Για όσες έκαναν διακοπή κύησης

ΚΑΛΕΣ ΜΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ...:evil: ΟΣΟ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΩΡΕΣ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΠΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΤΟ ΣΩΣΤΟ!!!! ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΩ ΤΗΝ ΚΥΗΣΗ!!!ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΠΗΓΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΓΕΝΗΤΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!!!ΤΟΥ ΛΕΩ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΑΝ ΘΑ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΥΡΙΖΕΙ ΤΟΥΜΠΕΣ ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ!!!! ΝΟΜΙΖΩ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ !!! ΕΙΧΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ!!!! ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΠΑΡΩ ΛΙΓΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ !!!!! ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!!!!:cry:

με κάνεις και κλαίω μετά απο πολύ καιρό... Δεν ξέρω απο που να αρχίσω. Πρωτα θα σου πω πως λυπαμαι πολυ για αυτη την ατυχια σου και σε καταλαβαινω οπως οι περισσοτερες εδω μεσα. Η διδικασια για εμενα ευτυχως δεν ηταν δυσκολη, μου ειχαν πει κι εμενα για πονους και οτι θα επρεπ να μου προκαλεσουν αποβολη πριν μπω στο χειρουργιο αλλα εγω δεν καταλαβα τιποτα. Δεν πονεσα καθολου. Μου εβαλαν υποθετα καθε τρεις ωρες κι ενω ο τραχηλος χαλαρωνε και γινοταν η αποβολη εγω δεν καταλαβαινα τιποτα αν και ειχα αγχωθει πολυ... Αλλα οτι και να συμβει απο αποψη ιατρικη ειναι το λιγοτερο κ ολα θα πανε καλα. Το ψυχολογικο ποναει, και θα ποναει για πολυ καιρο. Εγω απο την ωρα που αποφασισα να κανω διακοπη εως το χειρουργιο περασε μια εβδομαδα, ισως η χειροτερη της ζωης μου. Ειχαμε κλειστει μεσα στο σπιτι με τον αντρα μου και βλεπαμε τηλεοραση και εκλαιγα καθε δεκα λεπτα. Εμενα μου βγηκε αυθορμητα να μην θελω καν να ακουμπαω την κοιλια μου αλλα απο την αλλη ειχα τυψεις κι ελεγα ειναι ακομη ζωντανο και παλι εκλαιγα... Οσον αφορα αν πηρες την σωστη αποφαση γνωμη μου ειναι πως πηρες την Πιο σωστη αποφαση. Δεν μας φταιει ενα παιδι να το καταδικασουμε να μη ζεισει φυσιολογικη ζωη, κι οταν θα φυγουμε εμεις αυτα τα παιδια τι θα γινουν? εγω αυτα σκεφτομουν, δεν κατηγορω κανεναν που εχει παρει αντιθετη αποφαση προς θεου αλλα εγω νιωθω καλα με αυτο. Πρωτο βημα ειναι το νοσοκομιο και μετα σιγα σιγα θα καταλαβεις πως εχεις ενα αγγελουδι να σε προσεχει και να σε αγαπαει και να σου στειλει σε λιγο το πιο γερο παιδακι.

Θα σε σκεφτομαι πολυ. Ολα θα πανε καλα

Αχ, καλό μου κοριτσάκι, πόσο στεναχωρέθηκα μ' αυτό που διάβασα... Μπήκα αμέσως στο google και διάβασα για το σύνδρομο, σε κάποιες σελίδες γράφει ότι ανακαλύπτεται σε μεγάλες ηλικίες των ασθενών, κάποιοι μάλιστα δεν το ανακαλύπτουν και ποτέ, άρα μπορεί και να μην είναι εμφανές στην αρχή; Μπορεί και να είναι ήπια τα συμπτώματα; Μήπως να έπαιρνες και άλλες γνώμες πριν πάρεις αυτή την απόφαση; Δεν ξέρω τι να πω...Πέρασε το βράδυ διαβάζοντας παρόμοιες περιπτώσεις και σκέψου πολύ. Μήπως τελικά υπάρχει κάποιου είδους θεραπεία και ελπίδα γι' αυτό το μωρό; Συγγνώμη αν λέω βλακείες, να βοηθήσω θέλω, ελπίζω να μη σε έκανα να αισθανθείς χειρότερα. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να σου πάνε όλα καλά στο μέλλον.

