Συγγενής διαφραγματοκήλη εμβρύου

αχ βρε κορίτσια.... μια μεγάλη αγκαλιά από μένα, τί άλλο να πω? σας θαυμάζω ειλικρινά για το κουράγιο σας και υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής σας. και μόνο από τα λεγόμενα και τον τρόπο που εκφράζεστε, φαίνεται ότι είστε αξιόλογες κοπέλες και ΑΝΘΡΩΠΟΙ και θα γίνεται εξαιρετικές μάνες γιατί το αξίζετε. μόνο χαρές από δω και πέρα σας εύχομαι και γρήγορα με ένα γερό παιδάκι. πολλά φιλιά και να ξέρετε ότι θα σας σκέφτομαι και θα προσεύχομαι για σας..

να εισαι καλα σοφια μου! σ' ευχαριστουμε πολυ! μακαρι γρηγορα για ολες τις πονεμενες να πιασουν τοπο οι ευχες σου!

ο δρομος ειναι δυσκολος αλλα δεν θα το βαλουμε κατω, θα το παλεψουμε οσο αντεχουμε!

Σε καταλαβαίνω που θίχτηκες, πραγματικά. Γιατί και εγώ θιγόμουν όταν άκουγα κάποιους μπροστά μου να λένε:έπρεπε η γυναικολόγος που πήγαινες να το έβλεπε πιο νωρίς το πρόβλημα για να έριχνες το παιδί.

Πόσο οργιζόμουν όταν το άκουγα δεν φαντάζεσαι.

Τέλοσπάντων, προφανώς η Δώρα δεν είχε σκοπό να κατακρίνει όσες μανούλες αναγκαστικά επέλεξαν να σταματήσουν την κύηση.

Έχω ξαναγράψει πως δεν είμαι έτοιμη για νέα εγκυμοσύνη όμως ονειρεύομαι εκείνον τον καιρό που επιτέλους θα νιώθω καλά για να ξαναπροσπαθήσω..!

να σου πω την αληθεια πιο πολυ στενοχωρεθηκα και μεσα μου ελεγα δεν μπορει, κατι αλλο εννοει η κοπελα γιατι μου φαινοταν αδιανοητο να εννοει κατι τετοιο! επειδη ομως μπορει κι αλλες κοπελες που ειναι στη θεση μου να το διαβαζαν και να ενιωθαν ακριβως ετσι, γι αυτο και εγραψα την αποψη μου. δεν θελω σε καμια περιπτωση να φανει σαν "επιθεση" το ειπα και το ξαναλεω η ενσταση μου ειναι ως προς τη διατυπωση!

αν και περασαν μολις 2 μηνες θα ξεκινησω εκ νεου προσπαθειες απο αυτον κιολας τον μηνα. ειναι δικοπο μαχαιρι συναισθηματικα, αλλα θα το παρω το ρισκο. πριν απο τη διακοπη ειχα μια παλλινδρομη και πριν απο αυτη μια βιοχημικη. εναν ολοκληρο χρονο παλευω ν' αποκτησω το μωρο μου και δυστυχως ολο κατι συμβαινει κ το ονειρο απομακρυνεται. καθε φορα υπηρχε και μια διαφορετικη αιτία. ομως εχω πεισμωσει, θεωρω πως περασα πολλα για να τα παρατησω τωρα. θα επιμεινω και πιστευω μεσα μου πως θα τα καταφερω.

αν δεν ξεκινησω τωρα τις προσπαθειες νομιζω θα βουλιαξω μεσα σε μια απιστευτη θλιψη και θα μεινω κολλημενη σε μια κατασταση που μονο κακο θα μου κανει.

το παιδι μου δεν θα το ξεχασω ποτε, ουτε μπορω, ουτε και θελω! εξαλλου καπου βαθια μεσα μου πιστευω πως προσπαθει να ερθει κοντα μου αλλα δεν βρεθηκε ακομη αυτο το γερο σωματακι για να τα καταφερει..εγω πρεπει να ειμαι δυνατη και να προσπαθησω να κανω τα παντα για να ερθει τελικα κοντα μας γιατι το περιμενουμε με λαχταρα και αγαπη!

οσο κι αν αγχωνομαι, οσο κι αν φοβαμαι θα τολμησω.

