Το patousaki είναι εδώ!

(ΟΚ! Δεν κολλάει πολύ εδώ το θέμα μου, αλλά οι αρμόδιοι ας με μεταφέρουν... Προβληματίστηκα πολύ σχετικά με το πού να ανοίξω thread!)

 

Καλημέρα σας!

 

Όπως είχα υποσχεθεί, μετά από πάροδο αρκετού καιρού, επιστρέφω δριμύτερη και με περισσότερο χρόνο ελεύθερο για να σας «ακούσω» λίγο...

 

Πολλά, πάρα πολλά τα νέα μας, και δε ξέρω από που να ξεκινήσω!

 

Είναι πρωί Δευτέρας, (για εμένα 2 ώρες πιο πρωί από εσάς) και κάθομαι στο σαλόνι του σπιτιού με το λάπι τοπ στα χέρια και το καφεδάκι μου στο τραπεζάκι δίπλα. Ο καλός μου έχει ήδη μια ώρα που έχει φύγει για δουλειά και η Νικολέττα κοιμάται. Είναι περίπου 8.

 

Βλέπω τον κηπάκο της πολυκατοικίας, το κανάλι με τους κύκνους και τις αγριόχηνες και το φόντο με τα κτίρια με τα κόκκινα τουβλάκια και μου φαίνονται σαν καλοφτιαγμένη μακέτα. Αραιά και που περνάει κανένας περαστικός, άλλοτε πιο γρήγορα (μάλλον άργησε για δουλειά), άλλοτε πιο αργά, ίσα-ίσα για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα... Αυτή είναι η καινούργια μου θέα!

 

Εδώ και 4 περίπου μέρες βρίσκομαι στην... αλλοδαπή!

 

Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου και ώρα 19.15, απογειωθήκαμε από το ...Ελ. Βενιζέλ με προορισμό το Manchester.

Πτήση τεσσάρων ωρών περίπου.

Εγώ με Νικόλ, τσάντα δική μου, τσάντα Νικόλ και ένα κατιτίς για να φορέσουμε από πάνω στα χέρια...

Ευτυχώς που έχουμε λιγάκι εξανθρωπιστεί και γυναικόπαιδα προηγούνται σε ουρές, σειρές και θέσεις, γιατί είχα ήδη αρχίσει να μη νιώθω τα χεράκια μου από την ώρα που φίλησα τους γονείς μου στον έλεγχο διαβατηρίων...

 

Μαρσιποφορούσα λοιπόν, ανέβηκα στο αεροπλάνο και βολευτήκαμε με το παιδί στη θεσούλα μας, δίπλα σε ένα γλυκύτατο ζευγάρι Βρετανών. Ήπιαμε το γάλα μας κατά την απογείωση για να μην πάθουν τα αυτάκια μας και όλο χαρούμενη έβλεπα τη Νικόλ έτοιμη να παραδωθεί σην αγκαλιά του Μορφέα... Μόνο που έσφαλα η μάνα, και το παιδί υποτροπίασε, το έπιασε η υπερένταση και αντί για ύπνο το γύρισε σε χαμόγελα και «γειάαα» στους παρακαθίμενους (ουδείς εκ των οποίων μιλούσε Ελληνικά).

Σαν από μηχανής Θεός, η ωραιοτάτη αεροσυνοδός, πρότεινε να μας μεταφέρει στην Αʼ θέση που ήταν μισοάδεια και που θα είχαμε τη δυνατότητα να είμαστε σε μια σειρούλα μόνες μας... Ευτυχία! Ανοίχτηκε κουβερτούλα και μαξιλαράκι, στρώσαμε στα καθίσματα και βάλαμε το αρκουδάκι πρώτο να κοιμηθεί και σύντομα θα ακολοθούσε και η Νικολέττα... Σε έναν ιδανικό κόσμο, σε ένα παράλληλο σύμπαν ίσως... Διότι όχι μόνο δεν ακολούθησε στον ύπνο, αλλά αντιθέτως, όλες τις ώρες που ακολούθησαν, το παιδί μου έκοβε βόλτες πάνω –κάτω στον διάδρομο, «έπιανε κουβέντα» με όλους τους επιβάτες, χόρεψε με εξαιρετική δεξιοτεχνία ό,τι μουσική της έβαζαν να ακούσει από τα ΜΡ3 τους, και χάιδευε στοργικά το μπράτσο όσων είχαν κάνει το λάθος να κοιμηθούν με απώτερο –και δολιότερο- σκοπό να τους ξυπνήσει! Κάποια στιγμή, μέχρι και οι υπομονετικότατες αεροσυνοδοί σήκωσαν τα χέρια ψηλά, και δεν ήξεραν τί άλλο να κάνουν για να την πείσουν να ακολουθήσει τη μανούλα στο κάθισμα... Οι δε προσπάθειές μου με παιχνίδια που της αρέσουν, με χρώματα και τη ...δήθεν ζωγραφική που κάνει (μουτζούρες, μουτζούρες, μουτζούρες και στο τέλος θαυμάζει το δημιούργημά της «ΑΑΑΑΑ!») είχαν αποδειχθεί άκαρπες. Το μόνο που για λίγο την έκανε να σταματήσει το πάνω κάτω και τον χορό, ήταν η έμφυτη νοικοκυροσύνη της (πόσο λίγο μου μοιάζει!) που την ώθησε να πάρει μαντηλάκι Dettol και να καθαρίσει με υστερική μανία όλα τα μπράτσα των καθισμάτων του διαδρόμου...

 

Κάπου εκεί ήρθε η προσγείωση, και με τα χίλια ζόρια κάθισε αγκαλιά μου να δεθούμε... Με το που έσβησαν τα φώτα καμπίνας, νιώθω το κεφαλάκι της βαρύ στο χέρι μου. Είχε αποκοιμηθεί! Οι συνεπιβάτες μας γελούσαν καθώς έβλεπαν το ...party animal φαρδύ – πλατύ στο κάθισμα να κοιμάται (αφού πρώτα τους είχε ξυπνήσει όλους) και εγώ καθόμουν και έλεγα και ξανάλεγα «Iʼm terribly sorry» σε κάθε αγουροξυπνημένη φάτσα που έβλεπα και που ήξερα ότι είχε βάλει το παιδί μου το χεράκι του...

 

...Το μόνο που θα σχολιάσω για την παραλαβή αποσκευών, είναι η θλίψη μου για την καταγωγή μου.

Έβλεπα τους ένα σωρό Έλληνες φοιτητές, που με κοιτούσαν από μακριά με τη Νικόλ ...σούπα στο μάρσιπο, να πασχίζω να κρατήσω τις τσάντες, να πασχίζω να πάρω καροτσάκι... ΑΤΑΡΑΧΟΙ! Ντρέπομαι, αλλά τις θεόρατες βαλίτσες μου, τις έπιασαν Άγγλοι, των οποίων η ηλικία ξεπερνούσε τα 80, το καροτσάκι μου το έσπρωχνε Άγγλος μέχρι την έξοδο, και με δυσκολία προσπαθούσα να τους πείσω ότι... «το έχω», και ότι θα τα καταφέρω. Η απάντησή τους ήταν ότι έχω μωρό στην αγκαλιά και δε θα έπρεπε να ασχοληθώ με τίποτα άλλο εκτός από το well being του παιδιού! Και πριν παρεξηγηθώ, δεν έχω κάποια διαστρεβλωμένη άποψη ότι επειδή είμαι μάνα ο κόσμος θα έπρεπε να μου φιλάει τα ποδαράκια μου... Αλλά, να... Σε μια δυσκολία, περιμένεις το «αίμα» σου, τον δικό σου άνθρωπο να σε βοηθήσει... Τεσπα!

 

Salford Quays, Manchester…

 

Αυτή είναι η νέα μας γειτονιά. Περιποιημένη, καθαρή, ήσυχη, όμορφα στημένη. Το κτίριό μας (πανομοιότυπο με όλα τα γύρω), βρίσκεται σε ένα συγκρότημα με 3όροφα, με parking για τα αυτοκίνητα στο οποίο επικρατεί μια σχεδόν στρατιωτική οργάνωση και τάξη, και πράσινες αυλίτσες που βλέπουν στο κανάλι...

 

Οι καινούργιες μας εικόνες είναι πολύ διαφορετικές από ό,τι είχαμε συνηθίσει. Άνθρωποι που κάνουν το πρωινό jogging ή ποδήλατο, που βγάζουν παιδάκια και σκυλάκια βόλτα, γλάροι που κάθονται στα νερά, κίσσες που τριγυρνούν ανάμεσά μας σαν περιστέρια.