http://www.azap.gr/news/%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B7%CF%83-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B4/

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΤΑΙ !!! ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΞΙΑ!!!! ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΙΛΗ ΚΡΙΣΤΙΝΑ77(ΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ) ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΝΩΜΗ ΕΙΧΑ.ΟΜΩΣ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΩΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΓΥΝΑΙΚΟΜΑΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΤΡΟΦΙΚΟΥΣ ΟΡΧΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΣΕ ΤΑ ΜΑΘΗΣΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΟΥΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.ΒΕΒΑΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΩ ΤΗΝ ΚΥΗΣΗ. ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΟΥΤΕ ΑΙΣΤΑΙΝ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙ. ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟ ΕΨΑΞΑ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΑΜΝΙΟ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΕ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ!!!! ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΗΣΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΕΧΩ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ (ΖΩ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ). ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΕΣ ΣΑΣ... ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΔΥΟ ΚΑΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΜΟΝΗ :-x:-x ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ -------------- ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΤΩΡΑ ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΧΤΥΠΙΕΜΑΙ !!!! ΦΙΛΑΚΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ

ΑΔΕΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ!!!, καλή δύναμη!

το μόνο που μπορουμε να σου πούμε είναι καλή συναμη και κουραγιο γιατι ο θεος θα σου δωσει το παιδι που τοσο πολυ επιθυμεις και θα γινεις η πιο ευτυχισμενη γυναικα στο κοσμο.Καλη συνεχεια! και πολυ κουραγιο.το πιο σημαντικο ειναι να μην απομακρυνθεις απο τον αντρα σου γιατι αυτο θα δυσχερανει την κατασταση !Φιλια πολλα:p:p:p

είμαι καινούργια στην παρέα σας με αυτό το άσχημο θέμα.εγώ είχα την πρώτη αποβολή αυτόματη τον Ιανουάριο του 2014-γενεθλια του άντρα μου στην 5η εβδομάδα.ή δεύτερη ήταν βίαιη λες και μου ξεριζωσαν την ψυχή μου.παλι στα γενεθλια του αντρα μου ιδια μερα ιδια ωρα.εγινε στον τεταρτο μήνα με πρόκληση τοκετού.έφτασα στον τέταρτο γιατί ήθελα να σιγουρευτω ότι όντως δεν είναι βιώσιμο όπως μου είπανε όταν έκανα λήψη τροφοβλάστη.

Είχαμε πολύ σοβαρά προβλήματα με την καρδιά.σκέφτειτε ότι πριν γίνει γίνει αυτό πήγαινα και έκανα υπερήχους για να δω αν είναι ζωντανό.ακόμη και τώρα που γράφω κλαίω.μακάρι να είμαι ή τελευταία που το παθαίνει αλλά δυστυχώς δεν θα είμαι.έχω απίστευτο άγχος γιατί είμαι 39.

Το θετικό είναι ότι δεν θα έχει μεσογειακή.αυτό είναι που τρεμαμε και φοβομασταν γιατί έχουμε κ οι δύο στίγμα.τελικά δεν είχε καν στίγμα.κάντε εξετάσεις μην τσιγγουνευτειτε τα χρήματα.έκανα λήψη τροφοβλάστη για μοριακό καρυότυπο.κάναμε και οι δύο για κυστική ίνωση.πολύ σημαντική εξέταση που οι γιατροί δεν δίνουν λόγω κόστους.εγώ δουλεύω με άτομα με αναπηρία και σε καμία περίπτωση δεν θα επέλεγα το μωρό μου να ζει μια ζωή χωρίς ζωή.αυτό που κάνουμε εμείς που προβαίνουμε σε αποβολή είναι εξίσου επίπονο με μια γυναίκα που μεγαλώνει ένα τέτοιο παιδί.είναι διαφορετικός ο πόνος αλλά δεν φεύγει ποτέ.