καπου τελευταια διαβασα το εξης "μην αφηνεις τον θορυβο του φοβου να σκεπασει αυτον της χαρας.."

Εγώ βρήκα "τρόπους επικοινωνίας" με το αγγελούδι μου και με βοήθησε κάπως.

Κάθε πρωί του λέω "καλημέρα" και κάθε βράδυ "καληνύχτα". Είχαμε και τη δυνατότητα για ταφή οπότε όποτε νιώθω την ανάγκη του πηγαίνω λουλούδια και πηγαίνω να περιποιηθώ μια γλάστρα που του έχω αφήσει.

Διάβασα μανούλες που όταν έχασαν το μωράκι τους δεν είχαν κουράγιο να αναλάβουν την ταφή και το άφηναν το θέμα στο μαιευτήριο και τις καταλαβαίνω. Πραγματικά όμως βοηθάει να υπάρχει ένα μέρος να πηγαίνεις λουλούδια όταν το χρειάζεσαι.

Εγώ ήμουν λόγω καισαρικής στο νοσοκομείο, οπότε το δύσκολο της υπόθεσης το ανέλαβε ο σύζυγός μου (πολύ γραφειοκρατία παρεπιπτόντως). Δεν μπορώ να φανταστώ τι τράβηξε στο δρόμο για την πόλη μας, στην εκκλησία και μετά στα μνήματα.

Άλλοι λένε ότι βοηθάει να φυτεύεις ένα δέντρο στη μνήμη του παιδιού σου. Θα το κάνω και αυτό εν ευθέτω χρόνω. Βρες κάτι να "επικοινωνείς", θα σε ανακουφίσει λίγο,πιστεψέ με!

εχω μια μικρη ενσταση ως προς το παραπανω σχολιο. ευχομαι να μη βρεθεις ποτε σε αυτη τη θεση. ισως εννοουσες κατι αλλο, αλλα ειλικρινα εγω που αναγκάστηκα να κανω διακοπή κύησης το πήρα κάπως στενάχωρα και ίσως να με προσβάλλει και λίγο.

κάθε περίπτωση είναι διαφορετικη και γι αυτο θα ήταν καλύτερα να μη γενικευουμε καταστάσεις και αποφάσεις που καλούνται πολλοι γονείς να πάρουν παρά τη θέλησή τους.

το δικό μου μωρό είχε μια σπάνια βλάβη στο ουροποιητικό του σύστημα που μπορεί να τύχει 1 στις 3000 κυησεις. ειναι η πιο σοβαρή και η μοναδική θανατηφόρα. όλοι οι γιατροί που επισκέφτηκα μου είπαν το ίδιο "αυτό το μωρό δεν έχει ζωή, είναι μια μή αναστρέψιμη κατάσταση και μονόδρομος είναι η διακοπή κύησης". θεωρείς πως ήταν εύκολο να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό χωρίς επισκληρίδιο που διήρκεσε 12.5 ωρες ένα μωρό στις 18 εβδομάδες και να το αποχωριστώ για πάντα; θεωρείς πως αυτή ήταν η εύκολη λύση; μέσα μου έλεγα ας κατάφερνε να γεννηθεί στην ώρα του κι αν ήταν η μοίρα του αυτή να καταλήξει, ας γινόταν τότε κι όχι τώρα με τέτοιον τρόπο! το δικό μου μωρό και πολλών άλλων γυναικών δεν είχε καν ελπίδα να φτάσει τις 40 εβδομάδες και να γεννηθεί. θα είχα πιθανότατα ενδομήτριο θάνατο με επιπλοκες που θα επηρρέαζαν ΚΑΙ την υγεία μου. το δικό μου το μωρό είχε έλλειψη αμνιακού υγρου κι αν κατάφερνε απο θαύμα να γεννηθει θα ήταν ήδη παράλυτο. το δικό μου το μωρό είχε ήδη νεφρική και αναπνευστική ανεπάρκεια και δυσφορούσε. λόγω μειωμένου αμνιακού υγρού δεν μπορούσε να κουνηθεί και είχε σταυρώσει τα χεράκια του στο στήθος. πονούσε. λες να είπα α, ας ακολουθήσω την εύκολη λύση να προχωρήσω σε διακοπή γιατι που να τρεχουμε τωρα μέχρι να γεννηθει; θεωρείς πως εγώ σα μάνα δεν θα ήθελα να δώσω στο παιδί μου την ευκαιρία να ζήσει; οτι εγώ σα μανα δεν πάλεψα για το αγγελούδι μου όπως έγραψες παραπάνω;;;

ειλικρινά πολυ στενοχωρέθηκα με αυτό που διάβασα κι εύχομαι απλά να παρανόησα!

