα...με έπαιρνε και η μαμα τηλεφωνο σε κάθε διάλλειμα αλλά άμα νυχτωνε αγριευομουν και γενικα μετα το πρωτο διωρο στεναχωριόμουν και έβγαινα στο μπαλκόνι όπου επειδή μεναμε τότε σε κεντρικο σημειο χάζευα τα αυτοκίνητα και τον κόσμο και ανακουφιζόμουν...μια μερα που η μαμα μου με πετυχε στο μπαλκονι παγωμενη από το κρυο πηγε στον διευθυντη της και εξηγησε το πρόβλημα και πηρε αποσπαση σε σχολειο που ειχε αντίθετες βάρδιες από αυτό που πηγαιναν τα αδέλφια μου..

Το άρθρο δεν το λέει ξεκάθαρα, αλλά το λένε τα σχόλια από κάτω. Τις πιο πολλές φορές δεν χρειάζεται κανείς να προφυλαχτεί από τον άγνωστο που θα εκδηλωθεί με επίθεση, εκεί το uh-oh συνήθως είναι έντονο και έγκαιρο. Πιο συχνά συμβαίνει να χρειάζεται να προφυλαχθούν από γνωστό και από ύπουλη προσέγγιση. Έχει μιλήσει και η Oprah σχετικά, για τη δική της ιστορία που έγινε από συγγενικό της πρόσωπο.

Επίσης, εφόσον υπάρχουν, εστω και λιγοι επικινίδυνοι άνθρωποι εκεί έξω, είναι επίφοβο να αφήσει κανείς μικρό παιδί πιο λάσκα, μόνο για λόγους στατιστικούς. Γιατί είναι πιο εύκολο να πετύχει κανείς αυτό το παιδί, καθώς τα άλλα τα φυλάνε πιο πολύ.

Το άρθρο δεν το λέει ξεκάθαρα, αλλά το λένε τα σχόλια από κάτω. Τις πιο πολλές φορές δεν χρειάζεται κανείς να προφυλαχτεί από τον άγνωστο που θα εκδηλωθεί με επίθεση, εκεί το uh-oh συνήθως είναι έντονο και έγκαιρο. Πιο συχνά συμβαίνει να χρειάζεται να προφυλαχθούν από γνωστό και από ύπουλη προσέγγιση. Έχει μιλήσει και η Oprah σχετικά, για τη δική της ιστορία που έγινε από συγγενικό της πρόσωπο.

 

Επίσης, εφόσον υπάρχουν, εστω και λιγοι επικινίδυνοι άνθρωποι εκεί έξω, είναι επίφοβο να αφήσει κανείς μικρό παιδί πιο λάσκα, μόνο για λόγους στατιστικούς. Γιατί είναι πιο εύκολο να πετύχει κανείς αυτό το παιδί, καθώς τα άλλα τα φυλάνε πιο πολύ.

Έχεις δίκιο! Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι οι περισσότερες σεξουαλικές επιθέσεις σε παιδιά γίνονται από άτομα του συγγενικού ή στενού φιλικού κύκλου, άτομα υπεράνω υποψίας τα οποία μπορούν να προσεγγίσουν το παιδί εύκολα και σε ανύποπτο χρόνο.

Επίσης, εφόσον υπάρχουν, εστω και λιγοι επικινίδυνοι άνθρωποι εκεί έξω, είναι επίφοβο να αφήσει κανείς μικρό παιδί πιο λάσκα, μόνο για λόγους στατιστικούς. Γιατί είναι πιο εύκολο να πετύχει κανείς αυτό το παιδί, καθώς τα άλλα τα φυλάνε πιο πολύ.

Α μπράβο!!!!

Κοινή λογική ρε παιδια!

Oντως το παιδί που είναι πιο λάσκα κινδυνευει περισσότερο. Επίσης πιστευω ότι το πόσο "φοβικός" θα εξελιχθεί ένας ενήλικας δεν σχετιζεται πάντα με το πόσο υπερπροστατευμένος υπήρξε ως παιδί...εγω που ψήθηκα "νωρίς" λόγω συνθηκών και εμεινα μόνη πριν τα 10 έτη με ταλαιπωρία για μένα αλλά χωρίς ευτυχως "ατυχίες" είμαι πολυυυ πιο φοβικη από την ξαδελφη μου που κυκλοφορουσε μεχρι τα 14 με τη συνοδεία της γιαγιας και δεν εμεινε μόνη στο σπιτι πριν τα 15! Φετος ταξίδεψε στο Ισραήλ (λίγο πριν ξεκινήσουν οι ρουκέτες) και στην Ινδία...στην δε Ινδια πηγε με μια φίλης της , χωρις πρακτορείο , διέσχισαν ένα μεγάλο τρήμα με τρένο(!!) και γενικά κινήθηκαν ολομόναχες σε μια αχανή χώρα που δεν φημίζεται για την ασφάλειά της...