 

Το σπιτάκι μας (που με πολύ κόπο μετά από 3 εβδομάδες διαμονής κατάφερε να βρει ο Δημήτρης) απέχει πάρα πολύ από το σπίτι μας στην Αθήνα... Μικρούλι, αλλά τουλάχιστον καινούργιο (6ετίας) καθαρό και λειτουργικό.

 

Προσπαθώ να το κάνω «δικό» μας από την ημέρα που έφτασα. Να το φέρω λίγο στη δική μας νοοτροπία, στα δικά μας πρότυπα... Όχι, σεμεδάκια δεν έστρωσα ούτε στα μπράτσα του καναπέ, ούτε στην τηλεόραση, αλλά καταλαβαίνετε τί θέλω να πω...!

 

Μια φωτογραφία που βρισκόταν στο παλιό σπίτι, τα μαγνητάκια του ψυγείου... ψήγματα της προηγούμενης ζωής μας εδώ κι εκεί, ίσα για να να μας πιάνει λίγη νοσταλγία και να λέμε «σπιτάκι μου!».

 

Μέσα στα ελάχιστα πράγματα που έφερα μαζί ήταν κάποια από τα αγαπημένα λούτρινα του παιδιού, το μονόγραμμα που της είχαμε στην πόρτα, τα φυλαχτά που της είχαν κάνει δώρα όταν γεννήθηκε, η εικονίτσα της Παναγίας που έχω από φοιτήτρια και με ακολουθεί σε όλες τις «εγκαταστάσεις» μου μακριά από το σπίτι.

Κολλήσαμε κάποια διακοσμητικά αυτοκόλλητα (τα γνωστά που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια και που σώζουν από εγκεφαλικά καθώς κολλούν και ξεκολλούν χωρίς σημάδια), αγοράσαμε και 3 παιχνιδάκια, και σιγά-σιγά το κοριτσάκι μας ξαναβρίσκει έναν δικό του χώρο μετά από 11/2 μήνα που ζούσε λίγο σα προσφυγάκι... Θα συνηθίσει και αυτό...

 

Αυτή την εβδομάδα θα πάμε να δούμε και τον παιδικό σταθμό, και Ο Θεός βοηθός! Περιμένουμε και μια κοπέλα από Κύπρο να μας απαντήσει, και βλέπουμε. Πρέπει να μπούμε πάλι σε έναν ρυθμό. Και για τη Νικόλ, αλλά και για εμάς...

 

Ήταν επεισοδιακό αυτό το καλοκαίρι, με πολλές ανακατατάξεις και αλλαγές. Τουλάχιστον, τα καταφέραμε και ακολουθήσαμε το πρώτο μέρος του ονείρου μας... Μακάρι να σταθούμε το ίδιο ευλογημένοι και στη συνέχεια!

 

Υ.Γ.: ...γιατί πολύ μελαγχολία έπεσε για πρωινό Δευτέρας...

 

Οι μόνες στιγμές που θυμώνω που ζούσα στην Ελλάδα είναι αυτές που πάω στα μαγαζιά...!

Που βλέπω ότι τις πάνες που αγόραζα 12? τις πουλάνε 6£ (συγκεκριμένα μιλάω για τις πορτοκαλί των Pampers, τις «simply dry»), το γάλα (ανεξαρτήτως τύπου –φρέσκο, εβαπορέ, βρεφικής ηλικίας...) έχει μισή τιμή, τα βιολογικά προϊόντα είναι ΑΠΕΙΡΑ (οι δε «organic» σειρές βρεφικής και παιδικής διατροφής, ρουχισμού, περιποίησης... είναι αστείρευτες), και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν χρειάζεται να βάλεις ...υποθήκη το σπίτι σου για να αγοράσεις φρούτα βιολογικής καλλιέργειας για το παιδί σου.

 

Θυμώνω που πήγα σε μαγαζί και είχαν τα παιχνίδια easy learning center σχεδόν τη μισή τιμή και επιπλέον προσφορά ...πλήρωνες 2 αγόραζες 3...(γέμισε το δωμάτιο του παιδιού πανέμορφα ξύλινα παιχνιδάκια για τα οποία δώσαμε 25£...).

 

Και αυτά είναι μόνο αυτά που πρόλαβα να δω... Φανταστείτε τί έχω να βλέπω ακόμη!

...μέχρι να τελειώσω το κείμενο, η ώρα πέρασε, η Νικολέττα ξύπνησε και μετά το πρωινό ...beaute βάλαμε στο CD player "ζουζούνια'! Ακούμε 'απόψε στις ακρογιαλιές"

 

ΤΡΕΜΕ MANCHESTER!

 

Μου αρέσει που έλεγα ότι δε θα ακούγαμε Ελληνική μουσική... Αχ! Πριν αλέκτωρ λαλήσει...

Καλή προσαρμογή patousaki κι εύχομαι η πραγματοποίση του ονείρου να συνεχιστεί χωρίς εμπόδια:D

 

Για να σε βοηθήσω στην προσαρμογή θα προσπαθήσω να σου περιγράψω ορισμένα πράγματα..

 

Σηκώθηκα το πρωί και βγήκα στο μπαλκόνι να πιω τον πρωινό μου καφέ

απέναντι το βενζινάδικο και παντού γύρω μου τερατουργήματα που ονομάζονται πολυκατοικίες τρία δεντράκια

όλα κι όλα που προσπαθούν να επιβιώσουν ούτε συζήτηση για ζωάκια (κανένας ταλαιπωρημένος αδέσποτος σκύλος μόνο).

 

Παντού πεταμένα σκουπίδια και ας οι κάδοι είναι ακριβώς δίπλα γιατί να κάνουν τον κόπο να πανε μέχρι εκεί καλό είναι και το πεζοδρόμιο..

Η γειτονιά έχει ξυπνήσει...

 

Παντού γύρω φωνές και αυτοκίνητα αντί για καλημέρα η αγαπημένη λέξη των Ελλήνων άντε ρε μ@@α κλείνω γρήγορα την μπαλκονόπορτα γιατί

ήδη έχει αρχίσει ο πονοκέφαλος ακόμη μία δύσκολη μέρα ξεκίνησε...

 

Σε λίγο θα πάρω τον μικρό να πάω για s/m θα φτάσω εκεί προσπαθώντας

να περάσω μέσα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα(ευτυχώς δεν χρησιμοποιούμε πια καρότσι)...θα ξοδέψουμε ένα σωρό χρήματα που αν ζούσαμε σε άλλο κράτος θα τα είχαμε γλυτώσει αλλά δεν πειράζει ζούμε

στην Ελλάδα τον πιο υπέροχο προορισμό για όλους ( μόνο ως τουρίστας το καλοκαίρι αξίζει αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα)

 

για τα συγκεκριμένα παιχνίδια που δίνω μία περιουσία κάθε φορά στο συγκεκριμένο κατάστημα (θέλουμε και ποιότητα πανάθεμα μας) δεν θα το σχολιάσω ....

 

Σταματάω εδώ γιατί ήδη με πιάσανε τα διαόλια μου φταίμε και εμείς και ο ωχαδερφισμός μας αλλά και οι ανεπρόκοποι ζητάνε και την ψήφο μας για ακόμη μία φορά...

Eυχομαι η αλλαγη της ζωης σας να γινεται συνεχως ολο και πιο ομορφη. Επισεις ευχομαι να μην δει το κειμενο σου ο αντρας μου που χρονια τωρα με ψηνει να φυγουμε απο την Ελλαδα!!!!!!!!!!

 

Ολα καλα να σου πανε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Καλή αρχή patousaki γλυκό!!!

Οι εικόνες μου με ταξίδεψαν...το δικό μου όνειρο το κάνεις πραγματικότητα!!!!

Η Sam δεν μπορούσε να τα πει καλύτερα...Θα δεις..μην μελαγχολείς όλα θα πάνε τέλεια!!!!

...Αχ Sam μου γλυκιά...

 

Αυτές οι σκηνές που περιγράφεις οι τόσο γνώριμες, αυτή η νοοτροπία του Έλληνα "δε βαριέσαι βρε αδελφέ" και άλλα τόσα είναι οι λόγοι που θα με έκαναν να ζήσω εδώ για πάντα. Να μεγαλώσει η Νικόλ με καλύτερα παραδείγματα.