 

να ζητήσω μια τεράστια συγνώμη απο τη θεματοθέτρια που καταχράστηκα το τόπικ της, αλλα ειλικρινά δεν μπορούσα να σιωπήσω!

 

γλυκό μου κορίτσι σε νιώθω γιατί όπως βλέπεις έχασα προσφατα κι εγώ το δικό μου μωρό το οποίο ήρθε στη ζωή μου μετα απο παλλίνδρομη. ήταν ένα μωρό που το περίμενα πως και πως κι έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου όταν έμαθα τη διάγνωση.

νιώθω κι εγώ όπως κι άλλες εδώ μέσα κάθε σου συναίσθημα, θετικό ή αρνητικό. και τις τύψεις και όλα! πέρασα κι εγώ τη δύσκολη περίοδο της λοχείας, το χάπι για το γάλα και όλα όσα φέρνει μια τέτοια απώλεια. έχω κι εγώ τις άσχημες στιγμές μου, με παιρνει το παραπονο, αλλα ταυτοχρονα πεισμωνω για να επιμεινω!

οφείλουμε να συνεχίσουμε τον δύσκολο αυτο αγώνα με επιμονή, υπομονή, ελπίδα και πίστη! το οφείλουμε στα παιδιά που χάσαμε, στους άντρες μας και στους εαυτούς μας!

 

εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου ποτε καμιά να μη βρεθεί στη θέση μας κι ολες εμεις οι πονεμένες μάνες σύντομα να έχουμε μωρό στην αγκαλια μας. η επόμενη εγκυμοσυνη μας να ειναι τελειομηνη με γερά μωρά!

Πραγματικα λυπαμαι που παρεξηγησες τα λεγομενα μου..Καθε εν δυναμη μανουλα κανει το καλυτερο για το μωρακι της και δεν χρειαζεται να υπαρχουν δευτερες σκεψεις για το εαν επραξε σωστα η οχι..Συγνωμη εαν σε πληγωσα σιγουρα δεν το επραξα εσκεμμενα...Δεν κατηγορω καμμια για διακοπη κυησης,παρεξηγησες...Σιγουρα θα ειχες τους λογους για να το κανεις,δεν ειναι ευκολη η αποφαση ουτε το κανεις με ελαφρα τη καρδια...

Και παλι συγνωμη εαν σε πληγωσα..

Εχω χασει 2 αγγελακια και γνωριζω τον πονο της απωλειας(7 και 10 εβδομαδα)ποσο μαλλον οταν η εγκυμοσυνη ειναι πιο προχωρημενη

Η απαντηση που εδωσα ηταν αποκλειστικα για την sapienza για την δικη της περιπτωση χωρις να θελω να κρινω αλλες κοπελες και τις αποφασεις που αυτες πηραν..

Μια γλυκια καλημερα για ολες μας και καλο κουραγιο για τον αγωνα που δινει η καθεμια..

Οσο το διαβαζω τοσο πιο πολυ στεναχωριεμαι που πληγωσα αθελα μου την Ειρηνη..Ποσο πολυ λυπαμαι να ξερες!

Αυτο που με εξοργηζει ειναι που καποιες μενουν εγκυες και πανε και κανουν αποξεση χωρις λογο,ετσι επειδη δεν θελουν να γινουν μανουλες,επειδη δεν τους βολευει τελος παντων χωρις κανεναν λογο...κι εμεις......κι εγω που θελω τοσο πολυ.....να προσπαθω και να μην γινεται τιποτα και ακομα οταν επιτελους μενω εγκυος...να αποβαλω!!

Ειμαι τοσο πικραμενη και με ποναει τοσο πολυ που εχασα τα μωρακια μου,μπορει στους αλλους να λεω πως το ξεπερασα αλλα βαθια μεσα μου δεν περνα μερα που να μην το σκεφτομαι που να μην κλαιω!!!