πριν 3 μερες εκανα διακοπη στον 6ο μηνα γιατι η αμνιοπαρακεντηση εδειξε ελειψη 2 χρωμοσωματων με σοβαρες εγκεφαλικες βλαβες και πολλα οργανα ατροφικα ο αντρας μου βραχος διπλα μου αλλα εγω ακομα το μετανιωνω και κλαιω κρυφα θελω να ξαναπροσπαθησω αλλα ο αντρας μου ηταν καθετος οτι με 3 παιδια υγειες δεν θελει αλλο πόνο λετε να εχει δικιο και να ειμαι παραλογη που θελω να κανω αλλο ενα?

μηπως ξερει καμια ποτε σταματαει η περιοδος μετα απο διακοπη κυησης στης 27 εβδομαδες εχω αρχισει να ανησυχω δεν ειμαι και καλα ψυχολογικα δεν νομιζω να φταιει η ψυχολογια σε ολο αυτο?

pikri kardia, καλύτερα να πάρεις τον/την γυναικολόγο σου και να ρωτήσεις. Το κάθε σώμα είναι διαφορετικό. Και αν θες μίλησε μαζί του/της και για το πώς νιώθεις. Σίγουρα θα σε βοηθήσει.

Ξέρω πώς ό,τι κι αν σου πούμε οι απ' έξω δε μπορούμε να σε ηρεμήσουμε, όμως από τα μηνύματά σου καταλαβαίνω ότι έχεις ήδη άλλα 3 παιδιά, και για αυτά οφείλεις να ξανασηκωθείς.

Σου εύχομαι καλή δύναμη!

ο γυναικολογος λεει σε λιγες μερες τα παιδια τα καλυβω σωματικα αλλα ψυχικα νιωθω νεκρη θελω να ειμαι μονη μου ολοι με ρωτανε πως ειμαι δεν αντεχετε δεν ειναι ενα κουμπι που το πατας και τα διαγραφει ολα το ειχα 6 μηνες μεσα μου και σε 1 μερα κενο ελεγα αποκλειετε να ειναι νεκρο μεχρι και που γεννησα νομιζα οτι θα το ακουγα να κλαιει αλλα τιποτα δεν θελω να βγαινω γιατι με το που βλεπω εγκυμονουσες ή μωρα με πιανουν τα κλαμματα κανεις δε με καταλαβαινει ολοι λενε θα το ξεπερασεις και εγω τρελενομαι περισσοτερο θελω να μεινω μονη μου και δε μπορω καθομαι μες τη νυχτα και κλαιω γιατι νιωθω κενη δεν μπορω να δω κανεναν γνωστο γιατι με ενοχει το πως εισαι συνεχεια πως περιμενουν να ειμαι δηλαδη?

Pikri kardia, οσες εχουμε ζησει απωλεια τετοιου ειδους,σε μεγαλυτερη η μικροτερη εβδομαδα, λιγο πολυ σε καταλαβαινουμε. Επισης οσες ειχαν τη ατυχια να το ξερει το περιβαλλον τους για την εγκυμοσυνη γνωριζουν πολυ καλα οτι μεσα σε ολα τα αλλα ειχαν να αντιμετωπισουν κ τους γυρω τους.