 

[η κωμωδία είναι όταν βγαίνουμε βόλτα με το καροτσάκι και βλέπουμε φύλλα από τις βελανιδιές που δεν έχουν σκουπιστεί... Αρχίζουμε με τον Δημήτρη "τς, τς τς... Τί βρώμικος δρόμος! Έλεος!", έτσι, για να μη θυμόμαστε τους δικούς μας δρόμους, που αν ήταν φυλλαράκια αυτά που έβλεπες θα ήσουν τρισευτυχισμένος!]

Αχχχχχ τι μου θύμησες τώρα. Έμεινα και εγώ Αγγλία και αυτές οι εικόνες είναι που μου έχουν λείψει:

Η αλεπού που κοιμόταν με τα αλεπουδάκια της δίπλα στις ράγες του τρένου, ο κόκκινος σκιουράκος να βγαίνει στην αυλή μου για βελανίδια, τα σκουπίδια που βρίσκονταν στο ισόγειο κάθε πολυκατοικίας μέσα σε δωμάτιο κλειστό, ο σεβασμός στον πεζό και στην έννοια της "ουράς", το ότι για όποια συναλλαγή με δημόσια υπηρεσία ή τράπεζα ερχόταν γράμμα στο σπίτι αντί να πηγαίνεις εσύ σε γραφεία, το βρετανικό χιούμορ, η τηλεόραση (χωρίς καβγάδες και παράθυρα), το πρωινό μου τζόκινγκ και πόσα άλλα... αχχχ. Δυστυχώς επειδή δουλεύω στο δημόσιο πια, δεν μπορώ να το αποφασίσω εύκολα να φύγω διαφορετικά ο άνδρας μου θα είχε ήδη ετοιμάσει βαλίτσες. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν το 9-5 στη δουλειά (στην ουσία ξυπνούσα 7 κα γύρναγα 6) και που είχε νυχτώσει, δεν ξέρω τώρα που έχω παιδιά πώς θα μου φαινόταν. Καλή διαμονή σας εύχομαι και απολαύστε το όσο διαρκέσει... Επίσης μοιράσου μαζί μας αν θέλεις και άλλες τέτοιες εικόνες, μας ταξιδεύεις...

Αχχχχχ πατουσακι μας γλυκό...μας έλειψες...

Ποοοοοσο σε ζηλευω δεν μπορω να σου πω...

Αύριο έφευγα αν ήθελε ο αντρουλης μου αλλά αυτός θέλει να παει Ελληνική εξοχή...

Οσο εμεινα μου αρεσε πολύ και γιαυτό σου λεω πως εισαι πολύυυυυ τυχερή...

Οποτε πεθυμησεις Ελλάδα καβαλα το πρωτο αεροπλάνο και ελα...

Και οταν ερθεις με το καλο θα κανονισουμε μαζοξη να μας πεις περισσοτερα...

Με το καλο και καλη ζωή απο δω και μπρός...

:)

Να είσαι καλά Aggeloudia μου.

(στεναχωρήθηκα που δεν προλάβαινα να οργανώσω μια μάζωξη πριν ακόμη φύγω, αλλά μόλις γυρίσουμε Greece έστω και για λίγο, θα τα πούμε οπωσδήποτε)

 

Έλεγα ότι θα είχα παραπάνω χρόνο εδώ, αλλά ...μούφα τελικά! Μέσα σε όλα, τρέχουμε και με τον σταθμό της Νικόλ. Είναι βλέπετε η γνωστή "περίοδος προσαρμογής".

 

Καλησπέρα λοιπόν από το υπέροχο Manchester, και σε ζωντανή ανταπόκριση απο το καφέ παραπλεύρως του παιδικού σταθμού του οποίου αποτελεί μέλος πια και η δική μου Νικόλ...

 

Και ο Θεός βοηθός.

 

Όταν λέω παραπλεύρως, εννοώ το εξής...Υπάρχει ένα τζάμι από όπου έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις τί γίνεται...

Κουλό σας ακούγεται, ε? Δίκιο έχετε, αλλά αυτό το «και καλά» καφέ, είναι ουσιαστικά το μαγειρείο του παιδικού φτιάχνει δε κάτι απολύτως θεϊκά egg bagel (500 kg με βλέπω να γίνομαι με χοληστερόλη στο 70000...), είναι δε πολύ βολικό για τις ημέρες προσαρμογής.

Αντί να είναι σαν την άδικη κατάρα ο γονιός, έρχεται εδώ, πίνει το καφεδάκι του, τρώει τη μηλοπιτούλα του, ρίχνει ματιές στο βλαστάρι του και κυρίως είναι πολύ κοντά αν τον αναζητήσουν... Έρχονται οι κοπελίτσες από δίπλα, σε καλούν και πηγαίνεις.

 

Εμένα βέβαια το δικό μου βλαστάρι... μόνο πάρτυ δεν έκανε που τη γράψαμε στο σταθμό. Κάτι με τις βροχές που είχαμε τις τελευταίες μέρες, είχε πήξει το μάτι της στο μέσα και στα malls…

 

Λοιπόν, έχουμε και λέμε... ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ...

 

Γενικά... ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΛΛΑΔΑ!

 

Εντάξει, το ότι δε θα έβρισκα ξανά «Λουλουδοχώρα» το ήξερα... Αλλά, είναι η όλη κουλτούρα που είναι διαφορετική. Αλλά, ΠΟΛΥ διαφορετική λέμε!

 

Ένα μεγάλο, ξύλινο εξωτερικά κτίριο, με σημαιάκια πολύχρωμα.

Ανοίγεις την πόρτα, και βρίσκεις τις δυο πόρτες... αριστερά σταθμός, δεξιά καφέ.

Χτυπάς το κουδουνάκι, έρχεται η Nursery Nurse σου ξεκλειδώνει και ανοίγει. Μετά τα συνηθισμένα «Good morning, lovely weather …toBay ElizaDeth» (αστειεύομαι, απλά θυμήθηκα λίγο Ζουμπουλία...), προχωράς, κάνεις κάτι αεροπλανικά για να αποφύγεις τα παρκαρισμένα καροτσάκια, βγάζεις το παιδί σου από το δικό του καρότσι (γίνεσαι ξεφτίλα που προσπαθείς μισή ώρα να κλείσεις το καρότσι σου, αλλά χαμογελάς γενναία και εξηγείς ότι αυτά είναι αντρικές δουλειές...), και είσαι πια μέσα!

 

Μεγάλος, με πολλούς ΠΟΛΛΟΥΣ χώρους.

Καθένας, με διαφορετική ονομασία, ανάλογα με τη δραστηριότητα που περιλαμβάνει, χωριζόμενος από τους άλλους με χαμηλές βιβλιοθηκούλες (σαν αυτές τις γνωστές του ΙΚΕΑ που είναι σαν κουτάκια) που φιλοξενούν καλαθάκια, παιχνίδια πράγματα των παιδιών... διάφορα. Έτσι, υπάρχει writing area, crafts area, reading, role playing, construction, water, sand, maths, malleable, investigation & discovery area… και ίσως να ξεχνάω και κάποιες...

Σε άλλη πλευρά, οι τουαλετίτσες και ο ημιυπαίθριος και υπαίθριος χώρος τους για... «when the weather is nice…».

 

[Eδώ θα κάνω μια παρένθεση για να σας πω ότι εννοείται ότι το “nice” αποκτά μια νέα σημασία για εμάς τους Μεσόγειους λαούς που ζούμε στους ...minimum 30 βαθμούς. Διότι έφερα εχθές το παιδί, και μας λένε να πάμε στην αυλή! Εγκεφαλικό η μάνα, μια που είχαμε μουλιάσει τις τελευταίες 3 μέρες, και συνέχιζε να ρίχνει... Αφήστε δε που έξω τα παιχνίδια δεν είχες από που να τα πιάσεις, η αμμοδόχος είχε γίνει πισίνα και τα παντελονάκια των παιδιών έσταζαν! Η δική μου –καλομαθημένη από την καταγωγή της- δεν τόλμησε να πατήσει πόδι έξω, αλλά κοίταζε απορημένη τα παιδάκια που βροχή, άμμος και μύξα είχαν γίνει ένα στα προσωπάκια τους!]

Αυτά φυσικά για τα > 2 ετών.

Για τα κάτω των 2, υπάρχει ένας άλλος χώρος... αυτός χωρίζεται στα 3. Από τη μία τα μωρουλίνια -βρεφάκια από την ηλικία των 12 εβδομάδων μέχρι το έτος - και από την άλλη τα 12-24 μηνών.

 

Ανάμεσά τους ο χώρος που τα πλένουν, και τα τραπεζάκια (και καρεκλάκια για τα μικρούλια) που τρώνε.