Παρερμηνευτικαν τα λεγομενα μου..ΣΥΓΝΩΜΗ

Ειμαι τοσο πικραμενη και με ποναει τοσο πολυ που εχασα τα μωρακια μου,μπορει στους αλλους να λεω πως το ξεπερασα αλλα βαθια μεσα μου δεν περνα μερα που να μην το σκεφτομαι που να μην κλαιω!!!

Πόσο σε νιώθω! Κι εμενα με βλέπουν χαμογελαστή και λένε ότι το ξεπέρασα,αλλά μόνο εγώ ξέρω τι σκέφτομαι και τι νιώθω κάθε μέρα

Πόσο σε νιώθω! Κι εμενα με βλέπουν χαμογελαστή και λένε ότι το ξεπέρασα,αλλά μόνο εγώ ξέρω τι σκέφτομαι και τι νιώθω κάθε μέρα

Το πιο δυσκολο κομματι πιστευω πως ειναι αυτο..

Να παιζεις πως το ξεπερασες για να προχωρηση η ζωη σου,να μην στεναχωρεις τους γυρω σου,να μην τους κουραζεις...και στην ουσια να πληγωνεσαι ακομη πιο πολυ γιατι δεν εχεις σε ποιον να πεις τον πονο σου..την αγωνια σου.

Μαρτηριο:(

Το πιο δυσκολο κομματι πιστευω πως ειναι αυτο..

Να παιζεις πως το ξεπερασες για να προχωρηση η ζωη σου,να μην στεναχωρεις τους γυρω σου,να μην τους κουραζεις...και στην ουσια να πληγωνεσαι ακομη πιο πολυ γιατι δεν εχεις σε ποιον να πεις τον πονο σου..την αγωνια σου.

Μαρτηριο:(

Για διάφορους λόγους κι εγω δεν μπορώ να εκφραστώ στους γύρω μου και μου αρέσει που ολοι απέναντί μου είναι διακριτικοί και δεν ρωτάνε λεπτομέρειες. Δυστυχώς πέτυχα έναν φίλο που έλειπε στο εξωτερικό τις προάλλες και μου είπε πως έμαθε τα καλά νέα πως πάμε για δεύτερο. Δαγκώθηκα!

Ευτυχώς ήταν βιαστικός και θα συναντούσε μετά τον άντρα μου και του είπα ότι θα του τα πει αυτός.

Δεν μπορώ να λέω πως έχασα το μωρό μου, με πιάνουν τα κλάματα.Γι'αυτό φρόντισα οι περισσότεροι να το μάθουν από τρίτους ώστε να μην έρθω στη δύσκολη θέση να τους το εξηγώ εγώ

Έτσι σε αυτό το forum βρήκα μία διέξοδο να εκφραστώ, να παρηγορηθώ και να συνειδητοποιήσω πως δεν είμαι η μόνη -δυστυχώς- που περνώ αυτήν την πίκρα.

Για διάφορους λόγους κι εγω δεν μπορώ να εκφραστώ στους γύρω μου και μου αρέσει που ολοι απέναντί μου είναι διακριτικοί και δεν ρωτάνε λεπτομέρειες. Δυστυχώς πέτυχα έναν φίλο που έλειπε στο εξωτερικό τις προάλλες και μου είπε πως έμαθε τα καλά νέα πως πάμε για δεύτερο. Δαγκώθηκα!

Ευτυχώς ήταν βιαστικός και θα συναντούσε μετά τον άντρα μου και του είπα ότι θα του τα πει αυτός.

Δεν μπορώ να λέω πως έχασα το μωρό μου, με πιάνουν τα κλάματα.Γι'αυτό φρόντισα οι περισσότεροι να το μάθουν από τρίτους ώστε να μην έρθω στη δύσκολη θέση να τους το εξηγώ εγώ

Έτσι σε αυτό το forum βρήκα μία διέξοδο να εκφραστώ, να παρηγορηθώ και να συνειδητοποιήσω πως δεν είμαι η μόνη -δυστυχώς- που περνώ αυτήν την πίκρα.