Εγω, θα σου πω για τη δικη μου περιπτωση που μετα την αποβολη μου ειχα τεραστιο θυμο με τους γονεις κ τα πεθερικα μου για το πως αντιμετωπισαν την ολη κατασταση. Εκει ξεσπασε ολο αυτο που ειχα μεσα μου τοτε. Απεβαλλα νωρις κ το ειχα παρει αρκετα ψύχραιμα προσωπικά, σε αντιθεση με τους γονεις μας που το πηραν πολυ βαρια. Αυτο εμενα μου στοιχισε, με πειραξε κ με στενοχωρησε. Εξ ου κι ειχα θυμωσει πολυ μαζι τους. Αφου περασε ο καιρος κ ηρεμησα, καταλαβα πως ο,τι κ αν εκαναν θα με θυμωναν γιατι απλα κανενας δε μπορει να καταλαβει πώς ενιωθα κ πώς θα ηθελα να αντιδρασει κ να μου σταθει στην ολη κατασταση.

Κοριτσι μου, χρειαζεσαι χρονο. Ασε τους αλλους. Μην ασχολεισαι μαζι τους. Κανε αυτο που νιωθεις, οπως νιωθεις. Μονο στα παιδακια σου που εχεις ηδη προσπαθησε να μη μεταφερεις τον πονο σου. Αυτα σε εχουν αναγκη να εισαι δυνατη.

Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. Σου ευχομαι ο,τι καλυτερο!

δεν θελω αλλες ερωτησεις για το πως ειμαι εχω την πεθερα μου να πιπιλαει το μυαλο του γιου της για λαπαροσκοπικα σαλπιγγοραφη τα 2 ειναι μεγαλα γυμνασιο και τελος δημοτικου και η μπεμπα 1 ετους ηθελα να εχει ενα αδερφακι κοντα στην ηληκια της και για το αν θελω να κανω κατι για το σωμα μου θα το κανω δε θα μου το επιβαλλει κανεις ειμαι πολυ παραλογη να κανω το σωμα μου κουμαντο εγω και κανενας αλλος?ποτε δεν ηθελαν αυτο το μωρο ηταν παρεισακτο και περιτο να κανω και τεταρτο δε ζητησα βοηθεια και χρηματα απο κανεναν τα τελευταία 15 χρόνια και τωρα ζητανε και τα ρεστα για το τι θα κανω με τη ζωη μου αυτο με τρελενει στην ολη ιστορια

Κ γω σε καταλαβαίνω απόλυτα.περασα 2αποβολες στην 23η βδομαδα.βέβαια απέφευγα τα ατομα π ήξερα οτι θα μου κανουν κακό στην ψυχολογία μου.άθελά τους αλλά απο το να μην ξέρουν κ αυτοι πως θα φερθούν απεναντι μου κ με έκαναν να νιώθω άσχημα τους εκανα πέρα.κ για εξετάσεις π μας επρηζαν απο το οικογενειακο περιβάλλον υψώθηκε μια φορά ο τόνος της φωνής κ μετα όλα εντάξει.έχουμε την στεναχώρια μας έχουμε κ τους αλλους π μας πρηζουν.απο τι καταλαβα λιγα ατομα είναι πως να φερθούν απέναντι τους μετα απο τέτοια γεγονότα κ σε αντιμετωπίζουν με την καρδιά τους κ την ψυχή τους

οταν περνας τετοια κατασταση μονο ο αντρας μου ηθελα να ειναι εκει αλλα κι αυτος δεν ηξερε τι να κανει απο το ανχος του τα εκανε ποιο δυσκολα καθε μερα προσπαθει να με βγαλει απο το σπιτι και αφου με ζαλιζει τα ακουει κι απο πανω και αυτος εκει τα υπομενει δε μιλαει μονο καθετε και τα ακουει για ολους κι ολα εγω σταματησα να δινω αναφορα για το τι θα κανω ποτε θα παω στο γιατρο και τα σχετικα κι ετσι σταματανε οι ερωτησεις και τα τηλεφωνα το τι μου λεει ο γιατρος αφορα εμενα οχι τους γυρω