Ο χώρος των μωρών, απόλυτα μελετημένος (όπως όλοι για να είμαι ειλικρινής), με ασπρόμαυρα γραμμικά σχέδια (για τα πολύ μικρά), τα κρεμασμένα από το ταβάνι μέχρι τα 50 εκ. από το έδαφος παιχνίδια και τα «τύπου γυμναστήρια» (ηλικίες ~ 6 μηνών), καθρέφτες στο πάτωμα και τον τοίχο (9 μήνες)... και γενικά, ό,τι επιβάλλεται για την ορθή νευροαισθητηριακή τους ανάπτυξη. Υπόδειγμα σταθμού για βρέφη.

 

Ας πάμε και στην τάξη της Νικολέττας.

Θα αρχίσω με τους συμμαθητές της... Κάτι κουκλάκια όλα τους. Από τα κλασσικά βορειοευρωπαία ξανθούλια και γαλανομάτικα μέχρι τα μαυρούλια σγουρομάλλικα (κατά την άποψή μου, δεν υπάρχουν ομορφότερα μωράκια από αυτά) και τα σχιστομάτικα από τα βάθη της Ασίας. Multi-culti τάξη!

[Το παιδάκι μου έχει ήδη δείξει την προτίμησή της σε ένα γλυκύτατο αγοράκι (και εμείς του αρέσουμε, αφού αυτός έκανε το πρώτο βήμα) ονόματι Τanatswana ( και ναι, κάπου από Αφρική έρχεται το όνομα). Ο οποίος, έχει φάει κόλλημα μετα παπούτσια που τους έχουν για να παίζουν, και συγκεκριμένα με κάτι πλαστικά τσοκαράκια με τακουνάκι (δεν είναι για φόρεμα, απλά για παιχνίδι), και κυκλοφορεί με ένα τσοκαράκι και ένα κανονικό παπούτσι (καλά, εννοείται ότι αν το έβλεπε ο πατέρας του θα πάθαινε ένα εγκεφαλικό!). παράλληλα φοράει το κράνος του Bob του μάστορα, και το συνολάκι δένει τρέλα! Κάτι σαν τους Village People … Αντρίλα-αντρίλα, αλλά το τσόκαρο-τσόκαρο!

 

Κατά την πρώτη μας επαφή, έρχεται κοντά μας και βγάζει το κράνος. Προβάλει αυτό το υπέροχα σγουρό μαλλάκι του και η Νικολέττα παθαίνει πλάκα! Δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Διστακτικά απλώνει χέρι, χαϊδεύει τον σγουρό ...βασιλικό και χαμογελώντας-αφού βεβαιώθηκε ότι είναι αληθινό αυτό που βλέπει- πιάνει το χέρι μου για να με προτρέψει να χαϊδέψω κι εγώ...]

 

Μέσα στην «αίθουσα», έχουν:

 

Μια τσουλήθρα μέσα στη μέση! ΚΑΤΑΜΕΣΙΣ που θα έλεγε και η γιαγιάκα μου. Μικρή, ξύλινη, με τα απαραίτητα σκαλοπατάκια, τούνελ κλπ.

 

Η γωνία στα αριστερά έχει το «υπνοδωμάτιο». Κρεβατάκι, κομοδινάκι, καθρέφτη... φωτιστικό (κρεμόμενο από το ταβάνι μέχρι το ύψος του ενός μέτρου) την πάλαι ποτέ χάρτινη μπάλα... Αυτή ειδικά η μπάλα, δε θα την βγάλει τη χρονιά! Ο μικρούλης Harvey, που είναι κάτι σα ...μικρογραφία βασιλιά κινηματογραφικής ταινίας εποχής... (ξανθούλης, γαλανομάτης, χοντρούλης, ολοστρόγγυλος, με κόκκινα μαγουλάκια, ΠΑΝΤΑ χαμογελαστός –απίστευτη φατσούλα για ζούπηγμα και ρούφηγμα στα φιλιά- ) έχει δυο μέρες τώρα που πατάει στις μύτες των μικροσκοπικών του ποδιών και παλεύει με τη βαρύτητα να πιάσει τη μπάλα! Εντάξει, άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε!

 

Ακολουθεί ένας χώρος με πίνακα, κιμωλίες, χρώματα και άλλα τέτοια για ελεύθερη έκφραση. Εκεί δίπλα ο τοίχος έχει κολλημένες φωτογραφίες των παιδιών σε φάσεις που ζωγραφίζουν. Μιλάμε για τα συγκεκριμένα παιδάκια, όχι κονσέρβα από πέρυσι!

 

Παραλείπω το τί ακολουθεί, θα σας το περιγράψω αργότερα (καθίστε αναπαυτικά... έχει ζουμί η ιστορία!)

 

Διαγωνίως απέναντι από το «υπνοδωμάτιο» γωνία είναι η «κουζίνα». Γνωστής μάρκας παιδική κουζινούλα με όλα (ΟΛΑ) τα αξεσουάρ, μαχαιροπήρουνα, πιάτα, ξύλινα φρούτα και λαχανικά..., τραπέζι με καρεκλίτσες, και γενικά ...ό,τι χρειάζομαι εγώ στο σπίτι που νοικιάσαμε που είναι τόσο μίνιμαλ... που ούτε φοιτητές να ήμασταν!

 

Μετά έχει καλαθάκια με παιχνίδια, παιχνίδια, παιχνίδια... Όλα με το νόημά τους και τη σκοπιμότητά τους, ενώ ακριβώς από επάνω έχει το «διάγραμμα» του κάθε παιδιού.

Αυτό πραγματικά μου άρεσε πολύ. Ταμπελίτσες πολύχρωμες με το όνομα του κάθε παιδιού, και από κάτω ένα μεγάλο «μανταλάκι» (υπάρχει πιο δόκιμος όρος, είμαι σίγουρη, αλλά μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή). Εκεί θα βάλουν κάτι που έφτιαξε το κάθε παιδί, και ένα υπεραναλυτικότατο πρόγραμμα ημέρας. Τί έκανε, τί έφαγε... (Μόλις πάρω ένα στα χέρια μου, θα σας γράψω τί περιλαμβάνει). Κάτι ανάλογο είχαμε και πέρυσι (και περιλάμβανε και σχόλια της δασκάλας μας), και ίσως για αυτό ενθουσιάστηκα τόσο!

 

Ένα καναπεδάκι σε μια γωνία, με ριχτάρια, μαξιλάρια, ...αρκουδοσκυλοκουνελογατάκια λούτρινα (εννοώ διάφορα, όχι νέο μεταλλαγμένο είδος ποτ-πουρρί), ένα καλάθι με βιβλία που κάποια έχουν δει καλύτερες μέρες και άλλα έχουν πλαστικοποιηθεί για να αντέχουν στη φθορά. Είναι ο χώρος ανάγνωσης. Και ενώ στο μυαλό σας έρχεται κάτι πολύ χουχουλιάρικο (ως ιδέα έτσι είναι...) ελάτε τώρα και πάρτε και ρίξτε στον καναπέ... ένα ποτήρι γάλα, ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά και το all time favorite “chicken curry”. (Μιλάμε για πολύ αγάπη σε αυτό το ψιλοεξωτικό πιάτο αυτός ο λαός!).

Και φυσικά, τα ρίξατε τώρα όλα αυτά (τα καθαρίσατε αλλά άφησαν λεκέδες), αλλά σας είχαν πέσει και πέρυσι, πρόπερσι, κοκ... Αντιλαμβάνεστε το πνεύμα μου, ε?

 

Και τώρα πάμε στο προαναφερθέν «ζουμί», ή αλλιώς

«ο αργός μαρτυρικός θάνατος της Ελληνίδας μάνας»...

 

Στην κουρτίνα νούμερο 2 έχουμε αγαπητοί μου αναγνώστες –ειδικά για εσάς που σας αρέσει το καλοκαίρι και η θάλασσα-, μια ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ ...αμμοδόχο.

 

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ!

 

Κανονική, με άμμο, κουβαδάκια, φτυαράκια, φορμάκια και γενικώς όλα τα αξεσουάρ παραλίας!

 

Η οποία προσφέρει ατέλειωτες ώρες χαράς και διασκέδασης στα παιδάκια, που τόσο τους αρέσει αυτό που παίζουν που θέλουν να το μοιραστούν τόσο μεταξύ τους (το ένα ρίχνει άμμο στο κεφάλι του άλλου), όσο και με όλα τα άλλα παιχνίδια της αίθουσας...