Εγω παλι δεν εχω την ιδια "τυχη".Εχει περασει ενα εξαμηνο απο την δευτερη αποβολη και ακομη με ρωτανε!!!Επαρχια βλεπεις!!!!

Και δεν περιοριζονται μονο σ αυτο αλλα το πανε και παρα περα...Αντε ποτε θα βαλεις μπρος και τετοια

Τι να κανουμε υπομονη,δεν μπορει:!:θα μας χαμογελασει η τυχη κι εμας!!

Κι εγω μονο εδω βρισκω παρηγορια γι αυτο στεναχωρεθηκα που παρεξηγηθηκαν αυτα που σου εγραψα:(:(

Sapienza και για εμένα το πιο δύσκολο ήταν όταν με συναντούσαν στο δρόμο και με ρώταγαν πότε γέννησα και να "μου ζήσει"! ήθελα να εξαφανιστώ αυτόματα και να αρχίσω να κλαίω. Στη δουλειά όταν γύρισα είχα παρακαλέσει μία συνάδελφο να ενημερώσει τι έχει γίνει για να μην άρχιζαν κι' εκεί τις ευχές (εννοώ πελάτες και συνεργάτες εξωτερικούς).

Μέχρι και στο ΙΚΑ που πήγα να πάρω το επίδομα λοχείας, έπρεπε να εξηγήσω τι έχει γίνει, και πως να το έκανα!?

Δώρα λύθηκε κατευθείαν η παρεξήγηση μην σε απασχολεί άλλο!!!

Alexele σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δυστυχώς ο κόσμος ρωτάει και το ίδιο θα έκανα κι εγώ όπως το συνειδητοποίησα έπειτα όταν το σκέφτηκα. Αν μια κοπέλα είναι έγκυος και μετά πάει η κοιλιά, αυθόρμητα σκέφτεσαι πως γέννησε κι όλα πήγαν καλά και εύχεσαι.

Δύσκολο για μένα είναι και όταν βλέπω εγκυούλες και βρεφάκια.Πότε άραγε θα περάσει αυτό;;;

Δώρα λύθηκε κατευθείαν η παρεξήγηση μην σε απασχολεί άλλο!!!

Alexele σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δυστυχώς ο κόσμος ρωτάει και το ίδιο θα έκανα κι εγώ όπως το συνειδητοποίησα έπειτα όταν το σκέφτηκα. Αν μια κοπέλα είναι έγκυος και μετά παέι η κοιλιά, αυθόρμητα σκέφτεσαι πως γέννησε κι όλα πήγαν καλά και εύχεσαι.

Δύσκολο για μένα είναι και όταν βλέπω εγκυούλες και βρεφάκια.Πότε άραγε θα περάσει αυτό;;;

Θα περασει σιγα σιγα μερα με τη μερα...Σιγουρα δεν θα το ξεχασεις απλα οταν το θυμασαι θα σε ποναει λιγοτερο

Υπομονη θελει και ολα θα γινουν.Ξερω στα λογια ολα ειναι ευκολα,πρεπει ομως να το παλεψουμε και θα τα καταφερουμε να σαι σιγουρη;)

Πάντα βλέπεις μωράκια, βρεφάκια κλπ, απλά τώρα με τη δική σου θλίψη όταν τα βλέπεις σου τονίζουν περισσότερο αυτό που περνάς.

Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος θέλει το χρόνο του και το τρόπο του να ξεπεράσει κάτι τέτοιο. Εχώ αισθάνομαι ότι η πληγή δεν αιμοραγεί πλέον αλλά το σημάδι που μου έχει αφήσει είναι τεράστιο και πάντα εκεί. Εγώ έβαλα σκοπό ζωής ότι επάνω στο χρόνο από το χαμό του μωρού μου, θα χαιρόμουν μία νέα εγκυμοσύνη όπως και έγινε!

Μακάρι να μπορούσα να κάνω ή να πω κάτι να απαλύνω τον πόνο σας......

Εύχομαι σε όλες σας το συντομότερο δυνατό η ψυχή σας να γαληνέψει με ένα (ή περισσότερα) γερό μωράκι στην αγκαλιά σας!