Εγώ ουτε τον αντρα μου ήθελα γιατί ένιωθα πως με όλη την κατάσταση τον απογοητευα.αλλά ευτυχώς βράχος δίπλα μου.εμένα πιο πολύ μου την δίνει ορισμένοι π ρωτάνε αν είμαι καλά.ναι ωραία απανταω καλά είμαι.κ συνεχίζουν όλα καλά σίγουρα είσαι καλά.εκεί είναι π φουντωνω.νιώθω σαν να το χτυπανε.εννοειτε οτι δ τους αφορα.κ αφού το δείχνεις με τον τροπο σου κ το καταλαβαίνουν παλι καλα

εμενα παλι δεν με ενδιαφερει τιποτα...εχω απομονωθει.μιλαω μονο με την οικογενεια μου και τον αντρα μου.δεν μπορω...δεν αντεχω το βλεμμα των υπολοιπων...ζηλευω την ευτυχια των αλλων...πενθω αποκλειστικα.ουτε τηλεφωνο για ευχες σε γιορτες δεν παιρω αλλα ουτε και με ενοχλει κανεις.κανουν ολοι σαν να μην εγινε τιποτα.τα πεθερικα μου μαλιστα εξαφανισμενα.ουτε τι κανω δεν ρωτανε.θιχτηκαν που θα εδινα οπως και εδωσα στο παιδι αλλο ονομα.μου φαινεται πως μισω τους παντες...εχω χασει τον εαυτο μου...και την πιστη μου δεν το κρωβω.εχει κλονιστει.

δε ξερω εγω πιστευω οτι ο χρονος ειναι καλυτερος γιατρος δεν νομιζω οτι ο πονος της απωλειας περναει αλλα εγω δεν εχω αλλα δακρυα στερεψα ευτυχως οι γονεις μου ηταν διακριτικοι δε ρωτανε γιατι η μητερα μου ειχε 2 αποβολες πριν την αδερφη μου και ξερει πως ειναι να πονας αλλα η πεθερα μου δεν αντεχετε καθε φορα με την σαλπιγγοραφη και να μην κανω αλλο και καλα ειναι 3 και αλλα τετοια με εξοργιζει δουλευω και τα παιδια τα εχω σπιτι χωρις βοηθεια απο γιαγιαδες αρα ειναι δικο μου θεμα τι θα κανω στο μελλον με το σωμα μου

Κορίτσια, καλημέρα

Η δική μου πεθερά (με την οποία γενικά δεν έχω κανένα πρόβλημα, έχουμε μία ισορροπημένη σχέση) από τον πανικό της για την αποβολή, πήγε με εντελώς δική της πρωτοβουλία και συζήτησε το θέμα με όλο το σόι της για το τι εξετάσεις θα πρέπει να κάνω, κι αν θα πρέπει να κάνω απόξεση, κλπ... Καταλαβαίνετε τι έγινε!!!!!!! Ενα εντελώς προσωπικό μου θέμα, έγινε εν αγνοία μου θέμα συζήτησης στον κάθε άσχετο που έλεγε το μακρύ του και το κοντό του........

Τέλος πάντων, για εμένα όλα αυτά ανήκουν στο σχετικά μακρινό παρελθόν και τα έχω ξεχάσει, αλλά τότε έβραζα...

Όσο για την κακεντρέχεια των υπολοίπων, ένα θα σας πω, όσο ήμουν έγκυος μετά την αποβολή, στην κόρη μου, με ρωτούσαν: έχεις καλή εγκυμοσύνη (μια ερώτηση πολύ νορμάλ, οκ). "Ναι" έλεγα (αφού, άλλωστε, δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα) και συνέχιζαν: δηλαδή δεν έχεις κανένα πρόβλημα, αιμορραγίες, κλπ...; τους διαολοστέλνεις ή όχι! Αυτό είναι κακία και χαιρεκακία!!!