Αυτός ο ευγενής σκοπός επιβάλει την επίπονη (και επίμονη) μεταφορά της άμμου στην κουζινούλα, το δωματιάκι, τον καναπέ, την τσουλήθρα, στα καλαθάκια με τα παιχνίδια...

 

Τί? Οι δασκάλες τί κάνουν για αυτό ρωτάτε? Τίποτα. Απολύτως ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!

 

Αυτή είναι η φιλοσοφία αυτού του καθʼ όλα πειθαρχημένου λαού.

Αφήνουμε τα παιδιά να εκφραστούν και απλά τα καθοδηγούμε με βάση τις προτιμήσεις που δείχνουν.

 

Και για όσους δεν επέλεξαν την κουρτίνα 2, έρχεται η κουρτίνα νούμερο 1... (εδώ ακούγονται τα τύμπανα του τσίρκου πριν το σάλτο μορτάλε της ακροβάτισσας με τα δεμένα μάτια!)

 

Αυτή κρύβει μια ΜΟ-ΝΑ-ΔΙ-ΚΗ υπερυψωμένη –ως τον θώρακα των παιδιών- δεξαμενή με νερό!!!

 

ΤΕΛΕΙΟ???

 

Ααααα, όλα κι όλα, εδώ οι δασκάλες επεμβαίνουν...

 

Βάζουν κάτι ποδιές πλαστικές στα παιδάκια που παίζουν εκεί.

 

Και επιπλέον, για να μην τις αδικήσω και δεν παρουσιάσω τα πράγματα όπως είναι... ανά τακτά χρονικά διαστήματα... –αυτό ΘΕΛΕΤΕ να το διαβάσετε- ... αδειάζουν 2 κανάτες με παγάκια για να δώσουν μια ξεχωριστή πινελιά στο παιχνίδι με το νερό. Είπατε κάτι?

 

Τί «τί παγάκια?» ΠΑΓΑΚΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ! Από αυτά που φτιάχνουμε σπίτι..., όταν βάζουμε νερό σε ειδικές σακουλίτσες στην κατάψυξη..., για να βάζουμε στην Coca-Cola…, TO ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ... Άι γειά σας! Αυτά!

 

Σας το είπα από την αρχή... άλλη κουλτούρα, άλλες συνήθειες.

Ακούστε τώρα και τα παρακάτω, για να βεβαιωθείτε ότι στην Ελλάδα ζούμε σε άλλο κόσμο.

 

Κάθε Σάββατο, έχουν “open day”. Κατά τη διάρκεια των 3 ωρών που κρατάει:

 

Κάθε γονιός με παιδί που φοιτά εδώ μπορεί να έρθει, να μιλήσει με τις δασκάλες, να γνωρίσει τους άλλους γονείς ή τους φίλους του παιδιού του, να δει ένα μέρος της ημέρας του παιδιού στο σχολείο...

 

Το παιδάκι που ήδη είναι στο σχολείο, βλέπει τους φίλους του, παίζει, ή απλά κάνει μια παρουσίαση της καθημερινότητάς του στους γονείς του.

 

Κάθε ενδιαφερόμενος για εγγραφή (εφόσον υπάρχουν θέσεις) γονιός, είναι ελεύθερος να έρθει –με το παιδί- και να πάρουν όλοι τους μια γεύση.

Μιλάς με γονείς που έχουν παιδιά στο σταθμό, με τις δασκάλες που θα αναλάβουν το παιδί σου, λύνεις απορίες... Βλέπεις το πώς «δένει» το παιδί σου στο περιβάλλον. Αν αποφασίσεις την εγγραφή γλιτώνεις τα «έξοδα εγγραφής» (~£30).

 

Όλοι έχουν την ευκαιρία να φάνε από τον μπουφέ και να απολαύσουν τα happenings για τα παιδιά.

 

Παράλληλα, έρχονται κάτι κυρίες, που ανήκουν σε μη κερδοσκοπική οργάνωση, σε προσεγγίζουν και σε ρωτάνε αν έχεις απορίες –Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ- σχετικό με το παιδί σου.

Από το σχολείο που θα το στείλεις αφού γίνει 5 χρονών («γνωρίζετε ποιά είναι τα καλά σχολεία της περιόχης σας για όταν η Νικολέττα θα πάει Δημοτικό?» με ρώτησε!!!), μέχρι... πόσα απίδια βάνει ο σάκος!

 

Όταν της είπα ότι είμαι ...νέα άφιξη, αλλονταπό από το Ελλάντα, πήρε τα στοιχεία μου (τα οποία είναι δεσμευμένη από το νόμο να μην τα χρησιμοποιήσει για τίποτε άλλο εκτός από αυτό) προκειμένου να μου στείλει φυλλάδια με σχολεία, γιατρούς, ...τα πάντα, στην περιοχή μας.

 

Σου δίνει και το 0-800 τηλέφωνο της οργάνωσης, που μπορείς να καλέσεις 24-7 για δωρεάν πληροφορίες.

 

Αφού συμπληρώσαμε τα χαρτιά εγγραφής, μας έδωσαν δύο «βιβλιαράκια».

Το ένα με το αναλυτικό καταστατικό του σταθμού, και το άλλο με χιλιάδες έντυπα για συμπλήρωση και αποδοχή ή όχι πολλών και διαφόρων, μεταξύ των οποίων τα παρακάτω...

-δέχομαι ή όχι να φωτογραφηθεί το παιδί μου από το προσωπικό του σταθμού. Δεσμεύονται να χρησιμοποιήσουν τις φωτό μόνο εντός του σταθμού.

-δέχομαι ή όχι να βιντεοσκοπηθεί το παιδί μου... (μπλα-μπλα όπως επάνω)

-δέχομαι ή όχι να αλλάξουν ρούχα στο παιδί μου αν βραχούν ή λερωθούν...

-δέχομαι ή όχι να αλλάξουν πάνα στο παιδί μου αν λερωθεί...!!!

 

Τα συμπεράσματα δικά σας. Διαλέγετε –όπως και εμείς άλλωστε- ποια από όλα αυτά είναι καλά, και ποια όχι.

Μόνη αγωνία όλων των γονιών είναι μία και κοινή, είτε είναι στην Ελλάδα, είτε είναι στην Αγγλία, ο σταθμός που διαλέξαμε να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών μας ώστε το παιδί να περνάει πραγματικά καλά.

 

 

Το μόνο που έχω να πω...είναι ότι ζηλεύω αφόρητα...γιατί θα ήθελα απεγνωσμένα να δουλεύω σε έναν τέτοιο χώρο...που προσφέρει τόσο ερεθίσματα στα παιδιά...και όχι στην μίζερη τάξη του νηπιαγωγείου μου ...που δεν διαθέτει τον απαιτούμενο εξοπλισμό...τα περισσότερα παιγνίδια είναι σπασμένα...και η αυλή τόσο στενή...που τα παιδάκια χτυπάνε μεταξύ τους.Όταν έκανα Erasmus στην Αγγλία...είχα κάνει την πρακτική μου σε νηπιαγωγείο εκεί..και αναπολώ αυτές τις ημέρες. Patousaki να περνάτε καλά...και να προσαρμοστείτε όσο το δυνατόν πιο ομαλά..

Mariamb μου, σε ευχαριστούμε πολύ για τις ευχές σου.

 

[καιρό έχουμε να τα πούμε... Το Κορινάκι σου πρέπει να έχει γίνει ολόκληρη γυναίκα.... Να μου τη φιλήσεις γλυκά, γλυκά ...και σας περιμένουμε. Ψήσε τον καλό σου να ξαναβρεθεί με τον παλιό του συμφοιτητή!!!]

Μαλλον νιωθεις μερικες φορες οτι εισαι σε αλλον πλανητη και οχι σε αλλη χωρα φανταζομαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Το πιο σημαντικο απο ολα αυτα για μενα ειναι οτι το παιδακι σου εχει την δυνατοτητα να παρει μια πολυπολιτισμικη κουλτουρα που θα του ειναι εφοδιο για ολη του τη ζωη!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Ευχομαι να περνατε πολυ καλα και συντομα να νιωσετε σαν το σπιτι σας ισως και καλυτερα!!!!!!!

Μαλλον νιωθεις μερικες φορες οτι εισαι σε αλλον πλανητη και οχι σε αλλη χωρα φανταζομαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Το πιο σημαντικο απο ολα αυτα για μενα ειναι οτι το παιδακι σου εχει την δυνατοτητα να παρει μια πολυπολιτισμικη κουλτουρα που θα του ειναι εφοδιο για ολη του τη ζωη!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Ευχομαι να περνατε πολυ καλα και συντομα να νιωσετε σαν το σπιτι σας ισως και καλυτερα!!!!!!!