Πραγματικα λυπαμαι που παρεξηγησες τα λεγομενα μου..Καθε εν δυναμη μανουλα κανει το καλυτερο για το μωρακι της και δεν χρειαζεται να υπαρχουν δευτερες σκεψεις για το εαν επραξε σωστα η οχι..Συγνωμη εαν σε πληγωσα σιγουρα δεν το επραξα εσκεμμενα...Δεν κατηγορω καμμια για διακοπη κυησης,παρεξηγησες...Σιγουρα θα ειχες τους λογους για να το κανεις,δεν ειναι ευκολη η αποφαση ουτε το κανεις με ελαφρα τη καρδια...

Και παλι συγνωμη εαν σε πληγωσα..

Εχω χασει 2 αγγελακια και γνωριζω τον πονο της απωλειας(7 και 10 εβδομαδα)ποσο μαλλον οταν η εγκυμοσυνη ειναι πιο προχωρημενη

Η απαντηση που εδωσα ηταν αποκλειστικα για την sapienza για την δικη της περιπτωση χωρις να θελω να κρινω αλλες κοπελες και τις αποφασεις που αυτες πηραν..

Μια γλυκια καλημερα για ολες μας και καλο κουραγιο για τον αγωνα που δινει η καθεμια..

Οσο το διαβαζω τοσο πιο πολυ στεναχωριεμαι που πληγωσα αθελα μου την Ειρηνη..Ποσο πολυ λυπαμαι να ξερες!

Αυτο που με εξοργηζει ειναι που καποιες μενουν εγκυες και πανε και κανουν αποξεση χωρις λογο,ετσι επειδη δεν θελουν να γινουν μανουλες,επειδη δεν τους βολευει τελος παντων χωρις κανεναν λογο...κι εμεις......κι εγω που θελω τοσο πολυ.....να προσπαθω και να μην γινεται τιποτα και ακομα οταν επιτελους μενω εγκυος...να αποβαλω!!

Ειμαι τοσο πικραμενη και με ποναει τοσο πολυ που εχασα τα μωρακια μου,μπορει στους αλλους να λεω πως το ξεπερασα αλλα βαθια μεσα μου δεν περνα μερα που να μην το σκεφτομαι που να μην κλαιω!!!

Παρερμηνευτικαν τα λεγομενα μου..ΣΥΓΝΩΜΗ

Δωρακι ειλικρινα κοριτσι μου δεν χρειαζεται να ζητας συγνωμη! ηταν απλα μια παρεξηγηση που λυθηκε κι ολα καλα, στο λεω σοβαρα! γι αυτο κι απο την αρχη λεω μακαρι να παρανοησα και οντως ετσι ηταν, μια κακη διατυπωση! δεν θελω να στενοχωριεσαι, εχουμε αλλα να στενοχωριομαστε μη προσθετουμε περιττες εγνοιες στο κεφαλι μας! κι εγω εκεινη τη στιγμη ενιωσα ασχημα που το διαβασα και εγραψα αυτα που ενιωσα χωρις κακια, απλα στενοχωρεθηκα! τωρα τα ειπαμε, τα λυσαμε κι ολα ειναι καλα!!!

επειδη οπως διαβασες περασα κι απο το σταδιο της παλλινδρομης μπορω να σε καταλαβω και ξερω ποσο δυσκολο ειναι. απο την αλλη να γεννας ενα νεκρο μωρο στον 5ο ειναι ακομη δυσκολοτερο. το να το γεννας τελειομηνο και να σου φευγει ειναι απεριγραπτο..το μονο που ευχομαι ειναι καποτε να σταματησουν να συμβαινουν τοσα δυσαρεστα!

οσο για τους αλλους, μη γελιομαστε κοριτσια, αν δεν το εχουν βιωσει δυστυχως δεν μπορουν να μας καταλαβουν. θα μας σκεφτουν για λιγο, θα μας συμπονεσουν αλλα η ζωη τους θα συνεχισει οπως και πριν. και η δικη μας ζωη θα συνεχισει, αλλα τιποτα δεν θα ειναι οπως πριν! αυτη ειναι η διαφορα!

κι εγω δωρακι σου λεω ειχα μια βιοχημικη, 3 μηνες μετα ειχα την παλλινδρομη και 3 μηνες αργοτερα εμεινα εγκυος στην κυηση που δυστυχως διεκοπη. ποιος να με καταλαβει εκτος απο τον αντρα μου;

ενας χρονος, 3 εγκυμοσυνες και κανενα μωρο στο σπιτι!