Γι' αυτό σας λέω, αφήστε τους άλλους! Κανένας δε θα σας καταλάβει. Και pikri kardia, αφού ηρεμήσεις εσύ πρώτα, προσπάθησε να ξαναφέρεις τον άντρα σου κοντά σου. Μην τον αφήνεις εκτός. Μπορεί να μην φέρεται ή να μην κάνει πράγματα όπως εσύ θα ήθελες. 'Ομως σκέψου ότι είναι εκεί, και προσπαθεί, γιατί απλά θέλει να σε βοηθήσει. Και το ότι είναι δίπλα σου (έστω κι αν εσένα τώρα σου φαίνεται λάθος ο τρόπος του) είναι πολύ σημαντικό, και δεν είναι δεδομένο.

ραφαηλιτα, κι εγώ τότε μόνο τον άντρα μου ήθελα, και μόνο με αυτόν μιλούσα. Του έλεγα τα πάντα, από τη στενοχώρια, τα νεύρα μου τα πάντα. Κι εμείς απομονωθήκαμε, οι δυο μας, κόψαμε τα πολλά πολλά με τα σογια που θα είχαν τις απορίες ή τις αδιάκριτες ερωτήσεις τους. Αν και καλοκαίρι, τότε, δεν πήγαμε πουθενα. Κάτσαμε οι δυο μας, σπίτι μας, και σε πληροφορώ δεν μας έκανε κακό. Το καλό ήταν ότι μεταξύ μας, παρά τον όλο χαμό από τους γύρω μας, εμείς δεν τσακωθήκαμε, ούτε απομακρυνθήκαμε. Αντίθετα η απώλεια μας έφερε πιο κοντά.

litsa25, κανένας δε μπορεί να σε καταλάβει. Έχω μία φίλη, που πριν αποβάλλω εγώ, είχε αποβάλλει κι αυτή. Σε πληροφορώ από τη στιγμή που μου το είπε δεν τη ρώτησα ποτέ τίποτα. Την άφησα να μου λέει αυτή ό,τι θέλει, όποτε το θέλει. Το να ρωτάς τον άλλον για τον πόνο του, ειδικά όταν βλέπεις ότι είναι πολύ φρέσκο ακόμα και δεν είναι έτοιμος να μιλήσει είναι κακοήθεια.

Καλημέρα κορίτσια! Μετά από πολύ καιρό αποφασισα να γραψω ξανά για να σας πω απλά ότι... σας καταλαβαίνω απολυτα!!! Κι εγώ γέννησα ένα νεκρό μωρό στις 34 εβδομάδες πριν 1.5 περίπου χρόνο... Δεν θα πω ότι το έχω ξεπεράσει, θα πω ότι το έχω κλείσει σε ένα κουτί και προσπαθώ όσο γίνεται να μην το ανοίγω.. Κι εγώ είχα απομονωθεί από τους πάντες, αντιδρούσα σε κάθε σχόλιο, δεν αντεχα καμία κουβέντα παρηγοριάς, ειδικά από ανθρώπους που δεν έμαθαν ποτέ τι θα πει στεναχώρια στη ζωή τους. Ηρέμησα μόνο όταν κατάλαβα ότι δεν θα πάρω ποτέ απαντηση στα γιατί που με βασάνιζαν, ότι δεν έχω άλλη επιλογή απο το να το δεχτώ και να προχωρήσω. Τώρα διανύω τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης μου και παρότι είμαι πααααρα πολύ αγχωμένη προσπαθώ να διατηρώ όσο γίνεται την ηρεμία μου. Στο κάτω κάτω δεν φταίει αυτή η ψυχούλα που κουβαλάω μέσα μου για τα δυσάρεστα γεγονότα που πέρασα τότε.. Φοβάμαι να κάνω όνειρα για το μελλον, με ρωτάνε ποτε γεννάω και φοβάμαι να απαντησω! Ωστόσο κρατάω μια κρυφή ελπίδα μέσα μου και προσπαθώ να είμαι δραστήρια για να περάσει ο καιρός γρήγορα και να κρατήσω αυτή τη φορά το μωράκι μου στην αγκαλιά μου!! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τα μωράκια μας που χάσαμε, αλλά δυστυχώς (ή ευτυχώς) η ζωή παει μόνο μπροστά!