 

 

Να 'σαι καλά κουκλίτσα μου!

 

Όσο για τη Νικόλ, είναι αυτό που ονειρευόμουν το να μεγαλώσει κάπως έτσι... Κυρίως να μην αποκτήσει τον ωχαδελφισμό που διακατέχει τους συμπατριώτες μας. Φοβάμαι μόνο τον γυρισμό στην Ελλάδα... Όσο και να αγαπώ την πατρίδα μου, δε θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου εκεί!

 

Εννοείται ότι τσεκάρω αυτιά κάθε μέρα, μπας και έχουν αρχίσει να μοιάζουν στου Dr Spok... Ναι, όπως τα λες... Άλλος πλανήτης.

 

Πλανήτης που όταν αργείς στη σειρά του Super Market μέχρι να φορτώσεις τα ψώνια στην ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ τσαντούλα που έχεις φέρει ΜΑΖΙ ΣΟΥ και να τακτοποιήσεις παιδί, τσάντα, καρότσι, αντί να σε κοιτάζει ο από πίσω σου με το γνωστό δόλοφονικό βλέμμα, σου χαμογελάει στο "I'm sorry", σου απαντάει "no problem" και σε ρωτάει αν θέλεις βοήθεια...!!!

 

Εντελώς ΜΗ Ελληνικό???

Φαντασου πως πρεπει να νιωθω εγω που κατω απο το σπιτι μου εχει ενα παρα πολυ ωραιο παρκο που κατεβαζα το παιδι μου και πηγα προχτες και ειχαν λουκετο και δεν μπορουσε να περασει το καροτσι και οταν διαμαρτυρηθηκα στον υπευθυνο του Δημου μου απαντησε οτι το κλειδωνουν για να μην μπαινουν τα μηχανακια και κατα συνεπεια οτιδηποτε εχει ροδες οπως το καροτσι του παιδιου. Και οταν του ειπα οτι ειναι παραλογο αυτο μου ειπε οτι αν θελω να περναω να παιρνω αγκαλια το καροτσι με το παιδι μεσα και να το περναω απεναντι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Εκει να δεις τρελα ο κοσμος. Τρομερος σεβασμος στην Ελληνιδα μανα, λες και ειμαι ο σουπερμαν να κουβαλαω 13 κιλα καροτσι με 7 κιλα παιδι μεσα.

 

Αυτη η περιγραφη ειναι για να μην ξεχνας την Ελληνικη πραγματικοτητα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Patousaki...στη θεση σου ΔΕ ΘΑΦΕΥΓΑ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΚΕΙ...ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

Καλά...!!!! εγω ειμαι και γνωστη της πλάση...δεν μενω σε εναν τοπο πανω απο 3 χρονια...καταλληπο...εχω να μετακινηθώ πανω απο 3 χρονια...ΠΡΟΒΛΗΜΑ...!!!!!

Καλά να περνατε και "ρουφα" οσο περισσοτερο πολιτισμό μπορεις :D:D

...Aχ Aggeloudia μου...

 

Μήπως μου παραπέσει βαρύ το πολύ civilization?

 

Από Ελλάδα είμαι...:lol::lol::lol:

 

Στο μεταξύ, προ ημερών πήραμε ταξί να πάμε σε κάτι φίλους.

 

Οδηγός από Πακιστάν, τέσσερα χρόνια στην Αγγλία, με ρωτούσε πώς μου φαίνεται ως τώρα (να προσθέσω, ότι στο δικό του ταξίδι προς την Ιθάκη, πέρασε και από Ελλάδα).

 

"Με έχει εντυπωσιάσει η οργάνωση" του λέω...

"Ποιά? Η οργάνωση? Καλά, δεν έχεις ΙΔΕΑ" μου λέει και συνεχίζει "πήγαινε Γερμανία να ζήσεις και να καταλάβεις ποιοί δίνουν τον ορισμό της λέξης!"

 

:shock::shock::shock:

 

Εντάξει, για την Ελλάδα δεν τον ρώτησα... Δεν ήθελα να τον βάλω να μου πει ότι τα θρησκευτικά του πιστεύω δεν του επιτρέπουν να εκφραστεί ανάλογα...

___________

 

Αλλαγή θέματος...

 

Έχω πολλά να γράψω και να γελάσουμε, αλλά το στεφάνι μου ξυπνάει σε 6 ωρίτσες και ακούει το τσικ-τσικ του πληκτρολογίου στον εγκέφαλο!

 

Ρημάδι σπίτι-χωλ! (...όσο το σαλόνι μας στα Βριλήσσια, όλο το σπίτι εδώ!)

 

Θα τα πούμε άλλη ώρα. Να μου είστε καλά!

 

Kisses...

Αχ μου ξυπνάς αναμνήσεις (μήπως επαναλαμβάνομαι

Δύο αρνητικά που βρήκα στην Αγγλία ήταν:

1) Η ηχομόνωση στο σπίτι μας, ακούγαμε τον πάνω μας ώσπου αλλάξαμε σπίτι και μάλλον μας άκουγε αυτός και γενικότερα η κατασκευή (σε βικτωριανό μένετε, council house ή κάτι άλλο) και

2) η πίεση του νερού στο ντους μάλλον μπανιέρα απλά εμείς τη χρησιμοποιούσαμε ως ντουζιέρα (είναι ξεχωριστές οι βρύσες για ζεστό-κρύο στο δικό σας;

Σε αυτά τα σημεία δεν την αλλάζω την Ελλαδίτσα. Καλά να περνάτε.

Αχ μου ξυπνάς αναμνήσεις (μήπως επαναλαμβάνομαι

Δύο αρνητικά που βρήκα στην Αγγλία ήταν:

1) Η ηχομόνωση στο σπίτι μας, ακούγαμε τον πάνω μας ώσπου αλλάξαμε σπίτι και μάλλον μας άκουγε αυτός και γενικότερα η κατασκευή (σε βικτωριανό μένετε, council house ή κάτι άλλο) και

2) η πίεση του νερού στο ντους μάλλον μπανιέρα απλά εμείς τη χρησιμοποιούσαμε ως ντουζιέρα (είναι ξεχωριστές οι βρύσες για ζεστό-κρύο στο δικό σας;

Σε αυτά τα σημεία δεν την αλλάζω την Ελλαδίτσα. Καλά να περνάτε.

 

:lol:

 

...Λοιπόν, έχουμε και λέμε...

 

Ηχομόνωση ΠΟΙΑ ΗΧΟΜΟΝΩΣΗ???

 

Και βέβαια, ακούμε τους διπλανούς μας! Και μας ακούνε επίσης.

Η "πολυκατοικία" μας έχει δύο διαμερίσματα ανά όροφο, το οποίο μεταφράζεται ως εξής...

...από τη μια πλευρά ακούς τον γείτονα που συναντάς και στο διάδρομο, και στο ασανσέρ...

 

...από την άλλη ακούς τον "γείτονα" του διπλανού κτιρίου!!!

 

Από τη μια τους γλυκύτατους Ούγγρους που μας καλοδέχτηκαν και με τους οποίους έχουμε επαφές (βλ. γιός 2 ετών ονόματι Benadec -σα σιρόπι για το βήχα το πουλάκι μου!-).

 

Ο μικρός κοιμάται κολλητά με τη Νικόλ μας, αλλά πέφτει τουλάχιστον 2 ώρες νωρίτερα...

Αποτέλεσμα ένας φαύλος κύκλος...

Νικόλ δε θέλει να κοιμηθεί. Μαμά Νικόλ βάζει φωνή. Νικόλ κλαίει. Βenadec ξυπνάει. Βenadec κλαίει. Γονείς Βenadec ξυπνούν. Νικόλ κοιμάται διότι νύσταζε αλλά το έπαιζε κιουρία. Γονείς Βenadec βάζουν φωνή να κοιμηθεί. Βenadec βγάζει σκασμό και κοιμάται. Νικόλ ξυπνάει από φωνή διπλανών γονέων ...κ.ο.κ.

 

Από την άλλη μεριά έχουμε έναν (?) τύπο με ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ βήχα που τα απογεύματα των Παρασκευοσαββατοκύριακων παίζει κάτι σόλο στην ηλεκτρική του κιθάρα.

 

Με τον καλό μου του έχουμε βγάλει παρατσούκλι "ο Γιάννης ο Τεμπές" (Τεμπές από το ΤΒ = φυματίωση)... Δε φταίμε εμείς, ο βήχας του δεν παίζεται λέμε!