ομως ειπαμε οσο και να ποναμε δεν θα το βαλουμε κατω!

κι εγω εμεινα 40 μερες στο σπιτι κι ηλπιζα να εχει μαθευτει μεχρι να βγω για να μη δινω εξηγησεις στο τι συνεβη. και την επομενη φορα που θα μεινω εγκυος δεν θα το μαθει κανεις, ουτε καν οι οικογενειες μας γιατι ολο τους το αγχος θα ερθει και θα προστεθει στο δικο μου και δεν ξερω πως θα τα βγαλω περα.

θελει δυναμη και επιμονη το ολο θεμα κοριτσια. ψηλα το κεφαλι και συνεχιζουμε! τα αγγελακια μας απο ψηλα μας βλεπουν και θελουν να ειμαστε χαρουμενες!

Εγώ βρήκα "τρόπους επικοινωνίας" με το αγγελούδι μου και με βοήθησε κάπως.

Κάθε πρωί του λέω "καλημέρα" και κάθε βράδυ "καληνύχτα". Είχαμε και τη δυνατότητα για ταφή οπότε όποτε νιώθω την ανάγκη του πηγαίνω λουλούδια και πηγαίνω να περιποιηθώ μια γλάστρα που του έχω αφήσει.

Διάβασα μανούλες που όταν έχασαν το μωράκι τους δεν είχαν κουράγιο να αναλάβουν την ταφή και το άφηναν το θέμα στο μαιευτήριο και τις καταλαβαίνω. Πραγματικά όμως βοηθάει να υπάρχει ένα μέρος να πηγαίνεις λουλούδια όταν το χρειάζεσαι.

Εγώ ήμουν λόγω καισαρικής στο νοσοκομείο, οπότε το δύσκολο της υπόθεσης το ανέλαβε ο σύζυγός μου (πολύ γραφειοκρατία παρεπιπτόντως). Δεν μπορώ να φανταστώ τι τράβηξε στο δρόμο για την πόλη μας, στην εκκλησία και μετά στα μνήματα.

Άλλοι λένε ότι βοηθάει να φυτεύεις ένα δέντρο στη μνήμη του παιδιού σου. Θα το κάνω και αυτό εν ευθέτω χρόνω. Βρες κάτι να "επικοινωνείς", θα σε ανακουφίσει λίγο,πιστεψέ με!

το μονο μου παραπονο ηταν οτι δεν μου το εδωσαν για ταφη επειδη ηταν μικροτερο απο 23 εβδομαδων. ηθελα κι εγω να εχω ενα μερος να ερχομαι κοντα του. οταν γεννηθηκε το ειδα, το αποχαιρετησα μ' ενα χαδι αλλα μετα βασανιζομουν που δεν μου το εδωσαν για ταφη. σκεφτομουν πως θα ειναι μονο του μακρια απο εμενα και λυγιζα..ηθελα να εχω αυτον το χωρο αλλα μου τον στερησαν. μεχρι 23 εβδομαδων θεωρουνται τα εμβρυα προιοντα αποβολης και δεν τα δινουν για ταφη. πραγματικα μου στοιχισε κι ακομη μου στοιχιζει πολυ αυτο το πραγμα. για το δεντρακι το σκεφτηκα κι εγω αλλα δεν το εκανα γιατι σκεφτηκα αν παθει κατι το δεντρακι θα στενοχωρηθω τοοοοοοοσο πολυ που θα ειναι σα να περναω τον θανατο του 2 φορες.

το εχω μεσα στην καρδια μου κι απο εκει δεν μπορει να μου το παρει κανεις. το εχω μεσα στη σκεψη μου και μιλαω μαζι του. τελευταια δεν στενοχωριεμαι γιατι ειπαμε σε λιγο καιρο θα τα καταφερει και θα ερθει πισω σε μας!

ευχομαι συντομα να νιωσεις ετοιμη και να μπεις ξανα στη διαδικασια των προσπαθειων!!!

Χαίρομαι για την αποφασιστικότητά σου να ξαναπροσπαθήσεις! Όλα καλά να σου πάνε!!!