τoν αντρα μας τoν διαλεγoυμε μoνες μας τα σoγια δυστυχως oχι και μενα η πεθερα μoυ τo εβγαλε βoυκινo σε oλo τo χωριo δεν εχoυμε κακες σχεσεις απλα σε τετoια κατασταση θες μoνo τoν ανθρωπo σoυ πoυ και αυτoς πoνα αλλα oχι σαν εσενα oσo για τoυς απεξω επαψα πια να ασχoλoυμε και να σηκωνω τα τηλεφωνα γιατι ηταν καθαρα για κoυτσoμπoλιo αν εμενα εγκυoς ξανα πρωτα δεν θα τo ελεγα σε κανεναν μεχρι να κανω αμνιoπαρακεντηση και αν oλα ηταν ενταξει θα τo λεγα μoνo σε αυτoυς πoυ ξερω oτι θα χαρoυν και oχι για να ασχoλoυνται με την oικoγενεια μoυ και τη ζωη μoυ εκανα πoλλoυς περα με την oλη ιστoρια και δεν τo μετανιωνω

pikri kardia συμφωνώ μαζί σου! Κι εγώ απο την όλη ιστορία έκανα ένα μεγάλο "ξεκαθάρισμα" στους ανθρώπους που είχα γύρω μου. Αλλά ομολογουμένως αυτό το θεώρησα απο τα θετικά της όλης ιστορίας. Πλέον ξέρω με τι ανθρώπους έχω να κάνω, οπότε δυνάμωσα τη σχέση μου με τους μεν, ενώ έκανα τυπικές τις σχέσεις μου με τους δε..

Μία από τα ίδια κι από μένα! Την επόμενη εγκυμοσύνη την έμαθαν στον 4ο μήνα, κι αφού είχα κάνει το Harmony test για να είμαστε σίγουροι ότι είναι όλα οκ. Και να φανταστείτε ότι η κοιλιά μου φαινόταν από το δεύτερο μήνα (προφανώς από πρήξιμο και κατακράτηση υγρών, αλλά φαινόταν!!!) και δε λέγαμε, ούτε παραδεχόμασταν τίποτα.

Νομίζω ότι οι γονείς μας "πήραν το μάθημά τους" από αυτό το γεγονός και μόνο, ότι δε μοιραστήκαμε εξ αρχής το νέο της εγκυμοσύνης, και κατάλαβαν ενδεχομένως τις λάθος συμπεριφορές τους. Αλλά να σας πω την αλήθεια, δε με πολυ-νοιάζει, γιατί κι εγώ μεσα από αυτήν την ιστορία κατάλαβα ότι ακόμα και οι ίδιοι μας οι γονείς ενδεχομένως να μην μπορούν να διαχειριστούν κάποιες καταστάσεις, οπότε καλύτερα να μην τα γνωρίζουν όλα!

πιστευα με το καιρο θα ηρεμουσαν τα πραγματα αλλα δυστυχως δεν το βλεπω με παιρνει η πεθερα μου για τα γενεθλια της μπεμπας και μου αρχιζει ενα κηρηγμα για σαλπιγγοραφη και για το μωρο που χαθηκε λες και επειδη δε το δειχνω ειμαι αναισθητη και δε ποναω αλλα εχω αλλα 3 παιδια δε μπορω να ειμαι χαλια αυτα τι φταινε δε μπορω να πω κατι του αντρα μου ειναι οξυθυμος και θα γινει χαμος με την μανα του αλλα δε γινετε να γινομαι χαλια συνεχεια γιαυτο το θεμα προσπαθω να συνελθω για τα παιδια αλλα με το να μου το χτυπανε συνεχεια γινομαι ρακος τι να κανω δε ξερω δεν εχω κακες σχεσεις με την πεθερα μου αλλα ετσι που παει θα αποκτησω μου φαινετε