 

Πάντως, ομολογώ ότι έχουμε αρχίσει να τον νοιαζόμαστε... Πάντα θα ρωτήσει ο Δημήτρης για τα νέα του, και αν τον ακούσαμε ή όχι...

 

Αυτά με την ηχομόνωση.

 

Μπάνιο...

 

Σπίτι καινούργιο. Δηλαδή, έχουμε περάσει την εποχή του Όλιβερ Τουίστ προ πολλού. Το μπάνιο του όμως όχι.

 

Η μεν μπανιέρα έχει τις γνωστές δύο μπαταρίες... Μία με παγωμένο, μία με βραστό νερό, αλλά έχει και το τηλέφωνο με άλλη παροχή και μονή μπαταρία μίξης, άρα κάνεις ένα ανθρώπινο μπάνιο.

 

Ο δε νιπτήρας... χάρμα οφθαλμών. Διπλή μπαταρία (πάγος-βρασμός), αλλά η παράνοια δε σταματάει εκεί. Είναι κολλημένες στα τοιχώματα του νιπτήρα. Δηλαδή, δεν παίζει να πλύνεις χεράκι χωρίς να χαϊδεύεις νιπτήρα.

 

Βέβαια, για να είμαι δίκαια, ευγνωμονώ τον καλό Θεούλη που δεν έχουμε μοκέτα στρωμένη στο μπάνιο, κάτι που όχι μόνο συνηθίζεται, αλλά είναι εκ των ουκ άνευ.

 

Για τις μοκέτες που κολλάνε στα πατώματα μετά το μπετόν, ας μην τα συζητήσουμε... Είναι τροφή για ένα κείμενο τουλάχιστον 20000 λέξεων!!!

Εδώ είμαι πάλι...

 

Ο Δημήτρης στοιχηματίζω ότι κοιμάται δίπλα στη Νικόλ εδώ και μιάμιση ώρα που ανέλαβε το "βάζειν παιδί για νάνι", και εγώ έχω κάνει 500 φορές πάνω-κάτω τα κανάλια της εδώ τηλεόρασης, που είναι, ΝΑΙ είναι, αθλιότερη της δικής μας!

 

Μόνη μου λοιπόν, στον γνωστό καναπέ, με τον υπολογιστή στα πόδια, κοιτάζω το δρομάκι μπροστά από το κανάλι. Έρημο.

 

...Η ώρα είναι ~10 και βέβαια δεν κυκλοφορεί ψυχή έξω.

 

Κάνει και τον ψόφο του όσο να ΄ναι. Παρά τα κοντομάνικα και τις βερμούδες που βλέπω, κάνει κρύο.

ΚΡΥΟ!

 

Δλδ, τί ανωμαλία είναι και αυτή, δεν μπορώ να καταλάβω... Βγάζει 3 ακτίνες ηλίου και λένε οι ...γηγενείς ότι έχει ζέστη? Ότι τί? Σκάει ο τζίτζικας... ???

 

Περπατάω τα πρωινά για το σταθμό, και κάθε μισό μέτρο είναι και μια νέα αποκάλυψη...

Από τη μία οι παραστάσεις σε θέατρα και μπαλέτα, οι εκθέσεις, (που αν είχαμε κάποιον να κρατήσει τη Νικόλ θα τα τσάκιζα ΟΛΑ), και από την άλλη οι μισότρελλοι Άγγλοι που έχουν την εντύπωση ότι θα πείσουν ότι ο καιρός είναι καλός αν δε βάλουν κάλτσα....

 

...και δώστου το 'ξώφτερνο και το σανδάλι, και δώστου τα μίνι χωρίς καλσόν, και δώστου τα εξώπλατα και τα σορτσάκια...

 

Και εγώ ατάραχη... Φανελάκι (ΜΙΝΕΡΒΑ!!!!!!!), μπλουζάκι, ελαφρύ πουλοβεράκι, παλτουδάκι, κασκωλάκι... Γάντια ακόμη δεν έβαλα... Ντρέπομαι, όχι ότι δε θα κόλλαγε!

 

Και λες, άντε, κομμάτια να γίνει, δεν κρυώνουν... Αμ τα μωρά? Ξεκάλτσωτα?

Στον Θεό που πιστεύετε, είδα μωρό ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ, -μαιευτηρίου πώς να το πω?- με σκέτο ΣΚΕΤΟ ζιπουνάκι. Έξω. Με την σχεδόν ημίγυμνη μάνα του. Τα ποδαράκια του (άκρος πόδας, αυτό που λέω πατουσάκι) σε χρώμα μωβ του επιταφίου, και το υπόλοιπο δερματάκι του σε αυτό που βλέπουμε στα δερματάκια όταν κρυώνουν που γίνεται σα διχτυωτό καλσόν... Που το έβλεπα το έρημο νεογνό και ήθελα να πάρω κουβέρτα και να το τυλίξω...

 

ΗΜΑΡΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!

 

Πάω να φέρω την κουβερτούλα να τυλιχτώ, γιατί τα γράφω και κρυώνω...

 

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΑΜΕΣΩΣ!

... Που το έβλεπα το έρημο νεογνό και ήθελα να πάρω κουβέρτα και να το τυλίξω...

 

 

χαχαχαχαχα πως ξεχωριζει η μεσογειακη μανουλα!Ημουν Ιταλια στο σπιτι της κολητης μου κι ερχεται για επισκεψη ενα φιλικο ζευγαρι απο Κροατια.Το κοριτσακι τους 2 ετων,κρυωμενο,ετρεχε η μυτουλα του και του φορουσαν σανδαλακια χωρις καλτσες!Οποτε παρεμβαινει η μαμα της φιλης μου(η κλασικη ιταλιδα γιαγια)κι αρχιζει οτι το παιδι ειναι ελαφρα ντυμενο και πρεπει να φοραει καλτσακια.Απαντουν οι γονεις οτι δεν εχουν αλλα ρουχα μαζι,ουτε καλτσακια αλλα δεν θα παθει τιποτα.Η γιαγια δεν αντεχει,παιρνει το κοριτσακι,το ντυνει με ρουχα που ειχε για την εγγονουλα της (που μενει 580 χιλιομετρα μακρια!),της βαζει και καλτσακια,της φτιαχνει και τσαι!Στρωνει στον καναπε,βαζει το κοριτσακι να ξαπλωσει αγκαλια με την κουκλα της εγγονης της και σε λιγο πηρε ο υπνος το κοριτσακι.Δεν τους αφηνε να φυγουν για να μην ξυπνησουν το παιδι και ταλαιπωρηθει(η επιστροφη τους ηταν 4 ωρες δρομος).Τελικα κοιμηθηκαμε ολοι εκει!!!!Δεν ξερω βρε παιδια αλλα με τετοιες μαμαδες και γιαγιαδες νοιωθω μια μοναδικη ασφαλεια!Viva la mama...που λεει και το τραγουδι

Κορυφαία η γιαγιά! Νομίζω ότι οι Ιταλοί είναι από τους λίγους που μας φτάνουν -αν δεν μας ξεπερνούν- στην υπερπροστασία των παιδιών...

 

Και, όπως λες, για τη μύξα ούτε λόγος. Είναι μόνιμα κατασκηνωμένη στα ρουθουνάκια ΟΛΩΝ των παιδιών που βλέπω. Στους δρόμους, στο σταθμό, στα μαγαζιά... ΜΥΞΑ να δουν τα άδολα ματάκια σου! Δε σου φτάνει όλη η χαρτοβιομηχανία Θράκης (ΠΟΥ ΤΗ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΑΥΤΗ ΤΩΡΑ???). Αλλά η μύξα είναι αληθινά πταίσμα.

 

Τον βήχα να ακούσεις! Όχι "Γιάννης Τεμπές" που λέμε και με τον άντρα μου, ...κοκκύτης! Ανελέητος και ασταμάτητος.

 

Έχουνε και αυτό το σύστημα υγείας... Α, ρε Έλληνα! Εδώ έπρεπε να είσαι, και τα ξαναλέγαμε αν θα έκανες παράπονο για τους γιατρούς σου...

 

Κάθε οικογένεια υπάγεται σε κάποιον γενικό γιατρό (General Practitioner). Τα ραντεβού είναι τρισχειρότερα από αυτά του ΙΚΑ, έχεις 5' στη διάθεσή σου (αν τα θυμηθείς όλα αυτά που θέλεις να ρωτήσεις έχει καλώς), και ΜΟΝΟ αν αυτός κρίνει εντελώς απαραίτητο σε παραπέμπει σε ειδικό γιατρό, εν προκειμένω παιδίατρο.