Γιατί γίνονται όλα αυτά τα δυσάρεστα κανείς δεν ξέρει, μόνο ο Θεός! Πόσο τυχερές είναι οι μανούλες που έχουν γερά παιδιά! Καλά έλεγε η μάνα μου όταν αποκτήσεις παιδί θα καταλάβεις πόσο σε αγαπάω και σε νοιάζομαι.

Γειά σας..Είναι η πρώτη φορά που γράφω, και θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ την ιστορία μου...Στα 22 μου έμεινα έγκυος.Στον 3ο μήνα που πήγα να κάνω να κάνω τον υπέρηχο, δεν ήταν καλά τα αποτελέσματα και έκανα τροφοβλάστη...Πήρα τα αποτελέσματα και ήταν όλα καλά...Στον 5ο μήνα στον υπέρηχο, διαγνώστηκε διαφραγματοκήλη εμβρύου...και εκεί ξεκίνησαν όλα....Εξετάσεις, μαγνητικές, μετρήσεις....Πέρασα τα ίδια ακριβώς με εσένα nuvola τα ίδια!!Το κράτησα, θέλησα να δώσω μια ευκαιρία σε αυτή την ψυχούλα να παλέψει..Το γέννησα με καισαρική, το έβαλαν στα μηχανήματα και το ίδιο βράδυ μου είπαν ότι έδειξε σημάδια βελτίωσης...Το επόμενο πρωί τα νέα ήταν άσχημα..Δεν άντεξε το αγγελούδι μου..Κοντεύει 1 χρόνος τώρα από τότε που έφυγε και είναι σαν χθες..Όπως βλέπεις υπάρχει άλλη μια γυναίκα που πέρασε ακριβώς τα ίδια!Όταν διάβαζα την ιστορία σου ήταν σαν να διάβαζα την δική μου....τρομερό...Μόνο που εμένα ήταν το 1ο μου παιδάκι...Εύχομαι όλα τα αγγελουδια μας να μας βλεπουν...

Κι εγώ φέτος 2014 γέννησα την μπεμπα μου με αριστερά διαφραγματοκήλη. Πέθανε λίγο πριν τελειώσει το χειρουργείο της... Είχε πνευμονική υπέρταση από τις πρώτες ώρες και την επόμενη μέρα που μπήκε χειρουργείο, δεν άντεξε η καρδούλα της, γιατί ο αριστερός πνεύμονας δεν είχε αναπτυχθεί καθόλου κι η καρδιά υπερλειτουργούσε...

Εχω ήδη ενα παιδί αλλά το θέλαμε το δεύτερο και όπως μας ήρθε, έφυγε πριν το χορτάσουμε...

Δημιούργησα αυτή την κλειστή ομάδα για γονείς με παιδιά με διαφραγματοκήλη- έχω μαζέψει υλικό, πληροφορίες, βίντεο, άρθρα- όλα σχετικά με τη συγγενή διαφραγματοκήλη.

https://www.facebook.com/groups/771803742841212/

Κουράγιο κοριτσι μου...

έχουν περάσει σχεδόν 2χρονια απο τότε που έχασα το μωρο μου κ νιώθω σαν να έγινε χθες. Ποτέ δεν θα ξεχάσω για τι ήταν το παιδάκι μου που τόσα αγάπησα κ που με τόση λαχτάρα περίμενα.ματωσα που το χασα πονάω που δεν το χω αλλα πλημμυρίζω χαρά όταν σκέφτομαι πως είναι ένας αγγελος μαζί με άλλους αγγέλους στον ουρανό , φιλια κ στάσου δυνατη, τα δικα σου πόδια θα σε στηρίξουν. Φιλια

Τι να πω...Λυπάμαι πολύ για όλες τις μανούλες που πέρασαν και περνάνε δύσκολα...Εγώ με το που πέρασαν 6-7 μήνες, ξεκινήσαμε προσπάθειες με τον άντρα μου αλλά έχουν περάσει 8 μήνες και τίποτα ακόμα...Με πιάνει το παράπονο, στεναχωριέμαι, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, να το βγάλω από το μυαλό μου αλλά κάθε μήνα που μου έρχεται περίοδος απογοητεύομαι ξανά και ξανά!!!!Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, ελπίζω μόνο...