Η μύξα και ο βήχας λοιπόν αντιμετωπίζονται κατ' οίκον με την έννοια του δεν εξετάζονται καν από τον GP... Άλλωστε, μέχρι να κλείσει κανείς ραντεβού, θα έχουν υφεθεί όλα αφ' εαυτόν!

 

(...όταν ακούει ο ντόπιος ότι στο Ελλάντα ο γιατρός είναι στις ταχείες κλήσεις του κινητού μας, και ότι σκάνε σε εφημερία περιστατικά του τύπου "γιατρέ, το παιδί έχει ψείρες" -και σοβαρολογώ, μου έχει συμβεί!-, του έρχεται πολύ βαρύ να το χωνέψει!)

(...όταν ακούει ο ντόπιος ότι στο Ελλάντα ο γιατρός είναι στις ταχείες κλήσεις του κινητού μας, και ότι σκάνε σε εφημερία περιστατικά του τύπου "γιατρέ, το παιδί έχει ψείρες" -και σοβαρολογώ, μου έχει συμβεί!-, του έρχεται πολύ βαρύ να το χωνέψει!)

:p:p Tι μου θυμησες τωρα!Αγροτικο ιατρειο,καλοκαιρι,μεχρι τις 3 το πρωι εραβα κατι μεθυσμενους τουριστες που ειχαν πλακωθει με τα μπουκαλια της μπυρας.Παω να ξαπλωσω,αρχιζω να βυθιζομαι,χτυπαει το τηλεφωνο ηταν η νοσηλευτρια βαρδιας μου λεει με ενημερωσαν οτι ερχεται επειγον περιστατικο απο το ταδε χωριο σε μιση ωρα θα ειναι εδω.Κατεβαινω κατω και περιμενω την ολικη καταστροφη!Ερχεται μια κυρια γυρω στα 60,σκυμενη με μια βρεγμενη πετσετα στο κεφαλι και καμια δεκαρια ατομα να την συνοδευουν.-Τι παθατε κυρια?-Αστα γιατρε πηγα να λουστω και με επιασε η μεση μου και δεν μπορω να ξανασηκωθω!

Μην τα πολυλογω musco-ril ειχαμε.....musco-ril καναμε.

-Γιατρε δεν θα μου δωσεις και καμια κρεμα να τριφτω??

Η νοσηλευτρια μας,-Δωσε τη κρεμα να παμε επιτελους για υπνο.Δινω τη κρεμα.....

Ξαναπαω πανω......υπερενταση που να με παρει ο υπνος.Πανω που παω να γλαρωσω ξαναχτυπαει το τηλεφωνο.-Η κυρια Ταδε ειμαι γιατρε,πηρα να σου πω πως με την ενεση δεν μου πονα η μεση πια και παω να αποτελειωσω το λουσιμο,και πρωι πρωι θα παω να παρω την κρεμα να τριφτω!Καληνυχτα γιατρε...και κλεινει.....Μετα απο 20 λεπτα ντριιιιιιιιιιιιιιιννννννν.-Γιατρεεε?????Ποσες φορες τη μερα να τριβομαι??????:roll:

Κατεβαινω κατω,ξυπναω τη νοσηλευτρια της λεω εσυ θα τη πληρωσεις τη νυφη.Παμε να παρουμε καφε και μην ακουσω κιχ!

Ποτε θα το γραψω αυτο το βιβλιο.....

Παω να ετοιμασω το γαλα της μικρης και εδω θα μαστε!

Καληνυχτα σε ολους!

Καλημέρα patousaki! τώρα είδα το topic σου και αν και δεν έχουμε ξαναμιλήσει είπα να σου πω ένα γεια...3 χρόνια έμεινα στην Αγγλία, κοντά σου σχετικά στο Coventry, πέρασα καλά δεν μπορώ να πω...αλλά σε καταλαβαίνω που θέλεις να γυρίσεις πίσω... ο άντρας μου βέβαια ούτε που να το ακούσει... λέει εκεί είμασταν άνθρωποι εδώ γίναμε απάνθρωποι!! είναι της αγγλικής κουλτούρας βλέπεις, ευγένεια κλπ... ένα μόνο θα σου πω..τον 3ο χρόνο εκεί κυκλοφορούσα με πέδιλο χωρίς καλτσόν Δεκέμβρη μήνα...!!!! τώρα που το λέω απορώ με τον εαυτό μου!!! μα καλά πώς το έκανα;;;;;;;;;;; αλλά τι να σου πω...προσαρμόστηκα, και όταν γύρισα στην Ελλάδα, έκανα 2 καλοκαίρια για να ξαναπάρω το χρώμα μου το κανονικό, μια ασπρουλιάρα είχα γίνει

Αυτό που μου έμεινε από εκεί, ήταν οι 3 φίλες που έκανα και θα συντροφεύουν τις αναμνήσεις μου για πάντα από τη SriLanka.. και κατάλαβα ότι σαν τους Ινδούς άνθρωποι λίγοι υπάρχουν... τώρα 5 χρόνια μετά ακόμα με ψάχνουν, έρχονται στην Ελλάδα να μας δουν και είναι "κοντά" μας πιο πολύ από τους "φίλους" μας στο διπλανό σπίτι.

Μέναμε σε σπίτι από τα κλασσικά δυόροφα, στενόμακρο κάπως, τα ενοίκια φωτιά βέβαια, αλλά μας βγήκε η πίστη και 2 συνεργεία καθαρισμού για να το κάνουμε βιώσιμο!! πολύ βρώμα ρε παιδί μου και ειδικά αυτές οι μοκέτες!

Το μπάνια τα κλασσικά αλλά ο άντρας μου έβαλε σε νιπτήρα και μπάνιο ένα μείκτη ή κάπως έτσι το είπε για να πλενόμαστε ανθρώπινα, ήταν πολύ εύκολο ψάξε σε κανένα dixons και θα το βρεις.

Επίσης, κάναμε απίστευτα πολλά και πάμφτηνα ταξίδια από εκεί...πήγαμε Ισπανία με 5Ευρώ και Παρίσι με 23!!

Επίσης έχω να πω ότι πληρωνόμασταν για αυτά που δουλεύαμε, και δεν παίρναμε 600Εύρώ με το ζόρι για 8 και 10 ώρες δουλειά, δεν πληρώσαμε φάρμακο ΠΟΤΕ! αυτό με τον GP που είπες είναι αλήθεια αλλά εμείς είχαμε μια εξαιρετική κοπέλα που 2 φορές που τη χρειαστήκαμε ήρθε στο σπίτι μας και ήταν εξυπηρετικότατη.

Τέλος ήθελα να σου πω, ότι πέρισυ το καλοκαίρι πήγαμε για ταξιδάκι αναψυχής στο Παρίσι, πηραμε το Eurotunnel και πήγαμε Λονδίνο, και όσο ήμασταν εκεί και οι 2 δεν αντέξαμε να μην πάμε στο Coventry. Σε όλο το δρόμο ήμουν δακρυσμένη από συγκίνηση... ενώ όταν φύγαμε έλεγα ότι ποτέ δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσω...

Τελικά, ήταν μέρος της ζωής μας, και μερικές φορές μετανιώνω που δεν το έζησα στο έπακρο επειδή πάντα η σκέψη μου ήταν στην Ελλάδα. Γιαυτό γλυκό μου πατουσάκι και Νικόλ, το ξέρω ότι η σκέψη σας μπορεί να είναι εδώ, αλλά ζήστε το εκεί για όσο μπορείτε όσο καλύτερα μπορείτε...

Αχ βρε πατουσακι δικιο εχεις σε ολα.Αυτα μονο να φερνεις στο μυαλο σου και θα λες τι καλα που ειμαστε εδω!Να περνατε καλα και να μην αγχωνεσαι για τιποτα.Και Δοξα τω Θεω με το αεροπλανο τι ειναι??ΤιποταΚι αν θελησεις κατι,οτιδηποτε απο εδω απλα πες το και εφυγε το δεματακι:p:p:p:p

Καλο μεσημεριιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

patousaki μου patousaki μουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ.

 

Μόνο αυτό θα σου γράψω τώρα γιατί τρέχω.............

 

Μας λείπεις και σε ζηλεύωωωωωωωωωωωωωω

 

:D:D:D:D:D:D (ψάχνω φάτσα με καρδούλα αλλά δεν έχει)